Shinobi War PBF Naruto

Wyblakłe tęczówki śledziły uważnie ruchy drugiej kobiety, gdy Samemiya próbowała wydedukować, czy podane przez nią powody są prawdziwymi. Nagła nerwowość piratki zdawała się zupełnie niewspółmierna do sugestii, że po prostu nie zwróciła komuś pożyczki. Wypuściła powoli powietrze z lekkim rozczarowaniem, ale nie zaskoczeniem; nie spodziewała się po niej niczego więcej.
– Nic ciekawego – podsumowała beznamiętnie, tym samym kończąc temat. Ostatecznie nie miała w tym żadnego interesu oprócz nakarmienia swojej ciekawości.
Wciąż pozostawała nieruchoma, gdy jej rozmówczyni spacerowała po kamienistej plaży, wyraźnie czegoś szukając. Dopiero gdy zauważyła ogromnych rozmiarów tasak, machinalnie drgnęła, przygotowując się do riposty. Nieustanna garda była czymś poza jej kontrolą; zdawała się gotowa do walki zawsze i wszędzie. Chętna, by w każdym momencie zaakceptować ofensywę i wystosować swoją własną.
Shachi podniosła gigantyczne ostrze z zadziwiającą lekkością, jakby było wykonane z pierzy. Jakkolwiek jej twarz nadal była kamienna, nie mogła odmówić sobie jednego, oszczędnego skinięcia głową w geście aprobaty. Ale czy, poza tą imponującą siłą mięśni, jej umysł był równie sprawny? Zdawała się całkowicie zaślepiona własnym ego – albo właśnie przesadną butą próbowała zakryć to, jak bardzo było niskie. Albo po prostu uderzyła się zbyt mocno w głowę o jakieś nadbrzeżne skały, gdy morskie prądy przyciągnęły ją w te okolice tuż po katastrofie.
Te lekkie obicie łepetyny zaczynało dawać o sobie znać – chociażby teraz, gdy uwidziało jej się, że Himeji przystała na propozycję oprowadzania jej po zarobaczonych lasach Kaigan.
– Ty to powiedziałaś – wytknęła zniżonym głosem, absolutnie nie tracąc rezonu jej nieskrępowaną arogancją. – To idź do lasu. Może kogoś znajdziesz.
Wycofała się o parę kroków, nie pokazując jej swoich pleców. Przystanęła, czując, że jej bose stopy brodziły już w płytkich, ale i cholernie zimnych wodach okalających brzeg.
– Myślę. – Tak po prawdzie, to, gdyby ta jednooka piratka była zdrowa na umyśle, powinna być przerażona. Jeżeli naprawdę ciążyło jej tyle win, że samo przebywanie parę kolejnych sekund na tych terenach było dla niej zagrożeniem, to każde zetknięcie z tymi żuczkami mogłoby skutkować podaniem informacji dalej. Samemiya kręciła się dość często w tych okolicach, więc zdążyła już zarejestrować, jak oni działają.
Ale kto by się tym przejmował, prawda? Na pewno nie Himeji. Sama była przekonana o swojej nieuchwytności pod wodą, a ta Hozuki… cóż, to jej sprawa.
Miała wykonać kolejny krok do tyłu, gdy kobieta zaczęła ją osaczać, ale zamiast tego zastygła w bezruchu, pozwalając jej się zbliżyć. Przekręciła głowę nieznacznie na bok, zauważając, że piratka wciąż desperacko próbuje utrzymać jej uwagę. Nie chciała zostać sama. I jednocześnie chciała wiedzieć jak najwięcej o tej, którą nazywała syreną.
– Was też nie – odpowiedziała lakonicznie, świadomie pomijając jej pytanie.
Shachi zdążyła już pojąć, że ta syrena była jej jedynym ratunkiem – nawet jeśli jednocześnie była sprawczynią tej niefortunnej sytuacji. Himeji zdawała się w jakiś sposób empatyzować z jej beznadzieją. Jeżeli jednak miała jej pomagać, to na własnych warunkach.
Pozwoliła materiałowi sukni nasiąknąć słoną wodą, gdy cofnęła się jeszcze odrobinę w głąb, dość spokojnego o tej porze, morza. Zatrzymała się dopiero, gdy fale leniwie muskały jej szare łydki. Łypnęła na coś przez ramię, patrząc w stronę morskiego bezkresu, ale już za chwilę jej uwaga znów była w pełni skupiona na nieznajomej.
– Skoro chcesz uciekać – zaczęła, wyciągając do niej rękę – to chodź.
Tylko czy aby na pewno warto przyjąć te zaproszenie? Nie spuszczała z niej przenikliwego spojrzenia.

To ja biorę skorupę (3).

I odbieram 50 PH + 400 Ryo, sankju.

Ten temat chyba już był przywracany ze dwa razy i zawsze jest ten sam wniosek, że nie ma mechaniki zmęczenia, a jeśli by była, to dlaczego miałaby dotyczyć tylko niektórych.

No więc jeśli tego typu mechanika zmęczenia miałaby w ogóle powstać, to powinna dotyczyć także zwarciowców, którzy dostawaliby debuffy po iluśtam turach walki. No więc, dla przykładu, w CSie funkcjonuje coś podobnego - zależnie od wytki, zwarciowiec nawalałby się z kimś przez x tur, a potem automatycznie musiałby dostać karę. Brzmi absurdalnie, ale równie absurdalnie brzmi dawanie kar za zejście do 50% chakry.

50% - 10% - postać odczuwa coraz większe zmęczenie wraz z ubytkiem chakry, poczynając od przyspieszonego oddechu przy ok. 50%, a kończąc na poważnym zmęczeniu i nieznacznym opóźnieniu reakcji przy ok. 10%;

A skoro już tak bardzo chcemy być wierni opisom, to w pierwotnym opisie jest mowa o JAKIMKOLWIEK, a do tego NIEZNACZNYM opóźnieniu reakcji dopiero przy 10%. I dopiero przy tej wartości widziałabym w ogóle jakieś debuffy.
I nie wiem, co tam się dzieje na tych kampaniach, ale te skutki uboczne w postaci zmęczenia powinny zostać wyłącznie opisowe. Chakrowiec przy 10% chakry i tak nie będzie przecież miał możliwości spamowania technikami (oprócz jakichś wyjątków typu Mistrz Kontroli, etc etc).

– Ledwo – poprawiła ją, jak tylko zauważyła, że pewność siebie kobiety zaczyna rosnąć w tempie zupełnie nieadekwatnym do sytuacji, w której się znajdowała. – Ledwo przeżyłaś. – Dokończyła swoją myśl głosem spokojnym, ale i przeszywająco chłodnym, posłusznie spuszczając wzrok na prezentowany przez nią biceps. I był to, istotnie, biceps wcale nielichy. Mimo wszystko tym, co uratowało jej skórę przed paroma kropelkami wody – z których piratka sobie kpiła, wciąż nieświadoma, że ich autorka stała tuż obok – była ta jej dziwna nieśmiertelność. Żyła tylko dlatego, że urodziła się z umiejętnościami pozwalającymi wyrwać się śmierci. Nie było w tym żadnej jej zasługi.
A może po prostu Himeji poczuła się urażona, że jej jakże śmiercionośne fale zyskały miano jedynie złej pogody.
Gdy Shachi zmieniła w końcu tę niezdarną, półleżącą pozycję, zmierzyła ją krytycznie, oceniając jej posturę. Pomimo swojej wątłości Samemiya wciąż górowała nad nią wzrostem. Nie było to niczym niezwykłym - chociaż wśród rybiego klanu uchodziła za jedną z niższych, zazwyczaj była wyższa niż większość kobiet.
Wyprostowała się, by wydłużyć swoją sylwetkę jeszcze bardziej.
– To nie ma znaczenia – odparła z nieudawaną obojętnością, gdy jej rozmówczyni zaczęła, zupełnie nieproszona, wyjaśniać genezę swoich preferencji. Mogła łudzić się, że ma nad tym jakąś kontrolę, ale prawda była taka, że wciąż była Hōzuki. To samo dotyczyło samej Himeji – chociaż odłam jej rodziny, tworząc własne nazwisko, tradycje i poglądy, oddzielił się od klanu, to jednak nadal była Hoshigaki. Te niezbywalne piętno pod postacią płetw, łusek i całej reszty cech, które składały się na półrybi wygląd nie pozwalały jej uciec od tego, że nadal była związana krwią z klanem. Żadna z nich nie miała nic do powiedzenia.
Nie zmieniało to jednak faktu, że nie pokłoniłaby się ani przed Cesarzem, ani przed tym, kto aktualnie sprawuje władzę nad Hoshigaki. A przynajmniej lubiła tak o sobie myśleć.
– Jak chcesz. – Odwróciła głowę w stronę morza, nie zajmując już więcej uwagi dylematami rozgadanej piratki. Jeżeli chciała nazywać ją syreną – to niech tak mówi. Ich znajomość i tak miała swój termin ważności, który, w teorii, miał skończyć się już za parę chwil.
Łypnęła jednak na nią kątem oka, gdy jednooka pozwoliła sobie na ten zupełnie niespodziewany komplement. Nie wiedziała, jak na to zareagować. Jedynie odgarnęła pozlepiany wodą kosmyk za ucho, zaczepiając o barwną płetwę, lekko zdezorientowana. Himeji absolutnie nie była osobą skromną, a jednak nigdy nie rozważała szermierki jako dziedziny, w którą mogłaby nakierować swoją energię – nawet jeśli lwia część jej rodziny miała ku temu naturalne predyspozycje. Zacisnęła smukłe palce na rękojeści jej miecza trochę mocniej, poprawiając chwyt. Zanim tachi i tak wylądowało na szarym, mokrym piasku.
– Dlaczego? – podjęła bezpardonowo, zaciekawiona jej nagłą paniką. Nie mogła odpuścić sobie okazji, by uszczknąć odrobinę informacji o tych, których nie tak dawno pozbawiła życia. Znaczy – to było oczywiste, że nie powinna przesiadywać w Kaigan, ale jej żwawa reakcja sugerowała coś bardziej osobistego.
Uniosła mimowolnie brew, gdy kobieta zaczęła wręcz domagać się pomocy. Spojrzenie jej mętnych oczu momentalnie się wyostrzyło, gdy Samemiya pochyliła nieznacznie głowę – jakby ostrzegawczo.
– Nie. – Himeji nigdy nie miała problemu z asertywnością. – A nawet jeśli, to i tak nie byłabyś w stanie mi towarzyszyć – wymruczała już nieco ciszej, bardziej do siebie. Bariera wody była nie do przebrnięcia przez praktycznie wszystkich, którzy nie zostali pobłogosławieni posiadaniem skrzeli.
– Ale widzę, że ty go szukasz. Nie mogę znieść tej desperacji – ogłosiła oschle, a jej ciemne wargi ułożyły się przez ułamek sekundy w zniesmaczony grymas, który obnażył jej ostre, rekinie zęby. Shachi była tak bezradna, że aż czuła podskórną potrzebę nakierowania jej w odpowiednią stronę. Była najstarszą z rodzeństwa, więc miała, niestety, dość niską odporność na tak dojmującą żałość. Chociaż jej nadopiekuńczość zabarwiona była pobłażaniem, to jednak wciąż prowadziła ich za rączkę, byle tylko nie patrzeć, jak beznadziejnie sobie radzą.
Tyle tylko że Himeji nie chciała ani ryzykować własnym życiem, ani brać za nią odpowiedzialności. Nawet jej nie znała, ba! Prawie ją zabiła.
Swoją drogą, to przecież już i tak się nad nią ulitowała. Oszczędziła ją. Czy to nie był wystarczający prezent?
– Pospiesz się. Te ich robactwo jest wszędzie – rzuciła półszeptem, wycofując się o parę kroków. Wolała zostać w wodzie, gdzie żadne chmary tutejszych shinobi nie były w stanie jej dosięgnąć, a ona sama była, cóż, niepokonana.

Wyblakłe tęczówki śledziły uważnie ruchy drugiej kobiety, gdy Samemiya próbowała wydedukować, czy podane przez nią powody są prawdziwymi. Nagła nerwowość piratki zdawała się zupełnie niewspółmierna do sugestii, że po prostu nie zwróciła komuś pożyczki. Wypuściła powoli powietrze z lekkim rozczarowaniem; ale nie zaskoczeniem, bo nie spodziewała się po niej niczego więcej.
– Nic ciekawego – podsumowała beznamiętnie, tym samym kończąc temat. Ostatecznie nie miała w tym żadnego interesu oprócz nakarmienia swojej ciekawości.
Wciąż pozostawała nieruchoma, gdy jej rozmówczyni spacerowała po kamienistej plaży, wyraźnie czegoś szukając. Dopiero jak zauważyła ogromnych rozmiarów tasak, machinalnie drgnęła, przygotowując się do riposty. Nieustanna garda była czymś poza jej kontrolą; zdawała się gotowa do walki zawsze i wszędzie. Chętna, by w każdym momencie zaakceptować ofensywę i wystosować swoją własną.
Shachi podniosła gigantyczne ostrze z zadziwiającą lekkością, jakby było wykonane z pierzy. Jakkolwiek jej twarz nadal była kamienna, tak nie mogła odmówić sobie jednego, oszczędnego skinięcia głową w geście aprobaty. Ale czy, poza tą imponującą siłą mięśni, jej umysł był równie sprawny? Zdawała się całkowicie zaślepiona własnym ego – albo właśnie przesadną butą próbowała zakryć to, jak bardzo było niskie. Albo po prostu uderzyła się zbyt mocno w głowę o jakieś nadbrzeżne skały, gdy morskie prądy przyciągnęły ją w te okolice tuż po katastrofie.
Te lekkie obicie łepetyny zaczynało dawać o sobie znać – chociażby teraz, gdy uwidziało jej się, że Himeji przystała na propozycję oprowadzania jej po zarobaczonych lasach Kaigan.
– Ty to powiedziałaś – wytknęła zniżonym głosem, absolutnie nie tracąc rezonu jej nieskrępowaną arogancją. – To idź do lasu. Może kogoś znajdziesz.
Wycofała się o parę kroków, nie pokazując jej swoich pleców. Zatrzymała się dopiero, gdy jej bose stopy brodziły w płytkich, ale i cholernie zimnych wodach okalających brzeg.
– Myślę. – Tak po prawdzie, to, gdyby ta jednooka piratka była zdrowa na umyśle, powinna być przerażona. Jeżeli naprawdę ciążyło jej tyle win, że samo przebywanie parę kolejnych sekund na tych terenach było dla niej zagrożeniem, to każde zetknięcie z tymi żuczkami mogłoby skutkować podaniem informacji dalej. Samemiya kręciła się dość często w tych okolicach, więc zdążyła już zarejestrować, jak oni działają.
Ale kto by się tym przejmował, prawda? Na pewno nie Himeji. Sama była przekonana o swojej nieuchwytności pod wodą, a ta Hozuki… cóż, to jej sprawa.
Miała wykonać kolejny krok do tyłu, gdy kobieta zaczęła ją osaczać, ale zamiast tego zastygła w bezruchu, pozwalając jej się zbliżyć. Przekręciła głowę nieznacznie na bok, zauważając, że piratka wciąż desperacko próbuje utrzymać jej uwagę. Nie chciała zostać sama. I jednocześnie chciała wiedzieć jak najwięcej o tej, którą nazywała syreną.
– Was też nie – odpowiedziała lakonicznie, świadomie pomijając jej pytanie.
Shachi zdążyła już pojąć, że ta syrena była jej jedynym ratunkiem – nawet jeśli jednocześnie była sprawczynią tej niefortunnej sytuacji. Himeji zdawała się w jakiś sposób empatyzować z jej beznadzieją. Ale jak miała jej pomagać, to na własnych warunkach.
Pozwoliła materiałowi sukni nasiąknąć słoną wodą, gdy cofnęła się jeszcze odrobinę w głąb, dość spokojnego o tej porze, morza. Zatrzymała się dopiero, gdy fale leniwie muskały jej szare łydki. Łypnęła na coś przez ramię, patrząc w stronę morskiego bezkresu, ale już za chwilę jej uwaga znów była w pełni skupiona na nieznajomej.
– Skoro chcesz uciekać – zaczęła, wyciągając do niej rękę – to chodź.
Tylko czy aby na pewno warto przyjąć te zaproszenie? Nie spuszczała z niej przenikliwego spojrzenia.

Wigilia Karpiego Najedzenia

Pod koniec grudnia każda rodzina Hoshigaki świętuje Wigilię Karpiego Najedzenia. Podczas tego podniosłego dnia radośnie spożywa się potrawy z karpiem, życząc najbliższym wszystkiego, co najlepsze. Szczególnym rarytasem są karpie koi importowane z Karmazynowych Szczytów.

Biorę 25 PH i 300 Ryo.

Zbity, mokry piasek rozchylił się pod odpełzającą nieznajomą, tworząc wąską szczelinę, z której trysnęła woda. Strumień wybijał z ziemi pod tak wysokim ciśnieniem, że, zanim zdążyła w ogóle to odnotować, atak momentalnie ją przepołowił. To, w jaki sposób jej ciało się upłynniło, a potem złączyło z głośnym chluśnięciem... było piękne. Chociaż, mieszkając za dzieciaka na wyspach, miała styczność z przedstawicielami tego klanu, to jednak nigdy nie widziała tego z bliska. Mogłaby ją poprzecinać jeszcze kilka razy, by dokładnie obejrzeć cały ten proces.
Jeśli chodzi o rybi klan, to z Hōzuki łączyło ich najwięcej – zwłaszcza ta bliskość z wodą, która zakrawała wręcz o nierozerwalne zespolenie. Podświadomie zawsze traktowała ich bardziej pobłażliwie; zresztą i tak ciężko było ich dobić.
– Przeżyłaś. – Wzruszyła nieśpiesznie ramionami, jakby reakcja kobiety była przesadzona. Bo była. Przecież ostatecznie nic się nie stało. – Gratulacje. – I było to uznanie absolutnie szczere. Nie za to lekkie smagnięcie sprzed chwili, ale za wyjście cało z katastrofy, na jaką skazała załogę jej łajby. Shachi jednak, o ile nie domyśliła się, że stoi przed nią jej niedoszły oprawca, nie mogła tego wiedzieć. Himeji nie była też zbyt skora do zwierzeń.
Samemiya nie była znana ze swojego miłosierdzia – i jest to sformułowanie nadzwyczaj subtelne, jeśli nawiązywało do jej podejścia do ludzkiego życia. Nie pamiętała, kiedy zabijanie stało się rutyną; wiedziała tylko, że zbiegło się to w czasie z zejściem jej rodziny pod wodę i koniecznością zapewnienia im bytu. Jednocześnie próby uśmiercenia kogoś o tak fascynujących, owszem, ale również irytujących umiejętnościach wydawały się stratą czasu, skoro mogła po prostu pozwolić jej odejść. Mieczniczka była tak oszołomiona tym spotkaniem, że zapewne nie zdradziłaby nic, co mogłoby jej zaszkodzić – bo w sumie co? Przez cały czas była nieprzytomna.
Piratka wciąż nie dźwignęła się na nogi, pozwalając Himeji w pełni przejąć kontrolę nad sytuacją, a jednocześnie nie przestawała paplać. Albo czuła się tak pewnie, albo... próbowała wysmyknąć się z tej sytuacji, wiedząc, że nadal była słaba i potrzebowała czasu.
– Jaka to różnica? – odpowiedziała pytaniem na przedstawienie się, a zarazem skrócenie dystansu przez nieznajomą. Pomimo że jej twarz pozostawała niewzruszona, to jednak lekko zniżony ton zdradzał irytację. Nie chciała wiedzieć, jak nazywała się jej niedoszła ofiara. Przypływając w te okolice miała tylko sprawdzić, czy gdzieś na skałach osadziły się jej zwłoki, a nie wymieniać z nią uprzejmości. To wydawało jej się wręcz niestosowne.
– Nie – rzuciła lakonicznie, nie pozwalając swojej rozmówczyni na dokończenie pytania. Nie było potrzeby, by poznała jej imię. W końcu miały się już nie spotkać.
W dość przedłużającym się międzyczasie, gdy przedstawicielka Hōzukich uzupełniała swoje krytycznie wybrakowane zapasy wody, Samemiya przechadzała się leniwie po plaży, z zaciekawieniem wyszukując wzrokiem wszystkie fanty, które miały należeć do tej całej Shachi. Schyliła swoje wydłużone ciało, sięgając po należący do niej miecz. Nie zawahała się nawet przez moment, biorąc do rąk nieswoją rzecz – zabieranie czyichś rzeczy nigdy nie było dla niej problemem. Powoli, jakby ważąc w rękach ciężar broni, wyprostowała przedramię, mierząc ostrzem w nieistniejącego przeciwnika. Chociaż jej kończyny były dość długie, to jednak jej cienkie nadgarstki z trudem utrzymywały wagę tachi – i w chwili, gdy zorientowała się, że piratka mogłaby zauważyć tę słabość, odrzuciła miecz w jej stronę, uznając, że nie był już warty uwagi.
– Nie siedź tutaj zbyt długo – odezwała się wreszcie, rzucając krótkie, czujne spojrzenie w stronę rozciągających się tuż za nią, gęstych lasów. Znała tę okolicę. – Jesteś w Kaigan. Powodzenia.
Mogła w każdej chwili zniknąć w morskiej toni, ale jednak nie poruszyła się nawet o krok, jakby czekała, aż Shachi przejmie inicjatywę w zakończeniu tej niezbyt komfortowej interakcji. Wystarczyło, że po prostu wstanie i sobie pójdzie. To było tak proste. Himeji czuła, że robi im obu przysługę.
Nie dało się jednak ukryć, że, pomimo świadomości swoich obowiązków, była już nieco znużona swoją odizolowaną, podwodną codziennością.

Nie myślała zbyt często o swojej inności; na co dzień jej kontakt ograniczał się zwykle do rodziny i innych stworzeń, które zamieszkiwały morskie głębiny. W Kantai byłaby zaledwie jedną z Hoshigaki, do których wyglądu mieszkańcy wysp, chociaż wciąż traktując ich z lekką rezerwą, zdążyli już przywyknąć. Tak intensywna reakcja nieznajomej mogła wskazywać na to, że, pomimo swoich umiejętności, nie miała już wiele wspólnego z Cesarstwem.
Albo prezencja Samemiyi naprawdę była aż tak oszałamiająca.
Cienkie brwi syreny uniosły się delikatnie ku górze, gdy kobieta zakwestionowała jej istnienie, a zaraz potem określiła ją mianem mitologicznej istoty. Nie czuła potrzeby informowania jej o tym, że owszem, mniej więcej do tej formy fuzji z wodą dąży jej rodzina – osoba z zewnątrz mogłaby nie zrozumieć, jak bardzo wizjonerski był to pomysł.
– Więc już znasz swój los – odparła zaskakująco poważnie, przewrotnie nie zaprzeczając jej przypuszczeniom. Powoli opuściła dłonie, gotowe przed momentem do zainicjowania ofensywy. Mimo spowolnionych, wręcz flegmatycznych ruchów, mięśnie Himeji jednak wciąż były napięte, a wzrok – niezmiennie zatrzymany na jej twarzy.
Zaczęła okrążać ją długimi, być może trochę nienaturalnie stawianymi krokami, przypominając drapieżną rybę zapędzajacą swoją przyszłą przekąskę w dogodne miejsce. Zbliżywszy się, raz jeszcze zmierzyła ją spojrzeniem, oceniając, czy stanowi zagrożenie i czy mogłaby komuś coś pisnąć o niefortunnym zatonięciu łajby. Twarz nieznajomej, choć harmonijna, odznaczała się dość ostrymi rysami, a jej oko było schowane za opaską ukrywającą ślepotę. Zdawała się być muskularna, ale lichość jej odzienia sugerowała, że niekoniecznie potrafi to wykorzystać. Tego typu siłę z pewnością można było spieniężyć lepiej niż obijając się wśród niezbyt udanych piracików, którym wydaje się, że są wielkimi panami mórz. Ale, cóż – ta jednooka kobieta ostatecznie nie była nikim lepszym niż oni.
Zauważywszy odruch jej rąk, niemal natychmiast odnalazła wzrokiem rozrzucony po kamienistej plaży oręż, by w razie czego pozbawić ją dostępu do broni. Może i była ślepa na jedno oko, ale nie takich szermierzy już świat widział, a ta wykałaczka faktycznie mogła mieć jakiś użytek w jej dłoniach.
Zareagowała złożeniem dłoni w pieczęć, a następnie płynnym stąpnięciem w określone miejsce na piasku, w którym początek miała niewielka szczelina zmierzająca akurat w jej stronę. Nie był to atak tak agresywny, jak ten zamierzony pierwotnie; tym samym darowała jej życie. Czy to dlatego, że była pod wrażeniem, że udało jej się w ogóle przeżyć? A może przez ten dziwny grymas?
Tak czy inaczej, ostry strumień wody wybił ku górze, domyślnie mając przeciąć wciąż otumanioną piratkę. Jej ciało jednak, zamiast trysnąć krwią, ponownie straciło swój kształt, unikając obrażeń.
– Czyli Hōzuki. – Ton Himeji był całkowicie neutralny, jakby po prostu stwierdzała fakt. Jakby przed chwilą wcale nie ryzykowała jej życiem, gdyby jej przypuszczenia okazały się nietrafne. To, czy ta niespodziewana, ale i raczej niegroźna ofensywa była jedynie zaspokojeniem ciekawosci, czy jednak ostrzeżeniem, pozostawiła to w sferze domysłów.
Wyprostowała się, pozornie tracąc nią zainteresowanie. Kobieta jednak wciąż mogła wyczuć, że to nadal nie był koniec. Że nie mogła w końcu odetchnąć z ulgą, czyniąc to spotkanie jedną z ciekawostek, którą mogłaby rozpowiadać w jakiejś śmierdzącej karczmie.
Bez uprzedzenia cisnęła w stronę kobiety manierkę z wodą, nawiązując do jej poprzedniej wypowiedzi i ratując swojego księcia. Rzuciła zaskakująco delikatnie, upewniając się, że na pewno złapie.

Znaleziono 29 wyników

Re: PH | Himeji

Re: Plaża na skraju lasu

Re: BANK | Himeji

Re: PH | Himeji

Re: Mikołajki 2025

Re: [USTALMY COŚ] Konsekwencje utraty chakry

Re: Prośby do administracji

jakieś tam rybie rzeczy

Re: Plaża na skraju lasu

Re: Z pamiętnika syrenki

Re: BANK | Himeji

Re: PH | Himeji

Re: 11.11

Re: Plaża na skraju lasu

Re: Plaża na skraju lasu