"Wyroby ze drewna mają Wytrzymałość około 80, a ze stali około 120"

uwaga: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=42&t=4881

Poprawione. ~Majka

Praca za biurkiem do którego mógł przyjść każdy z dowolnym problemem jest bardzo wymagająca. Ludzie potrafili być naprawdę namolni, a po całym dniu odpowiadania na głupie pytania można naprawdę się rozchorować. Tym bardziej Jiro cieszył się, że powoli jego praca w tym miejscu dobiega końca i prawie współczuł Sanie, że będzie użerać się z tymi ludźmi także w kolejne dni. Ina sprawa, że dzień zdążył się już zmienić się w wieczór od kiedy tu trafił i stracił już trochę motywacji do swojej pracy.
Bez słowa przyjął jej polecenia i ruszył znowu na zaplecze, stając do ostatniej walki ze swoim odwiecznym wrogiem - bałaganem. Te zadanie było cięższe niż poprzednie, głównie dlatego że działał na oślep, podnosząc każdą jedną rzecz z ziemi i szukając dla niej odpowiedniego miejsca. Jeżeli gdzieś leżała druga identyczna to nie było problemu, ale w wielu przypadkach zastanawiał się naprawdę długo nad tym, gdzie powinna trafić dana rzecz. W końcu jednak miejsce zaczęło wyglądać na uporządkowane zaplecze. Albo warsztat introligatorski.
Jeśli dziewczyna jeszcze nie uporała się z klientami to wraca grzecznie do niej, odpuszczając sobie dalsze wprawianie jej w zakłopotanie.

Cóż, spodziewał się trochę tej reakcji, ale i tak widok rumieńca oblewającego jej twarz wywołał uśmiech na jego twarzy. Siedział dalej w zagraconym pomieszczeniu i starannie prowadził kolejne szwy, łącząc nadgryzione zębem czasu i niewłaściwym traktowaniem historie w jedno zgrabne opakowanie zdolne wytrzymać kilku albo i kilkudziesięciu kolejnych gości tego przybytku. Może by tak wpuszczać do środka tylko osoby które wiedzą jak się zachować w tym miejscu? Albo podrzucić trochę ryo by skorzystali z lepszych materiałów?
Nie, takimi rzeczami powinny zajmować się osoby u władzy, a nie nastolatek szukający pieniędzy na nową wyrzutnię shurikenów. Przestał zaprzątać tym sobie głowę i zamknął ostatnie naprawione dzieło. Wstał i przeciągnął się w akompaniamencie trzasków kręgosłupa, który głośno zaprotestował przeciw kolejnym posiedzeniom w tak nieludzkich pozycjach. Tym razem Jiro poukładał książki bez pomocy technik. Sam w sumie nie wiedział dlaczego. Może nie chciał zawsze polegać tylko na nich? Kiedy już się z tym uporał postanowił odnaleźć Sanę. Postarał się podejść do niej najciszej jak umiał i nachylić się lekko. - Coś jeszcze piękna? - wyszeptał jej do ucha.

Skinął tylko głową na jej pytanie. Przecież jakby nie skończył z poprzednim zadaniem, to by się tu nie zjawił. Puścił to mimo uszu i posłusznie usiadł naprzeciwko niej w tym zagraconym pomieszczeniu. Jak można tak pracować? Przecież to... To zbrodnia! Wszystko było wszędzie. Jasne, mógł używać dziesięciu różnych młotków w warsztacie, ale każdy miał swoje miejsce przed, w trakcie i po zakończeniu pracy. Tutaj zaś przeszła burza piaskowa, a jego nowej szefowej wcale to nie przeszkadzało.
Obserwował i słuchał w ciszy, zajęcie nie wyglądało na trudne. Potrzebne było na pewno skupienie i sporo wolnego czasu, ale na brak obu nie mógł narzekać. Z każdym poprowadzonym ściegiem jego ruchy stawały się szybsze i pewniejsze. Skojarzenie z naprawianiem ludzi nie było wcale bezpodstawne, na szczęście książki nie krzyczały z bólu. I nie musiał potem szorować krwi spod paznokci.
- Jiro. - odpowiedział nie podnosząc wzroku znad kolejnego wymagającego renowacji woluminu. - Jak myślisz, więcej osób przychodzi tu czytać czy podziwiać twoją twarz kryjąc się za książkami? - zapytał cicho i podniósł głowę znad naprawianego grzbietu.

No i tyle było z cieszenia się jej obecnością. Dziewczyna jak rasowy szef wydała ordynacje i udała się na zaplecze. Pewnie by ciężko pracować nad spakowanym do pracy obiadem albo powrócić do przerwanej lektury której młodym pannom nie wypadało poznawać zdaniem ich dobrze wychowanych ciotek.
Jiro jedynie wzruszył ramionami i zabrał się do pracy, nie hańbiąc się oczywiście schylaniem po upuszczone zwoje i księgi. Nie wiedział, kto dotykał ich przed nim i dlaczego akurat w tym momencie odrzucił je w kąt zapomnienia. Niektóre tytuły, zwłaszcza te cieszące się większą popularnością były w stanie który każdego szanującego swój księgozbiór bibliotekarza doprowadziły co najmniej do utraty poczytalności. Chłopak nie wyobrażał sobie, co dzieje się w głowie nie szanującej wiedzy schowanej w tych księgach. Trwało to dłuższą chwilę, ale miarowo kolejne regały i stoły świeciły przykładem. Ład na krótką chwilę zapanował nad chaosem. W ciągu tygodnia lub dwóch wysiłek Jiro zostanie zapomniany, ale jego to nie interesowało. Myślał nad nową marionetką. Może w końcu model spełni jego oczekiwania?
W końcu i on udał się na zaplecze, pukając cicho do drzwi by otworzyć je niemal w tym samym momencie, nie dając dziewczynie nawet szansy powiedzieć proszę.

Kalkulacja była szybka i prosta. Albo święty spokój i kolejny wieczór w warsztacie, albo trochę pracy w zamian za pieniądze. Nie żeby był gotów zrobić za nie wszystko, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nie będzie całe życie na utrzymaniu rodziców. Medyczne eksperymenty ojca i nowe lalki jego matki też nie były tanie. A widział ostatnio w sklepie trochę materiałów z których miałby niezły użytek, o ile tylko wpadłyby w jego ręce. Miał swój honor - a po ostatniej połajance od matki za podbieranie jej rzeczy nie miał ochoty na powtórkę - by samemu uczciwie zapracować na swoje zabawki. A towarzystwo ślicznej, choć nie grzeszącej zręcznością czy inteligencją dziewczyny było miłym dodatkiem do pracy.
- Zgoda. - strzepnął ze spodni niewidzialny pył po czym dodał - To od czego mam zacząć? Uporządkować księgozbiory, sprawdzić rejestry? - zapytał i czekał grzecznie na dyspozycje.

Problem tak szybko jak się pojawił, tak też i prędko zniknął, a w świątyni mądrości zapanował ład i porządek. A to wszystko za sprawą wybrańca któremu akurat zbierało się do domu. A skoro już uporał się z zamieszaniem to mógł już wrócić do swojego planu, czyli spędzenia reszty dnia w warsztacie. Tak się jednak nie stało, bo kiedy już prawie był gotowy do wyjścia, dziewczyna odezwała się ponownie. A miało być tak łatwo. Przechylił delikatnie głowę w bok i uśmiechnął się delikatnie.
- Obawiam się, że zatrudnienie tu shinobi równałoby się pozbawieniu innych pracy. - zaczął z uśmiechem. - To? - spojrzał na swoje palce. -To tylko prosta sztuczka. - dodał i zamyślił się nieco.
Lepiej wyszkolony shinobi ułożyłby książki w locie zanim ktokolwiek by zauważył. Albo z pomocą klonów pilnował porządku, by nikomu nie przyszło do głowy zrzucać cennych tytułów na ziemię. W sumie jak pomyślał jeszcze raz o tym, co powiedział tej dziewczynie to mógł ją obrazić. A nie o to mu przecież chodziło.

Z przyjemnością zawitam na herbatkę

Jak wpadniesz na pustynię to z chęcią poznam

W głowie miał już plany i pomysły na nowe mechanizmy do przetestowania. Hałas zatrzymał go w pół kroku. Upadające księgi brzmiały jak gromy w tej przestronnej sali. Jiro nie przepadał za chaosem, a już zwłaszcza w miejscu, które uważał za bliskie sobie. Ruszył w stronę zamieszania myśląc nad tym, czy może znalazł upragniony cel swojej wędrówki. Często doszukiwał się przeznaczenia w przypadkach, tym razem nie było inaczej.
Widząc dziewczynę z księgami leżącymi u jej stóp nie zastanawiał się długo. W jednej chwili z opuszków jego palców wystrzeliły błękitne nici chakry które kolejno chwytały książki, unosiły je na wysokość klatki piersiowej, a stamtąd trafiały do rąk Jiro. Raz dwa i po kłopocie. Spojrzał jeszcze z pewnym politowaniem na dziewczynę. Była ładna, nie da się ukryć. Czy chciał ją bliżej poznać? Chyba nie. Ale skoro już zaczął, to warto było zostawić po sobie dobre wrażenie.
- Wszystko w porządku? - zapytał grzecznie przyglądając się jej.

Nazwa

Sōshūjin

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

50 metrów

Koszt

Brak

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy nici z techniki Chakura no Ito

Opis Odpowiednik zwykłej żyłki w połączeniu z kontrolą broni podczas walki. Dzięki tej technice jesteśmy w stanie manipulować kilkoma kunaiami czy shurikenami jednocześnie (czy też innymi przedmiotami o podobnej wadze). Podłączenie się do broni za pomocą nici pozwala na uniesienie i ciśnięcie jej w obranym kierunku tak, jakbyśmy rzucili nimi normalnie. Maksymalnie można sterować dziesięcioma przedmiotami na raz. Tor lotu broni może być przez nas nieznacznie korygowany. Należy jednak zaznaczyć, że jutsu to nie pozwala na dowolną kontrolę broni przez nieograniczony czas, a ogranicza się jedynie do podniesienia przedmiotów, a następnie ich ciśnięcia. Trzeba jednak zwracać uwagę na ciężar podnoszonych przedmiotów, np.: fuuma shuriken jest już zdecydowanie za ciężki i jego waga nie pozwala na wykonanie techniki.

Patrząc że mały zwój ma większą objętość niż kunai, to zakładam, że nie muszę się schylać jak plebs.

Jak nie da rady to schylam się po najbliższą książkę i ją odkładam.

Hej, szukam ciekawych osób do fabuły, najlepiej jeśli też pochodziłby z pustyni, ale nie jest to wymóg niezbędny. Czy zostaniemy przyjaciółmi, rywalami, kochankami - to już okaże się w fabule

Oh, przepraszam. Totalnie mi to umknęło. Teraz jest chyba wszystko na swoim miejscu.

Poprawione

Gotowe do sprawdzenia.