Shinobi War PBF Naruto

Czy oczekiwali jatki? Myśleli, że zaatakuje ich perfidnie na oczach samego Shirei-kana? Nana nie była przykładową wychowanką klanu Uchiha. Była przybłędą. Samotnym wilkiem, który latami działał samodzielnie. W końcu jednak znalazła swoje miejsce. Gdzieś, gdzie mogła przynależeć. Nie przejmowała się, że może tutaj dzieciaki uczyły się bycia ninja wolniej, bardziej taktycznie. Ona zawsze stawiała na praktykę. Stawiała na przetrwanie. I dwójka shinobi miała tego doświadczyć w tym krótki momencie.

Był to zaledwie niewielki przedsmak tego jak wyglądało życie shinobi. Mogli stanąć do walki lub uciekać. Jej usta wykrzywiły się w zadowolonym uśmiechu, gdy nikt nie zwiał wrzeszcząc w stronę wioski. Nie zamierzała bawić się z nimi zbyt długo. Salwy ataków miały ich zaledwie nastraszyć. Wymusić na nich jakąś reakcję.

- Dobrze - zdecydowała nagle prostując się. Ogień przestał buchać wokół pola treningowego. Uniosła dłonie do góry w formie poddania. Nie zamierzała atakować ich więcej. Wskazała gestem dłoni, żeby podeszli bliżej. Wiedziała, że nie będą jej po tym ufali. Na zaufanie trzeba było zasłużyć. Na razie zamierzała polegać na ich respekcie, może odrobinie ziarenka strachu.

- Kima mało który shinobi byłby tak pomysłowy jak ty pod presją. Świetna reakcja. Chciałabym, żebyś zawsze wychodził z domu przygotowany, że ktoś może cię zaatakować - powiedziała blokując spojrzenie z Kimą. Następnie ciemne tęczówki powędrowały do młodej dziewczyny.

- Zareagowałaś odruchowo co jest już połową twojego zwycięstwa. Dasz radę nawet, jeśli sama tego jeszcze nie widzisz. Skup się na kontroli chakry, a silniejsze techniki ognia będą dla ciebie błahostką.

Skłoniła się im lekko podchodząc powoli do Masahiro. Parsknęła pod nosem widząc jego chłopięcy uśmiech.
- Zadowolony? - rzuciła przewracając oczami. Czy tego właśnie oczekiwał? Te dzieciaki nie były jej problemem. Jeszcze nie. Widziała w nich potencjał. A jednak brakowało im doświadczenia w walce. Czegoś czego nie mogła im tylko pokazać. To musieli przeżyć samemu. Mogła jednak starać się im w tym pomóc. Nie pozwolić zginąć. Świat był niebezpieczny zwłaszcza teraz, gdy dzicy wciąż stanowili zagrożenie.

Czy miała jakiś wybór?
Awans zawsze wiązał się z większą odpowiedzialnością; z nowymi obowiązkami. A jednak jakaś jej ukryta w głębi oziębłego serca część poczuła się dumna. Jak by to ziarenko szacunku do klanu, które zasadziła w niej Katsumi, zaczęło powoli kiełkować. Skinęła głową w formie szacunku i podziękowania. Nie zamierzała się spierać zwyczajnie ufając decyzji lidera.

Odsunęła się wraz zresztą oglądając technikę, którą pokazał im Masahiro. Zdecydowanie jeszcze jej brakowało, ale nie zamierzała się porównywać. Widziała, że prędzej czy później sama dojdzie do perfekcji. Jak zawsze zresztą. Może była przesadnie pewna siebie, ale jeszcze nigdy nie zawiodła się na swoich umiejętnościach. Rosła w siłę, bo na tym przede wszystkim się skupiała. Teraz jednak miała przed sobą dwójkę młodych shinobi. Czy była w stanie wziąć odpowiedzialność za dwa kolejne życia? Takie pytanie powinien zadawać sobie każdy członek klanu. Odpowiedzialność ciężyła jej na ramionach bardziej niż się tego spodziewała. Zerknęła na Masahiro w końcu rozumiejąc, jak musiał się ciągle czuć. Jaki ciężar dźwigał dziennie, gdy życie tyli istnień zależało tylko od jego decyzji. Czy też władzę? Czy była pociągająca? Przez ułamek sekundy pomyślała, że mogłaby się do tego przyzwyczaić; że mogłaby się temu poświęcić.

Teraz jednak chodziło tylko o trening.
- Dobrze - zwróciła się do dwójki młodych shinobi. - Każdy z nas walczy za coś innego. Za rodzinę, za siłę, za władzę, ale wiecie co wyróżnia tych którzy stali się wielcy? - Zapytała spoglądając to na jedno, to na drugie. - Fakt, że przetrwali. Martwy shinobi to bezużyteczny shinobi. Przygotujcie się - rzuciła ponownie rozprostowując się. Nie była typem gaduły. Zdecydowanie lepiej uczyła przez trening, przez czyny niż słowa. - Znacie moje umiejętności ognia, więc pokażcie mi jak się przed nimi bronić.

2, 4, 5 sekund przygotowania po czym złożyła pieczęci biorąc oddech. Zamierzała dmuchać w nich kulami ognia jednak z umiarem. Bardziej ich strasząc. Nie planowała zrobić nikomu krzywdy. Chciała wybadać ich umiejętności. Kule nie były wycelowane w nich jak w przeciwników. Raczej w obszar obok. Mieli jej pokazać co potrafią, a nie zostać trafieni i poparzeni.

Nazwa

Katon: Hōsenka no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Szczur → Tygrys → Pies → Wół → Królik → Tygrys

Zasięg Max.

35 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 6 kul)

Statystyki

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Najprostsza technika Katonu. Polega ona na zmieszaniu w chakry z powietrzem i wypluciu z ust pewnej ilości kul ognia o małej wielkości. Same kule nie są wyjątkowo silne, ale przytłaczają swoją szybkością i ilością. Jeden niewłaściwy ruch ze strony wroga może skończyć się trafieniem.

Skupiła się na treningu z początku nie zauważając zbliżających się dzieciaków. Ogień, odpowiedzi. Ogień, odpowiedzi. Rzucała w Masahiro randomowymi faktami, jak jej ulubiona potrawa z Hyuo czy opinia na temat ostatniej strategii ataku na dzikich. Chciał się o niej więcej dowiedzieć? Nana nie była najlepsza w rozmowach, więc taka forma konwersacji zdecydowanie przypadła jej do gustu. Łatwiej było mówić o sobie, kiedy Shirei-kan tego wymagał.

W końcu jednak się zatrzymała. Dopiero teraz zauważyła dwójkę zbliżających się Uchiha. Zmierzyła ich wzrokiem witając się lekkim skinieniem głowy. Rozluźniła dłonie i przeciągnęła się po długotrwałym treningu była trochę zastana. Nie wiedziała ile razy wykonała tę samą technikę i na ile zostało jej jeszcze chakry. Jeśli była zmęczona nie dała tego po sobie poznać. Wyglądali na członków klanu przynajmniej z wyglądu. Chociaż i to potrafiło być zgubne. Czy wychowali się w Sogen tak jak większość? A może któreś z nich również wychowało się daleko tak jak i ona.

- Uchiha Nana - przedstawiała się zaraz po tym jak Masahiro ich ze sobą zapoznał. Wtedy dopiero dotarło do niej znaczenie jego słów. Zerknęła na niego unosząc jedną brew. Przez chwilę mogło wyglądać jak by prowadzili wewnętrzna rozmowę. Taką prywatną, o której wiedzieli tylko oni. Chociaż nie znali się od dzieciństwa w ostatnim czasie mogli uchodzić za przyjaciół. Czy tak właśnie było? - Jesteś pewien?

Może rinne czy biju to przesada (może?), ale jakieś unikatowe techniki, wspomagacz czy umiejke nabytą za X ph czemu nie? Za cenę ph taki gracz np nie musiałby iść znowu na taką samą wyprawę, jeśli chciałby na nowej postaci mieć ten sam wspomagacz lub technikę. Co jest mega nudne.

Można po prostu zrobić listę rzeczy, które są do wymiany za ph z ilością i tyle. Nie wszystko musi być przecież dostępne. Mogą to być tylko wybrane techniki czy cos.

Ale też rzeczywiście może zachęciłoby to do brania niektórych uw, które obecnie są praktycznie nie brane przez graczy.

Posłuchała go próbując poukładać sobie w głowie jego porady. Spoglądała na falę ognia, którą wydmuchał w stronę polany. Była piękna. Idealnie płynna, idealnie silna o takim zasięgu jak powinna. Zdała sobie sprawę, że przed nią była jeszcze daleka droga. Zerknęła na niego reagując na łagodny ton, który zawsze ją zaskakiwał. Jak tak potężny shinobi potrafił być delikatny.

Zastanowiła się przez krotką chwilę.
- Nie jest shinobi - odparła skupiając się na moment na jego przystojnej twarzy. Małżeństwo dobrze mu zrobiło. Zniknęły wory pod oczami, które pamiętała na początku rozpoczęcia wojny. Teraz przynajmniej wyglądał jak by dobrze jadł. Jego samopoczucie i wygląd nie były jej sprawą. Po to miał prywatnych strażników pod drzewami, a jednak czasami łapała się na tym, że interesowała się zbyt często tym czym może nie powinna. - Lubię go, chociaż mam wrażenie, że mógłby nas poświęcić, gdyby ktoś zapłacił mu więcej. Mam nadzieję, że się mylę.

Nie miała nic na Tsuyo. Tak naprawdę słyszała o nim same dobre rzeczy. Sama również poznała go tylko z dobrej strony. Ryuzaku jednak było miastem kupieckim. Nie skupiało się na armii. Korzystało z wojny tylko dlatego, że przynosiła korzyści lub bo działa się tuż przy jej bramach.

Odprowadziła go wzrokiem, gdy ustępował miejsca, żeby mogła dalej ćwiczyć. Wzięła głębszy wdech skupiła chakrę i zakrztusiła się wykaszlując sobie płuca na jego pomysł. Zerknęła na niego pobłażliwie, jak by karciła niesforne dziecko. A nie dorosłego mężczyznę. Jego przepraszający uśmiech odrobinę zbił ją z tropu. czy dało się na niego gniewać?

- Asahi Ichirou. Znana persona. Naprawdę robi aż takie wrażenie, czy jego sława go wyprzedza? - Zagadnęła secjalnie nie drążąc tematu o jego ręce i lękach. Każdy chyba jakieś miał. Tym razem wykonała pieczęć i wydmuchując ogień. Kula wyglądała na bardziej spłaszczoną, owalną. Wciąż jednak była bardziej kulą.

- Męczą mnie demony przeszłości. Mam wrażenie, że nie potrafię ruszyć dalej dopóki ich nie pokonam. Chociaż poświęciłam na to pół życia czasami boję się, że nigdy go nie znajdę. Albo, że to on znajdzie mnie. Co jeśli nie dam rady? Dlatego trenuję.

Ponownie wykonała pieczęć formując owalną kulę, która pod koniec rozlała się niczym niewielka fala. Może to progres?
- Dawno temu stał się moją obsesją - rozprostowała się ponownie normując przepływ chakry. - Ah i mam słabość do słodyczy.

Zapytała o Orochiego bez konkretnego powodu. Znała go z widzenia. Na zwykłe skinięcie głową; przywitanie. Mogłaby powiedzieć, że zwyczajnie chciała znać ludzi, którymi się otaczała, ale ani ona sama ani Masahiro by nie uwierzyli. Zwyczajnie była ciekawa osoby, która w oczach Shirei-kana uchodziła za brata.

Odmachała lekko podążając za Masahiro na pole treningowe.
- Tak, masz rację - zauważyła ze śmiechem zdając sobie sprawę, że rzeczywiście góra kimona była dla niego czymś nieznanym. Kolejne nietypowe indywiduum, a jednak pozytywnie odbierane. - Wydaje się twoim przeciwieństwem.
Nie drążyła bardziej tematu. Nie naprowadziła go na żadne konkrety, bo też nie oczekiwała jakichkolwiek informacji. Więzi między nimi wydawały jej się obce, a jednak tak bardzo znajome. Nie miała rodzeństwa - przynajmniej nie takiego, o jakim by wiedziała. Czy przyjaciel mógł również uchodzić za brata, jeśli było się z nim wyjątkowo blisko? Czy o to właśnie chodziło?

Wyszli na zewnątrz, a letnie powietrze uderzyło ze zdwojoną siłą. Słońce oświecało osadę, którą musieli zbudować prawie z niczego. Wiedziała, że Ryuzaku pomagało, ale czy na tyle?
- Rzeczywiście - zgodziła się na wspomnienie o starszej kobiecie. - Co myślisz o Takayasu Tsuyo? - Zagadnęła wciąż niepewna jego motywów. Chciał się wzbogacić, z może rzeczywiście zależało mu na stosunkach z innymi klanami? Wciąż nie potrafiła go rozgryźć. Tak jak wtedy na Turnieju, tak również ten rok temu, kiedy wyruszyła z panią Takedą do Ryuzaku.

Na miejscu strzeliła karkiem przeciągając zastane mięśnie niczym zaspana kotka.
- Jeśli chcesz je otruć, Masahiro-dono, wystarczyło powiedzieć - rzuciła z nikczemnym uśmiechem, który totalnie wskazywał na to, że żartowała (ale czy na pewno?). Skłoniła się teatralnie, jak by rzeczywiście mógł poprosić ją o wykonanie właśnie takich rozkazów. To właśnie różniło ją od wielu innych shinobi w klanie. Nie miała skrupułów. Potrafiła wykonać rozkaz bez zadawania pytań. Wyłączając własne sumienie; własne zdanie. Dotychczas była żołnierzem, nie dowódcą. I tak też odbywała swoje misje. Oraz kompletnie nie potrafiła gotować.

Wykonała pieczęć wzięła głębszy wdech i wydmuchała chmurę ognia. Przypominała jednak ona bardziej formę kuli niż fali, o której pisano w zwoju. Była bardziej podobna do tych technik ognia, które już opanowała. Posłała mu spojrzenie typu "a nie mówiłam". Na szczęście zmieściła się w okręgu, bo chyba nie zniosłaby kolacji z gadatliwą rodziną Masahiro. Nie teraz. Nie nigdy.

Uśmiechnęła się szczerze, co pewnie odebrało jej dobrych sporo lat. Rzadki widok, a jednak szczerość Masahiro była dobijająca. Był to jeden z tych momentów, kiedy nie przypominał Shirei-kana. Raczej dobrego znajomego. Podziwiała go za to, że potrafił być jednym i drugim. W jego wykonaniu ani troska ani uśmiech nie był wymuszony. On nie musiał udawać. Był po prostu sobą.
- Jaki on jest? - zagadnęła go widząc zakłopotanie. Tak łatwo było go wyprowadzić z równowagi. Całkiem urocze. - Sugiyama Orochi.

Wysłuchała go w milczeniu na temat progresu walk i tego, co ją ominęło. Od czasu do czasu zadawała jakieś konkretne pytania odnośnie strat lub strategii. Z ciekawości, ale także żeby lepiej zobrazować ich postęp i straty. Wszystko było ważne. Chociaż dla wielu mogła wydawać się kimś obcym w klanie, tak odkąd do niego dołączyła naprawdę się angażowała. Nie oficjalnie. Nie była ani rozmowna ani wylewna. A jednak brała czynny udział w misjach, planowaniu i użyczała wszystkich swoich umiejętności.

Westchnęła krzywiąc się lekko.
- Nie tak jak bym chciała. Wciąż wykracza poza moje możliwości. - przyznała niechętnie przechadzając się po pomieszczeniu. Rzuciła okiem na stertę papierów, które wciąż czekały na Masahiro. Zblokowała z nim spojrzenie unosząc jedną brew ku górze. Serio? - mógł wyczytać z jej lekko rozbawionych tęczówek. - Oczywiście, że chcę. Porozmawiamy po drodze. Gotowy? - Zapytała podchodząc do drzwi. Nigdy nie stroniła od treningów zwłaszcza u boku kogoś, kto mógł ją wiele nauczyć. Odkąd sięgała pamięcią wzmocnienie własnych umiejętności było jej priorytetem. Konfrontacja z Hiro miała być ostatecznym wyzwaniem. Jeśli uda jej się go pokonać mogła odejść razem z nim.

- Odrywanie cię od obowiązków zawsze sprawia mi przyjemność.

Nie mogłaby go nazwać przyjacielem, a jednak to słowo okazywało się najbliższe prawdy. Nigdy nie była biegła w nawiązywaniu znajomości. Zawsze trzymała się z boku. Od dziecka nauczona, że przywiązanie równało się ze słabością. Samotność była jedynym rozwiązaniem. Jedynym sposobem na przetrwanie, który praktykowała przez większość swojego życia. A jednak gdzieś tam po drodze nauczyła się żyć z innymi. Zaczynając od Toshiro, Kutaro, chociażby po Katsumi-sensei.

Masahiro był kolejnym puzzlem jej układanki, który zatrzymał ją pewniej pod skrzydłami klanu. Był dobry. Silny i zdecydowanie miał talent do rozmowy z innymi. Przed jej wyprawą czasami trenowali razem. Czasami zamieniali tylko krótkie spojrzenia, albo rozmawiali o niektórych misjach. Nie wiedziała ile czasu poświęcał na treningi z innymi członkami Uchiha. Czy była wyjątkowa? Miała wrażenie, że samo przebywanie w jego towarzystwie dodawało jej spokoju. Trzymało na wodzy wszystkie te ogniste agresywne zapędy, z których kiedyś była znana. Teraz, chociaż uśpione pod głęboką pokrywą samej kropek lodu, jaką się stała. Kto wie, może kiedyś miały ponownie się wydostać? Może on wiedział. A może zachował się tak naturalnie.

- Nana wystaczy - upomniała go, jak by przeprowadzali te rozmowę tysiąc razy. Ruszyła mu na przeciw zatrzymując się w końcu. Kąciki jej ust uniosły się w lekkim uśmiechu, chociaż oczy pozostały obojętne. W końcu poszukiwania nie okazały się sukcesem. Streściła mu po krótce swoją wyprawę. Ciężar jego dłoni na ramieniu przyjemnie utwierdzał ją w przekonaniu, że była we właściwym miejscu. - Ewidentnie nie chciał być znaleziony - zakończyła krzywiąc się z frustracją, którą rzadko pokazywała. A jednak ta kiełkowała gdzieś głęboko pozostawiając po sobie niesmak.

- Działo się coś nowego?
Chociaż tak naprawdę pytała czy coś się stało.

Czas mijał zbyt prędko. Zbyt intensywnie. Chociaż po powrocie do domu. Po rozmowie z Tsuyo i zakończonej sukcesem misji z panią Takedą miała kilka dni dla siebie, tak nie odpoczywała. Spędziła je na probach rozszyfrowania zwoju, który otrzymała. Nic jednak nie było łatwe.

Trenowała wiele, chociaż zaraz po zregenerowaniu sił rzuciła się w wir obowiązków dla klanu. Brała udział w patrolach, mniejszych misjach przede wszystkich skupionych na atakach na mniejsze oddziały dzikich. Została żołnierzem. Dostawała rozkazy i je wykonywała. Chociaż misje bywały niebezpieczne, tak jak wojna miała to w zwyczaju, wpadła w pewną monotonię. Nie miała czasu na życie prywatne. Nie miała też na nie ochoty.

Obiecała sobie pomścić Katsumi i Kamino, więc walka z dzikimi przychodziła jej łatwiej niż innym sojusznikom. Zwłaszcza tym młodszym, którzy nie walczyli na Murze. A jednak niedosyt pozostawał. Miała wrażenie, że nic się nie zmieniało. Chociaż Masahiro mówił o tym, że nawet najmniejsze zwycięstwa miały wartość - jakoś tego nie czuła. Z każdym kolejnym trupem nic się nie zmieniało. Dzicy nie zniknęli. Nikt nie przywrócił sióstr Uchiha do życia.

W drugiej połowie roku poprosiła Masahiro o przerwę. Zgodził się, chociaż niechętnie. Wiedziała, że robił to z dobroci, której posiadał więcej niż cała reszta klanu jednocześnie. W końcu pozwolił jej wyruszyć w stronę Szczytów, gdzie szukała poszlak na temat swojego biologicznego ojca, o którym opowiedziała jej Kamino. Na próżno. Mężczyzna nie chciał być znalezionym, więc wróciła z pustymi rękami.

Wciąż wyczekiwała informacji od Tsuyo. Ten jednak też milczał.
Czy to wszystko miało ze sobą jakiś związek?
Wezwanie do Shirei-kana nie było niczym nowym. Zapukała do drzwi, i kiedy sobie tego zażyczył weszła do środka.
- Masahiro-dono - przywitała się lustrując go wzrokiem. Jak zawsze zresztą.

Brook pisze: ↑2 sie 2025, o 01:19 7. Susanoo
Zostawiłbym jedynie uzbrojoną i opancerzoną wersję na poziomie MSa i pełną formę z nogami, w której użytkownik lewituje od EMSa. Jeśli ktoś chce sobie dla fluffu przywoływać szkielet czy ludzia bez zbroi to proszę bardzo, ale ten podział dla mnie mechanicznie rodzi wiele komplikacji i chciałbym go uprościć. Moja propozycja personalizacji podczas opracowywania własnego susanoo. Każdy użytkownik może sam przypisać statystyki z zakresu 200-240 do każdej statystyki, ale ich suma nie może przekroczyć 440 dla MSa (rozdajemy tylko w siłę i wytkę, bo szybkość użytkownika). Do formy EMSa dodana będzie szybkość, bo tam susanoo steruje się wolą użytkownika, a nie naśladowaniem ruchów. Więcej o tym co będzie dawał EMS w stosunku do MSa później.

To jest super.

Brook pisze: ↑2 sie 2025, o 01:19 8. Techniki ścieżek.
Pisałem we wcześniejszym poście o ścieżkach, ale myślałem o tym później znowu i moje propozycja jest taka: wywalić w ogóle ścieżki, które są kombinacją dwóch technik, a zamiast tego dać podział tylko na: techniki lewego oka i techniki prawego oka. Każdy gracz mógłby sam wybrać po jednej dla każdego i tym sposobem stworzyć swoją unikalną ścieżkę, według swoich upodobań.

To też fajne i można fajnie personalizować pod postać.

Brook pisze: ↑2 sie 2025, o 01:19 9. Startując z powyższym konceptem przy Amaterasu (...) Nie można mieć prawego oka z amaterasu bez lewego oka amaterasu, ale można mieć lewe bez prawego.

220 myślę, że fair. To o wytce zdecydowanie jest za op i trzeba wywalić. A co do tego na tury to chyba sprawi, że nie będzie się opłacało go używać. Może zamiast tego jakieś obrażenia na przeciwnika i wyższy koszt na turę, ale z możliwością dezaktywacji? Np oparzenie III stopnia?

10. Tsukuyomi z debuffem najbardziej pasuje, ale jaki debuff, jakaś rana? lekka?
np.

Aktywny Mangekyō Sharingan, dziedzina genjutsu rangi S . Podczas wykonywania techniki: +50 Psychiki. Po wyjściu z genjutsu uraz psychiczny: rana lekka

11. Kamui - a co myślicie o takim zapisku:

Na potrzeby forum technika nie ma możliwości odrywania/przenoszenia/uszkadzania części ciała przeciwnika. Użytkownik może przenieść obcą osobę tylko w całości. Powyższe nie ma zastosowania do obiektów martwych. Kamui jest w stanie wessać na dystans wszystkie obiekty o podanych wyżej rozmiarach, bez względu na ich wytrzymałość, o ile tylko nie poruszają się z szybkością większą niż szybkość techniki. Użycie raz na jedną turę: nietykalność lub teleportacja lub przenoszenie. Nie można się teleportować z aktywnym Susanoo.

Brook pisze: ↑2 sie 2025, o 01:1914. Dyskusje o technikach biju plus susanoo odłożyłbym na później.

Może jakaś możliwość z dobycia na evencie jak w przypadku Bijuu, ale to kiedyś tam.

Wyjaśniła jeszcze Tsuyo mniej więcej jak wyglądał, ale było to na tyle dawno temu, że pewnie nie pomogło za bardzo w zidentyfikowaniu mężczyzny. Nie miała za wiele informacji, żeby znaleźć Hiro. Mogła jedynie liczyć, że przyszywany ojciec znajdzie kiedyś ją. W końcu poświęcił jej wiele lat. Trenował, opiekował się, kładł spać. To on nauczył ją, że w życiu jedyną wartością jest siła; że relacje były zbędne. Że klan czynił ją słabą.

Popatrz teraz na mnie sensei. Jesteś zawiedziony?

Zrobił z niej wraka emocjonalnego, dla którego jedyną wartością przez wiele lat były gniew i agresja. W końcu jednak powoli zaczęła uczyć się także czegoś innego. Przyjaźni, przywiązania, zauroczenia. I przede wszystkim samotności. To znajomość z innymi nauczyła ją czuć. Czy była przez to rzeczywiście słabsza? Miała się kiedyś przekonać.

Droga wyglądała podobnie jak w drugą stronę. Napięte minuty ciszy, rozkazy, marsz. Na szczęście tym razem udało się bez niespodzianek i po powrocie w końcu mogła odsapnąć. Złożyła raport o ataku, o Jashinistach, zgrabnie pomijając szczegóły o Izanami i Izanagim na tyle na ile mogła. Tego sobie życzyli i to była im dłużna. W końcu uratowali im wszystkim życie. Powiedziała o propozycjach Tsuyo i o nagrodzie.

- Spisaliście się bardzo dobrze - żegnała się z dwójką młodych Uchiha, którzy stanowili jej pierwszą drużynę. Pierewszą, w której dowodziła. - Yumi ufaj swoim sojusznikom. Daichi nie myl odwagi z brawurą na polu walki. Bądźcie grzeczni, dobrze?

Z łobuzerski uśmiechem na ustach w końcu zdecydowała się odpocząć.
Na chwilę.
Bo jej misja jeszcze się nie zakończyła. Ścieżka nie dotarła do celu. Wciąż przecież czekała ją wycieczka do Szczytów. Wciąż musiała nauczyć się nowej techniki.
Walczyć dalej, żeby pomścić Katsumi i Kamino.

zt

Iznami miała coś w sobie. Może chodziło o tę tajemniczość, która w jej wypadku nie była wymuszona. A może o łagodność, która wyjątkowo jej pasowała. Nana czuła przed nią respekt, jak by cały świat leżał u stóp nieznajomej. Dziwna kombinacja z jej ukochanym, który wydawał się ślepo za nią podążać. Odszukała ich od razu, bez większych problemów. Od razu przekazała im wiadomość i podzieliła się wszelkimi możliwymi informacjami na temat wyznawców Jashina, które wyjaśnił jej wcześniej Tsuyo. Wiedza była przecież kluczem.

Po wszystkim wróciła do siebie. I tak przetrwała prawie cały miesiąc. Krótkie spotkanie z Izanami i Izanagim oraz powrót do eskortowała możnej kobiety. Wszystko było na swoim miejscu, chociaż monotonia nigdy jej nie pasowała. Znała Ryuzaku dobrze. Życie w mieście nie stanowiło dla niej problemu, a jednak momentami brakowało jej otwartych przestrzeni wietrznych równin czy mroźnej pogody Hyuo. Po części była wędrowniczką. Kiedyś samotnie przemierzającą odległe krainy, po piękne szczyty Daishi. Zawsze w poszukiwaniu tej jednej osoby. Jednego mężczyzny, który wciąż jej umykał.

Może dlatego przy kolejnym spotkaniu z Tsuyo, któremu za każdym razem ani nie odmawiała, ani nie przystawała na jego propozycję, zdecydowała się go zapytać. Jego gabinet zawsze robił na niej wrażenie. Pasował do zamożnego kupca. Był na pokaz, bo Tsuyo nie był wojownikiem. Był biznesmenem i to na tyle potężnym, że reszta bogatych kupców w mieście zdecydowała się wybrać go na swojego przewodniczącego. Nie miała wątpliwości, że on także odpowiadał przed radą. A jednak to jego nazwisko znały także inne kraje. On był tym, który ich reprezentował. Jak zawsze skinęła głową ze spokojem słuchając przemów, które wydawały się tak samo naturalne jak i wyuczone.

Zwój zawsze był dobrym podarunkiem.
- Dziękuję, Takasu-sama, chociaż nie przybyłam tutaj, żebyś musiał spłacać cokolwiek - odpowiedziała przyjmując prezent. Posłała mu lekki uśmiech. Taki niewymuszony, na który nie siliła się często. - Gdyby sytuacja z Turnieju kiedykolwiek się powtórzyła ponownie bym się nie zawahała.

Wydawał się starszy; doświadczony przez życie. Przypominał jej kogoś statecznego, na kim można było polegać. A jednak nie była w stanie ślepo mu zaufać. Był kupcem. Miał inne wartości, ważniejsze od ludzkiego życia. Pieniądze. Nie wątpiła w jego intencje dopóki jedno i drugie szło razem w parze. Wojna jednak potrafiła być lukratywna, czyż nie?

- Szukam informacji o człowieku, którego kiedyś znałam - zdecydowała się w końcu udzielić mu rąbka swojej tajemnicy. Tego kim była. - Kiedyś przedstawiał się jako Hiro, jednak nie wiem czy to jego prawdziwe imię. Posiadał Sharingana, jednak ponad dziesięć lat temu działał przeciwko klanowi Uchiha. Jest silny i niebezpieczny. Nie wiem czy wciąż żyje, jednak od dawna próbuję go odnaleźć. Gdybyś kiedykolwiek trafił na taką informację, to ja zostałabym twoją dłużniczką.

Kiedyś. Później. Jak Hiro zginie.
Bo informacje były ważniejsze niż złoto.

Mangekyō Sharingan

MS zajmuje jeden slot na wspomagacz.

By mieć szansę przebudzić Mangekyō Sharingan, należy wcześniej aktywować San Tomoe.

Przebudzenie Mangekyō Sharingana wiąże się z krytyczną dla postaci sytuacją; odczuciem skrajnych, negatywnych emocji. Na przykład nagła śmierć kogoś bliskiego na oczach postaci lub coś podobnie wstrząsającego. Sytuacja musi mieć bardzo mocną podstawę fabularną, odbywać się z graczem lub NPC, z którym relacja była długo rozwijana.

Taką sytuację należy stworzyć na wyprawie rangi A, o której pozwolenie (z opisem relacji i pomysłu) należy napisać prośbę do Administracji.
Sukces wyprawy uzależniony jest od sposobu odgrywania postaci przez gracza. Warunkiem wstępnym do jej odbycia jest posiadanie przez postać odpowiednich relacji lub sytuacji fabularnej do uzyskania Mangekyō Sharingana, bo na wyprawie odbywa się tylko końcówka samej relacji (np. walka, zagrożenie życia, śmierć NPC). Jeśli MG po konsultacji z Administracją stwierdzi, że zachowanie postaci nie daje podstaw do aktywacji Mangekyō Sharingana, to wyprawa kończy się niepowodzeniem, a gracz otrzymuje jedynie PH za napisane posty.

Wyjątkiem są sytuacje losowe na evencie lub innych misjach, na których bliska osoba postaci (gracz lub NPC) umiera przypadkowo na oczach postaci. Wtedy należy zgłosić się z zapytaniem do Administracji w prośbach, czy taka sytuacja była wystarczającym powodem do przebudzenia MS. Prośba jest oceniana indywidualnie.

Eien no Mangekyō Sharingan

EMS zajmuje jeden slot na wspomagacz.

Zdobycie Eien no Mangekyō Sharingan stanowi jeszcze większe wyzwanie. Przede wszystkim, w pierwszej kolejności należy zdobyć wiedzę o jego istnieniu, do czego trzeba mieć motyw. Kiedy już postać posiądzie wiedzę o Wiecznym Kalejdoskopie, ma dwie metody na jego zdobycie. Pierwsza to przeszczep od innego gracza, oczywiście z zachowaniem wszystkich wymogów dotyczących takiej operacji. Drugą stanowi natomiast odbycie wyprawy rangi S, podczas której nastąpi próba odebrania oczu niesamowicie silnemu NPC o sile równej graczowi (suma PH równa sumie wszystkich PH gracza w momencie rozpoczynana wyprawy, ale nie mniej niż 8000).

EMS zwiększa liczbę tur użycia na walkę i zmniejsza skutki uboczne.

Wiedza o Mangekyō Sharingan i tym bardziej o Eien no Mangekyō Sharingan owiana jest tajemnicą i nie jest powszechna w szeregach członków klanu Uchiha.

Ścieżki Mangekyō Sharingan
Każdy Mangekyō Sharingan jest unikalny, o czym świadczy jego indywidualny wzór występujący na tęczówkach właściciela, ale nie oznacza to, że nie można dostrzec pewnych zbieżności jeśli chodzi o możliwości, które dają Kalejdoskopy. Zbieżności te nazywa się ścieżkami rozwoju Mangekyō Sharingana. Są to zestawy technik i umiejętności, które są przypisane do konkretnego Kalejdoskopu. Na forum istnieją trzy znane ścieżki rozwoju Mangekyō Sharingana i przedstawiają się one następująco:

Ścieżka Urzeczywistnienia - pozwala na opanowanie Tsukuyomi i Amaterasu. Prawe oko opowiada za Amaterasu, a lewe za Tsukuyomi. Podstawowe Susanoo.

Ścieżka Czarnych Płomieni - pozwala na opanowanie Entonu i lepszą kontrolę Amaterasu. Lewe oko odpowiada za Enton (reberu), a prawe za pozostałe techniki, jednak podstawową wersję Amaterasu można wykonać zarówno lewym, jak i prawym okiem. Podstawowe Susanoo.

Ścieżka Czasoprzestrzenna - pozwala na opanowanie Kamui. Lewe oko skupia się na dystansowych możliwościach Kamui, pozwalając wciągać obiekty do innego wymiaru z pewnej odległości. Prawe natomiast pozwala na powyższe, ale wymaga kontaktu fizycznego, a także pozwala przetransportować się do tegoż innego wymiaru samemu użytkownikowi. Podstawowe Susanoo.

Ścieżkę rozwoju Mangekyō Sharingana wybiera sobie gracz.

Korzystanie z Mangekyō Sharingan i EMS

Mangekyō Sharingan (lub EMS) może być aktywowane i dezaktywowane wielokrotnie w ciągu jednego wątku fabularnego/misji.

Obowiązuje limit tur łącznego czasu trwania (8 Tur MS oraz 10 Tur EMS)

Limit tur resetuje się po długim odpoczynku lub śnie.

Po upływie limitu tur Mangekyō Sharingan przechodzi z powrotem w tryb San Tomoe.

Skutki uboczne Mangekyō Sharingan i ESM

Używanie Mangekyō Sharingan tymczasowo uszkadza wzrok użytkownika. Po dezaktywowaniu tej mocy użytkownik otrzymuje kary do atrybutów w zależności od trybu oraz czasu jego trwania. Kary są naliczane dopiero po wyłączeniu MS.

Jeżeli Mangekyō Sharingan zostanie aktywowane po raz kolejny w ciągu doby, kary do atrybutów na czas działania MS nie są uwzględniane, ale po ponownym wyłączeniu trybu zostaje doliczona kolejna kara za ostatnie użycie (suma).

Kary resetują się tak samo jak limit tur - po odbytym długim odpoczynku lub śnie.

Poziom
Kary do atrybutów:

MS
-20 do Percepcji za każdą turę działania

EMS
-10 do Percepcji za każdą turę działania

Znaleziono 867 wyników

Re: Plac treningowy

Re: Plac treningowy

Re: Plac treningowy

Re: Na pewno się tego nie spodziewaliście

Re: Plac treningowy

Re: Plac treningowy

Re: Siedziba Władzy

Re: Siedziba Władzy

Re: Siedziba Władzy

Re: Uchihy, kalejdoskopy i inne pokemony

Re: Nana Uchiha

Re: Prośby do administracji

Re: Karczma Onigiri

Re: Karczma Onigiri

Re: Nanix