Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 92 wyniki

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 92 wyniki

Strona 1 z 7
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
7
Następna

autor: Kayo: 29 sie 2022, o 13:41; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Od razu padła pewna propozycja, choć nie miałam pewności czy nie jest to, aby zbyt daleko. Pięć kilometrów brzmiało jak kawałek drogi, czy naprawdę musieliśmy iść aż tak daleko i od wioski i od wzgórza? Zagadkowy odkąd tylko się pojawił. Musiałam przyznać, że szczególnie mnie nie zaskoczył, tym jak nagle zniknął, choć... Odrobinę poirytował, skacząc tak po drzewach. Ale skoro już go nie było to czy powinnam w ogóle myśleć o starciu z nim? Bardzo mu zależało. Mnie znacznie mniej. Eh, kogo ja oszukuję. W końcu już się zgodziłam.

Nie śpieszyłam się. Nie potrzebowałam być na miejscu natychmiast a cierpliwość to istotna cecha, jaką powinien posiadać nawet i on. Obserwowałam, jak zmieniało się otoczenie. Na całe szczęście nie spalili nic więcej niż to wzgórze. Kto wie, może za jakiś czas i to wzgórze wróci do swojej starej aparycji, tylko jak długo mogłoby to trwać?

Teren dalej przypominał niewielki port. Port jak port, takich pewnie było wiele, nic dziwnego zresztą, że go porzucono, skoro osada jest zbudowana za wzgórzem i ma swój własny, równie niewielki. Nie znałam się na tym, więc mogłam jedynie zakładać, dlaczego akurat tak postąpili, ale wydawało mi się, że to nic dziwnego, że nie chciano chodzić taki kawał ze wszystkim, co przypływało, choć to dość niebezpieczne zostawiać takie miejsce niestrzeżone... Choć gdyby ktoś rzeczywiście chciał przypłynąć, to chyba mógł nawet i bez portu przycumować? Hmm, odłożę te myśli na później.

Myślałam, że będzie na mnie czekał albo to ja będę go oczekiwała. Z początku nie byłam pewna, że to on, do tej pory dbał o to, by nikt go nie usłyszał, jeśli tego nie chciał, tym razem jednak pozwolił sobie zostać usłyszanym. Zadbał o to, bym wiedziała, że nadchodzi. Nie spodziewałam się natomiast i bardzo mnie zaskoczył tym, co ze sobą przytargał.

Przyjrzałam się mu uważnie, katanie, którą trzymał w rękach również. Mimo to nie zdecydowałam się, by ją wziąć. – Jaka jest uczciwość w wyposażeniu kogoś w miecz, z którym nie ma nic wspólnego? Nawet jeśli kunszt jego wykonania jest niezrównany — Dodałam, niezbyt rozumiejąc, dlaczego przyniósł ze sobą tak drogą rzecz... Może i komuś bliską, lecz na pewno nie mnie. Nie znałam tego miecza, nie czułam jego stali, ani rękojeści. Mogłam ten miecz obejrzeć, ale nie czułam sprawiedliwości w tym, by ten obcy mi metal stawiał czoła przeciwnikowi w pojedynku. Zresztą... Długość nie miała dla mnie aż takiego znaczenia. Wyciągnęłam rękę w kierunku miecza, jeśli mi go dał, to przyjrzałam się ostrzu, rękojeści, ale nie miałam zamiaru sprawiać wrażenia, że odpowiada mi ta sytuacja. Nie chciałam ani obrazić kowala, ani właściciela tej broni, dlatego pozostałam w dużej mierze pasywna niż negatywna co do samej idei stoczenia tego pojedynku tym mieczem. Co prawda takie pojedynki walczono właśnie nimi... Pozostawało jednak pytanie, którego zadać nie zamierzałam. Dlaczego ryzykować tak dużo i przynosić na takie spotkanie ostrze warte tyle, gdy oczywistszym wyborem byłby kij ćwiczebny. Równie zdatny dla pojedynku i z tego co mi wiadomo, niełamiący żadnych konwencji. – Ryu-sama, czyje to ostrze? — Musiałam zapytać, nic nie broniło samurajowi mieć więcej niż jedno, lecz zwykle to jedno było wystarczająco wyjątkowe, by warte było więcej niż tysiąc innych mieczy. Pewnie nie każdy z samurajów podchodził do tego poważnie... To wciąż kosztowały one nie mało.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 4 sie 2022, o 22:52; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Nie skomentowałam jego śmiechu. Nie było czego. Nie miałam zamiaru go rozbawiać. – Hai... — Odpowiedziałam krótko, bo nie potrafiłam dodać niczego więcej do jego słów o rybaku. Mimo to uważałam, że jedna rozmowa nie wystarczy, by rybak poczuł, jak to jest być kimś innym, czy nawet w drugą stronę. To nie było takie proste. Różnice między nimi były jasne i trudne do przeskoczenia. Trudne do zignorowania. Niemożliwe do niezauważenia.

Zadał sobie wiele trudu, by rozwinąć myśl o skrzydłach. Nie jestem pewna czy miał racje ani, czy zgadzałam się z jego słowami. Być może to prawda. Pewna byłam natomiast tego, że ta droga się nie kończy, jej krętość i wyboje zależą tylko i wyłącznie od nas a oderwanie się od gruntu nigdy nie nastąpi, choć można do tego dążyć. Powinien to wiedzieć. – Nie. Nie posiadam niczego co mogłoby mnie nauczyć latać. — Choć w jego pytaniu skrywało się coś jeszcze, musiałam kontynuować, by odpowiedzieć w pełni. Pokręciłam głową, nim to się stało – Wybacz Ryu-sama. Nie chcę na to dalej odpowiadać — Nie musiał wiedzieć o mnie zupełnie wszystkiego. Nie zamierzałam opowiadać mu żadnych historii ani zwierzać się z marzeń.

Odrobinę mnie zaskoczył swoją odpowiedzią. Dlaczego te słowa były kierowane do mnie? Po co i dlaczego? Nie miałam pojęcia, wciąż wszystko to sprawiało wrażenie, jakby było jedną wielką pomyłką. Nie docierało do mnie to, co mówił o odwdzięczaniu się poprzez walkę. Wydawało się to zupełnie abstrakcyjne. Proste, ale dziwne. Było wiele rzeczy, które mógł zrobić, nawet jeśli nie dla mnie, to dla wioski. Mógłby choćby naprawić rynnę, która wczoraj została zepsuta, trochę z mojej winy. Nie zdecydowałam się mu jednak tego powiedzieć, bo zdałam sobie sprawę, że było to bezcelowe. Przekonanie go, że jego cenione Bimu nic mi nie przyniesie i nie będzie żadnym odwdzięczeniem się za cokolwiek. To tylko słowa, które mógł usłyszeć niemal od każdego w osadzie, nie zasługiwały na podziękowania.

– To tylko określenie statusu i pochodzenia. Nie ma w tym niczego złego. — Kontynuowałam. Człowiek, czy nie człowiek, jednakowo samuraj, farmer czy kupiec był człowiekiem, to oczywiste. Każdą z kast do pewnego stopnia obowiązywały inne prawa i reguły, nawet jeśli byliśmy równi, to jednak nie do końca. O tym nie można było zapominać. Każdy powinien pilnować własnych obietnic i nie uważałam, że powinno być inaczej. Nie zdecydowałam się jednak na odpowiedź.

Miałam delikatne zrozumienie tego kim byli, na pewno byli shinobi i właściwie co tutaj wiedzieć więcej? Wszyscy shinobi posługiwali się masą dziwacznych zdolności i nie widziałam żadnego sensu w rozgraniczaniu i tworzeniu między nimi podziałów. Dla mnie miało to małe znaczenie. Liczyło się to, że byli najeźdźcami, których ktoś musiał odeprzeć. Starałam się pozostać w bezruchu gdy on wyraźnie nad czymś myślał, przetwarzał każdą myśl, która mu się zaświeciła. Czyżby zastanawiał się co powiedzieć? – Nie mogę ci odmówić Ryu-sama skoro nalegasz. — Westchnęłam wyraźnie zrezygnowana. Nie czułam jakby, to była nagroda. Miałam mieszane uczucia. Nie chciałam mu się sprzeciwiać, bo nie mogło to przynieść niczego dobrego. – To miejsce nie jest dobre. Mokro, błoto... — Podparłam się ręką o bok i zawiesiłam na nim spojrzenie. Nie zamierzałam sugerować żadnego innego. To wyzywający miał prawo do wyboru areny, ja mogłam jedynie wyrazić swoją wątpliwość do starcia na takim terenie. Miał sporo miejsc do wyboru. Zależało to od niego. To też nie tak, że teren ten jakoś szczególnie mi przeszkadzał. Może to i błahe, ale nie chciałam, by którekolwiek z nas skończyło w błocie.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 30 lip 2022, o 17:49; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Posiadał Katanę, teraz miałam już co do tego pewność. Nie wiem natomiast, skąd przyszedł śmiech, jakim mnie uraczył. Chodził po drzewach i krył się w cieniu, zupełnie jak ci shinobi, jakich widziałam i o których słyszałam. Krycie się w cieniu miało mało wspólnego ze wszystkim, co powinien reprezentować.

– Nie... To nie tak. — Odpowiedziałam mu szczerze, ale też się zawahałam, nim pozwoliłam sobie na jakiekolwiek słowa. Miał rację, przecież właśnie z tego powodu nosiłam ze sobą wakizashi Koty i chciałabym niegdyś odzyskać jego miecz, jednak mimo to. Nie myślałam, że zaatakuje mnie słowem w taki sposób, poddając w wątpliwość moje myśli. Skrzywiłam się z początku, po czym również westchnęłam, bo nie mogłam wojować z tymi słowami – Nie myślałam w ten sposób. Przyjmij moje przeprosiny — Pochyliłam się w ukłonie w jego kierunku. Nie mogłam oczekiwać, że zwróci wszystko, co powiedziałam przeciw mnie.

Wszyscy potrzebowali imienia. Nawet jeśli nie było ono warte usłyszenia dla większości, tak na pewno był ktoś dla kogo będzie zupełnie odwrotnie. Nie miałam natomiast powodu, by wątpić w jego słowa, mimo że i tak nie wykazywał przekonania co do imienia, jakim się podzielił. – Niech będzie Ryu-sama— Starałam się liczyć, że jednak tego nie wymyślił.

– Ludzie nie potrafią latać. Nie wszyscy... — Na pewno znaleźliby się tacy ninja, którzy zgłębili tę sztukę, lecz oni raczej przełamywali reguły, jakie panowały na tym świecie i ogół jednak nie posiadał takiej zdolności. Problemy były zawsze. Kiedyś i są też dzisiaj. To, w jaki sposób są rozwiązywane zależało tylko od tego jak kto daną sytuację widział. Dla jednego dobrym rozwiązaniem było to, dla drugiego coś innego. Nie było tutaj miejsca na dobro i zło a jedynie na przekonania. – Wciąż prawisz morały, lecz chyba nie są przeznaczone dla mnie, więc dla kogo? Jest tutaj ktoś jeszcze, kogo nie zauważyłam? — Odpowiedziałam mu po jego wypowiedzi odnośnie ogromnych problemów i poprzedniemu pokoleniu, które przyglądało się problemom obecnego z chęcią pomocy. Nie uważała, że tak jednak jest. Ludzie byli różni, niezależnie od wieku. Wszyscy potrafili krzywdzić jeśli tylko nadarzyła im się okazja, nawet zupełnie nieświadomie.

Obserwowałam go, a jednocześnie wykonałam kilka kroków w bok, wciąż utrzymując na nim wzrok. – Wymiana doświadczeń przez starcie stali? — Wolałam się upewnić, że właśnie o to mu chodziło. Niezbyt wiele mogłam zaoferować w tej materii, począwszy od tego, że nawet nie miałam miecza. – Czy właśnie rzucasz mi wyzwanie? — Mówił zawile i czasem pokrętnie. Wolałam się upewnić, na czym stoimy. Miałam wrażenie, że w dalszym ciągu, mimo tego, co powiedział, myli mnie z kimś innym. Powiedziałam mu przecież, że nie potrafię walczyć mieczem, nie na tyle, by uznać to za wartościowe. – Jak wcześniej mówiliśmy, miecz jest czymś więcej. Walka z przeciwnikiem, który go nie ma, nie przyniesie żadnego doświadczenia — To prawda, że dusza wojownika przenosiła się na jego ostrze i właśnie przez starcie dwóch mieczy mogło dojść do nie tylko do prawdziwego sprawdzianu umiejętności, ale i siły ducha. Nie każdy miał jednak był w stanie przenieść część siebie na miecz, by pokazać swoje zdolności. Zarówno użytkownik jak i jego ostrze musieli do siebie pasować. Nie mogli się nigdy opuścić. Nie mogłam liczyć na coś takiego. Samurajowie otrzymywali swoje miecze gdy byli gotowi. Ja nie byłam samurajem ani nie byłam gotowa do czegoś takiego. – Wciąż myślę, że ścieranie się ze zwykłą wieśniaczką jest poniżej twojego honoru Ryu-sama — Musiałam powiedzieć mu zwyczajną prawdę, nawet jeżeli nie będzie mu ona odpowiadała i zechce zrobić coś innego. Jeśli mu zależało, to na pewno wiedział, jak sprawić bym odrzuciła na bok wszelkie "ale"

Nie znałam Karury zbyt długo, bo ledwie od wczoraj. Widziałam, co potrafił i był na pewno lepszy niż ja. Jeśli to jemu przyszło nauczanie go, musiał być jeszcze lepszy od niego i prezentować znacznie więcej na każdym szczeblu. Nie komentowałam jednak jego podejścia do Karury, nie powinnam się wtrącać to były ich prywatne sprawy. Słuchałam więc dalej, nie racząc go żadnym komentarzem w tej materii. Zupełnie nie wiedziałam, co o nim myśleć. Z jednej strony prawił o doskonaleniu się, jakby ścieżka ta była nieskończona a z drugiej... Odsunął się w cień. Moje myśli rozbijały się, gdyż nie mogłam wykreować sobie klarownego obrazu kim rzeczywiście był rzekomy Ryu. – Wczoraj poradził sobie doskonale — Odpowiedziałam krótko, wyrażając swoją opinię na temat organizacji ludzi do działania, którego mógł podjąć się tylko on, oraz tego jak sprostał temu wyzwaniu. – Nie wiem, jak doszło do rozpętania się ognia. — Zaczęłam od prawdy. Nie wiedziałam kiedy dokładnie ani dlaczego świątynia zaczęła się palić. Nie znaliśmy również powodu, lecz o tym powiem mu dopiero za chwilę. – Stary Wa-sama, podróżnik którego celem było roznoszenie listów, był w świątyni Hoteia przed pożarem. Co się z nim stało gdy wszystko stanęło w ogniu, tego nie wie nikt, ani tego co stało się z pozostałymi listami, które nosił wzdłuż wybrzeża — Zrobiłam przerwę na złapanie oddechu i ułożeniu sobie w głowie kolejnej dawki informacji oraz by przyjrzeć się jego reakcjom na przekazywane słowa – Byłam wtedy w wiosce gdy wszytko zaczęło płonąć. Karura-sama zorganizował wszystkich do pomocy. Zostali zaatakowani przez dziwnych zdziczałych ludzi, którzy po otrzymaniu ran zmienili się w poranione psy. Karura-sama sobie z nimi poradził. Część uciekła, część nie. Nie znam celu ataku na świątynie. Jestem jednak pewna, że Karura-sama go zna lub pozna w najbliższym czasie — Nie czułam powodów do wiązania się z tą sprawą i przypisywania sobie czegokolwiek. Co prawda oboje przyczyniliśmy się do tego, że ludzie nie zginęli, to jednak Karura zrobił lwią część wszystkiego. To on przegonił sprawców.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 23 lip 2022, o 17:36; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Szybko znalazł się na dole, dalej prawiąc swoje morały. – Nie wszystkie słowa zasługują na to, by je wypowiedzieć. — Skontrowałam, przedstawiając mu oczywistą prawdę, którą doskonale powinien wiedzieć, skoro jest tutejszy i należy do grupy shinobich z osady albo innych pracujących dla Karury. Dopiero wtedy, gdy znalazł się na dole, spostrzegłam, że nosił przy sobie coś więcej niż kunai do rzucania. Wpierw zmrużyłam oczy – Czy to jest... — Nie skończyłam, bo odpowiedź była jasna. To musiała być katana albo coś, co ją przypominało. Zaskoczył mnie. Więc nie był shinobim, za jakiego go wzięłam. Nie przerywałam mu gdy mówił, aczkolwiek wykonałam krok w tył. – A więc nie jesteś shinobim, jakiego mogłabym oczekiwać. — Wątpiłam, że gdyby był jednym z nich, odważyłby się na noszenie takiej broni. Szybko wyjawił też, że... Jego tutejszość była co najmniej do zakwestionowania.

Nie spuszczałam teraz z niego wzroku. Gdy wyciągnął manierkę, to obserwowałam jego ruchy, jak tylko skierował ją w moim kierunku, swoją też uniosłam, lecz nie po to, by przyjąć jego ofertę a lecz aby ją odrzucić. Nie wymagało to z mojej strony żadnego komentarza. Niezbyt rozumiałam idee jego słów, bo chyba mówił przenośniami, które z mojego doświadczenia nijak ze sobą nie współgrały. Był doświadczony i reprezentował to swoimi ranami, choć sama nie wiedziałam, jak go odbierać. Świadczyć one mogły o wielu rzeczach, tak samo jak u spracowane dłonie zwykłego farmera, który stara się o wiązania końca z końcem. Jakby się tak zastanowić mi też było daleko do rąk, jakie miewały niektóre kobiety. Choć nie była to zasługa treningów a po prostu pracy. Nie mogłam sobie wyobrazić doprowadzenia ich do takiego stanu jak te jego. Może i te jego są świadectwem ciężkiej pracy nad treningami, ale na pewno niczego więcej.

– Jeśli twoje imię nie jest warte usłyszenia... W takim wypadku jest, tak jak mówisz, jesteś reliktem przeszłości i powinieneś odłożyć miecz. — Z wyraźnie większą powagą przyjrzałam się jego spojrzeniu, choć też nie odciągałam uwagi od jego ręki i miecza. – Wróć więc, skąd przybyłeś i nie bój się o Karurę. Nie usłyszy o tobie. Jeśli zostało w tobie coś, co reliktem nie jest, zdradź je z dumą. Nasze spotkanie nie dotyczy Karury — Nie bałam się zdradzić swoje. W przeciwieństwie do jego imienia, należące do mnie rzeczywiście nie miało żadnej wartości i nie musiałam nawet tego zaznaczać. Znaczyło tyle, co zeszłoroczny śnieg.

Samuraj, który chciał zapomnieć własnego imienia, w każdym calu zbłądził i nie był zdolny do podążania ścieżką jak dawniej. Nie rozumiałam, jak można się doprowadzić do takiego stanu. Było to wręcz uwłaczające. – Możesz mi mówić Kayo. — Podzieliłam się swoim imieniem i tyle powinno wystarczyć. – Jeśli nie podążasz już ścieżką miecza z dumą, to dlaczego chcesz usłyszeć tę historię? — Nie wiedziałam, czego chciał od tego zdarzenia. Zakpić z Karury i tutejszych czy może kłamał i nie zmienił ścieżki? Trudno było mi pojąć, dlaczego ktoś, kto nie chce wtrącać się w dzisiejsze sprawy, jest tym tak bardzo zainteresowany. – Honorowego pojedynku? Wybacz, ale ze mną takiego nie uświadczysz. Nie jestem samurajem, ani szermierzem, ani mężczyzną. Nie dzierżę również miecza... — Wtedy też wyciągnęłam swoje tanto, nie miałam wielkiego problemu z zaprezentowaniem mu zwyczajnego noża, który dzierżyć mógł niemalże każdy. Wyglądało jak pierwsze lepsze widziane na nie jednej farmie, domu czy sklepie. – ... Moje umiejętności w posługiwaniu się nim są najwyżej zwyczajne. — Posługiwanie się sztyletem nie wymagało wielkich umiejętności. Należało tylko umieć ciąć i dźgać. Każda moja postawa pozostawiała i tak wiele do życzenia, lecz ze sztyletem nie hańbiłam przynajmniej technik brata. Miałam ze sobą jeszcze przewieszone przez plecy Wakizashi, skryte co prawda również pod materiałem, że mogło być czymkolwiek, to nie chciałam mu o nim mówić. To nie był miecz do walki.

Schowałam ostrze z powrotem i skrzyżowałam ręce, rozglądając się to w lewo, to w prawo. – I wielu z nich pewnie pokonałeś, tak? Karura-sama, był jednym z nich? — Zaciekawił mnie, choć tak naprawdę wszystko to o czym teraz mówił, nie miało znaczenia, sam stwierdził, że odrzucił tę ścieżkę a jego powody... Nie liczyły się. Droga nigdy się nie kończy i jeśli kiedyś się z niej zejdzie... Powinno się odejść na dobre. – Jest coś konkretnego, na usłyszeniu czego ci zależy? —

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 19 lip 2022, o 21:19; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Prezentowało się to znacznie gorzej niż wczoraj w nocy. Prawdopodobnie już wcześniej zrobiono właściwą ocenę zniszczeń i dzisiaj nie było potrzeby tam wracać. Nie liczyłam na to, że dowiem się czegoś nowego, rozglądając się w tym miejscu. Czas pokaże, dlaczego to zrobili i co na tym zyskali. Ciekawiło mnie czy ktoś miał zamiar zainwestować w odbudowę świątyni już teraz, czy będą zbierać na to jakieś fundusze.

Nie byłam tam jednak sama, bo w końcu uświadczyłam towarzystwa głosu. Należał on nie do strażnika ani jednego z okolicznych mieszkańców, przynajmniej sądziłam, że nie był jednym z nich, nie wyglądał na takiego. Widziałam go już kilka chwil temu w wiosce. Czego chciał? Nie za bardzo rozumiałam, co miał na myśli i co chciał mi przekazać swoim wywodem. Prawdopodobnie jego słowa nie były przeznaczone dla prostych ludzi. Rozejrzałam się z zamiarem dostrzeżenia go. On natomiast chyba miał zamiar kontynuować swój wywód, choć z tego co zauważyłam, posługiwał się metaforami i dziwnymi porównaniami.

– Przykro mi, ale chyba mnie z kimś mylisz nieznajomy. Czy to, co mówisz, na pewno przeznaczone jest dla mnie? — Spojrzałam wtedy w górę drzewa, zawieszając na nim spojrzenie na kilka chwil – Jestem tu od kilku dni, a o sprawie wiem tyle, co wszyscy. — Był shinobim, musiał doskonale znać polecenia Karury i być już odprawiony z informacjami. Po co więc było to wszystko? Jakiś test, czy może nie wierzył wczoraj w moje słowa? – Grzeczność sugeruje, że ty pierwszy powinieneś się przedstawić. Wszak pierwszy mnie zaczepiłeś — Przyglądałam mu się z drobnym grymasem na twarzy. Nie miałam pojęcia ani kim jest, ani czego chciał. Lecz jeśli był tym, za kogo go miałam, a było to niezwykle prawdopodobne, to wszystko doskonale wiedział. Po co były więc te pytania?

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 19 lip 2022, o 12:40; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Poranek w końcu i nadszedł, nie przynosząc ze sobą nic nowego prócz czystego powietrza, znacznie mniej pamiętającego wczorajszy pożar. Osada portowa jakoś sobie z tym wszystkim poradziła, ale na pewno przez jakiś czas o tym nie zapomni. Zastanawiało mnie, jak długo będą, zajmie nim zaczną odbudowę świątyni Hoteia oraz jak długo nim ktoś zdecyduje się wspomóc zniszczone ogniem wzgórze. Nawet gdy wyglądałam z okna, to w oddali straszyło ono znacznie mocniej, niż gdy było tam ciemno i pełno dymu.

Z początku, zastanawiałam się jak zacząć dzień. Zabrałam się za dokończenie tego, co mi wczoraj przyniesiono, by się nie zmarnowało. Dopiero potem zajęłam się ściągnięciem wszystkiego, co miało wyschnąć przez noc i kilka dodatkowych godzin. Na całe szczęście zadbałam, by nieco wycisnąć ze wszystkiego wodę, inaczej nie wyschłoby do tej pory. Gdy skończyłam śniadanie i zebrałam rzeczy, to odniosłam też wózek z przystawkami. Wyglądało na to, że pokój pozostanie "mój" jeszcze przez jakiś czas, dlatego podziękowałam tutejszej gospodyni raz jeszcze. Koniec końców nie miałam zbyt wielu planów na dzisiaj, to czułam, że warto będzie się przejść i sprawdzić jak wygląda sytuacja ze wzgórzem po wczorajszych próbach ugaszenia wszystkiego, co jeszcze się paliło.

W trakcie drogi do bramy zauważyłam przesiadującego "kogo" na jednym z dachów. Czyżby był to jeden z tych shinobich, o których wspominał Karura-sama? Bardzo możliwe. Dlaczego spojrzał akurat w moją stronę? Nie miałam pojęcia, może Karura kazał mu mnie obserwować. Nic dziwnego, że komuś kazano obserwować okolicę przez kilka najbliższych dni. Mogłam na to jedynie lekko westchnąć, bo cóż innego mogłam z tym zrobić? Postarałam się udawać, że go nie widzę, ale czy już nie zobaczył, że go spostrzegłam? Nie potrafiłam stwierdzić. Nie szłam szybko, bo nie gonił mnie szczególnie czas. Nie wiedziałam jeszcze, co zastanę przy bramie, ani przy zgliszczach, o ile w ogóle coś tam jeszcze pozostało. Ciekawe czy ktoś już zmienił tamtą dwójkę strażników. Raczej na pewno, nie byliby w stanie przesiedzieć tam aż tyle czasu.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 18 lip 2022, o 01:42; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Wreszcie.

Nie zapowiadało się, że coś jeszcze będzie mnie dzisiaj niepokoić. Sam pokój... Wydawał się dla mnie za dobry, ale źle bym się czuła widząc ich twarze gdybym odmówiła i poprosiła o inny. Ktoś się bardzo postarał, lecz nie musiał. Wzięłam głębszy oddech podczas gdy rozglądałam się po pokoju. Mimo wszystko wydawało się... Miło. Ściągnęłam płaszcz, nie chciałam nanieść więcej piachu, niż już naniosłam, dlatego pierwsze co zrobiłam, to wytrzepałam go porządnie przy oknie. Wtedy właśnie ktoś zdecydował się znów zapukać do moich drzwi. Któż mógł to być? Nie spodziewałam się kolejnych gości, ale drzwi wypadało otworzyć.

Szczęka odrobinę mi opadła, nie wiedziałam, co powiedzieć gdy ujrzałam to wszystko. To było... Czułam, że coś ciężkiego staje mi w gardle, ogarnęło mnie coś, czego nie potrafię opisać. Byłam zła. Lecz nie zła w takim zwyczajnym znaczeniu tego słowa, może odrobinę rozczarowana i zawiedziona, że nie usłuchano mojej prośby? To nie wina tej pokojówki więc nie mogłam jeszcze jej sprawiać kłopotów. Uśmiechnęłam się więc i wpuściłam ją do środka. – Hai... Proszę podziękować Minie-san ode mnie — I wykonałam drobny ukłon wobec pracownicy tego lokalu. Również zasługiwała na szacunek tak jak każdy. To wszystko musiało dużo kosztować i źle się czułam z tym faktem, że poniosła te wydatki z mojego powodu. Nie prosiłam o to. Pożegnałam pokojówkę, również dziękując jej za przyszykowanie pokoju. Gdy wyszła, westchnęłam ciężko, zupełnie nie wiedząc, co z tym wszystkim zrobić. Nie mogłam tego oddać, wielu osobom sprawiłabym przy tym przykrość. Pracownicy pomyśleliby, że niesmaczne a Mina-san, że gardzę jej dobrocią.

Najgorsze w tym jednak było to, że rzeczywiście bym już coś zjadła... Rozejrzałam się zatem po przysłanym jedzeniu i rozeznałam się w tym co spośród tego zamierzałam skosztować za kilka chwil. Wpierw jednak należało wrócić do mojego haori. Zamierzałam wytrzepane położyć gdzieś w pokoju. Rozejrzałam się też za czymś do sprzątania, jak nie znalazłam, to poprosiłam o coś do zamiatania. Nie chciałam pozostawić w pokoju pełno piachu, dlatego taka szczotka mogła się przydać. Nie chciałam za bardzo zwracać uwagi tupaniem, dlatego wytrzepałam buty przy oknie, a co jeszcze się usypało, gdzie indziej to zwyczajnie zmiotłam. Mimo że byłam zmęczona dzisiejszym dniem to gdy robiłam to wszystko, mogłam naprawdę odpocząć, było w tym coś odprężającego, że mogłam w spokoju, bez niczyjej ingerencji i przeszkadzania zamieść sobie pokój, czy wytrzepać własny płaszcz z piasku.

Koniec końców rozłożyłam pozostałe rzeczy po pokoju i poddałam każdą część garderoby wytrzepaniu z piasku. Spędziłam na tym dobre kilka minut, a woda mogła odrobinkę przestygnąć. Przysunęłam więc sobie wózeczek do bali. Wakizashi okryte materiałem, było mi bliskie, również znalazło się obok, niemalże pod ręką, gotowe do sięgnięcia. Nie oczekiwałam problemów, po prostu nie chciałam, by było ode mnie daleko. Wyplątałam z włosów wstążki i mogłam je rozpuścić. Bala pełna wody wydawała się dokładnie tym, czego właśnie potrzebowałam. Ułożyłam się w niej wygodnie i dałam sobie na kilkadziesiąt dłuższych minut odpłynąć. Choć nie całkowicie, bo co kilka chwil sięgałam ręką do wózeczka, by coś z niego chapnąć. Woda była ciepła i dosyć przyjemnie było spędzić w niej czas. W końcu zajęłam się tym, po co faktycznie przynieśli mi tę balię, a gdy skończyłam, skorzystałam z ręczników. Szlafrok, który został tutaj dla mnie przygotowany, wręcz przyciągał mnie do siebie bez słów. Wystarczyło go raz dotknąć i rzucał na ciebie czar. Coś niesamowitego. Ja byłam już prawie jak nowa, ale mój strój nie. Może i wytrzepałam go z piasku, ale musiałam też pozbyć się błota, skąd się dało. Nie miałam do tego odpowiednich przyborów, ale liczyłam, że sobie poradzę, nie wyglądało to tak źle, mogłoby być gorzej gdyby krew tych wilków mnie oblała.

I miałam się zrelaksować, a jednak wciąż o tym myślę... W trakcie kolejnych minut zaserwowałam mycie niektórym ze swoich rzeczy. Powieszenie ich przy oknie by wyschły było ledwie formalnością gdy skończyłam. Pozostawało tylko pytanie co dalej z balią wody... Ale chyba sobie z tym poradzą, prawda? Dalej pozostawała kwestia jedzenia. Póki co nakryłam je czymś, bo nie byłam w stanie zjeść więcej teraz, a jeszcze zostanie mi na śniadanie. Położyłam się w końcu na tym łóżku. Bylo wyjątkowo miękkie. Zupełnie do takiego nie przywykłam. Wydawało mi się, że jest miło, ale zupełnie inaczej niż przywykłam. To dziwne, ale wolałabym, żeby było dużo twardsze. Co mogłam innego zrobić jak spróbować przyzwyczaić się choćby na dzisiaj? Może takie są lepsze... Zobaczymy, jak będę czuła się jutro. W końcu wgramoliłam się pod kołdrę i wtedy wrócił do mnie znowu stos myśli. Kilka chwil leżałam, rozmyślając o wielu rzeczach. Zarówno o bracie jak i o dzisiejszym dniu. Prawdę mówiąc, to, że mogłam się nakryć na głowę, mocno mi pomogło, chciałam się odciąć od wszystkiego, bo musiałam dać niektórym z emocji upust. Nie mogłam ryczeć, ale za to łez już powstrzymać nie mogłam. Byłam wdzięczna za to wszystko, ale również nie mogłam znieść wielu z rzeczy w ostatnich latach. Bałam się, że zasnę i znowu to zobaczę, ale to właśnie tylko wszystko potęgowało, bo myśląc o tym, przyciągałam tragedie tamtych dni podczas gdy ta dzisiejsza również zaczęła się zakorzeniać w mojej pamięci. Nie mogłam pojąć, jak ludzie mogą być tak niegodziwi. W trakcie nocy wylałam trochę łez, ale po cichu. Nie chciałam, by ktoś mi w tym przeszkadzał. Na szczęście wciąż miałam coś, co pozwalało mi jakkolwiek trzymać się w całości, jeden z mieczy mojego brata.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 17 lip 2022, o 23:34; Forum: Rozliczenia PH; Temat: [PH] Kayo; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 266

Re: [PH] Kayo

Przejdź do posta

autor: Kayo: 17 lip 2022, o 18:26; Forum: Bank; Temat: [Ryo] Kayo; Odpowiedzi: 2; Odsłony: 197

Re: [Ryo] Kayo

Przejdź do posta

autor: Kayo: 17 lip 2022, o 18:24; Forum: Rozliczenia PH; Temat: [PH] Kayo; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 266

Re: [PH] Kayo

Przejdź do posta

autor: Kayo: 14 lip 2022, o 21:47; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Skrzywiłam się mocno gdy zobaczyłam, że zaczynają pojawiać się w jego oczach łzy, ale tak musiało się stać, bo w inny sposób nie pomyśli o innych następnym razem. Na całe szczęście Mina zachowała spokój i nie wyciągnęła pochopnych wniosków zbyt szybko, przynajmniej o to mogłam być spokojna. – Hai... Dziękujemy — Wykonałam lekki ukłon z podziękowaniem w stronę chłopa, który zdecydował się naprawić rynnę niemalże od ręki. Widocznie nie była zbytnio uszkodzona i dało się to zrobić dość szybko. W normalnych warunkach nie pozwoliłabym mu na to, ale widziałam, że najpewniej zna się na tym dużo lepiej niż ja. Nigdy nie mocowałam ranny i pewnie zajęłoby mi to dużo więcej czasu, tylko bym przeszkadzała. W kierunku kobiety pokiwałam głową potwierdzająco. Powinnyśmy już wracać, skoro zguba się znalazła, poza tym. Sama nie chciałam się już zbyt długo słuchać.

Taka głupota a mogła skończyć albo rozpocząć jakąś tragedię. Nie znałam się na tym, ale wiedziałam, że niewiele brakuje tutaj do czegoś takiego. Mina zdecydowała podzielić się nieco więcej o tym kim jest ojciec Sayo i wtedy wszystko stało się dla mnie jasne, choć... Nie potrafiłam myśleć pozytywnie o nich, to mimo wszystko nie mogłam sobie wyobrazić nikogo, kto by pochwalił takie działania swojego dzieciaka. Powinien czekać na niego i się martwić, a nie zamartwiać innych jeszcze o siebie. Co za nieodpowiedzialny dzieciak. – Mina-sama, będziesz musiała, dla waszego wspólnego dobra — Odpowiedziałam jej zupełnie szczerze z krzywą miną, która wyraźnie sugerowała, że mnie również się to nie podoba, ale cóż innego można zrobić. Nie znałam się na wychowywaniu, ale rozumiałam, że ani jemu, ani jej nie byłoby przyjemnie gdyby coś mu się stało. Ona się starała, a on wydawał się tego zupełnie nie doceniać – Mhm, chyba nie trzeba. Zajmij się nim, to wystarczy — Nie potrzebowałam nagród, liczyło się to, że zguba wróciła i nic się mu nie stało. To było w tym wszystkim najważniejsze. – Pozwól, że wrócę do swoich spraw, Mina-sama, jeśli będziesz mnie potrzebować to będę w jednym z pokoi, na pewno do jutra — Ukłoniłam się jej na tymczasowe, prawdopodobnie, pożegnanie, a potem powędrowałam do pokoju, do którego klucz przedtem mi podarowano. Potrzebowałam się uspokoić i jak tylko weszłam do środka, zamknęłam za sobą drzwi i podparłam się o nie. Przez moment odetchnęłam. Przymknęłam oczy, gdy nic nie rozpraszało mojego wzroku, było prościej. Naszło mnie dużo więcej emocji, ale robiłam, co mogłam, by w tej chwili je stłumić, potrzebowałam to wszystko sobie na spokojnie przemyśleć, wszystko, co wydarzyło się dziś w osadzie.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 14 lip 2022, o 03:44; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Przygotowałam się na uderzenie, które miało nadejść. Nie miałam wyjścia jak zwyczajnie to znieść. Zastanawiałam się, jak szybko wstanie. Nie mogliśmy leżeć na ziemi nie wiadomo jak długo. Na pewno w trakcie tego upadku ucierpiałam bardziej niż on, mimo to chciałam jak najszybciej pozbierać się z ziemi. To nie było żadne widowisko i im szybciej wszyscy się rozejdą, tym lepiej.

Już wtedy słyszałam, że jest wołany przez matkę. Przyjrzałam mu się jeszcze, by się upewnić czy wszystko z nim w najlepszym porządku. Wydawało się, że wszystko z nim dobrze. Chociaż tyle. Gdy jego matka zaczęła do mnie mówić i wykazywać troskę o mnie nie wiedziałam, jak zareagować. Przez moment czułam się źle, z tym że skupia się na mnie, a nie na nim. – Mhm... Ze mną wszystko w porządku... Naprawdę, dziękuję — Uśmiechałam się do niej, choć tak naprawdę byłam rozbita tą sytuacją. To, na jakie nerwy i niepokoje narażał ją, ten dzieciak wciąż mnie niepokoiło, a to, że tym razem nic mu się nie stało było tylko kroplą słodkości w ciastku pełnym goryczy. Zrobi to ponownie, to tylko kwestia czasu. Próbowałam się wymigać od jej słów, mimo że czułam się nieco gorzej niż jeszcze kilka chwil temu, a i to leżenie w całym tym syfie jeszcze chwilę temu wcale mi się nie podobało. Jej uścisk konfundował mnie tylko bardziej. Zadawałam sobie jedno proste pytanie. "Dlaczego" W końcu nie zrobiłam niczego takiego.

Kazała mu przepraszać, ale co warte były słowa wymamrotane pod przymusem i presją? Wierzyłam w wagę słów, ale wiedziałam, że muszą być nie tylko podparte czynami, lecz również być szczerze, wypowiedziane nie pod przymusem czy wstydem. – Ah... Nie musi mnie przepraszać... — Zaczęłam, wzbraniając się przed dalszymi przeprosinami, nawet gestykulowałam rękami, starając się te słowa wręcz od siebie odepchnąć. Może to będzie bardzo szorstkie z mojej strony, ale zależało mi, by nie tylko on był zadowolony, ale też i jego matka mogła być spokojniejsza, a jak tak pozostawię tę sytuację, do tego na pewno nie dojdzie. Nie preferowałam karania ludzi, ale docierało do mnie, że dzieciaka trzeba naprawdę uświadomić o tym jak bardzo może zrobić sobie lub matce krzywdę.

Pokręciłam przecząco głową – Nie trzeba. Ja się zajmę sprawą rynny. A no i właśnie. Jeszcze jedna rzecz. Sayo-chan... — Zwróciłam się teraz do małego kłopotnika, również się uśmiechnęłam w jego kierunku, tym razem naprawdę szczerze. Delikatnie zniżyłam się do jego poziomu, również odpowiadając uśmiechem jego matce. – ... Nie możesz się tak zachowywać, twoja mama bardzo się martwiła. Chcesz, by stała się jej z twojego powodu albo twojej fascynacji shinobi krzywda? — Spytałam go a uśmiech zupełnie nie schodził mi z twarzy, chciałam, by ta sytuacja, przynajmniej do czasu, była jak najbardziej komfortowa dla każdego. Czas komfortu jednak minął i musiałam przejść do rzeczy. Spodziewałam się, że Mina może mnie po tym dzisiaj znienawidzić, ale wiedziałam, że jutro to doceni. Nie patrząc na nic, zamachnęłam się porządnie i z otwartej dłoni strzeliłam dzieciaka w policzek, najmocniej jak potrafiłam. Zależało mi, by został mu czerwony ślad choćby przez kilka minut. Zaraz po uderzeniu miałam zamiar się podnieść do pozycji stojącej – Przez ciebie twoja matka straciła w oczach ludzi jako rozhisteryzowana kobieta niepotrafiąca zapanować nad tobą. Chcesz swoim zachowaniem doprowadzić, by inni patrzyli na nią z góry? Zmarnować jej wszelką pracę jak zniszczyłeś strój, na który dla ciebie zapracowała? — Mój ton zupełnie się zmienił. Mówiłam z pełnią powagi i ze zdeterminowanym, karcącym wręcz spojrzeniem, którym raczyłam co kilka chwil urwisa – Dbaj o nią i nigdy więcej tak z niej nie kpij — Nie miałam zamiaru grozić mu w żaden sposób ani bardziej go ostrzegać. Los był na tyle surowy, że sam to zrobi jeśli nie będzie uważał i mnie najprawdopodobniej wtedy w okolicy nie będzie. Nie zrobiłabym tego dla niego a dla niej, bo czułam i widziałam, że bardzo jej zależy. Cała ta sytuacja nie przychodziła mi łatwo, bo z każdą chwilą coraz trudniej było mi utrzymać spokój. Czułam się rozchwiana, bo ta sytuacja była dla mnie zupełnie nieznajoma, a jednak niosła za sobą pewne myśli, wzorce i wspomnienia, z którymi nie chciałam mieć zbyt dużo styczności. Oddychałam znacznie ciężej, ale nie ze złości a dlatego, że usilnie starałam się zachować obecny wyraz twarzy jak najdłużej, nie mogłam pozwolić, by zobaczyli mnie inaczej.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 13 lip 2022, o 02:41; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
To dobrze, że jego matka poszła obserwować drugą stronę budynku. Mogłam odetchnąć, bo tak będzie łatwiej. Mogłabym zakląć, bo nie znalazłam ani drabiny, ani niczego innego, po czym mogłabym łatwo dostać się na górę. Musiałam przyznać, że w takim wypadku szczwany był lis z tego dzieciaka, skoro dostał się na górę. Czyżby wspiął się po oknie albo uczył się u jakiegoś ninja? Zbyt dużo pytań, a nawet na jedno z nich nie mogłam teraz uzyskać odpowiedzi. Był na górze, bo docierały do mnie odgłosy kolejnych kroków z góry, mimo tego całego zamieszania, jakie panowało w okolicy. Co za beztroski dzieciak.

Widok jak sprawnie próbował pokonać jeden dach, by znaleźć się na drugim, wcale nie napawał mnie zdumieniem ani podziwem. Przyprawił mnie jedynie o jeszcze bardziej wykrzywiony wyraz twarzy. Że też na to poświęcał czas ten urwis, zamiast zając się czymś pożytecznym, jak słuchaniem matki czy pomocą w całym harmidrze. W żadnym wypadku nie mogłam pojąć tej fascynacji tymi obcymi zza wody, którą dzieciak emanował. Wyraźnie zaraził się tą energią od nich i ktoś powinien wybić mu ją z głowy. Przynajmniej już wiem, kogo możemy winić za całą sytuację — shinobich.

Jego fascynacja okazała się jego zgubą. Tak samo jak w przypadku większości obcych. Tak jak i ich zgubiła go lekkomyślność, przez co przecenił swoje umiejętności i teraz ryzykuje może nie życiem, ale swoim zdrowiem no i nerwami matki. Jak tylko spostrzegłam, co się święci, to natychmiastowo miałam zamiar znaleźć się tuż obok, na dole potencjalnego miejsca upadku. Nie było straszliwie wysoko, ale on się wiercił i w ten sposób zrobi sobie tylko krzywdę. – Sayo-san... — Zaczęłam zwracac jego uwagę powoli, dosyć głośno, na tyle by wyraźnie mnie usłyszał – ...ucisz się i przestań się szamotać. Trzymaj się jeszcze przez chwilę. Zaraz będzie po wszystkim i puścisz gdy ci powiem — Nie chciałam dać po sobie poznać, że zupełnie nie mam planu i w duchu ciężko westchnęłam, bo normalnie nie mogłam sobie na to pozwolić. Jakoś nie wierzyłam, że uspokoi się na moją prośbę tak po prostu. Złożyłam dwie pieczęci, prawdopodobnie nawet tego nie zauważył, ale to właśnie on miał stać się ofiarą.

Generalnie chłopak miał zobaczyć dwie rzeczy. Jedną z nich były karaluchy wielkości ćwiartki dłoni, powoli zbliżające się do jego rąk i wchodzące na nie. To wystarczający sygnał by spanikował i prawdopodobnie się puścił, to było zabezpieczenie, jakby nagle uznał, że dobrze mu się wisi. Sama bałabym się zobaczyć coś takiego i nikomu nie polecam takiego widoku. – Puść się — Powiedzialam mu co ma zrobić ale tylko jeśli przetrzymał karaczanową grozę o kilka chwil zbyt długo. To jednak nie wszystko, jeśli spojrzałby do mnie, miałby ujrzeć dużą i wyglądającą na miękką poduszkę, która na pewno zamortyzuje upadek. Sęk jednak w tym, że ani robali, ani poduszki nie było. To było tylko po to, by upewnić go, że wszystko będzie w porządku. Nie musiałam się długo zastanawiać nad tym co zrobić. W pobliżu nie było niczego, przy pomocy czego mogłabym go złapać, zostawałam więc ja. Nie widziałam innego wyjścia, jak co najwyżej ustawić się tak, by spadł nie tyle na moje ręce a na mnie. Prawdopodobnie nie udałoby mi się go złapać i utrzymać, byłoby to zbyt gwałtowne. Miałam pewną przewagę. Wiedziałam, że spadnie i mogłam przygotować się do uderzenia, by jak najmocniej zamortyzować ten upadek, dla dobra jego i dla mnie. Liczyłam się z tym, że wylądujemy w błocie, ale jakoś należało rozładować siłę upadku. Skupiłam się mocno, by zachować jak największą kontrolę nad całą sekwencją. Żadne z nas nie powinno uderzyć się głową o cokolwiek. Karura tak jak i Kota pewnie by sobie z tym poradzili bez mrugnięcia okiem. Takie proste sytuacje wciąż pokazywały mi, że nie mam się co z nimi równać i nikt nie powinien mnie z nimi bezkrytycznie przyrównywać.

Jutsu

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 12 lip 2022, o 03:01; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Uliczka jak uliczka. Spodziewałam się zastać tam śmieci, ale nie tego co ujrzałam. Jego Haori? Fragment jego stroju? Zmrużyłam oczy zdumiona tym widokiem, musiałam się upewnić, że naprawdę należało do niego. Mina szybko potwierdziła nasze wspólne obawy, jednoznacznie mówiąc, że to jego strój. Co musiało się wydarzyć, że dzieciak je zrzucił? To natychmiast zapełniło moje myśli. Może został zaatakowany i uciekał? Nie odzywałam się, starając się ułożyć sobie wszystko powoli do kupy.

Nie trwało to jednak długo, bo w końcu rozbrzmiał głos, który jeśli wyraz twarzy Miny mnie nie zmylił, musiał należeć do Sayo. Nie rozumiałam z tego nic, jak miał powód, by robić coś takiego i wszystkich straszyć. Wzięłam głęboki oddech. Nie wyobrażałam sobie, jak taki dzieciak dostałby się ponad nasze głowy, na dachy albo inne dziwne miejsce. Szybko się rozejrzałam, bo na pewno w jakiś sposób znalazłby się na górze. – Sayo! Nie wiem, jak znalazłeś się na górze, ale natychmiast zejdź! Twoja matka się martwi! — Wezwałam do niego, choć nie liczyłam, że się posłucha. Chciałam w to szczerze wierzyć, lecz nic nie zapowiadało, że miałby to zrobić. Z samego nastawienia, jakie prezentował, wyglądało na to, że jego celem jest sprawić innym kłopoty. Zdenerwowałam się, nie szanował niczego, ani matki, ani jej pracy, ani tego jak się o niego martwiła. Zacisnęłam rękę w złości. – Mina-sama, obserwuj go z ulicy. Idę po niego — Zaczęłam się rozglądać za sposobem, dzięki któremu wgramolił się na górę. Był tylko dzieciakiem więc albo dostał się na górę za pomocą jakiejś drabiny, albo w jakiś inny mniej wymyślny sposób jak choćby wystające elementy konstrukcji. Obie rzeczy były niebezpieczne, ale w jego zasięgu.

Mowa

Przejdź do posta

autor: Kayo: 10 lip 2022, o 01:04; Forum: Teiz; Temat: Osada portowa i okolice; Odpowiedzi: 207; Odsłony: 16890

Re: Osada portowa i okolice

- Rok 391 - Jesień -
Również nie kryłam speszczenia gdy okazało się, gdzie posłali tego małolata. Na całe szczęście lepiej, że wysłali go tam, niż mieliby wysłać go na zewnątrz. Gdy tylko wskazali kierunek tej nieszczęsnej karczmy, odruchowo musiałam spojrzeć w tamtym kierunku. – Dziękuję — Odparłam krótko, tym razem jednak nie uraczyłam ich już ukłonem, tylko czym prędzej miałam zamiar ich opuścić, by nie przeszkadzać im w pracy i zająć się tym, co należało zrobić, czyli znalezieniem zielonej zguby.

Zielone kimono mignęło mi przed oczami gdzieś w pobliżu samej karczmy. Dotarło do mnie, że musiał być w środku gdy szłyśmy albo zwyczajnie go minęłyśmy po drodze gdy zbliżałyśmy się do bramy. Eh, to już nie było ważne, liczyło się tyle, że spostrzegłam go po tamtej stronie, niedaleko tego przeklętego miejsca. Dużo gorzej, że znikało w ciemnej uliczce. Czy mogłam jednak być pewna, że był to ten dzieciak, którego szukałyśmy, a nie coś innego, co zwyczajnie wyglądało podobnie? I tak musiałam to sprawdzić, bo brakowało nam innych tropów a tam i tak było najbliżej prawdy. Lepszy był w końcu rydz niż nic.

Kiwnęłam głową do towarzyszki, po czym tak jak zasugerowała, skierowałam się do karczmy przyśpieszonym krokiem, raczej trzymałam ją za sobą i gdy się do nieszczęsnego lokalu zaczęłyśmy zbliżać, zatrzymałam ją i wskazałam jej kierunek, w którym mignęła mi zielonkawa tunika. – Tutaj coś widziałam. Rozejrzyjmy się — Poinstruowałam ją dokładniej, dlaczego akurat zdecydowałam się sprawdzić tę okolicę niżeli iść od razu do środka lokalu. Z drugiej strony i lepiej, że nie wchodziłyśmy do środka. Ja nie chciałam tam wchodzić, a jej nie mogłam tam w środku zostawić. Dopiero wtedy mogłyśmy zacząć sprawdzać alejkę. W takich miejscach trzeba było uważać, a ja też nie chciałam jej przesadnie straszyć, dlatego bez zbędnego gadania zamierzałam się rozejrzeć po alejce i tam dokąd prowadziła. Może uda mi się dostrzec nieszczęśnika ponownie nim oddali się od nas bardziej? Zastanawiało mnie coraz bardziej, czego ten dzieciak szukał w pogrążonej w chaosie wiosce i dlaczego uciekł od matki w takiej chwili. Cóż skrywał ten mały Sayo przed światem? Matka wydawała się o niego na pierwszy rzut oka dbać jeśli wierzyć jej słowom i zachowaniu. Dziecięca ciekawość i chęć odkrywania? Tak jak stwierdziła matka? Możliwe, że w tym wątku nie było niczego więcej, ale to by oznaczało, że ktoś powinien dzieciaka porządniej przypilnować, by więcej nie pakował się w tego rodzaju kłopoty, a już zwłaszcza bez informowania bliskich.

Mowa

Przejdź do posta

Znaleziono 92 wyniki

Strona 1 z 7
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
7
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane