Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 61 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 61 wyników

1
2
3
4
5
Następna

autor: Shinzō: 20 cze 2021, o 13:29; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Główna brama; Odpowiedzi: 56; Odsłony: 3432

Re: Główna brama

Czy kiedykolwiek opuści mnie smutek? Czy kiedykolwiek zacznę żyć jak normalny człowiek wypierając z głowy wszystkie stworzone problemy? Co jeszcze musiało się stać, abym całkowicie zatracił się w cierpieniu? Pytania odbijały się echem w głowie, która pozbawiona była jakiejkolwiek odpowiedzi. Uświadomienie sobie, że trzeba żyć dalej też zajęło bardzo dużo czasu, ale w końcu musiało to nastąpić. Ile w końcu można było trwać w tej samej pozycji? Ręką przetarłem mokry policzek, aby następnie wstać i spojrzeć swoimi w tym momencie czerwonymi oczami w niebo. Błękit wcale nie sprawiał, że czułem się lepiej, ale bezkres nieba wprawiał mnie w stan, w którym mogłem choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości. W międzyczasie musiałem zebrać myśli i wziąć się w garść. Może nie całkowicie, ale choć trochę się opanowałem i na spokojnie wszystko przemyślałem. Skoro i tak nie przestawało boleć to trzeba było jakoś z tym bólem żyć. Postanowiłem kontynuować to czego nie dokończyłem na wyspach. Musiałem tylko znaleźć odpowiednie miejsce. Nie znałem tych terenów, ale kto mnie pospieszał? Wystarczyło w sumie iść przed siebie, a i tak w końcu bym na coś trafił. Właśnie dlatego wróciłem na ścieżkę i zamierzałem iść przed siebie z nadzieją, że prędzej niż później znajdę jakąś wodę, abym mógł skupić się na czymś innym niż ból. Dziewczyna i tak była już daleko stąd, a ja musiałem pogodzić się z faktem, że mnie zostawiła. Pozytywne uczucie też niejako będzie ciężko zamienić na coś obojętnego, ale może z czasem też się to uda. Był to dopiero początek mojej przygody, a już miałem masę problemów. Nawet nie chciałem myśleć co będzie później.
z/t

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 5 cze 2021, o 23:01; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Główna brama; Odpowiedzi: 56; Odsłony: 3432

Re: Główna brama

To wszystko spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Najpierw wczorajsza sytuacja, a teraz to. Nie liczyłem się z konsekwencjami swoich słów, a teraz były tego efekty. Można było się spodziewać, że dziewczynie na pewno nie spodoba się to co właśnie powiedziałem. Na początku gdy opuściła ręce, a także zaczęła po raz kolejny mówić w dodatku tym miłym tonem, jeszcze nie wiedziałem co mnie czeka. Jej obojętność w oczach mogła być przejawem wielu zachowań, dlatego nie miałem powodu do tego, aby przypuszczać, że nastąpi akurat to konkretne. Jej następne słowa, a także czyny całkowicie jednak nakreśliły kierunek ku czemu to zmierza. Na początku wypierałem to z głowy mówiąc, że wszystko się dobrze potoczy. Porozmawiamy na spokojnie i wszystko wróci do normy. Tak się jednak nie stało. Moja nadzieja po raz kolejny została stracona tak szybko jak tylko się pojawiła. Dziewczyna odskakując ode mnie powiedziała jeszcze tylko parę słów, a następnie... odeszła. Nie byłem w stanie wydusić z siebie już żadnego słowa. Stałem jak wryty z głową wbitą w ziemię zaciskając mocno swoje zęby. Dopiero zaczęło do mnie docierać co właśnie się wydarzyło, a ja zacząłem sobie uświadamiać, że to wszystko przeze mnie. Byłem winny temu wszystkiemu, gdyby nie te słowa teraz zapewne bylibyśmy w drodze do następnego przystanku jaki dziewczyna zaznaczyła w swojej głowie. Stojąc tak w końcu postanowiłem odejść kawałek dalej od bramy i oprzeć się plecami o drzewo. Po raz kolejny zacząłem czuć w sobie ból, cierpienie oraz niezdecydowanie. Bolało mnie to cholernie, a mimo wszystko dlaczego? Nie spędziliśmy ze sobą dużo czasu, dziewczyna cały czas mnie olewała, a mimo tego czułem z tego powodu stratę. Stratę czegoś... bliskiego? Nie wiem czy mogę to w ten sposób określić. Myślę, że po prostu dziewczyna mogła być dla mnie tą osobą, która sprawiłaby, że przestałbym być sam. Wszystko jednak wraca do punktu, w którym nic się zmienia. Czy tak miało być? Czy to była tylko moja wina? Nie wydawałem w tym momencie z siebie żadnego odgłosu starając się stłumić po raz kolejny w sobie wszystko. Dookoła było słychać tylko świergot ptaków i szumiące liście. Moja obecność została wymazana w tym momencie z tamtego miejsca, a ja gubiąc się w swoich myślach, nie ruszałem się nawet odrobinę, a z mojej twarzy spływała powoli coraz to kolejna łza, która dawała upust moim emocjom.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 3 cze 2021, o 22:14; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Główna brama; Odpowiedzi: 56; Odsłony: 3432

Re: Główna brama

Myślałem, że dziewczyna odpuści i dalej nie będzie drążyć tego smutnego jak dla mnie i przykrego tematu. Tak się jednak nie stało i wyglądało na to, że przeliczyłem się bardziej niż mogłem sobie wyobrazić. Już po pierwszych słowach stanąłem w miejscu i wysłuchałem co dziewczyna ma do powiedzenia. Ścisnąłem zęby opuszczając głowę ku dołowi, a włosy zasłoniły połowę mojej twarzy. Zacząłem się cały trząść, ponieważ nie radziłem sobie z samym sobą, a miałem jeszcze tłumaczyć się osobie, która praktycznie cały ten czas mnie zlewała i nawet lepiej zachowywała się w stosunku co do nowo poznanego chłopaka? Może nie łączyło nas nic szczególnego, a nawet powiedziałbym, że nic nas nie łączyło pomijając fakt, że po prostu czułem przyjemne ciepło, gdy z nią byłem, ale mimo tego spędziłem z nią więcej czasu i to mnie zabierała na tą wyprawę. Nie miałem ochoty się kłócić, najchętniej zostałbym teraz sam i sprawił, że ta sytuacja nigdy nie miała miejsca, lecz wiedziałem, że tak się nie da. Może gdybyśmy nigdy się nie spotkali byłoby lepiej? Czy z nią, czy bez i tak byłem sam...

Byłem w sytuacji bardzo jak dla mnie niezręcznej i niekomfortowej, tym bardziej, że jej słowa po raz kolejny zraniły mnie od środka i to jeszcze bardziej niż wczoraj. Czułem jednak w tym momencie w sobie pewną złość skierowaną do dziewczyny. Myślę, że to uczucie powstrzymywało łzy, które od środka zaczęły po raz kolejny się zbierać. Działałem w tym momencie pod wpływem impulsu i choć hamowałem się w dalszym ciągu, tak chyba pierwszy raz od naszej wspólnej wędrówki pomyślałem, że jak rozstaniemy się w tym momencie to trudno. Może dzięki temu przestanę tak cierpieć poprzez przywiązanie do dziewczyny, która raniła mnie swoimi słowami coraz mocniej. Odwróciłem się w stronę dziewczyny i smutnym, aczkolwiek poważnym wzrokiem spojrzałem na dziewczynę, która była do mnie bojowo nastawiona. Było mi to obojętne czy zaatakuje czy nie. Może śmierć byłaby wybawieniem tego całego bólu z którym przyszło mi żyć? Zacząłem iść powolnym krokiem w stronę dziewczyny całkowicie odsłonięty. Nawet gdyby chciała zaatakować to nie broniłbym się.
- Ostrzegasz?
Zapytałem obojętnym tonem. Moje oczy były po raz kolejny puste, a dusza schowana głęboko w nich, w ciemności do której jeszcze nikt nie dotarł. Stanąłem blisko dziewczyny, a nasze głowy i ciała dzieliła w tym momencie naprawdę mała odległość. Spojrzałem swoim pustym wzrokiem głęboko w jej oczy i muszę przyznać, że nie bałem się. Ten cały ból, który we mnie siedział od wczoraj odbił się na mojej psychice tak bardzo, że było mi to obojętne czy mnie zrani, zabije czy jeszcze coś innego. Po prostu nie czułem w tym momencie nic oprócz smutku oraz przygnębienia. Stojąc w tej pozycji postanowiłem odpowiedzieć dziewczynie.
- Dlaczego miałbym powiedzieć coś dziewczynie, której praktycznie nie znam? O tym co ukrywam, co we mnie jest i o swoich celach? A Ty co ukrywasz wewnątrz siebie? - powiedziałem i zrobiłem tutaj chwilkę przerwy, abym mógł zaczerpnąć powietrza, a także dać ewentualnie czas dziewczynie na chwilę refleksji - Skoro marnuję Twój czas to po co tu jeszcze jesteś?
Wiatr delikatnie rozwiewał moje włosy na każdą stronę, przez co kolor biały wymieszał się w niektórych miejscach z czarnym. Wiedziałem, że mogę żałować tego co właśnie zrobiłem, ale nie potrafiłem inaczej. Działałem pod wpływem impulsu, a także poniekąd byłem zły na dziewczynę, że traktowała mnie gorzej niż tamtego chłopaka. Czy to uczucie było zazdrością? Jeszcze nigdy w sumie tego nie odczuwałem, ale było to bardzo możliwe. Nigdy bym nie pomyślał, że skończę jako rozdarty chłopak w samym centrum nieznanego mi świata. Nie mogę też ukryć, że bardzo chciałem wyżalić się komukolwiek i myślę, że powiedziałbym wszystko dziewczynie w innych okolicznościach, jednak powstrzymywałem się, ponieważ pomimo wewnętrznej chęci, nie była dla mnie osobą, której mógłbym zaufać.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 2 cze 2021, o 16:39; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Główna brama; Odpowiedzi: 56; Odsłony: 3432

Re: Główna brama

Podczas snu poczułem na swoim ciele jakąś zimną rzecz, która na początku nie oddziaływała na mnie jakoś bardzo, lecz z każdą chwilą budzenia się mojej świadomości, stawała się coraz bardziej zimna. W końcu odruchowo uchyliłem lekko głowę na bok, aby ta rzecz nie dotykała mojej skóry, a ja otworzyłem oczy. O dziwo nie było już wcale ciemno, przed moimi oczami zobaczyłem dziewczynę, a także miły poranek przez który wydawało mi się, że wczorajszy dzień był tylko złym snem. Doskonale jednak wiedziałem, że wcale tak nie było. Moje emocje zdążyły już opaść na tyle, że nie czułem w tym momencie bólu, ale smutek gdzieś głęboko dalej skrywał się w mym sercu odciskając swoje piętno na rzeczywistości. Ze zmęczenia musiałem przespać całą noc. Nie wiedziałem kiedy Mei przyszła i nie chciałem zgadywać, choć wydawało mi się, że raczej niedawno, skoro dopiero teraz postanowiła mnie obudzić.

Przede wszystkim zauważyłem wachlarz, który miała w tym momencie na plecach. Podtrzymywała go ręką mówiąc do mnie. To po tą broń tylko poszła? Gdybym tylko nie przeżył wczoraj tego co przeżyłem to teraz pewnie zasypał bym ją pytaniami, ale z racji smutku, który w tym momencie mi towarzyszył nie zamierzałem o nic pytać. Spojrzałem tylko na dziewczynę, której oczywiście strażnicy musieli wszystko powiedzieć. Nie chciałem, aby tak wyszło, jednak co miałem teraz zrobić? Musiałem się pogodzić z tym faktem, że o wszystkim wiedziała. Wstałem powoli z ziemi, aby ze smutnym wyrazem twarzy wbić wzrok w ziemię.
- Możemy ruszać, wszystko jest ok.
Po tych słowach odwróciłem się plecami do dziewczyny i zacząłem iść wolnym krokiem po ścieżce. Patrzyłem się przed siebie i nie zwracałem zbytnio uwagi na nic innego. Domyślałem się, że zmierzam w dobrą stronę, ponieważ inaczej spotkalibyśmy się gdzieś indziej, a nie tutaj z Mei. Zresztą mój krok był na tyle wolny, że jeśli zechcę to wyprzedzi mnie bez najmniejszego problemu. Moje myśli pochłonięte były teraz rozważaniami na temat moich emocji, a także uczuć. To wczorajsze wyżycie się pomogło mi, lecz to nie był ani pierwszy ani ostatni raz, kiedy coś takiego miało miejsce. Naprawdę nie wiedziałem co mam z tym zrobić. Z jednej strony nie umiałem się tego pozbyć, ale nie umiałem też z tym żyć. Dlaczego tylko ja? Dlaczego byłem sam z tym całym cierpieniem? Nie umiałem odpowiedzieć na te pytania tak samo jak nie umiałem z tym normalnie żyć. Być może moje zbytnie przywiązanie do ludzi, a także przebywanie z nimi odciska na mojej psychice swoje piętno. Może gdybym trzymał się z dala od ludzkości byłoby lepiej? W końcu i tak byłem sam...

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 29 maja 2021, o 17:44; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Główna brama; Odpowiedzi: 56; Odsłony: 3432

Re: Główna brama

Nie poszedłem za nią. Potrzebowałem broni, lecz w chwili obecnej nie miałem na nią pieniędzy. Ból powoli zaczął odciskać na mnie swoje piętno, przez co poczułem jak w moich oczach zaczynają gromadzić się łzy. Świeże powietrze trochę ostudziło moje pobudzone uczucia, lecz nie wystarczająco. Pomimo, że wyraz mojej twarzy nie zmienił się nawet na chwilę to z jednego oka poleciała mokra strużka. Łza zatrzymała się na brodzie, aby po krótkiej chwili spaść na ziemię. Dlaczego to wszystko mnie spotykało? Dlaczego nie potrafię być normalnym? Miałem wiele myśli, których niekoniecznie w tym momencie chciałbym doświadczać. Tak naprawdę to wolałbym w ogóle ich nie doświadczać. Czasami zastanawiałem się jakby to było być pozbawioną uczuć kukłą. Myślę, że świat stałby się o wiele lepszy, a ja w końcu przestałbym odczuwać wszystkie uczucia, które raniły mnie gdy tylko miały na to taką ochotę. Nie było żadnej osoby, która mogłaby zrozumieć co w tym momencie czuję, która mogłaby mi pomóc w cierpieniu, która wspierałaby mnie w tym i pomagała jak tylko mogła. Byłem całkowicie sam i nic nie mogłem z tym zrobić. Dodatkowo przez mój charakter, zachowanie oraz wygląd ciężko mi było złapać kontakt z kimkolwiek, Mei była pierwszą osobą z którą tak naprawdę spędziłem aż tyle czasu. Nie przyznawałem się sam przed sobą, ale doskonale wiedziałem, że zacząłem coś czuć w jej kierunku pomimo tego, że cały czas mnie od siebie odtrącała. Niestety nie znałem się za bardzo na pozytywnych uczuciach. Do tej pory byłem otoczony przez same negatywy, które w dalszym ciągu mi towarzyszą i nic nie wskazywało na to, aby kiedykolwiek miały przestać. Właśnie dlatego słowa jej osoby zabolały mnie jeszcze mocniej niż wszystko o czym do tej pory myślałem. Tym razem strużka poleciała również po drugim policzku i parę łez znowu spadło na ziemię. Byłem wykończony swoimi emocjami i rzeczywistością z jaką przyszło mi się mierzyć. Nienawidziłem siebie za to. Byłem hańbą dla mojego klanu i tak naprawdę nie powinienem się nigdy pojawić na tym świecie.

Moim oczom w końcu ukazała się duża brama, która dla mnie oznaczała, że dotarłem na miejsce. To tutaj miałem czekać na dziewczynę i tak zamierzałem zrobić, lecz do tego czasu musiałem się uspokoić. Nie mogłem pozwolić, aby dziewczyna zobaczyła mnie w tym stanie. Wyszedłem za bramę, a następnie zbliżyłem się do stojącego najbliżej drzewa. Chciałem się opanować poprzez ból, dlatego zacisnąłem rękę w pięść, a następnie z całym impetem uderzyłem w drzewo. Ręka zamieniła się w wodę, a ja widząc to klęknąłem na kolana i dosłownie pęknąłem. Zacząłem płakać na cały głos spuszczając swoją głowę ku ziemi. Oczy zalały się łzami, a ja, gdy już moja ręka powróciła na miejsce, swoimi rękoma podpierałem tylko głowę, aby ująć sobie na ciężarze. Za dużo emocji było we mnie, aby mogło się to inaczej skończyć. Spędziłem w tej pozycji ładne kilkanaście minut. Gdy już trochę zdążyłem ochłonąć położyłem się na ziemi, a plecy oparłem o drzewo. Tak naprawdę miałem gdzieś, że był już praktycznie wieczór, a w okolicy wszystko zaczęło cichnąć. Miałem gdzieś, że byłem poza osadą i mogło mnie zaatakować jakieś zwierzę lub jeszcze coś innego. Chciałem być sam. Tylko i wyłącznie sam. Opuściłem swoje ręce i spojrzałem w gwiazdy, które zaczęły pojawiać się na niebie, a im wyżej księżyc, tym jaśniejszym blaskiem świeciły w moim kierunku. Wierzyłem w to, że to one mimo wszystko mnie wspierały. Zawsze na mnie patrzyły i obserwowały. Chciałem być jedną z nich, być tak pięknym jak one. Patrząc na nie zacząłem robić się powoli senny, przez emocje oraz atmosferę jaka mi towarzyszyła. Moje powieki zaczęły same coraz bardziej się opuszczać, aż moje oczy widziały tylko ciemność, a ja czując na sobie lekki chłód nocy, usnąłem wycieńczony po całym dniu niekoniecznie miłych wspomnień.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 29 maja 2021, o 17:17; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Słowa wypowiedziane przeze mnie tak naprawdę nie zawierały nic, oprócz jednej informacji, którą tak naprawdę mógł wyznać każdy. Kto w tych czasach nie szuka przygody? Mogło się to wydawać zbyciem, jednak była to czysta prawda zawarta w jednym słowie. Mimo, że nie pokazała tego ani Mei, ani Yoaki tak miałem wrażenie, że najzwyczajniej w świecie mieli mi to za złe. Mówiąc szczerze zabolało mnie to, ponieważ nie chciałem, aby odebrali to w ten sposób. Po prostu nie wiedzieli co się teraz ze mną dzieje. Chłopak powiedział zarówno do mnie jak i Mei, że szlaki na które zmierzamy są trudne i jak się zgubimy to możemy spędzić tam nawet miesiące. Był to dla mnie kolejny sygnał do tego, aby zacząć jeszcze bardziej się martwić niż do tej pory czy dam radę. To, że dziewczyna znała szlak tak naprawdę mnie trochę uspokoiło, jednak nie na tyle, abym całkowicie przestał nad tym myśleć. Ciężki miałem teraz kawałek chleba do zgryzienia, bo niby w jaki sposób miałem się opanować? W międzyczasie zauważyłem, że Yoaki coś mówi do Mei po cichu. Zauważyłem, że złapali ze sobą dobry kontakt, prawdopodobnie lepszy przez ten jeden dzień niż ja z dziewczyną po całym tym czasie. Nie zamierzałem nawet słuchać tego co do niej mówił. Skoro chciał, aby zostało to między nimi to musiałem to uszanować. Ból zaczął narastać, gdy jeszcze zrozumiałem, że nie mam nikogo na tym świecie na kim mógłbym polegać. Było to naprawdę coraz bardziej nieznośne, a ja nie mogłem nic z tym zrobić. Chłopak się pożegnał i co mnie z lekka zdziwiło zapłacił za nas. Za mnie tak naprawdę nie miał nawet co, bo wziąłem tylko dwie czy trzy szklanki wody, natomiast Mei no... jej zamówienie już na pewno bolało kieszeń. W każdym razie pomimo tego, że między nimi był mur, którego nie da się od tak przeskoczyć to wykonał miły gest który naprawdę doceniam, bo nie musiał wcale tego robić.

Po opuszczeniu przez niego lokalu spojrzałem na Mei, która właśnie zbliżyła się do mnie, aby przekazać mi pewne słowa. Gdzieś tak w środku jej wypowiedzi spuściłem swój pusty już na ten moment wzrok. Jej słowa zabolały mnie jeszcze bardziej, a ona zapewne nie miała o tym pojęcia. Ból, który w tym momencie doświadczałem był już tak uciążliwy, że miałem wielką ochotę przestać cokolwiek czuć. Miała rację. Byłem niedoświadczonym, pustym bachorem, bez krzty siły. Co ja wiedziałem o tym świecie? Zupełnie nic. Co chciałem osiągnąć? Dlaczego nie umiałem zachowywać się racjonalnie? Zacząć być normalnym mężczyzną a nie dziwnym dzieciakiem? Myśląc nad tym postanowiłem tutaj zostać. Musiałem pobyć sam, aby się uspokoić. Złagodzić swój ból, własne cierpienie, które nie da się ujrzeć oczami, a jest dużo bardziej bolesne od ran fizycznych. Nie odpowiedziałem jej nic, poczekałem tylko aż Mei wyjdzie z karczmy i skupiony na słowach, które wypowiedziała po prostu wstałem i również wyszedłem.
z/t

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 27 maja 2021, o 13:59; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Cała ta atmosfera wprowadziła mnie w stan, który w sumie dość długo już mnie nie chwytał. Różne przemyślenia w tym momencie przelatywały przez moją głowę. Straciłem swój humor, myśli zaczęły boleć dodatkowo sprawiając, że czułem się jakby to cały świat mnie w tej chwili odrzucał od siebie. Każde słowo wymawiane przez dziewczynę powodowało u mnie jakąś taką przepaść świadczącą o tym, że pakuje się w coś co jest dla mnie za duże. Czułem się mały i przerażony. Bo co ja mogłem? Byłem słaby, jednym z wielu. Podczas pozytywnej rozmowy jaką w tym momencie prowadził Yoake z Mei, ja walczyłem z samym sobą. Usiadłem opierając się na krześle i wlepiłem wzrok w sufit. Kim tak naprawdę byłem? Co tu robiłem? Dlaczego zdecydowałem się na tą podróż? Czułem, że to wszystko zaczyna mnie przerastać. Przełknąłem ślinę i poczułem lekki ból w gardle.
- Spokojnie, tylko spokojnie...
Dlaczego akurat teraz mnie to złapało? Może po prostu słowa Mei oraz świadomość, że przecież wybieram się z nią w tę podróż, zaczęły powoli dochodzić do mnie coraz bardziej. Może też po prostu zły nastrój pojawił się znikąd, bo też tak czasami miałem. Ciekaw byłem czy tylko mnie to dręczy czy może dziewczyna też, a może nawet Yoake borykają się z tego typu problemami. W jednym momencie poczułem także ukłucie w klatce piersiowej. Ból zaczął z każdą chwilą się powiększać, a ja sam zacząłem powoli przeklinać siebie za to, że nie umiem z tym walczyć. Łzy zaczynały powoli same cisnąć się do oczu, choć powstrzymywałem się z całych sił z racji, że nie byłem w tym momencie sam. A szkoda... w takich chwilach jedyne czego potrzebowałem to samotności. W pewnym momencie nawet sam siebie zatraciłem, aby za chwilę powrócić do rzeczywistości i usiąść przy stoliku opierając swoje ręce na nim. Zamknąłem na chwilę oczy, aby za chwilę odpowiedzieć Yoake to co chciał wiedzieć. Moja twarz w tym momencie nie wyrażała żadnych pozytywnych emocji. Spojrzałem przed siebie, a oczy miałem lekko przymrużone ciągle czując dziwne uczucie w gardle, a także czując rozchodzące się dziwne i nieprzyjemne ciepło po całym moim ciele.
- Właśnie to mnie tu sprowadza. Przygoda.
Nie miałem w tym momencie chęci odkrywać siebie. Na nic nie miałem w tym momencie chęci. Wiem, że skoro ta dwójka okryła swoje karty to teraz była kolej na mnie, lecz czy chciałem coś odkrywać? Stan w którym się znajdowałem również nie pomagał w nawiązywaniu jakichś większych interakcji. Był to dla mnie naprawdę duży problem, bo tylko ja wiedziałem co w tym momencie ze mną się dzieje. Dwójka kompanów była niczego nieświadoma, dlatego wiedziałem o tym, że moje zachowanie odbiorą w sposób negatywny. Cóż miałem na to poradzić? Przecież tego nie chciałem, ale nie chciałem też o tym nikomu mówić. Uważałem, że z tym problemem musiałem sobie radzić sam. Choć oprócz mnie jeszcze on o tym wiedział tak tylko ja się z tym zmagałem. Spojrzałem po chwili na Yoake i uśmiechnąłem się do niego. Może jednak trochę więcej bym im wyjaśnił? Chociaż w sumie nie. Naprawdę teraz nie miałem na to ochoty.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 21 maja 2021, o 17:14; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Czułem się dziwnie w towarzystwie tej dwójki. Mieli już za sobą jakąś przeszłość i czy była ona kolorowa czy nie to na pewno przyniosła za sobą doświadczenie, które jest niezwykle pomocne do funkcjonowania w tym świecie. Tymczasem co ja za sobą miałem? Nic. Moja przygoda dopiero się zaczęła i choć chciałbym z nimi pogadać na takie tematy tak zwyczajnie nie miałem o czym. Bo co im powiem? Wobec tego siedziałem i po prostu słuchałem co mówią. Obserwowałem też ich zachowanie i miałem pewność, że dziewczyna bardzo lubi owoce. Dla jednych mogłaby to być nic nieznacząca informacja, ale ja zamierzałem sprawdzić jeszcze ich siłę oddziałującą na Mei. Jej dotychczasowa mimika twarzy, ruchy jakie wykonywała oraz głos były dla mnie sygnałem, że być może informacja ta okaże się niezwykle pomocna w przyszłości.

Zainteresowała mnie część rozmowy dotycząca Mei, bo choć podróżowałem z nią już od jakiegoś czasu to niewiele o niej wiedziałem. Yoake tak naprawdę tym pytaniem nie zaspokajał tylko swojej ciekawości, ale także moją. Był to idealny moment, żeby zaczerpnąć troszkę większej wiedzy na jej temat i choć tak naprawdę nie powinno mnie to zbytnio obchodzić, to mimo wszystko byłem ciekawy, o ile mogę ją tak nazwać, swojej towarzyszki. I co? A no ona też zabijała, choć to już zdążyłem się domyślić po groźbach jakie stosowała w moim kierunku. Nie zawsze jednak rozwiązywała problemy w ten sposób. Uważała, że najlepiej jest najpierw porozmawiać i szanowałem to, natomiast czy się z tym zgadzałem? Ciężko określić. Dowiedziałem się też, że kogoś szuka, ale tu już była bardziej tajemnicza. Jej wypowiedź odebrałem w ten sposób, że szuka osoby, aby się za coś zemścić. Za co? Nie wiedziałem tak samo jak nie wiedziałem czy moja interpretacja jest dobra. Mogło to równie dobrze oznaczać coś innego, jednak ze słów jakie wypowiedziała na to wynikało. Gdy jej mowa się skończyła, a ona ponownie wróciła do jedzenia postanowiłem jej dać połknąć kolejny kęs, aby następnie zadać pytanie.
- Czyli szukasz zemsty?

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 16 maja 2021, o 14:08; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Podczas kontaktu z podłogą moja głowa zamieniła się w wodę, która uchroniła mnie przed niepotrzebnymi obrażeniami. Gdy wróciłem do normalnego stanu spojrzałem na Mei która przyglądała mi się uważnie. Chyba to przez to, że była zażenowana moim zachowaniem. Bo co mogło jeszcze to spowodować? Strach? Nie. Przemiana? Może, choć wydawało mi się, że skoro znała mój klan to widziała już tą przemianę, lecz mogłem mieć po prostu mylne wrażenie. Chwilę później wstał również Yoake jakby zaskoczony tym co właśnie się wydarzyło. W sumie to sam byłem zaskoczony i w szoku nie umiejąc za bardzo poskładać wszystko w całość. Gdy już wróciłem na swoje miejsce należało zaspokoić ciekawość dwójki ludzi siedzących ze mną przy stole. W pełnym uśmiechu i lekkim nie rozgarnięciu odparłem.
- Jest ok
Po tych słowach położyłem swoje ręce na stole, a następnie na nich głowę tak, aby moje oczy mogły cały czas obserwować wszystko i wszystkich. Uśmiech jeszcze przez jakiś czas jawił się na mojej twarzy, choć gdy zaczęli przechodzić do bardziej poważnych tematów zaczął powoli znikać w lawinie coraz to bardziej cięższych myśli.

Zaczęło się wszystko od tematu niedawnego konfliktu pomiędzy mną i Mei, a Yoake. Sytuacja co prawda zakończyła się odniesionym sukcesem uniknięcia walki, lecz postawiła wiele dodatkowych pytań w mojej głowie. Teraz gdy już nic mi nie groziło, a ja swobodnie mogłem odbiec myślami gdzieś w dal, wszystko zaczęło się znowu kumulować. Przede wszystkim nie odpowiadał mi ten chłopak. Jedno źle wypowiedziane zdanie i konflikt wisiał w powietrzu. Nie wiedział co to dystans, a ja nie chciałem się hamować tylko ze względu na niego, choć oczywiście nie chciałem także, aby to przeze mnie doszło do jakiegoś starcia. Zresztą powiedzmy sobie szczerze to co do tej pory pokazał chyba całkowicie przekreślało moje szanse na wygraną w takowym pojedynku. Dodatkowo Yoake był nieobliczalny i nie sprawiał wrażenia osoby, która przywiązuje się do innych. Było wiele czynników, które podkreślały moją niechęć do Jego osoby, choć w chwili obecnej zdawał się być przyjaznym typem. Możliwe, że po prostu nie zaiskrzyło między nami przez co spoglądałem na niego w ten sposób. Nie zamierzałem jednak wdawać się z chłopakiem w jakąś głębszą relację. To co zrobi Mei to jej sprawa, na razie jednak dużo bardziej właśnie do dziewczyny posłałem sympatią. Nie wiem czy to przez jej bardziej odpowiadający mi charakter, choć dalej bardzo tajemniczy, czy przez to, że nie chciała mnie zabić. To znaczy... co prawda groźby były, lecz nie tak intensywne jak te Yoakiego. W mojej głowie zaczęły też się pojawiać myśli co by było, gdyby to on był na moim miejscu. Czy chłopak w końcu by odpuścił, czy doszłoby do walki? O ile tu odpowiedź była dla mnie jak najbardziej oczywista, tak zastanawiało mnie czy śmierć byłaby jedyną możliwą opcją w tym starciu. Pewnie nie, ale ciężko było mi oszacować takie rzeczy po tym co do tej pory udało mi się zarejestrować.

Leżąc na stole i podsłuchując rozmowy o ogoniastych moje myśli zmieniły swój kierunek. Ciekawy temat, który nie był jednoznaczny do określenia. Jakby na to nie patrzeć zarówno jedna strona jak i druga miała jakąś rację w swoich przemyśleniach. Moja wypowiedź na temat siły została odrzucona przez Yoake, który miał swój własny pogląd na ten temat. Nie zamierzałem się kłócić, bo domyślałem się też w jaki sposób zareaguje na moje kolejne niezbyt przychylne słowa postawione w jego kierunku, a nie zamierzałem umierać na samym początku swej przygody. W mojej głowie natomiast przemyślałem sobie to co właśnie mówił teraz Yoake i przeczył sam sobie. Najpierw mówi, że ważniejsze są więzi, aby następnie zacząć opowiadać o tym, że zabija innych, aby chronić ludzi nie umiejący korzystać z chakry. Czy tak naprawdę trzeba było tu coś komentować? Miałem wielką ochotę, ale jednak strach powstrzymywał mnie od tego. W każdym razie przemilczałem te obie sprawy i schowałem na chwilę głowę w ręce, aby przetrzeć oczy. Wróciłem do poprzedniej pozycji i lekko wzdychnąłem. W sumie znowu zaczęło mi się chcieć pić, dlatego podniosłem rękę i głośno powiedziałem.
- Gomeee, mógłbym prosić jeszcze jedną szklankę wody?

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 13 maja 2021, o 18:07; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Gdy moja świadomość dopiero zaczynała wracać to czułem na sobie czyiś dotyk, który trzęsie moim ciałem. Zacząłem otwierać oczy i wtedy poczułem na szyi coś zimnego. Instynktownie zarzuciłem swoim ciałem do tyłu i zapomniałem, że siedzę na krześle, bo w tym momencie krzesło przewróciło się wraz ze mną na ziemię.
- Ooooo!
Dźwięk wydobyty z moich ust, a także przewróconego krzesła rozległ się dookoła. To była pierwsza tak bolesna i przykra pobudka w moim życiu. Podczas upadku walnąłem głową o ziemię przez co teraz tył głowy mnie bolał. Zacząłem masować go prawą ręką, a następnie leżąc na ziemi spojrzałem na chłopaka oraz dziewczynę. Uśmiechnąłem się do nich i zaśmiałem, a następnie wstałem i podniosłem krzesło, aby zaraz na nim siąść.
- Hehe, gome, gome. Nawet nie wiem jak to się stało.
Cały czas uśmiechnięty z przymrużonymi oczami i lekko zawstydzony, siedziałem i z lekko spuszczoną głową nie wiedziałem co się odezwać. Było mi głupio za moje zachowanie, ale jak pomyślałem w pewnym momencie jak to wyglądało to wybuchnąłem śmiechem.
- Hahaha, ooo ale ubaw.
W sumie powiedziałem to sam do siebie, a następnie zobaczyłem, że zarówno Mei jak i Yoake jedzą rybę. No cóż, ja w sumie głodny nie byłem, ale jeszcze lekko śpiący i nie do końca wybudzony, za bardzo nie wiedziałem co się dzieje dookoła. Potrzebowałem jeszcze chwili, bo na razie to walczyłem z bólem głowy.

W sumie gdy już się trochę ogarnąłem i zacząłem normalnie kontaktować zauważyłem, że karczma się trochę zapełniła. Choć nie była to nawet istotna informacja to jednak uświadomiłem sobie, że na trochę straciłem świadomość. Czasu nie zmienię, lecz chyba nie ominęło mnie nic ciekawego. Chłopak z dziewczyną po prostu jedli i karczma się trochę zapełniła... nic nadzwyczajnego. Oprócz tego też prowadzili między sobą jakąś rozmowę, ale przez tą całą sytuację kompletnie nie rozumiałem jej sensu. Jedyne co podłapałem to ich wypowiedź na temat ogoniastych bestii. Mei chciała znać o nich legendę. Aż dziwne, że do tej pory nic na ten temat nie słyszała. Była to znana na całym świecie zarówno wśród starszych jak i młodszych plotka. Plotka o tym, że na tym świecie istnieją bestie tak potężne i wielkie, że z łatwością mogłyby same zniszczyć cały kraj. To czy się w to wierzy czy nie to już inna kwestia, lecz jak to mówią w każdej legendzie jest ziarenko prawdy. Odchyliłem się lekko na krześle i przestałem się głaskać, a dołożyłem drugą rękę za głowę i wzrokiem sięgnąłem ku górze.
- Na tym świecie istnieje dziewięć bestii. Bestie tak potężne, że same na spokojnie zniszczyłyby cały kraj. Każda z nich ma od jednego do dziewięciu ogonów. Im tych ogonów więcej, tym silniejsza jest kreatura. Nikt nie wie gdzie tak naprawdę mogą się znajdować, ale każdy wie, że wobec ich siły nawet najsilniejsi klękają.
Mówiąc to wyobraziłem sobie jak taka jedna bestia mogłaby wyglądać, lecz im dłużej nad tym myślałem tym coraz zabawniejsze obrazy pojawiały się w mojej głowie, aż w końcu nie wytrzymałem i zaśmiałem się. Powróciłem wtedy do normalnej pozycji i oparłem ręce na stoliku, a ja uśmiechając się i patrząc w oczy najpierw Yoakiemu, a potem Mei powiedziałem.
- Wspaniale muszą się czuć wiedząc o tym jaką potęgę posiadają.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 10 maja 2021, o 21:00; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Po wypiciu wody zrobiło mi się dużo lepiej. Nawodniłem swój organizm, lecz wcale nie ujmowało to mojemu zmęczeniu. W końcu biegłem za Mei do najbliższego miasta, a bez nawodnionego organizmu teraz odczuwałem tego skutki. Tak naprawdę odczuwałem to coraz bardziej bawiąc się pustą szklanką i przyglądając się w nią. Tak naprawdę straciłem po raz kolejny kontakt z rzeczywistością. Nie słuchałem o czym rozmawia chłopak z dziewczyną. Nie patrzyłem co się dzieje w karczmie. Nie zwracałem uwagi na nic. Wpatrzony w szklankę zebrało mnie na myśli, które z każdą chwilą coraz bardziej pochłaniały moją głowę. Oparłem głowę o położoną na stole zgiętą rękę i wpatrywałem się w szkło. Z każdą sekundą zmęczenie narastało, a ja chcąc nie chcąc robiłem się coraz bardziej senny. Moje myśli piętrzyły się obciążając jeszcze bardziej moją psychikę. W tym momencie nie wiedziałem już co robić. Powoli traciłem świadomość. Z jednej strony nie chciałem z tym walczyć, chciałem po prostu zasnąć i nie przejmować się niczym. Z drugiej strony byłem z towarzyszami i nie chciałem ich od tak zostawiać. Z biegiem czasu stało się to dla mnie jednak za dużym wyzwaniem. Sam nie wiem kiedy zamknąłem oczy i nagle zapanował mrok. Całość dopełniał miły zapach, który utrzymywał się w tej karczmie, a także różne rozmowy, które dochodziły do moich uszu. W ten sposób pogrążyłem się w głębokim śnie i... zacząłem głośno chrapać. Myślę, że na spokojnie część ludzi, która była w karczmie słyszała te odgłosy. Oczywiście byłem w tym momencie nieświadomy, to wszystko działo się przez sen, jednak działo się...

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 6 maja 2021, o 21:22; Forum: Raigeki (Osada Rodu Kaminari); Temat: Knajpka Kitsurai; Odpowiedzi: 306; Odsłony: 24298

Re: Knajpka Kitsurai

Goniłem za Mei, tak naprawdę nie zwracając uwagi na Yoakiego. Chciałem, aby zwolniła, lecz ta nie usłuchała się. Cóż mogłem zrobić? Biegłem dosyć dziwnie, nienaturalnie, jakbym nie umiał biegać. Dlaczego? A czemu nie? Kiedy w końcu udało się dotrzeć do bram cały zziajany przystanąłem ocierając pot z czoła, a następnie złapałem rękami kolan i zacząłem głęboko oddychać.
- Wy-wykończycie mnie.
Gdy trochę się uspokoiłem i byłem w stanie już chodzić, poczułem suche usta. Chciało mi się pić i w sumie nie dziwiłem się po tym co właśnie przeszedłem. Miasto tętniło życiem i miałem wrażenie, że na pewno znajdzie się tu jakaś knajpa. Słowa chłopaka również to potwierdzały. Tym razem nie interesował mnie jednak zarobek, a zwyczajna chęć ugaszenia pragnienia. Nie odzywałem się tylko szedłem grzecznie za towarzyszami. Kiedy znaleźliśmy się w środku, tak naprawdę mało co zwracałem na coś uwagę. Mój wzrok przykuły tylko alkohole, które stały naprzeciw lady, lecz to nie po nie tutaj przyszedłem. Poprosiłem panią o szklankę wody, a następnie usiadłem na boku od dwójki ludzi, którzy najwidoczniej świetnie się bawili. Moje usta były tak suche, że podczas oddechu czułem jak każda najmniejsza cząstka wody w moich ustach powoli znika. Nie myślałem o niczym, a jedyne czego teraz chciałem to woda. Gdy już myślałem, że kelnerka niesie ją dla mnie uniosłem głowę, aby spojrzeć w jej oczy, lecz okazało się, że przyniosła coś dziewczynie. Ja czekałem dalej i wreszcie się doczekałem. Kiedy przyniosła ją, wypiłem wszystko jednym duszkiem i od razu poprosiłem o drugą. Moje usta nawilżyły się, a ja sam poczułem się o wiele lepiej. Orzeźwiony, lecz dalej spragniony wyczekiwałem kolejnej szklanki, lecz tym razem byłem już w stanie pozwalającym mi racjonalnie myśleć. Dopiero teraz mogłem przyjrzeć się jak to wygląda. Mówiąc szczerze knajpa jak knajpa, dominowało w lokalu drewno, a półmrok sprawiał, że wyglądało to całkiem przyjemnie. Nie mogłem powiedzieć złego słowa, ale nie było to też nic nadzwyczajnego. W międzyczasie sprawdzałem czy nie idzie przypadkiem moja druga szklanka, bo chciałem nawodnić w znacznym stopniu swój organizm.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 5 maja 2021, o 16:22; Forum: Antai; Temat: Klif nadmorski; Odpowiedzi: 166; Odsłony: 15008

Re: Klif nadmorski

Ku mojemu zaskoczeniu dziewczyna nagle poddała się. Oznaczało to moją wygraną w tym starciu słownym, a także sprawiło, że mimowolnie moja twarz uśmiechnęła się trochę zdradziecko. Czułem się z tym faktem bardzo dobrze, że niebieskowłosa przegrała ze mną. Dodatkowo chciała pominąć ten temat. Postanowiłem nic się nie odzywać, lecz mój wyraz twarzy mówił sam za siebie o czym teraz myślałem. Wystarczyło tylko spojrzeć. Miałem jednak wrażenie, że dziewczyna znowu zmieniła podejście. Zacząłem się zastanawiać czy to są te tak zwane "humorki" o których tyle słyszałem. Co prawda jakoś nigdy nie było mi dane tego doświadczyć, ponieważ nie znałem żadnej dziewczyny, ani nie spędzałem z nimi czasu. Mei tak naprawdę jest pierwszą kobietą, która zamieniła ze mną parę słów, a im więcej czasu z nią spędzałem tym chyba coraz bardziej zaczynałem rozumieć co jest grane.
- Ahhh, te kobiety - pomyślałem.
Co do blondyna to na szczęście udało mi się. Yoake przepuścił mi te słowa płazem, jednocześnie wypowiadając się na ten temat jak i upominając mnie za wcześniej dobrane słownictwo. Byłem zadowolony, bo co by nie było udało mi się uniknąć niepotrzebnego konfliktu. Z drugiej strony byłem na siebie trochę zły, że nie jestem taki jak on. Co mogłem jednak zrobić? Zupełnie nic. Widząc, moim jednym lekko otwartym okiem, że chłopak ruszył z miejsca i zaczął ponownie normalnie z nami rozmawiać, uspokoiłem się. Byłem nerwowy, lecz zaczęło mi przechodzić. Moja normalna mina wróciła, a ja sam odetchnąłem z ulgą. Tym razem jednak postanowiłem nie odzywać się już do chłopaka tak na wszelki wypadek. Również zwiększyłem dystans między nami dla czystego bezpieczeństwa. Nie wiedziałem czego się spodziewać, dodatkowo cała ta sytuacja sprawiła, że nie za bardzo pałałem pozytywnym uczuciem do blondyna. Chciałem aby najlepiej już sobie stąd poszedł, a także abym nigdy go już nie spotkał.
Mówiąc szczerze następnej części rozmowy już nie słuchałem. Moje myśli biły się teraz ze sobą odnośnie wcześniejszej sytuacji. Miałem w sobie mnóstwo emocji przez które nie byłem w stanie racjonalnie myśleć. Oderwałem się od rzeczywistości nie zwracając tak naprawdę uwagi na to co mnie otacza. Przez chwilę nawet wyłączyłem się do tego stopnia, że nie pamiętam części podróży. Przemyślenia sprawiły, że pojawiłem się w zupełnie innym świecie, a moja głowa skupiła się tylko na tym co dominowało. Wiem tylko, że cały czas szedłem za dziewczyną oraz chłopakiem, lecz nic więcej nie wiedziałem. Gdy moje myśli troszkę się uspokoiły, a ja sam trochę się opanowałem, zobaczyłem dziewczynę biegnącą przede mną. Wtedy zrozumiałem, że zostałem tutaj sam z człowiekiem, który jeszcze niedawno chciał mnie zabić. Spojrzał na niego po czym zacząłem biec za dziewczyną krzycząc.
- H-hej, czekaj!

wszyscy z/t -> Knajpka Kitsurai

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 4 maja 2021, o 21:43; Forum: Antai; Temat: Klif nadmorski; Odpowiedzi: 166; Odsłony: 15008

Re: Klif nadmorski

Dziewczyna tym razem posłała lekką zaczepkę w moim kierunku. Spojrzałem na nią, aby zobaczyć jej wyraz twarzy jaki w tym momencie przybrała. Ona centralnie się ze mnie naśmiewała. Nie mogłem przecież tego w ten sposób zostawić bez żadnego słowa komentarza.
- Póki co to Ty cały czas słabniesz.
Odpowiedziałem lekko wyższym tonem niż normalnie. Ciekaw byłem jak dziewczyna zareaguje, lecz zamknąłem oczy szczerząc zęby. Po tym geście wzrokiem wróciłem przed siebie, a moja mina zmieniła się w uśmiech. Kątem oka próbowałem obserwować zachowanie Mei, choć mówiąc szczerze liczyłem na kolejną zaczepkę. Wydawało mi się, że dziewczyna nie odpuści w tym momencie i będzie próbowała kolejny raz zaatakować. Byłoby to w jej stylu i chyba niczego innego się nie spodziewałem. Jakoś ciężko mi było wyobrazić sobie teraz niebieskowłosą załamaną po słownej zaczepce. To totalnie do niej nie pasowało. Moją uwagę zwróciły też słowa chłopaka. Dlaczego aż tak bardzo chciał, aby Mei tu została? Czyżby... W tym momencie w mojej głowie pojawiły się różne myśli, ale chyba większość prowadziła do jednego wniosku. Chłopakowi spodobała się dziewczyna. Trudno się dziwić Yoakiemu. Nie wiedziałem ile ma lat, ale mogłem określić mniej więcej na podstawie wyglądu, że jest moim rówieśnikiem. W tym wieku zwraca się już dużą uwagę na dziewczyny, a Mei wydawała się być niewiele starsza od nas i no... miała tu i tam. Dodatkowo nie można było jej odebrać urody, więc może po prostu mu się aż tak spodobała? Była to tylko wizualizacja tego co mogło siedzieć w głowie chłopaka, jednak chyba gdzieś głęboko zacząłem w to wierzyć. Dziewczyna odpowiedziała na to dosyć wymijająco. Nie udzieliła jednoznacznej odpowiedzi i nie wiedziałem czy chce uniknąć pytania zamieniając tor rozmowy czy może tak naprawdę zrobiła to trochę podświadomie. Na razie jednak chyba nie było mi dane się tego dowiedzieć.
To co powiedziałem chyba zostało totalnie źle zinterpretowane. Dodatkowo uświadomiłem sobie dopiero po wypowiedzi chłopaka jakich użyłem słów, aby opisać to co chciałem. Zawaliłem totalnie i musiałem to przyznać, choć nie spodziewałem się, że aż tak Yoake się na to wkurzy. Podniosłem mu ciśnienie i widziałem to w jego oczach, głosie, zachowaniu. Przez chwile stałem jak wryty, lecz gdy tylko skończył mówić uśmiechnąłem się niepewnie, zamknąłem oczy i jedną ręką czochrałem tył głowy, a drugą wystawiłem przed siebie.
- Przepraszam, przepraszam... chodziło mi bardziej o to, że mam wrażenie iż siedzi to w Tobie z jakiegoś powodu. Nie chciałem Cię obrazić, a raczej ukierunkować. Może faktycznie ubrałem to w złe słowa, przepraszam.
Zaśmiałem się i po chwili otworzyłem jedno oko, aby sprawdzić reakcję blondyna. Myślałem mówiąc szczerze, że będzie milszy i bardziej towarzyski, lecz okazało się, że jest sztywny. Chyba nie chciałem z nim dalej podróżować, bo jak jeszcze raz coś palne to on mnie zabije. Musiałem chyba bardziej zważać przy nim na słowa. Teraz jednak musiałem załagodzić sytuację i miałem nadzieję, że to pomoże.

Przejdź do posta

autor: Shinzō: 3 maja 2021, o 14:10; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Shinzō; Odpowiedzi: 10; Odsłony: 483

Re: Shinzō

Przejdź do posta

Znaleziono 61 wyników

1
2
3
4
5
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane