Shinobi War PBF Naruto

Post Fabularny Azuma Wiosna 395

Uchiha Masahiro

Post Fabularny Kunisaku Arata Wiosna 379, Po Pustynnym Pogromie

Wbiegły na schody i tam przygotowały swoje lalki, żeby się bronić. Te się wyłoniły z mgły. Marionetki ludzi. Poruszały się w tak bardzo nienaturalny sposób, chociaż wyglądały niemal jak ludzie. Ciągnęły ich sznury, krok za krokiem. Ich ruchy były takie, jakby kontrolował je ogromny marionetkarz gdzieś nad nimi.

Pochód był powolny, dopóki lalki nie miały Araty. Saori w zasięgu ich wzroku. Kilka wystrzeliło na nie. Arata była już gotowa na to. Saori odbiła kilka ataków fizycznych swoją marionetką, aby więcej marionetek znalazło się na schodach.

Kiedy moment wydawał się odpowiedni, Arata użyła pieczęci i uderzyła dłonią o ziemię. Saori ją osłaniała i ochroniła przed uderzeniem.

Zaczęło się od kilku iskier i przeskoku ładunku. Później, niemal natychmiast ładunek z trzaskiem rozniósł się po okolicy. Błyskawica rozprzestrzeniała się w pół koła, niszcząc wszystko na swojej drodze.
Elektryczność uderzyła każdą lalkę, która w tej chwili była na ziemi, poraziła je i usmażyła ich mechanizmy, przez co nie mogły się poruszać.

Po chwili uderzył je zapach spalonego do zupełnego węgla, nadtopionego metalu, ale też spalonego mięsa. Ciała. Cholerne lalki nie były odpowiednio przygotowane lub… miały być takie.

Zapach powodował mdłości, kiedy z takim natężeniem uderzał w nozdrza. Saori wyczuła to, kiedy jej się odbiło, po czym odwróciła się w bok i zwymiotowała. Mogła to zrobić bezpiecznie, bo lalki spalone leżały bez ruchu, zniszczone.

– To… ohydne – mruknęła Saori, ocierając usta. – Tak nie wolno… – odetchnęła, ale tylko mocniej zaciągnęła się zapachem. – Wyjdźmy stąd, nie zniosę tego zapachu dłużej.

Aracie też było niedobrze, ale widziała, że jej atak zadziałał bardzo dobrze. Znów nastała cisza, znów słychać było bicie własnego serca i oddech Saori, który był płytki i urywany. Chyba nie było innych lalek – nie było słychać klekotania mechanizmów, nic nie wyłaniało się z mgły.

– Chodźmy – Saori szarpnęła Aratę za ramię i bardzo delikatnie pociągnęła za sobą. – Nie ma innej drogi.

Ruszyła w górę po schodach, upewniając się, że Arata idzie z nią.

Schodów było dużo, dlatego wspinały się po nich dłuższy czas. Mijały bramy tori, niewielkie, kamienne oznaczenia drogi, drzewa i zdeformowane marionetki. Mgła była nadal przed nimi oraz za nimi, zamykając je w jakby własnym świecie, który ograniczał ich widzenie, ale jednak przesuwał się razem z nimi.

Udało im się wydostać z miejsca, gdzie śmierdziało spalenizną, ale to była jedyna zmiana. Wszystko po drodze teraz było tak do siebie podobne i szły tak długo, jakby zapętliły się, jakby były złapane w genjutsu. Saori jednak nie chciała się odwrócić i iść z powrotem i wydawało się, że na samą myśl było jej niedobrze. Dlatego parła do przodu.

- Mam tego dosyć. Mam tego dosyć - mruczała do siebie.

Gdy dotarły na szczyt schodów, mgła przerzedziła się nieznacznie, odsłaniając przed nimi zarys świątyni. Była ona cicha, wznosiła się na końcu długiego podejścia, osłonięta gęstymi koronami drzew. Drewniana brama torii, stara i spróchniała, strzegła wejścia. Farba z niej dawno już zeszła, odsłaniając wyszarzałe, popękane drewno, lecz wciąż budziła respekt i cichy niepokój, jakby sama przestrzeń tego miejsca zachęcała do ostrożności.

Za bramą wznosiła się główna hala świątyni. Dach pokrywały spękane, ceramiczne dachówki, z których co jakiś czas kapały krople wilgoci. Zdawało się, że budynek pochyla się lekko, zmęczony upływem czasu. Ściany, zdobione niegdyś jaskrawymi malunkami, teraz niemal całkowicie wyblakły.

Przed wejściem stała kamienna latarnia, od dawna nieużywana, pokryta mchem i oplatającymi ją pnączami. Dalej w głębi, po obu stronach głównej ścieżki, znajdowały się mniejsze ołtarze, wypełnione zaschniętymi kwiatami i dawno wypalonymi kadzidełkami.

Panowała absolutna cisza, zakłócana tylko sporadycznym szumem liści, poruszanych delikatnym wiatrem. Świątynia zdawała się trwać poza czasem, czekając na coś lub kogoś.

Yamanaka Meduki

Kunisaku Nizan
Kunisaku Ario
Ayatsuri Saori
Sabaku no Jou

Post Fabularny Ichirou Jesien 394

Przed wejściem do gabinetu Ichirou zauważył jak Sachiko się nastroszyła kiedy ten puścił do niej oko, ale nie powiedziała ani słowa. Potem usiedli, tak jak siadali już często, na kanapie, przy stoliczku, na którym stało wino, woda i specjały do podjadania - winogrona, figi, dojrzały ser, suszone mięso. Ot, skromny poczęstunek dla osoby, z którą miał rozmawiać Jou, a która zasługiwała na coś więcej niż stanie przed jego dużym biurkiem.

- To ty mi to powiedz, czy pustynia jest na ciebie gotowa? - Jou prawie się uśmiechnął do Ichirou, nalewając im obu musującego wina. - Mam ostatnie butelki tego trunku. Antai już nie produkuje. Wojna i walki niszczą wszystko to, co jest dobre. Uchiha sobie nie poradzili z inwazją i Kaminari też żelazną ręką przeciwników za mordę nie złapali. Cieszmy się z tych drobnych radości, które nam zostały, bo wkrótce znikną. - Jou podał naczynie Ichirou i sam usiadł wygodnie, powoli sącząc musujący napój.

- Wracając do sprawy, twoja podróż miała ci pokazać, czy i ty i pustynia jesteście gotowi. Z tego, co mi przekazano - mimo kilku incydentów oraz, oczywiście, najęty zabójca - właśnie, wszystko było w porządku. Ale też dlatego będziesz potrzebował przy sobie Akatayio. Nie dlatego, że sobie nie poradzisz, ale dlatego, że to jest irytujące musieć odganiać każdego, najsłabszego zabójcę czy szydercę. Tych zawsze znajdzie się wielu.

Jou chyba poczuł się jak mentor rzucając mu porady. Jego twarz, jak niemal zawsze, była beznamiętna, ale Ichirou widział, że mężczyzna jest zadowolony z siebie. Lub samego Ichirou? Nie wydawało się, żeby jakkolwiek był niezadowolony, że ustępował ze stanowiska.

- Z głową pomnika jest poważniejsza sprawa. Powinieneś zlecić szukanie jej. Ja już upewniłem się, że rzeźbiarze zajmą się nowym odlewem i naprawą, ale trochę to potrwa z powodu innych zamówień. Mają ręce pełne roboty. Dlatego to pierwsza rzecz, o którą będziesz musiał zadbać. Wszystkie szczegóły znajdziesz u Sachiko. Dobrałeś sobie doskonałą pomoc, gdybym wiedział wcześniej o tym, że tak dobrze sobie radzi, już dawno by dla mnie pracowała. Pomoże ci i cię przygotuje. Niestety, nie będziemy mogli zrobić pielgrzymki do Sachū no Senjō, bo to już nie są ziemie Sabaku. Dlatego będzie pochód ulicami Kinkotsu, oficjalne przekazanie władzy i twoja przemowa do klanu. W mieście będzie trwał festiwal - wystarczy wspomnieć, że coś się dzieje, a już się robi z tego święto. Szczególnie, kiedy bohater ludu decyduje się nim rządzić. Wygłoś mowę przed ludźmi, spotkaj się z klanem, przedstaw swoje plany na utrzymanie władzy przez Sabaku. O wszelakie szczegóły, pytaj Sachiko. Akiyoko też pomoże, ale musisz z nią ustalić czy podział obowiązków będzie nadal taki sam czy chcecie inny. To będzie się działo za trzy dni. Za dwa dni zjadą się inni Shirei-kanowie. Chcą cię poznać i okazać szacunek. Wtedy też weźmiesz udział w swojej pierwszej radzie Daimyo.

Linkowanie Rozliczeń Misji w KP a Sława Informacja dla graczy, szczególnie tych powracających bądź tych, którzy nie mają podlinkowanych rozliczeń misji w KP: proszę o uaktualnienie KP o linki do rozliczeń misji, aby ułatwić sprawdzenie, za co jesteście sławni. Kiedy to będzie zrobione, dajcie znać na PW lub - nawet lepiej - w tickecie na Discordzie - że można sprawdzić.

Uchiha Tsuyoshi pisze: ↑26 cze 2025, o 11:10 Fabuła

Sasame + Arii i Minoru (Wyprawa grupowa rangi A)
Wynagrodzenie :
Sasame : 80 PH podstawy, 24 PH bonusu i 20 PH za jakość - Łącznie = 124 PH i 1105 Ryo.
Arii : 132 PH podstawy, 8 PH bonusu i 20 PH za jakość - Łącznie = 160 PH i Cel wyprawy
Minoru : 133 PH podstawy, 8 PH bonusu i 20 PH za jakość - Łącznie = 161 PH i 850 Ryo.

Do sprawdzenia:
Ario + Minako (Wyprawa rangi C)

Kaito Mizukane + Kujaku Haruka (Specjalne zdanie D - Wojny Światów)

Post Fabularny Uchiha Tsuyoshi Wiosna 395

Spojrzenie Masahiro, na deklarację Tsuyoshiego o Morzu Lazurowym, było pełne wdzięczności oraz dumy. Skinął głową, przyjmując obietnicę i Tsuyoshi wiedział, jak bardzo było to ważne dla mężczyzny. I jak bardzo to teraz miało być ważne dla Tsuyoshiego.

- Przyjmuję tę obietnice, Uchiha Tsuyoshi. I wierzę, że ją wypełnisz. Dziękuję ci, że się tego podejmujesz. Takimi czynami okryjesz się chwałą, a twój honor będzie opiewany w pieśniach - powiedział dostojnie. Potem się uśmiechnął. - Poza tym, śledzik z Kotei zawsze był szczególnie dobry, po prawdzie trzeba zobaczyć, czy nie można go sprowadzać ze wschodniego wybrzeża.

Lekko łobuzerski uśmiech towarzyszył mu na twarzy, kiedy dalej rozmawiali, szczególnie o jego kuzynie.

- Tak, miałem takie wrażenie, że niekoniecznie przypadacie sobie do gustu. Ale, cóż., rodzina - zaśmiał się. - Po prostu rób swoje i się mu nie dawaj. Niemniej… słuchaj, jeżeli będziesz czegoś potrzebował - rady czy treningu, jeżeli będę w stanie, znajdę dla ciebie trochę czasu. Tak samo, jak dla twojej rodziny, więc im przekaż. Bycie Shirei-kanem to jedno, ale chciałbym poznać każdego z osobna. Nawet Kenji'ego. W każdym razie - z tą oto odznaką Sentokiego - Masahiro wygrzebał odznakę spod swojego stolika, wstał i z szacunkiem podał ja Tsuyoshiemu. - Witam cię w grupie wykwalifikowanych shinobich. To jest prawdziwa dorosłość. Szanuj ją, szanuj siebie, szanuj swoją rodzinę, szanuj swój klan i ludzi, którzy mieszkają na tych samych ziemiach, ponieważ ona - wskazał na odznakę. - Zapewni ci szacunek innych. Trzeba na nią zasłużyć nie tylko swoją siłą, ale też postawą.

- A papiery załatw z Orochim. I mu opowiedz wszystko co z Rantori, to go trochę rozerwie. Ja, niestety, muszę wracać do pracy. Naprawdę, jest zaskakująco dużo dokumentów do przeczytania i podpisania. Do zobaczenia, Tsuyoshi-kun.

Uchiha Harumi
Uchiha Masahiro

Post Fabularny Ichirou Jesien 394

- Informacja zostanie przekazana, Ichirou-sama - odpowiedziała kobieta, wstając z przyklęk, ale nie patrząc bezpośrednio na niego. Z jej twarzy widział tylko jej oczy, duże, lekko skośne, o kolorze stali i ciemną oprawę długich rzęs. Oczy i nos były ukryte za maską. Skórę miała śniadą, taką jak on. Była smukła i wysoka, atletyczna. Jej wiek był ciężki do określenia, również przez makijaż. Włosy miała czarne, długie, związane w gruby warkocz. Jaką chowała broń czy umiejętności? Być może kiedyś się dowie.

- O moje umiejętności pozostawania w pobliżu, ale nie zwracania na siebie uwagi, w czasie codziennego życia proszę się nie martwić, Ichirou-sama. Jak cień będę jedynie przy oficjalnych okazjach. Oczywiście, pracujemy na zmiany, dla pewności, żeby Ichirou-sama był bezpieczny. Wkrótce pozna pan moich zamienników - wyjaśniła kobieta. - Mam na imię Kadae i ukończyłam szkolenie w wieku piętnastu lat. Od tamtego czasu chronię życie najważniejszych osób w Kinkotsu, a jeżeli trzeba tłumiłam zamieszki. Moje obowiązki polegają przede wszystkim na ochronie życia i zdrowia. Jest to mój cel nadrzędny, dlatego będę chroniła życie Ichirou-sama za wszelką cenę.

Kiedy Ichirou ruszył do swojej rezydencji, Kadae zniknęła z jego oczu. Była w pobliżu - wiedział to i czuł, ale tak, jak powiedziała, była dyskretna i obserwowała go z daleka, kiedy zajmował się prywatnymi sprawami.

Do Siedziby Władzy dotarł po jakimś czasie. Drzwi do pałacu zostały przed nim otwarte, a on sam wpuszczony do środka z należytym, pełnym szacunku ukłonem. Osoby obecne w środku - shinobi, petenci i inni - schodzili przed nim z drogi. Nikt go nie zatrzymywał, nie legitymował, wszyscy wiedzieli kim był i wiedzieli, że tam właśnie należy - tam być powinien. Dotarcie do gabinetów Shirei-kanów oraz głównych administratorów (w tym Sachiko) zajęło mu niewiele czasu.

Niewiele się zmieniło odkąd był tutaj ostatni raz - może poza tym, że ci od Maji już nie byli tak bezczelnie przystojni, jak za czasów Kirino, kiedy ta prowadziła swoją wojenkę z Jou. Wszystko wyglądało na spokojne i ułożone.

Oczywiście, każdy poderwał się ze swojego miejsca na widok Ichirou.

- Jou-sama jest w gabinecie, proszę, proszę - powiedziała urzędniczka Sabaku, niemal podskakując, żeby podbiec i otworzyć przed Ichirou drzwi do gabinetu obecnego, pełniącego obowiązki Koteia. Wydawało jej się oczywiste, że Ichirou był tutaj, żeby się z nim zobaczyć, dlatego zrobiła to bez wahania, podekscytowana, że może pomóc Ichirou.

Kiedy pukała, z jednego z mniejszych gabinetów wyszła Sachiko - poirytowana, ale poinformowana, że Ichirou przyjdzie. Miała przy sobie dwa zwoje, prawie też się uśmiechnęła (prawie!), jednak w tym momencie było słychać krótkie "wejść" zza drzwi, gdzie siedział Jou.

- Ichirou-sama - zapowiedziała go kobieta.

Sachiko tylko lekko westchnęła i wymamrotała, że będzie czekać, a Ichirou mógł wejść do gabinetu. Co więcej - Jou wyszedł mu na spotkanie.

- Dobrze, że wróciłeś - powiedział beznamiętnie, kiedy starszy mężczyzna stanął w drzwiach gabinetu. - Jesteś gotowy? Będziesz miał przed sobą sporo nauki, ale ufam, że objazd po Atsui się udał? Nieprędko będą cię czekać kolejne wakacje.

Jou wyglądał… inaczej. Nie do końca, ale był trochę chudszy, trochę bardziej zmęczony, jego makijaż nieco wyraźniejszy. Czy to była starość?

Post Fabularny Kunisaku Arata Wiosna 379, Po Pustynnym Pogromie

- Cholerne miejsce - warknęła Saori, używając nici chakry, żeby się "przywiązać" do Araty. Była tak samo zjeżona i zaniepokojona jak jej przyjaciółka. Trzymała, tak samo, swoją lalkę blisko siebie i rozglądała się, pilnując otoczenia, kiedy Arata wyciągnęła swój zwój. - Nie wiem, czy to wszystko to jakieś genjutsu czy to się dzieje naprawdę. - Złożyła pieczęć i wysłała do swojego ciała impuls chakrowy. - I nic. Żadnej zmiany.

W tym czasie Arata rozłożyła swój zwój. Odpieczętowała go i musiała się nieco cofnąć, ponieważ w mgnieniu oka woda, która była w środku, zaczęła wypływać jak przez zbyt cienką, dla niej, rurę. Na początku wytrysnęła, później wezbrała się falą, która rozpłynęła się po okolicy. Zanim osiadła cieniutką warstwą, tworząc błoto i kałuże, zmyła wszystko, to co było na jej drodze. Szum wody, jej uderzanie o budynki było normalnym dźwiękiem, który mógł dla kobiet być nawet uspokajający. Trzask w oddali, niemal zagłuszony, już nie. Był jak łamanie drewna. Łamanie kości. I… znów krzyk?

Teraz już nic nie było pewne.

Ruszyły dalej przed siebie, stawiając kroki ostrożnie i cicho. Ich marionetki był w pogotowiu, same też były połączone nicią. Wisiała ona między nimi, niemal jak symbol ich bliskości. Ich przyjaźni. Ich ochrony i troski o siebie nawzajem.

Mgła w dalszym ciągu była ciężka i otulała wszystko mleczną mgiełką. Nie było niczego widać na kilka kroków, ale ulice wydawały się oczyszczone. Tak, jak wcześniej laleczki siedziały na progu, na boku drogi, tak teraz - nie było ich tam. Szły spokojnie. Mimo napięcia, mogły niemal poczuć ulgę. Jednak nadal nie znalazły tego, czego szukały.

Laleczki wróciły. Siedziały teraz na dachach, płotkach, parapetach. Jakby przeniosły się z ziemi wyżej, patrząc na nie swoimi namalowanymi oczami. Nie ruszały się, nie wydawały z siebie żadnego odgłosu. Po prostu siedziały i patrzyły. Tak, jak wcześniej - niektóre były małe, inne coraz większe. W końcu widziały też takie, które zastały w tamtym domu. Te jednak nie ruszyły się. Zawsze były trochę za daleko, żeby łatwo je zaatakować, wystarczająco daleko, że jeżeli atak nadejdzie od nich - Arata i Saori mogły się uchylić i przygotować do walki.

Sztuczka Araty na razie nie działała. Nie było słychać kroków poza tymi, które robiły one. Lepkie, mokre. Ale własne.

W końcu doszły do schodów przed którymi stała brama tori. Wejście do świątyni - przynajmniej tak to wyglądało, że na szczycie tych schodów mogła być świątynia. Pierwszy raz to było coś innego niż wcześniej.

Mgła wydawała się nieco przerzedzać, że można było zobaczyć jak schody pną się w górę między drzewami, a po bokach były marionetki. Tym razem już typowego, ludzkiego wzrostu. Jednak, chociaż było to ciężkie do zauważenia od razu, były zdeformowane. Dodatkowa ręka tu, dwie głowy tam, brak nóg, w miejscu, gdzie powinny być jedne kończyny, były inne. Leżały jednak bez ruchy.

Usłyszały klekot. Stąpanie. Jednej pary nóg. Jednej marionetki. Kolejnej marionetki. Śmiech. Za nimi. Krzyk. Wszystko oddalone i przytłumione, ale wyraźnie zmierzające w ich stronę. Jeszcze jedna. I jeszcze jedna. Za nimi. Odcinały im drogę. We mgle pojawiły się cienie.

Uciekaj lub walcz.

Yamanaka Meduki

Kunisaku Nizan
Kunisaku Ario
Ayatsuri Saori
Sabaku no Jou

Post Fabularny Uchiha Tsuyoshi Wiosna 395

Faktycznie Masahiro nie wspomniał nic na temat informacji, które przekazał mu Tsuyoshi - tych o niezbyt dobrej infiltracji i wywiadu. To, czego Tsuyoshi był pewien było tym, że to wszystko sobie zapisał i na pewno zostawił do przyszłego porównania bądź rozmowy z innymi ludźmi o tym. Tsuyoshiemu przekazał tyle, ile pewnie mógł, chciał bądź uznał za stosowne.

- Rozumiem, co czujesz. Ja też widziałem w nich desperację i niesamowitą zaciętość. I tak będą wyglądać walki z nimi. Bo oni wypchnęli nas z naszego domu, bo sami swojego zostali pozbawieni. Za Murem było i jest niebezpiecznie. Stary… - Masahiro odchrząknął, ponieważ trochę się zapędził. - Sugiyama-san, starszy, może ci opowiedzieć, był Protektorem Muru jeszcze zanim się urodziłeś. W każdym razie… będą walczyć zawzięcie, bo teraz nasze ziemie traktują jak swój dom, nawet, jeżeli nam go odebrali. Nie znikną. Musimy skupić się na tym, żeby nie szli dalej na południe. I, jak Susanoo da, odzyskać nasze ziemie. Bardzo brakuje nam dostępu do Morza Lazurowego.

Westchnął głęboko. Sprawy gospodarcze niekoniecznie leżały po jego stronie, ale wyraźnie się o nie martwił.

Sprawa bycia sentokim przez Tsuyoshiego była jednak bardziej radosna.

- Tak, Sentoki. Oczywiście, zaszczyt, ale… cóż, zasługujesz. Doganiasz rangą siostrę powoli. I przegoniłeś kuzyna, jak miał na imię… Keiji? Kenji? Wybacz, przez lata zapamiętałem imiona wszystkich z Kotei, myślałem, że pójdzie mi szybciej z imionami okolicznych ninja tutaj, ale nie jest to takie łatwe, jak się okazuje. Masz bardzo liczną rodzinę. To… świetne. Chyba sam bym tak chciał - uśmiechnął się szczerze. - W każdym razie, wyższa ranga niż twój kuzyn. Pewnie niedługo sam awansuje, ale kiedy z nim rozmawiałem, wydawało mi się, że nie jest twoim najlepszym przyjacielem. Dlatego… jak będzie niemiły, możesz mu trochę nosa utrzeć. Tylko nie mów, że ja to proponowałem.

Uchiha Harumi
Uchiha Masahiro

Post Fabularny Ichirou Jesien 394

Dzień był typowy dla końcówki pory deszczowej — tyle że w tym roku deszcze przyszły za wcześnie i skończyły się za szybko. Kilka tygodni z rzadka padało, a i te opady nie były tak obfite, jak w poprzednich latach. Pustynia, spragniona życia, znowu miała przed sobą rok głodu i walki o każdą kroplę wody. Już teraz wiatr unosił drobiny popękanej ziemi, która zaczynała kruszyć się pod stopami, jakby przypominając mieszkańcom Kinkotsu, że pora łaski minęła. W studniach poziom wody opadł szybciej, niż ktokolwiek się spodziewał, a rolnicy spoglądali z niepokojem na więdnące resztki upraw wokół miasta.

Samo Kinkotsu zdawało się tym jednak nie przejmować — lub raczej starało się nie przejmować, skupione na przygotowaniach do inauguracji nowego Shirei-kana klanu Sabaku. Całe miasto tętniło odgłosami pracy: stukotem młotków, szelestem rozwieszanych proporców i nawoływaniami handlarzy, którzy już rozstawiali stragany na zbliżający się festiwal.

Jou zwołał spotkanie daimyō. Nie było w tym nic dziwnego. Sam ustępował, oddając stanowisko swojemu protegowanemu, a ponadto nie tylko Ichirou miał objąć nową funkcję. Po śmierci (a wcześniej ataku i uwięzieniu) dotychczasowego liderki klanu Maji, Hibiki Kirino, władza nad klanem przeszła w ręce Maji Akiyoko. Ta sama kobieta, która wcześniej towarzyszyła Ichirou w delegacji do Kotei na Turniej Pokoju, z początku wyraźnie nim zainteresowana, choć później, kiedy dowiedziała się, że nocą ktoś inny dzielił z nim czas, jej zainteresowanie przygasło. Później została poważnie ranna, kiedy Kyoushi na oślep wystrzelił bijuudamę. Cudem przeżyła. Jak została liderką - ciężko powiedzieć. Może można byłoby się tego dowiedzieć od niej samej.

W krótkim czasie, doszło do zmiany aż dwóch Shiei-kanów. To była poważna, niespotykana zmiana.

Ichirou przechadzał się ulicami Kinkotsu, czując ciężar spojrzeń mieszkańców. Wiedział, że Akiyoko nie była w takiej sytuacji, jak on. Przejęła władzę po cichu, w cieniu skandalu. Jego sytuacja była inna — miasto szykowało się do jego inauguracji.

Ulice Kinkotsu, zwykle pełne żaru i kurzu, tym razem błyszczały od świeżo zamiecionego piachu. Mieszkańcy sprzątali place, wieszali proporce z symbolem sześcioramiennego słońca i herbem Sabaku. Tu i ówdzie pojawiały się proporce klanu Maji — niby dla ozdoby, a jednak z ukrytą nutą politycznego znaczenia: próbą pokazania niezależności.

Na głównych placach rozkładano stragany z jedzeniem, tkaninami, figurkami z kości i kamienia. Z daleka nadciągały karawany kupców, przyciągnięte zapachem zysku i okazji. Festiwal miał być dla nich świętem i interesem zarazem — bo choć pustynia wysychała, ludzie nadal musieli jeść, pić i świętować.
Każda okazja była dobra, by zapomnieć o nadciągających trudnościach.

Ichirou był witany uśmiechami, ukłonami, spojrzeniami pełnymi podziwu. Dzieci próbowały go dojrzeć zza stoisk i tłumów. Dla nich był bohaterem. Ich przewodnikiem. Miał stać się ich liderem.
Czuł jednak, że to były ostatnie chwile jego wolności — wolności, która miała zakończyć się wraz z tą chwilą.

Akataiyō Ichirou wyczuł wcześniej już z daleka. Kobieta w czerwieni, w masce, pojawiła się przed nim. Przyklękła i podała list opieczętowany herbem Sabaku.

Nie od Sabaku-no-Jou, jak mógł się spodziewać, lecz od Sachiko.

Drogi Asahi Ichirou,

Mam nadzieję, że Twoje podróże przebiegły pomyślnie, a ten list zastał Cię w dobrym zdrowiu. Jeżeli tak jest, mogłabym Cię prosić o powrót do Siedziby Władzy, abyśmy mogli przygotować Cię do przejęcia obowiązków. Obecny Shiei-kan niemal uporządkował już swój gabinet. Musisz spotkać się z klanem, przygotować do inauguracji i wygłosić mowę do ludu. Ułatwiłbyś mi życie, gdybyś się pojawił — uniknęłabym wtedy konieczności wysyłania kolejnych listów.

Sabaku Sachiko
Ton listu ociekał irytacją i sarkazmem.

- Ichirou-sama, czekam na odpowiedź - odezwała się kobieta w czerwieni. - Od tej chwili również potrzebuje pan Akataiyō. Będzie musiał pan dokonać wyboru, kto najbardziej nada się jako pańska ochrona. Do tego czasu proszę pozwolić mi pana chronić, Ichirou-sama.

Post Fabularny Uchiha Tsuyoshi Wiosna 395

Masahiro zdążył jeszcze Tsuyoshiemu odpowiedzieć zanim zaczęli oficjalną część rozmowy. Uśmiechnął się nieznacznie, kiedy młodzieniec bronił jego siostry i - być może dlatego - nie kontynuował swojej złości.

- Medycy są niezwykle cenni, szczególnie, że tego naprawdę trudno się nauczyć - wyjaśnił Masahiro. - To istotne, żeby ich chronić, bo to oni chronią nas.

Kiedy przyszedł czas na raport, Masahiro nie przerywał Tsuyoshiemu. Wysłuchał go do końca i dopiero wtedy zadał kilka pomocniczych pytań - jakie umiejętności mieli Dzicy? Jaki był procent Shinobich do procentu zwykłych wojowników. Ile było cywilów - z Sogen oraz zza Muru. To wszystko zapisał sobie i porównał z raportem, który dostał wcześniej. Uzupełnił kilka danych, następnie poważnie spojrzał na Tsuyoshiego.

- Odbicie Rantori jest istotnie ogromnym sukcesem. Przerwaliśmy linie zaopatrzeniowe wroga, zostali rozbici, przesunęliśmy front. To świetna wiadomość, ogromny sukces militarny. Tylko teraz będziemy musieli trochę rozsiać naszych ludzi, bo front się wydłużył i pojawiło się kilka strategicznych miejsc, gdzie mogą uderzyć. Dlatego teraz tak bardzo ważna będzie obrona frontu i szukanie sojuszników.

Masahiro spojrzał na swój raport i chyba trochę za mocno zacisnął na nim dłonie, ale też dość szybko podniósł głowę i zmienił temat.

- Dobra robota, Tsuyoshi-kun. Cieszę się też, że poznałeś Azumę-kuna. To jest jeden z tych geniuszy klanu, którzy w bardzo młodym wieku rozwinęli umiejętności i ogromną siłę. Chciałbym jednak, żebyś wiedział, że nie ma nic złego w tym, że ma od ciebie wyższą rangę, a jest młodszy. Większość rozwija się tak, jak ty i teraz, jesteś w kwiecie swojej męskości. Teraz jest najlepszy czas dla młodego mężczyzny, żeby nabierał siły. Jeżeli będziesz wkładał swoje serce w trening, bardzo szybko nadrobisz. Tak po prawdzie nie wiem, czy się tym martwisz, ale często słyszę takie obawy.

Sharingan Tsuyoshiego spowodował, że Masahiro skinął głową i spojrzał na niego z dumą, ale i współczuciem. Skinął głową, dając do zrozumienia, że Tsuyoshi może już oczy zamknąć i wrócić do swojego normalnego spojrzenia.

- Ech… toż to dałem ci radę. Przepraszam cię. Jako Shirei-kan i dowódca jestem zadowolony z tego, że potencjał twoich oczu się zwiększył i to wiąże się z tym, o czym mówiłem - że teraz to jest twój najlepszy czas, żeby stawać się silniejszym. Za co przepraszam to to, że musiałeś poczuć ten… ból. Zakładam, że ból w środku, jeżeli zrobiłeś to w walce. To… cóż, przykro mi, że musiałeś to przeżyć. Pamiętaj to jednak i, tak jak mówisz, ukierunkowuj ten ból i resztę emocji tak, żeby działały na twoją korzyść. Oraz na korzyść twojej rodziny i Uchiha. Dobra robota.

Masahiro pochylił się i oparł brodę o dłoń, patrząc ciekawie na Tsuyoshiego, jakby próbował coś przemyśleć. W końcu uśmiechnął się naprawdę szczerze.

- Sentoki, tak? - zapytał, wyciągając jeszcze inny zwój i zapisując coś. - Za w pełni rozwinięty sharingan należy się podwyżka, prawda?

Uchiha Harumi
Uchiha Masahiro

Siedziba Władzy, Ningyō-shi, Pustynia
Jesień 394
Saori pochylała się nad swoim stołem projektowym, z węgielkiem w drewnianej oprawce w dłoni. Patrzyła na ogromne, rozłożone papiery z rysunkami części jakiejś skomplikowanej maszyny, ale uważne oko zauważyłoby, że jej wzrok nie był na nich skupiony. Zamarła, zatopiona we własnych myślach, chwilowo niezdolna do pracy kreatywnej. Dlatego, kiedy usłyszała pukanie do drzwi, odetchnęła z ulgą i odwróciła się, żeby zobaczyć, kto wchodzi do gabinetu i z ochotą stwierdziła, że może chwilowo odłożyć pracę.

Nariko, która właśnie weszła do gabinetu Saori, miała na sobie zwiewną, białą suknię i brzydko wykrzywione usta. Przedstawiała dokładnie to, co Saori sama czuła.

- O! Widzę, że ty też dostałaś wezwanie – zawołała Nariko, podchodząc bliżej i wskazując na zwój leżący na stole projektowym. Zwój był niewielki, ale bogato zdobiony, i miał na sobie pieczęć Koteia Unii Samotnych Wydm.

- Taa… - mruknęła Saori, odkładając węgielek i odchylając się na krześle. - Przyniesiono mi to na złotej poduszeczce przez ślicznego, wysoko postawionego shinobiego Sabaku. Do ciebie też wysłano takie ciacho?

- A jak! - przyznała Nariko i podeszła do okna przed Saori, po czym zwinnie na nie wskoczyła i usiadła na parapecie. – Kunoichi była tak śliczna, że niemal nie mogłam oderwać od niej oczu. Mam teorię, że do klanu Sabaku Jou wybiera tylko wyjątkowo urodziwych, a jeśli ktoś potrafi używać piachu, a taki nie jest, to go wywalają na zbity pysk.

- No trochę przesadzasz, ale… przyznaję, że to było… zabawne.

- Jak na mnie, czy w ogóle?

- Tak.

Nariko prychnęła i oparła się wygodniej o ramę okna. Przez chwilę patrzyła na zewnątrz na ludzi zajmujących się swoimi sprawami. W międzyczasie też wyjęła taki sam zwój. Bawiła się nim.

Kobiety były zrelaksowane w swoim towarzystwie, ale coś między nimi wisiało. Bały się chyba ruszać tą sprawę, ponieważ wypowiedziane na głos słowa stałyby się prawdą. Musiały to jednak załatwić, więc Nariko przerwała ciszę.

- Wybierasz się ty czy wysyłasz…?

Nie musiała kończyć, bo Saori pokręciła głową.

- Ja. Wolę to sama załatwić. Nie spodziewam się tam też niczego dobrego, ale wolę uniknąć wojny domowej. A ty? Masz jakieś wieści?

Nariko wzruszyła lekko ramionami:

- Niby, jak każdy, mam tam kilka swoich osób ale nie dostałam jeszcze niczego ciekawego. Na razie tylko wytyczne o zwiększenia żołdu, powinności trzymania wszystkich twardą ręką, ucinanie rebelii i zakłóceń i walka z Oroborosem. Pojawiła się też propozycja postawienia pomnika Shiei-kana. Ze złota. Ty też ją dostałaś?

- Yhm - mruknęła Saori. – Odeślę wiadomość, że sobie sama go zbuduje ze stali. Jeżeli chcesz dorzucę, żeby ty sobie taki zrobisz z kości.

- Doskonały pomysł, ale co myślisz, że odpowie Haretsu? I jak długo zanim ktoś wysadzi ten Douhito?

- Na pewno mniej niż głowę Ichirou. Ale zostawmy to, nawet jeżeli się nam Kotei uparł na pokazywanie siły władzy. Co myślisz o wezwaniu?

Nariko zawinęła zwój i spojrzała na jego zawartość, po czym westchnęła.

- Miałabym nadzieję, że po prostu chodzi o to, żeby dać nam zapoznać się z Ichirou i razem z nim zagłosować na nowego Koteia. Obawiam się, że nie będzie to takie proste. Szczególnie, że mamy „przerwę” z powodu utrzymania stabilności oraz obawy o sytuację na świecie. No i… "konieczność zmian".

Saori spojrzała na swoje zaproszenie, po czym wstała od stołu projektowego.

- Będziemy musiały zobaczyć.

- Przynajmniej zobaczymy Ichinou.

Saori przewróciła oczami, ale lekko się uśmiechnęła. Mimo niechęci Kaguya do Sabaku, Nariko nadal miała dużo wdzięczności do Ichirou, po tym, jak ją uwolnił i dzięki temu mogła zostać liderką.

Siedziba Klanu Douhito, Kōzan, Pustynia
Jesień 394
Słońce ledwo wzeszło nad piaskami Tsurai, kiedy na dziedziniec rezydencji Dohito wjechał posłaniec Akataiyou, odziany w karmazynowy płaszcz. Miyori stała przy parapecie biblioteki, owinięta w lekkie błękitne kimono, zwykle zakrywające poparzoną skórę, lecz była jeszcze nie gotowa do dnia, a kimono nie było ciasno zawiązane, co sprawiło, że rękawy zsunęły się, odsłaniając blizny na ramionach.

Skrzywiła się nieco, kiedy kurier uklęknął i podał jej rulon ze złotą pieczęcią sześcioramienne słońca. Myśląc o tym, że, niestety, musiała zacząć dzień pracym przełamała lak, a zapach pergaminu uderzył ją w nozdrza.

„Do wszystkich Daimyo Unii Samotnych Wydm…”

Jej oczy przesuwały się w milczeniu po linijkach, z każdym słowem jej twarz tężała, a zęby były coraz mocniej zaciśnięte. Gdy dotarła do zdania "obecność obowiązkowa", poczuła ucisk w piersi, a jej oddech stał się płytki.

- Tak, jasne, wybory - szepnęła do siebie i z trudem powstrzymała się od zgniecenia listu. Nie chciała jednak ani okazywać złości przed kurierem, a jej rygorystyczny trening pomógł jej opanować emocje. Dłonie jednak drżały, kiedy odsyłała kuriera machnięciem i zaciskała palce na liście.

"Nie pozwolę na to. Nie pozwolę, żeby pustynia pogrążyła się w ciemności przez tego despotę."

Wbiła wzrok w miejsce, gdzie w tekście widniało imię Sabaku no Jou. Wyobraziła sobie jego beznamiętną twarz, kiedy susza doprowadzała ludzi do głodu, ale pomniki rosły, a złoto, które mogło być wydane na wsparcie ludzi, były kierowane na wojsko. I mimo tego - przeklęci terroryści wciąż działali.

Jej paznokcie wbiły się w papier pergamin i go przerwała. Odłożyła list, wygładzając go i zostawiła w spokoju. Wzięła kilka głębokich oddechów, po czym poprawiła swoje kimono, zawiązała mocniej swoje obi, po czym, już w masce z chłodnego spokoju – choć jej serce waliło niczym bęben wojenny – wyszła z biblioteki i zmierzała do wyjścia z posiadłości.

Kiedy zmierzała do Siedziby Władzy, niemal natychmiast pojawił się przy niej jej adiutant. Po jej minie poznał, że coś się dzieje.

- Rozkazy?

- Zwołaj klan. Za siedem dni w Kinkotsu odbędą się wybory nowego Koteia. Muszę porozmawiać z Radą i przemówić do klanu, żeby powiedzieć im prawdy, nim pojadę do Kinkotsu i oddam swój głos.

Adiutant aż się zatrzymał i po chwili musiał dogonić swoją Shiroi-kan, która szła bardzo szybko.

– Miyori-sama, jesteś pewna? Co jeżeli spotka się to z gniewem i oskarżeniami o współpracę z Wężami?

– Nie będę milczeć – powiedziała tym razem pewnym siebie głosem. – Jeżeli Jou planuje tak pogrywać, to dam mu coś, żeby gra nie była dla niego taka łatwa. Nie dam temu, co zbudowaliśmy, eksplodować przez pomysły jednego szaleńca.

Poczuła, jakby blizny na jej szyi zapłonęły, przypominając, jaka mogła być cena buntu. Jednak Miyori, po podjęciu decyzji, poczuła pewną lekkość. W głowie już układała przemówienie do Rady oraz klanu.

Siedziba Władzy, Kōzan, Pustynia
Jesień 394

Haretsu Kukuri stał już przy drzwiach Siedziby Władzy, kiedy trzech żołnierzy przeprowadziło kuriera na koniu przed jego oblicze. Posłaniec zeskoczył, przyklęknął i uniósł zwój z pieczęcią sześcioramiennego słońca. Kukuri przyjął list bez słowa. Jego twarz ani drgnęła, kiedy przełamywał lak i spojrzał na pergamin.

"... zgromadzenie Rady Daimyo, obecność obowiązkowa... konieczne zmiany"

Czytał powoli. Gdy dotarł do podpisu Sabaku no Jou, zatrzymał wzrok na pergaminie. W końcu złożył list równo, zginając go w pół i przejeżdżając palcami po jego krawędzi.

- "Konieczne zmiany" - mruknął do siebie. - Jeżeli są konieczne to są konieczne.

Jego umysł wcale nie zastanawiał się nad tymi „koniecznymi zmianami”, ale nad tym, co należy przygotować przed wyjazdem. Unijne sprawy obchodziło go mniej, niż sprawy jego klanu. Siedem dni oznaczało powinność zapewnienia bezpieczeństwa tutaj i w drodze. Oraz w Kinkotsu.

- Shirei-kan, rozkazy? – zapytał jego pomocnik, który zawsze stał krok za nim.

– Zwołaj Radę klanu. Wyślij wiadomości do dowódców fortów. Mają być przygotowani na moją nieobecność w stolicy. Prowincja ma chodzić tak, jakby spotkanie Daimyo w ogóle się nie odbywało. Lud ma nie odczuć, że mnie nie będzie.

I odszedł w stronę zbrojowni cichym, równym krokiem żołnierza, który uznaje wezwanie i wszystkie potencjalne rozkazy, które się z tym wiążą.

Kaguya Nariko
Ayatsuri Saori
Dōhito Miyori
Haretsu Kukuri

Post Fabularny Uchiha Tsuyoshi Wiosna 395

Siedziba Władzy w Sarufutsu nie była tylko siedzibą Uchiha, ale kręcili się tu również ludzie odpowiedzialni za miasteczko i Północne Ryuzaku. Czekając na przyjęcie, Tsuyoshi zobaczył samego Takedę Masatoshiego rozmawiającego z Sugiyama Kuroyamim, ich synów - Orochiego z naręczem papierów i pryszczatego Yuu, paniczyka w wieku Tsuyoshiego, który był wyjątkowo irytującym elementem krajobrazu Sarufutsu i Hachimantai, kiedy byli dziećmi. Ba, była tam nawet jego siostra, która nawet nie zdołała się z nim porządnie przywitać, ponieważ to z nią Tsuyoshi minął się w wejściu do gabinetu Masahiro. On był proszony do środka, ona wychodziła. Rzuciła jedynie:

- Żyjesz, dobra robota. - I zanim się zorientował, poklepała go po ramieniu i już ruszyła do swojej roboty, walcząc z bandytami, złoczyńcami i innym elementem okolicznym, którymi nie musieli zajmować się ninja.

Masahiro właśnie odkładał pergamin, a na widok Tsuyoshiego, wyraźnie się rozpromienił i wstał od swojego niskiego stolika i go obszedł, witając się z młodzieńcem serdecznie, kładąc mu dłonie na ramionach. Teraz, kiedy Tsuyoshi poznał Hiromi, widział, że niby nie było między nimi fizycznego podobieństwa, manieryzm, uśmiech i ciepłe spojrzenie oczu - nawet innego koloru - było bardzo podobne.

- Tsuyoshi-kun, cieszę się, że cię widzę. Akurat, pewnie widziałeś, była tutaj twoja starsza siostra. Jak będziesz mógł, zobacz co tam u niej, chyba w dalszym ciągu straż daje jej w kość. Sama, oczywiście, musi sobie wyrobić autorytet, ale wsparcie rodziny jest ważne. I, wybacz prywatę, Hiromi-chan też wróciła? Jeszcze się z nią nie widziałem, ale wolałbym wiedzieć, że wszystko z nią w porządku, zanim ją uduszę - dodał żartobliwie, ale widać było, że czeka na informację i dał się nieco ponieść prywatnym emocjom. Ale to też było to, o czym kiedyś mówił Tsuyoshiemu. O tym, jak ważne było dla nich - dla Uchiha - otwarcie się na emocje.

Kiedy Tsuyoshi zaspokoił ciekawość Shirei-kana, ten wrócił na swoje miejsce za stolikiem i usiadł, zaczynając już oficjalną część rozmowy. Jego twarz spoważniała i wyciągnął list z wiadomością, którą dostał z Rantori.

- Zacznijmy od raportu. Proszę o szczegóły na temat zdobycia Rantori.

Uchiha Harumi
Uchiha Masahiro

Tereny Sporne - Półwysep Antai Dodano podforum Kinoko no rakuen - stolica klanu Kujaku. Wszystki posty, które miałyby tam miejsce - zostały tam przeniesione. Podziękowania dla Kujaku Haruka za stworzenie lokacji.

Znaleziono 3308 wyników

Re: Siedziba Władzy

Re: Szpital

Re: Siedziba władzy

Re: Ogłoszenia parafialne + rekrutacja

Re: Wycena Fabuły

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Siedziba Władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Szpital

Re: Siedziba Władzy

Re: Plac treningowy

Re: Siedziba Władzy

Re: Ogłoszenia fabularne - Wieści ze świata

Re: Siedziba Władzy

Re: Ogłoszenia parafialne + rekrutacja