Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 211 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 211 wyników

Strona 1 z 15
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
15
Następna

autor: Aoi: 10 cze 2024, o 01:41; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Przejdź do posta

autor: Aoi: 9 cze 2024, o 04:06; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Przejdź do posta

autor: Aoi: 8 cze 2024, o 21:07; Forum: Tereny mieszkalne; Temat: Osiedle Koromizu; Odpowiedzi: 83; Odsłony: 6693

Re: Osiedle Koromizu

Zlecenie Specjalne C - Higashi Akira
"Kolonia specjalna"
14/14+

Kruk wydał z siebie jeszcze jakieś stłumione skrzeknięcia, które dodatkowo były zagłuszane przez uderzenia w jego cielsko i pękające kości. No cóż, ciężki żywot ptactwa bojowego. Akira tak go obił, że nic tylko tak zmiękczone mięsko upiec, nawet już miał przypieczoną skórkę z zewnętrz, co zagwarantowałoby dodatkową chrupkość. Jak smakowały kruki? Chociaż farsz, który musiał powstać wewnątrz niekoniecznie byłoby apetyczny. To może lepiej jednak jeszcze nie poddawać go finalnej obróbce termicznej, ale kto wie, może i Higashi by sobie z tym poradził? Może to nowy Gorudonu Ramesayu?

Po przyrządzaniu delikatnego drobiu (?) opatrzył swoją ranę, która może i faktycznie, nie sączyła się bardziej niż potrzeba, ale uprzykrzała życie przy kontakcie z czymkolwiek, piekła upierdliwie. Nie było to coś uniemożliwiającego funkcjonowaniem, tak jednak przyda się zalanie solidną dawką alkoholu. Dezynfekcja rany będzie wskazana, cholera wie co ten ptaszor miał wcześniej w dziobie.

Ale, szedł dalej, maszerował z klonem - całkiem inteligentnie zakładając, że jego pojawienie się bliżej magazynu może samo w sobie krzyczeć "podejrzany typ na horyzoncie!", a też wiadomo. Skoro jego przeciwnik ma mieć psa pomagiera, to dwóch na dwóch było dużo bardziej uczciwe. Cywili brakowało, widać kruk skutecznie zniechęcał szlajające się osoby od obszaru będącego średniodalszą okolicą celu naszego pięknego menedżera.

I, będąc już około stu metrów od poszukiwanego budynku zobaczył jednego człowieka chodzącego w pobliżu magazynu. Pies? Nigdzie nie było go widać. Sam Akira natomiast jeszcze był za budynkami, a nawet wiedząc ten plac przed sobą to miał jakieś pięćdziesiąt metrów zapasu nim opuści linię zabudowań mieszkalno-użytkowych.

Kentarō Kenta
Przepalony głos

Przejdź do posta

autor: Aoi: 8 cze 2024, o 11:31; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Przejdź do posta

autor: Aoi: 7 cze 2024, o 03:36; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Każda mijając milisekunda, podczas której znajdował się tak blisko niej upajała go, jak żadna inna, niemalże dotykał jej policzka swoim, celowo wypowiadał słowa w sposób, wręcz wymuszający na oddechu muskanie jej skóry, wywierając na nią presję pomimo nakazania jej spokoju. Był cierpliwy, lec ponaglał, będąc świadomym nawet nie tyle samego pragnienia, które niewątpliwie wymuszało na nich te przeciągające się minuty, o nie. Jego wyjątkowa cierpliwość była wystawiana na próby ponad wszelką gotowość, wzrastający w nim płomień chcący buchnąć i spopielić go od środka, niczym wieszczony koniec świata wywołany implozją Słońca, niemożliwym do powstrzymania wydarzeniem, prezentacją gniewu Amataresu za grzechy ludzkości. Tak w jego małym świecie, to, co zostało w nim zaszczepione po utracie duszy, również pragnęło dokonać destrukcji wszechświata, jakim było jego jestestwo, popychając go do działania, a wiedział, czy może raczej przeczuwał, że wszelkie pochopne ruchy, mogłyby spłoszyć zwierzynę. Zwierzynę wyjątkowo ostrożną podczas parzenia się w okresie godowym.

I chłonął jej aromat, niemalże zaciągając się wzbogaconym aromatem jej ciała, nachylając ię bardziej niżeli była ku temu potrzeba, aby tylko móc z jak największą rozkoszą delektować się niesionym przez nią zapachem. Nie śmiał nawet zgadywać, które nuty składały się na to wodzące za nos uczucie. Jednak nie była to ostrość, nie było to nic, co będąc samotną przyprawą mogłoby mieć aromat za kogokolwiek uznany za drażniący lub nieprzyjemny, nawet jeżeli dopełniał całość tej wyjątkowej struktury. Słodka woń wanilii, delikatność fiołków, tego chciał, tego pożądał. Jego zmysły zarezerwowały mocniejsze zaprawienie tej, której piękno prześladowało go nawet w jego własnej kajucie, gdzie zapach fajki sprowadził na niego serię niefortunnych zdarzeń. Wyjątkowo szczęśliwych w całym swym nieszczęściu.

Odczuwał, że odniósł zwycięstwo, pierwszy raz od ujrzenia jej, zdawał się być pewnym tego, że jego działania nie dążyły ku zderzeniu z kolejnym buntem, następnym pokazem niezależności i siły dziewczęcia. Satysfkacja malowała się na jego licu, choć ze względu na położenie ich twarzy, dla niej było to niezauważalne. Słusznie. Widząc tę reakcję mogłaby wyzwolić w sobie kolejną dawkę energii, aby móc postawić opór, choćby tylko dla samej zasady, dla kontynuacji gry, uwielbianej przez niego, ale jednak - w swej całej cierpliwości, i jemu powoli się ona kończyła. Nie zamierzał być wodzonym za nos w nieskończoność. Smycz, na której go trzymała od wejścia do kuchni była niczym w zestawieniu z cierniowym biczem, którym smagała go sama Bogini. No i jednak. Kimże była ta drobna istota w zestawieniu z Madame?

Człowiekiem. Tak samo marnym, jak on sam.

A jednak, w całej kruchości, przy ukazywanej początkowo niewinności, której tak chciał, pragnął, pożądał. Posiadała siłę i zawziętość. Na tyle dużą, aby zainteresować go na dłużej niż krótka rozmowa, wymiana uprzejmości i efekt w postaci pochłonięcia oferowanego mu pokarmu, delikatnych i pobudzających nut wiosny. Gdyby nie te dwie cechy, a zapewne i wiele więcej, na których nazwanie nawet nie zamierzał się wysilać, odpuściłby już dawno, uznając wszelką dyskusje za stratę czasu możliwego do spożytkowania na wiele innych sposobów. A jeżeli i osiągnąłby zamierzony skutek - nie odczułby satysfakcji większej niż przy najskromniejszej artystce. Ów siła wzmagała jego ciekawość, sprawiała, że nie nudziły go gierki, które mógłby określić "dłużącymi się", jeżeli ta nie zaprezentowałaby niczego więcej niż bycie ot, najzwyklejszą ślicznotką. Piękno zewnętrzne go pociągało, owszem, lecz nie pozwalało na osiągnięcie katharsis.

Jego dłoń zatrzymała się w zgodzie z nią, oczywiście. Obiecał jej "spokój" do zastanowienia. Nie zamierzał naciskać, zwłaszcza nie w chwili, kiedy był pewnym tego, że końcowe sznurowania nie były zablokowane pytaniem "czy?", a "kiedy?" i określenie tego czasu przypadało bardziej na sekundy, minutę maksymalnie, aby jednak dochować tej odrobiny skromności pozwalającej na zachowanie zdroworozsądkowych hamulców. Był gościem, nie mógł przekroczyć niewidzialnych barier. Palce połączone z dłonią Izumi również ulegały jej prośbie, karafka była wyjątkowo niepraktycznym naczyniem, w ich obecnym położeniu przynosząc więcej szkody niżeli pożytku, nie przejmował się tym czy będzie ona w całości, czy spadnie na ziemię, a szkło rozpryśnie się kalecząc ich dwójkę. Nawet nie zareagowałby, gdyby faktycznie przebito jego skórę.

Delikatnie poruszył się pod jej dotykiem, pod opuszkami muskającymi jego skórę, aby tylko ułatwić jej dostęp do wszelkich miejsc, które chciała zwiedzić. Pragnął tego chłodu, pomagającego jego rozpalonemu wnętrzu. Słońce wypełniające jego klatkę piersiową pragnęło wybuchnąć i rozerwać go na strzępy, choć sam nawet nie myślał w tej chwili o Amaterasu, pozwolił sobie na bluźnierstwo, jakim było wpuszczenie kobiety stojącej naprzeciwko niego do jego umysłu i zdominowanie każdej, nawet tej najdrobniejszej, dopiero co kreujące j się myśli. Co zostało wspomniane już wielokrotnie - przewidywanie konsekwencji podejmowanych działań, było czymś, czym nie mógł się szczycić. Przyjmowanie ich natomiast, niezależnie jak bolesne - robił to otwartymi ramiona nastawiając rozszarpywaną przez wewnętrzną burzę pierś, a oparty o nią policzek nie pomagał. Och nie, ten zdawał się jedynie przesyłać coraz to nowsze prowokacyjne okrzyki do Rajina. Shabondama natomiast, wyjątkowo powolnym, wręcz leniwym ruchem dłoni postanowił przeczesać jej włosy. Jedno z pragnień zaspokojone, te skromne, niewinne, o które mógłby i poprosić podczas partii Go.

I mimo swej porażki, wciąż go zaskakiwała.

-Powinnaś ostrożniej dobierać słowa. - I oczywiście, kiedy ta stawała na palcach, sam nachylił się, aby tylko ułatwić nadanie mocy zawartego przez nich paktu, niezobowiązującego na żaden długi czas, a jedynie dotyczący chwil od połączenia ich ust do... cóż, do momentu, w którym przestanie on mieć znaczenie dla obu jego stron. Znał wiążącą moc umów, aż za dobrze przekonał się o tym na własnej skórze. Tak dobrze, że pragnął kolejnych chwil obiecywanych, choć niewypowiedzianych, w związku z wypełnieniem jego zapisków. Choć w tej chwili był jedynie bladym wspomnieniem nawołującym do niego z oddali, Izumi z wyjątkową uprzejmością zagarniała przestrzeń niczym prywatne lokum wynajmowane na krótkie momenty.

Powrócił do rozplątywania ostatnich fiszbinów.

Pamiętał jednak o jednym, umowa potrzebowała czegoś co mogło ją uprawomocnić. Jakże jednak mógł to zrobić? Choć kimono na jej palcu zdobił szkarłat jej krwi, tak jednak, nie był on efektem porozumienia, a wynikał zaledwie z nieszczęśliwego wypadku. Odwzajemniał jednak pocałunek, mocniej dociskając swoje wargi do jej, dłonią podtrzymując jej głowę, tak by to on był tym, który zadecyduje o zerwaniu połączenia. Połączenia przestającego być zaledwie czułą pieszczotą.

Przegryzł jej wargę pozyskując tusz duszy, jakże niezbędny do ich paktu, jednocześnie barwiąc swe usta ożywczą czerwienią.

Przejdź do posta

autor: Aoi: 6 cze 2024, o 22:50; Forum: Piszemy o wszystkim!; Temat: Oceń utwór poprzednika; Odpowiedzi: 449; Odsłony: 32311

Re: Oceń utwór poprzednika

I cyk 9.

Przejdź do posta

autor: Aoi: 6 cze 2024, o 04:08; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Lubił ciszę, ale tylko w dwóch przypadkach. Każdy z nich dotyczył kobiet, choć w obu przypadkach było to całkowicie odmienne znaczenie, które pociągało go za milczeniem. W pierwszym, kiedy obawiał się poparzyć, gdy nie wiedział czy milczenie jest spowodowane popełnionym przez niego błędem i chęcią wymierzenia mu kary, którą przyjąłby z największym błogosławieństwem, jakoby ta miała być pokutą za wyrządzone przez niego krzywdy, za dokonane bluźnierstwa w obliczu bóstw, których sam nie dostrzegał, a jednocześnie wiedział, że i tak zasługiwał na katowski topór, pozbawiający go czegoś cenniejszego niż głowy, a jednocześnie obdarowujący jeszcze większymi błogosławieństwami.

Tak było w przypadku Akari, kiedy starał się ważyć każde słowo, każdy choćby najdrobniejszy gest obawiając się, że delikatny ruch gałek oczy niezgodny z wolą Madame doprowadziłby do wygnania go ze świątyni Amaterasu. Gdy bał się podejmować ryzyko, nawet jeżeli zamiast smagnięcia piekielnym ogniem otrzymałby nagrodę, która nigdy mu się nie śniła, aż w końcu przełamał impas dotyczący tylko jego osoby i pocałował Boginię. Wtedy był gotów przyjąć uderzenie mogące stopić skórę na jego twarzy pozostawiając jedynie odsłoniętą kość policzkową, gdyż jedynie przegrałby, gdyby nie podjął ryzyka.

I zyskał bogactwo.

Z Izumi natomiast, cisza pozwalała mu się skupić, jednak nie by działać ostrożnie Skądże, karczmarka nie wzbudzała w nim lęku, a już na pewno nie taki rodzaj, jaki mógł odczuwać wyłącznie kajając się przed bogami. Nie przewidywał otrzymania żadnej kary, a jedynie straconą szansę, którą mógłby przeboleć. Nie bał podejmować się rzucanych wyzwań, rywalizować w ten specyficzny sposób, który oboje przeżywali na swój sposób. Zdawał sobie sprawę z tego, że i ona była zainteresowana jego osobą, nawet jeżeli jedynie na moment, jedną chwilę, o której oboje szybciej zapomną niżeli do niej doszło. Nie miało to dla niego znaczenia, liczyła się cisza, która jednocześnie zbliżała ich do niewypowiedzianego celu, końca jednego pojedynku, początku drugiego. Zapowiedzi kolejnych.

Kłamstwem by było, gdyby i tak go nie potrafiła zaskoczyć. Robiła to z każdą chwilą, za każdym razem w inny sposób. Samo wypuszczenie karafki nie było niespodziewane, to, że w końcu doszło do pierwszej z nieskrywanej celowości ich kontaktu, już tak. Utrzymywał naczynie, swą czystą dłonią trzymając je pewnie, nie chcąc by jego upadek mógł zachwiać uzyskaną równowagą tych dwóch mikroświatów, którymi byli, z którego mógł powstać jeden w znacznie większej skali.

A jej oczy go więziły.

Nie potrafił się od niej oderwać, nie chciał się od niej oderwać. Choćby cały tłum wszedł do pomieszczenia, on nie drgnąłby nawet na milimetr, nie chcąc przerywać tego co czuł, to spojrzenie zdawało się widzieć jego ubezwłasnowolnioną duszę, a on stał przed nią nagi, nie skrywając niczego. I kolejne zaskoczenie. Jedno proste "Nie", oczywiście. Nie zaskoczył go sam fakt, że napełnienie karafki było sprawą co najmniej trzeciorzędną. Zaskoczyła go jej bezpośredniość. Zakładał, że przemilczy tę część, przyznając się jedynie gestem, który poprzedził jej słowa. Niespodzianki, którymi go obdarowywała jedynie zachęcały go do kontynuacji. Ludzkie gry były zdecydowanie prostsze od niewypowiedzianych zagadek boskiego jestestwa.

Skóra jej twarzy była wyjątkowo przyjemna w dotyku, delikatniejsza niż wszelkie wyobrażenia. Jego dłoń, pomimo słonecznej skazy była w stanie docenić piękno człowieka, kruchość i niewinność, którą, pomimo jej gestów czy wcześniejszych rozgrywek, zdawał się wyczuwać. Tę niewinność i ciepło, którym urzekła go od pierwszych chwil uwiązując wokół jego szyi smycz, choć ta zdawała się zostać przez nią poluzowana dając mu wolność, z której nie śmiał skorzystać. Była przeciwieństwem Bogini, dokładnym spełnieniem jego potrzeb.

Pragnienia?

Chłonął jej nauki starając się jak najsprawniej uwolnić jej życiodajny oddech, rozwiązując sznurowania fiszbinów, nie zrażając się swoją niekompetencją w tym zakresie. Pozwalał się prowadzić, nie stawiał oporu większego niż zapięcia jej gorsetu. Wciąż zdawała się kontynuować grę, chociaż poprzez same słowa, pomijając aspekt niejasnych gestów, których wieloznaczność mogłaby przyprawić niejedną osobę o zawrót głowy. Działania były dalej bezpośrednie, pomimo wypowiedzi, które zdawały się próbować zasiać wątpliwość w Shabondamie, mogłoby i się to udać, gdyby sam nie był pewien swoich chęci. Zwykle brakowało mu pewności, tak teraz miał jej aż nadto. Schylił się jeszcze głębiej, przybliżając swoje usta do boku jej głowy.

-Oczywiście, spokojnie się zastanów. - Wyszeptał swoim oddechem pieszcząc jej ucho, wargami niemalże iskając jej skórę, nie zostawiając jej przestrzeni na możliwość jakiegokolwiek spokoju, choć wiedział co skrywało się za jej słowami, wciąż pozwalał na pieszczenie słowami.

Przejdź do posta

autor: Aoi: 6 cze 2024, o 01:26; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Uśmiechnął się krzywo na wspomnienie o bóstwach, miał nadzieję od nich uciec, chociaż teraz, przynajmniej tutaj. Już kilkukrotnie jednego dnia jak na złość pokazywano mu, że wszelka ewakuacja spod boskiej ręki była niemożliwa, tak próbował, nawet jeżeli wiedział, że nie zadzieje się to na długo. Chociaż był pewnym, że wróci sam, choćby padło jedno słowo, skieruje swe kroki ku objęciom Amaterasu, łudząc się, że rzeczywiście poczułby ich ciepło, nawet jeżeli ryzykowałby tym samym cierpienie godne piekielnych płomieni. Bóstwa lubiące spełniać przeczucia, och. Nie miał żadnych, kiedy udał się do przeklętego zamtuzu, nie myślał o niczym konkretnym spotykając Księżyc, a i tak stały się rzeczy, o których nawet nie śmiał śnić, koszmary na których samo wspomnienie mógłby zjeżyć się włos na głowie, spełnienie marzeń, o których istnieniu nie wiedział. Ach.

-Bóstwa lubią zaglądać w najgłębsze zakamarki duszy, znając więcej niż same przeczucia. - Tyle mówiła jego wiedza wyniesiona z obcowania z dwie boginiami, jakże różnymi od siebie, oferującymi mu tak odmienne stany, zaglądające w jego wnętrze w sposób, jaki nikt tego nie robił, zwłaszcza Słońce wypalające go w całości, tylko po to, aby proces powtarzać w nieskończoność - nawet, wtedy kiedy starał się skryć, sam gnał ku jego promieniom, będąc świadomym zagrożenia, a jednocześnie celowo je ignorując. A konsekwencje? Był więcej niż ślepcem, określenie go głupcem byłoby obrazą dla wszystkich, których inteligencja była poniżej normy. Również zdusił swój śmiech.

Przecież oddał duszę.

I wciąż łapała go za słówka, wychwytywała potknięcia, których sam nie dostrzegał, elementy wypowiedzi, które dla niego nie miały żadnego ukrytego znaczenia czy sugestii, ta je nazywała nawet nie używając opisów, a jedynie posługując się swoim głosem. Równie dobrze mogłaby wytknąć go palcem, aby wypomnieć nawet to jak żałośnie się prezentował wchodząc do karczmy, kiedy Ito przytrzymywał mu drzwi jak jakiejś panience, odebrałby to niewiele bardziej jak obrazę niż obecne nadawanie wypowiedzianym przez niego zdaniom znaczeń, których nie miał w swojej głowie, kusząc się nad interpretację, dopowiadając to, co było jej potrzebne. A może miała rację? Nie. Musiał być pewny tego co mówił, nawet jeżeli nie był pewny niczego, cóż więcej mu pozostawało?

-Już, wcześniej, później. - doprecyzował puszczając niewinne oczko jakoby rzeczywiście miała nastąpić jakakolwiek przyszła sposobność do skorzystania z gościnności kobiety. -W końcu zaprosiłaś mnie do siebie. - Sama zaprezentowała mu krzesło na którym mógł usiąść, niezależnie od tego, czego w tamtym momencie oczekiwała. Celowo użył zwrotu "do siebie", nie "do stołu", nie "abym usiadł", choć którekolwiek z tej dwójki byłoby faktycznie precyzyjniejsze niż wypowiedziane przez niego słowa, skoro jednak lubiła wykorzystywać jego słowa, zostawił jej więcej niż minimalnie rozsunięte drzwi, przez którą wcześniej bezwstydnie przeciskała palce, aby poruszyć haczyk blokujący je przed całkowitym otwarciem. Pozostawione w ten sposób wrota aż prosiły się o włamanie i ograbienie całego wnętrza.

Obserwował ją, chwytając wzrokiem wszystko co ukazywała przy każdym ruchu, podziwiał jej plecy, którym piękna nie była w stanie odebrać koszula, a nawet więcej czyniła ją jeszcze wspanialszą, wręcz krzycząc, że nie istniały rzeczy mogące podważyć jej pewność siebie. Może nawet, gdyby nie samoświadomość, którą się wykazywała, jej uroda nie zwróciłaby jego uwagi, nie w taki sposób jak to czyniła teraz. W tej chwili, łapczywie chwytał wszelkie gesty, jakby te były mu niezbędne do życia, jak wymęczony maratończyk liczący się z każdym zaczerpniętym wdechem, nic zdawało się nie móc uciec jego spojrzeniu, tak jak każda drobinka powietrza ze zdwojoną siłą przepływała przez wymęczonego wędrowca.

A jej zwodniczych aromatów nie mógł otępić nawet aromat przygotowywanych wcześniej potraw. Oferowała mu dokładnie to, czego chciał, czego potrzebował, ku zaskoczeniu, czyniła to nieświadomie. Otaczające ją zapachy znacząco różniły się od prześladujących go ziół palonych przez Madame, których sam miał przyjemność posmakować, a na samo wspomnienie poczuł ucisk w płucach, jakby osiadły przed tygodniami dym chciał o sobie przypomnieć, jak gdyby wciąż nie opuścił jego ciała. Czy może była to wyłącznie fantazja umęczonego umysłu Shabondamy? Spragnionego ciała, które wcześniej jedynie mogło upajać się niewypowiedzianymi obietnicami, jak te, których gęstość przełknął z podanej mu przed momentami czarki?

Kolejne zaskoczenie.

Nie spodziewał się tego, że chwyci jego medalion, ale pozwolił jej na to, nie wykazując nawet odrobiny oporów. Przyglądał się jej, tak jak ona przyglądała się błyszczącej ozdobie, choć nie ośmielił się jej dotknąć pomimo świerzbiących palców dłoni domagających się tekstury jej skóry. Wargi, które zdawały się wyjątkowo suche, choć ich realny stan nie różnił się niczym od tego, z którym przyszedł do leża "Śnieżnego Niedźwiedzia". Jednak był cierpliwy. Jej uśmiech natomiast, był kolejnym zaskoczeniem. Czy znała ten symbol? Czy był jej zupełnie obcy? Nie wiedział, która opcja byłaby dla niego korzystniejsza, to też nie silił się na próby weryfikacji, już wystarczającą ilość razy był krok od ugrzęźnięcia w ruchomych piaskach, w które bez końca próbowała go wprowadzić.

Zadane pytania wywołały uśmiech na jego twarzy, choć delikatny, to zauważalny. Ach, nie wiedział czy tym razem rzeczywiście wygrywał w ich małej grze, czy może przewaga wysokości pozwalała mu tak się czuć. Przecież patrzył na nią z góry, czy mogła z nim dyskutować? Choć wcale nie czuł, że znajdował się pozycji wyższości, jeżeli chodziło o to, co się w tej chwili rozgrywało między nim a nią. Czuł wiele rzeczy, ale na pewno nie była to faktyczna przewaga. Choć kusiła go kontynuacja tej małej zabawy.

Niebezpiecznie zbliżył swoją twarz do jej.

Chwycił nieskalaną dłonią za karafkę.

-Nie to chciałaś zrobić? - Wpatrywał się w jej oczy chąc ujrzeć jakąkolwiek reakcję. Wyjątkową radość sprawiała mu obrana przez nich rozrywka. Oczywiście, że miał na myśli uzupełnienie naczynia wodą lub jakąkolwiek inną substancją, której by sobie zażyczyła. Czy nie?

Druga dłonią objął jej podbródek.

-Czy to nie lichwiarz powinien decydować o sposobie spłacenia długu?

Przejdź do posta

autor: Aoi: 5 cze 2024, o 20:16; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Uśmiechnął się szerzej niż do tej pory, chciał się zaśmiać na jej słowa aby wyrazić w ten sposób uznanie względem jej założenia. Nawet jeżeli przegrywał, za nic w świecie nie zamierzał dać po sobie poznać, że tak rzeczywiście było. Ich drobne przepychanki, o ile można było tak określić tę słowną batalię, pełną domysłów, metafor i uników, choć te ostatnie głównie realizowane były przez niego, żeby nie powiedzieć, że tak naprawdę jedyne co robił to starał się uciekać z drogi co rusz zastawianych przez nią nowych sideł, a kiedy w nie już wpadał, z największą ostrożnością wyciągał łapę, nie chcąc pozostawić niczego "na szczęście", jak królik złapany w pułapkę myśliwego. A nawet jeżeli i zostałby pochwycony, udawał, że taka sytuacja nigdy nie mogła mieć miejsca. Był, cały i zdrowy. Bez cienia wątpliwości, pewny siebie, wyjątkowo jak na niego w takich sytuacjach. W rozmowie z Izumi czuł się dużo pewniej niż miało to miejsce w kontaktach z Boginią, ludzki pierwiastek go ośmielał do tego, aby stawiać opór - nawet jeżeli lichy, wciąż był podjęciem rękawicy.

-Są? - Pomimo tego, ze sama zdawała się znać wszystkie odpowiedzi i tak śmiał podważyć jej słowa, nie mógł ulec jej argumentom, niezależnie jak celnym, tak łatwo. Nie chciał dać jej chełpić się swoją pewnością przewagi, jaką nad nim posiadała, sam zdawał się myśleć, że nikt nie zyskiwał przy przeciąganiu tej niewidzialnej liny, co rusz szarpiąc każde z nich natrafiało na sprzeciw drugiej strony, nawet jeżeli ona widziała to zdecydowanie inaczej. Był za głupi by przyznać swoją porażkę. -Czy ktoś mający "złe przeczucia" pragnie tego, aby spotkało go coś złego? Jeżeli przeczuwam opady, czy to oznacza, że pragnę zmoknąć? - Droczył się, starając stawiać na logikę, tam gdzie nie było na nią przestrzeni. Zbyt wiele zbiegów okoliczności miało miejsce tego dnia, aby dało się to pojąć jakimkolwiek ciągiem przyczynowym.

-Już dawno porzuciłem próby zrozumienia, wiedząc, że jedyne co dzięki temu bym osiągnął to szaleństwo. - I tak rzeczywiście było, nie próbował interpretować już wielu rzeczy, które mu się przytrafiły, był jedynie maluczkim stworzeniem w całym wszechświecie istnień, gdzie jego losem bawiły się stworzenia niemożliwe do pojęcia rozumiem, a już zwłaszcza nie jego. Nawet, jeżeli Akari miałaby się okazać najzwyklejszym śmiertelnikiem, wątpiłby to do ostatnich chwil swojego życia, ba. Wątpiłby nawet po śmierci, nie widząc jej wśród Bogów. Dlaczego miałaby go zaszczycić swym obrazem? Jego życiem kierowało zbyt wiele przypadków nie mających prawa się wydarzyć, nie kierując się wszelką logiką świata, aby śmiał próbować to wszystko pojąc rozumem. Stąd też lęk, który zdawał się odczuwać względem Amaterasu, strach, który go niewolił i przyciągał. Ból, którego pożądał. Ale nie wiedział dlaczego.

Izumi natomiast wzbudzała inne emocje, identycznie uzależniające. Chłonął kontrasty, ignorował podobieństwa.

Uniósł brew zaraz po niej, "tak"? Kolejny raz musiał wstrzymywać śmiech, na szczęście radził sobie doskonale, maskując to uśmiechem czy delikatną zmianą pozycji. Ale zaskoczyła go, nie pierwszy raz. Zapewne też nie ostatni. Choć wielce lekkomyślne było założenie, że ta odpowie dokładnie przeciwnie, a tu, cóż. Twierdząca odpowiedź, ale nie byli sobie dłużni, nie w odpowiadaniu na pytania, które na to nie czekały. Chociaż w tej rozgrywce mieli niekwestionowany remis. Jednak, podobało mu się. Czy miał długi względem innych? Żadne warte odnotowania nawet w najgłębszych zakamarkach pamięci, więc bezpiecznym założeniem było, że takowe nie istniały. Przynajmniej nie takie, o które ktokolwiek śmiałby się upomnieć. Bo nawet jeżeli, co mogłaby zyskać osoba, którą zdążył już wymazać z pamięci? Ha! Wymazać, to by sugerowało, że spędziła w niej dłuższą chwilę. Niestety. Wszelkie pamiątki wygrawerowane w myślach były wyparte. Nie przytoczyłby żadnego imienia, żadnej twarzy, żadnej sytuacji.

Poza palącym chłodem Słońca.

Groźbą dziennego Księżyca.

Ożywczym ciepłem Wiosny.

-Na Twoje szczęście, nie zamierzam nadużywać cennej cierpliwości. - Nie zaprzeczył, choć cisnęło mu się na język, tak wstrzymał się, jednak przydarzyła mu się obawa. Obawiał się, że wypomnienie nieistotności wszelkiej innej lichwy mogłoby zostać źle odebrane. Choć, jednak, łudził się, że ta nie Dama może i byłaby zadowolona z podkreślenia jej wyższości nad wszelkim innymi kobietami - oczywiście, wyłącznie śmiertelniczkami. Tak jednak, jego porażka byłaby jednoznaczna i niepodważalna. Nie chciał oddać jej wygranej poprzez rzucenie nieodpowiednich słów, nawet jeżeli mogłaby nimi chełpić swoją duszę. Nie. Mimo wszystko, wciąż wierzgał nie podważając zaciągniętych w innych portach, a oczka sieci wpijały się coraz mocniej w jego skórę.

Obserwował jej reakcję, kiedy odstawiał czarkę. Powietrze było wyjątkowo orzeźwiające, kojącym ciepłem łagodziło jego krtań, nawet jeżeli tylko iluzorycznie. Nieistniejący płyn przybierał smak jej spojrzenia i uśmiechu, był wyjątkowo gęsty i rozgrzewający. Pozostawiał posmak satysfakcji.

Był pewien tego, że go nie dotknie. Nie. W tej chwili zburzyłoby to wszystko co do tej pory się działo, zachwiałoby posadami wykreowanego przez nich świata. Nieskrywana celowość byłaby gryzącą się skazą na powstałym obrazie. Muśnięcie, niby to przypadkowe, jak to miało miejsce przed kilkoma chwilami, owszem. Tak bezpośredniość. Skądże. Nawet nie obserwował jej dłoni, choć rozważał, aby sięgnąć po karafkę, aby samodzielnie chwycić jej rękę. Nie. Powstrzymał się po raz kolejny przed przyznaniem się do porażki. Podniósł się po jej ostatnich słowach. W pełni naturalnie, tak jakby najzwyczajniej w świecie wstawał od stołu, bez choćby cienia ponaglenia.

-Lub od tego zacznę spłatę zaciągniętego długu. - Delikatnie skinął głową, samemu oferując swoją pomoc. Czyż nie w ten sposób miał ulżyć wciąż rosnącej należności?

Przejdź do posta

autor: Aoi: 5 cze 2024, o 11:19; Forum: Tereny mieszkalne; Temat: Osiedle Koromizu; Odpowiedzi: 83; Odsłony: 6693

Re: Osiedle Koromizu

Zlecenie Specjalne C - Higashi Akira
"Kolonia specjalna"
13/14+

Akira popędził do ptaka składając pięczęci, kruk oczywiście, był świadomy szarżującego na niego przeciwnika, który jakimś sposobem śmiał ignorować jego skrzeczenie, a nie zachowywać się jak reszta tutejszego pospólstwa, która już dawno była pochowana w domach. Chyba nawet nikt nie spoglądał przez okiennice, obawiali się stanąć jednym z elementów mafijnych porachunków... albo nie chcieli wpaść w oko świra, który zacząć bić się z przerośniętym kurczakiem i opiekał go niewiele gorzej niż piece restauracji w lepszych częściach Shigashi.

Ptak się uniósł chcąc wzlecieć ku górze, ale był już wolniejszy, a przy okazji jego lot też nie sprawiał pozoru tak pewnego jak wcześniej. Braki w upierzeniu swoje robiły. Nawet nie odleciał za wiele, a jedynie pozwolił Higashiemu zaatakować się w taki sposób, żeby jednocześnie nie zniszczył on żadnego z okolicznych budynków, gdyż oboje wciąż znajdowali się na środku drogi między różnymi budynkami mieszkalnymi i, być może, użytkowymi.

-KRRWWAAAAAAAAAAAAAA! - Skrzeknięcie było słychać w momencie kiedy pochłaniany był przez ognistą kulę, jakby chciał stawić jej opór siła swoich pierzy. Albo krzyczał niemalże agonalnie, po czym ponownie uderzył o ziemię, już będąc niemalże w całości pozbawionym piór. Nawet nie próbował wznosić się w powietrze, a jedynie odczołgiwał się przeciągając się po ziemi przy u życiu swoich nagich skrzydeł.

A niebieskowłosy wróg natury dokonywał aktu przemocy na zwierzętach tłukąc kruczora na śmierć.

Kentarō Kenta
Przepalony głos

Przejdź do posta

autor: Aoi: 5 cze 2024, o 03:57; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Poczuł ulgę, kiedy zdawała się odpuścić temat jego rzekomej nieostrożności. Wiedział, że realne próby wytłumaczenia tego mogłyby rodzić tylko kolejne pytania lub, co gorsza, podważać jego poczytalność, w którą sam nigdy nie powątpiewał, choć miewał problem z zaufaniem własnym myślom, gdyż te nieprzerwanie wpędzały go w kolejne problemy, kochane kłopoty, które przyciągał w równym stopniu, jak one przyciągały go ciągnąc za nieszczęsną nić losu ozdobioną znamionami klątwy. Jeden z grzechów został mu odpuszczony, choć nie wyraził pokuty, o co zdawała się upominać blizna na jego dłoni niemiłosiernie paląc go do samych kości, co w realnym świecie odzwierciedlone było irytującym swędzeniem, które starał się ukryć układając dłoń na własnym kolanie, licząc, że chłód materiału pozwoli ukoić to drażniące uczucie, choćby minimalnie, choćby na jedną krótką chwilę.

I uśmiechnął się słysząc jej przytaknięcie. Jego wysiłek nie był jej potrzebny, a jednak, trzymała go krótko, choć nie używała do tego nawet odrobiny siły. Przynamniej nie tej fizycznej, niczego czego wymagałby dotyk. Ot, rzucała na niego urok tępiący zmysły. Bądź pobudzający je do stopnia, który nie różnił się niczym od pewnego ich upośledzenia, jak substancje psychoaktywne, które pozwalały dostrzegać nieistniejące spektakle świata, jednocześnie zaburzając percepcję wszystkiego co rozgrywało się w teatrze życia. I jak nałogowiec, ciągnęło go do kolejnych dawek, kiedy rozsmakował się tylko w jednej, niewielkiej próbce. Definitywnie wiedziała co robi. Nie była niewinna, choć znakomicie przybierała taką pozę. Nawet, jeżeli przestawał wierzyć w owcze przebranie dziewczęcia, i tak dawał się mu uwodzić. Nawet, jeżeli jako niewielka myszka miał być ofiarą dla węża, nie byłoby to pierwsze prześladujące go poświęcenie, którego by dokonał.

-Pewność? - Och nie, nie był on pewny, nawet jeżeli chciała jedynie odbić jego pytanie dopasowując je do swojej wizji, tak cóż. W obszarze pewności zdecydowanie nie był osobą, z którą dało się dyskutować. Jeżeli czegokolwiek był w swoim życiu pewnym, to tego, że nie był pewnym niczego. Samo zapytanie o różnice bardziej wynikało z braku zrozumienia dla jej założenia niżeli świadomości jakiegoś jedynego słusznego stanu rzeczy, nie śmiałby stwierdzać, że coś wie i jest to niezaprzeczalne, gdyż wiedział, że wtedy pomyłka mogłaby być wyjątkowo kosztowna. Cholera, nawet nie mógł być pewny swojej śmierci. -Zaledwie przeczucie. - Ufał temu dużo bardziej niż jakiemukolwiek przeświadczeniu o jedynej słuszności swoich interpretacji.

Pomyliła się. Przynajmniej w jego mniemaniu.

-Chcę wiedzieć, gdybym chciał mierzyć, musiałbym jeszcze to zrozumieć. Wolałbym jednak niektórych rzeczy nie rozumieć. - I tak było z tym co czuł względem obecnej sytuacji. Względem Amaterasu i Tsukiyomi. Chciałby wiedzieć jak się czuje, chciałby wiedzieć jak można nazywać to uczucie, tę niemoc względem kolejnych przekleństw rzucanych na niego przez Bogów. Wiedzieć w czym leżała jego wina, za którą był tak brutalnie karany brakiem możliwości zapomnienia. Wiedzieć dlaczego nie chciał tej możliwości. Pił by zapomnieć, jedynie wszystko się pogłębiło. Chciał mieć wiedzę, nie chciał jednak tego rozumieć. Zrozumienie przyniosłoby mu kolejne pytania, kolejne problemy, kolejne wyjątkowo przebiegłe zbiegi okoliczności, których w tej chwili nie dostrzegał. Obawiał się, że zrozumienie przysporzy mu więcej problemów niż pożytku. Wiedza zawsze szła przed zrozumieniem. Tak jak człowiek, najprostszy z prostych wiedział, że oddycha. Wiedział, że bez tego umrze. Ale czy każdy rozumiał co sprawiało, że oddychanie faktycznie było niezbędne? Przyjmowali to za porządek świata, nie zagłębiali się w rozumienie. Człowiek wiedział, że po dniu następowała noc. Ale czy rozumiał jak to się działo? Wiedział, że istnieją Bogowie, ale czy w pełni rozumiał ich działania? Zrozumienie oznaczałoby znalezienie rozwiązania, wyjścia z labiryntu, w którym się znajdował.

Nie chciał go opuścić.

-Zawsze spłacam swoje długi. - Delikatnie się pokłonił, na tyle na ile pozwalała zajmowana przez niego pozycja. -Czy wyglądam jak ktoś, kto zaciągałby dług, którego nie mógłby spłacić? - Och, był gotów na wiele, a przez swoją nierozumną naturę, nawet nie zastanawiał się czym mogłoby być to "wiele", ale skoro już oddał swoją duszę, czy faktycznie mógłby istnieć niespłacalny dług?

Oczywiście, że był spragniony. Yuzushu byłoby wybawieniem i to nie tylko, ze względu na samo zwilgocenie suchego przełyku. Choć mimo panującego zaduchu, czuł się wyjątkowo... nie. Nie był zrelaksowany, choć gdyby powiedzieć, że był odprężony i spięty jednocześnie, trudno byłoby to nazwać kłamstwem. Był zmęczony i wypoczęty. Sprzeczności towarzyszyły jego wnętrzu tak długo, że nawet samemu ich nie dostrzegał. Zdawały się one wypełniać pustkę pozostawioną po "Ja", które zostało bez chwili zastanowienia oddane w ręce Bogini.

Zaskoczyło go, że podała puste czarki z równie pustą karafką. Ale nie dawał tego po sobie poznać, nie. Zamierzał grać w jej grę, czerpać z niej tyle, ile się dało. Dłonią sięgnął po naczynie bliżej niego, delikatnie nim zakręcił jakby sprawdzając gęstość wypełniającej go substancji. Uniósł go, zaczerpnął aromatu wspaniałego trunku, który w tej chwili wypełniał przedmiot niemalże po same krawędzi, a przynajmniej Shabondama tak zdawał się traktować tę niewidzialną ludzkim okiem substancję.

Przełknął obietnicę.

Był spragniony.

Przejdź do posta

autor: Aoi: 5 cze 2024, o 00:58; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Bawiła się nim nie mając choćby odrobiny litości, a on, jak kot wabiony szelestem papieru i tak kontynuował swoją pogoń, starając się zyskać z tego jak najwięcej, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, a przynajmniej nie całkowicie, że on jest tym dającym rozrywkę, a nie czerpiącym. Przynajmniej nie w w stopniu, który mógłby być nazwany równoważnym. Dysproporcja była znacząca, a jego umysł stawał się jeszcze większym mętlikiem. Przytaknęła mu, aby zaraz po tym temu zaprzeczyć. Nawet zaśmiał się z uznaniem, na to jak dał się wpędzić w jej pułapkę. Niczym mysz, którą złapano w pułapkę. Nie taką, która mogła zabić, och nie. To była żywołapka, aby złapaną myszkę móc zachować w klatce jak pupila, żeby cieszyć się jak ta będzie radośnie popiskiwać dostając okruszki z pańskiego stołu myśląc, że trafiła do raju na ziemi. Pozbawiona jednak zostawała wolności, a jednak żyła względnie szczęśliwie, choć uwięziona.

A on wciąż wierzgał.

-Mój wysiłek? - spojrzał na nią pytająco, delikatnie nachylił się w jej kierunku, chcąc minimalnie skrócić dystans, kiedy wciąż nie odrywał od niej wzroku. Od tych oczu, które choć nie oblewały go tą niewinną radością, którą widział wcześniej, choć zdawały się być zimniejsze. Stawiał im wyzwanie, a przynajmniej próbował. -Ani z Ciebie dama, ani w opałach. - Chytry uśmieszek zagościł na jego twarzy, rzucał jej wyzwanie. A przynajmniej, próbował, podjąć tę nierówną walkę, jeżeli nawet dało się tak nazwać sytuację, w której ryba i tak była już pochwycona i jedynie oczekiwała na wyrok - pochwalić się i wypuścić czy pochwycić i podtrzymywać przy życiu, byle zachowała świeżość jak najdłużej? -Mój wysiłek nie jest Ci potrzebny, mylę się?

Był głupcem, chcąc się uwolnić jedynie komplikował pętający go węzeł.

Podtrzymywał swój uśmiech po usłyszeniu... pieszczotliwego określenia. Obraźliwego. Czegoś pomiędzy? Niezależnie od intencji, nie mógłby mieć jej za złe, był wobec niej malutki, niczym zabłąkane szczenię trzymające się jedynej osoby, którą akurat miało w pobliżu. Niezależnie od tego czy ta osoba okazywała ciepło czy obojętność. On łaknął tej obietnicy, która niosła się w powietrzu, w większym lub mniejszym stopniu zobowiązania. Nawet nie rozumiejąc czym ona była. Wisząca niczym fatum, pakt, którym był związany i był mu wypominany we wszystkim tylko co widział, we wszystkim co słyszał. Ona go wykorzystywała do granic ludzkiej świadomości, choć w jej człowieczeństwo nie wątpił. W jej intencje? Oddałby wiele, żeby móc pojąć cokolwiek choćby w najmniejszym stopniu, a miał tak niewiele.

Rozumiał jej dług, a właściwie, pojmował do czego się odnosił nawet bez wskazywania tego przez nią. Źródło jego długu natomiast, te wykraczało poza jego zdolności, plątał się we własnych myślach, jak mógł jakkolwiek sensownie przetworzyć ciężar jej słów? Waga odważająca konsekwencje jego działań przestała funkcjonować dawno temu. Tak naprawdę był wyjątkowo zdolny. Zdolny do ignorowania jakichkolwiek konsekwencji, które niosą za sobą jego działania. Wszelkie oddziaływania niosły jakiś skutek, on nie był w stanie przewidywać tego co się stanie jeżeli zrobi jedną rzecz, a co dopiero cały ciąg przyczynowo skutkowy, który postawił go w tej sytuacji.

-Różni się? Skąd ta pewność? - Nie wiedział dlaczego ów oczekiwana zapłata miałaby się różnić, choć sam początkowo żadnej nie oczekiwał, tak z każdą sekundą spędzoną na rozmowie z nią, na zabawie w kotka i myszkę, w której to on był maluczkim stworzeniem w obliczu łowcy, zdawał się rozumieć czego mógłby chcieć. Czy rzeczywiście było to odmienne od oczekiwań Izumi? Jeżeli jego dług wciąż rósł, było to możliwe. Jednak nie robił niczego, co mogłoby przynieść mu wybawienie. Pogrążał się lichwiarskim śnie, nie mogąc poruszyć się na tyle gwałtownie, aby jej twarz uciekła sprzed jego oczu. Mógł jedynie szczekać, sprawiać pozory oporu nie widząc możliwości posiadania choćby cienia realnej kontroli. A i tak starał się opierać.

Był psem.

Ona miała smycz.

Gęstniał nie tylko dym. Jego umysł z każdą chwilą był coraz bardziej mętny, a każde jej spojrzenie, każdy jej gest, każde jej słowo jedynie narzucało woal na jego postrzeganie, pozornie bezpieczne, niewinne, realnie jednak ograniczające jego postrzeganie. Wszystko co wypowiadało zdawało się obracać jego słowa przeciwko niemu. Mieszał się we własnych zeznaniach. Gdyby to był sąd, już dawno zostałby skazany. Czy ona była sędzią decydującym o jego losie? Na pewno o jego najbliższych chwilach. Nie był w stanie otworzyć ust, aby wytoczyć kolejne działo mające odpowiedzieć na jej atak. Jedynie skinął głową oddając jej zasłużone honory, choć starając się nie pokazywać swej uległości. Ot, najzwyklejsze przytaknięcie w dyskusji. Choć nie czuł się na siłach, żeby móc ją jakkolwiek mamić. Pozwalał sobie wyrwać ster. Pozwalał, choć nie było w tym jego woli. Syreni śpiew ściągał go na skrywane pod wodą skały.

W momencie, kiedy ciepło wróciło na jej lico, on sam, chociaż pozornie, poczuł się pewniejszy. Mimo, że była wciąż tą samą kobietą, przed którą wewnętrznie się kulił jednocześnie krocząc ku niej, to spojrzenie działało kojąco. Nawet jeżeli jedynie zwodziło. Miał silną wolę, mógł postawić jej opór. Był tego pewny. Tak jak pewna swej wolności była ośmiornica wyciągnięta na rybacką łódź, spowita siecią i wrzucona do zamkniętej, ciemnej skrzyni.

-Mylisz się myśląc, że wszystko mierzę rozumem. - W końcu, ponownie zdołał cokolwiek z siebie wypluć, jakiekolwiek słowa. Będące jednak prawda. Może i chciał rozumieć, tak dawno się poddał w żałobnej nadziei, że faktycznie będzie to osiągalne. Minęło tak wiele czasu od spotkania Akari, a on spoglądając na Słońce czuł jak topi się jego skóra, choć ta wciąż pozostawała w nienaruszonym stanie. Nawet to co przydarzało mu się odkąd pojawili się na Rikubutsu zadawało się przeczyć jakiekolwiek możliwości pojęcia czegokolwiek rozumiem. Jedyne co mu pozostawało to płynąć z nurtem, licząc, że płuca nie wypełnią się wodą.

Czując dotyk na swoim kolanie, choć chwilowy, być może przypadkowy, nachylił się ku niej, z opartymi na udach, dłońmi zwisającymi pomiędzy kolanami. Wsłuchiwał się w jej słowa. Nie mogła być świadoma tego jak blisko była prawdy. Nie. Musiała to wszystko mówić idąc jedynie za swoją myślą, za swoim życiem. Nie mogła wiedzieć, że rzeczywiście był zaledwie pionkiem, zapewne nic nie wartym, w rękach bóstw. Dwóch bóstw, a jednego szczególnie, choć i Księżyc każdej nocy spoglądał na niego gniewnie.

Pierwsza myśl.

Ponownie chwycił jej nadgarstek, ten sam, który ściskał kilka chwil temu zbliżając jej dłoń do jego twarzy. Ucałował zraniony palec, chroniony przez materiał jego kimona. Po tym geście nie uwolnił zakładnika, a jedynie spoglądał na twarz damy w opałach. Wróć. Nie damy. Nie w opałach. Na twarz Izumi, to imię wyjątkowo do niej pasowało. Bardziej niż myślał na samym początku.

Była życiem.

Przejdź do posta

autor: Aoi: 4 cze 2024, o 13:49; Forum: Tereny mieszkalne; Temat: Osiedle Koromizu; Odpowiedzi: 83; Odsłony: 6693

Re: Osiedle Koromizu

Zlecenie Specjalne C - Higashi Akira
"Kolonia specjalna"
12/14+

Kruk wydawał się śmiać ze słów Akiry, nie, przynajmniej wydawał z siebie dziwnie ćwierkopodobne coś i otwierał dziób odchylając łebek w sposób przypominający ten, kiedy opowie się komuś wyśmienity dowcip, tak wyśmienity, że aż śmiejący musi się zaprzeć o coś plecami, co by uniknąć zapowietrzenia.

-Krwaaaa, zakaaz, chuuju, krwaaaa. - wyrzucił z siebie kolejne słowa, skrzeki, cokolwiek. No, może i teoretycznie Higashi mu nie wadził, ale słowa ptaszora były świętością! A gadał coś o zakazach, śmierci i innych takich rzeczach, więc mógł się po prostu ten wielki człek dostosować, to by nie musiał być dziabany tak brutalnie w ramię, a tu proszę. Musiał próbować stawić na swoim zamiast słuchać się lepiej wytresowanych stworzonek. Obserwował jednak czy się chłop wycofa czy nie.

No i zaczął iść dalej. Nieposłuszne te olbrzymy w tym Shigashi, nic a nic. Ptak znowu chwilę odczekał, nie rzucał się od razu, ale jednak, momencie czy kilku znów zaczął lecieć ku Akirze, ten tym razem jednak był gotowy na atak piórkowca. Niestety, a nawet i zdążył zareagować przez to, że go wyczekiwał, a ptak początkowo widząc pieczęci się nie zatrzymywał, dopiero kiedy dookoła Higashiego uniósł się płomień to wyhamował jeszcze zapierając się swoimi nóżkami w powietrzu, jakby miał dzięki temu postawić dodatkowy opór powietrzu.

I jeb. Ptak oberwał wystrzelonym pociskiem, dystans na jaki się zbliżył był zbyt mały, aby mógł odpowiednio zareagować i płomień odrzucił go na całkiem solidny dystans, bo z płomieniem dmuchającym w jego trzepoczące skrzydełka nabrał dodatkowego rozpędu. Teraz był około dziesięciu metrów od Akiry w linii prostej. Na ziemi. Choć starał się jak najszybciej z niej podnieść, to wyraźnie był obolały. Bardzo. No i pachniał jak kurczak. Tak trochę. Pieczony kurczak. Pomijając swąd palonych piór.

Kentarō Kenta
Przepalony głos

Przejdź do posta

autor: Aoi: 4 cze 2024, o 04:08; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Dawał się zwodzić. Ten śmiech, nie był w stanie zrozumieć co oznaczać. Czy chciała z nim flirtować, manipulować, rozmawiać. Nie mialo to najmniejszego znaczenia. Po prostu, był. Te, zdawało się, niewinne brzmienie było czymś, co tylko dodatkowo go alarmowało. Dostrzegał tyle sprzeczności, że jego otępiały umysł nie był w stanie zrozumieć wszystkiego jakkolwiek poprawnie. To co myślał zlewało mu się z tym co faktycznie słyszał. Czy ciężko było go zwieść? Może i by tak było, gdyby on sam sobie tego nie robił. Gdyby nie zachowywał się jak ptak, którego ciągnie do jaskrawo mieniących się przedmiotów, gdzie nie bacząc na zagrożenia chcą ów rzecz zdobyć. On nie wszedł tu z myślą jakiejkolwiek zdobyczy, skądże. A został... Nie wiedział dlaczego został. To było w tym wszystkim najgorsze. Klątwa zdawała się go pochłaniać w całości, kiedy tylko chciał uciec od Słońca, promienie Madame sięgały go na inne sposoby. I było mu z tym dobrze. Było mu z tym źle. Było mu z tym wspaniale. Było mu z tym okropnie. Cholera, sinusoida uczuć, którą czuł nie pozwalała mu się skupić.

Było doskonale.

-Jest... wiele rodzajów nieostrożności. - Tak, definitywnie był nieostrożny. Niezależnie czy był marynarzem, czy był człowiekiem. Cholera, nawet jakby był samym admirałem floty, dalej byłby nieostrożny. I to w cale nie przy posługiwaniu się ostrzem. Nieostrożnie wkroczył do świątyni samej personifikacji Amaterasu, a ta blizna była tego pamiątką. I pakt, który na całe szczęście został przemilczany. Ale nie mógł pozostawić jej bez odpowiedzi, choć bardzo tego chciał, tak sam aparat mowy zdawał się buntować. -Czy możemy uznać, że zrobiłem to sam? - Jeszcze starał się ją uspokoić, gdyby tylko była taka potrzeba. O ile samookaleczenie mogłoby pozbawić kogokolwiek zmartwień, ale czy skłamał? Sam wpędził się w leże samej Bogini, nierozważnie wkroczył do miejsca, gdzie tracił jakąkolwiek przewagę. Jednak czy rzeczywiście ją tracił? Skądże. Oddał ją w pełni samodzielnie. I cholera, wciąż tego nie żałował. Nawet tej nieszczęsnej blizny, która nigdy nie pozwoli mu zapomnieć, nawet kiedy się otrząśnie i Słońce przestanie go prześladować. I cóż, już wcześniej raczej dał do zrozumienia, że raczej nie było to dzieło jego rąk.

Wciąż się w nią wpatrywał, podziwiał każdy jej ruch, to jak opadały jej włosy. Nie. Nie mogła mieć nic wspólnego z Akari, nawet i z Księżycem za wiele było różnic, by móc jakkolwiek je połączyć. Uśmiechnął się, wyglądało to jakby uśmiechał się do Izumi, kiedy ta odrzuciła swoje włosy, ale nie. Uśmiechał się do samego siebie, starając się przekonać własne Ja o tym, że przesadza. O tym, że sam się wpędza w nieszczęsną grę swojej duszy, do której wszelkie roszczenia stracił przed wieloma tygodniami.

A jednak, w jego głowie niczym echo rozbrzmiewające między klifami, odbijały się wewnątrz jego czaski słowa samej Bogini. Wciąż nie rozumiał ich w pełni, był ślepcem. Definitywnie. Ślepcem, głupcem, kimkolwiek tylko jeszcze by go nazwała, on by nie zaprzeczył. Nie byłby w stanie kłócić się z jej argumentacją, nawet tą nigdy niewypowiedzianą. Tą widoczną wyłącznie w spojrzeniu, wyczuwalną w dotyku, czy nawet smaku ust. Przeklinał ten konkretny dzień na Tenkyu.

I błogosławił go.

W momencie, kiedy ona się wyprostowała, on sam odchylił się na krześle do tyłu, jakby chcąc ją zlustrować z chociaż minimalnie większej odległości. Jej oczy. Były... inne? Nawet potrząsnął głową, jakby chciał ocucić się z tego snu, koszmaru, tego czymkolwiek to było. Ten chłód, który widział nie był tym samym co go przyciągnęło do niej wcześniej. Nie. Jego zmysły szalały jeszcze bardziej, jeszcze bardziej walczyły ze sobą o podjęcie decyzji co do dalszego działania. Zostać? Wstać? Udawać, że w sumie minął się z Izumi i jakimś dziwacznym sposobem nie spotkał jej w kuchni? Nie. Został. Tak. Nawet jeżeli coś głęboko w jego głowie krzyczało, pragnęło uwolnienia duszy, umysłu, wszystkiego co było spętane przeszłymi wydarzeniami, a bieżące jedynie zdawały się mocniej zaciskać klatkę jego serca.

-Nasz dług się równoważy. - odpowiedział zaskakująco pewnie na to jak się teraz czuł. Tak, zdawał się podejmować jakąkolwiek walkę wykorzystując pozostawioną przez nią furtkę. Dała my wybór, skorzystał z niego, choć i tak powątpiewał czy w sposób w jaki powinien. Akari też dawała mu wybór, choć bez nazywania go, wybrał jej ciepło. Ciepło, które jedynie wzmacniało te przeklęte więzy. -Wpatrujemy się wzajemnie, prawda? - Wyzwanie. Tak. Postanowił jakkolwiek się postawić, jeżeli tak można było to nazwać, zwłaszcza, że wciąż był przykuty do krzesła niewidzialnymi okowami, które zabraniały mu się podnieść niezależnie od podejmowanego wysiłku.

-By rozrzedzić mgłę. - Choć cieszyła go, kiedy przybijali do Hyou, radowała go ucieczka przed palącym Słońcem, które pomimo niskich temperatur wciąż odczuwał jakby paliły go piaski Atsui, a nawet nigdy tam nie był, tak jednak... jednak tęsknił za Słońcem. O ile to uczucie dało się nazywać tęsknotą, a nie kolejnym stopniem na drodze ku faktycznemu szaleństwu. Jedna część krzyczał o niej jak o oprawcy, druga jak o zbawcy. On... on sam był pośrodku. Pragnął tego szaleństwa. Tego spokoju, który wtedy osiągał, jeżeli tylko można było to tak określić. -Chciałbym wiedzieć jak się czuję. - Wszystko w nim się mieszało, mówiąc "nie wiedział niczego" powiedziałby chyba największą prawdę swojego życia.

Jej dotyk był inny. Inny niż dotyk Akari. Nie był porównywalny. Nie był gorszy. Nie był lepszy. Był inny. Bardziej niezrozumiały w całym jej jestestwie jakie miał okazję do tej pory poznać. Czy w ogóle ją poznawał? Czy też pastwiła się nad nim jak kot nad myszą zapędzoną w kozi róg? Amaterasu była dla niego bardziej zrozumiała, choć jednocześnie bardziej mieszała mu w głowie. Mieszała mu nawet teraz, choć nie było jej w pobliżu. Poza nieboskłonem.

Tęsknił za Słońcem.

Przejdź do posta

autor: Aoi: 4 cze 2024, o 01:57; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1842

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

Chwała niech będzie losowi, który pozwolił mu wychowywać się w prostej rodzinie. Wyjątkowo obce były mu wszelki zwyczaje elit, bo też zazwyczaj z nimi nie obcował, a przynajmniej nie na poziomach, gdzie miałoby to jakiekolwiek znaczenie. W armii wszyscy byli równi, tak długo jak zgadzali się ze sobą rangą. Tak, hierarchia wojskowa była dla niego dużo prostsza do zrozumienia i realnego postrzegania jako coś znaczącego, niż wartość człowieka wynikająca z jego urodzenia, a co za tym idzie - wszelkie idące za tym obowiązki, jak chociażby za mąż pójście. Co z tym się też wiązało, ostatnich kilka lat spędzonych w marynarce, a wcześniej szkoląc się na lądzie, nauczyło go dużo prostszego postrzegania kobiet niż jako damy w opałach. Może "prostsze" to złe słowo, powiedzenie, że każdy stanowił o swoim losie byłoby zdecydowaną przesadą, a zarazem parodią jego własnego życia w ciągu ostatnich tygodni czy miesięcy. Właściwie, jakby to nie brzmiało, postrzeganie ludzi na podstawie ich zawodu czy rangi, zrównało kobiety niemalże do takiej samej pozycji jak mężczyzn. Niemalże, bo oczywiście, zwykłego męskiego cywila niekoniecznie potraktowałby z taką "troską" jak Izumi. Staruszkę napotkaną wcześniej... lepiej nie myśleć. Ale jednak, "bogolskie" podejście do obowiązków czy postrzegania innych było mu całkowicie obce.

Uśmiechnął się. Tak po prostu, słusznie. Nie uważał jej za damę w opałach, nawet jeżeli mogły tak brzmieć jego słowa. Właściwie, odpowiedział tak, jak zasugerowała mu to pytaniem. Po prostu, zadziałał. Nie myślał. Niestety. Rzadko myślał. Zwłaszcza kiedy chodziło konsekwencje wynikające z bycia wodzonym na łańcuchu, który Amaterasu oplotła wokół jego duszy. Jak pies. Decydował o sobie, tak długo jak odpowiadało to właścicielowi. Tak tutaj, jeszcze nie czuł zaciskającej się kolczatki. Zmiana w jego mimice, ta na plus, nie wynikała z odpowiedniego szarpnięcia za smycz. Ot, zadziała się samoistnie.

Nie wątpię. Tak chciał odpowiedzieć, nawet przez moment nie wątpił w jej możliwości poradzenia sobie z tym niewielkim problemem. On po prostu chciał uczynić to bardziej efektywnym, nawet jeżeli wydawał się być nachalny (i był) w swoim działaniu, jak już zostało to powiedziane, pomyślunek nie był czymś, czym mógł się szczycić w takich chwilach. Nawet jeżeli analizował wiele rzeczy, przy kobietach, zwłaszcza tych, które wykraczały jakimkolwiek aspektem poza logikę jaką się kierował, analizować nie potrafił niczego, wszystko sprowadzało go do jednej z dwóch opcji - działania lub bierności. I niezależnie od wyboru, zdawał się i tak biernie chłonąć każdy rzucony mu ochłap wolnej woli. I sam, podążając za jej wzrokiem spojrzał na palec. Nie była to najlepsza robota, oczywiście. Ale swoją rolę miało spełnić, na to liczył.

-Tak, nieźle. - wymamrotał bardziej niżeli powiedział to pełnym głosem. -Kuchenne są najgorsze. - Wysilił się na drobny żart, kto wie, gdyby ktoś pokusił się na statystyki, być może to właśnie te noże dzierżone przez gospodynie przyczyniały się do największej ilości ran? Nawet tych niewinnych nacięć na opuszkach palców podczas obrabiania mięsa czy krojenia warzyw. A mówił z doświadczenia, sam, kiedy był dużo młodszy, spędzał dużo czasu z nożem - przeważnie obrabiając czy filetując ryby, ale jednak.

Poprzednimi? Żałował, że musiał to wcześniej powiedzieć. Powinien przewidzieć takie pytanie. Nie mógł powiedzieć prawdy. Nie mógł też pokazywać tego, że samo pytanie było dla niego... nie ciężkie. Trudne. Tak samo trudne, jak trudno powiedzieć o tym, że wiedziało się duchy czy o tym, kiedy będąc małym dzieckiem zerknęło się przypadkiem za drzwi dorosłych, wtedy, kiedy te powinny być zamknięte.

-Uwierzyłabyś? - zaśmiał się chcąc ukryć swoje zmieszanie, a następnie uniósł dłoń pokazując bliznę po cięciu wykonanym przez Akari, jakby to miało być odpowiedzią dotyczącą poprzednich kimon, a przynajmniej tego ostatniego. -Byłem nieostrożny. - I uśmiechnął się słabo, tak. Najlepsze kłamstwo na jakie było go stać. Takie, które tak właściwie można było nawet określić mianem prawdy. Był nieostrożny, wyjątkowo nieostrożny. I zdecydowanie nie uczył się na swoich błędach. Choć czy to był błąd?

Zaskoczyła go zbliżając się. Spojrzał w dół chcąc patrzeć w jej oczy, kiedy skróciła dystans. Czuł mrowienie na karku, jakby jego własny organizm wysyłał mu sygnały ostrzegawcze. Jej oczy go przyciągały. Ignorował sygnały. Zawsze to robił. Co mówiliśmy o uczeniu się?

Dług?

Nic nie była mu dłużna. Nie robił tego dla jakiegokolwiek uznania. Albo robił? Nie wiedział co robił. Przeklinał samego siebie.

-Chcesz mojego długu, co? - Słowa o pakcie dotarły do niego za późno. Za późno jego świadomość była w stanie przetworzyć wszystkie znaki każące mu się wycofać, wypić alkohol. Nie alkohol Słońca. Cokolwiek co pił Hiroyuki, tak. To bylo bezpieczniejsze. A może już za dużo wypił i sobie za wiele wyobrażał? Nie. To na pewno nie to. Zignorował słowa o pakcie mając nadzieję, że jedynie wyobraźnia płatała mu figle. Specjalnie chciał spędzić ten czas "wewnątrz", żeby uciec od doskwierającego mu wzroku Amaterasu.

I podszedł do niej lustrując jej nogę, kierując spojrzenie stopniowo ku górze, aby ponownie zawiesić je na twarzy Izumi. Wykonał polecenie, które nie zostało wypowiedziane, nie potrafił od tego uciec, nie chciał od tego uciec. Pomimo wszystkiego, każdego najmniejszego znaku na niebie i ziemi, który widział po wejściu do "Śnieżnego Niedźwiedzia", nie uciekł, kiedy jeszcze miał okazję. Gorzej. Pozwolił się złapać w sidła, które miały pochwycić ów stworzenie.

-Nie. Nie ma rzeczy, o której mógłbym chcieć zapomnieć. - I tak rzeczywiście było. Przyciągało go zagrożenie, przyciągała go ta przeklęta niewiadoma, jaką była Akari. Niezależnie co sobie wmawiał, niezależnie od tego jak bardzo myślał o uciecze, czy skryciu się przed palącym spojrzenie, nie śmiał o tym zapominać. Głęboko wiedział, że nawet gdyby chciał, sprawiłoby mu to więcej niezrozumiałego bólu niż samych wątpliwości budziło to wszystko co w związku z tym go otaczało.

Usiadł na krześle.

Przejdź do posta

Znaleziono 211 wyników

Strona 1 z 15
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
15
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane