Shinobi War PBF Naruto

Życie w świecie, gdzie to dobro jest nagradzane, nie zło - a to dobre... Hipokryzja była popularnym zjawiskiem w świecie. Właściwie każdy był nim chociaż trochę, ale kiedy jesteś człowiekiem mordującym niewinnych, który najpierw zażyna jak świnię, a potem dopiero się zastanawia nad tym, co robi, albo zadaje pytania, to mówienie o świecie, gdzie dobro jest nagradzane, a nie zło, było równoczesnym powiedzeniem, że w takim razie nie zasługujesz na żadną nagrodę. No bo... za co, gdy czynisz zło? Dobrymi chęciami brukowali Piekło, drogi Toshiro. Bacz na kroki. Ciągle się o nie ocierasz. Lecz tak - taki świat byłby piękny. I taki świat miał być stworzony właśnie tutaj względem wszystkich zabiegów, jakie były prowadzone. Zło dobrem zwyciężaj, obrona ludzi, honor - i wszystkie te pozostałe rzeczy (brednie?), o których lubiono mówić wielkimi słowami, a które Kazuo starał się stosować w praktyce. Był jaki był - porywczy i gwałtowny, łatwo poddający się emocjom, ale miał baczenie na to, by za jego rządów panował dobrobyt, a nie syf i malaria. Kolejne pozory - przecież nie każdy lider tak naprawdę tego chciał, chociaż wydawałoby się, że to powinno być coś, do czego dążą wszyscy.
Każdy ninja miał swój charakter - bo ninja też człowiek, wbrew wszelkim wątpliwościom. A przynajmniej w oczach Kazuo każdy ninja był człowiekiem. Mieli więc swoje potrzeby i marzenia. Kim był lider, by trzymać tych ludzi na smyczy i jebać ich za to, że szukają tych marzeń? Od tego był lider, by mieć kija i marchewkę w ręku. Nie zmusisz jednak osoby, która jest jak chorągiew targana przez wiatr, by stała się kijem, na którym wisi. Możesz ją spętać i przywiązać - ale po co? Po to właśnie była chorągwią - reprezentantem godła klanu we wszystkich kierunkach świata, by kierunki wskazywała i na różne kontynenty kierowała swój wzrok. Tak i Kazuma nie zamierzał wiązać Toshiro. Jedyne, o co prosił - daj znać. Poinformuj. Nie zostawiaj klanu z myślą, że poszedłeś w świat i nie wiadomo, gdzie cię szukać. Bo, och, wolność wolnością - ale gdyby do czegokolwiek doszło, gdyby należało powołać armię, to Kazuo musiał wiedzieć, gdzie podziewają się jego żołnierze.
Niedźwiedź uśmiechnął się pod nosem, kiedy zobaczył to powitanie. No! I to była dobra zmiana! Jednak czegoś się uczył ten nasz Toshiro... Dojrzewał, ach! Rósł w oczkach! Nie, nic z tym nie zrobisz, że dla każdego Kazuo był jak ojciec czy brat albo siostra. To już zależało, na kogo spoglądał i jak wysoko ta osoba zawędrowała. Nie było przecież tajemnicą, że były jednostki, które prawdopodobnie przekraczały go już swoimi umiejętnościami i doświadczeniem. Daleko Toshiro szukać nie musiał (akurat on konkretnie). W niektórych może by to wzbudziło strach - strach przed utratą stołka. Niektórzy trzymali się go kurczowo. Ale Kazuo? Oj nie. I oczywiście, że to było żartem - ten przydomek, który już do Toshiro przylgnął, a którego Kazuo pamiętał aż za dobrze, nawet jeśli rzadko pojawiał się przed jego obliczem.
- Nie szlajaj się teraz po Wietrznych Równinach i ich granicach z Unią. - Stojący za biurkiem Kazuo podparł się o nie, lekko przechylając. Na biurku nie było wielkiego porządku - zupełnie jakby Shirei-kan był w środku jakiejś pracy i miał z sobą samym - i papierzyskami - jakąś wielką burzą mózgów. - Jak chcesz się wplątać w wojnę Wietrzchnych i swoich krewniaków to zostaw tu odznakę. Karmazynowe Szczyty nie mają nic wspólnego z tą wojną. To od razu ci powiem, co ci powiem, Toshir, ale kurwa, zjebałeś, pracując dla tych zaplutych pojebów. - Wyprostował się i zaplótł ręce na klatce piersiowej. - Ja rozumiem - wspierać Mur, który nas broni. No ale, kurwa, walczyć z Shinsengumi? Ech... Mam nadzieję, że się chociaż nie przedstawiałeś chociaż Sogeńczykom jako sługa rodu Koseki, bo zejdę ze wstydu. No nic. Ważne, że Mur nadal stoi. - Skrzywił się. W jego oczach paliły się iskry. - Dobrze, że doniosłeś informacje. Leć. Z bogami, co by cię od głupich pomysłów odciągali. - Kiwnął głową w kierunku Toshiro. - Dawaj znać od czasu do czasu, co u ciebie słychać, Toshiro! Zawsze mnie czymś zaskoczysz... - Mruknął już chyba bardziej do siebie, kręcąc przy tym głową. Ale z uśmiechem pod nosem. To chyba była dobra oznaka, co nie?

Toshiro został bez najmniejszych problemów wpuszczony do siedziby władzy. Nieznajome mu właściwie twarze, których obrazy rozpuściły się zupełnie pamięci, witały go pokłonami, jak należało zresztą kogoś, kto przychodzi tutaj i nie jest już byle Doko. Niby tylko Akoraito. Niby tylko... Siedziba władzy dnia dzisiejszego była wręcz zdumiewająco pusta. A może zawsze taka była, gdybyś sobie przypomniał? Może na korytarzach można było spotkać co najwyżej innego ninja, który właśnie wychodził ze spotkania z liderem, albo załatwiał jakąkolwiek inną sprawę? Tak czy siak było pusto - nie licząc oczywiście strażników zawsze tutaj obecnych, którzy mieli przypominać o tym, że to miejsce jest najlepiej strzeżonym w tej części Karmazynowych. Wątpliwości jedynie poddawało to, co taki strażnik mógłby osiągnąć przeciwko, na przykład, Sentokim. Ale to już temat na inną dysputę.
- Wejść! - Rozległ się głos - o, ten to już na pewno znajomy! Mocny, głośny, donośny, który mógłby pewnie wszystkie góry w tym rejonie poprzestawiać! Nic dziwnego, że jak się w końcu, całkowicie po ludzku, wkurwił, to nagle wojna w Karmazynowych się zakończyła i Yamanaka i Hyuga grzecznie wrócili do swoich domków. - Kto to wrócił! Syn marnotrawny z wycieczki znowu zawitał w moim progu! - Kazuo lekko się uśmiechnął pod nosem, marszcząc swoje brwi, kiedy przypatrywał się, jak wchodzisz do pomieszczenia. Może czegoś szukał? Oznaki zmian, uśmiechu na tej niewybredny dowcip? Albo i nie dowcip. Dla tego człowieka w końcu wszyscy klanowicze byli jego jedną, wielką rodziną. Ale Toshiro był zawsze tym synem, który pojawiał się i znikał kiedy tylko dusza zapragnęła. Bez ani "me" ani "be". Wydawałoby się, że mężczyzna mógł nie pamiętać wszystkich ninja, którzy do niego przychodzą. I nie pamiętał. Ale byli tacy, którzy po prostu w pamięć zapadali. Zwłaszcza po tym, jak zamiast położyć na stadionie tylko swojego przeciwnika - położyli cały stadion. I to naprawdę nie było już byle co. Śmiechy śmiechami, ale Kazuo naprawdę uważał to za niezwykłe osiągnięcie. Jakiż to w końcu musiał być potencjał! Jasne, najbardziej wytrzymali zostali. Ale każdy ninja się rozwija. - Z czym do mnie przychodzisz, Toshiro? Co słychać za granicami tego końca świata?

Znaleziono 2 wyniki

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy