Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 224 wyniki

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 224 wyniki

Strona 3 z 15
- Przejdź do strony:
Poprzednia
1
2
3
4
5
…
15
Następna

autor: Yuichi: 2 lis 2022, o 14:02; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Seta Yuichi [PH]; Odpowiedzi: 16; Odsłony: 477

Re: Seta Yuichi [PH]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 2 lis 2022, o 13:32; Forum: Bank; Temat: Seta Yuichi [Bank]; Odpowiedzi: 12; Odsłony: 298

Re: Seta Yuichi [Bank]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 2 lis 2022, o 13:31; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Seta Yuichi [PH]; Odpowiedzi: 16; Odsłony: 477

Re: Seta Yuichi [PH]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 31 paź 2022, o 17:48; Forum: Administracyjne; Temat: Halloween 2022; Odpowiedzi: 59; Odsłony: 1521

Re: Halloween 2022

4, 7, 10 jak szaleć, to szaleć. Autokorekta robi szalet, to chyba zły znak)

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 30 paź 2022, o 15:39; Forum: Hyuo; Temat: Cesarski Trakt; Odpowiedzi: 40; Odsłony: 1192

Re: Cesarski Trakt

Lato 393
Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 17/14
Pożądnie odetchnął, dopiero na niemy rozkaz kapitana, który zmusił swoich ludzi do zdjęcia go z celownika. To było doprawdy odprężające przeżycie, pozwalające na poczucie większej swobody i powrót do strefy komfortu. Znajdował się wśród swoich, wojskowych, kompanów. Głęboki wdech i wydech później usłyszał głos mężczyzny, który zapytał go o miejsce pobytu swojego przywódcy, a także jego podkomendnych. Przez chwilę nawet o nich zapomniał. O tych dzielnych ludziach być może wciąż walczących tam na trakcie. Wiedział jednak, że ich jednostka nie była w ciemię bita, był dobrej myśli odnośnie do ich poczynań w tym starciu. Nim zdążył uformować odpowiedź, żołnierze zachęceni rozkazem rozpoczęli procedurę przejęcia więźnia.
– Kapitanie, z nim jest coś nie tak. Musieliśmy ogrzać lek, by móc natychmiast go podać, a zaraz po tym pluł czarną pianą.- Czuł, że musi zareagować. Przekazać tę krytyczną informację już teraz, bez zbędnych formalności. – Arii-san próbował go ratować, ale chyba padł z wycieńczenia. Będzie wiedzieć więcej. Nie pamiętam, jak dawno temu to było, ale chyba trzeba podać kolejną dawkę tego… czegoś. - Ukłonił się, przepraszając za swoją obcesowość. Szczęściem dla niego wyczekał, chociaż, aby nie przerwać wypowiedzi starszego stopniem. Spojrzał w kierunku medyka. Chciał ruszyć się w jego kierunku, aby sprawdzić jego stan, choć niekoniecznie wiedziałby jak rozpoznać coś innego niż otwartą ranę i brak oddechu. Odpuścił, kiedy poproszono go o złożenie raportu, a także zapewniono o przywróceniu kolegi do stanu używalności. Przymknął na chwilę oczy, a kiedy ponownie je otworzył, spod powiek nie bił już szkarłatny blask, wszystko wróciło do normy. Widział tylko kilku ludzi naprzeciw siebie, którzy ładowali się właśnie na powóz, a nie wszystkich dookoła. Było to dziwne uczucie. Poznał przy tym także drugą stronę medalu dezaktywacji swojej nowo nabytej wrodzonej umiejętności. Czystość umysłu. Spokój, cisza i ograniczona ilość procesów myślowych. Idealne miejsce do zagłębienia się, do złapania kolejnych oddechów i odpoczęcia. Szum fal, skrzeczenie mew, napinające się liny zacumowanych statków, a także delikatne powiewy wiatru odczuwane we włosach. Cieszył się wewnątrz siebie z tego, że udało mu się w miarę bezpiecznie dotrzeć do tego miejsca. Wiedział jednak, że czeka go także droga powrotna, w której być może znów spotka tych opryszków. Miał jednak nadzieję, że dostanie do tego obstawę, gdyż inaczej musiałby na nieco dłużej zatrzymać się w jednej z miejscowych gospód.
