Shinobi War PBF Naruto

Satsu założył otrzymany przez przełożonych rynsztunek Shinsengumi i przymocował sobie piórko do skrawka koszuli nad ramieniem. Teraz wszyscy będą widzieli, że chłopak należy do ekipy magazynowej. Jedyne, co go zastanawiało to fakt, że wprowadzenie grupy na mur nie będzie się wiązało z jakimś bałaganem, przepustkami i bóg wie czym jeszcze, ale w sumie to Shinsengumi też musieli właśnie zatrudniać innych ninja przygotowując się do wojny i z tego powodu kilka nowych twarzy mogło przejść niezauważone w tak wielkiej organizacji, jaką jest Shinsengumi.
Chłopak, słysząc rozkaz ze strony swoich nowych fantomowych podwładnych nie czekał i zabrał się nie do noszenia skrzyń, które wskazano do przeniesienia. Poczuł się jak w dawnych czasach, kiedy za karę za roztrzaskanie skrzyni i jej środka miał przez tydzień pomagać w magazynie. Nie lubił tego, ale trzeba było mieć pieniądze na życie...
Szczególnie, że dzięki przenoszeniu, chłopak będzie się rozglądał za planami ewakuacji, rozkładem pomieszczeń, a także solidnością budynków i szukał słabych punktów - drewanianych bądź nierównych - które mógłby wykorzytać przy wzniecaniu chaosu w dalszej części planu. Musiał się dobrze przygotować, jeśli chciał być choć trochę pomocny... z płacili mu właśnie za pomoc, to jasno określili. A plany budynku pomogą mu w razie czego uciec, chociaż nie spodziewa się zbytnio ich tu znaleźć.

Satsu z ciekawością słuchał ludzi opisujących swoje umiejętności. Z jednej strony starał się zapamiętać ich umiejętności, a z drugiej wiedział, że są one specjalnie niejasne i oszacowanie umiejętności innych najemników będzie niesłychanie trudne bez widzenia ich w akcji. Była to jednak dobra okazja do tego, by dać poznać swoje umiejętności innym i by samemu poznać przyszłych pobratymców.
Chłopak wysłuchał tajnego szyfru, który mimo, że był tajny, to dało się z niego wiele wywnioskować. W wiadomości było jasne, że "larwy" to najemnicy, a "węgiel" to instrukcje lub sprzęt. "Chwasty tymczasowo wyrwane" to pewnie patrole, które zdjęli i trzeba ruszać, by inni strażnicy się nie połapali. Sama "burza" mogła oznaczać akcję, czyli szturm, a "zgrzyt" symbolizował jakiś znak rozpoczęcia ataku. Być może nie było to bardzo wiele, a i Satsu mógł się mylić, ale nie było wielką filozofią domyślić się o co chodzi.
No i zgodnie z oczekiwaniami Uchiha nie dali mu roli w głównej linii. Rolą zespołu do którego został przydzielony było sianie zniszczenia i dezorientacja, która miała za zadanie odciągnąć znaczne siły i patrole. Jednocześnie dla zmylenia grupa ta miała udawać, że ewakuuje ludzi i nie dać się złapać na powodowaniu jeszcze większych szkód. Chłopak westchnął. Teraz bardzo przydałby mu się żywioł ognia lub ziemi. Jego umiejętności były zupełnie nieprzystosowane do walki z zabudowaniami.
Na pierwszy rzut oka było widać, że koordynacja była mocną stroną Uchihów. Wozy pojawiły się niemalże idealnie po ogłoszeniu planu, a wyglądały tak niewinnie, jak tylko mogły wyglądać wozy. Chłopak miał tylko nadzieję, że wozy wypełnione shinobimi różnych nacji i wyglądu nie przyciągną zbyt wielkiej uwagi. Satsu wsiadł na wóz i uśmiechając się do reszty grupy powiedział krótko "Honor was poznać. Dla przypomnienia, Satsu Kakuzu... no to mamy już genialny plan" i skulił się, czekając aż dotrą na miejsce,.

Misja rangi D dla Harikido
Post 3 / 15+
"Piękno wewnętrzne" To oczywiste, że piękne dziewczęta lgnęły jak ćmy do światła do tak wyjątkowego człowieka, jakim był Harikido. Nie było też nic dziwnego w tym, że chłopak miał już dość tego typu zachowań i od razu spróbował zbyć dziewczynę. Ta, niezbyt widoczna bogata w inteligencję i wyczucie taktu, zorientowała się zbyt późno jak brzmi jej propozycja i zarumieniła się, nerwowo uśmiechając. Nie chciała przecież w żadnym wypadku go obrazić, a tym bardziej wysuwać mu TAKIE propozycje! Przecież jest porządną dziewczyną!
- To nie tak, jak myślisz - jej oczy spuszczone były na ciężkie, zimowe buty, bojąc się spojrzeć chlopakowi w oczy - Jestem zatrudniona jako diwa w pawilonie... Rozchorował się model, który grał ze mną, i pomyślałam, że jesteś przystojny i... że może mógłbyś ze mną... zagrać na scenie, tak dzisiaj wieczorem? - dodała, już zupełnie zmieszana. Widocznie rozmowa z tak przystojnym młodzieńcem nie była dla młodej szesnastolatki czymś zwykłym, mimo faktu, że miała w sobie sporo uroku.
- Tak właściwie chodzi o to, żeby ludzie przechodzący przez drogę widząc występ w środku wchodzili do lokalu. Można sporo zarobić, zależnie od wykonanej pracy... zgodziłbyś się ze mną wystąpić? Zaprowadzę Cię, na pewno Ci się spodoba! - zachęcała go dziewczyna, a gdy tylko spojrzała w oczy nieznajomemu, jej jasnozielone źrenice obiegł nietypowy blask energii i podekscytowania.

Czyli, wnioskując z wypowiedzi, jeden człowiek w nocy zrywa się czółnem na głęboką wodą i omijając sensorów trafia na kontynent, gdzie udaje mu się przeżyć, a nigdzie dotąd nie było słychać o pojedynczych dzikich? Ktoś tu ładnie wymyśla. Zaczynam żałować, że jestem po tej stronie, zaczął powoli rozmyślać Satsu widząc drwiący wzrok prowadzącego rozmowy. Mimo wszystko chłopak nie miał nawet możliwości roztrząsać tego, bo nic by to nie zmieniło, a młody Kakuzu miał świadomość tego, że nie jest w świecie shinobi raczej dużą myszą niż małym słoniem.
Uchiha Yujime odpowiadał na pytania tłumu. Chłopak nie starał się nikogo wyśmiać, bo wiedział, że i jego pytanie może zostać wyśmiane, ale nie mógł oprzeć się lekkiemu uśmiechowi, kiedy ktoś podczas zebrania, jak zapewne wszyscy podejrzewali, grupy uderzeniowej, zapytał o mediacje. Wiadome było przecież, że gdyby chodziło o pieniądze, to otwarta wojna byłaby lepszym rozwiązaniem. A jeśli w grę wchodziła tajna operacja, i to wykonywana za pomocą najemników, to znaczy, że wszystkie inne rozwiązania zawiodły, a Uchiha nie chcą być oskarżeni o zamach jeśli ktoś na misji zginie. Odrobina logiki wystarczyła, by rozeznać się w sytuacji. To była dla chłopaka nowa myśl, że niektórzy z tych stojących obok niego ludzi mogą nie dożyć świtu. A może nawet on sam...
Chłopak doczekał się końca wystąpienia i bez zwłoki podszedł do mężczyzny, ujawniając mu swoje umiejętności. Co prawda martwił się, że to mogło się czymś złym dla niego skończyć i uprzedził się nieco do tego człowieka, ale powtarzał sobie w duchu, że przecież nie zrobią z niego bomby zegarowej... prawda?
- Korzystam z wysuwanych na kilka metrów włosów, wystrzeliwuję z nich pociski i chronią mnie przed pociskami. Umiem odciągać uwagę. I jestem dość spostrzegawczy - dodał, odchylając się nieco i mówiąc już normalnym tonem - Nie mam tu znajomych, ale mogę pracować z każdym. Nie będę obciążeniem. - Dodał tak, by wszyscy słyszeli, po czym wycofał się, dając innym możliwość wypowiedzenia się. Ujął w swoich stwierdzeniach wszystkie swoje mocne strony, przeinaczając jedynie zdolności klanowe jak techniki z użyciem włosów. No bo przecież tak kompetentny człowiek może się domyślić, że dostanie się do klanu Kakuzu nie wiąże się tylko z ćwiczeniami w ogródku?

Misja rangi D dla Harikido
Post 1 / 15+
"Piękno wewnętrzne" Mimo opadłego dzień wcześniej śniegu i lodu wskazującego na ujemną temperaturę, plac przed bramą główną prowadzącą do Shigashi był zabłocony i rozkopany przez setki ludzi i bydła, którzy przewinęli się przez jej mury - w końcu interes musi się kręcić niezależnie od pory roku - ale zimna sięgające dziesięciu stopni poniżej zera dawały się we znaki nawet miejscowym, którzy przebiegali przez plac szybko, i strażnikom wykonującym obchody jeszcze bardziej energicznym krokiem niż zazwyczaj, spiesząc się z powrotem do swoich stróżówek.
Jednym z nielicznych ludzi stojących na placu był niesamowicie przystojny osiemnastolatek o imieniu Harikido. Mimo zimna nie drżał, a jego bosko wyglądające oblicze przyciągało wzrok przechodniów, a w szczególności nieodpornej na piękno płci pięknej. To właśnie przedstawicielka tej płci, mniej więcej w tym samym wieku, po kilku minutach spoglądania nieśmiało na chłopaka zdecydowała się podejść do niego, kuląc w niezbyt ciepłej, ale za to modnej kurteczce na klipsy i sukni sięgającej kostek, pokazującej ciężkie, zimowe, skórzane buty.
- Cześć, jestem Miko - powiedziała, starając się powstrzymać drżenie głosu - Chciałbyś zarobić trochę pieniędzy? - spytała w wyluzowany sposób, proponując pracę nieprzypadkowemu, jak się miało okazać, przechodniowi...

Chłopak nieco obruszył się, słysząc poprawiające go słowa noszącej maskę demona dziewczyny. To nie tak, że chłopak nie widział różnicy administracyjnej pomiędzy szczepem a klanem, ale była ona przecież tylko formalna, opierająca się na bogactwie jakim jest posiadanie skrawka ziemi. Nie było chyba głupców, którzy sądzili, że szczep jest gorszy niż klan tylko dlatego, że w wyniku wojny nie przejął jakiegoś pola, jeziora i kilku gór.
- Nie ma różnicy, szczep czy klan, gdy chodzi o szacunek. Chyba, że szacunkiem dla Ciebie jest posiadanie wioski do opodatkowania. Wtedy powinnaś przemyśleć czy jest to na tyle istotna informacja w całej rozmowie, żeby właśnie ją wypunktowywać. - powiedział o kobiety nie przejawiając oznak emocji na twarzy. Wiele razy spotykał się z ludźmi sądzącymi, że panem świata jest człowiek z kapitałem i może tak było na pierwszy rzut oka, ale były to tylko widoczne na pierwszym planie pozory. Gdy coś się działo, ludzie - czy to bogaci, czy biedni - i tak szli do starszych wioski, a nie do nowobogackiego chama. Chłopak nie miał tego za złe dziewczynie, która prawdopodobnie, jak sądził przyglądając się jej sylwetce, była wytrenowana w sztuce shinobi.
- Miło mi Cię poznać. Mam nadzieję, że oboje przeżyjemy i wypijemy kiedyś razem herbatę - powiedział na koniec, dodając z uśmiechem. Jego mowa na początku była sucha, i może nie wiązała się w logiczną całość z pogodnym zakończeniem monologu, ale Satsu nie potrafił inaczej, niż wypowiadać się skrawkami pędzących mu przez głowę myśli.
"Akane", bez klanu czy szczepu. Albo ukrywając się, co można sądzić po masce, pomyślał. To w sumie ładne imię... Szkoda, że dziewczyna kryła swoją tożsamość. Zawsze lepiej było rozmawiać z ludźmi twarzą w twarz. Chociaż pewnie każdy ukrywający tożsamość miał ku temu swoje powody. Chłopak postanowił skupić się na rozmowie z dziewczyną, jeśli ta będzie chciała kontynuować rozmowę, a następnie na odpowiedziach wypowiadanych przez organizatora wydarzenia.

Chłopak nie zdołał zagaić rozmowy z trójką stojącą nieopodal, a wtem rozbrzmiał gromki głos wzywający do zebrania się wokół mówcy. Uchiha Yojime, bo tak przedstawił się retor, wygłosił płomienną mowę, która miała za zadanie przekonać zebranych, że to Uchiha są tymi dobrymi, zaś cała reszta chce po prostu bezwzględnej rzezi niewiniątek za murem. Satsu nieraz słyszał tyrady wiedzionych przed oblicze starszych Kakuzu złodziei i rzezimieszków tyrady o tym, jak to byli uczciwymi ludźmi, ale to czasy, nieszczęścia, choroby, bieda, głodująca rodzina i skorumpowana władza kazały im wybierać między śmiercią a złodziejstwem. W większości przypadków okazywało się, że nieszczęściem i biedą była niepamiętanie o przepuszczeniu pieniędzy w burdelach i karczmach, jedyną chorobą była trapiąca człowieka kiła, rodzina już dawno pomarła albo wyrzuciła człowieka na bruk za łajdactwo a władza złoiła go za niegodziwości i puściła wolno, dając mu szansę zamiast zamykać w celi o chlebie i wodzie na parę dni.
Ale nie zawsze tak było. Jeden z mężczyzn od początku milczał, a na końcu poprosił tylko o zaopiekowanie się jego żoną i córką. Po zbadaniu sprawy okazało się, że był uczciwym człowiekiem, ale wiedział, że Kakuzu zajmą się nimi lepiej od niego, więc był gotów się dla nich poświęcić. Niestety chłopak nie pamiętał, jak sprawa dalej się potoczyła, ale nauczył się z tych opowieści i sądów, że lepiej nie oceniać książki po okładce... a przynajmniej, że czasem okładki kłamią.
- Satsu z klanu Kakuzu - krzyknął, podnosząc rękę do góry i stając na palcach, by zostać zauważony. Może nie zdołał nikogo poznać, ale niech przynajmniej ktoś go zapamięta - Mur jest strzeżony, tak jak morza, by Dzicy się nie przedostali. Skoro nie mają nowoczesnych technologii i nie znają topografii terenu, w jaki sposób się tu znaleźli? Sami znaleźli drogę przez Mur i akurat dotarli grupami do Sogen? - chłopak właściwie mógł się domyślać, że Uchiha im pomogli, ale chciał wiedzieć co powie mu pan Yojime. To, czy skłamie chcąc kryć Uchiha, czy powie o wysokich pobudkach, czy przekaże tę wieść "na sucho" będzie wiele świadczyła o tym, jak bardzo należy ufać Uchiha. Nie, żeby to zmieniło decyzję Satsu o przystąpieniu do najemników i walki w słusznej, w jego ocenie, sprawie.
Walka z Antykreatorem była najważniejsza i dalsza rzeź dzikich mogła jedynie osłabić cały kontynent. A gdyby sprzysiężyli się z nim... nawet, jeśli nie są liczniejsi, to ich zdolności są podobno niesłychane, a z powodu barbarzyńskości są nieobliczalni i niezrozumiali dla człowieka. Bez nici porozumienia te sprawy będą zawsze wzbudzać strach. Trzeba albo ich wybić, co byłoby zbrodnią, albo się z nimi porozumieć, bo wieczne trwanie na murze i wzajemne wybijanie osłabiało obie strony, o ile nie osłabiało bardziej shinobich, którzy starali się wytrzymać te katusze walki z przeciwnikiem, w którego pół kontynentu nie wierzyła, że może stanowić zagrożenie.

Wioska Shikimura była opuszczonym przez Boga i ludzi miejscem, a Satsu podejrzewał, że to właśnie z powodu trudnych warunków życia ludzie byli tu mili i skromni. Spotkał paru, gdy wchodził do niej, a Ci uśmiechnęli się i wskazali mu drogę dalej bez najmniejszego problemu, zanim jeszcze zdążył zapytać. Cała wioska wyglądała właściwie, jakby była opuszczana przez młodych i zaniedbywana, a porzucone domy popadały w ruinę. Widać było, że jej żywot chyli się ku końcowi, i był to smutny widok dla oczy młodego Kakuzu.
Zbliżając się coraz bardziej do miejsca zbioru najemników chłopak mógł zauważyć tu i ówdzie pojedynczych żołnierzy, którzy siedzieli gdzieś w tle, nie zwracając na siebie uwagi. Mówiąc szczerze chłopak nieraz nie umiał rozróżnić, czy dany człowiek rzeczywiście jest ukrytym żołnierzem, czy po prostu mega nieudolnie naprawia okno nie mając pojęcia o tym, jak to się robi.
Na miejscu zbiórki byli już zgromadzeni inni najemnicy. Wyglądało na to, że chłopak doszedł do nich nieco za późno, ale nie przejmował się tym zbytnio. Poznać kogoś można było zawsze, a jeśli będą to dobrzy ludzie, to przyjmą go do siebie z otwartymi ramionami. Szybko omiótł wzrokiem okolicę, spoglądając na trzech chłopaków rozmawiających ze sobą i podszedł do nich wolno, ale pewnie.
- Przepraszam, nie chcę przeszkadzać. Jestem Satsu i przyszedłem z powodu werbunku, czy to tu zbierają się najemnicy? - powiedział, po czym zorientował się, że zabrzmiał tak sztywno, jakby miał kij wbity w miejsce, gdzie człowiek się kończy - Jeśli przeszkadzam, to wybaczcie, nie chciałem być nieuprzejmy... tylko poznać przyszłych towarzyszy broni. - dodał, uśmiechając się lekko. Te maniery, mimo, że wyniosłe i dość aroganckie, jak mówienie powolnym, niskim tonem, z wysoko podniesioną głową i lekkim uśmiechem, chłopak nauczył się od starszych rodu, i zawsze naśladował ich, idąc do nieznajomych. No cóż... najwyżej wyjdzie na głupca.

Podróż do Sogen nie była męcząca biorąc pod uwagę to, że trzeba było tylko iść głównym traktem, mijając kupców i obwoźnych handlarzy, a także spieszących do pracy ludzi i rodziny podróżujące w poszukiwaniu miejsca do życia. Dla samotnego wędrowca podziwiającego przyrodę nie znającego, albo nie pamiętającego takiego życia obserwowanie tych ludzi było czymś wyjątkowym. Spokojnym tempem chłopak doszedł do osady, gdzie o dziwo wpuszczono go bez zbyt wielkich problemów, a potem do sklepu z wyposażeniem.
Tutaj był towar, w który chciał się zaopatrzyć, a nie mógł go dostać w Sakai, więc chłopak po prostu wziął, co chciał, zapłacił przy kasie i bez zbędnych ceregieli udał się na lekkie zwiedzenie miasta. Chciał pobyć w wiosce Uchihów jeden czy dwa dni i ocenić nastroje mieszkańców, chociaż podejrzewał, że to będzie po prostu kolejna normalna wioska żyjąca swoim życiem. Po wszystkim ruszył na miejsce zbiórki najemników...

Satsu nie mógł się doczekać swojej podróży do Sogen. Wstał jeszcze przed świtem i przygotował wszystko, co należało przygotować na drogę: śpiwór, płachta służąca za namiot, jedzenie, pieniądze, ubrania na zmianę i wyposażenie, które będzie mu potrzebne już na miejscu. Zjadł porządne śniadanie i wyruszył, nie pożegnawszy się z nikim. Nie chciał wzruszających scen, z resztą mimo tego, że nie chciał robić im przykrości, to gorszym dla niego byłoby żegnanie się z dziesiątkami ludzi stojącymi w kolejce za młodzieńcem, który nigdy nie wyruszał na samotną wędrówkę przez dłuższy czas. No cóż, jego doświadczenie będzie musiało mu starczyć...

Dokąd: Sogen
Środek transportu: Nogi
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 19:30

Nadszedł czas, by chłopak wyruszył w swoją podróż. Już od dwóch miesięcy intensywnie ćwiczył i przygotowywał się do wyjścia. W samo południe wszedł do sklepu z wyposażeniem po dość standardowy ekwipunek, jaki mógł nieść ze sobą shinobi. Południe było dość ciepłe, chociaż na dworze hulał zimny, jesienny wiatr. W sklepie nie było nikogo, więc trudno było nie zauważyć, gdy wtargnęła do niego grupka ludzi głośno wykłócając się ze sobą.
- Mówię Ci, że nie da się inaczej. Uchiha już wystarczająco namieszali!... - mówił stary człowiek o lasce, cały czerwony ze złości.
- Ale to, co mówisz, to zwykłe plotki! Myślisz, że gdyby przemycali tu dzikich, to po co werbowaliby najemników? Ludzi już mają - spierał się ubrany w ozdobne szaty młodzieniec o sylwetce tak prostej, jak gdyby ktoś wepchał mu kij we wiadome miejsca - Oczywiście, nie są święci, ale to przecież nie powód, żeby wierzyć we wszystko, co mówią nieznajomi ludzie. Poczekaj, aż wróci emisariusz...
- Jak wróci to już będzie po wszystkim! Mówię Ci, znam takich jak oni, już wystarczająco przez takich drani wszyscy wycierpieli. Powinno się ich wyrżnąć w pień!
- I znowu te uprzedzenia. Wiadomym jest, że Uchiha dogadują się z dzikimi... ale po co mieliby ich tu dać? To są DZIKIE ludy, nie można im powiedzieć "chodźcie walczyć dla nas" i przekupić kilkoma monetami.
- Mówiłem Ci już, że Uchiha zatrudniają każdego, bo chcą wywołać wojnę...
- A Ty znowu swoje! Uchiha to jedyni, którzy widzą w dzikich ludzi. Nie takich jak Ty czy ja, ale to bez wątpienia ludzie i jeśli można się z nimi dogadać to trzeba spróbować. "Oko za oko, ząb za ząb" doprowadzi jedynie do tego, że cały świat będzie ślepy i szczerbaty... - Tu rozmowa się urwała, bo Satsu podniósł jakąś rzecz zza regału i zaczął iść w stronę sklepikarza.
Widocznie mężczyźni nie wiedzieli, że wcześniej ktoś siedział między półkami i przysłuchiwał się ich rozmowie, bo byli widocznie zmieszani. Chłopak nie wchodził z nimi w polemikę, ani nawet nie wymienił spojrzeń, tylko kupił to, co sobie wybrał i wszedł ze sklepu, powoli wysłuchując innych, bo wiele osób poruszało temat Uchihów nie kryjąc skrajnych emocji.

Znaleziono 78 wyników

Re: Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Re: Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Re: Brama

Re: Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Re: Brama

Re: Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Re: Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Re: Jestem Machamp'em

Re: Wioska Shikimura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Re: Konto Satsu

Re: Sklep z wyposażeniem

Re: Jestem Machamp'em

Re: Szlak transportowy

Re: Konto Satsu

Re: Sklep z wyposażeniem