Shinobi War PBF Naruto

Rok 391, Lato Gokiburi
Nie każdy zostawał sentokim. Nie wszyscy, którzy się starali, mogli dostąpić tego zaszczytu. Nie każdy się nadawał, po prostu. Yaichiro dał ci szansę na kroczenie dalej ścieżką, którą już przez jakiś czas szedłeś. Oczywiście Aburame wiedział, co robił, dając ci promocję. Pokazałeś już nie raz, że potrafisz być kompetentnym członkiem rodu a przy okazji również starasz się dbać o to co rzeczywiście cenne - nie zapominając o swoich zobowiązaniach, które to są jedną z najważniejszych rzeczy w czyimś życiu - słowa i składane przysięgi wraz z przynależnościami.

Mężczyzna dał ci chwilę byś ochłonął - jeśli musiałeś. Musiało to dla innych wyglądać jak chwila, w której dwie osoby po prostu cicho stały w gabinecie, gdzie tak naprawdę działo się tam bardzo dużo. Dopiero po chwili, jak już dotarła do ciebie informacja i byłeś gotowy - udzielił ci pozwolenia na wyjście prostym gestem, bez zbędnego przedłużania tej sytuacji, czy słów. Każdy z was wiedział, na czym stoi, a tym bardziej on, wydając ci pewne polecenia, na których to realizację liczył w niedalekiej przyszłości.

Po opuszczeniu gabinetu musiałeś opuścić budowlę i skierować się do innej, znajdującej się niedaleko. Droga, która cię tam prowadziła, zajęła ci kilka minut. W końcu znalazłeś się przed magazynem, do którego środka dostęp prawdopodobnie miało niewielu. Pomieszczenie było długie i gdzieś na początku znajdowały się drzwi a tuż obok niewielka lada przy której było okienko, przez które wyglądać mógł ktoś ze środka. Niby prosta konstrukcja gdzie w rzeczywistości chyba każdy zdawał sobie sprawę, że to zabezpieczenie jest przeznaczone dla tych niekorzystających z chakry a prawdziwe zabezpieczenia są w środku - na nieuważnych ninja. Za okienkiem siedział jeden z mężczyzn zajmujących się tym magazynem. Nie musiałeś rozmawiać z nim długo, bo został już poinformowany o tym co masz odebrać. Pierwszym co zrobił to poprosił byś się zidentyfikował i wyciągnął dłoń po twoją odznakę. Dopiero potem ją wziął i po kilkunastu chwilach doniósł ci drugą - należącą do sentokiego. Wraz z tym postawił na blacie gurdę, którą przesunął w twoim kierunku. – To chyba będzie wszystko — Nie było to chyba szczególnie dziwne, że wraz z awansem otrzymywało się sprzęt który służył dalszej pracy na rzecz rodu - w końcu należało dbać o te silniejsze jednostki i upewnić się, że nic ich w przyszłości nie zaskoczy i będą mogli poradzić sobie z każdym przyszłym zagrożeniem.

Kwatermistrz
Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Pewne wydarzenia mogły wpłynąć na każdego, bo nasz charakter, poza kilkoma najważniejszymi odruchami, które będą towarzyszyć nam zawsze - cały czas się zmieniał. Yaichiro wciąż nie wydawał się przekonany sprawami kropli - a raczej jej członków i potencjalnych konfliktów, które mogą i raczej na pewno kiedyś wystąpią, bo tam, gdzie ludzi jest wielu - tam jest tyle samo zdań. Yaichiro był pewien, że konflikty się pojawią i będzie to tylko kwestia czasu - wiedział natomiast coś jeszcze. To, że jesteś zdeterminowany do stworzenia tej grupy - inaczej wcale byś tutaj nie przychodził i nie poruszał tego tematu.

Dla Aburame liczyła się jedność - i jej miał pozostać wierny. Mężczyzna zastanawiał się nad całością twojej wizji. Biorąc pod uwagę to, co mówiłeś teraz i to, co powiedziałeś przedtem. Grupa bez przynależności, której członkowie mogą w każdej chwili odejść - rzeczywiście była w teorii tworem wolnym od konfliktów i wzajemnych krzywd. To mogło się stać jeśli członkami takiego ugrupowania zostaną odpowiednie osoby. – Hmm — Mruknął cicho, przejeżdżając dłonią po swojej brodzie. – Dobrze Kisuke-san. Jedyne czego oczekuję to cykliczne raporty. Tak jak od każdego, kto wyrusza w świat. — Mówił zupełnie zwyczajnie w sposób pozbawiony emocji, zupełnie jakby ta rozmowa nie niosła za sobą żadnych emocji - nawet jeśli jakieś przedtem wzbudzała. – Oczekuję raportów na temat waszych postępów. — Wspomniał, złączając dłonie razem na blacie stołu. Ciężko powiedzieć czy rzeczywiście wszystko poszło tak łatwo, czy może oczekiwał czegoś więcej i się o to upomni - jedno było pewne. Działanie w tajemnicy nie przyświecało celowi kropli, więc jawność działań była w tej chwili dla Yaichiro dosyć istotna - przynajmniej dla niego.

To chyba nie było nic złego. – Kisuke-san — Przekręcił głowę delikatnie w jedną stronę i wyprostował się znowu, położył rękę na stole. Znów na moment nastała cisza. Przyglądał ci się uważnie, patrzył nieprzerwanie – Przetrwałeś wydarzenia na murze. Również wykazałeś się tutaj w Kaigan. Dodatkowo masz wielkie ambicje. Od dzisiaj, zwij się Sentokim rodu Aburame. Od dzisiaj jesteś nie tylko jego dłonią rodu, ale jednym z ramion, które trzyma Kaigan gdy te upada. — Podniósł się, wstał i poprawił swój płaszcz. – Swoją nową odznakę odbierzesz od naszego kwatermistrza. Twój nowy stopień na pewno pomoże w rozpoczęciu działania. — Zmierzył cię uważnie wzrokiem, przez chwilę nie odrywając od ciebie spojrzenia. Nie mówił, że oczekiwania wobec ciebie są teraz duże - to było oczywiste, bo z każdym awansem rosła odpowiedzialność.

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Możliwe, że zmiany, jakich doświadczałeś, były spowodowane operacją, albo czymś, co zostało ci zrobione gdy nie byłeś przytomny na stole operacyjnym. Bardzo prawdopodobne było również to, że widoki doświadczone przez zarówno twoje stare jak i nowe oko, wyraźnie zaczynały na ciebie oddziaływać. Może to nawet nie chodziło o nie a o to, co mógłbyś, co chciałeś... Co ty i twoi przyjaciele, chcieliście razem osiągnąć.

Wyjaśniłeś swojemu liderowi co miałeś na myśli przez słowa traktujące o opuszczeniu Kaigan - oczywiście, że nie miałeś na myśli opuścić Kaigan na stałe, brzmiało to bardziej jak prośba o posłanie w tamte okolice - w końcu raporty zawsze można było składać na odległość i nie zatracić swojej przynależności. Yaichiro skinął delikatnie głową byś kontynuował gdy opowiedziałeś mu o swojej przynależności oraz o tym czym rzeczywiście ma być ta cała kropla, o tym do kogo ma należeć i z kim współpracować. Nie był zdziwiony niczym z tego co powiedziałeś. – Grupa niezależna od przynależności, lecz każdy członek może być wierny komu innemu? — Zapytał z wyraźnym brakiem zrozumienia całego toku myślowego, jaki prezentowałeś mu w tej chwili. Nie wydawał się całkowicie przeciwny, przynajmniej na razie - bardziej zaniepokojony planem na organizację, która wyrośnie na niczym innym jak na ciele martwej shinobi, bez wizji, celu i faktycznego planu - pomagać ludziom można przecież i bez tworzenia specjalnego ugrupowania.

Przez moment myślał - wyraźnie się nad czymś zastanawiał – Co się stanie jeśli któreś z was wystąpi przeciwko klanowi kogoś z was? Załóżmy twojego przyjaciela Ario - zechce działać przeciwko Gokiburi, bądź ty przeciwko jego domowi. Co wtedy? — Musiał znać odpowiedź na to pytanie, bez niej nie był w stanie dalej prowadzić tej rozmowy. Każdy zawsze miał prawo do podejmowania własnych decyzji i przynależność nie polegała tylko na stawianiu się na wezwania, ale bycie w zasięgu ręki, by pomóc tam, gdzie jest się potrzebnym - było istotnym elementem przynależności i jedności, bo gdyby każdy shinobi decydował się na opuszczenie domu na stałe, to kto by go bronił?

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Tym, czego się Yaichiro nie spodziewał, było na pewno tyle uczucia ile wkładałeś w kwestię tej całej Tamaki, która przewinęła się przez twój raport znacznie więcej niż raz. Słowa, które zlepiałeś w zdania zdawały się mieć z twojej perspektywy sens - dlatego Yaichiro nie zamierzał cię powstrzymywać. Pozwolił ci mówić, nie wykazując przy tym żadnej większej emocji. Jak to już na niego przystało.

Sprawa kropli była mu w zupełności obca - rozumiał jednak powód, dla którego zamierzałeś spełnić wolę przyjaciółki wraz ze swoim innym znajomym. Było to co prawda godne podziwu, kontynuowanie czyjegoś planu i woli, zwłaszcza gdy oryginalny pomysłodawca nie mógł. Aburame nic nie mówił, dopóki nie skończyłeś przedstawiać swojego stanowiska. Jak tylko skończyłeś, stuknął kilka razy palcami w blat stołu, by zaraz upić nieco herbaty, która od kilkudziesięciu chwil znajdowała się przy stole. – Chcesz opuścić Kaigan? — Wyraźnie zaakcentował znaczenie drugiego z wypowiedzianych słów. Mimo że miał na nosie okulary, to miałeś wrażenie, że przewrócił przy tym oczami, jakby nie był do końca zadowolony z twoich słów.

– Co zamierzacie zrobić? Pracować dla Gildii kupieckiej? Dla innych klanów? — Pytałm nie kryjąc w swoim tonie zaciekawienia, choć dla wielu byłby to ton pozbawiony zupełnie emocji, ale nie dla ciebie, kogoś, kto rozumiał znacznie subtelniejsze sygnały wysyłane przez twoich rodaków. Rozmowa zaczynała przybierać interesujący obrót, bo z raportu, rozpoczęła się dyskusja na temat utworzenia bliżej nieokreślonej grupy i wspieraniu innych regionów... Co rzeczywiście myśli Yaichiro na temat jego ludzi pracujących dla kogoś innego? To się okaże niedługo.

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Dobra pamięć na pewno była cechą członków robaczanego klanu, ale że aż tak dobra? To już wchodziło na jakieś wyżyny samodoskonalenia pamięci. Na całe szczęście i Yaichiro potrafił zapamiętać bardzo dużo, ale czy potrafił zrobić to lepiej niż ty? Nie miałeś okazji się o tym przekonać i pewnie jeszcze długo nie będziesz miał. Nikt nie mógł natomiast oczekiwać, że zapamiętasz wszystko i będziesz w stanie udzielić każdej informacji - nie mogłeś przecież być w tylu miejscach jednocześnie, dlatego było to zupełnie zrozumiałe, że mogłeś nie wiedzieć o czym teraz wspominał Yaichiro, który jedynie kiwnął porozumiewawczo głową by dać ci znać, że możesz kontynuować.

Na wieść o śmierci twojej przyjaciółki nie zareagował - wszak było to jedynie coś, co powinno poruszyć ciebie, nie jego - nie mniej wspomnienie o staniu relacji z chłopcem z klanu Uchiha wydała mu się ciekawa - jednak jak mogłeś zauważyć - nie na tyle ciekawa, by jakkolwiek ponownie poruszać ten wątek rozmowy. Nie wnikał w kwestie możliwych spotkań z owym Azumą, do których mógłbyś chcieć doprowadzić - na pewno liczył na twój rozsądek w kwestii wystąpienia takiej sytuacji.

Jashiniści - to był temat, jaki zatrzymał się na waszych językach. Na swoje własne szczęście - nie mogłeś się pochwalić spotkaniem takiego osobnika, możliwe, że właśnie dlatego wciąż żyłeś. Kto wie - może w przyszłości uda ci się takowego spotkać, bądź któryś z twoich przyjaciół, miał okazję z takim się rozmówić. Yaichiro pokręcił głową przecząco gdy wspomniałeś o potencjalnym spotkaniu z Azumą, by wypytać go o tych niebezpiecznych wojowników. – Nie ma potrzeby kusić losu — Każdy czasem błądził, może nawet każdy kierował się większymi emocjami, zapominając na chwilę o więzach krwi i tymi, którzy na tobie polegali i liczyli - rodacy z własnych ziem. Yaichiro wydawał się przez chwilę zrobić przerwę, tudzież nad czymś zastanawiać. Mogła to być ostatnia, okazja nim rozpocznie kolejny temat, by powiedzieć coś jeszcze, lub o coś zapytać.

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
I tak oto zacząłeś opowiadać cały przebieg wydarzenia od samego początku, do końca. Yaichiro słuchał, nie okazując zbyt wiele emocji. Twoje wyjaśnienia już z początku budowały mu dosyć jasny obraz tego co się działo, dlaczego oraz jaki był przebieg zdarzeń. Przez moment mogłeś nawet przyznać, że delikatnie się wzdrygnął gdy wspomniałeś o Antykreatorze, choć było to ledwo widoczne nawet dla ciebie. Plotki o Hanie krążyły nie od dzisiaj. Był w końcu odpowiedzialny za nie jedną tragedię jaka spadła na ten świat w przeciągu tego dziesięciolecia. Nic więc dziwnego, że i lider nie wydawał się słuchać o nim z przyjemnością. Gdy zaczynałeś opowiadać już bezpośrednio o swoich poczynaniach - Yaichiro przerwał ci delikatnym gestem dłoni. Po dosłownie sekundzie sięgnął po notkę papieru z szuflady, coś na niej zapisał. Zaraz z jego rękawa wyleciał jeden robak Kikaichu, do którego dołączył notatkę. – Zaraz doniosą herbatę. — Ponownie delikatnym gestem pokazał ci, że możesz kontynuować składanie swojego raportu. Podczas gdy robak zwyczajnie poleciał sobie gdzieś.

Wspominałeś o wielu osobach, które brały udział w wydarzeniach, o każdej dosyć dokładnie podając sporo ich danych. Po kilku chwilach przyniesiono wam coś do picia. Cały dzbanuszek pełen ciepłej cieczy zwanej herbatą. Wystarczyło rozlewać ją do czarek, bądź filiżanek, które również dostarczono. Lider jednak ci nie przerwał, czekał, aż skończysz któryś z fragmentów swojej opowieści, by właśnie wtedy pozwolić zarówno tobie, jak i sobie - zalać herbatę. To, co przynieśli, niosło za sobą mocny, leśny zapach a dodatkowo - smakowało również porządnie, pozostawiając mocny gorzkawy posmak poprzedzony nutą słodkości. Yaichiro zmrużył delikatnie oczy, jakby skupiając swój wzrok na tobie w poszukiwaniu "czegoś" ale czego szukał? Trudno było ci powiedzieć, dopóki nie skończyłeś mówić, bo ci nie przerywał. Dopiero gdy padły z twoich ust ostatnie słowa, zdecydował się wyjawić rąbka tajemnicy swojego spojrzenia – Mówisz, jakbyś to czytał z kartki... Nie widzę kartki — Nie powiedział tego z żadnym wyrzutem rzecz jasna, był jedynie zaskoczony twoją doskonałą pamięcią co do imion i każdego detalu, może nawet trochę zdumiony doskonałymi raportami, jakie składali mu jego podwładni?

Tym, co rzeczywiście go zmartwiło była kwestia ogoniastej bestii, o której wspominałeś. – Z innych źródeł słyszałem, że to jakaś bliżej nieokreślona istota. I ty również... — Zamyślił się przez chwilę, przykładając dłoń do brody i tak zamarł w bezruchu na dosłownie moment – Musimy mieć pewność, że cokolwiek to było, nie pojawi się w Kaigan. — Zrobił przerwę na łyk herbaty i mówił dalej – Doszły mnie słuchy, że na miejscu była mniszka, zwali ją Azuma - kontrolowała motyle. Wiesz coś o tym? Dziwna zbieżność imion z tym Uchihą, o którym wspominasz. — Wydawałoby się, że wszystko, co powiedział pozwalało stworzyć sobie konkretny obraz tego co miało miejsce w Shi no Geto i jaki był przebieg zdarzeń oraz ich finisz - którego efekty oglądaliście w ciągu kilku ostatnich miesięcy.

Sama sytuacja i sposób przeprowadzenia przez Uchihy ataku wydawał się dziwny i bardzo podatny na wszelkiego rodzaju niepowodzenie. Nawet i Yaichiro zdawał sobie sprawę z tego, że sposób, w jaki potraktowani zostali najemnicy zwiastował jedno - na pewno przegrali. – Jashiniści w szeregach muru. Słyszałeś coś? — Zadał pytanie z niemalże grobową miną, weryfikując informacje które już posiadał.

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Dokładnie - mleko się już rozlało i należało wykorzystać to, co jeszcze nie zostało wylane i zmarnowane. Mimo wszystko, wylane mleko mogło nieść za sobą różne konsekwencje, których efekty okażą się w przyszłości. Wasza rozmowa toczyła się dosyć powoli, bo odeszliście od tematu raportu i odeszliście w kwestię innych, niezwykle ważnych informacji, jakie Yaichiro mógł od ciebie usłyszeć. Stanowisko tego całego Shiroyashy, zwłaszcza że również był teraz posiadaczem Sharingana było niezwykle interesujące. Były wojownik należący do klanu, choć nie posiadający ich limitu krwi, teraz potencjalny zdrajca, który opuścił ród, ale przed odejściem - zabrał im coś cennego. Przyszłość dla tego całego siwego mogła być bardzo długa i kolorowa, albo krótka i niezwykle mroczna. Wszystko zależało od przypadków i wydarzeń, na które nikt nie mógł mieć wpływu. Mężczyzna wyraźnie się zamyślił i na pewno nie jedno zaprzątało mu w tej chwili głowę. – Najlepiej zrobisz jeśli nie będziesz się zbliżał do tego Shiroyashy. Obaj macie teraz ich oczy. Jeśli oni się dowiedzą, że je ma, będzie miał kłopoty - lepiej byś ty ich nie miał. — Mimo że klan Uchiha był najprawdopodobniej w potrzasku ze względu na gorzejącą w ich prowincji wojnę, którą sami zgotowali sobie i swoim ludziom, jedno było pewne - ich przywódcy zawsze traktowali poważnie tajemnice klanowe jak i ogólnie rozumianą odpowiedzialność. Yaichiro szczerze wątpił by jeśli ta informacja, w jakiś sposób wyszła na jaw i dotarła do ich władz, by zostawili to przypadkowi, nawet w czasie wojny. – Każdy słyszał o Ichirou, nie sądzę jednak, by ktoś negocjował z "nimi", jeśliby się dowiedzieli o zdobyciu oka. —

– Zostawmy już kwestię oczu. Przejdźmy do samych wydarzeń. Ogół znam - szczegóły, to mnie interesuje. — Gdyby opisywać jego wyraz twarzy lub obecnie panującą na niej mimikę, należałoby powiedzieć krótko i jasno - była bez wyrazu. Nie był poruszony tymi tematami, choć ty jako Aburame widziałeś i słyszałeś, że w kwestii oczu wyczuł już problemy, które mogą uderzyć z nienacka - pytanie tylko, kiedy i w kogo. Poza tym - chyba nadeszła pora by przejść do pozostałej części raportu i innych rzeczy, w końcu przyszedłeś tutaj po dużo więcej niżeli tylko wspomnieć o swojej nowej zabawce i znajomością z Kyoushim.

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Kontrola własnych umiejętności była czymś, co respektował każdy, shinobi, czy też nie - równie ważna była jednak kontrola charakteru i własnych zachowań. To właśnie to pozwalało nam podejmować dobre i korzystne decyzje - bo nie działaliśmy pochopnie. Yaichiro też nie zamierzał pochopnie rugać cię za ryzyko, które podjąłeś - wszak raport z wydarzenia na murze zdołał otrzymać od innych jednostek, które były na miejscu. Dokładniejsza wiedza odnośnie funkcjonowania Sharingana była... Interesująca co by nie powiedzieć mniej. To musiał przyznać nawet Yaichiro, który na pewno miał okazję w życiu spotkać członków klanu Uchiha, nie mniej - dokładna wiedza o tym czego spodziewać się i co umożliwiają ich zdolności? To była truskawka na słodkim ciastku, której nie można było zgubić, należało ją zjeść, póki była świeża.

Znów - po prostu słuchał, bo każde słowo, które mu przekazywałeś, mogło przydać się w przyszłości, albo posłużyć komuś innemu jako cenna wskazówka w starciu z właśnie takim Uchihą. To, że obecnie byli na krawędzi w związku z własną arogancją i głupotą - to tylko jedna strona medalu, bo nawet jak nie było klanu - krew gdzieś krążyła i tego zignorować nie było wolno. Zdecydowałeś się wspomnieć o swoich przyjaciołach i towarzyszach. Yaichiro kiwnął głową, słuchając z uwagą twoich wyznań. Co prawda zaskoczyło go to, że ten cały Shiroyasha jest przedstawiany jako były shinobi klanu Uchiha i ty jako członek klanu Aburame - byłeś w stanie dostrzec jego zaskoczenie, coś, co dla większości innych ludzi byłoby niedostrzegalne. Yaichiro wyprostował się i sięgnął po szmatkę z szuflady, dopiero potem przetarł okulary, całkiem szybko, by te zaraz wylądowały na jego nosie – Ten cały Shiroyasha... Jako były sentoki ich klanu, na pewno posiada informacje, które są dla nich niewygodne. Zwłaszcza w rękach wroga I jeszcze ta sytuacja Sogen. Wiesz, czy zamierza wziąć udział w wojnie? — Z jakiegoś powodu zupełnie pominął kwestie klepsydry, jakby już znał odpowiedzi, jakich na jej temat mogłeś mu udzielić, lub - nie był tym tematem zainteresowany. Obie opcje były równie prawdopodobne, bo przecież co na pustyni - zostaje na pustyni a pustynia... Leży daleko od Kaigan a Yaichiro zawsze chodziło o dobro tylko tego regionu. – Co zrobiliście z drugim okiem? — Zapytał się, bo chciał mieć jasność - z twojej wypowiedzi wynikał jedynie domysł, który to mógł zostać różnorako zrozumiany a Yaichiro zainteresowany był faktami i konkretnymi informacjami.

Dalej pozostała kwestia samego muru i dokładniejszych zdarzeń - ale to właśnie był dobry czas, by nieco podsumować sytuacje po walkach na murze - przy okazji rozwijając sytuacje tego całego "siwego".

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
I tak wspólnie wymieniliście się uprzejmymi gestami na wejściu do gabinetu. I jak dobrze zauważyłeś - rzeczywiście Yaichiro przypatrywał się zmianom twojego oka. Nie było to straszliwie widoczne, ale on to zauważył. Nie mówił nic, skinął jedynie głową gdy zdecydowałeś się zacząć. Bardzo dobrze, że od końca - od razu wyjaśniając swoją "nową" sytuacje. Zacząłeś raportować, wyjaśniając zawiłości związane z czasem twojego powrotu, by później przejść, do tego co było sednem tego co zauważył - mowa o nowym oku.

Yaichiro był zadziwiająco spokojny gdy mówiłeś - nie przerwał ci nawet na moment i, mimo że zawarłeś wszystko dosyć ogólnikowo - to wystarczyło to, by nadać mu jakąś wizję dla tej sytuacji - co nie oznaczało, że nie powinieneś zdać dokładniejszego raportu z tego wydarzenia. Jak skończyłeś to Yaichiro ściągnął z nosa okulary, kładąc je na biurku. – Sharingan... — Zabrzmiał na zmęczonego, ale też zaintrygowanego twoim "dokonaniem". Obydwoje chyba wiedzieliście, że twoje nowe oko może w przyszłości powodować problemy, ale również pozwoli wam zgłębić lepiej tajemnice Sharingana jeżeli wszystko pójdzie, jak trzeba, czyli po sznurku – Nie chwal się nikomu tym okiem. Jeśli do Uchihów dojdzie, że jeden z nas je ma, nie będą zadowoleni. Słuchaj mnie uważnie Kisuke - nie przynieś kłopotów do Kaigan — Zaczął ostrożnie w związku z niebezpieczeństwami, jakie niosło ze sobą posiadanie przez nie Uchihę ich tajemnicy klanowej, Sharingana. – Jeśli potrafisz go używać - nie obnoś się z tym. Próbuj wyciągnąć z niego jak najwięcej. Chcę wiedzieć, jak dokładnie ono funkcjonuje. Dla dobra Kaigan i rodu Aburame — Nie uniósł głosu nawet na moment gdy mówił. Przyniosłeś mu bowiem coś interesującego, co może przynieść bezpośrednie korzyści regionowi, ale równie niebezpiecznego, bo każdy klan strzeże swoich tajemnic rodowych - nikt nie chciał skandalu.

– Powiesz mi o nich więcej? — Zapytał, nawiązując do twoich przyjaciół i informatora, o którym zdecydowałeś się wspomnieć. Wiedza o twoich kontaktach z takimi osobami mogła okazać się przydatna - choć jak to każdy wiedział - nie zawsze. Chwilę już rozmawialiście, głównie o twoim stanie, ale póki co - nic z faktycznego raportu z wydarzeń z Muru, jeszcze nie zdołałeś opowiedzieć.

Yaichiro

Rok 391, Lato Gokiburi
Pierwszym miejsce, o jakie zahaczyłeś była recepcja, w której zażyczyłeś sobie audiencji u jaśnie robaczanego wodza swojego klanu. Wracałeś z ważnej misji, dlatego od razu wyznaczono ci termin - na twoje szczęście, nie musiałeś czekać długo, bo Yaichiro znalazł dla ciebie czas dość szybko, bo po mniej więcej dwóch godzinach, w których czasie mogłeś właściwie zająć się sobą, lub czymkolwiek innym - ważne byś zjawił się na czas pod jego gabinetem.

Gdy już byłeś na miejscu i czekałeś na zaproszenie do środka. Dostrzegłeś jak drzwi do Gabinetu Yaichiro delikatnie się uchylają. Mężczyzna w okularach - tak, to był Yaichiro Aburame. Wychylił się delikatnie by zerknąć, kogo jeszcze dzisiaj ma przyjąć - Dobrze było utrzymywać jakiś kontakt wzrokowy z osobą zapraszaną do swojego niewielkiego królestwa. W końcu znajomość ludzi, którzy pod tobą służyli, choćby z widzenia - była jak najbardziej wskazana. Ciebie już kojarzył z okazji poprzednich wizyt, jakie w tym skrzydle budowli odbyłeś.

To było jawne zaproszenie, którego nie mogłeś zignorować, w końcu, po co było to całe czekanie? Yaichiro skinął na ciebie głową, po czym wycofał się do środka pomieszczenia. W środku, gdy pojawiłeś się w środku, przywitał się z tobą dość przyzwoicie, a potem zasiadł na swoim fotelu i jak to zwykle bywało - wskazał na krzesło przed biurkiem jako miejsce, które miałeś zająć. Przyglądał ci się przez chwilę, miałeś wrażenie, że dostrzegł w tobie jakąś zmianę, jednak - zdecydował się nie mówić nic - przynajmniej - jeszcze. Jakieś to rzeczy miałeś mu do przekazania? To... Wiedziałeś chyba tylko ty.

Yaichiro

Rok 391, Zima, Gokiburi
Czasami zbiegi okoliczności zbierały się w coś niezwykle interesującego - tak tez było w tym przypadku. Awans i inne wydarzenia zaskakujące dobrze ze sobą współgrały i wzajemnie wspierały - aż szkoda było tego nie wykorzystać. Yaichiro delikatnie kiwnął głową, potwierdzając twoją zgodę. Wszystko było już w mocy. Zadanie zostało określone i wydane. – Nie — Dodał Aburame odpowiadając odnośnie dodatkowych szczegółów czy pozyskania dodatkowych informacji o samym zadaniu - wszystko co padło tutaj, w tej sali - musiało wystarczyć do jego realizacji. Nic jednak nie powstrzymywało Kutaro przed zrobieniem dochodzenia na ten temat samemu i zdobyciu ich więcej przed wyruszeniem w drogę - pozostawała tylko kwestia czy uda się to utrzymać we względnej tajemnicy bez rozpowiadania o tym na lewo i prawo.

– Jesteś zdany na swoje oko — Dopowiedział również odnośnie kontaktów w Ryuzaku. Nawet jeśli jakieś były - najwidoczniej nie chciał ich niepokoić, lub zawracać im głowy twoją obecnością... Albo - nie ufał ich raportom i dlatego posyłał ciebie. Kto wie, może wcale ich nie było, ale czy Aburame Yaichiro pozwoliłby sobie nie mieć człowieka w takiej miejscowości jak Ryuzaku? Wątpliwe. Kwestia zadania i dalszego ciągu wydarzeń była już jasna. Miałeś mu do przekazania jednak coś jeszcze. Coś, co udało ci się zasłyszeć jako nieco więcej niż interesującą plotkę. – Były jakieś ogłoszenia. Nie sądziłem, że to istotne... — Wzruszył powoli ramionami, by zaraz przytknąć dłoń do brody w geście zamyślenia. – To obecnie plotki. — Skwitował twoje donosy, chociaż nie wydawało ci się, że je zignorował, raczej - już je sobie skatalogował w odmętach swoich myśli jako coś interesującego - może nie na tyle by warto było ryzykować życiem swoich ludzi, ale wartego zapamiętania, zwłaszcza biorąc pod uwagę poprzedni konflikt, jaki miał w okolicy miejsce, czyli Iglicę. – W plotkach zawsze jest ziarno prawdy. — I nie można się było z tym nie zgodzić, bo właśnie potwierdzanie plotek, to równie ważna część zajęć dla szpiegów. Daishi natomiast było bardzo daleko i Yaichiro mógł bezpiecznie stwierdzić, że jest to rzecz, która go jak i samego Kaigan nie dotyczy. Możliwe, że ci wichrzyciele, Kaiko i Akahoshi rzeczywiście coś widzieli - wtedy należałoby o tych słowach pamiętać.

Yaichiro nie zareagował na twój uprzejmy i przepraszający gest. Co samo w sobie było już jakąś odpowiedzią - a skoro nie kontynuował rugą, to musiał przyjąć to dosyć dobrze. Mężczyzna skinął głową, w twoim kierunku. Wyglądało na to, że jest to koniec audiencji, bo wszystko, co miało zostać powiedziane, już zostało - skinienie wykonane przez Yaichiro było delikatnie głębsze niż te zwykłe, którym przytakiwał, ot - żegnał się, bo jakże mógłby wypraszać potokiem słów o tym jak bardzo jest zajęty, nawet jeśli rzeczywiście - nie byłby.

Yaichiro

Rok 391, Zima, Gokiburi
Lojalność wobec przyjaciół była ważna, ale jeszcze ważniejsze były więzy krwi wraz z tęsknotą za dobrem swoich krewniaków. Lojalność - to właśnie ją zawsze testowano i tylko najbardziej doceniani zostawali ci, którzy potrafili dotrzymać danego słowa od początku, do samego końca, nie składając nikomu po drodze fałszywych obietnic przyjaźni i oddania. Szczerość - to była droga, jakiej oczekiwano od każdego zdolnego shinobi. Yaichiro został przywódcą nie bez powodu, potrafił przedstawić interesy klanu ponad inne.

Znów - jak tylko skończył, czekał, aż zaczniesz mu odpowiadać, spokojnie i bez pośpiechu, bo nawet jeśli miałeś moment zawahania, on nawet się nie odezwał, dając ci się namyślić - taki już był, cierpliwy i twardo stawiał na to, na co było warto postawić i zaryzykować. Kimże w tym wypadku był dla niego Kutaro, jak nie nowym pionkiem na szachownicy, który jakże obiecujący, dało się odpowiednio nakierować... Siedzący przed tobą mężczyzna kiwnął jedynie głową gdy wyjaśniłeś sytuacje znajomych ci najemników. Nie wyglądał na zmartwionego twoimi słowami, jego mimika, mimo że niezbyt obecna na jego twarzy, dla ciebie, jako jednego z Aburame, wyraźnie przedstawiała, że spodziewał się takich słów, nie był zawiedziony ani szczególnie poruszony. – Dobrze. — Odpowiedział krótko po twojej propozycji przebiegu wydarzeń. Nie uśmiechał się, ale czułeś to, że jest zadowolony z twojej deklaracji. Zadowolony z tego, że sprawa wciąż jest w ruchu i prędzej, lub później - pozna kolejne relacje naocznych świadków, nawet tych, którzy walczyli po drugiej stronie. Poznanie pełnego obrazu sytuacji był wart tego ryzyka. – Jednakże... — Miał jednak coś do dodania. – Skoro i tak wyruszasz na północ, zahaczysz o Ryuzaku no Taki. — Dał sobie chwilę na zastanowienie jak ubrać to wszystko w słowa, a tobie na przetrawienie tej informacji, wszak najpewniej i tak będziesz przejeżdżał przez tamtą okolicę, możliwe, że uda ci się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

– Miasto kupieckie to ważny przyczółek handlowy. Musisz zbadać tamtejsze nastroje dokładniej. Jak odnoszą się do sytuacji w Sogen i na Murze. Co robią tamtejsi shinobi, czy nie próbują włączyć tego miasta w ten... Zatarg. — Schował wyciągniętą wcześniej szmatkę z powrotem do szuflady. Ponownie się wyprostował na fotelu, przyjmując dosyć groźne wrażenie, choć nie miało to związku z jego mimiką czy spojrzeniem, po prostu był wysoki i patrzył nieznacznie z góry, choć wyraźnie cię tak nie traktował. – Jeśli raport z Ryuzaku będzie odpowiedni, to do Daishi ruszysz jako Akoraito. — Znów przerwał i wziął głębszy wdech – Nie musisz wracać, by złożyć raport, są inne sposoby. — Wciąż, to dalej była jedynie dalsza propozycja działania okraszona niczym innym jak pętem kiełbasy, (lub marchewki jeśli ktoś lubił), na patyku, mającej zachęcić do lekkiej modyfikacji twojego planu. Oczywiście zawsze mógł wydać bezpośredni rozkaz, choć... Czy byłoby warto słać człowieka do zadania w taki sposób? Póki co - to była jedynie oferta, którą wciąż można było odrzucić i zapracować sobie na zmianę pozycji w hierarchii w inny sposób.

Yaichiro

Rok 391, Zima, Gokiburi
Tym razem nie było długo, takie miłe zaskoczenia poprawiały ogólne wspomnienia związane z powrotem i przebywaniem w siedzibie władzy swojego klanu. Yaichiro był niezwykle praktyczną osobą - dobrze, że udało ci się to zauważyć. Okropnie wysoki wręcz lider siedział spokojnie i czekał, na to aż skończysz opowiadać. Nie miał zamiaru ci przerywać. - Już w trakcie twojego opowiadania udało ci się zauważyć, że słuchał ze spokojem i co najwyżej delikatnie mruknął twierdząco, jakby pozwalając ci kontynuować. Nie miał w zwyczaju przerywać i zadawać pytań nim nie nadejdzie jego kolej i druga osoba nie skończy swojego wywodu, w końcu wiele pytań, które mógłby zadać, mogą zostać rozwiane poprzez dokładne wysłuchanie swojego gościa.

Dobrze, że zacząłeś od podsumowania - Yaichiro wiedział już czego spodziewać się dalej, twoją rolą pozostało przekazać mu wszelkie detale, jakich byłeś świadkiem. Opis sytuacji, jaki zaserwowałeś, był na tyle dokładny i szczegółowy, że górujący nad tobą wzrostem Yaichiro mruknął porozumiewawczo na koniec twojej wypowiedzi. – Obronili się. Uchiha nie pozwolą sobie na tę porażkę — Skwitował krótko gdy skończyłeś. Ściągnął z nosa okulary i przetarł je szmatką, którą wyciągnął z szuflady przy biurku. Była prosta, jednokolorowa o barwie zielonej – Jashinista, Azuma i wojna domowa w Sogen. — Pokręcił głową, może nie z niedowierzaniem, ale delikatnym przejęciem całą tą sytuacją, do jakiej dochodzi ledwie kilka prowincji dalej. – Dobrze złożony raport. — Wypowiedział się krótko na temat przekazanych przez ciebie informacji. Przetarł palcami, oczy zawieszając na tobie przez chwilę wzrok, czemu towarzyszyło westchnięcie – Widziałem twoje akta Kutaro. Współpracowałeś wcześniej z najemnikami. Czy któryś z nich również był na murze? Powinniśmy znać ich stosunek do Kaigan. — Najemnik był tylko najemnikiem, ale najemnicy bywali również szpiegami, a taki któremu błędnie się zaufa - mógł później zaszkodzić, a jak każdy wie, lepiej się wystrzegać pomyłek.

Podparł się łokciami o blat i złożył razem ręce, podpierając na moment o nie brodę. Przez chwilę panowała cisza. – Byłeś na miejscu. Byłbyś gotowy tam wrócić i obserwować? Shinsengumi już cię znają — Odezwał się w końcu – Wieści o Jashinistach są niepokojące. Musimy się dowiedzieć, ilu ich jest na murze. Ta cała Azuma o niej też trzeba się dowiedzieć więcej. — Mówił powoli i spokojnie, żaden rozkaz jeszcze nie padł. Ot - postawiono ci pytanie, które zostało zaraz rozwinięte o inne potencjalne elementy, którymi ktoś będzie musiał się zająć, tylko kto to będzie? Doko Kutaro, czy może jakiś świeżo awansowany Akoraito, albo inny - bardziej doświadczony Aburame? O tym zdecyduje czas i dalsze zaangażowanie Benisuke w sprawy klanu.

Yaichiro

Rok 391, Zima, Gokiburi
W Gokiburi było wiele interesujących budowli, ale żadna nie była tak bardzo lubiana przez Kutaro jak Siedziba władzy. To właśnie tam przesiadywały wszystkie robacze szychy. Benisuke na pewno był szczęśliwy z kolejnej wizyty w tym miejscu, wszak przeżył całą tę murową kabałę. Jednak czy zajmujący tę budowlę shinobi będą zadowoleni, tak jak obiecywał? To będzie zależało od raportu, jaki złoży swojemu przywódcy - wedle wcześniejszych ustaleń.

Kutaro - na swoje szczęście zamierzał oszczędzić innym godnego pożałowania widoku przysmalonego robaczka, tak więc w nowym płaszczu zawędrował do adminsitracji - tam kazano mu po prostu poczekać. Widział, jak pracownicy zapisują informacje o jego przybyciu oraz zajmują się całą gamą papierkowej roboty, która najpewniej będzie zaraz do zrobienia po tym jak owy raport złoży - przygotowywali się na najgorsze. Kilka dłuższych chwil - przyznałby, że ciągnęły się niemożebnie, wystarczyło by murowy bojownik został skierowany do gabinetu Shirei-kana swojego rodu. Informacje, jakie miał do przekazania były niezwykle istotne, dlatego też nie szczędzono już później czasu i obyło się bez kolejek. Ot - ktoś wszedł do gabinetu przed Kutaro a zaraz po jego wyjściu zza drzwi wyłonił się sam Lider. Yaichiro pofatygował się o zerknięcie kogo przyjąć najpierw i po dostrzeżeniu Kutaro skinął w jego kierunku głową, zapraszając do środka pomieszczenia.

Wnętrze było... Surowe - tak najłatwiej było określić pokój, który pojawił się przed oczami Kutaro. Brakowało tam niepotrzebnych rzeczy, czy ozdobników. Ot, biurko, na którym leżało trochę dokumentacji - uporządkowanej, najpewniej dotyczącej spraw bieżących, podobnie zresztą niewielka biblioteczka na zwoje obok - wszystko było proste, ale i również perfekcyjne. Po zaproszeniu swojego gościa Yaichiro skinął na niego głową, ot gest przywitania, aczkolwiek w sporej rezerwie, bez emocji. Wskazał mu na krzesło przed biurkiem, proste, drewniane - gdy sam skierował się na drugą stronę owego mebla, by zasiąść naprzeciw Benisuke. – Pamiętam. – Skwitował krótko, przyglądając ci się dosyć uważnie. Poprawił okulary, które miał na nosie i przeszedł do konkretów. – Jesteś pierwszy, jakie wieści przynosisz? — Mówił spokojnie, jakby zawieszony analizując to, co jest mu w stanie jego podopieczny przekazać i czy posyłanie swojego człowieka na mur, było cokolwiek warte w ostatecznym rozrachunku rozgardiaszu, jaki najpewniej w tamtym regionie, ktoś będzie musiał posprzatać.

Yaichiro

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Yaichiro
NAZWISKO: Aburame
KLAN: Aburame
PRZYNALEŻNOŚĆ: Klan Aburame/Kaigan
WIEK: 35
DATA URODZENIA: 356 r
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 198 cm | 73kg
RANGA: Shirei-Kan

APARYCJA
WYGLĄD:
Zwykle spogląda na innych z góry, jest to związane z jego wzrostem. Jest bardzo wysoki, bo mierzy sobie 198, przewyższając o głowę większość ludzi, którymi przyjdzie przed nim stawać. Jest bardzo szczupły, co potęguje wrażenie jego wzrostu. Można zwrócić szczególną uwagę na to, że nie wydaje się być przesadnie wysportowany, brakuje mu wyraźnie wyrzeźbionych mięśni. Jego twarz jest podłużna, a jego brodę otula spiczasta broda. Ma małe, blade usta, przez które przechodzi równie mało słów. Jego nos również jest mały i nieco zadarty, całego wizerunku dopełniają również ciemne w swojej barwie, małe oczy. Ma jasną karnację, a czubek jego głowy zwieńczają dosyć krótkie, takie które same się układają, czarne włosy.

UBIÓR:
Charakterystyczną cechą ubioru jest długi płaszcz, który jest noszony przez prawie każdego członka rodu Aburame. Długość płaszcza sięga kolan, materiał jest koloru białego z czarnymi elementami ozdobnymi. Jednym z kluczowych elementów tego elementu garderoby jest kołnierz zasłaniający usta oraz nos. Jest zazwyczaj noszony przez Yaichiro zapięty. Płaszcz posiada dołączony kaptur, który również po założeniu doskonale skrywa jego oczy pod delikatnym cieniem. Pod płaszczem nosi brązową koszulę z krótkim rękawem. Dalej nosi długie czarne spodnie, bardziej przypominające swoją długością 3/4 niżeli takie sięgające za kostki. Same kostki ma obwiązane bandażami. Nosi zwyczajne, niebieskie obuwie ninja

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Czarne okulary na nosie

Bardzo wysoki wzrost

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Yaichiro to idealny przykład członka rodu Aburame. Wszelkie opisy przeciętnego ninja tego rodu, są charakterystką tego człowieka. Jest cichy, nawet bardzo. Nie odzywa się, gdy nie musi, a jeżeli musi, to stara się to wyrazić krótko, zwięźle i na temat. W przypadku odpowiedzi "tak" i "nie" kiwa jedynie głową. Często bywa zamyślony, lecz nie buja w obłokach, jego przemyślenia twardo stąpają po ziemi tak jak on sam. Nie zajmuje się błahostkami, interesują go jedynie poważne sprawy, zatem nie jest skory do żartów. Rozsądek i chłodna kalkulacja jest dla niego bardzo ważna. Cechuje się znaczną inteligencją dorównującą tą, z której słynie ród Nara. Jest tajemniczy, ciężko odgadnąć, o czym myśli. W sprawach dyplomatycznych stara się zawsze zachować neutralność. Nie lubi sporów, ani silnego bratania się z innymi. Twierdzi, że Kaigan powinno polegać na sobie, rozwijać się samotnie bez ingerencji innych prowincji.

NAWYKI:
Zdarza mu się być zamyślonym

Zwięzłe, krótkie odpowiedzi, czasem gest

Znaleziono 15 wyników

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Aburame Yaichiro