Ogień i woda. Żaden z nich nie chciał odpuścić. Walka żywiołów mogłaby być okrzyknięta najciekawszym i najbardziej zaciętym starciem całego turnieju. Ale oczywiście lepsze było to, że tamci w czterech zgadali się, aby zabić jednego sparaliżowanego biednego Ariiego. No nic, może przynajmniej bedzie jakaś nagroda pocieszenia od publiczności. Biedny Sosuke niestety musiał mierzyć się również z pozostłymi członkami drugiej ekipy, na czym odpowiednio ucierpiał.

Wygranej taktyki się nie zmienia, dlatego kolejny raz poleciały ogniste techniki. Nie można się było dalej zatrzymywać, bo arena bezlitośnie się kurczyła, dlatego trzeba było zmienić miejsce swojego położenia, co oczywiście wiązało się z dalszym ryzykiem, że znów go ktoś zaatakuje. Na całe szczęście jego techniki już wiele ataków powstrzymały, teraz też sobie poradzą.

Jubileusz trwa
Sosuke gubi kierunek
balista nie

Mówię, że najciemniej po latarnią, a tutaj wychodzi, że można po prostu próbować kryć się za swoimi działanami na otwartym terenie. Niektórzy mówią, że można to przeczytać nawet jak jest ukryte, ale przecież nikt by nigdy czegoś takiego nie zrobił. Nikt by nie oszukiwał w celu wygrania jakiegoś nieistotnego turnieju. Na tym polega odpowiedzialność. Jeden katon za drugim poszły bardzo fajnie, to może warto byłoby nieco wreszcie zmienić taktykę. Tak, to byłoby bardzo ciekawe! Co nas czeka tym razem w tym cyrku? Kto okaże się najtwardszym zawodnikiem, kto się spali ze wstydu, a kto nie wytrzyma ciśnienia i znowu zacznie inbę? JUŻ WKRÓTCE SIĘ PRZEKONAMY.

Bracie! Przynieś miotacz!

W czasie gdy jedni świetnie się bawili, pozostali szukali dziury w całym i marudzili na wszystko co tylko było możliwe. Jak widać nie możemy mieć fajnych rzeczy. Nie zasługujemy na nie. Trzeba zawsze szukać dziury w całym. Albo szukać celu w tłumie klonów. Wszystko jest możliwe. Trzeba tylko chcieć.

Pierwszy sukces! Użył techniki! Wreszcie doczekał się swojego katonu. Byłoby co świętować... Gdyby nie fakt, że równie szybko jak się pojawiła, tak szybko zniknęła. To chyba nie jest jego turniej. Najpierw nie zauważył jak jakiś koleś mierzył do niego z czegoś co było właściwie balistą, teraz zablokowano jego popisowy atak. No cóż, może nie będą o nim pisać pieśni, ale przynajmniej powstaną o nim wspaniałe memy. Zawsze coś! Trzeba więc dowalić do pieca, aby zrobiło się jeszcze ciekawiej.

Już mu się chyba nie chciało wymyślać z głowy kolejnych śmiesznych tekstów. Jedna z drużyn najwyraźniej bardzo sobie do serca wzięła jego początkową szarżę i teraz niemal wszystkimi siłami próbowali się zemścić na biednym przedstawicielu klanu Uchiha. Ten się jednak nie poddawał, zerwał się na równe nogi i ruszył w dalszym ciągu próbując wreszcie coś zrobić.

-Im nas więcej tym weselej- Rzucił sam sobie ten nieśmieszny żarcik, kontynuując bieg i składając pieczęć do kolejnej techniki.

Patrzy, ale nie widzi. Cóż za ironia, że to właśnie posiadać doujutsu nie zauważył przeciwnika, który najzwyczajniej w świecie przywalił mu z czegoś, co siłą bardziej powinno się plasować w kategorii balisty, a nie ręcznej kuszy. No ale taki już był ten świat skonstruowany, że zdarzyć się mogło wszystko. Sosuke nie płakał nad swoją ślepotą, tylko zebrał się czym prędzej i wziął dupę w troki.

-Tang Ahonen, na następnych zawodach cie pokonam- Darł dzisiaj tą mordę, jak nigdy. Jakby zupełnie nie był sobą. A może tak naprawdę teraz pokazywał całą swoją prawdziwą naturę? A może to po prostu kolejne pijackie wymysły w jego krawędziowym, uchihowym umyśle? Wszystko było możliwe. Łącznie z tym, że dostanie strzałą w kolano w dupsko.

Sosuke kontynuował swój bieg. Jego oczy uważnie śledziły co się dzieje w okolicy, korzystając ze swojego klanowego wzroku. Nie śledził specjalnie tego co ma za plecami, raczej to co przed nim i po bokach.

-Genjutsu: Sharingan!- Wykrzyczał, kończąc składać pieczęci, niczym rasowy ninja, którego umiejętności dostają magicznego boosta, gdy wykrzykuje ich nazwe. Z całą pewnością tak to musiało działać, bo przecież tak wiele osób zawsze robiło. Nie robili by tego tylko dla samego szpanu, prawda? Jaki to miałby sens w walce na śmierć i życie?

Po posłaniu technik, sięgnął do swojej kabury i posłał kunaia w kierunku rywali. A następnie czym prędzej próbował dołączyć do swoich.

-Nie interesuje mnie kim jesteś, Jesteś tu nowy, a do mnie należy dbanie o nowych.- Rzucił do nieznajomego mu osobnika, niczym wielki obrońca i przyjaciel. Prawie jakby miał nieść pomoc głównemu bohaterowi jakiejś gry. Rzucił się biegiem na północ, a oczy zabłysnęły mu czerwienią. Nie było wiadomo kto ich wrzucił pod barierę na arenę i nie było sensu się nad tym zastanawiać. Chodziło tylko o jedno. O pokazanie innym kto tutaj jest największym tryhardem. W trakcie biegu zaczął składać pieczęcie i wypuścił z własnych ust technikę Katonu. Gdy już to zrobił, zawrócił w kierunku swojej drużyny.

To mnie też zapiszcie

Sejnar, dawaj, nie pękaj!

-Oczywiście- Odparł, podsumowując wszystko to co usłyszał. Oczywiste było przysyłanie kogoś z raportem sytuacyjny. Za niepodlegające większej dyskusji przyjął mapę oraz listę z nazwiskami. Tą pierwszą wsunął za pazuchę, tą drugą dłużej analizował, przeglądając nazwiska potencjalnych kandydatów. Szczególną uwagę przykuły oczywiście rodowe nazwiska, możliwie, że nawet, któreś z imion coś by mu powiedziało, chociaż spodziewał się, że z rekrutacji dostanie młodszych od siebie, którzy ledwo co zaczynali z kontrolą chakry, gdy on odchodził na "emeryturę". No i za równie oczywiste przyjął też ostrzeżenie o Senju. Cios w plecy był niemalże pewny. Pytaniem było tylko kiedy to nastąpi.

Na odchodne ukłonił się kulturalnie, choć przez większość wspólnego spaceru nieszczególnie zwracał uwagę na towarzystwo. Mistrzem prostych rozmówek o pogodzie zdecydowanie nie był. Nie miał na nie specjalnie ochoty, a nawet jakby miał, to nie wiedziałby co powiedzieć. Zamiast więc podtrzymywać nienaturalną i drażniącą dla niego rozmowę, zdecydowanie wolał nawet niezręczną ciszę. Mógł w spokoju lepiej przejrzeć sobie potencjalnych kandydatów. Nawet jeśli w tym momencie same imiona nic dla niego nie będą oznaczać, to już na miejscu, gdy dotrze będzie wiedział o kogo poprosić i komu się bliżej przyglądać.

Tak jak pomyślał, tak też chciał zrobić. Gdy tylko pożegnał się z urzędnikiem, miał skierować się bezpośrednio do koszar. Ale przypomniał sobie, że miał do załatwienia jeszcze jedną sprawę. Odnieść pakunek dla bratanicy do siedziby straży (czy tam dowolnego następnego miejsca, które mu wskażą w miejscem jej aktualnego pobytu), dopiero potem skierował swoje kroki do dojo.

1. Minus
2. Minus
9. Minus