Shinobi War PBF Naruto

Czasami los uśmiecha się do ludzi najbardziej niegodziwych w najbardziej nieoczekiwanych warunkach. I oto właśnie Shion została obdarzona takim uśmiechem fortuny, szerszym nawet niż ten, który gościł na jej własnej twarzy. Zwyczajne zlecenie od Rodziny przyniosło jej życiową okazję do odmienienia swego losu... a przynajmniej uczynienia go nieco wygodniejszym. Oferta białowłosej była czymś nadzwyczaj szczodrym i przydatnym dla pozbawionej przyzwoitego lokum medyczki. Chociaż jednocześnie nie można się było temu aż tak dziwić - przyzwoitych lekarzy, choćby adeptów, nie spotykało się często, a ich usługi stanowiły coś pożądanego. W oczach Shion Kubomi przedstawiała się dotąd jako osoba pozbawiona problemów natury materialnej, także propozycja długotrwałego wynajmu usług w zamian za wikt i opierunek nie wydawała się niczym zaskakującym. Na pewno nie bardziej, niż odmowa wypowiedzianemu w ekscytacji poleceniu o odsłonięcie się.
- Dobrze, w takim razie później zajmiemy się twoimi konkretnymi pomiarami, Kubomi-chan - czerwonooka otworzyła na powrót swój notes, po czym coś w nim zanotowała, mrucząc pod nosem: - 154 cm wzrostu, 49 kg wagi, blada cera sugeruje niedostatek słońca - prawdopodobnie niechęć do wychodzenia na zewnątrz przez obawy wobec interakcji z innymi ludźmi. Pomiar mięśni przełożony na później, za-pa-mię-tać... Ōkē! Powiedzmy, że to mi na razie wystarczy! - ostatnie słowa wypowiedziała już znacznie głośniej, przy okazji zamykając znowu swój notes, żeby następnie podnieść leżącą na stoliku torbę i schować go do niej. - Jak najbardziej odpowiada mi proponowany przez ciebie układzik. Brak stałego dostępu do zakwaterowania jest dość niewygodny, kiedy chciałoby się prowadzić jakiekolwiek eksperymenty, a bez nich nie mogłabym się rozwijać. Można byłoby powiedzieć, że swoją dobrodusznością właśnie przysłużyłaś się tysiącom ludzi, którzy w przyszłości będą korzystać z moich... naukowych dzieł, Kubomi-chan. - Tutaj znowu przerwała, dając swojej rozmówczyni czas na wyrażenie swojego podziwu, zastygając w dramatycznej pozie. Następnie, niezależnie od reakcji lub jej braku, sięgnęła po przyniesioną dla niej kawę, pragnąc jeszcze raz zwilżyć swoje gardło.
- Kiedy będę mogła się tutaj ulokować i, co ważniejsze, poznać drugiego pacjenta? Nie ukrywam, że najchętniej bym już przyniosła i rozlokowała swoje rzeczy dzisiaj, żeby nie hamować niepotrzebnie postępu. Obstawiam, że ten budynek jest wyposażony w kamienną piwnicę? Byłoby to korzystne dla moich przyszłych działań - to mówiąc, nasuwała już na swoją głowę zsunięty wcześniej kapelusz, a na wysokość twarzy podciągnęła wiszącą dotąd na szyi chustę. Bardzo chętnie by jeszcze pokorzystała z wygód tego dogodnego miejsca, ale wiedziała, że obowiązki na nią czekają. A mafijne obowiązki nie lubią przecież czekać, czyż nie? Jeśli białowłosa jej już nie zatrzymywała, Shion ruszyła już na parter i w stronę drzwi wyjściowych, żeby nie przeciągać zbędnie spotkania. - Chciałabym już wyruszyć do kolejnego pacjenta. Podobno dostał strzałą w kolano z taką mocą, że aż mu je wygięło na drugą stronę. Niesamowite, co? Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła się przyjrzeć temu przypadkowi. Biedny, podobno chciał chciał zostać łowcą przygód, a teraz będzie musiał zrezygnować. Ach, zapomniałabym!
Czerwonooka zatrzymała się, pacnęła ręką w czoło, jakby o czymś zapomniała, po czym wyciągnęła z powrotem notes i ołówek, szybciutko odnajdując odpowiednie miejsce i szykując się do pisania. - Jak nazywa się twój dziadek, Kubomi-chan? Jeśli posiadacie to samo nazwisko, nie musisz podawać znaków, przepiszę twoje, ale imię będzie niezbędne - jeśli udało jej się pozyskać jakąkolwiek odpowiedź, Shion starannie zanotowała dane "drugiego pacjenta", po czym, o ile po drodze nie zostało jej zadane żadne dodatkowe pytanie, ani nie została w inny sposób przed tym powstrzymana, ruszyła na zewnątrz i skierowała się do miejsca swojej kolejnej służbowej wizyty.

[z/t], o ile Kubomi nie zmusi jeszcze do przedłużenia pobytu.

