Shinobi War PBF Naruto

Ostatnie wydarzenia w mieście zbierały swoje wielkie żniwo. Na ulicach panował totalny rozgardiasz którego już nie dało się ukryć. Miasto które wtrąciło się w mafijne porachunki i próbowało odebrać utraconą niegdyś władzę - dostawało coraz większą wypłatę konsekwencji. Nie dziwił się na te widoki. Nie dziwne również było zebranie blisko bramy. Ludzie byli przerażeni, wkurwieni i mieli dosyć. A wszystko to nakręcone przez zbyt ambitnych ludzi przy władzy którym dotychczasowy układ zaczął przeszkadzać. Bo przecież tarcia między rodzinami były tu od lat, ale ingerencja miasta w takiej skali mocno utrudniała zakopanie toporu wojennego. Saito nie był od osądzania więc wiele to dla niego nie znaczyło. Nie jemu oceniać ruchy władz wioski w odniesieniu do rodzin. Nie sądził jednak, że cokolwiek z tego wyjdzie na dobre. Kot zamiast dać ustalić hierarchie tygrysom, lwom i panterom - pchał się między nich udając groźnego. A już najgorsze w tym wszystkim było to, że miasto zbyt sobie folgowało i mogło w końcu zaprowadzić którąś z rodzin pod ścianę, a wiadomo że zagoniony drapieżnik staje się ultra niebezpieczny.
Przysłonił twarz kapeluszem przechodząc obok skandującego tłumu i przeszedł dalej jak gdyby nigdy nic. Wylegitymował się przy bramie i ruszył na szlak.
Czekała go około tygodniowa wędrówka w miejsce docelowe. Nabrał sporo prowiantu zarówno suchego jak i gotowego, jak prawdziwa kura domowa. Chociaż z jego perspektywy był po prostu skąpy i pazerny a własnoręcznie przygotowane jedzenie wychodziło po prostu taniej.

Droga mijała bez większych zakłóceń. Poruszał się w miarę możliwości incognito. Przytakiwał na powitanie gdy kogoś mijał, naciągając kapelusz w dół by przysłonić twarz. Nie uśmiechał się, nie wydawał więcej dźwięków niż potrzebował. Wolał by nikt nie dowiedział się o samotnie podróżującym smoku w dobie dzisiejszych czasów i zatargów w wiosce.
Stacjonował głównie w przydrożnych knajpach o wątpliwej jakości. Nie potrzebował luksusów, wystarczyło mu zwykłe posłanie na którym mógł się nieco przespać. No i dach nad głową. Jedzenia miał sporo i wyliczone. Gdyby zaczęło mu się kończyć to w tych samych knajpach po prostu zamawiał by jedzenie które wedle logiki nie jest w stanie zaszkodzić jego kiszką.
Robił swoje i tylko swoje. Nie podsiadał się do nikogo i nie pozwalał się nikomu przysiąść na wspólny posiłek. Jadł szybko i w milczeniu a większość czasu spędzał na szlaku. To było mocno duchowe przeżycie, bo taka samotna podróż w buddyjskiej ciszy potrafiła wydobyć najróżniejsze myśli w jego głowie. Miał dużo czasu nad zastanowieniem się nad sprawami ważnymi, mniej ważnymi i tymi totalnie błahymi. Coś jak urlop bez wypoczynku fizycznego.
Starał się zawsze znaleźć schronienie zanim zapadnie zmrok i wyruszyć jak tylko pojawiały się pierwsze promienie słońca, jeszcze przed faktycznym wschodem. Nigdy nie brał pod uwagę wariantu spania na drodze. Wolał odżałować kilka monet na łóżko w razie gdyby szlak nie był do końca bezpieczny. Uzupełniał wodę gdy tylko nadarzała się na to okazja. Jeżeli pobierał wodę ze strumienia to najpierw sprawdzał czy jego czystość jest znośna. Robił krótką przerwę na przegotowanie wody i ruszał dalej. Zawsze starał się mieć plan na cały dzień do przodu. Wyliczał ile mniej więcej będzie w stanie zrobić kilometrów, w którym miejscu prawdopodobnie zrobi nocny przystanek, gdzie znajdzie wodę i jak wygląda najbliższe ukształtowanie terenu. Spędzał na planowanie dobre pół godziny dziennie - tak by nikt nie był w stanie go zaskoczyć, a w razie walki, żeby miał przewagę w postaci znajomości terenu i otoczenia.
Nie mógł w końcu sobie pozwolić na otwartą walkę, był łucznikiem. Jego przewaga zawsze polegała na tym, że jego ofiara nie spodziewała się ataku, a jeżeli już się spodziewała, to nie wiedziała z której strony. Wszelkie otwarte walki były zawsze na jego niekorzyść więc zawsze spędzał dużo czasu na dostosowanie scenariusza pod jego umiejętności a nie odwrotnie.
Czasy były niepewne więc i było trzeba mocno uważać. Gdyby samotnie napotkał grupę trygrysów po drodze - mogłoby być różnie. Bo walka przeciwko większej grupce, bez elementu zaskoczenia - zawsze była na jego niekorzyść.

Przysłuchiwał się w dalszym ciągu krótkiemu wywodowi dziewczyny. Napawał się każdą chwilą ale niestety los chciał, że chwila ta trwała prawdziwą chwilę. Kobieta szybko zakończyła przekazywać informacje i nie raczyła zaszczycić go dłuższą pogawędką.
Młody Hoozuki zastanawiał się przez moment kim może być ta kobieta i jaką rolę pełni w rodzinie. Przez moment zastanawiał się jak zweryfikować jej przynależność, ale koniec końców - machnął na to ręką. Koniec końców i tak nie miał nic lepszego do roboty. Zadanie nie polegało na eliminacji a przynajmniej nie na określonej przez co nie miało większego znaczenia czy młoda kobieta jest tym za kogo się podaje. Nawet jeżeli robota miała być dla kogoś innego - finalnie to Saito na tym zarobi. W końcu w informacjach pojawiło się magiczne słowo "błyszczy". A to z kolei prowadziło do dużo lepszych słów i pomysłów które chłopak uwielbiał. W końcu błyszczeć może złoto, diamenty, biżuteria.
Skinął głową na znak zrozumienia i uśmiechnął się delikatnie, ledwie zauważalnie.
- Dziękuję za śniadanie. Mam nadzieję, że będę miał okazję się odwdzięczyć w przyszłości.
Upił łyk herbaty, jednocześnie wypijając ją do końca. Zachowywał nienaturalny kontakt wzrokowy do samego końca, co większość osób mogło by wprowadzić w zakłopotanie.

Skończył śniadanie i już wiedział co ma robić. Opłata została uiszczona więc nie pozostawało mu nic innego jak małe zakupy. Małe bo większość kasy którą ostatnio zarobił - zdążył już przepuścić. Do roztropności w wydawaniu kasy - było mu bardzo daleko.
Ale zostało mu trochę gotówki. Ruszył boczną uliczką skracając sobie drogę do sklepu z wyposażeniem. Wybrał najbardziej taktyczny plecak jaki znalazł w kolorze zgniłej zieleni, lub jak kto woli - porannych wymiocin i ruszył do swojego mieszkania.
Nie stać go było na namiot, więc będzie musiał się zadowolić spaniem pod chmurką lub w przydrożnych karczmach. Ruszał na granicę, a to wymagało przygotowania. Oczywiście nie byle jakiego.
Spędził kilka godzin przy garach przygotowując żywność do drogi. Starał się nie balansować posiłków a zrobić żarcie które posiada stosunkowo dużo kalorii w postaci tłuszczów a które jednocześnie zajmują mało miejsca i nie zepsują się po za lodówką. Wypchał plecak po brzegi i zapakował butelkę wody do środka.
Na zewnątrz przypiął kolejne dwie butelki.
Przywiązał gruby koc którego kolor już raczej nie był przypadkiem i miał spore szanse, że nie tylko kolorem nawiązywał a także nazwą nawiązywał do swojego wyglądu. Ale Saito go lubił. Może trochę śmierdział, może przeżył swoje lata świetlności wycierając mleko z pod nosa Hoozukiego - ale go lubił. Brudny, zmechacony i zielony. Jego ulubiony kocyk bojowy do zadań specjalnych.
Zapakował jeszcze do kieszeni dwie zapalniczki i paczkę fajek i ruszył w drogę.

z/t - Brama

Z zaciekawieniem obserwował zachowanie nowo poznanej kobiety. Był wręcz oczarowany jej nienagannym zachowaniem, sposobem w jaki się prowadziła. Daleko było mu do tego poziomu kultury i elokwencji. Nauczył się przebywania wśród ludzi na tyle by ich za nadto nie urazić. By nie sprawić, że źle wypowiedziane słowo zostanie odebrane w taki sposób, że przy jego gardle znajdzie się nóż. Ot zwykły facet jakich pełno, który nieco lepiej obraca się w słowie kłamanym.
Obserwował jak dziewczyna upija kolejne łyki herbaty i idąc jej śladem, nie chcąc przerywać tak dobrego pokazu - upijał zaraz po niej. Nie chodziło o jakieś tam siły wyższe pochodzące wprost z jego krocza jak to zwykle bywało na spotkaniach gdzie jedna stroną (zazwyczaj ta męska) oczarowana jest tą drugą. Saito faktycznie dobrze się bawił i traktował to również jako swoistą naukę. Bo dotychczas nie spotkał nikogo takiego a sposób rozmowy i przekazywania informacji był dla niego nie mniej istotny jak strzelanie do ruchomego, żywego celu z odległości stu metrów.
- Czy moje zadanie opiera się na uzyskaniu od rodziny, jakie surowce mam przechwycić i jakie są ich prognozy?
Zapytał bezpiecznie. Był w rodzinie na tyle długo, że znał doskonale swoje miejsce. Wiedział kiedy zadawać pytania a kiedy oczekuje się od niego by tych pytań nie zadawano. W przypadku jednak Hayami, rzecz była nie oczywista bo kobiety nigdy na oczy nie wiedział i nie znał nawet jej przynależności. Nie mógł wiedzieć jakimi informacjami dysponuje ani czy ma je w pełni przekazać. Jej sposób mowy również nie zdradzał czy surowce o których była mowa miały się znaleźć w dokładnej strefie zainteresowania Hoozukiego, czy raczej miał pełnić rolę zwykłego słupa o lepszych zdolnościach który znajdzie sposób na znalezienie przysyłki i dostarczenie jej do punktu wyznaczonego.
Wolał wiedzieć czy przyjdzie mu nieść kłodę drewna, minerał wielkości jego biodra czy raczej półtora grama proszku o kolorze mleka. Nie chodziło już broń boże o jakiekolwiek obawy związane z przeszukaniem czy innymi tego typu pierdołami z którymi zmagał by się aktualnie zwykły śmiertelnik. Chodziło raczej o część logistyczną, jak coś takiego wykraść i przetransportować.
Już po tak małej ilości informacji - Saito zdał sobie sprawę, że zadanie którego się podejmie, będzie trudniejsze niż dotychczas. Sam trud podróży, tak by nie zdradzić swojej tożsamości czy zamiarów. Kilkudniowa, może tygodniowa - wyprawa. W dodatku pewnie wcale nie krótszy wywiad już na miejscu. Może będzie potrzebował lortnetki? A może plecaka w którym schowa zapasy i namiot?
Jego umysł dostawał kolejnych sygnałów podniecenia związanych z nieznanym zadaniem. Cieszył się, że będzie miał ponowną okazję, żeby się wykazać. Tym bardziej, że tym razem - wielopłaszczyznowo.

Drzwi delikatnie zaskrzypiały przy gwałtownym otwieraniu. Młody Hoozuki nie znalazł jednak za nimi tego - czego się spodziewał. Nie była to ani straż shigashi, ani listonosz. Ot zwykła kobitka. Swoją drogą, całkiem ładna. Można było docenić niecodzienny ubiór który ewidentnie kształtował ją dużo wyżej od zwykłego plebsu do którego przywykł mężczyzna w swoich przygodach. Ot miła odmiana.
Co oczywiście w żadnej mierze nie zmniejszało winy przerwania porannej kawy. Mimo wszechogarniającej złości, nie dał po sobie poznać choćby cienia zdenerwowania. Szybko połączył kropki i wydedukował, że kobieta która przedstawiła się jako Hayami, musiała tu przyjść na polecenie rodziny. Nie znał jej, więc prawdopodobnie należała do niższych rangą łusek. W końcu ogromną część rodziny stanowiły właśnie łuski, które zajmowały się drobniejszymi przewinieniami i przysługami. Pewnie do takiego zadania właśnie została przypieczętowana Hayami.
- I kawę. Przerwałaś mi kawę, a bez kawy bywam mocno marudny.
Powiedział nieco ospale i bez większego entuzjazmu. Wskazał ręką by przekroczyła framugę drzwi i zamknął je za nią.
- Rozgość się. Potrzebuje trzech minut.
Utrzymał kontakt wzrokowy stosunkowo krótko, ale na tyle długo by jego pierwsze słowa brzmiały nie jak forma grzecznościowa a raczej jak realne zaproszenie by nie stała jak słup soli w przedsionku.
Bez pardonu ruszył się ogarnąć. Założył zwykłą, białawą lnianą koszulę, stosunkowo luźne spodnie również z mieszanki lnu z prawdopodobnie bawełną. Przykrył się ciemnozielonym, cienkim nakryciem które imitowało coś w rodzaju pół kimona bo długością sięgało mu ledwie do górnej części uda.
Ubrany, w miarę ogarnięty chociaż dalej z posmakiem braku kawy na podniebieniu, wyszedł wraz z kobietą. Dał się wziąć pod rękę, co przyjął jako dość miły i grzecznościowy gest ze strony Hayami. Nie odzywał się i napawał się widokiem poranka równie mocno co jego towarzyszka podróży. Dopiero gdy wcale nie niezręczną ciszę przerwała dziewczyna swoim pytaniem - Saito jakby oprzytomniał.
- Ah tak. Antai. Nigdy. Ale słyszałem kilka plotek i opowieści.
Zajął miejsce na przeciw kobiety. Teraz miał okazję dokładniej się jej przyjrzeć. Swoją urodą i ubiorem mocno przypominała głowę smoków. A może to tylko błędne wrażenie? Nie wiedział. Wiedział natomiast, że kobieta miała w sobie dobrze wyuczone nawyki i cechy które sprawiały, że samo obcowanie w jej towarzystwie było bardzo przyjemnym odczuciem. Przez moment nawet przemknęło mu przez myśl, że kobieta mogła być geishą chociaż nie zbyt mu to pasowało do profilu Akiyamy.
- Dla mnie dwie rozpuszczalne kawy z zimnym, białym mlekiem. I ciastko czekoladowe jeżeli to możliwe.
Powiedział z wielkim uśmiechem w stronę obsługi. A później ów uśmiech przeniósł na Hayami. Najwidoczniej wizja napicia się kawy była na tyle przyjemna, że wywoływała uśmiech na twarzy nawet tak skamieniałego typa jak Saito.
- Co jest w Antai na tyle ciekawego, że oczy smoka skierowały się w tym kierunku panienko Hayami?

Wczorajszy trening zmiótł go z powierzchni ziemi. Palce były obolałe, bark delikatnie dawał o sobie znać. Na domiar złego zgraja komarów które pogryzły go przy nadgarstkach. Był zadowolony z efektów swojego treningu, ale na pewno nie można było powiedzieć, że był zadowolony ze swojego aktualnego samopoczucia. Nic dziwnego więc, że pierwsze co zrobił gdy tylko wrócił do domu, to runął na łóżko i zasnął w trybie super przyśpieszonym.

Dzień przywitał całkiem normalnie. Spał stosunkowo długo bo położył się bardzo wcześnie. W brzuchu grała melodyjnie jego znienawidzona muzyka a w kuchni delikatnie zaczął gwizdać czajnik który informował, że woda jest gotowa do sporządzenia naparu bogów. Nic, ale to absolutnie nic nie mogło się równać z kawą o poranku z widokiem na budzące się do życia miasto. Saito uwielbiał ten widok który rozpościerał się z jego okna w kuchni. Sam nie wiedział w sumie dlaczego, ale widok budzących się ulic, otwieranych straganów, sklepów i warsztatów - w jakiś sposób motywował go do działania. To tam w dole, ludzie jak małe mróweczki zaczynali swój codzienny pęd z którego finalnie wyniosą nic więcej niż samą przyjemność z pracy i utrzymanie.
Młody Hoozuki nie patrzył na nich z pogardą. Był bardziej ciekaw jak by to było gdyby jego losy potoczyły się inaczej a on sam zamiast latać dla jednej z najważniejszych rodzin w mieście - byłby po prostu zwykłym kupcem. Może rzemieślnikiem? Zarabiał by tylko tyle by starczyło mu na przeżycie i raz w roku na jakieś przyzwoite wakacje w domu nad laskiem gdzie mógłby czytać całymi dniami książki, palić fajki i marnować zdrowie na alkohol.
Fascynowała go nierealna wizja która dla większości była codziennością. Dla niego, droga była wytyczona już dawno temu. A z takiej drogi nie ma powrotu.

Zanurzył nozdrza w kierunku unoszącego się aromatu kawy i już miał brać pierwszy łyk gdy usłyszał, jak ktoś raczył przerwać mu jego codzienny rytuał.
Zaklął zdrowo pod nosem, naburmuszył brwi i gwałtownie położył sporej wielkości kubek w kwiatki (który znalazł się z jego domu tylko z powodu jego dużej objętości), niemalże ulewając odrobinę drogocennego naparu.
Ruszył niczym tur w kierunku drzwi i otworzył gwałtownie, nie bardzo przejmując się, czy znajdzie się za nimi straż Shigashi by zamknąć go za ostatnie morderstwo, czy raczej kurier z przesyłką z odległych krain. Ktokolwiek miał to być, Saito był gotowy na wszystko. Nawet sama straż nie uchroniła by się przed gniewem kawosza któremu nie dano rozpocząć poranka tak jak lubił.

Saito jak postanowił tak zrobił. Po zakupach udał się do mieszkania gdzie przeorganizował cały swój ekwipunek. W końcu nigdy nie wiadomo czy jakiś bezdomny który tylko pozoruje osobę bezdomną, nie zapoda mu kolejnej misji eliminacyjnej. Gdzieś losowo w centrum miasta, przy sklepie z wyposażeniem. Wolał być gotowym na każdą ewentualność. Dlatego przeorganizował wszystko, zjadł obiad i ruszył w kierunku obrzeży miasta. Wyszedł za miasto idąc bardzo spokojnie do miejsca gdzie niegdyś lubił trenować strzelanie.
Miejsce nad rzeką było ciche, spokojne i co najważniejsze - wolne od oczu, osób trzecich. To ostatnie przemawiało do niego najbardziej. Przysiadł na jednym z kamieni nieopodal niewielkiej odnogi rzeki i powoli rozłożył bełty na kamieniu. Wsłuchiwał się w mruk nadbrzeża który rytmicznie podskakiwał przy jakimś gwałtowniejszym wietrze. Komary nad wodą potrafiły dać się we znaki, szczególnie jeżeli mamy na myśli boczne odnogi których nurt nie jest tak gwałtowny.
Upatrzył sobie drzewo które miało już na tyle zdartą korę i wierzchnią część usłojenia, że idealnie nadawało się na tarcze. Oczywiście trening który co jakiś czas powtarza w tym miejscu spowodował, że drzewo na wysokości ramienia jest pokryte drzewnym miąższem a nie twardą skorupą.
Wymyślił sobie, że dziś nie będzie trenował celności, szybkostrzelności czy innych mało ważnych rzeczy dla łucznika jego typu. Dziś postanowił, że zajmie się próbą ulepszenia siły penetracyjnej swoich bełtów. Nawet niedawne wydarzenia uzmysłowiły mu jak ważne jest by bełt który posyła - dotarł do celu pomimo przeszkód. A żeby to zrobił, Saito musiał wprowadzić go w większy pęd.
Spróbował napiąć kuszę, pomijając siodełko. Napinał samymi palcami utrzymując cięciwę zaraz poniżej. Nie było to łatwe w końcu kusza miała spory naciąg i utrzymywanie cięciwy w tej pozycji nie należało do zbyt naturalnych gestów a co dopiero wygodnych.
Posyłał pocisk za pociskiem, ale nie widział by ten był choćby odrobinę silniejszy.
Spróbował więc inną technikę, również nietypową dla kusznika. Mocniej zakręcić bełt.
Pierwsze próby oczywiście należały do mocno nieudanych. Po kilkudziesięciu próbach i kilku marszach do drzewa po wystrzelone bełty - uznał, że musi coś zrobić z lotkami. Zakręcił końcówki jeszcze mocniej, nieco przystrzygł przy wylocie. Zrobił kilka mikroskopijnych nacięć przy grocie i spróbował jeszcze raz. Pociski może i szybciej się kręciły, ale Saito musiał wykrzesać z siebie po prostu więcej siły. Mocniej napiąć cięciwę. Tym razem napinał dłużej, znacznie dłużej. Dociągał ją aż ramiona zaczęły skrzypieć. Miał wrażenie, że kusza lada moment rozpadnie się na kawałki. Ale to było tylko wrażenie. Kusza była zrobiona przez najlepszych rzemieślników jakich widział świat. Tu, w Shigashi.
W końcu znalazł patent jak wykonać strzał który będzie silniejszy a jednocześnie nie sprawi, że po dwóch strzałach jego barki powiedzą, że idą na zwolnienie lekarskie.
Zajęło mu to pół dnia. Nie wiedział nawet kiedy a komary zaczęły być jeszcze mocniej dokuczliwe a obraz drzewa był coraz mniej wyraźny. Oprzytomniał gdy jego koncentracja rozproszyła się na moment i zobaczył, że słońce lada chwila zajdzie za horyzontem.
Misja wykonana, czas wracać do domu.
Pozbierał swoje rzeczy, zawinął się na pięcie i ruszył do mieszkania przygotować pożywną kolację. Ominął w końcu podwieczorek, więc jego kiszki grały przeokrutnie w drodze powrotnej.

Nauka techniki: z/t - Mieszkanie Saito

Nie spodziewał się, że minie tydzień zanim znajdzie czas a raczej motywację by w końcu uzupełnić braki w swoim ekwipunku. Przez ten czas nie działo się nic nadzwyczajnego, nie było żadnych zleceń morderstwa, nie było specjalnych - tajnych zebrań. Ot zwykła codzienna robota. Nie dziwne więc, że Saito korzystając z okazji leniuchował w najlepsze. W końcu jednak poczuł, że już czas zacząć działać. Nigdy nie miał tak długiego wolnego więc pewnikiem, lada chwila zostanie wezwany do wykonania kolejnego zadania.
Był mądrzejszy o wiedzę i bogatszy o sporą sumkę w kieszeni. Wybrał się więc do centrum, wstąpił do kilku sklepów o mniejszym znaczeniu, po czym odwiedził ten w którym to miał zostawić najwięcej pieniędzy.
Wybrał stos bełtów, kilka pigułek których ceny były tak astronomicznie duże, że zwykły szary szeregowy raczej nie miał do nich dostępu. Zamówił przy kasie kilka pierdół i ruszył do domu w celu spakowania tego wszystkiego. Dziś w planach był jeszcze trening, więc musiał się pośpieszyć.

Zakup:
- 15 bełt - 225
- 1 mały zwój - 50
- 3 pigułka z krwią - 900
- 1 pigułka żywnościowa - 500
- 10m stalowa żyłka - 100
- granat dymny - 250
- 2 notka oślepiająca - 300
Suma: 2325

Nazwisko i imię: Saito Hoozuki
Ranga misji: Wyprawa B
Czy zdajesz sobie sprawę z zagrożeń?: yup
Uwagi: Szukam kogoś do poprowadzenie wyprawy w celu zdobycia... Wyprawa rangi B (jeżeli się da to misja z Akiyamy).
Odnośnie fabuły, coś dla mafii, skrytobójstwo, podróż, jakieś zadanie typu wejdz i zabierz - będą bardzo mile widziane.
Warunek konieczny to zawsze jeden post dziennie, jeżeli nie masz czasu to nie bierz pls

Skrót ostatniej fabuły: Saito dostał zlecenie sprawdzające jego umiejętności zabójstwa. Miał zabić radnego miasta który zmienił stronę barykady i musiał ponieść konsekwencje. Działając w wąskiej specjalizacji skrytobójstwa - unieszkodliwił cel i został za to awansowany na rangę pazura.
Obecnie ma w planach jakiś mały trening i zakupy za gruby hajs z misji

Pierwsze co przychodzi mi do głowy to moja pierwsza próba grania tutaj. Na innym forum miałem postać potwora prawie z full buildem, za namową koleżanki z którą wtedy grałem i sporym zapasem wolnego czasu - przyszedłem zrobić tutaj transfer.
Dostałem ileś tam pehaczów i myślałem wtedy, że to sporo. Rozdałem punkty i od razu na misje C gdzie okazało się, że moja postać jest totalnym *** xD Przeczytałem cały system ale wiadomo jak to jest. Okazało się, że miecz to trochę za droga sprawa jak dla mojego szermierza więc walczyłem nożem, którym w dodatku posługiwać się nie potrafiłem, bo trzeba było znać styl. Skończyło się tak, że mogłem użyć dwa lub trzy razy umiejętności po czym skończyła by mi się chakra i mogłem zadawać cięcia nożem niczym dziecko w przedszkolu machając na oślep.
Jakoś misję przeżyłem, ale pamiętam, że byłem wtedy w szoku jak odmienny system tu panuje

Nagrodę odbieram, dziękuję

90ph i 900 ryou

Przytaknął głową z porozumieniem. Oczywiście, że nadawał się na kogoś więcej. Marnowaniem zasobów ludzkich było by utrzymywanie jego pozycji na pierdoły którymi zajmował się do tej pory. Szczególnie, że robił to latami. Miał nadzieję, że wystarczająco się wykazał by w końcu zaczęli go traktować poważnie. Był cierpliwy bo czekał na to latami, bez kaprysów i marudzenia. Być może była w nim nawet jakaś cząstka ekscytacji na nadchodzące wydarzenia? Być może od dzisiaj zlecenia tego typu będą stanowiły jakiś standard a nie jedynie okazjonalne święto.
- Dziękuję.
Powiedział bez zbędnego pierdolenia, wstał i ukłonił się z szacunkiem, po czym zakręcił się na pięcie i ruszył w kierunku wyjścia. Lekkie śniadanie zjedzone, jego misja dobiegła końca. Teraz mógł świętować i napchać porządnie żołądek bez obaw, że zaraz będzie się w nim przewracać podczas bieganiny zadania. Był już bezpieczny pod względem czasu wolnego.
Nic więc dziwnego, że skierował się do ulubionej knajpki z ramenem gdzie zamierzał zamówić dużą porcję białej zupy którą tak lubił. Najpierw przyjemności potem praca, tak brzmiało motto kiedy akurat nie był na służbie. Musiał się podszkolić w wielu aspektach bo sam widział braki w swojej taktyce. Jego zleceniodawca zresztą też, więc musiał się zająć doskonaleniem tych delikatnych uszczerbków w taktyce. Najlepiej jak najszybciej, bo przecież nigdy nie wiadomo kiedy ktoś zapuka do jego drzwi z kolejnym portretem który został wybrany do odstrzału.
Ale dziś - świętował. A przynajmniej narazie.
Wyszedł z posiadłości, zaznaczył swoją obecność strażnikom do czego miał już chyba delikatny PTSD i ruszył żwirową ściężką prowadzącą do wyjścia z lasu. Tam skierował się w stronę rynku miasta gdzie opędzlował największy ramen jaki dawali i gdy już jego brzuch wolał o odpoczynek - skierował się w stronę mieszkania. Dotarcie nie było już takie proste bo był cięższy o kilogram czy dwa ale w końcu trafił.
Położył się na łóżku szybko ale sen szybko nie nadszedł. Długo leżał zastanawiając się w jaki sposób mógłby poprawić swoją taktykę. Większe maskowanie? Bardziej zawiła technika poruszania się? A może większa uważność i koncentracja na otaczający go świat? Miał w czym wybierać, ale musiał się skupić na jednej rzeczy którą będzie doskonalił bo jak dobrze wiadomo, nauka dziesięciu rzeczy na raz daje bardzo słabe rezultaty.
Zaczął analizować w głowie każdy moment swojego zlecenia, począwszy od wywiadu w kilku miejscach gdzie faktycznie mógł natrafić na ogon. A kończąc już na samej posiadłości w nocy. W tym miejscu nie mógł się spodziewać ogona. Nie mógł mieć nawet pojęcia gdzie ktoś mógłby się schować i w jaki sposób mógł go śledzić. Chyba, że ten nadgorliwy dziadek to była część misji a rodzina chciała przetestować jego umiejętności za wszelką cenę? Kto wie.
Nie zauważył kiedy, jego myśli przeszły na dziwny plan myślenia który w tamtym momencie wydawał się całkiem logiczny i rozsądny, gdyby jednak wypowiadał co myśli na głos i ktoś by tego słuchał to pewnie miałby niezły ubaw. W końcu odpłynął całkowicie do krainy snów. Z pełnym żołądkiem, pewnie niedługo sakiewką i zadowoleniem na twarzy, że wieloletni trening nie poszedł jednak na marne.

Znaleziono 55 wyników

Re: Szlak transportowy

Re: Herbaciarnia

Re: Herbaciarnia

Re: Mieszkanie Saito Hoozuki

Re: Mieszkanie Saito Hoozuki

Re: Rzeka

Re: Sklep z wyposażeniem

Re: Zgłoszenia po misje

Re: Kusza kusza gadżeta.

Re: Kusza kusza gadżeta.

Re: 9. rocznica powstania Shinobi War

Re: Posiadłość rodziny Akiyama

Kusza kusza gadżeta.

Re: Prośby do administracji

Kusza kusza no jutsu