Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 73 wyniki

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 73 wyniki

1
2
3
4
5
Następna

autor: Ayaka: 25 kwie 2024, o 14:01; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

Czy podburzyła tłum, czy może wręcz przeciwnie, Ci zrozumieli, że nie mają nic do gadania i że powinni dać sobie spokój? Pewnie połowicznie. Swój cel jednak spełniła, bo wyraziła swoje nieprzychylne zdanie i mogła bez wyrzutów sumienia biec dalej. Póki nikt nie będzie im wyjątkowo przeszkadzał, czy rzucał w nich niebezpiecznymi narzędziami, to nie było sensu już bardziej interweniować. Tylko się niepotrzebnie denerwowała, gdy słuchała głupot od ludzi, którzy nie byli w stanie przebiec kilku kilometrów bez zadyszki, a do słownego atakowania byli pierwsi. Tacy pozorni „odważniacy” byli, są i będą zawsze.

Ninken chłopaka chyba nie był taki agresywny, jaki się wydawał na początku, bo po jej słowach przebiegł obok niej, ocierając się o jej nogę. Może nie znała się na mowie ciała zwierząt, ale wyglądało to, jakby był zadowolony z tego co powiedziała, gdy tak machał tym swoim ogonem. Być może sobie dopowiadała, ale nawet jeśli tak było, to i tak spojrzała na Ogara nieco bardziej przechylnym okiem. Może nawet udałoby im się polubić, co byłoby ciekawe, bo byłby to pierwszy pies, który nie chciałby pogryźć Ayaki – dotychczas nie miała z nimi najlepszych wspomnień. Nie wydawały się jej darzyć ciepłymi uczuciami, z resztą, z wzajemnością.

- Ja też za tym nie jestem. Widzę w tym więcej szkód niż pożytku, ale nie nam decydować – odparła ponurym tonem. Choć na polu bitwy powinni walczyć jedynie wykwalifikowani Shinobi, którzy są w stanie się obronić, to wcale tak nie było – nie wszyscy cywile mogli być ewakuowani i zdrowi mężczyźni byli zaciągani do walk, w których często nie mieli szans. Ucieczka była dla niej żałosna i oznaczała całkowity brak szacunku do osady, w której się wychowano i której się broniło, ale co mieli zrobić ludzie dużo słabsi od przeciętnego ninja? Ayaka była za wprowadzeniem szkoleń, które wyrównałyby tę granicę, które nauczyłyby ludność przynajmniej poprawnego trzymania kunaia, by mogli się na coś przydać, a nie był jedynie mięsem armatnim, jak to określiła. Nie zmniejszyłoby to śmiertelności całkowicie, ale na pewno choć trochę by w tym pomogło.

Trójka nowo poznanych znajomych biegła kolejne kilometry. Po kilkunastu kolejnych dziewczyna zaczynała odczuwać już delikatne zmęczenie. Choć nie chciała po sobie pokazywać, że coś jest nie tak i utrzymywała pokerową twarz, to zdradzał ją przyspieszony oddech i strużki potu, które z niej spływały. Dobiegła jednak obiecaną pięćdziesiątkę, przynajmniej tak oszacowała, bo nie miała w głowie żadnego licznika odległości. Poczuła ulgę, gdy skończyła i mogła usiąść na ławce. Nie zamierzała jednak na niej biernie odpoczywać.

- Muszę poćwiczyć moją chakrę, widzimy się później? – zapytała swobodnie. Jej umiejętności kontrolowania niebieskiej energii nie były na najlepszym poziomie i można było wiele zrobić, by były one lepsze i by ta nie skończyła jej się w połowie potyczki. Teraz, gdy była już po fizycznej części treningu, mogła się tym zająć bez wyrzutów sumienia, że marnuje czas. Ryoken wspominał coś o tym, że po obiedzie wrócą biegać kolejne pięćdziesiąt kilometrów i choć nie była pewna, czy da radę, to to nie tak, że nie chciała przynajmniej spróbować – należało pokonywać swoje przeciwności.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 22 kwie 2024, o 10:58; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

Ciekawe, że istniały psy, które były w stanie zrozumieć ludzką mową. Do których można było się odezwać, a one wykonywały narzucone im polecenie – bądź też nie, jeśli taki miały kaprys. Dziewczyna wiedziała od dawna o klanie Inuzuka, ale teoria, a praktyka, to były zupełnie dwie różne rzeczy. To było niesamowite, bo nigdy nie podejrzewałaby zwierząt o inteligencję. Były słodkie i głupie, a ich rolą było bycie mięsem, środkiem transportu, bądź ewentualnie maskotką. Gdyby jednak powiedziała to na glos… kto wie, co Ogar by jej zrobił? Chyba nie chciała sprawdzać ostrości jego zębów, bo to nie był pierwszy lepszy Pimpuś, by z nim tak swobodnie zadzierać. Trzeba było przyznac, że miał charakterek – aż kątem oka musiała spojrzeć, czy z nogą chłopaka na pewno nic się nie stało po ugryzieniu, ale biegł dalej, więc chyba nie.

Następnie Shinobi zaprezentował jej jedną z wielu technik klanowych. Miała nadzieję, że ten zrobi jakąś przy użyciu Ogara, gdzie będzie mogła zobaczyć synchronizację, która pomiędzy nimi zachodziła, ale i tak było to całkiem przyjemne do oglądania. Ryoken rozpędził się, zaczął kręcić się wokół własnej osi i wpadł w trzy manekiny, rozwalając je przy tym dosadnie. Potrafił walczyć i gdyby natrafił na człowieka, to pewnie nieźle by go poturbował – Ayaka widziała to własnymi oczami. Według niej lawa była silniejsza i jej kekkei genkai wykazało się większą zdolnością destrukcji, ale może nie była najbardziej obiektywną osobą do oceniania takich zagrywek. Niemniej jednak, był to całkiem niezły pokaz siły. Na pewno nie chciałaby dostać z takiego śmigła.

- Och, przymknijcie się w końcu! – zwróciła się w stronę gapiów, którzy swoim zachowaniem coraz bardziej ją denerwowali. W osadzie było przynajmniej kilka parków, w każdej chwili mogli sobie pójść i poszukać wypoczynku gdzie indziej, ale nie, musieli szczekać i się wygrażać. Aż chciało jej się śmiać, gdy usłyszała, że ktoś zaraz chłopakowi „wpierdoli”, bo skończyłoby się pewnie na płaczu i wizycie w szpitalu – Shinobi trenują! Kiedyś będziecie potrzebowali naszej pomocy, to jako pierwsi się odezwiecie, więc dajcie nam w spokoju ćwiczyć – nie krzyczała, ale jej podniesiony ton głosu sugerował jawną irytację. Chyba zadziałało, bo po tych słowach nie słyszała już żadnego sprzeciwu. A może po prostu się wyłączyła i przestała zwracać na nich uwagę? Zrównała tempo do chłopaka i pogratulowała mu skinięciem głowy.

- Ładne to było, nie powiem, że nie. A krzykaczami nie ma co się przejmować, ich jedyną rolą w trakcie wojny będzie bycie mięsem armatnim. Bezużyteczni kretyni – stwierdziła. Czy była to kontrowersyjna opinia? Pewnie tak, ale Ayaka była ostatnią osobą, która powstrzymywałaby swoje myśli przed powiedzeniem. Taka to była z niej dziewczyna, bojowa, z ognistym temperamentem, często aż zbyt dużym, by zauważyć błędy w swoim rozumowaniu.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 20 kwie 2024, o 01:06; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

Chyba jej technika wywarła wrażenie na na Ryokenie i jego towarzyszu. I dobrze, bo nawet bez wzroku, było co podziwiać i taki był jej zamiar. Była potężna i niszcząca, dokładnie taka, jaka powinna być umiejętność do walki. Czy Ayaka się popisywała? Być może, ale chciała zaprezentować się z jak najlepszej strony, siebie i swój klan, z którego przynależności była dumna. Nie zawsze układało się między nimi kolorowo, ale urodziła się jako Terumi i nie miała powodu, by się tego wstydzić.

Następne kilometry przebiegły w milczeniu, bo każde z nich skupiało się na swoim celu. Nie przeszkadzało jej to ani trochę, przyszła tu głównie dla treningu, a nie dla zapoznawania się z nową osobą, choć było to całkiem miłym dodatkiem. Nie znała Ryokena zbyt dobrze, ale był jedną z niewielu osób, które nie irytowały jej na każdym kroku; był silny, wytrzymały i nie traktował jej jak dziwoląga. Zaimponował jej tym, jak sobie radził mimo swojej niewidoczności - wydawał się potężniejszy od wielu sprawnych osób z którymi zdążyła się poznać.

- Nie trzeba, dzięki – pokręciła głową. Jak na razie nie czuła potrzeby napajania się, właściwie to była w całkiem dobrym stanie. Mogła biec jeszcze przez długi czas, bo oprócz lekko przyspieszonego tętna to czuła się całkiem normalnie. Tylko to gorąco ją denerwowało, ale i do niego dało się przyzwyczaić. Co jakiś czas czuła na sobie wzrok mieszkańców, którzy siedzieli w cieniu, ewidentnie nie rozumiejąc idei treningu w takim upale, ale nie było to coś, co ją bardzo interesowało – Taka to bestia z tego Ogara? Ciekawe co myśli? Pewnie interesująco się komunikować ze zwierzętami – stwierdziła. Wiedziała, że Inuzuka znali myśli swoje i ich towarzyszy i brzmiało to dla niej dosyć dziwnie. Pies to pies, czy mógł mieć jakieś uczucia? Dotychczas miała do czynienia jedynie z jakimś Azorkami, które nie wyglądały na zbyt mądre istoty.

- To trudne pytanie, ale chyba nie posunęłabym się do zabójstwa niewinnego cywila. Klan ma ludzi od takich brudnych spraw, ja mogę mordować, ale tylko w równej walce – stwierdziła. Może była zabójczynią, ale z zasadami. Jeśli byłaby w stanie, to nie przyjęłaby takiej misji, nie widziała też powodu do tego, by ktoś miałby jej ją zlecać – w końcu nie byli jakimiś barbarzyńcami – Ale twoja postawa nie jest zła, na pewno kiedyś docenią to posłuszeństwo – dodała. Chłopak był odważny, ale czy naprawdę byłby w stanie się posunąć do takich radykalnych kroków, gdyby było trzeba? Jeśli kiedyś się jeszcze spotkają, to pewnie go o to wypyta. Słowa często różniły się od faktycznych czynów, łatwo było mówić o czymś, gdy nie trzeba było tego wykonywać, ale gdy przychodziło co do czego, bywało bardzo różnie.

- Może chcecie pokazać jakąś technikę z Ogarem? Tylko nie ta z moczem, znam wasze sztuczki – zaproponowała. Znała ten klan jedynie z suchej wiedzy i chętnie zobaczyłaby jak wygląda w praktyce, choć nie zamierzała też Ryukena do niczego zmuszać, gdyby okazało się, że ten nie ma ochoty jej pokazywać swoich zdolności.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 16 kwie 2024, o 20:53; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

- Nie korzystam z Genjutsu więc nie dowiemy się, jaka jest prawda, dopóki nie spotkasz się z jakimś użytkownikiem. Dla mnie Ci, którzy z niego korzystają, to banda tchórzy, którzy nie potrafią walczyć i ukrywają się za iluzjami jak dzieci. Nie znają słowa honor i atakują głowę, bo nie mieliby szans w prawdziwej walce – wyraziła swoją zdecydowaną opinię. Nigdy nie miała do czynienia z tą dziedziną, nikt nigdy nie wykorzystał jej przeciwko niej. Nie przyznałaby się przed nowo poznanym Shinobim, ale jej zdanie było zdeterminowane głównie tym, że bała się momentu, w którym będzie musiała się z tym zmierzyć. Jej przeszłość była burzliwa i miała wiele nieprzyjemnych wspomnień, których nie chciałaby na nowo przeżywać. Zdawała sobie sprawę z tego, że kiedyś będzie musiała się z tym zmierzyć, ale jeszcze nie teraz. – Jeśli jednak iluzje by nie działały tak jak powinny, to to duża zaleta dla Ciebie. Skop kiedyś jakiegoś genusera ode mnie. To będzie nie tylko przyjemność, a i obowiązek – odparła. Brzmiało to dosyć swobodnie, ale była całkowicie poważna, widok wijącego się w bólu tchórza byłby dla niej satysfakcjonujący. Czy była sadystką? Tylko w szczególnych wypadkach, a jednym z nich było używanie takich nieuczciwych sztuczek. Słyszała, że dało się wyszkolić umysł, by być bardziej odpornym na Genjutsu, ale nie miała nawet pojęcia, od czego zacząć, a szansa na spotkanie użytkownika nie była aż tak wielka, by próbowała. Nie była to aż tak popularna dziedzina jak ninjutsu czy żywioły. Miała ważniejsze rzeczy, którymi musiała się zająć.

- Jak pachnie lawa, hm? To dosyć nieprzyjemny, intensywny zapach, ale do wszystkiego można się przyzwyczaić – wyjaśniła pokrótce. Przypomniała sobie rodziców, którzy uczyli ją wypluwać lawę, gdy była jeszcze bardzo młoda. Śmierdziała ona obrzydliwie, ale szybko przestało mieć to dla niej znaczenie. Walka nie miała być piękna, pachnąca, chodziło w niej o najcenniejszą wartość na świecie: własne życie.

- Mogę Ci pokazać – zatrzymała się na chwilę. Być może użyła złego słowa w kontekście jego niepełnosprawności, ale nawet nie zwróciła na to uwagi. Zaczęła składać pieczęci i już po chwilę z jej ust wydostała się spora ilość jej kekkei genkai. Nie celowała w żadnego człowieka, a w drewnianą kukłę treningową, których było tu od groma. Tak jak Ayaka podejrzewała, żywioł skutecznie się z nią rozprawił, roztapiając ją w zaledwie kilka sekund. Manekin trzymał się dzielnie, ale był tylko kukłą, niezbyt wytrzymałą na dłuższą metę. Ayaka przez chwilę podziwiała to zjawisko, po czym odpowiedziała: – Mniej więcej tak zabija. Nie chciałbyś dostać tą techniką. To śmierć w ogromnym cierpieniu, pełna poparzeń, a w szczególnych przypadkach nawet stapia kończyny, trochę jak kwas – wytłumaczyła, mając nadzieję, że będzie mógł to sobie jakoś zobrazować. Nie miała nic przeciwko, by to wiedział, chętnie dzieliła się swoją wiedzą i doświadczeniem z innymi – nie widziała sytuacji, w której mieliby nagle walczyć przeciwko sobie, a nawet gdyby do takiej doszło, jakoś by sobie poradziła.

– A jak z twoim klanem? Zabiliście już kogoś z psem? – dopytała. W normalnych czasach, gdzie panował zupełny pokój, to pytanie było nie na miejscu. Ale nie było wcale łatwo, bo choć nie było bezpośredniej wojny to pełno było rzezimieszków, którymi trzeba było się zająć, którzy stwarzali zagrożenie. Zastanawiała się czy Ryoken miał to doświadczenie za sobą.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 14 kwie 2024, o 00:04; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

Ayaka nie wyobrażała sobie stracić wzroku. Z dnia na dzień miałaby przestać widzieć kolory, ludzi, rośliny, czy byłaby w stanie sobie poradzić z tak dużą stratą? Duma nie pozwoliłaby jej korzystać z pomocy przewodnika, bliskich... znienawidziłaby życie w którym byłaby zależna od innych i w którym nie mogłaby wykonywać tego, co kochała. Nie miała wyostrzonych zmysłów, które mogłyby jej pomóc w reagowaniu na bodźce, czy zdolności telepatycznego porozumiewania więc byłaby kompletnie bezużyteczna. Nie mogłaby walczyć, czytać, wypełnić swojego najważniejszego celu – jasnym było dla niej, że wolałaby stracić życie niż skończyć w ten sam sposób, co biegnący przy niej Inuzuka. Ciekawiło ją to, że ten wydawał się zupełnie nie przejmować swoim stanem i podchodził do niego w sposób zupełnie obojętny. Pewnie było dużo łatwiej, gdy nie wiedziało się, co traci i od dziecka było się przyzwyczajonym do ciemności, jaką się widziało przez całe życie. Powiedział jej, że dla niego świat był zbiorem zapachów i dźwięków i było to coś, co gdzieś potrafiła sobie wyobrazić.

- Zastanawiam się, byłeś kiedyś w Genjutsu? Myślisz, że coś byś w nim zobaczył? – istniało wiele iluzji; dźwiękowych, rozpraszających, usypiających, ale zdecydowanie większość z nich bazowała na obrazie – często przykrym i depresyjnym, który miał za zadanie zniszczyć kogoś psychicznie. Czy jednak utrata wzroku przed tym chroniła? Jeśli nie, to niewidomy niemal od razu powinien zdać sobie sprawę z tego, że coś było nie tak – w końcu na co dzień nie widział obrazów, pojawienie się jakiegoś byłoby co najmniej dziwne.

- No, nie do końca przeciwnik klanu, ale w imieniu Terumich miałam za zadanie ochraniać kupca, który im za to zapłacił. Pojawił się zabójca, próbował nas zaatakować, ale nie miał żadnych szans. Nie miał łagodnej śmierci, ale na pewno na nią nie zasługiwał – wyjaśniła. Dla niej zawsze walka miała jeden, ostateczny koniec i nie polegał on na podaniu sobie rąk i potulnym odejściu w zgodzie – I tak, jestem ze szczepu Yogan, od lawy. Jest jeszcze Sanjin od kwasu, ale nie są mi bliżej znani – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Jej kekkei genkai było wyjątkowo destrukcyjne i nieprzyjemne do walki przeciwko. Gdyby była bardziej wrażliwa, pewnie nadal rozpamiętywałaby zmasakrowane ciało tamtego przeciwnika, ale zdążyła już uodpornić się na takie widoki. Świat nie był cukierkowym miejscem, gdzie wszystko dało się załatwić rozmową. Czasem trzeba było posunąć się do bardziej radykalnych środków, jeśli chciało się przetrwać.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 11 kwie 2024, o 22:45; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

Sto kilometrów w jeden dzień?! Nie było opcji by to było możliwe, chłopak musiał udawać. Może chciał jej zaimponować? Trudno było powiedzieć, ale wyglądało to trochę tak, jakby jej blef obrócił się przeciwko niej. Znała swoje możliwości i wiedziała, że dla niej było to dystans nie do przebycia. Jeśli faktycznie był w stanie przebiec taki daleko, to może na świecie istnieli jeszcze bardziej wytrzymali Shinobi niż mogła sobie wyobrazić? Przykuł jej zainteresowanie, bo każda okazja do wymienienia uwag z silniejszym od niej była dla niej dobrą okazją do nauki.

- Czemu by nie dać rady? To bułka z masłem – stwierdziła z fałszywą pewnością w głosie. Poprawiła przy tym włosy, co było częstym nawykiem, gdy mówiła oczywiste kłamstwo – jej głupia duma nie pozwalała przyznać, że byłaby od kogoś gorsza. Spojrzała przy tym na psa, który szczekał wyjątkowo głośno, ale nie znała mowy Inuzuka, by wiedzieć, co ma na myśli. Musiała przyznać, że ninkeny były całkiem ciekawymi stworzeniami i gdyby urodziła się w klanie Inuzuka, to nie byłby to wcale najgorszy wybór, przynajmniej miałaby przyjaciela, z którym mogłaby się dogadać. Zwierzęta były prostymi istotami, albo kogoś lubiły, albo nie, nie było nic pomiędzy, nie było w tym nic skomplikowanego.

- Jak sobie wyobrażasz świat? – zadała to pytanie, gdy opowiedział jej o swojej niepełnosprawności. Widziała, że sobie radził i nie wątpiła w to, że był przystosowany, nie wydawało jej się więc, by miał to nieprzepracowane i by szczególnie unikał tego tematu. Gdyby jednak tak było, pewnie z grzeczności zaprzestałaby dopytywania, choć było to coś, co ją ciekawiło, bo nigdy przenigdy nie miała do czynienia z osobą, która byłaby pozbawiona jednego z podstawowych zmysłów. Zwłaszcza od urodzenia, czy miał jakieś wyobrażenie na temat drzew, morza, wyglądu drugiej osoby? Nie miała pojęcia, jak mógł funkcjonować umysł takiej osoby.

- A jeśli chodzi o mnie, to wracam z misji. Pozbyłam się jednego z przeciwników klanu, nie miał praktycznie żadnych szans – uśmiechnęła się przy tym z wyższością. Nie było to kłamstwo, bo istotnie parę dni temu stoczyła pierwszą poważniejszą walkę w jej życiu i wyszła z niej triumfialnie zwycięsko. Nie to, żeby nie spodziewała się takiego scenariusza, ale było to coś, z czego na pewno mogła być dumna. Dowiodła swojej siły, tego, że nie była byle jakim doko, którym można pomiatać i nawet włos z głowy jej przy tym nie spadł.

- Niczego na ten moment nie potrzebuję, ale doceniam – odparła, bo póki co chciała po prostu potrenować. Gdy odpowiadała, cały czas była w biegu, więc nie mówiła aż tak wiele, by oszczędzać siły. Na razie czuła się świetnie, tempo nie było najszybsze, ale też nie o to chodziło w biegach na długie dystanse, by odpaść już na samym początku. Trzeba było do wszystkiego podejść na spokojnie.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 11 kwie 2024, o 20:07; Forum: Bank; Temat: Ayaka; Odpowiedzi: 6; Odsłony: 104

Re: Ayaka

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 11 kwie 2024, o 20:05; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Ayaka; Odpowiedzi: 10; Odsłony: 151

Re: Ayaka

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 9 kwie 2024, o 17:48; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

- Pięćdziesiąt kilometrów? To będzie nasza rozgrzewka, tak? – zapytała z nutką kpiny w głosie, udając, że to dla niej bułka z masłem. W rzeczywistości, zapowiadał się dosyć wymagający trening, bo taki dystans wydawał się jej kolosalną liczbą do przebiegnięcia. Nie niemożliwą, ale dosyć trudną dla kogoś, kto tego dnia pokonał już wiele kilometrów wracając z misji. Jej dotychczasowe ćwiczenia rzadko kiedy obejmowały aż taki długi odcinek, ale to nie znaczyło, że nie zamierzała podjąć się wyzwania. W końcu trzeba było wychodzić ze swojej strefy komfortu jeśli chciało się cały czas progressować. Dobrze się złożyło, że zapytała chłopaka o możliwość wspólnego treningu, bo to mogło być całkiem budujące doświadczenie – nie trafiła na byle żółtodzioba.

- Piesek da radę? – dopytała, spoglądając z zaciekawieniem na jego towarzysza. Wyglądał dosyć grożnie, pytanie, czy właściciel też się tak zachowywał? Coś czuła, że gdyby spróbowała pogłaskać tego ninkena, to ten bez wahania odgryzłby jej rękę. Taki to mały, sympatyczny Pimpuś, o którego nie trzeba było się martwić… ale nie było w tym nic złego, w końcu te psy były stworzone do walki, a nie do miziania pod bródką. Miały być silne i bezlitosne, inaczej byłyby bezwartościowymi szkodnikami.

- Jesteś niewidomy? – wyrwało jej się, gdy spojrzała na chłopaka. Jego oczy były dziwne, tak jakby nie do końca ją widział. A mimo to był w stanie tak beztrosko biegać, nie wywalając się po drodze o żadną przeszkodę? Imponujące. Jego pies mógł mu służyć za przewodnika, jego ponadprzeciętny słuch pewnie też pomagał, ale nadal wywoływało to wrażenie – nie każdy byłby w stanie się odnależć bez tego zmysłu.

- Terumi Ayaka – rzuciła i zaczęła biec okrążenia wokół parku.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 7 kwie 2024, o 18:47; Forum: Ōkami-den (Osada Rodu Inuzuka); Temat: Park; Odpowiedzi: 80; Odsłony: 7905

Re: Park

Podróż z Ryuzaku zajęła jej krócej niż się spodziewała. W normalnych warunkach byłoby to kilka długich, żmudnych tygodni, ale dopisało jej szczęście. Gdy wychodziła z osady i już zamierzała wchodzić na szlak transportowy, spotkała grupę znajomych zleceniodawcy, którzy za opłatą zdecydowali się ją przewieźć aż do Antai. W jej mniemaniu zapłaciła za to za dużo, biorąc pod uwagę, że w pierwszą stronę ci przetransportowali ich za darmo, ale zarobiła na tej misji na tyle dużo, że aż tak jej to nie przeszkadzało. Była w dobrym humorze, więc niech i oni się wzbogacą.

Z północnej części Wietrznych Równiń nadal miała kawałek do przejścia, ale znacznie krótszy, niż się spodziewała, bo po około czterech dniach była już na miejscu. No, prawie, bo chwilowo zatrzymała się w osadzie Inuzuka. Była już zmęczona podróżą i chciała najpierw coś zjeść i odpocząć. Być może robienie przerwy na chwilę przed miejscem docelowym nie było logiczne, ale czuła, że jej potrzebowała. Być może też podświadomie wcale nie chciała tak szybko wracać do domu, do Otohy, gdzie musiałaby słuchać jej pytań i narzekań. Kochała ją, bo była w końcu ostatnią z jej najbliższej rodziny, ale ten odpoczynek dobrze jej zrobił, bo w towarzystwie siostry łatwo się było przytłoczyć.

Po zjedzeniu wczesnego śniadania w jednej z miejscowych karczm, miała jeszcze cały dzień dla siebie. Postanowiła, że będzie to świetna okazja, by odwiedziła lokalny park i być może przeprowadziła jakiś trening, który był w końcu ważną częścią jej codziennej rutyny. Dla większości ludzi odpoczynek wiązał się z leżeniem, ale nie dla niej. Nie mogła pozwolić, by jej mięśnie miały przerwę, gdy tak wiele się działo, gdy musiała stawać się coraz silniejsza. Tak, to był dobry pomysł. Było dosyć gorąco, ale Terumi niewiele to przeszkadzało, bo nie w takich warunkach już ćwiczyła.

Po kilku minutach poszukiwań dotarła do miejsca, które wyglądało na dobry plac do ćwiczeń. Było sporo miejsca, a ludzi niewielu – niemal od razu rzucił jej się w oczy wysoki chłopak, który biegał w towarzystwie psa, pewnie ninkena. Oprócz niego było zaledwie kilka osób, poukrywanych w cieniu i czekających na ochłodzenie. Złapała się na tym, że przez chwilę przyglądała się młodemu ninja, bo miał całkiem niezłą kondycję, to mu trzeba było przyznać. Zainteresował ją.

- Hej! Można dołączyć? – zawołała. Na co dzień raczej stroniła od ludzi, ale park był na tyle mały, że gdyby nie zapytała chłopaka o zdanie, to tylko by sobie niepotrzebnie przeszkadzali, a tak, to może było coś, co mogliby zrobić razem. A jak nie to poszuka sobie innego miejsca.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 7 kwie 2024, o 12:45; Forum: Osada Ryuzaku no Taki; Temat: Brama osady i główny trakt; Odpowiedzi: 74; Odsłony: 4189

Re: Brama osady i główny trakt

Kiwnęła głową na podziękowanie zleceniodawcy. Nie była jakąś tam skromną dzieweczką, by twierdzić, że nic się nie stało, bo przecież stało. Żyli tylko i wyłącznie dzięki jej błyskotliwemu umysłowi i ciężkim treningom. Mieli do czynienia z robakiem, ale wcale nie najsłabszym, bo podrzędny Doko nie miałby z nim szans. Na szczęście Ayaka za przeciętną stawkę wykazała się nieprzeciętnymi umiejętnościami i niczym bohaterka opowieści wyciągnęła ich z opresji. Może dzięki temu ktoś w klanie wyłapie w końcu jej potencjał i przestaną wysyłać ją do opieki nad starszymi osobami i zaczną ją traktować na poważnie?

Droga na zmęczeniu była trudna, ale zależało jej na tym, by się nie zatrzymywać, przynajmniej dopóki się nie oddalą wystarczająco daleko. Fakt, że ktoś w ogóle wysłał zabójcę tak daleko za kupcem był na tyle dziwny, więc nie zszokowałoby jej, gdyby zrobiło się jeszcze dziwniej i zza rogu wyskoczyła im cała armia. Była paranoiczką? Być może, ale na szczęście mężczyzna podzielał jej mniej pewny nastrój. Dobrze, że przynajmniej przestało padać i niebo przybrało piękny, bursztynowy kolor. Pomimo tego, że ładny widok zazwyczaj jej nie obchodził, to nawet ona musiała przyznać, że zrobiło się całkiem bajecznie.

Następny dzień był już dużo przyjemniejszy, bo obudziła się w pełni sił i mogli przyspieszyć tempo. Do tego znaleźli miłych ludzi, którzy zgodzili się ich przewieźć bez żadnej opłaty. Zastanawiała się czy była tam jeszcze potrzebna, gdy zleceniodawca miał wokół siebie innych ludzi i gdy największe zagrożenie już minęło, ale nie zaproponowała, że już się rozdzielą, na wypadek, gdyby miała przez to zarobić mniej pieniędzy. Dowiedziała się też kilku szczegółów dotyczących sytuacji w Kotei i choć to wszystko brzmiało poważnie, to nie przejmowała się zanadto. Skoro klan jej tam nie wysłał z pomocą, to nie był to jej problem, poza tym wierzyła w to, że Uchiha przegonią bandę jaskiniowców z łopatami, nawet bez jej udziału.

W końcu udało im się dotrzeć do Ryuzaku no Taki. Jej misja trwała długo, ale najważniejsze, że zakończyła się sukcesem i że bezpiecznie odprowadziła mężczyznę do osady. Cały czas dbała, by nie spadł mu z głowy włos i opłaciło się to. Jej pierwsze poważniejsze zlecenie było zapowiedzią kolejnych, bardziej dynamicznych i jeszcze lepiej płatnych. Na tę myśl na jej ustach na chwilę pojawiło się coś na kształt uśmiechu – to było miłe kilka dni, które mogły być zapowiedzią czegoś większego. Odpoczynek od Yusetsu dobrze jej zrobił, ciekawe jak radziła sobie jej siostra?

- Proszę zostawić sobie te błyskotki. Dać żonie, córce, komukolwiek – odpowiedziała. Sama nie przepadała za biżuterią, a nawet ona by się źle czuła, gdyby sprzedawała czyichś prezent. Wzięła więc jedynie swoje standardowe wynagrodzenie, nie upominając się nawet o bonus za każdy dzień pracy, o którym wspomniała wcześniej. Sama możliwość walki z drugą osobą i sprawdzenia swoich umiejętności była dla niej wystarczającą zapłatą. A za te kilka ryo, które dostała, powinna sobie przez jakiś czas poradzić. Po wymienieniu uprzejmości z mężczyzną, pożegnała się i ruszyła w stronę domu. Może się gdzieś zatrzyma po drodze, ale nie miała powodu, by zostawiać na dłużej w Ryuzaku.

z/t

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 4 kwie 2024, o 23:22; Forum: Yusetsu; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 293; Odsłony: 33139

Re: Szlak transportowy

Rozwaliła ten pojedynek. Po raz pierwszy w życiu walczyła na poważnie z drugim człowiekiem i wyszła z tego zwycięsko. Nie żeby spodziewała się innego wyniku, ale było to całkiem przyjemne i budujące doświadczenie. Gdzieś w tle słyszała nawoływania o litość i próbę dogadania się, ale była ostatnią osobą, która można by posądzać o takie rzeczy. Była bezwzględna i pilnowała, by zlecenie zostało wykonane jak najlepiej. Musiała zatem zadbać o dobrobyt i bezpieczeństwo zleceniodawcy, bo kto wie, co by się stało, gdyby wróg po prostu odszedł w zgodzie? Pewnie zaraz by wrócił z posiłkami i byliby w sporych tarapatach.

Ostatnia technika mocno nadwyrężyła jej siły. Ayaka próbowała ukryć swój mocno przyspieszony oddech, ale nie było to takie proste. Nie kontrolowała chakry najlepiej i było to coś, nad czym musiała w przyszłości porządnie popracować. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj miała ważniejsze rzeczy do zrobienia. Stanęła przy pokonanym przeciwniku, patrząc na niego z góry. Wyglądał obrzydliwie z tymi wszystkimi poparzeniami, bo lawa nie potraktowała go łaskawie. Ogień sam w sobie był niebezpiecznym żywiołem, a gdy dołożyło się do niego doton… to była prawdziwa destrukcja.

Uklęknęła przy ziemi, wyciągając z niej kunaia, który w walce posłużył jej za największe źródło obrażeń. To właśnie do niego doczepiła notkę. Szkoda, że tej nie mogła odzyskać, bo były one dosyć drogie, ale nie było lepszego sposobu na jej wykorzystanie niż pozbycie się zagrożenia. Przy pomocy ostrza spróbowała poderżnąć gardło nieprzytomnemu – nigdy wcześniej tego nie robiła i mogło jej to nie wyjść, ale każda rana mogłaby pomóc mu się szybciej wykrwawić. A nie zamierzała mieć potem problemów, gdyby nagle zza krzaków przybiegł medyk i zajął się potrzebującym. Dla niej walka miała tylko jedno, ostateczne zakończenie.

- Nawet… nie było… blisko – powiedziała to, choć nie spodziewała się, że tak ciężko będzie wydobyć z siebie jakieś bardziej skomplikowane zdania. Zdecydowanie potrzebowała odpoczynku, ale nie zamierzała pokazywać po sobie, że czegoś jej brakuje. To nie było profesjonalne, do tego duma jej na to nie pozwalała. – Nie wiem – odpowiedziała na pytanie mężczyzny, który zdążył już wyjść ze swojej kryjówki – Lepiej chodźmy, zanim ktoś jeszcze się tu przypałęta – zdecydowała, jak gdyby nigdy nic ruszając w dalszą drogę. Uprzednio kopiąc pokonanego, jawnie pokazując swój brak szacunku do niego.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 2 kwie 2024, o 22:30; Forum: Yusetsu; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 293; Odsłony: 33139

Re: Szlak transportowy

Uspokoiła się, gdy zauważyła, że z jej zleceniodawcą nic się nie stało. Przeciwnik nie używał żadnych niebezpiecznych technik, które mogłyby zaatakować kupca od tyłu, co znacznie ułatwiało jej sprawę. Dzięki temu mogła w pełni zająć się swoją walką, na którą czekała w końcu tak długo. A ta zapowiadała się po jej myśli, bo bez problemów wycelowała kunaiem w pobliżu przeciwnika, detonując przy tym jej notkę sylwestrową. Był to głośny, kolorowy wybuch, który wyglądał trochę jakby został wywołany przez zabawkę, ale efekt był identyczny jak w przypadku normalnej notki zakupionej w sklepie z wyposażeniem. Pomimo tego, że mężczyzna próbował ratować się defensywną techniką, to nie miał żadnych szans w starciu z potężną eksplozją, która odrzuciła go kilka metrów do tyłu.

Nie czekała aż ten wykona jakiś ruch, a od razu wysłała w jego stronę gorącą lawę. Zamierzała zostawić ją na moment, w którym będzie się broniła, ale nie było na co czekać. Ten próbował się ratować jakimiś igiełkami, ale na niewiele się one zdały, bo jej technika była szybsza i silniejsza, dzięki czemu oparzyła mu kolejną część ciała. Normalnemu człowiekowi zrobiłoby się słabo na widok tak spalonego ciała, może nawet by się ugiął i darował życie przeciwnikowi, ale ten trafił wyjątkowo pechowo, bo na Ayakę, która była spragniona krwi. Nie znała takiego słowa jak litość, bo liczyła się dla niej jedynie wygrana, a na nią było jeszcze za wcześnie.

- To kiedy ta gówniara pożałuje? - zakpiła, wyrzucając z ust kolejną porcję lawy. Podeszła kilka centymetrów do przodu, by mieć pewność, że na pewno go tym trafi, bo trochę się od niej zdążył oddalić. Kozaczyła, ale miała nadzieję, że to wystarczy, by go zdjąć, bo powoli zaczęła już odczuwać ubytki energii.

Ukryty tekst

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 2 kwie 2024, o 14:21; Forum: Yusetsu; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 293; Odsłony: 33139

Re: Szlak transportowy

To nie będzie tak szybka walka jakby się spodziewała. Padał deszcz i wytworzyło się wiele wody, której przeciwnik mógł dowolnie korzystać. Pomimo tego, że jej techniki przebijały się przez te, których używał, to same w sobie nie zadawały zbyt wiele obrażeń, sądząc po tym, że ten nadal miał siłę na wykrzykiwanie swoich wulgarnych okrzyków. Chętnie zamknęłaby mu tę niewyparzoną buzię, ale to jeszcze trochę potrwa. Nie, żeby miała z tym problem, bo póki miała dostęp do chakry, to mogła się z nim wymieniać. Byleby tylko się nie okazało, że ten lepiej kontrolował energię od niej, bo wtedy mogłaby mieć duży problem.

Nie widziała, by ten składał pieczęcie, więc mogła być to dla niej okazja, by wykonać jakiś bardziej zaawansowany ruch. Właśnie wtedy wyciągnęła wspomniany kunai z sylwestrową notką i wyrzuciła go w jego stronę, mając nadzieję, że zanim ten zorientuje się, co się dzieje i zdąży wstać z grząskiego gruntu, to będzie już po sprawie. Złożyła pieczęć węża, aktywując notkę, gdy tylko nieznajomy znalazł się w zasięgu jej rażenia.

W międzyczasie kątem oka sprawdziła czy z jej zleceniodawcą wszystko w porządku i czy ukrył się w bezpiecznym miejscu. Była w wirze walki, ale nie mogła zapomnieć, że nie był to przyjacielski sparing, a obrona ludzkiego życia i to od niej zależało, czy kupiec wróci w jednym kawałku. Miło, że przeciwnik miał w sobie tyle honoru, że nie atakował tego człowieka, którego powinienen, ale nie zakładała, by miało być tak cały czas. A był to zwykły cywil, byle strumień wody pewnie nieżle by go poturbował, więc trzeba było być wyjątkowo ostrożnym. Gdyby zobaczyła, że coś leci w ich kierunku, wydmuchałaby z ust kolejną porcję gorącej lawy, tego samego poziomu, co ostatnio, która miałaby ich ochronić i być może ponownie się przebić, turbując wroga, który stanął na ich drodze.

Przejdź do posta

autor: Ayaka: 31 mar 2024, o 22:43; Forum: Yusetsu; Temat: Szlak transportowy; Odpowiedzi: 293; Odsłony: 33139

Re: Szlak transportowy

Gdy lasy płonęły, deszcz je ratował. Woda ochraniała przed ogniem, gasiła go, mając nad nim niezaprzeczalną przewagę. W starciu użytkownika suitonu z katonem, ten drugi zawsze był na lepszej pozycji. Ale Ayaka nie korzystała z ognia, a z lawy, która nie miała problemu, by przebić się przez technikę przeciwnika. Na jej ustach pojawił się uśmiech, gdy ten przeklnął i odskoczył oparzony. Biedny, wulgarny człowiek niskiej klasy, który jeszcze nie wiedział w jakie bagno się wpakował.

Nie była jednak ślepo zaopatrzona w zwycięstwo, bo martwił ją fakt pojawienia się pary wodnej, która w większej ilości mogła przysporzyć jej sporych problemów. Wszak nie miała żadnych umiejętności wyczuwania drugiej osoby, a ten już jakieś posiadał, jeśli wierzyć jego słowom. Jej przewaga mogła zniknąć, ale niewiele mogła na to poradzić - musiała dalej walczyć.

Zaczęła składać pieczęcie, przechodząc do następnej części jej planu. Tym razem chciała wykorzystać warunki pogodowe i zamiast uwolnienia lawy, przywołać trzy kule wapnia, które same w sobie były bezużyteczne, ale zmieniały się w prawdziwe narzędzie zniszczenia pod wpływem wody. Pierwszą z nich skierowałaby na dół, by unieruchomić jego nogi, a pozostałe dwie na ręcę, które połączone, powinny uniemożliwić składanie pięczęci - chyba, że trafiła na jakiegoś twardziela, który by się wydostał z jej pułapki. Wiedziała, że ten również szykował się do jakieś techniki, ale jeśli była ona takiej siły jak poprzednia, to i w tym przypadku powinna się przez nią przebić.

Jeśli wszystko poszło po jej myśli i nie mógł już wykonać żadnego ruchu, wyciągnęła z torby kunaia z tajemniczą notką. Nie była to zwykła notka wybuchowa, a jakaś specjalna edycja, dostała ją za darmo, nawet nie pamiętała skąd. Wyrzuciłaby ostrze w kierunku wroga, który niewiele mógłby z tym zrobić, bo jej technika, nawet jeśli osłabiona, nadal powinna spełnić swoją funkcję unieruchamiającą. Pytanie brzmiało: czy zdążyła złożyć cztery pieczęcie zanim ten wykonał swój ruch?

Przejdź do posta

Znaleziono 73 wyniki

1
2
3
4
5
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane