Shinobi War PBF Naruto

Wyprawa A
21 Po ostatnich słowach Takashiego, jego uszu dobiegł tłumiony, niski śmiech zza Bramy. Mimo, że nie był tubalny i ostentacyjny, to i tak wypełnił przestrzeń ponad ich głowami pod samo, cały czas niewidoczne, sklepienie.
- Nie wątpię, że chcesz doświadczyć takiej samej mocy, jaką pokazali Kyoushi i Matatabi. Potrzebujesz mnie, żeby osiągnąć własny cel. Chcesz być bohaterem... - Ślimak odsapnął dłuższą chwilę. Nara mógł czuć na sobie jego wzrok, ponieważ świecące ślepia powoli wyłaniały się z mroku. Ogromne cielsko zaczęło przesuwać się bliżej, falując przy tym wszystkimi sześcioma ogonami. Groteskowo wyglądający stwór może wyglądałby zabawnie jako obrazek w książce dla dzieci, jednak w tej skali budził podziw i grozę jednocześnie. Nie sposób było nie docenić tej skondensowanej, gęstej masy czystej chakry. Nara poczuł na skórze delikatne ciepło i pieczenie, lecz o wiele bardziej delikatne, niż podczas niedawnej próby, której został poddany. To była po prostu naturalna aura Sześcioogoniastego, lecz tym razem nie zamierzał on wyrządzać chłopakowi krzywdy.
- Większość ludzi nie rozumie jeszcze, jak bardzo zmienił się świat. Atak na Kotei to tylko wierzchołek góry lodowej... Potrzebujesz mnie, to oczywiste, ale ja także potrzebuję, żebyś ze mną współpracował. Zwłaszcza, jeśli chodzi o sprawy dotyczące moich sióstr i braci. Nie stać nas na drugi taki błąd. Gdy po raz kolejny staniesz twarzą w twarz z Kuramą, Kyoushiego może nie być obok, a wtedy zginiemy oboje. - Przez bliskość Biju, waga tych słów wybrzmiała pełną mocą. Rokubi był smiertelnie poważny i naprawdę martwił się o to, co stanie się dalej.
- Kiedy to zrozumiesz, będziesz w stanie pomóc naprawdę wielu osobom. - Przerwał na chwilę i cofnął się nieznacznie, osiadając kilka metrów dalej. Jego ciało wciąż falowało, trochę jak galareta, a trochę jak ukwiał znajdujący się pod wodą.
- Jaki więc jest twój plan? Gdy już pomożesz tym wieśniakom, co dalej? - Ten test mógł okazać się jeszcze trudniejszy, niż proste parzenie kwasem całego ciała od wewnątrz i na zewnątrz. Kluczowe dla współpracy dwóch osób było znalezienie wspólnego mianownika, wokół którego będzie można obudowywać całą relację o kolejne warstwy zaufania i zażyłości.

Przenoszę

Wyprawa A
19 W oka mgnieniu wokół Takashiego zrobiło się naprawdę nieprzyjemnie. Być może młody shinobi potrzebował tego odświeżenia i przypomnienia, że nie stoi przed kolegą z podwórka, tylko siłą natury, która została ujarzmiona siłą i zamknięta w nim wbrew swojej woli. Przed totalnym zniszczeniem jego ciała i umysłu chroniła go tylko pieczęć, a nie on sam. Po udzieleniu odpowiedzi przez Narę przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Ślimak zastanawiał się w milczeniu nad tym, co powinien dalej zrobić, lecz dopóki nie podjął decyzji, na chłopaka wciąż działała kwaśna, żrąca aura. W końcu jednak ogromna presja ustała, przynosząc natychmiastową, lecz nie całkowitą ulgę.
- To jest już jakiś postęp. Wiemy już, czego nie chcesz. Nie chcesz słuchać, gdy ktoś mówi ci, co jest dla ciebie dobre. Jak poszła twoja wyprawa do Kotei? Pamiętasz co się stało podczas negocjacji? Nie byłeś gotowy. Nie byliśmy gotowi. - Ostatnie dwa zdania Rokubiego zostały wypowiedziane z dużym naciskiem, aż odbiły się echem od sklepienia groty, która znajdowała się gdzieś ponad ich głowami, lecz nie była widoczna przez panujący mrok. Potem nastała dłuższa chwila milczenia. Nara mógł wciąć się w tą pauzę, lecz nie można było być pewnym, że została ona przeznaczona dla niego, bowiem po chwili Ślimak kontynuował po swojemu.
- Byłem na ciebie wściekły, bo myślałem, że jesteś narwany i lekkomyślny. Ale teraz widzę, że jesteś po prostu zagubiony. Widzę twoje czyny i słyszę twoje słowa, ale nie znam twoich myśli. Nie chcesz zostać w Yokukage, ale jednak jesteśmy tutaj, blisko twojego domu. - Na końcu nie padło żadne pytanie, ale wątpliwości były oczywiste. Co dalej? Ból w klatce piersiowej minął już całkowicie, wokół powróciły spokój i równowaga. Z głębi groty było teraz słychać ciche kapanie kropel i głośny, miarowy oddech Biju.

Wyprawa A
17 Alternatywy świat, dobrze mu znany, a jednak wciąż obcy. Takashi nie czuł żadnego niepokoju, a nawet wprost przeciwnie. Jego postawa była dość lekceważąca w obliczu Bestii, która jednak wyszła z inicjatywą. Widocznie rozluźnienie spowodowane kadzidełkami przeniosło się również na jego podświadomość, w której obecnie się znajdowali. Jinchuuriki niezbyt przejął się tym, co powiedział do niego Rokubi. Cóż, widocznie nie miał sobie nic do zarzucenia, jednak w tej kwestii perspektywa zmieniała bardzo wiele. Biju znajdował się na tym świecie od setek lat, a z takim doświadczeniem nawet sławny geniusz klanu Nara bladł, jeśli w ogóle dotyczył on również Nary, który w tym momencie stał przed jego obliczem.
W odpowiedzi na swoje słowa chłopak poczuł, jak w jego nozdrza uderza intensywny, drażniący zapach. W oka mgnieniu ślad po kwiatkach i ziółkach zniknął, a zastąpił go wstrząs jak po solach trzeźwiących. Niestety na tym się nie skończyło, bo uczucie zaczęło narastać, aż osiągnęło próg bólu. Jednak Saiken nie przestawał i napierał dalej. Skóra zaczęła piec, a każdy oddech wypełniał płuca żrącym powietrzem, które kłuło jego drogi oddechowa tysiącami igiełek.
- Odpowiadaj proszę na pytania, bo moja cierpliwość powoli się kończy. - Usłyszał cichy pomruk zza Bramy, ale postać siedząca za kratami nie poruszyła się ani o centymetr. Czy naprawdę to Rokubi musiał się tłumaczyć jemu, skoro ostatecznie to Takashi podejmował wszystkie decyzje i to on był odpowiedzialny za to gdzie są i co robią? Presja chakry wżerającej się w ciało rosła i trudno było w tej chwili coś na to poradzić. Biju był rozsierdzony od początku, a dodatkową kroplą goryczy była postawa, z jaką powitał go jego gospodarz. Dookoła miejsca, gdzie stał Nara nie było gdzie się skryć. Stał sam przed potęgą Ogoniastej Bestii, bezbronny i... zdany na jej łaskę?

Wyprawa A
15 Do wieczora zostało jeszcze kilka godzin, a kręcenie się po wiosce było nieco ryzykowne zważywszy na to, że Takashi nie chciał wpaść na nikogo, kto mógłby go zdemaskować. Ukrywanie się w chatce Hanami i Babci do samego rozpoczęcia akcji miało najwięcej sensu, a do tego Narze potrzeba było trochę odpoczynku i regeneracji przed, co było najbardziej prawdopodobne, walką o kontrolę nad świątynią. Nieco odchudzony z ekwipunku ułożył się na futonie, a starsza pani umiliła mu pobyt w ich domku kilkoma kadzidełkami. Już po chwili zamknięte pomieszczenie zaczęło wypełniać się najpierw kwiatową nutą, a następnie ziołową, odświeżając nieco pomieszczenie i oczyszczając drogi oddechowe. Potem było już tylko lepiej. Relaksująca woń pozwoliła Takashiemu odprężyć się, jego powieki stawały się cięższe, cięższe i cięższe, a ciało lżejsze, lżejsze i lżejsze...
Świat nad jego głową zaczął lekko falować, w przyjemny, błogi sposób, jakby był na statku podczas rejsu po tafli pięknego jeziora. Czuł nawet na twarzy delikatną, ciepłą bryzę, która chłodziła czoło i owiewała twarz. Mimo, że był teraz w biednym domostwie gdzieś na midorijskiej prowincji, to czuł, że dryfuje w nieznane, odkrywa nowe lądy.
- Pobudka. - Głos, który zbudził go ze snu nie był skrzeczący jak ten należący do Babci, ani cichutki i delikatny jak ten Hanami. Takashi jednak znał go bardzo dobrze, bo słyszał go już kilka razy. Otworzył oczy i momentalnie spostrzegł, że znalazł się w skąpanej w mroku, przepastnej grocie. Nikłe światło bez wyraźnego źródła oświetlało tylko niektóre jej obszary, inne natomiast były nieprzeniknione. Pod stopami miał cienką taflę wody, niewzruszoną żadnym ruchem wiatru. Powietrze wokół stało i nie czuć było nic oprócz potężnej aury.
- Taką przyszłość sobie dla nas wymarzyłeś? - Głos odezwał się ponownie. Niski pomruk, a jednak spokojny i cierpliwy. Z mroku wyłonił się fragment bramy, opatrzonej ogromną pieczęcią, a za nią można było dostrzec jedynie kontury sześciu ogonów i cielska znajdującego się pomiędzy nimi.
- Kotetsu z Cesarstwa, Zdrajca własnego Rodu, a może zwykły Głupiec? Jak mam się teraz do ciebie zwracać? - Początek tej konwersacji nie był zbyt obiecujący, ale można było domyślać się, że nie miała ona miejsca z takiego błahego powodu jak ubliżanie młodemu jinchuuriki.

Wyprawa A
13 Obie panie słuchały uważnie Takashiego, gdy wyjaśniał im swoje motywacje. Szlachetny Nara z Cesarstwa był dla nich zbawieniem w trudnej sytuacji i na twarzy Hanami widać było to jak na dłoni. Dziewczyna była cała rozpromieniona zarówno przez kulturalne przyjęcie ofiarowanego obiadu, jak i bezinteresowną chęć niesienia pomocy. Również entuzjastycznie, lecz nieco bardziej powściągliwie zareagowała Babcia. Nie siliła się już jednak na żadne kąśliwe czy podejrzliwe uwagi pod adresem młodego shinobi, bo ostatecznie liczyło się to, że pójdzie do świątyni i załatwi sprawę, a przynajmniej spróbuje. Wszyscy zjedli ze smakiem i choć nie było to danie z pięciogwiazdkowej restauracji, to jednak napełniało brzuszek skutecznie i już po kilku minutach wszyscy poczuli się najedzeni. A po jedzonku drzemka była więcej niż wskazana.
- Ah, oczywiście. Możemy odpocząć w moim łóżku. To znaczy możesz! Możesz odpocząć w moim łóżku... - Małe przejęzyczenie Hanami sprawiło, że momentalnie zrobiła się czerwona jak burak i zaczęła w pośpiechu sprzątać naczynia ze stołu. W puszczeniu tej sytuacji mimo uszu nie pomagał rechot babci, którą bardzo to rozbawiło.
- Chodź, pokażę ci gdzie możesz legnąć. - Zakomenderowała starsza kobieta, wstając od stołu i od razu zmierzając do drzwi wewnątrz domu. Weszli do niewielkiej izdebki z jedną bardzo starą komodą i futonem leżącym na drewnianej podłodze. Oj nie miały tutaj luksusów drogie panie.
- Rozprostuj sobie nogi, a ja przyniosę ci coś dla rozluźnienia. - Wyszła na chwilę, dając Takashiemu kilka chwil prywatności. Wróciła z kilkoma porcelanowymi naczyniami, które rozstawiła w różnych miejscach pomieszczenia.
- Zaufaj mi, znam się na tym. Zapewnią ci błogosławieństwo Jurōjina. - Była w tej kwestii dość stanowcza. Być może była jedną z tych religijnych starszych pań, które wierzyły w te historie całym serduszkiem. Nawet jeśli chłopak protestował, to i tak zrobiła swoje, a potem trzasnęła za sobą drzwiami.
- Pobudka na wieczór! - Dało się jeszcze słyszeć na odchodne.

Rozmowa z każdą minutą stawała się coraz ciekawsza. I nawet informacja, że Ichirou został mianowany Shirei-kanem swojego rodu nie była tutaj najbardziej szokującą nowością. Gratulacje mu się należały, to oczywiste, ale jednak wszyscy szybko przeszli nad tym do porządku dziennego, bo na tapecie było coś jeszcze bardziej interesującego. Souei uważnie słuchał teraz Kyoushiego, który miał najwięcej do przekazania z ostatnich wydarzeń. A do tego zdradził Matsudzie wielką tajemnicę, która zaraz miała roznieść się po całym kontynencie.
- Ty jinchuuriki? Nosisz w sobie ogoniastą bestię? - Zapytał o to, na co odpowiedź przed chwilą padła. Tak naprawdę w głowie kłębiło mu się więcej pytań, którym towarzyszyło wiele emocji - od ekscytacji po zaniepokojenie. Z jednak strony chciałby zobaczyć Biju na własne oczy, z drugiej zaś miał wątpliwości czy w takiej sytuacji goszczenie Kyoushiego w Fugu było dobrym pomysłem. Uspokoił go jednak trochę mały pokaz, którym Shiroyasha zaprezentował swoją kontrolę nad, jak to określił, tą mocą. Matsuda nie wiedział dokładnie, na ile to jego moc, a na ile to manifestacja Bestii, która znajdowała się w nim. Mafiozo sam dorobił sobie analogię do swoich zdolności, gdzie jeśli tylko stracisz czujność, to tracisz kontrolę i własna moc pochłania cię do reszty. Miał nadzieję, że w tym przypadku nic podobnego się nie wydarzy, chociaż to też byłby nie lada widok...
- I tak zamierzałem zrobić sobie mały urlop od Shigashi. Jeśli tutaj wszystko rozwiąże się po naszej myśli, to możecie na mnie liczyć. - Teoretycznie jego miejsce było w mieście kupieckim, ale Soueiowi już od jakiegoś czasu było tutaj dość ciasno. Silni przeciwnicy powoli się kończyli, a zwieńczeniem ostatnich wyzwań miał być przecież Tentora. Po jego śmierci trzeba będzie wyjść z własnej strefy komfortu i zobaczyć w końcu resztę świata, którego zew odczuwał coraz mocniej.
- A wiesz gdzie teraz znajduje się Dziewięcioogoniasty? Trzeba wytropić go za Murem czy został w Kotei? - Znajomość lokalizacji bardzo by im pomogła, ale nie była w sumie absolutnie konieczna. Najwyżej droga do celu trochę się wydłuży.
- U nas sytuacja powoli się klaruje. - Zmienili nagle temat na ten teoretycznie właściwy. Mafijne porachunki miały być tematem przewodnim tej popijawy, jednak na chwilę zeszły na dalszy plan. Teraz jednak można było zająć się tą sprawą na poważnie.
- Jakiś czas temu rozpoczęła się regularna wojna między mafiami. Walki uliczne, podpalenia, rozboje, zabójstwa - obecnie to tutaj codzienność. Najbardziej między nami a Tygrysami, ale chyba mamy przewagę. Teraz to dobry moment, żeby ostatecznie przechylić szalę. Jeśli jesteście w komplecie, to mogę odezwać się do Szefowej - pomoże wszystko nam zorganizować, ale to może zająć kilka dni. - Oznajmił zebranym aby wiedzieli, że cała ta akcja to nie wejście z buta do piwnicy gdzie ukrywa się Ryuichi. Najpierw trzeba będzie znaleźć tą piwnicę.
- Jutro to ogarnę, a na razie... mówiłeś, że potrzebujesz treningu? Świetnie się składa, bo mam dla ciebie propozycję. - Zwłaszcza teraz, gdy Souei dowiedział się, że Kyoushi jest jinchuuriki, chciał przekonać się o jego sile. Wciąż mieli przecież nierozwiązaną turniejową walkę, którą Matsuda poddał z powodów zawodowych. Wtedy nie miał powodu aby prezentować swoje umiejętności przed szeroką publicznością. Teraz zaś publiczności nie przewidywał.

Wyprawa A
11 Hanami na razie zajęła się przygotowaniem obiadku, więc póki co odwróciła się plecami do siedzących w pomieszczeniu Takashiego i Babci. Młody shinobi mógł jednak poczuć na sobie natarczywe gapienie się starszej pani, która wcale się z tym nie kryjąc, przez dłuższą chwilę przypatrywała mu się z dużą uwagą.
- Nie wyglądasz, jakbyś był ze wschodu. - Stwierdziła w końcu, poprzedzając swój wniosek kilkoma głośnymi mlaśnięciami. Wiekowi ludzie, tacy jak ona, nie byli tak naiwni jak młodsze pokolenie, które łatwo było zdominować. Babuleńka nie bała się jednak wypalić z miejsca, co akurat chodziło jej po głowie. Na te słowa Hanami wzdrygnęła się i obróciła się do babci, uciszając ją. Z jednej strony starzy nie mieli wiele do stracenia, więc mogli paplać co ślina na język przyniesie, z drugiej natomiast próba zdemaskowania kogoś we własnym domu była ryzykowna z co najmniej kilku powodów. Siedząca cały czas w fotelu babcia nie ciągnęła jednak tematu dalej. Być może chciała tylko dać mu do zrozumienia, że ona wie. I tak nie mogłaby go zmusić do wylegitymowania się, ale w końcu na drodze Nary stanie ktoś, kto grzecznie go o to poprosi i nie będzie można odmówić.
Po kilkudziesięciu minutach urywanej rozmowy (albo milczenia), na stole wylądowały proste onigiri. I mówiąc proste, mam na myśli naprawdę biedne kulki ryżowe.
- Przepraszam, nie mają nic w środku... - Powiedziała z zakłopotaniem Hanami, gdy serwowała na stole półmisek z parującymi, zaokrąglonymi trójkącikami. Z zewnątrz wyglądały smakowicie, ale to w środeczku miała skrywać się cała dobroć. Okazało się jednak, że to tylko doprawiony ziołami, posklejany ryż bez żadnej pysznej niespodzianki. Tak się jadło, gdy nie było co do garnka włożyć, a skoro kadzidełkowy biznes prządł teraz cienko, to i dla dwóch pań mieszkających w tym domu nastały lata chude.
- Itadakimasu! - Zakrzyknęła babcia, niezrażona w ogóle tym, że trudno było o skromniejszy obiad. Skoro jednak mając tak mało, dziewczyny wciąż były skore do dzielenia się z nieznajomymi, to musiało o czymś świadczyć.
- Co do zapłaty, to wiesz, że nie możemy dużo ci zaoferować? Jeśli liczysz na łatwy zarobek, to lepiej żebyś wiedział od razu, że nie będzie ani łatwy, ani zarobek. - Wypaliła znowu babcia. Jej bezpośredniość oszczędzała im wiele czasu na krążenie wokół sedna sprawy, co miało swoje zalety.
- Najlepiej będzie, jeśli wyruszysz nocą. W dzień świątynia często stoi pusta, ale nie zawsze. Bo wciąż zamierzasz się tego podjąć? - Zapytała, chcąc się upewnić, że usłyszawszy o braku namacalnej nagrody, Kotetsu nie wycofa się.

Wyprawa A
9 Wszystko szło według planu Hanami. Kotetsu przyjął jej zaproszenie i został zainteresowany sprawą, która ciążyła jej na sercu. Zresztą nie tylko jej. Z tego co mówiła, problem dotyczył całej wioski, jednak póki co nie zdradzała szczegółów. Idąc przez las w kierunku wioski czuła się już bardziej swobodnie i była nawet skora do rozmowy.
- Cudownie dlatego, że to ciągnie się już wiele tygodni. Potrzeba, aby ktoś w końcu potraktował nas poważnie, bo na razie przysyłali chyba dwóch nastolatków, ale im się nie udało. W sensie... zginęli. - Dziewczyna dokończyła już ściszonym głosem.
- Potem przez długi czas była cisza, aż chłopy z naszej wsi sami chcieli to załatwić, ale słuch po nich zaginął. - Robiło się dość nieciekawie i poważnie. Być może przypadkowe spotkanie w lesie naprawdę było działaniem siły wyższej, bo Takashi jakby spadł z niebo tym biednym, potrzebującym ludziom.
- Niedaleko naszej wioski znajduje się świątynia Jurōjina. To nasz patron i regularnie dbaliśmy o to, aby na jego ołtarzu nigdy niczego nie brakowało. Ale nasza świątynia została sprofanowana przez jakiegoś... jakiegoś zwyrodnialca. Wiemy, że ktoś tam przychodzi i odprawia swoje modły, do innego boga. - Wyjaśniła Hanami, gdy szli ubitą leśną ścieżką w promieniach słońca. W takich okolicznościach cała historia mogła wydawać się odległa, ale okazało się, że stanowiła realny problem. Spacerowali już dobrych kilkanaście minut, w czasie których to młody Nara wziął na swoje ręce ciężar koszyka dziewczyny. Był pełny, ale dość lekki. Niemniej, była mu bardzo wdzięczna za tą uprzejmość.
- Nic mi nie wiadomo, aby miał przybyć ktoś nowy z Rodu. Najemników też już nie szukamy, bo mało kto chciał w ogóle rozmawiać z nami - wieśniakami. Jesteśmy w kropce i możemy tylko czekać. - Odparła jeszcze na jego pytanie, gdy praktycznie wchodzili już do niewielkiej, rolniczej wioski. Proste zabudowy, prości ludzie żyjący w spokoju, gdy akurat nie wisi nad nimi widmo zagrożenia z pobliskiej świątyni. Hanami prowadziła go główną ulicą, lecz nikt tutaj nie kojarzył twarzy shinobiego, którego przyprowadziła ze sobą, a ona była dumna z tego, jaki gość towarzyszył jej podczas tego spaceru. W końcu dotarli do skromnego, drewnianego domku.
- O, to tutaj. Zapraszam. - Powiedziała z uśmiechem, zapraszając go gestem do środka.
- Babcia na pewno opowie ci o świątyni więcej niż ja. Kadzidła, które robimy, trafiały głównie na ołtarz Jurōjina, ale teraz zalegają u nas... Babciu! Zobacz, kogo przyprowadziłam! - Krzyknęła w głąb domu. Zaraz z drugiej izby wychynęła staruszka przeorana zmarszczkami jak pole na wiosnę, jednak wciąż na fleku, bo ruchy miała sprawne, a okiem szybko zmierzyła Takashiego od stóp do głów.
- Ahahah! Nareszcie kandydat na męża? - Zapytała bez skrupułów, bo w tym wieku już nie trzeba gryźć się w język.
- Babciu! To nie tak! On ma na pomóc ze świątynią. To Kotetsu - shinobi z Cesarstwa. Rozgośćcie się, a ja przygotuję obiad. - Szybko wyjaśniła dziewczyna, a następnie wskazała Takashiemu krzesło przy stole. Babcia rozsiadła się w wiklinowym fotelu nieco z boku pomieszczenia.

Znaleziono 1129 wyników

Re: Osada Kusa

Re: Yoshisawa Haruki

Re: Ario Kunisaku [Kuźnia]

Re: bAizgroły

Re: Tsuyoshi #1

Re: Ayumu 1.1

Re: Zabawa zabawa A

Re: Znowu Inuzuka

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa

Re: Fugu

Re: Osada Kusa

Re: Osada Kusa