Shinobi War PBF Naruto

Shinichi na jej słowa nie odpowiedział. Ale to lepiej, jeszcze by w jakiś wyjątkowo zawiły sposób dalej prowokował jej ojca, nawet jeżeli nie dałoby się tego w żadnym stopniu nazywać prowokacjami. No, był jej przyjacielem, w dziwaczny sposób łączyło ich przeznaczenie, no bo jak inaczej nazwać spotykanie demonów zawsze kiedy ta dwójka znajdzie się w jednym miejscu? Do tej pory było to dwa na dwa razy, aż strach myśleć co się stanie kiedy dojdzie do ich trzeciego spotkania w jeszcze innym miejscu, bo nawet i liczba demonów się zwiększyła. Wtedy był sam lis, wściekły, niszczycielski. Tu było ich dwóch. Trzecim razem będą trzy? Wolała o tym nie myśleć. Zwłaszcza, że Shinichi był dobrym człowiekiem. Najlepszym. Nie znała nikogo lepszego od niego, nawet jeżeli sam za takiego się nie uważał. Nawet miły był dla tego chłopaczka i mówił mu o samych dobrych rzeczach! Choć sam młodzieniec nie zdawał się albo tego rozumieć, albo nie wiedział co robić. No, nie siedziała w jego głowie, to też się tylko tu pałętała, zaczepiała. Ale przynajmniej wiedziała co powiedzieć by nawiązać kontakt! Nawet jeżeli o bęcwałach powiedziała tylko by jeszcze uszczypnąć swojego ojca, ale jest jak jest! Liczy się!

Kiedy staruszek się odezwał, nawet chciała już mu wejść w słowo! Jakby tylko jeszcze raz śmiał mówić cokolwiek złego o Shi-nii! Ale... wziął ją z zaskoczenia. Czy właśnie się z nią zgodził i postanowił odpuścić temat? Uf! Kamień z serca! Nie, żeby jakikolwiek jej ciążył, co to, to nie. Ale dziwnie się czuła jakkolwiek besztając czy krzycząc na swojego ojca. Nie przypominała sobie czy kiedykolwiek musiała to robić. Zwykle rozmawiali inaczej, ale element zaskoczenia zawsze jest niezły! Bo i ona, na jego słowa zareagowała inaczej niż planowała kiedy tylko ponownie usłyszała jego głos, bo kiedy skończył mówić to się tylko do niego delikatnie uśmiechnęła, skinęła głową przyjmując przeprosiny, choć te nie zostały słownie wypowiedziane. Nawet chciała powiedzieć tatusiowi, żeby się nie przejmował i wszystko jest w najlepszym porządeczku! Ale, zobaczyła Mijikumę, któremu też nie zdążyła odpowiedzieć, a właściwie, mogła to zrobić, ale widziała, że tym razem przyszedł do jej ojca. Nawet nie czekając na jego słowa, wiedziała czego można się będzie spodziewać. Wiedziała, że jego ojciec nie żyje, nawet jeżeli nie zostało to jej przez nikogo powiedziane. Zniknął bez słowa chwilę po tym, jak ona odnalazła swojego. Zapewne powiedział mu to Shizaki, wtedy, kiedy przywitał ich dwójkę, jak zobaczył, że to "Żywe zloto" żyje.

Więc... starała się odciąć od tego. Nie zamierzała przeszkadzać Mijikumie, nawet jeżeli ten temat był ciężki dla jej ojca, bo śmierć przyjaciela to śmierć przyjaciela. Ona wiedziała, że chciałaby wiedzieć, gdyby cokolwiek stało się jej ojcu. Więc wybrała ignorowanie. Ignorowanie białowłosego, ignorowanie Haibane. Odcięcie się od nich. Skupiła się w pełni na Shinichim i młodzieńcu, koło którego stała. To najlepsze co w tej chwili mogła zrobić dla Mijiego. Zająć się sobą, innymi, ale nie nim. Nie teraz. Na szczęście, jej rówieśnik jej odpowiedział. Pomógł jej, nawet nieświadomie, przenieść uwagę na cokolwiek innego. Uśmiechnęła się promiennie na jego "dokładnie", kiwnęła głową pokazując, że jest zadowolona z jego przytaknięcia.

-Ja? - Spojrzała na niego i palcem wskazującym prawej dłoni wskazała na siebie, jakby potrzebowała dodatkowego potwierdzenia, że chodzi o nią. Dodatkowo delikatnie się zaśmiała, nie chciała pokazywać nawet minimalnie, że podsłuchuje to co mówi. Przekręciła delikatnie główkę na bok, jak psiak, kiedy ludzie myślą, że on słucha co się do niego mówi. -Poszłabym z Shi-nii. - Powiedziała uśmiechając się od ucha do ucha, najszczerzej jak to tylko było możliwe. Bo nie kłamała. Nie wiedziała o żadnych politycznych gierkach czy innych czarach. Ale znała Shinichiego. Wiedziała, że on niczego złego by nie zrobił. -Na pewno za Tobą tęsknią! O! Jak mnie moi przyjaciele zobaczyli po wszystkim to się uwolnić od nich nie mogłam! - Dodała energicznie. Bo tak było, ona tylko chciała odnaleźć tatusia, a się skończyło tak, że każdy chciał ją przywitać! No, prawie każdy. Nawet Ci Gazo, z którymi niewiele wcześniej rozmawiała, nawet Ci, którzy byli zza Muru! Więc o tej tęsknocie mówiła z głębi swojego gołębiego serduszka.

Nick prowadzącego: Ai
Nick biorącego: Hanashi
Rodzaj misji: D
Streszczenie misji:
Link do misji: Początek, druga lokacja
Ilość postów:
Ai - 8
Hanashi - 8
Wynagrodzenie dla gracza: Standard

Misja zakończona sukcesem

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
8/7

Zadanie wykonane, wszystko rozniesione. Na wypowiadane przez Hanashi słowa mężczyzna jedynie przytakiwał, no. Nie był zbyt wygadany, albo po prostu nie przywykł do rozmawiania z tak młodymi osóbkami, tak doskonale wypowiadającymi się na tematy Cesarstwa, które potrafiły pokazać, że nawet taki ktoś jak on, no. Zwykły obywatel jak on, też może być jakkolwiek wyróżniony. Ale no, przekazali sobie jakiekolwiek pożegnania. Obecna siedziba administracji dzielnicy była łatwa do odnalezienia, strażnicy jedynie kiwnęli głowami, może coś wyburczeli wpuszczając Hanashi, po tym jak ta się przedstawiła, wylegitymowała i wszelkie inne oficjalne rzeczy zostały przez nią załatwione.

Kiedy weszła do gabinetu, jej oczom ukazał się starszy mężczyzna. Łysiejący, ale za to z dorodnym wąsiskiem, które jakby tylko tego chciał, mógłby przyciąć, żeby przykleić trochę włosia na głowę, a i tak zostałoby go na tyle, żeby dalej móc się nim chwalić i być z niego dumny. Uśmiechnął się delikatnie, kiedy dziewczyna się przedstawiła, poprawił tabliczkę mówiącą o jego pozycji. No. Właściwie nie był finalnie nikim bardzo wysoko postawionym, ale jednak. Pełnił funkcje administracyjne w tej dzielnicy, między innymi właśnie wyznaczając nowe zadania do realizacji w tej dzielnicy. Czy może raczej przekazując je do odpowiednich rąk, bo bezpośrednie wyznaczenie to może jeszcze nie był rozmiar jego butów. W każdym razie, przywitał się z kulturą.

-Dzień Dobry. - Skinął delikatnie głową, poprawił wąsa. Oczywiście, z pełną uwagą wysłuchiwał tego co Hanashi miała do powiedzenia. Jednocześnie sięgnął po jeden z notesów, które miał na biurku i coś notował, kiedy dziewczyna zdawała swój raport. Zapewne zapisywał jej słowa, albo rysował. Nie dało się tego zauważyć. Ale ruch dłoń jednoznacznie sugerował pisanie. Uniósł głowę na wieść o treściach anty-cesarskich. -Nie przeciągnięci? Dobrze, dobrze. Ci nieszczęśni mąciciele, przynajmniej nie wspominał nic o końcu świata czy gniewie bogów... - I przestał notować. color=#408000]-Bo nie wspominał tak? Wariaci są jeszcze gorsi niż Ci co mówią tylko na jeden temat. -[/color] Jeszcze poczekał jakby faktycznie oczekiwał jakiegoś potwierdzenia, potem dał sakiewkę z wypłatą za zadanie, w zamian przyjmując torbę, która wcześniej była wypełniona fantami, jakby to miało być potwierdzenie wykonania zadania.

-Dobrze. Czy to wszystko? - Zapytał na koniec i, jeżeli dziewczę nie miało żadnych pytań, to się z nią pożegnał, a ona mogła zająć się swoimi sprawami. Chwaleniem Cesarza, odpoczynkiem, czy czymkolwiek innym tylko mogła chcieć.

Koniec po następnym poście gracza

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel
Random NPC
Strażnik
Pan Fushigabana

Kurde bella, im więcej tego słucham tym bardziej siada

Aż nie wiem czy 10 czy jednak nie. To dam 9.

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
7/7

Tłum dalej między sobą gadał, ale jakby mniej. Próba dokonania aktu przemocy definitywnie dała wygraną Hanashi, część ludzi się rozeszła w swoje strony. Właściwie, nie tyle mniej ze sobą rozmawiali, co po prostu było mniej osób mogących to robić, więc wszystko wynikało samo z siebie. Żadne inne grupy się nie zbierały, nigdzie inny zły człowiek nie zamierzał rozpoczynać kolejnych przemówień mniej lub bardziej sensownych. Wyglądało na to, że rzeczywiście mogła już zaznać spokoju i wrócić do noszenia torby z podarkami dla Yuki zamieszkujących tę dzielnicę. Nie było zaskoczeniem to, że nikt sam z siebie nie ruszył, żeby pomóc jej z torbą. W końcu sama ją tu przytargała. No, moment, w którym zrzuciła torbę i zwróciła na siebie uwagę zaraz po tym, jak wcześniej już dotarła do grupy, mogła sugerować, że było to ciężkie i mogła nie mieć wystarczająco dużo siły, aby nosić ją samodzielnie, ale...

-Ja Pani pomogę. - Odpowiedział jeden z mężczyzn, który jeszcze pozostał na miejscu, nawet to był chyba ten sam, który wcześniej się uśmiechnął, kiedy dziewczyna przemawiała do tłumu wskazując niektórych z nich mówiąc jakie role mogliby pełnić w cesarskim społeczeństwie. -Dobrze mu Pani nagadała. - Dodał jeszcze chwytając torbę. No, był sporo starszy od Hanashi, oceniając najprecyzyjniejszą miarą wszechczasów, czyli "na oko" podchodził pod trzydziestkę. Ale z grzeczności jednak i tak nazywał ją Panią. Czy naprawdę nagadała wichrzycielowi? No cóż. Na pewno jej racja była najjejsza.

Dalej szli już we dwójkę, robotę siłową wykonywał za dziewczynę, ale kiedy przychodziło do rozdawania fantów czy jakiejkolwiek konwersacji z obdarowywanymi to siedział cicho. Właściwie, niewiele się odzywał przez całą wędrówkę po dzielnicy, ale pomocą był dużą. Ramię, lub ramiona, Hanashi mogły odpocząć, pewnie uniknie ewentualnych zakwasów, które wzmożony wysiłek fizyczny mógłby spowodować. I tak chodząc od domu do domu, odwiedzając kolejne rodziny, w końcu torba została opróżniona ze wszystkich fantów, co dalej? Mężczyzna się grzecznie pożegnał, lekko ukłonił, a pustą torbę przekazał do rąk orędowniczki dobrej nowiny

Sama natomiast jedyne co, to musiała się teraz tylko skierować do Pana Fushigabany i powiedzieć, że zadanie wykonane. Czy co tam ona mogła jeszcze chcieć zrobić.

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel
Random NPC
Strażnik

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
6/7

Faktycznie, Hanashi zdawała się być pozostawioną samą sobie w pojedynku z siejącym jakiś tam zamęt mężczyzną. Nawet nie zdawała, no. Nikt, przynajmniej na głos i stanowczo jej nie popierał. Z drugiej strony, tylko on stał względem niej w oficjalnej opozycji. Ale widownia swoje robiła, nakręcała, w różny sposób obie strony. Jeden, chciał odzyskać kontrolę nad tłumem, rzucając bardziej chaotyczne niż w pełni uporządkowane wypowiedzi, ach. Przemawiały nieuporządkowane emocje, czym chciał trafić co do prostszych ludzi, którzy nie zamierzali się silić na jakkolwiek skomplikowane procesy myślowe, i przyswajali najprostszą formę przekazu zwaną na konkursach oratorskich "darciem mordy".

Ona jednak miała spokój, pewność siebie. Wiarę w to co mówi, nawet jeżeli gdziekolwiek w jej serduszku znajdował się choćby cień wątpliwości, tak teraz nie było najmniejszej szansy by to zauważyć. Przemawiała przez nią najszczersza wiara w jej własne słowa, w Cesarstwo, którego chciała być i była częścią. Jej gesty, również opanowane, a jednocześnie, przekazujące te emocje, które tłum miał uzyskać, tak. Zdawało się nawet, że coraz to kolejne głowy kiwają wyrażając zgodę z tym co mówi.

Choć, poza gestami, samo przedstawienie się odegrało dużą rolę. Do tej pory, nawet nie wiedzieli, że rozmawiają z Yuki, a jeżeli się domyślali, to brakowało im dodatkowego potwierdzenia, zwłaszcza kiedy ktoś wykrzykiwał potok słów, który miał oczerniać Cesarza. Dodatkowo, odniesienie się do indywidualnych jednostek, ich potencjalnych roli, które mogli pełnić w cesarskiej społeczności, no. Nawet, być może, w niektóre osoby trafiła mówiąc o określonych rolach, bo na słowa mówiące o stali kantańskiej, jeden z mężczyzn, których to wskazała podczas swojej przemowy, uśmiechnął się dumne. Czyżby kowal? Lub ktoś chcący nim być? Niewykluczone.

Co z wichrzycielem? Wyglądał na wściekłego, tracił tłum. Słusznie. Przed prawdą nie mógł się obronić swoimi paskudnymi kłamstwami, ot co. No, może też większa kontrola nad głosem, niezłomna wiara w każde wypowiedziane słowo... rzeczywiście, mogło wpływać na ludzi lepiej niż krzyki, straszenie, cokolwiek.

Kiedy słyszał ostatnie zdania wypowiedziane przez Hanashi, zszedł ze swojego prowizorycznego podestu i zaczął iść w kierunku dziewczynki, jego duma była wyraźnie urażona przez jej słowa. Zwłaszcza, że miała rację. Wykrzykiwał co chciał, straż nie reagowała. Być może, w końcu doszłoby do reakcji, gdyby ona się tu nie zjawiła i nie wdawała w dyskusje, ale tylko być może. Każda, jakkolwiek zbrojna interwencja mogła przynosić odwrotne skutki względem tych zamierzonych. I, kiedy był już wystarczająco blisko dziewczynki, chciał ją uderzyć! Podniósł rękę, ale ta została złapana nim ten zdążył faktycznie machnąć nią w jej kierunku. Dwóch strażników, którzy wcześniej stopniowo się zbliżali stało już przy tym duecie dyskutantów, a spośród nich jeden trzymał nadgarstek agresora krzywiącego się zauważalnym bólu.

-Co... PUŚĆ MNIE! - Starał się wyszarpać swoje bluźniercze łapsko, ale bez żadnego efektu, może poza jeszcze większym bólem, kiedy jego ręka została wykręcona za plecami, aby nawet nie śmiał myśleć o stawianiu jakiegokolwiek oporu. No. Trzymał go postawny mężczyzna, szkolony nie tylko do takich rzeczy.

-Zostaje Pan zatrzymany za atak na wolontariusza. - I po tych słowach jeden ze strażników skinął delikatnie głową do Hanashi, jakby wyrażając swoje uznanie do jej działań. Albo dziękując za prowokację. Nawet jeżeli nie miała tego na celu, dała im dodatkowy pretekst do interwencji. Taki, który nie mógł być w żaden sposób podważony poprzez czyjąkolwiek niechęć do Cesarstwa.Specjalnie też nazwali ją "wolontariuszem", a nie jakiś tam pracownikiem państwowym. Czy jej to odpowiadało, czy też nie, już było dla funkcjonariusza sprawą drugorzędną.Jednak przy aresztowaniu wolał nie powoływać się na "obronę cesarskiego pracownika" czy cokolwiek tego typu. I zaczęli się oddalać z wichrzycielem, nie nawiązując żadnego dłuższego czy wyraźnego kontaktu z samą propagandzistką

I, cóż. Została zostawiona. Ludzie oczywiście też jeszcze byli, część się rozeszła, część została. Czy czekali na jakieś kolejne słowa miłości? Może. Albo po prostu nie wiedzieli co ze sobą zrobić. A jej jeszcze trochę roznoszenia fantów zostało. Może połowa torby, tak na oko oceniając. Może niewiele więcej, niewiele mniej.

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel
Strażnik

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
5/7

Zrzucenie torby na ziemię może nie zwróciło uwagi wszystkich, przynajmniej nie od razu, ale jednak, niektórzy się odwrócili, spojrzeli na Hanashi. Ci z kolei pociągnęli innych nie wiedząc co tu się właśnie zaczyna dziać, czemu jakaś dziewczynka coś ciężkie rzuca na ziemię, nawet jeżeli rzutem tego nazwać się nie dało, ale jednak. No i nastała cisza, nawet wichrzyciel, kiedy tylko zauważył, że nawet jeżeli nie cała, to spora część atencji została skupiona na kimś całkowicie innym to grzecznie postanowił zamknąć swoją zakłamaną, bluźnierczą paszczunie. No i wszyscy wyczekiwali na to co zrobi brązowowłose dziewczę, które już skupiło na sobie ich uwagę.

Słuchali, niektórzy przytakiwali, niektórzy zdawali się obojętnie. Może zdawała się jakkolwiek przekonać połowę zebranych osób, może nieco mniej. Komu by się chciało to liczyć, zwłaszcza, że z mimiki czy nieśmiałych gestów wyczytanie niektórych rzeczy było niemalże niemożliwe. Co z prowodyrem całego zamieszania? Spojrzał na wskazaną torbę, to oczywiste, w końcu musiał wiedzieć o czym ta mała poczwara pier... pierdzieli, tak. Dokładnie o "pierdzieli" chodziło. Zdecydowanie nie wyglądał na zadowolonego. Nawet idąc dalej w interpretacjach, można powiedzieć, że był nawet zniesmaczony tym całym zdarzeniem i popisywaniem się Hanashi! Jak emocje gapiów były u większości mniej oczywiste, tak z niego można było czytać jak z otwartej księgi. Nie podobało mu się to, że ktoś odwraca od niego uwagę. Nie podobało mu się to, że ktoś śmie wychwalać Cesarza, czy jakkolwiek inaczej negować to co sam mówił.

-Widzi w nas ludzi?! - Zaśmiał się w sposób, który można określić mianem teatralnego. -Jesteśmy dla niego tylko narzędziem! Chce nas wykorzystać! Wyssać nasze życia, żebyśmy harowali na jego Cesarskie zachcianki! Za nic ma nas, za nic ma ludzi, którymi jesteśmy! Walki o władzę?! Co takie dziecko jak Ty może o tym wiedzieć? Tutaj musimy walczyć o każdy oddech! O to, żeby nasze spojrzenie nie zostało źle odebrane! O to, żeby za chociażby najmniejszy żart nie trafić do więzienia! Czy to jest dbanie o ludzi? Te dary Cesarza to jedynie marna próba przekupienia nas, dobrych ludzi! - No i wykrzykiwał, próbował podburzyć tłum, który między sobą szeptał. Stronnictwa były niewątpliwie dwa, jak liczbowo się prezentujące... tak jak wcześniej, nie dało się tego określić. Szepty zlewały się w jedno, a wszystko zagłuszane było przez krzyki wichrzyciela.

A strażnicy? Cóż. Zdawali się być jakby bliżej niż wcześniej, choć mało kto zwrócił na to uwagę, jeżeli ktokolwiek. Jednak w dalszym ciągu wyłącznie przyglądali się sytuacji. Cóż. Sytuacja była "gorętsza" niż chwilę temu, ale też sama interwencja mogłaby mieć gorsze skutki, gdyby zrobili to już teraz, więc no cóż. Hanashi zdawała się być w tym sama. No. Pomijając przynajmniej jakąś tam grupkę ludzi co się z nią mimo wszystko zgadazła.

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
4/7

I nasza dzielna sławicielka szła dumnie! Choć piekielnie ciężka torba chciała jej tę dumę odebrać zmuszając od ugięcia karku, to, jednak, odpowiednio ją chwytając lub przewieszając, jeszcze jako tako dawało się z nią balansować na tyle, aby iść wyprostowaną, pomimo wszelakich przeciwności losu! No. Jedną z nich definitywnie była przeciwność w postaci balastu, który musiała ze sobą targać, ale no cóż. Czego się nie robi w imię dobra narodu, a i przy okazji może ktoś w dzielnicy Yuki będzie ją kojarzyć z czegoś dobrego? To też zawsze coś fajnego! Więc zawsze była możliwość, że wykonując tak chwalebne rzeczy, ktoś ją zapamięta, a to szepnie dobre słówko gdzie trzeba, a to cokolwiek innego. Albo, jeżeli ktoś będzie jednak bardziej oporny na zrozumienie Prawdziwego Dobra, no to cóż. Może spojrzeć krzywo, może splunąć. Ale takimi to nawet nie ma co się przejmować. Prędzej czy później zrozumieją. Jak to się zwykle mówi w niektórych, mniej lub bardziej chwalebnych rządach, nie mogą narzekać.

Niektórzy przechodnie, faktycznie zdawali się spoglądać na nią podejrzliwie. Może to przez tę torbę? Albo przez cokolwiek innego. No cóż, nie można było się przejmować takimi niedogodnościami, no bo co za dużo zmartwień to nie zdrowo. Można osiwieć, czy coś, a po co to komu. Życie w Cesarstwie nie jest wcale stresujące, więc dobrze, żeby zbyt młode osóbki nie latały osiwiałe po ulicach mówiąc, że jednak jest. Oczywiście, byli też tacy, którzy na uśmiech czy kiwnięcie głową odpowiadali tym samym, no bo ile to można być podejrzliwym.

No i odnalazła pierwszy dom, kiedy jej otworzono, mogła zobaczyć, że rodzina zamieszkująca to miejsce sprawiała wrażenie, co by nie mówić, ubogiej. Czyżby paczki były wsparciem dla tych najgorzej przędących Yukich? Było to możliwe, choć oczywiście. Po pierwszej odwiedzonym punkcie nie można było snuć zbyt daleko idących wniosków, ale! Zawsze coś, tak? Jednak nie byli oni zbyt skorzy do rozmów czy czegokolwiek. Raczej najbardziej typowe przywitanie, pokiwanie głową, jakiś nieśmiały, może nawet lekko wymuszony uśmiech, ale faktycznie coś na wzór wdzięczności dało się dostrzec. No i, niezależnie od tego czy chciała tracić czas na cokolwiek czy raczej gnać przed siebie. No. Pracę trzeba było kontynuować, udało się odwiedzić jeszcze kilka domostw. Status materialny zamieszkujących je osób był różny, ale faktycznie, osoby, które oceniając po okładce można by określić biednymi, były w większości. I... coś, dobiegającego z otwartego placu zwróciło jej uwagę. A właściwie, ktoś.

-Nie dajcie się zwieść! Cesarza nie obchodzi nasze dobro! Dlatego Ci, którzy tylko mogli, uciekli na kontynent i byli ścigani, tępieni jak szkodniki! Teraz tłoczy nas tu, jak trzodę chlewną! Chce nas wyzyskiwać! Niewolić! Nie możemy się mu poddać! Musimy brać przykład z naszych braci na kontynencie!

Jakiś cholerny wichrzyciel stał na podeście zrobionym ze skrzyń i wydzierał ten paskudny, bluźnierczy ryj! Hańbił dobre imię Waneko Satoshiego, niemalże plując mu w twarz, gdyby tylko tak mogło się zadziać! Miał też dookoła siebie spory tłum gapiów, którzy nasłuchiwali wszystkie z wyraźnym zainteresowaniem, a nawet z pasją spijali jego słowa, niezależnie jak bardzo zakłamane! Dało się zobaczyć, że grupa przytakuje głowami, rozmawiają ze sobą. Oho! Czyżby ktoś tu nawoływał do największego zła?!

A co ze strażnikami? No. Byli, gdzieś krążyli, jeden czy dwóch przyglądali się wszystkiemu z oddali, ale nie interweniowali, jakby ich wejście miało jedynie zaognić sytuację, a otwartego, agresywnego buntu, raczej by nie chciano.

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel

Nazwa postaci: Ai Tachibana
Ilość zaakceptowanych przedmiotów: 0

Znaleziono 335 wyników

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Główny plac

Re: Główny plac

Re: Oceń utwór poprzednika

Re: Główny plac

Re: Duży pędzel

Re: Główny plac

Re: Główny plac

Re: Główny plac

Re: Ai

Re: Prośby do administracji

Duży pędzel

[K] Ai

Re: Ai