Shinobi War PBF Naruto

Hana wyszła z pomieszczenia. Nie dało się tego nie zauważyć. Jakby każdy obserwował dziewczynę, a przynajmniej tak zdawało się Hirohito. Kiedy panna/pani wróciła, zaczęła układać spodeczki na stoliczku i wlewać wiadomy trunek. Miura ani się nie krzywił na tą myśl, ani nie cieszył. Rozmawianie o biznesie przy procentach było dla niego dość naturalne, i pomimo tego, że był całkiem młody, to na pewno znaczną część swoich kacy zawdzięczał takim sytuacjom właśnie. Gospodarz sięgnął po swój spodek, to samo zrobił też młody nie-Terumi. Pobrał naczynie, a następnie wychylił je raz. Po parunastu sekundach podniósł dłoń ze spodeczkiem, aby wiadomo kto go napełnił. Znowu minęła sekunda lub trzy, i Miura napił się po raz wtóry. Nie ma co ukrywać, że nie stroni on od sake, wina i wszystkiego właściwie.
- Zdrowie gospodarza i jego interesu. - powiedział Hirohito przed wychyleniem pierwszego spodka. Moment później, kiedy wypijał drugi, znowu się odezwał. - I zdrowie Hany.
Dziewczyna znowu wyszła z pomieszczenia, a Inuzuka pochwalił ją.
- Mhm. Trudno ją przeoczyć. - odpowiedział towarzyszowi.

Zaraz znowu odezwał się gospodarz, i wyjaśnił co nieco okoliczności sytuacji. Miurze zdało się nieco dziwne to, że akurat to Hana załatwiła rozmowę między rodzinami. Najwidoczniej dziewczyna miała więcej zadań niż zdawało się Hirohito. Więcej rozmyślań na jej temat już nie miał, bo zaraz stół zastawiono misami z rozmaitymi daniami. Nie-Terumi był właściwie głodny, więc dobrze się składało, jednakowoż ilość tego wszystkiego zdecydowanie przekraczała zwykły obiad. Miała to być uczta... dla oczu może, wszystko miało się zaraz okazać.
Kawałek o wojnie i zbrodniach, Hirohito przemilczał. Byłoby nietaktowne wyrażać co dokładnie myśli na ten temat. Szczerze, to wszystkie takie konflikty wydawały się młodzieńcowi bezsensowne. Sam miał ojca ze szczepu. Szczepu, czyli mniej licznego klanu niż ród. I co ten szczep ze sobą zrobił? Podzielił się na dwie części i postanowił wyrżnąć jedną z nich, ot tak właściwie.
Dalej działo się jeszcze ciekawiej. Okazało się, że rodzina Inuzuka zapragnęła otworzyć się na handel. I dość łatwym sposobem byłoby zbratanie się lub po prostu użycie klanu kupców. Zanim młody zdążył cokolwiek powiedzieć, rozpoczęto pokazywanie mu różnorakich towarów. Miura oglądał, oglądał, aż na sam koniec przemówił. W końcu musiał coś sensownego powiedzieć.
- Słowem wstępu - rodzina Miura zawsze jest otwarty na handel i interesy. Jedynym wymogiem jest otwartość pomiędzy stronami i jasne przedstawienie warunków. Zawsze chcemy, aby wszyscy - my i wy, byli zadowoleni i nie mieli wrażenia, że doszło do nieuczciwego targu. - Było to oczywiście dość standardowe powiedzenie dla takich spotkań, ale wypadało je zaznaczyć. - Co do towarów: na sam start jestem w stanie powiedzieć, że nieważne jaką ilość bawełny, materiałów odzieżowych i samych ubrań jesteście w stanie nam dostarczyć - weźmiemy. Drugim towarem, który jest bardzo interesujący, ale wymagałby większej uwagi, są przyprawy. Shigashi no Kibu ma ich mnóstwo, ale z innych prowincji. Gdyby udało znaleźć się inne, nie widzę problemu, aby je skupić. Albo gdyby udało kupić się podobne, tylko w lepszej cenie... Chyba nie muszę kończyć. Co do upraw rolnych i plonów, też jesteśmy zainteresowani, ale nie mogę rzucać szczegółami. Nie jestem w temacie czym obecnie obracamy, i nie chciałbym sprawić problemu rodzinie.

Parę chwil minęło, pewnie coś zostało dodane, i Miura przemówił po raz kolejny.
- Właściwie to jest jeszcze parę innych kwestii, które powinniśmy poruszyć. Pierwsza: czy współpraca, o jakiej rozmawiamy, jest długo terminowa? I jeżeli tak, to co Ryu-sama rozumie przez to pojęcie? - Długoterminowość biznesu była głównym czynnikiem, nie oszukujmy się. - I druga: jaką rolę moja rodzina powinna pełnić według twojej, Ryu-sama? Czy widzisz nas jako pośredników towarem? Czy może raczej jako bezpośrednich konsumentów, a co dalej dzieje się z towarami z Yusetsu, to juz nasze zmartwienie?

Posiłkuję się tym tematem.

Miura przyjrzał się dziewczynie, gdy znajdowała się wystarczająco blisko. Starał się utrzymać z nią kontakt wzrokowy, szczególnie, że spodobała mu się (jak zresztą większość kobiet niewiele starszych od niego). Młodzieńca zdecydowanie najbardziej urzekł strój niewiasty. Odkryte ramiona dziewczyny przyciągnęły jego wzrok, chociaż nie na długo. Nie chodziło nawet o to, że był tu w interesach. Młody gość po prostu nie chciał wyjść na spragnionego albo napalonego, chociaż bogiem a prawdą, chętnie by się przespał z tą całą Haną. Tylko po wyglądzie oceniając.
Niewiasta się przedstawiła, zrobiła to znacznie bardziej oficjalnie, a następnie zaprosiła go do środka karczmy. Nie-Terumi zwracał uwagę na takie rzeczy jak wystrój pomieszczeń, dlatego widok kwiatów przypadł mu do gustu. Starał się wyczuć ich zapach, chociaż mogło to skończyć się fiaskiem, w końcu była to tawerna i pewnie łatwiej dało się czuć jedzenie albo alkohol. Właściwie to po wejściu do lokalu nasz Hirohito zdecydowanie bardziej skupił się na nim, dlatego dopiero po momencie zaobserwował, że ta skłaniała się do każdego napotkanego człowieka. Najwidoczniej pełniła funkcję przywitajki. Cóż, z jej urodą było to jak najbardziej w porządku.
Za chwilę chłopak stał przed rozsuwanymi drzwiami, został przedstawiony i wszedł. Zaraz potem Hirohito zobaczył mężczyznę otoczonego przez dwa wielgachne psy. Nie ma co ukrywać, że poczuł się trochę nieswojo i nawet przepiękny wygląd pomieszczenia, a także natury za oknem, totalnie go nie interesował. Kiedy jednak szefo Inuzuka wydał rozkaz zwierzętom, a te się go usłuchały, Miura nieco się rozluźnił. Co za bestie! Gdyby młodzieniec spróbowałby jakiegokolwiek dziwnego ruchu, pewnie te psy byłyby zaraz przy nim i mogłyby w najlepszym przypadku go pogruchotać, a w najgorszym, rozszarpać mu skórę. Na czym oni w ogóle hodują te psiska?

- Cała przyjemność po mojej stronie, Ryu-sama. - odpowiedział mężczyźnie Hirohito. Miura wykonał krótki ukłon, w celu bycia miłym tak naprawdę, po czym bez większych ceregieli zajął swoje miejsce. Nie ma co oszukiwać, że nie-Terumi nie należał do słynnego grona overthinkerów. Jeżeli ci Inuzuka mieli do niego jakiś krzywy biznes, to tak czy inaczej wpakował się do ich dziury. Jeżeli to zwykły interes, to po co się spinać. Po takich krótkich myślach, Hirohito nieco się rozluźnił. Miał zamiar skorzystać z oferty darmowego alkoholu, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, do głosu doszła Hana. Jej propozycja brzmiała bardzo zachęcająco, dlatego Hiro na nią przystał. - Brzmi pysznie. Poproszę to wino.
Młody Miura zakładał, że zaraz je dostanie, dlatego poczekał chwilę z rozpoczęciem tematu. Kiedy już trunek doszedł, Hirohito sięgnął po niego, starając się oczywiście wypić razem z gospodarzem, być może dokonać nawet jakiegoś ceremonialnego zetknięcia kieliszków, bez różnicy. Trzeba było poczekać parę minut zanim zacznie się dyskusję właściwą.
- Tak więc... O co chodzi? Czemu wezwano akurat mnie, Ryu-sama? I w czym rodzina Miura może pomóc? - spytał Hiro. Młodzieniec dobrze wiedział, że nie jest jedynym przedstawicielem rodziny w okolicy. Możliwe było natomiast, że znajdował się pod ręką, no i był bezpośrednią rodziną głowy rodu, to zawsze na plus. Powody mogły być różne, tak samo jak zresztą cel wizyty. Mogła to być totalna prywata, mogło to być działanie całego rodu Inuzuka, grubsza sprawa albo jakiś prosty biznesik. Bywa i tak.

Hirohito otrzymał jakieś smutne zadanie rodzinne, dlatego musiał udać się do równie smutnej karczmy w Yusetsu. Nie no, bez przesady. Miura wolałby robić jakieś treningi czy inne nindżowe sprawy, ale koniec końców musiał też zarobić na swoje utrzymanie. Nie mówiąc o długu, który był winien swojemu dziadkowi za wychowanie. Czego by tu nie mówić - mama Hiro nie miała tyle szczęścia.
Z powodów biznesowych Miura przyodział się w swój normalny strój, ale upewnił się, że jest czysty, uprasowany, i tak dalej. Dobrze jest sprawiać wrażenie schludnego, szczególnie, że nie wiadomo z kim ma się do czynienia.

Kiedy Hiro zbliżał się do karczmy, w oczy rzuciły mu się psy klanu Inuzuka. Okej, lepiej nie robić tutaj żadnych przypałów, bo inaczej te bestie (i ich właściciele) dobiorą mu się do dupy. Właściwie to Miura nigdy nie należał do żywiołowych kupców. Podchodził do tematu na luzie, aby pokazać rozmówcy, że jest otwarty na negocjacje, jednakowoż starał się kierować interesami rodziny. Koniec końców, wszystko sprowadzało się do pieniądza.
Przy wejściu do lokalu stała jakaś kobieta. Była starsza od Miury, co akurat działało na jej korzyść, i miała długie czarne włosy. Młodzieniec starał się trochę bardziej ją ogarnąć, aby znaleźć jakieś znaki charakterystyczne. A właściwie to po prostu na nią patrzył. Kiedy natomiast wchodził do karczmy, podszedł wprost do niej, a następnie przywitał się.
- Przepraszam, czy my nie jesteśmy może umówieni. Hirohito Miura.

Zasapał się ten nasz Hirohito. Trochę osmalony, bo nie oszukujmy się, że sterowanie gorącymi rzeczami jest takie proste, ale wciąż zmotywowany chłopak postanowił kontynuować swoją naukę technik. Po pierwsze, chakry mu jeszcze nie brakowało, a po drugie, wychodząc z założeń, które przekazał mu jego dziadek, lepiej jest odbębnić dużą część roboty naraz, żeby potem o tym nie myśleć. No i niestety, ale wciąż było trochę jutsu, o których Miura tylko słyszał, a nawet nie zbliżył się do nich od strony użytkownika. Ale co ja tu jęczę - przecież Hirohito dzielnie zbierał się do nauki techniki.

Oto i on, naczelny błazen nie-Terumi, postanowił zrobić coś pożytecznego. Od swojego przybycia od Yusetsu nie minęło wiele czasu, ale już w ciągu pierwszego dnia Hirohito udało się załatwić masę spraw. Po pierwsze, wynajął mieszkanie. Po drugie, znalazł kilka sklepów w okolicy, w których planował kupować jedzenie i inne duperele. Po trzecie, znalazł też fajny bar. I po czwarte, wpadł na jakąś bogu ducha winną dziewczynę, a następnie prawie dostał po ryju od jej przesadnie defensywnego chłopaka. Co tu dużo mówić, Miura po prostu miał talent do pracy i zdobywania doświadczeń. I właściwie to z tego samego powodu po obudzeniu się i spałaszowaniu wszystkiego w pobliżu, Hirohito oznajmił sam sobie przed lustrem, że nadszedł czas na trening.

Wyszedł z mieszkania, potem z osady i zaczął kierować się do pierwszego lepszego lasu w okolicy. Właściwie to daleko iść nie musiał, bo osada była w pobliżu skupiska drzew. No i parę minut później, nie Terumi odnalazł tą polankę. Była wszystkim czego potrzebował, tzn. było tu cicho, nikt mu nie przeszkadzał, a także całkiem blisko od jego bazy wypadowej.

Dzień dobry, mogę poprosić o kolorek Wyrzutków?

Done. P.

świeże, 7

Poprawiłem naturę chakry.

Uwag nie mam, czekam na werdykt.

6, niby wszystko gra, ale nie chce mi się tego słuchać więcej niż raz

Parafrazując polskich wykładowców, "witam". Jeżeli twoja postać poszukuje:

wrażeń
niezapomnianej fabuły
częstych odpisów
długich postów
namiętności
grozy
oraz przede wszystkim, spełnienia

to niestety, ale przepraszam, Hirohito nie jest do tego zdolny. Jeżeli natomiast:

nie masz wymagań nie z tej ziemi
chcesz popisać
nie jesteś spinaczem
poszukujesz swojego Onii-chana, przyjaciela, wroga, sparing partnera, rywala w bierki/shogi, klienta, sprzedawcę, przyjaciela, cośtam

to Hiro jak najbardziej się nada.

Obecnie siedzę w Yusetsu. Pozdrawiam cieplutko

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Hirohito
NAZWISKO: Miura
KLAN: Terumi
PRZYNALEŻNOŚĆ: Wyrzutek
WIEK: 18
DATA URODZENIA: 374
PŁEĆ: męska
WZROST | WAGA: 183cm| 80kg
RANGA: Wyrzutek D

APARYCJA
WYGLĄD: Darujmy sobie wszystkie terminy opisujące atrakcyjność lub jej brak. Jaki Hirohito jest, każdy widzi. Dla jednych będzie niesamowicie przystojny, dla drugich z kolei okropnie brzydki. Skupmy się więc na faktach, braku tych wszystkich określeń pejoratywnych lub też przeciwnych. Hirohito jest wysoki, a i zdaje się, że cały czas rośnie. Budowę ciała ma raczej przeciętną, trudno nazwać go umięśnionym byczkiem, ale szczypiorem nie jest na pewno. Rzeźba, posąg, relief, nic z tych rzeczy - totalny normik. Twarz ma długą, pociągłą. Włosy blond, troszkę za długie (czasami nawet zasłaniają mu oczy i musi poprawiać grzywkę). Właściwie jedynym elementem, który wyróżnia Miurę od przeciętnego Kowalskiego, tj. Nakamury, są oczy. Ach, te ślepia, można by o nich elaboraty pisać... dlatego dla dowcipu, postanowię się streścić. Oczy Hiro są złote, jakby nasycone bogactwem (widać, że z rodziny kupców).
UBIÓR: Hirohito posiada sporo klamotów, ale najczęściej ubiera się w wygodne spodnie materiałowe, luźną koszulę w kwiaty (tak, kolorową), a na to nakłada palto lub bluzę z kapturem w barwie fioletu. Wszystko musi być wygodne, najlepiej gdyby dało się w tym i biegać, i spać. Jedynym elementem, który wskazuje na nieco lepsze pochodzenie, jest ta nieszczęsna koszula. Kwiaty na niej są zdobione na wiele sposobów i dorwać taki ciuszek nie jest ot tak prościutko. Poza tym chłopina nosi zwyczajne sandały. Ma niezły drip, musicie przyznać.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: błyszczące, złote oczy

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: O Hirohito trudno powiedzieć, żeby był oryginalny. Z drugiej strony, nie jest tak źle. Życie i okoliczności obdarowały go szerokim zestawem cech, ogólnie uznawanych za pozytywne. Młody Miura to typowy ekstrawertyk. Czas woli spędzać w towarzystwie, bardzo łatwo przychodzi mu nawiązywanie nowych znajomości, jest gadatliwy, a im lepiej się bawi, tym głośniejszy się staje. Trudno powiedzieć, żeby przejmował się normami społecznymi, chociaż nie ma co ukrywać, że z jego pochodzeniem, ktokolwiek zwracałby na nie przesadnie uwagę. Kiedy miewa swoje momenty, Hirohito potrafi być charyzmatyczny, powodować poruszenie, może i inspirację. A kiedy miewa swoje dołki, ludzie mają go dosyć, bo przesadnie się wydziera, gestykuluje jak jakiś makaroniarz, a na dodatek za bardzo się spoufala.
CIEKAWOSTKI: Ustanowił rekord kolejek z rzędu w pewnym barze. Parę miesięcy później został z niego wyrzucony za wszczynanie burd.
NINDO: brak
HISTORIA: Rodzina Miura wywodzi się z Shigashi no Kibu. Nie jest ona światowym potentatem, ale lokalnie posiada duże wpływy i oferuje wiele usług. Mężczyźni z rodziny Miura najczęściej wybierają fach kupca, rzadziej najemnika. Kobiety specjalizują się w prowadzeniu rodzinnych sklepów, a jeżeli mają trochę szczęścia, to również mogą spróbować życia kontynentalnego handlarza.

Hirohito powstał jako nieślubne dziecko jakiegoś przybłędy z pobliskiej prowincji i pierwszej córki głowy rodziny Miura. Na nieszczęście dla tejże córy (nazwijmy ją Sakura), sytuacja ta nie spowodowała zadowolenia rodziny. Popadła ona w niełaskę, przez co musiała dużo podróżować w poszukiwaniu ochrony u innych członków rodziny, będąc w ciąży. Rezultatem był nagły poród w podróży w całkiem obcym mieście, a także jej śmierć przy połogu.

Syn kobiety miał znacznie więcej szczęścia, głównie z powodu jego płci. Ojciec Sakury, a więc dziadek Hiro (nazwijmy go Akira), nie mógł wybaczyć sobie porzucenia własnej krwi, dlatego wnet zmienił zdanie i przygarnął porzucone wcześniej dziecię (które znajdowało się jeszcze w szpitalu i medycy nie wiedzieli zbytnio co z nim zrobić). Wnuk wielkiego szefa rodziny został przyjęty bez większych ceregieli, a miał być wychowywany całkiem normalnie. W miłości, edukacji, i tak dalej. Jakoś tak się rzeczy mają, że po śmierci bliskich, ludziom spadają klapki z oczu.

Identycznie było z biologicznym tatusiem Hiro (nazwijmy go Oppo). Ninja, który podobno był zachowany na zabój w Sakurze, ale AKURAT był na dalekiej misji i nie mógł poświęcić jej czasu, gdy ta potrzebowała go najbardziej, finalnie również postanowił zaopiekować się synem. Terumi spotkał się z rodziną, poprowadził jakieś pertraktacje i finalnie wszystkim udało się dojść do konsensusu - Hirohito mógł widywać się z ojcem w miarę często, pod warunkiem, że klan nie będzie o tym wiedział. Plan na przyszłość chłopca był następujący: jeżeli chce się wyszaleć tymi całymi ninja ninpou - jego sprawa. Ważne, żeby podrósł i zaczął przynosić rodzinie zyski - czyli być handlarzem, najemnikiem albo najlepiej jednym i drugim, skoro coś tam umiał tą chakrą wytworzyć.

Kiedy Hiro podrósł, jego ojciec oświadczył mu, że od tej pory będą widywać się znacznie rzadziej. Wywołane było to faktem, iż byli do siebie podobni z wyglądu, a i sam Akira twierdził, że jego szpiedzy informują go o ninja z klanu Terumi, którzy trochę za często pojawiają się w rodzimej prowincji. Koniec końców - Hirohito otrzymał zwój z informacjami o klanie, żeby miał się z czego uczyć, a stary wyszedł po mleko.

Lata mijały, Miura osiągnął wiek dojrzałości, i zamiast zachowywać się jak typowy dupek, który wie lepiej od wszystkich i ma jakieś wielkie i tajemnicze plany, postanowił być okej wobec swojej rodziny. Udał się do dziadka i oświadczył mu, że chciałby popróbować życia sam. A to jako najemnik, a to znów jako ninja, może czasem jako kupiec, koniec końców - w sąsiedniej prowincji i bez rodzinnych koneksji. Jeżeli będzie szło źle, to przecież zawsze może wrócić do starego Akiry i zacząć prowadzić rodzinny biznes, hę, hę? Wbrew wszystkim plot twistom, dziadek chłopaka się zgodził.

Obecnie Hirohito znajduje się w stronach ojca (trochę przez przypadek, trochę z głupoty) i zajmuje się wyłącznie chillowaniem bonga i treningami. W planach ma spróbować być ninja, i w sumie to tyle.

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): brak

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: viewtopic.php?f=101&t=10541
PH: viewtopic.php?f=34&t=10540
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY: brak
PREZENT OD ADMINISTRACJI: brak (nie zasługuję)

Znaleziono 15 wyników

Re: Karczma Yamato

Re: Karczma Yamato

Re: Karczma Yamato

Re: Polanka

Re: Polanka

Re: Prośby do administracji

Re: Hirohito

Re: Hirohito

Re: Oceń utwór poprzednika

Re: Hirohito (czeka na sprawdzenie)

Re: Oceń utwór poprzednika

Anonse i te sprawy

Hirohito

Hirohito

Hirohito