Shinobi War PBF Naruto

Życie najwyraźniej szybciej dało mi w kość niż się spodziewałem. Do tej pory czułem frustrację i ból niesprawiedliwości, że mój brat został porwany przez mafię i nie można nic z tym zrobić. Wyruszyłem więc w celu jego ratunku, zdobycia jakiejkolwiek wiedzy, lecz zgubiła mnie pycha i skądś sunące założenie, że skoro jestem wytrenowanym w klanie shinobi to byle walka z rzezimieszkiem tutaj nie jest dla mnie wyzwaniem. Okazało się inaczej - leżąc cały obolały, nie mając sił by wstać nagle się na chwilę ocucam i widzę przed sobą dwie paskudne mordy. Czyli to nie byli wszyscy... tak czy owak, wizja przede mną zaczynała się rozmywać, aż zapadła w całkowity mrok.
A w nim jezioro nicości...

To już ten poziom abstrakcyjności, braku jakichkolwiek zasobów poznawczych, żeby móc myśleć rozsądnie, że po prostu biegnę – celem jest zabicie tej kobiety o podobnych ślepiach, co zaś pozostanie kosztem tego przedsięwzięcia to nie moje zmartwienie. Znaczy się moje, ale mnie z przyszłości bo teraz cisnę do przodu niczym koniec z klapkami na oczach – nie widzę niczego poza nią.
Nie postrzegam ją jako zdrajczynię, raczej jestem ciągle zaskoczony w ogóle widokiem rodzinnej zdolności, gdyż nie tego się spodziewałem i byłem wręcz pewny, że mój brat to jedyna taka osoba w Shigashi no Kibu.
Biegnę tak, zagryzając zęby i nie czując już niczego, ze mnie kipiało wściekłością, wolą walki oraz nieustępliwością.
Aż do ciosu, który pozbawił mnie jakichkolwiek szans na zwycięstwo. Kobieta okazała się zdecydowanie lepsza lub po prostu opiekował się nią niewidoczny duch broniący jej skórę przed wszelkimi niebezpieczeństwami – co by nie mówić, zawsze gdy tylko była blisko niebezpieczeństwa wynikającego z chociażby mojego ataku to coś się wydarzało – jeśli nie zawalenie się budynku, to upadek Tsutomu i w ogóle dużo tu tych zbiegów okoliczności.
Krzyczę z bólu i padam na ziemie, nie mogąc się już podnieść – mimo że wola walki wciąż pozostaje ognista, mięśnie odmówiły posłuszeństwa i po prostu są niczym dezaktywowane. Jej słowa są niczym powiew wiatru, niedosłyszane i niezrozumiałe. Nie obchodziło mnie już nic, wszystko wokół mnie wirowało i czułem jak coś we mnie ginie. Poczucie własnej dumy i honoru zostało całkowicie splamione. Czy jest po co jeszcze walczyć? Ta podróż to była zła decyzja. Jeśli nie jestem w stanie sobie poradzić z takimi zrządzeniami losu to odbicie brata jest byle mrzonką, niemożliwą do zrealizowania. Padam na płytę, w ogóle się nie orientuję w tym czy tam faktycznie są ludzie, czy powinienem teraz dbać o własne przetrwanie – nic z tego nie miało znaczenia. Załkałem pierwszy raz, drugi, aż powolne i pojedyncze łzy zamieniły się w słony strumień obrazujący moją bezsilność i brak wystarczających zasobów, by poradzić sobie z obecną sytuacją.

Towarzysz, z którym tu przyszedłem był już do niczego – ledwo się ruszał, no ogólnie raczej powinienem traktować go już jako zmarłego. Przechodzę więc do dalszej części zadania, którą jest detonacja notek. Co się okazało niezbyt dobrą decyzją, choć jedyną, jaką miałem w swojej talii kart możliwości i opcji działania. Po chwili cały budynek się niszczy doszczętnie, zaś ja jedyne o czym myślę to o przeżyciu. Co wcale takie łatwe nie jest. Belka jest pierwszym agresorem, który mnie atakuje, przywalając mnie do ziemi. Czuję oszołomienie, byakugan się dezaktywuje, ja zaś widzę potrójnie o ile nie poczwórnie, cały świat wiruję wokół jednej osi. Ból jest nie do zniesienia, powoli zaczynam odchodzić od zmysłów – nie wiem gdzie jestem, co się dzieje i co powinienem zrobić. Nie czuję ręki, oczywiście prócz bólu trawiącego całe moje ciało. Ostatkami siły woli ponownie uruchamiam byakugana, a raczej przedłużam dalsze jego działanie i rozglądam się wokół mnie. Całymi siłami uwalniam się od belki i wstaję powoli, otrzepując się z kurzu. Prawa ręka jest z pewnością złamana, ale teraz nie czas na to. Czuję jak strach opanowuje moje ciało, szuka wyjścia z tej sytuacji. Moje nogi same najchętniej rzuciłyby się do ucieczki. Widzę jednak kobietę, którą miałem zneutralizować. I tylko nią, wszelkie inne szczegóły zatarły się na jej widok, który stał się najważniejszy w moim życiu. Serce zabiło mi szybciej, głowa zaś pochłonięta jest jedną myślą – honorem. Mimo swej sygnatury jako shinobi, wyzbyty z jakichkolwiek emocji, nauczony zostałem też jak ważny jest honor w życiu i jego przestrzeganie. Ucieczka więc, nie wchodzi w grę – zostało rzucone mi wyzwanie, tam wtedy, w sraczu. Nie zdołam stąd wyjść, póki nie okaże się kto wyszedł zwycięski z tego starcia, inaczej będzie to dręczyć moją duszę po ostatnie moje dni.
Biegnę więc, pomimo bólu, pomimo wszystkiego, biegnę i wyciągam z torby kolejną notkę z kunaiem i cisnę ją w kobietę i aktywuję. Nie obchodzi mnie już żadne niebezpieczeństwo, widzę przed sobą tylko nią i wiem, że muszę się jej pozbyć. Rzucam się na nią, wykonując na niej osławioną sztukę walki delikatnych dłoni. Nie mam większego planu, nie mogę też używać większości jutsu – prawa ręka nie nadawała się do niczego. A jednak, jeszcze na sam koniec przelewam chakrę do lewej dłoni i wykonuję podobną technikę do wcześniejszej, lecz odrobinę słabszą bo tylko z jednej dłoni. Byle tylko ją pokonać.

PROBLEM
Moim zdaniem +30 percepcji na randze S dla reberu to zdecydowanie za mało, tym bardziej, że takie Ranmaru, które mechanicznie robi dokładnie to samo daje już +60 percepcji

Byakugan

Nazwa

Byakugan: Reberu Esu

Ranga

S

Ranga mistrzowska. Od tej pory wzrok Hyūgi staje się tak doskonały, że nic nie jest w stanie się przed nim ukryć - shinobi staje się perfekcyjnym zwiadowcą. Nawet walczący na dystans mogą mieć problemy z kimś na tym poziomie... po prostu dlatego, że użytkownik Byakugana jest w stanie zobaczyć przeciwnika, zanim on zobaczy jego. W wielu przypadkach próba nawiązania pojedynku z kimś tej rangi jest zwyczajnym samobójstwem.

Zasięg

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+30 percepcji przy aktywowanym Byakuganie

Tsūjitegan

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Esu

Ranga

S

Maksymalne rozwinięcie wszystkich zdolności Tsūjitegana, pozwalający precyzyjnie określić stan zdrowia wybranej osoby, rozpoznać śmierć kliniczną lub nawet wykryć jutsu mające na celu imitowanie śmierci użytkownika (o ile nie jest podane, że oszukują Kekkei Genkai Ranmaru). Określenie zasobów chakry staje się bardzo precyzyjne i od teraz właściciel doujutsu może poznać dokładną wartość aktualnych pokładów chakry danej osoby. Poprawie ulega również słuch, który wyłapuje praktycznie każdy, nawet cichy dźwięk, dzięki czemu podsłuchanie rozmowy prowadzonej szeptem nie stanowi żadnego problemu. Ocena stanu mentalnego widzianej osoby jest precyzyjniejsza niż na poprzedniej randze. Chwila obserwacji umożliwia Ranmaru otrzymanie dokładniejszego określenia emocji odczuwanej przez daną osobę - jest na przykład w stanie odróżnić gniew od złości. Zdolności prekognicji doujutsu osiągają poziom pozwalający całkowite zniwelowanie efektu powidoku bez względu na szybkość widzianego obiektu.

Zasięg

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+60 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

W skali innych klanów fizycznych ten bonus jest też dość mały, rekompensują to jednak zdolności sensoryczne, widzenie chakry (obecność genjutsu, określenie ilości chakry etc.), więc uważam, że należy się jedynie lekkie zbuffowanie tej techniki.

ROZWIĄZANIE
Proponuję zwiększenie percepcji przy samej technice wzrokowej Hyuga.

