Shinobi War PBF Naruto

Rolę lidera przyjąłem z wielkim spokojem, ale i akceptacją. Sam do tego doprowadziłem wiedząc, że jeśli nikt taki się nie pojawi, nie zechce nami pokierować, to zginiemy. Widzę twarze moich tymczasowych towarzyszy. Maluje się na nich strach, niepewność, brak doświadczenia. Nie mogę pozwolić, aby ktoś taki miał wpływ na to, czy przeżyję kolejny dzień.
W końcu jednak ruszamy. Szybko ponieśliśmy pierwszą porażkę związaną z podpaleniem pajęczyny, moja własna wizja spalenia całego "domu" pająka spełzła na niczym. Tak czy siak nie zamierzam się poddawać i biegniemy dalej tropem krwi.
- Kurwa - szepczę do siebie, gdy obracam się i widzę, że cała ta banda nie potrafi sobie poradzić nawet z czymś tak podstawowym jak trudny teren. Wzdycham i się z nimi zgadzam.
- Cofnijcie się i rozłóżcie obóz. Najlepiej w takim miejscu, w którym będziecie kryci z co najmniej dwóch stron, rozstawcie warty. Ja idę na zwiad, jako jedyny jestem w stanie się tu dalej poruszać, a nie możemy pozwolić sobie na stratę tropu. - Nie czekając na ich odpowiedź skaczę przed siebie, cały czas pilnując swoich pleców. Rozglądam się na boki, do góry i czasem nawet na dół by mieć pewność, że nie natrafię na żadną pułapkę. Kuszę mam przygotowaną z śmiercionośnym bełtem gotowym do wystrzału. Mam nadzieje, że poprzednia strzała mocno dała w kość potworowi i teraz będzie łatwiej. Utrata oddziału aż tak mnie nie boli. W gruncie rzeczy i tak w duchu traktuję ich jako mięso, przynętę dla monstrum, która pozwoli ubić zwierza. Bez nich dalej damy sobie radę.
Zawijam notkę wybuchową wokół bełtu i biegnę dalej, cały czas wypatrując też śladów. Staram się poruszać na lekko zgiętych kolanach, stopę stawiając jak najdelikatniej, na palcach. Wiem, że to nie pomoże być w pełni niesłyszalnym, ale i tak staram się wydawać jak najmniej dźwięków.

Nieco przerośnięty pająk nie miałby szans się stać zagrożeniem dla mojej głowy. Nie po doświadczeniach z bitwy. Nie po tym wszystkim.
Zostałem też wyszkolony na shinobi, do czego w końcu zacząłem się przykładać, w takim wieku, że mimowolnie musiałem świadomością zastąpić instynkt wypracowany przez innych shinobi przez lata. Nie ukrywam - łuk jest dość prostym narzędziem, dzięki któremu mogę nadrabiać swoje braki.
Ucieszyło mnie, że bełt trafił celu, nie było jednak czasu, by to pokazać. Przygotowawszy kuszę, rozglądam się i myślę gorączkowo.
- Przygotujcie się, będziemy się szybko poruszać, nie będzie czasu na ratowanie pechowców złapanych w pajęczynę. Podpalaj nici, tak żeby ogień się rozprzestrzeniał i powstał ogromny żar. My idziemy pod prąd. - Sprawdzam wilgotnym palcem z której strony wieje wiatr. Gdy ustalam gdzie jest kierunek, którego oczekuje, pokazuje innym i dopowiadam:
- Jeśli pożar rozprzestrzeni się tak, jak chcę, to monstrum zacznie uciekać w tę samą stronę. Tam się zaczaimy i dobijemy bestię, bieganie po jej terenie równałoby się z samobójstwem. - Zbieramy się w końcu i biegniemy. Ja mimo wszystko rozglądam się dokładnie po sufitach, nie chcąc dać się zaskoczyć. Ciągle z tyłu głowy mam myśl, że może jednak jest tu jakieś jeszcze inne niebezpieczeństwo... ale nie mogę mu w żaden sposób zaradzić.
Przelewam część chakry do nóg, żeby mieć pewniejszy krok oraz pewność, że nie będę jednym z tych, którzy dadzą się złapać w pajęczynę. Po wcześniejszej deklaracji, zamierzam ją spełnić - jeśli ktoś da się złapać, zostanie zostawiony samemu sobie. Zero litości, ale taka już jest rzeczywistość - najważniejsza dla mnie była misja, nie życie tych tutaj bandytów i rzezimieszków.

Sumi pisze: ↑13 maja 2025, o 11:00 Rozwiązanie:
Zamiast bawić się w przeliczniki i bazową siłę broni, wywalmy to wszystko.
Broń powinna mieć minimalne wymagania siły.
Broń powinna mieć jedynie wpływ na zasięg strzału.
Siła i szybkość ataku łukiem/kuszą powinna być liczona tylko i wyłącznie z percepcji użytkownika, bez żadnych wzorów ani niczego.
Strzała poza efektywnym zasięgiem używanej broni powinna szybko tracić skuteczność.
Szybkostrzelność strzelca powinna być określana głównie przez szybkość przy łukach i przez głównie przez siłę przy kuszach.
Nie wiem co chciałem tu jeszcze dopisać.

Jako Takedowiec, to rozwiązanie mi się podoba. Powiem szczerze - przy obecnych zasadach Takedy czuję się jak flipper mieszkań co dostał w spadku całą kamienicę. Nie dość, że za samo spełnienie wymagań mam +130 do każdego strzału z ogromnej kuszy, to jeszcze przelicznik nie idzie tylko z percepcji a też z siły, więc matematycznie mi się to bardziej opłaca bo nie muszę inwestować dużo PH per atrybut wszystko w perce, tylko trochę tu, trochę tam i nie robi mi to różnicy bo siła strzału i tak rośnie. Dodajmy do tego też fakt, że do strzał można dołączać notki, więc ponownie powiększamy zakres obrażeń, może w late gamie nie ma to znaczenia, ale w early absolutnie robi wszystkie misje C.

Czy dałoby się wymyślić coś lepszego? Na pewno. Czy pasuje do reszty balansu, ale dzięki temu będzie po prostu mid dziedziną bez polotu i kreatywności? Always has been, tylko się to brało bo to dawało beznadziejnie prosty start.

Ujrzawszy potwora, nie zląkłem się, a wręcz powstrzymywałem wewnętrzną ciekawość, by zawiesić na nim oko na dłużej. Dokładniej będę mógł mu się przyjrzeć gdy go ustrzelimy i nie będzie stanowić żadnego zagrożenia.
Będąc już całkowicie przygotowany, w myślach przekląłem, że pająk się zatrzymał, ale mimo to, nie pozwoliłem sobie na ani sekundę zwłoki. Pomimo większej odległości, pająk wciąż znajdował się w zasięgu mojego rażenia, dlatego wypuściłem bełt, od razu biorąc się za przeładowanie kolejnego. Zrobiłem to wszystko jeszcze zanim pająk zaczął się cofać, wtedy kiedy coś badał. Nie uszło to mojej uwadze, więc od razu zagaiłem:
- Formacja obronna, miecznik i ty, rozglądajcie się za innym zagrożeniem, coś tu jest nie tak! - Przy tych słowach lekko kopię najbliższego mi chłopa, żeby zwrócić jego uwagę na moje słowa. Nie wiem co tak zaaferowało pająka, ale miejmy nadzieje, że to nic większego i straszniejszego od niego samego. Wtedy mój zmysł przetrwania myliłby się przy poprzedniej ocenie sytuacji...

Nie trzeba było wiele, by dostrzec, że spośród całej naszej gromady, tylko ja mam jakiekolwiek zaplecze militarne za sobą, reszta to wciąż niedoświadczeni młokosi, którzy walkę widzieli jedynie na placu treningowym. Sam nie chcę się wywyższać ponad nich, swoje pierwsze potyczki, w których brałem udział wydarzyły się nie tak dawno temu, a ja nie życzyłbym ich nikomu. Nie da się jednak zaprzeczyć, że walka przeciwko dzikim wiele mnie nauczyła.
Nasz nieszczęśnik zostaje w końcu wyswobodzony.
- Baczcie gdzie stawiacie kroki bo nie zawsze będziemy mieć czas was uwolnić. – Mówię do nich, ostrzegając i w domyśle pozostawiając fakt, że jeśli sytuacja będzie tego wymagała to zostawimy takiego nieszczęśnika na śmierć. Jedno życie nie może przypieczętować śmierci wszystkich.
Kiwam głową miecznikowi, cały czas rozglądając się po otoczeniu, skupiony. Nagle, widzę to – dość spory punkt chakry, poruszający się dość szybko, ale wystarczająco wolno, bym mógł obserwować za nim oczami. Celuję kuszą, wciąż się nie odzywając, nie chcąc wszcząć paniki. Strzały są naciągnięte do maksimum, naprężone tak, by strzelały niesamowicie mocno, choć nie na tak daleki zasięg. Oceniam więc odległość do poruszającego się pająka i także to, gdzie za chwile wyląduje. Przez to, że się nie spodziewa ataku, to jego ruchy zdają się dość przewidywalne. Gdy ten w końcu jest w zasięgu około trzydziestu pięciu metrów, wstrzymuję oddech i wypuszczam bełt. Nie zastanawiając się długo, od razu ładuje kolejny i krzyczę:
- Formacja obronna, chronić mnie, przeładowuję! – Mam nadzieje, że trafiłem potwora, ale trzeba od razu reagować, każda sekunda może oznaczać śmierć.

Biorę wszystko i pigułkę
edit: ale na Akirę!

Ja także nie spędzałem wolnych dni na badaniu przerośniętych pajęczaków, to jest dla mnie nowa sytuacja, lecz nie mogę za wszelką cenę pozwolić, żeby moje szkolenie w kierunku shinobi, a więc żołnierza, poszła w las. Tegoż treningu podjąłem się dość późno w życiu i cóż – czasu nie odrobię, nieodwracalnie go utraciłem i pozostaje mi działać z wszelkimi kartami jakie posiadam. Dlatego polowanie na wielkiego pająka mnie nie przeraża – tym bardziej zobaczywszy w przeszłości ogoniastego demona.
- Więc jest najsilniejszy, ale jedyny, nie musimy się więc obawiać, że zza rogu wyskoczy ogromny wąż. Też nie wydaje mi się, by pająki były zwierzętami stadnymi. – Dodaję, podkreślając jeszcze swoją poprzednią myśl. Mam nadzieje, że się nie mylę i nie okaże się, że zaraz będziemy walczyć z co najmniej dwoma wielkimi pająkami, bo wtedy sprawy mogłyby się nieco skomplikować.
Niebezpieczną ciszę przerywa jeden z członków naszej ekspozycji, wpadając w pajęczynę. Kurwa, mam tylko nadzieje, że to wyjątek od reguły i nie wszyscy są takimi idiotami w zespole. Denerwuje mnie też, że przez pajęczyny nie sposób niczego usłyszeć. Skupiam się na wzroku wzmocnionym mocą Sharingana, lecz póki co nie widać niczego w otoczeniu.
- Wy dwaj, pomóżcie mu szybko, reszta obserwować otoczenie – wskazuję palcem na dwóch gagatków, samemu nie odrywając wzroku od otaczającego nas zagrożenia – pajęcze sufity, ściany oraz kolumny skutecznie zaburzały naszą widoczność, lecz wierzę, że zobaczę źródło chakry, które powinno mieć to monstrum, nie wierzę, że tak pokaźne bydle nie ma dużych pokładów energii życiowej. Po głowie chodzi mi jeszcze pomysł podpalenia tej pajęczyny.
Jeśli nasz pechowy towarzysz zostaje wyswobodzony przez swoich kamratów, to tylko wtedy proponuję kolejny krok:
- Ma ktoś z was krzesiwo lub potrafi manipulować Katonem? Nie ma co tu wierzyć w podchody, najprawdopodobniej pajączek ma o nas świadomość, my z kolei o nim nie. Spalenie jego kryjówki w postaci pajęczyn mogłoby nam wiele rzeczy ułatwić. Musielibyśmy jednak znaleźć bezpieczne do tego miejsce i się zabezpieczyć, że paląc je nie podpiszemy nad sobą wyroku będąc w samym centrum wydarzeń. – Rzucam do reszty, nie patrząc na nich.

Po wymianie wszelkich uprzejmości, ale również pytań odnośnie naszego zadania, w końcu zebraliśmy się do drogi. Rozglądam się po otoczeniu, bacznie przyglądając się zmiennej przyrodzie. Podróż trwała niemal dobę, pozwalając mi i reszcie jeszcze odpocząć. Warunki, w jakim przyszło nam medytować nie były w żaden sposób problematyczne, większość najemników przyzwyczajeni swoim trybem życia nie odczuliby żadnych trudności w poruszaniu się wozem, ba! Podziękowaliby, że nie muszą targać dobytku na swoich plecach i spać na ziemi nad gołym niebem.
Ewidentnie podjechaliśmy do miejsca, które z pustynią przestawało mieć wiele wspólnego. Widzę wiele kamiennych kolumn i pojedynczych pagórków, ich ilość zaczyna się zagęszczać, aż w końcu muszę wraz z towarzyszami zejść z wozu i dalszą drogę pokonać pieszo. Podnoszę się, pilnując uważnie, że mam ze sobą cały najważniejszy dobytek. Kusza nieco mi ciąży na plecach, nie jestem przyzwyczajony do jej ciężaru, łuk do którego się przyzwyczaiłem był zdecydowanie lżejszy. Mimowolnie sprawdzam czy wszystko jest z nią w porządku i zeskakuję z wozu z pełną gracją jednego z członków najważniejszych klanów kontynentu. Przynajmniej kiedyś.
Oczywiście to nie kamienny klimat sprawił, że teraz będziemy nadwyrężać własne nogi zamiast konnych. To ogromne połacie pajęczyn zablokowały nam drogę. Cóż, gdybyśmy nie wiedzieli z czym będziemy mieć do czynienia, teraz wszystko staje się jasne.
- Czy się przemieszcza, tego nie wiemy, ale na pewno poszerza swoje terytorium. Czyli w okolicy nie ma drugiego drapieżcy, z którym mógłby konkurować, możemy odetchnąć więc z ulgą, że nie powinno nas nic zaskoczyć, o ile pozostaniemy czujni na tyle, że on sam nie będzie dla nas zaskoczeniem. - Odpieram słowa miecznika, dodając nieco własnych spostrzeżeń, ciągle dumając nad naturą pająka. Zdecydowanym atutem tej ekspedycji jest fakt, że polujemy na zwierzę, które nie powinno należeć do tych inteligentnych, można więc polegać na jego instynktach.
- Niestety, jeśli zostaniemy zauważeni jako pierwsi, to pajączek może nas zaatakować z każdej strony. Formację ustawiłbym zgodnie z tym jak widzimy walkę z nim. Osobiście, kierowałbym się logiką, żeby póki nie jest w żadnym stopniu ograniczony ruchowo, to skupić się na mnie i moich strzałach. Nie pozwolić mu się do mnie zbliżyć i zaatakować, dając mi czas na zranienie go na tyle, by nie mógł bezrefleksyjnie napierać. Z kolei gdy się zbliży, każdy niech celuje w jego odnóża. Bez możliwości dynamicznego poruszania się będziemy mogli go otoczyć i wtedy pokonanie go nie będzie żadnym wyzwaniem. Pasuje wam taka strategia? - Pytam, dając im ułudę wyboru. Jedyny wypowiadam się o jakimkolwiek planie, staram się też, bym brzmiał wystarczająco pewnie. By każdy z tu obecnych mogli jasno odczuć moje doświadczenie, ale i pewną dozę władczości, którą odziedziczyłem wraz z błękitną krwią mojego klanu.
Jeśli zaś nie ma żadnych przeciwskazań i dzieje się tak, jak zaplanowałem, biorę swoją ogromną kuszę w własne łapska i wraz z wejściem do tunelu, odpalam sharingana. Stojąc w samym środku formacji, otoczony towarzyszami w swoich obserwacjach głównie skupiam się na wysokościach, w których najpewniej kryć się będzie nasza ofiara.

Nie zastanawiam się nad niewerbalnym językiem łucznika, który ewidentnie przybrał jakąś postawę, widząc, że się do niego zbliżam. Doświadczony życiem wiem, że pochwaliwszy jego broń, cała atmosfera z pewnością się nieco ochłodzi i tak właśnie się dzieje. Takie słowa są zawsze jednymi z milszych i cieplejszych jakie może otrzymać wojownik od drugiego shinobi.
- Potężna siła, lecz z pewnością mało kto byłby w stanie w ogóle ruszyć cięciwę tego łuku – zauważam, wiedząc, że siła jego mięśni musi być wyjątkowo, sam nie jestem pewien czy byłbym w stanie się nim sprawnie posługiwać, pomimo dość sporego doświadczenia w obsłudze łuków bo co do zasady, kuszę używam dopiero od niedawna i jeszcze nie zdarzyło mi się jej użyć w prawdziwej walce.
- Mijikuma, miło mi cię poznać. Mam nadzieje, że dane nam będzie jeszcze wspólnie porozmawiać po wykonanym zadaniu – Kłaniam się do niego, po czym ściskam dłoń mężczyzny, ciesząc się, że mogę spotkać kogoś o podobnych zainteresowaniach militarnych. Zaraz po tym odchodzę i akcja dzieje się dalej.
Nie dziwi mnie, że większość grupy na moje pytanie odpowiada dość wymownie, ciszą. Dopiero chłop z wielkim mieczem się odzywa, jednocześnie odbijając piłeczkę, samemu poddając moje umiejętności w wątpliwość. I ma też, cholera, rację. Strofuję się w myślach bo co by nie mówić, to może moje pozostałości po byciu jednak w przywilejowanej pozycji jako członek klanu Uchiha, ale nie powinienem tak znikąd wyskakiwać z takimi pytaniami, rzucam na siebie zdecydowanie więcej światła niż tego chcę.
- Szanuję twoją siłę, walczyłem u boku jednego takiego, który posiadał podobny asortyment bojowy i się znakomicie uzupełnialiśmy na polu walki – odpowiadam, nawiązując oczywiście do Minoru, z którym byłem w jednym oddziale.
- Sam stoję na tyłach i wykorzystuję swoje sprawne oko i umiejętności do ubijania wrogów na odległość zanim ci kiwną choćby palcem. – Odpowiadam, specjalnie pomijając sam temat właściwości moich oczu, które są dla całej mojej grupy nieznane i mam nadzieje, że póki co takie pozostaną. Z pełną premedytacją mówię to z pewną butnością w głosie, by brzmiało to tak, jakbym przeceniał swoje umiejętności uwzględniając swoje własne ego niepozwalające mi postawić się gdzieś niżej w szeregu. Dzięki temu, ludzie będą prędzej zaniżać moje możliwości i potencjał, nie odwrotnie. Nie mam też więcej pytań, te się najprawdopodobniej pojawią już dopiero podczas wyprawy. Biorę więc krok do tyłu by niewerbalnie pokazać, że z mojej strony to wszystko i czekam na dalszy rozwój wydarzeń.

Rozejrzawszy się, dostrzegam jeszcze siedem osób w kolejce, w której jestem i już po pierwszym spojrzeniu stwierdzam, że próżno tu szukać dyscypliny, umiejętności i przygotowania bojowego. Wszyscy z nich to raczej łapanka na ulicy, skłonna do zaryzykowania własnym życiem w poszukiwaniu brzęczącej między zębami złotej monety, która jest królem i władcą zarówno tej ziemi, jak i każdej innej. Nie dziwi mnie to, pewnie gdybym był na ich miejscu postąpiłbym podobnie. Mając z tyłu głowy, że pewnie co drugi z nich ma jeszcze ukochaną, a może i dzieci i głodują lub chorują, to taki wypad może zapewnić dobry wikt na długo.
Dopiero po kilku sekundach dostrzegam miecz wielki niczym chłód, który z pewnością opanuje serce każdego przeciwko komu zostanie wymierzony. Jego właściciel wcale nie mniejszej aparycji, równie ogromny, choć jego twarz wcale nie wskazywała na dzikość, która jako pierwsza kojarzy mi się z tego typu stylem walki – jest spokojna jak tafla wody. Uderzała pewnością, brakiem wątpliwości. Ciekawe, z pewnością jest to ktoś warty dłuższej uwagi. Zaraz dostrzegam jeszcze jakiegoś samuraja oraz innego łucznika, dysponującego łukiem większym nawet od mojej nowo nabytej kuszy, co z pewnością jest godne podziwu. Ogromne rozmiary jego barków i ramion są dowodem wyspecjalizowania się w dziedzinie strzeleckiej, bo o ile większość społeczeństwa sądzi, że do łuku idzie ten, któremu nie dość siły do miecza, ja wiem, że jest zupełnie na odwrót, często do ostrza wymagane jest zdecydowanie mniej siły niż do łuku, tym bardziej takiego. Strzelam, że zdecydowana większość tutejszego zgromadzenia nie byłaby w stanie choćby naciągnąć cięciwy tego łuku do pełnego naciągnięcia, a co dopiero jeszcze utrzymać takie naprężenie, wycelowanie i wypuszczenie strzały w odpowiednim momencie, jednocześnie przemieszczając się po polu bitwy. Wykorzystując dużą dozę wolnego czasu w trakcie oczekiwania na swoją kolej, bezszelestnie zbliżam się do posiwiałego mężczyzny i staję naprzeciw niego nieco z boku, tak żeby nie nachodzić na niego bezpośrednio.
- Piękny łuk. Niecodziennie się takie widuje, przyznam szczerze, że przychodzi mi widzieć taki pierwszy raz w życiu. – Podnoszę głos do mężczyzny, kłaniając przed nim głowę na przywitanie, odpowiednio się zachowując w stosunku do osoby wyraźnie ode mnie starszej.
Po szybkiej pogawędce w końcu dochodzi do mojego przyjęcia przez urzędnika, który prawidłowo założył, że odpowiedzi na jego pytanie nie udzielę, ponieważ nie zamierzałem, a jedynie wysłuchuję kolejne jego wskazówki, biorę zwoje i ruszam dalej, wykorzystując ostatnie chwile spokoju na szybką medytację – oczyszczenie głowy z niepotrzebnych myśli i zwątpień, by do całej operacji podejść jak najbardziej na chłodno, mimo tak upalnego klimatu jaki tu panuje, he.
Tylko pięciu? Niedobrze, bo odejmując mnie mamy ich czterech, czuję się trochę jakbyśmy szli w piątkę na dwie bestie mając do dyspozycji całkiem sporo mięsa armatniego do pożarcia, nie uważam bowiem, żeby ta zgraja bandytów się w przyszłości jakkolwiek przydała. W każdym razie strażnik przekazuje mi całkiem sporo przydatnych informacji. Tropić będziemy przerośniętego pająka oraz węża. Tak jak ten pierwszy myślę, że będzie łatwiejszy do ubicia, na pewno trzeba będzie uważać na otoczenie, gdyż tak czysto biologicznie wydaje mi się, że takie monstrum w swoim leżu przede wszystkim będzie operować na lepkich pajęczynach, z kolei wąż może bronić się twardymi łuskami i śmiercionośnym jadem, przy tym dość sporą dynamiką i prędkością. Jakby okrutne to nie było, mam nadzieje, że uda mi się stanąć na tyłach i pozwolić stworzeniom zająć się nieudacznikami, kiedy ja będę mieć chwile, by wycelować i oddać strzał, który z tej kuszy powinien być całkiem potężny.
Krzywię się nieco na wieść, że jako członek grupy trzeciej polować będę na pająka bez wsparcia innej, co też oznaczało, że prócz mnie, nie ma nikogo kto miałby odpowiednie kompetencje.
- Przed wyruszeniem, chcę poznać swoją grupę i jej umiejętności. – Ogłaszam krótko, cały czas chowając swą twarz za maską i pod kapturem, nie dając nikomu przestrzeni do wyczytania z mojej mimiki czegokolwiek. Wiedza o grupie jest w tym aspekcie bardzo ważna, bo jeśli mam w niej jakichkolwiek tropicieli to tym lepiej. Tyle dobrze, że jeśli dobrze wcześniej połączyłem członków grupy to ten jegomość z ogromnym mieczem jest wraz ze mną.

Siedziba władzy niczym się nie wyróżnia na tle innych, większych mieścin. Tam i tak samo tutaj można przywitać z otwartymi ramionami zaduch, nieprzyjemny zapach spoconych ciał, których tu co nie miara. Z początku miałem kląć od początku na tutejsze ciężkie warunki do załatwienia czegokolwiek, ale na moje szczęście ród shinobi, który to wszystko zorganizował, podjął się kroków, by mi tę rejestrację do wyprawy ułatwić. Widzę bowiem namiot, do którego pospiesznie podchodzę i nie zastanawiam się dłużej a ustawiam się przy kolejce, która już powoli się wytwarzała.
Z początku w ogóle biję się z myślami, najchętniej nie wyciągałbym żadnego dokumentu, wolę bowiem działać incognito, lecz niestety nie udało mi się załatwić wszystkich przygotowań na czas – chcę zdobyć lewy dokument, którym mógłbym zataić swoją prawdziwą tożsamość. Ale to nie na dziś zmartwienia. Wyciągam z płaszcza dokument i podaję go urzędnikowi.
- Udział w wojnie z dzikimi w Sogen, potrafię bardzo sprawnie korzystać z wszelkiej maści łuków i kusz. – Ograniczam się do ogólników i podstaw, nic więcej nie mówię, uważam, że niemądrym byłoby zdradzanie informacji o sharinganie.

Pustynia z pewnością nawet nie stała blisko miejsca, w którym chciałbym ostać na dłużej. Wciąż w swoim pobycie tutaj widzę tułaczkę, której cel nie jest do końca zdefiniowany. Muszę to poczuć, kiedy będę gotowy, to na pewno całe moje jestestwo, każda kończyna mojego słabowitego ciała da mi się o tym przekonać. Lecz nie jest to dziś.

Widoki martwych ciał w dzisiejszych czasach nie dziwią mnie w ogóle, wręcz stały się one już pewnym pewnikiem obecnej codzienności. Życie i śmierć, wieczny cykl, którego nie sposób przerwać. Tym razem nie było inaczej, choć to nie sam dyskurs filozoficzny był tym co przyciągało moje ciekawskie oczy. Przekradając się do dwójki obcych ludzi wiedziałem jaki efekt mogę uzyskać i wcale się przed tym nie broniłem – ani mi na nim nie zależało, ale skoro już występuje, to zamierzam go wykorzystywać ku własny celom.
Wysłuchawszy wypowiedzi jednego z nich nie odpowiadam a daje im odejść, sam z kolei ponoszę się morzu własnych myśli. Ogromna jaszczurka? Z góry odrzucam możliwego demona na wzór tych z bitwy. Gdyby to było to, myślę, że liczba ofiar liczona byłaby w liczbie, nie cyfrze, a przerażenie wśród bezbronnych urosłoby do dużo większej skali. Skrywając się w cieniu i gwarze tłumu słyszę pojedyncze głosy narzekań i uwag, że to nie jest nowy problem, a już trwający na pewno tyle, by przeszedł do myśli zbiorowej nawet tych, którzy zwykle by się takimi sprawami nie interesowali.

Mijał czas, w międzyczasie każdy robił trochę czegoś swojego, a trochę się obijał. Ja podobnie, głównie podróżowałem po korytarzach własnej świadomości, zastanawiając się nad tym, czy kiedykolwiek w życiu słyszałem o dużych jaszczurkach i czy ich faktyczne istnienie można poddać w wątpliwość. Ja sprzed miesięcy z pewnością by to zrobił, lecz po wielu wydarzeniach już dużo trudniej wydawać mi jednoznaczne osądy. I jak na zawołanie i rozchwianie moich wątpliwości w mieście pojawili się shinobi, którzy ewidentnie byli z tegoż samego klanu co Tetsuro z siostrą. Choć ci nie cechowali się tak zielonymi kłakami na głowie. Ich słowa do ogółu uradowały mnie, dały bowiem rozwiązanie, a przynajmniej w mojej sytuacji. Nie wydłużam swojego wahania ani zastanowienia, po prostu udaje się do siedziby władzy, gdzie zamierzam zapisać się do jednej z drużyn.

Każdego kolejnego dnia wspomnienia się zacierały. Uśmiech matki przestawał być tak wyraźny, szczęście w zmrużonych kącikach oczu mojej siostry. Sprawa miała się odwrotnie z ojcem, jednym z ofiar wielkiej bitwy. Mówi się raczej, że to zmarłych się zapomina, zresztą taka teza jest o tyle słuszna, że przecież nie ma się z nią do czynienia na co dzień i w końcu twój mózg sam zaczyna wyrzucać te wspomnienia, mając je za niedostatecznie przydatne. U mnie było z kolei inaczej – ostatnie spojrzenie ojca widzę codziennie w snach, zawsze jak przymykam powieki, każda chwila niepotrzebnej monotonni kończy się widokiem mego ojca. Symbolu mojej rodziny, potęgi. Odwagi, odpowiedzialności. Oczekiwań.

Spoglądając w niebo, zasłaniając oczy płaską dłonią dziękuję w duchu młodej siostrze Tetsuro za ubranie przeznaczone do przemierzania pustynnych połaci ziemi. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z takim klimatem, moja skóra również i pierwsze dni przebywania tutaj były koszmarne, pomimo zabezpieczeń. Dziś jest nieco lepiej, wyposażyłem się jeszcze w płaszcz, pod którym chowam całe swoje ciało, twarz z kolei metalową maską o drewnianym usposobieniu. Z ogromną kuszą na plecach wyglądam raczej jak jakiś zabijaka, na pewno żaden przechodzień nie pomyli mnie z karczmarzem, z góry założy, że jestem shinobim. Dzięki temu ludzie raczej stronili od niepotrzebnego zagadywania, próbowania opchnięcia jakiegoś szajsu.
Dziś z kolei nie jestem w ogóle w centrum uwagi i szybko wyciągam szyję ponad innych, by dostrzec źródło tegoż zainteresowania. Dostrzegam konwój ciągnięty przez wielbłąda. Stworzenie, którego nigdy przed przybyciem na pustynię nie spotkałem, nie wiedziałem o jego istnieniu, ani nawet szczególnie się nad tym nie zastanawiałem. Młody ja prędzej powiedziałby, że shinobi z krain piasku poruszają się na wielkich czerwiach, do których się przyczepiają swoim wyposażeniem… cóż, może i piękniejsza wizja, ale mniej realna.
Tak czy inaczej, to nie wielbłąd jest tutaj największym punktem programu, a raczej ci, którzy ich dosiadają. Następnie dostrzegam ludzkie zwłoki i cały ten obraz o ile nie jest jakiś zupełnie pozbawiony codzienności, tak same szepty już nieco bardziej mnie zainteresowały.
- Jaką bestią? – Dopytuję niemalże bezwarunkowo, słysząc wystarczająco, by wzbudzić w sobie odpowiednie zainteresowanie, mój umysł sam zaczął od razu przesyłać mi obrazy wielkiej dziewięcioogoniastej bestii…

Znaleziono 354 wyniki

Re: Kamienny las

Re: Kamienny las

Re: Takeda nerf

Re: Kamienny las

Re: Kamienny las

Re: Wielkanoc 2025

Re: Kamienny las

Re: Kamienny las

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Plac centralny

Re: Plac centralny

Re: Mijikuma PH

Re: Mijikuma $