Shinobi War PBF Naruto

Wyprawa rangi C dla Zankoku i Azugimoto
12/14

Między naszymi bohaterami a dwójką „zbójów” został zawiązany, nie bójmy się tego słowa, sojusz. Nie był on trwały i nieufność pomiędzy nimi wciąż pozostawała, ale razem mieli wspólny cel. Przeżyć. Chuderlawiec widząc, że mogą zacząć działać zbliżył się do jednego z rogów pomieszczenia, tego który łączył dwie zewnętrzne ściany i zaczął przy niej majstrować z notką. Az w między czasie odnalazł w pomieszczeniu jedno, jedyne krzesło i podstawił je pod drzwi. Szkoda tylko, że zapomniał, że te otwierają się na zewnątrz.
– Podobno jest to staromodny sposób treningowy. Wykorzystywany przez mistrzów sztuk walki. Koleś którego mieliśmy obrobić używał dokładnie takich i gdy zrzucił je podczas walki nagle zaczął poruszać się szybciej. W sumie nie dziwię się, waży chyba z tonę. Ale na mojego kumpla nie działa. Staraliśmy się już wielokrotnie i nigdy nie przyspieszył po ściągnięciu. To znaczy przyspieszał, ale bardziej odzyskiwał starą prędkość niż zyskiwał nową. Jakiś szmelc jak dla mnie.- Odpowiedział na pytanie zadane przez Zankoku, odnośnie przedziwnych pasów, które nosił wysoki chuderlawiec. Widać było, że musieli być mocno zdesperowani, skoro wciąż korzystali z metody która dotąd dla nich nie przyniosła pozytywnych skutków.
– Będę mówić o szczęściu dopiero, gdy uda nam się zwiać. - Rzucił jeszcze do Zankoku, odpowiadając na uwagę o szczęściu i ruszył ku swojemu towarzyszowi. Chciał mu pomóc, gdyż wyraźnie założenie notki zajmowało mu dłużej niż powinno. Dało to naszym bohaterom trochę wolnego czasu by wymienić między sobą jakieś uwagi. Niestety jednak, nie na tyle dużo by mogli opracować jakiś konkretniejszy plan, ponieważ już po chwili flip i flap biegli do tego samego rogu pomieszczenia, w którym znajdowali się Az i Zan, a z notki, która powiesili na ścianie tlił się dym.
– Jasne, cokolwiek o ile nas wyciągniecie.- Odpowiedział na uwagę Zana, że mają lecieć za nimi gdy tylko pojawi się wyrwa w murze, dosłownie ułamki sekund przed eksplozją.
Huk, jaki rozerwał powietrze był wręcz potworny, wzmocniony dodatkowo przez rozmiar pomieszczenia. Nasi bohaterowie dosłownie zniknęli w tumanie dymu i pyłu, tracąc tym samym orientację w tym co się właściwie działo. Lecz eksplozja rzeczywiście nie dosięgnęła żadnego z nich. W uszach im piszczało, mieli trudności z oddychaniem. Lecz plan wypalił. Gdy tylko pył zaczął opadać, a dym rozwiewać, mogli poczuć na swych twarzach powiew powietrza, wpadający do pomieszczenia przez ogromną dziurę, która została stworzona przez wybuchową notkę. Cała czwórka wyglądała teraz niczym duchy. Cali biali od pyłu, który osiadł na nich. Była jeszcze jedna kwestia. Drzwi dzielące ich od korytarza, zostały wręcz wyrwane z zawiasów. Z korytarza dobiegały już pierwsze podniesione okrzyki.
Pierwszy ruszył Zan. To on najmniej rozglądał się na boki i dostrzegł najmniej z całej czwórki. Wziął rozbieg i korzystając z wytworzonego pędu wypadł z dziury na pierwszym piętrze lądując po drugiej stronie ulicy na dachy jednego z parterowych budynków. Chwilę później dołączył do niego Az, a jeszcze dalej nasze specjalne duo. Grupę prowadził oczywiście nasz czteroręki wojownik. Gdzie jednak ich prowadził wiedział tylko on. Zaraz za nim był Az, który z racji swojego większego doświadczenia pilnował czy z boków nie nadchodzi jakieś zagrożenie.
Uciekali tak już od kilku minut. Zagrożenie zostawiając daleko za sobą. I zapewne mogliby odetchnąć już z ulgą, gdyby nie to, że Az dostrzegł, dosłownie przed nimi, dwie sylwetki, które właśnie wbiegały na dachy pobliskich budynków, tak by stanąć im na drodze. Zan dostrzegł ich o wiele później, gdy znajdowali się już na samym dachu i spokojnie oczekiwali na nadbiegającą drużynę.
– Mieliście kurwa proste zadanie. Wejść tam, zajebać tych dwóch dupków, odzyskać moje ciężarki i tyle. A i tak spierdoliliście to zadanie w pełni!- Ich dotychczasowa pracodawczyni nie ukrywała jak bardzo była wściekła. To ona, wraz z Ikkaku okazali się być grupą pościgową, czy było ich więcej i czy ci tutaj kupowali czas. Nie wiadomo. A jednak, pod nogami kobiety leżały dokładnie takie same dwa kawałki pasów z przymocowanym ciężarem, jak u chuderlawca. Sądząc po zniszczonych dachówkach, musiały trochę ważyć. Jej przyjaciel trzymał natomiast w swoich dłoniach coś co przypominało bambusową słomkę. Stojący za plecami chłopaków flip i flap, zatrzymali się w miejscu i wyglądali, jakby mieli zaraz uciec.

Midori
Typ od rzutek
Krupier
Ikkaku.

kapejki

mechanika

chakra

rany

Misja D:
“Zdrada!” Amida

Kolejka 21:
Amida: 20
Minoru: 21

Czuł, że mógł udać się na zasłużony odpoczynek. Że jego dzisiejsza warta była zakończona i osiągnął, naprawdę dużo. I pewnie udałby się do swego łoża, by dać odpocząć swojej głowie, by jutro zacząć na nowo ze świeżym umysłem. Tylko, że jego ojciec wrócił i jeszcze nie spał. Mógł to zignorować, pójść do niego jutro, albo dopiero gdy załatwi swoje sprawy. Lecz postanowił inaczej, załatwić to teraz i mieć to z głowy.
Wszedł do jego gabinetu jak do siebie. Jego pokój był bardzo dobrze oświetlony, a on sam krzątał się po nim wyciągając to kolejne książki lub dokumenty i odkładając je na stół gdzie już zebrana była dość spora kupka. W pierwszej chwili nie zauważył własnego syna. Tak bardzo był zaabsorbowany swoją pracą, lecz gdy Amida zajął jeden z wolnych foteli, ten przesunął wzrok na swego syna.
- I nie mogło to poczekać do rana? - Zapytał zaskoczony i chyba odrobinę oburzony tym, że przerwano mu w pracy. Amida jednak nie wziął do siebie tej uwagi. Chciał mieć to po prostu za sobą i przekazał ojcu drugą, ciekawszą nowinę. Słysząc informację o tym, że poczciwi właściciele sierocińca planują zamach stanu, ojciec Amida zatrzymał się w pół ruchu.
- Co? - Odłożył kolejny dokument, na miejsce, z którego go wyciągnął i odwrócił się do syna.
- Jeśli jest to jeden z twoich kawałów, to jest wyjątkowo nieśmieszny. - Mężczyzna spoważniał. Wszelkie ślady zmęczenia, które widoczne były wcześniej, na jego twarzy zniknęły, a on sam wydawał się teraz dużo większy. Zbliżył się do syna, wyraźnie przejęty.
- Mów co wiesz! - Rozkazał, chwytając syna za przedramiona i wlepiając w niego swój wzrok.

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 21:
Mukutaro: 20
Minoru: 21

Zatryumfował. Mukutaro wreszcie to zrobił i mógł odtrąbić zwycięstwo. Przynajmniej połowiczne, ponieważ największy zabijaka w tej ekipie leżał… martwy? Nie, wyraźnie nie był martwy. Ale dostał po ryju tyle razy, że nikt po czymś takim nie mógł być martwym. Ale on nie był, w sensie martwym. Był to pierwszy raz gdy Mukutaro spotkał się z czymś takim. Lecz nie było tak naprawdę czasu roztrząsać tej sprawy. Walki ustały, ale jeszcze się nie skończyły.
Pochwycił on, swego nieprzytomnego przeciwnika i uniósł go do góry, wygłaszając swą płomienną przemowę. A wkładał w nią cały swój wkurw, który jeszcze uchodził z niego. Dopiero teraz miał czas tak naprawdę dostrzec jak wyglądała sytuacja. Po ich stronie pozostało zaledwie trzech walczących. Dwóch, których nie znał z imienia oraz Rokuro. Odnalazł wzrokiem Haruto, lecz ten leżał na ziemi nie dając oznak życia. Keiko-chan oraz drugi Yamanaka byli w bezpiecznym miejscu. Podobnie jak i ten, który miał magiczne oczy. Okuro, był stary więc zapewne nie walczył. Po stronie przeciwników sytuacja wyglądała o wiele lepiej, ponieważ zostało tamtych 6 i wyglądało na to, że każdy z nich potrafił walczyć. Czy byli przerażeni? I to jeszcze jak! Ich najsilniejszy wojownik dostał właśnie wpierdol. Tylko, że oni nie złożyli broni. Ciężko było powiedzieć co ich do tego skusiło. Być może to, że mieli przewagę, a może to że Mukutaro był wyraźnie ranny. Rzucili się na niego. Nie wszyscy. Dwóch, z obu jego stron. Jeden walił Katonem, drugi chciał zaatakować frontalnie. A pozostali? Niczym za machnięciem magicznej różdżki oprzytomnieli. Walka rozgorzała na nowo.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 20:
Mukutaro: 19
Minoru: 20

Nagle zrobiło się poważniej. Nie żeby wcześniej nie było, ale teraz gdy Mukutaro czuł, jak skumulowane w jego organizmie obrażenia, odbijają się na nim, nie miał wyboru. Załączył się w nim instynkt przetrwania, a w krwi zaczęła krążyć adrenalina. Wcześniej było to bardziej lub mniej wesołe obijanie sobie ryjów. Teraz to było on albo tamten.
Dwa ruchy dłońmi, dokładnie tyle potrzebował Mukutaro by rozpocząć swój zajebisty plan. Klasnął w dłonie, a jego ciało zaczęło nadymać się w potwornym tempie, zupełnie jakby ktoś dmuchnął w usta Tsume, a ten niczym balonik zaczął wypełniać się nim. Tylko, że balonik przyjmował kształt kuli, a nasz olbrzym zachował swoją formę tylko, że teraz był najprawdziwszym olbrzymem. Dla niego, wszystko stało się takie małe. Jego głowa zniknęła w mroku, on jednak widział ich całych doskonale, ponieważ stali w świetle. Pazur dostrzegł również to, że gdyby urósł jeszcze o jeden, może dwa rozmiary, to uderzył by głową w sufit. Lepiej było nie podskakiwać za bardzo.
- HAHAHAHAHA!! - Śmiech tamtego poniósł się po całym pomieszczeniu, rezonując od ścian i przebijając się przez odgłosy walk innych. Był niczym bzyczenie komara w nocy, tuż obok twojego ucha. Dało się wyczuć, że tamten był bardzo podekscytowany. Nadszedł czas by zmazać tamtemu ten uśmiech z twarzy.
Tsume przechylił się do przodu i wykonał lekki podskok, tyle wystarczyło by zwiększyć swoją energię potencjalną, która chwilę później, po wpływem grawitacji, zamieniła się w energię kinetyczną. Jego ciało uderzyło, nie wróć, jebło o ziemię z taką siłą, że całe pomieszczenie wypełniło się hałasem jakby ktoś zdetonował tysiące notek wybuchowych, przerywając tym samym wszystkie okoliczne pojedynki. Piękny był to spektakl i pokaz możliwości Mukutaro, tylko że… nie trafił. Maeda zdążył uskoczyć, mając przewagę w szybkości nad swym celem i zaśmiewał się w niebogłosy, czym mógł doprowadzić Mukutaro do jeszcze większej złości. Lecz nasz olbrzym był przygotowany na taką sytuację. A może po prostu już całkiem puściły mu nerwy, ponieważ zaczął miotać się jak oszalały, to podskakując, to turlając się dookoła, no co tu dużo mówić, po prostu robiąc potworny rozpierdol. Niby widział gdzie celuje, niby miał jakiś plan, lecz ruchy jego były tak zamaszyste, że udało mu się trafić kilka innych osób i właściwie nie sposób było stwierdzić, po czyjej stronie byli. Ba, nawet trafił jeden z filarów, niszcząc go, przez co osłabił podporę sufitu. Czy jednak było warto? To pozostawiam do oceny wszystkim innym. Ponieważ był jeden pewny sukces całego tego cyrku. Mukutaro w końcu dziabnął swego przeciwnika, przejechał po nim niczym walec wyciskając prawie jak tubkę z kakaowym mlekiem. A przynajmniej przez chwilę taką nadzieję miał Mukutaro. Ponieważ ten cholernik znów wstał. Nieśmiertelny robocop znów się podniósł.
Mukutaro podniósł się, odruchowo chwycił za gruz z jednego z filarów i zamachnął się. Dziesiątki, a być może setki odłamków przefrunęły przez część pomieszczenia i zalały całą jedną ze ścian, masakrując wszystko co miało na drodze. Tego nie dało się uniknąć. Kolejni postronni zostali zmieceni z planszy. Ale co ważniejsze trafiony został również i Maeda. Czarnoskóry trafiany był raz za razem, kolejnymi odłamkami, choć nie wszystkie dosięgnęły jego. Ale nie musiały. Maeda Kameko upadł na ziemię. Minęły sekundy, potem dziesiątki sekund. Przeciwnik Mukutaro nie poruszył się.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 19:
Mukutaro: 18
Minoru: 19

Czar prysł. Jego wyśniony przeciwnik okazał się kolejnym typem, który zamiast lać się po mordach, jak na mężczyznę przystało, wykonywał jakieś dzikie pląse, byle tylko nie zostać trafionym. Krótko mówiąc był tchórzem. A tego zdzierżyć Mukutaro nie potrafił. Czułe słówka również się skończyły. Tsume aż pluł ze złości odpyskowując swemu niehonorowemu przeciwnikowi. Lecz ten chyba nie dostrzegał zmiany, jaka zaszła w ich relacji, ponieważ nie przestawał się uśmiechać.
- Mój bóg będzie bardzo szczęśliwy, gdy położę twoje truchło przed jego obliczem! - Odpowiedział mu, gdy ten wreszcie podał swoje imię. Czy powinien je znać? Być może, wszak Mukutaro był kimś wysoko postawionym, a do tego był chyba najgłośniejszym i najbardziej rzucającym się w oczy Tsume, w historii całego Shigashi. A jednak, wyglądało na to, że Maeda nie miał pojęcia przeciwko komu walczył.
Wyraz jego twarzy zmienił się jednak bardzo szybko, gdy tylko Pazur wyciągnął swój miecz. Było to coś nowego, coś czego Mukutaro nie pokazał jeszcze w tej walce. Był to jasny sygnał, że trzeba było mieć się na baczności. Olbrzym ruszył niczym wystrzelony z procy. Skrócił dystans, jednocześnie zapewniając sobie przewagę odległości, dzięki dłuższemu ostrzu. Rozpoczął serię pchnięć, którą zgodnie z zamysłem Mukutaro, tamten uniknął, choć wcale nie było to dla niego takie łatwe jak można by się spodziewać. I wtedy Tsume zmienił taktykę i wykonał cięcie. Tylko, że jego przeciwnik nie uskoczył na bok, a do tyłu. Czy zmieniało to coś w planach naszego bohatera? Chyba nie ponieważ i tak obrócił się plecami do swego przeciwnika.
Maeda chwycił przynętę. Ruszył w kierunku Tsume, zmniejszając między nimi dystans do minimum i składając się do wykonania kolejnego prostego ciosu. I wtedy spadł na niego kolejny cios. Ostrze katany Mukutaro przejechało po jego klatce piersiowej wyrysowując na niej wyraźną, czerwoną linię. Tylko jak poprzednim razem, atak ten nie zdawał się mieć jakiegokolwiek wpływu na „Kościeja”. Rąbnął on Mukutaro prosto w potylicę. Było to o tyle nie spodziewane, że Mukutaro aż bezwiednie zrobił krok do przodu.
- WOOH!! - Kolejny wystrzał entuzjazmu od czarnoskórego. Zupełnie jakby ponownie był na haju, jakby ból sprawiał mu przyjemność. I to była szansa dla Mukutaro, który obrócił się w miejscu niczym bączek zacisnął na nim swoje wielkie łapska i nie dając czasu na reakcję uniósł do góry i napinając wszystkie mięśnie nad jakimi miał władzę w swoim ciele, opuścił go, wróć, jebnął nim o podłogę. Uderzenie było tak potężne, że aż ziemia pod nim popękała, a do uszu Mukutaro doszedł dźwięk łamanych kości. Udało mu się, wykonał na swym przeciwniku piękne combo. Teraz już nie wstanie! Prawda?
Nagle, na twarzy Tsume znalazła się stopa tamtego. Nie była to chyba żadna specjalna technika, ot zwykły kopniak, ale Mukutaro go poczuł. Trafił go w to samo oko co poprzednio, powodując, że jego oko napuchło jeszcze bardziej. Maeda wykonał szybki przewrót do tyłu, lądując na nogach. Wyglądał jak wpół do śmierci. Ale zachowywał się, jakby dopiero co rozpoczął ten pojedynek. Kto wiedział jak wiele może przyjąć na siebie ten popapraniec. Ba, nie było wiadomo czy można było go w ogóle zabić.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 18:
Mukutaro: 17
Minoru: 18

Jak się okazało, była to miła niespodzianka dla naszego olbrzyma, że był na tym świecie jeszcze ktoś, kto potrafił wykrzesać z niego tą nutkę niepewności. Ba, chudzielec tak mu zaimponował, że zgłupiał i poprosił Keiko-chan o raport w sytuacji, choć nie był to raczej najlepszy czas na takie akcje. A jednak Keiko odpowiedziała.
- Przegrywamy. Mają nad nami przewagę liczebną i spychają nas do tyłu. Musisz im pomóc, inaczej wszystko będzie stracone. - Głos dziewczyny był spokojny, opanowany, choć informacje jakie przekazywała nie napawały optymizmem. Tylko, że Mukutaro chyba nawet nie słuchał. Miał w zasięgu swojego wzroku tylko jeden cel. Rozkurwić tamtego chłystka! Nim jednak poturbuje go bardziej, postanowił zapytać go o imię. Była to oznaka szacunku i tego, że zrobił on na nim wrażenie.
- Maeda… Maeda Kameko. - Przez chwilę wyglądał jakby się wahał, czy powinien zareagować na zaczepkę. A jednak w końcu podał swe miano i nie jakiś tam pseudonim, czy inne badziewiaste przezwisko, tylko pełnie imię i nazwisko rodowe. Mukutaro dostał to czego chciał. Mógł przystąpić do swego planu.
No i ruszył. Zrobił to tak jak miał w zwyczaju, na pełnej. Rzucił w ten sposób wyzwanie swemu przeciwnikowi. Miał to być test ich męskości, kto komu przypierdoli mocniej, tak jak powinno być. Powiększył swą rękę, ułożył ją tak by móc zgarnąć przeciwnika i miotnąć nim jak szmacianą lalką. A gdyby to miało być za mało sięgnął po jedną ze swoich broni ostatecznych. Jego ciało zaczęło intensywnie się pocić, zupełnie jakby przebiegał właśnie maraton. Lecz nie oznaczało to, że Mukutaro był zmęczony, wręcz przeciwnie. Czuł się jak nowonarodzony. Tylko, że jego przeciwnik nie ruszył na niego. Zamiast tego wziął zamach i czekał na nadejście choo-choo Mukutaro. Wyglądało na to, że zamierza on po prostu zdzielić naszego poczciwego olbrzyma za pomocą swojej piąchy, niczym bohater jednej z powieści fantasy. Tylko, że takie rzeczy mógł robić Mukutaro, a nie inni na nim. A jednak, gdy tylko Tsume zbliżył się na odległość trzech kroków, Kameko odskoczył w bok. Nie był to jakiś ogromny skok, ot tyle by zejść z linii ataku olbrzyma. Jednocześnie wyprowadził za pomocą prawej ręki, silny prosty strzał prosto w twarz Pazura. Trafił w jego lewe oko. A gdy Mukutaro zatrzymał się i miał chwilę by zrewidować swój stan, poczuł że brew mu spuchła. Typ właśnie podbił mu oko!
- Jesteś silniejszy ode mnie, nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Ale jeśli będzie trzeba, będę cię kąsał aż skruszę twój mur. Powiedz mi olbrzymie, który popełnił błąd przychodząc tu, jak brzmi twoje imię? Chcę wiedzieć kogo poślę do mojego boga! - Facet był pewny siebie. Na tyle pewny siebie, że rozłożył swe dłonie na boki, odsłaniając całkowicie całe swoje ciało. Było między nimi około 6 metrów.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -
- Maeda Kameko. -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 17:
Mukutaro: 16
Minoru: 17

Sytuacja w podziemiu zaczynała przechylać się powoli na stronę smoków. Niestety od początku mieli niewielką przewagę. Zwłaszcza, że nie wszyscy członkowie oddziału Mukutaro byli walczący. Poza tym, to jego ludzie starali się za wszelką cenę pochwycić jak najwięcej tamtych żywcem, gdy smoki po prostu chcieli zajebać ich wszystkich. Tylko czy miało to jakiekolwiek znaczenie, gdy Mukutaro stał jak skała na swoim miejscu i sam jeden mógłby poskładać ich wszystkich w harmonijki? Być może okaże się to, gdy w końcu pokona swego przeciwnika. A jeśli już o nim mowa, to ten parł wprost na niego, a Mukutaro jak to on. W swoim stylu, na pełnej albo wcale. Zmniejszył swą łapę i postanowił pokazać wszystkim, że to on jest main man!
Jego przeciwnikowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Tuż przed Mukutaro nachylił się w jego kierunku, jednocześnie obracając plecami, tak by zwiększyć powierzchnię jaką będzie atakował. Uderzenie nastąpiło moment później. I Mukutaro dzielnie przyjął na siebie uderzenie, zatrzymując jednocześnie swego przeciwnika w miejscu. Zdarzyło się jednak coś niespotykanego. Coś co nie spotkało naszego olbrzyma już bardzo dawno temu. On to poczuł. I nie chodziło o to, że poczuł jak jego ciało uderza w jego. Mukutaro był święcie przekonany, że uderzenie to pozostawi mu ogromnego siniaka na klatce piersiowej. Nie żeby miało to jakiekolwiek konsekwencje dla kogoś tam twardego jak Mukutaro, ale było to zdarzenie wręcz niespotykane. A jednak jego łapska, zamknęły się wokół przeciwnika w niedźwiedzim uścisku.
Ich twarze były teraz na mniej więcej tej samej wysokości. Dlatego też mogli widzieć wyrazy swoich twarzy nawzajem. Mukutaro zacisnął swój uścisk odrobinę mocniej. Tamten jednak wyglądał na spokojnego, wręcz rozbawionego. Kolejny pewny siebie typ, los uwielbiał rzucać takich pod nogi Tsume. Tylko, że nim nasz bohater zdążył zwiększyć uścisk na tyle, by zrobić mu krzywdę, tamten zaczął napierać na niego samego. I w tak krótkim czasie wydarzyła się druga niespodziewana rzecz. Schwytany mężczyzna, o wiele wątlejszej budowie ciała niż Mukutrao, dominował nad nim. „Szkieletor” naparł swoimi ramionami, na ręce Pazura, rozrywając jego uścisk uwalniając się i odskakując do tyłu.
- Trochę to trwało, ale szale zaczęły się przechylać. Zabawmy się olbrzymie! - Facet wyglądał jakby był w siódmym niebie. Teraz to on przyjął postawę obronną rzucając tym samym wyzwanie naszemu bohaterowi.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Misja D:
“Zdrada!” Amida

Kolejka 20:
Amida: 19
Minoru: 20

Amida mógł czuć się z siebie dumnym. Miał proste zadanie, pójść do punktu A, znaleźć tam jednego typa i za wszelką cenę przekonać go, że marnuje sobie życie pomagając sierotkom i powinien wrócić do poprzedniego życia, gdzie marnował je na imprezach, chlaniu i podrywaniu panienek. Zamiast tego rozpoczął całe dochodzenie, dzięki któremu odkrył coś większego. Nie mógł co prawda być pewnym jak wielkim było to coś, ale brzmiało potwornie poważnie. Zrobił dzisiejszego dnia tak wiele i pociągnął za tak ogromną ilość sznurków, że jego mózg powoli odmawiał mu już posłuszeństwa i przez to myślenie przychodziło mu z coraz większym trudem. A jednak, postanowił poczekać jeszcze odrobinę. A nuż coś się uda mu, jeszcze podsłuchać?
Mijały minuty, potem kwadrans i wreszcie pierwsza połowa godziny. Lecz tematyka obalania rządów, czy też podejrzanych spotkań, nie powrócił. Za to co się Amida nasłuchał o przepisach na owsiankę, to jego. W końcu jednak doszedł do jedynego słusznego wniosku. Czas było wracać do domu. Ileż można było, w końcu zrobić w ciągu jednego dnia? Odpoczywać też przecież trzeba. Oddalił się zatem od sierocińca. Wpierw chowając pod ziemią, tak dla pewności, że nikt go nie dostrzeże. Później jednak, powrócił na powierzchnię, by móc poczuć chłód nocy na swej skórze.
Gdy dotarł do swego domu, było już grubo po północy, lecz w posiadłości rodzinnej Amida wciąż tliło się jeszcze życie. Nie licząc służby, wyglądało na to, że nie spał jeszcze ktoś. Szybkie zasięgnięcie języka u służby, pozwoliło ustalić młodemu shinobiemu, że jego ojciec powrócił ze swej podróży i wciąż pracuje w swoim biurze. Co dalej zatem, młody bohaterze?

Następnego posta napisz w temacie swojego domu

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 16:
Mukutaro: 15
Minoru: 16

Cóż to był za pojedynek! Tamten, z iskrami szaleństwa w oczach, opadał na Mukutaro by zgilotynować mu czaszkę, a ten nie pozostawał mu dłużny. Nasz olbrzym rzucił się do tego tańca, wybijając się w powietrze, na spotkanie ze swym przeciwnikiem. Korzystając wciąż ze swej powiększonej łapy wyprowadził on kontratak. Pięść, kontra kopniak. Oba uderzenia zderzyły się ze sobą, a przyglądający się temu pozostali walczący mogli przyrzec, że poczuli wibracje roznoszące się w powietrzu. Obaj byli silni, obaj byli nadludzko sprawni, lecz to Mukutaro miał przewagę.
Koleś starał się jeszcze wykorzystać dłoń Tsume by odbić się od niej i zwiększyć dystans, lecz to nasz olbrzym miał prostszą czynność do wykonania. Wystarczyło, że zamknął swą dłoń w pięść by pochwycić swój cel, co też uczynił. Mężczyzna starał się jeszcze wyrywać, a miotał się niczym dziki pstrąg w górskiej rzece i Mukutaro mógłby przysiąc, że gdyby utrzymywałby go jeszcze przez chwilę dłużej, to ten wyrwałby mu się z uścisku. Lecz nie zdążył. Mukutaro miotnął nim o ziemię jak workiem kartofli. Ponownie można było usłyszeć jak powietrze z jego płuc zostaje uwolnione pod wpływem potwornego uderzenia. W normalnej walce, zapewne już dawno by się to wszystko skończyło. Ale nie w tej. Tutaj można było odnieść wrażenie, że przeciwnik Mukutaro zapomniał jak się ginie. Podniósł się on ze swego miejsca, niczym kot, rzucając się przed siebie i wykonując widowiskowy piruet.
- Ostatni raz miałem takie wyzwanie gdy przybyłem do tego przeklętego miasta! - Koleś był tak pobudzony, że można by uznać, że jest na jakimś haju. Ponownie ruszył na pełnej w kierunku Mukutaro, zupełnie jakby niczego dotąd się nie nauczył. Ale tym razem zdawał się być jeszcze szybszym. Wyglądało na to, że zamierzał tak najzwyczajniej w świecie, wparować na stojącego Mukutaro.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Odbieram 40 ph i 700 ryo

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 15:
Mukutaro: 14
Minoru: 15

Jedno machnięcie swoją ogromną łapą, dokładnie tyle było mu potrzebne by sprzątnąć dwóch gagatków, co to się wzięli i wpadli na pomysł ratować swojego… szefa, kumpla, no kimkolwiek on tam był dla nich. Obaj polecieli w siną dal i zatrzymali się dopiero gdy natrafili na ścianę, na której rozbili się niczym rozjechane przez powóz żaby. Gdy chwilę później ich ciała odlepiły się od ściany, zostały na niej ślady krwi, co chyba wskazywało na to, że raczej nie nadadzą się do przesłuchań. Chociaż może jednak przeżyli, a krew pochodziła z rozciętej wargi? Nigdy nic nie wiadomo!
Tym bardziej, że ten który dostał o wiele poważniej już wstał na równe nogi. Wyglądał kiepsko, zwłaszcza w miejscu, w którym dostał. Lecz gdy padła propozycja by się poddał i Mukutaro zaczął zbliżać się do niego, ten zaśmiał się jakby usłyszał najlepszy w świecie kawał.
- Dawaj grubasie! ZATAŃCZYMY! - Rzucił mu wyzwanie, obniżając jednocześnie swój środek ciężkości i przesuwając go odrobinę do przodu. Napiął swoje nieduże, acz wydatne mięśnie na i skoczył na Mukutaro. Zrobił dokładnie trzy kroki, by nabrać pędu i wybił się do góry, tuż nad głowę olbrzyma, tylko po to by spuścić na niego samego swoją nogę, niczym gilotynę, w technice, którą sam Mukutaro znał bardzo dobrze. Girochin Droppu. Jego przeciwnik był nieznacznie szybszy od niego samego. Lecz Mukutaro wciąż miał chwilę by spróbować jakoś zareagować, na nadchodzący atak.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Misja D:
“Zdrada!” Amida

Kolejka 19:
Amida: 18
Minoru: 19

Cała ta tajna misja mogłaby się rypnąć, gdyby dziaduszek wyjrzał teraz przez okno i dostrzegł siedzącego pod jego oknem Amida. Na całe szczęście, nasz bohater nie był w ciemię bity i pomimo krótkiego stażu jako shinobi, wciąż coś potrafił. Wystarczył mu jeden impuls chakry, wysłany pod swoje stopy, by ziemie zaczęła jakby mięknąć pod nim i rozstępować, tworząc swego rodzaju ciasny i mało przyjemny, acz użyteczny, schowek. Plan był naprawdę dobry i przemyślany, ale. Amida utracił całkowicie swój słuch i wzrok. Co prawda uzyskał coś na kształt echolokacji, tylko, że jego cel nie stał na gruncie. Amida był zatem całkowicie ślepy. Nie wiedział czy dziadek już podszedł do okna, ani czy przestał przez nie już wyglądać. Po chwili nie był już nawet pewien ile czasu mogło tak naprawdę minąć, zatem nie mógł określić czy minął już wystarczająco długi okres i był bezpieczny. Nie mógł jednak siedzieć pod ziemią do końca swego życia. Musiał kiedyś się wyłonić i zrobił to właśnie teraz.
- Nie nazywałbym ich żołnierzami. Po prostu otwieramy im oczy i jeśli coś się wydarzy, to liczymy na ich wsparcie. Choć powiedzmy sobie szczerze, nic się nie wydarzy. - Były to pierwsze słowa, wypowiedziane przez starszego mężczyznę jakie usłyszał Amida po wynurzeniu. Jak się okazało wynurzył się gdy rozmowa już trwała, jak wiele stracił, nie wiadomo.
- Obyś miał rację. Powiem ci szczerze, że szkoda by mi było zaburzać ten spokój jaki nas otacza. - Kobieta odetchnęła ciężko, a mebel na którym siedziała skrzypnął. Nie było jednak kroków, czyli tylko zmieniła swoją pozycję.
- Czyżbyś traciła swoją wiarę w naszą sprawę? - Staruszek zdziwił się wyraźnie, słysząc słowa swojej żony.
- To bardziej ich sprawa niż nasza. Ale nie, wciąż wierzę, że pustynia byłaby lepsza gdyby była w rękach ludzi, nie rodów. Ale zwykli ludzie nigdy nie pokonają rodów. Słyszałeś co się działo w Omonogawie? Zginęły dziesiątki ludzi, a kolejnych kilkadziesiąt trafiło do więzienia a… - Głos podnosił się jej z wolna gdy mówiła o tym wszystkim. Widać, że nie było jej to wszystko obojętne, cokolwiek miała na myśli.
- A gdzie indziej agenci unii zamordowali oficera i burmistrza unii. Rozumiem twoje obawy… - Przerwał jej, jej mąż i z tonu jego głosu można było wywnioskować, że też jest przejęty.
- Chcesz się wycofać? - Przerwał milczenie, które przedłużało się już niemiłosiernie.
- Nie… po prostu chciałabym, żeby było jakieś prostsze rozwiązanie. - Odparła swemu mężowi smutnym głosem.
- Być może jest i inni wpadną na nie. My jednak musimy na razie robić swoje. - Padła kolejna odpowiedź. Potem nastąpiła dłuższa cisza i tematy ponownie zeszły na bardziej trywialne tematy. Amida miał teraz tyle czasu na przemyślenia ile potrzebował.

Zadanie specjalne rangi A:
“Odwet” Mukutaro

Kolejka 14:
Mukutaro: 13
Minoru: 14

Mukutaro ponownie był w świetnym nastroju. Miał przed sobą bitkę, przeciwników było mrowie i stawiali opór. Co prawda jeszcze żaden nie zrobił mu krzywdy, więc brakowało elementu wyzwania, ale przecież gdzieś między nimi musiał się znaleźć ktoś wart jego knykci! Wystarczyło się rozejrzeć, trochę nadstawić ucha i… jest, znalazł! Dziwadło, które chyba chciało być murzynem, więc wymalowało się na czarno. Ale obalił dwoje tygrysów, na jednym wdechu. Więc szansa na wspólne obijanie sobie mord wzrosła!
Ruszył na niego! Jego ręka wciąż powiększona, ziemia pod nim aż dudniła od jego kroków. Tamten dostrzegł go po chwili. W pierwszym odruchu skrzywił się, lecz szybko zmienił swój wyraz twarzy na uśmiech. I, o dziwo, przyjął wyzwanie, ponieważ również ruszył w kierunku Mukutaro. Pędzili na siebie niczym Kaiju i… no, nie Kaiju. Mieli do siebie 20 metrów, 15, 10, 5, 4, 3, Mukutaro ustawił swą dłoń do rariatto, 2, a tamten widząc co wyczynia Tsume zrobił dokładnie to samo, 1. Obaj zderzyli się ze sobą, uderzając swoimi rariatto, napierając na siebie swoją siłą. Lecz to Mukutaro wyszedł z tego zderzenia obronną ręką. Jego przeciwnik wytracił swój pęd momentalnie, a nasz poczciwy olbrzym parł dalej. „Czarnoskóry” został wytrącony z środka ciężkości i aż wywinął piruet lądując nim gruchnął na kamiennej posadzce, która aż ukruszyła się od siły uderzenia. Mukutaro zatrzymał się jakieś 4 metry dalej, nim mógł się obrócić. Ten, który rzucił mu wyzwanie, leżał na ziemi jakby uszło z niego całe życie.
- ODPIERDOL SIĘ OD NASZEGO SZEFA! - Dwóch smoczych chłystków wypadło na Mukutaro jakby znikąd. Musieli wykorzystać sytuację, że ten skupiony był na gościu leżącym bez ducha na ziemi. Tsume mógł zrobić teraz co zechce. Efekt był podobny, tamci nie mieli dość siły by zrobić mu krzywdę, więc byli zdani na łaskę pazura o ile ten zechce poświęcić im choćby sekundę swego zainteresowania, ponieważ jego główny cel właśnie podnosił się z ziemi. Wyglądał jakby trafiła go notka wybuchowa. Jego żebra ewidentnie były pogruchotane, co wyłączyłoby z walki większość walczących. Lecz ten tutaj zdawał się nie czuć ani krzty bólu.

- Haruto -
- Okura Masa -
- Toyama Rokuro -
- Keiko -

KP przeciwnika

Użyta technika

Chakra

Mechanika

rany

Znaleziono 832 wyniki

Re: Kasyno "Kupieckie Nieszczęście"

Re: Rezydencja państwa Hiri

Re: Rzeka Królów

Re: Rzeka Królów

Re: Rzeka Królów

Re: Rzeka Królów

Re: Rzeka Królów

Re: Sierociniec

Re: Rzeka Królów

Re: Minoru Rakurai [PH]

Re: Minoru Rakurai [Bank]

Re: Wielkanoc 2024

Re: Rzeka Królów

Re: Sierociniec

Re: Rzeka Królów