Shinobi War PBF Naruto

Post Fabularny Minako Lato 394

Minako, nasycona ~~Huelem~~ wzmacniającym koktajlem, chociaż nadal trochę głodna, trochę śpiąca, owinęła się szczelnie kołdrą i ruszyła na poszukiwanie mężczyzny, którego od razu wyczuła w domu. Był dość blisko, tak naprawdę musiała wyjść z sypialni, przejść kawałek przyciemnionego, ale przepięknie urządzonego korytarza i wejść do przestronnego salonu.

Salon również był luksusowy. Pełen puchatych poduszek, z ciepłym dywanem na podłodze, kanapą i drewnianą ławą na środku pokoju. Przez otwarte okna wpadał do środka lekki, ciepły wiaterek, delikatnie szeleszcząc rozłożonymi, dużymi zwojami na ławie z jakimiś planami. Na kanapie siedział Jou z książką w jednej ręce i kieliszkiem wina w drugiej. Powoli zapadał już zmrok.

Pierwszą rzeczą, która zrobiła Minako to było padnięcie na kolana przed mężczyzną i poproszenie o wybaczenie. Czuła się winna tego wszystkiego, co się stało i chciała, żeby Jou zrozumiał i odpuścił jej winy.

Jou jednak zaszczycił ją jedynie przelotnym spojrzeniem, po czym wrócił do czytania książki powoli sącząc wino ze swojego kieliszka. Przez fakt, że Jou nic nie mówił zrobiła się krępująca cisza, która wypełniła salon, przerywana jedynie szelestem papieru z rozwiniętych zwojów, oraz, okazjonalnie, przewracanej kartki w książce.

Jou się odezwał, jeżeli Minako, sama z siebie zdecydowała się wstać i już nie kulić się.

- Po prawej stronie jest dla ciebie strój. Ubierz się, nie będziesz tutaj paradować w mojej pościeli - stwierdził beznamiętnym tonem.

Kiedy Minako spojrzała tam, gdzie powiedział Jou, zobaczyła bardzo ładną, luźną szatę - zwiewną i delikatną. Była ona prosta i biała, niemal bez ozdób. Materiał wydawał się bardzo cieniutki, wyjątkowo miękki i delikatny.

Post Fabularny Rei Uta Lato 394

Dla młodzieńca zamknięcie w celi było bardzo trudne. Nie rozumiał dlaczego to się stało, dlaczego go zamknęli, dlaczego nikt go nie słuchał. Była to naturalna reakcja dla osoby, która jeszcze nie do końca dojrzała, jeszcze miała przed sobą całe życie i była w czasie, kiedy najbardziej odrzucało się autorytety zewnętrzne, autorytety dorosłe.

W tym momencie dla niego samego liczył się on. Jego nieszczęście, niesprawiedliwość, która go spotkała. Niestety, nawet tutaj nikt go nie chciał wysłuchać. Kirino dobitnie pokazała swoimi słowami, że nie ma najmniejszego pojęcia, kim Rei był. Nawet, jeżeli wysłała za nim list gończy. Było to uwłaczające i wcale nie pomogły mu na jego zdenerwowanie.

Poza tym ta cisza w jego głowie. Brak obecności, która z nim zawsze była. Brak szeptów, brak słów, brak tej złości wokół niego.

Złość, którą czuł w tej chwili należała wyłącznie do niego samego.

Kirino chyba chciała ignorować Rei'a i odeszła na koniec własnej celi, obok niewygodnego łóżka i skryła się w ciemności. Prychnęła tylko na słowa, które wypowiadał Rei, prawdopodobnie dam do siebie. Może do niej. Nie do końca ją to chyba obchodziło. Może chciała być zostawiona w spokoju, może nie.

Z kąta, gdzie usiadła, Rei mógł usłyszeć bardzo cichutkie skrobanie, które po kilku chwilach stało się irytujące. On w międzyczasie zaprosił ją do walki.

- Jakbym mogła podejść do twojej celi, to bym się wydostała z tego cholernego więzienia, zamiast walczyć z jakimś smarkaczem - prychnęła. - I to ty się do mnie odezwałeś. Siadaj i czekaj. Jak będziesz miał odrobinę szczęścia, to może stąd wyjdziesz. Ale jeżeli będziesz zachowywał się jak psychol, to chyba nie ma na co liczyć.

Zaciśnięte dłonie na kratach, nerwowy ruch - cóż, spowodowało to, że nieco się kraty poruszyły i wydały odgłos, na co strażnik natychmiast zwrócił uwagę. W czasie, jak Kirino do niego syczała, usłyszał ostre "HEJ!" i strażnik pospieszył do niego z mieczem przy pasie.

Drapanie ucichło.

- Uspokój się… - zaczął strażnik, ale zatrzymał się i spojrzał na Reia. - O rany, przecież jesteś jeszcze dzieciakiem… cholera… Ten no - strażnik wyciągnął z kieszeni chustkę i podał ją Reiowi. - Masz. Trochę ci pomoże się ogarnąć. Jak się czujesz? Przyniosę ci wody czy coś.

Fabułka Poeventowa

Ario

Drogi Ario,

Mam nadzieję, że miewasz się dobrze i że ten list znajdzie Cię w dobrym zdrowiu. Zdaję sobie sprawę, że to może brzmieć jak marzenie ściętej głowy, bo wiem, jak naprawdę się czujesz.

Przejdźmy więc do rzeczy. Przekazałam Twoje wyniki kilku dodatkowym wyspecjalizowanym medykom. Niestety, każdy z nich postawił tę samą diagnozę – suchoty. I niestety, umierasz, prawdopodobnie prędzej niż później. Aby to opóźnić, musisz odpoczywać. Porzucić życie shinobi i najlepiej przeprowadzić się w miejsce, gdzie powietrze jest zimne i czyste – idealnie byłoby w Karmazynowych Szczytach, w małej wiosce ze źródłaną wodą. Tam masz szansę na najdłuższe życie.

Gorąco Cię zachęcam, abyś to zrobił. Porzuć życie shinobiego, zamieszkaj tam i spędź tam resztę swojego życia jako wynalazca. Może w ten sposób poprawisz życie innych ludzi, zamiast pracować jako shinobi.

Jeśli jednak zdecydujesz się pozostać shinobim, Twoje ciało tego nie wytrzyma. Aby przeżyć, musiałbyś porzucić swoje ciało i człowieczeństwo, sam stać się marionetką. Musiałbyś zapieczętować swoje serce, chakrę i całe istnienie w rdzeniu, który może kierować marionetkami i resztę swojego życia spędzić jako kukiełka. Nie jestem w stanie bardziej Ci pomóc, nie wiem, na czym to polega, jak to zrobić. Wiem tylko, że to jest możliwe, ale badania będziesz musiał przeprowadzić sam.

Mimo wszystko, nadal gorąco zachęcam Cię do porzucenia życia shinobi i przeprowadzenia się do Karmazynowych Szczytów.

Niezależnie od Twojej decyzji, chciałabym też, żebyś zajął się i szkolił innych Ayatsuri z naszego klanu. Jesteś bardzo doświadczony, możesz przekazać dużo wiedzy. To szczególnie ważne teraz, kiedy twoje dni są policzone.

Z poważaniem,
Saori

Nana i Minoru
W Sztabie Dowodzenie wrzało. Był on duży, rozłożony niemalże w centrum obszaru, na którym na razie rozbili się ludzie, którzy przybyli pod Sarufutsu. Namiot był burego, niepozornego koloru, był dość porządny, dobrze zbudowany, żeby nie chwiać się przy sporym ruchu, który tu się odbywał.

Nieco na boku były ustawione dwa stoły, gdzie wymiennie siedzieli piśmienni shinobi lub inny mieszańcy Kotei pomagający i robili spis ludności, która przeżyła. Przy drugim stanowisku przyznawano miejsca do mieszkania.

Shinobi i kunoichi wchodzili i wychodzili z namiotu oddając i zabierając nowe rozkazy. Środek namiotu był podzielony na kilka sekcji. W centralnej ustawiono duży stół, przy którym pracowano nad mapą obozu, miasta i okolic. W innych sekcjach znajdowały się inne miejsca - takie jak niewielkie, zasłonięte "pomieszczenie" dla Uchiha Masahiro, kiedy ten przyjmował u siebie osoby, z którymi chciał porozmawiać. Ogólny chaos i zamieszanie powodowało, że rozmowy pozostawały prywatne.

Tutaj - osobno - zostali wezwani różni shinobi i kunoichi, tacy, jak Minoru oraz Nana. Oboje - w różnym czasie - zostali powitani przed siedzącego na niskiej poduszce, w pozycji seiza, Masahiro przed niewielkim stolikiem. Każde z nich widziało go w czerwonym kimonie i ze związanymi włosami, z pędzlem w dłoni i papierami oraz zwojami, które uzupełniał.

Kotei może upadło, biurokracja jednak żyła.

- Witaj. Siadaj. Wezwałem cię tutaj, żeby porozmawiać o kilku sprawach i chciałbym mieć to za sobą jak najszybciej, ponieważ jest dużo roboty. Pewnie zajmiesz się czymkolwiek ci przydzielą dalej, ale na razie - zacznijmy od tego, jak się czujesz po walce? Wszystko w porządku? Masz gdzie spać? Gdzie zostać? W porządku z jedzeniem? Jak minęła walka?

Ostatnia Bitwa o Kōtei Yami
Czas na odpis Yamiego: do kiedy chcesz, ale nie zwlekaj za bardzo

Post Fabularny
Lato, 394
Ren Noriko słuchała Ren uważnie, kiedy ta opowiadała jej o ludziach, o których zapytała. Oparła dłoń o brodę, a łokieć o blat biurka i wpatrywała się w młodą kobietę, jakby chciała wyczytać coś z jej wyrazu twarzy i mowy ciała, szczególnie, że Ren wydawała się w tej chwili… może nawet nerwowa? A na pewno było jej trochę niekomfortowo.

Kiedy skończyła, Noriko zamruczała pod nosem i zamknęła oczy, rozważając jej słowa. W końcu skinęła głową.

- Tak. W porządku. Trochę wiesz i ich znasz. Rozumiem, nie jesteś za blisko, ale chciałabym, żebyś wykorzysta swoje znajomości.

Ponownie wydawało się, jakby ważyła swoje słowa, po czym westchnęła.

- Posłuchaj mnie, Ren. Wezwałam cię tutaj właśnie przez twoje potencjalne kontakty z Sabaku i Maji. Coś się dzieje. I chciałabym, żebyś wybadała, co. Dostałam… - zatrzymała się na chwilę, po czym kontynuowała - wiadomość, dość niejasną, od Hibiki Kirino. Chciała spotkać się, nie tylko ze mną, ale z pozostałymi kobietami na stanowisku Shirei-kan. Następnie została wtrącona do lochu przez Sabaku no Jou. Posłuchaj mnie, Ren. To bardzo poważna sprawa. To bardzo delikatna sprawa. Spróbuj się czegoś dowiedzieć. Zdaję się na twój kontakt z Mayu, na ile jest to możliwe. Słuchaj, szpieguj, dowiaduj się. Czy jesteś w stanie wykonać to zadanie?

Ostatnia Bitwa o Kōtei
Rozliczenie
Witajcie Wszyscy!

Bardzo dziękuję za wzięcie udziału w Evencie "Ostatnia Bitwa o Kotei" - za wasz duży wkład, emocje oraz niesamowitą cierpliwość, którą się wykazaliście. Tym bardziej, że upadki tym razem były niemal takie, jak grupy dystansowej po uderzeniu bijudamą. Mimo wszystko mam nadzieję, że się dobrze bawiliście na naszym ostatnim evencie w tej formie.

W tym miejscu chciałabym serdecznie podziękować:

Tetsuro za zaplanowanie wszystkiego. To był jego event i każdy punkt fabularny, który osiągnęliśmy był zaplanowany przez niego.

Misae, która już dawno chciała odpuścić sobie pracę fabularną, a jednak przez długi czas nas wspierała - z przygotowaniami oraz prowadzeniem.