Seta zeskoczył z powozu i dość zgrabnie wylądował na ubitym podłożu. Przeciągnął się lekko i nim ruszył dalej, spojrzał raz jeszcze na klona, który wciąż siedział na kozie z lejcami w dłoni. Skinął głową, a wodny kompan zeskoczył obok powozu, podszedł do najbliższego krzaczka i rozbryzgnął się, przekazując swój budulec dalej. ~ Byłeś dzielnym towarzyszem, dziękuję. ~ Pokiwał krótko głową i dołączył do kapitana w przechadzce po wiosce. Musiał zdać teraz raport z tego, co się wydarzyło, a mało tego nie było. Prawdopodobnie nie będzie chciał zdać wszystkich relacji, a jedynie te, które są najbardziej istotne dla ich misji, czyli walka i ucieczka. Odchrząknął dwa lub trzy razy, aby oczyścić gardło i zaczął.
– W drodze, na wysokości około półtorej godziny do celu misji, zostaliśmy wciągnięci w zasadzkę. Więźniarką szarpnął wybuch i doprowadził do przewrócenia się jej, a przed nami wyrosła ogromna kamienna ściana. Zewsząd pojawiali się przeciwnicy więc cała nasza jednostka stanęła do walki, a nam udało się przenieść więźnia i ruszyć w dalszą trasę, tym wozem. Zgubiliśmy początkowy pościg za nami, lecz dopadł on do nas ponownie, a to doprowadziło do starcia. - Przywoływał kolejne elementy układanki i dwukrotnie obracał tę monetę, aby upewnić się, że nie pomiesza wydarzeń, czy niczego nie przeinaczy. Spacerowali powoli, pomiędzy domostwami, w kierunku portu gdzie mógł przyjrzeć się co bliższym statkom. – Jeden z nas zeskoczył z powozu, aby rozdzielić siły wroga i dać nam szansę na dojechanie w miejsce spotkania. Podczas gdy medyk był zajęty podtrzymywaniem życia więźnia, byłem odpowiedzialny za powożenie i odpieranie ataków przeciwnika, co ostatecznie zakończyło się sukcesem. Dotarliśmy. - Był to jeden z najbardziej niechlujnych szybkich raportów, jakie w życiu zdał. Skręcało go w kiszkach na samą myśl o odczuciach kapitana na te słowa. Mimo to streścił dość dokładnie to, co się wydarzyło, choć nie ustrzegł się kilku luk i braku odpowiedzi na wcześniejsze pytanie. Przełknął ślinę i ponownie przemówił. – Kapitan Mishimura-dono, a także porucznik Arakoto zostali na miejscu zasadzki, aby przezwyciężyć siły wroga. Był tam mężczyzna w podobnej masce co Oor… co on. - Nie wskazywał nikogo, wydawało mu się, że jest to akurat zbędne, dając dość jasny opis osoby.
Yuichi bliżej przyjrzał się statku, który wskazał starszy stopniem. Faktycznie był… inny. Załoga, a przynajmniej jej część, przykuwała uwagę. Jednostka była zdecydowanie dobrze zaopatrzona w shinobi. Przywoływało to jego wspomnienia z czasów wojny, gdy sam niejednokrotnie pełnił służbę na łajbach. W pewnym momencie jednak odczuł, że przez skórę przechodzi mu dreszcz, a włoski unoszą się delikatnie. Nie stało się tak jednak za sprawą podmuchu chłodniejszego wiatru, a raczej wyobrażenia młodzieńca. Natrafił on wzrokiem na osobę, która znacznie odstawała wyglądem, a także aurą od reszty. Postarał się dobrze zapamiętać jego wygląd. Nigdy wcześniej nie miewał takich odczuć, a choćby dlatego warto byłoby go przechować w pamięci.
Seta powrócił myślami do rozmowy i ukłonił się, dziękując przy tym werbalnie za podjęcie opieki nad Arii-kun. Pochwała kapitana pokrzepiła go na duchu. Będzie miał czym się pochwalić Hatoshiemu. Podziękował raz jeszcze, odmeldował się i stanął wpatrzony w morze. W brzuchu mu burczało, a w sakwie miał jedynie suchy chleb, który teraz mniejszymi kawałkami wkładał sobie do ust. Policzek piekł go, wciąż jednak mniej niżeli oczy. Te z pewnością były przekrwione, czego nie był w stanie samemu sprawdzić. Spojrzał także na swoje podarte ubranie, co przypomniało mu o zniszczonym Haori, którego kawałki wciąż zwisały pod płaszczem danym mu przez Ariiego. Zdecydowanie będzie musiał zacerować oba, choć wynik tego mógłby nie być wcale piękny. To chciał odwdzięczyć się chłopakowi za pomyślunek o nim, co zdecydowanie uprzyjemniło mu dalszą podróż.
Stał tak, przypatrując się to statkom, to ludziom krzątającym się po placu wokół powozu. Kawałek za kawałkiem pochłaniał chlebek, zastanawiając się, co dalej z nimi będzie. Być może powinien także zatroszczyć się o Wakiego i Zashiego, dzięki którym nie dotrwaliby tej chwili.

Konie:
Fureddo i Jōji – pobiegły w las
Waki i Zashi – nowe Fureddo i Jōji

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 29 paź 2022, o 00:35; Forum: Hyuo; Temat: Cesarski Trakt; Odpowiedzi: 40; Odsłony: 1192

Re: Cesarski Trakt

Lato 393
Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 16/14
Bicie serca dudniło w uszach młodzieńcowi. Akcja toczyła się swoim tempem, lecz już nie czuł się, jakby był jedynie obserwatorem. Odczuwał każdą z emocji bardzo dokładnie. Twardy i szorstki uchwyt wakizashi, choć pokryty tradycyjnym wiązaniem, odciskał się mu w dłoni i dawał o sobie znać. Dłoń zaciskał na niej, zupełnie jakby trzymał się ostatniej gałęzi przed spłynięciem w skalisty wodospad. Wyczekiwał odpowiedniego momentu, zarówno po jednej, jak i drugiej stronie powozu, a gdy ten nadszedł, ciął. Skupienie i czas reakcji grały tutaj pierwsze skrzypce, jak się okazuje, większe niż siła zamachu. Samo przeskakiwanie z jednej strony na drugą, było niezwykle trudnym do wykonania zadaniem, a wypatrzenie odpowiedniego momentu do wyprowadzenia ataku, równało się ze wspięciem na wyżyny możliwości. Mięśnie piekły go prawie tak mocno, jak oczy. Był świadkiem, jak czarny płyn obmywa po chwili jego ciało, przykleja się do ubrania i naznacza jako zniszczone, niezdatne do użycia. Podobnie jak do samego więźnia i medyka. Mało to było istotne, w porównaniu z ocalonym życiem. Przetrwał kolejny atak, podobnie jak jego klon. Wodnisty kolega, którego mógł, a nawet planował, wykorzystać do samobójczego ataku na biegnącego za nimi shinobi. Przymknął na jeden, dwa momenty oczy, by dać im odpocząć i dać sobie czas na zebranie myśli.
Chcąc lub nie, oderwał się od rozmyślań równie szybko, co do nich wpierw przystąpił. Skierował swój wzrok w przeciwnika, który zdawał się szykować do kolejnej ofensywy. Ciarki przeszły przez jego ciało, gdy ściągał oręż bliżej, by móc wykonać kolejne cięcie w razie potrzeby. Niewidzialne wodze nakazały zrobić dokładnie to samo swojemu wodnemu odpowiednikowi. Do tej pory wciąż się bronił lub uciekał, teraz jednak czuł, że nastał czas jego ofensywy. W jednej chwili był gotów by wywiązać się ze swojego zobowiązania i odjąć element z układanki tej zasadzki. Hinata-san wziął przecież na siebie coś, co nie wyglądało nawet na człowieka, coś strasznego. Saihi-san i reszta, pozostali na miejscu, wciągnięci w bezpośrednie starcie z głównymi siłami złoli. Nawet Arii-kun, dawał z siebie wszystko, majstrując przy więźniu, aż do wyczerpania sił i opadnięcia na deski powozu. Jedynie on, zrobił tyle co nic, a przynajmniej takie miał wrażenie. Do tego momentu. To była jego chwila chwały, kiedy mógłby się wykazać, zapisać na kartach historii.
Kątem oka widział tych wszystkich ludzi czmychających przed w swoje bezpieczne cztery kąty, czy zasłaniających się roślinnością. Miał zobowiązania także wobec nich, niewinnych i w dużej części nic nieznaczących cywili, którzy wykonywali tylko swoje dla siebie i szli dalej. Nie miał im tego za złe, ba, teraz nawet się tym za bardzo nie przejmował, choć wciąż pomyślał gdzieś w czeluściach swojego umysłu. Przeniósł swój wzrok na bramę, w której dostrzegł zebranych mały tumult chłopa z wyciągniętym przed siebie orężem. Wyglądali groźnie, szczególnie w tak okazałej gromadzie. Martwiło go to, że konie zapewne płoszone walką, niekoniecznie miały zamiar zwolnić, a najgorzej pewnie ich stratują, gotując mu stryczek. Musiał działać już teraz, by dać sobie choćby szansę na oddalenie takiego werdyktu.
