Shinobi War PBF Naruto

Krążyłem sobie po okolicy badając bardzo skrupulatnie każdy ich zakątek który pozbawiony byłby znacznej ilości mieszkańców zacnego miasta jakim było Shigashi szukając...w sumie niczego konkretnego choć zagubiony mieszek mógłby znaleźć u mnie schronienie nawet gdyby nie był specjalnie na pchany monetami. W końcu grosz do grosza a coś tam coś tam.
Niestety szczęście chwilowo uznało, że tak łatwo nie ma i że względu na fakt iż łaziłem już tak dłuższą chwilę to przytrzymałem się przy tablicy ogłoszeń. Normalnie ludzie raczej yak nie robili i większość z tych których obserwowałem idąc tu traktowali ją jak powietrze, a była to wróżba czystego zysku. W końcu wystarczyło wykorzystać Brak zainteresowania ową niszą i zastanowić się jak ją zmonopolizować aby za jakieś trzydzieści lat zostać właścicielem Suguru Industries zarabiającego grube pieniądze.
Zatrzymałem się więc przy tablicy która osiągnęła już to co ja się starałem czyli całkowitą niewidzialność dla ludzi wokół i zacząłem przeglądać ogłoszenia. Oczywiście z góry wykluczałem wszystko co mogłoby się wiązać że zbędną interakcją z obcymi i w końcu mój wzrok padł na kartce wyglądające jakby wisiała tu od wieków głoszącej poszukiwania osób do targania towaru.
Nos zasiedział. Wiedziałem co to znaczy, a dodatkowo towar nie bywał z reguły zbyt rozmowny ani dociekliwy w temacie tego kto go nosi więc szybko zerwałem ogłoszenie i postanowiłem udać się pod podany adres po drodze biorąc kilka głębszych wdechów na uspokojenie z racji konieczności przeprowadzenia zbliżającej się rozmowy.

Po pożegnaniu nielicencjowanego złodzieja postanowiłem opuścić miejsce w którym skierować się w miejsce gdzie nieco mniej przyciągałbym uwagę z prostej przyczyny. Wolałem by nie kojarzono mnie z takimi miejscami choć właściwie to najlepiej by było jakby nie kojarzono mnie wcale. Pozostanie człowiekiem widmo było najlepszą opcją. Nikt nic od ciebie nie chciał, nie zaczepiał cię i nie zwracał na ciebie uwagi. Można robić to na co się miało ochotę bez większych konsekwencji. Człowiek widmo - taaak, zdecydowanie to nim chciałbym być gdy dorosnę. Nie jakimś tam frajerskim bohaterem czy antagonistą co się go wszyscy czepiają za odmienne zdanie.
I tak rozmyślając ruszyłem dalej w drogę starając się unikać kontaktu z mijanymi ludźmi tak bardzo jak było to możliwe. Jak widziałem że ktoś się na mnie gapi to odwracam głowę w drugą stronę. Jak zbyt długo ktoś idzie za mną to skręcam w najbliższą uliczkę. Jak ktoś się uśmiecha, uciekam. Tak właśnie poruszałem się Pp tym mieście cudów.

Czasem w życiu każdej przedsiębiorczej osoby przychodzi moment w którym trzeba podjąć ważną decyzję. Zysk szybki i pewny ale niewielki czy zaryzykować odkładając go w czasie z wizją zdobycia większej sumy? Mniej więcej przed takim wyborem się właśnie znalazłem zastanawiając się jakby tu ugryźć ten temat. Bajaka z mamą nie specjalnie mnie przekonywała ale za kogoś takiego dużo bym nie zarobił, chyba że na części ale do tego brakowało mi kontaktów. Dodatkowo wydanie go mogłoby sprawić że inni koledzy po fachu tego gałgana by dowiedzieli się o moim istnieniu, a wówczas... cóż najpewniej problemy.
Przez chwilę tak stałem si zastanawiałem się faktycznie co powinienem zrobić i choć naprawdę nos swędział na myśl o nawet nie tak dużym zastrzyku srebrników to wizja wyjścia z cienia nie brzmiała zachęcająco.
- No dobra, zdecydowałem. Tym razem Ci się upiekło kolego jednak będziesz miał u mnie dług w ramach którego oddasz mi pierwszą rzecz jaką zastaniesz w domu, a jakiej się nie spodziewałeś. - zdecydowałem się zdać bardziej na los niż zaufać temu recydywiście, że kiedyś będzie pamiętał o długu, no i ta sprawa mogła by się przedawnić a wtedy brak jakiegokolwiek mechanizmu egzekwowania należności mógłby kopnąć mnie w tyłek - Wiem jak wyglądasz, więc się nie wymigasz. Moją nagrode dostarczysz tutaj za siedem dni. Wtedy sprawa raczej ucichnie i swobodnie będziesz mógł tu wrócić.

Rozmawianie z ludźmi było bardzo wyczerpujące, a już szczególnie gdy nie bardzo szło się dogadać. Tragedia. Mój złapany ~~pokemon~~ złodziej okazał się nie być złodziejem bo jak stwierdził jest osobą transzawodową i identyfikuje się jako ktoś inny, a że mamy cholerny trzysta dziewięćdziesiąt czwarty rok to musiałem to uszanować aby nie robić sobie problemów z prawem.
- W takim razie czym się zajmujesz na codzień? - nie chciałem okradać faceta ani wydawać go za jakieś marne grosze dlatego wciąż szukałem dla siebie lepszego zysku. Oczywiście wiadomo dług wdzięczności już mi się należał za niesprzedanie do mamra ale tym się nie najem, a i przehandlować to ciężko na cokolwiek innego.
- No dobra to powiedz mi jeszcze co ja będę z tego miał jak puszcze cię wolno?
Naprawdę chciałem wiedzieć czy zdołam ugrać coś na tym człowieku. Jeśli jednak tak się nie stanie to po prostu łapie go za ucho i zaczynam ciągnąć do sprzedawcy. W końcu lepszy rydz niż nic, a przecież historie o mamie mógł wymyślić na poczekaniu.

W sumie to wirowanie złodziejaszka okazało się całkiem fajną zabawą dlatego nie zważałem z początku na konsekwencje wirując go raz szybciej raz wolniej później w zwolnionym tempie z gwałtownym przyśpieszeniem na moment aż do chwili gdy ten postanowił zacząć gadać. Choć w sumie to najpierw zagrozić że się zrzyga. Na tą informację wyciągnąłem ręce przed siebie tym samym nakazując trzymającym go kartkom odsunąć go nieco dalej ode mnie tak abym nie skończył jako ofiarą tego zakazanego suitona z dodatkami.
- Fuuuu... - skrzywiłem się początków jednak słuchając co ma jeszcze do powiedzenia niż grożenie tym mało sympatycznym atakiem - Ehhhh.... czyki jesteś biedny, a porwanie cię nie pomoże w otrzymaniu okupu? Pewnie nawet straż by nie była skłonnna za ciebie zapłacić sensownych pieniędzy.
Zacząłem myśleć na głos by oo chwili rozpierzchnąć kartki wokół pozwalając im swobodnie zacząć opadać jak również jeszcze chwile wcześniej lewitujacemu za moją sprawą złodziejaszkowi. Oczywiście nie pilnowałem by spadł na dupe więc najpewniej wyjebał się na morde gdy kartki przestały go trzymać, a ja z kolei zrobiłem zamyśloną minę.
- Hmmmm... no dobra w takim razie mam już pomysł co z tobą zrobić. Nie sprzedam Cię ani kupcowi, ani strażnikom. Nie byloby z tego żadnego zysku tak dla mnie jak i dla ciebie, a że zdolny jesteś to inaczej niż marnotractwo bym tego nie nazwał. Co powiesz na współpracę? Od dziś część twoich łupów będzie moja, powiedzmy połowa z co trzeciego skoku? Pozwoli ci to zarobić i na jedzenie i ja skorzystam. - postanowiłem ubić interes wyciągając dłoń w kierunku złodziejaszka aby ją przypieczętować licząc, że nie będzie się zbędnie targować

No i mogłem się tego spodziewać, a jednak i tak dałem się wyrolować jak małe dziecko. Frustrujące. Jednak mimo to nie zamierzałem tak po prostu odpuścić dając przeciwnikowi uciec. Mój papier zwyczajnie był na tyle szybki by bez większych trudności dopaść złodziejaszka, a nawet takiego co to lizną odrobiny ninjutsu.
- Wracaj, jeszcze nie skończyliśmy. - wyciągnąłem za nim dłoń, a kartki powędrowały w jego stronę. Część z nich po prostu miała pchnąć go na ziemię, a część zaczęła oklejać jego ciało tak by po chwili zaczął przypominać egipską mumię. Jednak zamierzałem mu zostawić odsłonięte usta i nos.
W formie takiego też zawiniątka przyciągam go do siebie utrzymując go w powietrzu jakieś pół metra od ulicy i metr od siebie. W końcu były to moje pieniądze czyż nie?
- A teraz wróćmy do rozmowy. Jak się nazywasz piękny kawalerze? Masz jesteś częścią grupy czy solistą? - rozpocząłem swoje przesłuchanie chcąc ustalić jak najwięcej zaczynając obracać gościem w powietrzy niby wskazówka na tarczy zegara skupiając się przy tym żeby papier wystarczająco mocno trzymał go szczególnie w rejonie dłoni tak by skubany nie mógł używać kolejnych technik.

Plan wypalił. Z czego nie kryłem że byłem nawet nieco dumny choć owa duma dość szybko zamieniła się w lekkie zawiedzenie. Liczyłem bowiem, że mój serdeczny patus okaże się częścią większej szajki którą będę mógł sprzedać na psach za hajsik albo póki co nic takiego się nie zapowiadało. Postanowiłem jednak jeszcze chwile go poobserwować z ukrycia i jeśli faktycznie nikt się nie będzie do niego zbliżał ani nie wydarzy się nic co mogłoby mnie zaniepokoić bądź podtrzymać nadzieję na mały donosik tego dnia to siłą rzeczy zmuszony przechodzę do planu B.
W pierwszej kolejności za pomocą swych nieziemskich, wręcz powiedziałbym boskich mocy na dachu budynku tworzę doklany tysiac sztuk kartek papieru po czym z chodzę na dół do złodziejaszka licząc że nie zacznie się od razu rzucać z pięściami i najpierw porozmawiamy. Gdyby jednak próbował uciekać ode mnie to moje pozostawione na górze kartki zaczynają "spływać" z budynku tworząc prawdziwą ścianę. Istny wodospad wciąż zlatując by zaraz ponownie ruszyć w górę aby następnie ponownie opadać i tak w nieskończoność. Ich celem jest w razie potrzeby wytworzenie odpowiedniego nacisku by próbujący uciec ptaszek został przygnieciony do ziemi ich masą.
Jeśli jednak nie zacznie uciekać to trzymam ten manewr na lepszą chwilę i uśmiecham się do niego mówiąc.
- Cześć, gdzie reszta twojej grupy? - czy można było lepiej zacząć rozmowę ze złodziejem? Tak. Czy wiedziałem jak? Nie bardzo bo nie spodziewałem się że dojdzie do rozmowy.

Pan złodziej zdawał się nie być fachowcem w swoim zawodzie bo pomimo, że spodziewałem się wystąpienia jakiś problemów podczas nazwijmy to pościgu takowe zwyczajnie nie występowały. Co zwyczajnie oznaczało że jest jakaś nic nieznaczącą płotką. Tak mógłby pomyśleć ktokolwiek inny ale nie ja. Ja jakoś nie specjalnie ufałem temu huncwotowi. Właśnie dlatego podczas całego tego czasu bardzo uważnie obserwowałem każdy jego ruch.
Co prawda nie użył żadnej innej techniki do tej pory bo wciąż poruszał się pod postacią człowieka oszukanego przez los ale to wszystko mogło być naprawdę sprytnie przemyślanym zagraniem aby zgubić takich jak ja. O ile oczywiście wziął pod uwagę, że ktoś taki znajdzie się na dachu i będzie go śledził. Ja bym wziął.
Gdy zbliżył się do wąskiej uliczki zdecydowałem się ruszyć nieco szybciej by potencjalnie znaleźć się za nim niż w prostopadłym ustawieniu. Takie zagranie mogło co prawda być ryzykowne i skutkować wykryciem ale nawet na taką ewentualność miałem już plan zarobku. Natomiast jeśli wypali i ciołek, bo tak go roboczo nazwijmy, mnie nie zauważy to lepsza pozycja pozwoli mi na dokładniejszy wgląd E sytuację. Na wszelki wypadek jakby chciał gdzieś porzucić łup, znowu zmienić formę i potem na spokojnie po niego wrócić.

~~NightCity~~ Shigashi no Kibu potrafiło zapewnić dosłownie wszystko. Od opieki, czasem niekoniecznie chcianej gdy zainteresuje się tobą i twoim biznesem któraś z rodzin mafinych, przez pracę czy dach nad głową po rozrywkę. A tego ostatniego to było nawet więcej niż na jakiś broszurach promujących miasto bo wystarczyło wyjść gdzieś na ulicę żeby zobaczyć walki żuli, porachunki mafii, miłe panie czy wiele ale to naprawdę wiele innych dobrodziejstw miasta.
Moje szczęście na przykład w trakcie losowania atrakcji w kole fortuny padło na wpierdol połączony z kradzieżą. Mało tego napastnik wykonał tu niesamowity pokaz umiejętności od latającego kolana począwszy na technikach nindżów kończywszy. I w sumie normalnie może bym zaczął szukać kolejnych atrakcji gdyby nie to, że zaswędział mnie mój ~~żydowski~~ nos. Wtrącanie się może niekorzytnie wpłynąć na moje drogi oddechowe... ale z drugiej strony jeśli będę wiedział gdzie się kryją po akcji takie osobniki w przyszłości może mi się to przydać a i może tamten biedak odkupi ode mnie taką informacje... Szybko sobie obliczyłem szanse na wpierdol od degenerata i zestawiłem z potencjalną wartością nagrody uznając, że to nie głupi pomysł po czym ruszyłem za tamtym młodocianym patusem. Oczywiście górą i z zachowaniem odpowiedniej odległości tak żeby zaraz mnie nie wypatrzył.

Gdy zostawiłem sprzedawcę samego z jego problemami oraz planem na osiągnięcie upadłości zarówno swojej jak i kolegów po fachu oraz upewniłem się, że nikt nie zabrał mi nic z mojego dobytku przystąpiłem do jednej z najważniejszych części tego dnia. Innymi słowy postanowiłem dość skrupulatnie przeliczyć każdą monetę którą zarobiłem.
Co prawda powinienem zrobić to wcześniej ale jak to się mówi lepiej późno niż wcale. Na szczęście kwota się zgadzała. Na nieszczęście ilość ludzi na rynku wzrastała, a przynajmniej tak też mi się zdawało przez fakt że wzmógł się ruch konsumentów. Czyżby plan handlarza zadziałał? Pomyślałem sobie próbując wydostać się gdzieś na obrzeża placu który zaczynał wyglądać jak deptak pod sceną na koncercie heavymetalowej kapeli. Rozejrzałem się po dachach okolicznych budynków które mogłyby wydawać się na odpowiednie aby skryć się tam przed innymi, a jednocześnie mieć dość dobry wgląd na cały plac. Byłem ciekaw co tu mogło się jeszcze wydarzyć a przy okazji liczyłem na to że uda mi się dojrzeć jakiś kieszonkowców. Ich twarze lepiej było kojarzyć wcześniej niż po tym jak cię skroją.
Chwilę mi to zajęło ale gdy nareszcie znalazłem odpowiednie miejsce wdrapałem się tam za pomocą prostej sztuczki ze skupianiem chakry w stopach by następnie rozsiąść się wygodnie i niczym osiedlowy monitoring zacząć oglądać ten spektakl.

Czasem grając w pokera z losem i ty możesz krzyknąć makao. Tak też było w tym przypadku bo gdy dotarłem do mojego ostatniego celu okazało się, że potrzebne dane były jak na tac. Przez chwilę nawet zacząłem się zastanawiać czy to nie jakąś podpucha i może jednak powinienem zainteresować się bardziej. Jednak tym razem nie miałem na sobie kamuflażu, a takie działanie wymagało by interakcji z innymi ludźmi. Wolałem nie. Zresztą w końcu nie miałem się co jakoś bardziej trudzić. Miałem spisać ceny, spisałem. Robota wykonana więc zostało tylko wyegzekwować nagrodzę.
- Zadanie wykonane. Mam tu wszystkie ceny z obu stanowisk więc jak rozmawialiśmy. Należy się trzysta pięćdziesiąt i notatnik wraca do ciebie. - a nóż widelec uda mi się w ten sposób wyżydzić jeszcze parę grosz?
Jeśli nie to no cóż. Biorę co moje w miarę możliwości unikając kontaktu z śmierdzącym śledziem facetem i bez zbędnych pożegnań opuściłem jego stragan cały czas jednak uważnie pilnując swoich rzeczy oraz gotów w razie czego na ucieczkę jakby stary cygan miał zaraz krzyczeć coś w stylu "Łapać złodzieja!". W końcu byliśmy w shigashi no kibu, tu lepiej było być przygotowanym na nieczyste zagrywki niż dać się wyrolować nawet komuś kto z pozoru zdawałby się poczciwy. W końcu właśnie tego uczyło to miasto snów.

Kupiec z którym jako pierwszym przyszło mi rozmawiać ewidentnie nie miał serca, ja mu gadam o chorych dzieciach jako stara baba bez grosza, a ten mnie tu zaczął co raz droższe rzeczy wymieniać. Jeszcze jakbym miał cokolwiek kupić, niedoczekanie jego.
Pokiwałem tylko głową zapisując kolejne produkty i ceny poczym pokręciłem tylko głową ze smutną minął cmoktając jakbym co najmniej miał coś w ustach jak stare baby mają w zwyczaju. Wsadziłem pomarczoną dłoń do kieszeni jakby czegoś szukając by finalnie z żalem w głosie odpowiedzieć..
- Pan jest bez serca, to ja panu mówie że pieniążków nie mam wiele a mnie okraść chce. Jeszcze jakieś nieświeże ryby wciska. Wstydzić się powinieneś młody człowieku. - jazgotałem nawet nie próbując dalej wdawać się w rozmowę, a zwyczajnie zacząłem się oddalać w stronę jednej z ulic odchodzącej z rynku by tam wrócić do swojej prawdziwej formy. Oczywiście całkowicie dyskretnie i z dala od gapiów. Czułem że dalsze ukrywanie się pod tą postacią może nie mieć sensu bo pewnie sklepikarska mafia już ją zapamięta i kolejny cel nie będzie tak skóry do rozmowy. To też postanowiłem obrać inną strategie, a mianowicie udać się na miejsce kolejnego sklepiku jako ja i kręcić w pobliżu nasłuchując jak sprzedawca rozmawia z innymi klientami odwracając się plecami do straganu i zapisując w notesie produkty i ceny jakie padały na straganie Rukii

Plan z przybraniem formy starszej kobiety był nad wyraz dobry! Był tak dobry że faktycznie zaczynałem się zastanawiać czy nie zostać w tej formie do końca świata. Ludzie zwracali na mnie co prawda uwagę co wprawiało mnie w lekkie drgawki ale te z kolei bardziej pomagały się wyczuć w postać natomiast unikali mnie prawie jak ognia albo trędowatej. Nikt nie potrącał, nikt nie zaczepiał. Czego chcieć wiecje?
Gdy dotarłem na miejsce i odegrałem swoją rolę handlarz jak to handlarze mają w zwyczaju zaczął mnie urabiać promocjami. Dobry jest...powiniem prowadzić więcej straganów. Z takimi promocjami to by przeją konkurencje i wprowadził całą sieć. Na każdym kroku by wyskakiwały. Moglby to nazwać ropucha czy coś takiego... Pomyślałem w pierwszej chwili, jednak gość trafił nie na pierwszego lepszego w swojej dziedzinie. Szybka kalkulacja i skrobanie w notesiku oferty po czym pokręciłem głową zaczynając cmoktać jakbym co najmniej opierdalał kilogramową landrynkę.
- O złociutki, w moim wieku to czlowiek nie ma tylu pieniążków, a nie da się coś taniej dla statej kobiety? Mam chorom wnuczke. - cóż zawsze warto było sprawdzić dodatkowo skłonność do tatgiwania się złodziei których miałem sprawdzić. Bo serio czy normalny sprzedawca dałby taką cenę? No proszę. Ta ryba to powinna przynajmniej jeszcze salto zrobić w tej cenie na patelni.

Po uzyskaniu niezbędnych choć szczątkowych danych od mojego pracodawcy skinąłem parokrotnie głową na znak że wszystko jest dla mnie jasne. Zostało tylko zakasać rękawy i brać się do pracy. Przyjrzałem się jeszcze paru ofertom tego sprzedawcy i na szybko zanotowałem sobie rodzaje paru ryb i ich ceny, a poniżej rozpisałem te same gatunki dla straganów Higurumy i Ruki. Tak przygotowany oddaliłem się znikając z oczu handlarzowi tych śmierdzących ryb by następnie ustawić się gdzieś w jakiejś bocznej uliczce. Upewniłem się żeby jak najmniej ludzi zwracało na mnie uwagę, jeśli trzeba to udaje że grzebie w jakiś śmieciach a następnie składam parę pieczęci by zmienić swój wygląd w jedną z babuleniek które widziałem na rynku.
Kamuflarz idealny w takim miejscu, a przynajmniej tak sądziłem bo w końcu starzy ludzie uwielbiają chodzić po wszelkich rynkach, targowiskach, lecznicach i potencjalnie jeszcze na pocztę. Tak właściwie to byłbym skory pokusić się nawet na stwierdzenie że oni to chyba robili dla sportu albo rozrywki. Choć czy można było im się dziwić? Ostatnie chwile pewnie woleli spędzić wśród ludzi niż zapomniani w jakiejś rozlatującej się chałupie...
Na pierwszy ogień poszło stanowisko sprzedawcy z rzekomym brakiem talentu malarskiego. Higurumy. Postanowiłem zbliżyć się tam dość otwarcie pod postacią siwowłosej przygarbionej babuleńki o szpiczastym nosie i twarzy tak wysuszonej że mogłaby konkurować z rodzynkami o to kto ma więcej zmarszczek. Stanąłem na przeciwko straganu i zacząłem się rozglądać mrożąc przy tym oczy udając że ledwo widzę by następnie zacząć prawie że krzyczeć skrzekiliwym głosem starej baby.
- Przepraszam panie sprzedawco w jakiej cenie ma pan łososia albo tuńczyka?

Nazwa
Henge no Jutsu

Ranga
E

Pieczęci
Pies → Świnia → Baran

Zasięg
Na ciało

Koszt
E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Statystyki
Siła
---
Szybkość
---
Wytrzymałość
---

Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika kamuflażu, dzięki której użytkownik może przybrać wygląd znajomej osoby lub obiektu, maksymalnie odbiegającego o 1/3 rozmiarami od użytkownika. Skuteczność iluzji zależna jest od tego, jak dobrze znamy wygląd danej postaci - im mniej znamy daną postać, tym stworzona przez nas iluzja jest mniej dokładna i łatwiejsza do przejrzenia. Dodatkowo technika nie wpływa na zmianę naszego głosu. Podczas używania techniki chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co sensorzy i ninja posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel. Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili mieszania chakry do jakiejkolwiek innej techniki. Również sięganie po ukryte pod iluzją bronie, tudzież przedzieranie się w tłumie prowadzi do przerwania jutsu.

Znaleziono 26 wyników

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Suguru PH

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek

Re: Rynek