Nick postaci: Aki
Link do karty postaci: Klik
Powód porzucenia konta: Powrót do gry i chęć skorzystania z 100% refundu

3000PH dla każdego i dodatkowo zwój z dowolną techniką rangi E.

Naruto

Tak, ale wiem jak jest z chęcią do pracy (zwłaszcza gdy nie wszystkim innym chce się pracowac)

Tak. Ocir w swoim poście miał rację. Zmiany trzeba było wprowadzić przed eventem, albo nawet w trakcie, a event dokończyć na starych zasadach. A nie kazać czekać graczom ponad pół roku na zmiany i robić rewolucję po takim czasie. Mnóstwo ludzi czeka na refunda, na nową mechanikę (by wiedzieć jaki klan wziąć) a wszystko jest wstrzymywane bez żadnego sensownego powodu.

Tak. Było głosowanie kto ma być nową administracją i demokratycznie wybrano mechanicznych świrów :P

No ale trudno, mleko się rozlało. Natomiast uważam, że jakiekolwiek wypowiadanie się w tym momencie nie ma sensu. Ta zapowiedź to wielki stos ogólników z minimalną ilością szczegółów. A dobrze wiemy, że to szczegóły decydowały o tym, co było uważane za OP, a co za słabiznę (patrz: różnice w statach Maji i Sabaku). Uważam, że trochę siana jest tu niepotrzebna panika. Zgodzę się jednak z jednym sformułowaniem Ocira:

Nie wiemy jak to będzie wyglądać i mam obawy, czy ta "automatyzacja" będzie tak samo dobra, jak jest zapowiadana.

1. Kan vs Azuma
2. Anzou vs Shinsu
3. Hideaki vs Mochika Matsurugi
4. Sayaka vs Kamiyo
5. Souei vs Kyoushi
6. Sasame vs Kazuma
7. Orochi vs Chirou
8. Renkuro vs Daisuke lub Kirishida Shinzatsuzan
9. Hana vs Tamami

Przeciwnik z którym mierzył się Aki był od niego znacznie silniejszy. Zarówno fizycznie, jak i pod względem używanych technik. Czy Aki miał z nim w ogóle jakieś szanse? Być może. Ale popełnił zbyt wiele błędów podczas tej walki. Ale był chociaż jeden plus tego wszystkiego - wreszcie poznał, co to znaczy porządnie oberwać genjutsu. Czy przyda mu się to w przyszłości? Na ten moment trudno było powiedzieć. Nie miał czasu o tym myśleć. Był w trakcie walki, chociaż wszystko wskazywało na to, że coraz bliżej do końca.
Udało się. Przebił go. Kolce wbiły się w ciało chłopaka - ale to nie wystarczyło. Krew bryznęła - widział to z pomocą swojego Tsujitengana. Ale Kazuma się podniósł - jak gdyby nigdy nic. Ranmaru go nie tyle nie docenił, co najzwyczajniej w świecie nie miał już żadnego wyjścia, aby jakkolwiek zaatakować młodego Senju. Nie miał siły by podnieść kuszę, a bez tego był całkowicie bezbronny. W rzeczywistej walce nie pozwoliłby na to. Ale to nie była rzeczywista walka - arena to nie było jego jego środowisko.
Nie wiedział, co było pierwsze. Błysk, huk, czy może kolejne, jebane dzwoneczki. Oberwał notką wybuchową, a w jego stanie... cóż. Było źle. Bardzo źle. Nie miał już chakry by rzucać jutsu, nie miał siły by dzierżyć broń. Tak, to zdecydowanie był czas, by to zakończyć. Stracił za dużo krwi i dalsza walka nie miała już sensu.
- Poddaję się. - uniósł dłoń w górę, na znak, że to koniec walki. Nie miał zamiaru walczyć do upadłego - nawet, jeżeli niewiele już brakowało. - Gratuluję wygranej. - skinął główą w kierunku Kazumy (o ile już go widział). To był koniec tego pojedynku. Nie był z siebie zadowolony - mógł walczyć lepiej. Ale co było to było i nic na to już nie mógł poradzić. Trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść.

