Shinobi War PBF Naruto

Rei nie przejmował się tym, że jego słowa mogły brzmieć dziecinnie. Wiedział doskonale, że jego podejście do świata często pakowało go w kłopoty, jednak właśnie takim człowiekiem był. Nie brał pod uwagę niepowodzenia, licząc na to, że kiedyś uda mu się zmienić ten paskudny świat. Zanim obaj przenieśli się w krainę znajdującą się daleko poza tym wszystkim co materialne, Maji jeszcze ostatni raz przemówił do Takashiego.

– Wiesz… Zawsze chciałem zostawić po sobie coś więcej niż napis na zapomnianym nagrobku. Jeśli żyjąc udowadniamy, kim jesteśmy, to moją powinnością jest żyć dwa razy mocniej… Zobaczysz – Po tych słowach dzieciak odpłynął, marząc o wszystkich rzeczach, które nadal pozostawały dla niego poza zasięgiem. Czas, jak gdyby zwolnił, pozwalając dwójce bohaterów na zregenerowanie energii. Gdy dzień przegonił noc, Rei powoli otworzył oczy zbudzony promieniami słońca, które uderzyły prosto w jego twarz. Maji niechętnie przeciągnął się jak kot, który właśnie wygrzewał się gdzieś na płocie, po czym usiadł na swym prowizorycznym posłaniu, przecierając twarz wierzchem rękawa. W swój zwyczajowy sposób przeczesał włosy prawą dłonią, przemawiając do przyjaciela z lekkim przekąsem…

– Martw się o siebie staruszku, ja jestem gotowy na drugą rundę – Niestety niedane było im tego sprawdzić, zwłaszcza że cały zagajnik przeciął nagle krzyk kobiety. Maji bez słów spojrzał na Takashiego, po czym skoczył na równe nogi, znikając razem z nim między drzewami. Obaj nie mieli pojęcia co miał przynieść ten dzień, jednak byli gotowi na wszystko. Ich spotkanie nie było przypadkowe, znaleźli się tutaj razem w tym samym czasie by coś zmienić… Być może to zadanie było tym, co miało być później nazywane początkiem.

Wątpliwości moje znikną.
Zrozumienie przyjdzie.
Ciemność w myśli.

Rei nie drążył tematu, rozumiejąc, że to czym dysponował Takashi nie było rzeczą, którą mógł się dzielić na każdym kroku. Jeśli nie chciał mówić i wolał kłamstwo, to z pewnością miał jakiś swój cel. Czy Maji rozpoznał, że tamten coś ukrywa… Bez najmniejszego problemu. Wzruszając ramionami zaśmiał się, gdy jego przyjaciel skorygował go w kwestii zniszczeń lasu, dopiero teraz, zdając sobie sprawę jak drastyczne w skutkach by to było, gdyby walczyli w bardziej zaludnionym miejscu. Wciąż głodny przez chwilę razem z Takashim gapił się w niebo, po czym oznajmił, że skoro tamten nie ma zamiaru to sam zajmie się kwestią ich kolacji. Większość swego życia Maji ukrywał się przed światem, korzystając z tego, co dawała mu matka natura. Upolowanie dzikiej zwierzyny było dla niego czymś tak naturalnym jak wiązanie butów. Po dwóch godzinach powrócił do prowizorycznego obozu, niosąc na plecach ciężkie barachło dzika. Takashiemu udało się jakoś rozpalić ogień, chociaż to nie był jego naturalny żywioł. Rei uśmiechnął się do niego, po czym padł na ziemię powoli, zabierając się za skórowanie zwierzyny. Wygwizdując wesołe melodie zagaił do przyjaciela, starając się odpowiedzieć na ostatnie pytanie o cel ich drogi.

– Czy to takie ważne… Póki jesteśmy razem nikt nas nie pokona. Myślę, że na tym świecie są miejsca, gdzie będziemy szczególnie potrzebni. Musimy udowodnić swoją wartość, jeśli nie będą nas znali, to nie będą też szanowali – Rei zaczął kiwać głową, zdecydowanie zadowolony z tego, co udało mu się powiedzieć. Jednak faktycznie było tak, jak mówił, strach i respekt te uczucia były sobie niezwykle bliskie. Jeśli ludzie mieli być lepsi, to musieli wiedzieć, że ktoś nad nimi czuwa, a ci którzy czyhali na ich życie musieli wiedzieć, że za wszystkimi maluczkimi będzie stał właśnie on i Takashi… Dzień wreszcie dobiegł końca, a nasi bohaterowie pogrążyli się w regenerującym śnie, który miał pozwolić im odzyskać utracone zasoby chakry. Maji ułożył się na stercie liści, podkładając pod głowę własną torbę biodrową. Kilka minut później obaj przenieśli się już do krainy morfeusza, a po zniszczonej polanie rozniosły się dźwięki pochrapywania obu mężczyzn. Ten dzień był zdecydowanie wymagający dla obu chłopców, jednak przez to wszystko stali się oni dla siebie jeszcze bliżsi. Czas miał pokazać jak bardzo świat się zmieni dzięki ich działaniom.

Rei wciąż nie potrafił stwierdzić jak wielka przepaść dzieliła go by dogonić Takashiego. Chłopak z rodu Nara emanował chakrą, od której nawet ktoś, taki jak Rei czuł ciarki na skórze. Maji nie wiedział, co tamten jeszcze ma w swym zanadrzu, jednak po słowach dało się jasno wywnioskować, że to coś nie było przeznaczone na obecną chwilę. Gdyby Rei miał kilka lat mniej, z pewnością próbowałby sprowokować go teraz do dalszej walki… Aktualnie jedynie uśmiechnął się szeroko, po czym rozłożył ręce, jak gdyby chciał powiedzieć „Chwalmy słońce”. Nawiązanie to oczywiście zrozumieją jedynie ci, którzy poświęcili swe życie by umierać w kolejnych soulsach, jednak nie liczył by w tym przypadku trafił na przebudzonego.

– Jesteś całkiem dobry przyjacielu… Ale i tak bym wygrał – Zaśmiał się głośno anulując klątwę. Mai dopiero teraz odczuł siłę tego starcia, ledwo utrzymując się na nogach. Mimo braku poważnych obrażeń wykorzystał spore zasoby własnej chakry, plus zmusił się do zwiększenia własnych możliwości przy pomocy demonicznej mocy. Nasz czarnoksiężnik przeczesał włosy palcami, po czym z naturalnym zawadiackim tonem przemówił ponownie do Takashiego.

– Na dzisiaj chyba już nam starczy, ale musisz mi opowiedzieć koniecznie, co to za zajebista aura, którą wcześniej emanowałeś – Rei rozciągnął się, jak gdyby miał zacząć bieg, całkowicie, zapominając o tym, że jeszcze chwilę temu był w sumie zmęczony walką. To właśnie był cały on, chociaż obecnie nieco zesztywniały i potrzebował czasu by pokazać swoje dawne ja. Spoglądając na drzewa wokół wąwozu, dopiero teraz zdał sobie sprawę jak fatalnie wygląda otoczenie…

– Takashi!… Takashi, ktoś zniszczył las! – Krzyknął nagle w stronę przyjaciela, wskazując paluchem na połamane konary grubych drzew. Chłopak był oderwany od rzeczywistości, tracąc w trakcie walki całkowity kontakt z rzeczywistością… Nadal nie połączył kropek, że to ich sprawka. Mai padł na tyłek, wyciągając nogi przed siebie. Z podpartymi dłońmi o ziemię przechylił głowę w bok, przenosząc wzrok na Takashiego.

– Może byś coś ogarnął do jedzenia, pewnie tu zostaniemy na noc – Powiedział spokojnie, z poważnym wyrazem twarzy. Oczywiście liczył, że Takaś wykona jego polecenie co do joty, więc nie było się czym martwić. Dzień stawał się coraz lepszy, jednak brakowało na zakończenie takiego prawdziwego ogniska, gdzie dwóch mężczyzn będzie się bratać przy pieczonej dziczyźnie.

Ciężko opisać to, co potencjalny obserwator mógł ujrzeć, gdyby przyglądał się starciu dwójki towarzyszy. Jeden i drugi wzniósł swoje umiejętności na niebywały poziom, którego zwykły shinobi z pewnością nigdy w życiu nawet nie pozna. Rei nie zatrzymywał swoich pięści, gdy kolejne ciosy uderzały w ciało Takashiego. Nie było sensu się zatrzymywać, zwłaszcza że tamten z pewnością był dużo twardszy, niż mogło się wydawać na pierwszy rzut oka. Maji przyjmował uderzenia tak samo często jak sam je wyprowadzał, czując, jak krew cieknie z miejsca, w które trafił wcześniejszy kunai. Połączone energie tańczyły na nieboskłonie, iskrząc niby przewody pod wysokim napięciem, które ktoś cisnął w wodę. Cały las wypełnił się dźwiękiem walki, która niejednego mogła by przyprawić o przerażenie. Poziom chakry obu młodzieńców mógł wywołać u słabszych osobników nawet omdlenie… Jak walczyć z czymś takim. Uta uśmiechał się mimo tego, że całe jego ciało zaczęło odczuwać skutki ich potyczki. Zdał sobie jednak sprawę z jednego, jeśli wcześniej miał jakieś szanse z Takashim, tak teraz po prostu dotrzymywał mu kroku. Rei nie miał jednak w zwyczaju poddawać się, dlatego wyciągał wszystko, czego nauczył się przez kilkanaście lat swojego życia. Był młodszy niż Nara, jednak nie brał tego pod uwagę. Wiedział, że za kilka lat on sam osiągnie jeszcze lepsze wyniki. Energia kolejnych uderzeń rozchodziła się po lesie, powodując, że wszelkie żywe stworzenia dawno opuściły ten teren. Cios za cios, obrona za obronę… Rei w pełni opanował aktualne możliwości przeklętej pieczęci, jednak wiedział, że ma ona jeszcze coś więcej do zaoferowania. W pewnej chwili stanęli naprzeciwko siebie, sklinczowani swoimi dłońmi. Maji uśmiechał się do Takashiego kilka cali przed jego własną twarzą, przez chwilę, siłując się z nim jedynie przy pomocy samych mięśni ramion.

– To dlatego te głąby chciały mnie poszatkować jak wałęsaliśmy się po Midori– Twarz siedemnastolatka nosiła obecnie widoczne ślady walki, a jego zwykle czyste ubranie wyglądało jak po rozgrywkach ligowych w gałę między osiedlami. Maji zaśmiał się wypluwając z ust krew pod własne stopy, po czym przemówił na swój klasyczny Reiowy sposób.

– Bardzo chciałbym ci powiedzieć, że mam coś jeszcze, ale ostatnio udało mi się wpakować tylko w jedną przeklętą pieczęć – Na słowa o tym, że tamten ma coś jeszcze w spodniach do zaoferowania, Maji zrobił wielkie oczy jak dziecko, które właśnie usłyszało o czymś zajebistym.

– Myślałem, że rozmawiamy poważnie… Pokaż co tam masz, a nie się czaisz – Na koniec ostatniej sylaby Rei zrobił pięknego wywijasa, podcinając swego przyjaciela prawą nogą. Zanim ciało Takashiego uderzyło w taflę wody, Maji przywołał czarny pył, którym otoczył własne dłonie. Szczerząc ostre zęby, uderzył nimi w pierś towarzysza, nadając wszystkiemu dodatkowy impet. Ze spokojem patrzył jak jego przyjaciel przebija przestrzeń niczym pocisk, wbijając się po chwili w ścianę kanionu. To z pewnością musiało boleć, jednak nie na tyle by powalić człowieka pokroju Takashiego. Rei atakował wszystkim, co miał, wiedząc, że inaczej tamten, nawet by nie poczuł. Uśmiechając się do samego siebie, wpatrywał się uważnie w tumany kurzu, pod którymi zniknął jego przeciwnik. Nara musiał wiedzieć, że Rei mówił na poważnie. Ich planem było zmienienie świata, do tego potrzebowali pełnego zaufania i wiedzy o własnych możliwościach.

Rei korzystał ze wszystkiego, co znajdowało się w jego asortymencie, wiedząc, że walczy z najsilniejszym przeciwnikiem, jaki stanął do tej pory na jego drodze. Dziwne powłoka, która otaczała Takashiego musiała być powodem, dla którego był on tak skrzętnie pilnowany w swojej osadzie. Maji wciąż nacierał, nie ograniczając swojej chakry przy kontrolowaniu czarnej materii. W pewnej chwili ich ataki zwarły się w jedno, a Nara przeszedł do bezpośredniej konfrontacji siła kontra siła. Pył Reia nie był wystarczająco silny, gdy czarnowłosy po prostu minął jego nieprzeniknioną barierę, która do tej pory powstrzymywała wszystko, co stanęło na drodze dzieciaka z pustyni. Maji przyjął pierwszy cios na klatę, wypuszczając powietrze z głośnym świstem. Następne ataki zaczęły docierać swego celu, a on potrzebował chwili by nadążyć za ruchami swego przyjaciela. Chmura pyłu, która do tej pory podążała za Reiem po prostu opadła na ziemię, powodując, że ziemia wokół nich stała się czarna niczym obszar po pożarze. W pewnej chwili kolejny z ataków dotarł do celu, a chłopak z rodu Mai poleciał kilka metrów w tył, lądując na jednej ze skał. Siła uderzenia z pewnością nie wynikała z samej fizycznej energii, co jasno dawało znać, że Nara przerósł najśmielsze oczekiwania. Rei uśmiechnął się do niego podnosząc się z ziemi, po czym teatralnie otrzepał swoje kimono z kurzu.

– Kiedy stałeś się takim potworem? – Zapytał z dziecięcą radością, samemu, koncentrując się na tym by przyzwać własne umiejętności. Mroczna siła, która w nim drzemała powoli otaczała jego ciało fioletową powłoką, która niemal wylewała się na wszystkie strony. Dwa widoczne źródła chakry, dwóch wojowników stojących naprzeciw siebie. Rei spojrzał na towarzysza, w czasie, gdy czarne znaki zaczęły pokrywać jego własne ciało. Czuł, jak niesamowita siła, której nie potrafił określić, pozwalała mu wznieść się ponad wszelkie standardy. Maji spojrzał na swoje dłonie, po czym przeniósł wzrok na Takashiego.

– To co, teraz mój ruch – Powiedział, znikając ze swojego miejsca w jednej chwili. Siła, szybkość, percepcja, wytrzymałość… Wszystko to stawało się dużo bardziej rozwinięte, jak gdyby pozwalało wzmacniać użytkownikowi jego naturalne zdolności. Rei wiedział, że jego pył stał się jeszcze bardziej morderczy, jednak w tej chwili skupił się jedynie na tym by trafić towarzysza przy pomocy własnych rąk. Nie było już odwrotu, obaj potrzebowali tego by wreszcie na nowo odnaleźć drogę w swym życiu. Ich przyjaźń stanie się ostrzem, które urżnie łeb potwora trzymającego w szachu ten świat. Nieważne jak wielkie było to zagrożenie, razem byli niepokonani… Silne uderzenie wymierzone w klatkę piersiową Takashiego, obrót i uderzenie lewą nogą w potylicę chłopaka. Obrona, później znowu atak… Rei korzystał ze wszystkiego, co miał wokół. Raz ciskał w towarzysza leżącymi głazami, raz wykorzystał do ataku płynący rzeką konar drzewa. Nie ograniczał się z niczym, jednocześnie przyjmując i oddając ciosy. Czuł na ustach smak krwi, jednak wciąż nie miał dosyć… Jego demonicza energia wciąż emanowała na wszelkie strony, przeplatając się z czerwoną chakrą Takashiego. Walka prawdziwych potworów…

Rei na chwilę wstrzymał oddech, gdy kurzowa mgła wreszcie opadła. Ich walka była na zdecydowanie innym poziomie, biorąc pod uwagę to, co reprezentowali ponad rok temu. Golem na zmianę atakował i bronił się, łącząc odcięte kończyny. Obaj dawali z siebie wszystko nawet na sekundę, nie spuszczając gardy. W pewnej chwili Rei nie wiedział już, na co właściwie patrzy, ale zdecydowanie było to coś, czego nie należało lekceważyć. Jego przyjaciel stał w samym środku zniszczeń spowodowanych przez golema, emanując dziwną czerwoną powłoką. Mimo że Mai nie posiadał zdolności sensorycznych, był pewien, że to, co się tam działo było piekielnie niebezpieczne. Rei przywołał na twarz szeroki uśmiech, wpatrując się w chakrową energię, którą emanował czarnowłosy użytkownik cienia. Golem na chwilę zatrzymał swoje ruchy, dając Majiemu szansę na dłuższe zbadanie nowej mocy towarzysza. Nara był silny już rok temu, teraz stawał się prawdziwym potworem. Użytkownik pyły przerwał w pewnej chwili działanie własnej techniki, spadając swobodnie niczym kamień w wodę. Czuł na skórze zimne powietrze, gdy z zamkniętymi oczami zbliżał się do ziemi głęboko w kanionie. Wiedział doskonale co Takashi chce zrobić, a właściwie czego potrzebował by zaatkować z pełną siłą. Rei wcale nie zamierzał mu w tym przeszkadzać, po prostu, spadając z wyciągniętymi ramionami. Gdy zbliżał się już niemal do śmiercionośnego upadku, w pewnej chwili zatrzymał się asekurowany przy pomocy czarnej materii. Z niezwykłą precyzją, opadając wreszcie na równych nogach, znalazł się na ziemi tuż obok płynącego strumienia. Tego właśnie potrzebował Nara, jeśli chciał z pełnym impetem przyjebać pustynnemu wyrzutkowi. Rei złożył ramiona na piersi, jednocześnie kontrolując pył, który wirował wokół jego ciała. Jeśli Takashi chciał walczyć na całego, nie należało mu tego odmawiać.

– A już myślałem, że mnie niczym nie zaskoczysz – Rzucił w zwyczajowo aroganckim tonie, uśmiechając się jednocześnie w stronę Takashiego.

– Jak mnie pokonasz to pozwolę ci zdecydować dokąd pójdziemy – Powiedział na koniec w stronę przyjaciela, zanim nie posłał w jego stronę chmury śmiercionośnej czarnej materii. Przyjaźń z Reiem była naprawdę bardzo bolesna.

Rei atakował przyjaciela raz za razem, nie dając mu szans nawet na krótki odpoczynek. Gdy Czarnowłosy przeszedł do ataku, Maji był gotowy na to, co może go spotkać. Znał zdolności Takashiego, a czas który ich rozdzielił mógł jedynie zwiększyć to czym dysponował wcześniej. Uta zeskoczył ze swej platformy, jednocześnie odbijając wodny atak przy pomocy tarczy stworzonej z pyłu. Jego umiejętności działały zjawiskowo, bez względu na to, czy trzeba było się bronić, czy atakować. W pewnej chwili nie zauważył jednego z nadlatujących shurikenów, czując, jak samym ostrym końcem muska jego policzek. Rei uśmiechnął się pod nosem, sprawdzając na ustach smak własnej krwi, po czym złączył swe dłonie by przywołać całe pokłady pyłu, jakimi dysponował. W pewnej chwili jego ciało otoczyły tumany „kurzu”, przez który nie przedostała się żadna materia. Masa uformowała się w kształt przypominający golema o twarzy okrytej rycerskim hełmem. Golem był osiemnastometrowym stworem, który doskonale radził sobie w kwestii natrętnych przeciwników. Maji uśmiechnął się z czubka jego głowy do Takashiego, machając do niego, jak gdyby cała sytuacja była całkowicie naturalna.

– Mówiłem, że walczymy na poważnie Takashi-kun… Jeśli nie pokażesz mi wszystkiego… Zginiesz – Rei zaczął się śmiać jak dziecko, w czasie, gdy jego przywołaniec zaczął zasypywać ziemię potężnymi atakami. Jeśli to miejsce wcześniej wyglądało dość sielankowo, po jednej jego salwie przypominało obecnie bardziej plac do testowania pocisków rakietowych. Maji nie przerywał swego ataku, nawet gdy tumany kurzu wzbiły się wysoko zakrywając wszystko przed jego wzrokiem. Nie miał litości dla swego towarzysza, raz za razem, uderzając w ziemię głośno niczym dzwon brzmiący w kościelnej wieży.

– Podobno jesteś kimś Takashi… Nie wahaj się! – Krzyczał bez opamiętania, nawet jeśli kolejne ataki stwora zagłuszały wszystko, co mówił. Głowa golema górowała jeszcze wysoko nad najwyższym wierzchołkiem drzewa, niemal, zasłaniając słońce na horyzoncie. Rei Uta, czarna owca rodziny, która nade wszystko kochała wolność. Jego moc całkowicie pochłaniała wszelkie światło, nawet jeśli było to sprzeczne z jego pragnieniami. Ten dzieciak jeszcze stanie się sławny, zmieniając ten podły świat na lepsze. Wiedział jednak doskonale, że nie będzie tego w stanie zrobić, bez człowieka, którego starał się właśnie zabić. Takashi był dla niego jak ten jasny punkt, którego Rei za nic w świecie nie jest w stanie pochłonąć. To on miał być tym, który utrzyma go na powierzchni, gdy wszystko inne zawiedzie. W pewnej chwili różowo włosy przerwał atak, dysząc od nadmiaru chakry wlanej w poprzednie jutsu. Mimo wszystko to był dopiero początek…

Rei uśmiechnął się do Takashiego, w chwili gdy jego dłoń otoczona czarnym pyłem uderzyła w miejsce, gdzie jego przyjaciel jeszcze chwilę wcześniej medytował. Tak jak się spodziewał tamten wykonał idealny unik, poruszając się znacznie lepiej niż podczas ich ostatniego starcia. Dzieciak z klanu Maji uśmiechnął się do siebie, wiedząc doskonale, że Nara był silniejszy nawet od niego. Kolejne ciosy zmierzały w stronę czarnowłosego, jednak tamten zawsze wywinął się w ostatniej chwili. Rei w pewnej chwili odskoczył do tyłu, znajdując się teraz na czarnej platformie, którą utworzył z pyłu używanego do tego momentu w czasie atakowania. Jego umiejętności kontroli materii znajdowały się na najwyższym poziomie, pozwalając mu tworzyć i zmieniać wszystko według prostych impulsów myślowych. Rei przypomniał sobie, ile potu i krwi kosztowało go by znaleźć się na obecnym poziomie, wiedząc jednocześnie, że to dopiero początek jego drogi. Walka z Takashim była najprzyjemniejszą rzeczą, jaka przytrafiła mu się od bardzo długiego czasu. Wiedział doskonale, że ten sparing nie był niczym znaczącym, a jedynie przypieczętowywał ich więź. W czasie prawdziwego starcia obaj będą mogli, dzięki temu lepiej na siebie liczyć, znając swoje umiejętności dokładniej, niż gdyby mieli o tym po prostu opowiedzieć.

– Nauczyłeś się tylko uciekać? – Rzucił z uśmiechem w stronę Nary, formując nad swoją głową kilka sporych brył.

– Zaczynamy na poważnie? – Maji wyciągnął dłonie przed siebie, mimo że wcale nie było to konieczne. Czarne kule zaczęły uderzać w stronę Takashiego, zmuszając go by zareagował szybko i stanowczo. W swoim arsenale Rei miał jeszcze kilka ciekawych technik, jednocześnie zostawiając sobie największego asa na sam koniec. Ktoś obcy, stojąc teraz z boku mógłby stwierdzić, że ten dziwny dzieciak lewitujący na czarnej chmurze, chciał właśnie zabić biednego chłopaka przy pomocy mrocznej magii. Prawda była jednak zupełnie inna, obaj tego potrzebowali i nikt za nic na świecie nie powinien im teraz przerywać. Walka trwała w najlepsze, gdy Maji przywoływał coraz większe pokłady czarnego piasku, wprowadzając własne ciało w swoisty rytm. Jego zmysły wyostrzyły się, a chęć pokonania Takashiego znacznie wzrosła, kolejny raz czuł, że znalazł się we właściwym miejscu…

Rei był istotą, która przede wszystkim stawiała na siebie. Miał wywalone na zdanie innych ludzi, a szczególnie tych, którzy nie wnosili nic ciekawego do jego życia. Całkowicie inaczej było z Takashim… Ten czarnowłosy koleś od pierwszego spotkania pokazał mu, że są ludzie, na których można polegać. W swojej wiosce Nara był kimś zdecydowanie ważnym, zwłaszcza że na każdym kroku towarzyszyła mu tam cicha eskorta. Maji nie dowiedział się o powodach dziwnego zachowania leśnego ludu, nawet, wtedy gdy przystawili mu broń do gardła. Świat był szalony, a jego przede wszystkim obchodziło to, co człek miał w sobie. Takashi zdecydowanie miał spore pokłady dobroci, której potrzeba było na tym podłym świecie. Maji nie ukrywał własnej obecności, bo nie było takiej potrzeby. Niech świat wokół wie, że nadciąga on, dziedzic pustyni w najczarniejszej postaci. Gwiżdżąc wesoło pod nosem spojrzał nagle wprost przed siebie, dopiero teraz, zdając sobie sprawę, że nie był sam nad rozległym wąwozem. Teatralnie przystawił dłoń do oczu, starając się wyostrzyć obraz, który rozmywały promienie słońca… Gdzieś już widział ten ryj. W pewnej chwili bez wcześniejszych uprzedzeń skoczył na równe nogi, klaskając przy tym, jak dziecko, które odnalazło swój cel w chowanego. Jakimś niezbadanym zrządzeniem losu, dzięki opatrzności samego stwórcy wszechświata ujrzał przed sobą spoconego Takasia. Rei uśmiechnął się szeroko, machając do niego, jako że znajdował się po przeciwnej stronie wąskiego wąwozu.

– Yoooooo, Takashi! – Gdy tamten postanowił rzucić swoje pytanie w eter, chłopak zaśmiał się niczym król piratów. Widocznie tamten znał go lepiej, niż się Majiemu zdawało, więc cały proces będzie mógł być znacznie przyspieszony.

– Takashi-san… Zdałem sobie ostatnio sprawę, że świat jest paskudny, potrzebuję twojej pomocy, żeby go zmienić. Nie chcesz zostawić po sobie czegoś więcej? – Rei uśmiechnął się jeszcze szerzej, rozkładając swoje ręce, jak gdyby chciał objąć cały glob.

– Nie jesteśmy już dziećmi Takashi… Stwórzmy miejsce, gdzie każdy będzie miał prawo do życia. Jesteśmy wystarczająco silni, żeby to zrobić – Po tych słowach Rei wstał z ziemi, rozprostowując zesztywniały kark. Uta był prosty w obsłudze, więc to, co zaraz miało się stać było tak pewne jak to, że po deszczu przychodzi słońce.

– À propos… Zobaczymy, czy te twoje leśne medytacje na coś ci się zdały – Rei bez zastanowienia skoczył ze swego miejsca, ruszając na czarnowłosego z pełną prędkością. Jego twarz rozpromieniał szeroki uśmiech, gdy drobinki czarnego pyłu zaczęły otaczać go wokół. Maji przymierzył się do pierwszego ciosu, uderzając pięścią otoczoną czarną materią w sam środek miejsca spoczynku swego przyjaciela.

– King Kong Gun! – Krzyknął przy tym głośno, chociaż sam nie wiedział, o co właściwie chodziło. No nic, Rei był istotą niezwykłą i całkowicie oderwaną od wszelkich norm społecznych. Jednak za swoich towarzyszy był gotowy oddać życie w każdej chwili. Aktualnie na liście znajdował się tylko czarnowłosy, jednak Maji wiedział, że wkrótce wszystko miało się zmienić.

Słońce wzeszło wysoko, gdy nowy dzień w pełni zawitał nad zielonym zakątkiem starego świata. Wysokie dęby szumiały spokojnie, gdy na horyzoncie pojawił się tajemniczy człowiek zmierzający spokojnie utartym szlakiem. Człowiek ten odziany w czarne kimono przeszywane czerwonymi kwiatami wiśni, wydawał się znakomicie wiedzieć, gdzie chce się obecnie znaleźć. Różowe włosy, wysoka postawa, wielki zwój przewieszony przez plecy. Na jego twarzy malował się uśmiech, mimo tego, że wciąż nie mógł pozbyć się osobnika, który śledził każdy jego krok. Wraz z szaleństwem przykleił się do niego niczym pasożyt, ucztujący w niecodzienny sposób. Za każdym razem, gdy chłopak przelewał krew, tamten rósł w siłę. Jego życie stało się całkowicie pozbawione sensu zaraz po tym, jak w brawurowy sposób opuścił pustynie Atsui. Znowu nie był mile widziany we własnym domu, jednak poznał lepiej zasady, jakimi rządził się świat. Wszystko, co złote często ma drugą stronę, pełną smutku i cierpienia ludzi wzgardzonych przez władze. Mimo krótkiego pobytu, chłopak odkrył jak bardzo miasto stało się robaczywe. Dzieciak z rodu Maji wiedział, że sam nic nie zdziała, ale z pomocą dawnych przyjaciół będzie w stanie poprawić ten świat na lepsze. Jego pierwszym celem był pewien Nara, z którym kiedyś ramię w ramię stał na bitewnym polu… Miał nadzieję przekonać go do swych racji, mimo tego, że nie miał całkiem gotowego planu. Uta założył ramiona za głowę, spoglądając na słońce, które mocniej ocieplało jego blade oblicze. W czasie ostatniego pobytu odkrył w sobie coś jeszcze… Nieznaną siłę, która pozwalała mu wznosić własne umiejętności na poziom, którego z pewnością nie osiągnął nikt inny w jego klanie. Mimo że arogancja mogła go kiedyś zgubić, chłopak z pewnością znał własną wartość. W pewnej chwili Uta wyszedł zza ostatniej linii drzew, znajdując się centralnie przed wąwozem, w którym kiedyś udało mu się zaliczyć pierwsze zadanie dla zielonego ludu. Rei uśmiechnął się do siebie szeroko, siadając nagle na ziemi wśród gęstej trawy. Wiedział, gdzie mieszka Takashi i miał prawo wejść do wioski jako osoba, która z pewnością zdobyła przychylność władzy. Postanowił, jednak chwilę odpocząć, dając swemu przyjacielowi odrobinę więcej czasu… Zanim wprowadzi chaos do jego życia. Rei Uta, chłopak który umarł by narodzić się na nowo… To dopiero początek jego prawdziwej przygody.

– Ciekawe, czy ten gamoń mnie pamięta, jeśli się zgodzi nasza siła ognia wzrośnie dziesięciokrotnie… Prawda Amanjaku? – Przemówił do siebie, jednak wiedział, że jego „towarzysz” wciąż znajduje się za jego plecami. Ciemna masa przybierająca kształt człowieka, by zaraz zamienić się w zwierzę lub coś, czego nawet nie umiał rozpoznać. Mimo różnych form i wielkości, nigdy nie znikał…

Nie odbieram

666 postów i niech ta demoniczna liczba będzie z wami

Nick postaci:Rei Uta
Link do karty postaci:W profilu
Powód porzucenia konta: ...

Znaleziono 677 wyników

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Dzień Dziecka 2025

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: Wąwóz w środku lasu

Re: AnK1

Re: Prośby do administracji

Re: Dzień Dziecka 2024

Re: Porzucanie kont