Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 271 wyników

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 271 wyników

Strona 1 z 19
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
19
Następna

autor: Tohaku: 1 wrz 2020, o 21:06; Forum: Ogłoszenia i Kontakt z Administracją; Temat: Porzucanie kont; Odpowiedzi: 174; Odsłony: 17006

Re: Porzucanie kont

Nick postaci: Tohaku
Link do karty postaci: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=33&t=8075
Powód porzucenia konta: Niewiążąca prośba.

Ok. Ironia była zbędna

~Yukirin

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 29 sie 2020, o 17:20; Forum: Ogłoszenia i Kontakt z Administracją; Temat: Prośby do administracji; Odpowiedzi: 2230; Odsłony: 69982

Re: Prośby do administracji

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 27 maja 2020, o 16:35; Forum: Ogłoszenia i Kontakt z Administracją; Temat: Porzucanie kont; Odpowiedzi: 174; Odsłony: 17006

Re: Porzucanie kont

Nick postaci: Tohaku
Link do karty postaci: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=33&t=8075
Powód porzucenia konta: Wypalenie, toksyczność użytkowników, niekonsekwencja fabularna.

Hasło do konta moda u Yuki na PW.

Zrobione ~Y.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 26 maja 2020, o 16:03; Forum: Nami-shin (Osada Rodu Hōzuki); Temat: Port; Odpowiedzi: 88; Odsłony: 5797

Re: Port

Piraci z Morskich Klifów
D — Hōzuki Wakana
[13/15]
Czasem bywa tak, że pozornie widzimy pewną oczywistość. Decyzję, która daje nam fałszywe poczucie spełnionego obowiązku, tego, że postąpiliśmy dobrze. Dopiero wtedy zaniepokojenie wgryza się w umysł, podsuwając mu sprzeczne sygnały typu "czy aby na pewno?". No bo tak naprawdę Wakana nie mogła wiedzieć, która strona miała rację. Fakt, przetrzymywanie zakładników na pewno nie było czymś dobrym, ale zamaskowany poza tym nie zrobił nic złego, no, może oprócz nacięcia skóry kapitana, co pewnie i tak było tylko grą, coby zastraszyć wszechobecną tuszę. Tymczasem osoby, które go spacyfikowały, zachowały się bezwzględnie i stanowczo, pozbawiając go życia jednym szybkim cięciem, wymierzonym ukośnie przez plecy. Kto wie, czy roszczenia tamtego wobec bezimiennego kupca nie były uzasadnione? Może to właśnie on zawinił, odbierając porywaczowi coś bardzo cennego. Kto wie, czy tak szybki samosąd był słuszny i czy nie lepiej byłoby — korzystając ze swojej ewidentnej przewagi, która uwydatniła się błyskawiczną śmiercią — po prostu zneutralizować mężczyznę i zabrać do aresztu?
Tyle pytań, a na żadne nie było jednoznacznej odpowiedzi. Szesnastolatka, choć już nieco obeznana w sztuce shinobi i przyzwyczajona do co drastyczniejszych scen, wciąż musiała się wiele nauczyć o tym przedziwnym, brutalnym świecie. Tym, gdzie samosąd był nawet wskazany, a "adwokat" to najczęściej tylko nic nikomu niemówiące słowo. No ale nic, ognistowłosa opowiedziała się już po którejś ze stron, to wypadałoby chociaż doprowadzić to do końca.
Tłum, jak to tłum, nawet nie potrzebował zachęty. Po kilkunastu sekundach oszołomienia i podenerwowanych rozmów ciasne grupki tak jak przyszły, tak i zaczęły się rozchodzić. Paru ciekawskich gapiów zaglądało na pokład z jakichś wyżej położonych punktów, ale nic poza tym. Przynajmniej o tyle dobrze, że można było skupić się na pomocy kapitanowi, a nie na rozganianiu rozkapryszonej gawiedzi. Kapitanowi, który początkowo próbował wstać o własnych siłach, ale ostatecznie skusił się na wyciągniętą dłoń i podciągnął się nieco na pozornie kruchym, ale dość krzepkim ramieniu szesnastolatki.
— Tak, tak — zapewnił, odpowiadając na pytanie i zakaszlał potężnie. — Pierdoleni bandyci — plunięcie — z wieloma miałem do czynienia, ale tylko ten skurwysyn odważył się jakkolwiek mnie zranić. Chyba pora się ustatkować w jakimś spokojniejszym zawodzie. — To mówiąc przyłożył grubą dłoń do szyi i spojrzał nań krytycznie, gdy zebrał kilka kropelek krwi.
— Jestem wam winien przysługę, kimkolwiek jesteście, ale przede wszystkim muszę to jakoś opatrzyć. — To powiedziawszy zaczął chwiejnie schodzić ze statku, ale bezskutecznie — potknął się i niczym dziadziuś z krwi i kości upadł na kolana, klnąc siarczyście. Chyba jednak nie było wszystko w porządku i przydałaby mu się pomoc.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 24 maja 2020, o 16:37; Forum: Nami-shin (Osada Rodu Hōzuki); Temat: Port; Odpowiedzi: 88; Odsłony: 5797

Re: Port

Piraci z Morskich Klifów
D — Hōzuki Wakana
[11/15]
Ciężko stwierdzić czy słowa Wakany były przesadzone, czy też nie. Zresztą ostatecznie okazało się to niezbyt istotne. Ledwo porywacz raz jeszcze przeniósł na nią swoje spojrzenie, gdy jego ciało bez ostrzeżenia wygięło się w piękny łuk i... runęło na ziemię. Z gardła zamaskowanego wyrwał się zduszony jęk, a po tłumie przebiegł szmer zaskoczenia. Duża część gawiedzi wpatrywała się ze zdziwieniem w pozbawionego życia rzezimieszka nie wiedząc co o tym myśleć, ale równie duża część odwracała głowy z mieszanką przerażenia i obrzydzenia, bo z głęboko przeciętych pleców obficie rozlewała się krew, brudząc pokład statku. Wszystko to zadziało się dosłownie w ułamku sekundy i dopiero po chwili do oczu ognistowłosej dotarła informacja, że za tajemniczym mężczyzną stała kolejna postać. Ów mężczyzna — płeć można było wnioskować po posturze — również miał na twarz nałożoną drewnianą maskę, czarną, bez żadnych ozdób poza kilkoma ostrymi zębami narysowanymi w miejscu ust. W rękach zaś trzymał katanę, którą niespiesznym ruchem przetarł i schował z powrotem do tsuby, po czym pochylił się nad swoją ofiarą i dwoma palcami na tętnicy zbadał, czy rzeczywiście udało mu się zadać śmiertelne cięcie.
W tym samym czasie kupiec w akompaniamencie cichego "puff" i obłoczka dymu zmienił się w smukłą kobietę z kaburą przy udzie oraz wakizashi przyczepionym do pasa. Spojrzała na szesnastolatkę z ciepłym uśmiechem dokładnie wtedy, gdy zakładnik przykucnął, by nabrać tchu. Nie ulegało wątpliwości, że był zaprawiony w bojach i innych niebezpiecznych sytuacjach, ale takie przeżycia w takim wieku nie mogły być przyjemne.
— Dziękujemy za pomoc, dobrze się spisałaś. — Kunoichi pochwaliła Wakanę i gestem wskazała kapitana. — Pomóż mu i rozgoń ten tłum, a my zajmiemy się porywaczem. — To powiedziawszy jak gdyby nigdy nic wskoczyła, a raczej wtopiła się w wodę, umykając ciekawskim spojrzeniom. Jeżeli ognistowłosa spojrzy na statek to zobaczy też, że obu zamaskowanych zniknęło. Wdzięczność wdzięcznością, ale teraz przypadła jej najgorsza robota — posprzątanie tego bajzlu i uspokojenie zaniepokojonej tuszy.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 24 maja 2020, o 00:52; Forum: Dzienniki graczy; Temat: Notes młodego hipochondryka; Odpowiedzi: 2; Odsłony: 304

Re: Notes młodego hipochondryka

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 23 maja 2020, o 20:08; Forum: Lokacje; Temat: Jezioro na granicy z Sakai; Odpowiedzi: 69; Odsłony: 8281

Re: Jezioro na granicy z Sakai

"Ekipa" sprzątająca
C — Youmu Nanatsuki
[5/30]
[z/t -> Wioska Kimogawa]

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 23 maja 2020, o 20:07; Forum: Atsui; Temat: Wioska Kimogawa; Odpowiedzi: 53; Odsłony: 4312

Re: Wioska Kimogawa

"Ekipa" sprzątająca
C — Youmu Nanatsuki
[5/30]
Spójrzmy na sprawę z innej perspektywy. Choć na pierwszy rzut oka (no, na drugi, trzeci i trzydzieści kolejnych również) Youmu wydaje się być osobą skrajnie niemoralną. Narcystyczna psychopatka, która sama siebie uważa za boginię, a resztę społeczeństwa — z drobnymi, nielicznymi wyjątkami — za nic nieznaczące istoty, zasługujące jedynie na śmierć. Czy jednak tak prosty światopogląd nie jest na swój sposób piękny? Koniec z zastanawianiem się nad sensem życia, nad rolą jednostki, nad moralnymi dylematami, słowem: koniec doczesnych trosk. Żadna sytuacja nie jest dwuznaczna, zawsze podjęta decyzja jest prawidłowa i święta, no bo ciężko się pomylić, kierując się jedynie pragmatyzmem. Mimo to czarnowłosa panienka — choć nigdy by tego przed sobą nie przyznała — miała pewne skazy w postrzeganiu otoczenia, a ów skazami były Ayako, Kirino, no i pewnie kilka innych osób, które przegapiłem. Kobiety niewrzucone do jednego wora, które nawet tak chłodna kobieta jak Youmu... no właśnie, co? Szanowała, doceniała? Tak czy siak nie nienawidziła ich tak głęboko jak niemalże każdego innego człowieka, a to już było coś, co mogło przyczaić się w kącie i w odpowiednim momencie zburzyć oparty na systemie wartości światopogląd. Co prawda to bardzo dalekie, mętne rozważania w stylu "co by było gdyby", ale nawet najmniejsze prawdopodobieństwo to jednak jakaś tam możliwość, prawda? No, ale tak czy siak — choćbym nie wiem jak bardzo się starał — nie zasieję ziarna niepewności w umyśle dwudziestojednolatki. Chyba nie zwykła podlewać takich chwastów, no bo i po co?
Skoro o chwastach mowa, to posłańca również mógłbym do takiego porównać. Nie dlatego, że był bezużyteczny i psuł ustalony porządek, nie, wręcz przeciwnie: tak jak zauważyła to czarnowłosa panienka, spełniał swoje obowiązki nienagannie. Chwastem jest dlatego, że mniej opanowana osoba miałaby ochotę go wyrwać, usunąć z egzystencji przez tę jakże nijaką osobowość. Jak to w ogóle możliwe, by tak bardzo się nie wyróżniać? Bez skupienia ciężko było mu się w ogóle przyjrzeć, jakoś tak zlewał się z otoczeniem, jakby stanowił tło dla samej pustyni, która zresztą nieraz bywała jednokolorowa. No, ale przewrotny los zdecydował, że to właśnie on, a nie ktoś inny, zasłużył tego dnia na kropelkę uznania Youmu. Po głębszym zastanowieniu tak naprawdę trudno się dziwić — mimo wszystko przedstawiał jakąś wartość, spełniając swoje obowiązki i dokładając cegiełkę do funkcjonowania szczepu, a kto doceniał wartość bardziej niż narcystyczna panienka? Dlatego transakcja przebiegła pomyślnie; mężczyzna nie został nawet zmieszany z błotem ciętym językiem, a to już było coś.
Wiadomość została sprawnie przeczytana i przeanalizowana przez czarnowłosą. Jak zawsze wyciągnęła swoje wnioski, które subiektywnie były tylko słuszne, a obiektywnie i słuszne, i niesłuszne. Nie mogła wiedzieć na przykład, że każde słowo Kirino było dokładnie przemyślane. Lekki ton, który mógłby sugerować zbytnie spoufalanie się, miał dodatkowo zachęcić dwudziestojednolatkę do sprawnego wykonania zadania. Shirei-kan znała się na ludziach (i boginiach), więc wiedziała, że Youmu wykona zlecone jej zadanie. Mimo to pragmatyzm odezwał się również w tym przypadku i kazał zdusić w zarodku każdy, nawet najmniej prawdopodobny szkopuł. Z kolei zdanie dotyczące rozsądku było swego rodzaju podkładką. Nie przypuszczała, że ktoś chciałby przechwycić tak mało ważną wiadomość od tak mało ważnego posłańca, ale jednak przezorny zawsze ubezpieczony, a lepiej, żeby nikt się nie dowiedział o tym, że sama liderka dała pozwolenie na masakrę całej wioski. No i trzecim zagadnieniem były bardzo skąpe informacje. Nie sposób zaprzeczyć, że Kirino również kierowała się w życiu pragmatyzmem, co zresztą już pokazała w tym liście, ale — w przeciwieństwie do Youmu — miała również inne wartości. Dość niemoralnie uważała sprawę za niewystarczająco pilną, by nie pozwolić czarnowłosej się wykazać. Oczywiście, że wiedziała, jak wyglądał Dōkō, któremu zleciła zadanie i wiedziała też, o jakim kulcie mowa. Niemniej celowo pominęła te wiadomości, obarczając panienkę Nanatsuki kolejnym testem i — choć nie wypadałoby przyznać się do tego otwarcie — bawiąc się przy tym świetnie. Obserwacja zastraszającego wręcz progresu tak niecodziennej jednostki była rarytasem w świecie, gdzie niemalże każdy inny podwładny się przed nią kajał.
Jeszcze lepiej będzie się bawić, gdy dotrze do niej podarunek od brunetki. Iście zabawna sytuacja, gdy o przyjęciu zadania do wiadomości świadczyć będzie wręczona liderce butelka drogiego trunku. Tak, jakby czarnowłosa jednak była nastolatką i w ten sposób chciała wystawić język Kirino, mówiąc: "zobacz, jak sobie świetnie radzę". Oczywiście posłaniec złapał lecące w jego stronę naczynie i — co ciekawe — zrobił to tak sprawnie, że oczy Youmu nie zauważyły nawet, kiedy uniósł rękę. Co prawda szybkość była bardzo ceniona wśród posłańców, ale że aż tak? Nieistotne, ostatecznie i tak był tylko jednym z wielu pionków w rękach szczepu, czego nie omieszkała dobitnie zaznaczyć narcystyczna panienka, dając mu pozwolenie, żeby "spierdalał". Ten tylko skinął głową i... zniknął. To znaczy można by tak pomyśleć, gdyby nie pył i piasek, który unosił się tam, skąd wcześniej przybył. No, ale znowu — nieważne. Znacznie ważniejsze dla dwudziestojednolatki było to, żeby sobie jakoś uzasadnić fakt, że sprzątała po kimś bez żadnego stawania okoniem. Ot, chwila mentalnej gimnastyki, parę naciągniętych pojęć i voilà, mamy to. Skrzywione sumienie czyste, można ruszać w drogę.
Chwila orzeźwienia połączonego z admiracją samej siebie i zaspokojenie ciekawości dociekliwego narratora to jedyne, czym zajęły się Youmu i narratorka przed wyruszeniem tej pierwszej w stronę Kimogawy. Spodziewała się, że podróż będzie trwać kilka dni, ale akurat tak się złożyło, że kilkanaście godzin wędrówki na wschód wystarczyło, by na horyzoncie już zamajaczyły docelowe zabudowania. Cała ta sytuacja była aż zbyt idealna, by nie maczało w tym palców przeznaczenie lub — co byłoby bardziej logiczne — swego rodzaju inwigilacja. Oto panienka Nanatsuki znalazła się przy granicy z Sakai i oto miała sprawę w wiosce, która znajdowała się całkiem niedaleko miejsca jej relaksu. No i nie zapominajmy o tym, jak podobna była ta misja do poprzedniej. Mało znacząca wioska, fanatycy, niekompetentny Dōkō. Kropka w kropkę i chyba nie było przypadkiem, że to właśnie tej jednostce zlecono to zadanie.
Gdy dziewczyna przekroczyła umowne granice osady (umowne, bo nie była ona jakkolwiek ogrodzona czy to murem, czy palisadą, czy choćby ukształtowaniem terenu), mogła jednoznacznie odczuć wrażenie, że mieszkańcy Kimogawy byli niemalże tak samo nijacy jak posłaniec, który wręczył jej list od Kirino. Dotarła do celu w godzinach szczytu, więc po ulicach kręciła się spora część mieszkańców, ale poza nielicznymi przypadkami trudno było rozróżnić jednego mężczyznę od drugiego i jedną kobietę od drugiej. Wszyscy emanowali fałszywą uprzejmością i tą typową dla mas zgodą z własnym, parszywym losem. Podświadomie każdy z nich wiedział, że pozostaną w tej dziurze do końca życia, łącząc w sobie namiastki cech charakterystycznych zarówno dla ludności Atsui, jak i ludności Sakai. Nie wspominając już o tych okropnych budynkach, drewnianych, a jednak dość kanciastych, jakby wybudowanych przez dwie różne osoby z odmienną wizją tego, jak powinny wyglądać. Aż dziwne, że w miejscu takim jak to znalazło się coś niecodziennego; coś, czym musiała zająć się bezlitosna, pragmatyczna kunoichi.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 23 maja 2020, o 11:36; Forum: Atsui; Temat: Wioska Kimogawa; Odpowiedzi: 53; Odsłony: 4312

Wioska Kimogawa

Kimogawa sprawia wrażenie, jakby za bardzo nie mogła się zdecydować, do której prowincji należy. Położona tuż przy granicy z Sakai formalnie wciąż znajduje się pod jurysdykcją Atsui, ale praktycznie jest swoistą mieszanką kulturową, architektoniczną, kulinarną i wszelką inną, która sprawia, że jej mieszkańcy wydają się jacyś tacy bezpłciowi. Domy, choć już w większości drewniane, wciąż cechują się klockowatą geometrycznością pustynnych budynków, co niezbyt komponuje się w przyjemną dla oka całość. Podobnie ze społeczeństwem. Gdzieś tam można poczuć tę charakterystyczną dla Samotnych Wydm hardość, ale jednak w większości jest to tylko marna namiastka, zmieszana z typową dla Sakai huśtawką nastrojów. Dwulicowość pełną gębą. No i wspominałem o akcencie? Melodyjność pustyni i lepkość Wietrznych Równin zderzyły się ze sobą, tworząc iście nieprzyjemną mieszankę. Słowem: miszmasz. Szkoda tylko, że ten wyjątkowo brzydki i nijaki.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 23 maja 2020, o 10:50; Forum: Nami-shin (Osada Rodu Hōzuki); Temat: Port; Odpowiedzi: 88; Odsłony: 5797

Re: Port

Piraci z Morskich Klifów
D — Hōzuki Wakana
[9/15]
Ogólnie osoby, które brały zakładników, były ciężkie do jakiegokolwiek przekupienia — nie docierały do nich słowa, ale i pieniądze czy pięści nie zawsze wystarczyły. W tym pierwszym przypadku zazwyczaj porywacze żądali niebotycznych sum, które były nieosiągalne dla przeciętnego zjadacza ryżu, a w tym drugim, cóż — jeden nieostrożny ruch mógł skończyć się śmiercią przypuszczalnie niewinnego człowieka. Mimo wszystko dobrze, że coś się działo, nawet pomimo tego, że trudno było zrozumieć sens tych wszystkich tajemniczych bodźców. Słowa jakby dochodzące z wody, niecodzienny zapach kupca, no i ten cień, który mignął po drugiej stronie statku. Rzecz jasna nie zapominajmy o roli Wakany w tym wszystkim, która cokolwiek skutecznie rozpraszała mężczyznę. Szepcząca, bezbarwna gawiedź na pewno nie odciągała uwagi zamaskowanego tak skutecznie jak jakaś pyskata gówniara, która wykrzykiwała harde banały w jego stronę. Problem w tym, że w jednym momencie wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej. Jak?
Ano tak, że bogacz ledwie zdążył poczynić parę kroków w stronę mostku, by wejść na statek, gdy błyskawicznym, niedostrzegalnym wręcz dla przeciętnego oka ruchem, porywacz cisnął kunai tak, że ten wbił się w deski kilkadziesiąt centymetrów przed kupcem. Przynajmniej pozbył się noża, który znajdował się przy szyi zakładnika, ale nie, już po chwili kolejne ostrze tam zabłysło i nie dało się zaprzeczyć, że antagonista wydawał się naprawdę szybki i przez to tak samo niebezpieczny.
— Dobrze wiesz czego chcę, starcze — warknął, gniewnym wzrokiem wpatrując się w zatrzymanego poprzednim gestem mężczyznę. Jakby dając wyraz swojemu gniewowi poznaczył szyję zakładnika kolejnym płytkim nacięciem. Ten tylko skrzywił się nieznacznie, żeby nie rozjuszyć zamaskowanego jeszcze bardziej. Biorąc pod uwagę jego sędziwy wiek i widoczne gołym okiem doświadczeniem można stwierdzić, że pewnie nie raz znajdował się w podobnej sytuacji i wiedział, jak się zachować, nawet jeśli wydawała się bardzo opłakana.
— A ty wiesz, że już tego nie posiadam. Odsprzedałem to możnowładcy z Kyuzo — odpowiedział bogacz, ale uwadze ognistowłosej nie uszła delikatna zdradliwa nutka w jego głosie. Czyżby niepewność? Sprawiał wrażenie, jakby nie do końca wiedział, o czym mówi.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 20 maja 2020, o 21:46; Forum: Hanamura; Temat: Siedziba straży; Odpowiedzi: 49; Odsłony: 5965

Re: Siedziba straży

Może i Ayamoto był półgłówkiem, ale każda szanująca się armia potrzebowała właśnie takich półgłówków. Lwia część żołnierzy po prostu nie musiała, nie powinna zbyt wiele myśleć. Ot, zwykłe mięso armatnie, które gotowe było skoczyć w ogień na rozkaz byle sierżanta. Jakby przeprowadzić jakąś obserwację to pewnie okazałoby się, że całe militaria Cesarstwa opierają się na zasadzie 80/20, gdzie dwadzieścia procent jednostek stanowi równowartość intelektualną pozostałych osiemdziesięciu. No i teraz można by się sprzeczać, że Tohaku należał do tej większej części — wszak sam narrator pisał, że młodzieniec byłby gotów oddać życie za swoją nową ojczyznę. Jest jednak znacząca różnica między poświęceniem w słusznym celu, a poświęceniem głupim. To nie tajemnica, że hipochondrycy boją się śmierci, więc dlaczego miałby ginąć na marne? Co innego, gdyby tuż przed śmiercią na twarzy zagościł uśmiech, na czole ostatni salut, a w głowie przekonanie, że tak, postąpiłem słusznie. Druga strona medalu jednak znacznie komplikuje to zagadnienie. No bo czy jakiś nędzny Dōkō (parafrazując klasyka) mógłby należeć do elity, do tych wsławionych dwudziestu procent? Nie wiem i wolę się w to nie zagłębiać, bo i po co? Sam bohater tych rozmyślań miał znacznie ważniejsze sprawy na głowie, gdy tak leżał w kajucie, kołysany do snu przez łagodne fale.
Co to za ważniejsze sprawy, zapytacie pewnie. Śpieszę zatem z odpowiedzią, że sprawy to były wszelakie. Cała zaistniała sytuacja bardzo pięknie dopieszczała iluzję tego, że tak, radził sobie, i że tak, szkolenie przynosiło efekty. Niestety najczęściej oszukujemy sami siebie, gdy jesteśmy w wyśmienitych humorach, a właśnie taki humor dopisywał ciemnowłosemu, gdy statek leniwie płynął w stronę Kantai. W główce zrodziło się kilka afirmacji, tylko go podbudowując, no i mamy gwarantowaną tragedię. Oby nic go nie uświadomiło, że praca nad psychiką była bardzo płonna, bo demony wciąż czaiły się w tym gęstym lesie, skryte za trującymi drzewami-filarami, które stanowiły ciemny fundament jego podświadomości. Oby nic go nie uświadomiło, że to wszystko może zaatakować w najmniej odpowiednim momencie, sycąc się strachem i zaskoczeniem. Oby powrót do Cesarstwa nie okazał się zgubny w tym sensie, że wymaże cały progres, który do tej pory poczynił. Jednak ułudy ułudami, ale coś tam zdziałał, więc może, może była malutka szansa, że uda się wyleczyć na dobre.
Pożyjemy, zobaczymy, a tymczasem witamy u celu! Okręt przybił do portu wieczorem i dobrze, a dlaczego dobrze dowiesz się już niebawem, kochany czytelniku bądź czytelniczko. Tymczasem Tohaku, pożegnawszy się z "kolegą po fachu", ruszył w kierunku strażnicy, po drodze zwyczajnie ciesząc się tym, gdzie się znalazł. Nie bywał w stolicy Cesarstwa często, a jednak topografia jakoś została w pamięci, a szczególnie droga od portu do miejsca, gdzie na szkoleniu spędzał najwięcej czasu — do strażnicy. Kurwa, nawet niemiła kobieta na recepcji pachniała wspomnieniami. Pewnie spędzi na tym stanowisku resztę życia, strasząc petentów nieprzychylnym spojrzeniem, które akurat tego konkretnego młodzieńca potraktowało bardzo przychylnie, wmawiając mu jak daleką drogę przeszedł, by stać się tym, kim był.
Zewnętrznie neutralny, a wewnętrznie szczęśliwy i niemalże uduchowiony, posłusznie zajął miejsce przy wskazanym pokoiku, chłonąc atmosferę miejsca będącego jednym z dłut, które wyryły dyscyplinę i miłość do Cesarstwa w jego umyśle. Pierwsze zachwianie pojawiło się dopiero wtedy, gdy do akcji wkroczył kapitan Yuki Hitomi. Moment, w którym korytarz wypełnił się jego dominującą prezencją był momentem, w którym Tohaku pomyślał, że może rzeczywiście był nikim. Całe życie będzie drugi, całe życie będzie stanowił tło dla tak znamienitych osobistości, zadowalając się niezobowiązującym żywotem nędznego Dōkō. No i nie wspominając już o stroju, który w porównaniu do ubrania starszego rangą wyglądał niczym łachmany, choć tłumaczył go tym, że znacznie łatwiej będzie pracować bez munduru, stanowiąc wrażenie cywila. Na szczęście rozmyślania nie trwały długo, bo krok kapitana był równy i zdecydowany. Gdy tylko ten znalazł się odpowiednio blisko, siedemnastolatek wyprężył się jak struna, zasalutował i... reszta to już historia, przewińmy czas do momentu, w którym uzyskał odpowiedź na swe pytania. Potem będziesz rozmyślał nad swoją szarością, głupcze, a teraz wdrapuj się na drzewo z napisem "MISJA" i wymaż, do cholery, tę "tęsknotę". To nie czas na ckliwość, pora wyjść przed szereg i z pionka zmienić się w hetmana.
Na szczęście udało się skupić, poczucie obowiązku było po prostu zbyt silne, żeby się nie udało. Oczy i uszy skrzętnie chłonęły i starały się zapamiętać wszystkie przekazywane im informacje. Niczego nie można było wykluczyć już na tym etapie, ale wydawało się, że rzeczywiście gang nie będzie problemem, a wszystko kręciło się wokół szczurów. To by tłumaczyło, dlaczego ściągnięto kogoś tak mało znaczącego, ale nie brnijmy w ten wątek, bo znowu skończy się na fatalistycznych przemyśleniach.
— Rozumiem, Hitomi-dono. Zacznę od zaraz — odpowiedział, mając na uwadze to, że słońce prawdopodobnie zdążyło się schować za horyzont podczas jego obecności w strażnicy. Właśnie dlatego dobrze, że dotarli wieczorem. Nawet jeśli rzeczywiście problem był spowodowany wyłącznie przez gryzonie, to dlaczego miałby ryzykować? Przyjrzenie się budynkowi pod osłoną nocy brzmiało znacznie mądrzej niż nieostrożne wejście do środka, potencjalnie w paszczę lwa. No i ciemność niosła ze sobą jeszcze kilka innych korzyści, ale tego dowiecie się później, drodzy czytający, droga narratorko. Tak czy siak pozostała jeszcze tylko jedna sprawa.
— Czy mogę zatrzymać tę mapę? — zapytał i zależnie od odpowiedzi albo schowa ją za pazuchę, albo przyjrzy się dokładnie, by zapamiętać położenie magazynu. Po tym wszystkim kolejny salut i...
— Nie zawiodę Cesarstwa. — Wielkie słowa małego człowieka, którego ułudą jest to, że nadgorliwość zapewni awans. No cóż, tak został nauczony, więc nie miał nawet okazji, by spojrzeć na sprawę z innej perspektywy. Zamierzał dać z siebie wszystko, ot co.
Od razu po odprawie siedemnastolatek ruszy do celu, mocno naciągając kaptur czarnego płaszcza i podwijając równie czarny szal aż pod sam nos, coby biel nierozłącznej maski nie odznaczała się za bardzo w świetle księżyca. Każdy wiedział, że Czarny — (ugh, ile powtórzeń!) — Dystrykt to nie żarty i lepiej wyglądać tam jak zakapior niż zwykły obywatel. To wiedza z tego rodzaju, że nie pamiętamy dokładnego momentu, gdy ją posiedliśmy, a jednak czai się gdzieś w podświadomości, by ukazać się w dogodnej sytuacji. W drodze do celu ciemnowłosy będzie czujny, bo żarty się skończyły. Czas na poważnie zająć się przydzielonym mu zadaniem. Oczywiście nawet nie przyjdzie mu do głowy, by kwestionować rozkaz, choć nie ulega wątpliwości, że wysyłanie żółtodzioba do miejsca, gdzie straż zapędza się rzadko z obawy o straty, nie wydaje się zbyt rozsądne. Ku chwale Cesarstwa!
A co jak już zacznie się zbliżać do magazynu? Ano wtedy, oczywiście wciąż gotowy na to, że właściwie bez powodu mógłby zostać pchnięty nożem pod żebra, znajdzie sobie jakieś dogodne miejsce, gdzieś w cieniu lub na dachu, z którego mógłby obserwować okolice feralnej składnicy.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 20 maja 2020, o 17:34; Forum: Lokacje; Temat: Jezioro na granicy z Sakai; Odpowiedzi: 69; Odsłony: 8281

Re: Jezioro na granicy z Sakai

"Ekipa" sprzątająca
C — Youmu Nanatsuki
[3/30]
Tak to już jest, że postacie trudne i oryginalne zapadają w pamięci na znacznie dłużej. No bo można panience Youmu zarzucić naprawdę wiele, ale tylko głupiec powiedziałby, że jest ona codzienna. Zaryzykowałbym raczej stwierdzenie, że usadowiła się dokładnie po drugiej stronie spektrum i nie zamierza opuszczać swojego miejsca, no bo przecież jest tak doskonała i nieomylna. To cudowny moment, gdy nawet osoba postronna, inny narrator tudzież czytelnik, jest w stanie dostrzec to skomplikowanie w naszych kreacjach. Prawie tak jak z krawiectwem, nie? No bo dla niektórych czarnowłosa będzie po prostu zimną suką, a dla innych osobą skłaniającą do refleksji. Mimo że skrajny pragmatyzm i hedonizm do tej pory nigdy nikomu nie wyszły na dobre, to dwudziestojednolatka radziła sobie świetnie. Czy przełamała czwartą ścianę i usłyszała moje zarzuty, czy też nie — nieważne. Tak czy siak doszła do słusznych, według siebie oczywiście, wniosków. Długawa podróż tylko po to, by wylegiwać się nad jeziorem? To ja rządzę swoim czasem i zdecydowałam, że właśnie na to go przeznaczę. Wino, które stało się obrzydliwie ciepłe po zaledwie kilkunastu minutach wędrówki? Phi, nie zaprzątam swojej perfekcyjnej głowy tak błahymi sprawami, ba, myślę o rzeczach znacznie wznioślejszych. Zaiste wkurwiające i urzekające jednocześnie, ale działa? Działa. Każde działanie uzasadnione, egzystencja niezachwiana, Youmu szczęśliwie dotarła do celu.
No może poza tym, że szczęście to okazało się bardzo płonne, bo już po kilku chwilach została wyrwana z relaksu nudnym, pozbawionym jakiejkolwiek wyróżniającej cechy głosem. Chociaż kto wie, może cieszyła się z tego, że zgodnie ze słowami mężczyzny miała dostać jakieś zadanie od Kirino? Podpowiem. Wiedziała to tylko sama czarnowłosa i wie to moja koleżanka po fachu, która pociąga za sznurki podczepione do doskonałego jestestwa swojej kreacji. Tymczasem wyciągnięta ręka została odebrana jednoznacznie i nikt bez słowa podał zwój, by dziewczyna mogła się z nim zapoznać. Nawet jeśli był kimś więcej niż się wydawał — w tym momencie nie było to istotne. Obecnie po prostu istniał i tyle, nijaki do bólu i niemalże przezroczysty, podczas gdy Youmu miała czas zapoznać się z wiadomością od swojej ~~ukochanej~~ szanowanej przez pragmatyzm liderki.
Do Nanatsuki Youmu,

Historia kołem się toczy.
Ktoś nawalił i Tobie przypadło posprzątać. W wiosce Kimogawa znajdującej się niedaleko granicy z Sakai zalęgła się zaraza w postaci kultystów-fanatyków. Dōkō — wysłany, by uporać się z problemem — zaginął bez wieści. Minęły już prawie trzy tygodnie odkąd zostało mu przydzielone to zadania. Brzmi prawie znajomo?
Dokończ to, co zostało rozpoczęte. Masz wolną rękę... w granicach rozsądku.

Podpisano,
Kirino
Krótko i treściwie, wraz z prowizoryczną mapką wskazującą przybliżoną lokalizację wspomnianej wioski. Zero osobistych wzmianek, ba, brakowało nawet gratulacji po wygranym turnieju. Czyżby była to uszczypliwość od liderki czy może zwyczajne niedopatrzenie? Wnioski pozwolę wyciągnąć bohaterce samodzielnie, zobaczymy, co też wymyśli ta jej nieskazitelna główka. Niewątpliwie dostała zadanie do wykonania, ale nie oznaczało to, że musiała się zgodzić. To znaczy teoretycznie musiała, co potwierdziłby pewnie każdy przeciętny zjadacz ryżu, ale bogowie już tak mają, że sami decydują o swoim losie.
Tymczasem posłaniec tak jak stanął po wręczeniu listu, tak cały czas trwał w bezruchu, czekając na odprawę tudzież odpowiedź do przekazania. Zostało tylko to, no i... no i co? Chyba ruszenie w drogę, nie? O ile oczywiście Youmu nie sprzeciwi się rozkazowi.

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 20 maja 2020, o 16:54; Forum: Nami-shin (Osada Rodu Hōzuki); Temat: Port; Odpowiedzi: 88; Odsłony: 5797

Re: Port

Piraci z Morskich Klifów
D — Hōzuki Wakana
[7/15]
Tak to już bywa, że podejmowane impulsywnie decyzje z biegiem czasu wydają nam się niesłuszne, ale czy naprawdę możemy się za to winić? Wszak każdy z naszych czynów to wypadkowa tego, o czym myślimy w danej chwili i często nie ma czasu, by spojrzeć na problem z każdej możliwej perspektywy. Gdy młoda dziewczyna ujrzała tłum, który nie reagował zbyt żywiołowo na słowa porywacza, postanowiła wkroczyć do akcji. No ale znowu — spójrzże na ich twarzy. Zdecydowana większość zebranych ociekała strachem i zdziwieniem. Tak jest, bardzo szybko przyzwyczajamy się do pokoju, więc po kilku latach od trawiącej Morskie Klify wojny zdecydowana część społeczeństwa zdążyła zapomnieć jak to jest, gdy niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. Ba, niektórzy z nich — jak mogła zauważyć kątem oka Wakana — zaczęli z wolna usuwać się w cień. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal, nie? To nie ich problem, a kapitana feralnego statku, a przynajmniej tak uspokajali swoje sumienia.
Nazwijmy to tchórzostwem, ale przecież nie można winić cywili za takie, a nie inne zachowanie. Od załatwiania niebezpiecznych spraw są shinobi, właśnie tacy jak szesnastolatka, która wkroczyła do akcji. Niestety, ale harde treścią, miałkie formą słowa nie wywarły wrażenia na zamaskowanym, który swoją przewagę postanowił zaznaczyć delikatnym nacięciem na skórze zakładnika, którego jedyną reakcją było właściwie to, że na twarz wstąpiła jeszcze większa determinacja. Nie wiadomo tak naprawdę czy rzeczywiście tak bardzo szanował swojego pracodawcę, ale osobistego honoru na pewno nie można mu było odmówić. Tak czy siak po tym wszystko pokazie wszystko jakby przyspieszyło. Gdy porywacz raz jeszcze zwrócił swe spojrzenie na tłum, ognistowłosa usłyszała tajemnicze polecenie, by grać na czas, i to właśnie zrobiła, skupiając na sobie uwagę mężczyzny.
Już ten miał po raz kolejny popisać się swoją pogardą dla niej, już otwierał te skryte usta, gdy z tłumu nagle wyłonił się... kupiec? Bogato odziany mężczyzna, gruby, ale nierozlewający się. Jego tusza była ubita, dodatkowo skrzętnie przygładzona obcisłym ubraniem. Cokolwiek charyzmatyczne oczy wbiły się w drewnianą maskę, a ręce uniosły, coby pokazać dobre intencje.
— Ja jestem tym, którego poszukujesz. Dogadajmy się — odezwał się bogacz głośno i wyraźnie, z wolna kierując się w stronę wejścia na okręt. Porywacz najwidoczniej nie miał zastrzeżeń, wodził jedynie wzrokiem za kupcem, wciąż nie puszczając zakładnika. Tłum tymczasem jakby zadrżał, spojrzenia latały wte i wewte, a po zebranych potoczyły się niemrawe szepty. Nikt nic nie mówił głośno, ale to nie to było tu najbardziej podejrzane. Gdy mężczyzna z uniesionymi rękami mijał Wakanę, ta mogła poczuć, że nie był on tak wypachniony jak większość wyżej postawionych ludzi. Miał zapach raczej... neutralny, może gdzieś tam wkradła się nutka potu zmieszana z wonią codziennej pracy. O co tu mogło chodzić?

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 20 maja 2020, o 14:35; Forum: Bank; Temat: Tohaku; Odpowiedzi: 13; Odsłony: 230

Re: Tohaku

Przejdź do posta

autor: Tohaku: 20 maja 2020, o 14:34; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Tohaku; Odpowiedzi: 15; Odsłony: 281

Re: Tohaku

Przejdź do posta

Znaleziono 271 wyników

Strona 1 z 19
- Przejdź do strony:
1
2
3
4
5
…
19
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane