Shinobi War PBF Naruto

Nick postaci: Mayū
Link do karty postaci: viewtopic.php?f=33&t=8392&p=139116#p139116
Powód porzucenia konta: A bo tak. Znaczy nie, tak naprawdę, to obietnice Hikara sprzed kilku lat sprawiły, że teraz jestem pokrzywdzona i koniecznie muszę porzucić postać, więc ładnie proszę o Hikari no rifundo.

Nie jestem i nigdy nie byłam największą fanką tego typu offtopowych napierdzielanek, ale bawiłam się nawet nieźle. Trochę się przedłużyło, ale i tak trwało to krócej niż myślałam, biorąc pod uwagę taką ilość osób.
Jak już było wspomniane, to oczywiście często sytuacje były rozpatrywane za mało precyzyjnie, a długość tur była tak nieprzewidywalna, że raz wchodziło wszystko, a innym razem prawie nic. Czasem akcje były zbyt podkoloryzowane na potrzebę większej fajności sceny, ale to nadal był tylko offtopowy turniej, więc można to wybaczyć. Oprócz kostek. Kostki może niech zostaną jednak w offtopie.

Niektórzy przeżywali ten turniej może trochę za bardzo, ale tego się chyba nie uniknie. XD

Przede wszystkim turniej spełnił swój cel i przywrócił eswu z martwych. Chyba już by się nie podniosło bez tego eventu.

Odbieram 130 PH + 1300 Ryo. Dałabym ci nawet trochę piniążków, Ariusz, ale sam rozumiesz. Zabronili mi już.

Milczące posłuszeństwo Shoujiego, nie mówiąc już o jego gwałtownej reakcji na niesubordynację braci, mile zaskoczyło Mayū. Prawdę powiedziawszy, to zaczynała się zastanawiać, czy nie uczynić go swoim człowiekiem nawet poza ramami tego zadania. W końcu była już – chociaż dla niej wciąż tylko – Sentokim, prawda? Powinna zacząć rozglądać się za tymi najzdolniejszymi, których mogłaby potem przemianować na swój własny oddział.
Marzenia marzeniami – teraz jej faworyt miał pełnić przede wszystkim rolę niańki. No ale nie od razu Kinkotsu zbudowano. Powinien być jej wdzięczny, że obdarzyła go takim zaufaniem.
Z lekka znerwicowani strażnicy, po zerknięciu na odznaki potwierdzające tożsamość, pozwolili im rozpierzchnąć się po obozie. Shouji wraz ze swoją jeszcze młodszą obstawą zapuścił się w głąb obozowiska.
W tym samym czasie panienka Sabaku miała chwilkę, by przeskanować okolicę swoim wyczulonym na detale spojrzeniem. Prześlizgiwała się wzrokiem po twarzach przebywających tutaj żołnierzy, którzy, chociaż odpowiednio usłużni, sprawiali wrażenie... no właśnie, jakich? Zmieszanych? Spłoszonych? Z łatwością mogłaby uznać ich zaniepokojenie za reakcję na obecność kogoś wyższego stopniem, bo też byłoby to jej na rękę i łechtałoby jej ego, ale tej obserwacji brakowałoby dokładności.
Wystarczyło parę kolejnych zerknięć po obozie podczas zmuszania tych wystraszonych żołnierzyków do przyprowadzenia dowódcy, by zyskała nieco pełniejszy obraz sytuacji. Obozowisko wyglądało prowizorycznie, a stacjonujący tu strażnicy zdawali sie być skleconą naprędce zbieraniną jakichś młodzików w unijnych wdziankach. Czy to znaczyło, że przybyli tutaj niedawno? A może po prostu im dalej od stolic, tym obozy były mniej dofinansowane? Albo...
Z zamyślenia wyrwał ją widok zaskakująco różowej czupryny jakiejś niższej dziewuchy, którą nazywano tutaj dowódcą.
Sabaku zmierzyła ją uważnie, patrząc na nią z góry. Dziewczyna była drobna – tak drobna, że jej mundur niemal z niej zwisał, a zwój zdawał się ją przytłaczać rozmiarem. Czy to mogłoby być tylko wrażenie? A może ten strój jednak nie należał do niej? Może nie należał do żadnej z osób w tym obozie? Może udawali?
Nie odpowiedziała od razu. Mimowolnie poprawiła wypełnione złotem naczynie, które zwróciło uwagę dowódczyni oddziału... czego? Ochrony łbów?
— Tak jak widzisz, Sabaku — odpowiedziała wreszcie, wzruszając od niechcenia ramieniem. Przecież to było oczywiste. — Sabaku no Mayū.
Dalsza wypowiedź dziewczyny rozwiała jej wątpliwości o tyle, że nie chodziło o żadne łby, a Łby. A do tego były to Łby, które należało wybudować, czyli sprawa nie dotyczyła ludzi, tylko, powiedzmy, jakichś konstrukcji. Czy miała jakiekolwiek pojęcie na temat tego przedziwnego przedsięwzięcia? Nie. Czy przeszkodziło jej to w przywdzianiu roli surowej inspektorki?
Oczywiście, że nie.
— Mhm, dokładnie tak. Sprawdzamy, czy budowa Łbów przebiega prawidłowo. — Pokiwała głową z powagą. — To jak wam idzie? Są jakieś przeszkody? Nikt wam się nie naprzykrza? Najpierw raport, a potem zaprowadzisz nas na miejsce — rozkazała tonem nieznoszącym sprzeciwu, raz jeszcze rozglądając się po obozie spojrzeniem przepełnionym formalną surowością. Taką, by nikt nie miał wątpliwości, że przybyła tutaj po to, by wraz ze swoimi podwładnymi ocenić stan tutejszych prac. Nie spieszyła się z wyjawieniem prawdziwego celu misji; miała wystarczająco dużo czasu, by chociaż spróbować pozyskać informacje w nieco mniej bezpośredni sposób. Starała się nie przeoczyć zmian w jej zachowaniu. Zwracała uwagę nawet na to, czy mimika jej twarzy nie zdradzała czegoś, co chciała ukryć.
Liczyła, że jej nieletnie podopieczne nie zechcą popisać się niezrozumieniem sytuacji i nie wypaplają czegoś nieodpowiedniego. A raczej – podopieczne i ten jeden zagubiony Kaguya, o którego przynależności do swojej drużyny przypomniała sobie dopiero wtedy, gdy smętnie potuptał w ślad za nią.
— Swoją drogą, wyglądacie niechlujnie. Wszyscy. — Zamachnęła ręką, wskazując nie tylko dowódczynię, ale i resztę żołnierzy. — Nie wspomnę już o tym waszym... obozie. Zapiszę, że potrzebujecie wsparcia.

Parsknęła, ostentacyjnie wyśmiewając pomysły rozgadanych nastolatek na ich rychłe zamążpójście. Naprawdę tak szybko chciały założyć sobie ten niewdzięczny kajdan? Skoro miały zostać kunoichi, to dlaczego chciały ograniczać swój rozwój? Inna sprawa, że żadnej kobiecie nie życzyła tak źle, by rekomendować Kochanka jako przykładnego mężusia. To nie było nic osobistego, po prostu, wiadomo, nazwa zobowiązywała.
— A nie pomyślałyście, że mogę chcieć go tylko dla siebie? — wyćwierkała sztucznym, przesłodzonym głosikiem, nagle roszcząc sobie prawa do Ichirou. Spojrzała kontrolnie na dziewczęta, sprawdzając ich reakcję. — No, to koniec tematu. Nie zaprzątajcie sobie teraz tym głowy. — Przytknęła palec do ust, sygnalizując im, że absolutnie nie powinny tego nikomu rozpowiadać. Skoro tak bardzo chciały sobie poplotkować, to Mayū zawsze chętnie da im nowe tematy do rozmowy.
Dobry humor szybciutko został popsuty przez Ren, która, zdecydowanie zbyt chętnie jak na jej gust, zgodziła się na przekazanie rudej Kaguyi.
— Tak po prostu? — mruknęła, wzdychając z jawnym niezadowoleniem. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, nabzdyczona. — To wiesz co? Jednak ją sobie zachowaj. Może jak będziecie pracować w swoich standardowych składach, to będziecie bardziej przydatni. — Pomachała parę razy dłonią w powietrzu, jakby odganiała muchę, tym samym wycofując się ze swojej oferty. Jeżeli ktoś chce oddać coś zbyt łatwo, dla niej automatycznie traciło to na swojej wartości. No i to było zbyt nudne, gdy tak po prostu odmawiano jej targowania się o cenny fant.
Tak długo, jak jej nastoletnie podwładne wymieniały się opiniami stawiającymi Jou jako potencjalnego małżonka, jedynie machała głową z obrzydzeniem, zajmując się sprawami dużo bardziej istotnymi – takimi jak poprawianie czarnej linii w kąciku oka. Ożywiła się dopiero, gdy usłyszała ostrzegawcze powarkiwania jej kościanej towarzyszki.
— Och. Cóż za wzburzenie. — Sabaku uśmiechnęła się w ten jeden, irytujący sposób, który wręcz prowokował do ściągnięcia tego grymasu z jej wykrzywionej twarzyczki. Aż zaświeciły jej się oczy, gdy obserwowała, jak bardzo Ren nie radzi sobie z ogarniającą ją złością. To był rzadki widok. Musiała się nim ponapawać.
— Bo co? Bo ty tak sobie życzysz? Nie bądź śmieszna. Na szczęście nie masz nic do gadania. — Kotei nic nie musi. Zwłaszcza, gdy potrafi kontrolować piasek. — To oczywiste, że obroni go Sabaku. Przed jakąś zdziczałą, agresywną Kaguyą? Zawsze. — Położyła wypielęgnowaną dłoń na ramieniu chłopca i niezbyt delikatnie wycofała go o pół kroku, jakby chciała pokazać Ren, że to nie ten szczyl byłby jej przeciwnikiem, a sama Mayū. Mimowolnie zacisnęła uścisk. Może nawet trochę zbyt boleśnie. — Obroni go tak samo, jak Sabaku chroni całą Unię. I będzie chronić. Po prostu musisz nauczyć się to doceniać, Ren. Może kiedyś do tego dorośniesz. — Słowa Mayū podszyte były naturalną, niewymuszoną wyższością. Absolutnym przekonaniem o tym, że Sabaku naprawdę stali ponad resztą pustynnych klanów. Zabrała rękę z barku swojego podwładnego, jednocześnie rzucając medyczce ostre spojrzenie. Ta sytuacja nie mogła się powtórzyć. Nie przed Kaguya.
— Nie pomyślałeś, że to podejrzane, że nic się o nich nie słyszy? — Złote oczy Sabaku wciąż pobłyskiwały złością, gdy skierowała je na zbyt ciekawskiego dzieciaka. Świadomie unikała zbyt długich interakcji z młodszymi od niej; nie miała do nich cierpliwości. — Jak już mówiłam, a naprawdę nie lubię się powtarzać, Szakale muszą zostać wyeliminowane. Teraz. Nie przewiduję dalszych dyskusji w tym temacie.
Tym kończąc, niedługo potem wyprowadziła całą drużynę za mury Kinkotsu. Nie byłaby sobą, gdyby nie stawiała swojego komfortu ponad wszystko, więc, jeśli tylko miała ku temu okazję, zorganizowała sobie wielbłąda. Co, że niby miałaby iść przez pustynię na własnych nogach? Tak się nie godzi.

Promienie słoneczne padały na jej orzechową skórę z wręcz agresywną nieustępliwością, gdy przemierzali pustynny bezkres. Chociaż powinna być już uodporniona, to jednak wciąż jej przyzwyczajone do luksusów ciało zdawało się przegrywać walkę z tym bezlitosnym skwarem. Nie bez przyczyny obejmowała swoim protektoratem niemal wyłącznie samą stolicę; miastowość bogaczki była tym wyraźniejsza, im dłużej miały trwać jej przeprawy.
Zerknęła z rozdrażnieniem na absolutnie niewzruszoną gorącem Kaguyę i syknęła pod nosem, nie mogąc powstrzymać przekleństwa. Pomijając to, jak bardzo Sabaku odczłowieczali kościany ród, to może ona faktycznie tym człowiekiem wcale nie była, tylko jakąś... skomplikowaną machinerią Ayatsuri?
— Rany, przestańcie brzęczeć. Psujecie mi nastrój — sarknęła zza swojej półprzezroczystej, ciemnej woalki zakrywającej dolną część twarzy, która miała chronić drogi oddechowe przed pyłem. Jakkolwiek te wesołe przekomarzanie zapewne miało zachować ich morale na przyzwoitym poziomie, to, cóż, jej pikowało w dół za każdym razem, gdy otwierali swoje usta. Zwłaszcza, gdy była tak cholernie zmęczona! Bardziej niż ktokolwiek inny!
Chociaż z Ren dzieliło ją zdecydowanie więcej niż łączyło, to jednak podzielały podobne podejście do swoich nieletnich żołnierzy. Byli tutaj po to, by wspomagać ją w zadaniu. To nie była wycieczka, a Mayū ani przez moment nie dawała im złudzeń, że weszła w rolę ich wychowawczyni. Podczas postojów była, oczywiście, bardziej komunikatywna niż wiecznie milcząca Ren, ale nie próbowała się z nimi spoufalać. Uwaga panienki Sabaku podzielona była między analizę sytuacji, niwelowanie dyskomfortu związanego z nocowaniem na pustyni i narzekanie, jak Kaguya mogą spędzać tak całe swoje życie, skoro poza miastem jest tak źle i niedobrze. I że nigdy by tutaj nie siedziała, gdyby nie te nieszczęsne Szakale.
Aż wreszcie krajobraz zaczął się zielenić, a ich oczom ukazała się rzeka przecinająca suchą skorupę podłoża. Nie pamiętała, kiedy ostatnio widziała tak przytłaczającą ilość wody, a i tak była pod tym względem dość rozpieszczona – fontanna na jej dziedzińcu marnowała ku jej uciesze wcale niemało tego cennego zasobu.
Jak już zadania zostały rozdzielone, pozwoliła Kaguyi pójść przodem, a następnie przywołała gestem jednego ze swoich dzielnych Akolitów.
— Shouji — zwróciła się do chłopaka, którego zdążyła już uznać za drugiego rangą w tej ekspedycji. Wykonała bliżej nieokreślony gest w stronę unijnego obozu. — Jak wejdziemy, to pójdziesz do nich. Pociągnij ich za język, pointegruj się z nimi. Ale nie mów od razu, o co chodzi. Bądź subtelny. Niegroźny. A, i weźmiesz ze sobą tę dwójkę. — Skinęła głową w stronę niesfornych braci. — Za to wy może lepiej ograniczcie się do patrzenia, jasne? Możecie wrócić tylko wtedy, gdy będziecie mieli dla mnie coś ciekawego.
Pokonała wraz ze swoją gromadką dzielący ich od obozu dystans, zajmując się wszystkimi formalnościami, jeśli straż wymagałaby od niej wylegitymowania się. Jeśli strażnicy pozwoliliby na rozgoszczenie się w obozie, to posłałaby Shoujiego na jego misję, tymczasem Mayū – wraz z Hinae i Mei – zaczęłaby rozpytywać o dowódcę, wyrażając chęć spotkania z nim. Po drodze nie omieszkałaby rozejrzeć się po obozie, szukając swoim jakże przenikliwym spojrzeniem czegoś interesującego.

Litwo ojczyzno
moja ty jesteś jak zdro
wie ile cię trze

Raz człowiek mrugnie i już jakaś Juugoska wzbija się do ciebie w powietrze na swoich odrzutowcach. Co za nachalna kobita!
No więc koniec końców wylądowała niefortunnie gdzieś między dwoma Juugosami. Między młotem a kowadłem. Tylko który z nich był młotem?

Urzędnicy posłusznie spełnili zachcianki panienki Sabaku, przekazując do jej zachłannych rączek wszystkie fanty. Wcisnęła nową odznakę gdzieś na dno torby. Nie poświęciła jej zbyt wiele uwagi. Właściwie czuła się tak, jakby była Sentokim już od jakiegoś czasu. Ta ranga nie była niczym imponującym dla kogoś tak przekonanego o własnej wyjątkowości jak Mayū.
Nie była przygotowana na to, jak cholernie długo miało zająć odszukanie tych wszystkich nieopierzonych nastolatków. Zdążyła już przezornie sprawdzić cały swój bogaty ekwipunek, zapieczętować świeżutką, długo wyczekiwaną gurdę, nawet pogapić się z zachwytem na kolorowe oczka swoich złotych pierścieni, a wciąż czekały ją kolejne godziny. Godziny spędzone w towarzystwie mrukowatej Ren, którą to uparcie musiała obserwować, skoro tak jej obiecała. Pokłady cierpliwości Mayū, naruszone już podczas wizyty u czcigodnego władcy tych ziem, były na wyczerpaniu. Umierała z nudy.
Pojawiła się na miejscu zbiórki z entuzjazmem osoby, która nie jest w stanie znieść przedłużającej się bezczynności. Od razu podeszła do swojej piaskowej gawiedzi, całkowicie ignorując zespół podlegający Ren. No, może nie do końca – zwróciła uwagę, że, na szczęście, jej grupa była mniej liczna.
Złote oczy prześlizgnęły się pospiesznie po podwładnych, analizując ich charakterystyki. Zatrzymała chwilę dłużej wzrok na wysokiej – wyższej od Ren – osobie. Aż wreszcie przytaknęła samej sobie z lekkim rozczarowaniem, tym samym potwierdzając swoje domysły.
— A więc, Shouji — odezwała się wreszcie. — Wykaż się. To twoja szansa, by zostać kimś więcej niż stróżem przy pomnikach. — Uniosła kącik ust z rozbawieniem, zadzierając nieznacznie głowę. Wydawał się najbardziej kompetentny z tej zbieraniny przypadkowych małolatów. No i tak ładnie do niej mówił, prawda?
To zaszczyt, Mayū-sama. Spójrz na mnie, Mayū-sama.
Dopiero teraz czuła, że jest na właściwym miejscu; i chociaż na razie miała do dyspozycji tylko tę niedoświadczoną grupkę, to wiedziała, że już niedługo zastąpi ją wyszkolona armia. W końcu odzywają się do niej tak, jak powinni byli od samego początku.
— Oczywiście, że tak. Jak się dobrze spiszesz, to może dam ci go pogłaskać — odpowiedziała przekornie medyczce, brylując w tym natłoku nieistotnych zapytań. Ach, cała uwaga tylko na niej! Złota Sabaku oddawała tę atencję nadzwyczaj chętnie, by każdy z nich poczuł się wyjątkowy. Wtedy będą bardziej oddani. — Umniejszasz mojemu słoniowi, Mei? — powiedziała dość enigmatycznie do dziewczątka, które zdarzało jej się widywać na niektórych bankietach. Jednocześnie całkowicie pominęła temat znajomości z Ichirou. Dlaczego miałaby pozbawiać ich tak interesującego tematu plotek?
Zerknęła kątem oka w stronę zbiorowiska Kaguya, wyszukując chciwymi ślepiami swoją faworytkę.
— Rinko? Tak masz na imię? Znalazłam u siebie jeszcze wolne miejsce. Zainteresowana? — zaproponowała niby od niechcenia, poprawiając swoje długie kosmyki. — Dam ci w zamian dzieciaka bez butów. Chcesz? — Dźgnęła beduinkę jednym ze swoich obcasów w łydkę, po czym wskazała ozdobioną złotem ręką na wspomnianego chłopca.
A potem współprzewodnicząca tej wycieczki powiedziała parę lakonicznych słów, na tym kończąc swoje wprowadzenie.
— Bardzo ładnie — skomentowała jej wypowiedź z wyraźnym pobłażaniem, podkreślając swój fałszywy komplement poklepaniem ją po ramieniu. Następnie wystąpiła na sam środek i założyła ręce do tyłu, najwyraźniej poczuwając się do roli przywódczyni oddziału najodważniejszych nastolatków w całej Unii. Zlustrowała surowym wzrokiem grupę, starając się zdusić niezadowolenie. Jeżeli miała rozbić jednostkę terrorystyczną z pomocą jakichś paru Doko – to właśnie to zrobi. Dałaby radę i bez nich.
— Chyba nie muszę tłumaczyć, kim są Szakale, prawda? — zaczęła, rozpychając się w przestrzeni swoim donośnym głosem. — I w związku z tym jedna rzecz. Nie toleruję nieposłuszeństwa. Gwarantuję wam, że wasze pomysły nie będą lepsze niż moje. Mówię to głownie do was. — Pech chciał, że jej harde spojrzenie trafiło bezpośrednio na spłoszoną Sayę, zamiast na jakiegokolwiek innego Kaguya. Nie pozwoliła, by ich powiązania z Szakalami zostały pominięte. — Musimy po prostu ich usunąć. Nie wiemy, jak bardzo są przygotowani na nasz atak, więc musimy być ostrożni. — Prawdę powiedziawszy, to nie wiedzieli nic oprócz tego, gdzie mogła znajdować się ich potencjalna kryjówka. Niezmiernie irytowała ją ta niewiedza; a może bardziej sam Jou, który był zbyt zajęty własnymi planami, by wyłożyć im więcej szczegółów.
Wzrok Sabaku zawieszony był przez krótką chwilę na nieistniejącym punkcie gdzieś za grupą. Była przekonana, że polowanie na Szakale miało odciągnąć jej uwagę od czegoś ważniejszego.
Nie mogła teraz o tym myśleć.
— Liczę na to, że każdy z was będzie pomocą, a nie balastem. Jeżeli którykolwiek z was chociaż przez chwilę pomyślał, że nie da rady, to daję pięć sekund, by zrezygnować. Znajcie moją łaskę — powiedziała wyniośle, wykonując odganiający gest dłonią. — Wolę iść sama niż z kimś, kogo miałabym potem niańczyć.
Odczekała obiecane sekundy, pozwalając wykruszyć się tym, którzy mieli nie podołać.
— Jednocześnie macie moje słowo, że jak już odnajdziemy ich leże, to ja będę tą, która zniszczy ich raz na zawsze. Macie szansę uczestniczyć w czymś wielkim. Jesteście szczęściarzami — ogłosiła butnie, a jej wargi wygięły się równie zuchwałym grymasie. — Porażka nie jest opcją. Zrozumiano?

Jak już trochę poturbowała Kagujkę swoim piaseczkiem, pozwoliła mu po prostu opaść swobodnie na podłoże. Skoro Minaczko postanowiła poobijać Kagujkę za dymną zasłoną, to da im odrobinę prywatności.
Nie pozostało jej więc nic innego jak skupić się na obronie, bo wiadomo, zrobił się wokół spory kipisz. Kierowana swoją znakomitą intuicją ożywiła piasek z grudy i stworzyła z nich gigantycznych rozmiarów dłonie, które już powstając ułożyłyby się jedna za drugą.
- Ho, mukatte kuru no ka? - wymsknęło jej się z zupełnie nieadekwatnym do sytuacji lekceważeniem, kierując swoje słowa do bliżej nieokreślonego przeciwnika, którym, na przykład, mogłaby być Sasame, jeśli zechciałaby się trochę z nią zintegrować. Kto wie.
Jak tylko ten tajemniczy ktoś zetknąłby się z pierwszą dłonią, to, licząc na to, że nie przebije się przez drugą, chwyta w nią swojego przeciwnika.

Mimo nonszalanckiej pozy nie odrywała bystrego spojrzenia od twarzy liderki, nie chcąc przeoczyć zmian jej mimiki. Wszystko wskazywało na to, że komunikacja między liderami naprawdę była ograniczona, a zaskoczenie Akiyoko – nieudawane.
Informacja o czym ktoś nie chciał rozmawiać bywała bardziej użyteczna od bezpośredniego zadawania pytań – i właśnie dlatego tak często zdarzało jej się testować granice swoich rozmówców. Słuchała o tym, jak liderka Maji najpierw starała się usprawiedliwiać wybory Jou, by się z nimi zgodzić i w końcu kategorycznie uciąć temat. Sabaku skinęła powoli głową, przyjmując jej słowa. To nie był moment na podważanie autorytetów. Jasne było jednak, że Maji nadal byłoby skłonne podporządkować się woli Kōteia. Jakby mieli jakikolwiek wybór.
— Nie zrobiłabyś tego bez rozkazu Jou. O ile w ogóle to zrobisz — wtrąciła swoje trzy ryō ze znudzeniem, gdy Ren znowu próbowała niezgrabnie wybrnąć z oskarżeń. Każda okazja była dobra, by jeszcze troszeczkę podkopać wiarygodność słów jej przymusowej towarzyszki.
Zaraz potem uwaga Mayū została w całości przesunięta na teorie i przemyślenia, którymi raczyła podzielić się Akiyoko. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i mimowolnie ujęła swój podbródek palcami, notując w myślach te niepełne, rozproszone informacje, którymi dysponowała kobieta.
— Sachiko? Czy to nie byłoby zbyt oczywiste? — Uśmiechnęła się złośliwie, na chwilę wybijając się ze swojej detektywistycznej roli. Nic nie zbliżało bardziej niż wspólne znęcanie się nad zmęczoną życiem sekretarką. Albo asystentką Ichirou. Na jedno wychodzi.
Poruszonych przez liderkę wątków było całe mnóstwo i lwia część z nich faktycznie była możliwa do wykonania wyłącznie na miejscu, co oznaczało, że musiała odsunąć ten temat. Tak samo, jak odsunęła spotkanie z tajemniczym jegomościem, z którym prowadziła korespondencję Kirino, co zbiegło się z incydentami trucia atsujskiej śmietanki. Miała swoje powody, ale teraz, cóż… Hibiki już nie żyje. Albo żyje, a kontakt z tą osobą poprowadziłby ją do miejsca, w którym przebywa. Tylko co mogłaby uzyskać, próbując ją odnaleźć?
Twarz Sabaku nawet nie drgnęła, gdy Akiyoko zaczęła żalić się, że nic nie zostało po jej poprzedniczce. Przecież nie powiedziałaby, że właściwie, to jest w posiadaniu sekretnego notesiku Kirino i wie o rzeczach, o których nie powinna wiedzieć. Zarówno tę informację, jak i sam notes zabierze ze sobą do... sarkofagu.
— Jak wrócę, będziesz mogła mnie wtajemniczyć we wszystko, czego się dowiecie. Tymczasem zwrócę uwagę na tych... — przerwała, przełykając odrazę — ...na tych biedaków. Przydasz mi się, Ren. Na pewno wiesz, jak z nimi rozmawiać. Masz z nimi więcej wspólnego niż ja — stwierdziła z nieprzyjemnym grymasem na barwionych ustach, przygładzając drogi materiał sukni.
— Przeżyłaś dzięki nam. Cała reszta się zgadza — upomniała ją uprzejmie, gotowa przypominać jej o tym zawsze, gdy tylko będzie miała ku temu sposobność. Mayū nie pozwalała zapominać o długu, jaki inni u niej zaciągnęli. Mimo swojego wysokiego pochodzenia, mimo bogactwa – wciąż była przede wszystkim córką medyka, który wprawnie spieniężył swoje umiejętności, wystawiając ją na regularny kontakt z kupcami.
— Widzimy się niedługo, Akiyoko. Szykuj już kolejne ploteczki. I może coś słodkiego. — Pomachała jej na pożegnanie oszczędnym ruchem dłoni, wyginając wargi w delikatnym uśmiechu. Opuściła gabinet, pozwalając sobie wyjść przed Kaguyą i skierowała kroki w stronę recepcji. Doznała nagłego olśnienia, że przecież może załatwić swoje sprawy u znudzonych urzędników, unikając dalszego krążenia po gabinetach.
Gdy tak wyliczała sobie w myślach wszystkie swoje żądania i zachcianki dotyczące jej idealnej drużyny Akolitów, nie wzięła pod uwagę, że Ren poprosi o odrobinę uwagi.
— Tak, tak. Mówiłaś już. Myślisz, że robisz mi na złość, co? Aż tak cię to ekscytuje? — syknęła, energicznie stukając obcasami. — To, co robisz, jest nieistotne. Istotne jest to, byś utrzymała tych swoich cholernych Kaguya w ryzach. I siebie samą. Zauważę, gdy będziesz coś kombinować, możesz być tego pewna — ostrzegła przytłumionym głosem, patrząc na nią krótko, ale intensywnie. Tak, by poczuła, że od tego momentu nie ucieknie już od jej spojrzenia; że każdy jej ruch zostanie odnotowany. — I tak się dowiem, czemu się tu przypałętałaś. Z twoją pomocą lub bez.
Aż w końcu dobrnęła do pracowników recepcji, którzy wisieli nad jakimiś papierzyskami. Jak już udało jej się ściągnąć ich uwagę, to zażyczyła sobie odznaki Sentokiego, podkreślając, że to z rozkazu samego Jou i że jak nie wierzą, to niech sobie sami pójdą go zapytać. No i jak już nie poszli, to poprosiła również o wszystko, co wiązało się z awansem, czyli bardziej pojemną gurdę, jeśli byliby skłonni ją przekazać.
Następnie przeszła do składu podlegającej jej drużyny. Mayū, oczywiście, chciałaby mieć pod sobą jak najwięcej ludzi – nawet kosztem oddziału Kaguyi. W jej zespole, złożonym z jednostek podlegających Sabaku, miałyby się znaleźć osoby o bardziej zniuansowanych umiejętnościach niż ci od Ren. W pierwszej kolejności pytała o sensora, potem o medyka, a nawet o speca od iluzji. Wymagała też, by znalazły się osoby, które potrafią korzystać z klanowych umiejętności Sabaku, ale nie wzgardziłaby kimś posługującym się żywiołami – tak długo, jak należał do jej rodu. Dobrze by było, gdyby pochodzili z dość wpływowych rodzin. Ach, no i przynajmniej jedno miejsce w drużynie było przeznaczone dla jakiejś umięśnionej, wyższej niż Ren kunoichi, by ta przypadkiem nie poczuła się zbyt ważna.

Znaleziono 399 wyników

Re: Porzucanie kont

Re: Mayū

Re: Wycena Fabuły

Re: Mayū

Re: Mayū

Re: [10 rocznica forum] Pierwszy (nie)Oficjalny turniej PVP SW

Re: Szlak transportowy

Re: Szlak transportowy

Re: Mayū

Re: Mayū

Re: Dzień Dziecka 2025

Re: [10 rocznica forum] Pierwszy (nie)Oficjalny turniej PVP SW

Re: Siedziba władzy

Re: [10 rocznica forum] Pierwszy (nie)Oficjalny turniej PVP SW

Re: Siedziba władzy