Shinobi War PBF Naruto

There's only one spot on this throne
Wiara. Mawiają, że czyni ona cuda. Że jesteś w stanie nią zwojować świat, wygrać z nim. Co za naiwność... Więc zaczynasz wierzyć ludziom. Zaczynasz ufać ich słodkim słówkom i ich umiejętnościom. Wydaje ci się, że jeśli nie siła wyższa, która cię już zawiodła, to przecież ludzie właśnie układają tą rzeczywistość, więc wierzą w nich zyskasz pewność, że wierzysz w coś realnego i prawdziwego. Możemy wierzyć - może to się uda... Aż w końcu rozumiesz, że nie pomogą ci ani bogowie ani inni wokół ciebie. Zaczynasz rozumieć, że możesz wierzyć tylko w siebie. To tylko twoje mięśnie pozwoliły ci dźwigać tę rzeczywistość na barkach. Tylko twoje nogi zaniosły cię tak daleko - nikogo innego. Nóg nie wypożyczysz. A wiarę? Wiara niech zostanie dla tych młodych, którzy mieli jeszcze trochę dobroci do wytracenia.
To bolało, Tatsuo, ale jak miałoby nie boleć? Tak samo bolało wszystkich wokół. Poobijanych. Poparzonych. Zbierających blizny na swoim ciele, tak jak każdy bard zbierał literki na cennym pergaminie. Potem powstawały z tego historie. Jak po złośliwości świadomość wcale nie chciała uciekać i utrzymywała się na powierzchni. Powinna być bardziej łaskawa i skoro już pozwalała trwać, to powinna była się pozwolić poruszyć. Nie pozwalała. Twoje ciało nie było przystosowane do takich odczuć. Heh, a kogo tutaj było? Chyba tylko tego, który po takiej ilości ognia stał, składając swoje ciało do kupy na oczach wszystkich. Kto rozumiał, kim był Shirogane Tsuki, ten być może właśnie powinien zacząć się go bać. A może przeciwnie? Wznosić ręce ku górze? Poprowadził nas do zwycięstwa. Jeśli na tronie było tylko jedno miejsce w tym grajdołku nazywanym Shi no Geto to mimo tego, że nie każdego tutaj łączyły z tym miejscem więzi, to każdy był przekonany, że nie można go oddać rodowi Uchiha.
Kagutsuchi i Kutaro stali obok siebie. Prędkość wszystkich ruchów, jaka zadziała się jeszcze kilka sekund temu stawiała ich zmysły w oszołomieniu i zdumieniu. Jeśli czegoś nie widzisz, to czy to istnieje? Jeśli nie dostrzegasz ruchów, czy próbujesz je zrozumieć? Wykonanie Kai było formalnością. Właściwie - po co w ogóle marnować chakrę, żeby rzucić przypadkowe jutsu? Może właśnie dlatego, żeby ktoś miał zajęcie i nie oglądał się na białowłosego, który ciągnął za rękę Uchiha Azumę. Za to sam Shiro oglądał się na tych, którzy zostali na polu bitwy. W strachu. O życie swoje, o życie tego, którego prowadził. Czemu ci zależy? Wojna to ofiary. Czy istnieją takie bitwy, które nie rodziły po sobie łez? Kutaro mógł dojrzeć, jak fantastyczny i milusi Pan Groszek znika i przestaje mu się wciskać wszędzie (wink), przestał więc też krępować jego ruchy. Bo zdecydowanie wcześniej ani jego krzyki na niego nie działały ani próby wyrywania się. Ciężko mówić o tym, żeby Aburame podbiegł do Tatsuo. Czując pożar własnego ciała, palenie policzków, był dziwnie odrętwiały i ciężki, ale jednak po chwili znalazł się przy rudzielcu i opadł na kolana, tuż obok niego. Błoto - oto, co czeka każdego wojownika, który będzie zbyt wolny. Wyciągnął obolałą dłonią pigułkę z krwią i podał towarzyszowi, żeby chociaż trochę poprawić jego stan. Medyk z niego żaden. Ale hej - przecież w sklepie mówili, że to pomaga, więc na pewno musi działać. Suma sumarum kupowali jedynie czas u Śmierci. Jej obecność tu była oczywista. Zaplatała sobie właśnie welon ze snującego się, wolno dogasającego ognia. Następnie Aburame wyjął bandaż i spojrzał na biednego Kami, zastanawiając się, jak w ogóle mu pomóc. Wziął całą rolkę, jaką miał i owinął towarzyszowi po prostu plecy, pomagając mu usiąść na ziemi. Wszystko to wyglądało paskudnie. On w błocie, teraz sam Kutaro z nogami w błocie, towarzysze broni próbujący sobie wzajem pomóc.
- Nie widzę bez gałek ocznych, Wilku. - Shirogane Tsuki powiedział to bez żadnych większych emocji w głosie, choć nadal był to głos napięty. Tak i jego głowa się nie poruszyła. Słyszał, więc jego głowa była skierowana bezpośrednio na Kagutsuchiego. Upiorność, która spoglądała na niego pustymi gałkami ocznymi. - Czy ponieśliśmy straty w ludziach? Co się dzieje z Kronikarzem i Mniszką? Rei nie wydostał się z gruzów? Raport. - Tymczasem sam Tsuki podparł się o kosę w pozycji, która wydawała się absolutnie nonszalancka. Jakby wszystko było na porządku dziennym, a ta kosa wcale nie była rozpalona do upiornych temperatur jeszcze parę momentów temu...
Shirogane obrócił się za słyszalnym krokiem - zarówno tymi, które najpierw zaczął stawiać Kutaro, który został uwolniony Kai, jak i tymi, które po rozmowie zaczął robić Kagutsuchi. W końcu, kiedy jego gałki oczne odzyskały sprawność, rozejrzał się po polu bitwy.
Tak, Shirogane Tsuki, ten metr pięćdziesiąt w kapeluszu, był goluśki jak matula natura go stworzyła i właśnie świecił gładziutką jak poliki archanioła pupą. I wcale nie wydawał się przy tym przejęty. Tak samo jak tym, ze zaczął iść po lodowatej ziemi z kosą założoną na bark.
- Co się stało z mniszką? - Zapytał ponownie po drodze Kagutsuchiego i Kutaro, którzy pomagali ogarniać Tatsuo, a sam podszedł do Reia i pochylił się do niego. - Wstawaj, dzieciaku. Masz więcej szczęścia niż rozumu. - Złapał Reia pod ramię i podciągnął go za nogi, jakby sam piętnastolatek zupełnie nic nie ważył. Jego oczy po raz kolejny przesunęły się po jego małej drużynie, rozglądały za tymi, którzy zostali od nich oddzieleni. Na placu i pośród gruzowisk widać było latających w panice ludzi. Słychać było krzyki i kolejne wybuchy. Potem jeszcze przeniósł wzrok na niebo, gdzie rozbłyskiwały czerwone flare wzywające wszystkie oddziały do Shi no Geto. - Posiłki zostały już wezwane do Shi no Geto. - Ponieważ właściwie tylko Kagutsuchi tutaj wiedział, co oznacza kolor tych flar na niebie, zamierzał to wyjaśnić jego podwładnym. Z Reiem pod ręką (nad ręką?) skierował się z powrotem do grupy. - Jestem pod wrażeniem. Walczyliście jak jeden z Shinsenów. Nie wahaliście. Słusznie. Jeśli w ostateczności macie poświęcić jednego członka drużyny kosztem życia innych robicie to. Wahanie się i brak słuchania dowódcy kończy się szybko. - I wiadomo w jaki sposób. Shirogane nie zatrzymał się jednak przy drużynie. - Za mną. Idziemy do szpitala, żeby was poskładali. Shi no Geto może upadać, ale zdrowie podwładnych zawsze jest priorytetem. - Ton Shirogane zawsze był taki, że człowiek mógł się zastanawiać, czy jego komunikaty nie mają drugiego dna. Czy nie czai się tam jakaś obraza albo nie chciał (nawet najmilszym słowem, a te były rzadkością) kogoś pojechać po równi. Puścił Reia, kiedy miał pewność, że ten już stoi i nie potrzebuje pomocy i zostawił mu swoją kosę. Spokojnie - już przestudzoną. - Masz stać blisko mnie i nosić moją broń. - Cóż... każdemu praca według jego zasług? Sam Shirogane podszedł do Tatsuo i podniósł ostrożnie jego z ziemi, biorąc go na ręce. - Wytrzymaj ból, bracie. Zaraz dotrzemy do szpitala. - Mogło to wyglądać bardzo dziwnie... ale Shirogane (z gołą dupą) nie wydawał się jakkolwiek przeciążony faktem, że niesie dorosłą osobę na nogach.
- Co się stało z białowłosym z oddziału dostawczego i tamtym małym chłopakiem Uchiha z naszej lewejflanki? - Dopytał jeszcze, bo zerkając na tę stronę (aktualnie swoje prawo) nie widział tam żadnych zwłok. A ilość ich nie zgadzała się coś z ilością walczących.
Zarówno Shirogane jak i Kagutsuchi doskonale wiedzieli, gdzie znajduje się szpital w Shi no Geto. Po drodze Shirogane zatrzymywał co jednego żołnierza i wydawał mu konkretne rozkazy jak i wypytywał o sytuację. Ta nie była zbyt kolorowa. Wszędzie pokazali się zdrajcy, którzy zaatakowali z różnych stron. Co się dzieje aktualnie z Protektorem pozostawało tajemnicą. Ale konkretnych informacji nie było wcale. Nikt niczego nie wiedział. Chaos. Bieganina. Panika! Irytacja Shirogane była wyczuwalna i bez jego odezwania się, toteż każdy napotkany od razu unosił ręce, jakby zaraz mieli do niego strzelać. I nagle stał na baczność i magicznie panika znikała. No bo czemu masz się niby bać jakichś Uchiha, jeśli zaraz Grandmaster urwie ci jaja na miejscu i nawet nie będzie się dwa razy zastanawiał? Żarty żartami - a było coś w Shirogane, że po prostu był dobry w tym, co robił. Nawet jeśli nie był mistrzem gładkich gadek i obchodzenia się z ludźmi gdzie indziej niż na polu walki. Żeby nie było też wątpliwości - Shirogane przy nikim się nie zatrzymał. Narzucił tempo swojej drużynie, żeby jak najszybciej znaleźć się w szpitalu. W końcu zaczął się przed wami malować szpital. Prosty budynek, którego wielki napis nad wejściem obwieszczał wszem i wobec, do czego jest on używany. Patrząc na prawo, na lewo, pod kątem jak i na godzinę 23:51:26 czasu wschodniego nie widać było gołym okiem żadnych zagrożeń. Szpital też wydawał się zupełnie nienaruszony.
- Bądźcie czujni... INOSHI! - Shirogane dobrze nie skończył swoich ostrzeżeń i nowej dawki poleceń, kiedy zobaczyliście znajomą w sumie sylwetkę blondynki wybiegającej głównym wejściem, która najwyraźniej zamierzała biec... no, gdzieś zamierzała biec. Gdzieś w kierunku muru? Sporo było tam po drodze budynków, ciężko orzec. Głośny, mocny głos Shirogane poniósł się w dal i trafił do uszu blondynki, która zatrzymała się, zaskoczona i wystraszona, ale zaraz obejrzała na waszą grupę. Z wyraźną zresztą ulgą.
- Pan Shirogane! - Tak, to była wyraźna ulga. Jeden krok ku wam, nawet krótki bieg... kiedy uświadomiła sobie, że komuś brakuje... ubrań. Stanęła jak wryta, czerwieniąc się całej na twarzy.
- Ruchy! Moi ludzie potrzebują medyka! - Warknął ostro i kobieta wyrwała się z beruchu, kiwając tylko głową.
- Proszę! Tutaj! W szpitalu nie jest bezpiecznie! - Podbiegła ku wam i wskazała zadaszenie jednego z budynków, gdzie ułożone były ławki. Tsuki więc nie pytał - ułożył tam Tatsuo brzuchem w dół.
- Sytuacja w szpitalu? Melduj kobieto!
- Walczyli, ktoś chciał spalić szpital, zatrzymali tę dziewczynę, teraz szaleje tam ninken. Zabili... Harikotto... - Usiadła obok Tatsuo i jej dłonie pokryły się chakrą. Kami mógł od razu odczuć niebiańską ulgę, kiedy dłonie blondynki zaczęły ze sobą przynosić błogosławioną ulgę. W tych zielonych oczach stały łzy, ale i była w jej twarzy jakaś determinacja. Niedowierzanie, ale i determinacja. To chyba łączyło wszystkich Shinsensów. Oni wierzyli. Nie tylko w siebie. Wierzyli przede wszystkim w siebie wzajem.
- Kagutsuchi i Rei ze mną do szpitala. Kutaro - osłaniasz Inoshi. Masz być jej oczami dookoła głowy. Jak coś się spierdoli i zobaczycie wroga idziecie do szpitala. Inoshi będzie kontaktem między mną a wami. Od razu mi meldować. - Shirogane spojrzał jeszcze na Reia i złapał za kosę, którą mu wręczył, żeby trzymał. Uznając chyba, że teraz sam sobie ją ponosi. I Shirogane odwrócił się do szpitala, idąc w jego kierunku.
Wtedy zobaczyliście, że do szpitala zbliżała się obca sylwetka. Z piórkiem. Mężczyzna w przebraniu zatrzymał się jednak, zwalniając, kiedy zorientował się, że właściwie to zobaczyliście siebie wzajem. Wydawał się nieźle uzbrojony. Ale jednak - sam. Odległość: 10m. Nawet nie zdążyliście się oddalić o dobrych dziesięć kroków od Inoshi, Tatsuo i Kutaro.
Co ciekawe - ze szpitala wyszła grupka ludzi, z czego przy jednym z nich były 3 kukiełki.
Shirogane Tsuki właśnie złapał swoją kosę w obie ręce.
- Jestem Shirogane Tsuki, Dowódca Grupy Zwiadowczej Shinsengumi! KTO NIE JEST ZE MNĄ, JEST PRZECIWKO MNIE! - Shirogane zatrzymał siebie - i gestem swoich.

Naiwność jest słodka. Przymiot tych, którzy jeszcze nie stracili... jak to nazwaliśmy? wiary. Ale powiedziałabym, że tutaj jeszcze w grę wchodziła jedna Pani. Nazwaliśmy ją Nadzieją. Była więc słodka, była niewinna i porywała serca artystów. Tylko czy na artyzm był czas na wojnie? Nogi plątały się pod ciałem i rytm gubił między oddechami. Czy może już nawet gubiłeś swoje oddechy w tym wszystkim? Paskudny smród, jaki uderzył w nozdrza, przyprawiał tylko o zawroty głowy i o mdłości. Zawijał w żołądek w supeł i podchodził go do gardła. Adrenalina nie pozwalała się zatrzymać i wymiotować. Nie pozwalał też na to głęboki szok, który obezwładnił ciało Azumy i pchał go już tylko do przodu - byledokąd. Bylegdzieś. Byle jak najdalej stąd.
Dwójka uciekinierów rzuciła się ile sił w kierunku bramy. Tej niewielkiej, tej, co miała niby tak zachwycać, a była tylko dziwacznymi drzwiczkami, w których przejściu trzeba było między sobą rywalizować. Wiesz, co jest w tym wszystkim najdziwniejsze? Ludzie nie tłoczyli się przy wejściu. Nikt nie kręcił się koło stajni. Nie było bitwy o to, kto pierwszy stąd wyjdzie i nie było groźby, że wrzucą pod bruk kolejne ciała, żeby je zakopać, tych, którzy stchórzyli. Była wolna droga do bramy. Tak wolna, tak otwarta, że serce drżało w strachu, jakie kłody pojawią się tym razem? Gdzie tu trik, gdzie pułapka? Shiro chyba właśnie o tym myślał, gdy biegł razem z tobą za dłoń w kierunku stajni i patrzył na bramę. Jeszcze trochę oglądał się za siebie, za swoje ramię, żeby mieć pewność, że nikt was nie goni. Szaty na jego piersi spadły gdzieś po drodze - zdarł je do końca. Została sama zbroja. Zniszczona na plecach. Na jego szyi, pod spalonymi włosami, widoczne były poparzenia, a na twarzy malował się ból związany z każdym krokiem. Ile możesz biec, by uniknąć śmierci?
Dopadliście do stajni i Shiro zatrzymał się tam, wbiegając razem z tobą do środka. Obrócił się w twoją stronę, oddychając urywanie, podpierając ręką o drewnianą ścianę. Konie rżały niespokojnie i uderzały kopytami w boksy. Zupełnie jak wy - chciały stąd uciec. Mało wiedziały, że aktualnie tutaj były najbardziej bezpieczne.
Kiedy wasze oczy się spotkały, wiedziałeś już, że ten świat nigdy nie będzie taki sam. Że coś się zmieniło, że coś pękło, a szept Losu już szeptał ci, że ludzie twardnieją w złamanych miejscach. Odbicie Azumy w trzech łzach sharingana Uchihy Shiro było takie podobne. Wszystko dlatego, że Twój sharingan też płakał już trzema czarnymi łzami. Kiedy serce truchlało, człowiek rósł w siłę. To była cena przegranej?
- Och, dzieciaku... - Głos Shiro się złamał, kiedy zobaczył trzy łzy sharingana. Jego dłonie przesunęły się na ramiona Azumy, oparły na nich. By dodać otuchy. By... ach, przecież nie było teraz takich słów, które ułatwiłyby przyswojenie tego, co się stało. - Przepraszam... naprawdę cię przepraszam. - Zacisnął szczęki i zwiesił na moment głowę w dół. Nie, to nie były dobre słowa. Stało się. Nie można opłakiwać zmarłych, skoro samemu można zaraz stać się jednym z nich. Dlatego właśnie nie chciał znać imienia każdego z nich. Pomyślał - tak będzie łatwiej. Nie było. Uniósł głowę, by spojrzeć w oczy Azumie, ale wtedy już nie było w nich sharingana. Azuma mógł przeglądać się w jasnym złocie jego oczu. - Jak tylko się stąd wydostaniemy to pożegnamy ich jak należy. Pojedziemy prosto do wioski, z której wyruszyliście, w porządku? Radzisz sobie z końmi? - Rozejrzał się po całej stajni z obawą, że ktoś tutaj zaraz przyjdzie. Ale nikt się nie zbliżał. - Przygotujesz nam konie, może być nawet jeden, jeśli nie czujesz się pewnie w siodle. Poradzisz sobie? Pójdę sprawdzić teren przy bramie. Gdybym nie wrócił... - Spojrzał na piórko na piersi Ame. - Gdybym nie wrócił ściągnij zbroję i piórko. Udawaj cywila. Żadna ze stron nie powinna cię ruszyć. Ukryj się i to przeczekaj. Zgoda? - Patrzył głęboko w oczy chłopaka i czekał na potwierdzenie, zaprzeczenie, na... cokolwiek.
Ucieczka z pola bitwy nie była męska. Zostawianie braci w potrzebie nie było godne. Ale kiedy masz tylko samego siebie, to co robisz? Może to wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby Ao nie opuścił was pierwszy? A może wyglądałoby inaczej, gdyby wszyscy uciekli zawczasu? Człowiek się zastanawia. Chciałby wiedzieć.

Kagutsuchi
Ukryty tekst

Gloria regali.
Świat drżał w płomieniach. Tak drżeliśmy i My.
Świat przyśpieszył. W niektórych oczach był już tylko majakami - jak w przypadku Tamaki. Nie to, że ona widziała źle, nie. Trafienie jej było zdecydowanie trudne dla niemal wszystkich się tutaj znajdujących. Młoda Hyuga skakała z miejsca w miejsce. Nie biegała - teleportowała się. Jej niewyraźny majak poruszania się, jej sylwetka - wszystko zlewało się w jedno do momentu jej stanięcia w miejscu. A te przecież miała. Wtedy tylko ręce poruszały się z piorunującą prędkością, gdy wybierała kolejne miejsca ciała do ataku. Jak mamy sobie z nią poradzić?
Koń Kutaro był spłoszony, ale dopóki jego jeździec go trzymał, dopóty, razem z Azumą, mogli utrzymać go w miejscu. Kiedy shinobi z niego zeskoczył, krzycząc jedno krótkie polecenie, puściła go i Pastelowa. Rumak ruszył do przodu - prosto w dym. Tętent jego kopyt ginął we wrzaskach i łomocie rujnowanych budynków. Ku chwale większego dobra - dziś umarli winni i niewinni. Ame dojrzał tego konia, jak wpadł na jego zastawioną pułapkę, biegnąc oszalale w jego kierunku. Przed siebie.
Zwierzę chciało uciec jak najszybciej.
Błyskawiczny bieg. Ile tylko sił w nogach. Jeden Kutaro podbiegł do brata walki w potrzebnie, dodatkowo popchnięty do niego wybuchem notki, która mocno uderzyła w jego plecy. Chwila zamroczenia i użył na nim Kai. Skrępowany we własnej wyobraźni Kagutsuchi, który nie widział niczego poza swoimi sojusznikami wśród dymu i pyłu, odzyskał nagle władzę nad własnym ciałem. Obca obecność zniknęła. Takim sposobem, kiedy wszystko było znów wyraźne, jego mięśnie znów napięły się, a dłonie wysunęły w przód, składając w jedną pieczęć. A przynajmniej chciały.
Azuma, zgodnie z poleceniem, pomachała jeszcze parę razy ręką. Dym objął spory obszar działań grupy Shinsengumi, utrudniając tak ich widoczność na lewą flankę, jak i sojusznikom samego Uchiha Azumy. Zaś Pastelowa Dama zrobiła kilka kroków w tył. Kilkanaście kroków. A przynajmniej - chciała je zrobić. Ale wtedy notka wybuchowa ukryta w dymie została uruchomiona. Rozległ się krzyk dziewczyny, odrzuciło ją do tyłu. Tak samo kwiknął koń, którym miotnęło na bok, wyżerając w jego boku wypaloną dziurę i łamiąc kości. Pastelowa upadła na ziemię, lądując niedaleko Tatsuo, poparzona, ściągnięta z nóg, ale przynajmniej - w jednej całości. W przeciwieństwie do konia. Sharingan bowiem nie pozwalał widzieć chakry przez dym. Była ona dla niego taką samą przeszkodą jak każda inna.
Drugi Kutaro, który wyłonił się z dymu biegł ku Tamaki, omijając swojego dowódcę. Dopóki dziewczyna uskoczyła i zatrzymała się na moment w miejscu to namierzenie jej nie było problemem. Kiedy jednak zaczynała się ruszać, zarówno Kutaro jak i Kagutsuchi oraz Tatsuo mogli doświadczyć tego niezwykłego efektu powidoków. Zapewne pierwszy raz w swoim życiu. Kiedy ktoś jest tak szybki, że twój mózg nie jest w stanie przetworzyć odpowiednio prędko informacji o jego położeniu. Oko nie nadążało. I kiedy jeden Kutaro podbiegł do Kagutsuchiego, a drugi wybiegł w przód, Tamaki już była przy Shirogane Tsukim. Chakra przepłynęła przez jej ciało i przelała się w obie wyciągnięte ręce. Tsuki nie wyszedł jej na spotkanie kosą, nie. Jego zimne i zdeterminowane spojrzenie spotykało się z pozbawionymi źrenic oczyma młodej Hyuuga. I może wtedy już młoda Hyuga poczuła, że jej dreszcz podniecenia pchający do tego skoku był błędem? Technika uderzyła w Tsukiego dokładnie tak, jak miała. Tamaki widziała i słyszała, jak pękają jego kości, jak jego klatka piersiowa zapada się wręcz w sobie. Satysfakcjonujące. I Shirogan Tsuki przyjął całą technikę na siebie - lecąc w tył. Wpadając na Kagutsuchiego, którego technika została przerwana. W tam samym momencie też Tamaki widziała wyraźnie - po lewej i prawej stronie ramiona Tsukiego, a za plecami - kosę ciągniętą w jej plecy. Na tak bliskim dystansie kosa nie mogła jej dosięgnąć, ale to nie kosa była problemem. To ręka Tsukigo, które pociągnęła Tamaki za sobą i nie zamierzala puścić. Pułapka. Tak kończyły się legendy. Kosa wbita została w ziemię, żeby wyhamować ten pęd. W wyniku tego Kagutsuchi przesunął się o jakieś 5 metrów w tył, a sam Shirogane (razem z Tamaki) o jakieś 4. Shirogane przycisnął Tamaki do piersi z całej swojej siły, gniotąc jej żebra i wychodząc naprzód.
- WSZYSTKO CO MACIE NA NAS! TO ROZKAZ!
Słyszysz, Tamaki, trzask tych kości przy tobie? Nie twoich. Tego dziwnego dziecka, którego rozkazów wszyscy słuchali.
Uchiha Shiro z jękiem bólu podniósł się z ziemi i uniósł drżące ręce, patrząc na wszystko swoimi łzawiącymi oczami. Zmuszając swoje nogi do dalszego biegu za Uchiha Azumą. Przecież dla swoich chcesz jak najlepiej. Przecież ten czarny, przykurczony człowiek na kaflach niedaleko niego jeszcze przed chwilą miał swoje imię i nazwisko. Jeszcze przed chwilą oddychał. Jego palce zaczęły składać pieczęcie, ale jego cel - Shirogane Tsuki - został wepchnięty w tył. Dym przysłonił mu widok. Rozgorączkowanym wzrokiem wodził po wszystkim, co tutaj się dzieje.
- WYCOFUJCIE SIĘ! WYCOFUJCIE! Ta walka nie jest tego warta! - Jesteście gotowi na samobójczą misję? Zapytał ich wtedy. Zanim jeszcze wszystko się zaczęło. I nie pytał o to przecież w złej myśli. Bo to wcale nie miało TAK wyglądać. Nie miało tak wyglądać...
W tym samym czasie jednak Ame był już gotowy na poświęcenie, jakiego dopuści się jego towarzyszka. Wstał z ziemi i wzniósł swoje ręce, gromadząc chakrę. A może właśnie wcale nie był gotów? Może nikt gotów nie był? Jego ręce złożyły kilka pieczęci i strumień ognia pognał w kierunku Kagutsuchiego. Klon Kutaro zaszedł dwa metry od tyłu Tamaki odcinając jej drogę ucieczki, ale dla niego wszystko działo się zdecydowanie za szybko. A kobieta nie miała już JAK uciekać. Shirogane puścił kosę i trzymał ją z całych sił, zabierając jej dech z piersi i przesunął razem z nią na drogę Dai Endana, znów stając murem przed Kagutsuchim i wystawiając jej plecy na żar. Jak i siebie W tym samym czasie Kagutsuchi zdążył już złożyć swoją pieczęć i uskoczyć w tył. Wielkie głowy demonów zaczęły latać w powietrzu. Wiele rzeczy stało się w jednym czasie. Wybuch klona Kutaro metr od samej Tamaki, w którym skryła się notka. Zarówno klon jak i kulka papieru wybuchły - jednak nie przez samą wolę tych, którzy notki naprowadzili na plecy Hyuuga, a przez technikę Dai Endan, która popłynęła w tę stronę, zmiatając zarówno robaki jak i papier. Jednak czego Ame nie przewidział, to tego, że lecąca po skosie kula w jego prawą stronę nie będzie brała za priorytet właśnie Tamaki, ale jego samego. Mijając Dai Endana po jego prawej stronie wpadła prosto na niego - wybuchając jakieś półtora metra od niego, kiedy ten zdołał wykonać paniczny unik.
- Bogowie nie wybaczają takim, jak wy. - Jego oddech rozbił się na plecach Tamaki. Cztery głowy demonów wpadły w Tamaki oraz tego, który tulił jej do swej piersi. Obie sylwetki stanęły w ogniu. Krzyk kobiety umilkł. Dai Endan rozlał się po placu. Klon oraz kartki Tatsuo przyjęły na siebie część jego żaru, ale niewystarczającą, żeby całkowicie zatrzymać ten niszczycielski żywioł.
- KUURWAAA!
Z drugiej strony stał Azuma. I tak samo był przygotowany na puszczenie ognia z drugiej strony przeciwników. Złożył pieczęci i puścił kulę ognia, która pomknęła przez dym, rozwiewając go do końca i pokazując krwawy obraz zaciętej walki. Niebieskowłosa, potraktowana mocą notki wybuchowej, przeturlała się w swoje lewo - w kierunku otwartego placu i stajni. I dołączył on do ognia Dai Endana, który spopielał dwie sylwetki.
Kolejne cztery łby demonów wpadły na Amego z każdej strony. Śmierć była natychmiastowa. Nawet nie bolała. Co napiszą na Twoim nagrobku, dzielny shinobi?
Niezdolny do działania Uchiha Shiro, z całkowicie ograniczonym widokiem, ranny, biegł w kierunku Azumy, próbując dojrzeć cokolwiek w tych wybuchach. Jego palce znów złożyły się w technikę, kiedy tylko dojrzał plecy Kutaro i mężczyzna znieruchomiał.
- Przestań już. Uciekaj. UCIEKAJ! - Krzyknął do Azumy. Czy zabicie dowódcy Shinsengumi było warte tylu poświęceń? Shiro zamierzał złapać Azume za rękę i biec z nim co sił w kierunku stajen. W kierunku bramy. W jakimkolwiek kierunku wydostania się z tego absolutnego piekła, które pożarło ich ludzi.
Kutaro oraz Kagutsuchi osłonięci ciałem Shirogane Tsukiego poczuli tylko żar Dai Endana na swoim ciele. Poparzenia policzków i dłoni były bolesne, ale nie dewastujące. Nieco gorzej miał się Tatsuo, którego poparzenie dotknęły mocniej, zamieniając w tragedię jego ubiór, rozpalając się na skórze. Jego życie uratowały tylko techniki, które miał przed sobą i przesunięcie się w przód, w kierunku wroga. Tego samego wroga, który chciał uciekać. Który leżał teraz martwy. Wojował ogniem - od ognia zginął. Tatsuo miał bardzo dotkliwie poparzone plecy, przypalone włosy i ból na długi moment zamroczył jego spojrzenie na świat, sprawiając, że kolana zmiękły. Zmusiły samego Kami do klęknięcia na tej brei, która jeszcze nie tak dawno temu była śniegiem.
W tym samym czasie gruzy magazynu poruszyły się. I wyłonił się z nich ledwo oddychający Rei. Podtrzymując się na drżących rękach, poparzony, poobijany i obdrapany, resztkami sił wygrzebał się z ruin. Ta sylwetka majaczyła w zamglonych oczach Tatsuo, który walczył o utrzymanie swoich zmysłów na miejscu.

W kotłowisku płomieni coś się poruszyło. Ktoś. Jedna ludzka sylwetka, która zamajaczyła cieniem w tym dogasającym żarze - chakra umykała w powietrze, a ogień nie miał paliwa, by się podtrzymać. Ta sylwetka złapała rozgrzaną do czerwoności kosę i wyszła w kierunku swojego oddziału z płomieni. Przerażające, obskurne, zwęglone zwłoki pozbawione oczu, warg, z bielmem zębów na wierzchu. Ta sama sylwetka ciągnęła za sobą kosę. I na waszych oczach ta czerń zmieniała się w róż i czerwień mięśni i oplatała żyłami.
- Tak umiera zdradzieckie ścierwo. Szybko. - Przemówił chodzący trup, który zarzucił sobie kosę na bark.
Trup, który powoli odzyskiwał twarz Shirogane Tsukiego.

Na całej odległości Muru zaczęły pojawiać się czerwone flary. Znak dla wszystkich Shinsengumi do powrotu. Znak, że bazę zaatakowano.

Tamaki Hyuga - śmierć postaci.
Uchiha Ame - śmierć postaci

Kagutsuchi - lekkie poparzenia, zmniejszone statystyki (oprócz percepcji) o 30, percepcja o 10
Kutaro - bardzo mocne poparzenia, zmniejszenie statystyk o 40, słaniasz się na nogach. Przydałby się medyk
Tatsuo - dotkliwe poparzenie postaci, problem z poruszaniem, wymaga interwencji medyka, statystyki zmniejszone o 60. Przynajmniej żyjesz, choć będą z tego blizny.

Rei - zmęczenie, poparzenie, poobijanie. Statystyki obniżone o 60. Jesteś w stanie się poruszać. Przydałby się medyk.

Kutaro

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru
Uchiha Shiro

Sora,
akcept.
Ze względu na podaną prośbę oraz przedstawiony dowód wysyłki wiadomości na PW do mnie ze spóźnieniem, która po prostu nie dotarła, śmierć postaci zostanie cofnięta w następnej kolejce eventowej.
Sytuacja twojej postaci zostanie wyklarowana więc w poście następnym z zaznaczeniem, że będzie ona, niestety, ranna. Szczegóły ustalimy na PW.

Następnym razem prosimy załatwiać takie sprawy od razu, uniknie to niepotrzebnych komplikacji (:

Gloria regali.
Zadanie było jasne, klarowne. Nikt nie miał wątpliwości co do tego, jak je zrobić. Chyba? Mina Shiro wskazywała na to, że on sam jest niepewny co do tego, że Hifune oznajmił, że się tym zajmie. Ale skoro on wiedział, co robić, skoro było uzgodnione, że zostanie to wszystko zdetonowane, kiedy już wyjdziecie i się oddalicie... to chyba w porządku. Najważniejsze było to, żeby obstawić ściany nośne, filary, które były największymi podporami i te, których zawalenie mogłoby pociągnąć efekt domino. Tak, żeby całe Shi no Geto w obszarze magazynów poszło w dół - razem z nimi. Humanitarne? Oo, na pewno nie. Czy ktoś jednak słyszał o wojnach, w których nie cierpią niewinni? Opowiadano o nich tylko w wymyślnych pieśniach bardów, gdzie wszystko było wybujałe, przekolorowane fantastycznie. Czy więc kogoś dziwiło to, że kiedy Ao odłożył ostatni pakunek to postanowił się stąd zwinąć jak najszybciej? Chyba nie. Chakra buchnęła z ciała podczas aktywacji bramy i zniknęły tęczówki jak i źrenice młodego samuraja, kiedy ten wyrwał w kierunku schodów, postanawiając porzucić kamratów. Zarówno wtedy, kiedy było dobrze, jak i na wszelki wypadek, gdyby miało być źle. Shiro obejrzał się za uciekinierem, ale nawet paluszkiem nie kiwnął. O dziwo nie było za nim tumanu kurzu jak w przerysowanej kreskówce. Mogliście tylko dojrzeć, jak w sporym pośpiechu stąd ucieka. Tylko dla Azumy był to niespodziewany ruch, przy którym jego oczy nie były w stanie za Ao nadążyć.
Zdziwienie mogło tylko przyczynić fakt, że ledwo odeszliście od magazynu, a wybuch już wstrząsnął całą ziemią.
Kagutsuchi bez problemu zeskoczył z grzbietu wierzchowca na ziemię, rzeczywiście - całkiem zgrabnie i sprawnie. Koń nie zamierzał się jednak od razu zatrzymywać - pognał dalej, a siłowanie się z nim raczej mijało się z celem. Tak samo Tsuki nie dbał o to, co chwilowo z rumakiem się stanie. Przecież nie zaginie. Złapie się go prędzej czy później. Razem z Grandmasterem złapał biednego (ha! zasłużył sobie) człowieka odpowiedzialnego za wpuszczanie tutaj ludzi. Kto by pomyślał, że tak bez przeszkód, bez sprawdzenia towarów, można kogoś przepuścić..? W tak napiętym czasie, w którym oczywistym było, że Uchiha posiadają swoich szpiegów? Zdrajca... Ale na wydawanie wyroku teraz nie było żadnego czasu. Ścigaliście się z przeznaczeniem. Aż w końcu je znaleźliście. Pośród wybuchającego świata, na tle którego wymalowali się wam obcy ludzie. I nagle Shirogane Tsuki, ten dzieciak już nie zadawał pytań. Bo wyglądał jak dziecko. Delikatne rysy, mający może metr pięćdziesiąt, okrągła buźka, duże oczy, tylko przymrużone. Krótkie, rozburzone od wiatru włosy, przeczesane od gonitwy z samym czasem, by dotrzeć tutaj odpowiednio szybko. Za wolno.
Koń Kutaro stanął dęba od głośnego huku, ale mężczyzna dość gładko sobie z nim poradził. Stojąc na placu, na rumaku, kiedy jego drużyna wysunęła się naprzód. Tak samo przy nim z koniem mocować miała się Azuma - delikatna, smukła, Pastelowa Dama, która z rumakiem przegrała. Zrobiła zgrabny przewrót w tył przez grzbiet konia i wylądowała na ziemi na ugiętych nogach, wybiegając przed konia Kutaro, żeby pomóc mu utrzymać nad nim kontrolę. Otworzyła szeroko ręce, po czym sama dodatkowo złapała za lejce siwka i potem jego łeb, by ukoić panikę stworzenia. Chyba to nawet lepiej, bo jej oczy utkwione były w Kutaro, który swe ręce wzniósł i wygłosił przemowę, której impet pokonał chyba nawet rumor walących się zabudowań i tuman kurzu, które wzbijając się w górę zamierzały przysłonić samo niebo. Tak samo przysłonić niebo miała chmara robaków, która z zadziwiającą szybkością zaczęła wypełzać spod jego ubrania i wbijać się w powietrze. Słońca nie było. Zgasło nad waszymi głowami. Zamienione w czarną, żywą materię. Zguba wichrzycieli. Część robali przesunęła się obok niego i utworzyła identyczną personę - klona samego Aburame.
Oczy Ame rozpalił głęboki, ciemny szkarłat z łzami tak dobrze oddającymi wszystkie emocje, jakie Uchiha musieli włożyć w swój rozwój. Ao przesunął się w prawą stronę* po wybiegnięciu z klapy prowadzącej do tych piwnic. Ame mógł tylko widzieć jego cień wcześniej na schodach, jak uciekł w tę prawą, ku zabudowaniom najbliższym, dlatego teraz logicznym posunięciem, aby nie wtopić kamrata (który porzucił jego samego) było wędrowanie w stronę przeciwną. Ocena chakry przeciwników była niepokojąca, ale raczej spodziewana. Każdy z nich był w stanie nienaruszonym. Dodając zaś koniec - można było się też spodziewać, że żaden z nich się nie spocił podczas wypadu. Gdziekolwiek wcześniej się znajdowali. Nie miało to teraz znaczenia. Tak samo czerwień sharingana - trzyłezkowego - błysnęła w oczach waszego dowódcy. Kagutsuchi zamarł w bezruchu, z uniesioną pieczęcią, ale to nie miało znaczenia. Błyskawicznie zebrana chakra buchnęła, zebrana w sporych ilościach, przesuwając w dół po jego ciele. Spod jego nogi buchnął strumień ognia...
- UCIEKAJCIE! - Ryknął Shiro, samemu umykając w prawą stronę. Czyli przeciwną do Ame.
- KAGUTSUCHI DO KURWY! Rzućcie Kai na niego!
Tamaki ściągnęła dwoma ruchami ciężarki z nóg i ruszyła na spotkanie z Kagutsuchim. Razem z nią ruszył jej kamrat świetnie radzący sobie na średnim dystansie - Satsu. Mogła więc liczyć na wsparcie. Shirogane Tsuki, ten zatrważająco niepozorny dzieciak z płonącymi teraz oczami, wyciągnął błyskawicznie zwój i buchnął dym - zwój upadł na ziemię i w jego rękach pojawiła się kosa. Piękna, lśniąca w płomieniach, które wysunęły się spod nóg Kagutsuchiego, wykonana z metalu. Głaski uskok przed strumieniem ognia - przecież to żaden problem. Zapominając o tym, co za plecami, widziałaś tylko to, co przed tobą. Cel. Skrajnie niebezpieczny cel o czarnej czuprynie. Jednak nie miałaś szans do niego dotrzeć. Przed Kagutsuchiego wysunął się Shirogane Tsuki, który machnął kosą, zmuszając cię do zwolnienia tempa. Z twoją szybkością zatrzymanie się nie było problemem, zatrzymałaś się właściwie na nim, nie zdążył ci zablokować drogi kosą, uderzając kilka ciosów w jego ciało, natomiast twój przeciwnik, zadziwiająco młody, nie pozostał dłużny. Wyprowadził kopnięcie w twoim kierunku, zmuszając do odsunięcia i pociągnął za tobą kosę. I ewidentnie nie zamierzał ci pozwolić dostać się do Kagutsuchiego.
- CHRONIĆ KAGUTSUCHIEGO! - Zadziwiające, że tak młody człowiek mógł wydawać z siebie tak głośne i mocne rozkazy. Rozkazy dwóch dowódców przenikały się teraz na tym polu walki. Kosa powędrowała za Tamaki, próbując ją dostać, ale mężczyzna nie zrobił za nią kroku. Wycofał się na swoją pozycję na ugiętych nogach. Chwilowo ciężko go było wyczuć. Machał tą kosą jak przedłużeniem ręki, jakby nic nie ważyła. W miejscu, gdzie stałaś wcześniej, teraz była tylko dziura, zrobiona ostrzem kosy tak gładko, jakby ten kamień pod waszymi nogami był masłem. I nie odstawał od ciebie wiele szybkością. Jesteś na tyle pewna, że jednak byłaś trochę szybsza. Czułaś ten komfort z tym związany. Różnica nie była tez jednak porażająca. Dyskomfort zaś mógł polegać na tym, że twoje ciosy... nie zrobiły na mężczyźnie żadnego wrażenia. Widzisz, że zablokowałaś jego tenketsu, że siła twoich uderzeń zrobiła swoje... Więc co do licha? Czemu stoi jakby nigdy nic?
Tylko że nie było tak kolorowo. Bo z drugiej strony na Tamaki nadleciała fala kartek. Wolniejszych od niej już znacząco, sam Tatsuo mógł stwierdzić, że ten poziom opanowania reberu nie był dla tej dziewczyny wyzwaniem. Tylko że kiedy z jednej trony leci kosa, z drugiej kartki, to nagle masz problem. Chyba że masz Byakugana. Wtedy jakoś łatwiej się żyje. Widziałaś napakowane chakrą senbony przeciwnika i tylko dlatego uskoczyłaś, zmuszona do wycofania się - znów. Senbony z precyzją wbiły się w ziemię, zamiast zrobić z Tamaki jeżozwierza.
Uciekający razem z Ao, a raczej ciągnięty przez Ao Azuma, mógł to wszystko widzieć. To, co działo się na placu boju. Z którego nikt nie uciekał. Na którym każdy chciał walczyć. Cała ta scena malująca się przemocą przed jego oczami. Więc uciekać? Nie. Dlatego młody ninja wyrwał się z uścisku i został, kiedy samuraj na moment tylko się objerzał. I pobiegł dalej, ratować własne życie. Być może rzeczywiście zamierzał czekać na niego przy lecznicy, tam gdzie poszła jedna z grup. Tak czy siak za jedno Azuma mógł podziękować towarzyszowi - bo w miejscu, w którym jeszcze przed momentem Azuma powinien stać, buchnął ogień. I tak samo na jego oczach ten sam ogień pochłonął Satsu.
Ten sam ogień buchnął w plecy Ame, przerywając jego jutsu, a który to zapobiegliwie ruszył na bok. Siła uderzenia ognia i jego żar wytrącił młodego Uchiha z równowagi, poczułeś pieczenie na plecach i nieprzyjemny żar na swojej głowie i policzkach. Przewróciłeś się na ziemię, ratując rękoma, czując ból ciała i modlitwę o zakończenie tego bólu. Z drugiej strony to samo właściwie stało się z białowłosy dowódca. Wierzchnia część odzienia została spalona, ale ogień i jego liźnięcia częściowo zatrzymały się na zbroi. Mógł pomóc fakt, że Kagutsuchi... stał w miejscu. Jak nieprzytomny. Tak czy siak nic wielkiego się nie stało. Oprócz tego nieprzyjemnego poczucia palenia nie było fizycznych strat. Pozbieraliście się z ziemi. Można było działać dalej.
Wtedy wkroczył Azuma. Cisnął dwie bombki dymne, które spowiły przestrzeń wokół wroga - konkretnie najbliżej stojącego Kutaro oraz samej Azumy. Mógł zobaczyć, jak kobieta unosi dłoń odruchowo, żeby się przed dymem uchronić.
- DOBRZE, TRZYMAJ GO, TAMAKI! AME, BIERZ TEGO Z KARTKAMI! PAL ICH! PAL! - Darł się Shiro.
- RUSZCIE SIĘ! DZISIAJ NIE GINIEMY PRZECIWKO ŚCIERWU UCHIHA! Kami! Chcę krwi tej dziewczyny na twoim papierze!

MAPKA: http://sketchtoy.com/69928587
Czerwony - Ame
Róż - Tamaki
Czarny - Shirogane Tsuki
Szary - Kagutsuchi
Pomarańcz - Tatsuo
Ciemna zieleń - Kutaro
Błękit - Azuma
Jasna zieleń - Uchiha Shiro
Ciemny niebieski - Azuma

Xx - kłęby dymu

AD 1: *Wszystkie kierunki będę pisała zgodnie z poruszaniem postaci. Weźcie pod uwagę, że na mapce kierunku prawdopodobnie mogą być przekręcone. To, co dla postaci czasem jest "w prawo", na mapce może być "w lewo".

AD 2: Na potrzeby potyczki 1 kratka na mapce to aktualnie 1m. Poza tamtymi zaznaczonymi. Możecie sami przesuwać swoje kropki na tej mapce i podlepiać do posta, jeśli chcecie zająć jakąś super konkretną pozycję. Ułatwi nam to z pewnością działania.

Satsu - śmierć postaci.

Tamaki - strata ciężarków.

Ao - następny twój post w grupie medycznej w takim razie, jak po błądzeniu uliczkami i szukając celu, docierasz w tamto miejsce. Odlicz sobie 2 tury używania bramy (w tym ta obecna). [uhide=Tamaki Hyūga]Podliczaj proszę sumę bonusów jakie dostajesz w konkretnych etapach, bo się gubię, jak jest tyle spoilerów i akcji, a nie chciałabym czegoś pominąć.[/uhide]

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru
Uchiha Shiro

@Kai
done

Zapraszam tutaj

Zapraszam tutaj

Gloria regali.

GRUPA MAGAZYNOWA
~~Aka~~ Ao, Tamaki, Satsu (zagubiony BARDZIEJ? Czy ktoś widział Satsu?), Ame, Azuma
Emocje i wojna. Śmiało - przecież każdy ma emocje. To rzecz ludzka. To człowieka wyznacznik. Róża wiatrów, która rozdziela tych, którzy już się zagubili od tych, którym... zagubić się jeszcze przyjdzie. Znam przynajmniej piątkę takich, którzy nie odnaleźli swojej drogi. A raczej - znaleźli ją. Wytyczyła ją droga róż. Łatwo było zapomnieć, że krzew róż to nie tylko piękne kwiaty o płatkach w barwach bieli i czerwieni (bo po to biel istniała, by podkreślać wagę krwi), ale przede wszystkim kolce, w które zaplączą się twoje włosy i na których zostawisz cząstkę siebie. Róże były chciwe. Okrutne. Mamiły swoim pięknem, zapachem, obiecywały złote góry i nagle, zanim dobrze się obejrzałeś, odkrywałeś, że znalazłeś się zbyt blisko nich. Wyłączyłeś myślenie i pozwoliłeś emocjom królować. Zły to był doradca? Cóż, przynajmniej to właśnie on pozwolił ci doświadczyć uniesień z pierwszej ręki. Coś, czego klarowny umysł nie był w stanie zrobić.
Dłoń białowłosego uniosła się do czoła, wyciągnął dwa wyprostowane palce, przyłożył je do czoła i zaraz od niego odsunął - w kierunku Ao, ale w zasadzie i całej grupy. Salut w bardzo nie-sogeńskim stylu. I taki... bardzo w stylu pierwszego wrażenia, jaki wywołał ten pan. Nie można było mu już przynajmniej zarzucić, że faktycznie jest bucem, co nawet nie pozdrowi (chociaż minimalnie) swoich, em... podwładnych. Tak, to dobre słowo. Właściwie to kapitalne słowo.
- Całe szczęście. Otucha ducha nie mieć psychopatów za plecami. - Nie byliście w stanie stwierdzić, czy to właśnie był przejaw cyizmu, czy może to faktyczna ulga pobrzmiała w jego słowach na wydechu. Brzmiał autentycznie. Jakby rzeczywiście takie powiadomienie w odpowiedzi na to retoryczne pytanie było całkowicie pokrzepiającą sprawą. - Gdybym miał zamiar umierać to skoczyłbym z muru i oszczędził innym kłopotów. I chakry. - Dodał po króciutkiej chwili zastanowienia, nieco wykrzywiając usta, unosząc brwi - jego mina wyglądała aktualnie, jakby sam był kompletnie przeświadczony o tym, że czego jak czego, ale akurat chakra rzecz święta na wojnach i wojenkach, dlatego nie warto jej marnować. I o ile następna reakcja na jego rozkaz Ao go zdziwiła i z lekkim uśmiechem aż nieco potrząsnął głową, o tyle "masz zakaza umierania" sprawił, że Shiro już prychnął śmiechem, cichym i lekkim, ale ewidentnie nie mógł się powstrzymać. Nie, wróć. Mógł - ale nie chciał. Przysłonił usta dłonią, patrząc pod wrażeniem na młodego samuraja i młodego Uchiha przy jego boku.
- Lepiej nie mogłem trafić. - Odezwał się chyba bardziej sam do siebie. - A jakiej? - Zwrócił się już do Amego, kiedy z tymi pakunkami wędrowaliście w kierunku magazynów. Miejsce to nie wyróżniało się niczym szczególnym - ot... pustka. Człowiek spodziewałby się wielkich budynków, jak to w każdym właściwie mieście, a tu - nic. Wędrowaliście sobie właściwie ku pustej przestrzeni. Może oprócz tego, że dzięki bieli śniegu dało się zauważyć w ziemi wielkie klapy i dziurę między nimi - schody oświetlone przez mętne światło dnia prowadzące w dół. - Właśnie idziemy z pakunkami do wysadzenia prosto pod ziemię. Nie mogę się doczekać tego momentu, w którym zastanawiasz się, czy coś nie wybuchnie ci w ręce i nie zostaniesz pogrzebany żywcem. W dole. - Mistrz budowania pozytywnych relacji ze swoimi ludźmi oraz podnoszenia ich morale - Uchiha Shiro, witam serdecznie.
- Ja się tym zajmę. Żadnych dodatkowych notek. - Hifune splunął na śnieg, trzymając w ramionach jedną ze skrzyń. Uspokajając tak Shiro jak i samą Tamaki w tym temacie. Cokolwiek zaś miał na myśli przez "zajmę się" pozostawało jak na razie w trybie magicznej niepewności. Bo nie był chętny do tego, żeby się tym aktualnie dzielić. - Ustawiamy to, cofamy się do wyjścia, wysadzam. Koniec tematu. - Proste plany są najlepsze, bo nie da się w nich zgubić. Shiro za to na ten prosty plan uśmiechnął się - i tym razem było oczywistym, że cynicznie.
- A już myślałem, że nie ma wśród nas Uchiha, który gotów jest puścić wszystko z dymem. - Dla Sogeńczyków, a już na pewno dla kogoś o nazwisku "Uchiha" informacja o tym, że klan ten skazany jest na naturę chakry katonu nie było wszak żadną tajemnicą. Czym lepiej wysadzać niż katonem? Oto jest pytanie. Hifune tylko pokręcił głową, zdaje się, że z rezygnacja.
Cyrk, nie grupa dywersyjna. Albo może - cyrk, a nie dowódca grupy dywersyjnej.
- Jak Hifune się tym zajmie to nie było tematu. Porozkładamy te pakuneczki. Tu... tak, tam też postaw.
Wkroczyliście pod ziemię. Chłód tutaj był jeszcze bardziej dotkliwy, ale zarazem nie czuć było tu żadnego podmuchu wiatru. Ciemny kamień oświetlany był tlącymi się, migotliwymi pochodniami. Mocne kolumny podpierały strop - również z tego samego budulca. Nie brakowało tu skrzyń różnego rodzaju, worków, pudeł. Ciekawość była pierwszym stopniem do piekła, ale kto był ciekawy mógł zobaczyć, że pudła te noszą symbole różnych klanów, a gdzieniegdzie widać było nawet, co leży. Tam podłogę śnieżyła mąka, w innym kącie widać było jabłka, które przetrwały zimę. Z potencjalnego lochu, który przyprawiał dreszcz na karku każdego mniej odpornego psychicznie, robił się magazyn jak każdy inny. Z jakiego powodu ulokowany pod ziemią - tego nie wie nikt.
Shiro położył sam swój pakuden pod jednym z tych filarów i zaczął chodzić po pomieszczeniu, ograniczając się już do krótkich rozkazów - ty połóż ty, "EJ TY" połóż tam, o, tutaj będzie idealnie. Wielkość magazynu robiła wrażenie. Człowiek szybko odkrywał, że wszystkie były ze sobą połączone. Ale nie można było mówić o tym, żeby tych ładunków było wystarczająco do zatopienia wszystkiego. Do posłania tego miejsca w trzy diabły. Każdy z was miał zajęcie - kursowania w tę i z powrotem, kiedy ten jeden zły człowiek ciągle ci mówi, że dla kogo ty niby trzymasz tę latarkę, dla siebie?! - z tą różnicą, że tu nie było latarki i raczej samemu sobie nikt pod nogi nie chciał kłaść wybuchowych przyjemności. Akcja rozkładania nie trwała długo. Nikt nie zwracał na was większej uwagi podczas przenoszenia - jeśli nawet ktoś się przesunął bokiem i spojrzał w tym kierunku, to przecież wszystko gra - od tego mieliście swoje przykrywki Zaopatrzeniowców.
- Hej, hej, opowiem wam kawał. - Uchiha Shiro otrzepał swoje dłonie, kiedy już ostatnia paczka wjechała na salony i została upakowana. Przywołał was wszystkich w kierunku schodów, tak, żeby można się było odpowiednio wycofać. A sam Hifune zamierzał ewidentnie czynić swoje czary. Tak więc zostawiliście dobrego Uchihe, wychodząc z wnętrza magazynów. - Gdzie poszła Hikaru po wybuchu? - Kolejne kroki na schodach zbliżyły was do do wyjścia. Sylwetka Shiro całkowicie już się wynurzyła z magazynów. Na Hifune można się było obejrzeć, żeby zoabczyć, co robi. A ten spoglądał na towarzystwo i czekał - przy zupełnie innym wyjściu z magazynu, z wyciągniętą ręką w kierunku jednej z magicznych paczek. Tak, czekał. Gotów ewidentnie się w razie czego szybko stąd ulotnić. Wyszliście po schodach, dość spokojnie, żeby nie robić niepotrzebnego zamieszania, oddalając od wejścia na jakieś 10 metrów.
- Wszędzie. Boooom! Potężna eksplozja wstrząsnęła całą ziemią, każdy się zachwiał, walcząc o równowagę, a podmuch gorąca uderzył w wasze plecy.
Uchiha Shiro wystrzelił sygnał w niebo.
Przed waszymi oczami stał Shirogane Tsuki ze swoim oddziałem - patrząc prosto na was szeroko rozwartymi oczami.
GRUPA ~~PRZYSTOJNIAKÓW~~ SHINSENGUMI
Kutaro, Kagutsuchi, Tatsuo, Rei Azauma pokręciła przecząco głową w kierunku Tatsuo. Jej niebieskie, jasne włosy doskonale pasowały do białego pejzażu malującego się wokół was. Cała jej sylwetka do niego pasowała. Mogłaby stać się jednym z tutejszych posądów, który naprowadzałby ludzi na odpowiednią drogę - czy to nie było rolą duchowych przewodników, jakimi byli mnisi?
- Nikt nie powinien być zniewolony. Ale jeśli ceną życia tysięcy jest jeden więzień, to czy nie obowiązkiem człowieka jest ją zapłacić? Więzienie nie jest za niewinność. Jest za winy, których winny nawet nie chce odkupić. Nie tak? - Przecież na tej zasadzie właśnie funkcjonowało prawo. Zabiłeś? Stryczek. Okradłeś? Więzienie. Albo pozbawienie ręki. Co kraj to obyczaj. Ale w ten czy inny sposób dywagacje na temat bogów, sprawiedliwości i wymierzania kary musiały zostać przerwane i w końcu nawet Azuma całkowicie umilkła, darując sobie dalsze komentarze, kiedy należało zachować tutaj ciszę.
- Nie. - Idealny moment na atak. Ale czy na pewno? Tsuki zacisnął szczęki i zgrzytnął zębami, zaciskając mocniej palce na lejcach wierzchowca, poprawiając się na nim. - Przewaga liczebna. Nie wiemy też, czy już nie zostaliśmy dostrzeżeni. Nie wiemy, czy wróg nie będzie się mógł bronić. I nie wiemy, czy nas nie dostrzeże, kiedy się zbliżymy. - Generalnie - mnóstwo niewiadomych. A Tsuki przede wszystkim miał za zadanie chronić swoich ludzi. Cała reszta szła w odstawkę. Duma, honor, ojczyzna - nic nie miało takiego znaczenia jak ludzkie życie. - Aresztujemy ich za Murem. - Krótka piłka. Oczywiście stawiająca duże ryzyko, bo nie wiadomo, co się wydarzy już za samym Murem... Może takie zatrzymanie wcale nie było dobre. Może należało posłuchać gniewu, dać się porwać płomieniom, które huczały we wnętrzu. Przyszłość była niepewna. Rozrysowana w gwiazdach czy wyczytana w fusach herbaty. Podobno niektórzy potrafili przepowiedzieć ją również z kart. Ale nigdy nie było tak dobrej decyzji, która pozwoliłaby ci przewidzieć wszystkie skutki. Gdyby tylko Tsuki posłuchał szeptu podwładnego... gdyby tylko wiedział, co jest na wozach... Gdyby tylko. Gdyby tylko sarna nie wyszła tego dnia na wypas, nie pożarłby jej wilk.
Wszystkie te potwierdzenia były całkowicie wystarczające. Zwątpienie, nawet jeśli błysnęło w czyichś oczach, nie wyszło na zewnątrz. Nie zmusiło skierowania końskiego łba w stronę ucieczki. Idący na śmierć pozdrawiają Cię. Zima potrafiła przybić swoją pieczęć nad głowami, kiedy dreszcz przecinał kark. Wrzask wron obsiadających okoliczne drzewa były teraz hymnem, który prowadził was w drogę powrotną. Bardzo prędką drogę powrotną. Bo Shirogane Tsuki zasalutował samej Śmierci i spiął konia, wyciskając z niego wszystko, by wjechać na drogę i pognać za smętną karawaną ludzi odzianych w czerń. Z wątpliwością, czy to na pewno byli ci ludzie, których tutaj potrzebowaliście. Czy może ci, na których Mur zasłużył?
Brama znowu się otworzyła. Słychać było w górze krzyki otwieraać, Shirogane Tsuki pod bramą!. Wyobrażaliście sobie, że jeszcze przed chwilą krzyczano tak samo miano Uchiha Shiro. Wyhamowane konie wjechały na dziedziniec, znów się rozpędzając, a oczy Tsukiego gorączkowo wręcz szukały wozów. Zeskoczył z konia, kiedy ten właściwie jeszcze galopował - i od razu znalazł się przy jednym ze strażników bramy, łapiąc go za fraki z niespodziewaną siłą jak na takie drobne ciało.
- Gdzie jest dostawa?! I Uchiha Shiro?! - Jego krzyk zaginął w ogólnym rozgardiaszu tego miejsca, jego dźwiękach i tętnieniu ciężkich, końskich kopyt. Ale na pewno nie zaginął dla uszu bogom winnego Shinsengumi.
- Tam! Rozpakowują się! Wynosili rzeczy w kierunku magazynów! - Nieco wystraszony i zdziwiony, dość młody członek Muru wskazał palcem kierunek stajni. I rzeczywiście - stały tam rozpakowane już wozy. Tsuki puścił nieszczęśnika i właściwie biegiem udał się w ich kierunku, wrzeszcząc po drodze. Machnął na was ręką, nie pozostawiając wątpliwości co do swoich planów działań. Skierował się ku magazynom.
- Aresztować członków dostawy! Ludzi z białymi piórkami! To mogą być..!
Boooom!
Shirogane Tsuki zamarł w półruchu i zatrzymał się. Tuman dymu i kurzu poniósł się w górę, a ziemia się zatrzęsła od gwałtownego wybuchu. A wy zobaczyliście Uchiha Shiro, białowłosego Zaopatrzeniowca, z grupą nieznajomych wam osób za jego plecami, którzy właśnie wyszli z magazynu. Za których plecami rozległ się wybuch. Nikt już nawet nie pytał "dlaczego dostawy nie sprawdzono?". Nie. A przynajmniej Tsuki nie pytał. Tylko jedno wydobyło się z jego ust, kiedy wyprostował się jak struna.
- KAGUTSUCHI!
WSZYSCY Krzyk imienia Kagutsuchiego poniósł się ponad wybuchem. Dwie grupy stoją naprzeciwko siebie - jedna zdecydowanie mniej liczna od drugiej. Konie Mamoru i Saburo oraz trzeciego z gromady poniósł ich kawałek dalej, oddzielając chwilowo od pozostałego zespołu. Tak samo koń poniósł Reia, który nie mógł nad nim zapanować. Spłoszone zwierzę, ręka zaplątana w lejce, mocne uderzenie serca. To już? Rumak pędził jak na złamanie karku przed siebie. Czasem śmierć przychodzi niespodziewanie. I czasem próbujesz zrobić coś w takich chwilach i uchronić się przed nimi, ale nagle wszystko dzieje się ZBYT szybko. Niby to widzisz, a jednak każda rzecz ci umyka. Szczegóły się zamazują. Jest w sercu i umyśle tylko ten żal, że przecież to za wcześnie. Że przecież wiele jeszcze zostało do zrobienia i wiele do wykonania. Młody Maji pociągnął drugą rękę i zerwał kunaiem lejce, opadając plecami na zad konia - zwierzęcia, którego tak nie lubił. Ale z całą pewnością nie podejrzewał, że to zwierzę przyczyni się do jego śmierci. Zsunął się z jego grzbietu, choć bardziej - spadł, mijając osoby, które wyszły z magazynnu, pod którymi trzęsła się ziemia. Za późno. Zarwana ziemia, w którą z przerażającym kwikiem wpadł koń, z której buchnął wrzący podmuch powietrza i uniósł się słup dymu, pochłonęła i niego. Zatopił się w dół, w przerażającą ciemność. Nie można było nawet mówić o bólu, kiedy fala ognia, która jako kolejna buchnęła z domu, kiedy w ostatkach nadziei łapał się kamieni wokół siebie, porwała jego ciało. Ramiona Śmierci nie były dla niego zimne. Były gorące jak słońce z rodzinnych stron. Rei? Witaj w domu, Rei! Ciepłe słowa matki szeptane do ucha, kiedy cichło wszystko inne. Potem była już tylko ciemność.
Stoicie od siebie jakieś 20m. Wokół was jest praktycznie pusta przestrzeń. Po lewej stronie Mur odcinający was od wszystkiego, po prawej stronie, w którą ciągnęły się magazyny, do najbliższych zabudowań Shi no Geto jakieś 5m. Piętrowe budynki z kamienia na planie prostokąta i zwrócone węższą ścianą ku wam. Z tym, że po waszej prawej i za waszymi plecami właśnie wali się cała ziemia i te budynki idą w pizdu - pocałować Mateczkę Ziemię, z której zostały wniesione. A przed wami - grupa Shirogane Tsukiego. Dopiero za grupą Tsukiego widoczne były stajnie oraz plac zbiórczy, dalej wspomniany namiot Protektora i już same zabudowania, z prawej strony, Shi no Geto. Chaos ciągle drżał ziemią i widać były kolejne budynki zapadające się w dół. Wojna. Krzyk. Panika. Ludzie - zarówno ci, którzy nie mieli nic z walkami Shinsengumi wspólnego - jak i ci, którzy byli ich cześcią wybiegający z domów. Albo ostatnie krzyki tonące w tych czeluściach. Dumni jesteście?
W końcu kto by mówił żołnierzom, że bitwa pochłania niewinnych. Nikt na samej górze. Żołnierzem się manipuluje. Żołnierz ma nie zadawać pytań. Ma umierać. Ma zabijać.
Dzięki wam, bogowie, za tę chwilę chwały.

I niech chwała będzie królom, że dzięki nim dziś zabłyśniemy.

MAPKA: http://sketchtoy.com/69922964

Rei - śmierć postaci.

Ze względu na pewne przyśpieszenie czasowe tak grupa Shinsengumi ma swoją chwilę czasu po wjechaniu do bramy jak i grupa Magazynowa po wyjściu. Żeby nie było wątpliwości, że nagle wszystko dzieje się w jednej sekundzie. W jednej sekundzie jesteśmy już na podsumowaniu, gdzie post dotyczy wszystkich.

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru
Uchiha Shiro

#369

Ponieważ każdy z was ma głowę pełną pomysłów postanowiliśmy (w końcu) umożliwić wam łatwiejsze zorganizowanie się i podzielenie swoimi pomysłami z resztą!
Przedstawiamy Organizacje Lokalne - temat, w którym każdy gracz może stworzyć własną, prywatną organizację i pracować na jej rozwój, albo dopisać organizację NPC, która często przewija się przez jego wątki i z której inspirację będą mogli zaczerpnąć inni gracze.

Zachęcamy do tworzenia (;

Zasady funkcjonowania organizacji lokalnych Czym są organizacje lokalne?
Organizacje lokalne stanowią mniejszą formę organizacji globalnych. Są to organizacje zarówno NPC (tworzone przez administrację i graczy) oraz organizacje samych graczy, których działanie ma charakter skoncentrowany na danej prowincji, regionie czy nawet jednym mieście. Mogą mieć one dowolny charakter. Składają się na nie zarówno miejscowe szkoły, organizacje przestępcze, polityczne czy kupieckie. Warto jednak zaznaczyć, że znajdujące się w dziale organizacje mają wpływ na dany region, dlatego nie znajdziesz tutaj typowych szajek bandytów nadających się na jedną misję. Oznacza to, że organizacje lokalne mają realny wpływ na swoją okolicę oraz/bądź na dziedzinę życia, w której działa. Względem podanym przykładów - na edukację, politykę, sytuację ekonomiczną, itd. Każda z nich posiada swojego lidera bądź osoby odpowiedzialne za ich kierowanie oraz członków organizacji. Występują one w różnych rozmiarach. Niektóre zrzeszają dziesiątki osób, podczas gdy inne prowadzone są przez indywidualności. Lokalne organizacje mogą wpływać na inne prowincje na zasadzie wspólnej wymiany wiedzy, handlu, zasobów ludzkich itd., jednak nigdy nie posiadają władzy poza terenem swojego urzędowania. Maksymalny zasięg organizacji lokalnej może obejmować nawet cały region, zazwyczaj ograniczane są one jednak do prowincji.

Czy można być częścią organizacji lokalnych?
Tak, gracz może dołączać do lokalnych organizacji i stawać się ich częścią. W przypadku organizacji NPC można do nich dołączyć poprzez misję bądź być nimi od startu - zaznaczając to w historii postaci. W przeciwieństwie do organizacji globalnych, te lokalne nie dają mechanicznych profitów. Istnieją one wyłącznie jako fabuła dla postaci.
Inaczej rzecz się ma w kwestii organizacji graczy. Dołączenie do takich może się odbyć poprzez dogadanie się z właścicielem organizacji od startu postaci bądź poprzez fabułę z danym graczem. Tak jak w przypadku organizacji NPC, organizacje graczy lokalne nie oferują żadnych dodatkowych profitów prócz tych, które gracze mogą sobie wzajem zapewnić (jak np. wymiana wiedzy).

Czy mogę założyć własną organizację lokalną?
Odpowiedź brzmi: tak. Zakładanie nowej organizacji przez gracza odbywa się poprzez złożenie podania zgodnego z odpowiednią templatką zamieszczoną na dole. Organizacje założone przez gracza mogą mieć charakter typowo NPC jak i być jego własną. Na przykład gracz może prowadzić własną szkołę czy organizację kupiecką.
Organizacje NPC mają o wiele szersze możliwości tworzenia. Istnieje możliwość wykreowania takowej organizacji lokalnej w tym dziale, jeśli organizacja pojawiła się w sesji. Warto pamiętać, że im lepiej rozpisana jest taka organizacja tym łatwiej będzie z niej korzystać innym użytkownikom.
Organizacje graczy są ograniczone pod względem tworzenia. Na usługach gracza nie mogą się bowiem znajdować rzesze NPC czy nie może on mieć dostępu do nieograniczonych pieniędzy. Zdobywanie NPC wiąże się z wykonywaniem misji bądź wypraw. Można ich zdobywać również poprzez eventy. Jeśli gracz chce stworzyć własną lokalną organizację należy wziąć pod uwagę to, że zapewne będzie się od niego wymagać robienia misji celem pozyskania danych NPC na usługi czy zyskanie dostępu do danych zasobów.

Zasady tworzenia organizacji

Organizacje lokalne nie zapewniają żadnych dodatkowych profitów.

Aby założyć organizację NPC należy zgłosić templatkę w tym temacie.
Organizacje NPC będą znajdywały się w jednym temacie podzielonym tematycznie na regiony.

Założona organizacja NPC nie musi być dokładnie opisana i może być uzupełniana w trakcie rozgrywki i dalszego kreowania wątków przez różnych graczy. Uzupełnienia muszą się znaleźć w tym temacie i będą przeklejane po zaakceptowaniu.

Organizacje NPC muszą reprezentować sobą coś więcej niż nazwa i logo. Zgłoszenia organizacji-duchów będą odrzucane.

Templatka tworzenia organizacji musi zostać zachowana. Można jednak dobierać własne kolory czy nawet czcionkę, wstawiać dodatkowe obrazki itd.

Aby założyć organizację gracza należy założyć nowy temat w dziale organizacji lokalnych.
Organizacja gracza musi zostać zaakceptowana przez administrację aby mogła aktywnie istnieć na forum.

Wszelkie zmiany w organizacji (poza dodaniem nowych członków w postaci graczy - nowe postaci NPC nadal należy zgłosić) muszą zostać zaakceptowane przez administrację. Najlepiej wkleić je w nowy post w temacie swojej organizacji i zgłosić się do administracji poprzez prośby.

Templatka tworzenia organizacji musi zostać zachowana. Można jednak dobierać własne kolory czy nawet czcionkę, wstawiać dodatkowe obrazki itd.

Organizacja gracza może awansować w miarę rozwoju i stać się organizacją globalną.

Historia organizacji: jest to opcjonalna historia. Niektóre organizacje dopiero powstają, jest więc normalne, że nie mają swojej historii. W przypadku jednak stworzenia organizacji już istniejącej dobrze jest takową zamieścić.
Zakres wpływów organizacji: rubryka obowiązkowa. Przedstawia, jaki na dany moment zasięg wpływów ma organizacja. Można w niej zamieścić szczegółową działalność bądź ogólny zasięg. Dotyczy to regionu, w jakim organizacja występuje i gdzie można spotkać jej członków. W celu ułatwienia kontroli rozrastania się organizacji graczy prosimy o dopisywanie roku fabularnego przy zasięgach wpływów w miarę ich uzupełniania.
Cele: rubryka obowiązkowa. Ma przedstawiać, na czym skupia się organizacja i jaki jest jej cel założenia oraz funkcjonowania.
Hierarchia: jeśli organizacja posiada konkretny system hierarchii, warto ją tutaj umieścić. W innym wypadku wystarczy napisać, kto nią kieruje.
Członkowie: masz ważnych dla organizacji NPC? Albo graczy, którzy w niej są? To jest dobre miejsce, w których można ich wpisać i opisać. Dla postaci graczy należy umieścić link do profilu kodem url=. Dla postaci NPC należy dodać znacznik [NPC] przed imieniem i nazwiskiem danej postaci.
Ogólne: tutaj należy zamieścić ogólny opis organizacji. Prezentowane przez nią poglądy, filozofie, czy mają swoją siedzibę, czy jest to zwarta społeczność czy może zbiór wagabund. Wszystko, co uznacie za stosowne dopisania do waszego tworu.
Link: [dotyczy tylko organizacji NPC] w tym miejscu należy umieścić link do posta bądź postów, w którym pojawia się organizacja.
Siedziba: [dotyczy tylko organizacji graczy] dodatkowe rubryka. Jak wygląda główna siedziba organizacji? Gdzie spotykają się członkowie? To jest miejsce, w którym możesz zawrzeć takie informacje. Wskazane jest, żeby umieścić tu linka do odpowiedniego tematu.
KOD DLA ORGANIZACJI NPC
Kopiuj
[center][img]Symbol organizacji [najlepiej w png][/img]
[size=200]Nazwa organizacji po japońsku[/size]
[size=150]Nazwa organizacji po polsku[/size][/center]

Historia organizacji [opcjonalna].

[b][color=#FFFFFF]Zakres wpływów organizacji:[/color][/b]

[b][color=#FFFFFF]Cele:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Hierarchia:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Członkowie:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Ogólne:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Link:[/color][/b]
KOD DLA ORGANIZACJI GRACZY
Kopiuj
[center][img]Symbol organizacji [najlepiej w png][/img]
[size=200]Nazwa organizacji po japońsku[/size]
[size=150]Nazwa organizacji po polsku[/size][/center]

Historia organizacji [opcjonalna].

[b][color=#FFFFFF]Zakres wpływów organizacji:[/color][/b]
[list]data 3 - Wpływ 3
[Spoiler] Data 2 - wpływ 2
data 1 - wpływ 1[/spoiler][/list]

[b][color=#FFFFFF]Cele:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Hierarchia:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Członkowie:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Ogólne:[/color][/b][list]
[*]
[*]
[*][/list]

[b][color=#FFFFFF]Siedziba:[/color][/b]

Sleep for today but tomorrow we fight
Czy osoba pod wpływem to ta sama osoba co osoba uduchowiona? Czy to oznacza, że duchowni biorą... NO SZOK! Z tym pytaniem was pozostawię, na pewno pozwoli rozbudować wszystkie głębokie przemyślenia, odkryć sekrety tego świata i te, które każdy chował we własnym serduszku.
- Co prawda nie jestem twoim koniem, ale mogę ci odpowiedzieć. - Zaoferowała się Azuma Tatsuo. - Każdy wojownik szuka czegoś innego. Ale każdy człowiek pokazuje czynami, na czym mu zależy. To tak jak w chwili, kiedy musisz wybrać między ładną dziewczyną a spotkaniem ze swoją mamą. - czy porównanie oczywiste? Nie dla każdego. Ale przynajmniej zrozumiałe. Każdy wiedział, czym jest mama i każdy potencjalnie wiedział, co oznaczało zauroczenie śliczną panienką. Wybór. Chcesz coś ważnego dla twojego serca - ale skoro tak, to która rzecz okaże się ważniejsza?
Na wojnie działy się różne rzeczy. Oczywiście pomijając prostą rzecz, jaką było, że wojna to była prawdziwa rozrywka - bo potrafiło każdego rozerwać wszędzie i to na najmniejsze kawałeczki. Ale też zdarzało się tak, że siedzisz w tym okopie i ponad ostrzałami zaczynasz kwestionować podstawy wiary. Albo pytać o to, jak ona funkcjonuje. Jaki kto ma pomysł na to wszystko i jak ty to sam widzisz. Jak pod ręką masz kogoś, kto z bogami jest za pan brat i poświęcił swoje życie ich służbie, tym lepiej zadawać pytania. W innych momentach siedzisz dupskiem na końskim grzbiecie i pozwalasz, żeby ten konik unosił cię w dal i udajesz się na wycieczkę po zaśnieżonej krainie. Tak to i biedny może się bawić.
- Duch drzemie w całym stworzeniu. Nawet najmniejsze kamyczki mogą stać się bożkami, jeśli wystarczająco wiele osób wzniesie ku niemu modły. - Pastelowa Pani wyprostowała się i przymknęła oczy, przyjmując pozycję, którą można by nazwać nieco prześmiewczą, ale się przy tym nie śmiała i w jej głosie też nie brzmiała kpina. Może taką pozycję właśnie brał jej mentor, kiedy przekazywał jej te mądrości życiowe. Teraz, chcąc nie chcąc, każdy mógł słyszeć tę pasjonującą rozmowę, jaka trójka ninja toczyła między sobą, jakby kompletnie nie zwracali na to, że sytuacji mogła być (bo na pewno nie była) napięta. Albo że jakiś dziki Uchiha może zaraz wyskoczyć zza krzaka i rzucić się komuś do gardła. Mogło się stać? No mogło!
- Przyjmuję wszystkie propozycje i uwagi. - Mamoru już otwierał swoje usta, żeby przekazać informacje, ale jadący na czele formacji Shirogane przechwycił pałeczkę. - Nie wiemy, kiedy możemy się go spodziewać. Jaskółki nad Sogen wyśpiewały, że jest szansa na to, że dzisiaj Uchiha uderzą, bez szczegółów. Nie wiemy, gdzie jest przeciwnik i co dokładnie zamierza. Mur jest nie do sforsowania z zewnątrz. Jedyną szansą wroga jest dostanie się do wnętrza. Kyou nie był chętny na sięgnięcie po zdrowy rozsądek i zrobienia porządku w grupach dostawczych. Innymi słowy - wróg prawdopodobnie jest już za bramami i tylko czeka na odpowiedni sygnał do ataku. - Tymczasem oto jesteście Wy, wydzielona grupa, która miała unikać bezpośredniego konflikut, poza Murami, prowadzeni teraz z głównej drogi na bok. Nie dało się nie odczuć, że Shirogane nieco wstrzymywał swojego konia, kiedy sprowadzał was na boczne tory, w ten śnieg. I jego oczy nie rozglądały się wokół - tkwiły w samotnej sylwetce jeźdźca (dziwnym trafem - z grupy Zaopatrzeniowej), który jechał sobie, ot tak, przed siebie. Dopilnować niby, żeby towary przesyłane przez inne klany zostały odebrane. - Jeśli obecność przy nas tych robaków nie uszczupli twojej chakry, to przydziel je. - Zwrócił się w kierunku Kutaro. - A skoro dzisiaj mają zaatakować, to co z grupą dostawczą, po którą właśnie pojechała Sowa Uchiha Shiro? - Pytanie rzucone w eter i oczy zsunięte z Kutaro i znów skierowane na tamtego jeźdźca. Ale Shirogane się do niego nie zbliżał, nie. Łatwo jest stawiać czoło wrogowi, któremu widziałeś. Klarownemu, oczywistemu - jest przed tobą, więc wiesz, kogo musisz zabić. Nie musisz się zastanawiać i żyć w niepewności, co tutaj właściwie robisz i jaka jest twoja rola. - Wymarsz nie był w planach. Ale plan dopasowuje się do sytuacji. - Jesli żadna inna osobistość za Murem nie dostrzegała problemu to była ich sprawa i ich problem. Ale Shirogane czuł pod skórą, co tutaj się święci. Ba! Podejrzewał samych Sokołów, że zostały już zbajerowane przez śliczną Katsumi. Honorowo, niehonorowo - co za różnica. Na polu bitwy coś takiego jak honor nie istniało. Liczyło się tylko to, kto wygra, a kto przegra.
Słowa Sokoła przyniosły trochę dziwne miny na twarzach pozostałych członków Shinsengumi. Wydawało się, że ledwo dwa zdania dzielą Shirogane Tsukiego od zdrady, albo powiedzenia czegoś, czego Kyou by nie przepuścił, gdyby sam je usłyszał. I chyba wprowadzały nieco więcej zamieszania do całej sytuacji niż powinny. Mamoru robił właśnie oczy cielęcia, które zupełnie nie mogło dostrzec sedna sprawy i jego problemu - ważne, że gdzieś w jego głowie widział zieloną łąkę przed sobą, po której należało iść.
Wsunęliście się pomiędzy drzewa - te pozbawione liści jak i te je posiadające. Jadąc odpowiednio wolno, w dużej odległości od poprzedniego jeźdźca w końcu Tsuki dał znak, żeby się zatrzymać. I zachować ciszę. Mogliście widzieć, jak rzeczywiście nadjeżdża karawana. Duża karawana. ... ogromna karawana? Shirogane zmarszczył brwi obserwując, jak ludzie odziani w mundury Shinsengumi przesuwają się po drodze i powoli brną w kierunku bramy. Jeździec, za którym podążaliście, jakoś się zagubił w tym wszystkim. Co jest, kurwa? Mięśnie Grandmastera się aż rozluźniły, kiedy chyba cały duch z niego uleciał. Kiedy widział to, co przesuwało się drogą. Gdyby tylko ktoś chciał wykonać jakiś ruch, jego ręka unosiła się w górę na znak "stop", żeby czasem nikt się nie wyrywał do przodu. Z drugiej strony - kto by chciał takim... oddzialikiem ruszać poza murami na przynajmniej dwudziestu ludzi? Nie było też mowy o wyrwaniu na koniach z powrotem. Nie, kiedy brama była tylko jedna. Nie, kiedy na prostej drodze byli doskonale widoczni.
- Nasza grupa wychodząca z Muru nie była taka liczna. - Skomentował pomrukiem medyk i przechylił się przez siodło, żeby splunąć na ziemię. Z niesmakiem.
Oczekiwanie ciągnęło się. Kiedy przejeżdżali, w zupełnej ciszy i oczekiwaniu. Kiedy już wszystkie wozy wraz z obstawą przejechały drogą, dopiero wtedy Tsuki poruszył konia, zawracając go w drogę powrotną.
- Jesteście gotowi zginąć dla Muru? To ostatni moment, żeby wziąć konia i odjechać traktem. - Spojrzał po wszystkich tutaj zebranych. Na jego twarzy nie można było znaleźć emocji. Przygany, pogardy. Ot - wolna decyzja. Na prawo - traktem do Sogen. Na lewo - z powrotem na Mur.

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru

Sleep for today but tomorrow we fight
Ach, kto by pomyślał, że stawiając się dziś na tym zebraniu nie dojdzie do szybkich rękoczynów i sięgania po kunaie? Wy tak? Bo ja na pewno nie. Kto by pomyślał, że zamiast wylewać krew na zamarzniętą ziemię będziemy sobie milusio dywagować na temat tego, po co w ogóle są wojny i zastanawiać się jednocześnie, kim tak naprawdę są Dzicy. No bo - kim? Nadal ludźmi? Nie potrafiący posługiwać się prawdziwym językiem, jacyś tacy... inni. DZICY. Chyba to nie ludzie. Posiadając kulturę tak przedziwną, że w niektóre ich rzeczy ciężko było wręcz uwierzyć. A na Murze wiele można było zobaczyć i jeszcze więcej usłyszeć, chociażby od stacjonujących tutaj weteranów. Przemyślenia na temat tego, kim tak naprawdę jednak są tkwiły tylko w głowie Harikotto i może nie będzie mu dane odnaleźć na nie nawet odpowiedzi.
Inoshi ruszyła w kierunku oddziału medycznego - szpitala, gdzie też znajdowały się między innymi placówki badawcze Shi no Geto. A te mogły się już popisać. Zebrane tutaj zapiski o bestiach i wszelakich dziwach były godne do porównania ze wszystkimi skarbami pozbieranymi w prywatnych, rodowych biblioteczkach najstarszych klanów. A przecież Shi no Geto takie stare wcale nie było. Dziwnym trafem (ja nie wiem, czemu), Inoshi szła tak, żeby Harikotto był po drugiej stronie Yuu. Jak już lalkarz sam ocenił - to mogło mieć całkiem pozytywny efekt. Im więcej osób po jego stronie, tym mniej przeciwko, czy nie tak? A przecież iryoninka zdolna do czytania w myślach zdecydowanie była osobą, którą lepiej mieć po lewicy, niż przeciwko sobie. Blondynka co rusz zerkała na Inuzukę oraz na jego ninkena, chociaż ciężko powiedzieć, co to były za emocje na jej twarzy. Zaniepokojenie? Nie, chyba nie. Ciekawość? To na pewno nie! Tak czy siak - zerkała. Yuu wiedział, gdzie idzie, więc nie było to problemem, że zanadto nie wysuwała się do przodu.
- Ja też bym wolała takich ludzi na zewnątrz niż wewnątrz. Mam na myśli... - Dodała szybko - To są obcy ludzie. Można się bać, czy ci ludzie nie są z Uchiha. - Biorąc pod uwagę tę krótką znajomość już się człowiek mógł zastanawiać, czy miała na celu tutaj jakieś wyłuszczenie w kierunku Harikotto, czy się nawet nad tym nie zastanowiła. Ale nawet nie patrzyła na niego, więc przytyk był niecelowy. I nie zdawała sobie sprawy z tego, że mogła obrazić młodego, dzielnego Inuzukę, który był gotów walczyć dla niej - i za nią - na polu bitwy. - Są jakieś sensowne walki? To wszystko jest... bezsensowne. Po co to wszystko? Wszystko da się rozwiązać bez rozlewu krwi, ale oni muszą sobie udowadniać, kto ma silniejszą pięść. Bez sensu... - Ale to już wiedziała cała trójka - że w tym wszystkim można było się pogubić. Och, no wiecie, świat byłby w końcu bardzo nudnym miejscem, gdyby każdy się ze sobą zgadzał i gdyby nie znajdowało się labiryntów, które wydawały się niemożliwe do rozwiązania. Najpiękniejsze w tym wszystkim było to, że te labirynty budował nie kto inny a sam człowiek. W końcu to właśnie ludzie byli bardziej skomplikowani. Nie zwierzęta. Kiwnęła głową. - Dlatego cenię sekcję badawczą. I medyków. Szanują życie. - Zapewne właśnie dlatego też sama została iryoninką. Ale gadać o pięknych, pacyfistycznych pobudkach sobie można, a wszyscy wiedzieliśmy, jakie było życie. I jacy byli wielcy dowódcy, którzy kierowali tym światem.
Wkroczyliście do sekcji medycznej i przesunęliście się pomiędzy łóżkami. Tylko kilka było zajętych. Pojedyncze osoby, na pewno nie świeże rany. Wszystkie akcje wypadowe za Mur na czas tego całego syfu zostały wstrzymane, albo przynajmniej ograniczone. Siły nagle należało skupiać nie w celu eliminacji Dzikich, a po to, by eliminować swoich. Super sprawa. Inoshi przeszła do jednego z pomieszczeń, sprawdzając, czy na pewno jest wystarczająco miejsca dla towarzysza Harikotto. Wyciągnęła jedną z pastylek i podała Yuu. Pigułka ze skrzepniętą krwią, zawinięta w materialik, żeby czasem nie zabrudziła się i mogła być swobodnie przechowywana. Spojrzała jeszcze na Harikotto, żeby też upewnić się, że sam nie potrzebuje.
- Proszę. Mamy, mamy... tylko teraz... - Obejrzała się sama na wyjście z namiotu. - Wydawało mi się, że Protektor musi podyskutować ze swoimi Grandmasterami. No i czy my się teraz przydamy? Nic się nie dzieje... równie dobrze moglibyśmy się napić herbaty... - Westchnęła. Złożyła jednak dłonie przed sobą po zamknięciu pudełeczka i jakby... w sumie czekała na to, co postanowią chłopcy? Albo jakby sama teraz rozważała, co będzie najrozsądniej zrobić.

Będziecie złączeni z grupą Muraia ♥

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru

Sleep for today but tomorrow we fight

GRUPA MAGAZYNOWA
Aka, Tamaki, Satsu (zagubiony?), Ame, Azuma

Pobuudkaa Ame, wstajeemy, wstajeemy..! Ponoć kiedy człowiek jest pół senny to może śnić na jawie. To znaczy - nie wiem, czy tak jest, ale tak na pewno mogłoby być. Zwłaszcza, kiedy właściwie wiele rzeczy może być i może się zdarzyć, bo jedziesz na wojnę. I fantazjujesz. Człowieczek mógł sobie wyobrazić, że zamiast jechać na niewygodnym wozie, którego ławka odbija się na pośladkach, siedzi na ławeczce przed domkiem, a tam głos mamy. Ten, który znowu będzie mówił, że ostatni trening z rzucaniem kunaiami bardzo ładnie ci wyszedł, poklepie po główce. A nawet jak ochrzani, że przecież wilka złapiesz siedząc w taką pogodę, to mimo wszystko - jesteś w domu. Wygrana sytuacja. A teraz już pobudka, czas powrócić do ponurej rzeczywistości i do prostego równania, w którym nie ma liczb, a jest suma ponurych wniosków, że chwała odebrana - i takim sposobem jest się zepchniętym do roli jakiegoś pobocznego, który w dodatku nie ma przy sobie dowódcy i... ech.
Kiedy wesoła gromadka przemierzała te tereny z jeszcze bardziej wesołą kompanią, mogli dojrzeć zbliżającego się jeźdźca. Budziło wątpliwości? Być może. Ale białe piórko wyróżniające się na czarnych szatach robiło swoje. Takim sposobem jeździec ten zbliżał się powoli, aż dotarł do kompanii i zatrzymał swojego konia, zawracając go, by przesunąć się razem z nimi. Zwolnił też, by zbliżyć się do przywódcy grupy magazynowej, nawet szczególnie nie przyglądając się całej reszcie. Wiedział, co chce i wiedział, do kogo chce. Zresztą tak samo Hifumi - uniósł nawet rękę na powitanie, tak jakby też po to, by uspokoić ewentualną nerwowość całej reszty. Zblazowana mina Uchiha była raczej trudna do rozczytania, czy widok nowej jednostki go pociesza czy też wręcz przeciwnie. Też odnieśliście wrażenie, że te długie twarze to są wszem i wobec? Dorosłym, po prostu brakowało młodzieńczej werwy, wielkiego serca i... tego wszystkiego, czego im brakowało, a czego nie brakowało dzieciom. Po prostu. Mogliście usłyszeć, jak rozmawiają między sobą przyciszonymi głosami, nieco pochyleni nad grzebietem konia, wychwycić między innymi słowa "czemu tak szybko?", "nie szybko, odpowiednio", "Protektor jest na Murach". Wszystko to bardziej przygłuszone końskimi parsknięciami, uderzeniami kopyt - ich stukotem na zamarzniętej ziemi - terkotem kół i ewentualnymi słowami krążącymi nad waszymi głowami. Ach, wspaniały powiew zaufania między dowódcą a swoimi żołnierzami. Co zaś do samego mężczyzny, który dołączył? Odziany właściwie jak wy wszyscy - pomijając jego wyższe odznaczenie informujące o tym, że tam, za tymi murami, jest kimś, z kim ludzie się raczej liczą i biorą sobie do delikatnych serduszek jego zdanie. Białe włosy, złote oczy - oo, a złote oczy to mogły budzić różne odczucia w tym świecie, o ile strzela się do każdego o złotych oczach przypominających o Papciu Hanie - smukła sylwetka, trójkątna twarz. Wyglądał na shinobiego w swoim kwiecie wieku - około trzydziestki? Coś koło tego. Oto i ci ważni przy tych, którzy nie musieli zapierdalać na miskę ryżu. Zarabiali samym faktem, że oddychali - tak chyba można co niepoktóre osobistości odebrać, co zasiadały na wysokich stołkach. Ale i oni musieli zapracować sobie na drogę na szczyt. Pod tym względem ten świat, można by rzec, był sprawiedliwy. Albo tak chcieliście go przynajmniej widzieć. Samooszukiwanie się to całkiem przyjemna, choć niezdrowa, droga życia.
Brama, która przepuszczała do Shi no Geto wcale nie była wielka. Nie robiła piorunującego wrażenia była... malutka. Taka idealna do tego, żeby przepuścić jeden wóz. Dwa obok siebie chyba miałyby już problem z przejechaniem. Może te mniejsze... Właściwie człowiek oprócz wątpliwości co do całego planu, jaki się tutaj rozgrywał, mógł mieć wątpliwości co do jego podstaw - czyli pytanie, dlaczego po prostu tego wszystkiego Uchiha nie wysadzą w pizdu. Mając moc. Mając możliwości. Nie. Trzeba się bawić w podchodzy. No, to kto zna odpowiedź na to pytanie? Do wygrania jest całkowite: nic. Poza cudownym błogosławieństwem podzieleniem się z innymi wiedzą. A ta, jak wiadomo, jest przecież bezcenna w tym świecie. Przejechaliście przez bramę i ta zamknęła się za wami. Jak tam? Samopoczucie dopisują? Oto jesteście w siedlisku wroga. W jaskini lwa. Wrogowie przechadzali się w tę i z powrotem, byli wszędzie. Gdzie tylko nie przesuniecie wzrokiem. Dla tych, co Shi no Geto nie widzieli, to, co za tym wielkim murem już robić wrażenie mogło - zwłaszcza drugi, wielki Mur, który oddzielał ten świat od plugastwa - czyli Dzikich. Ale w końcu wy przyszliście tutaj z przeświadczeniem, że to nie plugastwo. Ale jak to, to czarni są...
- Oto ja, wasz tymczasowy dowódca. - Przedstawił się białowłosy mężczyzna po zejściu z konia, rozciągając ręce na boki, jakby chciał zwrócić na siebie tę uwagę. Po zejściu z konia i dołączenia do was, kiedy spoglądał, jak pakunki są ściągane - i będą zanoszone do magazynu. Hifune rzeczywiście rzucił komendą, że paczki w dół, ale sam nie ruszył przodem. Spoglądał na białowłosego. W zasadzie - całkiem niepozornego. Tak z głosu, postury... Nawet nie był nadto wysoki - raczej przeciętny. - Co tu robi dziecko? - Zmarszczył brwi i skierował wzrok w stronę krótkowłosego, który do tej pory was prowadził. On się obrócił, uniósł ręce w stylu "ale ja nic na to nie poradzę" i "nic o tym nie wiem", rezygnując z przyglądania się panu Uchiha. Białowłosy spojrzał więc na was - ponownie. Te złote oczy przypatrywały się młodzieży, której przyszło służyć pod jego komendą na chwilę obecną. Pokręcił głową, sam wziął pakunek i skierował się do magazynów. - Aż tak mocno upadliście na głowę, żeby dla dziecięcej kłótni Kyou i Katsumi rzucać się na tę samobójcza misję? - Mówił przyciszonym głosem, rzecz jasna, spoglądając jeszcze na resztę rozchodzącego się towarzystwa. - Plan jest pewnie wszystkim znany, nie będę powtarzał po raz setny...
- Ładunki mają się znaleźć w piwnicy. - Uzupełnił Hifune, wskazując na to, że coś do uszu pana Uchiha mogło nie dotrzeć jak należało. Biorąc pod uwagę jego zmarszczenie brwi to chyba właśnie tak było.
- Mam jeszcze wydawać notki własne na Katsumi? Ech, jedna akcja i człowiek bankrutuje. - Mężczyzna uniósł głowę w górę, spoglądając na zachmurzone niebo. Może spadnie dzisiaj śnieg... Czy myślałeś kiedyś, jak słodki musiał być dotyk żaru ognia z jednej strony i chłodu śniegu z drugiej? Zaraz jednak jego oczy spadły w dół - prosto na Ao. - Zadbaj proszę o dzieciaka. - Mężczyzna najwyraźniej nie kwapił się do poznania umiejętności całej tej drużyny, ani imionami... tak jak nie raczył przedstawić swojego. "EJ TY" - oto sposób na wołanie siebie wzajem. - Kto w ogóle wymyślił te piórka? Przecież one walą po oczach tak, że... eech... - Białowłosy zamknął oczy i pokręcił głową. Nie wydawał się zbytnio przejęty całą tą akcją. Nawet nie wydawał się szczególnie... właściwie - wy mi powiedzcie. Jaki się wydawał być Uchiha Shiro. Pierwsze wrażenia były przecież tymi najważniejszymi. A to był człowiek, na którego skinienie palca ponoć mieliście reagować. Jedno było pewne - poruszał się bardzo gładko i miękko po ziemi, z wytrawnością wojownika. I wiedział, gdzie idzie. A znajomość terenu wroga to zawsze jakiś atut. Nawet dość mocny, kiedy z tym wrogiem jesteś zamknięty.

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru
Uchiha Shiro

ZAPRASZAM -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 68#p176768

Sleep for today but tomorrow we fight
Oczywiście, że można przesadzić z bajerą. Tak, to ważne, żeby właśnie od tego zdania rozpocząć post eventowy. W końcu są rzeczy w tekście ważne i ważniejsze. Bezcenną nauką dla panów jest zaś, że kiedy są zbyt natrętni to zazwyczaj panienki odstraszają. Tym nie mniej Kutaro wcale nie przesadził, właściwie to wbił się idealnie w temat. Jak to ładnie mówią - uderzył w dzwon Pastelowej Damy, która chyba, skoro tutaj była i najwyraźniej nie była też zupełnie przypadkową osobą, bo ewidentnie Tsuki zwracał na nią uwagę (może też chciał ją poderwać?), to coś potrafiła. I dajcie bogowie - coś więcej poza pieczętowaniem! Osoby, które dołączyły z Muru nie wydawały się za to już zwracać na nią większej uwagi. Tak i nie kojarzył jej Kagutsuchi, czy Yuu, który został "porwany" z tej grupy do innej. Za własną zresztą prośbą, więc dobra jego.
- Będzie z nas dobrana para na tę misję. Tak czuję. - Dopowiedziała Azuma po słowach Kutaro, który potwierdził swoje działanie na dalekim dystansie i możliwości dokuczania wrogom czy też dezorientowanie ich w jakikolwiek sposób. - Nie są bogami. Yokai to yokai. Jeśli człowiek może je uwięzić, to co z nich za bogowie? - Przecież bogowie byli wszechmocni. Czuwali nad głowami wszystkich, dbały o to, by na tych ziemiach panowała harmonia. Nie zawsze można było się z nią zgadzać. Nie zawsze można było uważać ich za sprawiedliwych. Ale to oni ustawili reguły tej gry, więc to właśnie oni znali je najlepiej. I tak też sami wiedzieli, co jest sprawiedliwe, a co nie. Człowiek był czasem pełen pychy i chciał uwierzyć, że ma o wiele lepszy wpływ na to, co się wokół dzieje i że to on powinien dyktować warunki tej rozgrywki. Oj nie, tak się nie bawimy. Niejedna sytuacja pokazała już, że nawet grupa jednostek nie miała wpływu na wydarzenia wszechświata i nie mogła ich zmienić. One się po prostu działy. Może tutaj będzie inaczej. I może grupa młodych shinobi poradzi sobie z wyzwaniami.
Każdy skierował się po swojego konia - były osiodłane i gotowe do akcji. Koń Tatsuo nawet nie został przez to rozsiodłany. Czekał na niego - wierny wierzchowiec, na którym pokonał tę drogę. Sam Tsuki obdarzył Barda pożądaną przez niego uwagą, miał jego wzrok na sobie, ale kiedy zaraz ją opuścił i żadne pytanie ani słowo nie nastąpiło, to sam zajął się własnym wierzchowcem, wyprowadzając go na zewnątrz. Jedna osoba za drugą. Wypoczęte, zdrowe konie, były chętne do jazdy.
Mamoru tak spojrzał to na ten mniejszy Mur, który odgradzał ich od strony Uchiha, to na perłę architektury obecnego świata, którym był Mur odgradzający ich od Dzikich... a potem na samego Tatsuo z miną wskazującą na to, że nie do końca rozumiał (mimo najlepszych chęci) co się do niego mówi.
- Grandmaster się zatroszczy o nasze ruchy. Ciężki jest w obyciu, ale dowodzić to on potrafi.

Inoshi otworzyła szerzej oczy na słowa Harikotto, ewidentnie ZDUMIONA. Rozszerzyła nawet wargi, jakby chciała coś powiedzieć, ale to był tylko wynik jej szoku, że padły tutaj właśnie takie a nie inne słowa. No cóż, jeśli tak by to spłycić, że wojna o Mur była walką o terytorium, bo kobiety... nie, przepraszam. Bo samice. Blondynka jakoś tak samoistnie przesunęła się w kierunku Yuu i stanęła bliżej niego, zerkając na niego z krótkim uśmiechem, który chyba oznaczał ewidentnie zakłopotanie i chyba miał przekazać wszelkie inne emocje. Jedną z nich chyba była potrzeba odgrodzenie samej siebie od dziwnego elementu ich niewielkiej drużyny, w której przyszło im pracować kimś, kto wydawał się stoicki i opanowany w tym wszystkim. I jednak kogoś, kto nosił mundur tego miejsca. Nawet jeśli bezpośrednio się nie znali. Na Murze przecież prawie jak w miasteczku - tutaj prawie wszyscy się znali chociaż mniej-więcej z widzenia. No, przynajmniej dopóki WSZYSCY Murarze nie zaczynali się zbierać. A teraz to miało mniej więcej miejsce. W Shi no geto łatwo było się dogadać czy odnaleźć, nawet więc kiedy były jednostki-indywidualiści, którzy zbytnio nie spoufalali się z innymi, to gdzieś go chyba widziałem pojawiało się w głowie. Lecz tutaj wkraczało to "prawie". Mimo wszystko Mur był ogromną budowlą. I składało się z wielu kompleksów. W głównej mierze samowystarczalni - w końcu były tutaj uprawy, hodowle, troszczono się o to, żeby nie byli bardzo zależni od świata zewnętrznego. Coś się jednak zmieniło. Sroga zima? Niedobory w kadrach? Nie trzeba było bystrzachy, żeby dojrzeć, że lud coraz mniej chętnie ściągał do tego upiornego miejsca, gdzie wszystko podlegało wojskowej mustrze od początku do końca. To było konieczne. Tutaj, w przeciwieństwie do świata zewnętrznego, trwała w końcu regularna wojna.
- Nasz klan... specjalizuje się w kontroli. Czytamy w umysłach, jesteśmy sensorami i możemy łączyć myśli osób ze sobą. To bardzo proste. - Yuu miał uwagę blondyneczki tak, jak sobie to zażyczył. Nie wyjawił żadnej kluczowej informacji, ale dziewczyna ewidentnie słuchała i zastanawiała się nad tym, co dostała od niego. Mieli tutaj przecież jednego marionetkarza - i był nim jeden z Sokołów. Inoshi cała zdawała się w tym momencie nieco luką. Na jej twarzy gościło nieco niepewności, jej spojrzenie skierowane było na bok, przygryzała wargę, nieco niepewnie, jakby nerwowo, poruszała palcami. Burza myśli musiała kotłować się pod jej myślami, mimo tego, że próbowała się uśmiechnąć zarówno do jednego jak i drugiego z panów, którzy jej towarzyszyli. - Pewnie masz rację. Ciągle niewiele widziałam jak na swoją rangę... - Medycy. Nie to, że grupa medyczna siedziała tylko w Murach - skądże. W innym wypadku zza Muru wracałoby jeszcze mniej osób. A przecież działy się tam rzeczy naprawdę straszne. Za Murem nawet śliczny kwiatem można było uznać za wroga, który opierdoli ci nóżkę przy pierwszej lepszej okazji. - Ach, zmiana Muru byłaby na pewno dobra i wszystkim wyszłoby na lepsze... - Odetchnęła z jakąś dozą smutku. Minimalnego, bo minimalnego. Nie dało się nie widzieć, że blondynka jest jakaś taka... jakby pusta. I nie chodziło o to, że wydawała się przy tym mało inteligentna, czy całkowicie nieczuła. Raczej tak, jakby brakowało jej ducha. Jakby koszmary tego świata zbyt mocno docisnęły jej barki do ziemi, przez co wyrwano część jej samej. Ale, ach, te pierwsze wrażenia... zawsze tak mocno definiowały człowieka, że to aż strach. - Protektor wprowadza do tego miejsca trochę za dużo strachu. Kto to widział, żeby najemnikom łamać... cokolwiek... przecież to nie może dobrze działać na morale. A ten chłopak jest taki młody. - W Shinsengumi panowała mocna ręka. Jak się coś komuś nie podobało - droga wolna, możesz zdać swój sprzęt i ruszać przed siebie. W końcu świat miał wiele do zaoferowania poza tym miejscem.

Od strony muru Shi no Geto słychać było ciężkie poruszenie. Poruszenie krat. Stalowych, masywnych krat, które chroniły to miejsce przed światem zewnętrznym. Tak oto otwierały się wrota do Piekieł - niewiadomą jedynie było, czy Piekło to znajdowało się na zewnątrz tego miejsca czy może w jego wnętrzu. Z góry dało się słychać okrzyk "OTWIERAAĆ!". Białowłosy członek Muru zbliżał się coraz bliżej z wierzchowcem i w końcu wsiadł na niego, kiedy brama się otworzyła. Nie była wielka. Idealna do tego, żeby przeprowadzać transporty - ale to tyle. Najbardziej newralgiczna część tej strony muru, chciałoby się powiedzieć. I chyba mogli tak powiedzieć tylko ci, którzy nie wiedzieli, z czym się wiązało zaatakowanie właśnie tego punktu. Białowłosy mężczyzna wyjechać, kiedy brama została szeroko otworzona.
Protektor oraz jego trupa zniknęli już sprzed stajni - widać było, jak znikają w wejściu na sam Mur, skąd widoczność na okolicę była naprawdę dobra, zwłaszcza w tym całym śniegu.
- Jedziemy. Oszczędzajcie konie i oczy szeroko otwarte. - Trzeba było po raz trzeci powtarzać: pilnujcie się? Żadnej walki bez rozkazu? Albo czy w ogóle cokolwiek trzeba było dopowiadać? Shirogane uznał, że nie. Wsiadł na swojego konia i nieco go przyśpieszył, żeby znaleźć się właściwie przy Sowie, która dbała o zaopatrzenia. Obejrzał się za swoją drużyną, czy ci jadą.
- Wszyscy ruszają. Chodźmy na razie do szpitala. Macie pigułki żywnościowe? Przygotowałam kilka. - Inoshi spoglądała przez dłuższy moment, jak ludzie się rozchodzą, jak Protektor w końcu wchodzi na Mur z Sokołami, jak wszystko gra w tym trybiku. I jakby nie wiedziała właściwie, co ze sobą zrobić - i przydzielonymi jej (spodziewanie czy też nie) ludźmi. Ale w końcu słowa z jej strony padły.

Odpisy dawać już w przydzielonych tematach eventowych: grupa Shirogane - Mur, grupa Inoshi - strefa medyczna

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru

Sleep for today but tomorrow we fight
Szarmancki uśmiech i najwyższa klasa. W dodatku w czarnych okularkach. Czy którakolwiek dama mogłaby się oprzeć? To było pytanie retoryczne, odpowiedź jest oczywista. Tak i oczywisty był uśmiech na twarzy tej chudej kobietki, która nieco stanęła na paluszkach, palce splotła za plecami - trochę jakby się zawstydziła i jednocześnie naprawdę zrobiły na niej wrażenie takie pokrzepiające słowa. Nie każdy ma w końcu okazję mieć własnego ochroniarza i to mającego tak wyśmienity styl! Chyba stało się oczywiste, że w tym momencie Azuma zamierzała się trzymać blisko swojego obrońcy.
- Wydaje się pan, Kutaro-san, dobrym człowiekiem. To miłe. Pan też. - Zawróciła się tutaj do ich prywatnego Kronikarza, który miał wszystkie te dzieje spisywać. Przyglądała się teraz jego rysom twarzy i włosom, bujnej czuprynie czerwieni, która swoim wyglądem tylko podkreślała delikatny rys i szyk Tatsuo. Ale jednak stanęła przy Kutaro. Pastelowa pokręciła lekko głową. - To zależy. Staramy się je odganiać. To przecież żywe, czujące stworzenia. Ale czasem nie ma wyboru. Wtedy pieczętujemy je w czyimś ciele. - Wyjaśniła uprzejmie.
Budowanie morali oddziałów było ważne, ale akurat w tym Tsuki był kiepski. No bo - czy ktokolwiek czuł się zmobilizowany z myślą, że może skończyć gorzej niż z wygiętym w drugą stronę kolankiem? Ludzie idą w bój i nie zdają sobie sprawy z konsekwencji. To Kyuo był tutaj marzycielem, wojownikiem o wolność. Tsuki miał zrobić swoją robotę - czyli utrzymać ludzi przy życiu w najbardziej pojebanej rzeczywistości, w jakiej każdemu ninja zdarzyło się znaleźć - czyli za Murem. Sam za ten Mur chodził. Ilu ninja tutaj wiedziało, czym jest prawdziwa wojna? Tsuki nie poznawał tutaj żadnej twarzy. Pamiętał wojowników, którzy byli na Murze tamtego roku, kiedy demon się tutaj pojawił i zmiótł tę konstrukcję jakby była domkiem z zapałek zbudowanym przez dziecko. To była bitwa.
- Tak będzie. W ramach otwarcia potyczki Kagutsuchi ją otwiera. Powtórzę po raz drugi, gdyby ktoś miał problemy ze słuchem. Nikt nie wybiega naprzód bez rozkazu. - Shirogane nie miał tolerancji do głupców i nie posiadał do nich cierpliwości. Ponieważ głupiec w zespole to jak podłożenie sobie samemu miny pod nogę. Pułapka. Najgorsza z możliwych. Dokładnie ta, jaką sam na siebie zastawiłeś. A zdradziła cię tylko jedna, prosta myśl - że jakoś damy radę. Nie. Tu nie było "jakoś". Minimalizacja zysków i strat była istotna. I jednocześnie diabelnie trudna do wykonania, kiedy niepewnym było, z czym się mierzysz. - Walczymy z Uchiha. Wróg stosuje genjutsu i obszarowe jutsu katonu. Nikt się nie rozbiega. Wszelakie nienaturalne znaki z nieba, pióra, deszcz, sranie wróbli - Kai na siebie wzajem. Dobierzcie sobie pary. Jeśli ktoś nagle staje dębem - rzucacie na niego kai. Bez filozofii. - Tak się składało, że przeklęci Dzicy skądś również mieli przeszczepy sharingana. Krew zalewała Shirogane na myśl o tym, że teraz, DZIWNYM TRAFEM, Uchiha postanowili pozbyć się PROBLEMU, jakim był Mur. No dziwne, baaardzo... W przypadki można wierzyć. Ale lepiej było wierzyć w to, że ludzie to po prostu kurwy.
- Taka robota. Zaraz będziesz jak nowy, bracie. - Mur był zbieraniną przeróżnych osobistości. Byli ci mili, ci zimni, dranie jak i tacy, których do rany możesz przyłożyć. Pierwsze wrażenie w znajomościach podobno było najlepsze. I jak widać na załączonym obrazku - trzask łamanej kości też był dobrym wrażeniem do odwrócenia uwagi od rozmów i skupieniu się na drżeniu świata. Bo ten już drżeć zaczynał. Wystarczyło wsłuchać się w jego tętno... - Sokół jest ostry, ale chce dobrze... Tylko metody ma za ekstremalne. - Mruknął stosunkowo cicho, ewidentnie tak, żeby sam Tsuki tego nie słyszał. Ten zaś, jeśli nawet słyszał - ignorował. Saburo lekko pokręcił głową, krzywiąc się nieznacznie, kiedy Rei zaczął słabym głosem... och. No nic tylko owinąć go w kocyk i posadzić z kubkiem czekolady przy ognisku. Ale chociaż ognisko można było znaleźć, to z czekoladą ciężej. Medyk wyciągnął z sakwy zawiniętego w papierek cukierka, którego wyciagnął do Reika. Przecież to był jeszcze młody chłopak i to było widać... Zbyt młody na takie przeżycia. - Uczta będzie jak wygramy, młody. Weź się w garść. - Ulubione słowa każdego człowieka: "no ogarnij się!". Niektórzy jednak (jakimś cudem) faktycznie zapominali, że się ogarnąć trzeba. Fakt, to był mroczny świat i wydarzenie było jeszcze bardziej ponure. Co sobie kto myślał na temat tej walki należało do niego, ale łącznikiem było jedno - ktoś dzisiaj zginie. I wątpliwe, żeby była to jedna czy dwie osoby.
- Zluzuj trochę, Wilku. - Przedstawiony wcześniej Mamoru robił za to naprawdę sympatyczne wrażenie. Okrąglutki, o ciepłym uśmiechu, z wygoloną czaszką, trzymający się za brzuch. I tylko z czarną bródką. Klepnął Tatsuo w ramię. - Starczy nam Tsuki za straszak. Zaraz nam chętni do obrony pouciekają! A tu doceniać trzeba odwagę!

W konwenansach ludzkich łatwo było się pogubić, szczególnie wtedy, kiedy trafiałeś do zupełnie obcego środowiska, między obcych ludzi, którzy mieli wypracowane... jakby na to nie patrzeć - obce reguły. Mieli własne zasady postępowania, własne, wewnętrzne żarciki i swoją metodykę. Tymczasem osoba z zewnątrz zderzała się z tym mocno i musiała nadążyć. Zrozumieć, co się wokół dzieje i błyskawicznie adaptować do sytuacji. W rozmowach było inaczej niż na polu bitwy, ale umysł jednak musiał być przez cały czas giętki. Gotowy do tego, żeby poczynić kroki ku adaptacji. Jeśli jesteś zbyt wolny - przegrywasz. Odpadasz. I dajcie bogowie, żeby to była tylko rozgrywka słowna, która nie będzie niosła ze sobą konsekwencji, a nie środek walki.
Blondynka pokiwała głową, odwracając spojrzenie od zamieszania, żeby jeszcze raz spojrzeć na dwójkę swoich towarzyszy.
- Chyba przyjdzie nam po prostu kursować, dlatego potrzebujemy kogoś szybkiego. - Tutaj spoglądała wprost na Harikotto. - Słyszałam o ninkenach. Wspaniałe zwierzęta. O lalkach trochę mniej. - Dziewczyna była dość cicha, można było nabrać niepewności, czy w środku bitwy była zdolna do wykrzykiwania donośnym głosem rozkazów, żeby przekrzyczeć gwar bitewny. Na szczęście jak na razie nie było takiego kłopotu. - Uchiha stosują bardzo krzywe zagrywki. Ciężko tu odróżnić przyjaciela od wroga. Ale nie można zwątpić... prawda? - Dziewczyna westchnęła. Ciężko powiedzieć, czy posmutniała, czy co się wydarzyło, ale wręcz odwróciła się plecami do grupy prowadzonej przez Tsukiego. - Czy... czy myślicie... - Przygryzła nieco dolną wargę. - że to... ma sens? Ta walka? Przecież to nie ma sensu, żeby Katsumi-dono zależało na zniszczeniu Muru... i czemu Kyuo-dono miałby wypowiadać jej regularną wojnę? Ech... mam nadzieję, że nie zostanie przelane zbyt wiele krwi. Mamy przecież okropnego wroga, przeciwko któremu trzeba się bronić, a tutaj... - Pokręciła głową. Ściszyła również swój głos, żeby nikt oprócz tej dwójki z jej oddziału nie pochwycił zdradliwie niepewnych zdań.
Inoshi jak na razie nie oddaliła się za bardzo od Protektora i jego grupy, chociaż to oni co rusz robili jakiś ruch to w jedną to w drugą stronę. Więc wycinki ich rozmów mogły do nich dochodzić. Pojedyncze słowa, czy nawet krótkie wycinki zdań. Wszystko wskazywało na to, że rzeczywiście - Protektor nie zamierzał rozdzielać Sokołów, prócz jednego, którego wydzielił. Gdzieś tam z sensu mogło dotrzeć do uszu Yuu i Harikotto, że Sokół odpowiedzialny za grupę medyczną większą część obowiązków przełożył właśnie na dziewczynę, obok której staliście i pilnowaliście. O ile dosłyszane słowa nie były nieco przekręcone przez rozmowy wokół - bo to w końcu był tylko nierówny zlepek, nie pełne zdania, które do was docierały. Jednak najwyraźniej Inoshi również nie planowała pilnować centrum medycznego. Wrażliwy punkt do ataku? Zakopany głęboko w Murze był potencjalnie jedną z najcięższych pozycji do ataku.
Grupę zebraną po prawej stronie minęła w tym czasie osoba odziana w mundur Shinsengumi, jej zbroję. Sowa, inaczej nazywana Masterem, (ranga zaraz pod Grandmasterem) Sekcji Zaopatrzeniowej, Uchiha Shiro, o długich, białych włosach i nieobecnym spojrzeniu złotych oczu. Prowadził swojego konia za uzdę właśnie w kierunku stajni. Ale zatrzymał się przy grupie Grandmasterów, ewidentnie czekając w ciszy, aż zostanie zanotowany i dopuszczony do Protektora. Wymienili między sobą parę zdań. Białowłosy kiwnął głową i skierował się dalej. Złapał na moment uwagę Inoshi jak i Sokoła grupy wypadowej, Azuma spojrzała z ciekawością przez moment, ale zaraz jej wzrok wrócił do towarzystwa, z którym rozmawiała. Sama Sowa chyba kierowała się ku bramie.
Grupa Protektora zaczęła iść w kierunku wejścia prowadzącego na Mur - ale mogli zawsze skręcić w każdym momencie do któregoś z namiotu czy też do budynków nieopodal. Po drodze wydawano rozkazy poszczególnym grupom. Ludzie po prostu, po przydzieleniu zajęć, bez presji wojny, która wybuchnie TUJUŻTERAZNATYCHMIAST wracali do pewnej... codzienności. Po tym natchnionym zebraniu. Przychodziło na myśl, że pewnie będzie jeszcze wiele takich. Nie oznaczało to jednak, że opuszczali bronie. Skąd. Przymierzali się do swoich zadań. To, że wroga nie było widać, nie oznaczało, że się pojawi. A z jakiegoś powodu cała ta scena i całe to zebranie zostało zwołane właśnie dziś. Brudne zagrywki Uchiha? Przecież Kyou też był Uchiha.

Gwiazdy na niebie i ziemi zdawały się układać po waszej myśli. Tak spokojnie. Tak... normalnie. Właściwie to można by się rozejść i zająć, nie wiem, grą w bierki. Albo liczeniem palców. Wszystko git gut, fiołki, tęcza i wata cukrowa.
Andrzeju, to jebnie.

Uchiha Kyuo
Shirogane Tsuki
Azuma
Akinari
Yamanaka Inoshi
Saburo
Mamoru

Znaleziono 800 wyników

Re: Shi no Geto [lokacja EVENTOWA]

Re: Shi no Geto [lokacja EVENTOWA]

Re: Prośby do administracji

Re: Shi no Geto [lokacja EVENTOWA]

Re: Prośby do administracji

Re: Magazyny

Re: Brama

Shi no Geto [lokacja EVENTOWA]

Re: Zmiany w systemie rozgrywki

Organizacje lokalne - zasady

Re: Brama

Re: Szpital

Re: Stajnie [LOKACJA EVENTOWA STRONA SHINSENGUMI]

Re: Stajnie [LOKACJA EVENTOWA STRONA SHINSENGUMI]

Re: Stajnie [LOKACJA EVENTOWA STRONA SHINSENGUMI]