Tapion szedł przed siebie prężnym krokiem utrzymując swoje tempo, które zresztą było w miarę szybkie jak na marsz. Duma z wykonywania zadania dla klanu, niosła go przed siebie jeszcze długą chwilę, jego wola nie osłabła w momencie kiedy zrobiło się ciemno. Pomimo takich wydarzeń jak wejście po lewą kostkę w dużą kałuże błota. Zimna fala którą odczuł po zetknięciu się skóry z mazią błota, wywołała mimowolne wzdrygnięcie i siarczyste przekleństwo. Młody Mateki zły na cały świat po omacku dotarł do drzewa o które się oparł. Stał ponieważ nie chciał siadać na mokrej trawie, co było całkowicie zrozumiałe bo któż lubi mieć mokre poślady. A z pewnością by je miał, gdyż trawa zalana była wodą która spadła z nieba w postaci deszczu. Młodzieniec na tyle na ile mógł wyczyścił swojego buta, a nie mając o co wytrzeć swoją nogę finalnie skorzystał z drugiej nogawki swoich spodni, niezdarnie wycierając się o swoją prawą nogę z resztek błota.

Po blisko kilkunastu minutach brązowooki ruszył dalej przykładając o wiele większą uwagę do błotnistych kałuży chcąc uniknąć powtórnego spotkania z błotnistą mazią. Co doprowadziło momentami do wykonania piruetów przez Tapiona na poboczu drogi... Tańczył nasz młodzieniec, a oczy jego odczuwały ciężar zmęczenia z powodowane porą dnia. Powieki zrobiły się bardzo ciężkie, jednak chłopak szedł dalej pomimo przysypiania w trakcie podróży, aż do momentu kiedy ujrzał jasny punkcik który z każdym krokiem zaczął się przybliżać. W momencie kiedy shinobi zrozumiał, że ktoś się kryje za tym źródłem światła postanowił schować się w leśną gęstwinę. Na jego nieszczęście nie udało mu się uniknąć osoby która kryła się w świetle, jego serce biło coraz mocniej i mocniej. Tapion czuł, że zaraz organ witalny wyskoczy mu z klatki piersiowej. Z początku brązowowłosy nie wiedział co ma robić, bał się, oblał go zimny pot, zaczął panikować, gorączkowo myślał:
- Co teraz ? Co ja mam zrobić ? A jak mnie zabije ? Uciekać ? Zacznie mnie gonić ! Co robić ? Podjąć walkę ? Mogę zginąć ! Może go zabije ? A jak jest ich więcej ? A jak rozkazy wpadną w ręce przeciwnika ? Uciekać !
Tapion postanowił uciekać jednak ciało nie chciało się ruszyć
- Wstawaj ! Wstawaj ! Wstawaj ! WSTAWAJ NA CHWAŁĘ KLANU MATEKI
Tapion zerwał się i zaczął oddalać się w głąb lasu, zanim jednak ruszył zawiązał pieczęcie do sztuki przywoływania. Po chwili z kłębów dymu wynurzył się doki. Tapion biegnąc przyłożył usta do swojej okaryny i wygrywając melodię nakazał atak
- HIRUDEGAN !!! Zabij !

UTWÓR

Grał i biegł, choćby miało dać mu to dziesięć metrów przewagi, a może i piętnaście. Miał to w poważaniu, w tym momencie nie czuł wstydu z powodu salwowania się ucieczką. Na ten moment ważniejsze od jego życia, dumy czy czegokolwiek innego na tym świecie były rozkazy które szorstko ocierały się o jego tors dając o sobie znać. Zamierzał ten skrawek pergaminu zanieść za wszelką cenę choćby miało to kosztować go życie...

Tapion

Tapion

Papyrus przejela

Dzisiaj jest ostatni dzień eventu Haloween. Jeżeli ktoś potrzebuje coś napisać, aby uzyskać dodatkowe 10 PH to może poprowadzić mi misję.

ROK 395
Tapion obudził się dosyć późno tego poranka, jednak stwierdził że taka duża ilość snu wyszła mu na dobre, widocznie tego potrzebował. Rozejrzał się po pokoju stwierdzając, że jego żony nie ma z nim w łóżku. Po chwili namysłu doszedł do wniosku, że jego kobieta musi być pewnie w jadalni. Dlatego chcąc to sprawdzić wstał z łóżka i dziarskim krokiem powędrował do miejsca gdzie zwyczajowo konsumowali posiłki. Jak się okazało po przejściu dwóch pomieszczeń, miał rację gdyż jego żona rozkładała śniadanie na stole.
- Już wstałeś ? Miałam cię właśnie budzić na śniadanie. - zagadała Akira
Tapion odpowiedział jej uśmiechem, podszedł do niej dał jej buziaka oraz klapsa w tyłek na przywitanie i usiadł po swojej stronie stołu.


Gdy po jakieś dwóch godzinach zakończył poranny rytuał związany z jedzeniem, myciem się, ubraniem i z wypiciem w spokoju czarki fantastycznej herbaty to poszedł odwiedzić pobliski budynek w którym znajdowały się zmagazynowane zwoje z technikami shinobi. Uważnie przyjrzał się wszystkim tam nagromadzonym zbiorą, decydując się na dwie techniki które chciał opanować w najbliższym czasie. Bowiem uważał, że to z pewnością pomoże mu w staniu się lepszym narzędziem dla klanu Mateki. Po tym jak już zdecydował się czego będzie się uczył wyszedł żegnając się ze swoją daleką kuzynką która opiekowała się tym przybytkiem w imieniu klanu Mateki.


Po niedługiej chwili znalazł się z powrotem w swoim domu dzierżąc to po co wyszedł. A gdy już przekroczył próg domu, rzucił krótko do swojej żony, że idzie potrenować do ogródka i żeby mu nie przeszkadzała dzisiejszego popołudnia. Akira przyjęła to z pokorą, lekko się uśmiechnęła i kiwnęła głową na znak, że zrozumiała.
Akira

Doma Tapiona i jego żony Akiry znajdował się w bardziej zacisznych zakątkach osady. Posiadał dwie kondygnacje, stromy dach tak aby śnieg czy deszcze mogły bez przeszkód spłynąć po nim. Dodatkowo posiadłość posiadała spory teren za domem, który w głównej mierze był zajęty przez ogród którym opiekowała się Akira. Sam dom tak na dobrą sprawę składał się z trzech izb, jedna u góry która była sypialnią, garderobą oraz miejscem przechowywania kosztowności i ważnych dokumentów. Na dole były dwie izby w których mieściły się pokój dzienny, jadalnia, łazienka oraz kuchnia. W kilku miejscach na ścianach wewnątrz domu namalowany był symbol klanu Mateki.