Shinobi War PBF Naruto

Ah, czyli to jednak sam Reiko miał wreszcie wziąć ślub? Pierwsze słowa Demisu nakierowały ją na zupełnie inny tok myślenia i nawet nie przyszło jej na myśl nic innego, zwłaszcza że Lider Klanu do tej pory konsekwentnie wzbraniał się przed ożenkiem, mimo że matki i ojcowie posiadający córki na wydaniu stawali na głowie, aby tylko na którąś spojrzał. Minari szczerze mu współczuła. Taka natrętna presja ze strony członków Rodu musiała być męcząca na dłuższą metę. Może był już po prostu zmęczony tym wszystkim? O ile oczywiście było ziarno prawdy w tej całej plotce, bo miała pewne wątpliwości.

Prawie wszystkie młode kobiety wzdychały do Reiko tak jak teraz Demisu, uważając go za przystojnego kawalera, którego może którejś w końcu uda się złowić. Minari miała okazję zobaczyć go tylko raz i to z daleka, a jedyne co mogła o nim powiedzieć to to, że jest przede wszystkim onieśmielający ze swoim ponadprzeciętnym wzrostem, dobrze wyrzeźbioną sylwetką i oczywiście urodą. Niejedna z tych wzdychających panien wyzionęłaby ducha z wrażenia, gdyby miała zamienić z nim kilka słów. Białowłosa jednak nigdy nie miała czasu na takie rzeczy, całkowicie poświęcając się pracy w Szpitalu, więc gdy inne wzdychały, ona leczyła kolejnego rannego, przyniesionego z misji.

- Jakakolwiek by nie była, to najważniejsze, aby nasz Pan był po prostu szczęśliwy. - Odpowiedziała wreszcie, uśmiechając się przy tym pogodnie.

Z pracą uwinęły się bardzo szybko i już po chwili miały czas wolny dla siebie. A przynajmniej tak im się zdawało jeszcze minutę temu, gdy porządkowały ostatnie pakunki po dostawie. Nie zdążyły jeszcze wyjść z pomieszczenia medycznego, gdy do ich uszu dotarło wołanie. Minari momentalnie rzuciła się biegiem na dziedziniec, skąd dobiegał męski głos wzywający medyka. A więc nici z drugiego śniadania, bo wyglądało na to, że mają nagły wypadek, którym pilnie trzeba było się zająć.

- Jestem medykiem. - Zakomunikowała. - Co się stało?

Nie miała pojęcia, co ją czekało na dziedzińcu, ale jedno było pewne. W tym momencie Minari była przede wszystkim skupionym medykiem, gotowym przede wszystkim pomóc rannemu. Dobrze jednak było znać sytuację, którą miała nadzieję, wołający mężczyzna dość precyzyjnie jej opisze. Dzięki temu łatwiej jej będzie zorientować się, co w pierwszej kolejności należało zrobić, a czym zająć się później.

Praca z dostawą szła jej dość sprawnie, a i cięcie płótna na mniejsze kawałki dawało jakoś tak trochę relaksu. Zwłaszcza gdy dobrze naostrzone nożyczki wręcz sunęły po materiale i nie trzeba było cały czas nacinać. Przy tym zadaniu zastała ją jedna z pomocnic, którą dobrze znała i lubiła. Patrząc na Demisu, Minari widziała w niej trochę siebie, gdy sama była pomocnikiem medyków. Pełna zapału, sympatyczna i ciepła osóbka. Jedyna różnica polegała na tym, że Minari była z początku bardziej nieśmiała i cicha, zaś Demisu była totalnym przeciwieństwem. Mimo, że niektórzy twierdzili, że czasami wręcz za dużo mówiła, Białowłosa traktowała ją niemal jak młodszą siostrę.

- Nie zabieram, tylko pomagam Ci szybciej się z nią uporać. - Odpowiedziała Minari z niewinnym i promiennym uśmiechem. - Chodź, we dwie skończymy w kilka minut i razem będziemy mogły nacieszyć się słońcem na dziedzińcu, jedząc drugie śniadanie.

Plotki były tym, co Demisu wręcz uwielbiała, zwłaszcza powtarzać i Minari zdążyła się już do tego przyzwyczaić. Sama jakoś nie interesowała się zbytnio tym, co dzieje się u innych, zajęta własną pracą i zajęciami poza Szpitalem, ale czasami można było trafić na naprawdę zaskakujące wieści. Czasami prawdziwe, czasami mniej. Tym razem dziewczyna wspomniała o przesunięciu terminu spotkania Rodów Karmazynowych Szczytów, o którym nawet Minari gdzieś tam już coś słyszała, ale żeby powodem miał być czyjś ślub, który Lider Klanu odprawi? No cóż, musiała to być wpływowa para w Klanie, skoro Shirei-kan był skłonny przesunąć tak ważne spotkanie. Albo cała ta plotka to jedno wielkie kłamstwo.

- Czyli będziemy mieć ślub w Klanie? - Zapytała z uśmiechem Minari. - To wspaniale! Ceremonie są zawsze takie piękne, a teraz jeszcze pogoda dopisuje.

Uprzejmie pociągnęła temat, bo może Demisu powie coś więcej na ten temat. W sumie to powiedziałaby nawet, jakby Minari nie pytała, ale czy to miało jakieś znaczenie? Przez ten czas trzymała dziewczynie płótno, aby było wygodniej jej ciąć, a mniejsze kawałki składała i chowała do odpowiedniej szafki. Może rzeczywiście uda im się chociaż na chwilę wyjść i pocieszyć się piękną pogodą.

Lato w Karmazynowych Szczytach bywało przewrotne. Mieszkańcy tych wspaniałych, górskich terenów od zawsze wiedzieli, że pogoda potrafi tutaj bardzo szybko się zmienić i trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność, zwłaszcza gdy podróżowało się górskimi szlakami. W jednej chwili podróżnik cieszył się ciepłymi promieniami słońca, zaś w wyższych partiach gór mógł go czekać deszcz i chłód, czasami nawet śnieg. Tutaj, w Shiroi-iwie, dzień jednak zapowiadał się naprawdę słonecznie i przyjemnie. Aż żal było w takich chwilach przebywać w budynku, no ale niestety, niektórzy musieli, bo taka była ich powinność, a słońcem mogli się cieszyć tylko z okien, gdy nadarzyła się chwila przerwy w pracy.

Minari właśnie kończyła poranny obchód w Szpitalu, zaglądając do swoich pacjentów i sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. Zmieniła opatrunki, podała lekarstwa i z pogodnym uśmiechem wysłuchała wszystkich podziękowań oraz śmiesznych historii wyjętych z życia. Dodawała otuchy tym ciężej rannym i chorym, którzy utracili ducha walki o swoje zdrowie. Dawała nadzieję. Była to jej codzienność, ale nie rutyna. Zawsze podchodziła do każdego pacjenta indywidualnie, z sercem. Każdego dnia na różne sposoby. Nawet u tych opryskliwych i gruboskórnych szukała drogi do odpowiedniego dialogu, mimo że sprawiali jej przykrość swoim zachowaniem. To nie była łatwa praca, ale nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Mimo to Białowłosa doskonale spełniała się w swojej roli i zdecydowanie wolała to, niż pole walki.

Gdy wszyscy jej podopieczni byli już dobrze zaopiekowani i czekali na podanie posiłku, Minari miała chwilę, aby udać się do pomieszczenia medycznego i rozpakować dzisiejszą dostawę leków, bandaży, przyborów i innych rzeczy, które zostały zamówione na potrzeby Szpitala. Układanie słoiczków z lekami było na swój sposób odprężające, mimo że należało zachować ostrożność, żeby ich nie pomylić. Był to priorytet, ponieważ medykamenty były tutaj rzeczą najważniejszą i najczęściej pilnie potrzebną, dlatego uzupełnienie zapasów zawsze odbywało się w pierwszej kolejności. Kiedy Białowłosa uporała się z tym, mogła przejść do uzupełniania bandaży i cięcia beli płótna na mniejsze kawałki. Będzie się tym zajmować, dopóki nie skończy, albo nie pojawi się nagły przypadek, którym będzie trzeba się pilnie zaopiekować.

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Minari
NAZWISKO: Hyūga
KLAN: Hyūga
PRZYNALEŻNOŚĆ: Karmazynowe Szczyty (Kyuzo)
WIEK: 23 lata
DATA URODZENIA: Pierwszy dzień wiosny 372 roku
PŁEĆ: Kunoichi (kobieta)
WZROST | WAGA: 170 cm | 55 kg
RANGA: Dōkō

APARYCJA
~* Wizualizacja Wyglądu i Stroju *~ WYGLĄD: Minari to młoda kobieta średniego wzrostu i szczupłej budowy ciała. Jako Hyūga, którzy spędzają dużo czasu na treningach fizycznych i mogą pochwalić się naprawdę dobrą rzeźbą mięśni, jest ona zbyt wątła i drobna, oczywiście według tych, którzy mieli okazję wyrazić swoją opinię na jej temat. Nadrabia jednak umiarkowanymi kobiecymi kształtami. To co rzuca się w oczy w pierwszej kolejności, to jej długie, śnieżnobiałe włosy, sięgające za pośladki. Najczęściej nosi je splecone w luźny warkocz i zostawia tylko krótsze pasma wokół twarzy, ze względu na własną wygodę i pracę w Szpitalu. Jak przystało na członka swojego Rodu, oczy Minari pozbawione są źrenic, jednak charakteryzują się blado błękitną barwą, która może intrygować. Jasna cera tylko dopełnia to wszystko sprawiając, że młoda kobieta dość mocno wyróżnia się w tłumie, gdy już wyjdzie między ludzi. Na szczęście zdarza jej się to w miarę rzadko z powodu pracy, przez co jest mniej narażona na ciekawskie spojrzenia i ewentualne plotki. W Szpitalu zdążyli się już przyzwyczaić.

UBIÓR: Jako medyk pracujący w Szpitalu, Minari nosi proste stroje. Najczęściej jest to biała albo kremowa yukata, która służy jej za górną część ubioru, zaś dół to długa, sięgająca kostek spódnica w kolorze granatu, wiązana skórzanym pasem w talii. Przy pasie ma też zawsze przymocowaną swoją torbę, w której trzyma ekwipunek, głównie ten medyczny, oraz kilka swoich drobiazgów. Zamiast tradycyjnych Geta, Kunoichi nosi na stopach wsuwane pantofle z miękkiej skóry, bo zwyczajnie jest jej tak wygodniej. Jeśli chodzi o sytuacje bardziej uroczyste lub odwiedziny w świątyni, Minari pozwala matce stroić ją w kolorowe kimona, upinać włosy z przeróżnymi ozdobami, robić makijaż i obwieszać biżuterią. Mimo, że nie czuje się zbyt dobrze w takim wydaniu, to robi to tylko dlatego, żeby sprawić przyjemność Rodzicielce.

ZNAKI SZCZEGÓLNE: Są to zapewne jej śnieżnobiałe włosy, które wyróżniają się na tle pozostałych członków jej Klanu. Zazwyczaj Hyūgę można poznać po charakterystycznych oczach, ale też idą z nimi w parze ciemne włosy, czarne lub brązowe. Owszem, zdarzają się wyjątki, ale takie jak Minari są raczej mało spotykane w tym Rodzie.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Chodzące Dobro. Tak ogólnie można określić Minari, która na co dzień zajmuje się chorymi i rannymi w Szpitalu w Shiroi-iwie. Niewinna i trochę wstydliwa, niepewna samej siebie. Ze względu na porzucenie treningów sztuk walki, czuje się jako ta gorsza, ale stara się nadrabiać w innych dziedzinach, w tym sztuce leczenia, wykazując pełen profesjonalizm i opanowanie. Miła, sympatyczna i uśmiechnięta. Zawsze podchodzi do ludzi z czystą życzliwością i chęcią pomocy. Cieszy się, gdy może na coś się przydać i sprawia jej przyjemność, że mogła w czymś komuś pomóc. Delikatna i wrażliwa, przez co bardzo łatwo ją zranić, choćby przykrym i ostrym słowem. Wycofuje się wtedy, żeby pobyć trochę w samotności i wylać żal oraz smutek wraz z łzami. Nigdy jednak nie chowa zbyt długo urazy, bo zwyczajnie nie potrafi trzymać w sobie negatywnych emocji. Uczciwa, kulturalna i dobrze ułożona. Dzięki matce, poznała zasady etykiety i dobrego wychowania panujące w Klanie. Troskliwa i opiekuńcza, zarówno dla swoich bliskich, jak i pacjentów. Często nazywana żartobliwie w pracy Aniołem Stróżem. Nie znosi przemocy i unika jej jak tylko może. Z powodu bezsensownej wojny, na której zginął jej ojciec, sama Kunoichi nie chce brać udziału w walkach. Jak sama twierdzi, wybrała życie, które bardzo ceni i może pomagać Klanowi w inny sposób, bez konieczności przelewania krwi. Działa więc z zaplecza jako wsparcie medyczne.

CIEKAWOSTKI:
Ulubione kwiaty to fiołki leśne

W wolnych chwilach haftuje w materiale

Często wybiera się na spacery w góry

NINDO: ''Niektórzy twierdzą, że każda, absolutnie każda rzecz na świecie ma swoją cenę. To nieprawda. Są rzeczy, które ceny nie mają, są bezcenne. Najłatwiej poznać takie rzeczy po tym, że raz utracone, są utracone na zawsze.''

HISTORIA: Minari przyszła na świat z pierwszym dniem wiosny 372 roku, w jednej z pomniejszych rodzin Klanu Hyūga, wprawiając w niemałe zdumienie swoją kępką białych włosów. Szybko jednak stała się oczkiem w głowie rodziców i dziadka, którzy otoczyli ją miłością i opieką, zapewniając cudowne i beztroskie dzieciństwo. Dziewczynka od najmłodszych lat lgnęła do natury, interesując się fauną i florą, dlatego też dziadek często zabierał ją na spacery do lasu, lub w góry, pokazując wiele naprawdę pięknych i malowniczych miejsc. To był błogi czas dla Minari, która nauczyła się szanować nie tylko przyrodę, ale też drugiego człowieka. Zawsze jej powtarzano, żeby być dobrym dla innych, bo dobro zawsze wraca.

Gdy skończyła 11 lat, zaczęła się nauka. Dziadek i ojciec powoli wprowadzali dziewczynkę w temat Byakugana i sztukę walki Klanu Hyūga, zaś matka w etykietę i zasady dobrego wychowania. Z początku Minari była pojętną uczennicą i wszystko wskazywało na to, że w przyszłości będzie z niej doskonała Kunoichi. Życie jednak napisało zupełnie inny scenariusz. W 385 roku, gdy Minari miała 13 lat, wybuchła wojna z Klanem Yamanaka. Pomimo krótkotrwałych walk i szybkiego rozejmu, śmierć poniósł jej ojciec podczas wykonywania misji na froncie. To złamało ducha w dziewczynce i sprawiło, że odmówiła dalszego szkolenia sztuk walki. Kochała życie i nie chciała go narażać, walcząc i przelewając krew. Mimo prób przekonywania ze strony matki i dziadka, Minari nie ugięła się, cały czas tłumacząc, że nie chce być narzędziem i bronią. Zamiast walczyć i krzywdzić, chciała pomagać i robić coś dobrego. Ostatecznie postawiła na swoim, więc matka zaproponowała, że może zacząć nauki w szpitalu, aby w przyszłości stać się wyspecjalizowanym medykiem. To było idealne rozwiązanie dla Minari, która podeszła do szkolenia z ogromnym zaangażowaniem, doskonale spełniając się w nowej roli.

Lata mijały, a dziewczę ze szpitalnego wolontariusza i pomocnika ostatecznie stała się pełnoprawnym medykiem, niosąc pomoc chorym i rannym. Cieszyła się, że mogła robić to, co sprawiało jej radość, jednocześnie będąc wierną swoim przekonaniom. Gdy jednak osiągnęła pełnoletność, matka zaczęła rozglądać się za odpowiednim kandydatem na męża dla niej, burząc nieco spokój Minari tą narzuconą z góry tradycją. Z pomocą przyszedł jednak jej dziadek, który po śmierci ojca, ponownie stał się głową rodziny i miał ostateczny głos w tej sprawie. Zdecydował, że ten, który pokona go w pojedynku taijutsu, dostanie rękę jego wnuczki. Pomimo utraty wzroku trzy lata temu, nadal był jednym z mistrzów sztuk walki. I w ten sposób trzech pierwszych kandydatów szybko odpadło, ku niezadowoleniu matki i uldze Minari. Tak dziewczę doczekało swoich 23 urodzin, nadal robiąc to co kocha i z nadzieją patrząc w przyszłość.

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Odznaka Ninja (na szyi)

Duża Torba (przy pasie)

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Klik!
PH: Klik!
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Znaleziono 8 wyników

Re: Szpital

Re: Szpital

Re: Szpital

Re: Minari [PH]

Minari [PH]

Re: Minari [Ryō]

Minari [Ryō]

Minari (Gotowa)