Pozostaje mi się przyłączyć do życzeń, a jeżeli nie tyle to chociaż drugie tyle ile już osiągnęliśmy życzyć
Co mi pozostanie w pamięci? Chyba działo z Jugosów. Innowacyjne przedsięwzięcie, które wyprzedzało swoje czasy. Nie było wtedy dla tego wystarczającego zrozumienia... Ale teraz, gdy czasy się zmieniły, kto wie?
Wszystkiego najlepszego i odbieram PH i pinionżki.
Piszę i rozmawiam bo zależy mi na interakcji z ludźmi, nie botem. Do interakcji z nim nie potrzebuje forum. A wielokrotnie powtarzane było, że forum to ludzie. Jeżeli nie były to puste slogany, to proszę nie idźmy w kierunku AI.
PS. Yami, grając tutaj podchodzimy z pewnym zaufaniem do drugiego człowieka. Że będzie grał IC, przestrzegał regulaminów, nie oszukiwał z nauką technik jak i rozliczeniami. Większość da się sprawdzić, a było dokładnie weryfikowane jak zaistniał powód. Wydaje mi się, że można taki punkt ująć w regulaminie i liczyć na to, że jednak inni podzielają nasz szacunek do drugiej osoby.
Czy mógłbyś zaprezentować pomysł(y) na przykładzie konkretnych technik? Jakby to wyglądało? Czy nie utraciłoby na czytelności? Czy nie zmuszałoby oceniającego do większego wysiłku w ocenie działania?
Opis Jutsu mające za cel ograniczenie ruchów przeciwnika. Po wykonaniu techniki i złapania w nią ofiarę, ta w trakcie trwania iluzji odnosi wrażenie utknięcia po kostki w grząskim lub płynnym podłożu. Technika wizualnie przystosowuje się do otaczającego krajobrazu i w zależności od terenu może przybrać postać na przykład ruchomych piasków, grząskiego błota, zbiornika wodnego. Dzięki temu mobilność złapanej postaci spada do minimum - możliwe jest co najwyżej bardzo powolne brodzenie, postawienie kilku pojedynczych kroków. Siła fizyczna ofiary nie jest w stanie w żaden sposób wspomóc wyrwania się z iluzji. Spętane są jedynie nogi. Ofiara pochwycona w genjutsu w biegu niemal natychmiast wytraca swój pęd i zostaje zatrzymana w miejscu.
Jeżeli Psychika większa o 40 od Konsekwencji: efekt ugrzęźnięcia jest silniejszy - ofiara w iluzji zapada się po kolana i nie jest w stanie jakkolwiek poruszyć nogami, a zatrzymanie w biegu jest natychmiastowe.
Opis Użytkownik tworzy iluzję, w której pojawiają się setki kwiatów, liści, ptaków, albo płatków śniegu otaczających przeciwnika. Iluzja nie stanowi żadnej fizycznej przeszkody, jednak utrudnia percepcję, przysłaniając widok, a w szczególności działania wykonawcy techniki. W trakcie tej iluzji użytkownik wydaje mi się przemykać między wytworzoną przeszkodą wzroczną, więc jego działania są trudniejsze do wychwycenia. Iluzja dotyczy przemieszczania się i ruchów wykonywanych przez autora jutsu, ale nie obejmuje ataków (techniki, broń miotana, zwarcie).Mechaniczne efekt ten jest rozpatrywany jako kara do Percepcji dla obserwowania ruchów użytkownika techniki. Kara zależna od posiadanej dziedziny Genjutsu:
Ranga C: -30 Percepcji
Ranga B: -40 Percepcji
Ranga A: -50 Percepcji
Ranga S: -60 Percepcji
Jeżeli Psychika większa o 40 od Konsekwencji: kara do Percepcji zwiększa się o 20.
Nehan Shōja no Jutsu
Nazwa
Nehan Shōja no Jutsu
Ranga
B
Pieczęci
Tygrys | Brak
Zasięg
Promień od używającego - 20/40/80 metrów | Bezpośredni
2 godziny (+1 godzina za każde 40 Psychiki przewagi)
Dodatkowe
Podczas wykonywania techniki: +20 Psychiki.
Opis Technika powodująca senność lub nawet uśpienie sporej ilości osób. Warunkiem jest spojrzenie na cząstkę iluzji - jest to być coś typowego dla otoczenia i powtarzalnego, np. ptasie pióra, płatki śniegu lub kwiatów, spadające liście lub krople deszczu - które powodują uśpienie przeciwnika po 3 turach. Genjutsu w związku z tym działa tylko na osoby znajdujące się w tej samej przestrzeni. Ofiary, które nie przełamią wpływu iluzji, czują natychmiastowy przypływ senności, tracą wigor, a ich ciała stają się ociężałe. Istnieje również alternatywne wykonanie tej techniki oparte na bezpośrednim kontakcie. W takiej sytuacji wystarczy dotknąć ofiarę i utrzymać z nią kontakt przez kilka kolejnych sekund (2 tury), podczas których ofiara zapada w senność aż wreszcie zasypia.
Jeżeli Psychika większa o 40 od Konsekwencji: w obszarowej wersji efekt senności jest silniejszy i powoduje zaśnięcie postaci po 2 turach, z kolei przy bezpośrednim wykonaniu techniki ofiara zasypia po 1 turze.
Jest jeszcze Kurama Himo Baindo i Magen: Jubaku Satsu, ale nie widzę tutaj pola do popisu. Uznajemy że jest roślina typowa dla otoczenia (na pustyni jakaś palma, albo kaktus).
Nastoletni Uchiha potwierdził kiwnięciem słowa Arisu-dono, będąc jednocześnie wdzięczny czuwającemu nad nim bóstwu, że tak odważne słowa nie zostały odebrane kpiną, złością lub inną negatywną reakcja. W przekonaniu Azumy przywódczyni rodu Yamanaka musiała się w duchu zgodzić z jego słowami, albo po prostu z nim pogrywała. Na to jednak nie widział rozwiązania. Tylko czas mógł odsłonić kotarę za którą skrywały się intencje wobec sprawy, do której wspólnie zgodzili.
Dalsza część wieczoru przebiegła bez żadnych, ważniejszych zdarzeń. Po posileniu się, Arisu zostawiła dwóch mężczyzn samych sobie. Inoachi starał się podtrzymać rozmowę, ale coś sprawiało, że nie był do końca swój. Wydawał się zmartwiony. Przez myśl Azumy przeszło, by o to delikatnie zapytać, ale uznał że nie ma ku prawdzie na to miejsca i czasu. Podejrzewał, że mogło chodzić o kobietę, która właśnie opuściła ich grono, ale śmieszna odległość jaka ich od niej dzieliła, nie pozwalała na szczere wyjaśnienia. Postanowił nie wzbudzać niczyjego niepokoju tym pytaniem. Wkrótce i on udał się na spoczynek.
Kolejnego dnia wyruszyli, nie poświęcając więcej czasu na badanie tego miejsca. Uchiha tego nie proponowali nie poczuwał się do tej roli zupełnie, jego zadaniem było odnalezienie i sprowadzenie Arisu i właśnie do tego zmierzał. Działał według właściwych priorytetów – tak to mógł tłumaczyć, ale było i drugie sedno. Kotei i Hiromi. Niecierpliwił się strasznie z powodu niewiedzy co do bezpieczeństwa jego osady, oraz jego partnerki na tymczasowym uchodźstwie. I choć nie martwił się tym, że Yamanaka mogliby chcieć ja skrzywdzić, to wolał się naocznie przekonać i przytulić do niej z myślą że wszystko jest w porządku.
– Nareszcie, widać Saimin - zakomunikował oczywistość, bo nie wątpił że każde z jego towarzyszy dostrzegło stolicę Soso, wchodząc na boczna ścieżkę, która mogli ostrożnie schodzić kierując się wprost do osady. Tak też uczynili, jakiś czas później, przekraczając bramy miasta. Strażnicy nie stanowili żadnej przeszkody, widząc przed sobą kapitana ich straży, a co dopiero dawno niewidzianej przywódczyni całego rodu.
– Dziękuję, będę czekał z niecierpliwością na te informacje. Inoachi-san, jakbym mógł w czymś jeszcze pomóc, oczywiście śmiało zwracaj się z tym do mnie - pokłonił się zarówno Inoachiemu, jak i Arisu-dono. W jego słowach była zaszyta informacja dla mężczyzny. Gdyby chciał porozmawiać, drzwi ich posiadłości były otwarte. Zastanawiało go, czy będzie musiał długo na to czekać - zarówno na rozmowę o problemach, jak i na informacje o Korei. W tej drugiej sprawie, Azuma podejrzewał że mogło się wiele wyjaśnić w trakcie ich nieobecności. Nie zamierzał jednak atakować takimi pytaniami jakichś przechodniów. Ruszył wprost do ich tymczasowej posiadłości, gdzie czekała Hiromi. To ona mogła udzielić mu wszystkich informacji. I pomoc ukoić wszelkie nerwy.
Uchiha z zainteresowaniem przyglądał się poczynaniom Arisu-dono. W końcu ryzykował życiem, aby zdobyć te rzeczy, zatem to zainteresowanie nie powinno budzić zdziwienia. Ale tak naprawdę, wiedział co już kobieta znajdzie w każdym ze zwojów, stąd tak na prawdę gryzło go tylko to, czy wszystko przywrócił do stanu pierwotnego. Na szczęście nikt nie zwrócił na to uwagi, a i Arisu nie wydawała się zawiedziona. Wręcz przeciwnie. Odetchnął… w głębi ducha.
– Na pewno wystarczy, dziękuję Inoachi-san - nie chciał tutaj wchodzić w żadne szczegóły, zwłaszcza że była przy nich kobieta, do tego jak odniósł poczucie, wytrawna dyplomatka. A może intrygantka? Dlatego Azuma lekko skinął w podzięce i przyjął bento. Jego posiłek, umiliła wywodem Arisu-dono, zaczynając od tego co myśli o tym sojuszu. Młody Sentoki pożałował, że nie ma akurat pod ręką manierki, aby zapić to zgorzknienie.
– Pani, nie jestem ani biegły w sztuce dyplomacji, ani nie angażowałem się w zaręczyny Misae-san i Masahiro-dono aby wchodzić w niuanse tej sprawy. Z tego co jednak zrozumiałem, nie są to ludzie którzy pozwoliliby aby decydowano za nich i bez nich w tak ważnej sprawie.
Na szczęście Arisu po wyrzuceniu swojego niezadowolenia (a może tylko gwałtownych wątpliwości), zapowiedziała że rod Yamanaka dotrzyma zobowiązań. To uspokoiło sumienie Uchihy, bowiem włożyli dotychczas wiele wysiłku w to, aby doprowadzić ostatecznie do tego i teraz na półmetku, decyzja odrzucająca wszelkie decyzje, byłaby doprawdy druzgocąca.
– Przyjmuję Pani słowa z wdzięcznością. O tym, że przy takiej decyzji, Azuma był również rad że ją uwolnił, już jednak zachował dla siebie. Nie było to właściwe sformułowanie, nawet do użycia w przypadku odrzuceniu uzgodnień. Brzmiałoby to wyjątkowo małostkowo. I o ile takie rozmowy, mieściły się w spodziewanych konwenansach, to Arisu-sama niespodziewanie zaskoczyła, zwracając się do siedemnastolatka o utrzymanie kontaktu, korespondencji.
W pierwszej chwili cisnęło mu się na język, że niewłaściwym byłoby utrzymywanie kontaktu na takim szczeblu z Sentokim poza wiedzą przywódcy własnego klanu, ale i ten argument Arisu-sama wytrąciła, zwracając uwagę że nie muszą tego utrzymywać w tajemnicy.
– Myślę, że mogę się na tyle zgodzić. Jeżeli trafię na takie informacje i wszystko będzie odbywało się jawnie. Niestety ale wydaje mi się, że po powrocie do Sogen nie będę mógł poświęcić się temu zagadnieniu. Nasz klan walczy obecnie o egzystencję i to jest dla nas priorytetem. Oczywiście mówię to przy całym szacunku dla Pani poświęcenia.
Lekko się ukłonił, powiedział to wszystko przy całym szacunku, ale potem pochylił się z powrotem nad bento i wrócił do przerwanej wcześniej czynności. Przed nimi był jeszcze cały dzień podróży i nie zamierzał rezygnować z jedzenia które mogło go wzmocnić.
Azuma i wrona podjęli dalszą wędrówkę, niebawem zbliżając się do obozowiska. Tam byli już oczekiwani. Nie zachowywali się na tyle dyskretnie, aby pozostać niezauważonym. Nie chcieli nikogo wystraszyć.
– Odzyskałem Pani ekwipunek - Azuma odparł, a następnie przekazał wszystkie zwoje. Nie mógł dziwić się temu pytaniu, przywdziania zbroja mgła sugerować różne scenariusze, szczególnie te oparte na sile. – Udało się to rozwiązać w pokojowy sposób. Ci Tengu… można z nimi współpracować, w pewnym stopniu - odparł, a następnie przysiadł koło nich, czym wystraszył wronę, która zleciała mu z ramienia, przysiadając gdzieś na drzewie. Prawdopodobnie.
– Być może chcieli się upewnić, że na pewno opuścimy te góry, a może ptaszysko chce zwiedzić trochę świata - wzruszył ramionami, czym dał do zrozumienia, jakie ma to znaczenie. Po chwili to jednak Arisu-dono przejela inicjatywę w rozmowie, kierując do Uchihy pewne pytania. Te skłoniły go do zastanowienia.
– Szczerze mówiąc nie wiem czy tak liczne. Nasze tereny wiele ucierpiały w ostatnim czasie. A do tego jeszcze to… dzicy.
Zamilkł na moment. Wciąż cierpiał z braku niewiedzy o tym co się działo w Sogen, w Kotei. Cierpiał bo tam pozostawali jego bliscy, tam też był jego dom. I był on zagrożony. A on był tutaj, z nimi. Obcymi.
– Jeżeli chce Pani znaleźć więcej informacji o tych istotach, myślę że należałoby udać się do Prastarego Lasu. Tengu z którym rozmawiałem wspomniał właśnie o istotach podobnych im, ale strzegące lasów.
Azuma nie wiedział, czy istoty z lasu będą równie przyjazne co Tengu. Arisu-dono zapewne również. Uchiha oczywiście nie mógł mieć pewności co do tego co chodziło kobiecie po głowie (w końcu chodzenie po głowie nie było jego specjalnością), ale miał przeczucie że niewiele się mylił.
Azuma przeczytał wszystko, choć może nie powinien. Zapiski Arisu były bardzo osobiste i dotykały rozważań osoby odpowiedzialnej za dalsze losy rodu. Mimo to, nie przerwał czynności, bo notatki pozwalały wyjaśnić to czego ledwie musnęli. Historii, która zaczęła się na dużo przed jego narodzinami, ani przed powstaniem Sogen czy Saimin. O demonach, ludowych przypowieściach i dawno zapomnianych bóstwach, którym oddawano cześć.
– Ci Tengu…Więc to nie jedyne dziwy kroczące w cieniu, wśród nas.
Azuma przyjrzał się jeszcze raz tym pieczęcią, różniących się od tych które dotychczas napotkali w poszukiwaniu Arisu. Te znaki należały do dalekiej przeszłości, nic dziwnego że z jego znajomością fuuinjutsu, nie był w stanie całkowicie zinterpretować tych pieczęci.
Uchiha jeszcze nie wiedział jak ta wiedza mogła „im” – mu i Hiromi się przydać, ale czuł i tak większy komfort, nie błądząc już w takiej ciemności, jak chwilę wcześniej. Nie zwlekał jednak dłużej i ponownie cały dobytek Arisu zapieczętował, w sposób w jaki to zostało zrobione wcześniej, dobierając odpowiedni zwój to notatek.
– Pora na nas - spojrzał na wronę, która nie wydawała się zbytnio przejęta jego odkryciem. Zaaferowana szyszka, czy raczej jej nasionami, wydawała się mieć ważniejsze rzeczy na głowie. Azuma prychnął, ale chwycił w garść szyszkę i ściskając mocno dłonią, sekundę później zsypał z dłoni resztki kłosa sosny. – Smacznego.
Azuma ruszył w drogę, kierując się ku środku opuszczonej wioski, ku obozowisku. Choć jasny dym był łatwym do odszyfrowania drogowskazem, zachował ostrożności krocząc wśród bujnej zarośli, nie chcąc przypadkiem na ostatniej prostej, skręcić sobie stopy. Przy tym nasłuchiwał odgłosów otoczenia. Choć miał wybitne zdolności w pozostawaniu nieuchwytnym, nie zależało mu na wystraszenie Arisu-dono, ani Inoachiego-sana.
Ah, świąteczne gotowanie. A co gdyby można było to dużo wcześniej przygotować i użyć czegoś lepszego niż lodówki lub zamrażalnika do przechowania i utrzymania świeżości?
Nazwa
Fūin no Jutsu
Ranga
E
Pieczęci
Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak
Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)
Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.
Uwaga - Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C (ludzkie zwłoki zajmują 500 objętości). - Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach
– Tengu z nami żyli i nas chronią?- Azuma wiele rozmyślał o tym co usłyszał z ust (a raczej dzioba) dziwnego ale jakże ludzkiego stworzenia. Choć różniło się wyglądem od niego, to mówiło, poruszało się, a nawet myślało w sposób podobny do ludzkiego. Co więcej, nie wydawał się wrogiem, a wręcz przeciwnie, sprzymierzeńcem?
Zmierzając coraz niżej, oczywiście po pewnym czasie poczuł różnice w wysokości na której się znajdował. Uczył się coraz więcej o tutejszych warunkach, poznawał lepiej nie tylko topografię, ale również związane z tym różnice. Czuł, że ta wiedza jeszcze może mu się w życiu przydać, nawet jeżeli wraz z Hiromi, opuszczą te strony.
– I co ja mam z Tobą począć?- nastolatek zwrócił się do wrony, która akurat ponownie tego dnia, przysiadła mu na ramieniu. Tengu powiedział, że ptak chce się czegoś więcej dowiedzieć o świecie – dotychczas Azuma nie podejrzewał, że ptactwo może mieć takie myśli. Marzenia? – Przyznaje, dość osobliwa sytuacja. Zmienia myślenie, wiesz? - dodał i o dziwo, palcem musnął główkę wrony. Kto wie, może jego obecność w jakiś sposób jeszcze mu się przyda?
Zmierzali dalej, aż w końcu dotarli do doliny, osadzonej między zboczami gór. Uspokoił sentokiego ten widok, obrał właściwe ścieżki. A widząc z daleka jasny dym, rozumiał że jego towarzysze już tam są i obozują. Powinien do nich dołączyć. Tylko czy od razu?
– Nie powinienem tego robić. Inoachi na pewno by się tego nie zrobił, ale… Cóż, nie jestem taki jak on. To pewne - mruknął, nie wiadomo czy do wrony czy bardziej do siebie. Zaraz po tym wszedł głębiej w jakiś gąszcz, i tam zrobił to co mu chodziło wcześniej do głowy. Rozpieczetowal każdy z trzech średnich zwojów, chcąc się zapoznać z tym co odkryła Arisu-dono, a czego nie raczył aby mu wyjawić, po odzyskaniu swoich notatek.
I choć wiedział, że nie postępuje właściwie, to zdawał sobie sprawę również z czegoś istotniejszego. Wiedza i informacja, były potężną bronią. Bez tego, błądziło się po omacku. Tego Uchihe, potrafiło przerazić niewiele rzeczy, w równie dużym stopniu jak to.