Ariiemu - chociaż zniknął - początkowo bardzo poważnie wspierał nas w odpisach i jego wkład był bardzo ważny.

Jawie i Minoru - kiedy przyszedł czas, że była potrzebna ich pomoc i wsparcie oraz trzeba było konsultować i kończyć event - ich obecność, praca i cały wkład był niesamowity i bez nich nie udało by się niczego zakończyć. Nawet po tym, kiedy odpisy wychodziły tylko z mojego konta, oni ciągle pisali fragmenty i zajmowali się walkami, doradztwem i konsultacjami. Bez Was, chłopaki, nie udałoby się tego zakończyć. Tak bardzo, bardzo Wam dziękuję. Nigdy nie będę w stanie wyrazić jak bardzo.

I na końcu, ale z całą pewnością nie jako ostatnim, chciałabym podziękować Ario, Kisuke, Jawie (tak, juz był, ale teraz z innego powodu) i Kamyio. Za stworzenie nowych klanów, za nowe mechaniki, za przeklęte testy, które Was niemal wykończyły, ale ostatecznie udało się je doprowadzić do końca. Cztery nowe klany, które były używane jako przeciwnicy oraz za chwilę wpadną na forum, aby inni mogli w nich grać. To niesamowite osiągnięcie. Szczególnie, że bardzo długo trzymaliśmy to w tajemnicy i wszyscy myśleli, że nic się nie dzieje.

Bardzo Wam dziękuję.

No ale dość już tych podziękowań, teraz czas na to, na co wszyscy czekacie. Przyznane PH są za posty do ostatniego wrzuconego posta z pogrzebem w temacie Sarufutsu. Każdy post po tym będzie normalnie wliczał się do waszej przyszłej fabuły.

W przypadku pytań, jak coś nie będzie działać - dawajcie znać!

Nagrody Za event "Ostatnia Bitwa o Kotei" przysługuje 5 rodzajów nagród: PH, Ryo, Wiedza oraz Specjalna Nagroda dla każdego z osobna. Dodatkowo jeszcze będzie się należeć Sława, ale walczymy jeszcze z technologią. Każdy jednak będzie cosik bardziej znany.

Pieniądze:
Każdemy graczowi, który wziął udział w evencie i go zakończył należy się 5 000 Ryo.

Wiedza:
Wiedza o klanach oraz szczepach

Mateki - ◈◈◇

Soma - ◈◈◇

Orochi - ◈◈◇

Kujaku - ◈◈◇

Uchiha - ◈◈◇

Gazo - ◈◈◇

Yamanaka - ◈◈◇

Wiedza o Prowincji

Sogen - ◈◈◈

Wiedza o ogoniastych bestiach

II ogoniasty - ◈◈◇

IX ogoniasty - ◈◈◇

VI ogoniasty - ◈◈◇ - Tylko Sensorzy oraz członkowie Grupy Szturmowej

Wiedza o Wydarzeniach
Wiedza o Ostatniej Bitwie o Kotei (r.394) - ◈◈◈

Dodatkowo:

Wiedza o Przeszczepach - wszyscy członkowie Grupy Medycznej, którzy ukończyli event. W momencie wbicia odpowiedniej rangi, możecie wykonywać przeszczepy
Wiedza o klanach - jako, że blisko współpracowaliście z innymi osobami w drużynie, każdy dostaje wiedzę o klanach, do których należały osoby z waszej grupy.

Grupa Medyczna

Ayatsuri - ◈◈◇

Sabaku - ◈◈◇

Grupa Szturmowa

Ayatsuri - ◈◈◇

Sabaku - ◈◈◇

Kaguya - ◈◈◇

Nara - ◈◈◇

Akimichi - ◈◈◇

Terumi - ◈◈◇

Jashin - ◈◈◇

Grupa Frontowa

Ayatsuri - ◈◈◇

Sabaku - ◈◈◇

Kaminari - ◈◈◇

Douhito - ◈◈◇

Jugo - ◈◈◇

Grupa Dystansowa

Ayatsuri - ◈◈◇

Sabaku - ◈◈◇

Douhito - ◈◈◇

Koseki - ◈◈◇

Grupa Wsparcia

Yuki - ◈◈◇

Ranmaru - ◈◈◇

Ozwojowane i specjalne techniki

Możecie z plotek być świadomi istnienia poniższych technik:

Kage Bushin no Jutsu - ◈◇◇

Mangekou Sharingan - ◈◇◇

Susanoo - ◈◇◇

Kamui - ◈◇◇

Amaterasu - ◈◇◇

Jeżeli nikt wam nie wytłumaczył co to za techniki, co robią, jak się je wywołuje, znacie je z opisu jak: "Kuroi się rozmnożył; Ario się rozmnożył" lub "Czarny Ogień był na polu bitwy", "Katsumi miała wielkiego samuraja z białej zbroi", "Po prostu nas przeniesiono". Co do MSa - z plotek świta, że coś było z oczami Katsumi i Kamino. Katsumi odzyskała wzrok. Medykom świta, że coś się stało w czasie przeszczepu, ale nie rozumieją co konkretnie. Wiadomo, że coś z oczami.

Postacie, o których słyszeliście

Uchiha Masahiro

Sugiyama Kuroyami

Takeda Masatoshi

Najwyższy Kapłan Jashina - Rintaro

Nara Lei

Yamanaka Meduki

Yamanaka Hinori

Akimichi Chou

Kaguya Taisho

PH oraz Nagrody specjalne:

Shinichi
598 PH
Mijikuma
553 PH
Kubomi
508 PH
Ai
685 PH
Minoru
568 PH
Kitashi
304 PH
Ryuujin
511 PH
Kuroi
556 PH
Takashi
550 PH
Nana
526 PH
Ookami
478 PH
Osamu
547 PH
Ayumu
114 PH
Tetsuro
652 PH
Misae
730 PH
Bohei
286 PH
Keion
550 PH
Shigemi
733 PH
Hiden
0 PH
Hisashi
15 PH

Orochi
556 PH
Tsuyoshi :
520 PH
Hoshi
442 PH
Hibana
400 PH
Ario
568 PH
Anzou
457 PH
Hana
568 PH
Misaki
406 PH
Shinsu
463 PH
Kyoushi
436 PH

Ostatnia Bitwa o Kōtei
ZAKOŃCZENIE Pierwszy dzień po dotarciu pod Sarufutsu był pełen emocji i pracy. Tu i tam pojawiała się pewne niesnaski i kłótnie, nawet niemalże dochodziło do rękoczynów, ale nie było to nic niezwykłego w tej sytuacjo. Każdy, po uświadomieniu sobie przegranej i utraty domu, był w dużej mierze na skraju załamania nerwowego. Szczególnie członkowie klanu Uchiha, których nerwy były wyjątkowo zszargane.

Ktoś musiał jednak zająć się sprawami organizacyjnymi. Szczególnie, jeżeli chodziło o zajęcie się nowo przybyłymi ludźmi. Była to końcówka mieszkańców Kotei, która nie została ewakuowana wcześniej z Kotei, oraz całość wojsk, które tam walczyły. Szczęśliwie, większość ludzi z Kotei i okolicy była przeniesiona tutaj wcześniej. Mieli przydzielone już kwatery w domach w mieście lub w niewielkich szałasach pod miastem. To zbiorowisko szałasów wyglądało bardzo jak obóz uchodźców pod Kotei wcześniej.

Organizacyjne obowiązki zostały rozdzielone osobom, które najlepiej się do tego nadawały. Stary Sugiyama zajmował się jeszcze sprawami politycznymi, gdzie dołączył do niego Masahiro. Uchiha Kurou zebrał kilkoro ludzi i na łące pod miasteczkiem przygotowywali stos pogrzebowy.

Zajęcie się sprawami organizacyjnymi ludzi zlecono Sugiyama Orochiemu. Oczywiście, jego ojciec zrzucił mu na głowię o wiele za dużo, ale ojciec nigdy nie miał dla niego litości. Głęboko wierzył, że syn nadaje się do tej pracy i młodszy miał go po prostu nie zawieść.

Roboty było dużo, ale po przejęciu jednego namiotu na sztab dowodzenia, Orochi powoli angażował coraz więcej osób do pracy. Osoby, które znał i które znały jego z czasów jego pracy w Siedzibie Władzy bardzo szybko do niego przylgnęły i zaczęły orbitować wokół niego. Bardzo sprawnie też znalazł pomoc administracyjną w Hoshi, której talenty organizacyjne dorównywały jedynie niechęci Orochiego do biurokracji i papierkologii.

Sztab dowodzenia powstał, a w nim zaczęły powstawać listy żołnierzy, ninja oraz mieszkańców, którzy tutaj przybyli. Sporządzone wcześniej listy - te sprzed walki - zostały do sztabu dostarczone. Do zachodu słońca, wszystko zaczęło działać tak, jak powinno.

Jedna grupa zajmowała się odhaczaniem i zapisywaniem nazwisk ludzi, którzy do nich podeszli, robiąc przy tym spis ludności. Dalej odsyłano ich do drugiej grupy, która kojarzyła ze sobą rodziny oraz przydzielała miejsca do spania. Tymczasowe, stałe - różnie. Dość szybko, jako grupa trzecie dołączyli do nich młodzi shinobi i kunoichi z Sarufutsu - młode, naburmuszone Uchihy z okolic - niechętnie wykonywujące rozkazy tych z Kotei. Orochiemu udało się jednak ich sobie zjednać i dzięki temu młodzieńcy prowadzili ludzi do ich nowych kwater oraz załatwili listy mieszkańców Kotei, którzy przybyli tu wcześniej.

Jeszcze łatwiej można było łączyć rodziny i część osób mogła zamieszkać ze swoimi rodzinami, które dostały domy w miasteczku. Wiele rodzin z Sarufutsu przyjęło do siebie ludzi z Kotei. Część osób dostawała szopy, które budowano tutaj od jakiegoś czasu. Reszta dostawała namioty - albo dla rodzin, albo miejsce w dużym, wspólnym namiocie - szczególnie, jeżeli było się żołnierzem albo ninja bez rodziny w cywilu.

Z dnia na dzień listy stawały się pełniejsze, powstawało więcej szop, część ludzi odeszła do swoich domów. Coraz mniej osób mieszkało w namiotach, postawiono drewniany szpital, kuchnię i jadalnię. Powoli się zadomawiano.

Grupa Gazo, która trzymała się razem i szeptała do siebie została zaangażowana przez Orochiego do tworzenia map. Powstały dzięki temu mapy obozu pod Sarufutsu, aktualizowane za każdym razem, kiedy nowy budynek został postawiony. Powstała ogromna mapa okolić oraz mapa nowej granicy, która nadal stanowiła ogromne kontrowersje.

Co jakiś czas zaglądała do sztabu kapitanka straży Sarufutsu - około 18-letnia Uchiha, bardzo poważna. Pojawiał się Stary Sugiyama, pracując razem z synem i okazjonalnie się kłócąc. Uchiha Kurou, z Rady Klany, został wysłany do Ryuzaku, razem z małżonką pana feudalnego - Takedy, aby zorganizować spotkanie z liderami. Oddziały Ryuzaku wyruszyły razem z nimi, jedynie niewielki oddział został, aby pomóc bronić nowej granicy.

Niedługo dołączyli do nich uciekinierzy z Cesarstwa. Niewielka grupa pomagała budować domy, inni ramię w ramię stanęli z shinobimi Uchiha i Ryuzaku - na straży granicy. Ninja trzech krain coraz bardziej się między sobą mieszali, czy się to komuś podobało czy nie.

Nowy Shirei-kan klanu Uchiha był przede wszystkim wśród ludzi, pracując w pocie czoła i pomagając, gdzie się dało. Czasami pomagał stawiać domy, czasami pomagał roznosić jedzenie i spotykał się z rannymi. Odpowiadał na pytania, a szczególnie z bardzo trudnym dla niego pytaniem:

- Ale dlaczego jesteśmy tutaj? A co, jeżeli tu też przyjdą? Nie możemy wycofać się głębiej?

Prawda, którą przekazywał Masahiro ludziom była trudna. Znał ją początkowo od Starego Sugiyamy, a potem od samego Ryuzaku, kiedy uczestniczył w poważnej rozmowie z wysłannikami kupieckiego miasta, panem Takedą i Yuki Mikoto.

- Nie możemy iść dalej na południe. Za granicami Ryuzaku nas nie przyjmą i mamy chronić granic. Inaczej nie mamy co liczyć na jakąkolwiek pomoc. Nie dano nam innego wyjścia.

Zanim jednak to spotkanie miało miejsce i zanim Masahiro wyjaśniał ludziom, jak źle obecnie wyglądała sytuacja, zanim Sarufutsu się rozbudowało, zanim inne klany wróciły do domu - odbył się symboliczny pogrzeb wszystkich tych, którzy zginęli w Ostatniej Bitwie o Kotei.

Dzień po przybyciu ostatnich osób do Sarufutsu był słoneczny i ciepły. Wczesnym rankiem ludzie zebrali się na łące pod miasteczkiem, gdzie był ułożony wielki stos pogrzebowy, gdzie powinno być ułożone i spalone ciało poległego Uchiha. Wokół stosu stało kilkoro ninja klany Uchiha w pełnym rynsztunku, gotowych do użycia Katon: Gōkakyū no Jutsu, flagowej techniki pokazującej dorosłość członka klanu Uchiha. Tym jutsu tradycyjnie zapalano stos pogrzebowy. Przy stosie stał Uchiha Masahiro oraz kapłan Susanoo, który miał prowadzić ceremonię.

Brakowało tylko ciała.

Ciało, które miało zostać spalone stało obok Masahiro - Shiroyasha Kyoushi żył i, chociaż był trochę zmarniały, miał się dobrze. Chwilowo tak, jak lider klanu był poważny i wyprostowany, świadomy powagi tej chwili.

Ludzie zbierający się na łące podchodzili do stosu, kładąc tam kwiaty, lub dorzucając patyki. Nie mieli dużo przy sobie, ale chcieli oddać hołd poległym. Coś od siebie, co mogłoby pomóc zmarłym wyruszyć z dymem do zaświatów.

Kapłan Susanoo, w ceremonialnych szatach, zaczął ceremonię od modlitwy. Następnie prosił duchy przodków i innych, poległych Uchiha, aby przyjęli zmarłych w zaświatach. Ci, którzy stali wokół stosu, kiedy kapłan skończył, złożyli pieczęcie i użyli Katon: Gōkakyū no Jutsu, podpalając stos pogrzebowych. Ten zajął się ogromnym ogniem niemal od razu, strzelając iskrami i wznosząc się do nieba, jakby płomienie chciały sięgnąć niebios.

Na to Masahiro wystąpił przed ludzi - stanął naprzeciwko, ze stosem płonącym za jego plecami i wygłosił kilka słów.

- Żegnamy dzisiaj naszych towarzyszy broni, naszych krewnych i przyjaciół. Ludzi, którzy zginęli przez atak na nasz dom. Ludzi, którzy też ten dom stracili, którzy, chociaż z innych miejsc, nasz dom bronili. Nie mamy ze sobą ich ciał, możemy mieć tylko nadzieję, że nasi przeciwnicy potraktują ich z szacunkiem. Mimo tego mam nadzieję, że ta ceremonia pozwoli im odejść w spokoju, przyjmując nasze podziękowania za poświęcenie, którego dokonali i świadomości, że dzięki temu żyjemy. Postarajmy się jak najlepiej to wykorzystać i pamiętajmy w naszych sercach o tych, którzy odeszli. Shiroyasha Kyoushi teraz chciałby powiedzieć kilka słów o naszej byłej liderce, Uchiha Katsumi.

- Była tą która chciała mnie zniewolić, ale nawet to się nie udało. Chciała zbyt dobrze dla wszystkich, swoim kosztem psia mać. Kochała mnie, a ja ją, jak matkę, która martwiła się o syna marnotrawnego, próbując go chronić w klatce, żeby nie dosięgnęło go zło tego świata. Niech jej ziemia lekką będzie, a tego który pozbawił ją tchu... Idę po ciebie skurwielu.

Tłum niemal zafalował, a jego słowa odbiły się echem i były powtarzane. Nie tylko on pragnął zemsty.

Kiedy Kyoushi zakończył, kapłan znów przejął ceremonię, wznosząc kolejne modły nad dopalającym się stosem, oddając dusze przodkom. Chociaż to był tylko symbol, wielu ludzi wzruszyło się, żegnając się ze swoimi bliskimi w ten sposób.

Po dopaleniu się stosu, ceremonia zakończyła się, a zwykły zgiełk obozu uchodźców z Kotei powrócił. Niedługo potem delegacja innych nacji wyruszyły z powrotem do swoich prowincji, a ptaki zostały rozesłane po całym świecie, niosąc ze sobą informację.

Kotei zostało stracone. Niechaj bogowie mają nasz świat w swojej opiece.
Koniec Eventu: Ostatnia Bitwa o Kotei

Post Fabularny Rei Uta Lato 394

Po wrzuceniu Reia do lochu - pozbawionego ekwipunku, godności i choroby psychicznej, strażnicy zamknęli ciężkie kraty za nim, a razem z Jou odeszli w stronę wyjścia. Rei usłyszał jeszcze, jak Jou mówi:

- Następnym razem sami sobie poradźcie ze smarkaczem. Ja mam was uczyć wykonywania swojej roboty?

Jego głos powoli zanikał, a kiedy zamknęły się za nimi ciężkie drzwi, głosy i kroki zupełnie zamilkły. Rei został sam, nie licząc Hibiki Kirino w celi na przeciwko, ani innych więźniów, których imienia nie znał, ani dokładnie ich nie widział.

Kiedy Rei wypowiedział swoje słowa, Kirino na niego spojrzała. Kobieta, która wcześniej była pięknym klejnotem Pustyni, teraz wyglądała bardzo kiepsko. Rei, który ostatnio widział ją jako dwunastoletni chłopiec, nie do końca pamiętał, jak wyglądała wtedy, ale widział, że się zmieniła. Teraz była wychudzona, jej skóra była ziemista od braku słońca i powietrza. Wyglądała na chorą, pewnie z powodu braku makijażu. Jej długie włosy były matowe i rozczochrane. Jej prosty strój więzienny tylko potęgował zły wygląd.

- Kim jesteś? - zapytała, kiedy Rei się przedstawił. Skrzywiła się nieco, może próbując sobie przypomnieć. - Nie pamiętam, żebym wysyłała pogoń za jakimś dzieciakiem. I twoje słowa nic nie znaczą, kiedy liderem jest Jou, czy jego wierny piesek, Ichirou. Cokolwiek zrobiłeś, zgnijesz tutaj, niezależnie od tego, ile masz lat. Jemu jest potrzebna armia idealna, nie ktoś, kto jakkolwiek się różni... Ktoś, kto może go kwestionować.

Post Fabularny Minako Lato 394

Kiedy wzrok Minako przyzwyczaił się do półmroku, mogła zarejestrować więcej szczegółów pomieszczenia, w którym się znajdowała. Była to obszerna, bardzo wygodna sypialnia urządzona w ciemnych czerwieniach i złocie. Każda przestrzeń w niej była zaprojektowana tak, aby każdy jej kawałek sprzyjał odpoczynkowi i relaksacji. Oczywiście, obszerne łóżko z baldachimem, kanapa pod ścianą, puchaty dywan i mnóstwo, całe mnóstwo poduszek, które leżały dosłownie wszędzie.

Przepych był właściwym słowem.

Medyczka podała Minako szklankę z napojem, który miał smak mleka z owocami oraz zgrzytającym w zębach proszkiem, który również zalegał na języku i podniebieniu. Był bardzo syty. Minako miała problem z wypiciem go na raz.

- Proszę wybaczyć, Minako-sama - wymamrotała medyczka, ale nie zmieniła sposobu odnoszenia się do kobiety. - Ja... Minako-sama została przyniesiona tutaj, bo Jou-sama prosił. Jeżeli Minako-sama nic nie jest, wolałabym pójść. To tylko zmęczenie. Proszę dużo spać i pić wody. I proszę zjeść coś pożywnego. Jeżeli Minako-sama będzie przez dłuższy czas czuła osłabienie, pomimo odpoczynku, proszę zgłosić się do szpitala. -

Medyczka nie odpowiedziała na pytanie o imię, wydawało się wprost, że chce jak najszybciej wydostać się z pomieszczenia, a może nawet domu. Na pewno nie chciała tutaj być. Dlatego też bardzo szybko pozbierała swoje rzeczy i wypadła z sypialni. Żeby ją złapać, Minako musiałaby wyskoczyć z łóżka i się obnażyć. A tak, została sama. Naga. Nie widziała też żadnych ubrań czy czegoś, co mogłaby włożyć. No, może pościel, którą już temu przyciskała do swojego ciała. Lub zasłonę, jeżeli ośmieliłaby się ją zerwać.

Wydawało się jej jednak, że w tym domu był ktoś jeszcze. Z innego pokoju, po tym jak medyczka wyszła, było słychać - chyba - że ktoś się porusza. Mogła być to służba, o której wspominała medyczka. Być może jednak to intruz.

Ostatnia Bitwa o Kōtei Misae i Kyoushi

Po drugiej stronie ściany tego niewielkiego budynku cały czas ziapotał pies, a dwie służki stały pod ścianą, wciąż gotowe, żeby Kyoushiego umyć oraz namaścić olejkami. Tyle, że mężczyzna teraz był żywy, a nie, tak jak spodziewały się wcześniej, martwy. Chwilowo jednak nie były pewne czy wyjść czy zostać.

Sugiyama skinął głową na wyjaśnienie kim i jaka była Nibi.

- Rozumiem - odpowiedział Stary. - Oboje, nawet jeżeli wściekli, jesteście, jak ja, tylko narzędziami, działającymi dla dobra klanu i ludzi. I chciałbym wierzyć, że istotnie tak jest.

Czy miał na myśli, że chodzi mu o Kyoushiego i jego zrozumienie bycia "narzędziem" czy swoje wątpliwości, czy działa dla dobra klanu i ludzi, tego młodzieniec nie wiedział. Starszy mężczyzna zauważył za to, że Kyoushi czuł się niekomfortowo, kiedy mówił mu o Katsumi. Mimo tego uznał, że powinien wiedzieć i być świadomy tego, co kobieta zrobiła dla klanu Uchiha oraz ludzi z Sogen.

- Może to nazbyt naiwne, ale nie mamy dokąd pójść. Nie puszczą uchodźców - cywili - dalej na południe, do Ryuzaku. Z nas oraz wyrzutków z Cesarstwa chcą zrobić kolejną linię ochrony przed Ludźmi zza Muru. Nie chcą bronić się na granicy. A raczej… nie chcą bronić się na starej granicy. Shiroyasha, to to już nie jest sprawa Sogen. Bo Sogen już nie ma.

Zacisnął na chwilę zęby, ale szybko zapanował nad sobą i swoją złością. Kontynuował rozmowę.

- Do reszty świata… Nie jesteś aż tak naiwny, Żeby wierzyć, że ich to obchodzi. Ale tak. Bądź posłańcem. Zbieraj i namawiaj ludzi, Żeby walczyli po naszej stronie. A jak będziemy gotowi - uderzmy. A teraz… - Sugiyama urwał, patrząc na urodziwe kobiety pod ścianą. - Może skorzystaj z pomocy tych panien. 3 dni. Byłeś poza światem i jesteś po walce. Doprowadzą cię do porządku.

Jedno spojrzenie na kobiety powiedziało Kyoushiemy, że zająłby się nim bardzo kompleksowo.

Nie było mu to jednak dane. W czasie rozmowy ze starym Sugiyamą, Misae i Masahiro dotarli do posiadłości klanu Takeda. Mężczyzna zsiadł z konia, następnie pomógł towarzyszącej mu kobiecie. Koń natychmiast został przejęty przez sługę posiadłości, a oni mogli rozejrzeć się po terenie.

- Orochi swego czasu spędził tu aż dwa lata, będąc osobistym ochroniarzem panicza Yuu. Chronił go, kiedy Takedzie grożono, a dzięki temu, że chłopak przeżył, klan Takeda jest w zgodzie z klanem Uchiha. Nie wiem, co by było, gdyby Takeda nie był po naszej stronie. A propos Orochiego - zobacz pies Sugiyamów - Inugami.

Masahiro wskazał na psa ujadającego pod osobnym, mniejszym budynkiem niedaleko tradycyjnej posiadłości klanu Takeda. Misae była w stanie zobaczyć naprawdę dużego, czarnego jak samo piekło psa, który wyglądał nieco nienaturalnie. Czy to z powodu wielkości czy z powodu groźnej, szczekającej aury, jaka go otaczała. Masahiro jednak nie wydawał się przejmować i podszedł trochę bliżej, wołając.

- Inugami, chodź tu, dobry piesek - zawołał pochylając się, a pies oderwał się od szczekania i przybiegł do niego się przywitać wylewnie. - Mieszkałem u nich jakiś czas, a Stary… w sumie jest dla mnie bardziej jak ojciec niż ojciec, po tym jak Hisato… Hej, zostań…

Inugami pobiegł z powrotem pod budynek, żeby szczekać, a Masahiro wyprostował się i poszedł za nim. W pewnym momencie jednak zwolnił trochę i wydawało się, że zamarł. Przez chwilę patrzył na budynek, potem spojrzał na Misae. Jego złote oczy były rozszerzone i wydawało się, że jego oddech przyspieszył.

Misae rozpoznała w tym nie strach, ale nadzieję.

- Poczekaj chwilkę… ja… - Masahiro niemal podbiegł do drzwi budynku i lekko je rozsunął, zaglądając do środka. Próbował to zrobić dyskretnie, ale zaraz po tym - pies się władował i teraz szczekał i warczał w środku budynku.

Masahiro zakrył usta dłonią i skinął ramieniem na Misae, bardzo intensywnie, żeby jak najszybciej tu podeszła, a sam oparł się o ścianę zewnętrzną i zsuną do pozycji siedzącej, wyglądając w tym momencie, jakby naprawdę miał się rozpłakać.

Keion

Państwo Uchiha powiedli Keiona w ustronne miejsce. Para wyraźnie potrzebowała bardziej intymnego miejsca, żeby załatwić sprawę z Keionem. Po drodze trochę i niezobowiązująco z nim rozmawiali, nie poruszając tematu tego, o co chodziło. Sam młodzieniec mógł się co najwyżej domyślać, że coś było nie tak z nogą Kazukiego.

W końcu dotarli do namiotu medycznego, gdzie chwilę poczekali na wejście, ale kiedy już miejsce było zrobione za jednym z parawanów i cała trójka tam zmierzyła, chowając się przed całym światem.

- Keion-sensei - zwrócił się do Keiona Kazuki, z lekkim uśmiechem na twarzy. - Moja małżonka jest w ciąży. Nasz syn ma już siedemnaście lat, za chwilę będzie dorosły, poza tym jest shinobim. Ale klan ucierpiał, to się postaraliśmy o jeszcze jedno dziecko.

- Tyle, że w tym całym zamieszaniu przewróciłam się i chciałabym sprawdzić, czy wszystko w porządku. Dopiero od niedawna jestem w ciąży, wymiotuję i nie krwawiłam w ostatnim miesiącu. Mam już prawie czterdzieści lat. Trochę się martwię. Czy sprawdzi doktor czy wszystko w porządku? Na tyle, na ile można? Uratował doktor życie mojego męża, nie wiem, czy byłabym w stanie komuś bardziej zaufać, niż panu. Pewnie będę musiała porozmawiać z akuszerką prędzej czy później, ale pana pomoc teraz…

- To dla nas ważne. Poczekam na zewnątrz - Dodał Kazuki, wychodząc na zewnątrz i czekając na wieści. Miyuki za to oddała się w ręce Keiona, do zbadania.

Ostatnia Bitwa o Kōtei Yami
Czas na odpis Yamiego: do kiedy chcesz, ale nie zwlekaj za bardzo

Post Fabularny Rei oraz Minako Lato 394

Rei próbował załagodzić sytuację, będąc grzeczny i starał się nie dać sprowokować. Nie było to łatwe, ponieważ głosy w jego głowie trochę mu w tym przeszkadzały.
Strażnicy podnieśli Reia i wyprowadzili go z Siedziby Władzy. Chłopak, chociaż nadal pyskaty, na razie nie stawiał oporu, nie był trudny. Oddał się w ręce Jou.

Szli przez jakiś czas ulicami Kinkotsu w największe słońce i największy upał. Od jakiegoś czasu była susza, a powietrze było nadzwyczaj gorące. Większość ludzi była pochowana w swoich domach - był to czas odpoczynku.

Rei, chociaż spocony, nadal czuł zimno wokół siebie. Było ono nienaturalne. Głos cały czas mu podpowiadał, żeby walczył. Jou nie zwracał na niego większej uwagi, ale Rei czuł, że mężczyzna zrobiłby mu "Pustynny Pogrom" z dupy, jeżeli coś by zrobił nie tak. Strażnicy byli nerwowi, Jou za to absolutnie nieprzenikniony. Jego wyraz twarzy nie zmienił się ani razu w czasie konwersacji ani w czasie pochodu.

Minęli skwerek, gdzie w największym słońcu stawiano jakiś pomnik, chyba ze złota. Następnie skręcili w inną alejkę i dotarli do niskiego budynku z grubymi ścianami z piaskowca. Niemal czuć było z niego chłód. Kiedy Rei został wprowadzony do środka, zorientował się, że został zaprowadzony do więzienia. Po popchnięciu go na schody w dół zrozumiał, że były to lochy.

Został sprowadzony w dół - za jedne, drugie kraty, długim, zimnym, suchym korytarzem z ludźmi w celach po obu stronach oraz znakami w środku na ścianach. Doszli w końcu do celi na samym końcu, gdzie w nikłym świetle pochodni siedziała ciemnowłosa kobieta w łachmanach. Rei rozpoznał w niej Hibiki Kirino, bardzo źle wyglądającą.

Jou zacmokał ironicznie, a kobieta uniosła głowę i spojrzała na niego:

- Nie wyglądam najlepiej, co? Chyba lochy ci nie służą.

- Daj mi spokój, draniu. Po co tu przychodzisz? Masz to, co chciałeś, a mi odebrałeś wszystko. I za co? Bo cię rzuciłam? Bo nie chciałam mieć nic wspólnego z twoim...?

Nie dokończyła, bo Jou znów zacmokał, a na jego ustach pojawił się triumfalny uśmiech. To była pierwsza zmiana wyrazu twarzy Jou, jaką Rei znał:

- Nie wyobrażaj sobie za dużo, Kirino. Mam tu po prostu dzieciaka z twojego klanu, za którym wystawiłaś list gończy. Twierdzi, że nic złego nie zrobił. Wyjaśnicie sobie to ładnie, a kiedy wyznaczę twojego zastępcę, ładnie przekażecie informacje w klanie. Wsadźcie go do celi na przeciwko - dodał do strażników.

Jou odwrócił się do Reia.

- Jeżeli to nieporozumienie, to wszystko się wyjaśni i nie posiedzisz tu długo. Ale musisz zrozumieć, chłopcze, że jeżeli nie chcesz iść do więzienia, musisz słuchać się władz, i tych, którzy są nad tobą i mają za zadanie pilnować porządku, rozumiesz? Będziesz miał czas to przemyśleć.

Wepchnięto Reia do celi, a wtedy on usłyszał... ciszę. Wszystko przestało się do niego odzywać i, po raz pierwszy od dawna, poczuł się sam. Może nie do końca, bo go przeszukano i zabrano cały ekwipunek, ale kiedy zamknięto za nim kraty, była cisza.

Jou i strażnicy odwrócili się i wyszli, zostawiając go w tej ciszy.

Minako obudziła się z dużym bólem głowy, ona całkowicie wykończona. Czuła, że ma niewiele chakry, chciało jej się jeść i pić, a przede wszystkim dalej spać.

Po chwili zorientowała się, że wcale nie leżała na podłodze, tylko w dużym, wygodnym łóżku, przykryta jedwabną kołdrą, a jej głowa spoczywała na puchatych poduchach. Było jej wygodnie, pościel delikatnie omiatała jej ciało. Była naga.

Kiedy się poruszyła, czy próbowała wstać, ktoś, kto siedział obok niemal podskoczył.

Była to medyczka o jasnych włosach i nerwowym uśmiechu:

- P-proszę nie wstawać. Minako-sama straciła prawie całą czakrę. Proszę wypoczywać. Przygotowałam wzmacniający napój, a ubrania Minako-sama oddała do prania służbie. M-musiałam sprawdzić, czy Minako-sama nic nie jest, zanim nie położyłam jej do łóżka.

Minako teraz zauważyła była w ciemnej, przyjemnie chłodnej sypialni. Nie mając pojęcia, gdzie.

Rei - Z/T
Minako Z/T

[Tutaj też będzie opis]

[Tutaj będzie opis w najbliższym czasie]

Post Fabularny
Lato, 394
Ren Liderka, Noriko, podała Ren piwo, które było naprawdę zimne i doskonałe do nawilżenia gardła. W smaku okazało się niczym szczególnym, ale na taką pogodę było nawet nieźle. Ostatnie wysokie temperatury i susza dawały się we znaki, nawet tak zaprawionej osobie jak Ren.

- Myślisz, że Mur nie jest naszym problemem? - zapytała z ciekawości Noriko, już usadowiona na krześle obok Ren, skracając między nimi dystans. - Oczywiście, zgadzam się, że susza i ataki terrorystyczne są dla nas większym problemem w tej chwili. Jednak chciałabym zrozumieć, jaką masz perspektywę. Bo według mnie prędzej czy później ci, którzy będą dotknięci sytuacją, do nas dotrą, chcąc tu zamieszkać, a nasze zapasy kurczą się. Susza, poza tym… Pustynia.

Noriko przedstawiła swoje rozumowanie, ale poczekała również na odpowiedź Ren. Chyba chciała ją ocenić i dokładnie zrozumieć, z kim ma do czynienia. Chociaż pytanie mogło wydawać się proste, dla Noriko było ważne.

Przez chwilę Noriko słuchała Ren, rozmyślając nad jej odpowiedzią oraz nad tym, co Ren robiła do tej pory. Piła przy tym piwo, dając Ren szansę się wypowiedzieć. Nawet kiedy Ren skończyła, przez chwilę było cicho, aż Noriko odezwała się ponownie.

- No dobrze. Jednak nie uważam, żeby osoba o twojej sile powinna zajmować się typowymi sprawami. Oczywiście, to również jest potrzebne, ale to zadania dla doko i akoraito. Uważam, że stanowczo już wykroczyłaś poziomem i umiejętnościami poza bycie akoraito. Awansuję cię na sentoki, ale razem z tym przychodzi nowe zadanie.

Noriko wstała z krzesła, na którym siedziała, dotknęła ramienia Ren, kiedy przeszła za nią i poszła usiąść za swoim biurkiem. Nie było to częste zjawisko, najwyraźniej kobieta była teraz poważna.

- Zacznijmy od tego, jakie masz stosunki z Sabaku i Maji. Tą dziewczyną, Mayu, drugą - Akiyoko z Maji oraz Ichirou? Jak blisko z nimi jesteś? Jak dużo o nich wiesz? Czy jesteś wystarczająco lojalna wobec klanu, żeby dać mi wszystkie informacje, które masz?

Znaleziono 3177 wyników

Re: Posiadłość

Re: Lochy/Więzienie

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [EVENT] - Finał

Re: Siedziba władzy

[Event] - Ostatnia Bitwa o Kotei - Rozliczenie

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Lochy/Więzienie

Re: Posiadłość

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [EVENT] - Finał

Re: Siedziba władzy

Posiadłość

Lochy/Więzienie

Re: Siedziba władzy