Shinobi War PBF Naruto

Nick postaci: Meijin
Link do karty postaci: viewtopic.php?p=123776#p123776
Powód porzucenia konta: to nie to

Plan Meijina się powiódł... chyba. Cała ta sytuacja wywołała w chłopaku ambiwalentne uczucia. Z jednej strony był zadowolony z tego, jak się zaprezentował, ale z drugiej był sobą całkowicie zniesmaczony. Oczywiście to świetne uczucie, kiedy twoja technika żywiołu ognia sieje spustoszenie i daje ci świadomość, że jesteś w tym zakresie gotowy na kolejny krok, ale była też druga strona medalu. To były tylko psy, do tego osłabione i Meijin tak naprawdę musiał wykorzystać większość swojej chakry żeby cokolwiek im zrobić. Jego klanowe umiejętności okazały się całkowicie nieprzydatne - nie miał kiedy wyciągnąć pojemnika z atramentem, pędzla i zwoju. Musiał ratować się najbardziej podstawową techniką katonu... Jak w takiej sytuacji ma walczyć z Uchiha? Przy takiej dysproporcji sił ich doko zmiótłby go jednym pierdnięciem. Mimo wszystko chłopak poczuł ulgę.

Będąc na granicy zmęczenia i wyczerpania Meijin wolałby sobie odpocząć, zregenerować chociaż trochę sił. Niestety, musiał zebrać swój ekwipunek, a potem dogonić starca, który popędził przed siebie. Chłopak nie zrobił tego wszystkiego za darmo, oczekiwał sowitej zapłaty... No dobra, przynajmniej tak z 200R. Dlatego też szybko się ogarnął, pozbierał to, co mógł i ruszył truchtem w stronę, którą wcześniej wskazał mu Piero. Nie chciał szarżować, bo wiedział, że sprint może go całkowicie osłabić. Nawet sam trucht sprawiał mu pewne trudności.
-Oby nie uciekł za daleko...
Powiedział do siebie i zaczął poszukiwania licząc, że znajdzie starego, opowie mu o swoim "sukcesie", dostanie kasę i się rozejdą w swoje strony.

Nick prowadzącego: Przez 9 postów Yuu, potem ja
Nick biorącego/biorących udział: Makoto
Rodzaj misji: D
Streszczenie misji: Makoto została poproszona o odnalezienie zaginionej wnuczki. Co prawda znalazła ją, ale martwą. Tak więc misja zakończona sukcesem, pacjent zmarł

Link do misji: 1 post Moje posty Ostatni post
Ilość postów: 19/15

Misja rangi D
19/15 Reakcja dziewczyny mogła być tylko jedna, jej organizm nie poradził sobie z całą tą sytuacją. Strach przed śmiercią uderzył w Terumi i sparaliżował ją. Jednakże takie jest życia ninja, w większości są oni przygotowani na śmierć. Im szybciej Makoto przyzwyczai się do widoku zmasakrowanych trupów, tym lepiej dla niej - nie ruszy jej to podczas walki, będzie prawdziwym narzędziem w rękach jej przywódców.
Mężczyzna, który próbował przepytać Makoto, całkowicie zmienił swoje podejście, widząc stan dziewczyny. Uśmiechnął się delikatnie i położył rękę na jej ramieniu, a następnie spokojnym głosem powiedział. -Dobrze się spisałaś. Wiem, że zrobiłaś wszystko, co mogłaś... Teraz my się zajmiemy tą sprawą, musimy znaleźć odpowiedzialnego za tą zbrodnię. Mówiąc to, drugą rękę schował do torby i zaczął czegoś w niej szukać. Po chwili wyciągnął małą sakiewkę i wręczył ją roztrzęsionej dziewczynie. -Wiem, że babcia tego dziecka obiecała ci nagrodę, za znalezienie dziewczyny. I jakby nie patrzeć, to ją znalazłaś. Schowaj te pieniądze, idź do domu i odpocznij. Zasłużyłaś. W jego głosie Makoto mogła usłyszeć tylko sympatię i współczucie, mężczyzna autentycznie był zadowolony z tego, że ninija na poziomie Doko włożył cały swój wysiłek w tak wydawałoby się prozaiczną rzecz, jak znalezienie zaginionego dzieciaka.

//Misja zakończona "sukcesem" - dziecko znalezione, co prawda martwe, ale jednak. Dziękuję za współpracę, misję wrzucę do rozliczeń

//

Ślady ciągnące się od krzaka okazały się być owocnym tropem. Co prawda na początku nic nie wskazywało na to, że ten trop zaprowadzi Makoto w jakieś ciekawe miejsce, ale z czasem na drzewach oraz krzakach znajdujących się przy śladzie, dziewczyna zauważyła niepokojące znaki. Kora niektórych drzew miała na sobie zadrapania, tak jakby ktoś usilnie próbował się złapać i zaprzeć za drzewo. Krzewy natomiast były ponaciągane i powyrywane. Ewidentnie ktoś był tutaj ciągnięty wbrew swojej woli. Niestety Makoto nie była w stanie ocenić świeżości tych śladów, nie miała w tym wprawy, nie była również mistrzem dedukcji. Jedyne, co jej zostało, to podążanie po nitce do kłębka.

Po kilku minutach spokojnego marszu Makoto zauważyła, że las przerzedza się, najwyraźniej Terumi zbliżała się do jakiejś polany, na której chyba coś leżało. Początkowo dziewczyna nie była w stanie określić, co się na niej znajduje, ale z każdym kolejnym krokiem stawało się jasne, że na polanie jest coś, co nie powinno się tam znaleźć. Kiedy w końcu Terumi znalazła się na skraju lasu i polanki, ujrzała coś co nią wstrząsnęło. Po drugiej stronie tego niewielkiego pola leżało jakieś półnagie, zmaltretowane ciało, najprawdopodobniej dziecka. Śmierć jest oczywiście wpisana w życie ninja, ale jeśli nie ma się z nią do czynienia na co dzień, to jednak zostawia na człowieku ogromny ślad. Jednak nie to było najgorsze. Otóż dopiero po chwili do dziewczyny dotarło, że trup ma zmiażdżoną czaszkę oraz brakuje mu ręki. Nie była na to gotowa. Jej siła woli nie była w stanie sobie poradzić z takim widokiem - całkowicie zmasakrowane dziecko. Kto mógł to zrobić? Po co? Makoto zakręciło się w głowie, a jej organizm za wszelką cenę próbował poradzić sobie ze strachem przed śmiercią. W tym samym czasie dziewczyna mogła poczuć, że jej żołądek ma zamiar zwrócić posiłek...

To co dla Makoto mogłoby być wiecznością, tak naprawdę trwało raptem chwilę. Jednakże zanim dziewczyna zdążyła się ogarnąć na polance pojawił się jakiś ninja z wioski, chyba ten sam, który zazwyczaj stoi przy bramie. Na widok martwej dziewczynki oraz zszokowanej Terumi powiedział spokojnie -Kurwa. Widać, że to nie był jego pierwszy raz, ale mimo to przeżył szok. Nagle pojawił się drugi shinobi.
Pierwszy z nich podszedł do ciała, drugi natomiast skierować się do Makoto i zapytał. -Wszystko w porządku? Możesz mi powiedzieć czy to Kachi? Wiem, że miałaś ją odnaleźć. Po chwili przerwy shinobi dodał. -I opowiedz mi proszę wszystko, co widziałaś i słyszałaś. Jak się tu znalazłaś? Ktoś tutaj był?

Meijin myślał, że stary piernik będzie tylko utrudnieniem, ale okazało się, że nie, że jak zawsze jego przekonania okazały się błędne i Piero okazał się pierdolonym sprinterem. Gdyby chłopak miał czas na westchnięcie i rzucenie czegoś sarkastycznego, to pewnie by to zrobił, ale był w środku akcji, dlatego ograniczył się do soczystego. -Nosz kurwa mać! Nie był zły czy zniesmaczony. Po prostu poczuł, że niepotrzebnie wziął się do roboty. Mogło być duuuużo łatwiej, a tak to sam stracił tempo i będzie musiał się bić. Ah życie.

Słowa Piero ledwo dotarły do świadomości Gazo, miał on teraz inne rzeczy na głowie, chociażby wymyślenie innego planu działania. Jednakże nie chcąc, aby Piero się "zamartwiał" (nie oszukujmy się, nie będzie), chłopak odkrzyknął. -JASNE! Następnie wrócił do bitwy. Jego sytuacja nie była zbyt ciekawa, musiał zadziałać automatycznie. Przeciwników było wielu, może nawet zbyt wielu. Jednak Gazo od początku wiedział, na co się pisze. Jego ogniste kule niewiele zrobiły, ale też nie to było ich celem. Miały odstraszyć przeciwnika i ewentualnie delikatnie pokiereszować. Tym razem miało być inaczej. Meijin wiedział, że nie musi ponownie składać pieczęci, wystarczy, że weźmie długi wdech i pyk, pojawią się nowe kule ognia. Wystarczyło je odpowiednio przyprawić shurikenami i będzie super. Ta technika była jego najlepszym wyborem, była prawie natychmiastowa i przez swój zasięg , siłę oraz ilość kul - gwarantowała przynajmniej kilku wyautowanych wrogów.

Plan wydawał się solidny i odpowiadał na największy problem chłopaka - bliskość przeciwnika. Meijin wziął głęboki wdech, a swoje ręce wsadził do torby. Następnie z jego ust wyleciało 16 pocisków. W tej 16 pocisków było ukrytych 5 shurikenów oraz 4 kunaie. Każdy pies miał dostać swój przydział ognia, a najlepiej także stali. Meijin chciał zmieść swojego przeciwnika z powierzchni ziemi, ale przede wszystkim te zwierzęta, które były blisko. Wiedział, że jeśli ten atak się nie uda, to będzie miał kłopoty, duże kłopoty. Zmarnował zdecydowanie zbyt dużo chakry, lecz niezależnie od sytuacji, dysząc ciężko, chłopak wyciąga kunaia i rusza na najbliższego psa. Nawet jeśli ogień je powali, to chłopak chce mieć pewność, że zwierzęta będą martwe. Jeśli natomiast ich nie powali, to po prostu Meijin chce dokończyć robotę.

Technika ta sama co wcześniej.
Chakra 82%-40=42%

Bieg przed siebie nie przyniósł żadnych efektów, dlatego też Makoto zatrzymała się żeby przemyśleć swój sposób działania. Co prawda nie była doświadczonym shinobi, który specjalizuje się w poszukiwaniach zaginionych osób, ale pomimo tego, słusznie założyła, że dziecko nie byłoby w stanie oddalić się od polany na tak dużą odległość. Dlatego też podjęła bardzo sensowną decyzję o ruszeniu z powrotem w stronę polany, tym razem skupiając się na możliwych do zauważenia śladach oraz możliwych do wychwycenia dźwiękach. Na nieszczęście dla Terumi las prawie nigdy nie jest cichy, prawie nigdy nie śpi. Wszędzie coś się dzieje - tutaj swoją pieśń śpiewa ptak, tam dwie wiewiórki ze sobą "rozmawiają", a jeszcze gdzie indziej ogromny trzmiel stara się pobrać pyłek z kwiatka. Po prostu natłok dźwięków, który skutecznie może utrudniać usłyszenie czegoś przydatnego.

Wracając swoimi śladami Makoto dłuższy czas nie była w stanie wyłapać nic, co mogłoby ją nakierować w stronę zaginionej dziewczynki. Jednakże po dobrych kilku minutach Terumi zauważyła, że jeden z krzewów jest jakoś tak dziwnie powyginany. Tak jakby ktoś złapał się go, a potem pociągnął za sobą. Tym, co było jeszcze dziwniejsze były ślady obok krzewu. Wyglądało to tak, jakby ktoś coś tutaj ciągnął. Poza tym, że wyglądało to podejrzanie, to do tego całkiem niepokojąco.

/Proszę podaj w swoim następnym poście w hide/spoilerze swoją statystykę psychiki

/

Uprzątnięcie "obozowiska" nie zajęło im dużo czasu. Zarówno Piero, jak i chłopak działali automatycznie. Meijin nawet nie zdążył się zastanowić, co się dzieje, a wszystko było wyczyszczone do czysta. No dobra, może nie czysta, ale wyglądało to dobrze i schludnie. Żadnych pozostałości po sobie nie zostawili. W takiej sytuacji jedyne co mu zostało, to pójście za starcem. Młody Gazo nie miał pojęcia gdzie idą i po co. Oczywiście pamiętał, że zgodził się być najemnikiem-pomocnikiem, który ma pomóc w odnalezieniu pewnej osoby, ale nie znał absolutnie żadnych szczegółów, które mogłyby okazać się przydatne. Może to i lepiej. Robota to robota, nie ma sensu mieszać do niej emocji. Bo co mi to da, że będę wiedział, że szukamy jakiejś zbiegłej dziwki? Jeszcze mi się jej szkoda zrobi, a tak to przynajmniej Ryo zarobię. Meijin pokiwał do siebie głową z uznaniem, w tym momencie jego życia to on i jego potrzeby były najważniejsze, a nie postępowanie zgodnie z jakimś kodeksem etycznym. Na podobne myśli chłopak miał bardzo dużo czasu, bo przez dobre kilkanaście minut, jak nie więcej, Piero w ogóle się do niego nie odzywał. I nagle, kiedy chłopak znowu był gotowy dać się ponieść myślom, usłyszał pytanie starca. Jak zdobywam informacje? Meijin zdziwił się i zastanowił, czuł, że musi udzielić szczerej i dokładnej odpowiedzi. Nie chciał przy tym zdradzać zbyt dużo. W końcu powiedział. -Głównie poprzez swoje rodowe umiejętności. Powiedzmy, że w każdej chwili mogę mieć chmarę małych szpiegów, które przekazują szokująco dokładne informacje. Nie chcąc jednak żeby rozmowa umarła, chłopak szybko dodał. -A Pan?

Niestety ich sielankowy spacer został zakłócony nagłym pojawieniem się sporej sfory dzikich psów. Liczebność oraz zachowanie zwierząt zdziwiło chłopaka. Nie był co prawda specjalistą w tym temacie, ale wydawało mu się, że dzikie psy, będą raczej unikały ludzi. Może to jakaś sztuka ninja? Rzucił do siebie w głowie, ale szybko się tych myśli pozbył. Nie było czasu na myślenie, teraz był czas na działanie. Piero przyspieszył swój krok, ale Meijin czuł, że starzec może być za wolny, więc prędzej czy później psy i tak ich dopadną. Z tego powodu chłopak schował kunaia, a następnie powiedział do starca. -Spróbuję je odstraszyć, ty idź dalej, dogonię cię! Nie pytał o zgodę, po prostu poinformował o tym, co zrobi. Jeszcze w trakcie mówienia chłopak zaczął składać pieczęci. Szczur → Tygrys → Pies → Wół → Królik → Tygrys, duży wdech i nagle salwa 8 ognistych pocisków poleciała w stronę zwierząt. Następnie ruszył w stronę Piero i dopiero będąc niedaleko niego, Meijin patrzy za siebie i ocenia czy jego technika cokolwiek dała.

Nazwa: Katon: Hōsenka no Jutsu
Ranga: D
Pieczęci: Szczur → Tygrys → Pies → Wół → Królik → Tygrys
Zasięg Max.: 35 metrów
Koszt: E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 4 kule)
Dodatkowe: Brak dodatkowych wymagań; Opis Najprostsza technika Katonu. Polega ona na nabraniu powietrza i wypluciu pewnej ilości kul ognia o małej wielkości. Ogromną zaletą techniki jest to, że w pociskach można ukryć mniejsze bronie, np. shurikeny, co sprawia, że pomimo małej rangi Jutsu to może sprawić wiele kłopotów. Jednak nic nie trwa wiecznie i po wykonaniu jednej salwy kul ognia trzeba nabrać powietrza na następną. W jednej salwie mieści się do 16 pocisków. Przerwa między salwami trwa mniej więcej tyle co długi oddech, a następnie można wykonać kolejną salwę, bez składania pieczęci.

102 - 20 = 82%

Picie z flaszki kojarzy się raczej jednoznaczni - z alkoholem. Jednak Meijin nie zwracał na to uwagi, było mu całkowicie obojętne, co się znajduje w jego butelce. Zasadniczo dopiero teraz się zorientował, że jego rozmówca cokolwiek pije. Chłopak uśmiechnął się delikatnie i kiwnął sobie głową. W tym momencie starzec wstał i zadeptał ogień, to był chyba znak, że pora znikać. Meijinowi nie pozostało nic innego, jak również zacząć się zbierać, szybko pochował swoje rzeczy i wstał z kamienia. Nie przenosił go na miejsce, bo i po co, to tylko kamień.

Nagle starzec powiedział coś bardzo ciekawego... że bardzo łatwo znaleźć tych, którzy się ukrywają, wystarczy wiedzieć czego się szuka. W sumie mądre. Jednakże Meijin nie posiadał takiej wiedzy, na razie musiałby tylko obserwować starca i liczyć, że czegoś się od niego nauczy. Chłopak wzruszył ramionami i stanął za mężczyzną, upewniając się wcześniej, że nic na nich zaraz nie wyskoczy. Następnie zmierzył wzrokiem swojego "towarzysza", dając mu znak, że jest gotowy na wszelkie ewentualności. Czuł, że musiał to zrobić, żeby tym sposobem wysłać wiadomość -" nie jestem miękki, nie jestem debilem, pomogę ci". Zrobił to tylko dlatego, że miał wrażenie, iż stary go ocenia.

Po słowach mężczyzny o tym, że psy mogły zgłodnieć, Meijin kiwnął twierdząco głową i wyjął jednego kunaia. Na psy z pewnością wystarczy. Następnie ruszył za starcem, cały czas obserwując okolice. Starał się być przy tym bardzo dokładny, nie lubił zawalać swojej roboty.

Misja rangi D
13/15 Z racji poświęconego czasu i zmarnowanych sił reakcja młodej Terumi mogła być tylko jedna. Makoto pędem ruszyła w stronę, z której raptem kilka chwil temu usłyszała przeraźliwy krzyk. Nie ma się co dziwić, zależało jej na czasie. W końcu chodziło o małe dziecko, które mogło być w niebezpieczeństwie. Możliwe, że teraz już nie chodziło po prostu o odnalezienie dziecka, a dotarcie do niego zanim stanie się coś strasznego.
Niestety poruszanie się po lesie nie jest łatwe. Dziewczyna przekonała się o tym raptem kilka kroków po wejściu w linię drzew. Idąc przez ściółkę, Makoto mogłaby natknąć się na połamane gałęzie, powalone drzewa, rozrośnięte krzewy z kolcami czy nawet ukryte w trawie niewielkie dziury. I gdyby z tego powodu dziewczyna spróbowałaby poruszać się po drzewach, to i tak natrafiłaby na pewne niedogodności - największym problemem byłoby dla niej nieregularne ułożenie drzew, wymagające ciągłej zmiany trajektorii biegu, a także mnogość najróżniejszego rodzaju owadów, które zdenerwowane mogły zaatakować. Ot typowy las. Tak czy siak dziewczę ruszyło.

Dziewczyna była skupiona, chciała usłyszeć bądź zauważyć coś więcej, ale no nie dało się. Słyszała tylko dźwięki wywołane jej ruchem. Sytuacja się komplikowała. Makoto przez tą krótką chwilę biegu nie dotarła do poszukiwanej dziewczyny. Nie zauważyła również niczego podejrzanego bądź przydatnego - ale też nie ma się co dziwić, w biegu ciężko zauważyć jakiekolwiek tropy czy słabo widoczne znaki.

W młodości chłopak nauczył się ludowego powiedzenia: "Zawsze dobrze jest się najeść". Chyba tak to leciało. Meijin nie umiał sobie przypomnieć... Wiedział natomiast, żekiedy brzuch jest pełny i głód już nie męczy, wtedy można skupić się na innych, poważniejszych rzeczach. Tak było i tym razem, dopóki młodzieniec sobie nie pojadł, to był jakiś taki rozkojarzony. Niby zachowywał skupienie, ale zarówno jego zmysły, ciało, jak i głowa reagowały z pewnym opóźnieniem. Chłopak czuł, że nie jest w idealnej formie. Dopiero kilka minut po tym, jak zjadł swoją porcję, poczuł, że zaczynają mu wracać siły życiowe, jego zmysły stają się wyraźniejsze, a myśli jaśniejsze. Wszystko wracało do normy.

W momencie, kiedy Meijin "czyścił" się po zjedzeniu, usłyszał coś ciekawego. Jego rozmówca szuka osoby, która nie chce zostać odnaleziona. Zastanowiło go to. W jaki sposób można odnaleźć osobę, która nie chce zostać znaleziona? To wymaga chyba dużej dozy szczęścia... Z drugiej strony taka umiejętność może być przydatna u najemnika. I w sumie coś w tym było, posiadanie zdolności pozwalającej na znajdowanie najróżniejszych osób brzmiało naprawdę dobrze. Meijin wiedział, że takiej okazji nie może odpuścić. -Mogę pomóc. Tylko proszę mi powiedizeć, jak się znajduje osoby, które nie chcą zostać odnalezione?

Dalsze słowa mężczyzny już tak Meijina nie obchodziły, jakaś tam nagroda i inne takie pierdoły. Nie jemu to było obiecane, więc go to przesadnie nie interesowało. Ot jakaś rzecz. Z grzeczności jednak dodał. -W takim razie mam nadzieje, że nasza współpraca się powiedzie. Ja zarobię trochę grosza, a Pan zdobędzie to... coś. Po tym, jak chłopak skończył mówić, usłyszał jakieś dźwięki, chyba odgłosy psów. Czyżby tym razem miały znowu zaatakować? Wypadało się przygotować na każdą ewentualność. Meijin wstał i się rozejrzał. Wolał sprawdzić czy zaraz ktoś się na niego nie rzuci.

Ranga D
11/15 Poszukiwania zaginionego dziecka bywają kłopotliwe, szczególnie że maluchy (te mniejsze i większe) często mają pomysły, które dorośli mogą uznać za nieodpowiedzialne bądź po prostu głupie. W tym przypadku dochodziły jeszcze dodatkowe okoliczności, które działały na niekorzyść Makoto, chociażby fakt, że dziecko zniknęło na polanie pośrodku lasu już jakiś czas temu, a dotychczasowe próby zlokalizowania zagubionej wnuczki spełzły na niczym. Co stało się z Kachi, jeśli nie ma jej na polanie ani w wiosce? Możliwości było tak wiele, jak wiele było drzew w lesie. Jednakże z jakiegoś powodu Makoto dalej chciała rozwiązać tą "zagadkę". Nieważne czy to z powodu obiecanej zapłaty, czy chęci zrobienia czegoś dobrego dla świata, chciała i już. Jednakże nie wszyscy są stworzeni do tropienia zaginionych, dziewczyna z pewnością miałaby ułatwione zadanie, gdyby miała dostęp do węchu psów Inuzuka, doujutsu Hyuuga czy Ranmaru... Niestety, trzeba sobie radzić z tym, co się ma.

W tym momencie temat poszukiwań rozpoczętych przez dokob mógłby zostać zamknięty i przekazany do specjalistów z osady, na pewno są tam jacyś doświadczeni tropiciele. Aż tu nagle, jak polanką nie wstrząśnie krzyk. Normalnie wszystkich zerwało na równe nogi. Było to spowodowane tym, że nie był to okrzyk radości, a raczej przerażenia połączonego ze szlochaniem. Dźwięk był dość przytłumiony, pewnie przez drzewa, ale Makoto miała wrażenie, że dochodził ze strony zachodniej. Wszyscy obecni na polance wyprostowali się i zaczęli nasłuchiwać oraz rozglądać się, licząc, że zaraz na polankę ktoś wbiegnie. Niestety... nic takiego nie miało miejsca. Po pierwszym krzyku nastała cisza, która już nie została zaburzona.

Meijin całkowicie opuścił gardę, dotarło do niego, że nie było sensu się przejmować. Byli bezpieczni. Zresztą, nawet gdyby ktokolwiek ich zaatakował, to chłopak i tak by sobie poradził, w końcu był shinobi! No dobra, nie był akimś silnym shinobi, ale jednak! Samo to wystarczało, żeby całkowicie zapomnieć o zagrożeniu. Dlatego też nie zostało mu nic innego, jak po prostu się "rozgościć". Cóż, wygląda na to, że spędzę tutaj trochę czasu... Chyba nie ma sensu tak stać, jak jakiś kołek. No i w sumie jak pomyślał, tak zrobił. Prawdziwy człowiek czynu! Meijin z zawziętością godną ninja, zaczął rozglądać się za jakimś kamieniem, na którym mógłby posadzić swój kuper. I z racji tego, że był bystry, spostrzegawczy i w ogóle super, to poszukiwania nie zajęły mu dużo czasu - kilka metrów od siebie zauważył głaz, który miał idealny rozmiar, jego rozmiar. Chłopak podszedł do niego i podniósł go, a chyba nie powinien tego robić. Jego oczom ukazała się istna chmara owadów - jakieś mrówki, gąsienice, chrząszcze... Meijin skrzywił się, a przez jego głowę przeleciało kilka przekleństw. Jednakże życie toczy się dalej, dlatego chłopak po prostu się odwrócił i usadził się obok starca.

To, co powiedział mężczyzna, było całkiem ciekawe. Można tutaj znaleźć jakieś inne ciekawe rzeczy, a do tego potrzebowałby ochrony. Brzmi jak jakiś przekręt. Był stąd, ale nie wiedział, co takiego może się dziać, w końcu półświatek działa no... w półświetle... Co w takim razie znajduje się na trawiastych równinach? Kontrabanda, martwi ludzie, czy po prostu zgubione rzeczy? Nie chciał zadawać tego pytania, wiedział, że i tak nie otrzyma prawdziwej odpowiedzi. Nie pozostało mu nic innego, jak zasugerować samego siebie jako ochroniarza i przekonać się na własne oczy, o cóż to Piero chodzi. -Ciekawe rzeczy Pan mówi... Tak się składa, że jestem czymś w rodzaju szabli do wynajęcia. Co prawda nie mam szabli, ale mam... inne rzeczy. Nie było sensu zdradzać tego, kim jest, przecież jego imię i jego pochodzenie nic nie znaczy. Równie dobrze mógł rozmawiać z jakimś podłym Uchiha. Na razie Meijin musiał cierpliwie czekać na rozwój wypadków.

Jednakże tym, co mogło definitywnie połączyć Meijina i Piero, było jedzenie. Co prawda sposób w jaki starzec jadł powodował w chłopaku zgorszenie, ale Meijin nie dał tego po sobie poznać. Niech Piero sobie je jak świnia, on będzie jadł inaczej. (nie taki już)Młody gazo sięgnął po posiłek i powoli gryząc zaspokajał swój głód. Wiedział, że nie może zjeść zbyt dużo, bo ograniczy to jego ruchy, dlatego też bardzo się pilnował. No i nie chciał wyjść na jakiegoś żarłoka, który jeszcze je za darmo. Dlatego też po drugiej kromce Meijin sobie odpuścił i powiedział. -Bardzo dziękuję, naprawdę smaczne, dawno nie miałem okazji zjeść czegoś ciepłego. To była, prawda, sama prawda i tylko prawda. Mięso było naprawdę pyszne, a pieczywo tylko podkreśliło jego smak. Meijin westchnął, chciałby częściej sobie tak siedzieć i w spokoju jeść.

Sytuacja z groźniej stała się sielankowa, a można nawet rzecz, że groteskowa. Chłopak nie miał na to żadnego wpływu, po prostu tam był i obserwował zachowywania nowo-poznany mężczyzny. Najwyraźniej jego ekscentryczność nie ograniczała się tylko do ubioru... I niestety dla młodego Gazo, nie było szans na ucieczkę - był głodny, a poza tym właśnie przyjął zaproszenie. Chłopak westchnął i przetarł twarz dłonią. Najbliższe godziny będą z pewnością zabawne. Pomyślał sobie, ale nagle w jego głowie Meijina pojawiła się myśl, że tak, jak ten starzec jest dla niego dziwadłem, tak chłopak dla Piero również. Wszyscy jesteśmy dziwakami. Nie pozostało mu nic innego, jak zostać, a nuż może mężczyzna będzie ciekawym towarzyszem do rozmowy.

Mężczyzna się przedstawił, Meijin ukłonił się delikatnie, bo tak nauczyli go w młodości i powiedział. -Miło mi. Chciał dodać swoje imię i w ogóle kontynuować ten small-talk, ale całe to "przedstawienie" związane z przyrządzeniem posiłku za bardzo go pochłonęło. Chłopak po prostu stał i patrzył. Dopiero kiedy mężczyzna zapytał go o imię, chłopak wyrwał się ze swoich myśli. -Oh, przepraszam, obserwowałem, jak Pan tutaj działa. Nazywam się Meijin i faktycznie, tutejsze zioła są wyjątkowe... Nie kłamał, te zioła faktycznie były wyjątkowe, ostatnio wyjątkowo zepsuły humor jemu i pewnemu zielarzowi.
Żeby rozmowa trwałą chłopak zapytał. -Skąd się Pan tu wziął? I dlaczego te psy zaatakowały?

Niebezpieczeństwo, które mogło wyniknąć z całej tej sytuacji, okazało się dużo mniejsze, niż się na początku zdawało. Psy nawet nie próbowały stawiać oporu, po prostu zauważyły zagrożenie i salwowały się ucieczką. Nie da się ukryć, Meijin przez chwilę poczuł dumę. W końcu to na jego widok "przeciwnik" zwiał. Jednak już po chwili dotarło do chłopaka, że te zwierzęta nie są głupie i najzwyczajniej w świecie nie chciały ryzykować. One nie biorą udziału w walce, którą mogłyby przegrać. Czworonogi napędzało uczucie głodu, ale jak widać nie było na tyle duże, żeby zmusił je do walki na śmierć i życie. I właśnie w tym momencie większość ludzi opuściłaby gardę, ale nie Meijin. Chłopak musiał się najpierw upewnić, że faktycznie jest bezpiecznie, wolał nie ryzykować ataku z zaskoczenia. Kiedy jego wyostrzone (szkoda tylko, że inaczej) zmysły niczego niebezpiecznego nie zlokalizowały, to chłopak skierował swój wzrok na starca. To, co zobaczył, zbiło go z tropu. Ten człowiek wyglądał, jakby wykradł każdemu w swojej wiosce kawałek materiału, a następnie stworzył z tego swoje ciuchy. Było to zarówno brzydkie, jak i niepraktyczne. Przecież w tym świecie najważniejsze było, żeby nie rzucać się w oczy. Przynajmniej zdaniem Meijina.

Chłopak nie wiedział, co ma powiedzieć. Dlatego też stał przez chwilę w ciszy i zastanawiał się, dlaczego to jemu trafiają się dziwni starcy. No, ale nie ma co narzekać na życie, trzeba brać to, co daje. Meijin uśmiechnął się delikatnie i odpowiedział. -Bóstwa bywają zawistne, trzeba z nimi uważać. Nigdy nie był przesadnie religijny, ale orientował się w "panteonie" lokalnych bóstw i wiedział, że lepiej ich nie denerwować. I tak naprawdę po tych słowach Meijin był gotowy, żeby sobie pójść, ale wtedy padły słowa, którym nie mógł się oprzeć. Darmowe jedzenie? Jasne. Przecież nikt normalny nie zrezygnuje z darmowego jedzenia. W oczu chłopaka pojawił się błysk, a w jego brzuchu zabrzmiały kiszki. Nie mógł odpuścić tej okazji, dlatego też z nieukrywaną szczerością i radością odpowiedział. -Z chęcią panu potowarzyszę. Kiszki mi marsza grają, a te kulki ryżowe, to było moje ostatnie jedzenie... Będę musiał zrobić zapasy, zanim ruszę w dalszą drogę.

Znaleziono 93 wyniki

Re: Porzucanie kont

Re: Trawiaste równiny

Re: Wynagrodzenie za misje

Re: Polanka

Re: Polanka

Re: Trawiaste równiny

Re: Polanka

Re: Trawiaste równiny

Re: Trawiaste równiny

Re: Polanka

Re: Trawiaste równiny

Re: Polanka

Re: Trawiaste równiny

Re: Trawiaste równiny

Re: Trawiaste równiny