Zapraszam tutaj.

Chłopak zastanawiał się chwilę, czemu Misae tak się zarumieniła w jego obecności. Czyżby coś do niego czuła? Atasuke nie zaprzeczał temu, że była bardzo ładna i też się chłopakowi podobała, jednak żadne takie myśli nie przeszły mu wcześniej przez głowę. Założył, nie do końca pewien w tym momencie czy słusznie, że skoro Misae pracowała jako kapłanka, to podjęła jakieś śluby czystości lub coś podobnego. Kagawa uznał, że pytanie o coś takiego wprost byłoby całkowitym nietaktem i odsunął ten temat na dalszy plan, kiedy ruszyli lasem w stronę wioski.
-Nic mi o tym nie wiadomo. Ostatnie kilka dni spędziłem w domu, poświęcając większość czasu treningowi, więc żadne wiadomości, ważniejsze i te mniej, do mnie za bardzo nie docierały. - Wieść o wojnie trochę przestraszyła chłopaka. Znał swoje możliwości i był pewien, że w wirze tak chaotycznej walki, raczej nie przysłużyłby się nikomu. Może mógłby wykonać jakiś zwiad lub rekonesans, ale to nie tak, że można sobie wybrać, co się chce robić. Szczególnie w czasie wojennej zawieruchy. - W takim razie nie powinniśmy długo przebywać w trasie. Poza tym, nie mogę się doczekać, by zobaczyć udekorowaną wioskę i poznać młodą parę.
Atasuke chciał sprawnie zmienić temat, starając się utrzymać raczej radosną atmosferę. Na pewno przyjdzie jeszcze czas, by porozmawiać o obecnej sytuacji politycznej. Najbliższe dni i tygodnie pewnie nie będą za wesołe, więc po co dodawać sobie smutku, kiedy takie szczęśliwe wydarzenie czeka tuż przed nimi.
-A jak czuje się Yui-chan? - spytał Misae o dziewczynkę, której pomógł ostatnim razem. Miał nadzieję, że jest w lepszym stanie i nastroju niż poprzednio, kiedy ją poznał.

Atasuke spędzał poranek na zewnątrz. Doszedł już do pełni sił po tych kilku dniach wzmożonego treningu i czuł się pełen energii. Powinien coś z nią zrobić, jednak nie do końca miał pomysł. Rozważał udanie się do wioski i dopytanie się o jakieś zadanie w siedzibie rodu Uchiha, jednak nie do końca chciało mu się ruszać do osady. Jego rozmyślania zostały jednak przerwane przez nienaturalne odgłosy, które dochodziły z pobliskiego lasu. Młody shinobi wzmógł swoją czujność, jednak na razie tylko obserwował miejsce, z którego jego zdaniem dochodziły dźwięki. Po kilku chwilach na obrzeżu polany pojawiła się Misae, którą Atasuke bez problemu rozpoznał. Na jego twarzy pojawił się szczery i miły uśmiech. Wstał i wyszedł naprzeciw kapłance.
-Witaj, Misae-san - przywitał się uprzejmie chłopak, lekko się kłaniając. - Miło cię znów widzieć. Nie mam żadnych planów na najbliższe dni i jest to dla mnie ogromny zaszczyt, że zechcieliście mnie zaprosić na zaślubiny. - Atasuke nie musiał się już dłużej zastanawiać nad tym, co będzie dziś robił. Wyglądało na to, że ma mieć zajęcie nawet na trzy dni. Kagawa oznajmił, że sam powiadomi matkę i że musi zabrać jeszcze ze sobą swój ekwipunek i jakieś bardziej odświętne odzienie.
Chłopak zostawił kapłankę samą na polanie i szybko pobiegł do środka. -Wychodzę. Nie będzie mnie przez kilka dni. Zapasy jedzenia są w spiżarni. Większość rzeczy jest zdatna od razu do zjedzenia - rzucił do matki, nie zatrzymując się nawet, by na nią spojrzeć. Ta i tak nie zwracała uwagi na swojego syna. Atasuke zebrał wszystkie potrzebne rzeczy i opuścił swój dom.
-Myślę, że możemy ruszać - zwrócił się do Misae, gotów do podróży.
Kiedy byli już w drodze, postanowił zagadać do dziewczyny, by umilić sobie drogę. - Coś się zmieniło w wiosce od czasu, kiedy tam byłem?

Atasuke wrócił do domu po krótkiej przygodzie, którą przeżył wraz z Kaiho w mieście. Odnalezienie zaginionego męża okazało się nie być tak trudne, choć po drodze przewijały się różne pesymistyczne scenariusze. Ostatecznie wszystko skończyło się nie najgorzej, a Atasuke wracał do domu bogatszy o te kilka Ryo i nową znajomość.
Matka jak zwykle siedziała w domu, pogrążona w swoich myślach, nie zwracając uwagi na otaczające ją środowisko. Kagawa nie przejmował się nią za bardzo. Chwilę tylko zatrzymał wzrok na jej maskowatej twarzy, jednak nie odezwał się ani słowem. Zrobił sobie szybki posiłek i udał się do swojego pokoju. Było wczesne popołudnie i chłopak nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić. Ostatecznie wyszedł na zewnątrz, by coś potrenować.

Zapraszam tutaj.