Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 318 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 318 wyników

Strona 1 z 22
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
22
Następna

autor: Taiyō: 9 cze 2024, o 20:25; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

47/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek Yuto — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi Fukuzawa — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 9 cze 2024, o 01:53; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

45/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 8 cze 2024, o 02:58; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

43/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 7 cze 2024, o 02:10; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

41/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Izumi była cudowną, doraźną fantazją, czego zresztą wydawała się świadoma. Przynosiła upragnione ukojenie błądzącemu ku Boginiom rozumowi marynarza. Z niesłabnącym zaangażowaniem, drobnymi, nie zawsze widocznymi gestami wtłaczała w krwiobieg mężczyzny mililitr po mililitrze truciznę z zakazanych owoców. Nie było to kwiatowe opium z niedojrzałych makówek, ale, to trzeba przyznać, na wspomnienia o dręczących go wizjach i postaciach działała całkiem podobnie. I niby miała stanowić zaledwie tło wydarzeń, ale równie „niby” oddał jej ostatnie kilkadziesiąt minut, wciąż niegasnące, wzrastające w napięciu spojrzenie i kilka wymienionych z bliska ciepłych porcji powietrza. Cóż. Zjawiła się w jego życiu w doskonałym momencie, z przypadku – oczywiście, by słodyczą przyklejonych do skóry perfum otulić zbolały umysł, nasycić spokojem, którego tak bardzo potrzebował. A może nie? Może wcale nie pragnął delikatnej woni waniliowych fiołków zbieranej lekkim oddechem, tylko tego pikantnego, duszącego anyżu? Może.

Na pewno jednak, pomijając wyżej wymienione zagadnienie, stanowiła małe utrapienie, bo stale urządzała bezczelne pyskówki, testując cierpliwość przede wszystkim, głównie, Shabodamy. Tak, dokładnie to, tak naprawdę, cały ten czas robiła: nieustannie poddawała go próbom. Przy barze, w kuchni, przy stole, na… Nie, jeszcze nie. Jeszcze musiała ocenić siłę jego dłoni, budowę ciała, moc ścierającego się nieustannie spojrzenia, sprawdzić, do czego jest zdolny. Ulegnie jej, ona ulegnie mu, a może ulegną, po prostu – sobie? Rozłożywszy działania Izumi na czynniki pierwsze, łatwo można było dostrzec niuanse, niejasne wskazówki prowadzące do prostej odpowiedzi: poza spełnieniem zwyczajnej i pierwotnej potrzeby, tak normalnej dla ludzi, szukała w nim czegoś jeszcze. Źródła ryzyka. Pierwiastka odwagi, choć nieco innej niż ta, która wynikała z pływania po niebezpiecznym morzu, bo ten rodzaj zdążył jej zbrzydnąć przez lata. Tej jednak odwagi, która pozwalałaby robić z nią to, co mu się spodoba, ale tylko w tym momencie, nigdy później – za bardzo lubiła wolność.

I można by pokusić się o pytanie: jeżeli tak bardzo lubiła swobodę, czemu niekiedy chciała ją oddawać? Przecież lubiła wygrywać. Problem w tym, że przegraną znosiła równie dobrze, ale tylko wtedy, gdy ciało zmieniało front i błagało umysł, by mu uległ; nawet we własnym poniżeniu potrafiła znaleźć okazję do czerpania rozkoszy. Może nawet tylko tam. Poza tym, cholera, nie mogła trwać w stanie odosobnienia cały czas, a niespecjalnie widziała siebie prowadzącą życie będące tylko zaprzeczeniem życia. Dlatego od czasu do czasu zaznawała bliskości, spała z różnymi mężczyznami, a gdy była młodsza, nawet z paroma kobietami. Rzadko przytrafiało jej się pożądanie, tak palące, jak to utkwione w splocie palców na karafce, więc najczęściej czyniła to ze zwierzęcej potrzeby wytchnienia. Substytut ad hoc. Dopiero po latach, jak wiele zresztą spraw, odkryła, że prawdziwe spełnienie może odnaleźć tylko w pryzmacie, tym pięknym uczuciu rozbijania samej siebie. Topiącej się pod naporem większej siły niż ta, którą miała w sobie, bezczelności, zuchwałej szczerości i bezpośredniości. Niebezpieczna to mieszanka, a paradoks wykluczających się reakcji i myśli tylko podsycał uzależnienie — tę niesłabnącą chęć sięgnięcia w nią, przez nią, do niej, by złapać to, co jeszcze nieodkryte.

Chłodna i rozgrzana. Posmak cierpkiej wiśni i przesyt słodkich pralin.

A skoro przy jedzeniu jesteśmy; spożywanie pysznej strawy było w rozumieniu Izumi tak samo grzeszne, jak uniesienia. Przeto oba powyższe wywoływały tę samą reakcję w ciele – wartko produkowaną, gęstnieją ślinę zalewającą usta, przyśpieszony puls i przymus oblizywania warg. Z jakiegoś jednak powodu jedno akceptowano powszechnie, drugiego zaś, a tego jako wysoko urodzona doświadczyła w nadmiarze, zupełnie nie. Odrzuciła logikę, którą jej wpajano, by na podstawie boskich wyroków – a tak traktowała responsy zakorzenione w ewolucji – wznieść tą własną. Znów: pasującą.

Z tegoż powodu, braku barier moralnych, łatwo było skusić Izumi do absolutnej rozpusty. Później zaś, przyciszonym głosem, kazać pokutować. Tak właśnie uczynił ten, który uśpił jej czujność. Jeśli później będzie przemawiał tym samym tonem, prawdopodobnie będą mogli odpuścić sobie wstęp. I pokutowała: biernie wysłuchała czterech słów z urwanym w połowie, głośno nabranym wdechu. Tyle wystarczyło, by do mózgu Izumi przedostała się informacja o odniesionej porażce, przegranej, bankructwie, upadku i zgubie. A to przecież zaledwie parę epitetów na to, jak wspaniałym, sensualnym uczucie napełnił ją oddech Shabondamy.

Zestresowane serce kobiety, choć to niedokładne określenie, zaczęło histerycznie rozbijać się o żebra. Nie, nie żebra. Stukot przebijał nawet przez rozsznurowany niemalże w całości gorset. Zostały ostatnie dwa poziomy, które opóźniła jej nagle zastygnięta dłoń — może sparzyła ją jedna z iskier, która strzelały pomiędzy ichnimi sylwetkami? Nie wiadomo. Wiadomo jednakowoż, iż porażenie nie było tak dotkliwe, jak sunące po plecach dreszcze, bo to właśnie w ich wyniku drżała i ciałem, i duszą, i umysłem, i palcami, które ścisnęły karafkę, by pchnąć ją niedbale na pobliski stół. Mogła się nawet roztrzaskać, nieważne. Butelka zresztą też.

Nie chciała dłużej trwać w milczeniu, oczywiście, że nie, ale ilekroć próbowała wydostać z siebie słowa, z miękkich ust nie wypełzało zupełnie nic. Ni zdanie, ni słowo. Więc właściwszym określeniem było „prawie nic”. W dodatku ten przykaz bycia spokojną. Bardzo cyniczne. A nań trzeba odpowiadać zdecydowanymi krokami. Sięgnęła więc gwałtownie wewnętrznego kołnierza fioletowego kimona Aoiego, wsunęła chłodną dłoń i rozsunęła rękawy na ramiona, stamtąd czekała ją pokonywana lewą ręką, by dostać się do pleców. Dobrze, że konstrukcję podtrzymywał jeszcze pas, bo wtedy nagłość mogłaby być bardziej zażarta — wyczuła pod opuszkami ciekawie wyrosłe blizny. Ah ta nieostrożność. Do nich nie mogła się dostać tak, jak chciała. Na razie. Więc jedynie oparła piekący, prawy policzek o tors, konkretniej mostek, ponownie natrafiając na chłód srebra. Kusił tak bardzo, rzecz oczywista – medalion, że w końcu wezbrała na sile.

— Chcę tego, co symbolizuje ten naszyjnik — wyszeptała zmęczonym czekaniem głosem, uderzając o wiszący symbol paznokciem. Kamienia filozoficznego i wiążącej się z nim nieśmiertelności? Zniszczenia, śmierci, zła, przemocy? Tego już nie wyjaśniła, przeświadczona, że pod ową biżuterią kryje się jedno, konkretne znaczenie. A przecież było zupełnie inaczej i on wcale nie musiał być świadomy istnienia tegoż, co ukrywały księgi jej ojca. Zabawne, jak wiele mogą zmienić nieostrożne, niedostosowane do odbiorcy słowa. Najwyraźniej jednak nie miała w zamiarze pozwolić mu na odpowiedź, bo krótko po tym wzniosła się na palcach u stóp, ułożyła resztki powietrza na zasinionych ustach Shabondamy i opuściła powieki. Wtedy też poczuła gorzki posmak niebezpieczeństwa: wycofała się, ale tylko odrobinę. Ale też ryzyka, którego tak przecież pragnęła: przywarła nań mocniej, niż poprzednio.

Arbitralna zasada świata: pożądanie nie podlega logice. A z zasadami, zwłaszcza takimi, się nie dyskutuje. Ot. Pewnie wiedziała, że być może będzie tego żałować, ale wtedy nie miało to znaczenia. Od początku nie miało. Tym bardziej w zestawieniu z myślą, iż wszystko to rozgrywa się w miejscu, do którego ktoś może wejść. Nie miała kluczy w drzwiach. Z wielu zresztą powodów, nie zawsze w związanych z bezpieczeństwem. Teoretycznie w efekcie serce podchodziło nieprzyjemnie do gardła na przemian z opadaniem do żołądka, ale to nie było aż takie złe – we wnętrznościach cichło jego bicie. A ten kolebiący dzwon był świadectwem upodlenia, już i tak wystarczająco widocznego w rozgrzanych, czerwonych oczach.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 6 cze 2024, o 17:04; Forum: Piszemy o wszystkim!; Temat: Oceń utwór poprzednika; Odpowiedzi: 449; Odsłony: 31767

Re: Oceń utwór poprzednika

no, no, 5/10

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 6 cze 2024, o 03:28; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

39/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Nie śmiała zaprzeczać. Co więcej, całą swoją postawą wyraziła aprobatę dla tegoż stwierdzenia. Musiałaby zresztą włożyć płaszcz hipokryzji, chcąc bronić tezy, jakoby nigdy nie doświadczyła przeszywającego, niematerialnego rozpostarcia żeber przez palce bóstw tylko po to, by odważyły masę duszy. Przeszła wiele prób, nie zawsze bez szwanku. Nie wiedziała jednak, czy w ten czas byli z niej zadowoleni. Wielce prawdopodobne, że nigdy potem się nad tym nie zastanawiała, uznając, że skoro dostąpiła takiego wyróżnienia, najwyraźniej czyniła właściwie. Religia. Wiara. Pusty frazes. Czym bowiem różniło się wychwalanie grzechem od dobroci? Argument zawsze można było znaleźć. Dlatego, z lenistwa, przestała sądzić. Dobre czy złe. Bez znaczenia. Zgodnie z przyjętą doktryną – płynęła z wartkim nurtem wydarzeń, oddając już nie tylko z racji braku wyboru, ale i świadomie, los tym, którzy mieli nad nim władzę. Pożądanie. Złoto. Konwenanse. To też bogowie. Tylko inni, z mniej ciekawą historią, obdarci z wyniosłych imion. Tak, właśnie tak było.

Uśmiech. Tylko tyle i aż tyle. Więcej nie potrzebowała, by potwierdzić wysłanie imiennej inwitacji. Może od teraz, zamiast słów będą używać mrugnięć, ruchów gałek ocznych i kącików ust? Cóż, byłoby to jakieś nowe, poruszająca umysł zjawisko w świecie, choć pełnym brutalności i nieoczekiwanych wydarzeń, to jednak potwornie monotonnym. Nie przeszkadzałoby jej to. Doskonale odnajdywała się w komunikatach werbalnych, ale w tych, do których zdania nie były wcale konieczne – jeszcze lepiej. Milczenie to złoto, tak właśnie powtarzała jej matka, gdy buntowała się przeciw narzuconemu porządkowi rzeczy, nie raz cierpiąc później ciepło na policzku. Ale była w tym prawda. Maluczka. Dopasowana. Urobiona jak glina. Gdyż rzeczywiście, dopiero po latach, odkryła, iż najpotężniejsza siła tkwiła w ciszy. Ludzie się jej nie spodziewali, co dawało przewagę. Jeżeli dołożyć odpowiednią taktykę, moc rosła. Gadatliwość wymieniania w dogodnym momencie na absolutny brak dźwięków.

Dlatego wciąż karmiła go ciszą, a kąciki tych butnych i bluźnierczych ust jedynie wyciągnęły się wyżej, gdy Aoi ujął przeklętą karafkę. Puściła ją chwilę później, ale tylko po to, by następnie ująć własność przez palce mężczyzny. Na oślep, choć jej oczy, ah te oczy, one też zdawały się patrzeć jakby intensywniej; przebijać przez rogówkę, uderzać brutalnym ciosem o źrenicę i poszerzać przesmyk do soczewki, w której szukały nieodgadnionych dziwów.

— Nie — stwierdziła lakonicznie i zaskakująco szczerze.

Prowokowała tymi niepowodzeniami, przeplatanymi co rusz z bezczelną prawdą. Nie cierpiała niepotrzebnych słów. Gesty były bardziej wartościowe niż one. Problem w tym, że niezwykle mocno interesował ją ogień, coś, co parzy i uzurpuje, a wzniecenie takiego wymaga należytej pracy, często cholernie długiej. Jedno nie mogło istnieć bez drugiego. Nie jej było o tym decydować, co innego poddawać się wyrokom bóstw, które, w przeciwieństwie do tych rodzicielskich, były łatwiejsze w przyswojeniu.

Znów ta nagła zmiana. Spuściła uniżenie spojrzenie, na ten cholerny symbol, który przez przypudrowanie wspomnieniami, wiercił dziurę w umyśle. Ryzyko. Dreszcze sunące po szyi, wrząca krew. Potrzebowała tego wszystkiego i choć określiła się jako postać „cierpliwą”, tak w jedną sekundę ta cierpliwość się skończyła.

Może jednak remis?

— Masz rację, kiepski ze mnie lichwiarz — przyznała, tym razem bez zwłoki, w dodatku z manierą całkowicie niewinnego człowieka, który nigdy nie ośmieliłby się choćby pomyśleć o sprawach, które przekazywało jej spojrzenie. Cóż, dopiero teraz źrenice Izumi odbijały to, co wcześniej tak skrzętnie ukrywała. Zresztą, projekcje dość gwałtownie przeszły do sfery materialnej. Nagle i nieoczekiwanie ściągnęła z twarzy dłoń mężczyzny i skierowała ją na srebrne, ściśnięte orzechowym sznurkiem fiszbiny. Prosty mechanizm. — …Wciąż nie wiem, czy chcę zapłaty w złotych monetach, pięknych kamyczkach nawleczonych na błyszczącą żyłkę, a może… Może jednak wystarczy mi bliskie towarzystwo marynarza w kuchni tłumnie odwiedzonej tawerny? — kontynuowała z udawanym przejęciem i roztargnieniem, jednocześnie ucząc go wprawy w uwalnianiu kolejnych stopni gorsetu od cienkich splotów rzemyka. Przynajmniej z początku. Mało który mężczyzna wiedział w ogóle jak to robić, oddanie Shabondamie absolutnej władzy w tym zakresie mogłoby niepotrzebnie przedłużyć to, co powoli przypominało udrękę prawdziwego ździercy.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 6 cze 2024, o 00:10; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

37/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

— Przeczucia ściągają uwagę bóstw — powiedziała zagadkowo. — Lubią je spełniać.

Szaleństwo. Rozdarte „ja” rychło do niego prowadzi. Chcieć i nie chcieć. Dostrzegła niuanse, detale, które zwykle pomijano. Tak i w nim widziała więcej, niż którakolwiek z codziennie widzianych osób. Często, podobnież jak w tym momencie, wybierała drogę celowej ślepoty. To wygodne. Nie odpowiedzieć, trawienie nad nierozwiązaną werbalnie materią pozostawić ciszy. Ciszy i zarysowanemu na wybarwionych wargach uśmiechowi o nieokreślonym znaczeniu, który już po chwili ustąpił zduszonemu śmiechowi.

— To dobrze, jeśli już nie zamierzasz — sparafrazowała, czyniąc tym samym aluzję do jednego, konkretnego, użytego przez niego słowa.

„Zamierzam” – a więc dotychczas to robił. Celnie uwypuklała wady, ten chlapiący na boki język, nad którym nie panował, choć próbował temu zaprzeczać. Nie musiała krytykować wprost, nie musiała nic. A jednak subtelnie doradzała odpowiednie wybory, kierowała uwagę tam, gdzie chciała, by padło światło. Jak ci uliczni kanciarze-magicy, którzy zadzwonią nagle dzwoneczkami, wprowadzą zamęt, by przełożyć monetę z celnie wskazanej przez gracza misy, cóż, wprost do swojej kieszeni. W przeciwieństwie do nich Izumi niekiedy pozwalała, by wygrał. Złoto było jej zbędne. Chodziło o rozgrywkę. Tę, która sama w sobie była szalenie ciekawa, nie potrzebowała wzbogacać jej o dodatkowe „ozdobniki”.

Izumi ściągnęła łopatki w wyuczonej, prostej postawie. Miała szalenie ładne plecy, chociaż zasnute śnieżnobiałą koszulą do połowy obręczy barkowej, tak widoczne wgłębienie przy kręgosłupie… Bez cienia wątpliwości mógłby policzyć każdy z vertebris, ułożyć palec na cienkiej, gładkiej skórze i przesuwać w górę, aż natknąłby się na linię włosów. Tak kuszących, śliskich w dotyku włosów. Tak cudownie pachnących włosów. Wciąż ustawiona bokiem, wprawiła kosmyki w ruch, kierując głowę w prawo.

W dusznym powietrzu zatańczyła doprawdy hipnotyzująca, pełna kontrastu kompozycja. I choć każda nuta, składająca się na tę jadalną wręcz mieszankę, wydawała się wyciągnięta z zupełnie innego wymiaru, tak całościowo – rozkosz dla zmysłów, gourmand. Przewodziła niepokojąca, pudrowa fantazja: soczysta wiśnia zbyta naprędce rześkim, pikantnym anyżem. Oba upadły w moment, gdy przy drugim wdechu w nozdrza wkręciła się lukrecja; słodka i gorzka jednocześnie. Ah, jeszcze ten delikatny, acz górujący w każdej sekundzie waniliowy fiołek wyrastający tuż obok wąskich, splecionych gęstym bluszczem, korzeni irysa. Irracjonalne. Niebanalne. Nielogiczne. Zagadkowe.

Milczała, bezczelnie lustrując wyrosłą obok sylwetkę Shabondamy. Nie śpieszyła się, ba, lenistwo wylewało spacerującymi z wolna źrenicami, tym płytkim oddechem unoszącym klatkę piersiową na ledwie . Nagle pociągnęła barkiem resztę ciała, oczy błysnęły jej jak sroce, która, dostrzegłszy świecidełko, chce się do niego jak najszybciej zbliżyć. Tak też zrobiła. Uczyniła krok, wyciągnęła lewą dłoń i ujęła srebrny medalion, by obrócić go w placach. Nie wiedziała, co symbolizuje, oczywiście, że nie, ale nie przeszkadzało jej to w oddaniu naszyjnikowi całej uwagi. W myśl od razu wpadł kamień filozoficzny, ukazywany w podobny sposób; miała okazję o nim przeczytać w zapomnianych przez świat księgach, które kolekcjonował jej ojciec. Uśmiechnęła się, przywołując wspomnienie wiszącego jarzma rychłej śmierci, gdy chyłkiem wdzierała się do zwykle zamkniętej na klucz biblioteki.

Wtedy po raz pierwszy poczuła nęcący, zapadający w pamięć smak ryzyka.

— Od napełnienia karafki? — zapytała i uniosła podbródek, wymieniając dotychczasowy obiekt obserwacji na oczy Aoiego. Paręnaście centymetrów różnicy we wzroście dyktowało warunki; kto je narzuca, a kto im ulega. Przynajmniej w kontekście fizyczności – gdyby chciał zedrzeć z jej pełnych ust ten butny uśmieszek, nawet nie mogłaby stawiać oporu. Dlatego w handlu zastępczym tak ważna była dobra, cierpliwa i skrzętnie przeprowadzona ocenia nabywanego w drodze umowy, nie zawsze werbalnej, substytutu. Wytężać słuch, słuchać głosu pragnień. Wytężać wzrok, by je zobaczyć. W końcu: złapać oddech, zrobić rachunek zysków i strat. Zdecydować.

Chciała to powtórzyć.

Wyłonić tę jaskrawą, choć zapomnianą przez stagnację w niesprzyjającym Rikubetsu, reminiscencja wbijanego pomiędzy żebra miecza Demoklesa, który spalał zimną krew. Niebezpieczny luksus i władza. Pozłacane obrzeża łoża i niekończąca się uczta. Metafora męczącego, przeszłego życia, wyparta przez monotonię. I jedno, i drugie musiało w końcu trafić w odpowiednie miejsce. Kosa na kamień. Doprawdy burzliwe połączenie. A tak nieludzko kuszące.

— Czy zaspokojenia pragnienia?

Kolejne, jeśli poddane zbytowi myślenia, niedomówienie. Przeto mogła sugerować umoczenie ust wprost do obrzeży baczki, stojącej zresztą przeciwlegle względem tej, w której zanurzyła skaleczony palec. Mogła. Owszem. Choć… Najpewniej była to zaledwie kolejna pośród setek pułapek, które zastawiła nań w czasie rozmowy. Taka, która ukażę prawdę i naznaczy kłamstwo. Odkryje wszystko. Zweryfikuje każdą literę. Podda próbie utworzone z nich zdania.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 5 cze 2024, o 18:42; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

35/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Karmazynowe oczy na moment skryły się pod powiekami. Nie odpowiedziała od razu. Pozwoliła, by Shabondama złapał oddech, by poczuł się miękko i bezpiecznie. Skoro i tak się szamotał, mogła sączyć z tej chwili dowolną ilość rozkosznego smaku wygranej. A tak właśnie było: wygrywała. Cały czas i bez przerwy. Nawet kiedy sytuacja wyglądała zupełnie inaczej, wciąż trzymała ciężką, choć niezwykle smukłą dłoń na wydarzeniach. Nic jej nie umykało. Nie mogło. Źrenice Izumi widziały znacznie więcej, niż inne; sięgały dalej, przecinały sylwetki i umysły. Dopiero wtedy, gdy zbytek słodyczy zaczął odkładać się w śliniankach, rozsunęła kotary.

— Przeczucia nie są aby zawoalowaną nazwą na to, czego się pragnie? — odparła makiawelicznie.

Pytanie retoryczne, tak, zdecydowanie uznała powyższe za pewnik, którego nic nie będzie w stanie naruszyć. Coś, z czym nie wchodzi się w dyskusję, bo jest bezcelowe. Bezcelowe, mistyczne tłumaczenie. A przecież to zupełnie ludzkie. Pragnąć tego, czego się potrzebuje, ale również tego, co zbędne. Oba przynoszą podobny efekt, tę samą przyjemność. W najgorszym przypadku zbliżoną. Nie lepszą, nie gorszą. Taką, jaką się chce. Jak bardzo się pozwoli.

— Zaczynasz pojmować, w czym rzecz. Nie zastanawiać się, nie próbować rozumieć. Brać i dawać. Nic więcej, nic mniej — wyrecytowała niemalże, nie czyniąc z tej materii okazji do dłuższej utraty czasu. W końcu odnaleźli wspólny język w wątku, który był dla niej szalenie ważny, nabrała pewności. Przekonana, że czerpanie z życia takim, jakie było, ze świadomością, iż pewne sprawy zostały określone bez udziału wolnej woli, byłoby dla ludzi znacznie lżejsze, chciała się tym dzielić. Albowiem w jej świecie wiedza, nie była darem, a przekleństwem. Nauczyła się tego bardzo szybko, jeszcze w dzieciństwie, gdy z uwagą obserwowała zwierzęta rolne biedaków. Świnie. Świnie były świetnym przykładem – choć patrzono nań z odrazą, całe życie taplały się w błocie z niesłabnącą uciechą. Nie miałyby jej, gdyby wiedziały. Dlatego, przekonana, iż postępowaniem fauny rządzą najczystsze, nieprzefiltrowane prawa bóstw, nietknięte niszczącą wszystko i wszystkich ręką człowieka, wycięła z nich to, co wygodne. To, co wpasowywało się w ideę: nie czynić z tego, co pierwotne, wstydu, jeżeli przynosi radość i ukojenie. Nie rozdrapywać, nie pytać „dlaczego”. Brać.

Uniosła jedną z brwi. „Zawsze” brzmiało jak pusty frazes, pozwoliła mu jednakowoż dokończyć myśl i chyba tylko po to, by dalej prowokować.

— Tak — odparła bezpardonowo, nie zastanawiając się nad tą kwestią dłużej, niźli wymagało wypowiedzenie trzech liter. — Może zmienię zdanie, gdy odzyskam część należności. Pewnie masz ich znacznie więcej, w innych portach. Na twoje szczęście, ja jestem cierpliwa — dodała dla zwykłego, trywialnego przekąsu, aniżeli rzeczywistego wytknięcia oczywistości.

Wiedziała, kim był i co o ludziach podobnego zawodu mówiono. Więcej, sądząc po pasji, z jaką obserwowała wszystkich wokoło, potrafiła wytypować, kiedy słowa te były plotką, a kiedy faktem. Najwyraźniej taki stan rzeczy jej odpowiadał. Może, a było to całkiem prawdopodobnie, ten rodzaj relacji był znacznie bliższy temu, co pasowało do życia kanarka, który za nic w świecie nie chciał dać się zamknąć w złotej klatce. Może. Nie… To było pewne. Żyła w inny sposób, wedle innych zasad, o ile w ogóle jakiekolwiek miała; niezaprzeczalnie chciała odciskać swój ślad w świecie, choćby tylko małym jego skrawku. Nie przeszkadzały jej szepty zza pleców. Namawiała do nich, bo miała odwagę głosić opinie, które nie były miłe i poprawne, ale za to obdarte z tego, co wypada, a co nie. Jeśli miała za nie pokutować w taki czy inny sposób – uczyniłaby to bez wyrzutu. Ba, robiła to nawet teraz.

Kiedy sięgnął karafki, Izumi wytężyła dotychczas przydymiony wzrok, wyostrzyła wizję, skupiła źrenice na ściągniętej ku gardle grdyce, która pociągnęła ze szkła eteryczną mieszankę. Wydawało się, że zaprezentowany przez Aoiego spektakl, czyniony na pohybel powściągliwości, trafił w jej gusta – zagadkowy uśmiech przybrał na wyrazistości, na nieskrywanym już zadowoleniu. Tak, to, co oboje robili, było najprawdziwszą sztuką niedopowiedzeń i spojrzeń, mówiących zresztą więcej, niż były w stanie usta. Mogliby silić się na zdania, optować za prostotą, która – czy tego chcieli, czy nie – nasycała każdy z ichnich czynów. Tylko… Po co? Po co, skoro w ciszy, nie wydostając z siebie żadnego dźwięku, przekazali zdania dłuższe, niż kiedykolwiek odkąd rozpoczęli rozmowę. Szkoda psuć taką zabawę, kiedy była tak orzeźwiająca.

— Co to pragnienie robi z ludźmi? — westchnęła z udawanym przejęciem i, postawiwszy dłoń na powierzchni stołu, wstała. Sunęła palcami, aż dotarła niebezpiecznie blisko sylwetki Shabondamy. Zupełnie tak, jakby ścierała kurz, coś, co ukrywało prawdziwy obraz. Stołu. Ich samych. Obu na raz. Brakowało ledwie parę centymetrów, posunięcia palcami w przód, dalej od obrzeży, by chwycić nie za szkło, a rękę aktora. Czy to zrobiła? Oczywiście, że nie. To byłoby zbyt proste, jak na dualizm, który z pasją wspierali wszystkimi swoimi działaniami. Zwróciwszy się frontem do twardo ociosanego stolika, pochyliwszy się nad nim, złapała za pustą karafkę. Nie osłabła w spojrzeniu nawet wtedy, gdy zarzucała sidła ledwie kątem oka. — Pójdę ją napełnić — zwieńczyła półszeptem, powoli prostując plecy. Rzeczywiście była gotowa donieść upragnionej, życiodajnej wody. Przecież o tym rodzaju pragnienia mówili. Żadnym innym. Bynajmniej. Nie.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 5 cze 2024, o 02:58; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

33/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Izumi z pewnością dostrzegła, iż Shabondama sprytnie pominął proste pytanie wymagające konkretnej odpowiedzi. Niemniej, nie skomentowała tego w żaden sposób, ni gestem, ni słowem. Jakby przeświadczona, że zgłębianie tej materii nie jest warte inwestowania większej ilości energii. Nie miała w zamiarze zamieniać błogiej, lekkiej (przynajmniej dla niej) rozmowy na nieprzyjemne śledztwo. Co prawda, jak stróż prawa: wpadła na trop, pytanie samo wsunęło się na jej pełne usta i pozwoliła mu się wyrwać, jednakże nie czepiała się słów dużej, niż wymagała tego niewinna gra w „kotka i myszkę”. A to, kto, jaką miał rolę, zmieniało się co sekundę. A może nie?

— Skądże — przyznała, ale mimo przeciętego dystansu, nie cofnęła się, nie zwróciła oczu w przeciwnym kierunku.

Więc jednak drapieżnik stojący naprzeciw drapieżnika. Tylko, zamiast rzucić się sobie do gardeł, jak to miały one w zwyczaju, mierzyli się wzajemnie i osądzali. Przyjaciel czy wróg? Oboje operowali na zwierzęcych, pierwotnych zmysłach. Chodzili na dwóch nogach, to prawda, nie mieli futra, potrafili złożyć całkiem składne zdania, a mimo to – nie różnili się od nich ani odrobinę. Ale to przecież żaden grzech. Tych jeszcze nie wynaleziono, więc – bóstwom niech będą dzięki – mieli prawo bluźnić do woli. Nie mogli jednak powiedzieć, że tego pragnęli. Musieliby skłamać.

Pragnęli tego, czego będą pragnąć, jeśli wzbudzą w sobie wystarczająco silne pragnienie.

— Nie różni się? Skąd ta pewność? — odbiła zjadliwie. Była równie urokliwa, co pyskata. Na dodatek znała swoją wartość i doskonale wiedziała, jak na tym zyskiwać. Różnymi zresztą metodami, często niejasnymi aż do momentu, w których sama uznawała, że pora na ujawnienie. Cóż. Różniła się od kobiet, które dotychczas spotkał. Setki, tysiące twarzy nie tylko w portach, ale i miastach. Wszystkie nużące i niewyróżniające się niczym. Co jednak tych, które odbiły piętno w umyśle; oczywiście, podzielała pewne cechy zarówno z Madame, jak i Księżycem, ale one były boginiami. Tego nie w sposób porównywać, tym bardziej że Izumi zdecydowanie była człowiekiem. W dodatku takim, który, zaznajomiony z własną niemocą wyciskał cytrynę aż miąższ nie zmienił się w papkę.

— Nie mierzysz. Chcesz mierzyć. Inaczej nie wspominałbyś o pragnieniu wiedzy — poprawiła go z widoczną w oczach satysfakcją. To, co zrobiła, było jak uderzenie po rękach; ckliwe wspomnienie dziecięcych kłamstw. Może trochę nim był. Maluczkim chłopcem mówiącym matce, że nie śmiał ruszyć słodyczy, a ciastka wykradły myszy. Doprawdy, nie istniał dla niej nic lepszego, niż bierne przysłuchiwanie się kłamstwom, dawanie poczucia, że się w nie wierzy, by ostatecznie przeciąć lichy sznur jednym tylko zamachem. Podobnie czyniła z tym metaforycznym sterem. Wkładała w odbieranie rudlu tyle mocy, iż, gdyby rzeczywiście porwała się na morze, mogłaby okazać się znakomitym kapitanem. Wyrywała się do tej funkcji nieustannie, za nic w świecie nie chcąc, by mógł skręcić w dogodny dla siebie kierunek. Chciała prowadzić i prowadziła.

Aoi natomiast się temu poddawał. Świadomie czy nie, chylił pod nią sylwetkę nie tylko w wyobrażeniach, ale również w rzeczywistości. W nagrodę, choć niektórzy – już za moment, już za chwilę – mogliby nazwać to karą, pozwoliła ująć swój nadgarstek. Nie protestowała. Wręcz przeciwnie, z uznaniem przesunęła spojrzeniem na to, co podzielało kolor jej tęczówek. A to trzeba powiedzieć: materiał kimona wybarwił się na iście królewską czerwień. Za uzyskanie podobnej barwy płacono krocie.

— Jesteś uroczy — powiedziała, a jeden z jej wabiących kącików ust uniósł się zawadiacko. Pokręciła głową z rezygnacją i dodała: — Lichwiarze mieliby z ciebie wspaniały użytek. Ostrzegam i ostrzegam, a ty stale zaciągasz kolejne pożyczki bez uiszczenia choćby pierwszej raty. Powoli zaczynam wątpić, że będziesz w stanie je spłacić.

Duchota jak w Samotnych Wydmach, ciężkie powietrze i jeszcze trudniejszy, nabierany coraz głębiej oddech. Tymczasem siedzieli po przeciwnych stronach stołu i w napięciu wpatrywali się w swoje twarze. Izumi toczyła o widzianych nędzarzach, o ludziach, którzy szukali nieodgadnionych lądów, gubiąc się po drodze do własnych domostw. Aoi zaś zdawał się to chłonąć i wypierać, przyjmować i zaprzeczać jednocześnie. Oboje, chyba w równym stopniu, starali się udawać, że ta rozmowa nie polega na przeciąganiu liny, nieustannym ścieraniu się nie tylko spojrzeniem, ale również słowem. Co ciekawe, chyba tak właśnie należało robić; nie wypada bowiem rozwiązywać zagadek i tajemnic nazbyt szybko, bo grozi to osłabieniem późniejszego zapału do dyskusji. Niezależnie od tego, czy występowałyby w niej pełne słowa, czy jedynie monotonne sylaby. W dyskusji oczywiście. Wartkiej i zażartej.

— Chcesz się napić? — zapytała po długiej chwili nieprzerywanej niczym ciszy i, nim odpowiedział, przysunęła wolną ręką karafkę. Bez szklanek, bez czarek. Naczynie też było puste. A ona? Cóż, nawet nań nie zerknęła, najwyraźniej doskonale zaznajomiona z faktem, że w środku ostało się co najwyżej parę zagubionych kropel, nic więcej. Mimo to nie wstała, nie zaproponowała uzupełnienia. Ot, uparcie lustrowała reakcję Shabondamy spod przymkniętych do połowy powiek. — Wydajesz się bardzo spragniony.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 4 cze 2024, o 23:48; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

31/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

— Na przykład? — Izumi nie odpuszczała. Co z tego, że Shabondama zarzucał i wierzgał ogonem niczym ryba, skoro dalej był w siec? Z tych gęstych oczek nie dało się uciec, nie mógł się przez nie przecisnąć, choć, jak widać, próbował. — Możemy. Byłam tylko ciekawa cóż to za nieostrożności. Może któreś z nich popełniam i skończę z podobną raną? A takie lubię się źle bliźnić. I paaaskudnie bruździć. Cały twój wysiłek poszedłby na marne.

Tego jeszcze brakowało; by to jeszcze Izumi wciskała nóż aż po samą rękojeść. Ba, nie poprzestała nawet na tym, to jej nie wystarczyło – przekręcała ostrze utkwione w trzewiach raz w jedną, raz w drugą stronę. I wyglądało, jakby robiła to z czystą i zamierzoną premedytacją. Im bardziej się szamotał, tym było gorzej, pętelki sieci plątały się jeszcze mocniej. Powrót do korzeni, co? Do czasów, gdy z wrzuconą do morza plecionką oczekiwał należytego łupu.

— To tak nie działa marynarzyku — stwierdziła persyflażowo, finiszując frazę butnym uśmiechem. Za każdym razem, kiedy przemawiała, zdawało się, że los wcale nie był taki zły. A raczej: nie aż tak zły, jak być mógł. Może w smaku nieco cierpki i trudny w przełknięciu, ale zawsze pozostawiał po sobie wspomnienie słodyczy, którą najchętniej oblepiłoby się nie tylko język, ale i usta. — Spójrz, tu jest źródło mojego długu — kontynuowała, wskazawszy podbródkiem opatrzony przez niego palec. Natychmiast po tym powróciła do świdrowania orzechowych oczu Aoiego i dodała: — Tu zaś… Twojego. Nie w sposób traktować ich równoważnie, jeśli sposób oczekiwanej zapłaty znacząco się różni.

Była w tym jakaś racja. Przeto już na samym początku rozmowy Izumi określiła, za co należy się honorarium i w jaki sposób doszło do zaciągnięcia kredytu. Ta zresztą pożyczka, którą uczynił, najwidoczniej była na lichwiarskim procencie. O czym, jak to mieli w zwyczaju „przedsiębiorcy” tego rodzaju, nie został poinformowany. Cóż. Tacy jak ona posiadali, ich zaś nie posiadał nikt. Karmili się ludzkimi potrzebami i próżnością, dumnie przypinając do ubrania ozdobną broszkę z symbolem weksla in blanco.

— Mgłę? W alkoholu? — powtórzyła sceptycznie i zmrużyła oczy. Po chwili wypuściła zebrane w płucach powietrze nosem i pokręciła z niedowierzaniem głową. — Próbowałeś kiedyś wdmuchać powietrze z palonych ziół do butelki? Podpowiem: dym pozostaje przy szyjce, a co gorsze, gęstnieje.

Rzucił rękawicę, ona bez zawahania ją podniosła.

Doprawdy… Dziwnie skomplikowana ta ludzka natura, jeśli poddać ją krytyce. Czerwonooka była najwyraźniej równie ciężka w zwodzeniu, co Shabondama. Równie… Nie, nie równie. Przewyższała Aoiego doświadczeniem, ukrywanym z niewyjaśnionego powodu intelektem i błyskotliwością. Była lustrem odbijającym wyraźną wiarę w ułudę; w ten ładne opakowany, rozczarowujący prezent. A on, wiedziony najpewniej nieuświadomioną, naiwną ufnością we własne możliwości, w to, że może panować nad sytuacją, niewerbalnie rozkazać, by spojrzała w lewo czy prawo, tak naprawdę wpadł w zastawione, choć to wciąż nie było jasne, przez nią sidła. Czy to były te „różne rzeczy”, o których wspominał Hiroyuki? Cóż, możliwe. Brylowanie wśród bogatych ludzi musiało wymagać odnajdywania się w niekończących intrygach: albo w roli drapieżnika, albo ich ofiary.

Była wilkiem w owczej skórze.

Albo owcą w skórze wilka.

Izumi spojrzała na drzwi. Krótko, kontrolnie. Jej oczy na powrót wróciły do pierwotnego koloru: były ciepłe i kojące. Tak samo, jak na początku, uśmiech, który pojawił się na jej twarzy w międzyczasie, otulił ciasno zmysły. Musiał mieć w sobie jakąś zaklętą moc uspokajania oddechu i jednoczesnego burzenia krwi. Jedynym, co Shabondama mógł na ten moment zrobić, to udawać, że wcale nie tracił gruntu, przekonywać, iż jego krew płynie jednostajnym strumieniem, a oddech nie zatrzymuje się między tchawicą a płucami. Odwzajemnić cichy, przysłonięty wolną ręką, chichot, którym Izumi nieoczekiwanie nasyciła przestrzeń. Nieważne, że pewnie wcale nie było mu do śmiechu.

— Wiedza często okazuje się większym cierpieniem, niż jej brak. — Usiadła na krześle po przeciwnej stronie stołu i splotła ręce pod brodą. — Nie lepiej się temu poddać, tej… Tej pokusie, by przestać mierzyć wszystko rozumiem?

Kobieta ułożyła głowę na palcach, policzek zaś oparła o wygięty, wystający nadgarstek i przełożyła prawą nogę przez lewe kolano. Trąciła go. Przypadkiem? Nie, raczej nie. Wszystko, co ostatnio działo się w jego życiu, miało jakiś sens, którego nie potrafił objąć umysłem. Może nie powinien nawet próbować? Może w tym była odpowiedź? W tym… Przebiegłym, ciepłym uśmiechu, tak mocno kontrastującym z męczącą go wizją. W tych oczach, które były jednocześnie prawą i kłamstwem. Lustrem tego, co działo się w jego wnętrzu. Nieokiełznanym paradoksem, sztormem na otwartym morzu, po którym płynął prowizoryczną tratwą.

— Z jakiegoś powodu ludzie morza zawsze szukają zaginionego lądu, choć nie mają w tym żadnego interesu. Później kluczą ulicami, gubią się we własnych myślach. Po co to szaleństwo? Jesteśmy tylko pionkami w rękach bóstw; jednego dnia stwierdzą, że możesz oddychać, następnego ten oddech zabiorą — toczyła. — Nie wiem, czy to odpowiednia metoda, ale skoro nasz los i tak jest zależny od ich niezrozumiałej woli, to właściwym byłoby czynić dokładnie tę myśl, która pojawia się jako pierwsza. Bez wątpliwości. Z doświadczenia powiem, że jest to szalenie przyjemne.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 4 cze 2024, o 03:15; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

29/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

— Tak myślisz? Ciężko cię zwieść — zachichotała.

Brzmiało źle. Niewinnie. Nie, brzmiało okrutnie prowokująco. Nie. Brzmiało po prostu jak rozmowa. Tak? Tak.

— Powinnam? Nieostrożny marynarz cesarskiej floty, temu ciężko wierzyć — odbiła sarkastycznie i podążyła oczyma za uniesioną dłonią. Fioletowe brwi ściągnęły się ku sobie, a oczy Izumi napełniły się swego rodzaju zmartwieniem. Może nawet strachem. Przecież mówiła, że nie ma doświadczenia w bitwach, nikogo nie powinno dziwić, że lęka się ich następstw. — Kto ci to zrobił?

Cięcie wyglądało na zbyt czyste jak na nieostrożność. Walka? Tak, z pewnością założyła walkę. Kwestia tego z jakim wrogiem. Na dobrą sprawę, od długich miesięcy Aoi był tym największym, niemożliwym do pokonania. Dzierżył ostrze, którym później czynił sobie szkodę.

— Hmm… — zamruczała w zamyśleniu i odrzuciła włosy w tył. Fioletowe pukle opadły kaskadą wpierw na wąskie ramiona, później zaś ślizgnęły na plecy. Miała piękne, długie włosy, lecz gdyby zechcieć trudzić umysł podejrzliwością, nazbyt gładkie i zadbane, jak na mroźny klimat Hyuo. Możliwe, że w mieli Rikubetsu specyfiki, które pomagały chronić włosie przed zniszczeniem. Tylko pewno byłby wtedy osławione na cały kontynent, a przecież nigdy niczego o nich nie słyszał. Może, choć to zaledwie przypuszczenie, po prostu nie zwracał nań uwagi? Jeśli tylko przypomnieć słowa Madame… Tak, mógłby przysiąc, że słyszy je bardzo wyraźnie, zupełnie jakby tu była; odbijały się echem po czaszce, wtórowały, niekiedy zmieniały barwę – od groźby po pieszczotę.

Nierozważna meduza tak panicznie trwoży się słońca.

Lękasz się słońca, wątpisz i toniesz w pewności, nie zdołasz spojrzeć w nieboskłon, będziesz ślepcem.

Był nim?

Izumi oderwała lico od zgięcia łokcia. Wyprostowała się. Na powrót przestała wyglądać jak drapieżnik. Znów patrzyła na niego tymi swoimi sarnimi, wielkimi oczami, przy których źrenice wyglądały jak dwa, czarne guziki przyszyte do prostej szmacianki. Tak uległe, tak przyjemne, tak kojące. Tak… Martwe? Chłodne? Jak to w ogóle możliwe, skoro czerwień z natury określana była jako „ciepła” barwa? A jednak. W jedną tylko krótką chwilę zdawały się zmienić kontrast, natężenie jasności i nasycenie. Oczy nie kłamią: tak przynajmniej mówiono. A te jej, cóż, zdawały się niczym więcej jak obrazą dla prawdy. Zupełnie jak ta krew, która wybrudziła podłoże, one także spływały nieproszone. I za nic w świecie nie dało się od nich oderwać, choćby pragnęło się tego niezwykle mocno.

— Zawsze lepiej mieć dłużnika, niż być dłużnikiem. Która opcja bardziej ci odpowiada? — odparła, w głosie zamkniętą miała powagę. A gesty? Och, te także były obecne. Płynne, czynione z wyczuciem, zupełnie tak, jakby właśnie w tym momencie wygrywała najpiękniejszą znaną ludzkości pieśń. Miała ładne, długie i smukłe palce ozdobione rzędem biżuterii. Złoto i srebro. Symbol rajskiej światłości i ten, który odpowiadał ochronie przed chorobami. O ironio. Amaterasu była gorsza niż jakiekolwiek choroby, które panowały na świecie. Doprowadzała do szaleństwa, podejrzliwości względem każdej materii. Wszystko było nią, a jednocześnie… Zupełnie nic. Nie było jasnych odpowiedzi. Nawet jednej. — Twój kredyt rośnie — zauważyła filuternie, łapiąc mężczyznę na kontynuowaniu „długiego patrzenia”. Ostrzegała, a on i tak to robił.

Tak właśnie wyglądało tracenie zmysłów, powolne popadanie w obłęd. Przecież ta kobieta, zupełnie mu obca, tak daleka od Madame, mogła jedynie przypadkiem trafiać na słowa klucze, które filtrowane przez ciemiężoną głowę dawały taki, a nie inny efekt. Los śmiał mu się w twarz, bogowie, przeciw którym miał bluźnić, czynili z niego zabawkę. Izumi nie spuszczała z Shabondamy wzroku nawet na chwilę. To nie było otulające, nie. To dręczyło jak najgorsza z tortur, żrący kwas wymieszany z koszenilą, którym polewano jego ciało.

— Skoro nie chcesz zapomnieć, czemu chciałeś pić słońce? Ludzie piją, żeby zapomnieć — ciągnęła coraz mocniej przyciszonym, ciepłym tonem. Sięgnęła niesfornego, bladoróżowego kosmyka Aoiego, umieszczając go za uchem. Miała tak przyjemnie gładkie dłonie. Jedynie ten polowy bandaż, który sam przecież umieścił na wskazującym, przetarł nieprzyjemnie policzek. — Wydajesz się zdenerwowany albo… Zagubiony?

Fioletowłosa wzięła oddech i uśmiechnęła się ze współczuciem, kciukiem gładząc pobladły policzek. A może… Może się z niego śmiała? Głęboko w duszy, kryjąc się nieumiejętnie, odczuwała radość z męczarni, w jakie pośrednio go wpędzała? Obie opcje wydawały się równie prawdopodobne. Jeśli jednak ta druga, była zdecydowanie dotkliwsza, niż to, co zrobiła Akari. Bardziej zwodnicza. Jak wilk przebrany za owcę, którą wpuszczono wraz ze stadem na pastwisko. I jakież byłoby zdziwienie pastuszków, którzy wróciliby je przepędzać, widząc, że wszystkie padły ofiarą szczęk potwora? Cóż, najpewniej równie wielkie, co te, w którym obecnie trwał Shabondama. Tak oni, jak i on, mogli tylko zgadywać, gdzie popełnili błąd. Kiedy mogli zrozumieć, w czym biorą udział. Oh, jakże łatwo jest decydować, jak należało postąpić, gdy już jest źle.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 4 cze 2024, o 01:02; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

27/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Izumi zamrugała nerwowo. „Nie zawsze”, ale teraz tak? Pewno byle panna poczułaby się wyjątkowo, tym bardziej w pewien sposób zauważona przez marynarza z, bądź co bądź, osławionej floty jaśnie panującego im Cesarza. Ale nie ona. Cały ten ambaras, choć miły, przechodził przez filtr doświadczeń dziewczyny – tego, jak bardzo nienawidziła być postrzegana jako jednostka arbitralnie słaba, bądź, po prostu „słabsza”. Takimi dyrygowano nie tylko dla samego faktu, ale i przeświadczenia, że bez należytej tresury nie poradzą sobie w wielkim świecie. Uznawano więc, że muszą mieć zwierzchnika, który podejmie decyzje za nich. W przypadku kobiet, a nią właśnie była, początkowo był to ojciec, brat, później, wraz z osiągnięciem wymaganego wieku – mąż. To nigdy jej się nie widziało. Nie potrafiła krzywić się w oczekiwanym grymasie i nie składała nóżek aż do samego zamążpójścia, co więcej przeświadczona o bezcelowości buntu, posłusznie czekała na odpowiedni moment, by wybiec z domu i nigdy więcej do niego nie wrócić. Nieważne co. Nie potrzebowała przecież nikogo, by się o nią troszczył, by wskazywał drogę, kiedy doskonale potrafiła to zrobić sama. Lata ciężkiej pracy, hektolitry łez bezsilności i obolałe od pracy na równi z mężczyznami mięśnie tylko po to, by w najmniej spodziewanym momencie zostać „damą w opałach” w oczach kogoś, kto nie czynił tego nazbyt często. Co za bezsens. Pewnie dlatego zareagowała tak, a nie inaczej i dość chłodno, acz wciąż z wyrozumiałością przeplataną wgraną w cechy charakteru „sympatycznością” powiedziała:

— To dobrze, bo ze mnie ani dama, ani w opałach. Poradziłabym sobie.

Może i pochodziła z „bogolskiej” rodziny, podobnie jak Yuto, ale nie czyniła sobie z tej słusznie minionej przeszłości żadnej karty przetargowej. Co więcej, na wsze sposoby próbowała się wypisać z tego elitarnego klubu. Była uparta. Uparta do tego stopnia, że każdą pomoc, która wynikała z czyjejś, choćby niezamierzonej, troski uznawała za personalną obrazę. Oczywiście, była dorosła i potrafiła zrozumieć, że „ludzie tak już mają”, ale ta obecna w podświadomości niechęć do klasyfikacji własnego „ja”, jako czegoś, czemu należy się pomoc, była w niej niezwykle mocno zaznaczona. Jeśli już miałaby trafiać do jakiejś grupy porządkowej, należałoby ją opisać w następujący sposób: jednostki, które są wytworem samego siebie, a nie całego świata, którzy, choć nie zwojowali świata, to nie dali się przekonać do jego zasad. Tak. Izumi chodziła po świecie, nie świat po niej.

Nim zdążył odpowiedzieć, spojrzała kontrolnie na obwinięty kimonem palec. Dzięki lodowatej wodzie nie broczył już tak bardzo, jak wcześniej, ale wciąż – i nie dało się temu zaprzeczyć – krwawił. Nie widziała w tym jednak żadnego powodu do zmartwień. Nie pierwszy raz, zapewne również nie ostatni, przecięła skórę na opuszkach ostrzem i brakiem rozwagi. Nie śmiała winić za tę sytuację Aoiego, bo koniec końców, nie mógł wiedzieć, że stali klienci doskonale zdają sobie sprawę, że kuchenne drzwiczki należy powoli domknąć, nie zaś puścić wolno, bo łupną tak, że obudzą zmarłych.

— Wygląda… Nieźle. — To musiał być rodzaj jakiegoś niewerbalnego „dziękuję, dobra robota”. Na nic więcej nie mógł liczyć, zważywszy na to, jak bardzo niekomfortowa była dla niej cała ta sytuacja. Cóż, może jeszcze zdąży to zrobić, gdy przetrawi wszelkie wątpliwości i uśpione lęki. Na pewno nie teraz. I nie za pięć minut. Ani nawet trzydzieści. — Możliwe, nie mam biegłości w ranach. Nie jestem wojowniczką, a jeśli już, to co najwyżej kuchennego noża — westchnęła bezradnie i powróciła obezwładniającym spojrzeniem na twarz rycerza bez białego konia. Klaczy na pewno, co do ogiera, cóż, tu można mieć wątpliwości, jeśli znać historię Shabondamy. Izumi jej nie znała i zapewne nawet o tym przez sekundę się nad tym nie zastanawiała. Co innego specyficzny dobór słów. Tak. Już przy barze, kiedy poprosił o słońce zamknięte w butelce, w pewien sposób była ciekawa, co drzemie w środku mężczyzny. Owszem, kto pyta, ten nie błądzi, ale trzeba też wiedzieć, kiedy jest odpowiedni czas, by to robić. Wyglądało na to, że nastał właśnie w tym momencie.

— W taki… Co się stało z poprzednimi? — zapytała wyraźnie zaciekawiona, zaraz po tym dodała z obecnym w tonie, podobnież na twarzy, sceptyzmem: — Raczej nie chcesz mi powiedzieć, że swoje kimono przerabiasz na bandaże, kiedy wystraszysz karczmarkę.

Izumi zrobiła nieoczekiwany krok w przód, tak, by ich sylwetki dzieliło ledwie paręnaście centymetrów i zadarła głowę.

— Mogę ci się jakoś odwdzięczyć? Nie lubię być dłużna. — Karmazynowe tęczówki kobiety zdawały się błyszczeć jeszcze wyraźniejszą barwą. Może to ta krew tak na nie działała? Cholera wie. Różne dziwy chodziły po świecie. Ona była najwyraźniej jednym z nich. I to takim, które coraz mocniej przestawało mieć wymiar przypadku. Albo sobie to uroił. Wyolbrzymił. Chciał, by było faktem, choć nim nie było. — W ostateczności uznam, że tak długie patrzenie na mnie jest zapłatą samą w sobie i to ty staniesz się dłużnikiem, choć wydajesz się mieć już istniejący pakt do spłacenia.

Skończywszy, odwróciła się nagle i oparła łokieć, na nim zaś twarz, o pobliski, wysoki stół w kształcie okręgu. Nogą zaś, która dzięki temu ruchowi odsłoniła skórę powyżej łydki, zaciągnęła zapraszająco krzesło. Zupełnie jakby wydawała mu niemy rozkaz.

— Próbujesz o czymś zapomnieć, Aoi? — zapytała z dziwnym, nieodgadnionym uśmiechem. Niepokojącym? Tak, definitywnie był niepokojący, jeśli zestawić go z tym, co powiedziała ledwie parę sekund wcześniej. Nieważne, że wyglądał dokładnie tak samo, jak wszystkie inne, którymi obdarzyła go tego dnia. Może… Może od początku te wygięte kąciki ust powinny wywołać w nim niepokój, a zwiodła go ładna buzia? Cholera.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 3 cze 2024, o 22:56; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

25/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Na wzmiankę o sercu ze złota brunet jedynie się uśmiechnął. Potwierdzenie, jakaś nagła myśl, która mogłaby temu przeczyć? Nie wiadomo. Itō pozostawił tę kwestię nierozwiązaną; być może nie czuł, że powinien dzielić się aż tak dokładnymi informacjami o Izumi. Albo, co równie możliwe, rodząca się myśl o zielu zajęła jego dwie szare komórki, nie pozwalając na nic więcej.

— A gra. Albo grała? W każdym razie całkiem dobrze. Bogole lubią, jak ich dzieciory potrafią różne rzeczy — odparł znużenie, gestykulując obojętnie wolną dłonią.

„Różne rzeczy” brzmiały enigmatycznie, jeśli nigdy nie poznać kultury, jaka panowała w pałacykach wysoko urodzonych obywateli – a sprawa miała się prosto, najpewniej tak prosto, jak w przypadku tłumaczonych przez Yuto zajęć. Robisz to, co każą rodzice. Nie ma dyskusji. Nie ma możliwości zajęcia się tym, co rozświetla dni. Tak mogło być i z Izumi, ale ona przynajmniej nie przeobraziła się w irytującego brzęczeniem komara. Niemniej, jakimś sposobem wydostała się spod pieczy przodków, będąc, a to sprawę utrudniało, kobietą.

— Weź od razu dwie, żeby nie trzeba było później łazić — rzucił na odchodne Hiroyuki.

Doprawdy był człowiekiem czynu o szerokich horyzontach. Magisterem wszelkich metod prowadzących do zwiększenia efektywności. Moczymordąa. A to dopiero trzy z jego jakże wielu zalet. Cóż, tego faceta po prostu nie dało się nie lubić. Dogadałby się dosłownie z każdym i – również – z każdym znalazłby wspólny język. Zaiste, najpewniej po drodze natknie się na jakiegoś dawnego kumpla i zaciągnie go do wspólnej biesiady w myśl: im nas więcej, tym raźniej. Na razie jednak zniknął w bliżej nieokreślonym miejscu z tak samo niejawnym czasem powrotu.

To w sumie dobrze, bo nieoczekiwana akcja w kuchni zapowiadała znaczne wydłużenie oczekiwania na jadło. A przecież po to Shabondama tam poszedł. Chyba. No, przynajmniej taka była początkowa myśl. To, co przyniesie przyszłość, cóż, bywa nieodgadnione.

— C-czekaj! — jęknęła Azumi, kiedy Aoi ujął ją za dłoń i zaciągnął wręcz do stojącej nieopodal balii z czystą wodą.

Zgodnie z poleceniem, które wykonała najpewniej tylko i wyłącznie z uwagi na gwałtownie następujące po sobie wydarzenia, zatopiła najpierw palec, a dopiero później całą dłoń, w cieczy; pozyskiwano ją dzięki przywleczonym do środka gospody blokom lodu. Ten zaś topniał później w odpowiednim naczyniu i zmieniał stan skupienia. Częsta praktyka w mroźnych regionach, a akurat w Hyuo na przeźroczysty „kruszec”, nawet latem, narzekać nie mogli.

— Przestań, to nic takiego — wymamrotała spolegliwie i obejrzała się za Shabondamą, który najwyraźniej nie zamierzał słuchać czczej gadaniny fioletowłosej, co więcej — zupełnie ją ignorował. No, przynajmniej tę część, która oczekiwała, iż zaprzestanie się nad nią litować. Może alkohol interesował go znacznie bardziej? Cóż, w jakimś stopniu na pewno. Teraz jednak nie tylko z uwagi na l e c z n i c z e działanie, przepędzające suchoty, ale również to odkażające. Ująwszy pierwszą lepszą butelkę, a stały one nieopodal beczki, powrócił do dziewczęcia. Ta zaś stała nieruchomo, z ręką opartą o kontur drewnianego naczynia i pytającym wyrazem twarzy. Ściekające kropelki rozbijały się o płaską już taflę. — Zawsze ratujesz damy w opałach Aoi? — Izumi przekręciła sylwetkę i uśmiechnęła się delikatnie. Widząc, jak Shabondama rozdziera fragment odzienia, spuściła ramiona, a i wygięte ku górze kąciki ust zdawały się przeobrazić w prostą, cienką linię. Niemniej, nie dyskutowała i chociaż w pierwszym odruchu chciała cofnąć dłoń, to pozwoliła, by obwiązał tkaninę wokoło zranionego palca. Czemu zresztą przyglądała się z niesłabnącą uwagą.

Gdy skończył, uniosła nań oczy. I choćby ich spojrzenia spotkały się na ledwie sekundę, cóż, nawet tak krótkie momenty bywają wymowniejsze niż słowa; uniwersalny język, bardziej pierwotny od mowy. Wydawać by się mogło, że to był ten jeden, inny niż pozostałe, dzień, w którym nawet coś tak błahego, jak spojrzenie czy alkohol okazywało się mieć niepowtarzalny smak. Ta nuta ulotnych chwil, o których wie się, że nigdy nie nastąpi powtórka.

— Szkoda twojego kimona na taką głupotę — Miała w zamiarze przeprosić za kłopot, podziękować i kto wie co jeszcze, ale z jakiegoś powodu jej usta wydobyły z siebie zupełnie inne słowa. Inaczej, powód takiego obrotu spraw był jasny: ciężko było jej przyjąć pomoc. A jeszcze ciężej za nią dziękować. To z kolei było bardziej niż zrozumiałe, jeśli wziąć się pod uwagę fakt, iż ostatnie lata samotnie walczyła z trudami życia nie tylko w nieprzyjaznym klimacie Hyuo, ale również w otoczeniu społeczności, która pewnie nieustannie nazywała ją starą panną. O ile rzeczoną panną była; niemniej, wszystko zdawało się na to wskazywać. Cała jej postawa, pierwsze wrażenie, jakie wywoływała, a na końcu posiadanie karczmy na własność. Ewidentnie była zbyt niezależna na zamążpójście.

Problem w tym, że ta niezależność została poddana próbie, którą niestety oblała. Mimo tego, że dużo wcześniej mogła się oswobodzić z uścisku Shabondamy, ani trochę nie próbowała się poruszyć. Co więcej, stała wręcz nieruchomo, głaszcząc twarz chłopaka karmazynowymi tęczówkami. Doskonale pasowały do barwionej krwią tkaniny, którą jej podarował.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 3 cze 2024, o 18:09; Forum: Hyuo; Temat: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”; Odpowiedzi: 37; Odsłony: 1725

Re: Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

23/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

— Rikubetsu jak Rikubetsu. Raczej chodzi o Niedźwiedzia — wytłumaczył. — Ma swoje, zarządza tym tak, jak chce no i nieźle jej idzie.

I nieźle, w przypadku tej karczmy, to było poważne niedopowiedzenie: niskie ceny, znakomity alkohol, muzyka. Mało która tawerna spełniała choćby jedno z powyższych, że już nie wspominając o tym, iż jakość rzadko kiedy szła w parze z optymalną ilością pieniędzy, jakie należało uiścić za usługi takie czy inne. Bardzo możliwe, że to niepowtarzalne połączenie wynikało z rezygnacji z własnego dochodu. Albo czegoś innego. Może się z kimś układała? Nie byłoby to przecież wcale takie dziwiące. Gospody słynęły z interesów na bokach.

Hiroyuki uważnie obserwował ruchy prawie-przyjaciela. Na pierwszy skinął głową z uznaniem, drugi zaś wybił go z rytmu, trzeci, cóż. Zaśmiał się cicho pod nosem.

— Ciekawa taktyka — skomentował rozbawienie i niedługo później sam, zdecydowanie bardziej rozumnie, umieścił pierwszy z kamieni.

To był klasyczny ruch, wręcz podręcznikowy. Co prawda, księgi do Go jeszcze nie istniały, a nauka zasad odbywała się metodą usta-usta, ale gdyby tylko ktokolwiek je spisał, wraz z najlepszymi możliwymi rozpoczęciami – ten znalazłby się na pierwszej stronie. Albo przynajmniej jednej z pierwszych.

— Daiki — uzupełnił Hiroyuki, a to, że błędnie — kto by się tym przejmował? Ani jeden, ani drugi, nie potrzebowali prawidłowego imienia do czegokolwiek ważnego. Ot, rozmowa o niczym. Niezobowiązujące dyskusje na rozmaite tematy, służące tylko i wyłącznie temu, by opóźnić upojenie alkoholem. Mieli w zamiarze, bądź co bądź, grać. A do rozgrywki potrzebowali, przynajmniej na razie, minimalnej trzeźwości. — Zwykły grajek, jeśli dobrze pamiętam… Kiedyś ryby łowił, później to mu żona zmarła i się chłop załamał. Łaził po ulicy i do cudzych sakiewek zaglądał. No, nieciekawa sprawa, ale Izumi go ściągnęła i nauczyła grać na Biwie, to się ogarnął, pasję znalazł czy coś tam.

Itō pociągnął ze dwa łyki z butli, wieńcząc je zresztą mruknięciem pełnym zadowolenia. Trunek z pewnością był znakomity, ale wątpliwe, że brunet zwracał na to jakąkolwiek uwagę. Miało kopać i kopało. Nim cokolwiek powiedział, otarł zwilżone wargi z pozostałych na nich procentów.

— Co do żarła, idź do niej zagadać w kuchni. O, tam — Wskazał odpowiednie drzwi. — Nie wyjdzie przez najbliższe pół godziny, bo tutaj to wita głównie stała klientela, o ile nic się nie zmieniło, więc pewnie szykuje jadła na zapas, żeby później mieć chwilę oddechu.

Hiro zmrużył oczy, zaraz rozwarł gwałtownie powieki i trzasnął nagle ręką o stół, czym zresztą zwrócił uwagę biesiadujących radośnie gości Śwnieżnego Niedźwiedzia. Nie, żeby już wcześniej nie obserwowało ich przynajmniej kilka ciekawskich par oczu, ale teraz, cóż, czyniła to zdecydowana większość. W każdym razie sekundę później, upewnieni, iż nie rozgrywa się żadna kłótnia, wrócili do rozmów i picia.

— Dobrze się w sumie złożyło, pójdę po małe co nieco — uśmiechnął się wymownie, bo przecież oboje dobrze wiedzieli, że alkohol wzmaga pragnienie zepsucia nie tylko wątroby, ale i płuc. Jeżeli Shabondama nie miał nic przeciwko, a raczej nie powinien, brunet poprawił odzież i skierował się ku drzwiom na zewnątrz.

Priorytety, przynajmniej na ten moment, zostały ustalone – Hiroyuki z własnej woli zajął się jeszcze mocniejszym umilaniem sunącego ku wieczorowi południa, zaś Aoi… Aoi jedyne, co musiał zrobić, to przedostać się do kuchni i złożyć upragnione zamówienie na rybę czy cokolwiek innego z opasłego menu; tak też zrobił. Otworzone przez niego drzwi nie zaskrzypiały, najwyraźniej niedawno posmarowano jakimś specyfikiem zawiasy, ale wypuszczone z rąk trzasnęły niemiłosiernie głośno. To zresztą sprawiło, że pochylona nad blatem, a właściwie krojonymi naprędce warzywami, kobieta podskoczyła gwałtownie, tracąc panowanie nad dzierżonym nożem. Masakra.

— Cholera! — zaklęła i cmoknęła ustami. Pewno była gotowa wybuchnąć, obrzuć obelgami tego, kto był niebezpośrednim sprawcą sączącej się z rany krwi, ale… Ale odwracając się z utkwionym w ustach, zranionym palcem dojrzała w drzwiach Aoiego. Zastygła na parę sekund, bo na niego zdecydowanie nie chciała krzyczeć; przynajmniej tak można było wnioskować, biorąc pod uwagę, że mimika Izumi zmieniła się z tej gniewnej, na niezadowoloną, zgrymaszoną przez ból docierający do mózgu poprzez złączenia nerwowe. — Oh, to ty…

Fioletowłosa odeszła od stolika i zaczęła dość chaotycznie szukać bandaża, a jeśli nie tego, to przynajmniej jakiejś szmatki. Rana nie była głęboka, ale mocno ukrwione, delikatne opuszki dawały się we znaki – parę kropel karmazynu ozdobiło podłogę, kiedy kręciła się po pomieszczeniu, tamując krwawienie tylko poprzez ściskanie w palca przeciwstawną ręką.

— Coś potrzebujesz? Potrzebujecie?

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

Przejdź do posta

autor: Taiyō: 3 cze 2024, o 16:03; Forum: Piszemy o wszystkim!; Temat: Oceń utwór poprzednika; Odpowiedzi: 449; Odsłony: 31767

Re: Oceń utwór poprzednika

100000000000000000000000/10

Przejdź do posta

Znaleziono 318 wyników

Strona 1 z 22
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
22
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane