Shinobi War PBF Naruto

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 23/23 Czasami trzeba było odbyć rachunek sumienia. Wszelkie kłamstewka, oszustwa i inne rzeczy czasami lubią wychodzić na światło dzienne. Co wtedy? I czy w ogóle było się kogo bać? W końcu... nie było na to wszystko świadków. Tylko oni sami. A raczej żaden z nich nie zamierzał mówić prawdy. Ich wola. Byli wolnymi ludźmi, a nie jakimiś samurajami. Zasady? Gdzie tam. Najważniejsze, to było mieć pełen mieszek.
- Jeszcze raz wam dziękuję. Zwłaszcza Tobie, Kutaro. Dobra robota. - urzędnik uśmiechnął się serdecznie w kierunku całej trójki. - A teraz poczekajcie chwilkę proszę. Pójdę po waszą nagrode. - i jak powiedział - tak zrobił. Wstał i wyszedł na chwilę do pokoiku obok, przynosząc z niego trzy brzęczące sakiewki. Ile tam było pieniążków? Trudno powiedzieć, ale na oko wydawało się, że każdy dostał po równo. - Proszę, to dla was. Zasłużyliście. - oj tak, gdyby tylko znał prawdę... - Wyślemy tam wzmocnione patrole. Miejmy nadzieję, że problem został całkowicie rozwiązany. A jeżeli nie, to przynajmniej będą tam ludzie świadomi zagrożenia, jakie na nich czyta. - westchnął ciężko. - Żegnajcie. A Ty, Kutaro, lepiej idź do szpitala. Niech jakiś Iryonin Ci się tym porządnie zajmie. - faktycznie, prowizorka uskuteczniona przez trójkę mężczyzn działała jako-tako, ale do pełni zaleczenia potrzeba było troszkę lepszej kuracji, niż woda i bandaże. W każdym razie robota została wykonana i mogli zająć się swoimi sprawami. Urzędnik odprowadził ich jeszcze do drzwi i pomachał na do widzenia. Trud skończon.

Misja zakończona. Dziękuję za wspólną przygodę!

Kutaro - 8h szpitala.

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 22/23 No cóż. Mieszkańcy mają to do siebie, że zazwyczaj mieszkają w miastach, ewentualnie wioskach, a nie na drzewach. Najwyraźniej nie do końca precyzyjnie wysłowił się Kutaro. Albo po prostu kłamał i dobrał nieodpowiednie słowa - co w sumie wszyscy w tym momencie już wiedzieliśmy. Mężczyzna pokiwał głową, spoglądając na Aburame.
- Towarzysz Toshiro. - uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową. Z jakiegoś dziwnego powodu rozbawiła go ta tytulatura. Gdyby panowały nieco inne czasy, to miałby złe skojarzenia, ale przecież mieli tutaj feudalizm. - I bardzo dobrze, Kutaro, że się ich pozbyliście. Faktycznie, na początku mówiliśmy, że dobrze byłoby ich sprowadzić żywych, ale nie wiem, czy nie narobiłoby to więcej bałaganu. Gdyby ludzie dowiedzieli się o śmierci całego posterunku, to mogłoby być naprawdę nieciekawie. Martwi mnie tylko jedna rzecz - sam mówisz, że był ktoś jeszcze... Nie możemy tego tak przecież zostawić. - westchnął. W końcu jednak spojrzał na Uchihę, który przedstawił swój punkt widzenia. - Czyli zaatakowali z zaskoczenia? To by wyjaśniała, dlaczego trójka Shinobi nie miała czasu zareagować. Cholerna banda tchórzliwych sekciarzy. - nie wypadało mu, jako przedstawicielowi klanu, używać takich słów, ale trzeba było przyznać - miał solidny powód. - Dziękuję za szczegóły Toshiro. To straszne, co zrobili tym biednym ludziom. Eh... - spojrzał jeszcze na Hakaia. - Zastanawia mnie tylko, dlaczego zaatakowali posterunek. Chcieli ryzykować walkę z władzą? Cóż. Tego się już chyba nie dowiemy. - widać było, ze był tą sytuacją zmęczony, a słowa Hakaia na temat kompetencji władz ewidentnie nie ułatwiały mu roboty. - Księga Bingo jest tajna, a dostęp do niej jest ograniczony. Proszę, nie wiń mnie za tak skonstruowane przepisy. Tak jak Ty jesteś narzędziem, tak i ja nim jestem. Wypełniam tylko rozkazy. - fakt utajniania księgi Bingo faktycznie nie był zbyt rozsądny z punktu widzenia bezpieczeństwa publicznego - ale co miał do tego prosty urzędnik, wydający zlecenia dla Shinobi? On egzekwował prawo, a nie je ustanawiał. - Dziękuję Wam, za podjęcie się tej misji. Szkoda, że nie udało się wyciągnąć z nich nic więcej. Macie coś jeszcze do dodania? - zapytał, opierając się o krzesło i spoglądając na trójkę mężczyzn.

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 21/23 Z sekundy na sekundę urzędnik coraz mocniej przymrużał oczy, aż w końcu całkowicie je zamknął. I bynajmniej nie dlatego, że zasnął z powodu nudnej historii o dzielnych bohaterach. Raczej dlatego, że po prostu trudno mu było się z tym pogodzić. Mimo, że był zwykłym cywilem, to nadal jednak służył swojemu klanowi. Patriota. Śmierć jego braci z pewnością wzbudzała w nim mase negatywnych emocji, ale mimo to zachowywał kamienną twarz.
- Tak... tak myślałem. -skinął głową. - Raporty powinny być wysyłane regularne, a gołębie pocztowe nie docierały do nas już od tygodnia. - pomasował sobie skronie - ot, gest zmęczenia. Wysłuchiwał jednak dalszych wyjaśnień mężczyzn. - Proszę, zaczekajcie. Mam jeszcze pytania. Musimy mieć pogląd na całą sytuację. Jak zginęli? Co z ciałami? - mowa była rzecz jasna o strażnikach, bo to co się stało z truchłami martwych bandytów raczej go nie interesowało. - To ważne. Muszę kogoś wysłać po naszych ludzi... pochować ich... posprzątać. - widać było, że słowa z trudem przechodzą mu przez usta. Spojrzał jednak na Hakaia, gdy ten wspomniał o Księdze Bingo. - Dostęp do księgi jest ograniczony. Nie mogę jej wam udostępnić. Ale możecie mi wskazać na mapie, gdzie znajdowała się ta cała jaskinia. Wyślemy tam osoby z odpowiednimi uprawnieniami. - oznajmił w końcu, spoglądając na całą trójkę. - Wiecie które wioski były konkretnie terroryzowane i dlaczego nie dotarły do nas na ten temat żadne raporty? Mówiliście, że byliście na posterunku. Kapitan powinien prowadzić dziennik, w którym takie sytuacje są notowane. - zapytał, drapiąc się po brodzie. Chyba coś mu jednak nie pasowało w kłamstewku chłopaków.
- Jashinista, powiadasz? Czyli, że kult? Tak czy siak, skoro zagrożenie zostało zneutralizowane, to wypytamy mieszkańców o tych świrów. Może będą wiedzieli coś więcej. - ups?

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 20/23 Podróż zajęła im oczywiście kilka dni - mimo wszystko było spokojnie. W końcu dotarli do osady rodu Aburame. Pogoda nie była zbyt piękna - ale czy zamierzali tutaj zostawać po tym wszystkim, co ich spotkało? Po tym jak nie wywiązali się z misji? Cóż. Pozostało im nakłamać, albo przyznać się do spieprzenia sprawy - to co zrobią, zależało tylko od nich.
Rana Kutaro ładnie się goiła. Dobry opatrunek potrafił działac cuda... a może to zasługa tego magicznego dziadka do orzechów, który uratował skórę robaczkowego mistrza? W każdym razie Król Olch byłby zadowolony, że jemu wiernemu słudze nic się nie stało. A przynajmniej fizycznie. Bo jak będzie się czuł, okłamując swoich mocodawców? Ale czasami trzeba było, nieprawdaż? Skłamać tak komuś prosto w oczy. To była część roboty ninja. Czasami tak po prostu trzeba było zrobić. Nie wypadało się przyznawać do błędów i okazywać słabości.
Dotarli do siedziby władz. Zupełnym przypadkiem się tak złożyło, że za okienkiem znowu siedział ten sam mężczyzna, który obsługiwał ich wcześniej. Tym razem nie było już kolejek i trójka bohaterów mogła od razu podejść do biurka.
- Oh, dzień dobry. Dobrze, że jesteście. Już was przyjmuję, chwileczkę. - szybko przewertował jakieś papiery, które miał na swoim miejscu pracy. Rzucił na nie okiem, a mina szybko mu zrzędła. - Dobra. Opowiadajcie, co tam się stało. - spojrzał na nich posępnie. - Zgaduję, że nic dobrego. Od dawna nie dostaliśmy żadnej wiadomości z posterunku... - urzędnik wyraźnie był zmęczony i... chyba spodziewał się, jaką odpowiedź usłyszy. Przesunął jedynie dłonią po czole, jak gdyby ocierając pot i oparł się na łokciu, czekając na potwierdzenie najgorszego.

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 19/23 Kłamstwa czy półprawdy? Którą strategię zamierzali obrać Kutaro, Hakai i Toshiro? Mieli jakieś strzępki informacji, z których próbowali wyciągnąć coś sensownego. Pytanie tylko brzmiało - czy faktycznie mieli rację? Może gdyby żył któryś z bandytów to potwierdziłby ich przypuszczenia. Ale nie żył. Wszyscy powędrowali do swojego pana Jashina, albo w nieco bardziej optymistycznym wariancie dla ludzkości - po prostu gryźli piach, albo smażyli się w piekle.
Szybko stało się jasnę, że nic więcej nie znajdą w tej jaskinii, ani w jej bezpośredniej okolicy. Faktycznie legowisko Jashinistów wydawało się być tymczaosowe, a oni sami nie mieli już żadnych tropów. Pozostało im więc pozabierać swoje manatki i pomyśleć w drodze nad następnymi krokami. Opracować mowę końcową i spróbować przykryć swoją niekompetencję. Kutaro w końcu zadecydował, że pora ruszać do Gokiburi i zdać raport. Pozostało im więc liczyć, że nikt się nie zorientuje, jak bardzo nawalili. Z drugiej strony był brak świadków i o ile udałoby im się nie zmięknąć, to może ktoś byłby uwierzyć w ich bajkę. Tylko no właśnie - którą z nich? Trochę tego było. Musieli się pilnować, żeby nie pogubić się w zeznaniach.
Ale na myślenie mieli naprawdę sporo czasu - kilka dni co najmniej. Droga była wyjątkowo spokojna i nic ich nie niepokoiło. Czasem mijali jakichś kupców, a czasami przez kilka godzin zupełnie nic się nie działo. W każdym razie udało im się dotrzeć bezpiecznie do osady rodu Aburame.

Następny wasz post tutaj.

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 18/23 Poniosło ich lekko. Tak lekko, że dwóch z trzech wrogów miało poparzenia czwartego stopnia, a z ostatniego została mokra plama i nawet nie było czego przeszukiwać. No poniosło ich. L e c i u t k o. Ale tak to już jest w świecie Shinobi - lepiej być przezornym, bo nigdy nie wie na jak potężnego przeciwnika się trafi. Siła wroga wcale niekoniecznie zależała od wielkości jego mięśni. Nawet niepozorni z wyglądu chłopcy mogą stać się mężczyznami, którym strach spojrzeć w oczy. Nieprawdaż, Toshiro?
I co? I gówno - jak to powiedział Aburame z Uchihą. Mieli problem to lekko powiedziane - w czarnej dupie byli, ot co. Żadnych informacji, żadnych świadków. I co teraz? Jak to wszystko wytłumaczą? Będą dalej próbowali wyciułać jakieś informacje ze strzępek wrogów? Może odprawią jakiś mroczny rytuał i przywrócą ich do życia? Nie. Nie posiadali takich zdolności. Prawdopodobnie nikt na świecie nie posiadał. Ale chyba warto było spróbować, nieprawdaż?
- Uszanowanko, dobrodzieju. - Kutaro usłyszał w głowie głos robaczka, który wypełzł gdzieś zza krzaków i zaczął zbliżac się do Aburame, odpowiadając tym samym na jego wezwanie. - Hmm, skąd przybyli... - robaczek wyraźnie był skonsternowany, próbując sobie przypomnieć tak odległe czasy. Biorąc pod uwagę średnią długość życia robali, z reguły wynoszącą kilka tygodni, ewentualnie miesięcy, dla niego był to naprawdę szmat czasu. - O stamtąd! - rzekł radośnie i... wskazał miejsce z którego przyszła trójka bohaterów. Posterunek. Chyba nie o to chodziło Kutaro, ale robaczek wyraźnie był dumny z siebie i rozpoczął taniec, wymachując radośnie odwłokiem na lewo i prawo. - Gibaj słoninę, gibaj słoninę, tak, tak! Aaa, yy... przepraszam. Rozpędziłem się. Co Pan mówił? Od kiedy oni tu mieszkali... od zawsze! Tak, tak. Od zawsze. Czasami ktoś ich odwiedział, ale musieli z nich być imprezowi goście. Raz przyszli w czwórkę i piątego nieśli na ramionach, a potem śpiewali i tańczyli, o tak! I darli się. Znaczy jeden się darł, o tak: AAAAAAAAAAAAAAAAAAA. - podniósł się na nóżkach, przednie nóżki próbując wyciągnąć do góry. Nie były to specjalnie precyzyjne informacje, ale trudno było więcej oczekiwać po robakach, którzy całe życie spędzili w lesie. Może gdyby to był jakiś miastowy robak, to potrafiłby powiedzieć coś więcej. Potem padły następne pytania* - Czasami przychodzili stamtąd, o tam! I dziwni byli, jakieś haki nosili, we krwi i ogólnie tacy jacyś nieprzyjemni sąsiedzi. Kiedyś mieliśmy tutaj Pana Misia i on często miodek przynosił do jaskini. I wtedy jedliśmy wszyscy i wszyscy szczęśliwi byliśmy! A ci tylko jakieś dziwne mięso przynosili czasami, tylko te muchy głupie się z tego cieszyły. - i tutaj faktycznie wskazał kierunek, który jak wiedzieliście - wskazywał Ryuzaku. Choć do samej stolicy było kilka dni drogi, tak doskonale wszyscy zdawali sobie sprawę z tego, że poza głównym miastem są też mniejsze wioski, farmy itp.

* - nie wiem czy robaki są w stanie zrozumieć ludzką mowę o ile nie jesteś Aburame. W razie czego możemy uznać, że po Hakaiu powtórzył Kutaro.

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 17/23 Atmosfera była gęsta. Nieporozumienie wśród trójki bohaterów dawało się we znaki - a przynajmniej Hakaiowi i Toshiro. To całkiem ciekawe - bo właściwie to, co się stało z kultystami, raczej nie powinno ich aż tak interesować. W końcu, jakby nie patrzeć, powinno na tym zależeć głównie Kutaro - w końcu to na terenach Aburame doszło do ataku na posła i to jego klan zlecił misję. Jednym z jej elementów składowych było doprowadzenie morderców do władz, albo w ostateczności przesłuchanie bandytów na własną rękę. Teraz jednak nie było takiej opcji - wszyscy nie żyli. I faktycznie Toshiro mógł czuć się skonfundowany - wszak Hakai zabił mężczyznę nie dla przyjemności, a w celu ochrony swojego i ich życia. Pech chciał, że użył chyba najbardziej zabójczej techniki w swoim arsenale mistrza żywiołów. Z trzeciej zaś strony złość Hakaia kierowana wobec Toshiro również była uzasadniona. Stało się i się nie odstanie - taka prawda. Darcie japy na siebie i wyrzucanie błędów drugiemu człowiekowi rzadko kiedy wychodziło na dobre. Potem ludzie najczęściej i tak nie zmieniali sowjego zachowania, uważając ciągle, że mają rację, a na dodatek potrafili za rok czy dwa wyciągać jakieś brudy z przeszłości. Taka to już była natura ludzka - bardzo pamiętliwa i bardzo... zawistna. Nienawistna nawet. Uchiha z pewnością powinien coś o tym wiedzieć. Być może najbardziej z nich wszystkich.
Cofnęli się więc do jaskinii. Czegokolwiek tam szukali - chyba nie chcieli tego znaleźć. Smród spalonego ciała był okropny. Jeżeli któryś z nich miał wrażliwszy żołądek, to właśnie czuł, jak podchodził mu do gardła. Z każdym kolejnym krokiem zapach był coraz bardziej intensywny. Smród spalonego kurczaka mieszał się z zapachem jelit wyrzuconych na zewnątrz po eksplozji. Dwa sporej wielkości truchła leżały całkiem niedaleko siebie. Chyba jeszcze żyli przez chwilę po tym wybuchu i zdołali się przeczołgać te kilka stóp, jednak w końcu ulegli. Trudno zresztą nie ulec takiej sile.
Mięso z ich ciała było w wielu miejscach zwęglone, a spalone włosy były w tym wszystkim najgorsze. Zresztą czego właściwie oczekiwała trójka bohaterów? Śmierć nie jest ani piękna, ani dostojna. Śmierć jest okropna w swej naturze. Zwłaszcza taka śmierć. Szybka, gwałtowna... bolesna. Cierpieli przed śmiercią - to na pewno. Nie jednak tak jak ci wszyscy, których zabili. Czy tacy mordercy zasługiwali na swój los? Był za szybki, czy może wręcz przeciwnie? Może powinni palić się na stosie, wyznając wszystkie swoje grzechy?
To już jednak było bez znaczenia. Byli martwi. A martwi nie odpowiedzą na pytania.
Przeszukując ich trójka chłopaków nie znalazła niczego ciekawego. Coś, co kiedyś można było nazwać ekwipunkiem Shinobi, teraz nie nadawało się do użytku. Poprawne liny, linki, jakieś strzępki, które kiedyś były notkami. Teraz nic już nie nadawało się do użytku. Nawet gdyby którykolwiek z nich trzymał w płaszczu dzienniczek ze swoimi zwierzeniami, to teraz nie było już czego szukać. W samej jaskini podobnie - zabawne była to jakaś baza wypadowa, w której na chwilę się zatrzymali. Wskazywałoby na to brak jakichkolwiek zabezpieczeń, oraz to, że w kątach głównego pomieszczenia były tylko śpiwory, a nie łóżka. Nie było też zapasów jedzenia. Co to znaczyło? Cóż. Musieli już sobie sami odpowiedzieć.
A może na niektóre pytania wcale nie chcieli znać odpowiedzi.

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 16/23 Czasem lepiej przemyśleć kilka rzeczy, zanim zacznie się działać. Nie oszukujmy się - Hakai zignorował polecenie Toshiro i załatwił sprawę po swojemu. Trzeba przyznać, że zabójczo skutecznie. Jednak nie taki był plan, nie taki był zamysł. Na nic więc rozważania Aburame, na temat tego jak przeprowadzić przesłuchanie. W końcu trupy nie gadają - a przynajmniej im nic nie było na ten temat wiadomo. Musieli się więc teraz zastanowić nad tym, co zrobić dalej. Kłamać, lub liczyć na odrobinę szczęścia.
Pan robaczkowy posłał więc swoich leśnych przyjaciół do jaskini, na zwiad. Liczył, że uda mu się uzyskać jakieś informacje, bez narażania swojego życia. Maleństwa pomknęły więc w kierunku miejsca, w którym zasadzili się na bandytów. Bohaterowie zaś zostali na zewnątrz, przyglądając się swojemu dziełu. Toshiro i Hakai ewidentnie mieli różne podejścia co do postępowania z wrogami. Hakai wolał nie ryzykować i stwierdził, że najlepszą opcję będzie pozbycie się wroga, zanim będzie mógł zareagować. Miał rację. Toshiro zaś przypominał, że ich celem misji było przesłuchanie bandytów, lub doprowadzenie ich żywych do miasta. Też miał rację. Tu nie było dobrej, czy złej decyzji. W słowach każdego z nich drzemało ziarnko prawdy. Teraz jednak nie miało to już żadnego znaczenia - stało się i się nie odstanie. Musieli jakoś sobie radzić.
Nie było jednak żadnego pamiętnika bandytów, w którym ci opisywaliby swoje zbrodnie, plany i inne tego typu rzeczy. Po co ktoś miałby w ogóle coś takiego robić? Jeżeli byli faktycznie sektą wariatów, działającą w odosobnieniu, to nie potrzebowali żadnych notatek. Jeżeli byli częścią czegoś większego - to z pewnością nie trzymaliby takich rzeczy przy sobie. Pomimo tego, że dali się zaskoczyć, to najwyraźniej byli nieco bardziej zorganizowani, niż by się wydawało.
Gdy robaczki powróciły, to przekazały chłopakowi chyba to, czego wszyscy się spodziewali - mężczyźni w środku już dawno wyzionęli ducha. Pomijając drastyczny opis obrażeń, to robale nie znalazły tam nic ciekawego, nic wartego uwagi. I co teraz?

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 15/23 Yamanaka potrafili czytać w umysłach nawet martwych. Jaka szkoda, że nasz Yamanaka był Uchiha.
Szkoła Piórek, której wychowankiem był Toshiro najwyraźniej nie była taka dobra. Dawała przeciwnikowi trochę czasu na reakcję - a na tym poziomie spadające znikąd (w środku jaskini!) ptasie pióra jak najbardziej dawały sygnał, że coś jest nie tak. Poza tym logicznym było obejrzenie się w takim wypadku w kierunku wyjścia z jaskini - ale to już nie miało przecież znaczenia. Mężczyźni padli, zanim tak naprawdę zdążyli cokolwiek zrobić. Śmierć to śmierć, szkoda strzępić ryja.
Kutaro posłał swoje robaczki, co w połączeniu z unieruchamiającą techniką Toshira może stworzyłoby zabójczą mieszankę. Jashinista może zdążyłby dobiec na odpowiednią odległość, a robaczki wbiłyby się w jego krocze. I może trójka bohaterów miałaby bardzo, bardzo dziwne wrażenie, że mężczyzna odczuwa jakąś dziwną przyjemność z tego, że pnącza wbijają się w jego ciało, pająki gryzą go tam, gdzie nikt normalny nie chciałby by gryziony.
I może by go mieli. Ale wtedy wkroczył Hakai, cały na biało. Toshiro był w stanie zobaczyć, co dokładnie się stało. A stał się ogromny, kilkumetrowy smok wytworzony z głazów. Nasz obywatel świata był wściekły na to, że Toshiro nie raczył ich poinformować o użyciu zabójczej mieszanki pyłu i ognia. Dotonowy twór z ogromną prędkością wpieprzył się w jashinistę, momentalnie kończąc jego marny żywot. Z nosiwody została tak naprawdę krwawa plama, kończyny rozrzucając na kilka metrów od centralnego punktu ataku. Prawdopodobnie nawet nie poczuł, co go zabiło. Technika użyta przez bezklanowca była skuteczna. Chyba nawet bardziej, niżeli chciał tego sam chłopak.
Cisza.
Nie było ani jęków, ani krzyków. Ni to z jaskini, ni to przed nimi. I co dalej? Pamiętali jeszcze o celu misji...?

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 14/23 Ruszyli więc.
Jaskinia była mniej więcej taka, jak opisywały ją robaczki. Tunel po lewej był całkowicie niemal ciemny, ten po prawej zaś - rozjaśniony. Z jakiegoś powodu uznali, że lepiej iść tym, z którego biło światło. Czyżby bali się, że nadzieją się na jakąś pułapkę? Cóż. Nie miało to żadnego znaczenia. Decyzja została podjęta i musieli żyć z jej konsekwencjami.
Atak. I kontratak.
Przeciwnicy ich zauważyli - w końcu byli w świetle dawanym od ogniska. W końcu zauważyli piórka, które zaczęły spadać znikąd. Czy wiedzieli jak to działa? Cóż, byli doświadczonymi Shinobi. I nie zamierzali stać w miejscu i czekać na śmierć.
Toshiro prawie zdążył się odsunąć. Doskonale zdawał sobie sprawę, że prawdopodobnie to Sharingan uratował mu życie, pozwalając mu w porę dostrzec cienkie nitki lecące ze sporą prędkością w jego stronę. No i własnie - "prawie". Szybko odskoczył w prawo, ale technika Kakuzu i tak zahaczyła o jego prawą część tułowia. Głuchy trzask i zgrzyt kantaiskiej stali. Zabolało. Chłopak momentalnie poczuł, jak adrenalina podskakuje mu do niebotycznych rozmiarów. Udało mu się zachować spokój na tyle, by dokończyc składanie pieczęci...
Nicie przeleciały dalej. Wbiły się prosto w Hakaia, który momentalnie poczuł, jak cos ścina mu prawą nogę. Ale zbroja. No właśnie - zbroja. Doton znowu ratował życie, albo przynajmniej zdrowie. Nici wbiły się w kamienną konstrukcję, jednak ich siła była niewystarczająca, by przebić się przez barierę i wyrwać nogę chłopaka. Jednak impet, jaki nabrały nicia spowodował, że chłopak się zachwiał i musiał przyklęknąć. Choć nie odniósł żadnych obrażeń, to ta sekunda-dwie na podniesienie się z ziemi mogły być kluczowe.
Ale nie miały okazji być.
Wybuch. Toshiro trzasnął zębami, gdy wybuchowy pył rozniósł się po wnętrzu jaskini. Potem wystarczyła już tylko jedna, maleńka iskierka, by wszystko pierdolnęło z hukiem - tak jak sobie życzył tego Uchiha. Jeden nawet próbował po wszystkim uciekać, ale Hakai przebił go kolcami. Tego, który wysłał w ich kierunku nici. Wszystko zatrzęsło się, a odłamki skalne poleciały w dół, w środek jaskini, tym samym podnosząc cały kurz i tworząc tym samym mgłę, która będzie utrzymywała się przez co najmniej kilka sekund. A no właśnie. Huk. Byli... no cóż. Byli ogłuszeni. Może powinni byli zasłonić uszy? Momentalnie pieprznęło ich po bębenkach i lekko otumaniło. Toshiro podjął decyzję o natychmiastowej ewakuacji. Przez Sharingana widział dwa niknące źródła chakry. A gdy wybiegli z jaskini... za Hakaiem ciągnęła się oderwana ręka, z której były jak gdyby "wystrzelone" nici, teraz wbite w zbroję.
Bolały ich uszy, a Toshiro dodatkowo żebra. Na szczęście raczej nie zostały złamane. Było też lekkie otarcie, ale samego krwawienia nie było - przynajmniej zewnętrznego. Zbroja zdecydowanie sie tutaj przydała Jednak zapasy adrenaliny miały to do siebie, że bardzo szybko się kończyły. Gdy szarpnął się mocniej, poczuł ból i zdał sobie sprawę, że próba biegania będzie uciążliwa, a ból może go trochę zdekoncentrować.

A jak się obraz miał na zewnątrz? A no komicznie. Bo oto nadchodził trzeci z bandytów. Przed chwilą najwyraźniej niosąc w dwóch dłoniach wiadra z wodą, które teraz leżały wywrócone. W jego dłoni widniała kosa. Mężczyzna wrzasnął coś niezrozumiale, po czym ze sporą prędkością rzucił się na osobę najbliżej niego - na Kutaro. Ale nadal miał do niego jakieś 40 metrów. Jak postąpi drużyna?
Ściśle tajne:

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 13/23 A więc znów zwiad. Może Kutaro powinien zostać lekarzem? W końcu wolał zapobiegać niż leczyć. A z pewnością lepiej byłoby zaatakować przeciwników z zaskoczenia, niżeli potem próbować ratować się ucieczką, albo bawić w pierwszą pomoc. O ile w ogóle byłoby na co pomagać. W kazdym razie - robaczki poszły w ruch. Choć Aburame nie byli sensorami i nie widzieli na kilkanaście kilometrów, tak robaczki były równie dobrymi tropicielami, co niejeden Hyuuga. I choć w jakichś zimniejszych terenach mogliby mieć problem ze znalezieniem sprzymierzeńców, tak na równinach, w lasach, gdzieś gdzie jest ziemia - nie było najmniejszego kłopotu. Pająki, glizdy i inne komary zaczęły przemieszczać się w kierunku jaskini, by zebrać potrzebne informacje. Zauważenie ich praktycznie graniczyłoby z cudem, bo jak niby zwykli ludzie mieliby odróżnić zwykłe robaki od "zaczarowanych przez Aburame" robaków? Chyba nie było takiej opcji. Zapewne nawet sami Aburame mieliby z tym problem.
Minęły około trzy minuty, zanim pierwsze robaczki zaczęły powracać z jaskini. W tym czasie nie działo się nic specjalnego, dzień jak codzień, chciałoby się powiedzieć. Ptaszki ćwierkały, wiaterek wiał - przyjemny, jesienny poranek. O tym, że kilka dni temu umarło trzech strażników już nikt nie pamiętał. Taka kolej życia. Czy na Shinobi robiło to w ogóle wrażenie? Czy może przyzwyczaili się do tego, że śmierć codziennie zbiera swoje żniwo? Pytanie: kogo zabierze dziś?
Robaki opowiedziały, jak wygląda sytuacja w jaskini. Okazało się, że korytarz prowadzący w lewo dość szybko odbija w górę, jednak w tej odnodze panuje ciemność. To co ich interesowało - było w prawej odnodze. Przy ognisku siedziało dwóch mężczyzn. Z informacji przekazanych Kutaro wynikało, że był jeszcze trzeci, ale teraz nigdzie go nie ma. Sama jaskinia była sporych rozmiarów, z kilkoma kolumnami (zdaje się) podtrzymującymi sklepienie. Mieli więc pogląd na sytuację. Tylko... jaki plan?

Ściśle tajne:

Mapa: https://sketchtoy.com/69822291
Legenda:
1 kratka = 1 metr
Różowy - ???
Czerwony - ???

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 12/23 Noc minęła spokojnie, a wszyscy uczestnicy naszej wspaniałej przygody byli dobrze wypoczęci. Oczywiście ręka kutaro nadal sprawiała problemy - najwyraźniej bez medyka albo chociaż dłuższego odpoczynku nie obejdzie się. Na szczęście pierwsza pomoc została mu prawidłowo udzielona, także nie musiał się martwić o zakażenie. Po prostu bolało, gdy nią ruszał. Z pewnością powinien był mieć to na uwadze, jeżeli przyjdzie mu do głowy składanie pieczęci.

W końcu ruszyli przed siebie. I jak się okazało - robaczki miały rację. Wraz z kolejnymi krokami, nasza trójka zdała sobie sprawę że zbliża się do jakiegoś niewielkiego wzgórza. Teren w odległości około 20 metrów od jaskini był pozbawiony drzew, wyglądało to tak, jakby ktoś specjalnie się ich pozbył. Co dziwne - nie zostały po nich nawet pnie. Trójka mężczyzn, uzbrojonych po zęby. Jak chcieli to rozwiązać? Wejść i porozmawiać, a może nie pierdolić się w tańcu i wymordowac wszystko co jest środku? O ile w ogóle cokolwiek, lub ktokolwiek tak był. Około dziesięć metrów po wejściu do jaskini, tunel rozwidlał się w lewo i prawo. Bez wejścia do środka raczej nie było opcji, by zobaczyć dokąd one prowadzą. Jedno było pewne - ktoś niedawno przechodził tymi tunelami. Widać było to po "czystości" ścieżek.

//dodam formatowanie jak wrócę z pracy

EDIT: Formatowanie i kolejka

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 11/23 Pomimo tego, że las wydawał się przygnębiający i mroczny, to nic ciekawego się tu nie działo. Przynajmniej dopóki Kutaro nie aktywował swojej techniki, ażeby wezwać swych mniejszych przyjaciół. Już po chwili robactwo zaczęło iść w jego kierunku.
- Ooooo sieeeeemaaa... - to była pszczółka, która przyleciała na wezwanie Benisuke - Ale mocny ten nektar... ooooh... mm... - cóż, gdyby można było dostrzec źrenice pszczółki, to pewnie byłyby własnie rozszerzone, jak gdyby spizgał się czymś naprawdę potężnym. - Aaa... taaa... no szli tędy. Noo jak se leciałam pobzykać. Co nie? No to z trzy kilometry stąd, mamy nawet ul tam niedaleko-ooo... haha. Przy jaskinii, tak, tak... no. - owad nie wisiał w powietrzu, tylko robił przeróżne akrobacje w powietrzu. Najwyraźniej miał bardzo dobrze. W każdym razie - mieli już informację, że jeżeli dalej bedą podążac tym kierunkiem, to w końcu dojdą do legowiska morderców.
Zdecydowali się w końcu jednak na odpoczynek. Dobra decyzja - walka po ciemku była chyba ostatnim, co chcieli robić Shinobi bez zdolności widzenia w ciemności. A walka na słuch raczej była niewkonalna - nie z ich zdolnościami percepcji. Pozostał więc odpoczynek - mężczyźni umówili się na warty. Jedno spali na gołej ziemi, inni rozłożyli sobie wygodny kokonik. Przed tym wszystkim Toshiro jeszcze upewnił się, ze rana Kutaro nie wygląda jakoś tragicznie. Przemył wodą jego ranę i wydłubał kilka drzazg. Czy to pomogło? Może odrobinę, ale nadal oparzenia czy rany potrzebowały czasu, by się zagoić. Albo medyka, ale tym żaden z chłopaków nie był.
Ptaszki o tej porze już raczej nie ćwierkały. Hakaiowi i drużynie do snu śpiewały co najwyżej sowy, albo inne nocne ptaszki, które prowadziły taki a nie inny tryb życia. Wszystkim udało się zasnąć i o dziwo nawet dobrze dobrze wyspać. Kutaro troche się powiercił, zanim zasnął, bo nawet najmniejszych ruch powodował dyskomfort. W końcu jednak udało się wszystkim zmrużyć oczy i odpłynąć.
Ostatnia osoba mogła obudzić swych towarzyszy, kiedy tylko chciała. Czy to jeszcze w nocy, nad ranem, a może nawet w południe - ich wybór. Nic nie pożarło w nocy i nic nie atakowało ich teraz.

// Odnówcie sobie chakrę do max.

Ściśle tajne:

EDIT: Poprawka kolejki

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 10/23 Może to był urok, może to po prostu technika. W każdym razie Kutaro w sprawny sposób porozmawiał ze zwierzątkami i zrozumiał, że są jedną wielką rodziną. Cóż, robaki były wszędzie, od atsuiańskich pustyni po ośniezone szczyty Yinzin. Teraz mieli już chociaż orientacyjny pogląd na sytuację i wiedzieli, gdzie mogą szukać oprawców. Aburame poinformował swoich towarzyszy o tym, jak działał kult Jashina. Nie wiedział, dlaczego zabierali organy. Może kolekcjonowali jakieś insygnia śmierci? Cholera wie, ale dlaczego Kutaro dopiero teraz o tym wspomniał? Cóż, trudno powiedzieć, czy miał zaćmienie mózgu. Całkiem prawdopodobne - różne dziwne rzeczy dzieją się po takich wybuchach notek wybuchowych. Swoją drogą ręka dalej bolała i wyglądało na to, że jeszcze przez pewien czas poboli. Samo zaśnięcie z pewnością będzie problemem, bowiem nawet mały ruch powodował duży dyskomfort.
Wokół było jednak cicho. Nikt nie biegł. Nikt nie rzucał bomb świetlnych. Nikt nie śpiewał piosenek o śmierci. Cisza. Ptaki znowu zaczęły znowu śpiewać, gdy drużyna powoli zaczęła opuszczać teren posterunku. Zgodnie z sugestią Kutaro - szli na wschód. W tamtym kierunku nie prowadziła żadna droga, żaden drogowskaz, nic. Po prostu w pewnym momencie coraz wchodzili coraz głębiej i głębiej w las. W pewnym momencie drzewa stawały się coraz większe i wyższe, przepuszczając coraz mniej światła księżyca, który z każdą kolejną minutą był coraz bardziej widoczny. Nie było pełni, a potężne drzewa tylko potęgowały wzrokowe uczucie mroku. Faktycznie - atak w takich warunkach mógł działać na ich korzyść, ale w pewnym momencie mężczyźni najzwyczajniej w świecie zaczęli się potykać. Co chwilę któryś z nich wdeptywał na jakąś gałąź, albo zahaczał butem o cięższy kamień. Zdali sobie sprawę, że gdyby doszło do walki w tych warunkach, to musiałaby to być walka bardzo stacjonarna. Chyba, że skorzystaliby z jakiegoś źródła światła.
Co do noclegu - mogli tak naprawdę rozłożyć się gdziekolwiek. Wszystko wyglądało tak - krzewy i drzwa. Głównie liściaste. Pytanie dokąd chcieli iść dalej? Chyba znowu trzeba było męczyć robaczki. Albo pójść spać.

Ściśle tajne:

Rozkaz

Misja rangi B
Hakai, Kutaro, Toshiro

Kolejka: 9/23 Jakże dziwnie musiało to wyglądać dla wszystkich postronnych, którzy przyglądali się dziełu Kutaro. Kto by pomyslał, że zwierzęta mogą ustanawiać między sobą hierarchię i decydować, kto jest ich władcą, a kto poddanym? No raczej nikt o zdrowych zmysłach, bo nikt (a raczej nikt poza Aburame) nie gada z robakami.
- DOB̧RZE,͟ PLEB̧EJ͏U̡SZ͟Ú,̀ Z͠NA̴J ͡SW̢E MI͏EJSC͟É.҉ ͠ - wysyczał ponury głos, ponownie zataczając mroczną aurę w odmętach umysłu Benisuke. C̶I ͟O̴ KTÓR̢YC̷H̵ PYT̨ĄSŹ, S̵ḰIEROW̵A̷LI S͢I͟Ę͞ ͘KU W҉ÍEĹK͠IEJ,́ ͢Ś̀W͢I҉E̢C͠Ą̛C͢EJ͢ K͠UL͞I.̧ NI͜E͏ ͞MOŻ͜EM͞Y̕ ͏Z͠ WÀMI IŚ̛Ć,͝ ĄLE̢ NA͝S̢I ͝BRAC͝IA ͏W҉AM PƠMO͡GĄ. ͝S̵ÌEĆ҉ PO͘W͘IĄZAŃ JES̡T ͠WI͘ĘL̵K͡A I͞ TO M̧Y ̢R̀Z͝ĄDZ̡IM͠Y ̢Ś̀WI͘A̡T͢EM. JEST̷EŚMY̨ ẀS̛Z̡ĘD҉ŹIE͢.̷ ̵W ̧KAŻ͘D̨Y͘M̡ KRAJ͘U̸. ͢Ẁ ͏KAŻD͏YM M̴IEŚ̷CIE.͜ W̕ K͡AŻDỲM ̴DOMU. WIEM̛Y ̢WSZ͝Y͠S̨T͜ĶO͢.͞ ̀ZN̨A̴MY WASZȨ SEK͝ŔE͡T͡Y L̶ĘKA̷JCIE ̛SIĘ ŃAS,̴ ́LŲDZI͟E̢.͞ ́TO ̕WA̛S͞Z͏A͝ J̛ED̡YN̡A̸ ͝NADZIEJ͏A. NAD̨S̶Z̶ED͟Ł CZ͢AŚ ̴W͘ÓJ̨NY̨.̀ ̢CZ͏ĄS PǪǴA̛ŔDY.̶ CZ̷A̴S͜ ͜MI̴ECZA ͞I ́T͟OPOR.̢.. co ty robisz chuju bandyto - w momencie, gdy Kutaro odstawiał robaczka na dół, akurat z pomieszczenia wychodził Hakai - w ciężkiej, kamiennej zbroi. Ziemia lekko się wręcz pod nim trzęsła, gdy kierował swe kroki w kierunku pozostałej dwójki, omal przy tym nie zabijając Króla Olch jakimś odłamkiem. Przerażony pająk szybko cofnął się do tyłu. - Ekhem... OD҉W͏R͡Ó̸Ó̴ÓÓŢ!̷ - robaczki natychmiast prysnęły gdzieś między gąszcza.
Toshiro próbował zbadać jeszcze okolicę, ale mistrzem analizy to on niestety nie był. Z podstawowych rzeczy, które mógł wywnioskować - atak był szybki i bardzo skuteczny, ale przy tym raczej nie był śmiertelny. Prawdopodobnie przeprowadzony z zaskoczenia, uderzeniem dużych kamieni - bo takowe znajdowały się pod jedną ze ścian. Trudno było jednak określić, jaka. Kamienie mogły rozpaść się w trakcie uderzenia, a mogły też zostać takie zrobione od początku - za małe zdolności, by to określić. Dosyć nietypowe wydawało się jednak to, że były one obok siebie - jak gdyby w ogóle strażnicy nie próbowali się bronić. Może byli za słabi? Może nie mieli czasu na reakcję? Trudno powiedzieć.
Żadnych więcej śladów nie znaleźli. Może to była kwestia tego, że zbliżała się noc, a może tego, że nic więcej już nie było. A może coś pominęli? Cóż. Trzeba było podjąć jakąś decyzję - było coraz ciemniej i ciemniej, a zimny, jesienny wiatr dawał się we znaki. O ile nie chcieli podróżować w nocy, to trzeba było znaleźć jakieś schronienie. Byli już zmęczeni - a zwłaszcza Kutaro, którego ciągle bolała rączka.

Ściśle tajne:

Znaleziono 356 wyników

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Siedziba władzy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy