Shinobi War PBF Naruto

Być może Michi trafił idealnie, ale prawda jest taka, że gdyby spotkał kogoś mniej przyjaznego, to i tak dałby sobie radę. Być może zamaskowany nastolatek był dość naiwny, jednak nie do tego stopnia, żeby dać się zadźgać. Nie pamiętał rodzinnego ciepła czy radości, jaką daje obcowanie z innymi, jednakże doświadczył innej strony ludzi. I to właśnie ta strona sprawiła, że być może Michi poradziłby sobie w niecodziennych sytuacjach o wiele lepiej, niż niejeden młodzieniec wychowany w znanych klanach. Oczywiście są to tylko założenia, bo na razie chłopak nie miał zbyt często do czynienia ze światem zewnętrznym, ale niedługo z pewnością się to zmieni.
- Ayame, zapamiętać. - imiona były akurat najłatwiejsze do zapamiętania i wymówienia. Matsuno mógł je przypisać do konkretnej sylwetki, twarzy, osoby. To sprawiało, że mógł przypisać dane słowo do określonego wyobrażenia lub wspomnienia. To sprawiało, że ze słowem wiązały się jakieś uczucia, a te akurat Michi chciał odkrywać. Być może Ayame go tego nauczy? Skoro i tak już proponowała nauczenie jakiejś pracy, to można od razu rozwinąć to na uczucia. Dla pustelnika sprawa była na tyle prosta, że nie widział żadnych przeszkód. Oczywiście, zapewne przyjdzie mu się niemiło rozczarować, ale to też część nauki. W końcu człowiek uczy się najlepiej poprzez konfrontację swoich przekonań czy oczekiwań, z hardą, niewybaczającą prawdą i faktami. Takie zderzenie właśnie miało miejsce, gdy Ayame poruszyła temat jego ubioru.
Michi wskazał na siebie palcem i gdyby tylko mógł wizualizować swoje zmieszanie, to nad jego głową pojawiłoby się w tym momencie wiele znaków zapytania - Wszyscy takie nosili jak kończył się las. Zawsze takie mieli, jak mnie widzieli. - zdania wyszły mu nad wyraz dobrze, ale to nie świadczyło, że argument przekona Ayame. Być może Matsuno nie był jeszcze gotowy na tak otwartą konfrontację ze światem, bo teraz nerwowo zaczął skubać wąsy na swojej masce. Młody shinobi nie miał żadnych pozytywnych wspomnień związanych z jego ubiorem, ale była to jedyna pewna w jego życiu. Niezależnie od tego, co się działo w lesie, ludzie na jego skraju zawsze byli ubrani właśnie w ten sposób. Deszcz, śnieg, słońce, ranek, wieczór - oni nigdy się nie zmieniali, choć ich sylwetki się od siebie różniły. Ten ubiór, który miał teraz na sobie, był swego rodzaju jego wentylem bezpieczeństwa. Nie czuł się tak samotny i zagubiony w świecie, bo miał coś, co przypominało mu o jego starej rzeczywistości.
- Czemu maska straszna? - zapytał też, kiedy zbliżali się do zabudowań. Było widać, że niepewność w jego ciele narasta z każdym kolejnym krokiem. Również jego oddech stał się częstszy i płytszy, niczym zwierzyny w stresującej sytuacji. Być może był to strach przed nieznanym, a być może podświadoma reakcja jego ciała, które podświadomie wysyłało sygnały o zagrożeniu płynącym od wioski. W końcu przez te wszystkie lata granica lasu kojarzyła mu się z wygnaniem i kamieniami. Mimo jednak całej tej odruchowej reakcji, Michi zacisnął zęby, a palce owinęły się dookoła jednej z mniejszych masek znajdujących się na jego ubraniu, i stawiał kolejne kroki do przodu. Dawał jasno do zrozumienia, że niezależnie od tego, czego będzie chciało jego ciało, on sam zamierzał podejść bliżej.

Gdyby Michi wiedział czemu Kenji się z niego śmiał, to... i tak by się nie przejął. Nie widział nic złego w tym, że nie umie niektórych słów. Jego wiek nie miał tutaj żadnego znaczenia, ale, jak wcześniej zostało to ustalone, to po prostu spojrzenie Matsuno, które nie pokrywa się zazwyczaj ze spojrzeniem normalnych ludzi.
- Małunki. - wypowiedział cicho pod nosem, starając się zapamiętać kolejne słowo, które będzie musiał dodać do swojego zasobu. Oczywiście nie było gwarancji, że je zapamięta, ale z pewnością będzie się starał. Zresztą, pójdzie mu o wiele łatwiej, jeśli Kenji faktycznie pokaże mu to co są te całe "małunki". Na razie Michi wymyślił, że mogą to być jakieś małe żyjątka, ale dlaczego matka z dzieckiem trzymali je w swoim domu - tego już nie wiedział. Ufał za to Kenjemu, że te żyjątka muszą być bardzo ciekawe. W końcu nie ekscytowałby się tak na ich wspomnienie, gdyby były zwyczajne. Matsuno musiał przyznać, że teraz to nawet on był zaciekawiony i podekscytowany. Najwyraźniej udzieliły mu się emocje malucha.
Płacić... To wyrażenie było już wyrzutkowi o wiele bliższe. Zamyślił się na moment, przykładając dłoń do swojej brody. Wielokrotnie słyszał jak wieśniacy krzyczeli w jego kierunku, że zapłaci im za to, co zrobił z ich wioską. Nie wiedział dokładnie czego od niego oczekiwali, ale skoro kobieta stwierdziła, że płacić nie będzie musiał, to chyba dobrze? Mieszkańcy jego rodzinnej miejscowości nie byli do niego przyjaźnie nastawieni, więc zapewne nie mieli nic dobrego na myśli. Tymczasem kobieta nie oczekiwała od niego tego samego, co oni, więc wszystko wydawało mu się w porządku. Co więcej, obiecała mu także jedzenie i spanie, czyli dwie rzeczy, które lubił zawsze najbardziej. Michi uśmiechnął się szeroko, czego znowu nie było widać spod jego maski, ale z pewnością było wyczuwalne w jego głosie.
- Ja pomagać z chęcią. Nie umiem robić dużo tylko. - zaznaczył od razu, żeby nie spodziewali się nie wiadomo czego. Jeśli chodzi o jakieś proste prace fizyczne, to jest w tym bardzo dobry, ale jeśli wymagają, żeby pisał listy do jakiegoś zarządcy, to nie jest to dobrym pomysłem. W każdym razie, Michi się zgodził i jakby potwierdzając swoją decyzję, zbliżył się powoli do dwójki ludzi. Pozostawała tylko jeszcze jedna kwestia - Michi. - powiedział, wskazując na siebie palcem - Kenji. - wskazał teraz na małego chłopaka - A ty? - przeniósł wzrok na matkę malca, która jeszcze mu się nie przedstawiła. Jeśli ma z nią pracować, to o wiele łatwiej będzie mu to szło, gdy pozna imię swojej zleceniodawczyni. Nie chciał dopuścić do sytuacji, w której musiałby zadać jej jakieś pytanie i zawiesiłby się na dobre kilkanaście sekund, wymyślając przy tym jak poprawnie ułożyć zdanie. Imiona znacznie ułatwiają konwersację i choć miał niewiele wiedzy o świecie, z tego akurat zdawał sobie doskonale sprawę.

Las i niebezpieczny w jednym zdaniu? Michi po raz kolejny przechylił głowę na bok, jakby chcąc zrozumieć tok myślenia kobiety. Co takiego niebezpiecznego było w lesie? Matsuno spędził tam całe swoje życie i mógł przysiąc, że drzewa i zarośla były o wiele bezpieczniejsze, niż wioska znajdująca się poza ich granicami. Ludzie najwyraźniej często bali się zwierząt i tego, co czyha poza cywilizacją, zapominając zupełnie, że sama cywilizacja nie jest bezpieczna. Oczywiście tego zamaskowany dzieciak jeszcze nie wiedział, ale gdzieś w głębi serca podejrzewał, że tak może być. Nie zamierzał jednak wydawać osądów bez żadnych dowodów.
- Put...ynie? Góry? Lody? - zapytał, starając się wymówić nowe słowa dokładnie tak, jak je usłyszał, co jednak nie wychodziło mu zbyt dobrze. Gdyby jednak poproszono go o naśladowanie dźwięków zwierząt, to bez chwili zawahania zabrzmiałby dokładnie jak istota, którą chcieliby usłyszeć - Nie znam. Nikt nie opowiadał. Co to? - nie znaczyło to jednak, że problemy z wymową zniechęcą Michiego do poznania nowych rzeczy. To był jeden z plusów mieszkania jako pustelnik - Matsuno nie posiadał wstydu, bo nikt nigdy nie nauczył go, że pewnych rzeczy należy się wstydzić. Z całą pewnością można stwierdzić, że chłopak nigdy w swoim życiu nie odczuwał takiej emocji. Jeśli nie zna się zasad panujących światem, to nie można płakać gdy się je złamie - to był właśnie jego sekret, największa broń i jednocześnie największa wada.
I właśnie ta trójca miała rozstrzygnąć o dalszych losach Matsuno. Może i określenie trochę na wyrost, ale na pewno mogła zdecydować o tym, czy Michi doświadczy cywilizacji w sposób "normalny" czy po swojemu. W końcu to od matki Kenjiego zależało czy zamaskowany nieznajomy uda się z nimi do domu. Każdy normalny człowiek widziałby w tym wielkie niebezpieczeństwo, ale nie każdy przecież był normalny.
- Ja... - zaczął cicho i niepozornie, robiąc dwa kroki do tyłu. Odwiedzanie cywilizacji to jedno, ale oddawanie się w ręce dwójki nieznajomych, to już całkowicie inna sprawa. Mogłoby się zdawać, że to właśnie matka i Kenji powinni mieć większe opory przed spędzeniem czasu z nieznajomym, ale na razie to Michi wydawał się być bardziej przestraszony -Ja nie wiem. - wykrztusił to w końcu z siebie, nie do końca wiedząc jaką decyzję powinien podjąć. Wizja była kusząca, ale, jak to jest z wizjami, o wiele łatwiej się do niej przekonać, gdy nie stanie się rzeczywistością. Matsuno mógł myśleć, że wyruszy odważnie w świat, jednak podjęcie tej decyzji w prawdziwym scenariuszu nie było już takie proste.
- Co to darmo? - zapytał jeszcze, jak gdyby odpowiedź na to pytanie miała zadecydować o wszystkim. Nie chciał zgadzać się na coś, czego nie będzie w stanie wykonać. Niepewność i brak zaufania wzięły nad nim górę, więc zanim wkroczy na niepewne tereny, musi zabezpieczyć się z każdej strony. Zwierzęta są prostsze do odczytania. Człowiek zmieniał się jak kameleon, a Michi kameleona, jak i człowieka, czytać nie umiał. W ogóle nie umiał czytać, ale to już inna sprawa.

Tymczasem Michi nawet nie zdawał sobie sprawy z błogości, jakiej właśnie doświadcza. Dla niego było to jedynym, co faktycznie znał. Nie wiedział jak wygląda życie z ludźmi, nie wiedział jak podstępni i dwulicowi potrafią być. Jedyne, co zaznał do tej pory, to strach przed nieznanym i pogarda. Jednak nie postrzegał wszystkich ludzi przez pryzmat swoich doświadczeń. Zwyczajnie zachowywał czujność jak każdy, kto znajdował się w nietypowej, nowej, a przede wszystkim całkowicie dziwnej sytuacji. Nie oznacza to jednak, że zamierzał od tej sytuacji całkowicie stronić. Coś w środku pchało go do tego, aby poznać otaczający go świat. Chciał go doświadczyć, poznać i zrozumieć. Być może to przebłyski wspomnień z czasów jego malutkiego dzieciństwa, a być może to wrodzona ciekawość, której do tej pory nie miał okazji eksplorować. Faktem było jednak to, że przed młodzieńcem stała przełomowa okazja, która mogła zaważyć na całym jego życiu. Nikt w końcu nie powiedział, że życie poza lasami przypadnie mu do gustu. Równie dobrze może zrazić się kilkoma spotkaniami i wrócić do tego, co jest mu znane - pustelnictwa. Nie zaznał niczego innego, więc to akurat wydawało mu się normalne i akceptowalne.
I właśnie dlatego pytanie Kenjiego tak go zaskoczyło. Gdyby nie wąsata maska na twarzy, to dwójka nowych "znajomych" Matsuno mogłaby zobaczyć jego zakłopotany wyraz twarzy. Kim on tak właściwie jest? Dla niego odpowiedź wydawała się prosta - sobą. Tylko jak to przekazać komuś innemu? Jak opowiedzieć o sobie, kiedy nigdy na ten temat się nie rozmyślało? Kim tak naprawdę był Michi? Znał tylko swoje imię. Nie pamiętał swoich rodziców, nie posiadał żadnej innej rodziny. Odkąd sięga pamięcią, las i odosobnienie były jego jedynymi cechami.
- Las bezpieczny dla mnie. Zawsze był i zawsze jest. - tego był natomiast pewny, choć sposób w jaki złożył zdanie być może nie do końca oddawał jego uczucia na ten temat. Chłopak przemilczał jednak temat klątwy. Być może nie miał zbyt dużego obycia w społeczeństwie, ale wiedział, aby nie poruszać zbytnio tego tematu. Nie tak dawno temu wyzwolił się spod jarzma swojego daru, więc nie zamierzał wpaść pod nie raz jeszcze. I kiedy miał dzieciakowi to wytłumaczyć, do głosu doszła również jego matka. Dopiero teraz Matsuno zauważył delikatne objęcie, na widok którego, coś zakuło go w klatce piersiowej. Nie wiedział czemu, a już tym bardziej nie wiedział co to za uczucie, ale na pewno nie było przyjemne. Na pewno też nie doświadczył go nigdy w swojej chatce.
- Podróżuję. Nie byłem nigdy poza lasem. Wszystko... nowe. - odpowiedział, zdając się poświęcać dłuższą chwilę na dobry dobór słów i przekrzywiając delikatnie głowę na bok. Praktykował konwersacje wiele razy, ale zawsze mówił do ściany, a ściana ma to do siebie, że trzyma się z góry ustalonego scenariusza. Dopiero teraz, gdy Michiemu przyszło prowadzić prawdziwą rozmowę, która płynnie zahacza o różne tematy, Matsuno zaczął doceniać umiejętność konwersacji. Nie jest tak łatwa, jak mogłoby mu się wydawać. Nie dość, że trzeba rozumieć, co się słyszy, to jeszcze odpowiadać na temat.
- Wy... nauczyć mnie? Nauczyć wszystkiego? - zadał niewinnie pytanie, bowiem nie wiedział nawet o co prosi. Dla niego wszystko wydawało się na tyle łatwe, że byłoby do osiągnięcia od razu. Jednak miało to miejsce tylko dlatego, że nie miał zielonego pojęcia o złożoności jego prośby.

Las był jedynym, czym Michi tak naprawdę znał. Być może ten, po którym się teraz poruszał był zupełnie inny od jego małego grajdołka, ale mimo tego czuł się tutaj swobodnie. Przede wszystkim nie widział w pobliżu ludzi. Może to zabrzmieć dziwnie, jeśli weźmie się pod uwagę, że Matsuno uciekł ze swojego więzienia po to, aby ich lepiej poznać. Nie był jednak jeszcze gotowy na to, co chował przed nim świat. Michi był już bowiem w pobliżu jednej osady - o wiele większej niż jego wioska. Ilość różnych dźwięków, odgłosów i krzyków była dla niego przytłaczająca. Nie wiedział na czym powinien zawiesić oko, czego powinien w pierwszej kolejności słuchać, a już na pewno nie zdawał sobie kompletnie sprawy czy czyha na niego jakieś niebezpieczeństwo. Las był pod tym kątem o wiele prostszy. Jeśli nagle cały las milczał, ptaki przestawały śpiewać, a dookoła słychać było tylko wiatr, wtedy trzeba było się mieć na baczności. Cisza oznacza, że drapieżnik jest w pobliżu. I nawet pomimo tej ciszy, ofiara może nie zorientować się kiedy śmierć wyskoczy na nią z pobliskich zarośli. A w mieście? Jakim cudem można usłyszeć niebezpieczeństwo? Na jakie znaki powinien zwracać uwagę? Kto jest niebezpieczny? Zbyt dużo pytań jak na jego małą głowę.
I to właśnie przez tę swoją małą głowę i mnogość pytań, Matsuno dał się podejść. Co prawda, nie zwierzowi, bo na takowych gości był poważnie wyczulony, ale za to dał się podejść dziecku. Nie wiedział co byłoby gorsze. W momencie, gdy głos dzieciaka rozszedł się w powietrzu, sam Michi natychmiast stanął jak słup soli. Zaczął uważnie obserwować otoczenie, zupełnie jak dziki zwierz, który spotkał łowcę. Być może to te wszystkie lata, kiedy spotkanie człowieka oznaczało, że w jego stronę polecą zaraz kamienie, ale Matsuno był zestresowany tym spotkaniem nie bardziej, niż matka malca próbująca go dogonić nim zbliży się do "yokai". Mamuśka nie musiała się jednak o nic zbytnio martwić, bowiem wyrzutek nie zamierzał robić żadnych gwałtownych ruchów. Michi spojrzał dokładnie na dzieciaka, choć zapewne ruch ten nie był dobrze widoczny spod jego maski. Chłopak ruszył się nieznacznie, a wraz z jego ruchem, dookoła rozległ się dźwięk licznych dodatków znajdujących się na jego pelerynie. Małe, drewniane maski zaczepione na lince zaczęły się o siebie obijać, a cała peleryna zaszeleściła niczym papier.
- M-michi. - odpowiedział niepewnie, co było słychać w jego zachrypniętym głosie. Odchrząknął zaraz, żeby dodać sobie animuszu przed następnym zdaniem i rozruszać trochę zastane struny głosowe - Jestem inny las. Nie... dobry duchem. Zamknięty za klątwę. - odpowiedział spokojnie, przenosząc wzrok z dziecka, na matkę. W jej postawie widział podejście podobne, do strażników. Nieufność, strach, być może nawet i delikatna pogarda, choć tego ostatniego nie był pewien. Takie emocje potrafił rozpoznać w swoim rozmówcy bez problemu. W końcu obcował z nimi na co dzień.
- Nie biegaj. Las niebezpieczeństwo. - dorzucił jeszcze, nie odzywając się w żaden sposób do matki chłopaka. Jeśli sama nie chciała nawiązywać kontaktu, to on tym bardziej nie był w stanie tego zrobić. I tak czuł już, że każdy włos na jego ciele zaczyna się jeżyć. Być może nie ze strachu, ale ze znacznego dyskomfortu wywołanego spotkaniem. Matsuno wolał nawiązywać kontakty na swoich zasadach. Takie zaskakiwanie go z pewnością nie było przyjemne.

Nazwisko i imię: Matsuno Michi
Ranga misji: D
Czy zdajesz sobie sprawę z zagrożeń?: Michi nie zdaje sobie sprawy z niczego, ale ja tak
Link tematu: Nie ma mnie jeszcze nigdzie, ale Kaigan byłoby świetne.
Uwagi: Ogólnie Michi był trzymany w zamknięciu przez ostatnie paręnaście lat, więc nie ma zielonego pojęcia o świecie. Nie zna klanów, nie wie kim są shinobi, nie wie nawet, że za rzeczy trzeba płacić. Ma też małe problemy z mówieniem, więc całość może być dość ciekawa. Jestem otwarty na propozycje i konfrontowanie dzikuska ze światem

No to wszystko poprawione i dodane do poprzedniego posta w banku

Temat jest gotowy do sprawdzenia

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Michi
NAZWISKO: Matsuno
KLAN: Brak
PRZYNALEŻNOŚĆ: Brak
WIEK: 17
DATA URODZENIA: 12.03.378
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 171/64
RANGA: Wyrzutek D

APARYCJA
WYGLĄD:
Michi nie różni się niczym od najzwyklejszego dzieciaka, jakiego można spotkać w pierwszej lepszej wiosce. Nie jest szczególnie przystojny, ale nie jest też nie odstrasza swoją twarzą, choć zawsze chowa ją pod maską. Kiedy Matsuno jest w swoim tradycyjnym stroju, niewiele można powiedzieć o jego wyglądzie. Jedyne, co wtedy faktycznie się wyróżnia, są jego średniej długości, proste, gładkie i czarne włosy, które na czubku głowy związane są w delikatny kok za pomocą czerwonego materiału. Gdyby jednak spojrzeć na to, co skrywa się pod niecodziennym ubiorem, z pewnością łatwo byłoby dostrzec delikatną twarz młodzieńca. Nieufną, zagubioną, a jednak niewinną. Jego brązowe oczy wydają się nie spoglądać na rozmówcę, a patrzeć poza niego, niczym zwierzyna, która nie jest pewna swego losu i rozgląda się za potencjalnym zagrożeniem. Blada cera młodzieńca pozwala stwierdzić, że Michi nie miał zbytnio do czynienia ze światem zewnętrznym lub zwyczajnie nie przebywał często na słońcu. Ciało młodego shinobi jest jednak spowite licznymi bliznami. Większe, mniejsze, czasami wyglądają bardziej jak otarcia i znajdują się głównie na przedramionach oraz plecach.
UBIÓR:
Ubiór jest z pewnością znakiem rozpoznawczym młodego Matsuno. Zanim jednak przejdę do wierzchniej części ubioru, czyli tej, która najbardziej rzuca się w oczy, zacznijmy od rzeczy najprostszych. Cała garderoba, co jest lekkim wyolbrzymieniem, biorąc pod uwagę, że Michi posiada tylko jedno ubranie, składa się z najprostszych materiałów, jakie są dostępne dla pospólstwa. Jedyne, co może ją delikatnie wyróżniać, to kolory. Najlepszym przykładem są spodnie. Wykonane z luźnego materiału, sięgające delikatnie ponad kostki, ale tylko dlatego, że zostały do nich dołączone sznurki powalające na zaciśnięcie nogawek. Co w nich takiego dziwnego? Są czerwone, czyli kolor, który niekoniecznie przynależy do biednej części społeczeństwa. Dalej mamy koszulkę z długimi rękawami w kolorze granatowym. Znajdują się na niej wymyślne okręgi, które są symbolem jakiejś bogatszej rodziny. A przynajmniej tak myśli Michi, bo cały ubiór został skradziony z trupa. Koszula nie posiada guzików, a w miejscu trzymana jest paskiem.
Normalny obserwator nie dojrzy jednak tych części ubioru, a to wszystko przez "pelerynę", która zasłania niemal całą sylwetkę chłopaka. Na pierwszy rzut oka przypomina ona sierść jakiegoś wielkiego zwierza, ale po bliższym przyjrzeniu się można odkryć prawdę. To nic innego jak len, który przepleciony jest papierem umoczonym w wosku. Czemu papierem? Gdzieniegdzie można na nim znaleźć symbole mające pieczętować złe moce. Symbole te są nijak związane z normalnie używanym pismem. Cała peleryna trzyma się w jednym kawałku za pomocą grubszego sznura znajdującego się na wysokości barków chłopaka. Jednak, aby całość nie była zbyt prosta, na sznurze znajdują się liczne, małe, drewniane maski przypominające tengu. Raz na jakiś czas znajdzie się między nimi kolejne amulety mające powstrzymywać złe duchy. Całość dopełniona jest maską większych rozmiarów, którą Michi zasłania swoją twarz. Dominującym motywem jest kolor czerwony, ale można również znaleźć biały i żółty. Najcharakterystyczniejszym elementem maski jest z pewnością szeroki, biały wąs, umiejscowiony zaraz nad rzędem ostrych zębów. Wszystko to sprawia, że Matsuno dostrzeżony w lesie przez niespodziewającego się przechodnia, może uchodzić za błąkającego się yokai.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Trudno określić charakter Michiego. I to nie z powodu jego wieku, a z powodu jego dotychczasowych doświadczeń. Z pewnością można stwierdzić, że Matsuno jest osobą cichą. Jeśli już jakimś cudem znajdzie się w towarzystwie, to z pewnością nie będzie duszą towarzystwa. Wcale nie ze względu na to, że jest introwertykiem, bo prawdę mówiąc, jest kompletnie inaczej. Michi jest po prostu osobą zagubioną socjalnie, nieufną i niepewną swoich kroków. Jego codzienne życie jest nieustanną walką pomiędzy jego wrodzoną ciekawością świata i chęcią poznania nieznanego, a jego przezorną naturą i brakiem zaufania do drugiego człowieka. Z powodu braku ogólnego obycia i nieznajomości zasad panujących w społeczeństwie, Michi może często uchodzić za dzikusa lub dziwaka. Ma tendencję do gapienia się na ludzi, czajenia się za rogiem (co on sam nazywa obserwowaniem) i dotykania wszystkiego, czego nie rozumie. Uwielbia za to próbować nowych rzeczy. Dosłownie i w przenośni. Podsumowując trochę jego skąpy, ale jednak charakter, można by powiedzieć, że Matsuno Michi jest w miarę dorosłym dzieckiem, posiadającym jednak duża dozę nieufności i dystansu do ludzi. I właśnie tak, jak dziecko, ten młody shinobi nie posiada również kręgosłupa moralnego, który jest normą dla wszystkich ludzi. Zwyczajnie nie miał mu go kto wpoić.
HISTORIA:
Dzieciństwo Michiego było całkowicie normalne. Przynajmniej dla niego. Narodził się bowiem w niezbyt zamożnej rodzinie, ale przynajmniej kompletnej. Można nawet powiedzieć, że był swoistym małym cudem, bo jego rodzice starali się o potomka już dobre kilkanaście lat i kiedy Matsuno pojawił się na świecie, jego staruszkowie byli już prawie dosłownie staruszkami. Właśnie z tego powodu był nieziemsko rozpieszczany za niemowlaka, o czym nie miał oczywiście pojęcia. Zresztą, niewiele pamięta ze swojego dzieciństwa, a już na pewno nie zna twarzy i imion swoich rodziców. Dlaczego? Wszystko to ze względu na klątwę z jaką się urodził. Tak naprawdę jest to jego umiejętność, ale w zacofanej, bardzo religijnej wiosce zostało to odczytane kompletnie inaczej.
Z początku zbieg nieszczęśliwych wypadków nie był przypisywany małemu dziecku. Ot jego matka była stara, więc to logiczne, że po porodzie traciła siły. Jednak czy powinno to postępować tak szybko? Sakiko, bo tak naprawdę się nazywała, z dnia na dzień stawała się coraz słabsza. Pomimo tego nie odpuszczała i cały czas opiekowała się swoim jedynym, ukochanym synkiem. Przytulała go, uspokajała i karmiła niezależnie od tego, jak się czuła. On za to za każdym razem, nieświadomie, ale jednak, dotykał jej skóry dłońmi. Wtedy jeszcze jego "dar" nie był jakoś silny, jednak miesiące ciągłego kontaktu odcisnęły swoje piętno na zdrowiu matki. Czara przelała się jednak pewnej spokojnej nocy. Sakiko położyła się do snu razem ze swoim synkiem, aby następnego ranka nie otworzyć już swoich oczu. Tak oto Michi stracił matkę, której na dobrą sprawę nigdy nie poznał. W ślad za nią, choć o dwa lata później, poszedł Satoru, czyli jego ojciec. On również czuł się cały czas osłabiony, nie posiadał energii i cierpiał na częste bóle głowy. To jednak nadal nie było podejrzane. Wszystkie te zrzucano bowiem na barki zaawansowanego wieku. Rodzice Michiego nie byli w końcu najmłodsi, więc ich śmierć nie była sama w sobie niczym dziwnym. Postrzeganie chłopca zaczęło się jednak z czasem znacznie zmieniać. Gdziekolwiek nie poszedł, z kimkolwiek by nie przebywał, osoby te odczuwały podobne objawy. Co prawda, nikt więcej przez niego nie zginął (na razie), ale znaki ewidentnie przemawiały za tym, że jest przeklęty lub rozsiewa jakąś zarazę. Dorośli, którzy z nim przebywali, skarżyli się na brak energii i dopadającą ich apatię, a dzieci stroniły od niego, bo przy każdej zabawie czuły jak Matsuno przyprawia je o ból głowy. W efekcie chłopczyk był coraz bardziej izolowany, aż do momentu, w którym nadarzyła się kolejna śmierć. Pani Sakako, która jako jedyna nie przejmowała się zbytnio tym, co mówi cała wioska i pomagała tym samym Michiemu, opadła nagle na ziemię i dokonała swego żywota. Pomimo tego, że chłopaka nie było nawet w jej pobliżu i nie widział jej od dwóch dni, mieszkańcy wioski już wydali wyrok. To właśnie młody Michi był winowajcą i musiał za to zapłacić. Jaką karę? Najsurowszą. Nikt w końcu nie przejmowałby się zniknięciem pięciolatka, który nie posiadał żadnej rodziny. A jeśli jeszcze cała wioska zmówi się w temacie jego zniknięcia? Wtedy byłoby zupełnie tak, jak gdyby nigdy nie istniał. Od pewnej śmierci uratował go jednak mąż Sakako. Pomimo tego, że również obwiniał Michiego za śmierć jego żony, nie chciał jego śmierci. Wiedział, że Sakako by mu tego nie wybaczyła. Zaapelował więc do oszalałego tłumu, grając na ich strachu. Stwierdził, że nie znają mocy małego demona i nie wiedzą czy jego śmierć nie spowoduje rozprzestrzenienia się klątwy po wszystkich mieszkańcach. Zamiast uśmiercenia go, zaproponował inne rozwiązanie - przymusowe odosobnienie. Od tej pory Matsuno miał mieszkać z dala od wioski i ludzi. Musiała mu wystarczyć mała chatka i jedzenie przynoszone przez "strażników". Miał nie przebywać z normalnymi ludźmi, miał ich więcej nie przeklinać i nie doprowadzać do nieszczęścia. Jednym zdaniem - zrobiono z niego złego ducha, który miał być trzymany z dala od wszystkich, ale który jednocześnie miał nie przekląć całej wioski w momencie swojej śmierci. Był niepożądaną jednostką, której jednak nie mogli się tak łatwo pozbyć ze strachu przez konsekwencjami.
Tak właśnie Matsuno spędzał swoje kolejne lata - samotnie, w ciszy, niemal całkowitym zapomnieniu i pod ciągłym, czujnym okiem wiejskich strażników. O ile z początku jedzenie było mu przynoszone w miarę regularnie, o tyle wraz z upływem czasu działo się to coraz rzadziej. Dwa razy dziennie, zamieniło się w raz na dzień, a raz na dzień zamienił się na dwa razy w tygodniu. Za każdym razem gdy młody Michi czuł jak głód doprowadza go powoli do skraju szaleństwa, próbował schodzić do wioski, żeby poprosić o dodatkowe racje. Za każdym razem był także zatrzymywany lub obrzucany kamieniami. Szybko zrozumiał, że nie jest częścią tego społeczeństwa. Nie mógł przebywać z normalnymi ludźmi, ale również za nic ich nie obwiniał. Wraz z upływem czasu i dorastaniem, zaczynał rozumieć swój dar. Tak, dar, a nie klątwę. Pomimo tego, że nie miał zbyt częstego kontaktu z człowiekiem, obcował ze zwierzyną. Zaprzyjaźnił się w szczególności z wiewiórkami i dwoma lisami. No... Z tymi, z których nieumyślnie nie wyssał sił witalnych. Zrozumiał bowiem, co tak naprawdę działo się dotychczas w jego życiu. Za każdym razem, gdy dotykał innych istot, nieświadomie zabierał cząstkę ich życia. Jego dotyk nie był niewinny i delikatny tak, jak wszystkich dookoła niego. Jego dotyk był oddechem śmierci na karku. Sukcesywnie, z każdym muśnięciem, nieświadomie przecinał linę zwaną życiem. Splot po splocie, nitkę po nitce, nadszarpywał delikatną strukturę. O ile nie robił tego zbyt często, struktura ta sama się naprawiała, ale jeśli nie posiadał umiaru, całość rozpadała się niczym jego pierwsze, nieudane szałasy. Jednak dzięki ciągłym ćwiczeniom nauczył się nad tym darem w miarę panować. Nadal nie ufał sobie na tyle, żeby dotykać wszystkich i wszystkiego jak popadnie, ale nauczył się przynajmniej wyczuwać kiedy zabiera komuś cząstkę życia. Dzięki temu zawarł właśnie swoje pierwsze przyjaźnie - wiewiórka Sakai i lis Kenji.
I tak Matsuno żył sobie w swojej dość pojemnej izolatce, aż pewnego czasu wydarzyło się coś niespodziewanego. Do jego skromnej, zbudowanej własnymi rękoma chatki, wpadła dwójka zakrwawionych i uzbrojonych ludzi. Michi instynktownie cofnął się do rogu swojego domostwa i zmierzył wzrokiem dwójkę przybyszów. Dopiero po chwili okazało się, że to nie są strażnicy. Znaczy... Jeden z nich strażnikiem był, co łatwo było ocenić po jego charakterystycznej masce i pelerynie odganiającej złe duchy, ale drugi był kimś zupełnie inny. Wysoki blondyn, ze starą blizną przecinającą całą jego twarz i jakimś długim nożem (kataną, ale Michi nigdy jej nie widział) w ręce. Co ta dwójka robiła razem w domku "demona"? Tego chłopa nie wiedział. Zdawał sobie sprawę jednak z tego, że ze sobą walczyli. Obaj mężczyźni byli pokryci posoką i dyszeli. Turlali się jeszcze chwilę po ziemi, szarpali się ze sobą i siłowali, aż w końcu blondyn zadał ostateczny cios. Przez maskę strażnika wydostała się krew zapewne wykaszlana z jego płuc, a następnie jego ciało padło bezwiednie na ziemię. Matsuno przez ten cały czas nie reagował. Nie czuł strachu, bo wielokrotnie widział w lesie jak jedno zwierze zabija drugie. Było to coś kompletnie naturalnego. Sam też zmuszony był polować na zwierzynę. Nieznajomy blondyn jednak zupełnie nie zauważył tego małego szczegółu. Myślał, że ma do czynienia z jakimś dzieciakiem w lesie, więc wyciągnął w jego stronę rękę.
- Pomóż mi. Pomóż mi albo ty będziesz następny. - warknął w kierunku Matsuno w groźnym tonie, zupełnie tak, jakby faktycznie miał tę groźbę wykonać. Jednakże już kolejne spojrzenie na nieznanego przybysza wystarczyło do tego, żeby stwierdzić iż nie był w stanie zrobić niczego. Jego ciało było poranione na skutek ostatniej walki, a krew wypływała z jego ran dość szybko. Michi jednak postanowił spełnić jego prośbę. Podszedł do niego i złapał za jego dłoń, niemal od razu korzystając ze swojego daru. Nie wiedział czemu, ale jego ciało krzyczało, że powinien go użyć. Powinien zabrać jego życie, co też zrobił. Blondyn jęknął i spojrzał zagubionym wzrokiem na twarz czarnowłosego, jakby chcąc zapytać co się dzieje. Gdy jednak jego ciało poczuło falę bólu, a siły zaczęły go opuszczać jeszcze bardziej, intruz złapał za katanę chcąc zamachnąć się na Matsuno. Był jednak na tyle osłabiony i zraniony, że chłopak bez problemu złapał za jego nadgarstek, potęgując tym samym swój dar. Po krótkiej chwili, której symfonią były jęki bólu, ciało blondyna opadło na ziemię bez życia. I to właśnie dopiero wtedy Michi zorientował się, że coś dzieje się w wiosce. Wyszedł przed swoją chatkę, żeby zobaczyć dym dochodzący z zabudowań i usłyszeć stłumione krzyki dochodzące z ich strony. Nie wiedział co dokładnie miało miejsce, ale nie miał też zamiaru się dowiadywać. Od dawna chciał uciec z tego miejsca, które tylko go ograniczało. Widział wielokrotnie jak Sakai i Kenji wychodzą poza granice jego więzienia, a on sam był tutaj trzymany siłą. Teraz, gdy mógł odwrócić ten los, nie zastanawiał się nad tym ani chwili. Wrócił do swojej chatki i zdarł odzienie ze strażnika. Symbol ludzi, którzy go tutaj więzili, stał się teraz jego normalnym ubiorem. Nie wziął jednak ze sobą niczego więcej, bo nie znał wartości przedmiotów. Zostawił więc katanę, mieszek z pieniędzmi, a także inne bronie, które mijał po drodze. Przy nieznajomym blondynie znalazł jednak książkę z dziwnymi symbolami. Choć nie umiał czytać, to same pieczęcie zainteresowały go na tyle, że zabrał całość ze sobą. Tak właśnie przeklęty demon z małej, zabitej dechami wiochy, wyruszył w świat, będąc kompletnie nieświadomym panujących w nim zasad. Pocieszał się jednak tym, że świat również nie wiedział nic o nim samym.

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Maska na twarzy.

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Tutaj
PH: Tutaj
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Imię właściciela konta: Matsuno Michi
Stan konta: 500 Ryō

Znaleziono 13 wyników

Re: Takayama

Re: Las na granicy Kaigan i Midori

Re: Las na granicy Kaigan i Midori

Re: Las na granicy Kaigan i Midori

Re: Las na granicy Kaigan i Midori

Re: Zgłoszenia po misje

Re: Matsuno Michi

Re: Matsuno Michi [GOTOWA]

Re: Matsuno Michi [GOTOWA]

Matsuno Michi [GOTOWA]

Re: Matsuno Michi

Matsuno Michi

Matsuno Michi