Shinobi War PBF Naruto

Idź do lasu i znajdź powód, dla którego ludzie umierają bez wyraźnego powodu.

Zadanie, które dostała od nauczyciela dla jej pełnej młodzieńczej pewności i wychowywania w przekonaniu o swojej wyjątkowości Misane było proste. Banalnie łatwe.

Szkoda, że już zmierzenie się z rzeczywistością takie nie było. Ludzie nie mówili jej wiele, dziwne, przecież ci w jej wiosce mówili wszystko od tak.

Okoliczna fauna miała swój pomysł na życie i wysysała krew jak wściekła.

Żadna wskazówka nie była dla jej blond umysłu dość bezpośrednia, jakby ta spodziewała się z wielkimi literami otrzymać informację co kto i gdzie i dlaczego.

Teraz nagle była w dziwnej sytuacji, której nie miała pojęcia jak sobie poradzić. Zakładała, że hej polanie błotem wystarczy. Szalona w swej brawurze. Jeszcze ten kokon. Misja ratunkowa, a tam trup.

Misane zaklęła pod nosem. Owady były jeszcze bardziej denerwujące niż komary z poprzednich dni i jak widać na nie, te same specifiki odganiające pochłaniające krew robactwo nie działały. Fatalnie. Fatalnie bo zupełnie nie tego spodziewała się dziewczyna i teraz musiała planować jak się zachować i co zrobić zwłaszcza, że widziała przemykającą postać, możliwe że napastnika, który był odpowiedzialny za całe zamieszanie.

Postępowanie zależało od dwóch czynników - czy mimo robaków Misane była w stanie się przemieszczać i poruszać. Utrata sił nie była jeszcze tak dramatyczna, aby priorytetowo pozbyć się bagażu z owadów, przede wszystkim pozbyć się tego kto możliwe, że odpowiadał za ten cały bałagan. Dlatego jeśli była mobilna, zagryzając zęby i pozwalając robakom dalej żerować na jej chakrze, zamierzała ruszyć za uciekającą osobą. Spróbować skrócić dystans i złożyć w czasie biegu cztery pieczęci do wykonania techniki i spętać tajemniczą postać. Potem, wyjdzie w praniu.

Jeśli o mobilności mogła zapomnieć, cóż… wtedy z pomocą musi przyjść klon, któremu przekaże informację aby ten zbliżył się i… spłukał z niej robactwo. Liczyła, że to nie lubuje się w wodzie, może było to zbyt pewne siebie założenie, lecz musiała coś zrobić, aby choć po części móc znowu walczyć, a jednocześnie nie zrobić samej sobie krzywdy.

Zawsze był jeszcze gdzieś dalej pozostały klon, ale on był pozostawiony dalej w sytuacji alarmowej do wezwania.

Praca grupowa była dużo bardziej efektywna niż samotna tułaczka. Niby było to oczywiste jednak Misane musiała przekonać się o tym na własnym przykładzie. Straciła czas, zyskując coś co może przydać się w kolejnych przygdach. To co było istotne na tej, był fakt odnajdywania kolejnych poszlak, które przybliżały ją do odpowiedzi. Ślady, poszlaki. Każda motywowała dziewczę bardziej i bardziej. Nawet brzęczące ustrojstwa były przyjmowane z zadowoleniem, bo były właśnie tymi, których szukała. Było lepiej i lepiej. Aż…
Gdy zobaczyła dziwny kokon poczuła mieszaninę emocji. Coś na wzór lodowatej gęsiej skórki. Nie zamierzała się zastanawiać co takiego się tam znajduje. Miała spore domysły, lecz nie zamierzała ich teraz karmić, zwłaszcza, że chmura pomknęła w jej stronę. Do najbliższego z klonów zamierzała posłać siecią informację aby udał się okrężną drogą do zawiniątka, od razu rozglądając się dookoła gdzie może mieścić się przeciwnik, o ile orginalna również będzie to robiła to klon miał bardziej dogodną pozycję. Miała przewagę liczebną… przynajmniej tak zakładała.
Misane zamierzała unieść dłoń korzystając z otaczającego ją błota, w miarę konieczności tworząc swoje, aby posłać je w kierunku chmary owadów. Wydawało się jej to być jedno z lepszych wyjść aby po prostu unieszkodliwić i najlepiej unieruchomić latające maszkary. Potrzebowała czegoś co obejmie sporą powierzchię i jednocześnie najlepiej wpłynie na mobilność przeciwików. Reszta wyjdzie w praniu.

Godziny mijały, a mieszanina frustracji i bezsilności zaciskała coraz mocniej się na szyi Misane. To powinno być dla niej proste. Dla kogoś, kogo wybrał bóg jakieś poszukiwania (kogo to do końca sama nie wiedziała, ale to już pomijając) powinny być jak dziecinna igraszka. Raz dwa i już powinna mieć przed nosem wszystko. Ktoś mógłby powiedzieć, że brakuje jej pokory, lecz ona wolała nazwać to po prostu pewnością siebie i swoich umiejętności. Może jej obecny mistrz miał rację co do chaotyczności jej działań? Trudno było przełknąć takie gorzkie lekarstwo.
Układając sobie jeszcze raz w głowie wszystkie poszlaki, skierowała swoje kroki na bagna, na których spędziła kolejne kilka godzin. Wilgotność była nieprzyjemna, gorąc doskwierający. Przetarła dłonią przyklejoną do czoła grzywkę. Dopiero gdy dostrzegła coś nienaturalnego wyłaniającego się z brązowej pułapki uśmiechnęła się nieznacznie do siebie. Nadzieja. Rozejrzała się uważnie po okolicy. Serce zatrzepotało jak skrzydła motyla gdy zdała sobie sprawę, że były tam te same owady, które znalazła w gabinecie zarządcy.
Tsukimori biedny zmęczony tym jak jego wybranka błądzi nieudolnie po omacku zdecydował się użyczyć trochę swojej łaski, bo jak widać sama nie umiała. Co gorsze sama dokładała sobie pracy i zajmowało jej to dużo więcej czasu niż powinno. Gdyby zrobiła to co przyszło jej do głowy teraz, zapewne oszczędziłaby sobie kilku godzin bezsensownej tułaczki. Marudząc na samą siebie pod nosem złożyła kilka pieczęci, aby stworzyć dwie swoje kopie.
Gdyby zrobiła to wcześniej to możliwe, że dodatkowe dwie pary oczu by pozwoliły znacząco skrócić czas w jakim krążyła bez celu po okolicy, lecz czasu się nie cofnie. Jednego klona zamierzała posłać tą drogą do wioski, aby przeszukał czy nie ma poszlak i jak dotrze na miejsce pilnował czy przypadkiem zarządca nie wrócił. Ona i druga kopia mieli rozdzielić się by przeszukać drogę i okolicę skupiając się najbardziej na drodze pokonanej przez właściciela zagubionego buta - może zostawił jakieś ślady, oraz może ktoś w okolicy również… przecież nawet jeśli atak nastąpił z dystansu, to w promieniu 20… może 40 metrów powinna być jakaś poszlaka.
Podsumowując. Jeden klon wysłany został do wioski. Misane wraz z drugim zamierzała się rozdzielić i najpierw przeczesać okolicę miejsca walki, a potem drogę i mokradła. Jeśli któryś z klonów znalazł coś przydatnego miał skontaktować się z oryginałem za pomocą sieci korzeni.

Poza kłótnią rodzinną i przemarznięciem przez noc nie działo się zupełnie nic. Miało to swoje zalety - mieszkańcy wioski mogli odpocząć i zregenerować przed kolejnym trudnym dniem… ale dla coraz bardziej niecierpliwej Misane oznaczało to zmarnowane kilka godzin bez nowej poszlaki. To było trudniejsze niż zakładała. Czuła się jak w pętli zakładania, że coś znajdzie, irytowania się, że tego nie dokonała, pokorne uznawanie, że potrzebuje wiecej pracować, rośnie w niej optymizm i pach znów kulą w płot.
Przetarła zaspane oczy by odgonić resztki snu, który zakradł się pod jej powieki gdy siedziała obserwując pogrążone we śnie Shikkui. Tropów wiele nie miała, ale nie zamierzała jeszcze się poddawać. Najpierw chciała przyjrzeć się osadzie ze swojego punktu obserwacyjnego. Z nasuniętym na nos kapturem, skryta w cieniu drzew powinna mieć możliwość w miarę swobodnego przyjrzenia się okolicy. Budzący się do życia i rozpoczynający pracę mieszkańcy. Jeżeli znów nie rzuci jej się w oczy nic szczególnego (zamierzała obserwować przez godzinę, może dwie) ruszy przeczesać pobliski teren. Teraz znała topografię okolicy - mapa zarządcy była dobrą wskazówką jak przemieszczać się przez okolicę. Kimkolwiek dziwny mężczyzna był, o który wspominał zarządca w lesie nie powinien skrywać się nigdzie daleko. To na co zamierzała zwracać uwagę to również… okoliczna fauna w postaci robactwa. A dokładnie w poszukiwaniu specyficznego robactwa, które znalazła w budynku zarządcy. Tak zamierzała spędzić czas do zmierzchu.
Jeżeli do zmierzchu nie znajdzie żadnych dziwnych śladów, robactwa ani nic podejrzanego, zamierzała udać się do gospody, w której zatrzymała się na ostatnie noce i przedłużyć postój. Oraz skorzystać z okazji i zagadnąć kobietę, która obecnie zastępowała właścicielkę. Zamierzała pokazać jej robactwo, które zebrała w domu zarządcy i przekonać kobietę, że znalazła je u siebie dopytując, czy to typowi mieszkańcy okolicy - blondynka czuła się dość zdesperowana, więc zamierzała chwytać się nawet najbardziej irracjonalnych opcji.

Wszystko było coraz bardziej skomplikowane i pogmatwane. To nie tak, że zakładała, że od razu znajdzie powód zaginięć, lecz zapoznając się z wszystkimi zapiskami i niedokończonym listem zaczynało do niej docierać, że wszystko było głębsze, niczym te błotne kolebki krwiopijnych potworów. To co najmocniej obruszyło Misane było to to, że zarządca chachmęcił w sprawach finansowych. Nie wiedziała czy były to szachrajstwa na jego korzyść, ale coraz mniej wierzyła, że chodziło tu o jego lud, a przecież prawdziwy dobry lider powinien przede wszystkim skupić się na swoich podopiecznych, a tutaj zarządca nie dość, że mieszał to jeszcze sprowadził na osadę jakiś element wywrotowy.
Odetchnęła głęboko po skończonym obchodzie. Przymknęła oczy na moment aby poukładać sobie zebrane informacje w głowie. Ułożyła sobie plan działania na najbliższe godziny. Zostało tylko zebrać odpowiedni ekwipunek.
Misane zdecydowała się zabrać ze sobą mapę - jeśli zarządca został gdzieś porwany to i tak nikt za szybko się o tym nie dowie, a jeśli wróci... to i tak nie poznał Misane aby podejrzewać ją o kradzież... zabierała to w dobrej wierze. Powód był prosty. Potrzebowała móc przemieszczać się po obcej okolicy.
Tak samo zebrała kilka owadów i położyła je na czystej karce, z której zamierzała zrobić prowizoryczny pakunek - aby po pierwsze za mocno ich nie uszkodzić, a po drugie wolała aby jej się nie rozsypały w torbie - może jej obecny nauczyciel będzie w stanie rozpoznać ten gatunek? Był osobą dobrze wyedukowaną o ogromnym doświadczeniu, istniała szansa, że jeśli nie uda jej się rozwiązać tej zagadki to będzie on w tym pomocny.
Nie zabierała nic więcej - ani listu, ani ksiąg. To nie była jej osada i poza zapoznaniem się aby rozwiązać tą dziwną zagadką nie zamierzała interweniować. Przez moment miała ochotę stworzyć wizerunek Tsukimori'ego jako przestrogę, lecz póki nie uda jej się rozwikłać zagadki wolałaby nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi, a ona jako jedyna zapewne biegała z medalionem w kształcie wilka z rogami.
Po zebraniu wszystkiego zamierzała opuścić budynek drogą, którą się tam dostała - wcześniej sprawdzając czy nie zwróci na siebie niczyjej uwagi. Zamierzała znaleźć miejsce gdzie będzie mogła się zaszyć na moment - najlepiej coś za skraju lasu, może sobie chętnie siąść na jednej gałęzi. Chciała przeczekać do czasu, aż zaczną pojawiać się pierwsze promienie słońca - nie zamierzała biegać po błotnistym terenie po ciemku... zwłaszcza skoro był on jej obcy. Kiedy słońce nieco wstanie i zacznie oświetlać okolicę sugerując się mapą i oznaczonych bagnach na jej. Teraz miała kilka osób do znalezienia - zaginieni mieszkańcy, lub dziwny mężczyzna. Dodatkowo w pamięci miała dziwne martwe owady.

Ja bym zaproponowała Wrocław, bo Warszawa już była dopiero co

Dotarcie do wnętrza szczęśliwie okazało się być tym łatwiejszym scenariuszem. Zamiast kombinować, mogła skorzystać z najbardziej podstawowych umiejętności jakie posiadała będąc ninja co zaoszczędziło czas, który zamierzała wykorzystać na przeszukiwanie gabinetu. Nim przeszła do zapalania wziętych ze sobą świeczek aby zyskać światło, zamierzała sprawdzić czy w oknach były jakieś zasłony - w takiej ciemności jaka panowała w osadzie, daleka widać by było blask w oknie. Nie zamierzała do tego dopuścić. Dlatego albo szukała zasłon w oknach lub możliwości by jakoś zakryć się i ograniczyć widoczność świeczek. Misane starała się na tyle na ile umiała myśleć logicznie. Nie miała wiele doświadczenia więc dopiero czas pokaże czy wzięła wszystko pod uwagę, co nie zmieniało faktu, że zamierzała ograniczyć błędy na tyle na ile była w stanie
Gdy ten etap będzie miała z głowy zamierzała przyjrzeć się poszlakom, które do tej pory znalazła. Najpierw zerknęła na list by zapoznać się z jego nawet niedokończoną lecz treścią. Kolejna była mapa, może przedstawiała Shikkui lub jego okolicę? Albo inne charakterystyczne punkty? Może zarządca coś zaznaczył? Po tych punktach zamierzała sprawdzić biurko i poszukać notatek. Nie była bałaganiarska, choć sądząc po tym co zastała, to nie wiele by tak zmieniło. Nie mniej nie zamierzała zostawiać zbyt wielu śladów swojej wizyty - w idealnych warunkach nie zostawiłaby żadnych dowodów, ale no… no chyba, że
Rozejrzała się jeszcze raz i… tak ją tknęło. Coś co było oczywiste, a ona skupiła się na swoich poszlakach i własnych śladach. To miejsce nie było tylko utrzymane w nieporządku. Albo zarządca się spieszył i… nawet wywracał krzesło w rozmachu lub był tu ktoś jeszcze. Jakaś kłótnia? A może ktoś przeszukiwał pomieszczenie jak Misane teraz. W miarę możliwości zamierzała sprawdzić czy były tu inne ślady. Może ktoś wszedł przez okno? Drzwi wyjściowe były zamknięte więc musiały być zamknięte przez zarządce kluczami. Amaki zamierzała sprawdzić czy może była tu również jakaś inna część - może mieszkalna? Czy zarządca pakował się na szybko? Czy reszta budynku też była w takim stanie czy tylko gabinet? Warto było się rozejrzeć. Mieć oczy i uszy szeroko otwarte.

Każda kolejna osoba, która odbijała się od drzwi zarządcy, oraz niezadowolone plotki były niepokojące. Misane nie wiedziała czy było to normalne aby przywódca Shikkui znikał na bez słowa, lecz jeśli był choć trochę odpowiedzialnym przywódcą powinien był poinformować o swojej nieobecności mieszkańców, a najlepiej wyznaczyć kogoś kto będzie go zastępował po nieobecność - a wnioskując po zamieszaniu i komentarzach mieszkańców, nie zrobił tego.
Noc zapadła, pogrążając osadę w dużo bardziej sennej atmosferze. Obserwacja może nie przyniosła niesamowitych efektów (wszak jakiś grzmot lub znak od boga byłby jak znalazł na miejscu), ale nie była również bezowocna. Może będzie to lekcja pokory i cierpliwości? Wyjdzie w praniu. Najważniejsze było to, że mimo, że gulasz bezmięsny dalej przyjemnie rozgrzewał i dodawał energii. Misane dokonała notatki w głowie, aby przyjść kolejnego dnia do Akane i bardzo podziękować jej za specyfiki. Jeśli sytuacja pozwoli to chętnie zakupi zapas do swojej osady - chociaż problemów z komarami nie mieli, robactwa w lesie nie brakowało.
Po napełnieniu brzucha i odczekaniu aż zapadnie noc nadeszła pora na działanie.
Misane zaciągnęła kaptur nieco niżej nosa. Zapewne były w pokoju, w którym się zatrzymała jakieś pojedyncze świeczki - coś pokój rozświetlać musiał,a przynajmniej miała nadzieję, że jakieś świeczki znajdzie. Po zaopatrzeniu się i schowaniu ich do torby umiejscowionej nad pośladkami, zamierzała przemknąć się przez otwarte okno. Całą noc obserwowała budynek zarządcy, więc mniej więcej pamiętała jak wygląda okolica. Korzystając ze swoich rozwiniętych na jej wiek atrybutów fizycznych zamierzała przemknąć przez osadę i dostać się najlepiej na tył domu. Starała się zachować jak najwięcej dyskrecji i ciszy. Liczyła, że może znajdzie jakieś tyle wejście, może jakieś niezamknięte okna.
Jeżeli widziała jakieś uchylone okno nawet na piętrze zamierzała skorzystać z faktu, że jest ninja i wchodząc po powierzchni budynku dostać się do środka przez niedomknięte okno. Jeśli nie widziała żadnego korzystnie wyglądającego otwartego przejścia trzeba było być sprytnym. Tu z pomocą przychodziła jej umiejętność klanowa - jeśli nie masz klucza przy sobie - dorób go!
Co ważne nim przeszła do części o niekoniecznie legalnym charakterze - najście i włamanie, najpierw zamierzała się upewnić, że w środku niczego ani nikogo nie słyszy, oraz fakt, że nikt nie będzie świadkiem jej niecnego czynu.

Ciepło gulaszu przyjemnie rozgrzało brzuch Misane. Po dniu chodzenia i całej tej krwi, którą pozbawiły ją komary dobrze było odzyskać trochę energii. Zastępczyni właścicielki wydawała się być zmęczona, co wcale nie zaskakiwało kunoichi. Zapewne musiała pracować na kilku stanowiskach na raz - podawanie jedzenia, sprzątanie oraz zarządzanie co było prostym przepisem na przemęczenie… nie mówiąc o tym, że była to praca od śniadania do późnego wieczoru. Dlatego też tym bardziej Misane doceniła, że załapała się jeszcze na spóźnioną kolację
Z zainteresowaniem przysłuchiwała się mężczyznom. Zawsze istniała szansa, że myśliwy nie wrócił z polowania, bo po drodze spotkał zwierza zbyt dużego by samemu sobie z nim poradzić, lecz tego kunoichi nie zamierzała sugerować. Jako, że nie tylko on zaginął była szansa, że nie skończył w paszczy jakiegoś wilka czy niedźwiedzia.
Misane przeniosła spojrzenie kobietę, które zapytała o cel wizyty.
-Jestem w podróży. Mam się niedługo spotkać z moim opiekunem, musiał na kilka dni przerwać naszą podróż i udać się do stolicy, więc szukałam spokojnego miejsca gdzie mogę poczekać - odparła ogólnie rzecz ujmując zgodnie z prawdą. Jako, że bardzo grzecznie, ale podziękowali za pomoc dziewczyny - co jak się później nad tym zastanowiła było sensowne (nie wyglądała jak ktoś kto w starciu z jeleniem czy innym dzikiem wyszedłby w jednym kawałku).
Schludny pokój był dużo większym luksusem niż się spodziewała. Nie oczekiwała wiele, zwłaszcza, że ostatnie dnie spędziła na treningu, w dużo bardziej dzikich okolicznościach, więc łóżko i czysta pościel była bardzo miłą odmianą. Tak miłą, że rano obudziła się w pełni sił i zapału do kontynuowania śledztwa. Do czasu.
Jadłodajnie opuściła pewna siebie, że od razu znajdzie jakiś trop. Szybko odkryła, że liczenie, że ktoś podejrzany będzie zachowywał się wyjątkowo niecodziennie, albo najlepiej będzie chodził z podpisem na czole „coś jest ze mną nie tak”, a miejsce, na które ma zwrócić uwagę będzie z oddali krzyczeć „tu dzieje się coś podejrzanego”… tak to nie działało. W lesie nie było nic nadzwyczajnego. Dynamika małej wioski była dynamiką małej wioski. Zapał dziewczyny zaczął topnieć, a ona sama czuła się nieco jakby uderzyła w ścianę. Ale nie taką z podpisem „tu kop”.
Jedyne co zwróciło jej uwagę to mężczyzna, który mimo prób zapewne wejścia lub spotkania zarządcy musiał odejść bez niczego. Nie wiedziała czy było to normalne. Z jednej strony u niej Seimei był dostępny zawsze i dla każdego o każdej porze dnia i nocy, lecz tu mogło działać to nieco inaczej. Nie mniej było to wszystko co miała.
Na ten moment zamierzała przysiąść sobie w jakimś spokojnym miejscu - może z jednego z mostków? W dowolnym miejscu, gdzie będzie widziała budynek zarządcy, a z drugiej strony nie będzie wyglądała jak dziwak stojący na środku ulicy. Zamierzała na jakiś czas przysiąść i przyjrzeć się czy sytuacja z mężczyzną, który odbił się od drzwi się powtórzy, czy może jednak coś innego się wydarzy. Tak samo miała otwarte uszy na rozmowy mieszkańców - jeżeli zamknięte drzwi do budynku zarządcy były czymś niecodziennym na pewno zacznie się narzekanie i dyskusje. Dodatkowo zarządca sam w sobie mógłby być dobrym źródłem informacji co do sytuacji w osadzie, tak więc zamierzała obserwować to miejsce. Może nawet i samej podejść i zapukać. Miała jeszcze odrobinę czasu.
Jeśli w osadzie do końca dnia nie działo się nic ciekawego - żadnego większego poruszenia, chaosu, zamierzała wrócić do gospody na kolację. Tam posłuchać ewentualnych narzekań mieszkańców, napełniając brzuch kolacją. Jeżeli przez cały dzień budynek zarządcy pozostał pusty i bez ruchu, zamierzała pod osłoną nocy, początkowo z okna swojego pokoju rozejrzeć się jak wygląda sytuacja - czy wszyscy zdawali się zamknąć w swoich pokojach i udać na spoczynek, czy może jednak jakieś nocne życie w Shikkui się toczyło

Po dotarciu do jadłodajni zastała tam jeszcze jakiś klientów i zapewne kobietę, która zgodnie z tym co opowiadała Akane była pracownicą właścicielki. Misane z drobnym uśmiechem ukłoniła się delikatnie. Miejsce było bardzo schludne i choć nie należało do wymyślnych, ekskluzywnych miejsc, jakimi mogła się poszczycić stolica, to miejsce miało swój urok i przywodziło nostalgiczne wspomnienia o rodzinnej miejscowości.
-Dobry wieczór… czy jest jakiś wolny pokój? Rozmawiałam z panią Akane i poleciła mi, że jeśli szukam miejsca aby się zatrzymać to powinnam tu zajrzeć - wyjaśniła powód swojego najściach, choć zapewne wszyscy domyślili się po co tam zawitała.
Skinęła z szacunkiem do kończących posiłek mężczyzn. Gulasz mimo, że podobno ubogi w mięso pachniał dobrze, a na głodny po całym dniu drogi brzuchu wręcz wybitnie.
-Czy jest jeszcze szansa na coś ciepłego do jedzenia lub picia? - dodała nieco zakłopotana. Pracownica zdecydowanie szykowała się do zamknięcia miejsca i jedynie jej dobra wola mogła zapełnić brzuch Misane ciepłym daniem. Jeśli dostała odpowiedź przychylną do swojej prośby to zajęła jedno z wolnych miejsc. Jeśli chodziło o płatność to chciała opłacić dwie najbliższe noce.
-Jest nieurodzaj zwierzyny w lesie? - zagadnęła chcąc delikatnie nawiązać do tematu z ich łowcą. Może będą chcieli uchylić rąbka tajemnicy przy jej subtelnym podpytaniu. -Mój opiekun kiedyś pokazał mi jak zakładać sidła… może to niewiele, ale może by pomogło - to było co prawda kłamstwo, bo Seimei uczył ją bardziej… wyrafinowanych sztuczek niż jak polować, ale w sumie… poradziła sobie z demonem o kilku głowach to i chyba jelenia czy jakiegoś królika też by dała radę upolować.
Wieczór po kolacji, jeżeli nikt za bardzo chętny na rozmowę nie był i uznali blondynkę za mało groźnie wyglądającą - wystarczająco by poradzić sobie z dzikim zwierzem, zamierzała spędzić wieczór w pokoju na wcieraniu w ukąszenia łagodzącego specyfiku od Akane - z wcześniejszym zapaleniem odpędzającego latające potwory kadzidełka. Krok kolejny to modlitwa. Z twarzą zwróconą ku nocnemu niebu, ze skrytym w dłoniach medalionem wniosła modlitwę i prośbę o pomoc przy nadchodzacym zadaniu do Tsukimori’ego.
Kolejny dzień, to śniadanie w jadłodajni, jeśli pracownica właścicielki takowe przygotowywała i po okadzeniu ubrań odpędzającym robactwo dymie zamierzała przejść do bardziej już „detektywistycznej” części. Po pierwsze zamierzała przejść się po wiosce, nie była duża, wiec nie powinno zabrać jej to wiele czasu. Wychowała się w małej osadzie, więc znała dynamikę tych miejsc. Jeżeli nie było nic, co zwróciłoby uwagę zamierzała przejść się po okolicznych lasach w poszukiwaniu śladu po zaginionym łowcy.

Zastanawiałam się czy napisać, ale w sumie czemu nie, może ktoś się znajdzie. Może wśród naszej wesołej społeczności znalazłaby się duszyczka, chętna zostaniem ZMG dla przyszłej postaci (nie jest stworzona, bo nie ukrywam, jeśli nikt nie byłby chętny to po prostu jej nie będzie)? Zależy mi na kimś kto chętnie by się zajął - misyjki, fabuła. Nie jestem despotką jeśli chodzi o natężenie postów - jesteśmy ludźmi i to czy dasz radę odpisać dzisiaj czy za dwa dni, to nic za co będę robić problemy
Jedyne o co bardziej mi chodzi to o to, aby większy był nacisk na fabułę i relacje między npc’ami aniżeli misje od punktu A do punktu B. Romanse, intrygi, yokaie i nieyokaie - nie mam problemu z puszczeniem przez MG wodzy fantazji

Szczęśliwie mimo początkowego zawahania Akane zdecydowała się podzielić z Misane informacjami na temat dziwnych sytuacji dziejących się w niewielkiej osadzie. Pochyliła się bliżej a niewielka grzywka opadła niemal na oczy. Z każdym kolejnym wymienionym przypadkiem sprawa wydawała się być poważniejsza. Może gdyby była to stolica to efekt skali nie byłby taki duży, lecz blondynka przyrównywała sytuację do swojej maleńkiej wioseczki. Gdyby u niej w domu czterech mieszkańców nie wróciło byłoby to równie poruszające i niepokojące. Dlatego mogła wczuć się w niepokój jaki odczuwała Akane. Na jej miejscu pewnie sama próbowałaby dojść z Seimeiem do jakiś wniosków i rozwiązań.
Co do ostatniej osoby co prawda sprawa nie była jasna, skoro sam zarządca twierdził, że w przypadku właścicielki jadłodajni sprawa była czysto rodzinna, to na ten moment mogła odsunąć jej przypadek… to nie tak, że nie było możliwości aby zarządca nie okazał się kłamcą, lecz nim dojdzie do poważnych wniosków oskarżając tutejsze władze o spisek, powinna skupić się na pozostałych tropach. Skoro mu ufali na tyle, że był ich przywódcą musiał przecież jakoś mieć u nich zaufanie i posłuch. Tak jak jej Seimei. Seimei przecież jeżeli mówił coś to była to prawda. Dlaczego więc miałaby zakładać, że ktoś piastujący takie samo stanowisko miałby zaraz być kłamcą.
-Będę uważać… bardzo dziekuję… oraz za maść na ugryzienia. Przyda się. Miłego wieczoru. - skłoniła się lekko. Do dużej torby umiejscowionej nad jej pośladkami schowała maść na ukąszenia oraz zioła, które zamierzała spalić aby spędzić noc bez krwiożerczych najeźdźców.
Wsłuchując się w rechot żab. W jej okolicy był warty strumień, a nie staw czy wolno płynąca woda, więc zbyt wielu żab tam nie było. Dźwięki natury zawsze działały kojąco… o ile nie było to natarczywe i uciążliwe brzęczenie komarzysk dookoła głowy. Świergot ptaków czy rechot żab tworzył przyjemną symfonię, która potrafiła ukoić nerwy i zapomnieć o niewygodach. Misane spacerując mijała domy i inne budynki usługowe. Uznała, że pora była nieco zbyt późna, aby na ten moment zaczepiać jakiegoś kowala czy garbarza - skoro Akane już pakowała swój stragan była spora szansa, że reszta usługodawców zamierzała postąpić podobnie, dlatego kolejnym punktem na liście było zapewnienie sobie schronienia i ciepłego posiłku. Uznała, że zapewne chociaż część mieszkańców również się tam uda, a zapewne chętniej będą rozmawiać nad talerzem dobrej kolacji aniżeli stojąc nad straganem, który chcieliby już zamknąć. Zgodnie z zleceniami sprzedawczyni Misane udała się w kierunku budynku z kominem, z którego unosił się dym. Oczywiście zawczasu nim wparuje do losowego budynku z kominem na dachu upewni się czy nie jest to czyjeś domostwo - najpewniej po prostu poszuka szyldu, który by wskazywał, że jest to jadłodajnia. Po utwierdzeniu się w swoim rozpoznaniu zamierzała rozejrzeć się po pomieszczeniu w poszukiwaniu pracownicy właścicielki - możliwe, że będzie za jakąś ladą, może chodzić z zamówieniami.

Znaleziono 55 wyników

Re: Wioska Shikkui

Re: Wioska Shikkui

Re: Wioska Shikkui

Re: Wioska Shikkui

Re: Misane - PH

Re: Wioska Shikkui

Re: Spotkanie IRL z okazji 10 rocznicy forum część 2

Re: Wioska Shikkui

Re: Wioska Shikkui

Re: Wioska Shikkui

Re: Wioska Shikkui

Re: Wycena Fabuły

Re: Prośby do administracji

ZMG i fabułka

Re: Wioska Shikkui