Shinobi War PBF Naruto

Od początku bitwy w szpitalu polowym, ciągle coś się działo, jednakże chaos jaki panował obecnie, wydawał się być wyjątkowy z perspektywy czasu. Pacjentów przybywało, co jakiś czas działo się coś niespodziewanego, czy to zalanie izby przez ulewę, spadający prosto z nieba dzikus czy pojawiający się nie wiadomo skąd medycy-bliźniacy albo przewijający się podejrzani osobnicy mający jakieś sprawy do załatwienia. Ciągle coś się działo, nie było rady na to aby całkowicie zapanować nad sytuacją. Z tego zapewne powodu w końcu rozległ się krzyk Misae apelujący o zdanie raportu. Był na tyle donośny, aby każdy członek jej oddziału był w stanie go usłyszeć i zapewne usłyszał.
Bohei który aktualnie przekazywał informacje o pacjentce Kuroi'owi, również usłyszał głos swojej przełożonej. Niewiele myśląc, młody medyk udał się niezwłocznie do liderki. Gdy tylko chłopak pojawił się obok niej i zdającego jej raport Keiona, zdołał usłyszeć jak przewija się w dialogu jego imię.

- Miase-sama! Właśnie skończyliśmy z Kuroi-sama zaopatrywać kobietę z rozległymi obrażeniami wewnętrznymi otrzewnej. Żyje ale jej stan nadal jest ciężki. Nic więcej nie mogliśmy zdziałać. - powiedział, prawie że na jednym oddechu. - Keion-sama, jeżeli Pan potrzebuje mojej pomocy, to jestem akurat wolny. Chyba, że Misae-sama rozkaże co innego. - zaproponował kipiąc z gotowości do działania, po czym wspominając liderkę spojrzał na nią z wyrysowaną na twarzy determinacją.

Bohei był skory do pomocy Keionowi, jednakże był równie zdyscyplinowany i wiedział, że decyzja należy do Misae, dlatego też mógł jedynie zaproponować swoją pomoc i czekać na decyzję liderki. Sama szefowa też wydawała się jej potrzebować, gdyż w tamtej chwili skupiona walczyła o zdrowie kobiety.

1. Bohei przekazuje informacje o pacjentce Kuroi.
2. Medyk udał się zdać raport Misae.
3. Nastolatek oferuje swoją pomoc Keionowi i oczekuje na rozkazy liderki.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Bohei stał obok Kuroi'a, gdy ten starał się poukładać wnętrzności pacjentki tak, aby w ogóle miała szanse na przeżycie. Jej jelita były poza otrzewną, dosłownie leżały obok niej. Młody medyk usilnie starając się utrzymać wyjącą pacjentkę, ze skwaszonym grymasem na twarzy, spoglądał bezsilnie na jej rozchlapane jelita. Był to pierwszy raz, kiedy miał okazję zobaczyć w całej okazałości ludzką otrzewną. Każdy ruch jelitem, kością czy jakąkolwiek inną strukturą, wywoływał u poszkodowanej donośny krzyk, który obrazował jej niewyobrażalną mękę. Nastolatek będą przerażonym i jednocześnie zaskoczonym siłą, jaką potrafiło wykrzesać ludzkie ciało w reakcji na ból, starał się ją uspokajać a zarazem utrzymać aby nie spadła z łóżka.

- Proszę wytrzymać! -krzyknął prosząc. - Kuroi-sama. Co my robimy? - zapytał szeptem, odklejając na chwilę wzrok od chorej aby spojrzeć na starszego medyka.

Bohei nie wiedział co robić, mimo iż życzył poszkodowanej jak najlepiej to docierało do niego, że nawet Kuroi nie był w stanie nic poradzić na takie obrażenia. Nawet jak udało się poukładać leżącą obok "własność" poszkodowanej i umieścić tam gdzie powinno być umieszczona, nadal jej szanse na przeżycie były znikome. Niezależnie od jej rokowania czarnowłosy zrobił wszystko co był w stanie zrobić, a wyciągnięcie trucizny oraz wstępne zaopatrzenie tak poważnej rany, dawało jej chociaż szanse na operację. Tak właśnie wyglądała medycyna pola walki, doświadczenie którego nie znajdziesz w najlepiej opisanych podręcznikach, gdzie żadna ilustracja nie przekaże tego co właśnie widział młody Imoto. Teraz była jego kolej, gdzie mógł zrobić cokolwiek co nie wykraczało poza jego możliwości. Trzeba było zaszyć rozległa ranę na brzuchu i to szybko, aby mogli zając się nią lekarze. Estetyka nie była priorytetem zważywszy na miejsce, ale także na fakt, że na stole operacyjnym ponownie ją otworzą. Bohei niewiele myśląc, pewnie chwycił za igłę z owleczoną nicią i zdecydowanie zaczął zawijać ją wzdłuż rany. Chłopak chciał jak najszybciej zaszyć ranę, tak aby tylko wnętrzności pacjentki ponownie nie opuściły swojego miejsca oraz żeby jak najszybciej trafiła na "stół". Szyjąc ranę pacjentki, młodego medyka nachodziły refleksje, głównie dotyczące jego bezsilności oraz niemocy. Nawet mimo, tego iż miał świadomość, że jest jeszcze młody, niedoświadczony i przecież nawet sam ojciec ostrzegał go przed tym, jak będzie wyglądała wojna, to zaczynał się zastanawiać czy aby na pewno powinien się tutaj znaleźć. Był zdecydowanie najsłabszym ogniwem, zaś w porównaniu z takimi jak medykami jak Tetsuro czy Misae lub Keion, czuł się niczym pisklę w stadzie. Nawet tak gorące i motywujące tezy Misae, nie były w stanie wyeliminować z jego głowy jego wątpliwości. Całe szczęście nastolatek posiadał zapał i zaparcie, którego mógłby mu pozazdrościć najbardziej doświadczony shinobi na świece i to był jego jedyny powód, aby tutaj zostać i dać z siebie wszystko do kresu swoich możliwości i jeszcze więcej.

- Kuroi-sama, gotowe. Możemy przekazać pacjentkę. - poinformował starszego medyka z ulgą.

Dzięki działaniu Kuroi'a ze szczyptą możliwości Bohei'ego, udało się może nie uratować, ale dać szansę kunoichi na przeżycie. Teraz zgodnie z procedurą należało przekazać pacjentkę wraz z informacjami o jej stanie, po czy wrócić do dalszej nierównej walki o ludzkie życie. Była to również chwila na szybkie uzupełnienie płynów.

1. Bohei utrzymuje pacjentkę, aby Kuroi mógł ją zaopatrzyć.
2. Młodzieniec szyję otwartą ranę na brzuchu.
3. Chłopiec ubolewa nad swoją bezradnością.
4. Zespół przekazuje pacjentkę i czeka na kolejne zadania.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Walka o stan Uchihy trwała dalej, podczas gdy Bohei dalej łatał poharataną goleń, w tym samym czasie Kuroi kontynuował leczenie chakrą. Leczenie rannego zajęło im sporo czasu, jednakże przyniosło zadowalający efekt terapeutyczny. Noga była sina, jednak kości zespolone a obszerne rany zaszyte, co pozwalało przetransportować pacjenta do sektora rekonwalescencji. Był to również czas na chwilę przerwy i krótką rozmowę, gdyż biorąc pod uwagę obecne tendencję za chwile można było spodziewać się kolejnych pacjentów.

- Aka-sama wspaniała robota, dziękuję Ci że jesteś. No i Kuroi-sama, bez Pana by się nie udało. - powiedział Bohei, nie szczędząc pochwał. - Swoją drogą jest Pan świetnym Iryoninem, jak to się stało, że nie trafił Pan bezpośrednio do medycznej? - dodał, wyciągając manierkę i przechylając jej zawartość do gardła. - Co tam się w ogóle stało z tą płachtą, coś mi się obiło o uszy że mamy intruza, jednak tak byłem zajęty pacjentem, że nawet nie wiem co się stało? - zapytał, zdezorientowany.

Sielanka nie trwałą długo, bo po chwili nie wiadomo jak i kiedy, na ich stanowiska przyprowadzono kolejnych pacjentów a raczej pacjentki. Były to dwie kunoichi. Pierwsza młoda dziewczyna, której stan na pierwszy rzut oka wskazywał na ciężki, była blada i ekstremalnie bólowa. Druga kobieta w średnim wieku, była pokryta błotem i również okazywała duże dolegliwości bólowe. Zdecydowanie wymagały szybkiej i fachowej interwencji. Nastolatek na pierwszy rzut oka był w stanie zorientować się, że jego umiejętności mogą nie wydawać się wystarczające, jednakże całe szczęście miał przy sobie Kuroi'a który wydawało by się spadł mu z nieba. Młody Iryonin z każdym pacjentem nabierał wprawy, czuł się coraz bardziej pewnie i zaczynał rozumieć z czym je się Iryojutsu. I dobrze, bo od samego początku brakowało mu tej pewności siebie i samodzielności, która jest złotem dla każdego medyka, jednakże w takich przypadkach jak trzeba było mu było mierzyć siły na zamiary. Dlatego też, wiedząc że ma obok siebie doświadczonego medyka, zamierzał skrupulatnie dostosować się do jego poleceń.

- Kuroi-sama, mamy nowych. Co robimy? - zapytał, jasno dając do zrozumienia kto tutaj rządzi. - Aka-sama. - rzucił do pomocniczki, aby wiedziała że będzie potrzebna.

Stan obu kobiet wyglądał na ciężki a na ten czas byli we trójkę, gdzie tylko Kuroi posiadał zdolności z dziedziny Iryojutsu. Dla dobra poszkodowanych, należało działać szybko i mieć przygotowany dobry plan działania, dlatego Bohei był gotowy zrobić wszystko co rozkaże mu Kuroi.

1. Bohei wykorzystuje chwilę przerwy na rozmowę z Kuroi.
2. Nastolatek przekazuje pałeczkę Kuroi i czeka na jego polecenia.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Szpital polowy z każdą minutą wydawał się coraz bardziej zdezorganizowany, panował zamęt i chaos i coraz mniej przypominał zorganizowaną strukturę, którą był na początku bitwy. Bohei starał się nie zwracać uwagi na to co działo się w izbie, nie dlatego że nie chciał tylko był zaangażowany w leczenie pacjentów. Kilka razy odrywając wzrok od pacjentów, rozglądał się po szpitalu, nie raz coś podsłuchał nieświadomie po czym skupiał się ponownie na leczeniu. Sytuacja w placówce medycznej nie była najlepsza, tak samo atmosfera. Bitwa na zewnątrz trwała w najlepsze, zwiastując kolejnych pacjentów, do medyków był w stanie zbliżyć się wróg a w szeregach sojuszników dochodziło do niepotrzebnych spięć i konfliktów. Nie tak to powinno wyglądać. Jednym z powodów konfliktu był również Kuroi, który okazał się nieocenioną pomocą dla Bohei'ego. Młody Imoto wraz z nowym pomocnikiem, walczyli o zmiażdżoną kończynę Uchihy. Podczas gdy ten pierwszy starał się nastawić nogę i zszywać uszkodzone tkanki, ten drugi za pomocą Iryojutsu zespalał je ze sobą. Nastolatek chwyciwszy szmatkę leżącą obok łóżka, zgodnie z pomysłem Kuroi'a wsadził ją do ust pacjenta. Kończyna była w druzgocącym stanie, toteż nie było możliwości aby pacjent nie odczuwał bólu, nawet mimo podanych leków przeciwbólowych.

- Dziękuję Ci, że zawróciłeś i mi pomagasz, doceniam to. Nie powiedziałeś jak się nazywasz? - zapytał, nieświadomie zapominając o tytułach. - Bez Twojego Iryojutsu nie dałbym sobie rady z tą nogą. Arigato. - dodał, dziękując. - Wygląda na to, że udało Ci się już zespolić kości, usztywnię kończynę i zabiorę się za szycie. - dodał słusznie. - Aka-sama przygotuj proszę unieruchomienie na tę nogę, trzeba będzie ją usztywnić. - poprosił, odwracając się do Aki.

Stan pacjenta wydawał się polepszać a stosowane przez duet leczenie, przynosić efekty. Kości wydawały się zespalać, dzięki umiejętnością Kuroi'a, dlatego pozostawało jeszcze zamknąć rany i usztywnić goleń. Bohei chwytając w dłoń igłę z owleczoną nicią, sprawnie zaszywał uszkodzone mięśnie, więzadła i tkanki, aby w tym samym czasie jego kompan zespalał je dokładnie za pomocą chakry. Stojąca obok Aka dbając do pole operacyjne, przemywała co jakiś czas ranę oraz dokładała do stanowiska zużyty sprzęt i opatrunki. Leczenie w ich wykonaniu wydawało się iść sprawnie, jednakże wymagało czasu i precyzji, aby można było przekazać pacjenta do strefy wypoczynkowej.

- Aka-sama, jak nasz pacjent? Odzyskał w pełni świadomość? Mogłabyś zapytać jak się czuje? - zaproponował, nie odrywając wzroku od szytej goleni. - Kuroi-san, nie widziałem Cię wcześniej w szpitalu, jak się tutaj znalazłeś? - zapytał, używając imienia jeżeli ten mu się przedstawił.

1. Bohei wraz z pomocą Kuroi'a zaopatrują dalej nogę pacjenta.
2. Chłopiec podczas zabiegu rozmawia z Aką i Kuroi'em.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Bitwa o Kotei dalej trwała, tak samo jak walka o ludzkie życie w szpitalu polowym. Na twarzy Bohei'ego pojawił się uśmiech widząc dynamicznie poprawiający się stan Anzou, co było namacalnym dowodem na to, że anatoksyna działa. Nie można było zabrać zasług drużynie Miase, ponieważ dzięki ich skoordynowanemu działaniu chłopiec przeżył, jednakże brawa należały się Mujinowi i Keionowi. Nie było żadną tajemnicą, że gdyby nie ich geniusz i nietuzinkowe zdolności w dziedzinie Dokutsukuru, to niezależnie od zaangażowania Miase, Bohei'ego i Aki, pacjent nie miał by szans na przeżycie. Stan Anzou się poprawiał, jednakże czasu na chwilę odpoczynku dalej nie było widać, natomiast kolejnych pacjentów jak najbardziej.

- Ale że kto, Aka-sama? - zapytał zdezorientowany, nie wiedząc co dzieje się wokół niego.

W izbie działo się wiele, jednakże nastoletni Iryonin był na tyle zaaferowany stanem pacjenta, że nie reagował na bodźce wokół niego. Skupiony był maksymalnie i analogicznie zaangażowany już kolejnym pacjentem, jakim był Uchiha. W szpitalu działo się dużo, coś spadło z nieba na wymyślną konstrukcje Tetsuro, jednakże wszystko wydawało się umknąć nastolatkowi, który zaaferowany był właśnie stanem nowego pacjenta. Trzymał kurczowo jego żuchwę, aby jedynie na chwile oderwać wzrok na stojącą obok zniszczonej płachty grupkę przyjaciół, po czym znów skupił się na poszkodowanym. Drogi oddechowe Uchihy były zagrożone, były priorytetem przez co młody medyk nie mógł zająć się raną na szyi i zmiażdżonym goleniem. Całe szczęście po chwili obok niego pojawił się mężczyzna, o kruczoczarnych rozczochranych włosach i charakterystycznie zawiniętym na szyi bandażem, częściowo zasłaniającym jego twarz. Był dużo starzy od Bohei'ego i dużo większy, jednakże nie miało to w tej chwili większego znaczenia, chciał pomóc medykowi.

- Dziękuję. - rzucił do Kuroia, przekazując mu stabilizację żuchwy.

Dzięki pomocy shinobiego, Bohei mógł w końcu zając się ranami Uchihy, w tym samym czasie dołączyła do trójki Aka, wyposażona w krew, leki i wszystko inne co mogły by być za chwilę potrzebne.

- Aka-sama, nawet nie wiesz jak się cieszę, że tu jesteś. Podłącz krew, leki przeciwbólowe, pobudzające. Działamy! - rzucił z entuzjazmem to pozostałych, oglądając ranę na szyi. - Ja zajmę się szyciem. Aka-sama, będziesz mi asystować, w między czasie jak będziesz miała chwilę, proszę zorganizuj Miase-sama lub Tetsuro-sama, ta noga nie wygląda za dobrze, chyba będzie do amputacji... - tłumaczył. - Pan jak się nazywa? Jestem Bohei, to jest Aka. - zapytał Kuroia. - Wygląda Pan na obeznanego w Iryojutsu, mógłby Pan kontrolować parametry pacjenta, gdy będę szył? - zapytał nie oczekując odpowiedzi, jakby liczył że zgodzi się bez wahania.

Priorytetem była noga z rozległymi obrażeniami, jednakże młody medyk oceniając goleń, miał świadomość że jedyne co mógłby z nią zrobić to ją amputować. Dlatego też wolał ,aby ocenił ją ktoś bardziej doświadczony z nadzieją, iż być może uda się ja uratować. Chłopiec dobrze znał zasady segregacji medycznej i dobrze wiedział, że zgodnie z procedurą powinna być szybko urżnięta a siły rozłożone na bardziej rokujących pacjentów, jednakże nie chciał podejmować pochopnych decyzji. Drugorzędnym problemem, okazywała się rana szyi na pierwszy rzut oka groźna dla układu oddechowego, jednakże po szybkich oględzinach młodego medyka, okazało się że wcale nie była taka groźna. Bohei oczyszczając ranę płynem oraz gazą był w stanie ocenić, że żadne duże naczynie nie zostały uszkodzone. Tętnice szyjne były całe, tak samo tchawica oraz przełyk co cieszyło nastolatka, jednakże rana obficie krwawiła ze względu na umiejscowienie.

- Trzyma się Pan, wyjdzie Pan z tego, zrobimy co w naszej mocy. - powiedział do Uchihy, nie wiedząc czy go słyszy.

Niewiele myśląc Bohei chwyciwszy automatycznie za igłę z nicą, zabrał się za szycie rany na szyi. Jego dłoń poruszała się sprawnie i precyzyjnie, bez dwóch zdań było widać w jego ruchach coraz większą wprawę i pewność, której nabywał z każdym pacjentem. Całe szczęście rana nie był głęboka, jej brzegi były równe i łatwe do szycia, toteż szybkość w jakim była zaopatrywana wzrastała. Nie minęło kilka minut a Bohei uporawszy się z raną, zabandażował ją uprzednio dezynfekując miejsce zaszycia. Szyja była zaopatrzona, toteż nie drogi oddechowe były bezpieczne i nie wymagały stabilizacji żuchwy.

- Dziękuję za pomoc, była nieoceniona. - podziękował Kuroiowi.

Stan Uchihy dalej był nieciekawy, jego parametry życiowe były stabilne, krew toczona i podawane leki przecibólowe, pozostawało nieciekawe zmiażdżenie kończyny. Bohei ponownie oceniając ranę, tym razem na spokojnie, szybko się zorientował że bez pomocy chakry nogi nie da się uratować. Zaopatrzenie kończyny bez dwóch zdań wykraczało po za jego umiejętności, dlatego też musiał szybko zorganizować dla pacjenta bardziej fachową pomoc. Wtedy też spojrzał na Akę i Kuroia, zaś w jego głowie pojawił się pewien plan.

- Posługuje się Pan może Iryojutsu? Być może da radę ją uratować. - zapytał Kuroi'a.

Jeżeli Kuroi tylko wyraził chęć pomocy, to Bohei zamierzał wyciągnąć lekko kończynę i nastawić ją, aby ten mógł ją zespolić za pomocą chakry. Jednakże gdyby nowy pomocnik nie wyrażał chęci lub nie miał odpowiednich umiejętności, to zamierzał poprosić Akę o sprawdzenie kogoś do pomocy.

1. Bohei korzysta z pomocy Kuroi'a.
2. Iryonin zaopatruje ranę na szyi.
3. Jeżeli Kuroi wyrazi chęci, to wspólnie z nastolatkiem zaopatrują zmiażdżoną kończynę.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Trio Misae-Bohei-Aka dalej walczyło o życie młodego Anzou, którego stan wydawał się polepszać dzięki wdrożonemu leczeniu. Współpraca drużyny była obiecująca, można wręcz powiedzieć że zaskakująco dobra, gdyż tak na prawdę nie znali się i nigdy wcześniej i ze sobą nie pracowali. Mimo entuzjastycznej pracy drużyny Yamanaki, było wciąż za wcześnie aby można było powiedzieć że ich pacjent wyjdzie z tego, jego stan wciąż był ciężki. Mimo zaleczenia jego paskudnej rany, wciąż priorytetem pozostawało zniwelowanie działania toksyny, która wprowadziła chłopca we wstrząs zagrażający jego życiu. Jedynym ratunkiem dla młodego shinobi pozostawało podanie anatoksyny, której wciąż brakowało. Nie było żadną tajemnicą, że Misae musiała podjąć niezwykle ciężką decyzję, która polegała na daniu szansy na dalsze życie jednemu z dwóch umierających młodzieńców. Całe szczęście dla pacjentów, dzięki zdolnością Tetsuro wydawało się, że jego poszkodowana przeżyje bez podania antidotum, co dawało szansę Anzou. Dlatego też, gdy tylko Aka doręczyła lekarstwo przeciwko groźnej truciźnie, Bohei na rozkaz Misae niezwłocznie podał je podskórnie w ramię pacjenta ,znajdujące się bliżej niego.

- Misae-sama, anatoksyna podana. - potwierdził, po podaniu antidotum.

Anzou otrzymał szansę od losu, a dokładniej od Mujiina i Keiona, zaś trio pozostało jedynie mieć nadzieję że antidotum zadziała. Trzymając się tendencji panującej w szpitalu, podczas walki o życie Anzou do izby trafili kolejni pacjenci. Wszyscy medycy klasycznie byli zajęci, dlatego też każdy kto miał choćby pół dłoni wolnej musiał zając się nowymi pacjentami. W ten właśnie sposób kolejnym pacjentem Bohei'ego został nieprzytomny Uchiha, do którego przydzieliła go Misae.

- Robi się Misae-sama. - odpowiedział, po czym udał się do łóżka z nieprzytomnym pacjentem.

Uchiha był nieprzytomny, jego stan był ciężki a obrażenia krytyczne, zwłaszcza spoglądając na jego zmiażdżoną goleń. Bohei zgodnie z procedurą medyczną, zaczął od sprawdzenia oddechu i drożności dróg oddechowych, które były zagrożone zachłyśnięciem i aspiracją krwi, zaś oddech płytki i wolny. Ocena krążenia również nie rokowała, tętno było szybkie i miarowe co sugerowało dużą utratę krwi i dawało znamiona wstrząsu hipowolemicznego. Należało działać szybko, dlatego biorąc pod uwagę swoje umiejętności, iryonin miał skrytą nadzieję że za chwile zjawi się przy nim Misae lub Tetsuro oferując swe umiejętności lecznicze.

- Wstrząs hipowolemiczny, duża rana miażdżeniowa! Potrzebuję kogoś do pomocy! Leki pobudzające (epinefryna , krew do przetoczenia na cito i leki przeciwbólowe! - krzyknął do kogokolwiek kto słyszał, odwracając się za siebie na chwilę.

Stan shiboiego okazał się o wiele cięższy, niż zakładano na początku. Paskudna i głęboka rana na szyi była równie problematyczna co zmiażdżona kończyna, gdyż była dużym zagrożeniem dla dróg oddechowych pacjenta. Wiadomym była dla każdego medyka, że brak oddechu skutkował szybką śmiercią. Bohei niewiele myśląc, chwyciwszy za żuchwę pacjenta zastosował rękoczyn udrożnienia dróg (rękoczyn Esmarcha jak coś) i ponownie zawołał o pomoc.

- Potrzebuję kogoś pilnie do utrzymania żuchwy! Misae-sama? - rzucił mimowolnie, oczekując pomocy od liderki.

Bohei stojąc za głową pacjenta, stabilizował żuchwę dbając o drożność dróg oddechowych, wiedział że dopóki nie zadbają o drogi oddechowe to zaopatrzenie rany na szyi nie było możliwe. Noga Uchihy również była zagadką, tak rozległe zmiażdżenie nogi groziło amputacją, jednakże aby to ocenić potrzeba było rozległej wiedzy, zdecydowanie większej niż wiedza młodego medyka.

1. Bohei wraz z Misae leczą Anzou.
2. Iryonin podaje antidotum.
3. Nastolatek zajmuje się rannym Uchihą.
4. Chłopiec udrażnia drogi oddechowe i woła o pomoc.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Bohei wraz z Misae i Aką, ponownie mieli chwilę przerwy... dosłownie, gdyż każdy z nich był świadomy tego, że w każdej chwili mogą zjawić się kolejni pacjenci. Iryonin wykorzystał tę krótką chwilę na uzupełnienie płynów i rozmowę z Yamanaką.
Słowa Misae uskrzydlały go, dawały otuchy i motywacji, wiedział że jest prawdziwa i szczera w swych słowach, zaś jej uśmiech był tego namacalnym dowodem. Na polikach nastolatka pojawiały się rumieńce a z każdym kolejnym zdaniem jego źrenice wydawały się coraz większe, czuł się dumny i szczęśliwy słuchając i wpatrując się w nią niczym bóstwo, gdyż mimo swej skromności potrzebował tych słów. Bohei'emu nigdy nie brakowało chęci, kochał ludzi, kochał pomagać potrzebującym, ale to właśnie osoby które poznał w szpitalu dawały mu paliwa, którym była wiara w swoje umiejętności. To właśnie tego paliwa, dawała mu uzdolniona Yamanaka.

- Dziękuję Misae-sama, to bardzo miłe ale... ale... myślę, że Pani przesadza, po prostu chce pomagać. Myślę, jednak że jeszcze bardzo długa droga przede mną i nie wydaje mi się, abym kiedykolwiek osiągnął taki poziom jak Pani czy Tetsuro-sama. - odpowiedział, chowając wzrok i chowając głowę w stronę klatki piersiowej. - Mój Tato... nie wiem czy poznała go Pani, też jest tutaj z nami. Zapytałem go kiedyś, czemu ciągle wyjeżdża z Kyuzo na mur, gdy jeszcze stał. Wiedziałem, że jeździł zarabiać pieniądze i pomagać innym, ale intrygowało mnie zawsze, dlaczego nie wolał tego czasu spędzić z mamą i ze mną, że był na każde zawołanie. Wie Pani co mi wtedy odpowiedział? Powiedział, że tylko życie poświęcone innym jest warte przeżycia. Długo myślałem o tym co powiedział, starałem się to zrozumieć i niby wiedziałem, że to zapewne miłe i motywujące uczucie, ale tak na prawdę nie wiedziałem jak to jest. - opowiadał, wracając swym spojrzeniem w stronę Misae. - Jednakże, teraz gdy stoję koło Pani, gdy razem walczyliśmy o życie tej kobiety, gdy przecieraliśmy pot z naszych czół i korzystamy z wolnej chwili na zaczerpnięcie odrobiny wody, dopiero zrozumiałem słowa ojca. Nie da się opisać tego uczucia, to trzeba przeżyć. - dodał. - Jesteście niesamowici, Pani, mój Tato i wszyscy medycy którzy tutaj walczą o życie. Cieszę się, że jestem tutaj z nimi. - zakończył uśmiechając się jak zwykle do Yamanaki.

Beztroska pogadanka szybko znalazła zakończenie w momencie, gdy po chwili do szpitala zawitała kolejna grupa rannych. Drużyna Yamanaki niezwłocznie powstała by ruszyć do działania, zresztą jak wszyscy wolni w tej chwili medycy. Bohei miał asystować Misae toteż nie ustępował jej na krok, jednakże ta wydawała się osłupiała na widok nowych pacjentów. Młody medyk spoglądając na swoją idolkę, zauważył w jej oczach ogromne zmartwienie i troskę zaś z jej ust padło jedno niezrozumiałe dla niego w tej chwili imię. Wydawało się, że Yamanaka musiała ich wcześniej znać, być może byli dla niej bliskimi osobami, jednakże niepokojąca stagnacja z jej strony była chwilowa, gdyż nie minęło kilka sekund by znów powróciła jej decyzyjność i pewność siebie. Miase stanowczo wydała wszystkim polecenia, jak zawsze krótko i precyzyjnie. Standardowo do Misae trafił kolejny ciężki pacjent, chłopiec imieniem Anzou ugryziony prawdopodobnie przez węża. Stan shinobiego wyglądał na ciężki, był sparaliżowany i płytko oddychał co dawało do zrozumienia, że trzeba mu szybko pomóc. Podczas gdy Aka podała leki przeciwbólowe a Misae badała pacjenta, Bohei zajął się raną po ugryzieniu. Nastolatek począwszy od pozbycia się zbędnego ubioru, ujawnił ranę po czym standardowo ją zdezynfekował. Uraz był typowy dla ugryzienia przez gada, zaś sama rana była silne zaczerwieniona i zaropiała, dając wyraźny odczyn działania trucizny.

- Aka-sama, leki przeciwbólowe już poszły? - zapytał.

Gdy tylko Aka potwierdziła podanie leków, chłopak zabrał się za czyszczenie rany.

- Anzou-kun, może boleć i to cholernie, ale musimy oczyścić tą ranę. Proszę dać z siebie wszystko. - dodał uprzedzając pacjenta przed wsadzeniem skalpela.

Noga chłopca w dotyku była napięta i twarda, była sparaliżowana jednakże niestety i stety dalej odczuwał ból, który był również dobrym znakiem. Dopóty pacjent czuje bół, dopóki żyje co było dla medyka pocieszające. Bohei chwyciwszy sprawnie skalpel w dłoń, ruszył nim pewnym jednostajnym ruchem wokół ugryzienia. Przerywając tkankę skórną w miejscach najbardziej nabrzmiałych w okolicy rany, zaczęła wyciekać gęsta ropa. Rana nie wymagała dużego nacięcia, jednakże należało ją dokładnie oczyścić i naciąć dokładnie wewnętrzne krawędzie w środku, tak aby ułatwić Misae jej scalenie przy użyciu chakry, co zresztą usilne starał się wykonać Bohei. To samo tyczyło się aseptyki, chłopiec po oczyszczeniu rany dokładnie zdezynfekował ją, pozostawiając najtrudniejszy etap leczenia Yamanace.

- Misae-sama, jeżeli będzie Pani potrzebować chakry to proszę mówić, przekaże Pani swoją, mam jej pod dostakiem. - zaproponował, podczas Iryojutsu Misae.

Podczas gdy Yamanaka walczyła swoją zieloną chakrą o życie pacjenta, Bohei skoncentrował się na parametrach życiowych. Trzymając swoje palce na przedramieniu, kontrolował tętno na tętnicy zaś swoim wzrokiem obserwował powolnie unoszącą się klatkę piersiową, kontrolując jego oddech. Jego ciało w dotyku było rozgrzane, miał bradypnoe oddechowe i tachykardię, jego skóra zaś była blada i spocona a świadomość ograniczona. Miał wstrząs, dlatego tak ważne było skrupulatne pilnowanie jego parametrów życiowych, co było teraz priorytetem dla medyka. Oczywiście, gdy tylko stan pacjenta się zmieniał , Bohei niezwłocznie reagował informując o tym Misae.

- Misae-sama, chłopak ma wstrząs. Może podamy mu coś pobudzającego? - zapytał.

(Mam na myśli aminy presyjne typu epinefryna etc. napisałem pobudzającego bo Hoshi wspomniała, że jeszcze nie znamy adrenaliny :P)

1. Bohei rozmawia z Misae.
2. Chłopiec wraz z Yamanaką zajmują się Anzou.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Szpitalni medycy mieli ręce pełne roboty, pacjenci wymagali leczenia, zwłaszcza Ci w ciężkim stanie a za chwilę mieli przybyć następni. Bohei po zacerowaniu prostej rany na czole pacjentki, zdecydował się na podanie płynów z lekiem przeciwbólowym oraz pigułki koagulacyjnej. Niestety tym razem był zmuszony działać samodzielnie, Midori którą pragnął mieć u swego boku do pomocy, musiała wspierać Tetsura i jego zdecydowanie trudniejszy przypadek. Chłopak nie miał pretensji, takie były warunki i reguły funkcjonowania szpitala, gdzie jeszcze nie raz podczas tej wojny siły i środki do walki o życie będą ograniczone.

- Jestem shinobim, proszę Pani. Walka i wojny to integralna część tej profesji. Niestety nie mogę Pani tego obiecać, nie mógłbym spojrzeć w lustro gdybym uciekł i zostawił swoich towarzyszy na śmierć. Zresztą taka sytuacja nie będzie miała miejsca, ponieważ my tutaj bardzo wierzymy w Panią i resztę, którzy walczą o nasze życia na pierwszej linii. - powiedział młody iryonin, podnosząc głowę na końcu zdania i uśmiechając się szeroko do pacjentki.

- Miała Pani szczęście z tym kunaiem. Jak zleci kroplówka to proszę wziąć tą pigułkę na krzepliwość krwi. - dodał, kładąc lek na tacy przy łóżku pacjentki.

Misae wyglądała na wyczerpaną, od początku bitwy walcząc o życie tych najbardziej wymagających pacjentów była zmuszona używać spore pokłady swojej chakry. Baa, wykorzystała ją nawet podczas ratowania szpitala przed zalaniem, przywołując swoje niesamowite jaszczurki. Była zdecydowanie niesamowitą kunoichi, ale nawet tak doświadczony ninja jak Yamanaka używała do tego swojej chakry. Aktualna pacjentka miała równie skomplikowane obrażenia, podczas gdy młoda lekarka z Soso zasklepiała rany za pomocą chakry, w tym czasie Bohei ściągał dla niej rany za pomocą szwów, aby można je było szybciej zaleczyć. Ich działania musiały być dokładne, przez co i powolne, nie mogli się mylić i musieli działaś asynchronicznie. Chłopiec szyjąc i zakładając zaciski na tkankach, tym razem zupełnie nie przykuwał uwagi na ich estetykę, ponieważ priorytetem było jak najszybsze zatamowanie krwawienia. Nieustannie starał się nadążać za ekstremalnie skupioną Miase oraz dbać o pole operacyjne, regularnie je przemywając wodą oraz specjalnym płynem do dezynfekcji. Na ich czołach można było obserwować ciągły proces pocenia się, co jakiś czas widząc kapiące na twarz krople potu. Bohei'emu ciężko było ocenić ile czasu spędzili czasu nad poszkodowaną, ale zdecydowanie musiało to trochę trwać, gdy tylko udało się zatamować krwawienie chłopiec zamierzał odciążyć swoją idolkę i wraz z Aką, przygotować stanowisko na kolejnego pacjenta.

- Misae-sama, proszę chwilkę odpocząć. Na pewno zużyła Pani dużo chakry, ja i Aka zmienimy prześcieradło i przygotujemy stanowsiko. Należy się Pani chwila przerwy. - zaproponował, obdarowując Yamanakę szczerym i serdecznym uśmiechem. - Aka-sama, przynieś proszę świeże fartuchy, rękawice i resztę... a i środki, leki oraz narzędzie, które zużyliśmy. Trzeba uzupełnić stanowisko, ja tutaj wszystko posprzątam. - poprosił, odwracając się jak zwykle z uśmiechem w stronę Aki.

Podczas gdy pielęgniarka poszła po medykamenty oraz świeże ubrania, chłopiec zdjął zakrwawione prześcieradło aby przemyć łóżko środkiem do dezynfekcji. Wszystkie zakrwawione gazy musiały być wyrzucone i wymienione na nowe, to samo tyczyło się narzędzi, które musiały zostać wysterylizowanie. Stanowisko musiało być zdezynfekowane przed przybyciem nowego pacjenta, zaś stolik zabiegowy wyglądać jak przed zabiegiem, aby maksymalnie minimalizować ryzyko infekcji nawet w takich warunkach jak tutaj.
Gdy tylko stanowisko było gotowe a braki uzupełnione, Bohei przygotowywał się do dalszego działania zmieniając swoje zakrwawione odzienie ochronne i rękawiczki. Również odczuwał zmęczenie, mimo iż nie używał chakry to był zmęczony psychicznie jak i fizycznie, gdyż wszyscy medycy od początku bitwy działali na 200%. Zamierzał zostać przy Misae i wspierać ją jako asysta przy kolejnych pacjentach.

- Misae-sama, zostanę z Panią i będę asystował, co Pani na to? - zapytał liderkę, tym razem z mniejszym uśmiechem niż zwykle i lekką powagą. - Jest Pani niesamowita, podziwiam Panią za Pani wolę , chęci i dobroć. Chyba mogę szczerze powiedzieć, że cieszę się że tutaj jestem i że mogę u Pani boku pomagać innym. - dodał, tym razem z ponownie szerokim i szczerym uśmiechem.

1. Bohei podaje kroplówkę i leki zaopatrzonej wcześniej pacjentce.
2. Iryonin asystuje Misae w trakcie zabiegu.
3. Chłopiec przygotowuje stanowisko na kolejnego pacjenta.
4. Nastolatek rozmawia z Yamanaką, deklarując jej swoją pomoc.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Konstrukcja wykonana przez Tetsuro zdała swoje zadanie, dzięki jego wspaniałemu zmysłowi technicznemu, izba szpitalna uniknęła zalania przez niezahamowany tego dnia deszcz. Udało się pozbyć przynajmniej jednego z nieoczekiwanych problemów, jednakże warunki panujące w szpitalu dalej nie należały do łatwych, nasilające się warunki atmosferyczne oraz nieregularne wstrząsy oddziałowujące na twierdzę, nie ułatwiały medykom zadania.

W końcu była chwila by chociaż na chwilę odetchnąć, a tak przynajmniej się wszystkim wydawało. Pierwsi pacjenci zostali zaopatrzeni i bezpieczni, jednakże mimo iż w prawdzie wszyscy się tego podświadomie spodziewali to nagle u wrót szpitala pojawili się następni ranni. Meduki ruszyła drzwi frontowych szpitala, za których zaczęli być wnoszeni w niezliczonej ilości ranni shinobi i żołnierze. Przez chwilę zapanował chaos, było słychać krzyki, wycie rannych i niewyraźne polecenia szukające odbiorców. Bohei, który dotychczas był zaangażowany w zwijanie nici, porzucił niezwłocznie swoje aktualne zadanie i ruszył bliżej wejścia do izby. Bitwa dopiero co się rozpoczęła, a ilość rannych i ich stan początkowy już wydawały się dla niego przytłaczające, nie było niczym dziwnych że w jego głowie zaczynały pojawiać się wątpliwości i zwątpienie.
- pomyślał, przecierając nerwowo lnianą chusteczką okulary.

Znowu poczuł strach, jak wtedy gdy trafił się mu jego pierwszy pacjent, zaś jednocześnie przypomniał sobie o Misae i reszcie zespołu. Przypominając sobie, iż pracując z tak wspaniałymi ludźmi i tak doświadczonym zespołem, można przecież zdziałać cuda. Niewiele myśląc, jego wzrok i wyostrzona percepcja niezwłocznie ruszyły w poszukiwaniu swojej liderki w tłumie. Zlokalizowanie jej nie było łatwe, gdyż szpital w kilka sekund zamienił się w tłoczne targowisko, podczas dnia handlowego, jednakże gdy tylko wpadła mu w oko od razu do niej ruszył. Misae akurat kończyła swój krótki odpoczynek, którego kosztowała pod jedną ze szpitalnych ścian.

- Misae-sama! Misae-sama! - krzyczał Bohei, podbiegając do przywódczyni. - Co robimy? Jest tu tyle rannych, proszę wskazać kim mam się zająć i biorę się do pracy! - dalej krzyczał zaaferowany.

Gdy tylko Misae wydawał młodemu medykowi dyspozycje, ten podchodząc do swojej nowej pacjentki, zaprowadził ją ostrożnie do jednego z wolnych stanowisk. Poszkodowana całe szczęście nie była mocno ranna, przynajmniej jej stan był zdecydowanie lepszy od reszty poszkodowanych, którymi zaczęli zajmować się bardziej doświadczeni medycy. Kobiecie doskwierała niewielka rana cięta w okolicy czołowej, jednakże intensywnie krwawiąca i podatna na infekcję.

- Proszę tutaj usiąść, zaraz się Panią zajmę. Swoją drogą nazywam się Bohei, Imoto Bohei. - przywitał się kulturalnie z uśmiechem na twarzy, pomagając pacjentce usiąść. - Midori-san pomożesz mi? - rzucił do najbliższej pomocniczki w zasięgu.

Gdy tylko Midori pokazała się przy medyku, ten niezwłocznie poprosił ją o przygotowanie zestawu do szycia oraz namoczenie jałowych opatrunków w płynie do dezynfekcji. Rana wymagała przede wszystkim zaszycia oraz jej sterylnego zabezpieczenia, gdyż powierzchowne rany mimo iż nie były groźne to były bardzo podatne na ryzyko infekcji.

-- Dobrze, teraz powinno być lepiej, przynajmniej będziesz widzieć kto grzebie Ci w ranie. - uśmiechnął się szeroko, przecierając jej twarz wilgotną gazą. - Tak poważnie, muszę zaszyć tą ranę na czole. Nie jest groźna, ale mocno krwawi i nie chcemy żeby wdało się jakieś zakażenie. Swoją drogą, od czego ta rana? Niech zgadnę ,kunai... shuriken? - zagadywał, nawijając nić na igłę. - Midori, bardzo Cię proszę. Załóż wkłucie i podaj coś przeciwbólowego w kroplówce, niech sobie kapie. - poprosił, odwracając się w stronę pomocniczki.

Bohei był pewny siebie, o wiele bardziej niż podczas niedawnego zaopatrywania ran kapłana. Miał tę pewność i opanowanie, którego brakowało mu wtedy, wiedział co robić i zdawał sobie sprawę, że skoro był w stanie poradzić sobie z tak penetrującą raną i szyciem dużego organu, to równie sprawni poradzi sobie z raną głowy. Ruchy młodego medyka były pewne i precyzyjne, zaś samo szycie prostej rany wychodziło mu nadzwyczaj dobrze. Podczas szycia nie było niczego innego poza nim, raną i Midori wraz z pacjentką, był maksymalnie skoncentrowany. Zabieg nie trwał długo i dosłownie po kilku minutach rana była zaopatrzona, pozostało mu jedyne ją ponownie zdezynfekować i zaopatrzyć bandażem uciskowym.

- To by było na tyle. - powiedział, rzucając szczery uśmiech do pacjentki. - Mam nadzieję, że nie bolało. Teraz zleci do końca kroplówka z środkiem przeciwbólowym, więc powinno być jeszcze lepiej. Pani niech odpoczywa, zanim zleci kroplówka. - dodał. - Midori, dziękuję za pomoc. Udam się do Misae-sama, póki nie jestem tutaj potrzebny. - rzucił do pielęgniarki z uśmiechem, po czym odszedł kilka kroków od łóżka.

Pacjentka została zaopatrzona, zaś Bohei miał w końcu chwilę czasu aby zaczerpnąć z manierki kilka łyków wody. Nie miał jednak w zamiarze się obijać, zwłaszcza gdyż dobrze zdawał sobie sprawę z tego co właśnie działo się w szpitalu. W takim momencie wewnętrznie podziękował sobie samemu, że załatwił swoje potrzeby przed bitwą, zwłaszcza związane w wypróżnieniem. Jego duże czarne ślepia znowu ruszyły w poszukiwaniu swojej liderki, zaś gdy tylko zlokalizował Misae od razu skierował się do niej po dalsze instrukcje.

- Misae-sama, zająłem się pacjentką, teraz odpoczywa i dostaje leki przeciwbólowe. Mogę się do czegoś przydać na ten czas. - dodał zmotywowany, dobiegając do Yamanaki.

1. Bohei lokalizuje Misae.
2. Iryonin zaprowadza pacjentkę z raną głowy do łóżka i udziela jej pomocy.
3. Nastolatek odpoczywa i uzupełnia płyny.
4. Młody Imoto kieruje się do Yamanaki, oferując swoją pomoc.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Większość medyków ruszyła do pomocy w zabezpieczeniu szpitala polowego przed uciążliwą ulewą, dodatkowo wstrząsy oraz błyskające błyskawice wraz z intensywnym wiatrem, zdecydowanie nie ułatwiały tego zadania. Prowizoryczna konstrukcja wykonana przez Bohei'ego wydawała się zdawać egzamin, jednakże jak się okazało dla Taisho padający deszcz wcale nie był utrapieniem, wydawało się wręcz że w jakiś sposób przynosił mu ukojenie. Tak czy inaczej, nie było wskazane, aby jego świeżo zaopatrzone rany powinny mieć kontakt z deszczówką. Kaguya okazał się wytrwałym i przede wszystkim cierpliwym i wyrozumiałym pacjentem, co przekładało się po części na sprawność i jakość leczenia jego ran. Co więcej trudno było nie zauważyć, że polubili się wraz z Boheim, co wyraźnie przekładało się na ich miłe pogadanki.

- Rozumiem, jednakże Pana rany powinny unikać wilgoci, zależy nam aby się dobrze goiły. - wytłumaczył w odpowiedzi na refleksję Kaguyi. - Proszę wołać, jak będziesz czegoś potrzebował Taisho-sama. Ahh.... myślę, że Pan przesadza, robię to do czego zostałem przydzielony i tyle, ale dziękuję za miłe słowa. - odparł uśmiechnięty, lekko się zawstydzając w wyraźnym zadowoleniu. - No to lecę pomóc reszcie! - rzucił z entuzjazmem.

Plan Tetsuro okazał się wybitnym posunięciem, gdy tylko Bohei dołączył do reszty, zdał sobie sprawę że cała robota została praktycznie wykonana. Oddział medyczny od samego początku działał jak jeden organizm, zaś cała praca była świetnie zorganizowana przez co szybko można było ujrzeć efekty. Część medyków została zaangażowana do stawiania stelaży, inni zajmowali się nakładaniem płacht co wydawało się najtrudniejszym zadaniem, zaś pozostali zwijaniem nici do ich zaszycia. Jako, że wszyscy zostali już odpowiednio rozdzieleni, Bohei'emu nie pozostało nic innego jak dołączyć do ostatniej z grup aby pomóc w zwijaniu nici.

Na zewnątrz twierdzy było słychać, że warunki pogodowe intensywnie się pogarszają, grzmoty wydawały się być bardziej donośne i uderzać coraz bliżej, zaś ulewa nabierała rozmachu a wiatr na sile. Dodatkowo huczne odgłosy zagrzewania do nadchodzącej walki, coraz częściej były przerywane przez potężne wstrząsy wywoływane przez uderzające o twierdzę kamienie. Wszyscy działali w pośpiechu ze świadomością, że wielka bitwa zapewne niedługo przyniesie im nowym pacjentów.

1. Bohei rozmawia z Taisho.
2. Iryonin pomaga w zwijaniu nici do szycia.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

- Robi się Tetsuro. - odparł zmotywowany Bohei do odchodzącego Tetsuro.

Pustynny medyk wykazując się odważną inicjatywą, zamierzał zając się problemem związanym z potencjalnym zalaniem szpitala, zaś Bohei miał pozostać z poszkodowanym Kaguyą. Taisho był wzorowym pacjentem, mimo iż jego obrażenia były bardzo bolesne, to starał się trzymać pogodę ducha. Był miły i wyrozumiały dla zapracowanych medyków, próbował nawet odpowiadać na pytania młodego Imoto, nie zważywszy na towarzyszący mu przy tym ból.

- Spokojnie Taisho-sama. Zostanę z Panem. Właśnie, proszę to wziąć, za chwilę podam kroplówkę. - odpowiedział, podając rannemu pigułkę żywnościową.

- Midori, poproszę Cię o podanie kroplówki z noradrenaliną. - poprosił.

Pielęgniarka sprawnie przygotowała zlecenie młodego Iryonina, po czym powiesiła płyn na stojaku i podała dren nastolatkowi. Bohei podłączył dren do wkłucia, po czym w jego głowie urodził się głos głównodowodzącego. Chłopak nie znał Sugiyamy, jednakże dzięki Taisho dowiedział się o zastosowanej na shinobich technice i tożsamości tajemniczego mówcy. Według motywującego przemówienia, było już pewne że wielka bitwa się odbędzie oraz że nic nie wskazywało na to, aby miało być inaczej. Dawało to wszystkim do zrozumienia, że niedługo w szpitalu pojawi się zapewne jeszcze więcej pacjentów, a przecież Ci z grupy szturmowej już zaabsorbowali wiele rąk do pracy. Prognozy nie były obiecujące i jakby tego było mało, placówce leczniczej groziło zalanie. Całe szczęście że medycy mieli przy sobie Tetsuro, który szybko reagując wdrożył własny plan awaryjny. Umysły wszystkich medyków ponownie weszły w stan skupienia, podczas przekazywania planu Meduki, którego autorem był wspomniany lalkarz. Wszyscy ruszyli do działania, natomiast Bohei nie za bardzo wiedział co robić, w końcu jego zadaniem była opieka nad rannym Kaguyą. Na ciało Taisho zaczynały spadać grube i coraz bardziej liczne krople deszczu, zaś jego rany były dalej odsłonięte. Dlatego nastolatek niewiele myśląc, opierając się o plan Tetsuro, chwyciwszy nosze znajdujące się w pobliżu oraz worek na zwłoki, zabrał się za konstruowanie prowizorycznego schronienia dla swojego pacjenta. Konstrukcja nie była skomplikowana, za to zważywszy na obecne możliwości jedynym słusznym rozwiązaniem. Do walki z ulewą zostały zaangażowane wszystkie wolne dłonie w szpitalu, dlatego też młody Iryonin zastanawiał się czy, aby nie opuścić Taisho, który coraz lepiej rokował i nie pomóc przyjaciołom.

- Tetsuro-senpai! Tetsuro! - krzyczał donośnie w stronę kolegi. - Jeżeli potrzebujecie pomocy to proszę wołać! - krzyczał, zastanawiając się czy go słyszy.

- Taisho-sama, jak się Pan czuje? Nie będzie problemu jak Pana opuszczę i pomogę kolegą? - zapytał uprzejmie Kaguyę.

Bohei czekał na znak, był gotowy pomóc ale nie zamierzał działać indywidualnie i na własną rękę. Chłopiec był osobą, która wolała wykonywać jasne i konkretne polecenia i przede wszystkim działać drużynowo.
Niezależnie od działań Bohei'ego po chwili cała twierdza zadrżała, poprzedzona wielkim hukiem, który przypominał uderzenie czegoś ciężkiego o kamienną skałę.

1. Bohei sprawuje opiekę nad Taisho.
2. Chłopiec konstruuje prowizoryczne schronienie dla Kaguyi.
3. Iryonin czeka na decyzję odnośnie pomocy przy zabezpieczeniu szpitala.

STATYSTYKI:

Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Ukryty tekst

]Bohei wraz Tetsuro i Midori, przelewając własne poty walczyli o zdrowie Taisho. Młody Iryonin precyzyjnie przewracając ostrym skalpelem, starannie usuwał martwicze tkani zwęglonej skóry, podczas gdy lalkarz leczył za pomocą chakry przygotowaną ranę. Była to mozolna i wymagająca procedura, w której dzielnie wspierała ich Midori, oczyszczając regularnie zaopatrywane rany, podając środki przeciwbólowe czy asystowaniu ich we wszystkich o co tylko poprosili. Cała trójka była maksymalnie skupiona na wymagającym zabiegu, wydawało się jakby byli skoncentrowani tylko i wyłącznie nad pacjentem, zapominając zupełnie o otoczeniu. Cały szpital polowy działał bez westchnienia, każdy miał swoich pacjentów, mniej bądź bardziej wymagających, jednakże każdy z medyków dzisiejszego dnia dawał z siebie 200%.

- Trzymaj się kolego. Robimy co w naszej mocy, chociaż trochę to potrwa. Leczenie takich obrażeń jest czasochłonne. Prawda Tetsuro? - odpowiedział pacjentowi uprzejmie, starając się go wesprzeć. - Swoją drogą, nieźle urządzili was dzicy. Słyszałem, że było gorąco z tego co powiedział mi ten kapłan Jashina. Tak w ogóle, dziwny z niego koleś. - dodał, skupiony na resekcji tkanki.

Współpraca między Bohei a Tetsuro, wyglądała wzorowo przez co świetnie się uzupełniali w swoich ruchach przy zaopatrywaniu ran, była to również dobra okazja dla młodego medyka, aby chwilę porozmawiać z lalkarzem, gdyż od kiedy pojawili się pacjenci nie było czasu na pogadanki.

- Tetsuro-senpai, wybacz moją wścibskość ale doszły mnie słuchy, że pochodzisz z Unii Samotnych Wydm. Nigdy nie zapuszczałem się poza Karmazynowe Szczyty, tak na prawdę wyprawa tutaj, jest moją pierwszą podróżą poza rodzimą prowincję. - wytłumaczył, nie odrywając wzroku od skalpela. - Jak tam jest? W sensie na pustyni. Jak wam się tam żyje? Skąd czerpiecie wodę, albo czy istnieje w ogóle jakieś rolnictwo? Wiesz, warunki pogodowe na pewno nie są lekkie. - zapytał z zaciekawieniem, dosłownie na chwilę kierując wzrok w stronę rozmówcy.

Rozmowa z Tetsuro, zdecydowanie dobrze wpływała na zespół, wydawało się wręcz że podczas pogadanki zabieg wydawał się przebiegać szybciej i sprawniej a na pewno bardziej przyjemnie. Nagle w głowie Bohei'ego pojawił się niezidentyfikowany głos, który wydawał się być zainteresowany niejakim Ryuujinem, kimkolwiek by był. Było to dziwne, przez chwile nastolatek myślał, że się przesłyszał jednakże jego zaskoczenie wymalowane było, także u Tetsuro jak i Midori.

- Słyszeliście to? Co to było? - zapytał na głos kompanów.

Niedługo po tym jak dziwaczny głos zadudnił znienacka wszystkim w głowach, stało się coś równie niespodziewanego. Niebo rozbłysło, po czym pojawił się nagły huk oraz zerwał się nagle silny wiatr, zaś po chwili zaczęło padać. Najmniej upragnionym zjawiskiem, jakiego mogli by chcieć medycy, była właśnie nadciągająca burza. Co więcej, jej nagłe pojawienie się mogło jedynie zwiastować, że nie miała to być lekka i chwilowa ulewa a co najmniej obfite urwanie chmury. Twierdza wydawała się być dobrze wyizolowana, jednakże spore ilości deszczu zaczynały dostawać się do środka, gdzie znajdowali się niezaopatrzeni pacjenci.

- Niech to, jeszcze tego brakowało. Co robimy? - rzucił Bohei w stronę Tetsuro i Midori.

1. Bohei wraz z Tetsuro zaopatrują Taisho.
2. Nastolatek zagaduje Kaguye z potem Tetsuro.
3. Chłopiec słyszy głos w głowie.
4. Zaczyna padać a młody medyk, czeka na decyzję starszego kolegi.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Szpital polowy działał jak dobrze naoliwiona maszyna, co prawda wszyscy mieli ręce pełne roboty, ale z wielkim zaangażowaniem oraz troską, wspierając się wzajemnie udzielali pomocy poszkodowanym jak tylko potrafili.
Bohei zakończył sukcesem swój pierwszy poważny zabieg a prawdę mówiąc operację. Zaszycie trafionej strzałą wątroby nie było wcale łatwe, bez użycia zaawansowanych technik Iryojutsu. Jednak medyk udowodnił sobie samemu, że mimo za pomocą standardowych rozwiązań, również można uratować komuś życie. Tutaj jednak zrodziło się w nim jedno z intrygujących go pytań? Jak to możliwe, że mężczyzna ze strzałą w organie był w tak dobrym stanie klinicznym. Dopiero gdy sługa Jashina przestawił się oraz pokazał symbol reprezentującego swój kult, nastolatek był w stanie skojarzyć fakty. Ceremonialny ubiór oraz niecodzienne co do sytuacji zachowanie mężczyzny wiele tłumaczyło. Bohei wiele słyszał o tajemniczym kulcie zamieszkującym Ryuzaku no Taki, chociażby o ich stylu walki polegającym na kaleczeniu siebie samemu oraz przeciwnika, jak i o teoriach jakoby byli nieśmiertelni. Wszystko wskazywało na to, że w każdej plotce zawsze jest ziarno prawdy. Koniec końców gdy ranny wyznawca został opatrzony, zrobiwszy tak ja obiecał niemalże bez większego przejęcia wyczochrał Bohei'ego po głowie, po czym spokojnie się oddalił jakby nic się nie wydarzyło.

- Nie ma za... co... Proszę Pana. U-uważa Pan na siebie. - odpowiedział kapłanowi ze zdziwieniem.

- pomyślał medyk spoglądając na oddalającego się pacjenta i notując coś szybko w swoim notesie.

Całe szczęście dla młodego Iryonina jego druga pacjentka, była zdecydowanie w lepszej kondycji zdrowotnej od kapłana, jednakże zdecydowanie gorszej od niego kondycji psychicznej. Była roztrzęsiona, jednakże dzięki podejściu chłopca oraz odpowiedniej dawce leków uspokajających udało się mu ją uspokoić. W gruncie rzeczy na tym zakończyła się jego pomoc. Była idealnym przykładem tego, że czasami rozmowa i odrobina dobroci i zaangażowania wobec drugiej osoby, również może być niezbędnym lekarstwem. Niestety Bohei nie mógł dłużej zostać z Yamanaką, gdyż po chwili został zawołany do pomocy przez młodego Shigemiego. Chłopiec nawet chciał zabrać do pomocy swoją pacjentkę, jednakże ta wolała odpocząć. Należał się jej odpoczynek po tym co widziała, a medyk nie zamierzał jej do niczego zmuszać.

- Inoko-san, najważniejsze że jesteś już bezpieczna, tutaj nic Ci nie grozi. Te leki, które dostałaś... Może Ci się po nich zachcieć spać. Proszę Cię o nic się nie martw, tutaj już nic Ci nie grozi. - uspokajał Yamanakę. - Niestety, nie mogę z Tobą dłużej zostać, muszę pomóc przyjaciołom. Skoro nie chcesz iść ze mną, to zostań tutaj i odpocznij. - rzucił uprzejmie, kierując się do nieprzytomnego Takashiego.

Nieprzytomny Nara wyglądał lepiej, niż w momencie w którym widział go Bohei u wrót szpitala. Wszystko wskazywało na to, że doskonała praca Shigemiego miała przynieść owocne efekty.

- Wygląda zdecydowanie lepiej. Dobra robota Shigemi. Będę miał na niego oko. - pochwalił Shigemiego, zanim ten odszedł.

Takashi zaczynał się wybudzać, co zwiastowało polepszenie jego stanu zdrowia oraz możliwość wykorzystania Bohei'ego do innych zadań co szybko uczynił Tetsuro. Mając pod opieką pacjenta z licznymi oparzeniami ciała, liczył na pomoc nastolatka.

- Pędzę! - odparł, na wołanie kolegi.

Tetsuro wręczył skalpel Bohei'emu, tłumacząc jego następne zadanie. Chłopiec miał zając się usuwaniem tkanki martwiczej na ranach, podczas gdy starszy Iryonin zaleczaniem zdrowiej oparzonej skóry. Wszystko wskazywało na to że wszystkich czekała długa noc.

1. Rozmowa Boheiego z kapłanem.
2. Iryonin rozmawia z Yamanaką.
3. Nastolatek czuwa nad Takashim.
4. Chłopiec pomaga Tetsuro opatrzeć rany pacjenta.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Granatowy płaszcz z kapturem
Rękawice z blaszką
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

- pomyślał Bohei, wychodząc z sektora wypoczynkowego.

Młody Iryonin zdecydowanie miał szczęście, gdyż gdyby załatwianie potrzeb zajęło by mu trochę więcej czasu, mogło by go ominąć wiele ważnych informacji. Zjawiając się w sektorze przyjęć, natknął się akurat na prawiącą o tajemnej sztuce transplantologii Yamanakę. Bardzo polubił Misae mimo, iż dopiero się poznali to jego serce podpowiadało mu, że jest osobą dobrą i uczciwą a przez to godną jego zaufania. Zdecydowanie była doświadczona i mądra, przez co patrzył na nią jak na swojego mentora i idola. Dlatego, też gdy tylko otworzyła usta, analogicznie chłopiec otworzył notes i starannie notował każde jej słowo. Wiedza, którą przekazała Misae, była skarbem dla świeżo upieczonego medyka a on miał to szczęście, że mógł ją poznać.

Nagle luźna i przyjazna atmosfera została przerwana przez dowódcę grupy medycznej. Meduki Yamanaka apelując donośne o spokój, postawiła wszystkich do pionu. Jedno było pewne, bitwa miała się odbyć a medycy będą mogli się wykazać , gdyż za chwilę mieli do nich trafić pierwsi pacjenci. Grupa szturmowa, czyli pionierzy którzy jako pierwsi starli się z dzikimi, w oczach Bohei'ego już byli bohaterami a on miał być jednym z tych, którzy mając im pomóc. Teraz był już opanowany i gotowy, zupełnie asymetrycznie jak przed wejściem do twierdzy, czuł się pewnie mając przy sobie tylu uzdolnionych Iryoninów.

Chwilę później tak też się stało jak zapewniała Meduki, w szpitalu pojawili się pierwsi pacjenci, przetransportowani dziwnymi wielkimi ptakami przed wejściem do izby. Twory wyglądały jak ożywione rysunki, które wyciągnięte z kartki papieru ożyły i się urzeczywistniły. Czegoś takiego młody iryonin nigdy widział, co wzbudziło w nim nie lada zachwyt i zdziwienie. Pacjentów było dużo, chłopak nie starał się nawet ich liczyć, gdyż w jego spectrum zainteresowania byli pacjenci, którzy mieli być przydzieleni jego drużynie. Takie był wytyczne Meduki i kurczowo trzymał się tej myśli. Pierwszym z nich był nieprzytomny mężczyzna, który na pierwszy rzut oka wyglądał na ciężko rannego. Dlatego też zapewne trafił na łóżko odpowiedniego medyka, czyli Misae. Bohei nigdy czegoś takiego nie widział, na ciele mężczyzny co jakiś czas pojawiały się poruszające błyskawice, jakby w jego ciele dochodziło do jakiś mikro-wyładowań elektrycznych. Stan w którym się znajdował, bez dwóch zdań przewyższał umiejętności jak i samo wyobrażenie nastolatka o jego obrażeniach. Za chwilę pojawiali się następni. Następny wjechał wijący się z bólu mężczyzna o lekko fioletowym zabarwieniu skóry, potem roztrzęsiona kobieta której twarz wskazywała na przeżycie jakieś silnej traumy, kolejnym zaś wściekły mężczyzna z rozgruchotaną kończyną dolną. Ranni pojawiali się jeden za drugim, manifestując przeróżne rany i obrażenia a ich ilość w takim tempie nie wydawała się mieć końca. Bohei tracił rachubę, próbując zliczyć przybywających rannych, zaczynał zdawać sobie powoli sprawę z tego czym jest wojna, której nigdy nie doświadczył. Stał zdezorientowany a wszystkie plany i scenariusze, które miał przygotowane rozwiały się niczym liście na wietrze, nie tak sobie to wyobrażał i nie był w stanie tak na prawdę niczego zaplanować. Widok sponiewieranych w szpitalu shinobich, wzbudzał w chłopcu strach i respekt przed nieznanym wrogiem, gdyż Ci tutaj wydawali się silni i doświadczeni, więc jacy musieli być Ci po drugiej stronie barykady. Zadając sobie pytania stał bezruchu, jak sparaliżowany obserwując panujący w izbie ból i chaos.
- pomyślał, przecierając pot z czoła za pomocą lnianej chusteczki.

Nagle jego bezruch został przerwany przez młodego mężczyznę, który zwrócił się do Bohei'ego z prośbą o wyjęcie strzały. Medyk otrząsnął się z letargu, po czym ciężko przełykając ślinę, wydmuchał z siebie zalegające powietrze w płucach.

- Gulp. Fuuuuuh.

Ubrany ceremonialnie w czerwone szaty mężczyzna ,miał być jego pierwszym w życiu pacjentem. Choć sam poszkodowany nie wydawał się za bardzo zaniepokojony wbitą w jego nadbrzusze strzałą, to Bohei czuł silną presję przed swoim pierwszym zabiegiem.

- Już. Już. Proszę się położyć. - powiedział nerwowo, wskazując łóżko wzrokiem. - Nie mogę jej tak po prostu wyciągnąć, gdybym tak zrobił grot rozszarpał by Panu struktury wewnętrzne, a tego byśmy nie chcieli. Jak się Pan położy to obejrzę ranę i wyciągnę strzałę. Postara się Pan odsłonić tors, pomogę przeciąć ubranie jeżeli będzie problem. - wyjaśnił, chwytając za stalowe nożyce.

Gdy mężczyzna się rozebrał i położył, chłopiec zabrał się za oględziny rany, oceniając głębokość oraz rodzaj rany. Nie było żadną tajemnicą dla każdego medyka, nawet dla początkującego jak Bohei, że rany penetrujące mogą być groźne dla większych organów, zaś same w sobie przeważnie są cięte przez co łatwiejsze do zaopatrzenia niż szarpane czy miażdżeniowe. Strzała znajdowała się w prawym nadbrzuszu, pod lekkim kątem stąd też chłopiec rozważał uszkodzenie wątroby, woreczka żółciowego lub żołądka. Ważny był też wywiad pacjenta, zaś patrząc na mężczyznę ten wydawał się całkowicie niewzruszony swoimi obrażeniami, pragnął aby wyjęto mu czym prędzej uwierającą strzałę i chciał wrócić do swojej roboty. Bohei naciągając skórzane cienkie rękawice na swe dłonie i zawołał w kierunku przydzielonych do pomocy cywilów.

- Słuchajcie, potrzebuje jednej osoby do pomocy. Poproszę o misę z wodą, metrową jałową gazę, zestaw do szycia oraz stojak na kroplówkę i 500 ml soli fizjologicznej. - poprosił, przyglądając się wbitej strzale.

Mając w pobliżu cały potrzebny asortyment, młody iryonin chwycił za skalpel swoją sprawniejszą prawą dłonią i zliżył się powoli do rannego. Jego ręka zaczęła się trząść a serce bić szybciej, jednakże biorąc głęboki wdech i powoli wypuszczając powietrze, opanował tachykardie i uspokoił swoją dłoń. Musiał być pewny i opanowany, gdyż tutaj nie było miejsc na pomyłkę, w końcu był do tego przygotowywany.
- pomyślał.

Chłopiec powoli kierując narzędziem naciął delikatnie z obu stron ranę, aby otworzyć sobie do niej odpowiedni dostęp, gdy tylko zaczęła sączyć się krew, przemył dokładnie brzegi rany suchą i czystą gazą. Teraz widział dokładnie, gdzie powędrowała nieszczęsna strzała, aby dowiedzieć się że niestety jej celem okazała się wątroba. Na szczęście dla poszkodowanego, jej grot wbił się jedynie na 2cm w prawy segment jakże ważnego organu. Młody medyk wiedział, że krwawienia z wątroby są niebezpiecznie i groźne dla organizmu, chociażby z powodu dużego ukrwienia tej ludzkiej oczyszczalni ścieków. Wystarczyło tylko wyjąc strzałę, tak aby nie uszkodzić żadnych innych struktur oraz pocerować pacjenta. Bohei polał letnią wodą wnętrze rany, aby oczyścić ją ze skrzepów oraz zalegającej krwi, po pierwsze aby ją dokładnie oczyścić, zaś po drugie po to aby lepiej widzieć co dzieje się w środku.

- Dobra, teraz będziemy wyciągać. Będzie bolało, ale możemy podać coś przeciwbólowego? - zapytał, trzymając w dłoni strzałę.

Jeżeli pacjent zażyczył sobie podanie środków przeciwbólowych, to chłopiec podał mu podskórnie 5mg morfiny, które powinny załatwić sprawę. Bohei sprawnym szybkim ruchem, wyciągnął zalegającą strzałę po czym wyrzucił ją na stojący obok stolik zabiegowy, aby bez zastanowienia wziąć się za szycie rany. Priorytetem była rana wątroby, dlatego też od niej zaczął. Wydawało się, że pierwsze lody zostały przez niego przełamane, jego ręka chodziło zaskakująco sprawnie i płynnie, pętelka za pętelką szybko scalając w całość przecięty fragment wątroby. Był spokojny i opanowany, jak jeszcze ani razu od kiedy jest w Kotei. Następnym etapem było zszycie uszkodzonej otrzewnej, upewniwszy się za pomocą gazy że nie znajduje się w niej zbędna krew, zaczął nawijać igłą tworząc kolejny zwarty wzór ze szwów. Pozostała mu już najmniej niebezpieczna część zabiegu, jednakże najdłuższa gdyż rana na powłoce skórnej, którą musiał otworzyć była większa niż te wewnątrz. Skórę szył już powoli, bez strachu że może się coś złego wydarzyć w końcu krwawienie ustąpiło, była to okazja aby porozmawiać ze swoim podopiecznym.

- Już kończymy. Zostało zaszyć skórę, założę jeszcze Panu igłę i przetoczymy kroplówkę, stracił Pan trochę krwi. - tłumaczył, patrząc na szytą przez niego ranę. Swoją drogą, nazywam się Bohei. Imoto Bohei. - przedstawił się w grymasie, podczas nawiązywania pętelki. Widzę, że nieźle się wam oberwało, musiało być gorąco. Pozwolę sobie zapytać. Co tam się dokładnie stało, jacy są Ci dzicy? Jakie mają zdolności, jak wyglądają? - spytał, odrywając chwilowo wzrok od rany aby spojrzeć na szytego mężczyznę.

Gdy już rana została zaszyta, chłopiec zrobił tak jak zaplanował podając kroplówkę oraz przykładając do rany gazę, zabezpieczył ją obwiązując bandażem wokół brzucha, tworząc opatrunek uciskowy.

- Dobra, to by było na tyle. Rana może dokuczać i boleć, w końcu oberwał Pan strzałą. Dla pewności może Pan zapytać, któregoś ze starszych medyków, aby ocenili czy nie potrzeba dla Pana bezpieczeństwa użyć na niej chakry. W każdym razie z mojej strony to wszystko. - wytłumaczył z uśmiechem wymalowanym na twarzy.

Bohei nie ukrywał zadowolenia, był to jego pierwszy zabieg na żywym człowieku, do tego udany. Czuł dumę i zadowolenie, chciałby się również pochwalić tym własnemu ojcu, którego kątem oka próbował wyszukać. Nie było jednak teraz na to czasu, gdyż medycy mieli jeszcze dużo roboty do wykonania, w tym także była praca dla młodego iryonina. Wszyscy byli zajęci swoimi pacjentami, jednakże jedna z nich wydawała się być bez opieki. Roztrzęsiona kunoichi, która siedziała na łóżku Hayakawy nie wyglądała na ranną, natomiast wymagała pomocy psychiatrycznej. Cała się trzęsła i patrzyła kurczowo w ziemie, jakby nie była świadoma swojego otoczenia ani czasu. Młody medyk miał być wsparciem dla innych, jednakże póki nikt nie potrzebował jego rąk do pomocy, postanowił zająć się dziewczyną. Nim do niej podszedł, sięgnął do stalowego naczynia przypominającego kubek i nalał trochę wody ze swojej manierki. Obserwując ją dokładnie, zbliżył się spokojnym, lecz normalnym krokiem po czym powoli wyciągnął do niej dłoń z naczyniem.

- Proszę, napij się. Na pewno jesteś spragniona. Pewnie dobrze o tym wiesz, że największym wrogiem na wojnie, jest odwodnienie. Nazywam się Imoto Bohei, jestem tutejszym Iryoninem. A ty jak się nazywasz? - zagadał uprzejmie.

W zależności od zachowania dziewczyny, chłopiec starał się zachowywać tak, aby jej nie denerwować ani nieświadomie napastować. Jeżeli mu tylko na to pozwoliła, to zamierzał usiąść obok niej i wesprzeć dotykiem, kładąc spokojnie swą dłoń na jej ramieniu. Jednakże, gdyby jej reakcja była nerwowa i próbowała się zdystansować, dawał jej do tego przestrzeń, również się odsuwając i wspierając słowem. Bohei miał w zanadrzu również plan, aby podać wystraszonej kunoichi syrop na bazie hydroxyzyny, co by skutecznie ją uspokoiło i wyciszyło, jednakże wszystko zależało od niej samej.

W szpitalu dalej panowało zamieszanie, każdy miał ręce pełne roboty, dlatego też nastolatek szybko i zgodnie z planem działania został poproszony o pomoc przez Shigemiego. Rówieśnik młodego medyka miał nie lada wyzwanie przed sobą, był znacznie bardziej uzdolniony niż Bohei, ale musiał zając się dwoma znacznie bardziej wymagającymi pacjentami. Jednym z nich był o długich włosach spiętych w kucyk, nieprzytomny shinobi, którego właśnie kończył opatrywać.

- Pewnie. Będę miał na niego oko, możesz na mnie liczyć. - odpowiedział z aprobatą Shigemiemu.

Bohei odwróciwszy się z powrotem do dziewczyny, postanowił zaproponować jej, aby mu potowarzyszyła. Po pierwsze nie chciał jej zostawiać samej, zaś po drugie miał nadzieję że fakt, iż przyda się komuś jej pomoc, postawi ją na nogi.

- Może pójdziemy razem i pomożemy mojemu przyjacielowi. Przydałby się również Twoja pomoc, we dwójkę będzie nam łatwiej obserwować rannych? - zaproponował spokojnym głosem dziewczynie.

Niezależnie od tego czy dziewczyna się zgodziła czy nie, chłopiec nie miał innego wyjścia. Głównym zadaniem Bohei'ego było wsparcie medyczne swoich kompanów, zaś zważywszy na brak zagrożenia życia u załamanej kunoichi, priorytetem był nieprzytomny pacjent.

1. Bohei słucha i notuje, przekazu Misae o przeszczepach.
2. Iryonin z przerażeniem obserwuje wchodzących pacjentów.
3. Nastolatek zajmuje się rannym z wbitą strzałą.
4. Młody medyk próbuje uspokoić Yamanakę.
5. Chłopiec wraz lub bez przestraszonej kunoichi, obserwuje/pilnuje nieprzytomnego Takashiego.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Granatowy płaszcz z kapturem
Rękawice z blaszką
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Wszelkie obawy Bohei'ego powoli znikały, czuł się pewniej i coraz bardziej komfortowo, widząc życzliwość oraz troskę ludzi z którymi miał ratować życie innych. Radował się faktem, że ani przez chwile żaden medyk z jego grupy, nie dawał chociażby ziarna odczucia wyższości czy pogardy wobec młodego medyka, zaś każdy raczył obdarzyć go pomocą oraz wsparciem.

Keion, który wydawał się nastolatkowi na pierwszy rzut oka groźnym i gburowaty, mimo iż chłopiec nigdy nie był uprzedzony do innych, to mimo obaw okazał się życzliwym doświadczonym medykiem.

- Jeżeli tylko będzie na to czas, to nie omieszkam skorzystać. - odpowiedział uprzejmie Hayakawie.

Obawy przed przywitaniem się z zielonowłosym, który jeszcze parę chwil wcześniej miał wbić skalpel innemu medykowi, również okazały się nie słuszne. Co prawda, wydawał się być szorstki w obyciu, ale jak się okazało był człowiekiem, który oddaje innym to co sam od nich dostaje.

- Dziękuję Tetsuro-senpai, to znaczy Tetsuro. Jest Pan dla mnie zbyt wyrozumiały, oczywiście będę pytał. - odparł życzliwie, lecz nieśmiało.

Największym zaskoczeniem dla Boheiego jednak, była reakcja jego liderki, Yamanaki Misae. Iryonin wiedział dużo o rodzinie, która była jego sąsiadem. Wiele razy słyszał ostrzeżenia na temat ich ambicji politycznych i zdolnościach manipulacyjnych, którymi według pospólstwa wykorzystują do swoich prywatnych gierek i potrzeb. Oczywiście Bohei, co zawsze powtarzał mu ojciec, kierował się sercem i rozumiem i daleki był od takich spostrzeżeń co zresztą potwierdzała życzliwość Misae. Jej słowa były szczere, zaś wola szlachetna i prawdziwa i chociażby sam Mędrzec Sześciu Ścieżek powiedział, że to jedna z jej zdolności to chłopiec nigdy by w nie uwierzył. Była dla niego niczym starsza siostra i czuł że była dobrym człowiekiem. Czuł spokój i radość, wiedząc że ma nad sobą takiego lidera, wiedział że cokolwiek się wydarzy to będzie mógł na nią liczyć.

- Misae-sama.... dziękuję. - odpowiedział Yamanace, szeroko się uśmiechając, głęboko patrząc jej w oczy, po czym skierował się do ściany niedaleko niej.

Bohei siedząc pod ścianą rozglądał się po izbie obserwując poczynania swoich kompanów, sięgając co jakiś czas po manierkę popijał wodę do czasu, aż zorientował się jak szybko ją opróżnił. Czas wydawał się stanąć w miejscu, wszyscy wydawali się być gotowi na wszystko, jakby zaplanowali działanie na wszystkie możliwe scenariusze, dopinali dokładnie wszystkie szczegóły na swoich stanowiskach, wyczekując pierwszego pacjenta.
Młody Iryonin nie mógł znieść czekania, sprawdzając kilkukrotnie swoje torby, poprawiając niezliczony raz okulary oraz fartuch, starał się nie kręcić ani nie przeszkadzać innym w przygotowaniach. Zwłaszcza, że to były już na prawdę ostatnie chwile kiedy można chwilę odetchnąć i załatwić swoje potrzeby. Właśnie wtedy zdał sobie sprawę, że rozsądnie by było załatwić swoje potrzeby fizjologiczne.
Bohei wstał po czym udał się w stronę sektora odpoczynku, po drodze zaczepiając jednego z pielęgniarzy niosącego miskę z wodą.

- Kuro-senpai, przepraszam że przeszkadzam. Gdzie magazynujemy wodę, muszę uzupełnić manierkę? - zapytał uprzejmie.

Odpowiedź pielęgniarza wskazywała na to, że woda była magazynowa w beczkach. Iryonin niewiele myśląc udał się do jednych ze stojących przy ścianie zbiorników z wodą i uzupełnił pustą manierkę. Następnie nie tracą czasu, skierował się do wspomnianego sektora szpitala w wiadomym celu. Strefa "relaksu" była na prawdę na bardzo wysokim poziomie, zważywszy na sytuację w której wszyscy się znaleźli, było przede wszystkim czysto, co było priorytetem dla młodego medyka. Udając się do przysłoniętego kotarą boksu, korzystał z przywileju w obawie, aby w trakcie defekacji nie nastąpił atak wroga. To by był dopiero problem dla Bohei'ego.

1. Rozmówki Bohei'ego
2. Bohei odpoczywa obok Misae.
3. Iryonin uzupełnia manierkę wodą.
4. Ninja korzysta z toalety w sektorze wypoczynkowym.

STATYSTYKI:

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
Granatowy płaszcz z kapturem
Rękawice z blaszką
Duża torba na pośladkach
Torba na lewym biodrze
Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie

Znaleziono 65 wyników

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [Event] - Grupa Medyczna