Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 39 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 39 wyników

autor: Hiroto: 12 mar 2024, o 17:15; Forum: Bank; Temat: Hiroto $; Odpowiedzi: 3; Odsłony: 84

Re: Hiroto $

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 12 mar 2024, o 17:14; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Hiroto PH; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 70

Re: Hiroto PH

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 9 mar 2024, o 10:40; Forum: Ogłoszenia i Kontakt z Administracją; Temat: Porzucanie kont; Odpowiedzi: 174; Odsłony: 17086

Re: Porzucanie kont

Nick postaci: Hiroto
Link do karty postaci: click
Powód porzucenia konta: Podobnie jak kolega wyżej, niby przemyślana postać, ale też nie do końca, bardzo drogi build i nie chce mi się już, wrócę z czymś fajniejszym dla mnie

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 8 mar 2024, o 11:45; Forum: Shigashi no Kibu; Temat: Śniący Las; Odpowiedzi: 51; Odsłony: 5746

Re: Śniący Las

- Było to wcześniej zaproponować. Teraz już na to za późno, kruszynko – to były ostatnie słowa, jakie do niej powiedziałem. Wyglądała odrażająco, gdy tak wiła na ziemi, licząc na jakiś cud. Towar, który Ekibyo roznosiło, był mocny, czego dowód miałem właśnie tutaj, a ludzie, którzy go brali, byli skończonymi kretynami. Naturalna selekcja musiała zadziałać, jedynie czasem trzeba było jej pomóc. Krzyki, które słyszałem w oddali, nie robiły już na mnie większego wrażenia, bo w końcu sama sobie zgotowała ten los. Wilki będą na niezłym haju po tym wszystkim.

- Nigdy nie powinnaś się bratać z mafią, to nie byle zabawa, a poważna sprawa. Módl się żeby wszystko było w porządku z dragami – odpowiedziałem rudej, wzruszając ramionami. To już nie był mój problem co z nią zrobią, ale popełniła duży błąd, że w ogóle podjęła się tego zadania. – Miejsce ciamajd jest w czarnym worku. Nie przeżyłabyś ani dnia w Cesarstwie – dodałem po chwili. Nie były to puste słowa, bo w końcu byłem tam, w okolicach, wiedziałem, jak straszne warunki tam panowały i jacy ludzie tam żyli. Kilka lat spędziłem w Teiz, na wyspie skutej lodem i nie przetrwałbym bez pomocy. Taka głupiutka dziewczyna jak ona miałaby jeszcze mniejsze szansę.

W końcu weszliśmy do baru, w którym znajdowała się zleceniodawczyni. Sam zaczynałem czuć się trochę nieswojo, ale niepotrzebnie, wiedziałem, że nic złego nie zrobiłem. Pociągnęła nas do jednego z boxów i zażądała wyjaśnień. Szkoda, że nie była już przy tym taka milutka, bo była w moim typie.

- Nie wiem gdzie jest, przypadki chodzą po ćpunach. Być może wilki są równie spragnione naszego towaru, co ludzie. Miałem się nią opiekować czy dostarczyć Ci co chciałaś? – zapytałem. Może za moją sprawą odchudziłem mafię o jedną osobę, ale to był zwykły odpad społeczny, nie budziło to we mnie większych emocji. – A, Kurashiko szczekała coś, że towar jest wadliwy. Dlatego zabrałem tę oto kobietę do nas, by się wytłumaczyła i sama pokazała ci co ma. Nie jestem od stwierdzania autentyczności.

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 3 mar 2024, o 23:42; Forum: Shigashi no Kibu; Temat: Śniący Las; Odpowiedzi: 51; Odsłony: 5746

Re: Śniący Las

Dobrym znakiem było to, że rudowłosa nieznajoma, której imienia nie pamiętałem, albo go nawet nie poznałem, chciała ze mną współpracować. Nie wykorzystała okazji i nie uciekła, co było mądre z jej strony, biorąc pod uwagę fakt, że daleko i tak by nie dała rady uciec. Może nie miałem do czynienia z dwoma wariatkami, a jedynie z jedną. Dziewczyna od której mieliśmy wziąć paczkę wydawała się taka przestraszona, że aż ciężko było uwierzyć, by miała jakieś złe intencje. To Kurashiko histeryzowała; naćpana kretynka wygadywała same bzdury, w które ciężko było uwierzyć trzeźwemu człowiekowi. Nie mogłem jednak całkowicie jej zignorować, bo gdyby jakimś cudem okazało się, że towar faktycznie był fałszywy, byłbym w dużych tarapatach. Musiałem to zweryfikować u osoby, do której mieliśmy to zanieść, ale wszystko po kolei.

Najpierw trzeba było okiełznać problem numer jeden. Problem, któremu ewidentnie nie spodobało się to, że opowiedziałem się po jednej ze stron. Kurashiko była ładna, ale głupia jak but, dalsza dyskusja nie miała więc z nią sensu. Nie docierały do niej żadne ostrzeżenia, chyba tylko jeszcze bardziej ją denerwowały. Głód narkotykowy kompletnie wyżarł jej mózg, chociaż pewnie już wcześniej go nie miała.

Gdy ta próbowała się na mnie rzucić, zadziałałem instynktownie. Nie zamierzałem używać żadnych technik, bo nie byłem typem wojownika czy prymitywnym zabójcą. Odepchnąłem ją z nadzieją, że ta się nie będzie tego spodziewać i się po prostu przewróci. Nie wyglądała na kogoś silnego, do tego nie była najbardziej stabilna, więc była szansa, że mogło się to udać.

- Jesteś nieźle jebnięta. Radź sobie w tym lesie sama, psycholko – dodałem bez większych emocji w głosie. Po tym wziąłem rudowłosą za rękę i pobiegłem z nią w kierunku wyjścia – tą samą drogą, którą tu wszedłem. Nie powinienem mieć większych komplikacji z wydostaniem się stamtąd. W gorszej sytuacji byłaby Kurashiko, naćpana, zagubiona i z zaburzonym zmysłem orientacji. Jak wilki się nią zainteresują, to pewnie odgryzą jej kończynę, czy dwie. Albo wszystko. Kim ja byłem, by im przeszkadzać? Też miały prawo się pożywić, byle nie mną.

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 2 mar 2024, o 11:01; Forum: Misje i Fabuły; Temat: Zmiana misjodawcy; Odpowiedzi: 28; Odsłony: 13881

Re: Zmiana misjodawcy

Misjodawca: Hayami Akodo
Nazwisko i imię: Nishimura Hiroto
Ranga misji: D
Ilość postów: np. 10/15
Streszczenie misji: Hiroto dostał zadanie odebrania paczki z drugami z lasu, towarzyszy mu jakaś psychiczna ćpunka. Twierdzi ona, że towar jest nieprawdziwy, a on ma dylemat, co powinien z tym zrobić.
Link do misji:
pierwszy post
ostatni post
Uwagi: popisałabym coś : (

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 14 lut 2024, o 12:20; Forum: Hayashimura (Osada Rodu Senju); Temat: Cmentarz i Grobowiec Senju Isoshiego (千手伊孑志の墓); Odpowiedzi: 92; Odsłony: 9338

Re: Cmentarz i Grobowiec Senju Isoshiego (千手伊孑志の墓)

Misja rangi D dla Ridy
7/14
Rida była dzielną Kunoichi i niestraszne jej były nawet najgorsze warunki pogodowe. Pomimo niebezpieczeństw związanych z wejściem do lasu, nie poddała się i podążyła za śladami, które dopiero co znalazła. Gdyby przeczekała, byłoby bezpieczniej, ale pewnie nie byłoby już gdzie iść – ślady stóp mogły zniknąć w każdej chwili i nie było na co czekać. Wodoodporna farbka była bardziej trwała, ale nie było jej aż tak wiele i w pewnym momencie się urywała.

Przez następne kilka minut dziewczyna szła po bujnym terenie lasu. Ślady wydawały się coraz wyraźniejsze, co mogło sugerować, że ta zbliżała się do celu, do okrutnego napastnika, który zażartował z byłego lidera klanu. Próbowała zachowywać się cicho, ale nie miało to większego znaczenia – hałaśliwy deszcz i grzmoty, które od czasu do czasu grzmiały na niebie, skutecznie ją zagłuszały. Było tak głośno, że ledwo mogła słyszeć swoje myśli.

W pewnym momencie zobaczyła dzieciaka, który opierał się o drzewo. Dzieliło ją od niego około dziesięciu metrów. Był to chłopiec o ciemnych włosach, który nie mógł mieć więcej niż osiem-dziewięć lat. Już z daleka widoczne było przerażenie na jego twarzy, mały pewnie nie spodziewał się, że zastanie go burza. Wiele wskazywało na to, że była to osoba, której właśnie szukała, bo twarz miał pokrytą farbką, którą widziała przy grobowcu... czy to tylko jej wrażenie, czy to drzewo obok niego się jakoś dziwnie chwiało? I gdzie był ten pies/wilk, którego ślady jeszcze niedawno widziała?

Matka

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 10 lut 2024, o 23:31; Forum: Shigashi no Kibu; Temat: Śniący Las; Odpowiedzi: 51; Odsłony: 5746

Re: Śniący Las

Co za irytujący dzień, by być mafiozą. Czy każde zlecenie musiało być takie kłopotliwe? Miałem po prostu odebrać towar, nie pisałem się na inne komplikacje. Żadne pieniądze nie były warte tego, co w tej chwili przeżywałem. Z tego wszystkiego zaczęła mnie już boleć głowa, chciałem po prostu wrócić do siebie i odpocząć. Nie miałem ochoty spędzać dnia z wrzeszczącą ćpunką czy z ewentualną oszustką. Cholera wie, kto mówił prawdę, jak miałem niby rozwiązać ten spór? Nie ufałem nikomu z tej branży, każdy miał jakieś swoje brudne sekrety.

Była jednak jedna rzecz, którą mogłem zrobić. Gdy usłyszałem hałas, jaki wywołała moja niedoszła współpracowniczka, wiedziałem, że musiałem jak najszybciej zareagować. Gwałtownie przycisnąłem ją do jednego z drzew i zdecydowanym ruchem zamknąłem jej usta dłonią, mając nadzieję, że dragi, którymi się naćpała, opóźnią jej reakcję na tyle, by takie działanie było możliwe. Może ugryzie, może nie, byłem na to przygotowany, ale nie mogłem jej pozwolić na dalsze wrzaski. To było zbyt niebezpieczne.

- Sklej pizdę, Kurashiko albo wszyscy za to odpowiemy – syknąłem, wysyłając jej ostrzegawcze spojrzenie – Wilki tu są, przeszliśmy tuż obok ich siedliska, chcesz mieć je teraz na głowie, kretynko?! – dodałem podniesionym tonem, nie ukrywając swojego poddenerwowania. Mogłem mieć tylko nadzieję, że to zadziała - w razie ewentualnego ataku z jej strony, pewnie spróbowałbym go uniknąć, ale byłem tylko człowiekiem, żaden ze mnie był wojownik. Odsunąłem się od niej, mając nadzieję, że gdzieś tam w jej zaćpanym łbie coś się zaświeci i się przymknie.

Oby tylko nie zaczęła panikować, bo nie bez powodu informację o niebezpiecznych drapieżnikach, przekazałem jej dopiero teraz. Mogła na to źle zareagować, a jeśli będzie to wybitnie głośna reakcja, będę musiał wymyślić coś innego. Nie była to najbardziej komfortowa sytuacja, w jakiej się znalazłem. Była kompletnie do bani.

Odwróciłem się do rudowłosej. Opcje były dwie – albo zwiała, wykorzystując moją sprzeczkę z członkinią mafii, albo potulnie stała tam, czekając na mój werdykt. Nie mogłem jej winić, jeśli wydarzył się pierwszy scenariusz, każdy byłby przerażony na jej miejscu, ale strach ten jej tylko by się powiększył, gdybym ją znalazł. Trafiła na złą osobę, bo w mafii nie było nikogo, kto tropiłby ludzi lepiej ode mnie – bez problemu powinienem wyczuć jej chakrę i ukarać ją za jawne oszustwo. Mogła jednak zostać tam, gdzie wcześniej stała, wtedy sprawa była dla mnie nawet prostsza.

- Zabieramy Cię do zleceniodawcy, on sprawdzi wiarygodność towaru. Nic Ci się nie stanie, jeśli mówisz prawdę – zwróciłem się w jej stronę. Wydaje mi się, że podjąłem dobrą decyzję, bo kim byłem, by ocenić prawdziwość narkotyków? Słowa Kurashiko to było za mało, by mogły stanowić sensowny dowód, przecież nie zamierzałem się rzucić na bogu winną dziewczynę.

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 18 wrz 2023, o 23:17; Forum: Shigashi no Kibu; Temat: Śniący Las; Odpowiedzi: 51; Odsłony: 5746

Re: Śniący Las

Musiałem ją wcześniej urazić, skoro nie odpowiedziała na moje pytanie. Wzruszyłem na to ramionami – ktoś inny pewnie by się tym przejął, ale dla mnie nie miało to większego znaczenia, skoro i tak nie bardzo mnie obchodziła. Być może przez chwilę chciałem przełamać pierwsze lody, ale szybko zdałem sobie sprawę z tego, że nie było sensu – lepiej było się nie odzywać, jeśli nie było to potrzebne, bo nie było po co marnować energii na jakąś zagubioną narkomankę. Mogłem się jedyniemodlić, by ta nie zawaliła całej misji, bo odpowiedzialność spadłaby na nas obojga i nikogo nie obchodziłoby, że wina leżała tylko po jednej stronie. Na pewno miałbym równie mocno przechlapane.

Przez myśl przeszedł mi pomysł, czy by nie poprosić jej, by zaczekała przed lasem, bym mógł się wszystkim zająć, ale i to nie było najmądrzejsze. Cholera wie co by mogła wywinąć? Ludzie pod wpływem narkotyków byli bardzo nieobliczalni i nie czułem się w ich towarzystwie komfortowo. Dalej pamiętałem tę jedną noc, podczas której spróbowałem jednego ze specyfików. Było śmiesznie, odprężająco… do czasu, aż choroba o sobie przypomniała. Może gdybym był zdrowy, miałbym inne podejście. Na ten moment jednak, trzymałem się z daleka od takich używek, alkohol i fajka w zupełności mi wystarczyły i niepotrzebne mi były bardziej intensywne wrażenia.

Szczęśliwie, w końcu wyczułem czyjąś obecność. Dosyć daleko, ale był to już jakiś trop, bo przynajmniej wiedziałem w jakim kierunku nas zaprowadzić. Miałem nadzieję, że osoba, od której będziemy odbierać towar, nie będzie się przemieszczać, bo tylko się niepotrzebnie pogubimy. Oczywiście nie mogło być idealnie, bo wyczułem również zwierzęta, które mogłyby okazać się dla nas zagrożeniem. Nie powiedziałem jednak o nich Kurashiko, bo czułem, że ta mogłaby wpaść w panikę. Miałem nadzieję, że uda się ich jakoś uniknąć, bo nie byłem najlepszy w walce, dziewczyna pewnie również. Gdyby się dowiedziała, pewnie zaczęłaby krzyczeć w przypływie paniki, a ja nie byłem specjalistą od wilków – nie wiedziałem, czy przestraszyłoby je to, czy zwabiło. Jeśli było to możliwe, starałem się pójść na tyle okrężną drogą, by nie napotkać na te zwierzęta na swojej drodze. Oczywiście, wiązało się to z dłuższą trasą, na którą Kurashiko będzie marudzić, ale była dużo bezpieczniejsza.

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 22 sie 2023, o 15:03; Forum: Antai; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 348; Odsłony: 27786

Re: Szlak transportowy

Misja rangi C dla Yasuo
3/14
Yasuo wpadł w panikę, nie będąc pewien, która decyzja będzie poprawna. Czy w ogóle powinien pomagać niedoszłym złodziejom? Czy rana była ciężka, a jeśli tak, to czemu dziewczynka zachowywała się tak normalnie? Tak spokojnie? Czy powinien je przetransportować do karczmy, w której wcześniej przebywał, czy może pociąć materiał i zrobić prowizoryczny bandaż? A może zostawić jedną i pobiec z drugą? Albo wziąć obydwie na ręce, nie będąc pewien, czy da radę wytrzymać taką podróż? Tak wiele pytań, żadnych odpowiedzi. Co najgorsze, był jedyną dorosłą osobą w pobliżu, jak na złość, nie było żadnego turysty, podróżnika, którego można by spytać o ewentualną poradę czy pomoc. Na dodatek, uważał, że nie był najlepszy w chronieniu ludzi, więc w przypadku zagrożenia, jego umiejętności mogłyby nie okazać się do tego odpowiednie.

- Śmiertelne? Nie…! Moja biedna, mała siostrzyczka, ratuj ją, błagam! Nie może umrzeć, nie może! – różowowłosa nagle popłakała się i objęła niczego nie spodziewającego się wojownika. Zniknęła jej pewność siebie i chęć okradzenia go… albo udawała, ale robiłaby to wtedy lepiej, niż najbardziej uzdolnione aktorki. Samuraj nieżle ją nastraszył, może jego zasób słownictwa nie był najlepszy, bo choć mówił prawdę, musiał pamiętać, że rozmawia z zaledwie kilkuletnimi dziewczynkami, które różnie mogły reagować na bodźce z otoczenia. Jego słowa były prawdziwe, jednak problemem było to, że nie każdy mógł je przyjąć ze stoickim opanowaniem.

Na szczęście druga, ta ranna, wydawała się już spokojniejsza. Posłusznie podwinęła rękaw kimona, ukazując ranę, o którą pytał. Może nie była ona powierzchowna, ale na pewno nie zagrażała jej życiu. Umiejscowiona była nad prawym łokciem, a krew w tym miejscu była już zaschnięta. Mogło dać mu to dwa wnioski: po pierwsze, nie kłamały, przynajmniej jeśli chodziło o ranną, która dzielnie znosiła ból. Prawdopodobnie więc nie były oszustkami, a kimś, kto naprawdę tej pomocy potrzebował i który z desperacji byłby w stanie się posunąć nawet do kradzieży.

Drugim wnioskiem był fakt, że rana ta została wykonana dużo wcześniej, co najmniej kilka godzin temu. To była z jednej strony zła, jak i dobra wiadomość. Takie rzeczy powinny być szybko opatrywane, by nie wdały się do nich żadne nieprzyjemne infekcje - ktoś powinien spojrzeć na to, czy na pewno nie dzieje się z tym nic złego, ale na ten moment sam opatrunek z jakiegoś materiału powinien już dużo pomóc. Szczęście w nieszczęściu, napastnik był prawdopodobnie daleko stąd, więc mała szansa, by wojownik musiał się z nim użerać, przynajmniej nie na ten moment.

- Rodzice zostawili nas u wujka na kilka dni, ale musiałyśmy uciekać, on… strasznie śmierdział, robił awantury, wykorzystywał nas do pracy w swoim domu, jeszcze ta cała afera z tą strzałą… Nie mamy niczego, proszę pana. Chcemy po prostu dostać się do Daishi, tam jest nasz dom. Niestety, spotkało nas kilka nieprzyjemności po drodze – wytłumaczyła. Wydawała się bardziej dojrzała od swojej – prawdopodobnie – bliźniaczki. Nie krzyczała, nie błagała, po prostu patrzyła na niego ze smutkiem, jakby szukając zrozumienia w jego oczach. Tak, ich sytuacja była bardzo trudna, a ich kradzież była pewna uzasadniona chęcią opatrzenia rany i zdobyciem jedzenia. Był to bardzo przykry widok i godny politowania – Byliśmy w mieście, ale nikt nie chciał nam pomóc, nie mamy gotówki, niczego, co moglibyśmy zaoferować. Jestem Sayaka, a to moja siostra Hina, proszę pana. Będziemy wdzięczne za wszystko, naprawdę.

Dziewczynka, którą nazwano Hina, wypuściła go w końcu ze swoich objęć, patrząc na niego z wyczekiwaniem. Tylko, co właściwie powinien zrobić z tą całą sytuacją? Również chciał dotrzeć do Daishi, ale czy ten dodatkowy balast nie będzie mu jednak przeszkadzał? Czy dwójka nie okradnie go w nocy? To pewnie wiedziały już tylko siły wyższe i same siostry.

Sayaka
Hina

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 17 sie 2023, o 22:27; Forum: Antai; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 348; Odsłony: 27786

Re: Szlak transportowy

Misja rangi C dla Yasuo
2/14
Nie ma co ukrywać, spanie na szlaku transportowym na takim odludziu nie było najbezpieczniejszym pomysłem. Bardzo łatwo byłoby się zakraść do namiotu, ukraść rzeczy, a może nawet poderżnąć gardło śpiącemu. Oczywiście, nie było to honorowe, ale czy wszyscy na świecie przestrzegali zasad? Było wielu ludzi, a każdy z nich miał inną historię, powód, dla którego mógłby chcieć zrobić coś takiego. Bieda bywała okrutna i zmuszała do podejmowania wyborów, których w normalnej sytuacji, człowiek by nie podjął. Ponadto, szlak ten uczęszczany był przez stosunkowo małą ilość podróżnych, zwłaszcza w nocy, przez co taki występek obyłby się bez niepotrzebnych świadków.

Szczęście w nieszczęściu, tym razem Yasuo w porę zdołał się obudzić. Nie znał jeszcze intencji złodziejek, dopiero co się przebudził, jak mógł tylko podejrzewać, w środku nocy, więc jeszcze nie docierały do niego wszystkie bodźce z otoczenia. Słyszał jedynie strzępki rozmów, z których nie dowiedział się zbyt wiele, oprócz tego, że ktoś chciał go okraść i że są to jakieś dziewczyny.

Zdołał usiąść, gdy jedna z nich pociągnęła za materiał. Krzyknęła, gdy zauważyła, że ten już nie spał, zaskoczona jeszcze bardziej od niego. Nie wiedziała, że tak głośno rozmawiały czy co? Przez namiot wkradło się słońce, które oślepiło sennego Samuraja, nie jednak na tyle, by nie był w stanie przyjrzeć się oprawczyniom. Jego wnioski okazały się prawdziwe, umysł nie platał mu figla.

Były to dwie dziewczyny, choć lepszym określeniem byłoby powiedzenie, że dziewczynki. Nie miały wiele lat, mogły mieć jakieś dziewięć… w porywach do dziesięciu. Ich twarze były praktycznie identyczne, co mogło podsunąć mu pomysł, że miał do czynienia z jakimiś bliźniaczkami. Jedynym, co je wyróżniało, był kolor włosów – ta, która krzyknęła, miała różowe, a osoba, która próbowała ją powstrzymać, niebieskie. Ponadto, druga z nich, przytrzymywała się za ramię, krzywiąc się z bólu. Była ranna? Trudno było stwierdzić na pierwszy rzut oka, ale wiele na to wskazywało.

- Hahahaha – w odpowiedzi usłyszał niezręczny śmiech. – To pomyłka. Zwijamy się, siostro – zadecydowała różowowłosa, robiąc kilka kroków w tył, prawdopodobnie dlatego, że jej pierwotny plan nie wypalił. Druga jednak, prawdopodobna ranna, stała, wpatrując się w Yasuo, jakby próbując ocenić to, jakim jest człowiekiem i czy może być z nim szczera.

- Nie, zostańmy. To jedyny człowiek, jakiego znaleźliśmy na tym szlaku w ciągu trzech dni. Musimy jeść i pić, czyż nie? Przepraszam, nasze intencje nie były czyste, gdy tu przychodziliśmy, czy ma pan może jednak jakąś żywność? Może być cokolwiek – popatrzyła na niego z widoczną desperacją w oczach. Biedna dziewczynka, co ona musiała przeżyć?

- I bandaże, będą potrzebne! Moja siostra została postrzelona strzałą. Uciekamy przed pewnym człowiekiem, musimy być cały czas w ruchu – spuściła wzrok, chowając swoją dumę do kieszeni.

Miały tupet, by prosić go o pomoc po tym, jak omal go nie próbowały okraść. Były jednak bardzo młode, młode i niedoświadczone w życiu. Kto wie jaka historia kryła się za tym, że próbowały zrobić to, co próbowały? Może miały ku temu odpowiednie powody, a może po prostu zmieniły strategię i próbowały wziąć go na litość, gdy zauważyły, że ten się obudził? Trudno było przewidzieć konsekwencje swoich ewentualnych ruchów, musiał jednak podjąć jakąś decyzję.

NPC 1
NPC 2

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 17 sie 2023, o 21:21; Forum: Osada Shigashi no Kibu; Temat: Kasyno "Kupieckie Nieszczęście"; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 646

Re: Kasyno "Kupieckie Nieszczęście"

Wyprawa rangi C dla Zankoku i Azugimoto
5/14

Azugimoto Na samym początku, chłopak nie zdecydował się dołączyć ani do zleceniodawczyni ani do jego kompana. Wybrał rzutki, mało opłacalną grę, ale mogła przynieść sporo frajdy, zwłaszcza, gdy było się Shinobim, który wiedział jak trafiać do celu. Szczęście było względne, umiejętności już niekoniecznie, a czasami, mniej ryzykowna opcja mogła być właśnie kluczem do sukcesu. Albo do dobrej rozgrzewki przed czymś grubszym.

Tarcze te wyglądem nieco różniły się od tych, które mógł widywać w innych miejscach. Przede wszystkim kolorem, bo były fioletowo-pomarańczowe, nie biało-czarne. Ponadto, były one mniejsze, a na każdym z pól wypisana była liczba, którą dostanie się za trafienie do celu, a im bliżej środka, tym bardziej punktowana. Każdy rzut kosztował 25 ryo, a za idealne trafienie można było dostać ich 55, więc nie była to kwota, która by szczególnie zachęcała. Gra bardziej do zabawy, ale i takie były potrzebne w tym miejscu. Rzutki umiejscowione były w osobnym pokoju, który nie tak łatwo było znależć, był dosyć daleko od głównego wejścia. W pomieszczeniu tym znajdowały się również inne gry zręcznościowe, a nawet shogi, przy którym siedziało dwóch mężczyzn. Wydawałoby się, że akurat to kompletnie nie pasowało do klimatu tego miejsca, ale właściciele myśleli inaczej, skoro zdecydowali się na umieszczenie i takich gier. Bez wątpienia, było to kasyno, w którym każdy znalazłby coś dla siebie, a fakt, że ktoś z tych atrakcji korzystał, świadczył o tym, że ludziom podobały się takie nieoczywiste rozgrywki.

Azukimoto szło całkiem nieźle, trafiał tam, gdzie akurat sobie życzył. Pieniądze mu się zwracały, nawet bardziej, niż by się spodziewał. W pewnym momencie podszedł do niego otyły, łysy mężczyzna, który spojrzał na niego spod byka. Nie wydawał się najbardziej sympatycznym gościem, którego mógł spotkać, do tego waliło od niego mocnym alkoholem. Mógł mieć jakieś pięćdziesiąt lat.

- Chodź, powalczymy, dzieciaku. Co powiesz na to: kto pierwszy trafi trzy razy w środek pod rząd, wygrywa 500 ryo od drugiego, co? Bawmy się skoro już tu jesteśmy, hahaha – zaśmiał się i omal na niego nie wpadł. Ludzie zaczęli im się przyglądać, ciekawi, jak to wszystko się rozwinie. Niezależnie od jego odpowiedzi, twierdzącej bądź też nie, zwrócił na siebie mnóstwo uwagi, niestety niechcianej i niepożądanej. Że też ze wszystkich grających, grubAS musiał zaczepić właśnie jego... do tego, gdyby z nim wygrał, nie przybliżyłby się do dostania innej opaski, bo liczyły się tylko pieniądze, które dostałby bezpośrednio od kasyna. Być może jednak mógł uzbierać nieco gotówki na naprawę dachu...

Na ten moment, chłopak uzbierał 165 ryo, a do wejścia na górne piętro zostało mu 1835. Niestety, nie zdążył jeszcze zapoznać się z układem budynku, zauważył jedynie to, co każdy na pierwszy rzut oka – na środku były schody, które prowadziły na górę, na lewo od nich znajdowała się strefa gastronomiczna i noclegowa, a na prawo odbywały się wszystkie gry. Nie było też żadnych okien, przynajmniej nie na samym dole.

Zankoku
Midori nie zrobiła najlepszego wrażenia na Zankoku. Była to kobieta specyficzna, której nie dało się tak łatwo zrozumieć, nie znając jej bliżej. Z jednej strony miła, z drugiej zadziorna i z charakterem, nie dająca sobie w kaszę dmuchać. Trudno było rozgryźć, czy mówiła prawdę czy nie, ale w pewien sposób zaufała im, oferując tak dużą ilość gotówki na zakłady. Z taką ilością pieniędzy, nawet największy pechowiec w końcu wygrałby te wymagane dwa tysiące ryo. Czy nadal mogli rozważać scenariusz w którym ta chciałaby ich oszukać? Wyszłaby pewnie na tym dużo gorzej.

Czarnowłosy nie zdecydował się na ruletkę. Nie wybrał również ruletki jak jego brat, a zwykłe karty, w których czuł się najlepiej. Krupier zaprosił go do Subapoka, była to jakaś oryginalna wersja pokera, w której grano talią z feniksami. Miała trochę inne zasady, więc mężczyzna z obsługi wytłumaczył mu kilka różnic, by chłopak wiedział, o co chodzi i by nie popełnił żadnej głupoty. Lokalowi pewnie korzystnie wychodziło, gdy modyfikowali powszechnie znane gry, pewnie łatwiej było w nich wtedy stracić pieniądze.

Niestety, pierwsza tura nie skończyła się dla niego szczęśliwie. Przegrał sporą część gotówki, a gdyby ta należała do niego, pewnie by bardzo bolało. Pomimo umiejętności zachowania odpowiedniej, pokerowej twarzy, tym razem szczęście się do niego nie uśmiechnęło, co mogło go zniechęcić do dalszej rozgrywki.

W pewnym momencie jeden z graczy karcianki został brutalnie obalony i wywalony z krzesła przez kobietę w fioletowym kimonie, która do nich podeszła. Okazało się, że przez cały ten czas tak dobrze mu szło z tego powodu, że znał jakąś technikę, która dawała mu informacje, których potrzebował do wygranej. Ciekawe, skąd obsługa dostała informacje o próbie oszustwa?

Na szczęście, po tym wydarzeniu, Zankoku mógł zauważyć, że szło mu już dużo lepiej. Inni gracze wydawali się zestresowani zauważeniem oszusta i z łatwością mógł – choćby po wyrazach ich twarzy – wyczuć, czy warto pakować się w jakiś ruch, czy lepiej się z niego wycofać. Gra dobiegła końca, a jemu przekazane zostało 400 ryo oraz zielony papierek z pieczęcią kasyna, na której widniała suma dotychczasowej wygranej - obsługa wydawała się dokładnie wiedzieć kto ile zdobył. Przez cały ten czas, musieli być uważnie obserwowani, co było imponujące i wręcz nieprawdopodobne. Było to dosyć specyficzne kasyno, które trudno było jeszcze rozgryźć, co jak działa i dlaczego, na pewno kryło przed nimi jeszcze mnóstwo tajemnic.

Po wygraniu odpowiedniej kwoty, udał się do baru, gdzie zamierzał się czegoś napić. Opuścił lewe skrzydło i przekroczył drzwi do prawego. Wtedy zaważył jednak coś dziwnego, Midori, jego zleceniodawczyni, siedziała przy jednym ze stolików, pogrążona w rozmowie z innym mężczyzną. Byli odwróceni do niego tyłem i jeszcze nie zdołali go zauważyć. To, co jednak rzuciło mu się w oczy, to fakt, że żadne z nich nie miało białej opaski, którą oni dostawali przy wejściu. Kobieta miała zieloną, a rozmówca pomarańczową. Bardzo ciekawe.

Midori
Typ od rzutek

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 14 sie 2023, o 16:50; Forum: Antai; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 348; Odsłony: 27786

Re: Szlak transportowy

Misja rangi C dla Yasuo
1/14
Dopiero niedawno co nastało lato, a już było tak cholernie gorąco. Żar lał się z nieba już od samego rana, a zwykli ludzie nieprzyzwyczajeni do klimatu Antai, mieli bardzo ciężko, by wytrzymać takie temperatury, które jak na złość, nie chciały ustąpić. Ostatni tydzień był bardzo ciepły, do tego nic nie zapowiadało tego, by miało padać w najbliższej przyszłości – na nieskazitelnym niebie nie było nawet jednej, pojedynczej chmurki. Wiatr, który mógłby ochładzać, również wiał bardzo słabo, niestety.

Na szczęście główny bohater opowieści, Yasuo, nie był byle kim i niestraszne były mu gorące i suche warunki. Ostatnie kilka dni minęło mu bardzo podobnie, jadł, podróżował i trenował, nawet bardzo dużo trenował. No, miał naprawdę wytrzymałe ciało, jeśli te codzienne ćwiczenia nie robiły na nim większego wrażenia. Raz zrobił przystanek w karczmie, ale tak to noce spędzał w kupionym przez siebie namiocie, który służył za jego wygodne miejsce do spania.

Ten dzień nie różnił się od poprzednich. Po swoim codziennym treningu, wojownik zjadł posiłek i poszedł odpocząć. Około czwartej nad ranem, gdy słońce powoli już wychodziło zza horyzontu, usłyszał dziwne odgłosy przy jego obozowisku. Co prawda czasami napotykał na przejeżdżających kupców i innych podróżnych, ale przez zdecydowaną większość czasu, był sam na szlaku transportowym, zwłaszcza o takie porze.

- Nie idź tam!

- Chcesz wrócić do rodziców czy nie?

- Chcę, tak, ale nie w ten sposób…

- Zrobię to szybko. Rozepnę ten namiot, weźmiemy co potrzebne i znikamy. Będziesz musiała mi pomóc, czy tego chcesz czy nie!

Hmm, ciekawe. Czyżby ktoś chciał go okraść? Najwyraźniej złodzieje nie przewidzieli jednak, że mężczyzna może się przy tym obudzić, nie były to zresztą najbardziej ciche głosy, jakie mógł usłyszeć. Można było wywnioskować, że należały do dziewczyn, prawdopodobnie bardzo młodych, które nie zgadzały się ze sobą. W pewnym momencie zauważył cień dłoni, która chwyciła za zamek materiału, pewnie z zamiarem jego otwarcia. Gdyby były bardziej dyskretne, pewnie udałoby im się zabrać choć część jego cennych rzeczy, ale nie miały do czynienia z byle kim. Tylko co powinien z tym zrobić?

NPC 1
NPC 2

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 11 sie 2023, o 19:15; Forum: Osada Shigashi no Kibu; Temat: Ulica Osady Shigashi no Kibu; Odpowiedzi: 75; Odsłony: 1377

Re: Ulica Osady Shigashi no Kibu

Przejdź do posta

autor: Hiroto: 11 sie 2023, o 19:14; Forum: Osada Shigashi no Kibu; Temat: Kasyno "Kupieckie Nieszczęście"; Odpowiedzi: 25; Odsłony: 646

Re: Kasyno "Kupieckie Nieszczęście"

Wyprawa rangi C dla Zankoku i Azugimoto
4/14
Tak, być może kobieta jedynie blefowała, ale nie można było też wykluczyć, że nie mówiła prawdy. Istniało kilka powodów dla których pomocy szukałaby w zwykłym barze, a nie u swoich „kolegów”, a jednym z nich mogła być chęć zachowania dyskrecji – wszak niektórzy wyżej postawieni członkowie mafii mogli być bardziej znani, co mogłoby zaszkodzić w wykonaniu zadania. Ale, była to tylko alternatywa, właściwie to, czy była to prawda, czy nie, nie miało w tej chwili żadnego znaczenia, skoro i tak zgodzili się pomóc podejrzanej kobiecie.

- To ty zacząłeś mi grozić, Zankoku. Nie wiem, dlaczego spodziewałeś się, że pozostanę na to bez odpowiedzi. Miło mi Cię poznać, mimo wszystko. Na pewno jesteś interesującym człowiekiem, bezczelnym, ale i to ma swój urok – pokłoniła się uprzejmie, zarówno jemu jak i Azugimoto. Gestem tym chciała pokazać, że nie zamierzała się już więcej wykłócać i po prostu wolała skupić się na zadaniu, które ich czeka. Bardzo spontanicznym, ale niemniej ważnym. Mogło być nawet zabawnie, kasyno słynęło z dobrej zabawy, a dodatkowo, ten dzień będzie wyjątkowy, bo nic nie stracą. To nie oni będą opłacali zakłady, więc jedyne co, to będą mogli na tym zyskać. – Tak, to sprzęt treningowy. Rzadko używany, ale skuteczny. Może wam pokażę jak działa, jak dobrze Wam pójdzie – zaproponowała, uśmiechając się przy tym. Może warto było przynajmniej udawać miłego dla niej.

Po tych słowach, kobieta opuściła ciemną uliczkę, rozglądając się dookoła. Wbrew obawom Azugimoto, nikt ich nie podsłuchiwał, a jeśli już, to krył się tak dobrze, że nikogo nie zauważyli. Główna uliczka tętniła życiem, pełno było mieszkańców i przyjezdnych, niektórych dosyć mocno nawalonych, a pewnie i naćpanych. Jeden z nich omal na nich nie wpadł, na co Midori tylko pokręciła głową z irytacją. W końcu, dotarli w końcu do budynku, który był Kasynem o którym wspominała. Wyglądał… kiczowato i mało zachęcająco. Kolory i światełka rzucały się już z daleka, do tego grała głośna muzyka, która zagłuszała cichsze słowa. Z jakiegoś jednak powodu, ludzie lgnęli do tego miejsca, bo przed wejściem była kilkunastoosobowa kolejka oczekujących. Midori przepchała się przez tłum, stając na jej samym przodzie i pokazując, by Zan i Azu poszli za nią. Ktoś zaprotestował, że tak nie wolno, ale wystarczyło jedno groźniejsze spojrzenie, by się przymknął – ktoś z mafii pewnie by nie odpuścił, ale ten był akurat jakąś pizdeczką z cywili.

- Możecie rzucić okiem na regulamin, by nas nikt nie wywalił, ale raczej zasady podobne, co w innych Kasynach. Można mieć broń, ale lepiej jej nie używać bez potrzeby, tylko tego nam brakuje, by robić sobie problemy. Mafie i tak mają teraz jakieś zatargi, co? – zapytała, wskazując im tabliczkę z regulaminem, która była wywieszona przy wejściu. Nie było tam nic szczególnego, ale może akurat mieli ochotę przeczytać. Sama Midori zaczęła rozmawiać z ochroniarzem i wręczyła mu trochę gotówki – jak się potem okazało – wstęp nie był darmowy, nawet za niego trzeba było zapłacić i to wcale nie tak mało. Całe szczęście, to ona stawiała, bo pewnie nie byłoby ich stać na takie luksusowe miejsce. Dostali białe opaski, które nakazano im założyć, a zleceniodawczyni wytłumaczyła im, że to po to, by obsługa wiedziała, kto może korzystać z którego piętra.

Dostali się do środka i zobaczyli szatnię, w której mogli zostawić swoje rzeczy, jeśli mieli taką potrzebę. Tam kobieta wręczyła im pieniądze na zakłady. Było tam przynajmniej kilka tysięcy, kwota, za którą mogliby szaleć. Ona w tańcu się nie pierdoliła, była bogata do tego stopnia, że nie martwiła się tym, że dwójka podejrzanych nieznajomych byłaby w stanie uciec i nie wrócić. Może liczyła, że jej groźba, by jej nie zdradzali, będzie wystarczająca? Cóż, było to bardzo dużo gotówki, do nich należała decyzja co z nią zrobią. Pewnie mogli uciec, a mogli zostać i spróbować swoich sił i być może wygrać jej jeszcze więcej.

- Żeby dostać się na górne piętro, każdy z nas musi wygrać po 2000 ryo. Wtedy dostaniemy kartkę, która nas upoważni do wejścia wyżej. Jak coś pójdzie nie tak, spróbuję przekupić ochroniarza, ale wolałabym to zrobić inaczej. Nie polecam stawiania wszystkiego, co dostaliście, skupcie się na małych sumach – szepnęła, starając się, by nikt oprócz nich tego nie usłyszał. W kasynie było pełno innych ludzi, ale raczej nie wydawali się zainteresowani trójką przybłęd – każdy z nich był skupiony na sobie.

- Witamy w Kupieckim Nieszczęściu, oto powitalne drinki - podeszła do nich kobieta w fioletowym kimonie z tacą, w której trzymała kieliszki. Uśmiechnęła się, zachęcając ich do tego, by spróbowali wysokoprocentowego trunku. Midori wzięła jeden z nich, wypijając go dosyć szybko, co nie przystawało młodej damie.

- Dobrze, macie jakąś ulubioną grę hazardową? Ja mam dużo szczęścia w takich, więc spróbuję ruletki, ale wy możecie iść właściwie gdziekolwiek, nie będę Was pilnować. Jest dużo stołów, wybierzecie coś dla siebie, razem czy osobno. Wierzę, że nie zniknięcie z tą gotówką, to byłby bardzo niemądry ruch. Zobaczymy się jak już uzbieracie wszystko – po tych słowach, opuściła ich i poszła zająć się swoją grą. Mogli do niej dołączyć, mogli też spróbować czegoś innego. Jeśli mieli grę, w którą chcieliby zagrać tego wieczoru, w której być może czuliby się pewnie, pewnie prędzej czy później by ją znaleźli, bo piętro to było całkiem obszerne. Równie dobrze wieczór mogli zacząć od udania się do baru, pewnie by się nie zorientowała, gdyby część gotówki z zakładów poszła na piwo, dwa czy dziesięć.

Midori

Przejdź do posta

Znaleziono 39 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane