Shinobi War PBF Naruto

Imię i nazwisko postaci: Papyrus - Administrator Fabularny/ Hiromi
Okres nieobecności: od 30 kwietnia do 5 Maja 2024 oraz od 6 Maja do 7 Maja 2025
Powód: Wyjazd nad morze oraz wyjazd służbowy.

Minoru + Ryuujin Kodai + Sasame (Misja rangi S)
Wynagrodzenie :
Minoru : 117 PH podstawy, 36 PH bonusu i 25 PH za jakość - Łącznie = 178 PH i 1430 Ryo
Sasame : 182 PH podstawy, 0 PH bonusu i 25 PH za jakość - Łącznie = 207 PH i 1100 Ryo
Ryuujin : 185 PH podstawy, 0 PH bonusu i 25 PH za jakość - Łącznie = 210 PH i 1100 Ryo

Do sprawdzenia:
brak

Post Fabularny Minako Jesień 394

Uśmiech, który pojawił się na twarzy Jou, towarzyszył mu przez resztę wieczoru. Kolacja się zakończyła przepysznym deserem, a to, co działo się później można było opisać wieloma barwnymi słowami. Dla Minako, chwile, które spędziła – najpierw w salonie, potem w sypialni – były piękne. Słodkie słowa, szeptane głębokim głosem, kiedy usta przesuwały się powoli po skórze. Dłonie, przyciskające się do ud na tyle mocno, żeby zostawić za sobą jasne, szybko znikające ślady. Jęki i obietnice, chłód protezy ręki, ciepło jego obecności. Jou się nie spieszył, dając Minako wystarczająco dużo czasu, żeby mogła poczuć i zapamiętać wszystko, co się między nimi wydarzyło. Oraz, żeby poczuła się bezpieczna i senna.

Zasnęła w jego ramionach.

Obudziła się jednak sama, a strona łóżka, gdzie wcześniej był mężczyzna, była zimna. Dostała ubranie oraz śniadanie przyszykowane przez służbę. Po posiadłości mogła chodzić swobodnie, jakby był to jej własny dom, a Jou zastała w jego gabinecie, pracując nad jakimiś zwojami. Poranna rozmowa nie była już taka ciepła, jak wieczorna. Jou wrócił do swojej beznamiętnej osobowości. Był jednak raczej przyjemny i zapewnił Minako, że była tu zawsze mile widziana i może przychodzić, kiedy chciała.

Wyjść mogła, kiedy chciała.

Minorui + Osamu (Wyprawa rangi B)
Wynagrodzenie :
Minoru : 66 PH podstawy, 0 PH bonusu i 15 PH za jakość - Łącznie = 81 PH i 650 Ryo
Osamu : 85 PH podstawy, 0 PH bonusu i 15 PH za jakość - Łącznie = 100 PH i Cel Wyprawy

Do sprawdzenia:
brak

Post Fabularny Minako Jesień 394

Wieczór na tarasie mijał spokojnie, otulony delikatnym światłem lampionów i ciepłym powiewem pustynnego powietrza, które łagodnie kołysało jedwabne zasłony zdobiące filary. Jou siedział naprzeciw Minako, jego spojrzenie spokojne, niemal zamyślone, chociaż każde jego słowo było zabarwione pewnością i tonem odpowiednim dla Koteia i Shirei-kana.

– Wierzę, że sobie poradzisz z tym zadaniem, nawet jeśli będziesz musiała zaangażować jakiegoś… jak to powiedziałaś… świra – powiedział z cieniem uśmiechu, jego ton delikatnie rozładowujący napięcie. – Mimo tego chciałbym, żebyś była odpowiedzialna za te badania. W międzyczasie, między innymi zadaniami, oczywiście. A co do strzeżenia mojej posiadłości… z tym jeszcze trochę poczekamy, aż zostanie wybudowana.

– Co do twojej rangi jako Kunoichi… cóż… mnie, Sabaku-no-Jou, nic nigdy nie powstrzymuje – kontynuował, lekko pochylając się w jej stronę. – Po prostu pomyślałem, że będzie ci miło, że zostałaś doceniona. Szczególnie że, doprawdy, będziesz potrzebowała tej odznaki, żeby zajmować się najróżniejszymi sprawami. Musisz być bardzo wielostronna, bo nie mogę zaufać nikomu innemu poza tobą.

Jego słowa brzmiały jak deklaracja, niemal jak obietnica. Jou nie rzucał słów na wiatr.

– Nie wiem, jaki masz pomysł z oazą, ale bardzo proszę – dodał, kiedy Minako wspomniała o jej badaniach terenowych. – Tylko nie denerwuj Kogo. Porozmawiaj z tymi, którzy się tym zajmują. Ogólnie, to bardzo nobliwe z twojej strony, że chcesz zająć się problemem suszy. Ja sam przyjmuję to, co mówią nasi uczeni – że trzeba zaakceptować pustynię taką, jaka jest. Nie zmieni się jej w Wietrzne Równiny. No ale kto by chciał wyglądać jak Akimichi, nieprawdaż? – rzucił z lekkością, zerkając na jej reakcję.

– Cieszy mnie to, że twoja tożsamość jest chroniona – powiedział, jego głos niższy i spokojniejszy. – Ja jednak bym uważał, bo nie wierze, że informatorzy, od których można kupić informacje, nie zechcą sprzedać za większą cenę czegoś więcej. Ufam ci, że nie dotrą do mnie, bo byłoby to dla mnie problematyczne i przerwałoby przyjemny dzień pracy. Też nie chciałbym, żebyś musiała sobie z tym poradzić. Ale skoro mówisz, że to załatwione… Mam wątpliwości, ale niech będzie.

Ostatnie słowa Jou, choć sceptyczne, były ostre. Jego spojrzenie na chwilę zatrzymało się na Minako, obserwując jej reakcję. Na jego czole pokazała się niewielka, subtelna linia - i Minako zwróciła uwagę na to, że mężczyzna miał już faktycznie powyżej pięćdziesięciu lat. Miał zmarszczki, nawet jeżeli próbował je maskować.

Kiedy temat zszedł na jego wolny czas, Jou wydawał się być lekko zaskoczony, ale szybko zamaskował to swoim klasycznym, spokojnym tonem.

– W wolnym czasie? Nie spodziewałem się, że trzyma się ciebie poczucie humoru, Minako. Unia radzi sobie tak dobrze, ponieważ pracuję cały dzień i większość nocy. Mam mało czasu dla siebie, pewnie dlatego z przyjemnością spędzam chwile z tobą. Owszem, czasami czytam, ale dopiero z tobą czuję, że mogę robić coś, czego tak mi do tej pory brakowało. Dlatego tak cenię te chwile i chciałbym, żeby trwały jak najdłużej, o ile, oczywiście, tobie też to odpowiada.

Atmosfera wydawała się bardziej intymna niż wcześniej. Jou, jak zawsze, wydawał się kontrolować sytuację, ale w jego spojrzeniu było coś, co sugerowało, że było to bardziej osobiste niż zazwyczaj.

Kiedy kolacja dobiegła końca, Jou odchylił się lekko na krześle, jego spojrzenie spoczęło na Minako z wyraźnym zaciekawieniem.

– A teraz, skoro udało nam się skończyć naszą kolację… czy masz ochotę kontynuować nasz wieczór w sypialni? – zapytał, jego głos spokojny, niemal prowokacyjny, a jednocześnie pozostawiał jej całkowitą wolność decyzji.

Post Fabularny Minako Jesień 394

Jou uniósł lekko brwi na to, że Minako stwierdziła, że chciałaby dopilnować, żeby się wyspał i zrelaksował. Na pytanie, czy to było za wiele, po prostu dotkną jej policzka swoją protezą - delikatnie, jakby faktycznie miał w niej czucie, po czym skinął głową, jakby się z nią zgadzał i miał zamiar pozwolić jej na wszystko.

Nie protestował, kiedy powiedziała do niego po imieniu, to wydawało się przez niego bądź zignorowane lub całkowicie przyjęte. Niczego więcej nie dało się również wyczytać z jego twarzy - musiała przyjąć go takiego, jakim był. Szczęśliwie dla niego - wydawało się, że tak było.

Na tarasie wypili toast za wieczór i została im podana lekka kolacja. Jedzenie było wyśmienite - delikatne, lekkie, ale sycące. Składało się z mięs, warzyw, owoców, z najlepszymi przyprawami. Minako nie miała szansy jedzenia takich rzeczy poza gabinetem i domem Jou, ale wydawało się, że teraz, dzięki bliskości z nim, nie tylko będzie miała szanse przebywać z mężczyzną, do którego żywiła jakieś uczucia, ale też będzie miała szansę żywic się lepiej, niż ogromna większość Unii czy - prawdopodobnie - innych prowincji również.

Trochę przekomarzali się przy kolacji, chociaż Jou pozwolił bardziej Minako być na wierzchu wszelakich rozmów, głównie jej słuchając i odpowiadając jej uśmiechami - uśmiechami, do których być może mogła się już przyzwyczaić, ale też uśmiechów, których nie znał nikt inny.

Zagaił jednak o pogodę, ot, żeby wszelakie tematy szły sobie dalej, a oboje mieli szansę po prostu pobyć ze sobą, poznać się lepiej. Jednak, najwyraźniej niewinna uwaga spowodowała nieco bardziej poważną rozmowę oraz ciekawe gdybania od Minako. Tak, jak początkowo wydawało się, że mężczyzna rzucił jakąś uwagę, tak teraz, powoli, oparł brodę na swojej dłoni i pochylił się nieco do przodu, słuchając tego, co miała do powiedzenia. Wydawał się nieco zaskoczony - chociaż patrząc na jego typową powściągliwość, musiał być naprawdę zaskoczony jego słowami.

- Tak, jest to nietypowy żywioł używany tutaj, na pustyni. Nawet jeżeli kogoś mieliśmy z nim, zawsze skupialiśmy się na jego sile ofensywnej, a nie potencjałowi nawadniania pól. To… ciekawe. Wręcz… przełomowe. Mógłbym powiedzieć, że zastanawiam się, dlaczego nikt do tej pory tego nie robi, być może jest jakiś powód, być może jednak… cóż… - Na chwilę zamilkł, trąc protezą swój podbródek. - Tak, tak… chciałbym, żebyś, pomiędzy swoimi zadaniami, zajęła się również tym. Masz moje pozwolenie, żeby sprawdzić swoją teorię… chociaż… pewnie nikt nie będzie chciał słuchać Akoraito. Myślę, że można spokojnie przydzielić ci rangę Sentokiego, żebyś miała więcej możliwości. Poza tym… - tutaj uśmiechnął się porozumiewawczo - niepodobno, żeby władca Unii sypiał z kimś poniżej Sentokiego.

Post Fabularny Minako Jesień 394

Jou przez dłuższą chwilę nie odrywał wzroku od Minako. Jakby naprawdę zastanawiał się nad tym, co właśnie powiedziała. W jego spojrzeniu nie było tej zwykłej chłodnej kalkulacji, którą tak często widziała. Zamiast tego widać było coś innego – coś, co można było odczytać jako cichy podziw. Gdy oznajmiła, że dziś wieczorem to ona zadba o jego odpoczynek, jego usta drgnęły w ledwie widocznym uśmiechu. Potem pokręcił głową – z rezygnacją albo rozbawieniem.

– Widzę, że moje protesty i tak nic nie dadzą – powiedział tonem cieplejszym niż zwykle, z ledwie wyczuwalną nutą żartu. – Zatem oddaję ci pełną kontrolę nad dzisiejszym wieczorem, Minako. Będę twoim posłusznym podopiecznym.

Kiedy Minako wstała z jego kolan, by zdjąć swoje wyposażenie, Jou obserwował ją chwilę, po czym skinął na służbę. Ci pojawili się w drzwiach niemal od razu, jakby tylko czekali na rozkazy.

– Przygotujcie kolację na tarasie – polecił spokojnym, ale stanowczym głosem. – Lekka, ale sycąca. I pamiętajcie o winie.

Gdy służba wyszła, Jou z powrotem skupił wzrok na młodej kobiecie. Obserwował ją, jak zręcznie rozpina ochraniacz i odkłada broń na bok. W jego spojrzeniu znowu pojawiło się coś miękkiego – coś na kształt uznania. Jakby doceniał w niej nie tylko to, że się o niego troszczyła, ale też to, jak naturalnie poruszała się między dwoma światami – tym pełnym walki i tym pełnym czułości.

– Twoja nadopiekuńczość może być bardziej niebezpieczna, niż ci się wydaje – zauważył, robiąc krok w jej stronę. W jego głosie zabrzmiała nuta żartu, choć oczy mówiły coś innego. – Nie wiem, czy powinienem być przerażony, czy raczej zadowolony.

Jou nie próbował przejmować inicjatywy. Pozwolił jej działać – tak, jak sobie zaplanowała.

Kiedy wyszli na taras, wieczorny chłód pustyni powoli wkradał się w powietrze. Zapalone lampiony rzucały ciepłe światło na zdobiony stół, przy którym już układano potrawy. Atmosfera była spokojna, niemal kojąca. Jou usiadł naprzeciw Minako, z kieliszkiem wina w dłoni. Obserwował ją, pozwalając jej przejąć kontrolę nad rozmową i całym wieczorem. Jego zwykła dominacja jakby zniknęła, choć w każdym jego ruchu wciąż można było wyczuć precyzję i wewnętrzną kontrolę.

W końcu odezwał się, unosząc na nią wzrok z lekkim uśmiechem:

– Powiedz mi – zaczął, a jego ton był zaczepny, choć daleki od złośliwości. – Czy zawsze tak uparcie przejmujesz kontrolę, czy to tylko moja obecność tak na ciebie działa?

Choć słowa miały lekki wydźwięk, Jou – jak to miał w zwyczaju – zostawił je otwarte, czekając, jak Minako je zinterpretuje. Potem jego spojrzenie powędrowało na pustynny krajobraz, rozciągający się za tarasem. Wieczór był spokojny.

– Rozpoczęła się pora deszczowa – powiedział, bardziej do siebie niż do niej. – Doradcy twierdzą, że potrwa krótko. Jeśli mają rację, czeka nas kolejna długa susza.

W jego głosie zabrzmiała troska, choć mówił o tym z tą samą spokojną pewnością, co zawsze.

– Być może to kolejny test dla Kinkotsu, Unii i jej mieszkańców – dodał po chwili. – Woda zawsze była naszym najcenniejszym skarbem. Gdy jej brakuje, zaczynają się prawdziwe próby.

Przez chwilę milczał, jakby zostawiał Minako miejsce, by coś powiedziała. W jego słowach było coś więcej niż tylko refleksja o klimacie – aluzja, która mogła dotyczyć ich obojga.

Post Fabularny Minako Jesień 394

Jou pozwolił sobie na dłuższą chwilę ciszy. Jego spojrzenie wpatrywało się w Minako intensywnie, badając każdą emocję, którą tak otwarcie przed nim ujawniała. Powoli uniósł dłoń, przesuwając ją po linii jej pleców, aż zatrzymał się na wysokości karku i delikatnie ją przytrzymał. Nachylił się, pozwalając swoim ustom musnąć jej skroń, zanim szepnął niskim głosem:

- Myślę o wielu rzeczach, Minako, cały czas. Nie czuję jednak zbyt dużo, dlatego nie powinnaś sobie zaprzątać tym głowy.

Odchylił się lekko, by spojrzeć jej w oczy, a kącik jego ust uniósł się w ledwie widocznym uśmiechu.

- Może lepiej, gdy nie wszystko jest oczywiste. Taka niepewność bywa... interesująca. - Dodał, a jego ton, choć spokojny, brzmiał niemal prowokacyjnie.

Nie pozwalając jej odpowiedzieć, przesunął palcem po linii jej szczęki, zatrzymując się na chwilę przy jej brodzie. Pochylił się, ale zamiast kolejnego pocałunku, po prostu był przy niej blisko, jakby dawał jej przestrzeń na własną reakcję, na jej decyzję.

- Twoja obecność przy mnie jest ważniejsza niż wszystkie słowa czy emocje, które moglibyśmy dziś rozważać. Dlatego zapytam – jak ty chciałabyś spędzić ten wieczór? Kolacja, spacer po ogrodach, rozmowa w bardziej ustronnym miejscu... a może masz własne pomysły? Pozwolę ci wybrać.

Jego dłoń opadła na jej ramię, palce przesunęły się po nim, zostawiając po sobie gęsią skórkę. Napięcie w powietrzu było niemal namacalne, a mimo tego, Jou wdawał się całkowicie kontrolować wszystko - jak zawsze.

Hane pisze: ↑13 gru 2024, o 01:00 Sprawa: Zmiana nicku na Hane
Uzasadnienie: Echo nie jest zbyt klimatyczne jako imię postaci

Zmienione. Zaczepiaj jeżeli coś jest nie tak.

Minoru + Saori (Misja Wojenna D)
Wynagrodzenie :
Minoru : 29 PH podstawy, 6 PH bonusu i 5 PH za jakość - Łącznie = 40 PH i 300 Ryo
Saori : 32 PH podstawy, 7 PH bonusu i 5 PH za jakość - Łącznie = 44 PH i 300 Ryo

Do sprawdzenia:

Post Fabularny Minako Jesień 394

Jou patrzył na nią przez chwilę w milczeniu, a jego spojrzenie zdawało się przenikać jej gniew, frustrację i wsstko, co próbowała przed nim ukryć. Kiedy jego usta drgnęły w lekkim uśmiechu, powoli, bez pośpiechu, zbliżył się do niej jeszcze bardziej, stając tak blisko, że ciepło jego obecności było wyczuwalne.

- Twoje emocje są... wyjątkowe – zaczął cicho, a w jego głosie brzmiała nutka zainteresowania. - Gniew, troska, frustracja – wszystko, co w tobie się kotłuje, jest... fascynujące. Tyle energii, tyle życia, ale czy zastanawiałaś się kiedyś, jak piękne mogłoby być, gdyby to znalazło właściwy cel? Czy nie uważasz, że czasem lepiej skupić te siły na czymś trwałym? Na czymś, co przyniesie ci spokój?

Podniósł dłoń i delikatnie odgarnął kosmyk jej włosów, który wymknął się z idealnego porządku, pozwalając palcom na chwilę dłużej zatrzymać się przy jej skroni, jakby badał ciepło jej skóry. Jego dotyk był jednocześnie delikatny i niepokojąco pewny, wyrażając więcej niż jego słowa. Potem cofnął rękę, jakby badał jej reakcję, ale jego spojrzenie nie odwróciło się od jej oczu. Spojrzenie było bardzo intensywne, jakby fizycznie wyczuwalne. Minako mogła zauważyć, pod jego pudrem, ukrywającym niedoskonałości oraz pod okularami, zmęczenie w jego oczach, ale też ogień.

Pocałowała go.

- Ten pocałunek... – zaczął ponownie, kiedy się odsunęła, a jego głos obniżył się. - Cóż, powiedziałbym, że był zaskakujący. Ale chyba oboje wiemy, że było w nim coś więcej, prawda? - Nachylił się lekko, zmniejszając dystans, a jego ruch był płynny, jakby czekał na moment, by odpowiedzieć na to, co sama zainicjowała. W końcu jego usta dotknęły jej w pocałunku, który z początku był delikatny, jakby chciał dać jej możliwość wycofania się, chociaż przed chwilą sama go pocałowała. Jednak po chwili stał się bardziej zdecydowany – pełen namiętności, zaborczy, jakby próbował ją przyciągnąć bliżej siebie nie tylko fizycznie, ale również emocjonalnie. W tym krótkim momencie intensywności można było wyczuć coś więcej – głód, pragnienie, a także nutę czegoś nieokrzesanego, która sugerowała, że Jou rzadko pozwala sobie na taką otwartość. Kiedy oderwał się, spojrzał jej prosto w oczy, jakby szukał odpowiedzi w jej spojrzeniu. Powietrze między nimi naelektryzowane. - Może powinniśmy pozwolić sobie na więcej takich momentów, zamiast marnować energię na sprawy, które są bez znaczenia?

Uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, był delikatny i zarezerwowany tylko dla niej. Kiedy usiadła, usiadł obok niej.

- Zostań tutaj na noc – powiedział, jego ton brzmiał łagodnie. - Nie tylko dlatego, że chcę mieć pewność, że odpoczniesz. Poza tym, lubię twoją obecność. Byłoby mi przykro, gdybyś musiała znów zniknąć tak szybko. Strażniczka powinna być blisko tego, którego strzeże, prawda?

Czekał, obserwując każdy ruch Minako, każdą zmianę w jej wyrazie twarzy. Jego dłoń, ta mechaniczna, spoczęła na jej kolanie, a Jou pozostawał spokojny i opanowany. Mimo tego, napięcie między nimi było niemal namacalne, a jego spojrzenie było zaproszeniem, które Minako musiała teraz rozważyć.

Post Fabularny Minako Jesień 394

Minako przeszła przez bramę Posiadłości Sabaku-no-Jou bez problemu. Strażnicy i służba, jak zawsze, darzyli ją pełnym szacunkiem. Nawet nie pytali o cel wizyty - wiedzieli, że mają doprowadzić ją tam, gdzie przebywał ich pan. Posiadłość otoczyła Minako ciepłem - egzotyczne rośliny kwitły wokół, a zapach jaśminu unosił się w powietrzu, mieszając się ze słodkim aromatem przypraw. Było coś kojącego w tej przestrzeni, tym bardziej, że wciąż unosiła się wilgoć po ostatnim deszczu.

Minako została poprowadzona przez rozległe ogrody, aż do głównej rezydencji. Przechodząc przez bogato zdobione korytarze, mogła zobaczyć jedwabne dekoracje, które odbijały się złotem w ostatnich promieniach dnia. Służba zaprowadziła ją do salonu, w którym czekał Jou.

Salon był luksusowy, pełen miękkich poduszek, ciepłych dywanów, kanap i dużych, niskich stołów. Z otwartych okien wpadał do środka lekki, ciepły wiaterek, delikatnie szeleszcząc zwojami rozłożonymi na ławie. Jou siedział na kanapie, mając w jednej ręce książkę, a w drugiej kieliszek wina. Wyglądał tak, jakby na nią czekał, nie zaskoczony jej przybyciem.

- Dość późno, Minako – zaczął, jego ton był spokojny, niemal obojętny, choć uważne spojrzenie nie odrywało się od niej. - Czego dotyczy twoja wizyta? Ataku na miasto, czy może czegoś... istotniejszego? - Zrobił krótką pauzę, jakby zachęcając ją, by sama zdefiniowała, co jest dla niej naprawdę ważne. Jego usta uniosły się w ledwie widoczny uśmiech, który mógł równie dobrze być oznaką rozbawienia, co ukrytej troski. Jego wyraz twarzy zwykle się nie zmieniał, więc to było wyjątkowe bądź Minako nauczyła się rozpoznawać jego emocje.

Jou odłożył książkę na ławę i wstał, spokojnie podchodząc do niej. Gdy stanął przed Minako, jego wzrok przesunął się po jej twarzy, szukając śladów emocji. Ujął i uniósł jej dłoń, ale zamiast natychmiast złożyć na niej pocałunek, przez chwilę trzymał ją delikatnie, jakby badał, czy pozwoli mu na taki gest. Kiedy w końcu złożył krótki pocałunek.

- Wyglądasz na zmęczoną - powiedział cicho, tonem, który równie dobrze mógł sugerować troskę, jak i chłodną obserwację. - Może powinnaś odpocząć tutaj na chwilę? Zapomnieć na chwilę o chaosie na zewnątrz.

Jou gestem wskazał kanapę, czekając na jej reakcję. Napięcie w powietrzu było wyczuwalne, mieszając się z delikatnym zapachem jaśminu, który wypełniał pokój. Minako mogła odpowiedzieć w różny sposób - zaakceptować jego propozycję, podjąć wyzwanie związane z jego pytaniem, albo wprost zignorować jego gest i naciskać na rozmowę o ataku.

Minoru + Tenshi (Wyprawa rangi B)
Wynagrodzenie :
Minoru : 65 PH podstawy i 10 PH za jakość - Łącznie = 75 PH i 650 Ryo
Tenshi : 93 PH podstawy i 10 PH za jakość - Łącznie = 103 PH + Cel wyprawy

Do sprawdzenia:

Hanashi -> Minoru + Ryoken (Misja C)

Wynagrodzenie :
Minoru : 56 PH podstawy i 8 PH za jakość - Łącznie = 64 PH i 500 Ryo
Ryoken : 75 PH podstawy i 10 PH za jakość - Łącznie = 85 PH i 500 Ryo
Hanashi : 9 PH podstawy - Łącznie = 9 PH
I przepraszam, że tyle czasu w ogóle mi zajęło zauważenie, że coś wisi!

Hiroto -> Minoru + Zankoku + Azugimoto (Wyprawa C)

Wynagrodzenie :
Minoru : 33 PH podstawy i 10 PH za jakość - Łącznie = 43 PH i 500 Ryo
Azumagito : 23 PH podstawy, 0 PH bonusu i 5 PH za jakość - Łącznie = 28 PH i 0 Ryo
Zankoku : 41 PH podstawy, 0 PH bonusu i 5 PH za jakość - Łącznie = 46 PH i 0 Ryo
Hiroto : 17 PH podstawy - Łącznie = 17 PH i 0 Ryo
Jeżeli panowie wrócą, proszę o dokończenie wyprawy.

Ryukuro + Shindo (Specjalna mafijna C)

Wynagrodzenie :
Ryukuro : 60 PH podstawy, 12 PH bonusu i 10 PH za jakość - Łącznie = 82 PH i 600 Ryo
Shindo : 68 PH podstawy, 14 PH bonusu i 10 PH za jakość - Łącznie = 92 PH i 600 Ryo
Linki. Do. Konkretnych. Postów. A. Nie. Na. Początek. Tematu. Przy. Z/T. (strona na której ma być post lub do ostatniego posta na tej stronie).

Do sprawdzenia:
Shindo + Saori (Misja D niedokończona)

Post Fabularny Wiosna 395

Do gabinetu Shirei-kana klanu Uchiha nie było kolejki. Maszyna biurokratyczna, którą stworzył tutaj Orochi używając swoich super mocy Sugiyamów na razie działała i miała się dobrze. Nawet w czasie wojny wszystko wydawało się działać bez nadzoru ze strony Starego Suguyamy - wystarczał młody, ludzie, których wybrał oraz ludzie zapewnieni przez Takedów. Oczywiście, nie wszystko było perfekcyjne, ale wydawało się działać w porządku.

Dlatego, po odprowadzeniu Uchiha Sosuke do wyjścia z Siedziby Władzy, Sugiyama Orochi łatwo się dostał do środka gabinetu lidera klanu. Gabinet był przestronny, o prostoką kształcie, z drewnianą podłogą wykonaną z ciemnego, lakierowanego drewna. Ściany wykończone w jasnych kolorach – odcieniach beżu – z minimalistycznymi przesuwanymi drzwiami, które oddzielały pokój od innych części Siedziby Władzy. W centrum pokoju znajdowała się niska, ciemna, lakierowana drewniana ława. W pokoju panował porządek, z minimalną liczbą przedmiotów. Na ławie leżały tylko niezbędne zwoje oraz przybory do pisania, a także symbol rodu Uchiha, wachlarz w kolorze czerwieni i bieli, który od jakiegoś czasu lider nosił przy sobie.

Pokój oświetlały lampy z papieru ryżowego, dające delikatne, ciepłe światło. Okna zakryte były prostymi zasłonami z bambusa, filtrującymi naturalne światło, aby nie raziło w oczy w czasie pracy bądź spotkań.

Ściany były prawie całkowicie puste, jedynie jeden duży zwój przedstawiający starą Siedzibę Władzy klanu Uchiha z Kotei. Sam obraz był nieco artystyczny, przedstawiający budynek w otoczeniu kwitnących wiśni. To, było, oczywiście, kłamstwo lub licencja artystyczna autora.

Masahiro był obecnie w swoim gabinecie. Wyglądał niemal jak zawsze - ciemnoczerwone kimono z symbolem klanu, wysoko związane czarne włosy i spojrzenie złotych oczu. Jego policzki były jednak nieco zapadnięte, a oczy podkrążone, chociaż na twarzy miał niemal zawsze przyjazny uśmiech.

Nie był tez sam. Na przeciwko niego siedziała młoda dziewczyna o równie czarnych włosach, dużych, ciemnoniebieskich oczach i zaokrąglonych policzkach. Ubrana była w żółtą koszulę i ciemne spodnie, a obok leżał fartuch, jaki typowo nosili medycy w szpitalu w Kotei i - ostatnio - w Sarufutsu również. Jej ubrania wydawały się nieco na nią za duże.

Lider i jego siostra, Hiromi.

Chociaż Hiromi nie była aż tak łatwa do poznania i tylko dlatego, że Orochi ją widywał ostatnimi miesiącami, mógł ją rozpoznać.

Dziewczyna zawsze była nieco kluskowato-pyzowata, z okrągłą twarzą i sylwetką. Miała swój urok - niemal zawsze w dobrym humorze, uśmiechnięta lub rozentuzjazmowana. Dorastanie w Sakai wiązało się z dużą ilością dobrego jedzenia, a dziewczyna do tej pory nie była “stworzona”, aby zostać kunoichi. Co się zmieniło i ona też się zmieniła. Kilka miesięcy ciężkich treningów wyraźnie ją wysmukliły oraz nadały dojrzalszego wyglądu. W końcu można było nawet dostrzec podobieństwo do brata, chociaż zwykle ona była po ich ojcu, a Masahiro po matce.

Szczególnie podobni byli, kiedy oboje uśmiechnęli się wyjątkowo szeroko na widok Orochiego, który wchodził do środka.

- Orochi-niichan! - zawołała radośnie Hiromi, niemal podskakując ze swojej poduszki, żeby podejść do mężczyzny i go uściskać. Była od niego o wiele niższa.

- Zjesz z nami? Hiro-chan ćwiczy, aby zostać dobrą żoną - zażartował Masahiro wskazując na domowy posiłek, który przygotowała dziewczyna.

Hiromi spłoniła się i zgrzytnęła zębami, wyglądając nieco nerwowo i tylko odfuknęła bratu, opadając na poduszkę przy ławie i podsuwając drugą Orochiemu, po czym złapała dodatkowy talerz i zaczęła mu nakładać ryżu, warzyw, wołowiny oraz zupy miso. Wyraźnie było to śniadanie.

Znaleziono 3280 wyników

Re: Admin Fabularny

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Posiadłość

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Posiadłość

Re: Posiadłość

Re: Posiadłość

Re: Posiadłość

Re: Prośby do administracji

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Posiadłość

Re: Posiadłość

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Siedziba Władzy