Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ:
NAZWISKO:
KLAN:
PRZYNALEŻNOŚĆ:
WIEK:
DATA URODZENIA:
PŁEĆ:
WZROST | WAGA:
RANGA:

APARYCJA
WYGLĄD:
UBIÓR:
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
CIEKAWOSTKI:
NINDO:
HISTORIA:

WIEDZA

ZDOLNOŚCI

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE:
PH:
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Na wstępie zaznaczę, że CSS nigdy by nie powstał, gdyby nie Kazuma. Nie miałam zielonego pojęcia o takiej wtyczce. Zmiany, które wprowadziłam mogą się pokrywać z tymi, które zrobił Kazuma, ale nie korzystałam z jego kodu, więc nie wiem jakie konkretnie były. Przechodząc jednak do najciekawszego
1. Podgląd

2. Customizacja
Proste jak zabranie dziecku lizaka. Nie podobają ci się kolory? Obrazki nie takie?
Zmienne znajdziesz na samiuśkim początku z opisem.
:root - Kolory
/*background*/ - Tło forum
/*header*/ Nagłówek

Całość wciąż wymaga dopieszczenia, bo zmienianie pewnych ustawień jest toporne z poziomu samego CSS, najpewniej będę się z tym babrać na dniach, ale już teraz można korzystać. Będę wdzięczna za feedback i ewentualne zgłoszenia tego co działa, a co nie, czego nie dopatrzyłam. Sugestie też mile widziane.

3. Instrukcja instalacji
Podobnie jak w pierwszym poście. Wchodzimy w link, kopiujemy całość, wklejamy i voilà.

Edit: Fix do nagród/odznak

Mikoto pisze:U mnie forum miało się bardzo dobrze, dopóki nie było grzebane w kodach. Zaczęły mi się problemy po zmianie głównego obrazka na forum, a potem było już tylko gorzej. I mi akurat nie pasuje myśl, że część fabuły miałabym na jednym, a część na drugim forum, nie mówiąc o fabule forum, do której się wraca.

Co.
Obrazek nie ma wpływu na działanie forum. Bo niby jak zmiana łącza z jednego obrazka na drugi miałaby cokolwiek zmienić?
Problemy z forko i jego działaniem były już rok, dwa temu; przelogowywanie na inne konta, etc. Uważam, że zmiana hostingu i silnika może być strzałem w dziesiątkę, warto zaryzykować, zawsze można wrócić. Skoro fabuła będzie dostępna to nie widzę żadnych przeciwskazań. Nie ma co stać przy czymś, co nie działa. Zwłaszcza, że większość userów na pewno skorzysta z lepszej stabilizacji.

6/15Nie zamierzała tu wrócić. Nigdy nie wracała. A przynajmniej nie umysłem. Nie wiązała się z miejscami, za każdym razem traktując je niczym nowy ląd. Tym sposobem odgradzała się od myśli, że mogłaby być zależna od kogoś lub czegoś. Wolność i złoto. Nic więcej się nie liczyło. I choć trumna nie miała kieszeni, a monety były jej, po prawdzie, zbędne, to lubiła je mieć dla samego faktu posiadania. Dobrze jest coś posiadać. Posiadanie czyni nas władcami, a z kolei poczucie władzy sprawia przyjemność. Zwłaszcza ta, która pozwala poruszać marionetkami zza sceny. Na piedestał pchają się ci, którzy nie chcieli, by się z nich śmiano, by nie wolno było się z nich śmiać. Byli już w takim wieku, że mamusia nie mogła ich obronić, łapali więc za ten ostatni niezburzony monument wyświechtanego poważania.
Alkohol nie był paliatywny. Teraz jej nerwy mogłoby ukoić tylko opium. Spojrzała w swoją duszę, w to oślepiające światło i gnijący las nerwów. Zaczęła słuchać – szum, szmer, urywające się podmuchy wiatru niosącego piach. Nie pomogło. Cóż mogła poradzić, czasami tak bywa – człowieka chuj strzela i już nic nie da się z tym faktem zrobić. Agresja zaczęła ją zżerać jak szarańcza — rozpoczęła żer, zjadając spokój, upojenie i jakiekolwiek ograniczniki. Jak miała być wolna, jednocześnie robiąc to, co nakazują społeczne konwenanse?
Otworzyła oczy, powoli i bez pośpiechu, zalotnie wręcz. Położyła naznaczone bliznami i zacięciami dłonie na blat stolika. Tworzyły one mozaikę, uzurpowały sobie prawo do naznaczenia każdego centymetra skóry. Asai nosiła je dumnie. Tak, jak nosi się wzorzyste szaty czy symbol rodu. Tkanka blizny nie miała defacto własnego znaczenia. Nie była tym samym, co tkanka zdrowej skóry, nie posiadała znamion czasu czy opalenizny. Nie miała por, zmarszczek. Była jak zobrazowana historia przeżyć. Prze-żyć, bo ten, kto je ma, żyje. W przeciwieństwie do tego, który ośmielił się je stworzyć.
— Cii… — mruknęła figlarnie, przykładając palec wskazujący do ust. Mężczyzna mógł jeszcze podać numer buta i nazwisko panieńskie matki. Jakby miało to jakiekolwiek znaczenie. — Psujesz mi nastrój.
To było ostrzeżenie. Pierwsze i ostatnie. Jasne i klarowne niczym jarząca się flara. Zignorowanie jej, to ścieżka, która prowadzi do całkowitej dekapitacji z całym dobrodziejstwem inwentarza. Słodka posoka, wywinięte na wierzch trzewia oplecione wokół głowy niczym elegijny welon ślubny. Piękny byłby to widok, naprawdę. Uśmiechnęła się protekcjonalnie. Była bielą i czernią, światłem i mrokiem, koszmarem, z którego chcesz się obudzić, i pięknym snem, w którym można się schronić. Ale dobro nigdy nie muska zła po policzku, nie bierze go w ramiona, a zło nie gładzi dobra po plecach czarnymi szponami. Jedno musi zdetronizować drugie. W świecie takim jak ten, na ogół wygrywa ten, który wykaże się większą zaciekłością.
— Spierdalaj, mówiąc prościej. — Metoda kija i marchwi. Niestety, Asai używała tylko kija. Długiego, z wystającymi nań drzazgami tak ostrymi, iż zdolne byłby przeciąć nieboskłon, gdyby wstała lewą nogą. Na ich szczęście, uprzedniej nocy nie kładła się spać. Sen był jedynym momentem, w którym nie była obłąkana. Czyż nie był procesem, dzięki któremu mogła wyrzucić przeszłość w eter, jakim była podświadomość? Jedynym momentem, w którym nie chciała gryźć, kopać i sztyletować. I tu zaskakujące odkrycie; nienawiść wcale nie różniła się od miłości. Jest podobna, równie silna i nieśmiertelna. Łagodzi ból, który jest nie do zniesienia.

Do wzięcia za freeco, bierzcie i jedzcie z tego wszyscy. Proszę tylko zgłosić w temacie, cobym usunęła.

4/15Jeśli istnieje jedna, niepodważalna zasada rządząca światem, to jest nią konieczność spożywania posiłków wraz z rosnącą liczbą procentów. Wbrew powszechnym mitom, wcale nie należy jeść tłusto. Naturalnie, tłuszcz jedynie odwleka w czasie to, co nieuchronne. Asai znała swój organizm na tyle, by wiedzieć, iż ciężkostrawne potrawy nie służą jej organizmowi. Nic więc dziwnego, że zamówiła coś, co dziś nazwalibyśmy przekąskami; warzywa w lekkiej, acz eterycznej oprawie. Na ogół ludzie twierdzą, że „mamine” potrawy nie mają sobie równych. Shinoko nie znała jednak pojęcia „smak dzieciństwa”. Chyba że mowa o goryczy, wtedy byłaby w stanie szczegółowo opisać każdą nutę. Nie była też sentymentalna czy określona smakowo, natomiast stale poszukiwała punktu odniesienia – czegoś, co mogłaby nazwać „najlepszym” lub „najgorszym”, ale wciąż nie mogła się wyzbyć wrażenia, że jedzenie, to tylko jedzenie i nic więcej. Ot, makroskładniki, kalorie, kształty i struktury wpływające na to, czy uznamy całość za znakomite, czy wręcz przeciwnie – za niezjadliwe. Nie była poetką, by w myślach opisywać każdy cal doskonałości tego, co zostało jej podane. Pierwsze przeżucie skwitowała krótkim „jest w porządku”, by w ciągu następnych kilku sekund sięgnąć po czarkę, której okazywała znacznie więcej namiętności i uwagi, niż przystoi damie. O ile w ogóle można było Asai nazwać „damą”; nie miała na nią ani wyglądu, ani taktu, ani ogłady. A przecież musiały istnieć jakieś kryteria.
Struga ciepła spływająca po tylnej ścianie gardła była niczym uścisk dawno niewidzianego kochanka – delikatna, zniewalająca i filuterna. Na tyle rozkoszna, by kobieta na moment przymknęła powieki, ażeby ów stan podtrzymać. Nie, żeby w kwestii kochanków miała okazałe doświadczenie, na ogół wszystko kończyło się, zanim w ogóle zaczęło, ale uczucie bliskości, cóż, akurat w tym momencie wydało jej się tożsame z tym, czym zalewała swój przełyk.
Uchyliła nieznacznie oczy, szybko orientując się, że strawa już dawno przestała buchać gorącem. Chwyciła za drewniane pałeczki ze wzorzystymi grawerem i zamieszała wikt. Nawet chwyciła nimi jakieś pozieleniałe coś, ale zrezygnowała z tego na chwilę przed otworzeniem spierzchniętych ust. Westchnęła przeciągle. Żadnej złudnej nadziei. Wspaniałe uczucie. Wiedziała, gdzie i kim jest. To jak test, a jego wynik mówi, że wciąż miała zdrowy umysł. Zdrowy umysł to cenny skarb; oszczędzała go tak, jak ludzie oszczędzają monety. Odkładała na później, żebym mieć ich dość, gdy przyjdzie czas „wydatków”.
Hałas wokół znacznie uszczuplał zapasy cierpliwości i spokoju Asai. Nie lubiła zbędnych paplanin, irytowały ją. Wszystko, co mówili ludzie wokół, było jak nic nieznaczący zbiór liter, sylab, słów. Nie zwracała uwagi na żadną wypowiedzianą kwestię. Czuła się tak, jakby od biesiadników oddzielała ją ściana – co zmierzało w jej kierunku, odbijało się rykoszetem. Chwyciła kolejną czarkę i, niczym w transie, przechyliła ją do ust. Naprawdę świat nie był taki paskudny, jeśli miało się parę monet na alkohol.

Choć nie moje klimaty, to całkiem przyjemne. mocne 5/10
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=VccLAgsFhmo[/youtube]

Proszę uszykować dla mnie miejsce na następny tydzień.

2/15Czas uciekał Asai przez palce. Nie potrafiła określić, jaka jest pora dnia, a nawet, jaki w ogóle jest dzień. Zresztą, blondynka zdawała się w ogóle nie przejmować tym oklepanym słowem. Czas – pilnowanie go, to jak odliczanie do śmierci. A jej, najzwyczajniej w świecie, nie śpieszono, by zasiąść pośród przodków i powspominać stare złe czasy, bo o dobrych nie było nawet mowy. Z rodziną, jak to mówią, najlepiej na obrazku. Tych także nie posiadała. Bo i po co miałaby wspominać te paskudne gęby bez krzty rozumu i godności, godzinami wpatrywać się w posępne uśmiechy, tak sztuczne i ułudne jak kiczowaty romans grany w pobliskim teatrze. Była zbyt, cóż, zajęta. Żyła tu i teraz. Nie zaraz czy potem. Taka natura, której nie w sposób zmienić.
Powrót do Atsui był nieunikniony. Choć brzmi to, jak zesłanie, to właśnie tu czuła się jak w domu; nie w Kōzan, gdzie przyszła na świat, nie w Raigeki, gdzie stawiała pierwsze kroki, nawet nie w kupieckim Ryuzaku no Taki. Tu i tylko tu, pośród tych, którzy nogami przywarli twardo do ziemi, z równie twardymi sercami. W Yashinoki była raz, dawno temu. Nic więc dziwnego, że nie była zaznajomiona z topografią wioski. Niemniej, niemal wszystkie osady w Unii Samotnych Wydm utworzone były na wzór wyświechtanego, utartego schematu. Nie wyróżniały się ani nie zaskakiwały niczym szczególnym. Lubiła tę prostotę. Nigdy nie ciekawiły ją zagmatwane idee czy mistyczne wymysły; za dużo wysiłku, za mało efektów. Pustyniarz, jaki jest – każdy widzi.
Nieśpiesznie podeszła do oddziału strażniczego znajdującego się tuż przy prowizorycznej bramie. Nie stwarzała problemów podczas wywiadu, lakonicznie odpowiedziała na wszystkie przedłożone pytania. Nie było potrzeby, by rozwijać wypowiedzi podczas rutynowych czynności, które, w obliczu przepasanej wokół talii blachy Unii Samotnych Wydm, zdawały się znacznie skrócić. Inaczej by się sprawa miała, gdyby porządnie przetrzepali kartotekę Asai. Ale to, cóż, już mniej znaczący element, niewart tego, by go wspominać.
Przeszywszy przez kontrolę, z czystego pedantyzmu wzrokiem okrążyła mieścinę. Parę lepianek, jedna karczma, kilka sklepików. Ot, dziura zabita dechami. Tyle że bez dech. Bo, a jakże, ten budulec był zbyt cenny, zważywszy na okoliczności krajobrazu. Przywykła do tego – gorące, wypalające płuca powietrze, piach dostający się w każdą szczelinę ciała, ludzi patrzących na przyjezdnych tak, jakby jegomość poderwał im matkę, zgwałcił córkę, a ojca oskórował. Nigdy nie odbierała tego jako atak. Dlaczegóż miałaby? Asai w pełni rozumiała ten „ekosystem”, doskonale odnajdując się pośród mieszkańców nieszukających ani przyjaciół, ani wrogów. Tym gorzej, kiedy napatoczył się oponent. Mieli własne problemy i sprawunki, więc przeciwnika należało spacyfikować, ażeby oszczędzić sobie kolejnych. Całkiem przyzwoite podejście do życia, czyż nie?
Shino nie zamierzała zabawić tu zbyt długo. Ot, dzień, może dwa, w zależności od kaprysu i humoru. Wciąż miała przed sobą drogę do Kinkotsu, co by zajrzeć do domu, zabrać parę rzeczy i zaś ruszyć w tułaczkę.
Czasami czuła się jak zwierzę – nieprzywiązana do konkretnego skrawka ziemi, stale w ruchu. Zapewne, gdyby przyszło jej urodzić dziecko, to i ono zostałoby porzucone w poczet dalszych podróży. Takie przypadki też przecież występują w przyrodzie. Nie była bezduszna. Egoistyczna – owszem, ale nie bezduszna. Naturalnie, istniały na tym świecie rzeczy, które ją raniły, ale już dawno zrozumiała, co to znaczy ból. Ten prawdziwy. I wcale nie jest nim oderwana kończyna, poharatane ciało czy rozcięta aorta. Kiedy ludzie dowiadują się, że ich życie nie ma żadnej wartości ani też celu, poznają, czym jest ból, który jak wąż okrąża duszę, kalecząc ją tak mocno, że zdaje się nam, że zaraz wyzioniemy ducha. To samotność jest boskim mieczem ucinającym oddechy. Asai od zawsze czuła się samotna, tym mocniej, im więcej ludzi ją otaczało. Niemniej, wydawało się, że aktualny stan rzeczy bardzo jej odpowiada. Ba, umyślnie go podtrzymywała, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że każdy samotnik, w tym i ona, choćby się zaklinał, że tak nie jest, pozostanie tym „pustelnikiem” nie dlatego, że lubi, ale dlatego, że nie zna innego życia.
Skierowała się do karczmy – chciało jej się pić i jeść, a pustynna kuchnia, i nie trzeba tu nikogo przekonywać, była wyborna i smakowita, a przez obecność mięsa także sycąca. O aromatycznych przyprawach to już w ogóle nie ma co mówić, bo tylko przykrość można głodnemu wyrządzić takimi zdaniami. Po prawdzie bardziej niż na jadło miała ochotę na Shochū. Obchodziło ją tylko to, żeby się napić. Upić, mówiąc ściśle. Na umór, do upadłego, w trzy dupy. Nie, żeby było to jakieś odkrycie, summa summarum lubiła wlewać w siebie hektolitry alkoholu, ale na samą myśl zrobiło jej się cieplej w przełyku. Przeszła więc, ze wzrokiem nawet nieudającym poczucia wyższości, przez podwoje, ażeby czym prędzej zasiąść w środku i poprosić o butelkę. Dwie butelki. Trzy butelki. Czter-…

odświeżam, bo naszła mnie wena

Nick prowadzącego: Shinoko
Nick biorącego/biorących udział: Kirishima Chiaki
Rodzaj misji: D
Streszczenie misji: Właściwie skończyło się zanim rozpoczęło, nie mam czego streścić.
Link do misji: [klik]
Ilość postów: 4/15

Znaleziono 98 wyników

tajne przez poufne

Re: Porzucanie kont

Re: Ulepszony wygląd forum

Re: Błąd 503 i stabilność forum

Re: [PH] Shinoko

Re: Prośby o Wycenę Fabuły

Re: Wioska Yashinoki

Re: Workshop

Re: Wioska Yashinoki

Re: Oceń utwór poprzednika

Re: D/C misje D/C

Re: Wioska Yashinoki

Re: Coś ktoś

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: [$] Shinoko