Całe szczęście - plan zadziałał. Shinobi nie chciał, żeby dziki się na nich rzuciły, mogłoby to spowodować, że musiałby użyć bardziej "fizycznych" środków. Haru podrapał Katsu za uchem i pogratulował mu udanego odstraszenia zwierząt, a następnie podszedł do miejsca gdzie te ryły w ziemi. No i rzeczywiście tam były - trufle. I to całkiem sporo. Powinno wystarczyć do wykonania zadania, ale chłopak i tak planował się jeszcze trochę za nimi porozglądać w drodze powrotnej. Wyzbierał wszystkie, otrzepując je delikatnie z ziemi, i schował do swoich toreb. Następnie wyruszył w stronę osady. Wybrał jednak dość okrężną drogę. Chciał jeszcze chwilę porozkoszować się atmosferą i zapachami, które się tu roznosiły. Cały czas też, chociaż już z mniejszym skupieniem niż wcześniej, rozglądał się i próbował wywąchać wraz ze swoim ninkenem kolejne skupiska grzybów. Po pewnym czasie Haru w końcu opuścił sad, i wrócił do osady. Chcąc dostarczyć trufle przed kolacją, przyspieszył kroku i wkroczył z powrotem do przytulnej knajpki.

z/t

Powrót do knajpki

Haru nie chcąc tracić czasu, zebrał się szybko razem ze swoim ninkenem i opuścił karczmę. Pożegnał się ze swoim aktualnym pracodawcą, pomachał też Miyu, jeśli zobaczył ją gdzieś przy wychodzeniu z budynku. Następnie skierował swe kroki we wcześniej wskazanym kierunku - do sadu.
Po dotarciu na miejsce, shinobi przede wszystkim postanowił rozdzielić się ze swoim ninkenem. Pożałował też trochę, że trafił tu akurat w takiej porze roku, bo niestety nie czekało na niego żadne jabłko do skosztowania. Haru zdecydował, że najłatwiej będzie szukać, jemu i Katsu, jeśli będą szukać osobno. Posłał więc swojego ninkena w jedną kierunku, a sam ruszył w innym. Obaj mieli, dzięki swoim zdolnościom wrodzonym klanowym i treningowi, znacznie rozwinięty zmysł węchu. Nie powinno to w takiej sytuacji zająć im zbyt dużo czasu, prawda? Ruszyli więc w swoje strony, wytężając węch, i próbując wyczuć gdzie w tym lesie mogą znajdować się jakieś trufle. Haru zdarzyło się kiedyś ich powąchać, chociaż jeść jeszcze nie miał okazji. Wiedział więc czego szukać. A przynamniej taką miał nadzieję.

Minęło już trochę czasu od kiedy Haru zawitał do przytulnej knajpki, mimo że odwiedzał ją jeszcze kilka razy, żeby spędzić czas z nową znajomą i dowiedzieć się czegoś o regionie. Zaczęło się już robić cieplej, co młody shinobi przyjął z ulgą, nie przepadał za ujemnymi temperaturami. Siedział teraz w niewielkiej karczmie, jedząc jedno z pysznych dań, które można tu było zamówić.
Gdy do Haru przysiadł się mężczyzna, odwrócił się w jego stronę, przerywając jedzenie, i przywitał się - Tak, zgadza się. A to jest Katsu. - dodał, wskazując na swojego ninkena, który ogryzał właśnie kość, leżąc przy nogach młodzieńca. - Jeśli jest coś do zrobienia, to bardzo chętnie pomogę. - zaoferował się chłopak - Tak, jestem z tego klanu. - odpowiedział na pytanie. Cóż mógł od niego chcieć właściciel tej knajpki? Czyżby znowu chodziło o zaniesienie komuś jedzenia? Niee, wtedy raczej mężczyzna by nie pytał czy należy on do klanu Inuzuka. A może był to po prostu jego sposób na zaczęcie rozmowy i nie miało żadnego związku z tym, z czym przyszedł do Haru. Niezależnie jakie były intencje właściciela, miał chyba właśnie je ujawnić.

Odbieram PH i "Trzy nieduże bombki z cienkiego szkła przyozdobione zimowymi widokami Kantai, Hyuo oraz Yinzin, działające jak bombki świetlne", dziękuję

Wesołych świąt

Młody shinobi słuchał pana Sekiro, poświęcając mu całą swoją uwagę. Nie chciał, żeby uciekło mu chociaż jedno słowo. Nawet Katsu przerwał jedzenie reszty posiłku, który Miyu przygotowała dla swojego dziadka, i uważnie się przysłuchiwał, przechylając lekko głowę w jedna stronę. Oboje z zaciekawieniem, ale też smutkiem słuchali opowieści starszego mężczyzny oraz jego dwójki przyjaciół. Haru nie potrafił stwierdzić, co by się z nim stało, gdyby stracił Katsu. Po takiej tragedii, nikt nie mógłby już być dawnym sobą.
Prośba pana Sekiro wybiła młodego Haru z zamyślenia. Wziął kubki i pospiesznie poszedł napełnić je wodą, żeby czym prędzej wrócić i posłuchać dalej słów dziadka Miyu. Na pytanie, shinobi odpowiedział - Nie, na szczęście nie uczestniczę w walkach, ale chciałem trochę się dowiedzieć o niej. Mam nadzieję, że zmierza ku końcowi. Gdy mężczyzna położył rękę na ramieniu chłopaka, ten kiwnął głową, i obiecał, że postara się trzymać z daleka od kłopotów. Kiedy otworzyły się za nimi drzwi, trochę zaskakując Haru, ten wiedział, że to czas zbierać się do wyjścia. Uścisnął dłoń panu Sekiro, pożegnał się z nim i pod ciężkim wzrokiem sekretarki udał się do wyjścia. Czekał go teraz krótki spacer z powrotem do karczmy. Ciekawe, czy w środku nadal był taki sam tłok jak wcześniej, czy może większość gości już się rozeszła, żeby zakończyć ten dzień. Po wyjściu ze szpitala, Haru od razu bardziej opatulił się płaszczem, noce o tej porze roku były już naprawdę zimne, a potem żwawym krokiem ruszył do swego celu.
Kiedy dotarł na miejsce, nie czekając, wszedł do wnętrza i zaczął wzrokiem szukać swojej aktualnej "pracodawczyni". Kiedy tylko ją spostrzegł, udał się w jej stronę, żeby przekazać pozdrowienia od dziadka i być może, jeszcze spędzić z dziewczyną trochę czasu, jeśli nie tego dnia, to następnego.

z/t