Shinobi War PBF Naruto

Na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Stan chłopaka był na tyle stabilny, że dziewczyna spokojnie mogła odetchnąć i zaczerpnąć świeżego powietrza. Niby sprawdzenie tak podstawowych rzeczy to nic trudnego. Co innego jeśli nad twoją głową stała masa innych ludzi, a do tego ktoś polecił właśnie ciebie do tej czynności. Dziewczynie cały czas brakowało pewności siebie, a odporność na stres nigdy nie była jej mocną stroną. Wszystko powoli wracała na odpowiednie. Nim wróciła na swoje miejsce Sagisa stwierdziła, że opuszcza wraz z resztą dzieciaków trybuny. Ta jednak postanowiła zostać wraz z Yuuki i obejrzeć walki do samego końca. Oczywiście nie zapomniała o skrzętnym notowaniu tego co zaszło na arenie.
Walki dobiegły końca. W notatniku i w głowie dziewczyny znalazło się całkiem sporo nowych ciekawych rzeczy. Uchiha na pewno będzie zadowolona z tych informacji. Teraz pozostało już tylko poczekać aż tłum się trochę przerzedzi, i będzie dało się spokojnie opuścić budynek. Potem przyjdzie czas na odszukanie Sagisy, co równie dobrze może należeć do tych dość trudnych czynności. Zwłaszcza z orientacją dziewczyny. No nic, póki co pora skupić się na opuszczeniu tego miejsca.

[zt]

Imię i nazwisko postaci: Inuzuka Aira
Okres nieobecności: 27.04-27.05
Powód: Wyjazd

Zdrowych i wesołych \o/

Zapomnij - odparłam bez namysłu Yamiemu. Nie wiedziałam tylko czy na prawdę nie wie, czy może nie chce mówić. Nieistotne nie miałam nawet zamiaru drążyć tego tematu. Wychyliłam się za barierkę po czym z odwróciłam się przodem do swoich rozmówców. Skrzyżowałam ręce na piersiach i słuchałam dalszego wywodu Akaruia. Chyba stanowczo miał rację. Mało się nie wywróciłam jak zostałam poproszona o zbadanie 'śpiącego" chłopaka.
Myślę, że mogę to zrobić - stwierdziłam bez przekonania. Sądząc po minie Akaruia, nie chodziło tu tylko o śpiącego młodziaka. No ale jakby nie spojrzeć to przecież byłam medykiem, a sprawdzić miałam jedynie największe podstawy, podstaw. Więc dlaczego się tak przy tym stresowałam? Nie wiem. Wiem tylko, że nie jest to zbyt przyjemne uczucie. Chciałabym się go jak najszybciej pozbyć. Poczekałam chwilę aż część ludzi się odsunie, i da mi spokojnie pracować. No dobrze, pracować to znacznie nadużycie. Zbliżyłam się do śpiocha i uklęknęłam przy nim. Już na pierwszy rzut oka widziałam, że oddycha. To dobry znak. Przyłożyłam rękę do czoła. Rozpalony nie był. Temperatura w takim razie nie odbiegała od normy. Również chwyciłam go za nadgarstek by zmierzyć puls. Też nic poza normą. Zastosowałam się jeszcze do prośby Akuraia, by obejrzeć czy chłopak nie posiada jakiś obrażeń zewnętrznych.
Wygląda na to, że wszystko jest w porządku - odpowiedziałam drapiąc się po głowie. Nigdy nie miałam do czynienia z takim przypadkiem. Chociaż o to wcale nie trudno. Brakowało mi jeszcze dużo nawet do zwykłej szpitalnej pomocy. Westchnęłam głęboko zastawiając się co można by zrobić. Chociaż tutaj bardziej pomoże znajomy Sagisy niż ja.

Psinka dokładnie obwąchiwała Yamiego nie dając mu nawet chwili spokoju. Co zabawniejsze teraz to nie na arenie wrzało tylko na trybunach. Stało się coś chyba nieprzewidzianego. Odwróciłam głowę by lepiej przyjrzeć się zebranemu tłumowi. Poza dzieciakami nie kojarzyłam wzrokowo nikogo. Ponadto wynikało, że nawet strażnik wtrącił swoje trzy grosze. Najpierw uśpienie, a teraz to... Nie chcecie mi powiedzieć, że walki zaraz przeniosą się na trybuny. Czy ludzie powariowali do reszty? Do tego wszystkiego Sagisa po powrocie na trybuny mało co, nie zrównała kogoś z ziemią. Jest przerażająca jak się złości. Niemniej w całym tym bajzlu nie umknęła mi wymiana zdać Yamiego i Akaruia.
Czy wy znacie tego kto to zrobił? - Sądząc po reakcji Yamiego, ten nie był zachwycony winowajcą. Jak tak dalej pójdzie trzeba będzie się stąd dość szybko ewakuować. Lepiej aby turniej nie przeniósł się na trybunę. Wykorzystałam chwilę, że psinka zeszła z kolan i podniosłam się na równe nogi, otrzepując się z sierści. O tak, zdecydowanie dobrze jest rozprostować nogi.
Czyli mówicie, że takie akcje to norma na tego typu wydarzeniach? - Jeśli to prawda, może w takim wypadku lepiej trzymać się od tego wszystkiego z daleka? Nigdy nie wiadomo czy taką osobą zrzuconą nie będę właśnie ja? Może to głupie po tym wszystkim, ale zbliżyłam się do barierki opierając rękoma, by wyjrzeć dokładniej na arenę. Prowokacja losu? Ja bym to nazwała: zwykłym zajęciem czasu.

Akarui starał się, wytłumaczyć mi jak ważne jest, to co robię. W pewnym stopniu mu się to udało i nawet poczułam się lepiej. Dalej w głowie miałam jednak ważny fakt. Nawet jeśli nie przebywam w pierwszej linii, to narażam się na ataki. Muszę wiedzieć, jak i umieć zadbać o siebie. Zresztą pierwsze zadanie z Hayamim dało mi mocno do myślenia. Nie mogę przecież całe życie skrywać się za plecami innych.
Chyba masz rację. I tak muszę też popracować nad umiejętnościami walki. Nie zawsze będzie koło mnie, ktoś na kim mogę polegać. Oczywiście jest Yuuki, ale i ona do walki potrzebuje też moich umiejętności - Stwierdziłam, puszczając sunię z kolan. Coś ewidentnie przyciągało ją do Yamiego. Obiegła go dookoła kilka razy i dokładnie obwąchała. Czyżby Yami miał ze sobą jakąś przekąskę dla łasucha? Uśmiechnęłam się jedynie na ten widok i powtórzyłam dokładnie to samo, co odpowiedziałam Akuraiowu:
Spokojnie, raczej nie ugryzie - W tym samym czasie sporządzałam kolejne notatki dla Sagisy. Nie byłam zadowolona z przegranej młodej matki, ale co można było na to poradzić? Ciekawe zapowiadała się natomiast dziewczyna od żelaznego piasku. Z rozpisu wynikało, że nazywała się Youmu. Warto było przyjrzeć się jej bliżej. Styl jej walki jest dość ciekawy.
Czemu jesteś taki smutny? - Spytałam, spoglądając to na biegającą Yuuki, to na niezbyt zadowolonego Yamiego. Śmiało mogłam stwierdzić, że nie był to efekt onieśmielenia. To dopiero co mogłam zobaczyć na własnym przykładzie. Chłopak zaś sam rozpoczął rozmowę, a teraz powoli się z niej wycofuje. Yuuki zatrzymała się na wprost niego i usiadła wpatrującsię w niego jak w obrazek. Wciąż merdała ogonkiem, zamiatając przy tym brud z trybun. Znowu będę musiała ją kąpać... Zdecydowanie coś od chłopaka chciała. Problem, że sama nie miałam stu procentowej pewności, o co chodziło.

Suczka bardzo dokładanie obwąchała dłoń chłopaka, niepewnie szturchając ją mokrym noskiem. Potrzebowała dłuższą chwilę nim dała się przez niego dotknąć. Widać było, że lubiła drapanko za uchem, nawet celowo zamerdała ogonkiem. Wracając do rozmowy, musiałam się przez chwilę zastanowić nad odpowiedzią. Orientacja w terenie nigdy nie należała do moich mocnych stron. Ciężko przyznać się do trafienia tutaj, bo się najzwyczajniej w świecie zgubiłam. No cóż... nikt nie mówił, że będzie łatwo. Może warto mu zaufać, skoro tak dobrze zna się z Sagisą?
Można powiedzieć, że nie mam dobrego zmysłu orientacji w terenie - zrobiłam zażenowaną minę. Ciężko skwitować to czymś innym. Znowu ucieszyłam się, że Yuuki zawsze była ze mną. Miano psa przewodnika pasowało do niej idealnie. Czasem tę rolę przejmował Hayami. Mówimy oczywiście o roli przewodnika.
Nie jestem najlepsza starciach, a do tego brakuje mi wiedzy. Chyba wybrałam Iryojutsu, bo jest dużo spokojniejsze niż walka na pierwszej linii. Teraz skupiam się na polepszeniu swojej kontroli chakry. - Brzmiało to dość śmieszne, z ust osoby, której miecz opierał się o oparcie. Mogłabym pominąć istotny fakt: Został dopiero zakupiony i jeszcze ani razu nieużyty. Historia opowiedziana przez Akaruia brzmiała dość sensownie. Niewiele wiedziałam o Sagisie, ale co nieco jej opowiedziała przy pierwszym spotkaniu.
Sagisa miała niełatwe życie - stwierdziłam wlepiając znowu wzrok w podłogę. Długo to nie trwało. Pojawiła się kolejna nieznajoma osoba. Siedziałam cicho słuchając wymiany zdań. Brzmiało to trochę tak jakby punktem zaczepieniu znowu była czerwonowłosa Uchiha. Nie przeszkadzało mi to. Przecież brała udział w turnieju, więc to logiczne, że ludzie przybyli jej kibicować. Dużo podróżowała w porównaniu do mnie i tam musiała poznać masę osobistości. Ukłoniłam się grzecznie nowo przybyłemu a Yuuki ponownie poderwała łepek, zerkając na chłopaka. Oj miała ona dzisiaj masę roboty w pilnowaniu. To na samym początku, małego Uchihy a teraz swojej pani do której zbliżali się nowi nieznajomi.

Akarui usiłował podtrzymać tą trochę nieklejącą się rozmowę. Sprawa skomplikowała się, gdy język ugrzązł mi w gardle i niezbyt chciał wypuszczać jakieś słowa. Na szczęście wzrokiem zawsze mogłam uciec na arenę, gdzie właśnie rozpoczynała się kolejna walka Sagisy. Yuuki natomiast nie spuszczała z niego wzroku nawet na sekundę. Chłopak jednak postanowił kontynuować rozmowę. Na chwilę odwróciłam na niego swoje spojrzenie i kilka razy szybko zamrugałam. Ze śpiącym Ryujinem wyglądali przesłodko. Trochę jak ojciec z synem. Trochę dziwne myśli kłębiły mi się w głowie. To raczej niemożliwe, żeby to był jego ojciec. Przynajmniej tak można wywnioskować znając historię Sagi. Ja na pewno nie chciałabym wychowywać dziecka z taką osobą. No ale, to mało prawdopodobne, więc lepiej zostawić ten temat.
Yuuki, i nie powinna ugryźć, o ile nie wyczuje złych intencji - Wydusiłam z siebie, smyrając delikatnie psinkę za uchem. Od klanu otrzymałam śnieżną psinkę, jak byłam mała. I pomimo tak długiej znajomości nie mogłam mieć pewności czy w kontaktach z innymi ludzi coś nie strzeli jej do głowy. Co jak co, ale nasze psiaki śmiało mogły uchodzić za drugiego człowieka. Psinka zaś jedynie spojrzała się na mnie i znowu na niego nieco opuszczając głowę. To zdecydowanie było zezwolenia na pogłaskanie. Powrót tematu walk nie powinien mnie dziwić. Problem w tym, że dla mnie był to jedynie zapychacz czasu w podróży. Nie planowałam tego.
Wyglądają smakowicie, ale muszę odmówić. Nie znam się za bardzo na walce. Nawet na ten turniej trafiłam przez przypadek - zaśmiałam się głupkowato. Czy to znaczyło, że się przełamałam? Sama nie wiem, zrobiłam to kompletnie impulsywnie. No ale, skoro tak to czy nie warto było tego kontynuować? Czyli to może dobry moment, aby dowiedzieć się jakichkolwiek konkretów?
Jak poznałeś Sagisę? - wypaliłam, spoglądając na śpiącą twarz Ryujina. Chyba w głębi serca miałam nadzieję, że moje pierwsze przypuszczenia się nie spełnią. Na arenie trochę się działo a ja nie omieszkałam tego zanotować w notatniku. Sagisa jak wróci z walk będzie mieć całkiem sporą lekturę do poduszki.

Pomijając krótką nieplanowaną drzemkę, dokładnie przyglądałam się wszystkim walką, by skrzętnie notować warte uwagi umiejętności z taktyki. Wszystko to, co mogłoby zainteresować Sagisę. Sądząc po dźwiękach z trybun, pozostałym udzielał się nastrój. Sama odwróciłam się na chwilę, by jeszcze raz przyjrzeć się młodej Hyuudze, no i przy okazji zobaczyć komu Saga powierzyła malucha. Yuuki zaś jeszcze przez chwilę wierciła się na kolanach, nim wygodnie się położyła z głową ułożona na łapkach. Nadszedł czas walki Sagisy. Tej walce chciałam przyjrzeć się najbardziej. Była jedyną osobą, którą znałam więc ciężko jej nie kibicować.
Pojedynek skończył się wygraną Uchihy. Byłam pewna, że nie pokazała wszystko co potrafiła. Chciałam się jej spytać, czy coś jeszcze mam uwzględnić w notatkach. Nie było mi to jednak dane. Może to dlatego, że nie chciałam wpraszać się w jej rozmowę ze znajomymi. No nic. Miałam swoje zajęcie. Saga chyba postanowiła mi trochę pomóc w przygodzie z medycyną. Przed drugą walką Czerwonowłosej zbliżył się do mnie nieznajomy osobnik ze śpiącym Ryuujinem na rękach. Psinka na kolanach poderwała łepek, do góry spoglądając swoimi nieufnymi oczkami na Akaruia. Co jak co, ale śpiący malec jest wystarczającym dowodem na jego prawdomówność.
Nie ma problemu - odpowiedziałam odgarniając z twarzy kosmyk włosów, uśmiechając się przy tym w jego stronę. Skoro znał moje imię, to znaczyło, że Sagisa musiała go tu przysłać. Miała w tym jakiś cel? Poza pierwszym spojrzeniem, uciekłam wzorkiem raz na arenę, raz na podłogę. Jakoś nie mogłam odnaleźć się w towarzystwie kompletnie nie znajomego osobnika.

Odbieram Mudzina i dziękuję za życzonka.

Dziękuję za głosy i odbieram 10 PH i 100 Ryo za trzecie miesjce :3

Sagisa wróciła na swoje miejsce, a walki powoli przybierały na sile, mój wzrok wędrował bardziej w stronę areny niż swojej rozmówczyni. Miałam nadzieję, że jej to nie przeszkadzało. Wtedy Uchiha powiedziała coś, co zmusiło mnie do refleksji. Nigdy tak nie postrzegałam medyków. Najczęstszą wizja świata kazała mi sądzić, że jeśli nie umiesz zadbać o siebie, to długo nie pożyjesz. Świat był okrutny i w beśpierdniej walce medycyna pozostawała bezbronna. Myśląc długo terminowo, medyk miał inne priorytety. To w jego rękach było inne życie. Nie przeciwnika, zazwyczaj sojusznika. To zaś wywierało presję. Jeden mały błąd i uśmiercisz niewinnego człowieka.
Chyba masz rację Saga-chan. nigdy tak o tym nie myślałam - odpowiedziałam, w końcu nie odrywając wzroku od areny. Niestety Uchiha nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie, które mnie nurtowało. Trudno, tyle czasu żyłam bez tej wiedzy, pożyję i jeszcze trochę. Na niespodziewaną prośbę, oczywiście zgodziłam się, nie miałam nic ciekawego do roboty, skoro małym zajmie się ktoś inny. Yuuki wróciła do mnie i wskoczyła na kolana. Jej futro było całkowicie wyświechtane. Sama suczka dawno się tak nie wybawiła. Pogłaskałam ją po główce, żegnając Sagisę.
Powodzenia, daj z siebie wszystko - rzuciłam na odchodne. Przez dłuższy czas robiłam dokładnie to o co poprosiła Saga. Wtedy jednak z nieba spadły pióra. To było dziwne. Może to część imprezy? chyba jednak nie. Yuuki ziewnęła, a moje powieki stały się ciężkie. Zasnęłam. Nie wiem ile czasu minęło nim się obudziłam. Nie do końca wiedziałam co się dzieje.

Nie wiem ile czasu spałam. Rozejrzałam się wokół siebie. Ludzie również wyglądali tak jakby dopiero co wstali. Walka jednak trwała. Przeraziłam się!
Notatki! - miałam robić notatki dla Sagisy a nie drzemać w najlepsze... Szybko postarałam się nadrobić zaległości. To jednak nie było zależne ode mnie. Ciekawe było, co się stało? Czyżby jakieś genjutsu? No nieistotne. Ludzie nie wpadli w popłoch, na całej trybunie panował spokój, więc nie było czego się bać. Dopiero do mnie docierało, że właśnie Sagisa wygrywała swoją walkę. Spojrzałam się na notatki, dużo ich nie było. Zrobiłam skwaszoną minę, że nawet tak prostej rzeczy dobrze zrobić nie potrafię.

Gdy usłyszałam swoje imię wypowiadane przez młodego Uchihę, jeszcze na chwilę wróciłam wzrokiem na małe zbiegowisko. Młody nieznajomy wychwycił mnie z tłumu. Na nieśmiały gest odpowiedziałam jedynie sympatycznym uśmiechem, tak by przypadkiem się nie spłoszył. Yuuki zdecydowanie była zadowolona z obecnej sytuacji. Może i nie była typowym domowym zwierzakiem, to i tak uwielbiała zabawy. Mi również to pasowało. Zazwyczaj miałam na tyle mało czasu, że rzadko spędzałyśmy czas na zabawie. Sagisa zaś wróciła na swoje miejsce kontynuując rozpoczętą rozmowę.
Można powiedzieć, że nie miałam okazji wykorzystać umiejętności na polu walki... - przerwałam na chwilę, zawstydzona podrapałam się po tyle głowy i dokończyłam: ... Głównie książki, ale już na średnio-zaawansowanym poziomie. Może uznasz to za głupotę Saga-chan ale do walki nie nadaję się kompletnie, chcę jednak jakoś pomagać Hayamiemu.
Oj tak, mogłam nawet przypuszczać, że w walce te dzieciaki przedstawiają większy poziom niż ja. Cóż, już dawno się z tym pogodziłam. Jedni ludzi byli dobrzy w jednym inni w drugim. Yuuki podeszła nieśmiało jeszcze do młodej Hyuugi siadając przed nią i wlepiła w nią swoje śliczne ślipia. Ja skupiłam się jednak na arenie, próbując ogarnąć co się właściwie tak dzieło.
Ta młoda dziewczyna z białymi oczami to Hyuuga tak? Ciekawe czy te oczka jeszcze coś potrafią? - spytałam Sagi z czystej ciekawości. Posiadała sporą wiedzę na temat innym klanów i o nich też może coś wiedzieć.

Sagisa nie wyglądała na wyluzowaną, jak wspomniałam o rodzinie na trybunach. Nie wiedziałam tylko dlaczego. Nie lubili się? A może bała się o ciekawskiego syna? W sumie nie mnie to oceniać. Na razie chciałam się głównie skupić na opowiadaniu Sagisy. Głupia bym była,jakbym nie skorzystała z okazji wyniesienia cennych informacji od tak doświadczonej osoby. Może to śmieszne, ale przez dłuższą chwilę gapiłam się na zatroskaną twarz Uchihy. Musiałam wyglądać naprawdę głupio.
Ja znam się jedynie trochę na medycynie - skwitowałam, śmiejąc się cicho i wystawiając głupkowato język. Dopiero zerwanie się Sagisy z miejsca sprowadziło mnie na ziemię. Chyba postanowiła zrobić rozeznanie wśród młodzików. Wolałam się nie mieszać w tą rozmowę i nie ruszać się z miejsca. Jedynie Yuuki rzuciła mi porozumiewawcze spojrzenie, gdy młodociany chciał ją pogłaskać. Przechyliłam jedynie głowę dające jej do zrozumienia, że musi sobie poradzić sama. Skoro Sagisa wśród nich była, to zapewne nic jej nie groziło. Zwłaszcza że to ona pilnowała młodocianego Uchihę. A wolałabym nie wiedzieć co Sagisa by zrobiła, jakby młodemu coś się stało. Yuuki powoli zbliżyła się do młodego i nim ją dotknął, dokładnie obwąchała jego rękę. Dopiero po tym dała się dotknąć. Chociaż wciąż była nieufna i zachowywała pełną czujność. Ja natomiast obserwowałam niepozorną dziewczynkę. Przedstawiła się jako Sayuri. Miała śliczne białe oczy. Nie przypominałam sobie, żebym gdzieś takie widziała. Z rozmowy wynikało, że należała do klanu Hyuuga, a takowych w wiosce u mnie nie było.
Ciekawe było, czy poza kolorem potrafiły coś jeszcze? - Pomyślałam sobie, odwracając wzrok w kierunku trybun. Mogło to dziwnie wyglądać, jak ukradkiem się tak w kogoś wpatrywałam. Wróciłam do obserwowania walk, pod nosem powtarzając informację, które zdradziła mi Sagisa.

Znaleziono 65 wyników

Re: Trybuna zachodnia

Re: Prośby do administracji

Aira

Re: Wielkanoc 2020

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia

Re: Dzień Kobiet 2020!

Re: Zimowa Gala SW 2020

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia

Re: Trybuna zachodnia