Shinobi War PBF Naruto

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

31 Dokładnie tak - kiedy cywil się za coś zabiera to możesz być pewny, że to zostanie spierdolone. Bardziej czy mniej zjawiskowo, może niekoniecznie po całości, ale na pewno zostanie coś zepsute. Na palcach jednej ręki pewnie mogłaś zliczyć osoby lotne, które służyły po cywilnemu i niczego z chakrą nie miały wspólnego. Ale nadal były tylko zwykłymi śmiertelnikami. Osobami, które w jednej chwili mogły stracić wszystko tylko dlatego, że do kogoś się krzywo uśmiechną. Jakoś działał system, według którego ninja byli karani adekwatnie do popełnionych zbrodni. Zawsze byli ci, którzy chcieli zostać bohaterami czy obrońcami i ci, którzy musieli dostać srogi wpierdol, żeby się przekonać, że krzywdzenie kogo popadnie według widzimisię nie prowadzi do niczego dobrego. Ale w kwestii zapapranych śledztw to miejsce nie różniło się wielce od klasycznego miejsca zbrodni, gdzie przychodziła straż, która a)nie miała dobrego kapitana, b)nie miała kapitana wcale, c)kapitan przyszedł zbyt późno. Jak na twoje to chyba była opcja trzecia. Bo jednak - nie wszystko było zadeptane. Tylko główny plac i przy trupie, gdzie strażnicy się pokręcili, pewnie potykali sobie trupa, ponachylali się nad nim, poszukali chuj wie w sumie czego, no bo może jednak morderca oszczędził im roboty i po kradzieży twarzy się pod nim podpisał. Do czegokolwiek tu doszło na pewno łatwiej byłoby to ocenić gdyby nie strażnicy. Już same odciski butów wiele by ci powiedziały. Ale nie. Los nie była na tyle łaskawa, żeby bardziej rozjaśnić twoje trudy.
Ściana. Kamienna, naturalna ściana. Kapliczka, jak zostało wspomniane, znajdowała się przy jednej z tych skarp, tak i ona była dla niej naturalnym murem z tej strony, ze wszystkich pozostałych był nią ten lasek, ten zagajnik. Faktycznie, idealne miejsce do mordu. Zupełnie jak tamten las o którym wspominano, że zamordowano tam kapłanki. Miejsce idealne, bo ciche, bo odcięte. Ruszyłaś wzdłuż ściany. Była częściowo porośnięta bluszczem, w niektórych miejscach o wiele gęściej, do tego stopnia, że nie widziałaś samej ściany. Rozgarnięcie bluszczu, potrząśnięcie liśćmi, nie było problemem, żeby upewnić się, że niczego nie ma pod nimi. Niczego prócz robali, które takie miejsca uwielbiały i pajęczyn, które zostawały na palcach w tym półmroku. Rozjaśnianym i przeganianym przez twoje magiczne światełko. I tak właściwie chyba nic by tu nie było. Chyba. To był już ten moment, że w sumie wkroczyłaś w drzewa, zagajnik się kończył, a ty byś tak mogła iść - wkroczyć w budynki suma sumarum, dojść pewnie i do bram miasta. Lecz nie. Na ścianie była pieczęć. Kartka z pieczęcią - rozpoznawałaś ją doskonale, w końcu posługiwałaś się biegle fuinjutsu. Gofū Kekkai. To była jedna z pieczęci Gofū Kekkai, a co ciekawsze wcale nie była taka stara. Pergamin, mimo panującej wilgoci, nie był taki stary, o ile w ogóle myślało się o tym, że pieczęcie tej techniki mogą ulegać zniszczeniu i czynnikom naturalnym. Jak dobrze wiedziałaś - notek takich powinno być 5. W zagajniku znalazłaś jeszcze jedną przy przejściu jego długości. W maksymalnej odległości 250 metrów od miejsca, w którym swoją podróż zaczęłaś, kiedy skierowałaś się najpierw w prawą stronę wzdłuż kamiennej ściany. Cofnęłaś się. Cofnęłaś? Musiałaś znaleźć bramę. Tak, ściana za posągiem. I oto jesteś - ściana, posąg, miejsce, w którym wydawały się ginąć łapy. Wiedziałaś już, czego szukać, prawda? Ściana jak ściana. A gdyby tak... ziemia? Przeszukanie terenu było formalnością. Może nawet pozrywanie bluszczu - jakikolwiek obrałaś, w końcu dobrałaś się do notki. A notka przylepiona była na ziemi, do podstaw samego lista w połączeniu z glebą. To jest twoja brama, twoje przejście. To jest to! To, czyli co? Bo rozpoznajesz na pewno pieczęć, że to ta jest tą główną. Rozpieczętowanie jej to jedno. Drugie - jak się tam dostać? Siłą? Przemocą?

Kenshi

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

29 Gdyby tylko księżyc miał szansę przepchnąć się przez ciężkie, czarne chmury to na pewno dawałby satysfakcjonujące źródło światła. Jednak ani księżyca ani gwiazd nie było widać. Pochmurna pogoda zwiastowała deszcz, tak i atmosfera była ciężka. Chmury musiało dość nisko wisieć na niebie i pewnie gdyby tylko był jakikolwiek widok na wyższą górę to mogłabyś zobaczyć, jak jest przez nie pochłaniania. Ale takiego widoku nie było. Wszystko co poza miastem było jedną wielką czernią - zamiast chmur pochłaniających wierzchołki gór była nicość pochłaniająca cały świat. Kiepska wymiana. Panująca w tej kapliczce ciemność rozjaśniona była ledwo przez dwie latarenki po bokach, przy tych drewnianych budyneczkach, z których jeden poświęcony był pobożnym życzeniom przy wielkim drzewie, a drugi, po twojej lewej stronie, był wspomnianą kapliczką, gdzie można się było obmyć czy napić wody. Wyglądała na świeżą - wniosek zapisany w pamięci, kiedy przyglądałaś się całemu otoczeniu. Drobne światełko było niezbędnikiem, żeby się tutaj rozglądać. Pochodnia czy latarenka - wszystko jedno. Ty jednak dysponowałaś o wiele sprytniejszą techniką. Co by nie powiedzieć - godną każdego ninja.
Zbliżenie do krwi, która wsiąkła w surowy kamień, pozwoliło ocenić, że to naprawdę była krew. Już nie świeża, ale też nie stara. Rzeczywiście mogła mieć ten jeden dzień. Pomnik nie był z gładkiego, wypolerowanego kamienia i czas już odmalował na nim swoje znamiona. Między innymi w tym, że wiele brudów nie dało się już z niego ściągnąć. Oglądając teren mogłaś zauważyć ciekawostkę - że lis miał osiem ogonów, ponieważ dziewiąta została odłamana. Na podeście możesz zobaczyć świeczniki, ale bez świec. Był za to stary, wypalony wosk. Co ciekawe - były przytwierdzone do kamienia. Nie brakowało też tutaj miseczek, pewnie z darami dla kitsune, były jednak całkowicie puste. Ale pomimo tego, że teren był porośnięty drzewami, widziałaś różne krzewy i rośliny, teraz rzecz jasna wszystko się z nich sypało, a liście mlaskały pod twoimi butami, mogłaś zaobserwować, że teren jest zadbany. Nic nie porasta samego posągu i jest on zadbany, trawa przystrzyżona, wijący się na kamienną ścianę skarpy za posągiem bluszcz kontrolowany, aby nie zarósł całego tego terenu. Tak i liście muszą być grabione, bo było ich tutaj zdecydowanie za mało jak na liczbę drzew wokół i ich częściową nagość tego tygodnia jesieni. Co jednak bardziej niż wystrój interesowało cię raczej to, co mogłaś znaleźć przy samej statule oraz śladach krwi.
Jak to często bywa przy nieogarniętych strażnikach, którzy brali się za śledztwo - psuli wszystko. Po równi. Masa śladów stóp, wszystko zatuptane, jeszcze w ziemi gdzieniegdzie mogłaś zauważyć starte nieco ślady krwi - patrząc po całokształcie to było raczej jedno cięcie i to nawet niezbyt gwałtowne, bo krew nie była rozpryskana daleko. Raczej zgon miał miejsce przy samej statule. Jej podstawa, tak i ziemia przy nim, była miejscem samego wykrwawienia się. U podstawy mogłaś też dojrzeć ślady dłoni, która zostawiła za sobą czerwony ślad. Z twoją percepcją bez problemu dojrzałaś niezadeptane ślady po palcach, które musiały trochę poryć ziemię, próbując się podciągnąć, uciec od napastnika? Może ostatnie, agonalne odruchy? Tak czy siak ślady palców przeciągały się nieco po ziemi. Co pewnie zwykłemu śmiertelnemu by umknęło, ale nie umknęło tobie - po lewej stronie posągu były odciśnięte ślady łap. I to wcale niemałych łap. Wielkością bliżej im było śladom, jakie zostawiał po sobie Ikigai, ale jednocześnie budowa łapy była zupełnie inna. Chyba kierowały się w tę stronę, ale jeśli tak było to zostały, jak większość rzeczy, zadeptane. Mogłaś za to pójść w stronę, z której przychodziły - a przychodziły... ze ściany? Ginęły w tym bluszczu i porośniętych różnymi elementami roślinnymi skale. Nie widziałaś żadnych ani na prawo, ani... och, znalazłaś. Kawałek na prawo były kolejne - ale te były starsze. Stworzenie, które tędy szło musiało zagłębić się w ten niewielki zagajnik i skierować do miasta.

Kenshi

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

27 Mężczyzna wiedział doskonale, że nadmierne dumanie nad swoimi klientami nie przynosiło niczego dobrego. To trochę nie ten świat, żeby wszędzie wciskać nos, ale wychodzić z tego bez szwanku. Takim to sposobem wiedział też, że ludzie nie musieli cię lubić, mogli cię nienawidzić. Ważne, żeby myśleli, że jesteś dla nich potrzebny. Tak i jego myśli nie wędrowały, czy ona do poderwania, mężatka, czy ma nieślubne dzieci, a może szuka jakichś przygód. Airan nie obnosiła się co prawda wszem i wobec z odznaką, ale jak zostało powiedziane - koleś głupi nie był. Ninja mieli zazwyczaj... bardzo specyficzną aurę wokół siebie. I przede wszystkim - miecz na wierzchu. Niby cywile też potrafili z takimi chodzić, ale nie TAKIMI. Ten miecz wyglądał bardzo elegancko. Prosty, minimalistyczny, ale zadbany. Jak na jego oko - jak na pokaz. Po to, żeby dobrze pasował do jej stroju. I cóż... pasował. Tak czy siak - kelner dbał o to, żeby być potrzebnym. Bo pracowity najbardziej nie był i lubił sobie przysiąść to tu to tam. Ale czego nie zarobił na dniówce - nadrobił i nawet z nadmiarem w monetach sypniętych tu i ówdzie. Pracodawca też go nie zwalniał - bo wiedział, że takich jak on trzeba trzymać blisko. Dopóki są po twojej stronie to masz szansę na to, że unikniesz tych i owych nieprzyjemności. A i wiedział, że, jak to słusznie ujęłaś, szczęście nie przychodziło do człowieka samo. Tak i stwarzał mu wszelakie podłoże do tego, żeby się pojawiło, a skoro się pojawiało przed oczami to dbał o to, żeby przyciągnąć je do siebie ręką. Ludzie, którzy żyli w ciągłej biedzie i nieszczęściu zazwyczaj nie mieli tyle szczęścia, żeby wykazać się dostateczną przebojowością we wszystkim, co czynili. Ty więc stwierdziłaś, że dobrze sytuację wykorzystać i on stwierdził, że nie może pozwolić jej uciec. Owszem, mogłaś zrezygnować - pewnie za darmo też byś się w końcu dorobiła jakichś informacji. Zagadując to tu, to tam... to i dlatego też kelner postarał się, żebyś pomyślała, że on naprawdę dużo wie. Z różnymi ludźmi trzeba rozmawiać na inne sposoby. Trafiłaś po prostu na kogoś, kto najwyraźniej miał naturalny talent do tego, jak docierać do takowych osobistości.
- Mówili, że jego twarz była całkowicie biała i płaska. Pozbawiona rysów. Tylko puste oczodoły straszyły, nim strażnicy go zakryli. - Kelner przybierał odpowiedni ton do tego, co mówił, tak i nie skąpił sobie odpowiednich gestów, by wszystkiemu nadać odpowiedniego klimatu. Ile w tym wszystkim było przekoloryzowania, ile prawdy... z zabieraniem twarzy sama wiedziałaś - był przynajmniej jeden taki ktoś, kto mógł to zrobić. I wszystko gdzieś się ze sobą splatało... albo było oddzielnymi sprawami, tylko ktoś pod kogoś próbował się podszyć w tym wszystkim. Kelner zdecydowanie powinien zostać bajarzem - ten jeden wniosek był całkowicie pewny wśród tych wszystkich słów.
- To jeden z Yako, Dzikich Lisów, jak się mawia w naszych stronach. Okrutne, mściwe i sprowadzające nieszczęścia. Zupełne przeciwieństwo opiekunów Zenko, Dobrych Lisów. To właśnie im poświęcona była kapliczka. Niektórzy mówią, że dwie rodziny zaczęły prowadzić ze sobą jakiś rodzaj wojny, stąd i te morderstwa... mściwe listy postanowiły przejąć te ziemie tylko dla siebie. W którąkolwiek stronę by te teorie nie wędrowały, jedno jest pewne - zarzekają się, że czarny lis był na miejscu zbrodni. - Przekładanie w tę i z powrotem kubeczków, przesuwanie talerzyków... teatrzyk trwał. A i pogawędka nie była jakaś wybornie długa. Ale wystarczająca, żeby w końcu jedna z "koleżanek po fachu" zwróciła na to uwagę i przechodząc obok zaczepiła mężczyznę prowadzącego z tobą konwersację.
- Wracaj do pracy zanim szef zobaczy. - Przyganiła mu cicho i pokłoniła się przepraszająco w twoim kierunku, zanim szybko myknęła dalej. Już ją ktoś wołał. Zrobił się wieczór z tego wszystkiego i karczma naprawdę pękała już w szwach.
- Ekhem. To się rozumie. Moja przejaśniona pamięć... - Znów szeroko się uśmiechnął i sięgnął po podany przez ciebie ołówek... albo cokolwiek, bo jego ręka tak zamarła, jako że sam nie miał niczego do pisania. Jeśli miałaś jednak coś przy sobie to zaraz ci zaznaczył na twojej mapce. Jak się okazywało - świątynia Amaterasu i Tsukuyomi były po przeciwnych sobie stronach miasta. Kaplica poświęcona wspomnianym Kitsune zaś znajdowała się nieco na uboczu, wsunięta między skały, gdzie nie było już zabudować, a pojawiały się drzewa przy krańcu miasta. - Aaach, na pewno poinformuję! Będzie zaszczycony komplementem! Gdyby panienka czegoś potrzebowała - służę! - Pokłonił się, ale w ten nieco teatralny i żartobliwy sposób. Gładziutko zebrał już kubeczki i naczynka i powędrował w kierunku baru, by tam zniknąć ci już wśród ludzi.
Skierowałaś się w stronę kaplicy zaznaczonej na mapie po opuszczeniu karczmy. Noc była całkiem przyjemna - tu, na dole, pomiędzy budynkami, gdzie nie świstał wiatr, ale nadal zimna i... mokra, nawet pomimo tego, że aktualnie nie padało. Na niebie nie było żadnej gwiazdy, więc o ile podróż przez główną ulicę nie była problemem, o tyle zagłębianie się w jakieś uliczki mogło być teraz takim sobie pomysłem. Na szczęście były jeszcze oświetlenia pokroju blasku z okien. To nadal nie była godzina, w której ludzie już układaliby się po równo do snu. W końcu dotarłaś. Początkowo zagajnik trochę odstraszał mrokiem, ale gdzieś tam za nimi paliły się pojedyncze latarenki. Drzewa nie były też tak gęste i przede wszystkim nie było ich tak dużo, by zasłaniały wszystko. Bez problemu dotarłaś do kaplicy - a tam? Cóż, to rzeczywiście ciężko było nazwać "świątynią", jak gdzieś między chłopstwem mogłaś podsłyszeć. Stała tutaj wielka figura siedzącego lisa o ośmiu ogonach, który mądrymi ślepiami spoglądał na każdego, kto się pod nim zatrzymał. Oprócz tego był kramik, niewielkie, ale zapewne święto drzewo życzeń, na którym podzwaniały delikatnie pojedyncze dzwoneczki, jak i obijały się o siebie drewniane tabliczki z życzeniami i imionami. Bardzo pojedyncze - nie do porównania z wielkimi świątyniami najsławniejszych bóstw. Nie zabrakło też małej kapliczki z wodą święconą, którą każdy mógł się obmyć czy też napić z niej. Na podeście pod posągiem nadal była krew. Tak i nieco tej krwi chlapnęło na poszarzałą od czasu rzeźbę. Zdobiły ją brzydkimi plamami.

Kenshi

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

25 Owszem, to nie kwestia zmarszczek, ale raczej popularnych standardów. Kobiety w tym wieku były już nie tylko zamężne - miały już dzieci, które wychowywały. Bo Airan jednak nie wyglądała jak dziewczynka ledwo odstawiona od cycka matki. Z tego powodu też wzięło się lekkie zamieszanie w głowie kelnera, który starał się gładko wyratować. Zawsze lepiej kobiecie odjąć niż jej dodawać - wtedy zazwyczaj panie czuły się lepiej. Co najwyżej uroczo rumieniły, czy właśnie uśmiechały, że hoho, ona to już wcale nie taka panienka..! Tym nie mniej tutaj się obyło chyba bez większych... szkód wywołanych tym nieprofesjonalnym zawahaniem z jego strony. Już stał wyprostowany, gotowy do służenia, jak to zresztą na profesjonalnego kelnera przystało. Tak, tak profesjonalnego, który chciał... przy okazji odrobinkę się dorobić. Tak to już bywa, że kiedy masz łeb na karku to nawet tak prosta praca jak ta może być dochodowa. Zwłaszcza, kiedy lubisz gadać z ludźmi. A tak się składało, że on z nimi gadać lubił. Kiedy była okazja zaś pogawędzić do tego z piękną niewiastą to wychodziło się tylko na plus.
- A i owszem, piękna panienko. Widuje się u nas całkiem sporo lisów, chociaż nie jest to popularny kult... bardziej legendy z pokolenia na pokolenie... - Kontynuował już z tym tytułem, skoro nie pojawiło się żadne zaprzeczenie - ani to słowne ani to ze spojrzeniem. Za to on teraz spojrzał w kierunku baru, żeby się upewnić, że nie jest widziany przez pracodawcę, jeszcze przyjrzał się kelnerom... i ułożył tacę na stole. Zaczął rozkładać na tymże też stole brudne naczynia, tak nieco wolno, pochylony teraz znów, by wyglądało na to, że mężczyzna pracuje... i pewnie dopóki ktoś kilka razy nie zawiesi na nim spojrzenia, żeby skapnąć się, że coś jest nie tak, to takie wrażenie dla innych będzie sprawiał. Bardzo zajętego pracownika. Uprzednio jednak wsunął bardzo szybciutko i z gracją przesunięte monetki do sakwy pod fartuchem, kiedy zaczął mówić. I nim wziął się za swój misterny plan udawania, że jest bardzo zapracowany. - Aaach, tak, tak, ta sprawa z Kitsune, rzeczywiscie..! - Szeroki uśmiech rozjaśnił jego lico, tak i nieco psotliwe iskry grały w jego oczach, kiedy teraz odwzajemniał spojrzenie Airan. Nie miało w sobie obłudy i pomimo tego, jak cwaniacką kartą zagrał, żeby się dorobić, to nie było spojrzenie wyłudzacza, szczura, który tylko myśli o pieniądzach. Zupełnie jakby ten człowiek cieszył się całym życiem, jakim otrzymał. Rzadko można było takich spotkać, zwłaszcza w obecnych czasach, które wyklęte były pod chmurami Antykreatora i jego mianem. Pod strachem i groźbą. Tego człowieka to nie dotyczyło. Strach? Wojna? Okrutne morderstwo w jego mieście? Może to działanie jakiejś substancji odurzającej..? Z drugiej strony jegomość wydawał się być całkowicie trzeźwy.
- Pierwsze morderstwo miało miejsce trzy miesiące temu. Zmarł jeden z niższych kapłanów Amaterasu. Sprawa była bardzo tajemnicza - wygląda na to, że... zapił się na śmierć. Co jest jednak bardziej interesujące to to, że mężczyzna nigdy wcześniej nie dotykał alkoholu według pozostałych kapłanów i kapłanek. - Uniósł brwi, spoglądając na swoją rozmówczynię, kiedy zwolnił na ten moment ruchy. - Drugie mordestwo miało miejsce równo miesiąc po tamtym. Również w czasie pełni księżyca. Morderstwa dokonano na wyższym kapłanie Tsukuyomi. Ten, pomimo tego, że miał udane życie i miał brać niedługo ślub, powiesił się w swoim pokoju. Trzecie morderstwo miało miejsce... również równo miesiąc po poprzednim. Również w czasie pełni. Trzy kapłanki zostały znalezione w środku lasu, rozebrane, z podciętymi żyłami. Trzymały się za ręce i leżały wokół kamienia, na którym ponoć wypisały własną krwią bluzgi do wszystkich bogów. - Mężczyzna wskazał palcem górę, jakby chciał aktualnie Airan pokazać sam panteon, gdzie każdy z bogów aktualnie strzegł swojej domeny. - Wczorajszego dnia jednak stała się jeszcze ciekawsza rzecz! Zbliża się znów pełnia, za dwa dni będzie, ale tym razem nasz morderca się pośpieszył! Zostawił trupa, którego nikt nie potrafił zidentyfikować prosto pod statuą świętego lisa w świątyni Kitsune. A nie potrafią go zidentyfikować, ponieważ oprócz poderżnięcia gardła, ktoś... zabrał mu twarz. - Przesunął dłonią po swojej własnej facjacie. - Morderstwa w każdym mieście są normą. Ale w naszym Tawarakoshi dzieje się coś złego. Ludzie mówią, że to zemsta Czarnego Lisa za to, że kapliczka Kitsune została w dużej części zapomniana, bo ludzie przestali oddawać cześć lisom.

Kenshi

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

23 Włości Shirei-kan były bardzo przyjemną karczmą. Albo - JEST przyjemną karczmą. W przeciągu tych dwóch godzin spędzonych na słuchaniu, może troszkę zagadywaniu nawet przybyszów o różne tematy, nic się nie zmieniło we wnętrzu, karczma nie wybuchła, nie rozpadła się. Możesz być o to spokojna. Więc - co składało się na wnętrze przybytku? Był on dwupiętrowy. Oferował zarówno wysokiej klasy jak i średniej pokoje. Drewniane i przytulne wnętrze od zewnątrz zachwycało kamienną konstrukcją. Ściany ozdobione były pojedynczymi obrazami krajobrazów w całkiem niezłym stylu. Zadbano o to, żeby kwiaty wiszące w donicach przyczepionych do mocnych filarów podpierających piętro były świeże i ciągle cieszyły swoją zielenią czy rozkwitem. Kamienna podłoga była powycierana już tysiącami stóp, które się tędy przewlekły. W ściany powbijane były pochodnie, a pod sufitem płonęły świecie zawieszone na stalowych kandelabrach sufitowych. Drewniany blat wygięty w literę "L" był miejscem obstawionym przez stołki i przez gawiedź. Trzeba się było trochę przepchać, jeśli chciało się dopchać do barmana. Na szczęście kelnerki i kelnerzy byli czujni i z mniejszą czy większą chęcią odpowiadali na zawołania i żądania klientów. Tak samo i twoje, jeśli tylko potrzebowałaś herbaty, grzanego wina (idealne na takie pochmurne i chłodne wieczory!) czy przekąski. Nie brakowało tutaj też i kominka, przy którym można było się ogrzać, ale stoliki wokół niego było najbardziej oblegane. Trzeba się było zaczaić i... migiem! Zanim ktoś inny nie zastosuje tej samej taktyki! Stoliki były kwadratowe, z trzema większymi ustawionymi przy jednej ze ścian - taka ostateczność, kiedy już nie można liczyć na większą prywatność. Karczma była jednak spora, to i sporo miejsca tutaj było. Co najważniejsze - było czysto. Oczywiście podłoga była zabrudzona od błota i ziemi po całym dniu, ale to nie był brud nanoszony tygodniami. Widać było, że codziennie musiało być to miejsce porządkowane. No i karczmarz nie miał tego denerwującego nawyku mycia kubków brudną szmatą.
Pierwszą osobą więc, którą złapałaś, był kelner - starszy nieco mężczyzna, przeciętnej postury, o całkiem przyjemnej twarzy - można było uwierzyć, że uśmiech, który pojawił się na jego twarzy, kiedy obrócił się do ciebie niosąc tacę z pustymi naczyniami, mógł podbić serca wielu kobiet. Miał łagodną twarz i jednocześnie męską. I przy tym spojrzenie, które sugerowało, że jest bardziej bystrą osobą niż prosty chłop wyrwany z pola. Zatrzymał się właściwie w pół kroku, zrobił prawie piruet w twoim kierunku i nieco nachylił ku tobie, zachowując, rzecz jasna, profesjonalną odległość.
- Tak? - Człowiek pierwsze o czym myśli to o tym, że klient chce przyjąć zamówienie, albo może zamówić kąpiel czy pokój. Cokolwiek. - Świątyni? Och, pewnie chodzi pani...ence - zawahał się odrobinkę, tak i jego pytanie było tak i nieco przepraszające, jak i odrobinę... psotliwe i przepraszające zarazem. Poczucia winy w jego spojrzeniu za to próżno się dopatrywać - o świątynie Kitsune? Hmm, musiałbym się zastanowić... - Jego uśmiech nieco się poszerzył, kiedy sięwyprostował i przesunął palcami po brodzie. Miał życzliwe spojrzenie - takie się wydawało. Dobre oczy. Ale jednocześnie błyszczało w nich coś specyficznego. Ten jego gest, przeciągnięte zdanie... i to, jak patrzył na Airan. Jakby czegoś oczekiwał. Na coś. - A może chodzi o świątynię pani Amaterasu? To nie pierwsza taka sprawa i nie ostatnia, ale, słodcy bogowie, pamięć człowieka jest taaaka ulotna, kiedy się próbuje zarobić na kawałek chleba. - Puścił oczko w kierunku Airan i zaśmiał się cicho.

Kenshi

Nick prowadzącego: Mei
Nick biorącego/biorących udział: Ryuujin, Kaiho
Rodzaj misji: C
Streszczenie misji: Młoda panienka z dobrego domu prosiła o pomoc w pozbyciu się nasłanych na nią zabójców. Niestety zabójcy okazali się zbyt dobrzy jak na możliwości naszych bohaterów.
Link do misji:
1. viewtopic.php?p=185225#p185225
2. viewtopic.php?p=185417#p185417
3. viewtopic.php?p=185753#p185753
4. viewtopic.php?p=186368#p186368
Ilość postów: 41
Wynagrodzenie dla gracza *: obie pośmiertne hihi

* - do usunięcia z wynagrodzenia, jeżeli nie są potrzebne

Wilcze sprawy bardzo.

Link do poprzedniego rozliczenia: Click

Rozliczenie:

Dom Kaiho - 1 post

Plac Kami Ai - 2 posty

Dom Kaiho - 1 post

Plac Kami Ai - 1 post

Łącznie: 5

Bonus:

Nick postaci: Kaiho
Link do karty postaci: viewtopic.php?p=170221#p170221
Powód porzucenia konta: śmierć postaci

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

21 Nie marudziłaś ty, nie marudził też on. Poza ewentualnym krótkim komentarzem nie było z jego strony żadnych narzekań, nie było zbędnych słów, które wylewałyby się żalem, czy tym bardziej oznakami słabości. Ta pogoda była niemalże odświeżająca. Po długiej podróży bez dostępu bezpośredniego do wody... co tu dużo mówić, kwiatkami to żeście nie pachnieli. Pot, pył i teraz wilgoć połączone ze sobą razem - potrafisz sobie to wyobrazić? Na pewno. Byłaś zmęczona drogą wielbłądem i konno, jak i zmęczone były same zwierzęta. Ale to też było nic w porównaniu z trudami podróży w Sogen.
Szare niebo nie było jednostajne. Chmury grubymi tumanami przewalały się po tym, co zazwyczaj błękitne, a teraz było szaro-czarno-białe. Zupełnie jakby zbierało się na burzę. Świat zaś malował się jak pięknisia na jesień. Większość liści pałętała się już pod nogami - czy to szybko czy nie ciężko było komuś wychowanemu na pustyni stwierdzić. Te, co jeszcze zostały, miały przyblakłe w tej pogodzie kolory złota, czerwieni i pomarańczy. Zrywał je wiatr, który teraz targał grzywami koni i waszymi włosami - nie na tyle porywczy, żeby te włosy wpychał do oczu, ale na tyle zdecydowany, żeby unosić je w swoich podmuchach. Skierowaliście się wzdłuż tego wąwozu. Dzieląc się spostrzeżeniami na jego temat, wymieniając poglądami na otoczenie. Tutaj źle, nie ma gdzie się skryć, przydałoby się blisko wody, tam chyba płynie jakiś strumień, ale nie lepiej z tej strony? Mogłaś się też dowiedzieć, że Kenshi zna teren dobrze, ale też nie idealnie. Nic dziwnego, ile razy mógł tutaj być? Może ostatnim razem zrobił lepszy zwiad? Tak czy siak mniej więcej orientował się co gdzie jest. Nawet jeśli nie miał spisanej w głowie mapy do celu. W końcu zatrzymał się w dogodnym miejscu - rzeczywiście nieopodal strumienia i też nie przy którymś ze zjazdów, żeby nie być wszem i wobec widocznym, gdyby ktoś całkiem PRZYPADKIEM się tędy przemieszczał. A przypadki, jak wiadomo, aż za bardzo lubiły chodzić po ludziach. I kiedy im się udawało to ich wręcz deptały. Nie musiałaś właściwie czekać, aż się rozłoży czy pomagać - wiedziałaś doskonale, że Kenshi to w końcu duży chłopiec i w tak podstawowych czynnościach pomocy nie potrzebował.
- Racja. - Kenshi zrobił minę, która dokończyła to jedno "racja" za niego. A mówiła ona "o najważniejszym bym zapomniał". - Hamada. Ostatnio działał pod imieniem Hamada. Miał twarz młodzieńca o białych włosach, przypominał nieco stereotyp Kaguya. Nie wyróżnia się szczególni wzrostem. - Typowych mieszkańców tego rodu - ile mogło ich być w takim mieście? Raczej niedużo. O ile nie zdążył już się całkowicie zmienić. Zanim jeszcze odjechałaś Kenshi wręczył ci listę z pierdołami takimi jak żywność do kupienia - gdybyś mogła mu jutro czy pojutrze przynieść przy okazji meldunku. Oczywiście dorzucił do tego pieniądz.
Zjechałaś bez większego problemu w dół. Łagodniejsze zbocze nie stanowiło wyzwania dla konika, więc poradził on sobie bezproblemowo. Mury i bramy miasta robiły niezłe wrażenie. Takie, że gdyby nawet po drugiej stronie stali ninja to mieliby zagwozdkę z dobraniem się do wnętrza, gdyby ninja stali na szczycie tych murów. Jednak nikt cię nie sprawdzał i nie zatrzymywał. Strażnicy sprawiali wrażenie niezłych skurwysynów - twardych i zaprawionych chłopów o krzywych mordach, którzy nawet nie stali przy bramie jak w każdym normalnym mieście. Siedzieli obok, przy stoliku, jeden z nich właśnie żuł tytoń. Oooch, używki! Ludzie zawsze szybko je podłapywali. Ale mimo wyglądu normalnie ci odpowiedzieli co gdzie znajdziesz. Nie pytali o godność. Nie pytali o klan. Tylko te wygłodniałe spojrzenia z myślą, że z takimi osobami nie chcesz się znaleźć w ciemnej uliczce... o ile stanowiliby dla ciebie jakiekolwiek wyzwanie. Stajnia była nieopodal, gdzie można było zostawić konia. Tak i podali ci kilka karczm, ale te najlepsze były w głębi miasta. Najlepsza w wyższym standardzie znajdowała się u podnóża skarpy, która prowadziła do najważniejszych budynków tego miejsca - czyli między innymi zamku włodarza. Karczma ta, o nazwie "Włości Shirei-kan" idealnie odpowiadała twoim standardom. Mogłaś, jak sama wymieniłaś, napić się, zjeść. Posłuchać. Sporo mówiło się tutaj o wojnie. Komentowano jej słuszność, to, jak to nieodpowiedzialne, kiedy Han czeka, jedni mówili, że dobrze tak Uchiha, a zaraz byli drudzy, którzy twierdzili, że Kaminari powinni dostać wciry. Było nieco komentarzy odnoszących się do tego, że Kazuo się za bardzo rządzi w Karmazynowych. Gdzieś tam pominęłaś tematy odnośnie tego, że plony w tym roku to niezłe, pogoda sprzyjała, a inny narzekał, że pogoda zła, bo zwierzyna mu nie sprzyja. Gładko pomijałaś pogawędki o żonie, dzieciach, bratach i siostrach. Starałaś się filtrować typowe obgadywanie plecków - bo może tam się pojawi jakaś nowość o twoim poszukiwanym? Co ciekawego wyciągnęłaś to to, że mocno burzyło spokój ludzi opowiastka o tutejszej świątyni Kitsune. Została sprofanowana. Dzisiejszego ranka znaleziono tam trupa i ponoć pokazał się w niej zły omen - czarny lis. Podchwyciłaś tę rozmową od trójki mężczyzn, która właśnie wkroczyła do karczmy, chyba prosto z pracy, śmierdzieli jeszcze specyficzną wonią odczynników do przetwarzania skór i materiałów. Gdzieś wcześniej słyszałaś komentarze o biednej kapłance, że trzeba się pomodlić, a czy patroni nad nimi jeszcze czuwają, a co teraz będzie - ale to, co cię skupiło, to słowo-klucz. Trup. I specyficzne zdanie, które wyrwało się jednemu z nich: myślisz, że to było rytualne?! Myślisz, że pożarło jego duszę?

Kenshi

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

19 Popularne twierdzenie wśród ludzi dotyczyło tego, że podążanie ścieżką kłamstwa i mordu to trudna ścieżka. Ale to nie prawda. To była właśnie ta łatwa droga. Im więcej zbrodni popełnisz, im bardziej zniszczysz swoje sumienie, im więcej grzechu nazbierasz, tym wszystko będzie przychodziło ci łatwiej. Ta droga na skróty. Zaczniesz szukać możliwości podążania nią, a co najważniejsze - będziesz ciągle samego siebie usprawiedliwiał, że to jest dokładnie to, co powinieneś robić. Musisz to zrobić, trudno, sytuacja tego wymaga! W końcu już przestawałeś nawet spoglądać na siebie jak na złą osobę. Między innymi tego uczyły się dzieciaki, kiedy posiadły jakże wielki dar, którym była chakra. Znam przynajmniej jedną osobę, która uznała ją za przekleństwo.
- To nieźle. Chęć pogawędki powinna się ciebie trzymać po dotarciu na miejsce. - Każdy miał swoje preferencje. Jeden wolał zabić we śnie, drugi wolał mężnie rzucić rękawicę, by "walczyć jak mężczyźni", a jeszcze trzeci powie, że woli w ogóle nie zabijać, a jedynie pacyfikować. Kenshiemu wszystko było jedno, czy Airan lubi się dowiedzieć, kogo morduje, czy morduje na pstryknięcie palców. Co jej sprawia zabawę, a co nie. Ale dobrze usłyszeć tak wprost, że wbrew pozorom jest gadatliwa. A pozór sprawiała raczej osoby, która woli ograniczyć kłapanie jadaczką, co na ten moment zresztą mu odpowiadało. Ta konkretność. Prosto, rzeczowo, na temat, bez owijania w bawełnę, bez cwaniakowania. Czysto przede wszystkim. Nie było żadnego wywyższania się w tym wszystkim i chełpienia, jaka to ona nie jest dobra! I jednocześnie nie było fałszywej skromności - bo ta skrajność była dla niego bardziej irytująca niż ludzie, co wyżej srają niż dupę mają. Tych drugich łatwo było usadzić, a z tymi pierwszymi to wygrać się nie dało. Zawsze w syndromie "jaki to ja słaby nie jestem".
Nie dość, że nie znał Airan, to jeszcze patrzył na nią przez pryzmat siostry. Więc Airan miała gorzej - startowała z niższego progu, niż każdy normalny ninja by wystartował. Kenshi na tyle nie lubił Kirino, że nie chciał się z nią wdawać w dyskusje, a swoje zdanie na większość rzeczy zostawiał dla siebie. Jeśli ta miała dla niego jakieś zadanie wolał je wykonać na czysto i bez wchodzenia w polemikę na ten temat. Jego wierność Maji nie była położona w rękach tej kobiety - kładł ją w pustyni. W Unii. W swoich rodakach. Ciężko zazwyczaj przekonać do siebie kogoś, kto od startu ma cię za nieco gorszego od innych. I nie chodziło u umiejętności jako ninja. W końcu Kirino była naprawdę dobra w tym, co robiła. Chodziło właśnie o ten interpersonalia. Te najbardziej zawiłe, ludzkie sprawy, które sprawiały, że kogoś lubimy bardziej, a kogoś mniej.
Umówieni i dogadani pojechaliście dalej. Kenshi założył znów chustę na twarz i pogonił wielbłąda, żebyście utrzymali tempo. Zwolniliście w południe, a popołudniem znowu można było pognać trochę szybciej, aby wieczorem rozłożyć obóz w najbardziej dogodnym miejscu. Spędziliście na pustyni kawał życia. Nie stanowiło dla was większego problemu, żeby się przygotować, ocenić, gdzie będzie lepiej, a do której wydmy się nie zbliżać, bo tej nocy może zostać przeniesiona przez wiatr i was zasypać. Ta podróż trwała dość długo. Z przerwą w wiosce, kiedy dotarliście na granicę Głębokich Odnóg, by tam oddać wielbłądy i wypożyczyć konie. Dokładnie tak, jak było mówione. A potem drogą wyznaczoną przez Kenshiego. Rozważnie dobierając trasę, żeby nie stracić na tempie, ale również żeby nie nadrabiać zbyt wielu kilometrów. Pogoda wam na szczęście sprzyjała. Pokropiło dopiero ostatniej nocy, kiedy rozkładaliście obóz i gdy już zaszyliście się w namiocie. Ale tego nawet nie można było nazwać prawdziwym deszczem, jak chociażby ten, jakiego doświadczyłaś w Sogen. Podróże nie były całkowicie ciche - spędzając ze sobą tyle czasu razem w końcu zaczynasz zagadywać. Wspominać o czymś. Tak i Kenshi podpytał o Kami no Hikage. Podzielił się swoją opowieścią. Tak i przedyskutowaliście Mur, a Maji mógł ci opowiedzieć o wielkim napadzie Dzikich na Mur. Że to nie jest tak zacofana nacja, za jaką ją uważa wariatka Katsumi. Władali chakrą, przeszczepami, komunikowali się normalnie. I byli śmietelnie niebezpieczni. Setki ninja poległy tamtego dnia bronią świat przed ich szaleństwem. Było wiele opowieści i wiele słów, jakie mogły między wami paść, ale nigdy nie były one szczególnie długie. Kenshi się jakoś nadmiernie nie otwierał. Ale przynajmniej miałaś okazję przełamać to złe wrażenie "młodszej siostry tej kurwy". Stałaś się... tą "lepszą częścią rodziny tej kurwy".
Dzień był pochmurny, kiedy popołudniem w końcu stanęliście na zmęczonych koniach na szczycie skarpy. A w dole - w dole, pod wami, rozciągało się miasto. Naprawdę spore - a robiące tym bardziej wrażenie, że dzicz, w jakiej jechaliście, bez żadnej karczmy, przyczółku, bez żadnej wioski wokół była po prostu pusta od cywilizacji. Tymczasem oto tkwiło tutaj Tawarakoshi - jak już jego nazwę zdradził ci sam Kenshi. Zjazdów stąd do miasta było kilka - bardziej stromymi drogami poboczem, albo zjechanie łagodniejszym stokiem, by wjechać do wnętrza przez główną drogę i bramę. Miasto żyło - niewątpliwie. I nie dziwiło już, że ktoś mógł tutaj z łatwością zaginąć i wmieszać się w tłum. Jak i dobrze zaopatrzyć, gdyby chciał zniknąć między stromymi i niebezpiecznymi górami Głębokich Odnóg.
- Rozłożę obóz niedaleko miasta. Dobrze, żebyś informowała mnie codziennie o tym co się dzieje. Albo co dwa dni. Żebym miał pewność, że nic ci nie jest. - Bo nie chodziło nawet o to, że co dwa dni można zebrać wartościowe informacje. Nie. Chodziło głównie o to, żeby mieć pewność, że nic się nie stało. Że Airan jest nadal bezpieczna i nic jej nie grozi. Nic się jej nie stało, a cały plan nie dał dupy. - Kawarakoshi nie jest najmniejsze. Jest tu kogo szukać. - I z tymi słowy zawrócił konia, żeby wybrać jedno z najbardziej dogodnych miejsc na obóz - w miarę blisko, z widokiem na miasto, ale jednocześnie tak, by z samego dołu nie był widoczny chociażby blask ognia, kiedy będzie tu obozował.
A ty, tak na dobrą sprawę, mogłaś ruszać w dół.

Kenshi
[/quote]

Zapraszam -> tutaj

Tawarakoshi
Miasto Drogi Mlecznej Położone w Głębokich Odnogach Miasteczko Tawarakoshi mieści się na granicy z Kyuzo. Podlega więc ich podatkom tak i polityce, a jednak rządzi się sobą. Ludzie tutaj mieszkający to zaprawieni uchodźcy, którzy nie potrafili sobie znaleźć miejsca nigdzie indziej. Życie w tych surowych terenach ukształtowało zdolności przetrwania tutejszej ludności. Tutejsi mieszkańcy są również bardzo religijni. Mieści około 5 000 mieszkańców.
Budynki stoją tu blisko siebie i nie zostały zbudowane na żadnym konkretnym planie. Zbudowane z kamienia, którego tu pod dostatkiem, z drewnianymi wzmocnieniami i szkieletami nie przypominają delikatniejszego budownictwa Kyuzo. Bliżej im do architektury Daishi. Okna są małe, a na zewnątrz widać mocne okiennice. Wszystko to dlatego, że zimy są tu bardzo surowe, a i wiosna i jesień nie rozpieszczają. Rozciągają się wzdłuż klifów, gdzie w wąwozie miasto powstało. Zyskało popularne miano Miasta Drogi Mlecznej, ponieważ późną nocą granat nieba wymalowany jest tym niezwykłym, magicznym zjawiskiem. Drzewa są tutaj równie surowe, co reszta roślinności - dziwnie powyginane od wiatrów wrastają w każdy kawałek skały i ziemi, jaki tylko mogą. Pojedyncze, małe poletka pól można znaleźć przed samym miastem. Głównie jednak ludność utrzymuje się tutaj z rzemieślnictwa oraz z polowań. Jest to również zazwyczaj miejsce wypadowe dla łowców głów jak i wyrzutków, dla których ostatnią możliwością przetrwania jest zagłębienie się w Głębokie Odnogi. Mimo to wcale nie ma tu zbyt wielu gości i przejezdnych. Tawarakoshi to ostatni przystanek ludzkości przed dzikimi ostępami Głębokich.
Serce miasta, które stanowią najwyższe budynki, stanowią połączenie zamku tutejszego włodarza, siedziby straży i koszar. Nie da się nie zauważyć dwóch wysokich wież strażniczych, z których rozciąga się imponujący widok na dalsze części Głębokich Odnóg jak i na otwarty teren drogi prowadzącej do Tawarakoshi.

Kiedy umysł nie łączy wątków wędruje nieracjonalnymi drogami. Kiedy emocje zaczynają ci się mieszać nie podejmujesz też racjonalnych decyzji. Niczego wtedy nie podejmujesz. Zaczynasz nawet wątpić, czy lepiej iść do przodu czy może się cofać. Czy lepsza będzie obrona czy atak. Walczyć - czy uciekać. Kaede nie była tchórzem - ale Kaiho nim był. Bał się bólu. Bał się fizycznego bólu, nie chciał cierpienia, nie chciał mieć blizn na ciele. Ale nie potrafił tchórzyć, kiedy przychodziło do konieczności obrony kogoś. Nie ma ciała - nie ma dowodów. Nie ma dowód, nie ma przyjęcia do świadomości pewnego faktu - że Ryuujina już tutaj nie było. Kto by pomyślał, że jego własna obsesja będzie też gwoździem do jego trumny. Choć może nie? Kiedy wpada ci do głowy głupota chcesz, żeby została z niej wyjęta. Chcesz, żeby ktoś ci pomógł, żeby cię uratował. Takiej osoby przecież przez cały czas szukałeś. I teraz jest tutaj, gotowa wtłuc ci mądrość do głowy, ze nie ma już tutaj czego szukać. Tylko widzisz - z mądrościami było tak, że musiały raczej trafić na podatny grunt. A ten grunt... ten grunt nie miał w sobie żadnej podatności. Uparty przede wszystkim.
- NIE! UCIEKAJ! Po prostu sprowadź pomoc! - On na pewno żyje. - Jedź. JEDŹ POWIEDZIAŁEM! - Była jakaś rozpacz w jego głosie. Jakieś błaganie. Był zobowiązany do ochrony jej. Ale ponad to był zobowiązany wobec Ryuujina. Tak czuł. Tak być powinno. Jestem zmęczony. Jak bardzo człowiek może być znużony życiem? Jak wiele musisz zaznać, żeby w końcu mieć zupełnie dość? Kaiho napędzała ta uzależniająca adrenalina. I ta gorąca potrzeba, żeby jeszcze jeden raz zobaczyć ten ciepły, magiczny uśmiech, który działał na niego elektryzująco i upajająco zarazem. Chciał jeszcze kilku jego słów, kilku gestów i nawet chciał się z nim pomodlić. Gotów był uwierzyć. Gotów był na wszystko - byle tylko na koniec tej opowieści nie usłyszeć i na wieki wieków...
Amen.
Ranton trzasnął - tak, jak trzaskały pioruny na niego. Głęboki pomruk, któremu wtórował śmiech przeciwników. Mały i drobny chłopaczek i jakaś dziewczyna - czy to w ogóle mogli być przeciwnicy, skoro przed momentem sami poradzili sobie z jednym Kami? Najsmutniejszym elementem tej historii było to, że tej opowieści nikt nie przekaże dalej. Nie będzie pieśni bardów ani książek o dokonaniach bohaterów. Tylko smutne zgony gdzieś na bezdrożach. Mógł się nie godzić na ten plan. Mógł wiedzieć, że to zbyt niebezpieczne. Że to zły pomysł, żeby zaufać umiejętnościom Kami, skoro wiedzieli, że przeciwnik będzie miał przewagę liczebną. A przecież Ryuujin miał za miękkie serce. Mój własny, mały bohater.
Pięć wiązek poruszyło się wraz ze stwórcą, który również ruszył na spotkanie wroga. Biegiem. Nie zamierzał wybiec im naprzeciw. Chciał ich obejść nieco od prawej strony. Po łuku - zupełnie jak leciały ptaszki. Tych pięć wiązek miało zneutralizować kunaie. Zaczęło się tutaj sporo dziać. Trójka przeciwników, każdy z nich operujący swoimi technikami. To był jakoś ten moment, że Kaiho sobie uświadomił bardzo ważną rzecz.
Właśnie spoglądał Śmierci prosto w jej puste oczy.
I wtedy wszystkie dźwięki cichły, a cały chaos tego miejsca odchodził gdzieś w dal. Zupełnie jakby cały świat spowalniał tylko dlatego, że czułeś się jak w potrzasku. Pięć pierwszych wiązek zostało anulowanych - i jedna z nich wystrzeliła też znów do ptaszków razem ze świeżą czwórką, która się ku nim skierowała. By jak drapieżne ptaki - dorwać je i znów uszkodzić. Dym. Łatwo się wahać. Łatwo wątpić.
- RYUUJIN! RYUUJIN! - Kaiho nie chciał umierać. Nie chciał. Umierać. Nie chciał, żeby Kaede umierała. Nie chciał, żeby Ryuujinowi cokolwiek się stało. Ale to ciągle była obrona... i jeśli tak dalej pójdzie... jeśli tak dalej pójdzie... Zimny dreszcz wbił się w jego kark z całą swoją mocą. Spojrzał w kierunku Kaede z horrorem w tych jasnych, jadowitych i krystalicznych oczach.
Nie miał szans.
Jeśli tak dalej pójdzie - zginie.

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

17 Prawo. Surowe, ścisłe prawo pustyni, które prowadziło do kształcenia tych surowych i ostro ciosanych ludzi. Maji mieli coś do siebie, że każdy spod ich skrzydła był charakterny. I zazwyczaj - był bardzo ostry. Nie byli tak mocno związani jak Sabaku. Niby ich część, a teraz nawet ród stojący ramię w ramię na równi z nimi, niby ich liderka teraz przewodniczyła Unii, a jednak. I jednocześnie wcale nie odstawali od tego wszystkiego. Status urodzenia niby też niczego nie znaczył w tym świecie, A JEDNAK. Owszem, od zera do bohatera - jeśli pracujesz wystarczająco mocno to nawet prosty chłop, który wykaże się talentem do kontrolowania chakry, będzie mógł zdziałać cuda. Dostać się po szczeblach kariery ninja i stać się kimś, chociaż wróżono mu, że będzie absolutnie nikim. Wolność zazwyczaj była wydatkiem, na jaki nie można było sobie pozwolić. Lecz prawo do mówienia - ooo, to już zupełnie inna para kaloszy. To, gdzie powiedzieć nie, kiedy powiedzieć tak, czy tutaj mogę sobie pozwolić na więcej, albo czy jeśli powiem za dużo to czy będą z tego kłopoty? Wieczne zastanawianie się i dumanie, jak skończyć się może historia, którą rozpoczniesz ze złej strony. Jeśli nie podejdziesz do niej odpowiednio. Błogosławieni ci, którzy potrafili szybko rozwiać wątpliwości i podejmowali decyzje, których przyczyny i skutki rozważyli już wiele lat temu. Teraz tylko stosowali się do wytycznych, jakich nigdy nie spisali. Ale nawet i takie osoby co jakiś czas natykały się na przeszkody, które nie zostały przewidziane w ich scenariuszu. Prawo do zaprzeczenia... to bardzo silne prawo.
Kiedy podróżujesz z klanowiczem to bierzesz pod uwagę, że wasze zdolności mogą być zupełnie różne. Jednak ci, którzy odziedziczyli limit krwi to zdecydowana mniejszość. Kiedy podróżujesz z klanowiczem, który odziedziczył, zupełnie jak ty, Jinton, spoglądasz na to inaczej. Patrzysz na to, że coś ze sobą dzielicie. Że na pewno w umiejętnościach klanowych będziecie się pokrywać, więc nie będzie gładkiego dopełnienia się. To ograniczało - ktoś by powiedział. Ale Kenshi wolał spoglądać na sposobność otworzenia większych możliwości. Bo co jak co, ale cała masa czarnego piachu robiła wrażenie. A dwie masy takiego piasku? No właśnie. Rozmowy tego typu były nudne do porzygu. Powtarzane w kółko i macieju z różnymi osobami. Co umiesz? A no bo ja to i to. A ty? No ja to i tamto. Można się było do tego przyzwyczaić, ale zazwyczaj irytowało. Były te dwie, w gruncie rzeczy, osoby, z którymi Kenshi lubił pracować. Nie musieli między sobą spowiadać się kto co potrafi, jak walczy i czego mu potrzeba na pracu boju. Wszystko było jasne. Tak i wolał pracować solo. Jeśli nie potrafisz się przyzwyczaić, to chociaż trzeba się pogodzić. W jakimś sensie się od tego odzwyczaił. Od nowych osób, które nagle się do ciebie przylepiają i nie są bezpośrednio podwładnymi, któremu tylko masz przydzielić zadanie. Bo jest różnica między współpracą a relacją szef-pracownik.
- Skuteczny. Do przeciwnika zazwyczaj trzeba się dopasować. Mówimy o użytkowniku Jintonu, który też jest niezły w swojej dziedzinie. Wolę utrzymać dystans przed takim wrogiem i skorzystać z możliwości oferowanych przez Raiton. A co to znaczy... "na co mam ochotę"? - Nie dało się nie przeoczyć pewnego podkreślenia, jakie nałożył na te słowa, chociaż niekoniecznie miało to wydźwięk negatywny. Zwrócił na to po prostu swoją uwagę i nieco go w sumie... rozbawiło. Tak trochę, na swój sposób. Bo brzmiało dziwnie. Co najmniej zwyrodniale. Ze świrami też nie chciał pracować a znał ich aż zbyt wielu. Wróć. "Znał" to zbyt mocno ujęte. Miał z nimi do czynienia. Ale nie, nie, Airan była polecana, raczej nie należała do tych świrów, którzy zaczną zaraz malować flakami całe ulice. Jasne, czasami liczył się przekaz, ale w tym wypadku akurat akcja miała być cicha i skuteczna. - Zasada jest prosta - zabij zanim cię zabiją. Skutecznie. Bo pół martwy wróg to pół możliwości oberwania ostrzem w plecy. - Należało uważać na wszystkie akty łaski, na które niektórzy się kusili. Ale jakoś o nie teraz nie podejrzewał Airan. Nie po tym "zależy na co mam ochotę". - Zmienność decyzji świadczy o ciągłości dowodzenia. Dostosowanie się do pola walki świadczy o umiejętnościach ninja. - Zacytował jedną z wojskowych nauk.
Kiwnął głową powoli na następne słowa i jednocześnie odpowiedź na jego zagajenie. Tyle mu wystarczyło. Jak na razie. Może i była to próba jakiegoś zaimponowania, może chciała podkreślić, że on tam był, ona tam była, że mieli ze sobą coś wspólnego, a może jeszcze jakaś inna zagrywka. Ale cokolwiek to było przyjął tę odpowiedź "na spokojnie". Saisei zawsze potrzebowało wsparcia. Zawsze potrzebni byli ludzie, którzy gotowi będą opowiedzieć się po tej właściwej stronie. Jedynej słusznej. Podzielał to zdanie - podczas gdy rzeczywiście świat powinien potraktować zagrożenie Hana na poważnie to każdy zajmował się własnymi sprawami. I co z tego wynikało..? Wynikało to, że nadal Han pozostawał nieuchwytny. Ponieważ taka liderka Uchiha wolała zająć się napadem na Mur - i to jeszcze niby miało mieć związek z nimi. Tak czy siak dobrze było wiedzieć, że Airan ma... jasny pogląd na sytuację świata. Jasne, no nadal może tylko próbowała dobrze wypaść, ale brzmiała przynajmniej w tym wszystkim rozsądnie. Na plus. Myśląca dziewczyna z takimi nogami i tyłkiem - rany, to nigdy nie wróżyło niczego dobrego. Współczucia dla ludzi, których okręciła sobie wokół palca jak siostra.
- Bakuryūgeki - znasz tę technikę? Jeśli tak, to możemy się umówić, że to będzie twój sygnał dla mnie, gdyby cokolwiek się działo złego. Jeśli sytuacja będzie krytyczna możesz zdetonować na niebie od razu notkę. Pasuje? - Kiedy teraz powiedziała, że zna się nie tylko na zwojach... to zdecydowanie było mniej inwazyjne niż powodowanie całego wybuchu. A wybuch zarezerwujmy dla sytuacji krytycznych i skrajnych.

Kenshi

Wyprawa B

The longer I stand here
The louder the silence.

15 Adrenalina pobudzała do działania. I pobudzała poczucie, że wciąż żyjesz na tym świecie. Jeśli miałeś złożone skrzydła to mogłeś być pewien, że wystarczy poczucie zagrożenia, ukłucie między plecami, dreszcz na karku, a te nie tylko pozwolą ci na lot, ale również naelektryzują każdą lotkę. Pod jej wpływem człowiek był w stanie osiągać więcej. Wiele rozwagi wymagało, żeby się od niej nie uzależnić. Nie zamienić jej w swój narkotyk, dla którego w końcu zrobisz prawie wszystko. Nie ważne, jak ostra krawędź będzie tą, na której będziesz musiał stanąć. Czy skrzydła cię uniosą, czy nie uniosą. Czy masz szansę na uratowanie się, kiedy zrobisz ten jeden krok. Może twój krzyk już całkowicie zatonie we mgle i ciemności czekającej na każdego głupiego i odważnego. Szczęściarzami byli ci, którzy tak samo byli uzależnieni od swojego życia jak i od tego narkotyku, jakim adrenalina była. To pozwalało nieco rozsądniej podchodzić do podejmowanych działań. Ta dwójka była raczej rozsądna. Raczej. Może pomijając to, że Kenshi nie był w końcu tym super miłym gościem, Airan zachowywała się jak kot, który był najedzony, ale zobaczył myszkę, więc postanowił ją podręczyć... Taaak, to gdyby to pominąć to tworzyliby wzór idealnego ninja. Całe szczęście, że ideały nie istnieją - inaczej przytłoczyłyby tych jakże złych i wyrodnych blaskiem swej doskonałości. A te niedoskonałości sprawiały właśnie, że pikanteria gościła potem w każdej opowieści, którą można było podać dalej.
Kenshi kiwnął głową w potwierdzeniu i tylko machnął ręką i wskazał też głową na ulicę i tłum. Dając znać, że w porządku - w takim razie porozmawiają na trakcie, jak już pokonacie całe to... zamieszanie. Przez moment tkwiliście przy bramie, czekając, aż strażnicy uporają się z przepuszczeniem dwóch wielkich, mijających się wozów. Przez drugi moment tkwiliście w kotłowaninie zwierząt i ciał, wozów i towarów. Przez trzeci moment jeszcze walczyliście z unoszącym się pyłem, który osiadał wszędzie i właził wszędzie. Podobno to dlatego niektórzy nie lubili piasku. Zajęło to może kwadrans, kiedy wyjechaliście już na prostą i mogliście swobodnie się porozumiewać - już bez większych problemów, hałasów, bez odgłosów, jak to każdy z każdym się kłóci i każdy ma temu drugiemu coś do powiedzenia. kenshi wtedy odetchnął i zsunął na parę chwil chustę z twarzy tylko po to, żeby ją otrzepać. I przy okazji nieco otrzepać siebie. Główne bramy miasta, zwłaszcza w tak chodliwych godzinach, łączyło jedno - lepiej było ich unikać. Bo zawsze były zatłoczone i zawsze mogłeś liczyć na to, że utkniesz, bo na przykład komuś się koło w wozie rozwaliło i zablokowało całe przejście.
- Pieprzone tłumy... - Narzekanie trochę dla sportu, albo jak to mawiają - to wszystko po to, żeby nie trzymać w sobie negatywnych emocji i nie sprawić, żeby nad tobą zawładnęły. Jak dobrze, że psychologia w tych czasach nie była jeszcze tak popularną nauką i nikt nie wpadł jeszcze na bezpośrednią ideę kołczingu. - Perfekcyjnie władam Jintonem. Biegle posługuję się Raitonem. W bliskim dystansie - Chanbara. Ze zwojami też sobie radzę. - Poklepał zwój przy swoim boku. Krótko i na temat. Tak samo jak i krótko i na temat ona to przedstawiła. Przynajmniej właśnie w tej intonacji - kiedy podajesz suchy fakt na temat tego, z czym sobie radzisz. Bo to, że Airan też radzi sobie ze zwojami już właściwie powiedziała. A to wcale nie było wystarczające. Czy jesteś narwany? Czy rzucasz się naprzód? Czy działasz zawsze solo? Przystosowujesz się czy może wiedziesz prym? Jesteś ostrożny czy może stawiasz na odważne zagrania? Te animozje potrafiły całkowicie odmienić pole walki. Kiedy jeden ninja wchodzi w drogę drugiemu... oj, to nigdy nie miało prawa się skończyć dobrze. - Kirino - ta dziwka - mówiła, że podzielasz filozofię Saisei.

Kenshi

Kolejny post -> tutaj.

Znaleziono 331 wyników

Re: Miasteczko Tawarakoshi

Re: Miasteczko Tawarakoshi

Re: Miasteczko Tawarakoshi

Re: Miasteczko Tawarakoshi

Re: Miasteczko Tawarakoshi

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Wycena Fabuły

Re: Porzucanie kont

Re: Miasteczko Tawarakoshi

Re: Szlak transportowy

Miasteczko Tawarakoshi

Re: Stajnia Hōseki

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Sklep z wyposażeniem