Shinobi War PBF Naruto

Pogodzenie ze stratą mało swoje lepsze i gorsze strony. Pamięć o zmarłych, gdy była uczczona, nabierała większego sensu. Człowiek miał zalążek motywacji do dalszego życia. Tak samo było podczas upamiętnienia poległego w trakcie walki na arenie w Kotei Ukyo i teraz podczas uroczystości pogrzebowych po bitwie z dzikimi.
Pozostanie daleko z tyłu było kolejnym wytchnieniem dla Hany. Tłumy nie należały do miejsc, w których dziewczyna czuła się swobodnie. Każda uroczystość potrzebowała wyrazić trwogę po minionych wydarzeniach. Skoro już wszyscy znaleźli się w tym punkcie oznaczało to, że mogą połączyć swoje troski. Jako ludzie posiadali ich bardzo wiele. Dziewczynie co prawda zależało już na powrocie w swoje strony. Pomoc osobom jej bliskim w odzyskaniu sił i sprawności. Dopilnowanie własnego rozwoju, żeby uniknąć kolejnych dotkliwych porażek. Niekończąca się ścieżka, której nie było końca. Nikt dotąd nie uświadomił jej, że tak to będzie wyglądać przez większość czasu.
Pod koniec uroniła kilka łez. Zasłużyli na to polegli dowódcy i ich podkomendni, którzy wykazali się odpowiednią brawurą. Dla żołnierzy dzielnie stawiających opór przed siłami wroga. Uchiha poświęcili własny dom za cenę przetrwania. Konsekwencje niewystarczającej pomocy ze strony reszty prowincji będą dopiero odczuwalne, jeśli nowe zagrożenie uzna dalszą ekspansję za konieczna. Odwet był w tym wypadku bardzo prawdopodobny. Kiedy i jak, tego nikt nie mógł stwierdzić.
Shirakawa choć snuła własne domysły, to najbardziej martwiła się o obronę granic Antai. Nabyła wystarczająco doświadczenia, żeby brać udział w zagrażających życiu sytuacjach. Zbrojenie się klanu również było kwestia czasu. Sytuację nie poprawiał fakt, że Kaminari byli w trakcie wyboru nowego władcy. Kierunek jaki mogli obrać, a co będzie sprzeczne z przekonaniami wielu jednostek, napawa pewnymi obawami. Wiele klanów odwróci się od siebie i postawi na ochronę terytorialną. Czekała ich nowa era, w której przyjdzie dorastać nowym pokoleniom. Wytrwałość hamowała Hanę przed spazmami strachu przed niewiadomą. Musiała tylko postąpić słusznie, kiedy nastąpi właściwy moment. Dopilnuje, żeby jakoś to przetrwać.

Droga do domu miała być łatwa, lecz przez rany Chino na pewno taka nie będzie. Wiadomość o jej planie odzyskania nogi oraz oka wcale nie pomagała w odzyskaniu równowagi psychicznej. Zadanie oczywiście spadło przede wszystkim na Anzou, jednak dziewczyna wiedziała, że powinna go wspomóc. We dwójkę poradzą sobie o wiele lepiej. Dotrzymanie kroku Władcy piorunów było wręcz powinnością. Nie było to takie straszne, jak zakładała z początku. Potrzebowała jego siły, żeby sama stać się lepszą. I chociaż odkryła już swoje mocne strony i miała plany na rozwój, to zawsze pozostanie sentyment pierwszego zauroczenia. Gonitwa dopiero miała się rozpocząć na nowo.

zt.

Misja rangi D - “Wysokie ambicje”
Umemoto Mei
(kolejka 1/7) Dotarli w kolejne miejsce, które miało swoją tradycję i istniało na Dworze, żeby spleść funkcjonowanie rodu Tanigawa przez kolejne dziesiątki albo setki lat. Poza polami i ogrodami, jak dobrze wspomniała Mei, posiadłość była zaopatrzona w służących tu Samurajów. Swoista straż przed zagrożeniem ze strony zewnętrznej była konieczna w tych niepewnych czasach. To także duchowe miejsce dla tych, co zabłądzili. Zebrani tu wojownicy utrwalali ciało i umysł, poświęcając służbie całe swoje życie. Na starość zaś mogli osiąść w spokoju i pomagać w dopatrywanie kolejnych pokoleń.
Chłopak o wyraźnie gwieździstych oczach był zafascynowany widokiem przez co prawie zapomniał o swoich wcześniejszych intencjach względem Umemoto. Dziewczyna postępowała zgodnie z życzeniem panicza, co nie było na razie wielkim wyzwaniem. Mogła bez problemu utrwalać własne metody, jakie nabyła poprzez dotychczasowe doświadczenie. Na razie nikt, ani nic nie ingerowało w ich obecność. Oni również nie przeszkadzali zgromadzonym. Miejsca było sporo, a pozostali nie byli dużą grupą.
- Byłoby świetnie Mei-san. Zacznijmy od broni i zbroi. Zawsze chciałem przymierzyć pancerz albo potrzymać prawdziwą katana. - zgodził się i zaproponował swój zamysł. Nie trzeba długo szukać, żeby zauważyć stojaki i beczki ze sprzętem ćwiczeniowych, a zaraz obok miejsce zajmowała prawdziwa oręż ze stali. Pewna część pamięci Mei mogły w ten sposób zostać pobudzone do działania, ale przecież musiała czymś się wykazać przed swoim gościem. Zaprezentować mu broń i być może zrobić kilka wymachów na pokaz. Chłopak wyglądał tak, jakby sam miał ochotę na odrobinę rozrywki zamiast tylko obserwować. Jak mogła zauważyć Mei, to chłopak nie miał w ogóle doświadczenia z treningami. Wzrost sprawiał, że kończyny stawały się patyczkowate, a tors dość wątły. Wszystko jeszcze przed nim.
- Samuraje dokładniej wywodzą się z wysp położonych daleko na północy, zwanej Yinzin. Większe uznanie znaleźli także u nas przez podobne warunki. Na Kontynencie nie ma raczej nikogo, kto rozwijałaby ową sztukę. - napomknął kolejna ciekawostkę ze swojego zbioru, kiedy czekał na dalszy ruch Mei i jej instrukcje, co do wspomnianego przedsięwzięcia.
Na polu treningowym stało kilkoro mężczyzn, ale tylko jeden wyróżniał się wynioślejszą aparycją. Jego długie włosy przeplatane były w wielu miejscach siwizną. Jako jedyny nosił powłóczyste kimono, a u pasa przytroczone miał dwie katany. Umemoto nie musiała też długo czekać, aż przykuła uwagę faceta. Przyjrzał się pobieżnie. Śledził dyskretnie jej poczynania, jakby czekał na nadarzającą się okazję do zrobienia własnego ruchu. Miał raczej dobre intencje, zważywszy na jego łagodny wyraz twarzy (podgląd), gdy patrzył w stronę dwójki nowych przybyszów. Następnie wrócił do obecnego zajęcia, jakim było nadzorowanie ćwiczących.

- Kensuke - (wygląd)
- Służąca -

Misja rangi D - “Wysokie ambicje”
Umemoto Mei
(kolejka 4/7) Po szybkim postoju i wyjściu z powrotem na zewnątrz, z powozu, oboje wyglądali bardziej dostojnie i dopasowani do swych ról. Kensuke nie odbiega prezencją, jako panicz zamożnego kupca, zaś Mei wyraźnie wyglądała na jego przyboczną. Intencje dziewczyny były jasne, a chciała dobrze wypełnić swoją powinność wobec gościa zaproszonego przez samego Tanigawa-sama. Chłopak był otwarty na nowych ludzi i bardzo szczery na każdy temat. Rozpoczął od dostarczenia swojej nowej towarzyszce garści wiadomości. Wyraźnie zainteresowany starszą dziewczyną musiał na moment pogodzić się z tym, że nie jest ona równie energiczna. Nie dostrzegał istotnych szczegółów albo kultura nakazywała pewne sprawy przemilczeć. Wyraźnie nie chciał psuć sobie humoru.
- To dobrze się składa. Chociaż wyruszenie poza Wyspy to spore wyzwanie. Podobno na kontynencie też dużo się dzieje. Wojny między tamtejszymi klanami występują bardzo często. - rozpoczął z dozą zadowolenia, że może się wykazać na tym polu. Namyślił się chwilę i mógł rozpocząć od najważniejszej rzeczy, która go w tej chwili interesowała.
- Nie wiem czy wiesz, ale Cesarz niedawno wydał nakaz doprowadzenia do siebie dezerterki, byłej liderki klanu Yuki, Mikoto-sama. Wyznaczył niebywale dużą nagrodę za jej martwą osobę, a jeszcze większą za sprowadzenie żywej. - powiedział z entuzjazmem w głosie, jakby to nadal była wielka sprawa, a minęło kilka miesiącach zwłoki.
- Nadal nikt nie podjął się zlecenia. Poza tym Yuki są w rozłamie. Było wielkie przesiedlenie. Zdrajców zamykano w więzieniach albo wleczono na egzekucje. Na szczęście większość opowiedziała się po stronie naszego Cesarza. - skwitował sprawę wedle własnego przekonania. Czuć było po samym wyznaniu, że bardzo sympatyzuje z obecnie panującym monarchą Waneko z klanu Yuki. Nawet wśród frakcji samurajów istniał pewien fanatyzm. Dozgonna lojalność wobec jednego Pana. Rody i klany od zawsze popadały w konflikty, więc dla Umemoto nie powinno to być wielkim zaskoczeniem. Tym lepiej dla niej, bo sympatyczny chłopak, z którym miała spędzić jeszcze jakiś czas dzielił się właśnie sporą dozą informacji. Szczerych, jeśli mogła to stwierdzić dziewczyna.
- Nie przejmuj się Mei-san. Nie chciałem wpędzać Cię w dawne rozterki, przepraszam... To prawda, że dwór Tanigawy-sama jest okazały, a pola ryżowe przynoszą pewnie duże plony. Jestem do tego przyzwyczajony u siebie. Rzadko mam okazję wyjść poza obręb miasta. Dlatego bardzo interesują mnie prowincjonalne wieści i sama sztuka władania mieczem, a szczególnie szlachetna rola Samuraja. - chłopak zaniepokoił się z początku wyznaniem panny Umemoto i dostosował dalszą część wypowiedzi do jej woli. Mieli spacerować i wymieniać się w trakcie bardziej dogodnymi spostrzeżeniami, które nie zmącą dobrego samopoczucia.
Pogoda łaskawie sprawiała, że przez chmury przechodziło więcej światła niż dotychczas. Wiatr wiał im za plecy, gdy zmierzali na pola treningowe za posiadłością. Sceneria wyraźnie zaczynała się zmieniać. Przeszli w miejsce, gdzie wybudowanych było większość domów i chat, a wśród nich mieściły się też względnie nazywane tereny rekreacyjne dla tutejszej straży, oddziału Samurajów wiernie służących Tanigawie-sama. Chociaż przez te lata nieobecności jakaś część róznych miejsc uległa zmianie, to Umemoto nadal rozpoznawała dawne cechy szczególne z własnych wspomnień. Nadal należała do tego miejsca, a z pewnością jakaś jej cząstka nadal tu pozostawała. Mogła wedle własnego uznania poprowadzić teraz Kensuke w swoje ulubione partie. Chłopak był wyraźnie zadowolony, że podczas wejścia na pole treningowe przy Dojo mógł dostrzec ćwiczących tu mężczyzn. Kilku Samurajów przeprowadzało właśnie swoją rutynową musztrę. Mei mogła dostrzec ich skupienie i to, że od pierwszego kroku postawionego z daleka byli świadomi nadejścia tej dwójki. Nikt nie miał zamiaru ich zatrzymywać, ani ingerować w dalsze plany. Chyba, że byłby ku temu jakiś plan. Zawsze można zwrócić się do dowódcy z prośbą o małą demonstrację dla gościa.
- Naprawdę robi wrażenie... - skomentował krótko i rozglądał się po budynkach, osobach i sprzęcie, który był akurat na wierzchu. Nie co dzień ktoś jego pokroju miał możliwość zobaczenia na żywo kulis tego, co prezentowali na wybiegu Samurajowie. Mei musiała tylko zdecydować się na kolejny wybór, którego chciałaby dokonać. Przypomnieć sobie dawną codzienność, czy postąpić w inny sposób?

- Kensuke - (wygląd)
- Służąca -

Zdecydowanie potrzebowała wyrazić swoje obawy i troski. Wyrzucić z siebie niepotrzebne myśli. Jeszcze nie tak dawno temu powstrzymywałaby się od dzielenia emocjami. Tym bardziej z kimś spoza rodziny. Wykorzystała okazję, że znajomość z Mujinem była owocna i sam medyk miał własną zachciankę do prowadzenia tego typu konwersacji. Posiadał nieco ekscentryczny sposób bycia. Zapewne poprzez swoje wieloletnie doświadczenie i przeżycia. Hana powoli rozumiała, jak świat shinobi wciąga ludzkie emocje i przekształca duszę w niewyobrażalny kształt. Ojciec wiele od niej wymagał, ale nigdy nie dzielił się własnymi opowieściami. Wszystko, co wymagało specjalistycznej wiedzy pozostawało jego tajemnicą. Nie wiedziała, co właściwie skrywają dalsze stopnie wiedzy. Jeśli tylko będzie dalej wytrwale spełniać się jako kunoichi, to wkrótce otworzą się przed nią zamknięte bramy. Miała już wystarczająco powodów, żeby nauczyć się sztuki elementu wody. Czas pokaże, co będzie jej dane osiągnąć w tym i wielu innych dziedzinach.
Posiadała także wiernych towarzyszy, którym chciała pomóc i wspierać. Tak teraz, jak w przyszłości. Dzielić z nimi zwycięstwa oraz porażki. Razem tworzyć plany na osiągnięcie wielkich czynów, które przerosną pojęcie innych. Przy użyciu siły albo sprytu. Wydawało się to koniecznym wyborem spoglądając na niedoszłą wojnę i wcześniejsze wydarzenia historyczne. Wszystko zależało tylko od nich samych.
Shirakawa była wdzięczna za okazaną przez Mujina dobroć. Zechciał ją zrozumieć spośród setek dziesiątek innych osób. Zrobiło jej się głupio, że tyle czasu utrzymywała stosowny zwrot względem pozycji, jaką pełnił w świecie ninja. Nie był byle jakim doktorkiem, więc to dla niej oczywiste, żeby nie zapomnieć o honoryfikacji. Szybko jednak zrozumiała swój błąd i wyzbyła się niepotrzebnego wstydu.
- Dobrze, jeśli tak wolisz, to z miłą chęcią. Mujin-san. Będę mieć twoją propozycję w pamięci i przy odpowiedniej okazji skorzystam z niej. Także dla polepszenia naszej znajomości. - odparła zaskakująco pozytywnie. Nie twierdziła, że tylko dla niej będzie to korzyść, bo widocznie sam medyk chciał zyskać i być może uszczknąć nieco dzięki swej medycznej wiedzy. Wszystko jednak musiało potoczyć się swoimi torami. Jeśli tylko Hana zgra się z nadchodzącymi zmianami i swoimi pragnieniami, to pozwoli na każdą wymianę.
- Dziękuję za rozmowę Mujin-san. I poświęcony czas w takiej sytuacji. Do zobaczenia wkrótce, przy kolejnym spotkaniu. - dodała na pożegnanie. Zapewne musiał jeszcze poświęcić sporo wysiłku nad pracą przy pomocy w Sarufutsu. Wspominał o jakiejś epidemii, której nikt się nie spodziewał. Trudne czasy nastały dla tutejszych.

Dla Hany był to odpowiedni moment, żeby wrócić do swoich. Czekały ją wybory, które pokierują jej karierą, jak i dalszym życiem. Musiała zdecydować mądrze. Na razie potrzebowała spotkać się z Anzou i być może porozmawiać z nim oraz Chino w kwestii medycznej. Jeśli nie obejdzie się bez lepszego wyszkolenia w dziedzinie iryojutsu, to wolała poczekać. Przełamać ewentualne ograniczenia, żeby przydać się w odpowiednim momencie. Naprawdę dużo miała do przemyślenia, więc wzięła głęboki wdech i wydech. Zorientowała się w swoim położeniu i skierowała swoje kroki z powrotem do miejsca odpoczynku śniadej Kaminari. Jak dla niej mogli ruszać w każdej chwili, więc kwestia zgody leżała po stronie pozostałej dwójki jej towarzyszy.
- Anzou-san, wydaje mi się, że mam dobre wieści. Możemy o tym porozmawiać podczas powrotu do Raigeki. Jak tylko Chino będzie gotowa. - przekazała chłopakowi, gdy ten wrócił. W pojedynkę trudno będzie coś takiego udźwignąć, więc liczyła na jego pomoc. Przygotowania do wymarszu będą obejmować najbardziej poszkodowaną w bitwie Chino. Musieli pomyśleć nad wynajęciem dla nich powozu. Skontaktować się zawczasu z władzami klanu i zdać obszerny raport z całej wyprawy tutaj. Tyle do ogarnięcia, a jeszcze tak niedawno jedynym zmartwieniem było wypełnianie podstawowych misji w wiosce. Czas zastanowić się też nad podniesieniem swoich kwalifikacji jako kunoichi. Nabrała wystarczająco doświadczenia, żeby podołać wymagającym zleceniom.

Misja rangi D - “Wysokie ambicje”
Umemoto Mei
(kolejka 3/7) Przypadki i niecodzienne spotkania często dodawały świeżego powiewu w tułaczce przez życie. Powodowały, że świat nabierał rozpędu. Odnosiło się wrażenie, iż istnieją inne perspektywy tego samego sposobu myślenia. Towarzystwo było całkowitym przeciwieństwem tego, z czym mierzyła się teraz Mei. Odizolowana od szczęścia na długie lata musiała od nowa uporać się ze zmieniającym porządkiem. Chociaż ścieżka Samuraja nadal pozostawała niezmienna, to świat przechodził gruntowne reformy. Czy właśnie tego obawiała się najbardziej po powrocie? Może zwyczajnie nie starała się dopasować z obawy przed własnym przeistoczeniem?
Dziewczyna stała naprzeciwko wesołego nastolatka, który dopiero poznawał życie. Wkrótce miał osiągnąć wiek męski, dlatego pewnie zachowywał się tak beztrosko. Jego uroda zaskakiwała, co jeszcze bardziej przekonywało o smutku związanym z utratą niewinności. Jego status również musiał przyczynić się do pewnych różnic, które zdecydowały o prosperującej przyszłości. Zaś sama podróż z ojcem w interesach dopełniła wszelkie domysły tego, co mogła pomyśleć sobie o nim Umemoto. Wystarczył drobny impuls, żeby wiedziała, jak postąpić. Wyjaśniona sytuacja działała teraz na korzyść każdego ze zgromadzonych. Szlachetność samuraja całkowicie przysłużyła się w trakcie tego pojedynku. Służka mogła z ulgą odetchnąć i skłonić się Paniczowi oraz Samurajce przed odejściem.
- Dziękuję, Mei-sama. Przekażę Panu Tanigawie stosowną wiadomość. - odparła z pokorą i nie szczędząc wysiłku oddaliła się w stronę posiadłości. Praca każdego z podwładnych tworzyła harmonijną całość, której zachwianie odbijało się najczęściej na samopoczuciu samego Pana Domu.
Wraz z odprawieniem przez Mei służki, przyszedł czas na zwrócenie się do głównego prowodyra tego zdarzenia. Kensuke był wyraźnie rad z faktu, że mógł dzielić towarzystwo z piękną damą. Nie pierwszy raz pewnie dopisało mu takie szczęście. Dlatego nie przestawał się uśmiechać, jak dziecko, choć intencje wskazywały na zupełnie inne nastawienie.
- Cała przyjemność po mojej stronie, Umemoto Mei-san. Jestem Hoshi Kensuke II (drugi), syn kupca. Niezwykłe, że ktoś o takiej prezencji wybrał zawód Samuraja. Nie umniejsza to w ogóle Twojej kobiecości. - odpowiedział wyraźnie nonszalancko i bez problemu z doborem słownictwa. Koszty związane z edukacją musiały pewnie przerastać jakiekolwiek wyobrażenia. Co zadziwiające to fakt, że ten młodzik bez oporów poddał się takiemu zabiegowi. A oznaczało to ni mniej, ni więcej, że trafił swój na swego. Mei mogła spełnić swoją powinność, a chłopak czuć się swobodnie w jej towarzystwie.
- Zdam się na Twój pomysł, co do miejsca. Czy nie będzie przesadą, jeśli na moment udamy się do mojego powozu? Chciałbym zrzucić namoknięte ubranie. Przy okazji mam tam także mały poczęstunek. Nic nadzwyczajnego, trochę słodyczy. - zagadnął wyraźnie przejęty tym, że źle czułby się w obecnym stroju podczas spaceru. Jak na młodzieńca przystało chciał też zaoferować coś na zachętę. Dziewczyna mogła łatwo domyślić się, gdzie stał wspomniany powóz. Musieli przejść ścieżką aż pod wjazd do zamku.
W trakcie drogi Kensuke nie tracił na animuszu i zachowywał swoje zainteresowanie Mei. W końcu podtrzymywanie rozmowy, w szczególności przez szlachetnie urodzonych, należało do pewnego rodzaju obowiązku. Na szczęście nie chciał jej kokietować zanadto i przeskoczył do innego tematu, ale nie mniej związanego z całym otoczeniem.
- Czy interesuje cię polityka, Mei-san? Ostatnio dużo dzieje się w kraju. Cesarstwo odważnie stara się zaznaczyć swoją pozycję. Wiele wydarzeń zostało już zapisanych na kartach historii. Śledzę wydarzenia ze sporą biegłością. - napomknął o fascynacji nowinkami z Kantai i nie tylko. Widocznie odkąd na Wyspach zapanował prawowity Władca, to stał się przykładem dla wielu młodych dzieci. Wydawało się, że mógłby się tym chwalić całe popołudnie. Nim jednak to nastąpiło, to zaraz zbliżyli się do wspomnianego powozu. Kabina prezentowała stosowny dobrobyt swojego właściciela. Stopień u drzwi ledwo pozwalał na wspięcie się i otworzenie masywnych drzwi. Wtedy też oczom ukazywało się wystrojone w materiał wnętrze. Siedzenia były miękkie, a przestrzeń pozwalałaby na pełną rozmachu taneczną przygodę. Chłopak od razu wskazał gestem ręki, żeby Mei podążyła za nim do środka. Wiedziona własnym przeczuciem, chyba nie obawiała się o nic strasznego. Obserwacja należała do jej obowiązków, a Kensuke nie przejmował się za bardzo jej dotąd powierzchownym okazywaniem emocji. Wnętrze było również na tyle wysokie, że pozwalało na nieskrępowaną, wyprostowaną postawę.
- Rozgość się proszę. To długo nie potrwa. Wiem, że pytam o to pochopnie Mei-san, ale czy zechcesz jeszcze coś o sobie opowiedzieć? - chłopak wyraził głęboką nadzieję w głosie, ale niemal od razu przeszedł do zrzucenia z siebie wilgotnego futra oraz butów. Zamienne ubranie miał przyszykowane w torbie pod siedzeniem. Wyjął ze środka bardziej wygodne obuwie oraz granatowy płaszcz z białymi falbankami, zapinany na guziki. Następnie przeszedł do poczęstunku i wyjął szkatułkę, która zawierała zapakowane w papierek słodycze - rachatłukum. Samemu bez oporów wziął jeden z kawałków i zaczął żuć rozpływający się w ustach przysmak. Na koniec dał już tylko znać Mei, że równie dobrze mogą wychodzić.

- Kensuke - (wygląd)
- Służąca -

Misja rangi D - “Wysokie ambicje”
Umemoto Mei
(kolejka 2/7) Rozpoczęło się od spadającego chłopca. Nikt naumyślnie nie wspina się na drzewa, żeby przedtem nie rozważyć konsekwencji, jakim jest upadek. Jeszcze nigdy nie wyniknęło z tego nic dobrego. Tym bardziej na dworze rodu Tanigawa, gdzie służba pilnie przestrzegała zasad. Dzieci były tu pilnowane i rzadko kiedy mogły wyrządzić sobie krzywdę. Ten osobnik musiał jednak czmychnąć przed którymś dorosłym i wybrać się na bezkarną wędrówkę. Wokół ani żywej duszy, kiedy Mei była świadkiem całego zajścia. Od upadku w zaspę minęło raptem kilka sekund, gdy po chłopcu nie było widać śladu. Dziewczyna wolała upewnić się, co do stanu jego zdrowia. Jej głos był wyraźnie słyszalny, choć pozbawiony ogólnej barwy. Wystarczył na tyle, żeby chłopiec połapał się w tym, że nie jest sam. Poderwał się ze śniegu dość sprawnie. W trakcie, gdy otrzepywał się z resztek białego puchu, Mei mogła przyjrzeć się jego prezencji. Młodzik wyglądał na tutejszego. Na pierwszy plan wysuwała się średniej długości blond czupryna. Jeszcze chwilę temu zadbana i ułożona. Ubranie też nosił nad wyraz wyrafinowane i z dobrych materiałów. Grube buty, skórzane spodnie i kubrak obszyty futrem dający osłonę przed zimnem. Posturą nie imponował już tak bardzo, ale jakoś przeżył ten swój upadek bez większej krzywdy. Wzrostem prawie dorównywał stojącej przed nim dziewczynie, lecz wyraźnie dzieliła ich różnica wiekowa. Mógł mieć nie więcej niż czternaście wiosen.
- Panienka wybaczy za ten incydent. Wyjątkowo pomocny ten śnieg. - odpowiedział Mei i spojrzał na nieznajomą. Wtedy dziewczyna mogła dostrzec jego nietypowe oczy, które dopełniały zjawiskową urodę. Był w nich pewien niespotykany blask, kiedy trwały wpatrzone w drugą osobę. Chłopak dodał do tego wesoły uśmiech, gdy dotarło do niego, że ma do czynienia z płcią piękną. Nad wyraz wychowany nastolatek ukłonił się przed Umemoto i chciał się przedstawić, lecz z drugiego planu wyłoniła się kolejna postać.
- ... .
- Kensuke-sama... proszę nie oddalać się bez zapowiedzi. Pański ojciec będzie niepocieszony. Ciężko za paniczem nadążyć, a tereny posiadłości są rozległe. - odparła lekko zdyszana służąca. Nie wyróżniała się niczym szczególnym. Długa spódnica, fartuch i włosy splecione w warkocz, które ukryła pod białą chustką. Z reakcji blondyna dało się dostrzec, że zna kobietę. Służka, gdy tylko odzyskała dech w piersi zauważyła także Mei. Szybko schyliła przed nią głowę, jakby z obawy.
- Panienka Mei... Ja.. Przepraszam za tego młodego chłopca. Chyba nie sprawił kłopotu? - wyraziła skruchę ze względu na zaistniałą sytuację i była gotowa przyjąć karę za nieupilnowanie nastolatka. Wszystkiemu cały czas przyglądał się chłopiec imieniem Kensuke. Na jego polikach pojawiały się pierwsze oznaki zimna, a rumieniec tylko uwydatnił jego swobodny uśmiech. Podszedł bliżej do Umemoto, żeby przejąć inicjatywę.
- Bardzo przepraszam, Mei-san. Jestem tu w gościach z ojcem, który załatwia sprawy z Panem Tanigawą. Postanowiłem sprawdzić włości, dlatego urwałem się spod opieki. - wytłumaczył się elokwentnie z całej sytuacji. Nie obawiał się spojrzenia i odważnie utkwił je na dziewczynie. Nie bez przyczyny mógł być zainteresowany kimś o równie nieskazitelnej urodzie oraz wdziękach.
- Czy zechciałabyś mi towarzyszyć, Mei-san? Służka ledwie nadąża, a miło będzie spędzić tu czas z kimś tak pięknym. Chyba nie będzie to kłopot? - Kensuke wyraził otwarcie swoje pragnienie, a także dość niskie mniemanie o tymczasowej opiekunce. Kobieta z racji swego stanu nie mogła pokazać niezadowolenia, ale to oczywiste, że usłyszała jego niepochlebną opinię. Nastolatek nie wydawał się być złą osobą, a najpewniej kierował się wpojonymi mu wartościami. Nie był idealny. Opiekunka podchwytując temat młodzieńca również czekała na decyzję Mei. Życzliwie pragnęła uwolnić się od tego obowiązku, skoro mimowolnie została odtrącona. Dzięki temu będzie mogła wrócić do posiadłości i z ulgą przekazać wieści kupcowi oraz panu Tanigawie. Jeśli tylko wplątana w to dziewczyna wyrazi pełną aprobatę.

- Kensuke - (wygląd)
- Służąca -

Misja rangi D - “Wysokie ambicje”
Umemoto Mei
(kolejka 1/7) Codzienność w zimnej, acz urokliwej prowincji niedaleko centrum Kantai wydawała się mijać powoli i beztrosko. Na niebie przeplatały się pasma jasnych oraz ciemnych chmur. Wiatr wiał niezmiennie na zachód ku szczytom górskim. Tereny dookoła posiadłości były zadbane, a to dzięki wysiłkowi wielu rąk służących rodowi Tanigawa. Z większości ścieżek od bram, aż po sam dwór zostały odgarnięte największe połacie śniegu. Na razie nie zapowiadało się, żeby miało spaść go więcej. Temperatura też zdawała się łaskawsza w swym jestestwie, jakoby pora roku zobowiązywała Bóstwa do łagodniejszego traktowania. Drzewa, co jakiś czas zrzucały z siebie nadmiar białego puchu. To wręcz dogodna pora na wybranie się na spacer, by podziwiać naturę. Oddać się temu spokojowi nie było łatwo. W każdym z punktów widok roztaczał się na różne strony, gdzie znajdowali się mieszkańcy tego przybytku. Główną atrakcją niezmiennie od powstania pozostawał sam zamek, lecz nie dało się ukryć wspaniałości pól ryżowych u jego schyłku. To dzięki nim przetrwały pokolenia, które w tych surowych warunkach mogły przetrwać aż po dzień dzisiejszy.

Przechadzająca się po terenie młoda dama o włosach mieniących się bielą i błękitnej sukni niosła ze sobą spore brzemię. Wielu tutejszych było wielce poruszonych jej powrotem, lecz z szacunku kłaniali się panience, gdy tylko ją mijali. Większość kobiet zwyczajnie pozdrawiała uroczą niewiastę i zajmowała się swoimi sprawami. Nie minęło dużo czasu, jak Mei dotarła na wzniesienie, gdzie przykrył ją cień pobliskiego drzewa. Wydawało się kwitnąć, bo gałęzie w wielu miejscach były pokryte pąkami kwiatów. Konary tego wiekowego drzewa zaczynały obrastać ziemię dookoła, a sam pień nosił ślady wielu przetrwanych zabaw czy schadzek. Ścieżka była tu dość równo udeptana, jakby przez cały dzisiejszy dzień lub dwa zdążyło przejść tędy spore grono stóp. Odgłosy natury wprawiały o nostalgię nawet najbardziej zdyscyplinowane jednostki. Jedynym wyjątkiem mogła być panienka Umemoto, która po krótkiej chwili przyglądania się koronie drzewa mogła dostrzec pewną niezgodność. Wśród niezliczonych kwiatów u góry wydawał się kryć znacznie większy cień niż przewiduje to rozmieszczenie pąków. Ktoś lub coś musiało bez problemu wdrapać się na sam szczyt i ulokować sobie tam miłą kryjówkę. Nie niósł za sobą typowych odgłosów, które mógłby wydać choćby ptak, ani inne podobne zwierzątko. Coś tam zwyczajnie przesiadywało, aż nagle rozpoczęło się pełne animuszu drżenie gałęzi. Cień ześlizgnął się zgrabnie, o ile kiepsko kontrolowany upadek można tak nazwać. Postać w mgnieniu oka nabrała kształtów. Mei mogła odkryć, że posiadała cztery członki, które były wyciągnięte w jej kierunku. Machały dość energicznie, bezwiednie i były przytroczone do młodego ciała chłopca. Jego jasna czupryna powiewała wraz z prądem wiatru, kierując całość ku upadkowi... w ogromną zaspę śniegu. Zniknęła pozostawiając swój ślad u wylotu. Można było zastanawiać się teraz, co z tym faktem począć. Wypadek czy niewinna zabawa? Włączyć się do akcji czy pozostać i jeszcze trochę poobserwować sytuację?

Umemoto Mei pisze: ↑4 kwie 2024, o 12:38
Nazwisko i imię: Umemoto Mei
Ranga misji: D
Czy zdajesz sobie sprawę z zagrożeń?: Of course
Link tematu:viewtopic.php?p=216057#p216057
Uwagi: Ex-Samurajka, obecnie Kakuzu, próbuje odnaleźć swoje miejsce w państwie, którego w zasadzie już nie zna

Wezmę, post będzie rano

Złapany kontakt z długowłosym medykiem wydawał się być bardzo naturalny. Niemal od początku znajomości dzielili się wieloma informacjami bez przeszkód, co prowadziło do polepszenia ich zaufania między sobą. Z tego najbardziej cieszyła się Hana. Mogła raz, a dobrze przywyknąć do relacji z drugim człowiekiem, której tak bardzo jej brakowało. Opierając się na sympatii do Mujina chciała wyznać mu całą prawdę. Kłopot w tym, że długo by opowiadać o zajściu podczas bitwy. Nie była gotowa na rozpoczynanie dłuższych monologów.
- To prawda. Pod koniec wydawało się, że nie starają się przebić do Kotei i atakowali tylko okolice Twierdzy. Zdobyli teren i na tym poprzestali. Być może to był ich główny cel, a także ograniczyć własne straty. - podsumowała sytuację pod koniec bitwy.
Z wdziękiem wpatrywała się w otoczenie. Pomimo doskwierającej żałoby ludziom powinno się żyć tutaj dobrze. W końcu dojdą do siebie i dalej będą czerpać radość z codzienności. Tego też sobie życzyła. Nie znała konkretnej ścieżki, która będzie kroczyć. Po słowach Mujina coraz bardziej przekonywała się do jego założeń. On już dawno wybrał własne powołanie, więc nic dziwnego, że przez wielu mógł być traktowany za wzór do naśladowania. Dziwnym trafem wpadli na siebie i tak oto nawiązała się znajomość. Gdy sobie o tym przypomina, to jednak dzieląca ich dwoje różnica wiekowa powoduje z Yokage pewnego rodzaju ekscentryka. Nadal nie przyćmiewa to jego zasług i mądrości. Mimo to miło jest mieć go przy sobie.
- Staram się nie lekceważyć własnego bezpieczeństwa, a tym bardziej zdrowia. Jednak ostatnie wydarzenia spowodowały, że czasami ciężko się wycofać. Moja drużyna była w tarapatach, więc nie mogliśmy wrócić. Poza tym zbyt pochlebnie mnie traktujesz. Tym bardziej, że twoja praca naprawdę jest ważniejsza. - zakomunikowała dosadnie, ale żeby nie uznać tego jako reprymendę. Mogłaby się zezłościć, gdyby faktycznie doszło przez nią do takiej sytuacji. Nie winiła Mujina za własne potrzeby. Stawianie dobra innych nad swoje, to heroiczne. Trudno było zachować się spokojnie i nie dostać rumieńców. Dlatego uznała, że przydałoby się powoli wracać do swoich.
- Czeka mnie sporo pracy i wyzwań, ale to dobry pretekst, żeby podjąć śmielsze kroki. Podróż do Ryuzaku na pewno będzie dobrym rozwiązaniem. Jak mawiają, trzeba poznać swoich przeciwników, żeby nie zostać zaskoczonym. - powiedziała sympatycznym tonem, nieco na wesoło.
Rzadko miała okazję do trywialnych pogadanek, więc skorzystała na tym. Nie mogła wiecznie traktować wszystkiego, jak obowiązek. Na razie nie była obarczona żadnymi niesnaskami, ale powoli musiała nastawiać się na to, że przynależność klanowa nadal powoduje pewne konsekwencje. Tym bardziej, że sytuacja polityczna od ostatniej wojny stawia Kaminari w takim, a nie innym świetle. Kraj kupiecki pokroju Ryuzaku na pewno będzie miał to na uwadze. Nie żeby była kimś ważnym, ale lepiej zachować dozę ostrożności.
- To szczęście, że w ogóle przeżyła. Chociaż dla niej, to marne pocieszenie. Ma swój temperament.. Rozumiem te powody Yokage-san. Podziwiam to, jak szybko uleczyłeś ranę Anzou-san podczas pojedynków. Wierzę, że dla Chino mógłbyś zrobić to samo. Nie udało się, ale na pewno wiele innych osób na tym zyskało. - skomentowała krótko decyzję Mujina. Jeśli istniały metody, które pozwolą śniadej Kaminari wrócić do bycia kunoichi, to zapewne większość iryoninow nie miała o nich pojęcia. Być może Chino wiedziała, co musi zrobić, ale nadal potrzebowała do tego doświadczonego lekarza. To logiczny tok myślenia. Przyprowadzenie do niej kogoś takiego, jak Mujin mogłoby pomóc. Jeśli tylko zechce i znajdzie czas przed ich wyruszeniem do Antai. Hanie nie wydawało się, żeby pozostali tu dłużej, niż powinni. Gdy tylko poszkodowana odzyska wystarczająco sił, to będzie mogła wracać. Dziewczyna chciała jej towarzyszyć. Tak samo liczyła na Anzou. Musiała z tą dwójką zweryfikować ich dalsze plany.

Wiedziała, że uciekła. W ważnym momencie dla jej towarzyszy z klanu. Nie potrafiła sprostać wyzwaniu i przekonać się, że tam z nimi jest jej miejsce. To był jej wybór, a zarazem nemesis. Postanowiła w łatwy sposób wymigać się od rzeczywistości. Potrzebowała szczerej rozmowy z kimś spoza kręgu. Z inną niż dotychczas prezentowaną perspektywą. Właśnie takim ratunkiem okazał się rosły medyk z Ryuzaku. Miał na nią bardzo świeży wpływ. Wydawało się jej, że dobrze było porozmawiać z kimś doświadczonym. Nadal nie miała o tym większego pojęcia. Jej rodzice nie byliby w stanie zrozumieć obecnej sytuacji i tylko wyraziliby zbędną troskę.

Dziewczyna w międzyczasie rozglądała się na boki i wypalała we wspomnieniach dodatkowe obrazy smutku i rozpaczy. Nie mogła do nich przywyknąć. W końcu kiedy opadły nerwy i człowiek się uspokoił, to nabierał przekonania, że ci wszyscy ludzie cierpieli najbardziej. Wypędzeni z własnych domów, a ich obrońców pozostawiono z porażką. Słusznym faktem były słowa Mujina, który dobrze stwierdził, że można było lepiej zorganizować wiele aspektów od ratowania rannych aż po samą walkę.
- Bitwa była od początku nierówna. Byliśmy brani z zaskoczenia na każdym kroku. Przełamanie też nastąpiło znienacka. Nikt nie mógł nic na to poradzić. Przynajmniej zyskaliśmy odpowiednio dużo czasu na ucieczkę. - skomentowała zwięźle sromotną porażkę, z której miała nadzieję wyciągnąć wnioski. Dostała porządną lekcję życia. Jako rozwijającej się kunoichi brakowało właśnie takich doświadczeń. Cena była bardzo duża, jak na wyjście z walki o własnych siłach.

Wygląd Yokage mógł onieśmielać, lecz Hana zdarzyła zapamiętać najważniejsze szczegóły z poprzedniego spotkania. Jego włosów mogła pozazdrościć niejedna dama, lecz ona sama nie wyobrażała sobie chodzenia w takich. Opieka nad nimi musiała być uciążliwa. Tym bardziej trudno było jej odchylać głowę, żeby sięgnąć wzrokiem twarzy mężczyzny. Mimo to nie wybaczyłaby sobie, gdyby z tego powodu Mujin poczuł się urażony. Od czasu do czasu mogła zaryzykować i odważyć się na kontakt wzrokowy. Przynajmniej stworzyć jakieś pozory zaangażowania.
- Ominęła mnie wizyta w punkcie medycznym. Mieliśmy w oddziale dobrego medyka, który leczył nas na polu walki. Podczas odwrotu zastaliśmy tylko gruzy szpitala. - odpowiedziała ze spokojem w głosie. Czuła się o wiele lepiej, gdy mogła wyrazić swoje zdanie i niejako wyrzucić z siebie męczące głowę myśli. Nie podejrzewała też, że będzie tak potrzebować czyjejś uwagi. Dodało to Hanie odrobinę animuszu.
- Nie spotkałam go niestety. Zajęli się mną jeszcze na Turnieju podczas ataku. Byłam nieostrożna. Nie dbam o wizerunek, a blizna przypomina mi, że muszę być lepsza. - dodała szczerze na wzmiankę o wymienionym medyku imieniem Hazama oraz na swój temat. Nie była to wielka strata, więc mogła ją zaakceptować bez wyrzutów. Ból także nie należał do większych niż te, które doświadczyła. Niemniej coraz lepiej rozumiała, jak ważną rolę pełnili iryonini.

Odejście od zabudowań było zaskakujące. Niedawno tu przyszli, a podróż wśród lasów nikogo nie dziwiła. Trakty zwykle nie przykuwały widokami, ale podczas zmiany pór roku wydawały się roztaczać swój urok. Shirakawa zetknęła wpierw na Mujina, a potem na widok, który prezentował się przed nimi. Na moment zapomniała o ludziach ciągle napływających do wioski, a skupiła się na naturze. Napawał beztroską i dodawał otuchy. Sogen mimo, że był sąsiednią prowincja, to nie różnił się tak bardzo o innych miejsc. Po chwili wróciła uwagą do swojego rozmówcy.
- Powiedziano nam, że jej nogi i oka nie można uratować. Były całkiem zniszczone przez impakt uderzenia. Nigdy nie słyszałam o na tyle mocnej regeneracji, która mogłaby uleczyć tak wyglądająca kończynę. - odparła z troską w głosie. Nie wiedziała właściwie nic o sztuce leczniczej, a co dopiero o złożonej metodzie naprawiania ludzkiego ciała. Po uratowaniu życiu Chino nic nie zagrażało, więc trzeba było zdecydować o pozbyciu się uszkodzonych fragmentów. Trudna lecz konieczna decyzja.
- To ciekawa propozycja Mujin-san. Coraz bardziej zależy mi na poznaniu tajników uzdrawiania. Nie wiem jednak, czy będę się nadawać. Mogę przynajmniej spróbować. I chętnie odwiedziłabym Ciebie w Ryuzaku, gdy sytuacja na to pozwoli. - powiedziała z zaangażowaniem. Wiedziała, że plany ciągle się zmieniają, więc nie chciała nastawiać się na pewność. Będzie musiała jeszcze rozważyć propozycję. Dostosować się do nowych warunków, które zapanują lub nie na kontynencie. Na razie cieszyła się towarzystwem innych osób.

Dwa i pół roku zleciało na grze, a nie udało się zorganizować za dużo interakcji z innymi. Ogólnie to zaczynałem grę z myślą, żeby dołączyć do już grających ludków i padło na dwójkę ówczesnych członków Kaminari. Tak oto zaczęła się ekscytująca przygoda z tworzeniem karty postaci i pierwsza fabuła z Anzou (niestety z Yoake nie udało się pograć, bo go dopadli i zmienił postać wkrótce potem). Jaki jest nasz Władca Piorunów każdy może się domyślić. Zmuszony został do poświęcenia własnej moralności i wysadzania wszystkich oraz wszystkiego podczas wojny z Uchiha. Mimo to próbuje stać po stronie dobra i zyskuje sławę w klanie i na świecie. Z niecierpliwością wyczekuje dalszego rozwoju relacji, jaka dzieje się pomiędzy nim, a Azumą.

Postacie npc, które przetoczyły się podczas gry nie były za szczególnie wybitne, chociaż trzeba przyznać, że liderzy klanów oraz inne jednostki podlegające pod różne frakcje to naprawdę świetne urozmaicenie. Miła jest też interakcja z bardziej zasłużonymi postaciami, które w trakcie zostały porzucone, ale w pewnym stopniu zostały fabularnie odznaczone. Tutaj dla mnie rolę główną stanowi Mujin, z którym wymieniłem kilka postów podczas eventu Turnieju pokoju, a także teraz jako dodatek npc.

Nie brałem za dużo misji, ale na wyróżnienie zasługuje Nana, która poprowadziła mi pierwszą z nich. Proste zadanie z jedną osobą. Pisało się bardzo przyjemnie i szybko. Śledziłem też trochę historię jej postaci, która ostatnio zaliczyła bardzo ciekawy rozwój, godny pozazdroszczenia. Jej pojedynki na poprzednim evencie wyglądały jak u rasowego Uchiha, które chciałoby się widzieć w anime. Trochę taka kobieca wersja Sasuke, dążąca do swojej zemsty.

Odbieram 30ph, 500 Ryo i 5 x skrócone treningi o 625 znaków.

Sądziła, że atmosfera otaczającą medyka z Ryuzaku będzie równie grobowa, co pozostałych zebranych. Przynajmniej tak podpowiadała dziewczynie jej niezręczność, której nie wyzbyła się jeszcze do końca. Na pewno spotkanie z Mujinem wywarło bardzo pozytywny wydźwięk. Kolejne wytchnienie od przykrych myśli po niedawnym wydarzeniu. Chociaż sercem była razem z poległymi i rannymi, to ciało i umysł potrzebowały lepszych doznań.
- Cieszę się, że nie zaginęłam gdzieś w natłoku twojej ciężkiej pracy. - wyraziła wdzięczność za pamięć do jej osoby. W końcu lekarz jego pokroju musiał nieustannie dbać o swój biznes, jak i zajmować się szeregiem pacjentów. Czymże była drobna niewiasta, z którą zamienił kilka zdań, w porównaniu z obliczem ratowania setek innych istnień. Niemniej pozostanie zapamiętanym sprawiło, że Hanie zrobiło się cieplej na sercu. Nie zdarzało się to często, więc to duży plus w kierunku jej rozwoju.
- To dobry pomysł. Właśnie jestem w trakcie oceniania tego miejsca. Wygląda na to, że ewakuacja przebiegła pomyślnie. - odparła z entuzjazmem w głosie. Wiele zyskała podczas niedawnych przeżyć, dlatego czuła się pewniejsza siebie podczas wymiany słów. Nie peszyło jej to już tak często i wiedziała jak reagować na bezpośrednie zwroty. Ruszyła wraz z Yokage na krótką i odświeżającą przechadzkę. Jego wzrost i tajemniczo skrywana maska była największym obiektem zainteresowania. Skłamałaby, jakby nie chciała wiedzieć, co kryje się za tą misterną zasłoną. Szczerze mówiąc dotąd nie zdążyła zapoznać się głębiej nad klanem, do którego należał Mujin. Nie to, żeby był mało interesujący. Niektóre rodzaje robaków posiadały swój urok, zaś inne stanowiły paskudne porównania. Zwyczajnie dużo się wydarzyło, więc niektóre plany musiały zejść na dół listy. Jak choćby obiecana sobie wizyta w Mieście Kupieckim. Nie doszła do skutku, co stanowczo było winą jej niedbałego planowania. Nauczyła się za to wielu przydatnych technik, a ćwiczeniami podniosła cechy fizyczne. Realizowała się dosyć dobrze.
- Tak, staram się nadal podnosić własne umiejętności. Byłam na tyle pewna, żeby dołączyć do grupy Regularnej i przekonałam się na własnej skórze, że nie było łatwo. Wręcz okropnie. - podzieliła się skrawkiem doświadczeń, jakie działy się na polu walki. Nie w sposób było opisać całości zdarzeń bez okazywania emocji.
- Trudno uwierzyć, że przeżyłam, a tak wielu zdolnych shinobi i kunoichi nie miało zupełnie szans... Moja towarzyszka z klanu straciła podczas naszego odwrotu nogę oraz oko. - dodała spokojniejszym głosem i wytłumaczyła kim byli olbrzymi Oni we wrogiej armii dzikich. Obecnie to była jej największa zmora, którą nosiła na sumieniu - zawiodła towarzyszy w bitwie. Zacisnęła wargi w grymasie. Nie powinna okazywać słabości, a tym bardziej smutku podczas towarzyskiej rozmowy.
- Z lepszych wieści muszę się pochwalić, że uczyłam się trochę sztuki leczniczej i potrafię uzdrowić lżejsze rany. - powiedziała optymistycznie, lecz dla tak wykwalifikowanego doktora jak Yokage, musiało to być mało istotne osiągnięcie. Nie wiedziała czy dobrze zrobiła. Na pewno lepiej było skupić się na swoich mocniejszych stronach, żeby uniknąć rozwijania wielu zdolności w zakresie podstawowym. Czerpała jednak aspiracje poprzez doświadczenie, a być może uda jej się osiągnąć więcej niż mógł przewidzieć jej los. Przynajmniej nie miała poczucia zastoju i nie będzie musiała narzekać, że czegoś nie zrobiła.

Znaleziono 300 wyników

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Dwór Rodu Tanigawa

Re: PH Hana

Re: RYO Hana

Re: PH Hana

Re: Dwór Rodu Tanigawa

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Dwór Rodu Tanigawa

Re: Dwór Rodu Tanigawa

Re: Dwór Rodu Tanigawa

Re: Zgłoszenia po misje

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: Dzień Kobiet i Mężczyzn 2024

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu