Prostaczki i parweniusze myślą, że potrafią przejrzeć moje kłamstewka? Spodziewają się, że dam się złapać w ich, tak byle jak i głupio zastawione pułapki i sidła? Cóż, być może takie zagrywki działają pośród plebsu i masy etnicznej. Na mnie nie działają. Mój geniusz nie może zostać przyćmiony i zgaszony przez coś tak marnego. To trochę tak, jakby obrzydliwa ropucha miała wygrać w pojedynku z wielkim tygrysem. To po prostu wbrew naturze i nigdy nic takiego nie będzie miało miejsca. Tacy idioci nie są w stanie przejrzeć moich wykrętów i jestem w stanie skontrować ich zawsze i wszędzie. Ta sytuacja nie będzie wyjątkiem.
- Och, niestety zabrałem ze sobą nieodpowiedni pędzel. Tym, który mam przy sobie nie sposób ująć w odpowiedni sposób takiego widoku. Obiecuję jednak następnym razem być lepiej przygotowanym. - odpowiadam, czekając na dalsze słowa mężczyzny, jak i na powrót moich myszek.

Co za parszywy insekt i robal. Jak ona śmie mnie dotykać? Czy nie widzi, że jestem uosobieniem szyku i stylu, a ona zwykłą zawartością gnojówki, która wyróżnia się tylko tym, że mocniej obsiadły ją muchy, które przypadkiem ułożyły się w ciekawy wzór?
- Zabierz tę rękę, albo powyrywam ci z niej paznokcie... - warczę do dziewczyny.
W międzyczasie docieramy do ryokanu, w którym mam pracować. Cóż... może nie będzie to praca o jakiej myśli dziewczyna, ale nie oszukujmy się. Nigdy nie zdradzę mojego mafijnego pracodawcy, a to właśnie dla niego wykonam tę pracę. Jako Łuska muszę przecież generować jakieś dochody i to nie jakieś marne pojedyncze ryo, które pewnie właściciel tego miejsca będzie mi oferował.
- Poczekaj. To miejsce naprawdę mi się podoba. Chcę najpierw zrobić jego szkic, aby później móc je namalować. Może właściciel będzie chciał użyć mojego obrazu, jako reklamy? Idź i mnie zapowiedz. A ja za chwilę do ciebie dołączę. - mówię do dziewczyny i gdy ta się posłucha, wyjmuję zwój i rysuję szybko kilka myszek, po czym materializuje je i wysyłam, aby zinfiltrowały budynek. Szczególnie interesuje mnie, gdzie właściciel trzyma pieniądze, lub czy ewentualnie ktoś z noclegujących w ryokanie klientów nie posiada przy sobie większych oszczędności.

Ugh, co za upierdliwa dziewczyna. Ogórek z pewnością by się w tym przypadku przydał. Zmieniłbym jednak otwór, do którego bym jej go wepchał. Najchętniej wsadziłbym jej go w gębę i zadławił tak, aby przestała denerwująco szczebiotać, za to powoli zaczynała umierać. Mam wrażenie, że jej głos idealnie pasowałby do agonalnych jęków i szlochów. Niestety nie czas jednak na przyjemności. Jakkolwiek głupio brzmi i mówi, to słowa tej dziewczyny podsunęły mi świetny pomysł na zarobek. Właściciel lokalu z pewnością swoim naganiaczom płaci grosze i nie warto byłoby się z tego powodu kłopotać ta pracą. Co innego jednak jeśli podejść do tego nieco kreatywnie...
Przykładam dłoń do skroni, po czym mówię:
- Przestań mówić. Teraz. Pójdę z tobą, zobaczę czy będę w stanie pomóc. Tylko przestań mówić. Nie żartuję.

Co? Któż to śmie zakłócać moje artystyczne rozmyślania? Kto z tego stada mrówek postanowił podnieść głowę i na mnie spojrzeć? Idę o zakład, że zwykły truteń i robol, który myśli, że może mi dorównać i bezkarnie na mnie patrzeć oraz zawracać mi głowę. W tym konkretnym przypadku ów truteń okazuje się płci żeńskiej. Co ciekawe ta jej kurteczka jest nawet nie najgorzej skrojona i stosunkowo dobrze leży na jej ciele. Szkoda tylko, że całość całkiem miłego kompletu akcentowana jest psującym wszystko ciężkim obuwiem. Cóż, człowiek musi wybierać, albo ubiera się ciepło i wygodnie, albo pięknie i modnie. Jeśli będzie próbował to łączyć, to z miejsca poniesie porażkę i da się zidentyfikować jako gnój społeczny, z nieudolnymi ambicjami, aby przestać śmierdzieć.
Taksuję powoli i bez skrępowania dziewczynę z góry na dół i z powrotem, po czym odzywam się:
- Wiem, że moja osoba wzbudza pewne rządze, ale nie jestem na tyle biedny, aby musieć zadowalać ludzi za pieniądze. Jeśli swędzi cię w kroczu, to idź do burdelu, albo kup na bazarze ogórka i nie zawracaj głowy lepszym od siebie.

To jest dobry dzień. Co prawda jest nieco chłodnawo i lód bardzo nieestetycznie ścina rynsztokowe kałuże uryny i błota. Z drugiej jednak strony w tej brzydocie również można dostrzec piękno. To, jak momentami jest ona przerysowana i jak cudownie banalnie próbuje naśladować rzeczywiste piękno... Przestaje to być proste i banalne, a wręcz odwrotnie staje się nieoczywiste i złożone. Cóż... Być może prawdziwy jest ten paskudny banał, że prawdziwy artysta jest w stanie widzieć sztukę wszędzie, nawet w kawałku gówna przemieszanego z gnojem. Cóż, jak by nie patrzeć jest to metafora całego miasta, czy wręcz świata. Świat pełen jest gównianych ludzi, którzy wytwarzają całe mnóstwo gnoju i jedynie z rzadka w tym wszystkim znajdzie się perła mojego pokroju.
Rozmyślając nad różnymi tematami, stoję na środku ulicy, nie przejmując się innymi ludźmi.

To się nazywa poświęcenie dla sztuki! Ten gnojek, ten niedorozwój, błazen zwykły najwidoczniej wie, że zwykła szrama wzdłuż jego paskudnej gęby to za mało. Zrozumiał, że potrzebuje kolejnego dodatku. Kolejnej wyróżniającej go skazy. Cóż, teraz będę jeszcze dla niego łaskawy. Póki co wciąż mnie to bawi. Jeśli jednak tym razem nie zrozumie, to obawiam się, że mogę stracić cieprliwość. Jest tylko zwykłym pyłem na moim mankiecie i nie powinien wyobrażać sobie niczego więcej. Póki podkreśla on moją nonszalancką naturę, to mogę go tolerować. Jeśli jednak mnie znudzi, bądź zirytuje, pozbędę się go w oka mgnieniu.
Staję wolną nogą na krtani chłopaka i wyszarpuję drugą nogę z jego uścisku. Następnie uwolnioną nogą kopię go tak, aby połamać mu nos. Następnie biorę pieniądze i wesoło pogwizdując wychodzę ze sklepu.

Nie powiem, żeby to była sztuka, ale cholera cięcie wyszło mi cudownie i pięknie to teraz wygląda. Co prawda zalewająca gówniarza krew sporo zasłania, ale jak już się zagoi i zabliźni, to będzie cudownie wyglądało. Tym bardziej, że gnojkowi jeszcze mało. Cóż, myślę, że złamanie mu nosa pięknie dopełni jego głupkowatą twarz muśniętą moim geniuszem. Poza tym wygląda na to, że wszystko poszło sprawnie i gładko. Sprzedawczyni w końcu, pomimo swojej skrajnej głupoty, zrozumiała, co się tutaj dzieje i mam kolejne łatwo zarobione pieniądze.
Uderzam chłopaka zaciśniętą pięścią prosto w nos, mając na celu złamanie go. Następnie chowam wszystkie dobyte wcześniej kunie, biorę pieniądze od dziewczyny i wesoło pogwizdując wychodzę ze sklepu nie zniżając się więcej do mówienia do plebsu.

Och, och, och. Nie zabijając tego gnojka podjąłem bardzo słuszną decyzję. Gdybym zarżnął go od razu jak wieprzka, to nie miałbym okazji zobaczyć tych jego uroczych prób zostania mężczyzną. Cóż, udało mu się tylko zostać parodią człowieka, ale za to jakże piękną parodią! Boki zrywać, taki jest uroczy i głupi. Jego twarz jest jednak zbyt nudna. Taka pospolita i niczym nie wyróżniająca się z tłumu. Odnoszę wrażenie, że dosłownie cały plebs ma taką twarz. Tego błazna trzeba więc jakoś wyróżnić i jednocześnie ukarać i to tak, aby zbłaźnił się jeszcze mocniej.
Oszczędnymi ruchami próbuje uniknąć buta, jednocześnie kunaiem próbując zranić chłopaka w twarz. Niezbyt głęboko, ale tak, aby została jak największa szrama.

Oho, masa etniczna zaczyna się zbijać i jednoczyć. To nawet zabawnie zaczyna wyglądać. Oni naprawdę myślą, że takie wypierdki, takie humanoidy, które jedynie psują dobre powietrze, będą w stanie mi zagrozić? Gdyby to nie było tak okropnie śmieszne, to zabiłbym tego gnojka tutaj na miejscu. Wtedy jednak zabawiłby mnie jedynie przez krótką chwilę. Zostawiając go przy życiu, będę mógł się z niego śmiać dużo, dużo dłużej. Trzeba go jednak nauczyć, żeby nie chuchał swoim śmierdzącym oddechem w stronę prawdziwych ludzi i geniuszy. W przeciwnym razie pospólstwo jeszcze nadto się rozzuchwali.
Dobywam kolejnego kunaia i tym razem celuję go w stronę chłopaka mówiąc:
- Nie będziesz mi mówił co mam robić, nawet jesli jesteś dzięki temu tak śmieszny, jak teraz. Spieprzaj stąd, albo zarżnę cię jak zwykłego prosiaka, a później twoje ciało wrzucę do gulaszu, żeby inne warchlaki cię objadły do samych kości. - następnie zwracam się do ekspedientki - A ty co tak stoisz? Prosiłem o zadośćuczynienie. Lepiej coś szybko wymyśl, albo to ciebie potraktuję, jak zwykłą maciorę.

Co za pieprzona suka... Prawdziwy mężczyzna zaledwie przez chwilę zawiesił na niej oko i dosłownie przez ułamek sekundy się zawahał, a ta szmata nagle wyobraża sobie, że jej łono warte jest mojego, ludzkiego, geniuszu. Czy ona naprawdę myśli, że w ciągu tego jednego uderzenia serca nobilitowałem ją z rangi gówna, do czegoś istotnego? Czy właśnie dlatego wydaje jej się, że może patrzeć na mnie krytycznym okiem i oceniać moje obuwie? Muszę jej pokazać, że się grubo myli i fakt, że przez mrugnięcie oka zastanawiałem się, czy by jej nie zaszczycić gwałtem, nie oznacza, że traktuję ją jak człowieka.
- Z pewnością nie wiedzie się tak dobrze dzięki twojemu zmysłowi sprzedaży. - cedzę chłodno przez zęby - Łaskawie pozwoliłem ci na siebie patrzeć, ale to nie oznacza, że pozwoliłem ci mnie oceniać. Taki pył jak ty, nie ma do tego prawa. Za tę obrazę, winna mi jesteś zadośćuczynienie. - dla podkreślenia końcówki wypowiedzi, wbijam mocno kunai w ladę po stronie sprzedawczyni.

Proszę o oddanie kolorku.

Tak ma być! Gdy wchodzi nadrzędna istota ludzka, to ta masa etniczna, te szczury i małpiszony mają się za mną odwracać i mnie podziwiać. W końcu sama wybitna w swej genialności jednostka raczyła skazić swoje cudowne nogi na ich progach! Dokładnie tak, patrzcie, podziwiajcie i uczcie się. Może pewnego dnia trafi wam się w którymś miocie obiecujące potomstwo i będziecie mogli mu przekazać, jak ma się zachowywać prawdziwy ktoś, a nie plebs. Plebs taki jak ten pieprzony i zasrany Toshiko. Cholera jedna wie od jakiej burej suki i zapchlonego wieprza pochodził. Z pewnością jednak był parszywym gnojem, nie wartym splunięcia. W przeciwieństwie do tej kasjereczki. Młodziutka i całkiem niczego sobie... Nie, nie czas jednak na takie błahostki. Przyszedłem tutaj zarabiać pieniądze, a nie zaszczycać swoją uwagą zwykłe podlotki.
Obleśnym wzrokiem mierzę dziewczynę za ladą od stup do głów, cały czas kręcąc kunaiem. Gdy sytuacja zrobi się wystarczająco niezręczna mówię:
- Może jak pozamykają wszystkie burdele w okolicy, to rzeczywiście będziesz mi mogła pomóc... Teraz jednak jestem tu w innym celu. Widzę, że duży ruch tutaj macie. Interes się kręci.