Wezmę, post będzie rano

Dwa i pół roku zleciało na grze, a nie udało się zorganizować za dużo interakcji z innymi. Ogólnie to zaczynałem grę z myślą, żeby dołączyć do już grających ludków i padło na dwójkę ówczesnych członków Kaminari. Tak oto zaczęła się ekscytująca przygoda z tworzeniem karty postaci i pierwsza fabuła z Anzou (niestety z Yoake nie udało się pograć, bo go dopadli i zmienił postać wkrótce potem). Jaki jest nasz Władca Piorunów każdy może się domyślić. Zmuszony został do poświęcenia własnej moralności i wysadzania wszystkich oraz wszystkiego podczas wojny z Uchiha. Mimo to próbuje stać po stronie dobra i zyskuje sławę w klanie i na świecie. Z niecierpliwością wyczekuje dalszego rozwoju relacji, jaka dzieje się pomiędzy nim, a Azumą.

Postacie npc, które przetoczyły się podczas gry nie były za szczególnie wybitne, chociaż trzeba przyznać, że liderzy klanów oraz inne jednostki podlegające pod różne frakcje to naprawdę świetne urozmaicenie. Miła jest też interakcja z bardziej zasłużonymi postaciami, które w trakcie zostały porzucone, ale w pewnym stopniu zostały fabularnie odznaczone. Tutaj dla mnie rolę główną stanowi Mujin, z którym wymieniłem kilka postów podczas eventu Turnieju pokoju, a także teraz jako dodatek npc.

Nie brałem za dużo misji, ale na wyróżnienie zasługuje Nana, która poprowadziła mi pierwszą z nich. Proste zadanie z jedną osobą. Pisało się bardzo przyjemnie i szybko. Śledziłem też trochę historię jej postaci, która ostatnio zaliczyła bardzo ciekawy rozwój, godny pozazdroszczenia. Jej pojedynki na poprzednim evencie wyglądały jak u rasowego Uchiha, które chciałoby się widzieć w anime. Trochę taka kobieca wersja Sasuke, dążąca do swojej zemsty.

Odbieram 30ph, 500 Ryo i 5 x skrócone treningi o 625 znaków.

Trwająca w mocy bezradność przysparzała sporo problemów komuś takiemu, jak Hana. Na szczęście mogła w spokoju przetrawić wszelkie emocje, jakie nagromadziła. Po prostu czekała na swoją okazję, jak zawsze. W ciszy i niemal na uboczu. Zrobiła swoje, żeby nie stać zupełnie bezczynnie. Najwidoczniej potrafiła zadbać o siebie, a także trochę o innych. Nie będzie z tego laurów. Nadal miała w głowie dobro śniadej Kaminari. Do czasu, aż któryś z medyków nie postanowi zająć się Chino w następnej kolejności. Wyglądało to co najmniej okropnie. Pozbycie się zniszczonych narządów. Gdyby nie użyta do tego chakra lecznicza zapewne wyglądałoby to niczym u rzeźnika. Shirakawa wbrew rozsądkowi przyglądała się wszystkiemu. Sam zabieg mógł być kiedyś dla niej przydatny, ale chyba nie aspirowała na tyle do sztuki medycznej. Wyrzuty sumienia po trochu skłaniały dziewczynę do przeżycia tej chwili na równo z pacjentką. Chwila wybudzenia się Chino spowodowała, że trudno było zachować spokój. Temperament śniadej Kaminari nie pozwalał Hanie na równie wzniosłe pokazanie swoich czynów. Na pewno większy pożytek będzie miała z rozmowy z Anzou. Dlatego odpuściła i była skłonna zostawić ich samych sobie. Do czasu, aż nie będzie lepszej dla niej sposobności.

W tym względzie była dobrze wyszkolona. Potrafiła oddalić się w dobrym dla siebie momencie. Nie rozpłynęła się w powietrzu, więc pewnie ktoś mógł zauważyć jej wyjście. To było jej potrzebne. W obecnej sytuacji zwiedzanie nowej lokacji nie wydawało się ani trochę ekscytujące. Wszędzie czuć było rozpacz. Wkrótce także trzeba będzie się rozejść, a tutejsi zostaną z tym sami. Hana miała na uwadze to, że w wyniku ostatnich wydarzeń Ryuzaku będzie sprawować władzę nad resztką terenów w Sogen, zaś sami Uchiha pozostaną ich suwerenami. Lepsze to, niż zaczynanie wszystkiego od nowa i łajanie się pozostałym klanom z sąsiednich prowincji. Niemniej ciekawa była sytuacji w jej rodzinnych stronach. W końcu Kaminari zmagają się z własnymi problemami i podziałami.

Szybko odrzuciła myśli, kiedy uwagę kunoichi przykuła grupa osób przy rannych. Byli wszędzie, co tylko potęgowało skalę pracy lekarzy i iryoninow. Westchnęła z lekka, nim do jej głowy dotarły znajome szczegóły. Polegała na nie tych zmysłach, bo pierwszą oznaką było rozpoznanie głosu. Wtedy dopiero przypatrzyła się lepiej i niemal nie miała wątpliwości. Jednak zjawił się po raz kolejny wspomóc słuszną sprawę. Niesienie pomocy musiało być powołaniem każdego medyka. Po prostu pominęła fakt, że mógł tu być bardziej dla pieniędzy. Zyski również stanowiły ważna część jestestwa, ale to mogło pozostać niuansem samym w sobie. Zdecydowała się zbliżyć do długowłosego mężczyzny, klęczącego przy rannych. Jego prezencja z pewnością odróżniała go od reszty medyków. Tak go właśnie zapamiętała, jako kogoś doświadczonego w sztuce leczniczej.
- Witaj, Yokage-san. - przywitała się na spokojnie. Mógł jej nie pamiętać, więc odczekała chwilę, żeby rozpoznać jego reakcję.
- Trochę czasu minęło od naszej rozmowy na Turnieju Pokoju. Dobrze wiedzieć, że tutaj także znalazłeś się jako pomoc medyczna. - powiedziała spokojnych, a nawet odrobinę przyjaznym głosem, by nieco schlebić Mujinowi. W jej głowie zaczął tlić się zalążek nadziei, ale nie zwykła pochopnie podchodzić do żadnej sprawy. Nadal czekała na odpowiednią okazję, jeśli taka się nadarzy. Los sam w sobie kierował i popychał każdego do działania. Na razie cieszyła się z faktu, że mogła z kimś porozmawiać.

Żadna perspektywa porażki nie spowoduje, że człowiek biorący udział w walkach zostanie pozytywnie nastawiony do dalszej egzystencji. Smutek i żal przybierały mocniejsze lub łagodniejsze odmiany. Dla Hany stratą była śmierć członków drużyny, w której się znajdowała. Bliskość towarzyszy spowodowała, że mogła poczuć się częścią czegoś większego. Skrawek jej serca nieodwracalnie rozpadł się, pozostawiając ból i pustkę. To nieporównywalnie mniejsze znaczenie, kiedy tutejsi obrońcy Kotei bezpowrotnie utracili swój dom. Musieli żyć z ciężarem do końca. Reszta miała ten luksus, że byli ledwie gośćmi, którzy wkrótce mieli powrócić w swoje strony. Nieodzownie wszyscy odczuwali skutki straceńczej misji.

Wydostanie się z terenów bitwy przyniósł pewną ulgę, której Shirakawa potrzebowała. Cieszyła się, że mieli przy sobie Chino, ale jej rany sprawiały straszną niepewność. Dziewczyna nie chciała opuszczać jej ani na krok. Bronić towarzyszki z klanu, którą jeszcze nie tak dawno mogła podziwiać za jej ogromne umiejętności i doświadczenie. Teraz kobieta będzie musiała sprostać konsekwencjom kalectwa. W żadnym wypadku nie zamierzała litować się nad nią, ale musiała być świadkiem jej przebudzenia i reakcji. Chociaż tyle powinna zrobić. Mimo to gorączkowo szukała sposobu albo nadziei, dzięki której można wyleczyć tak poważne obrażenia. Komuś mogłoby się udać. Co prawda wierzyła w opinie Keiona, który niemal ostatecznie postawił sprawę jasno. Polowi iryonini nie byli jednak cudotwórcami. Uczucia zwyczajnie nie dawały jej spokoju. Podziękowała mu, a gdy odchodził pożegnała należycie ukłonem. Miał bardzo specyficzną urodę, więc nie zdziwi się, jak jeszcze gdzieś się spotkają.

Maszerowanie w grupie wszystkich tych ludzi nie miało znaczenia. Hanie co prawda udzielał się grobowy nastrój, ale miała przy sobie Anzou. W nim pokładała teraz największe szanse na utrzymanie się w ryzach. Równie wiele poświęcenia wymagało od niego patrzenie na nieprzytomną Chino. Tym bardziej chciało się bić w pierś i uzyskać lepsze rezultaty. Jak wiele mogli zrobić, żeby uniknąć takiego zakończenia? Po pewnym czasie dowiedzieli się, gdzie zmierza cały pochód. To wymagało od Hany kolejnych działań. Była w tym momencie najbardziej mobilna, dlatego chciała i musiała postarać się nad podstawowymi sprawami. Na postojach organizowała dla nich wodę i jedzenie. Racje były z pewnością ubogie, ale nie wypadało narzekać. Wraz z dotarciem do Sarufutsu będą zmuszeni udać się we własnym kierunku. Miała nadzieję, że do tego czasu Chino się przebudzi. Tak czy inaczej przeprawa do Raigeki będzie trudna i mozolna. Dbanie o potrzeby innych nigdy nie było tak ważne.
- Anzou-san, pozwolisz na moment, że zajmę się Chino? - powiedziała spokojnie, a na myśli miała dobro chorej. Zamierzała otrzeć dziewczynie twarz i resztę ciała zwilżoną szmatką. Sama nie czuła się świeżo, jednak była to sprawa drugorzędna. Potem mogli razem z Anzou zjeść posiłek. Zregenerować energię i zaznać snu, gdzieś na uboczu. Warunki nie były istotne. Ciężko było tu mówić o prywatności, kiedy wszędzie poruszali się ludzie. Wtedy też napotkała wzrokiem drugiego z dwójki iryoninów z opuszczonej twierdzy. Ciemnowłosy chłopak Shigemi celowo szedł w ich kierunku, kiedy tylko ich rozpoznał. Nie wiedziała, czego mógł chcieć, ale możliwe, że zaraz się tego dowiedzą. Pozostawała czujna, ale okoliczności nie powodowały niczego szczególnego. Byli bezpieczni, więc każda interakcja kojarzyła się raczej z powrotem do normalnej rzeczywistości.
- Czy coś się stało? - zapytała Shigemiego, chcąc dowiedzieć się jakichś informacji. Dopiero teraz wydał się być z wyglądu bardzo tutejszy, należący do Uchiha. Na ogół zbywała wszystkich milczeniem, ale zmęczenie i sytuacja postanowiły inaczej. Przez to przynajmniej mogła praktykować swoją ubogą komunikację. Potwierdzić swoje domysły i poznać opinię innych osób. Kolejna warta poświęcenia nauka nad własnym charakterem.

---

W przypływie chwili postanowiła udać się na krótki spacer. Wbrew nieznośnym myślom i wcześniejszemu zapewnieniu, że liczy się tylko dobro osób z klanu. Chciała mieć chwilę wytchnienia, być może zmyć z siebie brud i pot. Chciała sprawdzić, jak dobrze zorganizowane jest Sarufutsu. Przejść się po uliczkach, aż nie dotarła w specyficzne miejsce nagromadzenia się rannych. Zapewne instynkt kierował ją w pobliże medyków, którzy byliby zdolni naprawić zmiażdżoną nogę Chino. Pragnęła tego cudu ponad wszystko. Czy mogła marzyć w takiej chwili? Mieć pobożne życzenie dla osoby o ratunku przed kalectwem do końca życia? Nie wiedziała tego na pewno, lecz dopiero w chwili nostalgii przypomniała sobie o pewnej postaci, którą spotkała na Turnieju Pokoju. Rozmawiali w trakcie oglądania pojedynków i była to szczególna interakcja dla Hany. W końcu nie miała ich dużo. Yokage Mujin swym jestestwem przekonał ją do siebie i nigdy nie spodziewała się spotkać go w takim miejscu. Wiedziała za to, że miał powiązania z Ryuzaku, gdzie pochwalił się prowadzeniem kliniki. Miasto kupieckie zaś zawarło ścisły sojusz z Sogen. Z jakiegoś powodu podziwiała jego zasługi podczas zakłóconego wtedy wydarzenia. Chociaż czyny dużo znaczą, to odwaga właśnie świadczyła o shinobi najwięcej. Ujrzeć jego wysoką posturę pośród tłumu byłoby zbawienne.

Odzyskanie towarzyszki z klanu powinno być dla Hany i Anzou wielkim powodem do radości. Mimo to nie było dziwnym, że chcieli upewnić się o zdrowie nieprzytomnej. Każda osoba, która pozostała na swoim posterunku i nie wyglądała, jak zwykły człowiek, mogła w tym wypadku posiadać wiedzę medyczną albo chociaż znać położenie tej grupy. Zawsze istniała szansa, że w powstałym chaosie wszystko tak się posypało, że nie było już kontroli ani podziału. Nie wszędzie, ale w wypadku rozbitych oddziałów pojawiała się panika. Tyle starań i przygotowań legło w gruzach, a zapewne nie każdy miał możliwość pokazania swoich zalet. Wielką przeszkodą było też to, że każdy chciał przeżyć. Wtedy istniało miejsce na odwet. Nie było nic bardziej motywującego. Hana nie do końca rozumiała powody dzikich i ich decyzje, co tym bardziej powodowało mętlik. Od chwili przybycia do twierdzy minęła krótka chwila, a wydawać się mogło, że sygnał do odwrotu został ogłoszony na długo przed ich pojawieniem. Dlatego, że działo się zdecydowanie za dużo, to pojawiła się typowe zwątpienie czy desperacja. Nie zdziwiła się zatem, że Shigemi nie komplikował swoich decyzji i zniknął tak szybko, jak się pojawił. Gdyby był ich jedyną opcją ratunku, wtedy można było mówić o braku szczęścia. Traf chciał, że na drodze trójki Kaminarich pojawił się Keion. Nie ignorował potrzeb, a wręcz widać było jego zaangażowanie skoro jeszcze tu przebywał. Trudno było ukryć wdzięczność na strudzonej twarzy. Dziewczyna szybko nagrodziła go ciepłym uśmiechem lub raczej to, co udało się uwydatnić z napiętej twarzy. Na pewno była to jedna z lepszych reakcji od chwili rozpoczęcia bitwy.
- Dzi-ękuję... bardzo... - powiedziała do Keiona po wysłuchaniu jego oględzin. Werdykt był bardzo słodko-gorzki. Wynikało z niego, że przeżyje, lecz nie obędzie się bez wyrzeczeń. W takich chwilach nie dało się pozostać obojętnym. Nastolatka z chęcią zaczęłaby płakać. Dobrze wiedziała, jak ambitna była Chino. Z ich ostatniej rozmowy przed wyruszeniem do Sogen wyraźnie wynikało, że zamierzała zyskać zasługi dla siebie oraz klanu. Los zaś sprawił, że wróci z trwałymi ranami. Po części była za to odpowiedzialna. Nie powinna w ogóle się odzywać. Przez chwilę pomyślała o zawróceniu, nim medyk nie zwrócił im uwagi do ewakuacji. Brnęli po zniszczonej części zabudowań, więc łatwo było o kolejne nieszczęście. Wróg nadal próbował pokazać dominację i tylko upór poszczególnych jednostek ograniczał kolejne straty. Złapała Anzou za ramię, dając mu tym samym znać, że powinien iść przodem. Sama musiała skupić się na tym, co chciała zrobić. Im szybciej oddalą się od zagrożenia pociskami, tym więcej czasu im pozostanie na zmartwienia.
- Przeżyje, ale jakim kosztem. - powiedziała do Anzou, wpatrując się w niesione przez niego ciało. Pewnie nie była w stanie ocenić, jak bardzo źle musiał czuć się z tym białowłosy. Znali się znacznie dłużej i osiągnęli razem dużo więcej. Mężczyźni znacznie częściej ukrywali swoje emocje. Dlatego musiała dołożyć wszelkich starań, żeby wspierać go w trudnych chwilach. A droga zapowiadała się jeszcze dłuższa niż sam marsz poza pole bitwy.

Dotrwanie do tego momentu spowodowało, że trudno nie wierzyć w szczęśliwy traf. Reakcja zdarzeń pchała wszystkich w określone miejsca. Łączyła całość niczym puzzle. Dla jednych oznaczało to wypełnienie swojej powinności i posiadanie celu w życiu. Inni widzieli w tym niepoukładany chaos, jak z koszmaru. Wybudzenie było o tyle trudne, że scenariusz pozwalał jedynie na parcie naprzód. Uznanie dominacji przeciwnika nie obyło się bez chwili goryczy. Negowanie faktu, który odgrywa się w chwili obecnej. Niby ludzka rzecz. Nie było złych ani dobrych decyzji, bo trudno takie odróżnić. Należało patrzeć bardziej przez pryzmat czasu.

Oczywistym było, że ich rola tutaj dobiegała końca. Kwestionowanie zasadności bitwy nikogo nie obchodziło. Żadna cudowna pomoc nie nadeszła. Zrobili tyle, na ile byli zdolni. Przynajmniej ci, którym pozwolił na to los. Hana powoli przyzwyczajają się do tych odczuć i emocji. Nie były jej w smak, lecz pozwalały nabrać dystansu i potrzebnego doświadczenia. Na długo nie zapomni tej jakże krótkiej i intensywnej potyczki. Dłuższa walka mogłaby doprowadzić jedynie do pewnej śmierci. Nadal znajdowali się w bezpośrednim kontakcie z wrogiem, co powodowało nieustanną obawę o własne życie. Tak było w chwili odwrotu do twierdzy. Teraz wraz z Anzou musieli zadbać o uratowaną Chino, której nie do końca potrafili pomóc. Dla kogoś nie obytego z wiedzą to oczywiste, że każda poważniejsza rana niosła pewne obawy. Dziewczyna nie mówiła nic na głos, żeby nie wzbudzić paniki. Rozsądnie było zakładać, że brak przytomności i ledwie rozpoznawalny kształt nogi mógł świadczyć o komplikacjach. W tych warunkach szansa na pomyślne uzdrawianie była bardzo niska. Sam fakt, że lada moment twierdzą znowu mogła być wzięta szturmem nie napawał optymizmem. Jedynym ratunkiem było przedarcie się jak najdalej stąd. Modlitwa o to ciągle gdzieś krążyła w pełnej myśli głowie młodej kunoichi. Pozwalając iść towarzyszowi pierwszemu, Shirakawa osłaniała tyły i mogła jedynie mieć nadzieję. Nim nie dotarli w okolice punktu szpitalnego. Trudno było określić jak przedtem mógł wyglądać schemat pomieszczeń dla medyków, którzy pomagali rannym w trakcie bitwy. Istotne było to, że natrafili z Anzou na dwójkę całkiem obcych ludzi. Nie wnikała w ich powody, dlaczego zostali tu sami. Równie dobrze mogli działać pod presją czasu przy ewakuacji lub korzystać z tego chaosu i pokusić się o szabrowanie. Na ich szczęście w tym zgiełku nie trafili na Uchiha. Ci akurat byli na tyle oddani sprawie, że wraz z Shirei-kanem dbali o jak najdłuższe powstrzymywanie wroga. Sytuacja wynikła dla Hany o tyle niezręcznie, że trudno było skupić się na właściwej ocenie. Skoro już nastąpiła, to jak zwykle pozwoliła Anzou na inicjatywę. Zaraz potem pod wpływem bazującej adrenaliny znalazła się przy chłopaku, żeby spełnić swój obowiązek. Jego zajęte ręce uniemożliwiały mu jakąkolwiek obronę, dlatego chciała zareagować w porę i być odpowiednim wsparciem, które osłoni ich przed każdą ewentualnością. Mimo, że grali do tej samej bramki, co Shigemi i Keion, to ufność pozostawała na poziomie między klanowym. Chyba zgodnie mogli uznać, że zależy im tylko na uratowaniu towarzyszki.
- Proszę, jeśli jesteście w stanie ocenić jej stan, pomóżcie. - dodała odważnie Hana w stronę Keiona i Shigemiego. Anzou nieraz powtarzał, że powinna być bardziej pewna siebie, co starała się uczynić, ale sama na razie nie potrafiła tego ocenić.
- Odwdzięczymy się, cokolwiek jest wam w tej chwili potrzebne. Powinniśmy się stąd ewakuować. - odparła rozsądnie w geście zachęty do negocjacji. Lekka perswazja zawsze pomagała, kiedy presja przeszkadza w podjęciu decyzji. Każdemu zależało też na bezpieczeństwie. Nie zamierzała powstrzymywać ich przed kradzieżą, a być może znalazłaby rozwiązanie na ich problem. Gdyby tylko zechcieli krótko streścić swój plan. Posiadała pusty zwój, do którego mogłaby schować sporą część medykamentów, a potem zdetonować notkę i zniszczyć resztę. Nie była to chwila na domysły, więc wraz z Anzou mogli tylko liczyć na pomyślne rozstrzygnięcie. Bez tego każda sekunda zwłoki oznaczała same powikłania rannej kończyny u Chino. Liczyła, że podczas marszu też można ocenić obrażenia poszkodowanej. Połączyć własne dobro z innych za obopólną zgodą.

Mogli już tylko czekać. Mieć nadzieję, że przeżyją oni oraz ich najbliżsi, którzy ramię w ramię stawiali opór wrogiemu najeźdźcy. Nie mogli przewidzieć, jak dokładnie potoczą się ich losy. Zwłaszcza, gdy w myślach pojawiało się zwątpienie. Dokuczliwe uczucia rozchodziły się po umyśle niczym toksyna. Taka też okazała się ta bitwa. Straty można wyliczać bez końca. Mimo tak silnych jednostek po ich stronie. Pomimo tylu shinobi, którzy stawili się na wezwanie. Okazało się za mało. Hana wiele by dała, żeby odmienić ten los. Zrobić więcej albo inaczej niż dotychczas. Nie była tylko pewna, czy jakakolwiek zmiana przyniosłaby efekt. Choćby poświęciła się zamiast innych, to czy nadal skończyliby w podobnych okolicznościach? Nadal musieliby zmierzyć się z okrutną porażką i wręcz uciekać z pola bitwy. Najbardziej cierpieli tutejsi. Wysiedleni wbrew swej woli, a wręcz przepędzeni w desperacki sposób. Co prawda Dzicy nie okazywali bezwzględnych i morderczych intencji. Po prostu robili to, co musieli. Wszystko w tym było niewłaściwe, jednak na taką rzeczywistość przystali. Decyzje zapadły dość dawno i zapewne nie były łatwe. Na współczucie było już za późno. Pozostał tylko żal, po tym jak przelewano krew i pot ku uzyskaniu własnych celów. Zwycięzca mógł być tylko jeden.

Ostatni zdolni do odwrotu ludzie przedzierali się przez wzniesioną do obrony fortyfikację. Z jednej strony podnosiło to na duchu. Działali wspólnie do własnego dobra. Wydawała się ich garstka w porównaniu z tym, co właściwie reprezentowali w trakcie wymarszu na początku. Niby nie było czemu się dziwić, a jednak myśli potrafiły krążyć po głowie jak odrętwiałe. Przez chwilę Hana mogła odetchnąć i przyjrzeć się wszystkiemu z bliska. Zagrożenie nadal gdzieś tam czyha, więc nie było mowy o rozluźnieniu. Nie przy tych wszystkich dzielnych wojownikach, którzy poświęcali do reszty życie. Niefortunny zbieg okoliczności sprawił, że wielu nie było w stanie na czas zareagować, żeby uciec przed zniszczeniami. Nastolatka nie widziała tej tragedii, a z bliska wydawała się jeszcze gorsza. Ziejąca dziura w ścianie była tego dowodem. Rozpadła się w losowym momencie. Nie chciała winić się za to, a jednak wróg przedarł się na ich oczach. Czy mogła liczyć na wybaczenie po okazaniu skruchy? Dlatego, gdy Shirakawa usłyszała dialog pobliskich mężczyzn nie mogła stać bezczynnie. Chciała jakoś odwdzięczyć się za to, że ona wciąż żyła. Uratowanie kogoś, kto zasługuje na życie nie powinno być wątpliwe.
- U.. uratujmy ich! - rzuciła bezwiednie do ludzi. Zebrała w sobie resztki odwagi i sił, żeby złapać mniejszy kawałek gruzu i odepchnąć go na bok. Wiedziała, że w taki sposób na niewiele się przyda. Zajmie to też za dużo czasu, ale zdała się na intuicję. Jeśli pod większymi płatami kamienia ktoś oddychał, to chociaż na tyle zasługiwał. Jedyne, co przychodziło teraz Hanie do głowy, to pomóc sobie używając znanych sobie technik. Przygotowywała się zarówno ofensywnie, jak i defensywnie. Niestety żadna z silniejszych jutsu nie spowoduje, że magicznie ogarnie cały ten bajzel. Najpierw jednak musiała poszukać źródła wody. Niewielkiej ilości, którą będzie mogła przeistoczyć w linę. Złożyła pieczęcie i dzięki zmieszanej chakrze w dłoni powinien pojawić się jednolity kształt przypominający bicz. W takim oporządzeniu mogła podjąć próbę wydostania konających pod gruzami. Oczywiście nie sama jedna. Z jej nikłą ilością siły nie byłaby w stanie. Dlatego oplotła róg głazu i zachęciła innych do pomocy.
- Proszę, pomóżcie. Ciągnijcie. - powiedziała do zebranych w nadziei na pozytywny rezultat. Reszta powinna być oczywista. Chciała zrobić tyle, na ile pozwolił jej czas. Wycofać się z tymi, którym dopisze szczęście, tak samo jak jej dopisało.

Oderwała się od czynności ratunkowych dopiero, kiedy zauważyła powrót Masahiro. Nie dało się tego przegapić, a raczej nie odczuć wrażenia, że mężczyzna pojawił się znikąd. Nie wrócił sam, przez co Hana odczuła bardzo niepokojące uczucie, a zarazem wdzięczność, po poznaniu znajomej sylwetki. Chino leżała w jego ramionach bezwładnie, więc czym prędzej chciała przy niej być. Po mokrych od trudu policzkach zaczęły pojawiać się dodatkowe łzy. W pierwszej chwili chciała ją przeprosić. Sama przed sobą przyznać się, że zawiodła jako towarzyszka. Niemniej cierpliwie spoglądała, jak dziewczyna została przekazana w ręce Anzou. On na pewno zaopiekuje się nią z należytą troską.
- Poczekaj moment Anzou-san. - powiedziała do chłopaka i pospiesznie wyjęła z torby potrzebny ekwipunek. Nie było to wiele i zapewne mogło w ogóle się nie przydać, ale jednak Hana chciała przeciwdziałać. Noga Chino nie wyglądała za dobrze, stąd taka decyzja. Zaczęła obwiązywać uszkodzone miejsce bandażem, skupiając się na zgięciu kolana, żeby choć trochę usztywnić kości i tkankę podczas transportu.
- Resztą musi zająć się medyk. - dodała na zakończenie i pozwoliła Anzou iść przodem. Sama uważała czy nic więcej nie przysporzy im kłopotów. Osłaniała odwrót cennych dla siebie osób.

Widok reakcji lidera Uchiha spowodował, że Hana chciała zapaść się pod ziemię. Już sama jego prezencja pokazywała, jak opanowany i spokojny z niego człowiek, któremu można powierzyć życie. Tym bardziej doszło do dziewczyny, jak bardzo nierozważnie podchodzi do swoich decyzji i własnych reakcji. Pomimo, że stracili po drodze tutaj Inosuke i Chino, to nadal istniała szansa na ocalenie przynajmniej części towarzyszy. Nie uważała się niestety za osobę, która w obecnej formie mogłaby podążyć za kimś na ratunek. Zdecydowanie czuła się słaba i bezsilna, przez co od razu po katastrofie skreśliła szanse na czyjkolwiek ratunek. Chino jednak mogła gdzieś tam być. Nieprzytomna i ranna od siły z jaką została odrzucona przez olbrzyma dzikich. Po zapewnieniach Anzou coraz bardziej chciała w to wierzyć. Skoro sam Masahiro postanowił zaryzykować dla niej życie. Oznaczało to bardzo dobrą zmianę, a na pewno cień nadziei na lepsze relacje między dwoma klanami.
- Mhm, oby nie było za późno. Chino-san musi do nas wrócić. - przytaknęła na słowa Anzou, chociaż sumienie nadal nieco ją gryzło. Na tyle, że nie wiedziała czy będzie mogła spojrzeć jej w oczy. Przegryzła z konsternacji dolną wargę i nie pozostało już nic innego, jak zająć się rozkazami.

Wykonanie poleceń nie należało do trudnych, chociaż samo wpasowanie się w krąg specjalistów od suitonu i raitonu było nie lada wyzwaniem. Nie ukrywała, że po całej akcji satysfakcja wprawiła Shirakawe w lepszy humor. Od zawsze marzyła, żeby dokonać podobnej kombinacji w gronie towarzyszy. W końcu siła, jaką niesie za sobą powielanie technik wodnych była ogromna. Wielu nie docenia z początku jego ekspansywnej prostoty.

Pod koniec była już tylko pewna, że ich starania nie na długo powstrzymają napór wrogiej armii. Za pokonanymi czekała już zapewne kolejka do szturmu. Hana nie chciała się nawet nad tym zastanawiać. Na moment zapomniała o przykrych sprawach, żeby móc trzeźwo działać w ważnym momencie. Dlatego moment wycofania się nie mógł zostać zakłócony przez jej dylematy. Nie fatygowała się, żeby spojrzeć za siebie na efekty i postępy na polu walki. Znajdowali się za murami prowizorycznej twierdzy, przez co zmienił się także sposób działania. To już nie jest otwarta walka, a ostatnie podrygi do opóźnienia nieprzyjaciela. Potem sami będą musieli dogonić resztę Zjednoczonych Sił. W zasadzie byli tym, co zostało z całego zgromadzenia. Niosło to za sobą pewien urok. Poczucie działania w słusznej sprawie. Jedno z bardziej ryzykownych zajęć. Po zejściu z muru nadal trzymała się blisko Anzou. Wyczekiwała powrotu Masahiro z dobrymi wieściami. Obszar, który zapewne będzie musiał przeszukać, pod presją i natłokiem ze strony dzikich, mógł być zbyt duży. Należało jednak wierzyć w powodzenie.
- Chakry zostało mi niewiele. Będę pamiętała o twoich kaburach. - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Jeśli zajdzie potrzeba, to będzie mogła obronić się technikami, ale reszta zależała od tego, jak mocno zacznie napierać armia dzikich. Walka w zwarciu jakoś nie napawa optymizmem, bo też nie była w jej wykonaniu za dobra. Czas pokaże, jaką trzeba będzie podjąć decyzję. Na razie postępowała zgodnie z reakcjami całego oddziału zgromadzonego przy dwójce Kaminari.