Odwrócił się, a raczej sam wzrok, pod piekącymi powiekami, z powrotem na swojego wroga. Odłożył miecz do swojego miejsca, w pochwie na plecach, by rozpocząć atak. Klon ledwie drgnął, a on uniósł dłonie, kiedy ze zwoju przeciwnika wyłonił się okazały orzeł. Zawahał się. Zbiło go to z pantałyku, gdyż nie mógł nawet odgadnąć jego zamiarów. Spodziewał się bezpośredniego starcia z całą chmarą ptaków, czy kolejnego stada lwów. Ten stwór wyłamywał się z założonych przez niego ram na tyle, że wywarł na nim przymusowy przestój tury. Stracił ruch, a tym samym cały pęd. W tym czasie człek naprzeciw niego zdecydowanie nie planował dostąpić mu kroku i dać szansę się zrehabilitowania. Widząc, jak ten doskakuje do swojego tworu i dosiada go niczym podniebnego konia, nie mógł bezmyślnie posłać klona naprzeciw. Musiał rozegrać to roztropnie. Miał już wystarczająco mało sił, by nie móc sobie pozwolić na jakiekolwiek kolejne potknięcia, a zwłaszcza te wymagające zaczerpnięcia z jego pokładów energii. Stali tak naprzeciw siebie dobrą chwilę, on w gotowości do złożenia pieczęci, a jego klon zaciskający pięść na rękojeści tak mocno, że mógłby przysiąc, zaraz pęknie i zamieni się w kałużę wody. Patowa sytuacja nie trwała jednak nazbyt długo, gdyż ku jemu zaskoczeniu, przeciwnik oderwał się od trasy i zaczął wzbijać wysoko ponad korony drzew. Zrozumienie tego, co się właśnie działo zajęło mu kilka kolejnych chwil. Wyczekał dość długo, by mieć jako taką pewność, że nie malarz nie ma zamiaru wrócić na pole walki. Dopiero wtedy, będąc już u kresu wytrzymałości, dotarło do niego także coś innego, a konkretnie to, że zaraz powóz wpadnie w sam środek wyciągniętych w ich kierunku pik i naginat. Waki i Zashi nie przeżyłyby tego starcia, a to właśnie im, w głównej mierze, zawdzięcza życie. Tak samo, jak Arii-kun. Rozmyślając o tym, jak wdzięczny jest temu, że medyk stracił przytomność i nie był świadkiem tej demonstracji braku potencjału bojowego, odesłał swego klona, by ten ponownie zasiadł na kozie. Ten pochwycił mocno lejce i zaczął je powoli ściągać.
Zdawało się to być jednak zbędne, gdyż konie dokładnie wiedziały, jak mają się zachować. Wiedzione dodatkowo jego siłami zatrzymały się w wyznaczonym miejscu, w samym środku małego oblężenia. Yuichi mógł czuć ulgę, ze względu na fakt oddalenia się nie bezpiecznika, z którym dopiero co się mierzył, lecz nie zamierzał skorzystać z okazji. Trzymał dłonie w gotowości do złożenia sekwencji znaków, a jego klon trzymając jedną ręką wodze, drugą zaciskał na ledwie co schowanej broni. Dwa głębokie wdechy pozwoliły mu na ogarnięcie całego tłumu. Szybko jednak przerzucił swój wzrok na horyzont, gdzie malowało się falujące morze, w poszukiwaniu rubinowych żagli. Tam miał dotrzeć, dobrze zapamiętał słowa przełożonego. Podenerwowany wydarzeniami, nie mógł przez krótką chwilę zebrać się do wydania z siebie żadnego dźwięku. Dostrzegł już odpowiednią osobę, z którą należało się rozmówić, a przynajmniej na to mu wyglądało. Stał w miejscu nieruchomo, kiedy jego rozwarte usta w końcu uformowały jakąkolwiek myśl. W międzyczasie jego poraniony policzek dał o sobie znać. Adrenalina musiała częściowo ulecieć z jego krwiobiegu, tego samego, który sączył płyn na żuchwę, a dalej na płaszcz.
– Em… - Nie było to zbyt dyplomatyczne zdanie, lecz dające nadzieję na lepszą kontynuację niżeli cisza. Wciąż nie był przekonany co do przynależności tej jednostki, lecz widząc siłę bojową stojących naprzeciw mężczyzn, nie miał innego wyboru jak złożyć broń. Uścisk na wakizashi, wciąż utrzymywany przez klona zelżał, doprowadzając do opadnięcia jego ręki na kolana. Dłonie oryginału również się rozluźniły i teraz swobodnie opadały przy biodrach.
– Szeregowy Seta Yuichi z rodu Ranmaru, a także medyk Arii… Yorokobi, podkomendny rodu Yuuki. Transportujemy więźnia, który ma trafić w ręce kapitana Sa…. Ikichi Mu-san. - Prześledził wzrokiem reakcje zebranych na swoje słowa. Miał niemały problem z wyciągnięciem z odmętów pamięci nazwiska swojego kompana. Słyszał je jedynie raz i z tej perspektywy wydawało mu się to bardzo odległe zdarzenie. Nie był pewny, czy przypadkiem nie przekręcił go w jakiś sposób, choć jedyna obecna osoba, która mogła tego dowieść, leżała nieprzytomna obok Oorogatsu, więc niekoniecznie mu to przeszkadzało. Ważniejsze było potwierdzenie przez jego rozmówcę, że dotarł we właściwe miejsce, a także to, że nie była to kolejna zasadzka zorganizowana przez drabów z wcześniej. Chowający się mieszkańcy zdecydowanie byli wystraszeni, a to tylko przywołało mu na myśl, że mężczyzna w masce, który stał na szczycie kamiennego muru, mógłby być do tego zdolny. Drgnął lekko, lecz trwał w oczekiwaniu.

Konie:
Fureddo i Jōji – pobiegły w las
Waki i Zashi – nowe Fureddo i Jōji

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 28 paź 2022, o 11:42; Forum: Nami-shin (Osada Rodu Hōzuki); Temat: Port; Odpowiedzi: 88; Odsłony: 5849

Re: Port

Lato 393
Misja D – Festiwal Jedzenia
| Rimuru |
Post 23/14+

Akcja toczyła się dalej, nawet wtedy gdy młoda szlachcianka, zachęcona własnym pomysłem, wskoczyła na ladę. Nie przyciągnęło to jednak uwagi większej rzeszy, a co poniektórych obecnych najbliżej. Przyglądali się jej przez krótką chwilę, obmacując wzrokiem od stóp aż po głowę, powstrzymując się wewnętrznie od kręciołka w głowie, by zaraz opuścić wzrok z niesmakiem i powrócić do żartów i picia. Najwyraźniej oczekiwali doraźnego podniesienia poziomu adrenaliny poprzez tańczącą na ladzie kobitkę, lecz osoba która się tam znajdowała nie przypadła im wyraźnie do gustu. Cóż, podchodziłoby to pod kryminał, gdyby było inaczej. Barman był jednak nieco innego zdania, a przynajmniej co do samego chodzenia po drewnianym blacie, który i tak był już usmarowany różnymi płynami i maziami. Czym prędzej zjawił się obok i burknął donośnie w jej kierunku. - Złaźże dziewczę! To nie chlew! – Był wyraźnie poirytowany jej zachowaniem. Dokończył przelewanie trunku z butli do kufla, postawił go na ladzie i pchnął w kierunku zamawiającego. W ogóle nie patrzył, czy ten dotarł w wyznaczone ręce, jego wzrok wlepiony był w młodą kobietę, która próbowała wprowadzić do pomieszczenia jeszcze większy zamęt.
- Czego chce? – Dodał po chwili widząc jak ta nerwowo rozgląda się po pomieszczeniu.
Wsłuchał się w jej słowa z większą uwagą niżeli zamawiających klientów, widocznie był to na tyle odmienny sposób poproszenia o jednego głębszego, że poczuł się zaintrygowany. Jakże się mylił słysząc jej sprawę, zapewne nie tego się spodziewał, gdyż zamarł w półkroku i zamyślił się. - Nie wiem o kim mówisz. Złaźże ze kontuaru, migiem. – Odłożył pustą butelkę, pochwycił dwie czarki do sake i postawił przed jegomościami, co jeszcze przed chwilą sprawdzali co zakłóca spokój na ladzie, a następnie polał im do pełna z innej butli. Ci wyraźnie przysłuchiwali się, nie dając po sobie tego poznać, o czym rozprawia młoda, bo jeden z nich szturchnął drugiego i spojrzeli na siebie znacząco.
- Ja. – Chyc. - Wiem o kiego ci się rozchosi. Śmisznie gadał. Był tu al… – Jego słowa zostały zagłuszone przez zmieszane, donośne i odbijające się od ścian, okrzyki radości i złości jednocześnie. Tłum w najdalszym kącie wiwatował, a niektórzy rwali włosy z głowy i pluli pod stopy. Coś wielkiego musiało się tam wydarzyć. Nastąpiło lekkie poruszenie, Ci co targnęli się na swoje osoby, zaczęli z opuszczonymi głowami wracać do stolików i kompanów do picia, a cała reszta poczęła gromadzić się przy jednym z osobników. Ten zbierał zwitki i wydawał za nie monety. Sprawa była jasna, szło o zakłady. Zawsze ktoś przegrywa, żeby drugi mógł wygrać. Tak też było w tym przypadku, co Rimuru mogła zobaczyć na własne oczy. Zmiana lokalizacji zebranych odsłoniła bezwładnego mężczyznę leżącego na posadzce, a także drugiego opartego o ścianę i dyszącego ze zmęczenia. Twarze obu były zakrwawione i mocno napuchnięte. Żaden z nich nie był tym, którego szukała, co zapewne można było odebrać jako dobry znak. Dopiero po chwili poczuła, że ktoś szarpie ją za nogawkę. Człowiek, którego nie mogła dopiero co dosłyszeć wyciągał ku niej otwartą dłoń, jakby oczekiwał zapłaty za informację, lecz się z kompanem swoim niezgrali, gdyż ten drugi wskazywał na boczne drzwi karczmy.
- Coś za coś. – Rzekł pierwszy.
- Tam go wywlekli. Coś tam się darli. – Zatoczył głową drugi.
Dało się wyczuć, jak atmosfera w tym konkretnym miejscu zgęstniała. Procenty bardzo mocno uderzyły im do głowy i nastała kolizja oczekiwań. Zapowiadało się na wymianę zawodników w najdalszym kącie. Barman nerwowo zachichotał i oddalił się chcąc obsłużyć kolejną osobę. Prychnął w kierunku dziewczyny jeszcze na odchodne i tyle się nią przejął.
Świat wariował w swoim tempie. W środku chaos, na zewnątrz chaos. W dodatku poszukiwany zdążył się już wplątać w kolejne tarapaty, tym razem z rozkrzyczanymi miejscowymi. Z otrzymanych wskazówek wynikało, że Rimuru wybrała się nie do tego hałaśliwego miejsca, do którego powinna, choć intuicja dobrze jej podpowiadała, a jedynie wskazówka zegarka zawiniła spóźnienie.

Wakabayashi Kazuki – sołtys
Inni
Strażnik - Lis
Strażnik – pilnujący sprzedawcy
Inagura
Sprzedawca Przekąsek

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 25 paź 2022, o 15:41; Forum: Bank; Temat: Seta Yuichi [Bank]; Odpowiedzi: 12; Odsłony: 298

Re: Seta Yuichi [Bank]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 25 paź 2022, o 15:39; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Seta Yuichi [PH]; Odpowiedzi: 16; Odsłony: 477

Re: Seta Yuichi [PH]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 25 paź 2022, o 15:33; Forum: Hyuo; Temat: Cesarski Trakt; Odpowiedzi: 40; Odsłony: 1192

Re: Cesarski Trakt

Lato 393
Misja C – Żywy Towar | Prowadzący: Tetsurō | Post 15/14
Wypluwany przez Yuichiego strumień wody, który dzięki sile wyrzutu wzbijał się wysoko w powietrze, był w stanie dotrzeć dokładnie tam, gdzie młodzieniec planował. Oglądał tę sytuację jakby trochę z boku, nie do końca będąc przekonanym, czy to faktycznie on podejmuje konkretne działania, czy jest jedynie obserwatorem dobrego kina akcji. Tak bardzo skupił się na swoim zadaniu, tu i teraz, zmyciu tych wszystkich białych kropek z nieba, że zapomniał co tak naprawdę dzieje się dookoła. Czuł, że jego żyły zostały zdominowane przez adrenalinę, przepływająca krew burzyła się i napierała na ścianki, nie mogąc zmieścić się w tak wąskim korytarzu. Gorączkowo przeszukiwał przestworza i manipulował mięśniami ust i karku, by dosięgnąć wszystkie możliwe cele. Te, ku jego zaskoczeniu dość sprawnie lawirowały w przestworzach, biorąc pod uwagę pęd, z jakim zbliżały się ku nim, lecz nie po to, by uniknąć jego techniki obronno-ofensywnej, a zasłonić co ważniejsze postacie na planszy. Na nic były ich trudy, gdyż chłopak najzwyczajniej w świecie zmywał je jeden po drugim. Zaplanował już także kolejne posunięcie, do którego realizacji zabierze się tuż po strąceniu ostatniego z gońców i gdy już zaczynał uśmiechać się wewnątrz siebie, widząc sukces swojej akcji, ostatni ostały „przy życiu” wleciał z impetem w jego twarz, powodując niemałe zaskoczenie i dezorientację, zmuszając jednocześnie do zrobienia pół kroku wstecz.
– Agh… - Jęknął mimowolnie, szarpiąc przy tym głową w bok, jakby to mogło go uchronić przed czymś, co już się przecież wydarzyło. Wartki strumień zgasł w jednym momencie, a jego dłoń natychmiast poszybowała do okolic zamkniętych oczu. Nie wiedział, co chciał tym osiągnąć, to było najzwyczajniej w świecie instynktowne zachowanie. Poczuł natomiast, na opuszkach palców, że ptak ten zamienił się w maź, która usmarowała całą jego buźkę. Przeciągnął wpierw palcami w jedną stronę, by złożyć dłoń w pięść i potrzeć w drugą, jak to dziecko co wstało rano i próbowało się dodatkowo pobudzić. Widząc, a raczej nie widząc wymiernych korzyści z tego działania, przeciągnął po przymkniętych powiekach rękawem płaszcza, użyczonego mu przez kompana. Teraz mógł już patrzeć, ciemność zniknęła wraz z otworzeniem oczu. Co prawda, piekło go niemiłosiernie. Prawdopodobnie wzmógł tylko ten efekt swoim nieumiejętnym usuwaniem atramentu z rogówki, przez co ją podrażnił.
Cóż to jednak był za widok. Seta, gdy tylko zdołał na nowo połapać się w sytuacji, zorientował się, że nie tylko nie wypełnił w pełni obowiązków strażnika tego powozu, a w dodatku pozwolił przeciwnikowi na przygotowanie kolejnego ataku, który już w tym momencie pędził na nich co tchu. Bez chwili pomyślunku, palce szeregowego zaczęły przepłacać się między sobą, kształtując przeróżne formacje, a na wewnętrzną część jego jamy ustnej napierała już po chwili woda. Ogromna, jakby skondensowana, wyrwała się z werwą i popędziła na nie takiego przyczajonego już tygrysa, zmywając go z jego widoku. Ale to nie było wystarczające, zbyt późno dostrzegł dwa kolejne stwory, które rozpierzchły się, by podjąć ich flanki. – Arii-kun, mamy probl… kurwa, Ari! -
Wołał kompana, z intencją poproszenia go o pomoc w odparciu nadchodzącego szturmu, lecz to co dostrzegł, zmroziło mu potrójny pot spływający po plecach i zmusiło serce do przeskoczenia jednego uderzenia. ~ Co tu się… ~ Przegapił moment, w którym medyk osunął się na podłogę pędzącego powozu. Czyżby to było w momencie, gdy jego oczy pokryte były atramentem? A może jeszcze przed tym, gdy był tak mocno skupiony na zmyciu pikujących gwiazd z nieba, że nie zauważył kompana w potrzebie. Czy to także oznacza, że Oorogatsu zaraz albo wstanie, albo wykituje? Tego nie wiedział. Jedno jednak było pewne, znajdują się właśnie pośrodku jednej, wielkiej i bardzo czarnej d…
Ciśnienie w głowie młodzieńca wciąż się zwiększało. Czuł już nadciągający ból głowy, który na pewno nie przyniesie ze sobą nic dobrego. Wziął jeden głęboki wdech, sprawiając, że wciągane powietrze aż zaświszczało. Musiał działać niemalże natychmiast. Kątem oka widział zawirowania powietrza pozostawiane przez nadciągające wyblakłe zwierzęta. Wciąż nie rozumiał zasady ich działania, lecz wiedział, że kiedy się je powali, rozprawi i wybebeszy, zamienią się w czarną maź. Tylko tyle dla nich chciał, by zniknęły się, zmyły z tego świata. Ręki nie ciągnęło już do podbródka, by oddać się zamyśleniu, była zbyt zajęta wbijaniem paznokci w swoją wewnętrzną część. Odczuwał także, że coś ścieka po jego policzku, lecz był zbyt zajęty, by przejmować się tym choćby przez ułamek sekundy. Bolało. Nie tyle ciało, co dusza, gdyż wiedział już, że nie ma szans powstrzymania tego całego chaosu i wyjścia z niego obronną ręką. Był zbyt słaby, aby odeprzeć to, co nadciągało. Spojrzał jeszcze raz za siebie, chcąc ocenić, jak niewiele im zabrakło do osiągnięcia celu. Byli naprawdę blisko, co jedynie piętrzyło odczucie zawiedzenia, z jakim się parał. Nie mógł jednak dopuścić do tego, by wszyscy obecni na wozie zginęli przez jego brak doświadczenia i umiejętności. Miał świadomość, że każde z jego kolejnych posunięć może okazać się tym ostatnim. Nie tylko ze względów na niebezpieczeństwo, jakie się zbliżało, lecz także dlatego, że limit młodzieńca był tuż za rogiem.
Gdy wypuścił powietrze z ust, jego klon zamachnął się lejcami jeszcze raz i zrobił z nimi to samo. Gdy on wepchnął dłonie do kabury, by dorwać w każdą po jednym kunaiu i cisnąć nimi w przeciwległe lwy, kopia podniosła się. Gdy oryginał ponowił czynność, chcąc cisnąć tym razem gwiazdkami w nadciągające niebezpieczeństwo, wodniak zaparł się butem mocno o kozę i wychylił do przodu, chwytając w tym samym momencie za wakizashi wiszące na plecach i ruszył przed siebie, by dotrzeć do oryginału. Ciężko było nadążyć wzrokiem za zwierzyną, a co dopiero zestrzelić je takimi tworami jak narzędzia ninja.
Seta Yuichi stawiał wszystko na jedno rozdanie. Grał tym, co akurat miał, gdyż wiedział, że nic innego mieć już nie będzie. Sterowanie powozem nie miało najmniejszego sensu, kiedy ten będzie leżał przewrócony na bok lub co gorsza, ulegnie zniszczeniu. Odwołanie woźnicy było jedynym słusznym posunięciem na tą chwilę, jakie mógł mu zlecić. Potrzebował siły bojowej, a ta by się zmarnowała za kółkiem.
Śledząc tor lotu swoich pocisków, modlił się w duchu, by te przeszyły martwe serca drapieżników i rozpierzchły ich w płyn.

Konie:
Fureddo i Jōji – pobiegły w las
Waki i Zashi – nowe Fureddo i Jōji

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 4 paź 2022, o 22:55; Forum: Nami-shin (Osada Rodu Hōzuki); Temat: Port; Odpowiedzi: 88; Odsłony: 5849

Re: Port

Lato 393
Misja D – Festiwal Jedzenia
| Rimuru |
Post 21/14+

Decyzja została podjęta niemalże natychmiast. Tok rozumowania dziedziczki zdawał się tym prawidłowym. Młodzież często nie zna umiaru w używkach i bardzo chętnie nadwyręża swoje możliwości, co niejednokrotnie może być katastrofalne w skutkach.
Karczma znajdowała się nieopodal, a Rimuru wbrew swoim założeniom, wcale nie musiała wykorzystywać ponownie swojej techniki atutowej, gdyż po pierwszym kroku wykonanym w jej kierunku, tłum pociągnął ją za sobą. O wiele trudniej za to było zatrzymać się i zmienić lekko kierunek, tak by dotrzeć do drzwi gospody. Trochę wysiłku włożonego w ten manewr opłacił się aż nadto. Kiedy przebiła się na drugą stronę fali, została z niemałą siłą wepchnięta w drewno i to zapewne także zakończyłoby się siniakiem, gdyby nie niefartowny jegomość nie zechciał ich dokładnie w tym momencie otworzyć. Stanęła przed kolejnym wyborem. Skroplić się i ominąć go lub po prostu przyfasolić w niego z impetem. Wynik tego starcia mógł być tylko jeden, gdyż mężczyzna ten wyglądał na marynarza, w dodatku rosłego i niekoniecznie czystego. Intuicja dziewczyny wydawała się prowadzić ją jak za rączkę przez ciemność świata, gdyż tuż po ominięciu go pod pachą, gdzie mogła ograniczyć skroplenie, facet wypuścił wielobarwny strumień z ust wprost przed siebie, pod stopy ludzkiej ławicy. Wyglądało to obrzydliwie, a pachniało jeszcze gorzej. A wracając jeszcze na chwilę ze środka pomieszczenia do mężczyzny puszczającego pawia, bycie tego świadkiem również nie było najprzyjemniejsze.
W środku był kolejny tłum ludzi, nieco mniejszy i znacznie brudniejszy od tych na zewnątrz. Wyglądało to tak, jakby stali bywalcy od początku istnienia karczmy, zgadali się, by akurat tego dnia zaopatrzyć swój organizm w procenty, dokładnie w tym miejscu. Panowało tu kilka osobnych atmosfer, w zależności, na którą część pijalni się patrzyło. W jednej z nich kilka stolików zajętych było przez grających w bambusowe karty, a także jedna z par ogrywała shogi. Trochę dalej, większa grupka żarliwie o czymś rozprawiała na temat Ci akurat nieznany. Bliżej po prawej stronie zebrało się kilka osób, by posłuchać szarpania za struny przez lokalnego barda, który potrzebował chyba jeszcze kilku głębszych, by wyciągnąć te wysokie tony ze swojej krtani. Najdalej po prawej, znajdowała się największa z grup. To do niej co chwilę odpływały kolejne osoby z mniejszych aglomeracji. Ciężko było dostrzec, co tak dokładnie się tam wyprawia, las ludzi większych i mniejszych dość gęsto ściśniętych ze sobą skutecznie zasłaniał całą akcję. Jedynymi wskazówkami były krótkie okrzyki, wydawane przez zainteresowanych w reakcji na coś, co się właśnie wydarzało oraz stukanie kuflami, przez co poniektórych, gdy ci śmiali się radośnie z czegoś, gorączkowo komentując.
Co do reszty pomieszczenia, cóż. Smród, bród i ubóstwo. Chlanie na potęgę przez każdego obecnego tu człeka. Barman oraz jego pomoc, ledwo wyrabiali na zakrętach, by podawać kolejne naczynia wypełnione życiourozmaicajnym płynem, a także zbierając zapłaty czasami wnet rzucane na ladę. Obrót gotówką i browarem, a także innymi trunkami był tu na niebywałym poziomie i gdyby nie cała otoczka temu towarzysząca, zapewne byłaby to praca marzeń.

Wakabayashi Kazuki – sołtys
Inni
Strażnik - Lis
Strażnik – pilnujący sprzedawcy
Inagura
Sprzedawca Przekąsek

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 4 paź 2022, o 10:37; Forum: Misje i Fabuły; Temat: Wynagrodzenie za misje; Odpowiedzi: 3831; Odsłony: 374008

Re: Wynagrodzenie za misje

Nick prowadzącego: Yuichi
Nick biorącego/biorących udział: Yari
Rodzaj misji: inna D
Streszczenie misji: Yari wypoczywając przy wodospadzie napotyka przedmiot, którym okazuje się deska z młotkiem pokryta krwią. Idąc w górę rzeki, okazuje się że jest tam ranny mężczyzna w podeszłym wieku, który chciał zbudować most by ułatwić sobie drogę do pracy. Pomaga poszkodowanemu, a następnie musi podjąć szereg decyzji mających zadecydować o życiu starca.
Link do misji: Skalisty Wodospad
Ilość postów: 15
Yuichi 8

Yari 7
Wynagrodzenie dla gracza *: Standard

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 4 paź 2022, o 10:29; Forum: Bank; Temat: Seta Yuichi [Bank]; Odpowiedzi: 12; Odsłony: 298

Re: Seta Yuichi [Bank]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 4 paź 2022, o 10:27; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Seta Yuichi [PH]; Odpowiedzi: 16; Odsłony: 477

Re: Seta Yuichi [PH]

Przejdź do posta

autor: Yuichi: 4 paź 2022, o 10:22; Forum: Shinrin; Temat: Skalisty Wodospad; Odpowiedzi: 243; Odsłony: 21851

Re: Skalisty Wodospad

Lato 393
Misja D – Przeprawa
| Yari |
Post 15/14

Ciężkim stary człek nie był, a gdyby nawet ważył trochę ponad ludzką normę, to dla Yariego nie miałoby to większego znaczenia. Predyspozycje jego ciała oraz lata treningów odcisnęły swoje piętno na mięśniach, kościach, a także psychice Senju co prawdopodobnie samo w sobie by wystarczyło, aby przetransportować chorego do bezpiecznego miejsca. Pochwycił go, przerzucił przez ramię i skierował się w stronę ruinki. Od mężczyzny czuć było potem i brudem, a także starością, która dawała się we znaki specyficznym zapachem. Oddech miał płytki, lecz równomierny.
Droga nie była długa, kilkaset metrów, które zostały pokonane w ledwie minuty. Po dotarciu na miejsce, Yari stanął przed drzwiami wejściowymi i uderzył kilkukrotnie drewnianą kołatką. Stuknięcia i wibracje rozeszły się po sękach, zmuszając kilka korników do pospiesznej ewakuacji. Nie zdążyły jednak nazbyt oddalić się od wydrążonych dziurek, kiedy zawiasy ruszyły i wrota otwarły się by okazać twarz młodzieńca będącego w środku.
Był ubrany w coś przypominającego pidżamę, lecz o wiele bardziej znoszoną niż ta zazwyczaj wyglądała. Rozciągnięte rękawy zwisały poza nadgarstki, zakrywając częściowo jego palce, a sznurowania na klatce widać były wielokrotnie przeszywane. Spodnie miały podobny przebieg co góra, a kapcie miały kilka sporych dziur, ukazując onuce. Jego twarz, w momencie otwarcia drzwi, sugerowała zainteresowanie, które przerodziło się w zdziwienie kiedy zobaczył Yariego, a następnie przerażenie zmieszane ze zmartwieniem gdy dostrzegł swego ojca przerzuconego jak worek ziemniaków. Cienie pod jego oczami zdawały się pogłębiać w barwie z każdą sekundą.
- Ojcze. - Zakrzyknął krótko i zerwał się by czym prędzej dotrzeć do staruszka, lecz zatrzymał się w pół kroku mierząc wpierw Senju swoim wzrokiem. Nie był pewny motywów kruczowłosego, choć przymus niesienia pomocy okazał się silniejszy i zmusił swoje nogi do wykonania powierzonego im zadania.
- Tędy, połóżmy go tam. - Po wstępnych oględzinach, zaproponował wniesienie mężczyzny do środka. Twarz Nobu mieniła się kolorami czerwieni i bladości, które spowodowane były kłócącymi się wewnątrz niego emocjami.
Środek izdebki był zwyczajny, jak przystało na czasy w których przyszło im żyć. Widać, ktoś starał się zadbać przynajmniej o wnętrze tej ruiny, gdyż rzeczy miały swoje miejsce, a na powierzchniach panował względny porządek. Przynajmniej w rzeczach, gdyż wciąż było tu pełno kurzu, rozcieranego jedynie brudnymi szmatami, tak by się nie nawarstwiał nazbyt w jednym miejscu. Dom nie był przestronny, a i tak znalazło się tam miejsce na dwa pokoje oraz coś służącego za jadalnie, kuchnię, salon i sypialnię w jednym. To tam, na wypchanej słomą i nićmi bambusa macie, miał zostać położony Shimabukuro senior.
- Wyszedł dzisiaj rano do pracy. Wszystko było w porządku. Co się wydarzyło?! - Młody zaczął po kolei sprawdzać oznaki życiowe i dalej prowadził oględziny. Robił to sprawnie, zupełnie jakby nie było to dla niego pierwszyzną. Chwycił przebitą dłoń ojca w swoje i dokładnie się jej przyjrzał, jego mimika nie sugerowała nic dobrego. Podźwignął się z kolan i wybiegł z domku, by po chwili wrócić do środka z glinianym naczyniem wypełnionym wodą. Po drodze zgarnął jeszcze kilka czystych skrawków materiału, wyraźnie nie służących do sprzątania i przykucnął z powrotem przy nieprzytomnym. Wyciągnął zza pazuchy dość cienki, ledwie centymetrowy w średnicy, kawałek drewnianego walca i włożył starszemu między zęby.
- Przytrzymaj go proszę. - Przerwał na krótko wypowiedź Senju, o ile ten zdecydował się odpowiedzieć na jego pytanie i pochwycił przebitą dłoń w swoje.
- Wybacz mi, ojcze. Zaraz będzie bolało. - Kiedy skończył mówić, szarpnął za pręt, z łatwością wyciągając go z rany, co uwolniło zblokowaną krew by ta sączyła się na posadzkę. Staruszek momentalnie odzyskał przytomność, wzdrygnął się, przeklął głośno i opadł z powrotem na matę. Syn działał szybko, wykonując wpierw przemywanie, a następnie przyłożył swoją otwartą dłoń, zamknął oczy i w skupieniu wywołał, a następnie utrzymywał bladą zieloną poświatę. Nie była to potężna technika, zdolna połączyć rozczłonkowanych, acz wystarczająca by oczyszczoną dłoń zasklepić, jako tako. Prace trwały krótką chwilę.
- Dziękuję Ci, panie. - Nobu ukłonił się w pół pasa, w oznace wdzięczności za pomoc jakiej udzielił. Trwał w tej pozycji przez krótki czas. – Aż strach pomyśleć, co by się wydarzyło, gdybyś nie odnalazł mego ojca. - Podniósł się i spojrzał za siebie, na jedyne zamknięte drzwi w domostwie. - Szczególnie, że nie miałby kto się nią zająć. Bardzo Ci panie dziękuję. - Powrócił wzrokiem do rozmówcy i ponownie się ukłonił, tym razem krótko. Zrobił kilka kroków do zdezelowanego kredensu, otworzył szufladkę, która zacięła się w pół drogi i zaczął w niej grzebać. Po pomieszczeniu rozchodził się brzdęk monet, które Nobu wybierał z niemałego stosu. W pewnym momencie chyba uzbierał tyle ile potrzebował, bo zamknął szufladę i wrócił do Yariego z wyciągniętą ręką, w której spoczywał brudny woreczek.
- Wiem, że to prawnie nic w porównaniu wartości życia mojego ojca, lecz powinno pokryć trud. - Młodzieniec był honornym człowiekiem. Pomimo stanu w jakim znajdował się ich dom, „skarbonka” wydawała się być wypełniona pieniądzem. Choć trzymanie ich w takim miejscu było głupotą, gdyż bardzo łatwo byłoby ich pozbawić tych dóbr, to wyraźnie się tym nie przejmowano. - Proszę przyjmij to w ramach wdzięczności.
Ulokował „sakiewkę” w należytym miejscu, ponownie się ukłonił i wrócił do ojca, by go monitorować. Oddech, przez moment zachwiany, unormował się ponownie, a także pogłębił. Zardzewiały drut, gdyby nie wyciągnięty, z pewnością przechylił by szalę życia tego człowieka i odprawił z kwitkiem na drugą stronę, by ten użyźnił glebę.
Ledwie minęło południe, odkąd Yari postanowił powrócić na ścieżkę shinobi, a pierwszy samodzielny przydział zakończył się dla niego sukcesem. Pomógł komuś w życiu codziennym, ułatwił drogę do pracy by przysłużył się społeczeństwu, a na koniec przyłożył ogromną rękę do zachowania życia. Co by nie powiedzieć, to odwalił kawał dobrej roboty.

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

Shimabukuro Kame
Shimabukuro Nobu

Przejdź do posta

Znaleziono 224 wyniki

Strona 3 z 15
- Przejdź do strony:
Poprzednia
1
2
3
4
5
…
15
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane