Shinobi War PBF Naruto

Chłopak odszedł za zgliszcza, bo w ogóle nie ciekawiło go, co cennego tak naprawdę straci młodzik. Nie chciał się nawet domyślać, mimo, że cała sytuacja nie pozostawiała wyobraźni zbyt wiele. Chłopak wyciągną chustkę i zaczął czyścić swoje zakrwawione ręce, na które trysnęła krew z ucha ściętego bojowym nożem. Chłopak widział już podobne sceny, ale nigdy sam nie zadawał poważnych ran innym, toteż zdziwił go fakt, że w sumie za bardzo go to nie ruszało. Daleko mu przecież było do bycia "maszyną do zabijania".
Z zadumy wyrwał go odgłos kroków oprycha, któremu pomógł. Mężczyzna wyglądał strsznie z całą tą krwią na ubiorze, ale najwidoczniej ta robota to była dla niego nie pierwszyzna i znakomicie radził sobie ignorując zabrudzenia, które mogły ściągnąć na niego uwagę tłumu. Widocznie mafia o której mówił była super wpływowa, skoro mógł sobie pozwolić na poruszanie się w tym stanie po mieście...
- Feniksy, Haruki... zapamiętam. Jestem Reszka. Miło robi się z Wami interesy... - powiedział, starając się nie wyczuć w swoich własnych słowach żartu o cudzym interesie. Odwrócił się na pięcie i odszedł odpocząć w swoją stronę...

Plan poszedł po myśli Saty i uciekinier wreszcie wpadł w ręce ścigających go... bandytów? Bo w sumie jak można nazwać Satę po tym, jak rzucił się do pomocy bandytom? Chłopak na szczęście miał nerwy ze stali i zbyt łatwo nie dał się ponosić emocjom, więc na spokojnie zadbał o własny interes, nie zastanawiając się nad szczegółami życia w Shigashi.
Chłopak zniknął swoje klony i odwołał skrzydła, zmieniając je w brakujące części ciała. Wziął kunia, którego przekazał mu bandyta i spojrzał w oczy chłopakowi. Nie wiedział w sumie o co poszło, i jakoś specjalnie nie miał zamiaru okaleczać poważnie tego człowieka, ale wiedział jedno: jeśli tego nie zrobi, to chłopak w końcu się odwdzięczy.
- Za wszystko w życiu ponosi się cenę. Teraz zapłacisz swoją. - powiedział - Nie słuchałeś rad, więc wpadłeś w kłopoty. Kara W moich stronach kara jest prosta - dodał i chwytając go za włosy odciął mu lewe ucho, po czym rzucił kunaia w bok.
Spojrzał na człowieka, któremu właśnie odciął ucho. Nie wiedział, czy dobrze zrobił narażając się temu człowiekowi i jego bratu, ale to był wybór, który musiał być podjęty, a walka z opryszkami nie wchodziła w tym przypadku w grę.
- Zrobiłem swoje.Poczekam przed budynkiem, resztę dokończ sam - powiedział, lekko blednąć po tym, jak się odwrócił i na odmaszerował, chcąc poczekać przed budynkiem aż mężczyzna dokończy dzieła. Chłopak ma nadzieję, że dostanie chociażby odrobinę nagrody za pomoc... i kontakt do Yoshidy, do której chłopak chciał się dostać.

Chłopak ucieszył się widząc, że jego plan skierowania chłopaka do zgliszczy zadziałał tym bardziej, że przekonanie bandziora okazało się być łatwym osiągnięciem. Teraz jednak napotkał kolejną przeszkodę, jaką były same ruinki. Chłopak nie był w stanie precyzyjnie wycelować w każde miejsce szpikulcem, przez co zatrzymanie uciekiniera stawało się trudnym do wykonania zadaniem. Jednak nie po to chłopak szkolony był od najmłodszych lat i edukowany, by jego kreatywność nie miała właśnie rozkwitnąć.
Sata bowiem przygotowując się na wędrówkę uczył się pilnie tych technik, które mogły mu się przydać w życiu shinobi, ale nie tylko ofensywnych, lecz również praktycznych. Chłopak pamiętał, ile kłopotów i pracy oszczędziła mu użyta tu technika i postanowił po raz kolejny wykorzystać ją, tym razem do wykonania postawionego mu zadania.
Skupił się, wytwarzając kartki i posyłając je na drodze chłopca. Po chwili, gdy kartki dotarły do celów, uformowały się w postacie wyglądające kropka w kropkę jak chłopak. Klony wykonane za pomocą techniki powinny biec, naprowadzając zgodnie z wolą latającego Saty uciekiniera na drogę umięśnionego opryszka. Każdy z klonów dostał minimalne pokłady chakry, miały one służyć jedynie jako straszak. Gdyby to nie było wystarczająco, sam oryginalny chłopak zapikuje, starając się nastraszyć młodzika, który był na tyle śmiały, że zadarł z mafią.

Pogoń za młodzikiem była męcząca. Okazało się, że jest on szybszy niż Sata podejrzewał, a do tego zwrotny i zna teren, przez co ciężko było go zapędzić w kozi róg. Dla skrzydlatego, który nie zna miasta, ściganie go nie było łatwym zadaniem. Sata próbował zapędzić chłopaka, ale jego pościg nie przynosił rezultatów. Musiał więc istnieć inny sposób.
Rozwiązanie przyszło chłopakowi samo do głowy, kiedy niedaleko zauważył spalony budynek. W ruinie nie sposób szybko się przemieszczać, a nawet nie znając dokładnie stanu budynku, chłopak na pewno nie będzie w stanie kryć się i szybko biec. Sata zniżył lot tak, by być dość blisko biegnącego oprycha, i tu pojawił się problem: czy ten posłucha papierowego chłopca? Co zrobić, by nie zadawał pytań i słuchał poleceń? W jaki sposób przekonać go, by zapędził chłopaka do budynku?
- Potrzebuję pomocy Yoshida, pomogę go złapać, tylko musisz mnie słuchać - powiedział, wskazując na zgliszcza - Spalony budynek. Tam trzeba go zapędzić. To jedyna szansa, żeby nam nie nawiał. Postaram się odciąć mu drogę.
Mówiąc to, chłopak unosi się wyżej i tworzy za pomocą Kami Sakusei dwa pręty, które zamierza wbić za pomocą reberu przed uciekiniera, by nakierować go na budynek. Ma nadzieję, że bandyta z tyłu również pobiegnie tak, by skierować młodzieńca prosto w pułapkę.

Właśnie dlatego opłaca się zawsze obserwować otoczenie: oto chłopak stał się świadkiem wiekopomnego wydarzenia. Wyglądało na to, że mężczyźni których obserwował należeli do jednej z mafii Shigashi, a ich zadaniem było porwanie młodzieniaszków. Gdyby mieli się ich po prostu pozbyć, to ten bardziej odważny w gębie już dawno miałby skręcony kark.
Sata zawahał się przed podjęciem decyzji. Z jednej strony mógł pomóc młodym ludziom, ale to wiązałoby się z faktem, że udaremni działania jednej z mafii Shigashi. Z drugiej zaś strony gdyby miał pomóc oprychom, to musiałby gonić za młodzieńcem, ale pewnie mając plecy w takich kręgach mógłby nieco pewniej chodzić po zarządzanych przez mafię ulicach... albo mógł jeszcze sprawę te jednak zupełnie zignorować, chociaż na to było już trochę za późno.
- Mam nadzieję, że dużo płaci - powiedział pod nosem, tworząc swoje papierowe skrzydła za pomocą Yoku no Jutsu. Jego planem było polecieć nad ulicami pomagając oprychowi zaciągnąć chłopaka w wąską alejkę, po czym odciąć drogę młodzikowi wbijając w ziemię przed nim (jak płot) dzidy utworzone z papieru za pomocą Kami Sakusei.

Jak sądził Sata, trójka przybyszów zachowywała się spokojnie, ale w ich słowach, tonie głosu i postawie widać było ewidentną groźbę. Chłopaki niezbyt jednak zdawali sobie sprawę z zagrożenia, jakie wyjście spośród ludzi ze sobą niosło, bo jeden z nich postanowił, że pójdą sobie z nimi na herbatkę. Całe szczęście chłopak zadecydował pójść wcześniej, bo teraz mógł znaleźć sobie spokojnie miejsce, z którego będzie mógł obserwować całą batalię.
Sata sam był dziwnie zafascynowany tą sytuacją mimo, że w gruncie rzeczy powinien był to zignorować. Mimo wszystko może uda mu się zdobyć cenne informacje albo, jeśli taki los będzie mu pisany, nawet wyrobić sobie dług u tych młodych synków, którzy chwalili się swoim pochodzeniem. Swoją drogą chłopak nie mógł zrozumieć, czemu ludzie są dumni z tego, co zrobili ich rodzice. Przecież wartość człowieka nie zawiera się w jego nazwisku? Może jednak nie był to najwłaściwszy czas na te rozmyślania.
Pierwszym, o czym pomyślał chłopak to miejsce, gdzie mogliby pójść opryszkowie. Zaułek wydawał się być najlepszym do tego miejscem. Drugim był jakiś budynek, ale raczej nie sądził, że jeden z tych domów należał do rzezimieszków. Gdyby tak było, to ewentualna interwencja byłaby ciężka. Nieopodal stał jednak wóz, przy którym gawędziło dwóch ludzi. Chłopak przyjrzał się im, widząc dorożkarza i pewnie jakiegoś jego kompana. Postanowił usiąść w cieniu budynku tak, by mieć widok na zaułek i podsłuchiwać ludzi stojących przy wozie mając nadzieję, że coś usłyszy, a przy okazji będzie mieć oko na rozwój sytuacji z ludźmi z karczmy.

Widocznie rośli panowie nie byli takimi wielkimi barbarzyńcami, jak mógłby sugerować ich wygląd, a przynajmniej jeden z nich miał coś w głowie - pobicie kogoś przy świadkach byłoby niewskazane i problematyczne dla opryszków. Pomimo tego, że znajdowali się z dala od centrum miasta, po wyznaczeniu nagrody za ich głowy ciężko byłoby im się przemieszczać, szczególnie z tak charakterystyczną fizjonomią.
Chłoapk nawet się nie wzdrygnął widząc tą sytuację. Przecież całego świata nie zbawi, a może szybko wylądować na ziemi jeśli zacznie kozaczyć. Nigdy nie był atletą i nie widział powodu, aby nagle pod wpływem chwili stać się zapaśnikiem lub, jeśli sytuacja go do tego zmusi, maratończykiem.
Słysząc, że młodzi chłopcy zostali poproszeni o wyjście na zewnątrz, Sata od razu po cichu wstał i skierował się do wyjścia. Nie było to podyktowane bynajmniej strachem, a raczej ciekawością tego, co się stanie. Siedzenie w karczmie nie było bardzo nudne, ale słuchanie tych samych plotek i siedzenie w ciemnicy wystarczająco dało się chłopakowi we znaki. Niespiesznie udając się na zewnątrz chłopak chce też podsłuchać czy młodzi rozmawiają, czy robią problemy, ewentualnie zatrzymać się, by móc rzucić okiem na wszystkich, ale jeśli zaczepieni panowie pójdą z oprychami po dobroci, to po prostu kontynuuje wędrówkę i przejdzie się nieopodal, ewentualnie śledząc gdzie młodzi zostaną zaprowadzeni.

Spokojne obserwowanie otoczenia nie nudziło chłopaka, który starał się zapamiętać z nudy ułożenie bibelotów na ścianach. Z lekkiej zadumy wyrwał go zgrzyt otwierających się drzwi i tupot trzech par stóp. Tutejsi ludzie odwracali wzrok i wyglądając na speszonych nagle zaczęli zajmować się swoimi sprawami. Chłopak spojrzał na trójkę: wyglądali jak umięśnieni bandyci gotowy w każdym momencie do bitki, tacy, którzy swoje już przeżyli i nie mają ochoty przekomarzać się, gdy ktoś stanie im na drodze. Chłopak lekko się uśmiechnął, wpatrując przez chwilę w miskę, imitując tubylców.
Trzech jegomościów podchodziło do stolika, który najwidoczniej uznali za swój. Niestety, ten był zajęty przez dwójkę młodych, dobrze ubranych chłopców, którzy najwidoczniej nie zdawali sobie sprawy z tego, że ich stolik nie był ich. Cóż, właściwie problemem było to, że w ten właśnie sposób myśleli owi nieprzyjaźnie wyglądający panowie.
Chłopak dokładnie przemyślał sprawę, i jakoś nie za bardzo chciał mieszać się w sprawy, które go nie dotyczą. Z drugiej strony ciężko mu było przejść obojętnie obok takiego zdarzenia i nie za bardzo chciał pozwolić na to, by przez swoją niewiedzę dwójka młodzików dostała po kościach... postanowił jednak czekać na to, jak sytuacja się rozwinie.

W takie dni jak te chłopak lubił podróżować poza miasto, poznając okoliczne tereny. Tym wychodząc poza mury miasta trafił na dość nieprzyjaźnie wyglądający zajazd, który miał się okazać niczym innym jak pijanią trunków wszelakich. I jak to trunki - klientela była również niewybredna. Chłopak zasiadł sobie w rogu karczmy, obserwując spokojnie wszystko naokoło tak, by nie zwracać na siebie zbytniej uwagi.
Nie było tu właściwie co podziwiać: wystrój, jeśli tak można nazwać popowieszane losowe rzeczy na ścianach karczmy pozostawiał wiele do życzeniu, okna nie były myte od dziesięcioleci, a stoły brudne i klejące. Nie przeszkadzało to bynajmniej niektórym z awanturników, którzy najwidoczniej cierplieli na tę samą przypadłość, co tutejsze okna, wydzielając z siebie zmieszany słodki, dławiący zapach potu, piwa i brudu.
Chłopak spoglądał na jegomościów, co chwila przysłuchując się tyradom o tym, jaki to jeden czy drugi bardziej mężny i męski, czego nie dokonał i jak utarł nosa temu, co mu wczoraj na drodze stanął. Krzyków nie dało się nie słyszeć z jednego ze stołów, gdzie najwidoczniej przy alkoholu omawiano tematy polityczne. Chłopak przełknął kolejny kęs z niedogotowanego posiłku, który zamówił. Czekał, aż coś przyciągnie jego uwagę.

Znaleziono 17 wyników

Re: Sata

Re: Sata

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Karczma

Re: Sata

Re: Sata

Re: Sata

Sata