Zadowolona z wizji wypicia kolejnej gorącej kawy i przedłużenia swojej wizyty w tym wygodnym miejscu, Shion podpełzła do swojej torby, celem wyciągnęła z niej częściowo zapisanego notesu i ołówka. Zmieniwszy swoją pozycję na seizę, otworzyła swój kajecik, po czym odszukała w nim miejsce przeznaczone dla nowego pacjenta. Na górze strony widniało napisane starannym pismem "Kubomi", zapisane w takich znakach, jakimi przedstawiono je na karteczce, którą czerwonooka otrzymała przy okazji przyjmowania obecnego zlecenia. Imieniu towarzyszyła oczywiście równie staranna hiragana, układająca się w grzecznościowe "-chan". W przeciwieństwie do swojej pacjentki, medyczka nie czuła się w obecnej sytuacji w żaden sposób zagrożona. Nie przeczuwała, żeby Rodzina miała na chwilę obecną interes w pozbywaniu się jej poprzez wysłanie na jakieś zadanie-pułapkę. Zresztą, gdyby pojawił się taki zamiar, znacznie lepsza okazja do usunięcia jej nadarzyła się wtedy, kiedy przyjmowała zlecenie. Z tego powodu pozwoliła sobie na chwilę relaksu i odprężenia... zapisując wszystkie informacje, których dowiedziała się dotąd o Kubomi-chan. Kto wie, może białowłosa będzie świętować dalsze sukcesy, po których karta pacjenta zacznie się wydłużać. A może wręcz przeciwnie - zginie zapomniana w jakimś zaułku, a zapiski te pozostaną jedynym świadectwem jej istnienia?
Kiedy znów usłyszała kroki, podniosła wzrok w kierunku drzwi, zamykając notes w oczekiwaniu na powrót gospodyni. Musiała jeszcze dopytać o jej wzrost, wagę, zmierzyć obwód mięśni i chyba niezależnie od chęci współpracy z drugiej strony przyjrzeć się śladom po tamtej walce oraz reszcie ciała. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej zastanawiało ją, czy bladość białowłosej jest kwestią chorobową, czy po prostu zwyczajnego stresu. Nim jednak dano jej okazję do przedstawienia swoich żądań, powstrzymał ją nagły przyrost inicjatywy ze strony wracającej gospodyni i słowa, które niespodziewanie poleciały z jej ust. Czerwonooka z uwagą ich wysłuchała, pozwalając mówić kuglarce. Przynajmniej do momentu, w którym nie zdecydowała się przerwać - gdzieś wtedy, kiedy ton głosu białowłosej zaczął cichnąć, a jej wypowiedź tracić na słyszalności.
- Ach, subarashii, Kubomi-chan! - nim padły słowa o zarobku, czerwonooka zerwała się nagle do pozycji stojącej, jednocześnie rozkładając szeroko ręce, jakby do uścisku, który miał nigdy nie nastąpić. Niczym natchniony klecha, przemawiający do słuchającego go z uwielbieniem tłumu wiernych. - Dostrzegłaś mój potencjał i zdecydowałaś się związać nasze losy na dłużej, sięgając po moje zbudowane latami doświadczeń zdolności i tajemną wiedzę? Choć poznałaś mnie dopiero dzisiaj, pragniesz, żeby to w moich rękach spoczął los twojego biednego bliskiego, cierpiącego przez chorobę zwaną jako starość? A może to po prostu wymówka, której celem jest zakamuflowanie twojego pragnienia do dalszego kąpania się w blasku mojej nauki? Nieważne. Nie musisz mi odpowiadać na żadne z tych pytań, Kubomi-chan. Wiedz, że z chęcią poświęcę się działaniu, którego ode mnie oczekujesz. W końcu obowiązkiem lekarza jest dbać o swoje dzieci, czyż nie? - kontynuując swoją wypowiedź, Shion niejednokrotnie zdążyła zmienić układ swoich rąk, gestykulując żywo w rytm wylewającego się z jej ust słowotoku. W tym momencie natomiast, nie przerywając, odwróciła się i zaczęła krążyć po pokoju.
- Nie wiem oczywiście, jakie konkretnie dolegliwości szkodzą zdrowiu twojego dziadka, ale problemów wieku starczego nie wolno lekceważyć, niezależnie od własnego geniuszu. Jestem pewna, że będą niezbędne dość konkretne zioła i substancje, których niestety nie jestem w stanie zakupić z własnej kieszeni... Ale wnioskuję po twoich warunkach zamieszkania, że dla ciebie nie powinno to być zbyt wielkim obciążeniem finansowym. Poza tym, jeśli nie chcesz przepłacać u znachorów, niezbędne będą narzędzia alchemiczne, które pozwoliłyby mi własnoręcznie preparować wszystkie lekarstwa. Nie mam mieszkania, więc albo będę musiała pracować nad tym u ciebie, jeśli masz odpowiedni sprzęt, albo pomożesz mi opłacić rzemieślnika, który udostępniłby własne miejsce i aparatury. Ach, dziadek mieszka tutaj? Jeśli tak, to będę tutaj przychodzić, brak mieszkania wiąże się też z brakiem gabinetu. Czy coś jeszcze z rzeczy, które można ustalić od ręki... A, tak, ściągnij kimono, chcę się przyjrzeć twoim ranom oraz cerze, a oprócz tego zmierzyć. Ile masz wzrostu i wagi?

Obydwie dziewczyny tworzyły zestawienie, które wraz z postępem rozmowy obrastało w coraz więcej kontrastów. Jedna wysoka, druga niska. Jedna chętna do rozmowy, druga wręcz przeciwnie. Jedna beztrosko odnosząca się do śmierci, druga... cóż. Chyba nawet wypaczony odpowiednik empatii, jak ten, którym posługiwała się Shion, wystarczał do dostrzeżenia bólu jej rozmówczyni i zaprzestania dalszego drążenia. Przynajmniej na razie. Póki główne zadanie medyczki w tym miejscu nie zostało jeszcze spełnione, wolała ona zapewnić swojej pacjentce komfort niezbędny do wygodnej pracy z potencjalnymi ranami. Na badania dodatkowe przyjdzie czas. Później.
Czerwonooka musiała przyznać w duchu, że domostwo, po którym się poruszała, było prawie tak interesujące, jak osoba niepozornej Kubomi-chan. - Hmmm, muszę przyznać, że jakkolwiek mało profesjonalnie by nie wyglądała, musi jej się zawodowo powodzić lepiej, niż mi. Piętrowy dom, schludny, ściany pozbawione dziur, nie widziałam jeszcze tutaj żadnych szczurzych odchodów. Jak dotąd większość mafiozów, do których mnie posyłano, nie mogło poszczycić się takim porządkiem. Mieszkanie w takim miejscu musi być zimą naprawdę przyjemne. Ach, i te drewniane dekoracje... Ciekawe, co to za ustrojstwa. Jakiegoś rodzaju elementy rytualne? Broń? - wiszące na ścianach pokoju białowłosej kukły ewidentnie przykuły uwagę Shion, z czym ta nawet nie miała zamiaru się kryć. Mimo swojego burzliwego toku życia nie miała dotąd okazji zobaczyć z bliska czegoś takiego. Szczególnie ta dziwaczna parasolka z doczepionymi ostrzami. Przywodziła na myśl typową parasolkę shinobi wyposażoną w wyrzutnię senbonów, a przynajmniej jej znacznie bardziej rozbudowaną wersję. O to też trzeba by było spytać swoją gospodynię.
Najpierw jednak najważniejsze rzeczy. Po szczegółowym wypytaniu białowłosej o jej stan zdrowotny, Shion z nietypowym dla siebie skupieniem wysłuchała odpowiedzi, a następnie odwiązała od swojego ubrania umiejscowioną dotąd na pośladku torbę, którą położyła na stoliku obok ramenu. Znajdujące się w niej narzędzia nie były póki co potrzebne, jednak wygodniej było bez zbędnego balastu. Gdy torba była już z głowy, zsunęła jeszcze do tyłu swój bambusowy kapelusz, tak, że ten zawisł na plecach. Wyraz zamyślenia na twarzy rozmówczyni kompletnie umknął jej uwadze, poświęconej przede wszystkim analizie słów Kubomi i wyciąganiu z nich potencjalnych wniosków. - Dobrze, rozumiem więc, że nie było po tym żadnych otwartych ran i nie trzeba się zajmować ich dezynfekcją. Poza tym osłabnięcie bólu z czasem wskazuje na to, że nie doszło raczej do żadnych poważnych uszkodzeń... chyba, że jesteś z tych, co mówią o swoich ranach, jakby to było nic, a tydzień później przez zaniedbania i nadmierny wysiłek zostają kalekami na resztę życia - w tym momencie przerwała, zabrała rozmówczyni trzymany przez nią kubek i bez dalszego komentarza wychyliła jego zawartość.
- Dobra kawa... - niezależnie od jego jakości, ciepły napój o tej porze w pełni spełniał potrzeby Shion. Nie była osobą skłonną do grymaszenia, jeśli chodzi o picie i jedzenie. Nie mogła sobie na to pozwolić. Zarówno czasowo i pieniężnie. Zresztą, kto przejmowałby się takimi drobnostkami? - Jeśli nie chcesz jeszcze zmienić swoich deklaracji i nie masz żadnych obaw, co do swojego stanu, to chyba niestety odpuścimy sobie dokładne oględziny. Szkoda, muszę przyznać, że liczyłam na coś ciekawszego. Chyba, że poza bólem i sińcami martwią cię jeszcze jakieś nieciekawe ślady, w takim wypadku pokaż je, a ja pomyślę nad jakimś specyfikiem ziołowym, który pomógłby im się ładniej zagoić. Tylko najpierw pójdź mi zrobić jeszcze kubek kawy - to powiedziawszy, wręczyła białowłosej ledwo co opróżnione naczynie i usadowiła się wygodnie na podłodze, plecami opierając się o ścianę.

Nazwa postaci: Nakayama Shion
Ilość zaakceptowanych przedmiotów: 0

Dostrzegłszy niepozorność i niepewność osoby, która otworzyła jej drzwi, Shion pewnym siebie krokiem przekroczyła próg, drzwi. Wiedziała, że będzie miała do czynienia z podobnym sobie żółtodziobem, więc nie musiała się obawiać o to, co mogłoby przynieść zbyt butne zachowanie. Dostrzegalne gołym okiem cechy charakteru i wyglądu białowłosej rówieśniczki tylko utwierdziły czerwonooką w tym przekonaniu, dodając jeszcze do występującej już w nadmiernej ilości pewności siebie.
- Hmm... oczywiście, Kubomi-chan, komfort pacjenta jest dla mnie bardzo ważny. Rozumiem, że masz obawy przed jakimiś niechcianymi plotkami. A może z kimś jeszcze tutaj mieszkasz? Tak, zdecydowanie, widzę w holu męskie buty, które nie pasowałyby na takie małe stópki - widząc, że zakłopotana pacjentka od razu pomknęła robić kawę, medyczka sama zamknęła za sobą drzwi, po czym schyliła się, żeby zdjąć swoje własne obuwie. Przez cały ten czas z ust nie schodził jej uśmiech. Do naturalnego optymizmu dokładało się rozbawienie, spowodowane oczywiście zachowaniem nowopoznanej pacjentki. Czerwonooka spotkała wiele osób na szlaku, jednak ta jedna była wręcz wyjątkowa, jeśli chodziło o jej nerwowość i aspołeczność. Albo były to jedynie pozory. To nie była w końcu zwyczajna wizyta lekarza rodzinnego, sprowadzanego przez rodziców zatroskanych o dziecko, które pewnego dnia wróciło do domu z kaszlem. Shion miała zająć się leczeniem prawdziwego mordercy. Takiego, który podobno jeszcze dzień wcześniej zabił troje ludzi. W tym jedną bezbronną kobietę. Tego przynajmniej dowiedziała się czerwonooka, kiedy przedstawiano jej wytyczne dzisiejszego zlecenia.
Po zsunięciu butów z nóg i stanięciu na podłodze w czarnych skarpetkach, dziewczyna wyprostowała się, rozglądając uważnie po wnętrzu budynku. W końcu jednak zatrzymała swój wzrok na gospodyni, która, tym razem wyposażona w kubek upragnionej kawy, pojawiła się znowu. - Fascynujące, ciekawe, czy to tylko gra, czy faktycznie mam szczęście spotkać członka rodziny, który tak bardzo nie przystoi do niej swoją mentalnością. Możliwe, że to zlecenie może być bardziej interesujące, niż pierwotnie zakładałam.
Kiedy Kubomi wygłosiła pierwsze faktyczne zaproszenie i zaczęła wspinać się po schodach, Shion ruszyła za nią. Częściowo rozglądała się po wnętrzu, udając zainteresowanie mieszkaniem swojej pacjentki. W rzeczywistości jednak pragnęła skupić się właśnie na Kubomi. Na jej ruchach, sposobie, w jaki układała nogi, czy widać po niej było jakieś napięcie. Choć medyczka nie miała oczywiście złych intencji, nie mogła przestać myśleć o błędach, jakich właśnie była świadkiem. Oto ambitna członkini Rodziny, świeżo po pierwszej ryzykownej misji wpuściła do swojego mieszkania kompletnie nieznajomą osobę, po czym bezproblemowo odwróciła się do niej plecami. Cóż... widocznie nie tylko przed chorobami ludzie nie wiedzą, jak się chronić.
- Nie masz powodów do takiego spięcia, Kubomi-chan. Jestem tutaj tylko po to, żeby upewnić się, że wszystko z tobą w porządku i będziesz w razie chęci w stanie wrócić odpowiednio szybko do swojej... pracy. Rozumiem, że nie planujesz z niej rezygnować na dłuższy okres? Byłoby naprawdę szkoda, gdybyśmy stracili taki... okaz - choć Shion z racji braku kompetencji i zainteresowania ludzkimi charakterami nie zajmowała się normalnie badaniami psychologicznymi, tutaj miała ochotę zrobić mały wyjątek. Odpowiednio wyraźnie zaakcentowane słówko „okaz” dobrze oddawało obraz tego, jak obecnie dziewczyna postrzegała swoją rozmówczyni. Odnalezienie tak wstydliwej, szarej myszki przynależnej do stada lwów było odkryciem, którego żaden prawdziwy badacz nie mógłby z czystym sumieniem zignorować. Wypowiedziane przed chwilą słowa Shion były jednym z elementów tego nadprogramowego badania. Jak jej słowa zostaną zinterpretowane przez badany obiekt? Zostaną obrane za jakiegoś rodzaju groźbę, sugestię? Może w dotkliwy sposób przypomną o wczorajszych wrażeniach, wywołując jakąś ciekawą reakcję? Czerwonooką ekscytowała niewiadoma, zawarta gdzieś pomiędzy tymi wszystkimi pytaniami, a wszelkimi nieprzewidzianymi odpowiedziami, jakie mogły na nią czekać.
- I zanim zajmiemy się oględzinami, mogłabyś opowiedzieć pokrótce, jakiego rodzaju doznałaś lub mogłaś doznać? Czy otrzymałaś dotąd jakąkolwiek formę pomocy medycznej? Kłopoczą bądź kłopotały ciebie jakieś niepokojące objawy, bądź dolegliwości? Wszelkiej maści opuchnięcia, niemożność normalnego zginania stawów, trudności z oddychaniem, chodzeniem, ból w konkretnych miejscach... Skoro już tutaj jestem, poza wszelkimi świeżymi obrażeniami spowodowanymi walką będę się też mogła zająć też innego rodzaju problemami, jeśli wcześniej jakieś występowały. Dużo pracowałam w środowiskach zarazy, więc znam się nawet całkiem przyzwoicie na wszelkiej maści chorobach.

Początek
***** Był późny poranek. Słońce już od dawna wznosiło się nad głowami ludzi poruszających się po ulicach Shigashi no Kibu - tych, którzy szli do pracy, tych, którzy skacowani próbowali odnaleźć drogi do swoich domów, tych, którzy nie mieli ani pracy ani mieszkań, do których można byłoby iść albo wracać... i całej reszty zróżnicowanej plejady. Słowem, osada o tej porze tętniła już życiem. Shion przemieszczała się swobodnie pośród tej zbieraniny, sunąc przed siebie pewnym, energicznym krokiem. Wyróżniała się spośród tłumu. Głównie, trzeba przyznać, przez swój niebagatelny wzrost. Nieco ponad głowami większości pozostałych przechodniów wystawał narzucony na jej głowę bambusowy kapelusz, chroniący przed promieniami tego wspomnianego wcześniej, uporczywego słońca. Rozpuszczone włosy dziewczyny delikatnie falowały pod wpływem zarówno wiatru, jak i wszechobecnego ruchu. Choć była, jak zwykle, uśmiechnięta, nikt spośród mijanych mieszkańców nie miałby szans tego dostrzec, gdyż zarówno usta jej, jak i nos, skryte były pod ściśle przylegającą do twarzy białą chustą. Poza tym ozdobę jej osoby tego dnia stanowiła koszula, również biała, wsunięta w czarne spodnie, fikuśny czerwony krawacik, solidne kryte buty i ciemnoczerwone, skórzane rękawiczki...
- Ach, nikt ludzi w tym mieście nie przyuczył chyba nigdy, czym jest higiena... Ciekawe, czy to szczęście, czy chłodne wiatry z północnych prowincji ochroniło ich jak dotąd przed epidemią? Hihi... O! To jest chyba domek mojej nowej pacjentki... - dziewczyna, jak zwykle w radosnym nastroju, przystanęła przed jednym ze stojących przy ulicy mieszkalnej domostw, po czym przyjrzała mu się uważnie. Wolała się upewnić, że to właściwe miejsce, zanim zapuka i potencjalnie zmarnuje swój czas przez jakieś nieporozumienie. Zadania od rodziny czasami były takie nudne... Nie żeby, jako de facto medyczka, była zaskoczona częstotliwością, z jaką posyłano ją do wracających ze swoich misji członków mafii, ale liczyła na zadania nieco bardziej fantazyjne. Dawno nie miała okazji przeprowadzić żadnego budującego eksperymentu.
Młoda Tora wyciągnęła z kieszeni spodni schludnie złożoną, czystą karteczkę, rozłożyła ją, wczytała się przez chwilę w jej treść, po czym jeszcze raz spojrzała na drzwi domostwa i w końcu głośno do nich zapukała. - Ku-bo-mi-chaaan... Trzeba będzie jej założyć formularzyk w spisie pacjentów - czerwonooka przetrawiła w myślach imię współmafiozy, do której ją przysłano, chcąc się upewnić, że nie popełni żadnej gafy przy pierwszym kontakcie. Siedziała w tym środowisku wystarczająco długo, żeby mieć świadomość, jak mało czasami wystarczało, by sprowokować kogoś takiego, jak oni. W oczekiwaniu na jakiekolwiek poruszenie z wewnątrz budynku, dziewczyna zsunęła ze swojej twarzy zasłaniającą ją dotąd maskę, odsłaniając śliczny, szeroki uśmiech.
- Ohayō gozaimasu! Usługi medyczne Ekibyō! Przysłano mnie tutaj na oględziny niejakiej Kubomi-chaaan po jej ostatnim zadaniu dla rodziny, czy zastałam ją może tutaj?! - gdy tylko ktoś jej otworzy, Shion od razu miała zamiar pomachać wesoło na przywitanie i bez czekania na jakiekolwiek słowa gospodarza rzucić swoim popisowym sloganem, przygotowanym na tego rodzaju sytuacje. Nie należała do osób dyskretnych, toteż nie przejmowała się za bardzo ryzykiem sprowokowania jakichś losowych mieszkańców przechodzących obok. Wiedziała, że nie jest na terenie żadnej z pozostałych rodzin... a zwykły obywatel nie zadzierałby otwarcie z nikim, kto z taką łatwością powoływałby się na Ekibyō. Tak. Dziewczyna, choć mogła sprawiać wrażenie wesołej idiotki, była doskonale świadoma tego, kto w tych warunkach był lwem, a kto zwykłą zwierzyną. A świadomość ta sprawiała jej wyjątkową przyjemność. - Chciałabym się zająć tym szybko i sprawnie, więc proszę wpuścić mnie do środka bez żadnych grzecznościowych formalności i podać od razu filiżankę jakiejś mocnej kawy. Oczywiście za środki medyczne i swoje zaangażowanie dostałam już od przełożonych zapłatę z góry, więc odmowa mojej pomocy nie jest akceptowaną opcją.

DANE PERSONALNE
IMIĘ:
Shion (死穏 – śmierć, spokój albo 史穏 – historia, spokój)
NAZWISKO:
Nakayama
KLAN:
Brak
PRZYNALEŻNOŚĆ:
Rodzina Ekibyō
WIEK:
19 lat
DATA URODZENIA:
Rok 381
PŁEĆ:
Kunoichi
WZROST | WAGA:
180cm|72kg
RANGA:
Tygrys (Tora)
APARYCJA
WYGLĄD: Pierwsze, co się rzuca w oczy – wzrost. Mimo młodego wieku Shion jest naprawdę wysoka, i to nie tylko, jak na kobietę. Góruje nawet nad większością mężczyzn, którzy mają z nią do czynienia. Chociaż na szczęście dla niej ciężko byłoby ją nazwać przy tym tyczką. Natura nie poskąpiła jej niczego, jeśli chodzi o kobiece kształty, a życie w drodze pozwoliło nawet zarysować się pod skórą jakimś mięśniom. Jeśli chodzi o włosy dziewczyny, są one proste, a swoją barwą zbliżone są do czerwonego wina. Shion zwykle nosi je rozpuszczane, z równo przyciętą grzywką, czasami przyozdabiając fryzurę pojedynczą czerwoną kokardką wiązaną z boku głowy. Przyjrzawszy się twarzy młodej Tora, dostrzec można błyszczące, czerwone oczy, symetryczny, lekko zadarty nos, czy też wąskie usta, zwykle ułożone w kształt szczerego uśmiechu.
UBIÓR: Przyzwyczajona do podróży Shion lubi ubrania praktyczne. Nikt jej nigdy nie widział w sukni, ani tym bardziej wyjściowym kimono. Na takie rzeczy szkoda pieniędzy… szczególnie, ktoś lubuje się w pracy z trupami. „Codzienny” ubiór młodej Tora składa się zwykle z białej koszuli na stalowe guziki, czerwonego krawata, prostych, czarnych spodni oraz pierwszych lepszych butów – byleby były kryte.

Znacznie ciekawiej się robi, kiedy dziewczyna stroi się do pracy albo podróży. Wtedy nogi wraz z nogawkami spodni wsuwa w brązowe, skórzane buty, sięgające ponad połowę łydek, zapinane na solidne klamry i podkute stalą. Na wierzch zarzuca ciężki, czarny płaszcz z wysokim kołnierzem, mający chronić głównie przed chłodem. Ręce opatula w ciemnoczerwone, skórzane rękawiczki, które dobrała już raczej z myślą o ochronie swoich dłoni przed brudem i zarazkami… a ich barwa powinna dobrze maskować krew. Całości dopełnia natomiast zwykły, bambusowy kapelusz i biała materiałowa chusta, złożona i zawiązana tak, żeby ściśle zasłaniać usta oraz nos dziewczyny, tym samym chroniąc częściowo przed „złym powietrzem”.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Jest niezwykle wysoka, szczególnie, jak na kobietę.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Choć trudno określić, na ile sama jest tego świadoma, Shion nie należy do jednostek najkorzystniejszych dla społeczeństwa. Banał, jest w końcu młodą dziewczyną pracującą dla mafii. Przecież na pewno musiała zostać zmanipulowana przez jakiegoś dwulicowego drania, który zapragnął wykorzystać biedną naiwniaczkę… Nic bardziej mylnego. Choć młoda Tora swojego czasu dosłownie „na głowę upadła” (a przynajmniej wiadomo, że doznała jej poważnego urazu), to naiwniaczką nie jest. Trafniej byłoby wręcz powiedzieć, że jest okrutnie świadoma tego, co czyni.

Ale zamiast mówić o tym, kim Shion nie jest, skupmy się lepiej na tym, kim jest. Na pewno można ją bez chwili wahania określić mianem optymistycznej i energicznej osóbki. Uwielbia żywo gestykulować w trakcie rozmów, szczególnie, jeśli coś naprawdę ją ekscytuje. Ekscytacji natomiast można po niej oczekiwać zwykle wtedy, kiedy mowa o medycynie i nauce. Jest prawdziwą pasjonatką tych dziedzin, mimo początkującego stopnia zaawansowania skłonną opracowywać własne teorie, czy wymyślać nowe eksperymenty do przeprowadzenia. Warto przy tym podkreślić, że cechuje ją niezwykła bystrość i zaskakująco dobra pamięć.

Cały ten ekstrawertyzm byłby dla otoczenia czymś w najgorszym wypadku irytującym, gdyby nie jego… dość mroczna natura. Dorastając w otoczeniu wszechobecnej śmierci, pod opieką osoby nieszczególnie moralnej, podobnie jak Shion skupiającej się na badaniach i nauce, dziewczyna stała się osobą zobojętniałą na cudze cierpienie. Ból i choroba to dla niej coś fascynującego, a w związku z tym godnego poznania i obserwacji. Nie jest to jednak sadyzm, nie upatruje ona żadnej przyjemności w krzywdzeniu innych. Szuka jej w zrozumieniu działania żywych organizmów, po prostu w sposób nie do końca moralny. Jednocześnie swoich pacjentów darzy empatią i troską – a przynajmniej ich wypaczoną przez jej skrzywiony umysł interpretacją.
NAWYKI:
W momentach ekscytacji zaczyna naprawdę żywo gestykulować.

Zapamiętuje i notuje imiona swoich pacjentów (także tych zwierzęcych), a jeśli nie może ich poznać, sama je nadaje.

Nadużywa zwrotów grzecznościowych „-chan” i „-kun”.
NINDO:
„Nauka matką wszelkiego postępu, a postęp ojcem wszelkiego dobra.”
„Prawnie jest to wątpliwe. Moralnie obrzydliwe. Osobiście – lubię to.”
„Historia medycyny jest kroniką ludzkiego bólu i cierpienia.” HISTORIA: „Kiedy próbuję sięgnąć pamięcią w przeszłość, docieram do zapachu śmierci… a dalej jest tylko biała mgła. Gdy odwrócę od niej wzrok, widzę swoją Okaasan – Nakayamę Tori. Tak przynajmniej mi się wtedy przedstawiła, a ja sama nigdy później nie dopytywałam o żadne inne imię. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby posiadała ich co najmniej kilka.

Później dowiedziałam się, że był wtedy rok 379. Ów słodki zapach śmierci był smrodem zwęglonych ciał, zgnilizny, czy ropiejących ran. Miejsce: osada Sachū no Senjō. „Tragedia”, jaka się tam rozegrała, dostała później miano Pustynnego Pogromu, mi jednak nazwa ta pozostała w dziwny sposób obojętna. Jakbym nie była jakąkolwiek częścią tamtych zdarzeń – a jednak musiałam być, skoro zostałam znaleziona gdzieś pośród gruzów i trupów. Może przyjechałam z rodzicami, żeby bawić się jako widz na Turnieju Piaskowych Filarów? A może sierotą stałam się już na długo przed masakrą, natomiast w tak wielkim wydarzeniu dopatrywałam się szansy na jakiś niecny zarobek? Wielokrotnie się nad tym zastanawiałam, jednak rozmyślania te nic mi nigdy nie przyniosły.

Jedno było pewne – patrzyłam już przez bramy Jigoku.

Pamiętam, jak obudziłam się w namiocie. Nade mną pochylała się kobieta niczym zmora. Była blada, niemalże biała jak śnieg, za to jej oczy czarne i puste, przywodzące na myśl dwie głębokie studnie pośrodku niczego. Obcięte przy szyi, dwukolorowe włosy cechował podobny kontrast bieli i czerni. Upiorność tej osoby uzupełniała jej sylwetka. Z jednej strony kobieta była niezwykle wysoka, wzrostem przewyższając większość osób, z którymi miałam w życiu do czynienia – mierzyła pełne 2 metry. Z drugiej natomiast zdawała się dość wąska. Na jej twarzy rysowało się z kolei znużenie i obojętność. Taka była właśnie moja Okaasan. Ta jedyna, którą pamiętam.

Najpierw przywitała mnie w krainie żywych, a potem opowiedziała bardzo zwięźle o tym, jak znalazła mnie na pobojowisku, które przeczesywała wraz z podobnymi sobie medykami w poszukiwaniu niedobitków. Gdy zostałam zapytana o moje imię i nazwisko, w głowie miałam pustkę. Tak samo, kiedy padło pytanie o rodzinę. Kobieta nie wydawała się specjalnie przejęta brakiem odpowiedzi. Miałam wrażenie, że był to dla niej oczekiwany rezultat. Jakby pytanie mnie o cokolwiek nie służyło uzyskaniu informacji, a jedynie potwierdzeniu tezy, która została mi chwilę później przedstawiona. Przez poważny uraz głowy dotknęła mnie amnezja.

Nakayama Tori przygarnęła mnie i nadała nowe imię – w miejsce tego, które musiało zniknąć z mojej pamięci. Swoje nowe życie zaczęłam jako Nakayama Shion. Okaasan nie miała wtedy zmysłu do imion… a może po prostu w ten sposób ten wygłup był po prostu wyrazem wiecznie jej towarzyszącego, czarnego humoru? Oczywiście w samym swoim brzmieniu „Shion” nie przykuwałoby niczyjej uwagi. Można byłoby je zapisać znakami na „księżniczkę” i „piękna”, co czyniłoby bardzo typowe imię żeńskie. Moje „Shion” zostało złożone jednak ze znaków na „śmierć” i „spokojna”. Bo, jak to wytłumaczyła mi to wtedy Okaasan: „Mało kto zdycha tak długo i spokojnie na środku pobojowiska. Masz farta, że nie pomyliłam ciebie z kolejnym truchłem, bo nikt inny by ci nie przeszkodził w dogorywaniu”. Od tamtego czasu zżyłam się ze swoim imieniem. Dla takich, jak ja, śmierć szybko przestaje być tematem tabu. O ile kiedykolwiek dla mnie nim była… Tylko dla zamkniętych umysłów może w niej być cokolwiek strasznego.

Następne dziesięć lat spędziłam ze swoją Okaasan, towarzysząc jej w ciągłej podróży. Nigdy nie miałyśmy stałego miejsca zamieszkania – wędrowałyśmy od wioski do wioski, przed chłodem nocy chroniąc się za pomocą namiotów lub cudzej gościny. Choć moja opiekunka nie była człowiekiem najżyczliwszym, wszędzie witano ją z otwartymi rękoma. W końcu na takich jak my, medyków, zawsze znajdzie się zapotrzebowanie. Okaasan leczyła za pomocą swojej wiedzy, technik i alchemicznych tworów, ja jej za to asystowałam, jednocześnie obserwując i dzięki temu zyskując nowe umiejętności. Czasami zdarzało jej się przegonić natrętnych bandytów, czy wyrzutków shinobi nadużywających swoich umiejętności w sposób społecznie szkodliwy. Tych drugich darzyła zresztą wyjątkową niechęcią, czemu często dawała upust. Nigdy nie udało mi się dociec, skąd brała się w niej pogarda do użytkowników chakry, mimo że sama zresztą takim była.

To jednak dzieje shinobi, a szczególnie ich wielkiej polityki, przez ten cały czas wytyczały nasze szlaki. Tam, gdzie zbierało się na burzę, tam i my kierowałyśmy swoje kroki. Gdzie toczyły się kolejne bitwy, czy wręcz wojny, tam pojawiałyśmy się i my, leczyć rannych, czy też, jeśli tylko zdarzała się ku temu okazja, szabrować zwłoki. Czasami nawet Okaasan zabierała niektórych bezimiennych poległych w swoich zwojach, po to, żeby potem badać ich ciała i wnioski zapisywać w skrzętnie prowadzonych dziennikach. I nawet, jeśli możność tak bliskiego obcowania ze śmiercią w tak młodym wieku, brzmi już sama sobie wspaniale – kroczenie wśród wojennych pobojowisk niczym było w stosunku do odwiedzania takich ośrodków, gdzie kroczyła zaraza i ludzie umierali nie od zbłądzonej strzały, a od niewłaściwego oddechu. Miejsc plagi, w których można było dosłownie zachłysnąć się śmiercią.

Pod koniec roku 389 Okaasan zdecydowała się, po raz pierwszy od momentu przygarnięcia mnie, wyruszyć na wyprawę samotnie. Obrała za swój kierunek tereny leżące poza Murem. W jakim celu? Tego mi już nie wyjaśniła. Wieczór przed naszym tymczasowym rozejściem się spędziłyśmy na obfitej kolacji, kiedy to po raz pierwszy i jak dotąd ostatni miałam okazję pić z Okaasan sake. I następnego dnia pozostałam sama – z solidnym mieszkiem ryō oraz świadomością, że po raz pierwszy zmuszona zostałam sama decydować o swoim przetrwaniu. Z jednej strony nie miałam zamiaru kalać się zawodem typowego shinobi, ani tym bardziej spoufalać z którymś z klanów. Z drugiej natomiast potrzebowałam źródła dochodów… Źródła dochodów, które nie tylko pozwoliłoby mi utrzymać się, ale też zapewnić fundusze niezbędne do kontynuacji swoich medycznych studiów, czy w dalszej perspektywie rozpoczęcie własnych badań nad tym, co mnie pasjonowało.

Padło na osadę Shigashi no Kibu. A w niej na pracę dla rodziny mafijnej Ekibyō. Tak, jestem tutaj dla forsy, potęgi i wiedzy! Nie miej mnie za biedną, zmanipulowaną, pokrzywdzoną dziewczynkę. Oto początek szlaku, którym świadomie będę podążać od tego miejsca!”

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Torba na prawym pośladku

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Klick!
PH: Klick!
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Znaleziono 15 wyników

Re: 咳止め風邪薬

咳止め風邪薬

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: 愛の香り

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

愛の香り

Shion no Kodomo

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Re: Konto Shion

Re: Konto Shion

Re: Mieszkanie i Warsztat Kubomi

Shion [Gotowa]

Konto Shion

Konto Shion