Shinobi War PBF Naruto

kontynuacja tego wątku

Im bardziej oddalali się od targu, tym bardziej Kaito nie potrafił wyzbyć się wrażenia, że kobiecie - przeciwnie do logiki - przybywa na siłach. Jak gdyby jego energia nie tyle ulegała wyczerpaniu, co raczej przenosiła się na ciężarną, zapewniając wzrost wydolności. Jeżeli jego wsparcie faktycznie przynosiło jej ulgę to bardzo dobrze, on jeszcze się trzymał i nie zamierzał dać po sobie poznać strudzenia. I tak jak wcześniej nie ośmieliłby się na dłuższą wymianę zdań, coby nie wykańczać kobiety, tak teraz zupełnie zmienił taktykę. Uznał, że gawędząc sobie może nie tyle umili im czas, co raczej pozwoli mu szybciej płynąć. Myśli skupione na rozmowie nie mają okazji krążyć wokół innych tematów, takich jak zmęczenie, niechęć, rezygnacja.

- Przepraszam, że dopiero teraz pytam, ale... jak ma pani na imię? - zagaił, a żeby nie pozostać dłużnym, chwilę później sam się przedstawił. - Kaito, jestem Kaito. - Szeroki uśmiech. No, może był to najprozaiczniejszy z prozaicznych tematów, ale od czegoś trzeba zacząć. A zresztą o czym takim można rozmawiać z obcą kobietą? Najpierw wypadało się poznać i przejść przez ten niekomfortowy etap konwencjonalnych pytań. Dopiero później, gdy rozmowa nieco się rozkręciła, postanowił ze szczerej troski dopytać o jeszcze jedną sprawę. - Mam nadzieję, że nie pozwalam sobie na zbyt wiele, kiedy zapytam - czy jesteś sama? Nikt się tobą nie opiekuje? - Bądź co bądź było to rzadko spotykane, aby ciężarna kobieta zostawała sama. Jak sobie radziła w takiej sytuacji?

W końcu zbliżali się do oberży. Widząc już coraz lepiej jej budynek, Katio zaczynał powątpiewać, czy aby na pewno tę konkretną gospodę kobieta miała na myśli. Bo niby co takiego mogła ona robić tu, w tej zapyziałej knajpie? Aż strach wejść do środka w obawie przed zawaleniem się stropu. Przez nieopajęczynowane okna chłopak próbował rozeznać, czyli do środka nie zaszli jacyś ludzie. Chyba siedziało tam parę osób, ale pustych stolików było więcej od zajętych. Być może więcej osób skryło się głęboko w środku, z dala od okien, a być może nie można było liczyć na większy ruch. Tak czy siak, Kaito zachodził w głowę, jak w ogóle można przesiadywać w równie zapuszczonej knajpie co ta? Jak można czuć się w niej cokolwiek bezpieczniej niż na targu?

- To... tu? - zapytał głupkowato, cicho licząc, że kobieta zaprzeczy i przyzna, że do jej gospody jeszcze kawałek. Jeżeli wynajmowała nocleg w tak paskudnych warunkach, doprawdy musiała być spłukana i nie mieć innego wyboru. - Skąd znasz to miejsce? - Chociaż Kaito mieszkał w Tenshikoku, nigdy przedtem nie słyszał o tym szynku. A przecież po jego wyglądzie łatwo wywnioskować, że nie była to żadna nowa miejscówka. Może kiedyś miejsce to przeżywało swoje lata świetlności? A może od początku skazane było na sponiewieranie?...

Też mi wyjątek! Wytyczony z tłumu straganiarz okazał się tak samo bezduszny jak wszyscy inni. Że też miał czelność splunąć! Snadź nie interesowało go nic poza własnym interesem, tak jak nieustannie mijających ich nieznajomych nie obchodziło nic poza ich zakupami. Co za podły świat, w którym żyjemy! Człowieka aż żółć zalewa, że w tym bezliku istnień nie znajdzie się drugie takie jak jego, które skłonne byłoby wesprzeć ciężarną. No nic. Należało działać w pojedynkę, nie było innego wyboru. Chłopak zacisnął zęby i, usiłując nie dać po sobie poznać wysiłku, podtrzymywał kobietę na nogach. Pomimo ciągłego harmidru wywoływanego przez plątaninę ludzi na targu, w najbliższym otoczeniu dwójki świat zewnętrzny jak gdyby dla nie istniał. Nawet gdy powolnie kroczyli przed siebie, nikt bezpośrednio nie zaszedł im drogi tak, jak jeszcze niedawno przytrafiło się to chłopakowi. Obce sylwetki znikały równie szybko jak się zjawiały. Każdy pędził w sobie tylko znanym kierunku tak prędko, że żółwie tempo wymuszone osłabieniem ciężarnej niejako wykluczało ich z tego zgiełku. Tym razem czas rozdwajał się, bo choć dla Kaito wciąż dłużył się on niemiłosiernie, to wszędzie wkoło zdawał się gwałtownie rozpędzać. Świadomość tej rozbieżności pozwalała mu w sposób dobity odczuć dziwność istnienia.

Minęło kilka takich (subiektywnie) długich chwil, nim naszym bohaterom udało się wyjść spomiędzy najbardziej uczęszczanych stoisk. Niestety Słońce wciąż prażyło bezlitośnie, nie dając im uświadczyć choćby cienia... cienia, ale przynajmniej zrobiło się spokojniej, co zezwalało na przeprowadzenie rozmowy bez przekrzykiwania się nawzajem. Nie było więc nic dziwnego w tym, że właśnie wtedy kobieta postanowiła podjąć nowy temat, choć jej pytanie, owszem, było już dość dziwne. Kaito nie do końca rozumiał, co niejasnego mogło być w tym, że pomagał komuś, kto wyraźnie potrzebował jego pomocy. Z drugiej strony, jeśli spojrzeć na to, jak w identycznej sytuacji zachowali się inni, może faktycznie jego postępowanie było bezprecedensowe i wymagało klaryfikacji. Co jednak zrobić, skoro chłopakowi nie przyświecał żaden cel, żaden ukryty interes, on po prostu... był uczynny. Albo nawet nie to, może wcale nie był uczynny, a jedynie ślepy traf sprawił, że kobieta zsunęła się akurat na niego, niejako wymuszając na nim nieobojętność. Być może napotykając ją w innych okolicznościach, Kaito zachowałby się tak samo jak ten sprzedawca naszyjników, którego zdążył już w głowie wielekroć przeklnąć...

- Pomagam pani, ponieważ widzę, że potrzebuje pani pomocy - odpowiedział łagodnym tonem. I tak jak krocząc przed siebie miał wzrok skierowany na wprost, na drogę, tak po tych słowach skierował głowę w bok, szukając szansy na choćby chwilowe odnowienie kontaktu wzrokowego. Jego twarz rozpromieniła się w pogodnym uśmiechu. Był to jeden z tych szerokich uśmiechów, przy których nasze oczy mrużą się tak bardzo, że zdają się być wręcz w pełni zamknięte. Kaito liczył, że swoją upozorowaną beztroską zdoła ukoić w jakimś stopniu rozedrgane nerwy kobieciny. Ta wciąż była rozkojarzona i niepewna siebie, jak gdyby samo sięgnięcie po czyjąś pomoc było dla niej upokarzające.

- O czym też pani mówi, przecież pani ledwo zatacza się na nogach!... - Kaito nie wyobrażał sobie opuszczać ciężarnej, nie w takiej chwili. Gdyby chociaż miał pewność, że ktoś się nią zajmie, miast pozostawiać na pastwę losu, może wtedy byłby skłonny odejść, wszelako wciąż myślałby o zaistniałej scenie przez resztę dnia. I może to ostatnie zaważyło: Kaito najzwyczajniej w świecie nie mógł zamknąć sprawy w sposób, który nie pozwalałby mu z czystym sumieniem zmrużyć oka. - Przepraszam, ale nie mogę na to pozwolić. Pani nie może zostać sama. - Chociaż nieznajoma uśmiechnęła się do niego, chłopak nie mógł wyzbyć się wrażenia, że w tym uśmiechu było coś zsfingowanego. Nie ufał mu. Po raz pierwszy postanowił postawić sprawę jasno. - Proszę zdecydować: czy zostajemy tutaj, aby mogła pani odpocząć, czy też idziemy do karczmy. - Albo-albo. Żaden z wariantów nie rozpatrywał, że Kaito gdzieś sobie pójdzie. Prawdę mówiąc, ani zostanie na mniej ruchliwej części targu, ani pójście do karczmy (bo niby co takiego tam miało poprawić ich położenie?) nie przedstawiało mu się kolorowo, ale właśnie dlatego postanowił zapytać kobietę wprost. Ona najlepiej musiała wiedzieć, na czym jej zależy, i dlaczego.

Widząc narastające zakłopotanie kobiety, która każdorazowo przepraszała go tak bardzo bezsilnie i nieśmiało, Kaito nie potrafił nie przejąć się w pełni jej losem. Zaczął zarazem przeklinać ludzi wkoło, którzy hurmą przechodzili obok, jak gdyby nie dostrzegając tragedii rozgrywającej się tuż przed ich nosem. Podli tandeciarze wychodzili sprzed stoisk nagabując byle kogo do zakupu naszyjników z bursztynów i innych błyskotek - jeden z nich miał nawet czelność podejść do kobiety, machając jej swoim rękawem z rozwieszoną biżuterią, i nagabywać do zakupów. Ale co tu mówić o czelności, skoro ten człowiek nie miał nawet pojęcia, do kogo mówi. Był jednym z tych, którzy, choć mają oczy i patrzą, nie widzą. Dla osób jego pokroju liczył się zysk i nic więcej. Kaito miał ochotę go zwyzywać, lecz i tym razem nie mógł się na to zdobyć, dlatego powiedział najgrzeczniej, jak tylko w tamtej chwili potrafił: - Panie, mówisz pan do ciężarnej kobiety w potrzebie. Zechciej nam pomóc! - kiwnął tym samym na drugi bok, ponieważ właśnie wonczas stanął równo z kobietą, pozwalając jej oprzeć się na nim całym swoim bokiem. Wciąż obejmował ją z tyłu, a jako że stał teraz na lewo od niej, przytrzymywał ją odtamtąd za lewą rękę. W ten sposób nieśmiało zaczął stawiać pierwsze kroki. Gdyby tylko straganiarz zdobył się na chwycenie ciężarnej z drugiej strony...

„Choroba - jaka choroba?", zapytywał samego siebie, nie rozumiejąc do końca, co też kobieta miała na myśli. Mógłby, rzecz jasna, bezpośrednio dopytać, jednak widząc jej zmęczenie, zmęczenie owo zaczęło udzielać się mu samemu. W pewnym sensie Kaito szczędził słowa, jak gdyby wypowiadanie ich sprawiało mu trudność. Zresztą nie ma co się dziwić: w tych okolicznościach zwykłe chodzenie stanowiło nadzwyczajny wysiłkiek. Nawet jeśli chłopak wzdrygał się, czując, jak coraz intensywniej przesiąka (obcym!) potem, nie była to sytuacja, w której można pozwalać sobie na żadne kaprysy. Zresztą czy nie właśnie tego pragnął? Chciał, żeby w jego życiu wreszcie cokolwiek się wydarzyło, żeby mógł się do czegoś przydać - i proszę, oto zyskał szansę na wykazanie się. Być może, jeśli nikt wokół dalej nie zwróci na nich uwagi, jego przypuszczalna zasługa pozostanie niezauważona, ale nawet wówczas będzie to chluba przed samym sobą, że nie pozostało się obojętnym, gdy wszyscy inni trwali niewzruszeni. Ciche przysługi są znacznie szlachetniejsze od głośnych uczynków, które aż w oczy kolą swoją demonstracyjnością. Są tacy ludzie, którzy niosą pomoc bodaj tylko po to, by znaleźć się na afiszach. Nie na takiej sławie zależało naszemu bohaterowi.

Usłyszał o karczmie. Od razu jednak wydało mu się, że kobieta nad wyraz przeceniała swoje możliwości. On sam nie miał nawet pewności czy wspólnymi siłami uda im się doczłapać do gospody, a co dopiero dojść tam razem i uznać, że wypoczęliśmy na tyle, aby każde poszło w swoją stronę. No jak? Przecież to się nie kalkuluje. Należało powziąć jakieś postanowienie, lecz chłopak był zupełnie zbaraniały. Pierwszy raz widział kobietę w takiej sytuacji! Co należało zrobić? Dokąd to wszystko zmierzało? Jakie miało być - nomen omen - rozwiązanie całej sprawy? Kaito nie wiedział nic ponad to, że musi dać z siebie wszystko, tak, aby kobiecie było jak najlżej. Pytanie tylko, ile ona sama była w stanie z siebie wykrzesać...

- Dobrze, idziemy w stronę karczmy. Czy pani wytrzyma? - mówił to, gdy postępowali już ciężkimi krokami na trakcie. Wtedy też udało mu się objąć spojrzeniem twarz nieznajomej. Nagle ugryzło go, że kobieta mogła być znacznie młodsza niż wstępnie przypuścił. Było to dość trudne do oszacowania, a bo pot, a bo ciężkie dyszenie, a bo zmarszczona w spazmach twarz, niemniej nawet te wszystkie oznaki zziajania nie pozbawiały urody kobiety młodego wigoru. Nieznajoma była piękna, o ile możemy powiedzieć tak o kimś, kogo sklejone kosmyki plączą się i kołtunieją w sobie tylko znanych konfiguracjach. Właśnie któryś z takich kosmyków wpadł chłopakowi do ust, na co ten początkowo zaczął zdmuchiwać go głośno, lecz widząc, że nie przynosi to rezultatu, jął przeciągać swoją szyję z głową półkolistym ruchem w lewo, byleby tylko ściągnąć przyklejone do wilgotnych warg włosy.

Latem na targu roiło się od muchów. Kaito miał to szczęście, że nosił się ~~nie~~modnie, tj. jak kloszard, który nawet w największą spiekotę wychodzi na dwór w dwóch kapotach z ciemnego materiału, i muchy nie doskwierały mu tak mocno. Jedni powiedzą, że taki czyjś styl i nikomu nic do tego, inni stwierdzą, że w garderobie takiej osoby brak innych ubrań. Tak czy inaczej była to wygoda opłacona niedogodnością - pot zbierał się na czole chłopaka i sprawiał, że temperatura była przez niego odczuwana najdotkliwiej. Zupełnie jak gdyby promienie słoneczne postanowiły skupić się właśnie na jego czole, wszystkie, bez wyjątku. Jakżeż jednak można odmówić sobie przyjemności powąchania tych wszystkich (h)arbuzów, brzoskwini, moreli, melonów,... skoro wiadomo, że gdy sezon dobiegnie końca, przyjdzie na nie czekać dłużącymi się miesiącami. A jak powszechnie wiadomo, czas płynie w zmiennym tempie. Gdy z utęsknieniem wyglądamy szczególnej pory, zdaje się on zaledwie przechadzać, tak jak polonez* chodzony jest w tempie umiarkowanym, choć raczej wolnym. Co innego, gdy zatracamy się do szczętu w czymś, co jest nam miłe. Wówczas, przekornie, czas swinguje* dla nas zbyt szybko: nie potrafimy dotrzymać mu kroku i - gdy uciecha dobiega końca - wciąż nie potrafimy przetworzyć tej prostej sprawy, że to już zaprzeszłe, skończone, przebrzmiałe.

Tym razem czas pastwił się leniwie nad naszym bohaterem, który doprawdy nie miał nic do roboty. Bo i co takiego może robić byle Dōkō, chłystek, któremu każdy spuściłby łomot, gdyby odważył się opuścić wioskę? Ugh... Większość istnień to tylko proch na peryferiach świata, który znika zdmuchnięty słabym wiatrem. - Z każdą chwilą chłopak nabierał coraz większego przekonania w te słowa. Przeczytał je kiedyś w książce, jednej z tych, o których już po kilku stronach wiemy, że staną się naszymi ulubionymi i trwale wpłyną na to, jak myślimy o świecie. Shinobi, który, miast przysłużyć się jakoś swojemu klanowi, włóczy się po targu za owocami - przecież to niedorzeczne! Cóż komu po takim shinobim? Nie lepiej od razu się powiesić? Owszem, Kaito domagał się nawet w ostatnim czasie, aby przydzielono mu jakiekolwiek bądź zadanie, byleby tylko wywietrzyć z jego życia wszechobecną nudę i - nic, zero, brak rezultatu. Wszyscy mieli go za kompletnego żółtodzioba niezdatnego do najprostszych powinności. Jak ktoś w takim położeniu może nie mieć o sobie niskiego mniemania? Kaito był w swoich oczach nieudacznikiem i jako nieudacznik przyszedł na targ. Manewrując w tym gwarze i tłumie, między ludźmi, którzy nie racząc obejrzeć się wkoło, wejrzeć na innych ludzi, bezceremonialnie przechodzili od jednego stoiska do drugiego, zupełnie nie zważając na to, że między tymi dwoma stoiskami przebiega jedyne - i tak już zatłoczone - przejście, otóż właśnie manewrując w tym gwarze i tłumie Kaito mógł przypomnieć sobie, że jest nikim. Że na dobrą sprawę niczym nie różni się od tych wszystkich ludzi.

Właśnie w trakcie tych rozmyślań jeden babsztyl przeciął mu drogę w opisany sposób, a on nawet nie mógł jej tego wytknąć - wszak kobieta była znacznie od niego starsza i nie wypadało, aby ktoś w jego położeniu zwracał jej na cokolwiek uwagę. Ale czy wypadało, aby Kaito, choć tak bardzo tego nie chciał, zupełnie mimowolnie ukłonił się jej przepraszająco, jak gdyby to on był winny? Że też nie potrafił się przed tym powstrzymać... Ledwie chłopak otrząsnął się po tym zderzeniu, kiedy poczuł, że ktoś opiera się na nim całym ciężarem. Wzięło go to zupełnie z zaskoczenia, bo gdy ktoś przechodzi ci drogę, no to przynajmniej masz tę osobę w zasięgu wzroku, a tu, niespodzianie, ktoś wpadł na niego od tyłu. W pierwszej chwili chudy chłopaczyna schylił grzbiet i dopiero wtedy zdołał zbalansować ciało na tyle, aby oprzeć się naciskowi i wyprostować. Jeżeli dotychczas myślał, że był spocony, w tamtej chwili musiał zrewidować swoje przekonanie. Z tego kogoś, kto wlepił się w niego swoim ciałem, pot wprost lał się strumieniami. Obejrzał się za siebie przez prawe ramię, bo właśnie z tej strony czuł obcy dotyk, i zapytał: - Przepraszam, czyżbym zaszedł pani drogę? - Ugh, i znowu to samo. Ledwie rozpoznał status osoby, żeby formułka poszła z automatu. Dopiero w następnej chwili chłopak zorientował się, że ma ~~(za)~~ przed sobą ciężarną kobietą. Chwycił ją lewą ręką za jej prawą, tą, którą wbiła się w jego przedramię, i odkręcił się do niej przodem. Prawą ręką oparł się na jej ramieniu, tak, aby obejmować jej ciało, a ręką sięgać za kark. Schylił się lekko, zadzierając wzrok, ponieważ kobieta miała schyloną głowę. Próbował odnaleźć jej zagubione oczy, mówiąc: - To nic, to nic, proszę powiedzieć, co mogę dla pani zrobić?

Polonez*, swing* - mało znane tańce z dalekich prowincji.

Nazwisko i imię: Kami Kaito
Ranga misji: D
Czy zdajesz sobie sprawę z zagrożeń?: xD (tak)
Link tematu: To będzie mój pierwszy post fabularny, więc może zacząć się gdziekolwiek.
Uwagi: Wspaniale, gdyby było to coś dla klanu, co pozwoliłoby mi lepiej poznać realia itp.

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Kaito (凧)
NAZWISKO: Kami
KLAN: Kami
PRZYNALEŻNOŚĆ: Antai, Tenshikoku
WIEK: 18
DATA URODZENIA: 7 kwietnia 376 r.
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 171 cm | 53 kg
RANGA: Dōkō (Uczeń)

APARYCJA
WYGLĄD:
Kaito jest blondynem o krótko przystrzyżonych włosach z przedziałkiem na środku głowy. Na boki czoła rozkłada się lekko falowana grzywka. Jego nos jest lekko spiczasty, raczej smukły, a usta wąskie i cienkie. Ma kompletne, białe uzębienie. Oczy są zielone, rzęsy długie, brwi nitkowate. Nie jest umięśniony, ma typową sylwetkę nastolatka. Szczupła budowa i delikatne rysy twarzy sprawiają, że jego uroda często bywa postrzegana jako kobieca. Kaito ma długie, smukłe palce, zadbane paznokcie i miękkie w dotyku dłonie. Nie jest to ktoś, kto wyróżnia się swoim wyglądem. Najbardziej charakterystyczna może być jego stosunkowo blada cera, poza tym -- nic szczególnego.

UBIÓR:
(nr 4 bez rękawic i opaski na oku)
Strój jest czarny z ciemnoróżowymi akcentami. Kaito nosi dość zwyczajne, ciemne spodnie, które krótko za kolanami schowane są w wysokich butach o niespotykanym, pofałdowanym kształcie. Na ciele nosi coś w rodzaju rozciętej tuniki o rękawach sięgających mniej więcej do połowy kości promieniowej (na tyle daleko, aby nie zawijały się przed łokieć przy wykonywaniu manewrów). Czarna tunika w ciemnoróżowe paski jest przepasana adekwatnie ciemnoróżowym pasem materiałowym zawiązanym wokół talii w kształcie rozpłaszczonego iksa. Na tunikę zarzucone jest jeszcze w pełni czarne ponczo z kołnierzem, sięgające do końca łopatek z tyłu i klatki piersiowej z przodu. Wokół szyi Kaito nosi pozbawiony grawerunku ochraniacz z ciemną opaską, która zlewa się z kolorem poncza.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
To on był tym dzieckiem, którego imię zawsze przywoływały matki, gdy pouczały swoje pociechy, aby mniej rozrabiały. Owszem, na zewnątrz Kaito jest osobą, z której każdy powinien brać przykład -- dobrze wychowany, kurtuazyjny, uczynny i powściągliwy. Robi dobre pierwsze wrażenie na każdym, kogo napotka. Nie znaczy to koniecznie, że zawsze jest on w wyśmienitym nastroju, a jedyne o czym marzy to zgoda i pokój na świecie. Świadczy to jednak o tym, że Kaito doskonale odnajduje się w oficjalnych sytuacjach, gdy trzeba trzymać się manier. Być może dominującą cechą jego charakteru jest charyzma i to dzięki niej potrafi szybko odczytać niewypowiedziane zasady panujące w nowym towarzystwie. Przyznać za to trzeba, że po bliższym zapoznaniu na wierzch wychodzi jego brak luzu, który łatwo odczytać jako sztywniactwo, czasem nawet pozerstwo kogoś, kto nie pije sake, bo pije wino, nie gra w madżonga, bo gra w szachy, nie uprawia sportu, bo układa origami... Te konkretne, choć mniej konwencjonalne upodobania sprawiają, że Kaito często czuje się niezrozumiany. To zaś tylko mocniej skłania go do kierowania swej energii ku introspekcji.

W większości sytuacji udaje mu się trzymać fason. Cokolwiek wstrząsa nim wewnątrz, znajduje swoje stłumienie nim dojdzie ujścia, tak, że jego kaprysy pozostają ukryte. Można powiedzieć, że Kaito nie lubi publicznego okazywania uczuć. Wybuchy złości, spazmatyczne płacze, gromkie śmiechy -- wszystkie one wydają mu się zbyt nachalne, wręcz agresywne. Należy tu odróżnić, że nie chodzi o odczuwanie tychże emocji, a o samo ich jawne okazywanie. Co innego płakać, gdy jesteśmy smutni, a co innego wylewać łzy przy drugiej osobie. Kaito w takich sytuacjach po prostu nie wie, jak się zachować. Czuje, że oczekuje się od niego jakiejś konkretnej reakcji, ale... nie wie jakiej. Zamiast postępować czule, zaczyna postępować bezemocjonalnie. Strona umysłowa przejmuje kontrolę nad stroną uczuciową.

Kaito jest bystrym chłopakiem, który zbyt wiele teoretyzuje. Lubi wnioskować, rozpoznawać, przewidywać, nie lubi natomiast pojedynkowania się. To nie tak, że jest tchórzem, chociaż faktycznie, mając wybór, wolałby uniknąć walki. To nie tak, że jest zupełnym cieniasem, ale gdy już dojdzie do walki, wolałby trzymać przeciwnika na dystans i próbować go obezwładnić, miast podejść bliżej i zadać mu rany. Możliwe, że Katio nie docenia swoich możliwości, ale co zrobić, skoro wychowano go na raczej zakompleksionego chłopaka. Ma niskie mniemanie o sobie, ale z reguły ma też niskie mniemanie o większości ludzi. Nie wierzy w bohaterów i nie wierzy w to, że świat można zmienić na lepsze. Mimo wszystko c h c e wierzyć. Jak uważa, nic nie usprawiedliwia traktowania innych bez szacunku ani rezygnacji z wysiłków na rzecz poprawy. Każdy zasługuje na dobre traktowanie, a któż inny może wiedzieć o tym lepiej niż ten, który doświadczył złego traktowania?

CIEKAWOSTKI:
Kanji '凧' służące do zapisu jego imienia oznacza „latawiec".

Amatorsko zajmuje się winoznawstwem. Interesuje go nie tylko degustowanie nowych rodzajów, ale też przetwórstwo owoców winorośli oraz procesy produkcji i sposoby przechowywania win. On sam najbardziej lubi yuzushū. Poza winem nie pije alkoholu, nawet sake.

Jest dobrym szachistą. We wczesnym dzieciństwie zaczął grać w shōgi, którego nauczył go ojciec, jednak w późniejszym czasie z racji niemiłych skojarzeń przerzucił się na szachy. W wolnych chwilach rozwiązuje zadania szachowe.

Jego ulubioną potrawą jest shōgayaki.

Jego ulubionymi zwierzętami są konie. Lubi oglądać zawody ujeżdżania dzikich koni, choć sam nigdy nie brał w nich udziału.

Wypowiada się bardzo miękko i dystyngowanie. Zdarza mu się przy tym nadmiernie gestykulować. Może to być odbierane bądź jako kobiece, bądź jako wyniosłe (mające świadczyć o jego uprzywilejowaniu, jakkolwiek Kaito nie jest w żaden sposób uprzywilejowany w Świecie Ninja).

Nie lubi deszczu.
NINDO: „Większość istnień to tylko proch na peryferiach świata, który znika zdmuchnięty słabym wiatrem."

HISTORIA:
Jako dziecko Kaito był puszczony samopas. Jego rodzice mieli bardzo wygórowane oczekiwania względem swojego pierworodnego, od którego oczekiwali wielkiego utalentowania. Z perspektywy czasu zdaje się, że chcieli nie tyle syna, co maskotkę, którą będą mogli przechwalać się między ludźmi. Być może zaważył tu syndrom niespełnionych ambicji przerzucanych z pokolenia na pokolenie... Tymczasem mały Kaito opornie opanowywał nowe techniki ninjutsu, co źle nastroiło rodziców. Próbowano nauczyć go taijutsu, ale szybko dostrzeżono, że „bije się jak baba" i na tej podstawie skonkludowano, że nie będzie z niego dobrego shinobiego. Stopniowo poświęcano mu coraz mniej uwagi, pozostawiając samemu sobie. Gdy na świat przyszedł młodszy brat Kaito, rozpatrywano oddanie pierwszego syna do adopcji, jednak w porę zareagowała ciotka, siostra ojca, która przyjęła chłopca pod swoją opiekę.

Tak oto wieku ośmiu lat Kaito trafił pod skrzydła niezamężnej ciotki, która kochała go tak, jak kocha się dziecko. Jej wrażliwość, delikatność i powściągliwość niejako przeszły na chłopca, którego odtąd otaczało głównie żeńskie towarzystwo koleżanek ciotki. Nauczyło go to manier i szacunku do starszych, nie nauczyło natomiast... bycia dzieckiem. Zamiast rozrabiać ze swoimi rówieśnikami, Kaito spędzał czas głównie w samotności. Nie znaczy to jednak, że nie potrafił bawić się we własnym towarzystwie. Lubił czytać książki, lubił fakturę papieru i wszystko, co z nim związane. Szybko zaczął interesować się origami, jednak jego największą pasją z dzieciństwa były latawce. Tworzył je samodzielnie z papieru, który następnie przewiązywał sznurkiem i wypuszczał na dworze. Każdego dnia mógł tworzyć inne wzory, kolory, i właśnie fantazja wokół tworzenia była tym, co go najgoręcej zajmowało.

Ponieważ ciotka wychowywała go samodzielnie, podróżował z nią po Wietrznych Równinach tak często, jak tylko było to możliwe. Podróżując z południa nad morze i z powrotem, Kaito nierzadko obserwował stosunki ciotki z członkami klanu Kaminari. To na tych trudnych, bo nieprzystępnych i niegościnnych typach nauczył się zaskarbiać sobie sympatię obcych. Z tych podróży szczególnie miłym wspomnieniem było coroczne Święto Fal, w którym zawsze podobało mu się zbieranie kwiatów. Choć nie jest to częścią tradycji, Kaito tworzył własne bukiety z papieru i puszczał je między kwiatami zebranymi w przyrodzie. Czasami zdarzało się, że święto przypadało na zwiastujący lato okres opadów. Wtedy jego bukiety niszczały pod wpływem wody, zapewniając niemiłe wspomnienia.

Ucieczka przed niemiłymi wspomnieniami to sens życia Kaito. Jeżeli coś go dotknęło, rozwiązaniem stawało się natychmiastowe odcięcie od przyczyny bólu. Jakże wcześnie przyszło mu przekonać się, że łatwiej wyprzeć się swojej rodziny niż deszczu! Przed nim naprawdę nie ma ucieczki. Podobnie na obranej przez niego drodze ninja, czasami nie sposób uniknąć walki. Wychodzenie ze swojej strefy komfortu to coś, czego Kaito wciąż się uczy. Postawił sobie jednak za cel przezwyciężyć swoje lęki i zostać shinobim, którego imię stanie się tak znane, że kiedyś dotrze z powrotem do jego rodziców, a wówczas ci pożałują, że tak wcześnie go odrzucili.

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Ciemnoróżowa torba na prawym pośladku

Ochraniacz zawiązany wokół szyi

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: bank
PH: rozliczenie
MISJE (dla klanu / inne):
D - 0 / 0
C - 0 / 0
B - 0 / 0
A - 0 / 0
S - 0 / 0
WYPRAWY:
C - 0
B - 0
A - 0
S - 0
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Seria: Monster
Postać: Johan Liebert

Znaleziono 11 wyników

Re: Stara gospoda

Brudnopis Kaito

Re: Targ przejezdny

Re: Targ przejezdny

Re: Targ przejezdny

Re: Kami Kaito [PH]

Re: Zgłoszenia po misje

Kami Kaito [Bank]

Kami Kaito [PH]

Kami Kaito

Re: Rezerwacja wizerunków