Jego percepcja niestety z jakegoś powodu nie działała pod ziemią. Pomimo, że odcięcie wzroku ze względu na brak światła było oczywiste, o tyle zaskoczyło go, że totalnie ogłuchł i nie słyszał absolutnie niczego nawet pod 10 centymetrową warstwą ziemi. No cóż, bogowie tak stworzyli ten świat, że pozostało mu jedynie zapłakać nad swoim losem. Nie żeby wierzył w bogów.

Ogólnie rzecz biorąc dziwne rzeczy zadziały się po odsłonięciu ziemi. Do uszu chłopaka dobiegł jakiś dźwięk - dzwoneczków zdaje się. A potem to już jakieś gusła i czary. Jak tylko wysunął nosek, to mimo, że był jeszcze w ziemi, to widział (???) jak Kazuma przebija jego klatkę piersiową, jak gdyby wyrywając mu serce. A więc jednocześnie jego klatka piersiowa była osłonięta ziemią, a jednocześnie przebita. Co tu dużo mówić - jego zmysły zwariowały i nie wiedziały, które impulsy przetwarzać. Genjutsu dźwiękowe - co za wspaniała dziedzina. Jaka byłaby szkoda, gdyby kiedyś zniknęła z powierzchni tej planety. Pozostało mu przerwać działanie techniki Dotonowej.

Aki wrzasnął, ale nie tracił czasu. Po takim ciosie mógł mieć problem z uniesieniem kuszy. Mógł mieć problem z kontrolowaniem swojego oddechu. Mógł nawet poruszać się wolniej. Ale to nie miało znaczenia w momencie, gdy wykonywał technikę, która nie wymagała pieczęci.

To czy Kazuma próbował sturlać się w lewo, prawo, do przodu czy do tyłu nie miało absolutnie żadnego znaczenia. Kolce mogły zostać stworzone pod dowolnym kątem - zostały więc stworzone tak, aby wyrosnąć centralnie pod Kazumą i przebić jego ciało (w tym możliwie ręce, aby nie dał radę wyrzucić niczego w jego kierunku), zanim w ogóle pozbiera się z pozycji leżącej. Zresztą - miały nadal miały dwa metry długosci. A Kazuma musiał się podnieść, wycelować (nawet jeżeli to ułamek sekundy), rzucić kunaiem, zeskoczyć z podestu - kupa czasu w porównaniu z natychmiastowym działającym Dotonem, pojawiającym się prosto pod brzuchem Kazumy. A potem jeszcze jedno użycie - kolejne uderzenie w Kazumę, kolejnych pięciu kolców. To była tak naprawdę ostateczna szansa Akiego na pokonanie Kazumy. Potem byłby już zwyczajnie za słaby.

Co się stało z Akim? Zasnął tam? Umarł - bo zabrakło mu chakry, czy może z nudów?
Jedno było pewne. Nie mógł ciągle szukać sześćset dwadzieścia pięć powodów, by siedzieć pod ziemią. A może mógł? Może chciał się pośmiać z Kazumy? Nie. Chciał już zakończyć tę walkę. Nie patrzył krzywo w stronę Kazumy (może dlatego że był pod ziemią...) nawet pomimo tego, co chłopak mówił w jego stronę. Walka powinna być czysta - przynajmniej ta prowadzona na arenie. Walka na przeczekanie nie miała tu ani sensu, ani tym bardziej nie była mile widziana.

Płatki śniegu opadaly na przezroczystą taflę strumienia. Cóż za poetyckie zwieńczenie tej bitwy.

To nie była dobra walka. To nawet nie była średnia walka. Prawdę mówiąc dziwne, że ludzie jeszcze nie zaczęli rzucać w nich (a raczej w Kazumę, bo Aki siedział pod ziemią jak szczur) pomidorami. Chociaż kto wie... Podobno krew użyźnia glebę - Kazuma jeszcze trochę by pokrwawił i mógłby tutaj szklarnie założyć. Woda też była tutaj jakoś doprowadzona - sam pożytek. Nie to co te spotkanie, które ludzie "oglądali", choć prawdopodobnie większość kibiców właśnie rozmawiała o tym, skąd ten pieprzony handlarz ma niższe ceny, albo dlaczego Senju nie zostali zaproszeni do loży. Dosłownie wszystko było bardziej interesujące niż ta walka. Ale co się dziwić - Aki nie miał zamiaru walczyć na ślepo. Pod ziemią też nie mógłby spędzić wieczności, bo najzwyczajniej w świecie by mu chakry zabrakło. Musiał w końcu jakoś zareagować. I bynajmniej nie chodziło tutaj o zrobienie przekopu pod areną i pójście na kupić kilka świeżutkich raków na stoisku z owocami morza, gdzie właśnie nie ma kolejek, bo ludzie poszli oglądać ten żenujący spektakl.

A Aki? Jak go nie było - tak go nie było. Przynajmniej do czasu. Strasznie wkurwiający typ, nie? Ciekawe czy miał tak sam z siebie, czy może jednak stała za tym jakaś głębsza strategia.

Aki faktycznie wolał mężczyzn, ale pedalskie zagranie Kazumy zupełnie nie było mu w smak. Zamiast się napieprzać, jak na faceta przystało, Kazuma wolał bawić się w podchody. No cóż - miał takie prawo, w zasadach nie było napisane, że trzeba wykazywać się męstwem. Zatem jeżeli faktycznie chciał się w ten sposób bawić - niech i tak będzie.

Strzały faktycznie poleciały w stronę wroga. Aki wiedział jedynie, że trafił chłopka z klanu Senju. W normalnym świecie to by wystarczyło - mógłby wziąć gościa na przeczekanie i poczekać, aż się wykrwawi. Ale to nie był normalny świat i jeżeli przeżyło się cios inicjujący, to można było paradować nawet i stąd do Daishi z odcietą kończyną. Musiał więc wymyśleć jakiś inny plan. Jaki? A no, kurwa, sprytny.

Kazuma zapewne czekał, aż Aki wyjdzie spod ziemi. Hehe.

Aki uśmiechnął się miło do pani sędziny, spoglądając na nią ze zrozumieniem w oczach.
- Oczywiście, rozumiem. Będę walczył jak należy.- powiedział, poszerzając uśmiech w kierunku kobiety. Z jednej strony normalny gest, a z drugiej dla kogoś, kto znał powierzchownie Akiego, totalnie nie do pomyślenia. Oto mroczny chłopiec z kuszą wielkości połowy jego ciała jest miły w stosunku do nieznajomej kobiety... Ale cóż. Młody Ranmaru doskonale zrozumiał, że pani sędzina jest raczej negatywnie nastawiona do leśnego chłopca. Postanowił to bezwzględnie wykorzystać, ponieważ nie miał absolutnie nic do stracenia. Jeden uśmiech mógł zmienić bardzo wiele - może szybciej pozbiera bruneta w przypadku przegranej, a może przypadkowo pozwoli się Kazumie powydzierać trochę dłużej, niżeli to konieczne. Ludzie przecież uwielbiali gesty, a go to absolutnie nic nie kosztowało. I żeby nie było - miał Kazumę absolutnie gdzieś. Nie był pierwszym i nie był ostatnim, który lubił stroszyć się jak paw. Ranmaru tylko jednego nie rozumiał: po co. W tej wrzawie i tak mało kto go usłyszał, a takie tanie teksty może zrobiłby wrażenie na cywilu, ale shinobi słyszeli i widzieli o wiele gorsze rzeczy.

Stanęli w końcu naprzeciwko siebie. Trzydzieści metrów. Not good, not terrible. Aki nie spieszył się z zajęciem miejsca. Szedł powoli ale tak, żeby niczego nie można mu było zarzucić. Siła wiatru, wilgotność powietrza, pozycja przeciwnika, ukształtowanie terenu - Aki już to analizował. Miał wystarczająco dużo czasu, by w spokoju zebrać informacje. Wykorzystywał to na swoją korzyść i zapewne wkurwiał Kazumę, ktorego kij zapewne zaczynał już uwierać. Aki am nie wiedział, czy robił to by zwiększyć swoje szanse na wygraną, czy może żeby podirytować niecierpliwego Senju. Może z obu tych powodów.

Miał to co chciał. I mógł zaczynać.
Czy zareagował pierwszy? Prawdopodobnie tak. Jego postrzeganie otoczenia i odbieranie bodźców było na naprawdę bardzo wysokim poziomie. Nie znaczyło to jednak, że ma zamiar igrać z Kazumą. Nawet jeżeli chłopak podpadł mu swoim aroganckim zachowaniem, to dalej szanował go jako przeciwnika i nie zamierzał lekceważyć - tym bardziej, że nie wiedział jakim arsenałem dysponuje.
Ułamki sekund. Jego oczy rozbłysnęły czerwienią. Wystrzelił. Wszystkie na raz. Wydawałoby się, że na ślepo. Ale nie - wykorzystał tutaj wszystkie informacje zdobyte wcześniej, z analizy otoczenia. Nie było żadnej pieczęci, żadnego zachwiania, niczego. Gdy tylko padł znak od sędziny, natychmiast nacisnął spust. Zero zawahania. Prędkość tych bełtów była przeogromna. Czy Kauzma w ogóle był w stanie zauważyć, że cokolwiek się stało? Tego nie wiedział. Natomiast kusznik nie miał z tym żadnego problemu.
W normalnych warunkach zapewne by się przemieścił, ale teraz nie mógł tego zrobić. Przykucnął, przeładował kuszę. I co będzie dalej? Któż to wie.

W końcu nastał dzień, w którym miała się rozpocząć jego zabawa z turniejem. Pierwszy, a może i ostatni. Brunet był jednak wyjątkowo spokojny - w przeciwieństwie do niektórych nie musiał przejmować się tym, co powiedzą ludzie z jego klanu. Był tutaj całkowicie prywatnie - nie został wysłany ani z ramienia Ryuzaku, ani tym bardziej Ranmaru. Był zupełnie prywatną osobą, nie ciążyło więc na nim widmo porażki. Jeżeli przegra - to trudno. Przeciwnik najwyraźniej będzie bardziej przystosowany do walki w takich warunkach. Dla chłopaka warunki areny były wybitnie nienaturalne - łucznik nie powinien w ogóle dopuścić do starcia na takiej odległości, zwłaszcza jeżeli wokół było pełno przeszkód. Ale cóż miał począć - takie obowiązywały zasady i mógł co najwyżej sobie pomalkontencić, tak, jak miał to w zwyczaju. Patrzyły na niego dziesiątki, setki, a może nawet i tysiące osób. Gdyby się uparł, to może nawet i dałby radę ich policzyć - ale teraz nie było po co. Nie przejmował się tym, zdusił w sobie wizję bycia obserwowanym przez tych wszystkich losowych, obcych mu ludzi.
A jeden z tych obcych podszedł do niego i zaczął pierdolić coś pod nosem o tym, jakim to on jest potężnym shinobi i czego to mu nie zrobi.

Powiedziałby mu, żeby się nie zesrał, ale Kazumie na całe szczęście to nie groziło wziąwszy pod uwagę, że miał kija w dupie.

- Ok. - wzruszył ramionami, totalnie zlewając całą groźbę i dumę jaką uniósł się Kazuma. Najwyraźniej chłopak postawił sobie za wszelką cenę wygrać. Ale nonszalancja i arogancja przemawiały przez młodego Senju w tak obrzydliwy sposób, że nie można było mu życzyć niczego dobrego. Ale brunet nie miał zamiaru okazywać mu braku szacunku. Szkoda mu było śliny na zadufanego w sobie dupka, który musi się zniżać do poziomu prymitywa z karczmy. Nie znał klanu Senju - może wśród nich było to normalne zachowanie. A jeżeli tak, to tym bardziej zaboli go duma w momencie, w którym będą go wynosić na noszach z areny. Ale prawdę mówiąc... młodemu Ranmaru na tym niespecjalnie zależało. Nie żywił do Kazumy takiej bezsensownej, niczym niemotywowanej urazy. A mimo to z jakiegoś dziwnego powodu kusza w rękach Akiego aż sama się rwała, aby zatopić kły w blondynie... Aki byl gotowy. Gdy tylko dostanie znak - zareaguje. Pełne skupienie.