Obecny model bonusów do percepcji wygląda tak:
D - 10 | C- 15 | B - 20 | A - 25 | S - 30

Ja proponuję, żeby wyglądał tak:
D - 10 | C - 20 | B - 30 | A - 40 | S - 50

DODATKOWE UWAGI
Chyba brak

Cały mój plan i przeczucie odnośnie przyszłości dążyło do tego momentu i dalej nie miałem już nic w zasadzie przemyślanego na zapas. Głównym moim celem jest wyeliminowanie zagrożenia na drodze, czemu poświęciłem już odpowiednie kroki. A przynajmniej - poświęciłbym, gdyby nie wydarzyło się coś zupełnie losowego i niezwiązanego z walką. Wystawiwszy ręce do przodu, gotów już byłem wystrzelić skumulowaną już chakrę przed siebie, lecz w tym momencie strop u góry doszczętnie się rozrywa przy akompaniamencie dźwięku trzaskanych desek i.... z góry spada jeden z moich towarzyszy, akurat ten drugi, który stał nieco z tyłu i tylko dostosowywał się do decyzji tego pierwszego, który przoduje u nas w ekipie, jeśli chodzi o absolutnie szaleństwo. Ostatecznie więc nie dochodzi do mojej techniki, zaś ma przeciwniczka wykorzystuje moment na swoją korzyść i ucieka, ze swojej strony również zakładając tożsamą pułapkę do mojej. Dzięki swoim oczom widzę też, że dość sprawnie się ugrupowała, znajdując sobie towarzyszy do walki. Kurwa, z każdą sekundą wygląda to coraz gorzej. A jednak, mimo swojej niechęci, nie jestem w stanie zostawić tego co chwilę temu spadł, na pastwę losu, tym bardziej, że dom się zaraz zawali. Podchodzę więc do niego i podnoszę go z ziemi.
- Żyjesz? Jesteś w stanie dalej walczyć? - Pytam, chcąc dowiedzieć się najważniejszego. Bo jeśli nie da rady, to nic z tym nie poradzę, ale też nie będę polegać na jego pomocy. A tak to zdecydowanie lepiej walczyć w dwójkę aniżeli w pojedynkę, mając przeciwko sobie co najmniej kilku przeciwników. Gdzie też ta użytkownicza byakugana martwi mnie najbardziej, nie wiem czego się po niej spodziewać.
Słyszę i widzę jak dom jest blisko zawalenia, ale w zasadzie czuję się, że jesteśmy w martwym punkcie. Jedyne wyjście to do tej grupki z dziewczyną na czele, gdzie jeszcze przejście przez drzwi wiąże się z detonacją notki.
- Chodź, odsuń się. Wysadzę teraz te drzwi, jak tylko to zrobię, musimy biec z całych sił w przeciwników, wykorzystując zamieszanie. Budynek też ledwo stoi, musimy więc założyć, że zacznie się rozwalać już do reszty. - Przekazuję plan swojemu towarzyszowi, po czym wyciągam kolejny kunai z notką, który wykorzystam już w innym celu. Gdy jesteśmy gotowi, odsuwamy się na bezpieczną odległość około pięciu metrów (bazując na doświadczeniu, zasięg notki to blisko dwa czy trzy metry, wliczając jeszcze bezpieczny margines to taka odległość powinna być wystarczająca) i detonuję notkę po naszej stronie drzwi, ale która powinna też unieszkodliwić tę po drugiej stronie. Po wybuchu, szybko oczami kontroluję czy jest możliwość przebiegnięcia i gdy tylko taką znajduję, pokazuję koledze drogę i sam rzucam się do biegu. Mając już jakąkolwiek możliwość, rzucam jeszcze z dymu powstałego na skutek wybuchu notkę i gdy tylko zbliży się tłumu przeciwników, również detonuję. Moim celem jest wspomniana już wcześniej kobieta i gdy tylko się do niej jakkolwiek zbliżam, cały czas uparcie staram się wykonać wcześniejszą technikę.

Doskonale wiem co mnie naszło, żeby pracować z takimi przygłupami - magia chwili zmieszana z szczyptą własnego poczucia powinności i honoru. Mimo, że mój cel pobytu w Shigashi jest jasny i przykładowo ta akcja jest nieco wykluczająca się z moim zadaniem, gdyż niepotrzebnie zwraca na mnie uwagę i sprawia, że mój pobyt w tym mieście może dojść do uszu zarówno tych mafijnych jak i klanowych. Z swojej prowincji uciekłem w zasadzie bez uprzedniego słowa nikomu, ani matce ani ojcu, ani nikomu z klanu. Z własnymi pobudkami i chęcią odzyskania brata też się nie chwaliłem rodzinie, ci więc nie mogą zbytnio podejrzewać mnie o to, myślę, że pod tym kątem jestem bezpieczny. Z drugiej strony, rodziny mafijne też przecież mają wystarczająco na głowie, żeby zajmować się jakimś dzieciakiem, którym bez żadnej wątpliwości, jestem.
Pod każdym więc kątem ta "misja" jest dla mnie raczej utrapieniem niż pomocą, ale cóż zrobić, skoro już jestem w jakimś dole pełnym gówna i smrodu, to trzeba zrobić wszystko, żeby się stąd jak najszybciej ulotnić. No i trzeba dopilnować, by handlarz odzyskał swoje towary, jeśli się to nie stanie, ujma na moim honorze będzie co najmniej wielka, dałem mu bowiem swoje słowo, że dopilnuję i odzyskam skradzione przedmioty.

Idąc dalej obraną drogą przez tunel, ten zapach uderza we mnie, ale z jakiegoś dziwnego powodu bez zaskoczenia - tak jakby moja podświadomość mówiła mi już sekundę wcześniej, że ten odór tutaj będzie. Zatykam więc nozdrza, cały czas trzymając odpowiednie pokłady chakry w stopach, by przypadkiem nie wdepnąć w to gówno.
Mimo to, jednak sama świadomość, że jestem otoczony fetorem gówna, szczyn i wszystkiego innego sprawiła, że psychosomatycznie nie wytrzymałem i puściłem pawia przed siebie, jeszcze się przy tym krztusząc.
- Kurcze... - szeptam do samego siebie, ocierając buzie z pozostałości po dzisiejszym raczej oszczędnym posiłku. W drodze nigdy nie ma się możliwości na porządny obiad, a też starałem się wziąć tylko tyle pieniędzy ile udało mi się oszczędzić z najróżniejszych misji jeszcze w domu.

Dochodzę w końcu do końca korytarza, samemu przeciskając się przez wyrwę w ścianie i z wielkim szczęściem witając nieco lepsze powietrze, choć do "czystego" trochę mu jeszcze brakuje. Nie odprężam się jednak, wciąż jestem świadomy, że zaraz do pomieszczenia wejdzie dziewczyna, na myśl o której całe moje ciało się spina, jakby wiedząc, że to nie byle kto. Ignoruję same wiaderka i inne takie, już wcześniej dało się domyśleć, że przechodziłem przez ich prywatną toaletę jak jakiś szczur. No nic, może mój niezbyt przyjemny zapach dla innych będzie dla przeciwników wystarczająco rozpraszający.
Widzę, że kobieta wchodzi do pokoju, w którym jestem i faktycznie, czuję jak serce zaczyna mi walić jak szalone. Ma ona bowiem byakugana, te same oczy co ja i nie mam absolutnego pojęcia dlaczego. Co ona tu robi? Dlaczego w Shigashi jest kolejny członek mojego klanu, o którym w zasadzie nic nie wiadomo? Ile jeszcze zamierzają ukryć?
Pytań zbiera się milion, ale wszystkie je z góry odrzucam. Nie ma szans, żeby miała jakiekolwiek powiązania z moim bratem, staje się więc ona dla mnie nieistotnym przeciwnikiem, którego należy eksterminować.
- Czy ty masz takie same... - Zaczynam mówić, błyskawicznie jednak rzucając kunaiem z notką wybuchową, licząc, że uniknie, mając wręcz taką pewność, nie wiem skąd. Głównym celem ma być ściana za nią, ponieważ nie czekam ani milisekundy dłużej i wyciągam obie ręce przed siebie, tak jak jeszcze niedawno ćwiczyłem i gwałtownie przelewam potężne ilości chakry do rąk, manipulując nią w odpowiedni sposób, tak żeby stworzyła się ta technika, o której myślę. Pierwszy atakuję, dzieli nas też jakieś pięć metrów, niemal niemożliwe jest obronienie się przed tą techniką. Nie potrafię jej jeszcze nawet w pełni skontrolować, idealnie wycelować, ale odległość była na tyle mała, że myślę, że wystarczy. Gdy zaś atak się udaje i rzeczywiście ją trafiam, a co za tym idzie, odrzuca ją do tyłu, dopiero wtedy składam pieczęć detonującą notkę - sam plan jest taki, by ją odrzucić właśnie tam gdzie jest wbity w ścianę kunai z notką i w odpowiednim momencie spowodować wybuch, który ma zadać kolejne obrażenia dziewczynie. Nie czekam jednak na to, żeby sprawdzić czy mój plan pokrywa się z rzeczywistością, a biegnę do niej, gdziekolwiek by nie była i w naszym rodzimym stylu atakuję ją atakiem Sześćdziesięciu Czterech Dłoni. Atak potężny, acz jego największym atutem jest blokowanie przepływu chakry przeciwnika. Przy tym też niesamowicie bolesny, ponieważ to obrażenia wewnętrzne, a narządy wewnętrzne są zdecydowanie bardziej delikatne niż fizyczne, które są często chronione skórą i twardymi mięśniami, ich powłoka jest zdecydowanie twardsza, przez co łatwiej wyzbyć się bólu. W tym jednak przypadku tak nie jest i dumny jestem, że zdołałem się nauczyć tej techniki, bez niej cała ta podróż nie miałaby żadnego sensu, byłbym zdecydowanie za słaby. Dalej uważam, że nie jestem przygotowany, ale nie mogłem już wytrzymać.

Nie przyszło mi długo cieszyć się towarzystwem moich najznamienitszych przyjaciół i towarzyszy broni, gdyż na skutek naszych wcale nie głupich, nieprzemyślanych, pijackich i debilnych a inteligentnych, przemyślanych trzy kroki naprzód, mądrych i rozsądnych działań spadam w dół, do miejsca ciemnego i tajemniczego. Zginam się w pół, kaszląc charkliwie, głową będąc jednak gdzieś indziej. Mam dziwne wrażenie, jakbym to już przeżył. Efekt deja vu, którego absolutnie nie spodziewałem się tutaj doświadczyć - tak jakby zdarzyło mi się już spaść do podobnej dziury i kaszlał w podobny sposób. Może jeszcze zaraz spadnie na mnie szafka z korytarza...
Co się w zasadzie dzieje, jeszcze bardziej mnie przytłaczając i każąc kwestionować aktualną rzeczywistość. Co tu się dzieje? Składam palce w pieczęć barana i przelewam odrobinę chakry, by użyć Kai na samym sobie, ale nic się nie dzieje. Wyciągam nogę spod szafki jakby z góry wiedząc, że nic mi się nie wydarzyło. Bardzo dziwne uczucie, którego doświadczam pierwszy raz w życiu. Wyciągnąwszy ręce przed siebie czuję zimny dotyk kamiennej ściany.
Mimo upadku wciąż aktywowany mam sferyczny tryb swojej zdolności klanowej, dzięki któremu widzę wszystko w obrębie trzystu pięćdziesięciu dziewięciu stopni wokół mnie w obrębie dziewięćdziesięciu metrów średnicy. Czterdzieści pięć metrów promienia to dość sporo, żeby zobaczyć, że oprócz moich cudownych, kochanych i wcale nie totalnie odciętych od rzeczywistości towarzyszy obok nich znajdują się dwa kolejne źródła chakry. Patrzę do góry, na wyłom, którym spadłem w dół i oceniam czy jestem w stanie nim się wspiąć po ścianie za pomocą przylepności do nawet pionowego podłoża, jedna z podstawowych technik shinobi, której uczono mnie niemalże równolegle z nauką chodzenia. Szybko obejmuję jednak inną trasę, która kieruje w stronę pojedynczego źródła chakry - nie mam pojęcia do kogo należy, jestem jednak przygotowany na wszystko. Przelewam odrobinę chakry do stóp przylepiając się każdym krokiem do podłoża, tym samym w swojej głowie sobie to wyobrażając w taki sposób jakby miało mi to pomóc w skradaniu. Choć głowa mówi mi też, że coś przede mną czeka na mnie co może tłumaczyć odgórną i wewnętrzną chęć w mojej głowie na skorzystanie właśnie z tej techniki.
Myślę jeszcze chwilę o swoich towarzyszach, jednak wiem, że nawet jak sobie nie poradzą z własnymi trudnościami to nie będę płakać. Ich moralność i poczucie sprawiedliwości myślę, że nie jest wcale na wyższym poziomie niż tych, z którymi walczymy, nie sądzę więc, żeby ich przeżycie było dla mnie w jakikolwiek sposób wartościowe. Lecz na ten moment skupiam się na sobie. Idę powoli przed siebie, cały czas uważając, żeby nie nadepnąć na żadną pułapkę, śledząc i obserwując uważnie swoje otoczenie, na tyle na ile pozwala mi wszechogarniająca ciemność.

Przede wszystkim - czujność. Wpadłem do jakiegoś dołu, nie można jednak wykluczyć możliwości, że nie spotkam tutaj nikogo kto nie byłby dla mnie zagrożeniem. Ruszam jednak spokojnie przed siebie wzdłuż korytarza, nie mając w rzeczywistości żadnej innej możliwej ścieżki. Tunel wcale nie staje się lepiej oświetlony, dalej jest ciemno jak w dupie i im głębiej wchodzę, tym bardziej zaczyna też tak śmierdzieć. Czując, że grunt pod nogami staje się... niepewny i nieprzypominający stałą materię, nie zastanawiam się ani sekundę dłużej i skupiam chakrę w stopach, by nie zanurzać się w tym niezidentyfikowanym podłożu, a po nim chodzić, nawet jeśli miałby być całkowicie ciekłym tworem.
Mimo wszystko na podłogę mogłem sobie jakoś poradzić, ale na zapach? Z każdym krokiem coraz mocniej uderzał w moje nozdrza doprowadzając do zawrotów głowy, które szybko ewoluowały w wymioty. Pochylam się gwałtownie i wypluwam z siebie swój ostatni posiłek, dodając tutejszym atrakcjom i egzotyce własnego wkładu.
Nie wiem ile mija czasu nim dostrzegam w końcu wyrwę w ścianie, którą się przeciskam i uśmiecham, zapominając przez chwilę, że niebezpieczeństwo wcale nie zniknęło. Ale wszechogarniający mnie smród i mrok owszem, jest się więc z czego cieszyć. Zapewne teraz to ja śmierdzę jak jakiś bezpański pies, ale nic na to już nie poradzę, nie widzę nigdzie żadnej kadzi z czystą wodą ani gorących źródeł. Zamiast tego widzę wiadra, których zawartość już w pełni odpowiadają na moje domysły, potwierdzając je. Nic innego nie mogło pozostawiać za sobą takiej woni jak tamten korytarz. Spokojnie można by w ten sposób konstruować jakieś pokoje tortur, nie dałoby się tam przeżyć tygodnia. A nawet jeśli, to w niewyobrażalnym bólu i cierpieniu.
Nie mam jednak zbytnio czasu, żeby się dłużej nad tym zastanawiać, dostrzegam bowiem jak do pomieszczenia wchodzi dość niska kobieta i przyglądnąwszy się jej, czuję jak zamiera mi serce. Nie spodziewałem się tego, na pewno nie tutaj. Z tego co mi było wiadomo, w Shigashi no Kibu jedynym Hyuugą był mój brat i urzędował w którejś z mafii. To co ona tu robiła? Szybko jednak staram się opamiętać. Cóż z tego, że to ktoś z tego samego klanu co ja? To wciąż zagrożenie.
- K-kim jesteś? - Zadaje pytanie, ale tylko dla zmylenia uwagi, gdyż chwilę po jego zadaniu manipuluję w sobie chakrą, którą kumuluję w dłoniach, które następnie wyciągam przed siebie i posyłam falę sprężonego powietrza zmieszanego z chakrą. Zadałbym jej więcej pytań, ale to nie miejsce ani czas na to. Muszę wyłączyć emocje i pozostać niewzruszony. Jak prawdziwy shinobi.
Nie czekam na jej odpowiedź, wyciągam z torby jeden kunai z przyczepioną notką i wyrzucam go w jej kierunku, od razu detonując. Rzucam się do biegu w jej kierunku i jeśli mi się jeszcze uda cokolwiek zrobić, atakuję ją Techniką Sześćdziesięciu Czterech Dłoni Ośmiu Trygramów.

Techniki

Nazwa
Kinobori no Waza

Ranga
E

Pieczęci
Brak

Zasięg
Na ciało

Statystyki
Siła
---
Szybkość
użytkownika
Wytrzymałość
---

Koszt
Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

Nazwa
Hakke Kūhekishō

Ranga
B

Pieczęci
Brak

Zasięg
10m + Odrzut na 30 metrów

SIła
140

Koszt
E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (koszt na obie dłonie)

Dodatkowe Wymaga znajomości Hakke Kūshō i drugiego członka klanu / kage bunshina / użycia obu rąk. Na czas używania techniki dostajemy +30 do percepcji

Opis Technika ta jest pochodną Hakke Kūshō. Do jej wykonania potrzebni są dwaj członkowie klanu Hyuuga ze znajomością techniki Hakke Kūshō, można też posłużyć się klonem lub użyć obu rąk. W trakcie wykonywania techniki obaj użytkownicy posyłają ze swoich dłoni druzgocąco silną falę chakry wraz ze sprężonym (wynikającej z siły uderzenia) powietrzem posyłając przeciwnika mocno w powietrze przy równoczesnych obrażeniach zewnętrznych.

Nazwa
Hakke Rokujūyon Shō

Ranga
B

Pieczęci
Brak

Zasięg
Bezpośredni

Koszt
Niezauważalny

Siła
120

Dodatkowe Wymaga znajomości Hakke Sanjūni Shō, na czas używania techniki dostajemy +30 do szybkości

Jūken Jeżeli podczas trafienia bezpośredniego percepcja użytkownika jest odpowiednio wysoka, to zamiast bazowej wartości uznaje się percepcję użytkownika powiększoną o 30 punktów. Stosowana jest korzystniejsza wersja dla użytkownika.

Leczenie Aby odblokować tenketsu potrzebna jest 48h przerwa fabularna, pomoc Medyka Iryo B lub 24h wizyta w szpitalu

Opis Technika Sześćdziesięciu Czterech Dłoni Ośmiu Trygramów jest kontynuacją Hakke Sanjūni Shō. Polega na podwojeniu zadanych ciosów u swojej poprzedniczki i tym samym kompletne obezwładnienie przeciwnika. Po zablokowaniu sześćdziesięciu czterech punktów tenketsu przeciwnik ma ogromne problemy z kontrolowaniem własnej chakry i używaniem technik (Kontrola Chakry obniżona o 3 rangi). Wszystkie ataki wyprowadzane są w jedną turę.

Nick prowadzącego: Meguru
Nick biorącego/biorących udział: Kutashi
Rodzaj misji: D
Streszczenie misji:
Misja ma tylko jeden post, nie ma co streszczać
Link do misji: viewtopic.php?p=215781#p215781
Ilość postów:
1 - Meguru
0 - Kutashi
Brak odzewu od gracza, zarówno w misji jak i na discordzie, dlatego zamykam misję i rozliczam
~~Rozpoznawalność po misji*:~~
Wynagrodzenie dla gracza *: raczej nic xD
~~Prośba o podwyższenie uprawnień*:~~

~~Odbieram pehacze oraz pieniążki :3~~
Pehaczki i skrót treningów (4375) odbieram na Mijikumie

Wydarzenia dnia dzisiejszego z pewnością zapamiętam na długo. O ile przeżyje, ponieważ nie jest to jeszcze takie pewne - im dłużej przebywam w towarzystwie tej ekscentrycznej dwójki, tym mam coraz mniejszą pewność, że to będzie szybka robótka mająca uratować losowego kupca przed stratą swojego dorobku i najprawdopodobniej swojego życia. Choć pozostaje mi się zastanowić, czy tak naprawdę by się to wydarzyło? Przecież skoro ci płacą mafii za "ochronę" to ta mimo że to jest czysto umowne założenie, powinni się zainteresować kto ich odciął od jednego z źródeł miesięcznej daniny i coś z tym zrobić. Pewnie i by się tak zdarzyło, gdybyśmy nie wkroczyli my, bezinteresowni shinobi będący świadkami napadu. Tu zarzuty mogę mieć tylko tak naprawdę do siebie, że dołączyłem do tych... ewenementów. Bo nie wiem jak ich inaczej nazwać, tym bardziej kiedy dochodzi do głównej atrakcji dzisiejszego wieczoru, fajerwerek i wybuchu w jednym, gdy ten głupszy z duetu zamierza rzucić całą torbę Amaterasu wie czego i tym samym wysadzić jedną moją notkę. Wynikiem czego słyszę i widzę jak cały budynek powoli zaczyna się walić i nim się spostrzegam, spadam w dół, lecąc razem z zniszczoną podłogą. Nie wiem co dzieje się dalej wśród moich towarzyszy, jednak nawet się nad tym nie zastanawiam, mam ważniejsze sprawy na głowie - przeżyć. Wpadłem do jakiejś dziury, po czym jeszcze na moją nogę spada jakaś szafka. Szybko staram się ją podnieść chociaż na tyle by zwolnić nogę i błyskawicznie ją wyciągnąć. Z każdą sekundą przyzwyczajam się do ciemności, która zapanowała, zaś rękoma szukam jakichkolwiek ścian i drogi, którą mógłbym podążać - najlepiej w kierunku gdzie widzę dwa źródła chakry, należące do nawet nie wiem kogo, mogę się jedynie domyślać. Najważniejsze to jest znaleźć wyjście. W myślach zaś klnę wszystkich, przede wszystkim tego jednego debila, z którym byłem po jednej stronie, teraz za to chcę go ukatrupić razem z resztą tutejszych rzezimieszków. Nie wydaje mi się on nikim wartościowym, ani kierującym się jakimkolwiek kodeksem moralnym, za to przez niego prawie umieram pogrzebany. Niech tylko się wydostanę to oboje dostaną srogie lanie!

Przyjemna ósemeczka

Puszczam komentarz chłopaka mimowolnie, jeszcze do siebie nie przyjmując informacji, że nie żyje - jestem na misji, nie mogę dopuścić emocjom przejąć górę nad skupieniem i rozsądkiem. Dwójka ekscentrycznych tymczasowych towarzyszy jest wystarczająco absorbująca.
Wypowiedziawszy swój szybko wykreowany plan, mam nikłą nadzieje, że chłopacy go posłuchają, sami w zasadzie nic nie mówili i siedzieli bezczynnie. Szybko się jednak przekonuje, żeby lepiej siedzieli i nic nie robili - bowiem zaraz jeden z nich rzuca ciałem w pustą przestrzeń, jakby licząc, że co, kogoś to zaskoczy i da się powalić ciałem swojego zmarłego towarzysza. Łapię się za głowę w geście bezradności. Z kim ja pracuję? Natomiast widać, że ta dwójka jest już do tego przystosowana - zaraz wyciągają bronie i idą w głąb tunelu by rozprawić się z tymi, którzy zaraz mają się tu wypłynąć.
Sposób, w jaki walczyli moi towarzysze jest dość... niezgrabny, ale na pewno skuteczny. Zabijają kolejnych przeciwników, ja zostając w tyle - póki co mi się to podoba, wolę działać jak dosłowny radar na przeciwników. Z drugiej strony, po co im radar jeśli informacja o napływających wrogach nic im nie robi i nie zmienia ich taktyki na działanie? Tak jakby życie im było niemiłe.
A jednak... nie uciekam, podążam zaraz za nimi, omijając pozbawione życia ciała potraktowane włócznią i sztyletami.
Pozostaję jeszcze chwile bierny. Widzę jak włócznik powoli wpada w tarapaty, nie wyciągając włóczni na czas. Niech się cieszy, że nie był nigdy pod zwierzchnictwem mojego ojca - sama świadomość takiego błędu i braku pewności w swoich ruchach zawstydziłaby mnie do takiego stopnia, że chyba bym stąd uciekł. Ten drugi na szczęście sobie lepiej radzi... chociaż czy na pewno? Przede wszystkim wszędzie walają się martwe ciała, ja walczę by w pełni skupić się na tych żyjących wrogach - na emocje i uczucia przyjdzie czas później. Mój pan ojciec zawsze mówił, by wpierw skupić się na swoim bezpieczeństwie, misji oraz swym honorze, dopiero zapewniwszy sobie odpowiednie warunki, najczęściej przy wylizywaniu ran, można sobie pozwolić na uronienie łzy i danie przestrzeni dla wszelkich emocji. Teraz jeszcze nie pora na to, należało działać. Nie mam żadnych emocji związanych z towarzyszącą mi dwójką, ale mimo wszystko - są moimi kompanami. A dopuszczenie do ich śmierci bez walki jest ogromną ujmą na honorze. Nie mogę tego dopuścić. Z tego też względu, uginam lekko kolana dla lepszej mobilności i rzucam się w stronę grubasa, przelewając chakrę do palców i korzystając z rodzimego stylu walki. Mało jest osób w moim wieku, które tak dobrze rozumieją sztukę Jūkena. Nurkuję z lewej strony grubasa i uderzam w jego wewnętrzne systemy chakry, zadając mu niemały ból. Nie czekam na reakcje kogokolwiek, wyciągam z torby na lewym udzie jeden z kunaiów i wymierzając, rzucam go przed siebie, wbijając w sufit przed nami w korytarzu i czekam. Czekam aż mocniejsze źródła chakry zbliżą się na tyle, by móc wysadzić im sufit na głowy, a będąc też na tyle wycofanym, by móc w razie potrzeby uciec na powierzchnie. O ile nikt mi nie przeszkodzi...

Znaleziono 79 wyników

Re: Hyūga Meguru $

Re: Hyūga Meguru

Re: Stare domostwo

Re: Stare domostwo

Re: Stare domostwo

Oczy widzą, usta milczą

Re: Stare domostwo

Re: Stare domostwo

Re: Stare domostwo

Re: Stare domostwo

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Wielkanoc 2024

Re: Stare domostwo

Re: Oceń utwór poprzednika

Re: Stare domostwo