Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 541 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 541 wyników

Strona 1 z 37
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
37
Następna

autor: Rei Uta: dzisiaj, o 09:48; Forum: Publiczna beta; Temat: Nowy punkt w regulaminie; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 152

Re: Nowy punkt w regulaminie

Rei Uta pisze: ↑dzisiaj, o 09:53 Jaki sens z używania AI na forach gdzie się głównie pisze... To jak wejść do Gothica i od wejścia nakurwiać Marvin mode

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: dzisiaj, o 09:07; Forum: Tereny mieszkalne; Temat: Stare domostwo; Odpowiedzi: 41; Odsłony: 1612

Re: Stare domostwo

Śmierć do dopiero początek zabawy… W myśl tej tezy nasi zawodnicy postanowili ruszyć na wroga ze wszystkim co mieli. Najgorszą sytuację miał oczywiście nasz Tsutsumu, który obecnie leżał pod ścianą, łapiąc oddech. Zanim na dobre zajął się składaniem pieczęci, zdał sobie sprawę, że jego ciało drastycznie skarlało, jeśli chodzi o motorykę. W jego spojrzeniu pojawiły się mroczki, które skrzętnie odbierały możliwość właściwej kontroli sytuacji. Jego towarzysz wolny i szczęśliwy postanowił zostawić los przyjaciela w rękach opatrzności. To był pierwszy z błędów, przez który składanie znaków rannego zostało tak brutalnie przerwane. Wielkolud wleciał w chłopaka centralnie z kopa, niemal, przeskakując dzielącą ich odległość. Jego bucior wylądował na żołądku młodego, miażdżąc mu kilka bardzo cennych żeber. Tsutsumu plunął krwią, brudząc ubranie napastnika. Człowiek o zwierzęcym usposobieniu uśmiechnął się tylko, gdy tamten próbował użyć sztyletów, które dawno pogubił w trakcie swego ataku. Dziwne ruchy dłoni, po czym długo już nic, gdy oba jego ramiona zostały zmiażdżone pod ciężkimi buciorami. Jak wielkie i niobrażalne męki przeżywał bohater, gdy jego towarzysz starał się właśnie walczyć z resztą przeciwności losu. Człowiek, który wcześniej używał technik kagemane, był zdecydowanie najsilniejszym ogniwem, które dawało przeciwnikowi szansę na zwycięstwo. Jego techniki skrzętnie odbierały możliwość ruchu, chociaż obecnie w sali nikt o tym nie wiedział. Gdy Itoshii rzucił swą pigułką, na sali wszyscy zastygli w bezruchu, wpatrując się, jaki to musiał być genialny plan… Tak w istocie to każdy miał to w dupie, a ten używający cienia nawet nie zwrócił na to uwag. Gdy wysoki młodzieniec wyrwał swą dzidę do walki, wskakując w nadciągających wrogów… W pewnej chwili po prostu znowu się zatrzymał. Ten, który zasłaniał swe ciało czarnymi ubraniami na powrót trzymał pieczęć, wpatrując się centralnie w nieruchomego bohatera. Ludzi na sali wciąż przybywało, jednak teraz woleli trzymać się całkowicie z daleka. Największym błędem gamoni, którzy postanowili zaatakować to miejsce bez planu, było to, że ich współpraca leżała i płakała jak Minako, gdy odebrano jej możliwość wrzucania ludzi na czarną listę. To był koniec ich walki… Jednak zdecydowanie mogli obejrzeć jej finał. Około dwunastu mężczyzn ustawiło się w pewnej odległości od walczących przy pomocy technik ninja. Wielkolud masakrował właśnie ciało Tsutsumu, łamiąc jego kości i bawiąc się przy tym znakomicie. Nie było sensu liczyć, że coś tutaj może się zmienić… Gdy ciało bohatera przypominało już bardziej galaretę, niż dawną postać, wielkolud ostatni raz skoczył obiema stopami na jego czaszkę… Krew, osocze i o dziwo mózg wystrzelił jak brzydki pryszcz przed lustrem. Tak umarł jeden z nich, o którym i tak nikt nie będzie za chwilę pamiętał. Ten, który trzymał pieczęć kagemane, pozwolił Itosiowi oglądać jak kona jego przyjaciel. A ten drugi przenosi nagle wzrok z trupa na tego, który wywołał całe to zamieszanie. Mieli informacje, Meguru dał im wszystko na tacy… Bolesna śmierć wynikła jedynie z ich inicjatywy. Itoshii mógł wierzgać jedynie oczyma, ale i to zostało mu odebrane, gdy nagle coś zimnego przeszyło jego ciało od tyłu. Nie, to nie był owalny przedmiot, którym mógł zatkać swoją dupę. Ze zdziwieniem spojrzał po chwili jak błyszczący przedmiot wystaje z miejsca, gdzie jeszcze kiedyś czuł bicie swego serca. Tuż za nim jeden z przeciwników ustawił go centralnie do ściany, gdzie leżały zwłoki Tsutsumu, po czym przebił go zakrzywionym mieczem, jak gdyby nadziewał kurczaka na ruszt…

– Co za kurwa cepy… Przecież na dole jest nas dużo więcej, co oni chcieli umrzeć w pięknym stylu… Dawajcie chłopaki bierzcie ich głowy, zrobimy sobie z nich zajebiste bębenki do wybijania rytmu w czasie turnieju.
To były ostatnie słowa, które Itoshii usłyszał, zanim umarł… Tak kończyła się legenda o braciach co chcieli ukraść księżyc, a zrobili im z dupy pustynny pogrom. Bardzo smutne, ale i zarazem pouczające. *** Co się zaś tyczyło ostatniego z tej ekipy, ten miał więcej szczęścia niż rozumu. Korzystając ze swych zdolności, uchronił się przed zapadnięciem się w gówno Wiśko. Nie miał jednak tyle szczęścia, gdy wpadł na kolejną osobę korzystającą z magicznej energii. Kontynuując używanie byakugana, zdał sobie sprawę w pewnej chwili, że na górnych piętrze pozostało tylko kilka źródeł chakry i żadne nie należało już do jego towarzyszy. Jeśli miał więcej oleju w głowie to mógł sobie szybko zdać sprawę, że tamci po prostu wreszcie umarli. Na całe szczęście głupota nie była zaraźliwa, więc jego szanse na przeżycie wciąż były… jakieś. W chwili gdy rzucił Kuninem z notką w dziewczynę, tamta zrobiła piękny unik, widząc co zamierza jej pobratymiec. Nie było szans by mógł w jakiś sposób ją zaskoczyć, gdy w pewnym momencie na jej twarzy pojawiły się żyły którymi kontrolowała otoczenie. Gdy tamten podbiegł aktywując swą technikę, dziewczyna ponownie uchyliła się zręcznie odpowiadając własnym atakiem. Jej znajomość rodzinnego kekkei-genkai była na tym samym albo nawet wyższym poziomie co u Meguru. Ich atak na bazę wroga wywołał zamieszanie, jak gdyby ktoś wsadził patyk w sam środek mrowiska. Kilka uderzeń młodego Hyuugi trafiło jednak w cel, odpychając dziewczynę od młodego wojownika. Z nieukrywanym bólem spojrzała na swego przeciwnika, odzywając się nagle bez wcześniejszego uprzedzenia.

-Bardzo głupio zagraliście... Twoi towarzysze już pewnie są martwi, a ty sam biedaku masz jeszcze połowę naszych sił do pokonania. Dasz sobie radę w pojedynkę wyjść z tego miejsca, jeśli mi pozwolisz odejść, ja mogę pomóc tobie.
Niespotykana wręcz życzliwość powalonego wroga, lub próba zagrania na czas. Tak czy inaczej Meguru został sam, a to co zdecyduje może mieć znaczenie jak właściwie zakończy się jego przygoda. Używając swych zdolności mógł zauważyć jak źródła chakry z góry schodzą po schodach, a on zostaje niemal otoczony przez dziesiątki kolejnych wrogów za drzwiami prowadzącymi na zewnątrz... Przejebane.

Itoshii- Śmierć postaci
Tsutomu- Śmierć postaci

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: dzisiaj, o 01:13; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Obrzeża osady; Odpowiedzi: 102; Odsłony: 4862

Re: Obrzeża osady

Misja C
Kizuna
27/28

Kizuna znalazła się w miejscu, do którego doprowadziła ją kamienna rynna. Nie było szans by w porę zrezygnować z podjęcia walki, zwłaszcza że nie było też widocznego wyjścia. Dziewczyna przez krótką chwilę spoglądała na dziwną kobietę, która bez ogródek zaproponowała, żeby tamta po prostu ją zaatakowała. Okkotsu, nie potrzebowała specjalnego zaproszenia by w porę wyprowadzić swój pierwszy atak. Jej ruchy, mimo że niezbyt jeszcze zgrabne i rozwinięte, przepełnione już były siłą prawdziwych kunoichi. Pierwszy atak skierowany był od dołu niczym klasyczny sierp, jednak tutaj pojawiła się drobna różnica. Zaskoczona władczyni skradzionego majątku, upadła na plecy jednak jej przeciwniczka nie była tak łagodna. Zanim tamta opadła na dobre, córka Renjiego posłała w jej stronę jeszcze zamaszystego kopniaka. Ciało blondynki przetoczyło się przez pomieszczenie, lądując między szafkami, na których wciąż ustawione były książki. Kobieta zawisła oboma ramionami na nich, wpatrując się teraz w młodszą dziewczynę z szerokim uśmiechem na twarzy. Dziwne, zwłaszcza u kogoś, kto pluł krwią na swe jedwabne szaty. Jeszcze nie tak nieskazitelna jeszcze chwilę temu, teraz przypominała bardziej cień dawnej postaci.

– Nareszcie… Czuć coś poza samą pustką.
W tym samym momencie dudnienie wydawało się już niemal wstrząsać całym budynkiem, co oznaczało, że konstrukcja może się po prostu zawalić… Kizuna miała zginąć tutaj razem z nieznajomą. Dudnienie po chwili zatrzymało się, a kobieta która miała być właścicielką skradzionej księgi przemówiła ponownie.

– Chcesz poznać sekret swojego małego przyjaciela… Tutaj go nie znajdziesz kretynko, nasz pan trzyma wszystkie dzieła napisane przez zakon w swojej kolekcji. Jeśli chcesz się z nim skontaktować, po prostu przyjmij go do swojego serca, wypełniając wolę czerwia.
Kobiet przez chwilę nie mogła przestać kasłać, przerywając swą wypowiedź… Widać było, że obrażenia spowodowane przez Kirunę nie należały do najsłabszych.

– Pokonałaś mnie… On sam do ciebie przyjdzie, już jesteś jego moja mała.
Kobieta ponownie się zaśmiała, jednak nie odezwała więcej ani słowem. Gdy dudnienie ustało z sufitu posypał się nagle pył… Później drobne kamyki… Wreszcie w wielkiej dziurze, przez które wpadał blask dnia, pojawiła się uśmiechnięta twarz ojczyma Kizuny. Z jego dłoni delikatnie sączyła się krew, jednak oblicze zdradzało, że ma to w dupie.

– A więc tu jesteś córcia… Już się zacząłem martwić.
… Prawdziwe szczęście w nieszczęściu mieć takiego starego.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: dzisiaj, o 00:32; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4141

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 6/?

W gabinecie złotorękiego doszło do kilku ustaleń, które obecnie znały tylko te dwie osoby przebywające w środku. Kapitan spojrzał na swojego ucznia z namysłem, po czym spokojnie odetchnął, zastanawiając się zapewne co też należało teraz zrobić. Z jego twarzy zniknęła cała złość, z jaką przywitał swego dawnego ucznia, jednak wciąż gdzieś tam czaił się cień niepewności. Zanim udzielił swych odpowiedzi, obaj mieli dość czasu by przemyśleć wszystko jeszcze raz. Kapitan w pewnym momencie po prostu ponownie podszedł do Kodaia, wyciągając swoją dłoń. Tym razem jednak jego postanowieniem było skłonić małego lisa by skorzystał z jego barków, ukazując tym własną zgodę na plan młodego. Rudy lis przeskoczył z jednych pleców na drugie, spoglądając na swego towarzysza.

– No dobra, skoro tak to chcesz rozegrać, to nie mam z tym problemu… Zajmę się sprawami ludzi w wiosce, a ty idź sprawdź, co się stało na szlaku. Jeśli mam rację, to razem będziemy w stanie dojść do konkretnych informacji.
Mężczyzna podszedł ponownie do okna, odwracając się w jego stronę, delikatnie, kładąc swą dłoń na główce małego stworzenia. Nie było sensu by próbować wyciągnąć coś jeszcze z tego człowieka, który dawał swą postawą znak, że nie było sensu dalej gdybać. Szczep Jugo był zdecydowanie jednym z najbardziej krwawych i zdyscyplinowanych w tej części świata, potrafili utrzymać się na szczycie właśnie z tych dwóch powodów… Ryuujin, wychodząc z gabinetu musiał to zrozumieć już dawno temu.

-Tylko uważaj na siebie... Skoro cały oddział zaginął w tamtym miejscu to może to być coś przekraczającego rzeczy z którymi mierzyłeś się do tej pory chłopcze...

Dodał na koniec, zanim kroki Kodaia miały poprowadzić go na północ państwa, do przełęczy, o której słyszał już wiele razy. Miał chwilę czasu by zebrać cały swój sprzęt przed podróżą oraz dokupić to czego jeszcze mu brakowało. Gdy był już gotów ruszył przez północną bramę, nawet nie zdając raportu, gdzie właściwie się wybiera. Jego poczynania były obecnie kontrolowane tylko przez jednego człowieka i jak do tej pory dobrze na tym wychodził. Kapitan straży pełnił pieczę nad całym szczepem, zwłaszcza pod nieobecność przywódcy. Starszy Jugo zdecydowanie był jednym z najbardziej szanowanych członków społeczeństwa, dlatego jego bezpośredni rozkaz był honorowany niczym coś najwyższej wagi. Godziny mijały nieubłaganie, gdy wojownik w czerwonym kimonie brnął przed siebie, podróż bez towarzysza była zupełnie inna. Wielkolud od jakiegoś czasu nie musiał spędzać swych wędrówek w samotności, jednak teraz ponownie poczuł ciężar tego brzemienia. Poranek był śliczny tego dnia, a dalsza jego część nie zapowiadała zmiany pogody. Kodai był jakieś kilka mil od swego celu, aktualnie, podróżując kamienistym szlakiem między wysokimi górami. Mroźny wiatr nadciągał ze wschodu, przynosząc przyjemną ulgę od wielogodzinnej podróży. Ptaki szybowały wysoko na niebie, wypatrując swych ofiar. Gdyby znalazł się na ich wysokości, mógłby zauważyć przewalony wóz oraz ślady walki… To wszystko było jednak wciąż przed nim. Zanim dotrze na miejsce minie jeszcze kilkanaście minut, Ryuujin wciąż nie miał pewności w co właściwie się pakuje.

Kolejny post tutaj->

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 22 kwie 2024, o 21:07; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4141

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 5/?

Ryuujin poskładał wszelkie dostępne informacje, przechodząc zręcznie do zdobywania kolejnych. Mimo że jego kapitan był stary, z pewnością nie należał do osób ociężałych umysłowo z tego powodu. Po krótkiej chwili spojrzał na swego ucznia, prychając pod nosem z lekkim rozczarowaniem. Najwidoczniej uświadomił sobie coś, czego być może nie spodziewał się tutaj zastać, a może po prostu ten wysoki wojownik czymś go jednak zaskoczył. Gdy Kodai zakończył zadawać swe pytania, mężczyzna oparł się o biurko rozprostowanymi ramionami… Przez chwilę, jakby analizował słowa byłego strażnika, odzywając się bez wcześniejszego ostrzeżeni.

– Patrzcie, jaki stałem się ważny… Czyli teraz to takie gołowąsy zostają wtajemniczeni w sprawy naszego rodu, niezasłużeni emeryci.
Młotoręki wydawał się chyba nawet nieco obrażony, jednak pod powłoką tych mięśni i brutalności, ciężko było stwierdzić, co to właściwie za emocje. Człowiek oznaczony bliznami przerwał tylko na chwilę, by złapać oddech po ciężkiej walce z samym sobą.

– Jeśli taka decyzja zapadła, to rób to po swojemu, tutaj masz oficjalne pozwolenie na przesłuchiwanie każdego potrzebnego światka. Gdyby ktoś pytał to działasz z mojego oficjalnego rozkazu, wszystko jest tam zapisane.
Wręczył wojownikowi list, który wcześniej podpisał, po czym kontynuował równie formalnym tonem.

– Przesłuchanie zorganizujemy w tym gabinecie, przygotuje go wieczór… Ten Zet podobno mnie szanuje, więc może będzie łatwiej tutaj coś z niego wyciągnąć. Jeśli chcesz dokładne adresy, to musisz poczekać, aż wyciągnę je z archiwum, jeśli chodzi o patrol mogę pomóc z miejsca.
Kapitan zaznaczył krzyżykiem miejsce na mapie, które znane było w Daishi jako „Dolina Brzasku”. Każdy wojownik musiał być tam chociaż raz, zwłaszcza że grasowały tam jedne z najgroźniejszych dzikim bestii. Chłopcy ze szczepu często spotykali tam ogromne niedźwiedzie, które rozmiarami przerastały niewielkie chaty z osady. Jeśli patrol był tam wysłany, z pewnością nikogo to nie dziwiło. Od lat często trzeba było przerzedzać ilość stworzeń z gór, które coraz śmielej atakowały ludzkie skupiska. Był to zarówno doskonały trening, jak i uzupełnienie zapasów o mięso i świeże skóry. Ryuujin miał większość informacji, które były mu potrzebne, teraz właściwie znowu zależało od niego jak właściwie postanowi zacząć swoje śledztwo. Miejsce patrolu było najłatwiejszym punktem na mapie, chociaż jego odwiedziny mogły kolidować z szansą na przesłuchanie drugiego z braci Zet. Jeśli natomiast zaczeka na niego, nie wiadomo, czy ślady po zaginionym patrolu całkiem nie znikną. Musiał podjąć decyzję, w czym czuje się najlepiej i jak podejść do zadania. Czy zagra dobrego glinę, czy jak zawsze ruszy na szlak by rozwiązać zagadkę. Ryuujin sam znał swoje mocne i słabe strony, teraz trzeba było tylko podjąć właściwą decyzję.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 21 kwie 2024, o 16:10; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4141

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 4/?

Starszy mężczyzna spojrzał na swego, dawnego, podwładnego, który w tej chwili wyrósł na prawdziwego skurwiela. Siła, szybkość, wytrzymałość… Wojownik z klanu Jugo posiadał to wszystko i znacznie więcej. Ryuujin wciąż, jednak potrafił trzymać się zasad honorowych, oddając wszelkie prawo do nich swemu byłemu nauczycielowi. Kapitan straży oparł się ponownie o kamienny parapet, przez chwilę, nie odzywając się nawet słowem. Widać było, że w jego głowie ciąż odbywały się różne analizy, które ostatecznie doprowadzić go miały do rozwiązania wszystkich problemów. W pewnej chwili po prostu się odwrócił, podchodząc do zniszczonego biurka. Grzebiąc przez chwilę w szufladach, które teraz leżały na ziemi, wyciągnął wreszcie kawałek pergaminu oraz narzędzia do pisania. Na czystym arkuszu pergaminu nabazgrał jakieś słowa, po czym podpisał się zamaszyście.

– Skoro Tayio się ciebie wciąż trzyma, to może i coś z ciebie jeszcze będzie dzieciaku.
Zażartował w swój naturalny sposób, po czym odsapnął, wypuszczając z siebie stres całego dnia. Jego osobowość nie należała do najprzyjemniejszych, jednak z pewnością szczerych. Mężczyzna położył swoją dłoń na ramieniu Ryuujina, przemawiając głosem, w którym dominował ojcowski ton.

– Uważaj… Coś złego się zbliża, a ja kurwa nie wiem, co to takiego. Ludzie ostatnio donoszą o tym, że ich bliscy znikają z wioski, a później pojawiają się, jak gdyby nigdy nic. Staraliśmy się zbadać sprawę, ale za chuja nie mamy najmniejszego punktu zaczepienia….
Mężczyzna odszedł dwa kroki, jednak wcześniej ułożył swą dłoń również na główce małego lisa. Widać było, że w tym kamiennym ciele wciąż bije wielkie serce. Już bardziej oficjalnym głosem, dodał po krótkiej przerwie.

– Grupa wojowników w składzie, Hakato, Neko, Jigaro oraz Zeto. Ten ostatni dołączył tam jako ostatni, prosząc wręcz by mógł z nimi wykonać ten zwiad… Kurwa nie widziałem w tym nic dziwnego, jednak teraz, jak nad tym myślę.
W liście który Ryuujin dostał od swego przywódcy, widniały właśnie te nazwiska. Najwidoczniej, tak jak przypuszczał Kodai, obie te sprawy musiały być w jakiś sposób podejrzany. Jeśli potrafił złapać właściwy trop, to należało teraz wypytać kapitana o wszelkie informacje, z których mógł skorzystać.

– Jego brat jest aktualnie na innej misji, jednak powinien wrócić przed zmierzchem. Jeśli nam się poszczęści może on będzie miał jakieś informacje.
Kapitan z pewnością nie wiedział o poszlakach swego przywódcy, a nawet jeśli to grał, tak by nie było to widoczne. Teraz od Ryuujina zależało to, czy zechce podzielić się swymi własnymi śladami, czy postanowi w pojedynkę rozwiązać całą sprawę.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 21 kwie 2024, o 14:00; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Obrzeża osady; Odpowiedzi: 102; Odsłony: 4862

Re: Obrzeża osady

Misja C
Kizuna
25/28

Kizuna miała w sumie, czego chciała. Nie słyszała rozkazów swego ojca, tak jak i nie zwracała uwagi na to, co mówił przed rozpoczęciem tej misji. Dziewczyna była sama sobie winna, dlatego stojąc obecnie przed kobietą, która zdawała się ją całkiem ignorować… Musiała radzić sobie sama. Dudnienie w sami nabierało siły, gdy nagle tamta odezwała się do blondynki, śmiejąc się wcześniej głośniej niż wymagała tego sytuacja.

– Odczarować… Czy ty wypadłaś z książki dla dzieci. Przecież nie istnieje nic takiego, A może przypadkiem jesteś świadoma jak bardzo wdepnęłaś w to brzydko pachnące bagno.
Kobieta wstała od stołu, odpinając wcześniej płaszcz spod szyi. W kilku krokach obeszła stół, po czym stanęła przed Kizuną, poprawiając opadającą grzywkę. Może to wszystko faktycznie nie miało racji bytu, a nasza bohaterka została wplątana w coś, czego nie mogła nawet przewidzieć. Kobieta o pięknych rysach twarzy ponownie się uśmiechnęła, przemawiając teraz do włamywaczki, która pozostała całkiem sam…

– Spróbuj mnie pokonać… Jeśli ci się uda zdradzę ci powodu, dla których ten mały skurwiel chce dorwać się do moich zbiorów. Nie wiesz o nim zupełnie nic, zwłaszcza że kiedyś należał do mnie.
Takie wulgaryzmy w ustach drobnej kobiety były trochę odrzucające, ale i jednocześnie pociągające. No nic, nie było aktualnie sensu poruszać tego tematu. Zwłaszcza że tamta definitywnie chciała by to Kizuna zaatakowała jako pierwsza. Być może była to kolejna zmyła, a może po prostu coś innego. W gruncie rzeczy wciąż przebywały tutaj same, a odległość obecnie, jaka je dzieliła nie przekraczała kilku metrów. Kizuna wciąż nie była w stanie zlokalizować wyjścia z tego miejsca, mimo że ta kobieta musiała się tu jakoś dostać. Dudnienie w ścianie wciąż powodowało delikatne drgania, na które nikt z obecnych tu osób jeszcze nie reagował. Świat na chwilę zwolnił tempa, gdy obca kobieta postawiła przed Kizuną swoje ultimatum… Jak zwykle, to bohaterka miała ostatnie słowo w tym temacie.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 21 kwie 2024, o 12:44; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4141

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 3/?

Ryuujin był wojownikiem, który nie tracił czasu na czcze biadolenie o rzeczach bezsensownych. Zazwyczaj działał tak jak nakazywał mu instynkt bestii, którą miał w sobie. Człowiek w czerwonym kimonie stanął zatrzymany przez strażników pilnujących wejścia do koszar, jednak to zatrzymanie nijak się miało do standardowych procedur. Gdy wielkolud odpowiedział na zaczepkę tamtego, przez chwilę nie działo się zupełnie nic. Dwóch wielkich mężczyzn wpatrujących się w siebie wzrokiem, który niemal elektryzował otoczenie. W pewnej chwili ten drugi zrobił krok do przodu, ale tylko po to by zaraz roześmiać się na cały głos. Nie było sensu dalej ciągnąć tego przedstawienia, zwłaszcza że wszyscy tu obecni znali człowieka, który przybył do nich z wizytą.

– Ryuujin-sama, nawet nie chce myśleć jak daleko zaszedłeś w swych wędrówkach… Wpadnij kiedyś opowiesz nam co też ciekawego udało ci się rozjebać na szlaku.
Obcy mężczyzna zbił pionę ze swym towarzyszem, po czym odpowiedział na jego pytanie zgodnie z prawdą.

– Thoji- dono jest w swoim gabinecie, ale uważaj od rana ciska czymś w ściany i nikt nie ma odwagi, żeby iść to sprawdzić… Całe koszary się trzęsą przez niego.
Wojownik zaśmiał się pod nosem, jednak nie zamierzał już dłużej zatrzymywać swego kompana. Ryuujin mógł kontynuować swoją wędrówkę, prosto do wnętrza kamiennego kompleksu. Wszędzie widać było drewniane stojaki do ćwiczeń i ludzi w różnym wieku, którzy bez wytchnienia trenowali własne style walki. Jeden z dzieciaków właśnie dostał od instruktora kijem po głowie, gdy Kodai przechodził obok. Mały powalił się na ziemię, delikatnie, zanosząc się łzami. Starszy trener o obliczu surowym, ale zarazem troskliwym, spojrzał na niego pomagając mu wstać na równe nogi. Gdyby Ryuujn został dłużej mógłby usłyszeć, jakie cenne rady tamten mu właśnie dawał, jednak zbyt szybko wszedł do budynku. Koszary nie były miejscem pięknym, ani też nie było sensu z nich takiego miejsca robić. Surowość odbijała się tutaj od każdego centymetra skały, tak by każdy wiedział, że wojownicy Jugo nie potrzebowali do życia niczego więcej. W pewnej chwili usłyszał głośne wyzwiska z dalszego korytarza, a w następnej chwili coś uderzyło w ścianę, tworząc delikatne wibracje w całym tym miejscu. Kodai wiedział, że dochodzą one z gabinetu, do którego zmierzał. W pewnej chwili stanął przed solidnymi drzwiami, które mogłyby wytrzymać niejedno uderzenie zdenerwowanych interesantów. Gdy uniósł rękę by zapukać, nagle usłyszał ze środka znajomy głos.

– No właź rzesz kurwa, przecież nie masz chyba zamiaru prosić mnie o pozwolenie.
Tak, to był zdecydowanie głos złotorękiego. Gdy Kodai wreszcie wszedł do środka, zauważył to, co wywoływało te wszystkie wstrząsy. Ściany w gabinecie Thojiego nosiły ślady uderzeń gołej pięści, wszelkie meble oraz części ozdobne zostały starte w drobny mak. Pozostało jedynie niewielkie biurko, na którym wciąż piętrzył się stos papierów. Młotoręki stał właśnie przy jedynym oknie, spoglądając przez nie na świat zewnętrzny. Nawet nie odwracał się do swego rozmówcy, gdy wypalił bez wcześniejszego uprzedzenia.

– Rozumiesz, że ta banda kretynów tak po prostu zaginęła… Pierdolona elita naszej społeczności po prostu przepadła na zwiadach, a ja nie mam najmniejszej poszlaki, co też się z nimi stało.
Mężczyzna opuścił głowę, po czym odwrócił się w stronę wielkoluda… Przez chwilę zawiesił wzrok na jego lisie, po czym zapytał grzecznie.

– Co ty tu kurwa właściwie robisz.

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 21 kwie 2024, o 01:09; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Zero; Odpowiedzi: 45; Odsłony: 1129

Re: Zero

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 21 kwie 2024, o 01:07; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Zero; Odpowiedzi: 45; Odsłony: 1129

Re: Zero

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 21 kwie 2024, o 00:03; Forum: Tereny mieszkalne; Temat: Stare domostwo; Odpowiedzi: 41; Odsłony: 1612

Re: Stare domostwo

Misja C
Itoshii/Tsutsumu/Hyūga Meguru
7/?

Walka przybierała na sile z każdą sekundą, a ich życie ogólnie nawet przez chwilę nie przestało przebywać pod ogromnym zagrożeniem. Itoshi był mistrzem manipulacji. Potrafił w pięknym stylu wpierdolić wszystkich w dość poważne kłopoty, zmuszając przy tym by poszli za jego decyzją. Gdy sprowokował to miejsce do podjęcia walki, nie zdawał sobie sprawy, z jaką ilością ludzi przyjdzie mu się mierzyć Całe to gruzowisko pozostawało od bardzo dawna same sobie, jednak w istocie zaczęło funkcjonować już w parę dni po oficjalnym wysiedleniu wcześniejszej rodziny. Chłopak chciał załagodzić całą sprawę piękną gadką, jednak na nic się zdały te śmieszne próby. Jego cel był nieugięty, jak gdyby działał pod silną presją. Gdy kolejni mężczyźni wychodzili przez tunel, dom coraz głośniej trzeszczał w swych fundamentach. Najwidoczniej niedługi czas dzielił to miejsce od totalnego zawalenia, co dawało jeszcze mniej pozytywnych perspektyw.

– Patrzcie chłopaki, Jirato-san złapał jednego z tych idiotów.
Pierwsza piątka, który wyszła chwilę po użytkowniku cieni, znalazła się dwa kroki przed samotnym wojownikiem. Ten, który postanowił się odezwać wyszczerzył zęby w tryumfalnym uśmiechu, zamierzając odciąć chłopakowi głowę zakrzywioną klingą. Gdy aniołki zaczęły już otwierać złote bramy nieba, mężczyzna potknął się w momencie kolejnego wstrząsu… Tak po prostu, z niejasnego powodu wpadł na drugiego z towarzyszy, co wywołało delikatne zamieszanie. W tej samej chwili Tsutomu znalazł się przy użytkowniku kagemane, który w tej chwili musiał przerwać swoją technikę. Itoshi poczuł się znowu wolnym, jednak to zdecydowanie nie był moment do tryumfu. Znalazł się dosłownie krok od dziesięciu mężczyzn, z czego na jego nieszczęście żaden nie miał ochoty na prywatne igraszki. Pozbawiony broni, godności i mózgu, musiał reagować szybko albo stanie się tylko nieśmiesznym żartem swojej własnej historii. Tsutomu trafił oponenta w czarnym stroju jednym ze swych sztyletów, jednak cios był powierzchowny i drasnął jedynie prawe ramię. To by wystarczyło może i do pokonania wroga, jednak w tej chwili coś zmieniło plany na przyszłość. Jeden z mężczyzn, który wcześniej wyszedł z włazu, w pewnym momencie po prostu rzucił się w stronę atakującego blondyna. Jego dłoń pokryła się wyładowaniami, w chwili gdy trafił przyjaciela Itoshiiego prosto w nerki. Siła uderzenia powaliła go hen przez salę na przeciwległą ścianę. Chłopak poczuł na swym ciele paraliżujący ból, a jedyne, co mógł zrobić, to liczyć, że z tego wszystkiego jeszcze się nie zesrał. Jeśli miał jakiś plan, to należało go wprowadzać w życie. Jego przeciwnik stał dosłownie przy użytkowniku cienia, obserwując swą ofiarę z szerokim uśmiechem. Jego twarz naznaczona była bliznami, a całe ciało okryte skórami, że zwierząt, które z pewnością nie chciały skończyć w ten sposób. Wszędzie widać było odznaczające się mięśnie, których z pewnością nie nabawił się siedząc na forkach o młodocianych nindża. Łysy brazzers chciał dosłownie i w przenośni dobrać się do dupy biednego Tsutomu… Mieli przejebane vol. 2.
*** Co się zaś tyczyło naszego dzielnego Hyugasa. To tylko on jeden wiedział w tym momencie co właściwie zesłało na niego zadawanie się z tamtymi przygłupami. Upadając z dość wysoka miał zaskakujące szczęście, że nie stało mu się nic poważniejszego, poza kilkoma oczywistymi otarciami na ciele. Dzieciak zwalił z nogi resztki roztrzaskanej szafy, po czym ruszył przed siebie ciemnym tunelem. Jego nozdrza zaraz poczuły nieprzyjemny zapach, który z każdym krokiem stawał się coraz bardziej fetorowaty. W pewnej chwili, brnąc przez ciemność, Me guru poczuł, jak jego stopy zaczynają zapadać się w miękkim gruncie, po którym stąpał. W pewnej chwili smród był tak wielki, że chłopak po prostu zbełtał się przed siebie, nie dając już rady. W pewnej chwili po prostu omal nie odpłynął przez unoszące się gazy, gdy wreszcie dotarł do wąskiej wyrwy w ścianie, z której sączyło się światło… Błogosławiony niech będzie najwyższy z wysokich, gdy czarnowłosy Hyuga mógł wreszcie wydostać się z tego miejsca. Prześlizgując się przez dziurę w ścianie, wypadł nagle do niewielkiego pomieszczenia, w którym na swoje szczęście nikogo nie było. W świetle wreszcie mógł podziwiać swoje oblicze, które w tej chwili śmierdziało tak samo jak miejsce, do którego wcześniej trafił. Wokół niego stało kilka wiader, a każde nosiło ślady ludzkich fekali. Jeśli chłopak dalej nie poskładał wszystkiego w całość, to dobra wróżka podpowiadała, że spadając przez dziurę w podłodze trafił do miejsca, gdzie zlewano wszelkie nieczystości. Oczywiście wiązało się z tym też sisi i kaka. Chłopy przez otwór wylewali wiadrami jak się przepełniło… No kurwa nie można mieć większego pecha. A jednak, chwilę później, jeśli dalej koncentrował swe zdolności, zauważył jak przez drzwi do pomieszczenia, w którym się znajdował wchodzi niewysoka dziewczyna. Blondynka uśmiechnęła się do dzieciaka, wpatrując się w niego białymi oczkami… Takimi samymi, jakie miał nasz bohater tej opowieści. No jak to mówią, karawana musi jechać dalej. Wszyscy trzej znaleźli się w niezłych tarapatach...

Tsutomu

Średnia rana: -20% szybkości, percepcji i siły
Porażenie I: - 10% percepcji na 4 tury od teraz

Itoshii

9 mężczyzn z którymi przyszło ci obecnie walczyć
Użytkownik cienia 2 metry od włazu a 4 od ciebie ten drugi mniej więcej w takiej samej odległości <krok przed tym z cieniem>
Tsutomu na ścianie po przeciwnej stronie 10 metrów

Meguru

śmierdzi i spogląda na swego przeciwnika

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 20 kwie 2024, o 21:58; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Zero; Odpowiedzi: 45; Odsłony: 1129

Re: Zero

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 20 kwie 2024, o 21:57; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Zero; Odpowiedzi: 45; Odsłony: 1129

Re: Zero

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 20 kwie 2024, o 00:35; Forum: Kinkotsu (Osada Rodu Sabaku i Maji); Temat: Lochy/Więzienie; Odpowiedzi: 3; Odsłony: 186

Re: Lochy/Więzienie

Rei znalazł się w przejebanym położeniu i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Niemal walił głową w mur, gdy okazało się, że jego chakra została tutaj zablokowana. Uta był jak dzikie zwierze, które najlepiej czuło się na wolności, jednak pozostało w nim na tyle z człowieka, że wciąż chciał bronić tego, co w jego życiu liczyło się najbardziej. Rozglądając się wystraszonym wzrokiem, z początku nie słuchał nawet co też odpowiedziała mu Kirino. Wciąż zajęty był wypatrywaniem swego towarzysza, który z pewnością nie opuścił go w takim momencie życia… Przecież ten skurwiel sam powiedział, że Rei ma walczyć i oponować moce, które zdobył. Zszedł na sam dół piekła by ją odkryć, a teraz chciał po prostu iść jeszcze dalej. Czuł się osamotniony, pierwszy raz od bardzo dawna czuł tylko przerażającą pustkę. Maji złapał się za głowę, mierzwiąc włosy, które i tak lepiły się już od brudu i całodziennej podróży przez pustynię. W pewnej chwili po prostu przestał się zadręczać, zamykając oczy. Musiał opanować oddech oraz zdać sobie sprawę, że jeśli teraz pochłonie się swemu szaleństu, to nie spełni nic z przepowiedni czarnego bytu. Miał wrócić do wioski w bardzo konkretnym celu, a istota której nie potrafił rozpoznać miała mu w tym pomóc. Potrzebowała tronu, chciała władzy nad całym klanem… Uta miał piastować zaszczyt tego by być przez nią kierowanym. Rei miał w dupie to, co mówi Kirino, walcząc w tej chwili z samym sobą… To już nie chodziło o przyszłość, ale o zachowanie własnej świadomości. W pewnej chwili wypalił do kobiety, słowa które nijak miały się do jej odpowiedzi.

– Wiesz… Czasami wydaje mi się, że nie jestem sam, coś próbuje dostać się do mojej głowy, nie prowokując bezpośrednich zachowań…
Dzieciak nagle uniósł wzrok, a jego oczy płonęły niczym małe ogniki. Znak na dłoni wciąż doskwierał, chociaż do tej pory nie było sensu się tym martwić. Mai uśmiechnął się do Kirino, nie licząc się z innymi więźniami i potencjalnymi strażnikami.

– Mam w dupie wasze wewnętrzne wali i problemy ze związkami… Zawsze chciałem walczyć i robię to, dzięki temu, kim się stałem lepiej niż większość tych miernot, które widziałem od przybycia do osady. Jou jest pilnowany przez, byle straż, która mogłaby zgubić się we własnym sraczu…
Maji podpełz na kolanach do swojej celi, przykładając twarz do zimnych krat. Chciał, żeby tylko ona słyszała jego słowa, w których zawarte było całe zło spoczywające w jego sercu. Nie był to ten sam słodki chłopczyk, który opuszczał osadę z marzeniem o zastaniu bohaterem. Wrócił jako istota, która coraz bardziej zatracała się w swej bezwzględności. Obecnie tylko Kirino znała jego prawdziwe oblicze, demona w ludzkiej skórze…

– Chodź Kirino, wejdź do mojej celi i sprawdźmy, kto utrzyma się na nogach… Rozerwę cię kawałek po kawałku, palec po palcu, ząb po zębie, będziemy bawić się jak nigdy wcześniej.
Dzieciak położył dłonie na kratach, zaciskając je z całych sił. Połowa jego myśli kazała mu wyrwać to wszystko w cholerę i dać jej nauczkę, druga jednak namawiała do cierpliwości. On sam nie potrafił już dostrzec, które naprawdę należały do niego.

– Nie wróciłem, żeby słuchać twojego pierdolenia… Jestem tutaj, żeby pokazać co znalazłem podczas swych podróży. Jesteś więcej niż głupia, jeśli sądzisz, że zostanę tu na tyle długo by faktycznie poczuć na sobie twoje upokorzenie… Dlaczego nie odbierzesz sobie życia księżniczko, przecież w tym świecie i tak nie ma już dla ciebie miejsca… Jeśli sama się boisz to chodź, ja z przyjemnością skręcę twój kark.
Rei splunął w jej stronę, jednak nie, tak by trafić w kobietę. Bez dalszych wyjaśnień cofnął się, pozostawiając swoje życie w rękach opatrzności. Demony w jego głowie stały się ciche i spokojne, coś musiało się stać, że było tak, a nie inaczej. Rei nie unosił już głowy, bojąc się tego, co może zastać przed sobą. Oddychając miarowo chciał tylko odzyskać spokój… Przez całą sytuację jego psychika została tylko niepotrzebnie nadszarpnięta. Krucha bariera między światami zacierała się, a Rei nie wiedział, czy będzie w stanie wciąż opierać się temu co na niego polowało…

Przejdź do posta

autor: Rei Uta: 19 kwie 2024, o 23:50; Forum: Nawabari (Osada szczepu Jūgo); Temat: Lokal Kurikara; Odpowiedzi: 44; Odsłony: 4141

Re: Lokal Kurikara

Misja rangi B
Ryuujin Kodai
Post 2/?

Ryuujin zakończył czytanie notatki dostarczonej przez posłańca, po czym westchnął ciężko zdając sobie sprawę z powagi swego zadania. No dobra, wcale nie chodziło o powagę, a o zwykłą niechęć do tego typu przedsięwzięć. Nie było wielkim zaskoczeniem, że ktoś, taki jak Kodai, nadawał się bardziej do spraw związanych z mordobiciem i pozbywaniem się wszelakich problemów siłowych, które trapiły osadę. Miasto, które zostało niemal wykute w skale, przypominało niewielkie mrowisko, z którego widok wznosił się ponad górzyste tereny. Z daleka widać było zielone lasy i pastwiska, które przynosiły zysk okolicznym mieścinom. Od wewnętrznej strony Nawabari chronione było przez naturalną ścianę góry, od zewnętrznej nikt nie był na tyle głupi by bezpośrednio atakować miejsce pełno członków tego szalonego klanu. Ryuujin postanowił zacząć od miejsca, które wskazane zostało nawet w pewien sposób przez treść listu. Miał swoje wtyki w osadzie, tak samo jak jego imię wcale nie było obce. Mężczyzna w czerwonym kimonie poruszał się teraz dość tłoczną ulicą, mimo tego strażnicy z daleka rozpoznawali jego chód. Ich głowy chyliły się kolejno z szacunkiem, w którym trudno było doszukać się fałszu. Człowiek ten zdobył szacunek swych ludzi z pewnością nie ze względu na swą elokwentność, ale przez to, że stawał przed coraz silniejszymi wrogami. Wojownik zmierzał w stronę koszar miasta, mając na względzie, że jego zadanie z początku wymaga pewny umiejętności, których jednak mu brakowało. Niestety nie wszystko mogło zawsze iść pomyśli. Jeśli jednak miał wiarę w swego przywódcy, to z pewnością musiał też wierzyć, że dostał to zadanie nie bez powodu. Po kilkudziesięciu minutach zatrzymał się przed bramą prowadzącą do środka, w obecnej chwili strzeżonej przez kilku uzbrojonych mężczyzn. Jeśli Kodai pamiętał swe ostatnie zadanie, miał doskonałą perspektywę na to, co widział obecnie. Ci faceci nie byli strażnikami Sogeńskich granic. Czterech wojowników ze szczepu Jugo, których nikt o zdrowych zmysłach nie chciał spotkać na polu bitwy. Jak jeden mąż oznaczeni bliznami i tatuażami które przedstawiały najróżniejsze rzeczy. Ten najbliżej Ryuujina, który niemal dorównywał mu wzrostem, stał z toporem przewieszonym przez plecy. W chwili gdy czerwono-włosy zbliżył się do ich pozycji, człowiek ten ukłonił się z szacunkiem.

– Kodai-sama, co sprowadza cię do naszej siedziby… Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że zamierzasz wrócić. Jeszcze pomyślę że w terenie ci nie wyszło.
Rzucił w jego stronę, niemal, prosząc o wyzwanie, w którym będzie mógł się zmierzyć z byłym strażnikiem. Stosunki mężczyzn w tym klanie były dość napięte, więc najprościej było postawić ich nawzajem do walki na śmierć i życie. Mimo że była to bogato przerysowane, prawdą okazywało się, że tak jak zawsze silniejszy miał większe poważanie. Reszta chłopców nie reagowała jeszcze, jednak wszyscy wpatrywali się w tego, który przybył tutaj by zdobyć informacje. Wydawało się, że nie będzie jednak w stanie tego zrobić, jeśli po prostu nie pokaże, kim właściwie był. Ryuujin stał metr od swego rozmówcy, który teraz spoglądał na niego z szerokim uśmiechem. Nie był to typ głupi, czy proszący się o wpierdol. Chodziło raczej o zdrową rywalizację między kamratami z tego samego szczepu. Lisek spokojnie przeciągnął się na ramionach swego przyjaciela, nawet nie starając się zgadywać, kto w tym starciu miał pewność wygranej…

Przejdź do posta

Znaleziono 541 wyników

Strona 1 z 37
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
37
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane