Shinobi War PBF Naruto

Ruszyłem w niego ile sił było w nogach jednak, ten mężczyzna był równie szybko zareagował i strzelił mnie shurikenami zrobiony z kryształów. Nie zważałem na to i transie poleciałem na niego pomimo otrzymywanych obrażeń. Udało mi się go dopaść i wyprowadziłem jeden poważny cios prosto w tułów. To był moment co złapałem dosiad i zacząłem go okładać atakami w narządy wewnętrzne.

Podczas okładania przeciwnikami atakami punktowymi, coraz bardziej traciłem siły, zaczęła schodzić ze mnie adrenalina, zaczęły schodzić ze mnie emocje. Zaczeło mi brakować po prostu siły. Był to też moment co zacząłem słyszeć głosy z tłumu, dopiero wtedy się zorientowałem, że tutaj jest tłum cywili i nie mogę go tak po prostu zamordować. Nie chciałem już go zabić chciałem tylko unieszkodliwić wyprowadzając kolejne ataki, który by tylko wyłączyły z walki ale nie zabiły.

Po walce Wstałem z przeciwnika, stanąłem obok kołysząc się lekko z wyczerpania. - Dawać tu kurwa te straże zajebane, złodziej wam okrada aptekarza, a wy se kółeczko wzajemnej adoracji urządzacie na boku! - Solidnie zdenerwowany całą sytuacją, że to ja musiałem przejąć akcję w centrum miasteczka. Był to również moment w którym wyłączyłem byakkugana.

Był to też moment co doszedł do mnie ból z ręki, spojrzałem na nią dotarło do mnie, że to moja krew. Szybko zdjąłem ochraniacz z czoła i zawiązałem na ranie by jakkolwiek zatamować krwawienie. Byłem lekko spanikowany, nie pamiętałem kiedy ostatnio ktoś mnie tak poharatał. Nie byłem w stanie nic innego wymyślić. Niż prosty bandaż uciskowy z opaski.

Następnie rozejrzałem się po okolicy - Wujku Ranma! Wujku Ranma! - Szukałem go głosem w tym tłumie...

Już plan był bliski zrealizowania jednak, prędkość kręgu była zbyt duża i dostałem strzał w rękę. Jednak nie wyszło to może aż tak źle bo sytuacja sprawiła, że przeciwnik wystrzelił do przodu i rozciął głowę.

Spojrzałem na przeciwnika który leżał przedemną, tłum wokół był ogromny. Jednak nie zwracałem na niego uwagi, jedyne co się dalej liczyło to przeciwnik. Nawet nie zważałem na moją rękę. Ruszyłem ile sił za przeciwnikiem, starając się wykorzystać moment rozgardiaszu kiedy oboje jesteśmy na macie. - Jak się leży? Może zostaniesz w tej pozycji już na zawsze! - Krzyknąłem w biegu do przeciwnika. Mając do niego olbrzymią urazę i nienawiść. Chciałem to wszystko zakończyć shotei wymierzonym prosto w jego splot słoneczny. Ta myśl o zadaniu mu bólu niesamowicie, podnosiła poziom mojego odklejenia w tej walce. Gdyby ktoś spojrzał w oczy nie widziałby tej samej wesołej osoby. To były oczy żadne mordu, żadne śmierci. - Zarżnę go tu jak świnię! Nie będzie co z niego zbierać! Muszę się streszczać póki straż mnie nie zablokuje. - Byłem nonstop napędzany przez swoje myśli.

Ukryty tekst

Ból zadany pierwszym, kryształem sprawił, że aż się lekko zajęknąłem. - Jakie to cholerstwo jest bolesne. - Jedyny myśl jaka przeszła mi wtedy przez głowę. - Czyli tak tańczymy, no dobrze. - Nie było czasu na kalkulacje, kombinacje, na nic nie było czasu liczyło się jedno skrócenie dystansu. Szybko spojrzałem na to co wyłoniło się z obłoków dymu, nie byłem w stanie zlokalizować jego punktów tenktestu w pełni poprawnie jakby ten kryształ w zupełności utrudniał widok. - Naprawdę? Jakaś śmieszna bańka? Liczyłem, że stać Cię na więcej! - Drwiłem z przeciwnika, będąc w amoku walki, nie widziałem świata poza nim. Ruszyłem w jego stronę z całym impetem nie szukając żadnej kombinacji. W biegu, miałem przeczucie, że walka z dyskiem może być nie do wygrania. Trzeba się jakoś przedostać do środka. W biegu stworzyłem klona techniką Bunshin no jutsu i wysłałem go na wprost na okrąg. Sam biegłem lekko za nim tak z boku. Starając się dostać do środka wykorzystując moment dobiegnięcia do okręgu klona bądź otrzymania uderzenia które by wytworzyło dym. A następnie możliwie wykorzystac moment i zastosować technikę 16 dłoni

Ukryty tekst

W momencie jak starzec wskazał kierunek biegu, bez zawahania tam ruszyłem, wiedziałem już, że to będzie walka inna niż wszystkie jakie do tej pory stoczyłem patrząc po specjalizacji mojego przeciwnika, tylko nie wiedział, że na taki tylko scenariusz czekałem. W końcu będę mógł podejść do walki zdecydowanie inaczej. Sama myśl o tym wzbudzała we mnie ogromne poziomy ekscytacji a może czegoś innego?

Rozpocząłem bieg za oponentem, był cholernie szybki ale byłem szybszy. Już myślałem, że go na tym odcinku będę w stanie dogonić i pokazać jak te palce potrafią zaboleć. A wybieranie medykamentów przeznaczonych dla Shirai-iwa to nie był najsprytniejszy plan. Sprytnie zaczął przewracać między nami stragany jednak na co to by się zdało jak i tak jestem szybszy i do tego zwinniejszy to przeskakiwanie nad przeszkodami, nie sprawiło bym mocno tracił dystans. - Stój, dawaj normalnie potańczymy, a nie będziesz jak miękka faja uciekał tylko! - Wykrzyczałem do złodzieja. Kiedy skończyłem do niego krzyczeć poleciało 5 lodowych shurikenów w moją stronę. Nie miałem czasu na decyzję, na rozmyślania. Były szybsze odemnie, dodatkowo zmierzały w stronę w którą ja biegłem. Wiedziałem, że jesteśmy na straganie i musi są tu luźne beczki, czy już popękane deski jak te które przed chwilą wypadły z rozwalonych straganów, które chwile wcześniej przewrócił. Złożyłem instynktownie pięć szybkich pieczęci Tygrysa, Świnii, Woła, Psa i Wąż. Następnie podmieniłem się z najbliższą beczką jaką byłem w stanie dosięgnąć zwrokiem na straganie.

Plan był prosty jak uda się uniknąć pocisków przeciwnika, trzeba skrócić jego pole widzenia. Od razu chciałem wyjąć bombkę dymną i rzucić w niego. Co ograniczyłoby pole widzenia, a ja z Byakkuganem bym widział dokładnie gdzie są jego punkty tenketsu.

Ukryty tekst

Popatrzyłem, na wuja wesoło grającego w kości. Coś mi się kojarzyło, że takie akcje to podchodziło pod hazard i rodzice mnie przed tym ostrzegali. Jednak w tym momencie bardziej cieszył mnie sam widok wujka który jest zadowolony niż to, że może coś przegrać. Pewnie jeszcze jak z klanu Hyuga to ma jakieś sztuczki na takie gry przygotowane. - Sentokiego to pewnie nie jest tak łatwo ograć w gry uliczne. Zaraz się rozejrzy Byakkuganem i będzie wszystko widział co się dzieje. W co się wdali Ci ludzie, że dali mu ze sobą zagrać.

Udało mi się dojść do apteki. Widok rozdartej witryny sklepu zaczął mnie lekko ekscytować. Wiedziałem, że zaraz będą dymy i walka. - Co tu się stało? Co tu się dzieje?! - krzyknąłem do aptekarza wiedząc, że muszę przejść szybko do działania. Nie będzie czasu do stracenia.

Spojrzałem na shuriken, nie wyglądał normalnie, miał inny kolor i błyszczał się jak jakiś minerał. Wszystko wskazywało na klan Koseki chociaż nie musiał to byc na pewno on. Trzeba było być uważnym, chociaż już wiedziałem, że złodzieje nie specjalizowali się w taijutsu.

- Gdzie pobiegli Ci złodzieje?! - Wykrzyczyłem do aptekarza. Po czym od razu wybiegłem zewnątrz. Rozejrzałem się szybko byakkuganem w trybie teleskopowym by ustalić czy w którąś stronę nie czyha jakaś pułapka i pobiegłem ile sił.

Ukryty tekst

- O kurczę to jesteś Sentoki?! Musiałeś odbyć masę bitw, walk, wojen wszystkiego! Też bym tak chciał, ale nie mogę jeszcze na takiego chodzić. Chociaż daj mi jeszcze tylko dwa księżyce i będę tak silni jak Shirai-kan. - Starałem się zarazić wujka moją pozytywnym nastawieniem. - Ale to misję nawet B powinny być dla ciebie jak bułka z masłem, przecież jak tego bandziora rozsmarowałeś to nawet nie zauważyłem. - Dodałem.

Chociaż ciągle nie dawało mi spokoju, skoro wujek jest taki silny to czemu akurat mnie zabrał na misję, czy mu się nudziło? Czy Może mnie oszukuje i tylko zgrywa takiego groźnego, opcjonalnie jeszcze mogę założyć, że to nie musi być misja C.

- Ładne to miasteczko, spokojne, fajne, sympatyczne. - Rozglądałem się wokół podziwiając główne wejście, klimat niby podobny ale jednak inny. Zafascynowało mnie to lekko. Może mam jakiś pociąg do architektury o którym nigdy nie wiedziałem?

Wujek mnie poprosił o ustalenie gdzie jest apteka i zrobienie lekkiego rekonesansu, wydawało mi się jakby chciał mnie zbyć ale nie będę zbytnio się zamartwiał tylko pozwiedzam. Podszedłem do pierwszych dzieci które biegały. - Hej, cześć, przepraszam. Wiecie może gdzie tu jest jakaś apteka? I w którą stronę mam się kierować? - Grzecznie do nich zagadałem, mając nadzieje, że będą współpracować.

Następnie po tym aktywowałem Byakkugana by się rozejrzeć po osadzie, oraz zobaczyć ludzi wokół czy któryś nie posiada jakoś wyjątkowo dużo chakry. Ciągle mi coś tutaj śmierdziało.

Ukryty tekst

- W sumie sprytne, zostawić jednego. Osobiście bym na to nie wpadł i leciał z nimi do spodu. Może to też być brak takiego obycia i doświadczenia życiowego. Chociaż tak sobie myślę z zupełnie innej strony. Gdyby nas częściej atakowali to byśmy z nich więcej łupów zebrali a to dodatkowe rzeczy do sprzedania na targu by były. - Zacząłem pogawadkę i własne rozmyślania czy unikanie walki to najlepszy sposób na biznes. - Jak wygramy, mam dodatkowe rzeczy do sprzedania, jak przegramy to już w zasadzie i tak nam wszystko obojętne będzie.

Sposób w jaki wujas ogarnął konie i ile siły miał w sobie by przeprowadzić wóz na drugą stronę sprawił, że zwątpiłem lekko w swoje umiejętności. - Jak to jest możliwe, że taki ktoś jak wujek potrzebuje pomocy od kogoś takiego jak ja, przecież to jeszcze mnie musiałby na misji C wujek chronić. - Żartowałem do wujka, jednak z drugiej strony wiedząc, że te słowa mogą być trochę prawdą i zakuły mnie w serduszku bo sam zacząłem w nie wierzyć.

Wziąłem solidny łyk od bukłaka wujka - Kurczę, tego mi było trzeba, tego mi brakowało, trochę wody i już człowiek lepiej żyje.

- Moje misje, oj już się ich trochę nazbierało. Raz musiałem pomóc takiej starszej babci w porządkach w domu, potem musiał niańczyć małą gromadkę dzieci, było też roznoszenie zwojów po osadzie. Pamiętam moją pierwszą misję C, to była bitka, było ich pięciu, ja byłem sam. Ziomek strzelał ręką szybciej niż ja byłem wstanie zauważyć a co dopiero się ruszyć, ale jak my wyłączyłem niemal wszystkie punkty tenketsu to padł. Potem zrobiłem sobie małą przerwę i musiałem odnaleźć mnicha w krypcie. Okazało się, że tam jakiś dezerter który rzucał genjutsu na prawo i lewo, myślałem, że to Uchicha, a tu się okazał Ranmaru jakiś. Dalej dostałem misję C by jeszcze raz sprawdzić co się tam dzieje dostałem do współpracy koleżankę Mikoto, była dosyć denerwująca ale nawet ładna i śmieszne. Tylko gdyby na misji nie miała głupich pomysłów to by łatwiej było! No i podczas tej misji pojawił się jakiś stary dziad Hyuga, oczy już mu nie domagały to jakoś dałem radę, chociaż zrobiło się ciepło. Po tym wszystkim znalazłem się tutaj na kolejnej misji C. Ciekawe czy to była jedyna walka jaka nas dzisiaj spotka? - Zacząłem opowiadać jak najęty. Myślę, że wujek odczuł, iż temat misji to jest coś co mi bardzo pasuje i mogę godzinami opowiadać nawet o takiej niewielkiej ilości misji.

- Po co Ci tak śpieszno, chcieli nas zabić, możemy się trochę nad nimi popastwić by już nie mieli takich skłonności w przyszłości by atakować przejezdnych. - Powiedziałem lekko oburzony do wujka jak po prostu dobił jednego a drugi zaczął uciekać.

Moje popisy i kombinacje alpejskie nie sprawdziły się w zupełności swoim kozaczeniem i pewnością siebie prawie ściągnąłem na siebie ogromne zagrożenie, które tylko dzięki wujkowi który zablokował cios mnie nie dosięgnęło. Starając się trochę wytłumaczyć ze swoich nierozważnych zagrań. - Ja ten, nooo, no ten no, po prostu testowałem limity. Chciałem zobaczyć jak to jest ten jeden raz bez byakkugana. I no już wiem, są lepsze pomysły. Przynajmniej wiem co trenować by nawet w najtrudniejszych misjach dało radę. - Trochę z pokorą stwierzdiłem na koniec.

Nigdy nie byłem największym fanem zwierząt poza psami i kotami, nie było mi z nimi po drodzę dlatego na prośbę wujka o przeprowadzenie konia lekko się obsrałem. - Jak to zrobić, za co go pociągnąć, jak go pociągnąć? - Natłok myśli i niepewność nie ułatwiała zadania. Rozejrzałem się po okolicy, jak wygląda droga by w nic nie wdepnąć a tym bardziej, żeby nie zrobić czegoś głupiego co mogłoby spłoszyć konia. - To co płotka, zaczynamy manerwy. - rzuciłem do konia starając się mu przekazać pozytywne intencje.

Miałem sam przejść do działania, podszedłem trochę do dziadka jak do zwykłego amatora, a to jednak nie był byle kto i był całkiem dobrze przygotowany do walki. Jego styl rzucania shurikenami lekko wprawił mnie w osłupienie. - Chyba wiem po kim mam podobnie... hah. - Ale nie było zbytnio czasu na zajmowanie się jakimiś dziedziczeniem genów, tylko zostało jeszcze kilku oponentów do wyjaśnienia.

- Psi syn? Gówniarz? Oooo Ty kurna 1 2 3. Teraz to już ci zaczynam trochę współczuć. Zaraz będziesz wił się z bólu, zasmucę Cię, nie zabiję Cię od razu trochę się pobawimy. A no i macie ułatwienie, nie będę korzystał z oczu. Bo by za łatwo było.

Stanąłem naprzeciwko dwóch bandytów, - Znacie taką sztuczkę jak górski sponiewieracz? - Wymyśliłem to na szybkości chcąc, pokazać bandytom moją kreatywność oraz brak szacunku do nich. Niestety stwierdziłem, że się tym razem sprawdzę bez Byakkugana to zostały tylko ataki otwartą dłonią.

Ruszyłem w gościa po lewej wyprowadzając mu atak otwartą prawą dłonią prosto w brzuch, celowałem plus minus w pępek. Następnie odwracając się przez lewy bark z wyprowadziłem atak drugą dłonią tym razem atakując okolice wątroby. Był w trakcie wykonywania tego manewru byłem już nawet dumny z tego jak sprytny i stylowy manewr wpadł mi do głowy. Gdybym miał podczas poprzednich walk takie pomysły mógłbym zostać nawet najbardziej stylowym shinobi na świecie... oczywiście w walce.

Klimatyczna nutka

Ukryty tekst

- No co, będziemy musieli zawrócić, albo jakoś go tutaj wyminać. Nie mamy jak go podnieść a tym bardziej pociąć chyba że masz jakąś piłę ręczną albo siekierę? - Powiedziałem do wujka drapiąc się po głowie i rozglądając czy nie ma jakiegoś objazdu. Mój moment drapania po głowie przerwał dźwięk bełta kuszy mijający moją głowę o centymetry.

- Oho, mogłeś mi coś zrobić! Pogrzało Cię do reszty! - Wykrzyczałem w stronę skąd nadleciał bełt.

Spojrzałem na tych bandytów, próbując zachować poważna minę. Widząc ich uzbrojenie nie wydawało się jakieś nadto groźne i bogate. - Panowie to z jakiej wioski jesteście nie kojarzę shinobi co by włócznią a albo widłami władał.

- Powiadasz, mieszek albo życie, no nie chłopaki coś cienko się targujecie, chodźcie usiądźcie porozmawiajmy, po co te nerwy? - Mówiłem do nich chodząc w kółko i machając rękoma, starałem się uśpić ich czujność. Odwróciłem się na sekundę w stronę drzewa i wskazałem na ten wbity bełt. - Rozumiem, zastraszać, chcieć coś zarobić, teraz tak oddamy Wam złoto i nas zabijecie, a jak nas nie zabijecie to może drugi raz tędy przejedziemy i też zarobicie. - Cały czas sobie z nich drwiłem.

- Dobra koledzy a teraz tak na poważnie, odkładacie broń na ziemie, zdejmujecie ciuchy do bielizny i możecie ujść z życiem. A kolega z kuszą to jeszcze ma przeprosić za swoje podłe zachowanie. Jeżeli coś jest niezrozumiałe to Wam pomogę - To był moment w którym moja ekscytacja już sięgała zenitu, bo nadszedł moment w którym się odwróciłem i ruszyłem z pełną szybkością z klasyczną techniką shotei w pierwszego ziomka który stał na przodzie.

Klimatyczna nutka

- Nawet nie tyle darmową D na mycie dupy, tylko jakaś sutoniara powinna strzelić go wodą, a nie tam wszystkie księżniczki uciekają na bok, bo fuj, bo obrzydliwy. Tutaj myśleć trzeba jakieś uwolnienie wody i już jest spokój!

- Ojciec kiedy wraca? Hmm wyjechał jakoś 2 dni temu to pewnie na koniec tygodnia będzie spowrotem w domu.

- Jak dobrze, że dojechaliśmy do lasu, w końcu nie wieje, przecież to w tych kimonach to przewiać się można. Przy takich wiatrach, nie mogliśmy nie wiem na jakiś łąkach mieć osady, albo na jakiejś pustynii, chociaż może tam lepiej nie bo wielbłądy śmierdzą gorzej niż ten dziadek a pewnie i z wodą moją problemy. - Rozgadałem się w najlepsze siedząc obok wujka, żartując z niemal wszystkiego co przyjdzie mi do głowy.

- Pięknie te ptaszki śpiewają, piękna jest ta sceneria, w końcu coś nowego a nie jakiś zgiełk osady... Uważaj! Powalone drzewo. - Krzyknąłem do wujka bo jeszcze nie wiadomo czy wóz był ubezpieczony. - Są 2 opcje albo wiatr przewalił, może jakaś burza albo bandziory. - Mówiąc bandziory przymrużyłem oczy oraz powiedziałem to takim pół szeptem by dodać klimatu narracji. Sama myśl, że to nie będzie tylko jazda i gadanie tylko zaraz jakaś walka już zaczęła mi się podobać. Ekscytacja zaczęła mnie rozsadzać od środka.

Zeskoczyłem jako pierwszy do drzewa, by zobaczyć jak to wygląda i ocenić sytuację.

Zgodnie ze słowami wujka załadowałem się na pakę, rozsiadłem się wygodnie i zacząłem buszować w prowiancie. Od razu wziąłem łyka wody oraz kilka kulek ryżowych którymi napchałem dzioba jak chomik. Nagle w moje oczy wpadła butelka sake, rozejrzałem się czy wuj jeszcze jest w środku. Nie widziałem go na horyzoncie. - Kurde nigdy nie próbowałem, okazja jakiej nigdy nie będzie.

Wachałem się ostro czy wziąć łyka, czy nie wziąć... - Może mimo wszystko lepiej nie próbować takich rzeczy PRZED misją.
- I odłożyłem butelkę na miejsce.

- Jak tam wujek, fajne te nowe roślinki zapachowe w siedzibie postawili, da się wytrzymać. - Rzuciłem żartem, próbując się nie posikać ze śmiechu widząc twarz wujka. - Przed gabinetem, ten gość zaczął pierdzieć pół metra od mojej twarzy w kolejce! Jakby i tak już sam z siebie nie śmierdział... - Dalej wujek zaczął tłumaczyć na czym ma misja polegać. - Utemi? Medykamenty? Bandyci? Wujas ja to jestem specjalista w takich zadaniach dostaną takie bomby na dziure, że jedyne co będą mogli ukraść to trochę piasku z dróżki.

- Co u rodziców? dalej prowadzą sklep nic się nie zmieniło, tylko teraz mama raczej siedzi na miejscu a ojciec jeździ po wioskach. Wymyślił nowy patent i nie wygląda jakby źle na tym wychodził. Kto by się spodziewał, że nie trzeba tylko na miejscu sprzedać tylko można jeździć w różnych miejscach by zwiększyć ilość klientów. - Powiedziałem, podnosząc ręce jakbym nie mógł uwierzyć, że dopiero teraz wpadli na tak niesamowity pomysł.

Spojrzałem na to wszystko - To nawet nie jest misja, a już tyle osób przegrało walkę. - Powiedziałem, kręcąc głową w boki. Wiedząc, że mniejszy ból mi zadało ostatnie uderzenie w splot słoneczny niż tutajsza próba zachowania klasy. Ale nie ma co roztrząsać trzeba się ponownie ustawić w kolejce. Jakby nie patrzeć trochę się posunęła do przodu oraz dziadek, też już dalej stanął. Można stwierdzić, że aktualny koniec kolejki wydawał się bezpieczny.

Usłyszałem jakiś krzyk zza pleców. Twarz jakby znajoma, odpowiedziałem machając energicznie ręką w tamtym kierunku skąd dobiegał dźwięk. Mimo, że nie do końca wiedziałem gdzie odmachuje. - Hej!

Podszedłem bliżej zmrużyłem oczy i próbowałem sobie przypomnieć kto to jest. Nagle gdzieś z tyłu głowy zapaliła się żaróweczka to był Wujek Ranma. - Co tam wujek?! - Odkrzyknąłem do niego, idąc w stronę wozu. - No tak, miałem dzisiaj jakąś poważniejsza sobie strzelić, ale jak masz coś do roboty to mogę chętnie pomóc. Bo jakoś stanie w tej kolejce, w tym miejscu, w tym czasie... no nie wolę tu nie być. Powiedzmy, że lekko tu śmierdzi. - Rzuciłem do wujka, jednocześnie mając błagalny wzrok by mnie stąd zabrał.

- Rozwolnienia? Ale heca, jakoś dzisiaj przyciągam incydenty kałowe, no ale jak potrzeba to lecimy! Przecież wujkowi nie odmówię. - Wsiadłem do wujka na wóz. - Opowiadaj co tam musimy zrobić?

-Kilka dni minęło, czas coś zrobić pożytecznego, już mnie nic nie boli. Kończyny wszystkie całe. Ciekawe co dzisiaj wymyślą chociaż bym sobie jakąś misję C strzelił.- Myślałem będąc w kolejce. Moje rozmyślania w kolejce nagle przerwał pierd... pierd prost w twarz. Nie jestem jeszcze na tyle odporny by być w stanie wytrzymać atak gazami bojowymi, ale twardo stwierdziłem, że zostanę w kolejce. - Shinobi musi być gotowy na wszystko. - Powtarzałem w głowie mając nadzieję, że to będzie jak mantra czy inne zabobony. Może się spełni i wytrzymam. Z każdym oddechem było coraz ciężej zachować stabilność ducha. Odruch wymiotny pukał, pukał coraz mocniej, ale stałem trwardo dalej.

Nagle nastał drugi zrzut ładunków. To był moment, który przechylił szalę zwycięstwa na pewno nie moją stronę. Musiałem gdzieś szybko pobiec bo trzymałem się resztkami sił. Każdy oddech, każde słowo, każda myśl to była bitwa, bitwa by się nie zrzygać na środku siedziby władzy. Byłem wyjątkowo czuły na smród, jeszcze po ostatniej misji starsi ludzie powodują u mnie lekkie obrzydzenie. Szczególnie starsi ludzie od których śmierdzi.

Odbiegłem na bok, padając na kolana, łapiąc oddech. Czystego, bezpiecznego, nieskażonego powietrza. Przypomniałem sobie jak dziadek mi opowiadał, że ciepłe powietrze leci do góry. Wiedziałem, że dzisiaj już wysoko głowy nie podniosę.

Czułem, że moja reakcja mogła być, lekko dla osób trzecich przerysowana. Jednak byłem i jestem na tym punkcie dosyć czuły. Dodatkowo nie pomogła moja pozycja w tej kolejce w największej strefie radiacji. Po kilku dłuższych chwilach uspokojenia bicia serca i oddechu, doszedłem do wniosku, że nie mogę się poddać i ustawię się drugi raz w kolejce, ale może trochę dalej niestabilnych ładunków gazowych...

Znaleziono 135 wyników

Re: Miasteczko Utemi

Re: Miasteczko Utemi

Re: Miasteczko Utemi

Re: Miasteczko Utemi

Re: Prośby do administracji

Re: Miasteczko Utemi

Re: Miasteczko Utemi

Re: Miasteczko Utemi

Re: Ścieżka w lesie

Re: Ścieżka w lesie

Re: Ścieżka w lesie

Re: Ścieżka w lesie

Re: Ścieżka w lesie

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy